Nieuws van Jan Gerits

Jan Gerits mailde me vandaag over zijn geplande Limburgse monografieën voor 2023. Een daarvan zal gaan over Steven Debroey en daar kijk ik speciaal naar uit: hij is immers de vader van Leuvense vriendin Lut (die we wel al heel lang niet meer gezien hebben)! 

Koninklijke keuken in het kasteel van Heks

Nadat we onze werkkamer hadden schoongemaakt, vond ik dat voldoende werk en gymnastiek  voor vandaag met al de zaken die we daar opstapelen. Ik weet het, normaal doe ik geen "slaafs" werk op zondag maar de bedoeling was daar vorige vrijdag voor te zorgen en dat lukte niet omdat we in de plaats Rogers zuster bezochten. 

Ik keek daarna dus onder andere naar een aflevering van de Arte-reeks "Cuisine royale". Meestal gaat het over kastelen in Frankrijk maar vandaag viel ik op "ons" eigen kasteel van Heks. Boeiend echt! En ook lekker, denk ik! 😋

Over een vriendin en een film

Ik had al een hele tijd geen nieuws van mijn Matadi-vriendin Sabine, ze had al maanden niet geantwoord op mijn laatste mail maar ik maakte me niet te veel zorgen. Ik weet immers dat we elkaar weten wonen als het nodig is. 

Maar vandaag kreeg ik een bericht van haar. Ook bij haar was er veel gebeurd, haar moeder Rachel (97 jaar in november) echter maakt het nog steeds vrij goed en alleszins beter dan Nany. Sabine bleek verhuisd te zijn (en ik had haar dus toch nog niet zo snel "weten wonen" als het dringend nodig was geweest! 😀) en vroeg of ik nog een Matadi-reünie ga organiseren. Ik heb daar zin in, te meer omdat onlangs Matadi-vriend Pierre V.C.  daar ook nog over sprak in een bericht... maar ik vermoed dat Nany (hoewel ze niet liever zou willen) niet meer in staat is om een diner bij te wonen. En haar uitsluiten vind ik te pijnlijk! 

Nu even over iets heel anders. Ik had al gelezen over een film over en met geschorst medisch personeel in Frankrijk. Na veel zoeken (ik wist immers niet hoe de film heet) vond ik hem gisterenavond heel laat. Deze avond heb ik er naar gekeken. Heel interessant (maar vrij lang). In die film zie je artsen, cardiologen, chirurgen, verplegers, enzovoort uitleggen waarom ze "het vaccin" geweigerd hebben en welke vreselijke gevolgen dat heeft voor hen (geen werk maar ook geen inkomsten meer, want geschorst betekent dat je niet geniet van werklozensteun). Sommigen vertellen ook dat ze van collega's hebben vernomen dat een nepvaccinatie zorgde dat ze aan het werk konden blijven en dat anderen zich met de dood in het hart lieten prikken om aan de armoede te ontsnappen. Ze vertellen ook over de erbarmelijke toestanden in de Franse ziekenhuizen (en daar hebben Roger en ik een staaltje van gekregen in 2014). Allemaal blijven ze mensen verzorgen... maar gratis vermits het niet anders kan. En toch... blijven ze allemaal hoopvol en optimistisch naar een betere toekomst uitkijken!

Bezoek aan schoonzus

Vandaag reden we weer naar Leuven: we bezochten nog eens de oudste zus van Roger in het rusthuis. Weer moesten we een beetje zoeken naar haar kamer in dat labyrint van gangen. In de cafetaria wilde ze jammer genoeg weer binnen zitten ondanks het prachtige weer.

We kregen daar het gezelschap van een van haar vriendinnen, een religieuze, "zuster A." (die Roger en ik ook al lang kennen via schoonzus). Die vertelde ons onder andere over haar eigen zus die in de gesloten afdeling van hetzelfde rusthuis verblijft en blijkbaar op haar 81 jaar nog meer verward is dan Nany. Wij mogen dus niet klagen !

Nadat we schoonzus rond 16:30 uur terug naar haar kamer hadden gebracht, vonden we weer de uitgang heel gemakkelijk terug. 

Voor we naar Leuven vertrokken, had ik nog gebeld naar Nany. Ze herinnerde zich al niet meer dan ze mijn zusje gisteren op bezoek had gekregen en ook niet meer dat de zoon van haar vriendin pas was overleden! Uiteraard wist ze ook niet meer dat we onlangs bij haar vrienden Lily en Roger waren!

De schone slaapster of Doornroosje

Ik hou van sprookjes, dat heb ik hier al verteld. Deze avond, na een niet te drukke dag met als voornaamste bezigheid onze boodschappen en als slechtste nieuws het plotse overlijden van de nog vrij jonge zoon van een vriendin van Nany, viel ik toevallig op een analyse van "Doornroosje". Ik vond het zo interessant dat ik bleef kijken. Blijkbaar is het een (mij nog onbekende) "influencer" naar wie ik luisterde, begreep ik aan het einde van de video maar dat belet niet dat ik het er toch even wil over hebben. 

Hij resumeerde (met vrij veel humor) het sprookje, gaf (technische) uitleg over de totstandkoming van de Disneyfilm maar vertelde ook over de oorsprong van het verhaal en over de maatschappelijke achtergrond ervan (onder andere over de verwachte onderdanigheid van de vrouw). 

Ik besef ineens dat die "influencer" Frans spreekt en ik heb nog geen manier gevonden om gesproken teksten automatisch te laten vertalen. Maar als je een beetje Frans begrijpt, luister dan even: echt interessant! 

Twee afspraken vandaag

Vandaag hadden we nog eens afgesproken met vriend Karel. Het werd gewoontegetrouw eerst een lekker en niet te duur etentje in "De Brug" in Herent en daarna de achtertuin van "Café Maritime" in Tildonk. Daar zaten we, naast de schapen die ons geregeld gezelschap kwamen houden, uren te genieten van de lauwe temperatuur, te praten over onder andere literatuur, onze recente lectuur en politiek, herinneringen op te halen aan onze verdwenen vrienden en de wespen, die het op ons bier of fruitsap hadden gemunt, af te weren. 

Tegen 18 uur reden we terug naar Leuven waar we een tweede afspraak hadden waar ik eerlijk gezegd nog meer naar uitkeek. Nadat we Karel aan zijn flat hadden afgezet, troffen we, daar vlakbij, Zeger op het terras van "De Spuye". We bestelden bier, fruitsap en twee grote, lekkere pizza's: een voor Zeger en een voor ons twee (die we zelfs niet op kregen - gelukkig had Zeger nog een beetje honger na zijn pizza). Tot vrij laat hebben we gesmuld en gezellig gepraat over onze wederzijdse plannen, ook herinneringen opgehaald (ik onder andere aan de tijd dat ik in Leuven bij mijn "marraine" logeerde), nieuwtjes uitgewisseld en weer wespen moeten afweren. 

En toen was het helaas tijd om afscheid te nemen, want wij moesten nog een klein uur rijden naar huis. 

Waarom "schrappen"?

Ik zit me al een tijdje af te vragen waarom sommige afleveringen van de Vlaamse televisiereeks "De Kampioenen" moesten worden "geschrapt". Eigenlijk was dat toch maar een "volkse serie", getuige van zijn tijd, vol humoristische clichés die er, voor mijn part, mochten zijn?  Uiteraard weet ik (of heb ik gelezen?) dat het gaat over afleveringen die blijk gaven van "racisme" en zo (hoewel ikzelf, ook al heb ik ze niet allemaal bekeken, daar niet zo zeker van ben, maar kom, als men zo "kleinzerig" wordt, kan men de serie ook bestempelen als "seksistisch"). Ik wilde daar al een poosje over schrijven, want niet alleen vind ik die beslissing onbegrijpelijk, ik vind ze ook dom omdat de serie een humoristisch beeld geeft van een typisch volkse dorpsgemeenschap uit vorige eeuw. 

Deze avond ging ik, zoals gewoonlijk, nog eens kijken wat filosoof Sanctorum geschreven heeft op zijn blog, en hij bleek het toevallig ook te hebben over die "schrapping"! Hij vertelt in veel betere termen ongeveer wat ik zelf denk. Ik hoef daar dus niets meer aan toe te voegen maar blijf het wel heel erg vinden dat men zo handelt met wat eigenlijk een deel van een "patrimonium" is. 

Nany weet het niet meer

De herinnering aan die droom bleef me eigenaardig genoeg (omdat zulke herinneringen meestal heel snel vervagen) de hele dag achtervolgen! Er doken zelfs steeds meer en soms pietluttige details op (zoals een schilderij dat ik bewonderde in de inkomhall van de patiënt, mijn bedenking dat ik Roger moest zeggen hoe eigenaardig het is dat we dat tentendorp nooit hadden opgemerkt, de tak die ik van een boom afbrak om gemakkelijker te lopen, de futiele conversaties tijdens de autorit, ...). Een heel vreemd gevoel en ik vroeg me even af of mijn moeder Nany misschien hetzelfde voorheeft. Of voor haar dromen even reëel zijn als de werkelijkheid maar dat zij het verschil niet meer kan maken.

Vandaag klonk ze weer heel verward aan telefoon, vond ze haar woorden dikwijls niet, besefte dat en zei heel vaak: 'Ik weet het niet meer maar het heeft geen belang.'

Ik verstond letterlijk niets van wat ze vertelde (behalve die recurrente zin) en vond dat heel erg, want ik wist gewoon niet wat ik moest antwoorden. 

Het besef kwam te laat

Ik moest iets brengen naar een vrouw in Borgloon die ik niet kende. Ze bleek een verpleegkundige te zijn en stelde me voor mee te komen naar een patiënt bij wie ze werd verwacht. Hoewel het al laat was, aanvaardde ik haar uitnodiging nadat ze me had beloofd me daarna naar huis te rijden. Jammer genoeg vond ik haar gesprekken tijdens de autorit niet echt interessant en kreeg ik spijt van mijn beslissing. Na ons bezoek aan haar patiënt, haalde ze nog haar twee kinderen ergens (waar?) op en reed daarna richting Kortessem. Ineens besefte ik dat het al avond was en te laat voor de laatste bus terug. Maar kom, had ze  niet beloofd me naar huis te brengen? Plotseling stopte ze echter onderweg naar Kortessem en ik zag langs de kant van de weg een tentendorp dat ik nog nooit had opgemerkt. De vrouw en haar kinderen bleken daar te wonen (ja, ik weet het, eerst "woonde" zij in Borgloon). Ze liepen naar hun tent en lieten mij achter in de auto. 

En toen, terwijl ik moeizaam naar huis strompelde, me in paniek afvroeg of Roger zich geen zorgen maakte, en daarbovenop vaststelde dat mijn telefoontje het niet deed, besefte ik dat ik aan het dromen was. Ik heb nog snel iets veranderd aan de droom: er kwam toch nog een bus voorbij net toen ik de volgende bushalte bereikte. 

Toen werd ik wakker en vroeg me af waarom ik niet eerder had gemerkt dat ik droomde. Ik heb vaak lucide dromen maar dit is de eerste keer dat het besef te laat komt om aspecten van de droom te "censureren".   

Nany vertelt

Ik herinner me dat Nany, die vroeger heel creatief was met textiel (van wie zou onze dochter dat talent geërfd hebben?) en heel veel kleren maakte, me een kleine dertig jaar geleden zei dat naaien haar niet meer afging. Te pijnlijk voor haar vingers (van wie zou ik dan weer die reuma geërfd hebben?). Ze leek dat niet zo erg te vinden maar nu vraag ik me af of het wel zo was. Ik ga immers ook niet, de dag dat ik helemaal niet meer kan typen wegens te pijnlijk, rondbazuinen dat ik dat vreselijk vind!

Nany bleef wel een heel sociaal leven leiden en zelfs nu ze in dat rusthuis woont, valt me op dat ze heel gemakkelijk contacten legt met medebewoners. Vandaag vertelde ze me echter een eigenaardig verhaal.

Ze was naar de "markt in het dorp geweest". Het plein dat ze bedoelt ligt inderdaad niet zo ver van het rusthuis maar ik zie haar daar niet naartoe wandelen, zelfs niet met haar rollator. En vandaag is daar geen markt. Ik was geïntrigeerd en stelde enkele vragen over haar "uitstap". Jawel, ze was er naartoe gewandeld maar wel met haar "auto" (en nu preciseerde ze wel dat men de rollator zo noemt onder elkaar in het rusthuis). En ze was vergezeld van iemand die ik toch niet ken, voegde ze eraan toe toen ik vroeg met wie ze dan naar de markt was gegaan. Ze had daar heel veel mensen ontmoet, maar ja, in de gemeente kent iedereen iedereen natuurlijk. Ze vertelde verder en bij mij kwam het over alsof ze een heel realistische droom vertelde (want ik weet zeker dat ze niet naar de markt is gelopen). En dan begon ze over gisteren: toen was ze gaan wandelen langs het kanaal en had overnacht in het "huis dat ze daar heeft" (over dat "huis" sprak ze gisteren inderdaad al aan telefoon en ik vermoedde toen dat ze refereerde naar ons vroeger huis, waar nu onze vrienden Beeckman in wonen, en dat inderdaad "grosso modo" "over het kanaal" ligt). Dus, de waanideeën van kort geleden herinnert ze zich blijkbaar wel... maar niet wat er echt is gebeurd: zaken waarvan ik wist dat ze gisteren echt gebeurd zijn, herinnerde ze zich niet.

Als buitenstaander heb ik de neiging die evolutie erg te vinden maar langs de andere kant, zij lijkt daar helemaal niet onder te lijden, integendeel: het is alsof ze in een mooie droomwereld vertoeft!

Dus nooit meer helemaal genezen?

Het valt me de laatste tijd (nee, eigenlijk al meer dan twee jaar) op dat een tekst typen me veel meer tijd vraagt dan vroeger. Vertalingen krijg ik uiteraard al maanden niet meer: ik, die vroeger vrij snel was, doe er nu veel langer over als ik niet, zoals tot voor kort nog, de job moet weigeren wegens te pijnlijk voor mijn vingers en polsen. Het huishoudelijke werk gaat ook opvallend trager, niet alleen omdat mijn vinger-, pols, heup-, knie-, voet-, enkel- en teengewrichten nog steeds een beetje tegenstribbelen maar ook omdat enkele vingers echt misvormd zijn door die reumatoïde polyartritis. En dat heeft als gevolg dat ik vaak geen "greep" heb (bijvoorbeeld gemakkelijk zaken laat vallen) en zelfs dat ik, die, hoewel ik nooit schools heb leren typen, blijkbaar een eigen tienvingermethode en snelheid had ontwikkeld, nu constant op verkeerde toetsen tik. 

Naar het schijnt zal dat nooit meer verbeteren (vertellen artsen me). Ik heb daar ondertussen leren mee leven maar het ergste vind ik dat... het overtypen van mijn jeugddagboeken daardoor zo moeizaam gaat! En zeggen dat ik nog meer dan 20 jaar "schrijfsels" zou moeten overtypen!

Terwijl ik dit schrijf, luister ik naar muziek die Roger heeft opgezet, onder andere liedjes van Marie-Josée Neuville!

Naar het containerpark

Vandaag (na mijn telefoontje met een opvallend verwarde Nany - de laatste dagen kan ik vaak niets meer maken van de verhalen die ze me vertelt) naar het containerpark met onder andere dat kinderstoeltje. Je gelooft het niet: we geraakten er al onze rommel kwijt... behalve dat kinderstoeltje, want de houtcontainer was vol! 

Dus namen we het maar terug mee naar huis. Maar eerst maakten we een omwegje langs Borgloon en Kerniel. Daar bleek een wielerkoers aan de gang. Daardoor konden we het dorp niet binnen. Dus reden we verder tot in Gors-Opleeuw. Toen we via de weg naar Kerniel terug richting Borgloon wilden rijden, was die rijrichting vlak bij Kerniel afgesloten. Dan maar rechtsomkeer gemaakt en richting Wellen gereden. Van daar naar Borgloon en zo terug naar huis waar we veel later aankwamen dan voorzien. 

Op zich vond ik dat niet erg: ik genoot weer van de landschappen onderweg. Maar wat als we een dringende afspraak hadden thuis? Voor mij is het oké als een dorp een evenement organiseert maar ik verwacht dan dat er minstens een serieuze omleiding voorzien én aangeduid wordt!

Naar de kringwinkel en daarna koken

Nadat Roger nog een beetje in de wei had gewerkt en ik in huis na mijn telefoontje met Nany, reden we naar de kringwinkel met al dat afgedankte speelgoed en twee kinderstoelen. Een daarvan (bedoeld om aan een "grote mensen"-stoel te hangen) hadden we gekregen van Boudewijn Knevels en de andere, die je kunt omvormen tot een tafeltje en stoeltje voor kleuters, hadden we destijds in de kringwinkel gevonden. Die stoel en tafel werden nog tot voor kort vaak gebruikt maar nu is zelfs Eva dat meubeltje ontgroeid. Hoewel nog in perfecte staat, werd het geweigerd in de kringwinkel en men geloofde me zelfs niet toen ik zei dat we het daar hadden gekocht. Dan maar naar het containerpark ermee? 😥

Terug thuis was het tijd om te koken. Ik inspireerde me op een recept onlangs gekregen van Nanou dat ik, zoals altijd, een beetje aanpaste aan de ingrediënten die ik in huis had. Het resultaat was echt heel lekker. 

Ik had zoete aardappelen in blokjes gesneden, bestrooid met ras el hanout, flink wat peper, zout en een beetje olijfolie en het geheel in de oven geschoven. Terwijl de aardappelen grilden, hakten we een tiental okkernoten, een paar droge abrikozen, een paar eetlepels krenten en één rauwe ui fijn. Na een halfuur serveerde ik de gegrilde zoete aardappelen gemengd met de tweede bereiding en een saus op basis van olijfolie, koriander, zout, peper en Jerez-azijn, en daarbij merguezworstjes. 

Het is fris deze avond (dat is natuurlijk relatief: ik schat rond de 23°C) en het heeft fel geregend. Persoonlijk vind ik de temperaturen niet zo verschillend van wat ik sinds juni 1960 heb gekend in Vlaanderen - oké, die 40°C van vorige dinsdag waren wel "speciaal" maar het was maar één dag. Ik vind daarentegen de temperatuurschommelingen wel veel meer opvallend dan vroeger. 

P.S. We brachten dat speelgoed niet naar de meeneemwinkel in Heers, wat nochtans mijn eerste bedoeling was, omdat Roger daar minstens vier keer had moeten zeulen met zware zakken speelgoed en meubeltjes naar de eerste verdieping, terwijl je in de kringwinkel tot vlak bij een soort hangar kunt rijden waar je de spullen kunt deponeren.

Nostalgie

Ik kreeg vandaag voor de zoveelste keer een aanval van nostalgie. Naar Soyo (Matadi) maar ook naar Antwerpen, en dan vooral naar ons vroeger huis. In Soyo zal ik nooit meer geraken maar ik weet dat je hier en daar online foto's vindt van ons vroeger huis in Antwerpen. Ik dus weer even op zoek... en deze keer viel ik op foto's van onze vroegere prachtige gewelfde kelder (waar wij jammer genoeg niet echt gebruik van maakten, tenzij soms om wijn te bewaren, vooral omdat we in sommige delen ervan af en toe last hadden van opstijgend grondwater). Eigenlijk hebben we zelf weinig foto's van het huis op zich gemaakt en zeker niet van die kelder. De foto's die Roger toen maakte gingen meer over huiselijke tafereeltjes. Hetzelfde geldt trouwens voor Soyo: een mens denkt er blijkbaar te zelden aan zijn woning te vereeuwigen op foto. 

Onder andere over "De elementenwereld"

Buiten onze wekelijkse boodschappen weer een rustige dag. Naar Nany gebeld, mails beantwoord, mijn "huishoudplanning" gewijzigd, want ik besefte echt niet dat het morgen 21 juli is en dus alles gesloten (en ik wilde eigenlijk onder andere al dat afgedankte speelgoed naar de kringwinkel of de meeneemwinkel brengen). Zelfs niet hoeven te koken, want vandaag aten we mosselen en dan is het altijd Rogers beurt om kok te spelen. Wel gelezen uiteraard, vooral het boek van Elena: "De elementenwereld: Oorlog en vrede". Deze keer (ik denk zeker de vierde keer) wilde ik het lezen zonder te letten op eventueel te verbeteren details. Ik genoot er echt van: dat meisje heeft ontegensprekelijk talent! Maar toen kwam ik op bladzijde 82 dit tegen: "... achter elk huis verscheen iets, achter het groene huis een grote boom met bloemen, achter de gele een boom met vruchten...".  Hoe is het mogelijk dat ik daar drie keer heb over gelezen (want het moet uiteraard "het gele" zijn)?

Ik denk, Elena, dat je jouw volgend boekje (ik weet dat je weer iets aan het schrijven bent) ook door opa moet laten nalezen: ik weet immers dat hij nog veel meer dan ik op kleine details let (maar daardoor ook veel trager werkt). Maar treur niet, want dat foutje (mijn fout eigenlijk, ik weet het) doet niets af aan de waarde van wat je gecreëerd hebt!

Morgen is het dus 21 juli en dan verjaart mijn tante-vriendin Françoise, de weduwe van mijn lieve "Nononc", de broer van Nany. Dus (vermits ik de datum even "kwijt" was) is er ook geen kaartje onderweg naar jou, Françoise maar ik wens je heel oprecht een heel gelukkig en gezond nieuw levensjaar!

Wat een gezellige middag en avond!

We werden verwacht bij dochterlief na de middag. Eerst zaten we een poosje in de keuken waar verteld werd over hun reis, foto's getoond, waar we Elena's boek (zeker even mooi als op de foto) en de eindrapporten van de kindjes bewonderden. Toen kwam Zeger er aan die ons aanraadde, ondanks de hoge temperatuur (39°C),  buiten in de schaduw te gaan zitten.  Hij had gelijk: onder de esdoorn was de droge warmte goed te verdragen. Het werden enkele heel gezellige uren: vertellen, muziek maken, smullen van een fruitsalade bereid door de kindjes, grappen en veel lachen. Nog iets later kwam schoonzoon thuis die zorgde voor een lekkere barbecue. Het enige minpunt waren enkele opdringerige wespen die het deze keer vooral op Zeger gemunt hadden. 

Terwijl de temperatuur geleidelijk aan zakte, bleven we gezellig keuvelen tot het ineens 22 uur was. De kindjes gingen naar bed, Zeger reed op zijn fiets naar huis en wij keerden terug naar Haspengouw. 

Hittegolf

Eigenlijk is het dat niet ondanks de 37°C die de thermometer vandaag haalde, wegens niet beantwoordend aan de klimatologische definitie ervan. En gelukkig voor ons waarschijnlijk, want het bleef fris in ons oude huis (met de meeste tijd wel gesloten gordijnen in de keuken die op het Zuidwesten uitgeeft): ik weet niet of het hier zo fris zou blijven als de temperatuur niet af en toe even serieus zou dalen.  Maar weer maak ik me zorgen voor onze kinderen. Nany zei aan telefoon dat het echt te doen is in het rusthuis en dat viel ons inderdaad gisteren ook al op.  Roger oudste zus vertelde aan telefoon dat het voor haar ook nog te doen is hoewel er volgens haar geen airco is in het gebouw. Ik belde ook naar straatgenote V. die evenmin last had van de hitte.

Uiteraard doen we niet veel. Roger zou opnieuw het gras moeten afrijden maar daar is het nu niet het moment voor. Toen we vandaag heel even naar buiten gingen, ergerde ik me wel weer aan de rommel in het poortgebouw maar ook daar gaan we deze dagen niets aan doen. We vonden wel iets eigenaardigs in het stuk tuin achter de keuken: twee dode merels naast elkaar gelegen in het gras. 

Mijn dag werd dus - buiten het klaarmaken van gevulde paprika's, en zelfs toen werd het niet te warm in de keuken - vooral besteed aan lectuur maar ook aan het bekijken van oude foto's op mijn scherm: wat een nostalgie weer!

Zoveel positieve testen tegenwoordig!

Rondom ons testen tegenwoordig opvallend veel (gevaccineerde) mensen positief op covid (vandaag ook Nany horen spreken over besmette familieleden). Uiteraard wordt nu eindelijk toegegeven dat het vaccin besmetting niet tegenhoudt maar men blijft beweren dat het wel zorgt dat je uit het ziekenhuis blijft. Ik heb daar nog steeds twijfels over maar kom, ik ben geen wetenschapper (en eerlijk gezegd, ikzelf blijf heel voorzichtig en had bijvoorbeeld liever onze middag doorgebracht in de schaduw van een van de vele bomen die mijn vader ooit plantte).

Maar ik wilde het eigenlijk niet over ons hebben. Ik dacht deze avond weer aan al de geschorste verzorgenden in Frankrijk (omdat ze het vaccin weigerden). Vorig weekend hadden we daar even een discussie over met de schoonzoon van Chantal. Hij zei dat hij niet begreep dat verzorgenden hun beroep op het spel zetten door "ongehoorzaam" te zijn aan de verplichting zich te laten vaccineren. Ik opperde dat als ze zelfs het op het spel zetten van hun job en hun inkomsten over hebben voor dat weigeren, dat betekent dat ze, als medisch personeel, heel goede redenen hebben om niet te "gehoorzamen".  De discussie heeft niet lang geduurd maar eigenlijk kwamen we niet tot een akkoord, herinner ik me.

Deze avond luisterde ik (toevallig) nog even naar professor Raoult die me een antwoord gaf: hij zegt dat die schorsingen geen enkele wetenschappelijke grond hadden en dat het hier meer ging over "ideologie" dan om wetenschap. 

O jawel, ik weet het, tegenwoordig is Raoult een "complotist" volgens de mainstream media!

Met Nany naar Lily en Roger

'Komen jullie naar hier met jouw mama, dan zitten we gezellig in de schaduw in de tuin', hadden onze vrienden Lily en Roger voorgesteld toen ik hen onlangs aan telefoon vroeg of ze vandaag met ons mee wilden naar Nany. 

Nany herkende me eerst weer eens niet. Toen ik haar later vertelde dat we naar haar Matadi-vrienden zouden rijden, wist ze even niet wie ik precies bedoelde. Onderweg echter herkende ze alles en ze wees zelfs de weg aan.

We zaten niet in de prachtige tuin (lang geleden nog door mijn vader ontworpen toen wij daar woonden) maar wegens de hitte verkozen we binnen te blijven, met alle gordijnen dicht. Bij een kopje koffie (en een glas fris water) en heel lekkere taart haalden we herinneringen op... die Nany zich niet herinnerde. Plotseling vroeg ze me stilletjes of we bij de "echte" Lily en Roger waren? Lily verzekerde haar dat zij het wel degelijk waren en herinnerde haar aan de tijd dat ze zelf dat huis bewoonde. Toen leek Nany zich ineens alles te herinneren. 

Al rond 15:30 uur werd ze zenuwachtig: ze was bang dat ze te laat zou komen voor het avondeten in het rusthuis. We hebben haar (met veel moeite) kunnen geruststellen maar vertrokken toch voldoende op tijd zodat ze iets voor 17 uur aan tafel kon schuiven bij haar medebewoners, na wat ze zelf bij het afscheid "een heel gezellige middag" noemde.

In het naar huis rijden zei Roger me: 'Het gaat niet goed met jouw moeder!' Inderdaad, ze gaat fel en snel achteruit!

Wel, wel!

Ongelooflijk die "logaritmes" of wat het ook is, bij YouTube! Vlak nadat ik de vorige post schreef, werd me dit voorgesteld: weer over de zaak "Dutroux" en de "getuigen X". Toch een pedofiel netwerk? De verhalen lijken me eigenlijk heel plausibel omdat ik zelf al te maken heb gehad met slachtoffers van seksueel misbruik (maar nooit in zulke mate, gelukkig!). 

Ik stel me steeds meer vragen!

De "getuigen X"

Onlangs keek ik naar een reportage over de zaak Dutroux (eind jaren 90 van vorige eeuw). Sindsdien dacht ik vaak terug aan die periode en aan de "getuigen X" die spraken van een netwerk van pedofielen waarvan Dutroux slechts een kleine schakel zou geweest zijn. Ik vroeg me voor de zoveelste keer af waarom die piste niet gevolgd werd destijds. Om bepaalde zaken in de doofpot te steken? 

Ik herinnerde me dat vooral "getuige X1" of Regina Louf de gemoederen beroerde met haar bijna ongelooflijke verhalen en dat ze daar zelfs een boek over geschreven had (dat ik niet heb gelezen). Dat haar verhaal ongeloofwaardig klinkt, betekent niet dat het niet waar is, bedacht ik. Vandaag herinnerde ik me ineens dat je nu bijna alles kunt terugvinden op het internet. Dus ging ik op zoek en vond ik een uitzending uit januari 1998 van het toenmalige programma "Panorama" van de VRT (of heette dat toen nog BRT?) dat ik destijds niet gezien heb (en toen kon je een uitzending nog niet op een later tijdstip bekijken). 

Hier heb je dat Panorama-interview met die Regina Louf die me, hoewel getekend door seksueel misbruik, een heel verstandige vrouw lijkt te zijn. En ik stel me weer de vraag die ik me ongeveer een kwart eeuw geleden stelde: waarom werd dat spoor niet verder onderzocht? 

Louis Ferdinand Céline en Louis Pauwels

Roger heeft me zopas gewezen op een interview van Céline door Louis Pauwels, dat hij toevallig tegenkwam. Ik las vroeger gretig het tijdschrift "Planète" van Pauwels en Bergier maar dat interview heb ik toen blijkbaar gemist. 

"Voyage au bout de la nuit" van Céline heb ik gelezen eind jaren 60 van vorige eeuw. Het boek heeft heel veel indruk op mij gemaakt (hoewel ik het vaak heel "rauw" vond). Maar nu pas hoor ik die Céline ("dokter Destouches" eigenlijk) eindelijk ook spreken! Boeiend (hoewel heel pessimistisch, vind ik, maar dat vermoedde ik al) en ik kijk dus verder!

Vergissing

Toen ik deze middag naar Nany belde, maakte ze zich klaar om naar dat optreden in de cafetaria van het rusthuis te gaan (ze wist wel nog steeds niet precies van wat of wie).  'Vertel het me morgen maar', zei ik haar maar nieuwsgierig nam ik deze avond toch even een kijkje op de Facebook pagina van het rusthuis. Het ging helemaal niet om "plaatselijke muzikanten en zangers": het was een optreden van een volksdansgroep uit Kenia. Ik vermoed dat Nany er volop zal van genoten hebben.

Ondertussen zijn dochterlief en haar gezinnetje terug van een reisje naar Marokko. We hebben voor heel binnenkort afgesproken en ik kijk echt uit naar de reisverhalen... en naar het boekje van Elena.  

P.S. 15/7/2022

Nany heeft inderdaad enorm genoten van het optreden, vertelde ze me vandaag!

Lod Lavki

We vernamen onlangs dat de collectie boeken van Lod Lavki, die "Heemkunde Groot Heers" bewaarde in zijn lokaal, naar de gemeentelijke bibliotheek is verhuisd (het gebouw in Heks waarin ons vroegere lokaal zich bevond, wordt verkocht en Heemkunde heeft een ander, veel kleiner, lokaal ter beschikking gekregen in Heers zelf). 

Na onze uitgebreide boodschappen vandaag wilde Roger naar de gemeentelijke bibliotheek. Daar vroeg hij of die boekjes uit te lenen waren en ja hoor: een deel ervan was al opnieuw ingebonden, een ander deel nog niet maar we mochten meenemen wat we wilden. We kregen ook een boekje mee over leven en werk van de schrijver, van de hand van Gerard Michiels. Die auteur ken ik helemaal niet maar zijn relaas over Lavki heb ik na ons avondmaal heel graag en met veel interesse gelezen. 

Toen vroeg ik me af of er al een Limburgse monografie was verschenen over Lod Lavki. In het archief van de KVLS (op mijn pc) vond ik dat een zekere Gerard Michiels er een had geschreven in 1991. En in onze eigen collectie "Limburgse monografieën" vond Roger er een exemplaar van. Het is pas toen ik die monografie begon te lezen en nadat ik zoveel gelijkenissen vond met het boekje uit de gemeentelijke bibliotheek dat ik besefte dat ik met dezelfde auteur te maken had! 

Met die Limburgse monografie hebben we dus weer een "schat" meer in huis maar ik zou graag wat meer te weten komen over die voor mij onbekende "Gerard Michiels" die blijkbaar lid is geweest van de KVLS. 

Zus maakt het beter, vertelde broertje me. En Nany keek uit naar weer een optreden van plaatselijke muzikanten en zangers morgen, vertelde ze me aan telefoon. 

O ja, het is weer heel warm, rond de 30°C. Wij hebben er geen last van in ons koele huis (in de bibliotheek was het minder aangenaam deze middag) maar ik vrees weer dat onze kinderen het te warm hebben gehad.

Oorlogsschadedossiers

Vandaag was het onze beurt om te helpen bij het scannen van de geleende oorlogsschadedossiers voor de werkgroep WO I-II. Samen met Georges V. hebben we daar een groot deel van de middag aan besteed, goed beschermd van de hitte in het gemeentehuis. Weer kwamen we interessante details tegen maar het is zoals Roger zegt: voor het boek dat we willen schrijven over de tweede Wereld Oorlog in Heers hebben ze geen enkele waarde. We vroegen ons trouwens af met Georges of dat boek er ooit zal komen, zo moeilijk is het om aan gegevens te geraken. 

We haalden tussen het werk door ook herinneringen op aan Paul Boes zaliger die vorig jaar is overleden. Georges mist hem, en wij hadden hem zo graag teruggezien na de lockdown.

Ondertussen ook vernomen dat zus enkele gezondheidsproblemen heeft én met onze vrienden Beeckman een gezellige afspraak gemaakt voor binnenkort, als we nog eens Nany bezoeken. 

O ja, en Nanou heeft me de beloofde recepten gemaild!

Weerzien

Na iets meer dan drie jaar zagen we gisterenmiddag onze vrienden uit de Ardennen eindelijk terug. Het werd zoals steeds een heel blij weerzien behalve dat André er niet meer bij is. Uiteraard werden er weer heel veel herinneringen, vooral aan hem, opgehaald. We bezochten ook, samen met zijn weduwe Chantal en zijn schoonzoon, zijn urne op het dorpskerkhof (dochter Nanou wilde liever niet meekomen, ze "voelt" haar vader immers beter thuis, zegt ze). Nanou en haar echtgenoot waren inderdaad ook aanwezig, om Chantal te helpen met onder andere het koken... en omdat zij en wij er ook naar uitkeken elkaar eindelijk terug te zien. 

Nanou had weer verrukkelijke schotels klaargemaakt (en beloofde me de recepten op te sturen): gisteren een ovenschotel op basis van zoete aardappelen met merguez en vandaag een Mexicaanse bereiding op basis van zwarte bonen, chorizo en garnalen met avocado's. 

Tijdens onze vele lange gesprekken over literatuur en talen, reizen (van voor de coronajaren uiteraard), politiek, respectievelijke ziekten,  gemeenschappelijke herinneringen en zelfs tijdens onze enkele discussies, was het een heerlijk gevoel onze vroegere goede verstandhouding terug te vinden. 

Toen we ze deze middag laat verlieten, beloofden we elkaar alleszins sneller terug te zien. Hopelijk komt dat virus weer geen roet in het eten strooien!

Geschriften

Rustige dag: buiten enkele huishoudtaken, mails beantwoord, naar Nany gebeld, met Hendrik en Jan Gerits gebeld en veel gelezen.
Ik had al een paar keer horen spreken over een recent artikel in "Le Figaro" maar kon het artikel zelf niet lezen omdat ik botste op een betaalmuur. Ik vond dat heel jammer omdat wat ik erover hoorde me intrigeerde: "Le Figaro" zou "complotisten", zoals onder andere Didier Raoult, gelijk gegeven hebben. Dat "Le Figaro" dat beweert betekent uiteraard niet dat Raoult gelijk heeft, wel dat een mainstreamkrant zich eindelijk een beetje onafhankelijk opstelt. 

Deze avond viel ik op dit artikel van "France Soir" (ik weet het, ook "complotist"). Er wordt verwezen naar het bewuste artikel van "Le Figaro" - dat ik dus niet kan lezen - en aangehaald wat er allemaal wordt in beweerd, namelijk: dat het vaccin weinig doeltreffend is, dat het bij veel mensen (1/1000) ernstige bijwerkingen veroorzaakt, dat Raoult gelijk had toen hij beweerde dat de prik zou zorgen dat het virus sneller muteert, dat heel veel "covid-doden" gestorven zijn met een toevallig ontdekte covidbesmetting maar niet aan die besmetting, enzovoort. Is "Le Figaro" nu ineens ook complotist? Of beginnen de mainstreammedia in te zien dat niet enkel het officiële discours de waarheid verkondigt?

Ik ben ook al heel lang geïntrigeerd door de apocriefe evangeliën, had onlangs dat van Maria van Magdala gelezen en zocht er een beetje meer uitleg over. Na wat zoekwerk viel ik op dit. Een boeiend relaas aan de lectuur waarvan ik de rest van de avond ga besteden!

Rogers oudste zus bezoeken

Eindelijk kwam het er vandaag wel van! Ze ligt niet meer in het ziekenhuis, is nu naar huis teruggekeerd (dat wil zeggen in een kamer van het nieuwe gedeelte van het rusthuis). We reden dus naar het Leuvense en vonden dat er opvallend veel verkeer was onderweg (idem dito toen we deze avond terug naar Haspengouw keerden). 

L. wachtte op ons in haar nieuwe kamer, minder ruim dan de vorige maar nog steeds veel ruimer dan die van Nany. Veel grotere ramen ook en ik vrees dat het er te heet zal worden als de temperaturen weer omhoog schieten. Ik moest terugdenken aan mijn neef (in de betekenis van "cousin") die een flat bewoont in Zuid-Frankrijk en me eens zei dat hij de "Belgische" fout had gemaakt voor heel grote ramen te kiezen: bij de minste hittegolf was het er niet meer uit te houden.

Na een poosje bijpraten liepen we samen naar de cafetaria (deze keer steunde L. op haar rollator en moest ze niet meer voortgeduwd worden in haar rolstoel). 

Onderweg kwamen we een verpleger tegen met wie L. een gesprekje begon. Hij bleek een Spanjaard te zijn, informeerde naar haar familie (en bleek iedereen bij naam te kennen: onthoudt hij al die details over elke bewoner?) maar vroeg haar ineens of ze niet nog te veel pijn had en of ze geen "paracetamolletje" wilde (hij maakte zelfs het gebaar van een pilletje uit zijn zak te halen). Daar schrok ik toch even van: paracetamol is geen snoep hé! 

Ondanks het mooie weer zat schoonzus liever binnen in de cafetaria omdat ze de stoelen buiten niet zo gemakkelijk vindt. We dronken er thee of koffie en een wijntje dat er echt mocht zijn (evenals de Earl Grey thee trouwens) en praatten nog wat bij met op de achtergrond muziek die soms hinderlijk was, vooral omdat de akoestiek er echt te wensen overliet. Ik merkte wel dat Roger, die tegenover schoonzus en mij zat, ons soms helemaal niet begreep.  

Na een paar aangename uurtjes liepen we terug naar de kamer langs een echt labyrint van gangen. Ik vroeg me af of nog oudere mensen daarin niet op de dool geraken. 

Toen was het tijd voor schoonzus om naar de eetkamer te gaan en Roger en ik liepen terug naar de uitgang die we deze keer gemakkelijk vonden (in het komen hadden we wat moeten zoeken naar haar kamer). 

Het rusthuis lijkt me vrij aangenaam maar ik miste er al die zithoekjes die je bij Nany vindt. En... terwijl Nany, moest ze nog goed ter been zijn, gemakkelijk naar het centrum van de gemeente zou kunnen wandelen, moet je hier voor het minste een bus nemen.

Ik heb vandaag woorden bijgeleerd

Vandaag gingen we naar de autokeuring... en de "breedtelichten" bleken niet in orde. 

We reden meteen naar de garagist die geen probleem zag, behalve dat de "standlichten" af en toe niet werkten. Hij bracht dat in orde en wij  terug naar de keuring. Deze keer was alles oké. We hadden ons wel afgevraagd, de garagist en ik, waarom, als het over de "standlichten" ging, men sprak over "breedtelichten". Ik zocht het deze avond op en blijkbaar zijn het twee benamingen voor hetzelfde voorwerp.

Van de autokeuring reden we naar het gemeentehuis waar we een vergadering hadden van de werkgroep WO I-II. Uiteraard kwamen we ruim te laat aan en was het werk (scannen van de geleende oorlogsschadedossiers) al grotendeels verdeeld. Roger en ik kregen ons deel van het werk toegewezen en daarna "babbelden" we nog een klein uurtje. Op een zeker ogenblik herinnerde Elie M. zich dat hij vroeger op de kermis graag enkele "bocken" (of "bokken"?) dronk. Ik was heel even in de war: wie drinkt er nu een bok? En toen herinnerde ik me dat Paul Boes zaliger ook dat woord gebruikte voor een pilsje. Roger vertelde me in het naar huis rijden dat vroeger iedereen in de streek dat woord gebruikte. Weer zocht ik ernaar deze avond en ik viel op dit. Roger zei me echter dat het woord hier vroeger geen link had met een bepaald merk (en nu ook niet). 

Thuis was het hoog tijd om voor het avondeten te zorgen. Later, na de broccolisoep en terwijl onze tajine verder sudderde, kreeg ik een telefoontje van Jan Gerits. Gisterenavond laat had ik hem mijn bespreking van zijn boek opgestuurd en hij wilde me melden dat hij er heel tevreden over is. Morgen stuur ik het bestand door naar Edith Oeyen, in de hoop dat ze het wil publiceren in Oostland. Ik stel me wel nog een vraag: Jan gaf dat boek uit in eigen beheer en heeft blijkbaar geen ISBN-nummer aangevraagd. Waar kun je het dan kopen behalve bij Jan zelf?

Over het huishouden en zo

Nany vertelde me vandaag aan telefoon dat er vier mensen in quarantaine zitten op haar gang en dat er vandaag een persoon overleden is. Of dat overlijden een gevolg was van "de ziekte", zoals zij Covid 19 noemt, wist ze wel niet maar 'Vanaf 90 jaar kun je dat wel verwachten hé, dat iemand doodgaat!'  Toen ik haar zei dat er ook veel mensen overlijden voor ze 90 jaar zijn, vond ze dat "uitzonderingen"! Ze klaagde ook even dat broertje haar gisteren niet was komen bezoeken. Dat hij zondag was geweest, was ze vergeten maar toen ik het haar herinnerde, wist ze ineens wel weer dat ze waren gaan wandelen (zij in een rolstoel) en een terrasje hadden gedaan. Ik zei dat hij noch wij (en wij zeker niet gezien de afstand tussen haar en ons en de prijs van brandstof) elke dag op bezoek kunnen komen, dat we ook nog ons werk en andere verplichtingen hebben. 

"Werk" is voor Nany altijd iets geweest dat de mensen "tussendoor" verplicht doen op kantoor of in een fabriek om geld te verdienen en ze heeft nooit echt beseft dat je daar vaak heel moe van wordt. Het "echte" labeur was voor haar het huishouden (en ergens geef ik haar gelijk in die zin dat zulk werk ondergewaardeerd wordt terwijl het eigenlijk levensnoodzakelijk is - ik heb het hier uiteraard niet over "huishoudfanaten"). Dus voegde ik er aan toe dat de mensen ook nog hun huishouden te beredderen hebben. Terwijl ik het zei, besefte ik dat ik dat huishouden hier de laatste dagen nogal op z'n beloop laat omdat ik met andere, interessantere zaken bezig ben (onder andere met het herlezen en bespreken van het boek van Jan Gerits). 

Later, toen we onze boodschappen wilden gaan doen en ik zag wat Roger weer allemaal verzameld heeft in het poortgebouw (waar de auto ook staat), zonk de moed me in de schoenen. Het opruimen van dat poorthuis lijkt wel dweilen met de kraan open! Ik denk dat ik heel binnenkort weer moet zorgen voor een ouderwetse huishoudplanning. 

Maar wat heb ik toch een hekel aan dat huishouden! 

Over onderwijs en literatuur

Vandaag onder andere een mail gekregen van mijn vroegere klasgenote en vriendin Denise die me vraagt of ik niet zou proberen een of ander tijdschrift een recensie te laten schrijven over het boekje van Elena. Misschien is dat een goed idee maar... kan ik daar als oma op aansturen? Tenslotte, ook al ben ik "objectief" in bewondering voor het werk van mijn kleindochter, ik ben toch sowieso een beetje "subjectief"?

Ik kreeg ook een mail van Jan Gerits: of ik een bespreking wil maken van zijn jongste boek (over zijn Andreia zaliger) voor Oostland. Dat wil ik wel doen maar dus zal ik het boek opnieuw moeten lezen: je leest een boek op een andere manier uit louter interesse dan wanneer je het wilt bespreken, vind ik. Daar begin ik dus morgen aan.

En deze avond stelde Roger me voor naar een podcast over het onderwijs te luisteren. Wat ik dan ook met veel interesse deed. Een boeiende conversatie over de malaise in het onderwijs, de rol van de ouders en enkele "taboe" onderwerpen zoals de achteruitgang in het begrijpen van (zelfs) gewone, eenvoudige Nederlandse teksten en het verlagen van de lat op elk gebied. Niet echt hoopgevend allemaal! Ik denk dat ik het nooit gezegd heb hier, maar bij mij kriebelde het soms: ik kreeg af en toe zin om weer Frans te gaan onderwijzen (en ik beeldde me dan in, steunend op een wandelstok voor een klas 😊, wat mijn "ambitie" telkens afremde) maar nee, na wat ik de laatste tijd allemaal verneem over het onderwijs denk ik dat ik het niet meer zou aankunnen!

Schrijnende getuigenissen

Wat een rustige en rustgevende zaterdag (ik geniet daar echt van)! Nany toonde zich goed gezind aan telefoon hoewel ze geen  bezoek verwacht dit weekend (maar ze had veel te vertellen over haar medebewoners - en dat ze veel te vertellen heeft, betekent dat ze veel contact heeft gehad met haar rusthuisburen).

Deze avond echter viel ik op deze veel minder aangename video. Een bijeenkomst van slachtoffers en nabestaanden van slachtoffers van bijwerkingen van "het" vaccin in Parijs. Schrijnende getuigenissen hoorde ik daar! Het ging uiteraard onder andere over geschorste verzorgenden, vrouwen met menstruatieproblemen maar er kwamen ook nabestaanden van overleden slachtoffers aan het woord die onder andere vertelden over advocaten die ze aanspraken na het overlijden van bijvoorbeeld hun kind of echtgenoot, over het achterhouden van het dossier door justitie, over de mainstreammedia die weigeren te spreken of te schrijven over hun ervaringen. Ik werd er echt niet goed van!

Dus ga ik nog even iets heel rustgevends doen (lectuur of meditatie?) voor het slapengaan, nadat ik een paar mails heb beantwoord! 

Verjaardagsfeest bij Ivo Hermans?

Onlangs kregen Bernadette, Koen (via Jopie, want Koen heeft geen e-mail) en ik een uitnodiging van Ivo Hermans om dit jaar wel onze verjaardag te vieren bij hem (wat we vorig jaar al wilden doen maar wat niet gelukt was). 

Vandaag een nieuwe mail: Ivo heeft Koen kunnen bereiken en, als ik het goed begrijp, zal hij een datum in november (we verjaren respectievelijk op 22 en 23/11) voorstellen. We gaan dan wel niet "op restaurant", want Ivo zal gratis voor ons - en onze partners, dus ook Juan en Roger - koken. Wat een prettig en lekker vooruitzicht!