Elena-dag

Weer begon Elena met mij van alles te tonen bij Lutti. Maar het eerste waar ze mijn aandacht op vestigde, was de pop van Elien, waar ze pas mee had gespeeld. Ik wist dat Elien altijd haar eigen pop, Lulla, meebrengt en antwoordde: ‘Heb je met de pop van Elien mogen spelen?’ . Op dat moment zag ik Elien glunderen! Omdat ik liet merken dat ik wist dat het haar pop is? Of omdat ze fier was omdat ze de pop even had uitgeleend? In elk geval, ze leren hun speelgoed met anderen delen, bij onthaalmoeder Lutti!

“Thuis” heeft Elena druk gespeeld nog voor ze een dutje ging doen. Zij wilde dat wij ook met “haar poppen” speelden maar toen ik met haar “slapende” baby bezig was, keek ze eerst heel aandachtig naar wat ik deed, maar begon weldra op het hoofd van de pop te kloppen. Daarvoor werd ze toch echt even terechtgewezen! Eigenaardig genoeg legde ze even later spontaan de pop op mijn schoot en begon de “baby” te aaien.

We hebben ook samen met haar “vliegtuig” gespeeld en ze toonde me hoe goed ze al blokjes met bepaalde vormen in de passende openingen kan laten glijden. Telkens als het haar lukte en ik “bravo” deed, begon ze zelf ook enthousiast in haar handen te klappen.

 Foto Roger

Op de foto is Elena druk aan het zoeken naar de vormpjes die ze pas in de openingen van haar vliegtuig heeft doen glijden. Omdat ze haar prestatie wilde overdoen natuurlijk: nog meer “bravo’s”!

We hebben ook naar kinderliedjes geluisterd en “gedanst”. En kusjes aan elkaar gegeven. Nu geeft Elena, voor ze haar wang tegen die van ons legt, “luchtkusjes” (dat hebben haar ouders haar geleerd). Ze tuit haar mondje dan zo grappig!

 Foto Roger

Op bovenstaande foto kreeg haar mama een “luchtkusje” omdat ze Elena sinaasappelpartjes had gegeven. Nadat ze haar fruitpap weigerde te eten, probeerde onze dochter haar immers op die manier toch een beetje vitamine C te doen binnenkrijgen.

 Foto’s Roger

Onze vrienden van Herzele hadden ons vorige zondag een knuffeltje gegeven voor Elena. En ze leek er blij mee: het moest mee aan tafel voor het vieruurtje. Maar ja, heel gemakkelijk is dat niet op zo’n hoge kinderstoel, dus “propte” ze de knuffel naast haar.

 Foto Roger

En de sinaasappel (die veel lekkerder werd bevonden dan een fruitpapje) wilde ze blijkbaar wel delen met haar nieuwe vriend: op een zeker ogenblik zag ik haar de vrucht tegen het gezichtje van het diertje wrijven.

Ze kan zo’n lieve en soms grappige smoelen trekken!

 Foto’s Roger

Alleen vlak voor het avondeten heeft ze even geweend. Met tussenpauzen, maar wel heel fel. Als ik over haar buikje wreef, ging het huilen telkens meteen voorbij, daarom vermoed ik dat ze krampen had (er dwaalt een buikgriepje rond in haar omgeving).

Ze is, na haar “toilet” en het avondeten (vrij veel aardappelpuree en stoofvlees dat ze van mijn bord pikte vanop m’n schoot, en een flesje melk  dat ze nog niet half opdronk) half in slaap gevallen, afwisselend op Roger zijn schoot en op de mijne. We zaten toen op de sofa in de salon en ik merkte aan haar kronkelen dat ze dat heel gezellig vond. Maar telkens als ze bijna in slaap was, deed ze met moeite haar ogen weer open en keek ons aan met een gelukzalige glimlach. Was ze bang dat we haar in haar bedje zouden leggen?

Dat hebben we toch maar gedaan nadat ze echt in slaap was gevallen!

Afscheid nemen

Er lag al een dun sneeuwtapijt toen we opstonden deze ochtend en het sneeuwde nog steeds toen we rond de middag naar Hasselt vertrokken om afscheid te nemen van Roger zijn achternichtje zaliger.

Familie, vrienden, collegae, klasgenootjes van haar kinderen: de aula van het crematorium zat bomvol. Veel betraande gezichten, emotionele herinneringen, ontroerende toespraken: de ceremonie was zeker even “pakkend’ als een kerkelijke dienst. Alleen een verwijzing naar een vorm van voortbestaan na de dood werd vermeden… al gingen sommige toespraken toch een heel eind in die richting. Zonder de eigenlijke woorden uit te spreken, zodat het allemaal als “symboliek” kon opgevat worden. Want, zo staat er op het doodsprentje: ‘We weten waar je nu bent: diep in ons hart’.

Ik weet dat ik een van de weinigen ben die nog wel gelooft in een hiernamaals. Misschien maak ik mezelf wat wijs? Maar met het idee dat iemand alleen voortleeft in “ons hart” kan ik niet leven. Wat dan als ons hart ook verdwijnt?

Na de ceremonie praatten we even met familieleden… En vernamen dat de kleinzoon van een andere nicht van Roger (die we veel minder vaak ontmoeten) onlangs zelfmoord heeft gepleegd op 22 jaar! Hij werd in alle intimiteit begraven.

Waarom vertrekken zoveel jongeren tegenwoordig vrijwillig uit dit leven? Kunnen ze deze materialistische wereld niet aan? Eerlijk gezegd, als ik ervan overtuigd was dat we enkel leven om te sterven, ik zou het ook niet aankunnen. En zeg niet dat je dan nog altijd voor je kinderen en vrienden kunt leven! Die sterven dan immers ooit ook voorgoed! En idem voor die hun kinderen en kleinkinderen!

Deze avond sneeuwt het nog steeds.

Bezoek van onze vrienden uit Herzele

Onlangs belden onze vrienden uit Herzele om te vragen of we vandaag vrij waren. Roger had geantwoord van ja, en zei me daarna dat ze graag zouden afkomen. Prima!

Maar eergisteren belden zij om te weten te komen of we iets niet lustten. Dat vond ik eigenaardig, vermits ik het toch was die zou koken! Er bleek een misverstand te zijn: zij dachten dat wij naar hen zouden komen. Uiteindelijk spraken we af dat zij toch maar ons zouden vereren met een bezoekje.

En het werd weer heel gezellig: ze hadden toevallig onlangs de cd’s gekocht die horen bij het boek “Chanson” (dat ik met Kerstmis van Anneke had gekregen) en hadden ze meegebracht. Dus  werd er na mijn eenvoudig etentje druk geluisterd, gelezen en soms meegezongen!

Maar niet alleen Franse chansons passeerden de revue: ook onder andere “The Dubliners” kwamen aan bod. En Roger toonde hen foto’s van onder andere de vroegere picknicks met Barney.

En herinneringen werden opgehaald, vooral door Roger en zijn vriend. Herinneringen onder andere aan hun studiejaren en aan bepaalde professoren, waarbij professor Lousse (geschiedenis) nogal opgehemeld werd. Ik heb Lousse nooit als prof gehad, maar kreeg wel te maken met zijn cursusboek in de les die door iemand anders werd gegeven (ik kan me de naam van mijn prof niet herinneren). En dankzij die boeken van Lousse begon ik eindelijk iets van geschiedenis te begrijpen (daarvoor, tijdens mijn humaniora, had geen enkele leerkracht geschiedenis mij ooit een samenhang bijgebracht: alle geschiedkundige feiten leken voor mij op zichzelf te bestaan, zonder relatie tot andere feiten).

Roger herinnerde zich dat als Lousse de aula binnenkwam, hij telkens onthaald werd op applaus. Hij dacht dat het te danken was aan zijn heel goede manier van lesgeven, maar volgens onze vriend zat daar een heel ander verhaal achter.

Lousse zou een Franstalige zijn geweest en zijn gebrekkig Nederlands  werd oorspronkelijk niet geapprecieerd door zijn Vlaamse studenten. Lousse zou dan een sabbatjaar genomen hebben en ging in Nederland heel intensief Nederlands studeren. Toen hij naar Leuven  terugkwam en bleek die taal uitstekend te spreken, kreeg hij spontaan applaus van zijn studenten en dat herhaalde zich  sindsdien in elke les, jaar na jaar!

Uiteraard stuurde dat verhaal onze conversaties in de richting van politiek. En weer eens stelde ik vast dat je dat onderwerp echt niet hoeft te vermijden als je onder mensen bent die een beetje aandachtig naar elkaar willen luisteren.

Rond 22:30 uur zijn onze vrienden vertrokken: ze moesten immers nog ongeveer anderhalf uur rijden!

En ondertussen is het blijkbaar echt winter geworden: op dit ogenblik wijst de thermometer nog amper -2°C aan. Gelukkig regent het (nog) niet!

Stamppot van prinsesboontjes en aardappelen

Ik had deze avond tongfilet, sperziebonen en aardappelen voorzien, maar ik wilde die prinsesbonen wel eens op een andere manier serveren.

Wat ik ervan gemaakt heb, was heel lekker: een soort stamppot, maar ik had er look, ui en een scheutje balsamico-azijn aan toegevoegd. En dat alles, samen met de aardappelen en de bonen,  even laten sudderen in olijfolie.

Het viel ons op dat we er veel meer van aten dan als we prinsesboontjes op de gewone manier klaarmaken. ‘Maar,’zei ik tegen Roger, ‘zoiets kan ik nooit genodigden voorschotelen! Het ziet er niet uit!’

‘Waarom niet?, vroeg Roger, ‘van andere landen gebruik je toch ook boerenrecepten?’

En… Hij heeft gelijk!

Sint-Truiden en kruiden

Omdat ik vlees wilde kopen voor morgen, en bepaalde kruiden (vooral kurkuma en komijn) stelde Roger voor eerst wat rond te lopen in Sint-Truiden (daar vind je immers meer dan in een dorp).

Dat soort wandelen staat voor mij heel dicht bij “shoppen”, maar kom, als Roger op die manier zijn beweging kreeg, was het voor mij oké. En die kruiden had ik echt nodig. Gisteren bijvoorbeeld, had ik gemerkt dat ik geen komijn meer had toen ik het heerlijke Indische gerecht Alu Gobi  klaarmaakte. Ik heb het dan maar zonder gedaan, maar persoonlijk vond ik dat er een toets ontbrak.

Sint-Truiden is wel een zeer aangename stad. Niet te groot, en toch kun je er telkens wat ontdekken. Deze keer was het een gebouw waar boven de ingangspoort de naam van een prins-bisschop van Luik, Karel Velbruck vermeld stond. Mijn erudiete Roger vertelde me dat die Velbruck het kasteel van Heks heeft laten bouwen.

 Foto Roger

Nu is er een restaurant in gevestigd: Durondeaux.

 Foto’s Roger

En even later kwamen we een Indisch winkeltje tegen. Daar zouden we de nodige kruiden wel vinden, dacht ik toen ik bij het binnengaan de heerlijke, bijna bedwelmende geuren opsnoof! Maar helaas, hun kurkuma was uitverkocht. Volgende week komt er nieuwe binnen. Komijn hadden ze wel, en we kochten er ook donkere linzen. Terwijl we betaalden, vroeg een andere (Indische) klant ons of wij wel Belgen waren.

Zijn Nederlands accent deed me terugdenken aan mijn vroegere Indische cursisten, die het ook eigenaardig vonden dat wij heel veel van die kruiden en kruidenmixen gebruiken. Die pas ik al sinds de eerste jaren van ons huwelijk toe: Roger bleek een heel goed Indisch receptenboek mee te brengen!

En, trouwens, je vindt die kruiden ook in onze warenhuizen, maar dan in veel kleinere verpakkingen, en aan een veel hogere prijs! Die verpakkingen zijn voor ons ook veel te klein: als ik die kruiden gebruik, is het heel genereus!

We praatten nog even verder met die Indiër (ook een Sikh, denk ik) en hij bleek een paar van mijn vroegere Sikh-cursisten te kennen!

Over mijn vriendin uit Gent

Vandaag heb ik haar zoon kunnen bereiken, die me vertelde dat zijn moeder het echt niet goed maakte. Na onze wandeling (waarover meer in een volgende post), belde ik haar zelf nog eens op in het ziekenhuis, en viel eerst op een (heel vriendelijke) verpleegster die me vroeg of ik een kwartier later kon terugbellen. Anny was nu even niet goed, maar tegen dan zou ze weer op adem zijn!

En dat bleek zo. Anny stelde me gerust: ze had immers zwakke longen, maar daaraan sterf je niet! En toen ik vertelde dat binnen enkele maanden een aantal vrienden uit Leuven naar hier zouden komen, vroeg ze zelfs heel spontaan of ze erbij mocht zijn. Natuurlijk is ze ook welkom, maar ik had gehoord dat ze zo weinig mobiel is!

‘Is het zo dat mijn kinderen mij zien?’ antwoordde ze. ‘Plezant! Nee hoor, ik geraak wel in Sint-Truiden met de trein! Als jullie mij daar willen komen afhalen?’

Uiteraard zouden we dat dan wel doen, maar wat moet ik daarvan denken? Kan ze dat nu wel of niet aan? Haar zoon had me wel gewaarschuwd: ‘Ze beseft gelukkig zelf niet hoe erg ze er aan toe is!’ .

Ik zal haar dus best maar geregeld weer opbellen om te zien hoe haar gezondheidstoestand evolueert zeker?

Over Veulen, appelen en mijn vriendin die nu in Gent woont

Ik weet eigenlijk niet waarom, maar we hebben weer eens gewandeld in Veulen vandaag. Eerst ging het naar het prachtig gerenoveerde kasteel.

 Foto’s Roger

We hebben het fototoestel van Roger bij onze dochter en schoonzoon vergeten en Roger moet het deze week dus doen met mijn (van hem geërfd) fototoestel. En persoonlijk vind ik dat het te zien is: blijkbaar is mijn fototoestel toch minder goed dan het zijne!

Dat kasteel staat te koop. Als het iemand van jullie interesseert (voor jou zou er plaats genoeg zijn, Zeger!), hier staan de details: http://www.redres.nl/erfgoedmakelaar/beleggingen/552/belgie-heers-kasteel-veulen-te-koop.asp . Maar het is wel nogal duur!

Van daar maakten we een lus naar de (heel mooie) kerk, en zagen onderweg ontelbare afgevallen appelen liggen in een wei.

  Foto’s Roger

Erg! Behalve voor de vogels dan. Die appelen zijn niet verkoopbaar, want ze hebben niet de “juiste vorm en dikte”. En iedereen hier in de buurt heeft voldoende fruit. Dus liggen ze maar te rotten als de merels ze niet opeten. Hetzelfde gebeurt met onze eigen appels. Of ik er nu drie of vier eet elke dag verandert daar niets aan: we krijgen ze niet op! Natuurlijk zouden we ze kunnen weggeven aan mensen uit de stad. Maar dan kost het vervoer zo veel dat het een te duur cadeau zou worden! Komt de verordening dat verkoopbaar fruit een bepaald kaliber moet hebben ook van “Europa”?

Van de kerk gingen het naar de steenweg die Veulen in twee snijdt, we staken die over en liepen, na de begraafplaats, de velden in, richting Gutschoven (het geboortedorp van Roger). Helaas (ik had het moeten weten, want meer dan tien jaar geleden hebben we die landweg nog eens gevolgd) het pad liep weer dood. We zagen voor ons de kerk en enkele gebouwen van Rogers geboortedorp, maar geraakten niet verder.

Toen we terug thuis waren, en nadat ik de badkamer en de keuken een beurt had gegeven (Roger heeft gisteren de ramen gelapt!), belde ik naar mijn vriendin die al een poosje in Gent woont.

Ik kwam bij een heel vriendelijke  telefoniste van het rusthuis terecht, die me vertelde dat Anny weer in het ziekenhuis was opgenomen. Ik kreeg het telefoonnummer van het bewuste hospitaal, belde enkele keren, maar mijn vriendin gaf geen gehoor. Uiteraard, haar kennende, kan ze wel in de cafetaria hebben gezeten, dus maakte ik me niet te veel zorgen. Ik belde wel nog enkele keren naar haar zoon, maar telkens zonder resultaat.

En toen maakte ik me wel zorgen! Toch weer geen overlijden van een vriendin binnenkort zeker?

Zijn pip-borsten een risico voor vrouwen? En zijn amfetamine- en cocaïnepsychotica dat niet voor kinderen?

Hierover las ik zopas een interessante (en ondanks alles) leuke post op de website van apotheker Haesbrouck. Hier kunt u het ook lezen.

Over apotheker Fernand Haesbrouck nog even een plezante anekdote. Ik denk dat het vier jaar geleden was dat ik via een vriendin met hem in contact kwam. Omdat die vriendin geregeld “ex-matadiciens” naar mij stuurde (die wilden deelnemen aan onze Matadi-reünie), ging ik er van uit dat Fernand ook in Matadi had gewoond. Ik was er zelfs zo fel van overtuigd dat ik het hem zelfs niet vroeg. Wat ik wel vroeg, was wat zijn vader deed in Congo (nee, niet uit ongezonde nieuwsgierigheid, maar omdat op die manier onze ouders zich de familie misschien zouden herinneren). Ikzelf herinnerde me hem helemaal niet. Maar ja, ik heb dan ook niet iedereen gekend in Matadi!

Zijn vader was ook apotheker, vernam ik. Maar niemand van onze Matadi-vrienden herinnerde zich een apotheker Haesbrouck. Dat was echter mogelijk, hoewel eigenaardig: zoveel apothekers waren er niet in Matadi. Zelfs zuster Godwine kon zich geen Fernand herinneren (en zij kent nog al haar vroegere leerlingen). Maar misschien werd Fernand wel naar de “officiële”, en niet naar de “katholieke”  school gestuurd?

Ik nodigde Fernand uit op de volgende reünie, maar hij en zijn vrouw waren niet vrij. Hij bleef me geregeld zijn nieuwsbrief sturen, af en toe mailden we met elkaar, en het volgend jaar nodigde ik hem weer uit. Deze keer kon hij zich vrijmaken.

En toen ik hem op de reünie vroeg om een beetje meer uitleg, omdat niemand van de aanwezigen zich zijn vader herinnerde, bleek… dat hij nooit in Matadi of zelfs niet in Congo was geweest!

Die dag werd hij desondanks goed ontvangen door onze Matadi-vrienden!

Maar het volgend jaar heb ik hem toch niet meer gevraagd deel te nemen aan onze reünie!

Taalvraag

Roger vindt dat ik in mijn vorige blog had moeten schrijven “de auteur” daar waar ik het woord zonder lidwoord gebruik.

Het gaat over deze zin: “Het enige wat mij hinderde was dat auteur constant “het hondje” laat volgen door een vrouwelijk persoonlijk voornaamwoord.”

Ikzelf had het gevoel (tja, ik heb Nederlands al sprekend geleerd!) dat het lidwoord hier overbodig is.

Vergis ik me? Graag antwoord!

Het macaroni-hondje: een ontroerend verhaaltje

Zopas heb ik op een van mijn favoriete blogs een ontroerend verhaal gelezen over een oude, eenzame vrouw op het platteland in Frankrijk, en haar hondje. Het enige wat mij hinderde was dat auteur constant “het hondje” laat volgen door een vrouwelijk persoonlijk voornaamwoord (zo van “Het bruine hondje op haar kromme pootjes kwispelt zacht. Ze verstaat al net zo lang als haar baasje geen woorden meer…”).

Ik heb een sterk vermoeden dat de auteur een Nederlandse is. En het verwondert me dus dat die zulke fout (herhaaldelijk) maakt. Of mag dat misschien in het Nederlands: het vervolg van een verhaal min of meer aankondigen door een grammaticaal verkeerd persoonlijk voornaamwoord te gebruiken?

Toch vond ik het al bij al een heel ontroerend verhaal! Het is hier te lezen!

Na een wandeling in Veulen, weer een overlijdensbericht!

Net zoals eergisteren gingen we vandaag even wandelen in Veulen. We sloegen deze keer een landweg in waarvan ons verteld werd dat die doodliep. Maar we hadden ook ooit gehoord dat daar ergens een bron ontsprong.

De bron hebben we niet gevonden maar misschien bevindt die zich in het privé-naaldbosje dat we na een poosje ploeteren op de drassige grond  tegenkwamen. Gehoorzaam als we zijn, hebben we het terrein niet betreden - “verboden toegang en te vissen” stond er! -  maar we zagen wel dat er roeibootjes lagen op een vijver.  Een beetje verder liep de weg inderdaad dood en wij keerden op onze stappen terug.

Het werd een vrij korte wandeling, maar wel aangenaam rustig.
Onderweg had ik enkele mails horen en zien binnenkomen op mijn smartphone, maar die zou ik later lezen.

En dat was minder aangenaam! Een vriend uit Leuven meldde ons dat vorige zondag een vroegere gemeenschappelijke vriend overleden is. Het gaat over de vroegere conservator van het fotografiemuseum in Antwerpen, Roger Coenen, die al een flink aantal jaren in Frankrijk verbleef. Roger (de mijne dus) en ik hebben hem het laatst ontmoet op de herdenkingsdienst voor Dirk Lambrechts zaliger en daarna hadden we niets meer gehoord van hem. Toch waren we aangedaan door het nieuws! Weer iemand uit ons zo boeiend verleden die is heengegaan!

Nu weer een overlijden in de familie!

We gingen vandaag Elena-sitten. Elena heeft gespeeld, (heel goed) gelopen achter haar karretje of aan onze hand (en af en toe heel even bewezen dat ze het eigenlijk ook kan zonder die steun, maar tja, ze lijkt die nog belangrijk te vinden), “gezongen” en “gedanst” op kinderliedjes. Een heel aangename middag dus… tot ik een telefoontje kreeg van Rogers nicht Jeannine Leduc. Dat nichtje van haar over wie ik het onlangs had (zie dit blogje), is gisteren avond overleden. Ik werd er letterlijk koud van! Ze laat een man en drie jonge kinderen achter. En ze had, buiten een paar tantes en ooms (waaronder Jeannine) geen familie. Haar ouders zijn immers allebei overleden.

En ik denk constant terug aan iets dat ik haar enkele jaren geleden hoorde zeggen tegen een van haar zoontjes toen die zich, na het overlijden van zijn grootmoeder (dus moeder van de pas overgegane en schoonzus van Jeannine), zorgen maakte omdat zijn moeder misschien ook zou sterven (ons achternichtje was toen al serieus ziek, maar een operatie had gezorgd dat ze er – voorlopig blijkt dus nu - bovenop geraakte): ‘Maak je geen zorgen, jongen, mama gaat heel oud worden!’

Ik weet zeker dat ons achternichtje niet wist dat ik dat gesprek had gehoord, en ik heb me toen nog afgevraagd of zoiets met zoveel zekerheid stellen een voldoende garantie was voor een lang leven! Nee dus!  Onze wil lijkt niet altijd machtig genoeg!

Reisverslagen in boekvorm?

Onlangs mailde KVLS-lid Martin Wings mij een goed idee: ‘Waarom zou je jouw reisverslagen niet in boekvorm uitgeven?’. Hij is niet de eerste die me die vraag stelt! Onder anderen een bevriende Spaanse auteur (ook lid van de KVLS, maar vermits hij geen blog heeft, weet ik niet of ik zijn naam mag vernoemen; hij schrijft wel heel mooi!) deed ooit hetzelfde.

Deze keer begon ik er serieuzer over na te denken. Ik weet het, ik heb altijd gedacht dat onze manier van reizen te onconventioneel is en daarom te weinig mensen zou aanspreken; dat we te weinig “verplichte zaken” bezoeken; dat we al jaren – behalve een paar uitzonderingen – alleen naar Frankrijk en Spanje gaan (hoe vaak moet ik van sommige andere mensen horen: ‘Wanneer bezoeken jullie eens een ander land?’); dat ik, door mijn obsessie om altijd de zaken zelf te willen “ontdekken” en dus nooit een reis voor te bereiden, eigenlijk te weinig op de hoogte ben van de echt interessante zaken in andermans ogen, enzovoort.

Langs de andere kant, bedacht ik ineens, misschien is een reisboek dat zich verwijdert van de gebaande paden eens wat anders? En zou het werken eraan mij losweken uit mijn ander “typoscript” dat maar niet vordert omdat ik constant bang ben mensen te kwetsen (ik zeg wel dat het niet vordert, maar het beslaat toch al meer dan 150 A5 bladzijden, allemaal al zeker vijf keer nagelezen en herschreven).

Ik stelde de vraag aan Roger. Die prompt een van mijn reisverslagen begon te lezen, en met wie ik bijna geen contact meer kreeg dezelfde avond.

Ik was ondertussen verder aan het ploeteren in dat “boek” over Frans en Nederlands: ‘zou ik dit wel durven laten staan? Is dit dan weer niet te persoonlijk: wie interesseert het dat ik me zo vaak vergiste in het begin toen ik een Frans taalbad kreeg? Oei, en hier zeg ik wel iets heel kwetsend over mijn  Franstalige familie die (tja, ik moet het toegeven) toch wel neerkeek op ons toch te lokale Vlaams! En zou ik hier toch niet wat toegeeflijker moeten zijn voor Vlamingen? Ze hebben het al zo lastig gehad voor ze altijd hun eigen taal mochten spreken!’.

Ik ondertussen dus maar schrappen, het schrappen weer ongedaan maken, want anders klopte de samenhang van het “boek” niet meer, en mij afvragen wat Roger aan het denken was bij zijn lectuur. Vond hij dat ik wel of niet moest zorgen voor die vakantieverhalen in boekvorm? Ik heb op die vraag nog geen antwoord gekregen: ik heb de vraag dan ook niet hardop gesteld en Roger is iemand die me zelden zal proberen vanzelf te beïnvloeden.

Ik denk dat ik hem seffens de vraag zal stellen (als hij klaar is met het lezen van de kranten online). Hoewel, ik weet ineens perfect wat hij gaat antwoorden: dat hij – heel persoonlijk, en zonder mij iets te willen opdringen - vindt dat ik eerst mijn “taalboek” moet afmaken!

En eigenlijk besef ik ook wel dat ik zo in elkaar zit: ik heb echt moeite met het niet afmaken van iets dat ik begonnen ben, tenzij ik inzie dat het echt geen waarde heeft.

Zal ik dan toch maar eerst dat boek over “Onze Lieve Heer die geen Vlaams begrijpt” verder schrijven? En veel Franstaligen (maar die zullen het waarschijnlijk nooit lezen) en Vlamingen kwetsen?

Had ik dat maar in één ruk gedaan, nog voor ik met mijn zus aan “Bruce” begon! Toen immers stelde ik me nog niet zoveel vragen!

En… Ineens besef ik dat ik mijn schrijven toen wel heb gestaakt om aan “Bruce” te werken! Waarom eigenlijk? Om mijn zus Bie te plezieren en haar te bewijzen dat zij ook een boek kon uitgeven, dat zeker! Maar waarom heb ik haar toen niet gezegd dat ik eerst dat ander boek wilde voltooien?  Begonnen bij mij toen al de vragen hun kop op te steken? Vermoedelijk!

Superioriteitsgevoel van Franstaligen

Weer leidde Roger mij deze avond naar een stukje dat ik heel interessant vond:

http://lvb.net/node/9038 .

Zelf beweer ik immers constant (en dat zou in dat boek waar ik met zoveel aarzelingen aan verder schrijf uitgebreid aan bod komen) dat Franstaligen zich echt superieur voelen.
Langs de andere kant beweer ik ook dat Vlamingen daar voor een deel zelf schuld aan hebben. Ze verzorgen hun taal immers te weinig, en blijven vasthouden (nee, niet allemaal doen ze dat natuurlijk!) aan hun zeer plaatselijk dialect.

Soms doet mijn volk (tja, ik heb op een zeker ogenblik beslist dat ik, ondanks mijn familiegeschiedenis, Vlaming  ben) me denken aan kinderen die bang zijn om het ouderlijk nest te verlaten. Het lijkt toch zo veilig bij papa en mama, je kunt je kronkelen in de gezelligheid, en desnoods zelfs spinnen in je eigen dialect. Maar in de “grote wereld” wordt er niet gekronkeld of gespind. Daar moet je serieuze taal spreken. En dat doe je het liefst in een taal die iedereen van dezelfde taalgroep begrijpt!

Nu ben ik te oud, maar als ik veertig jaar geleden had geweten wat ik nu weet, dan had ik mijn vader een heel groot plezier gedaan door voor Frans te kiezen!

Niet omdat ik die taal superieur vind, maar omdat Vlamingen er maar niet toe komen hun taal te verzorgen!

Oei, stel je voor dat ik die keuze had gemaakt: dan was ik waarschijnlijk nooit met Roger getrouwd, en waren onze “kindjes” er niet!

Of bestaat er in een parallelle wereld een Jessy die nu Franstalig is?

Limburgse monografieën en Phil Bosmans

Het heeft vandaag, net zoals de vorige dagen, aan een stuk geregend. Geen wandeling, geen ramen gelapt zoals ik zinnens was, alleen wat gelezen, naar de vele koolmeesjes in de tuin gekeken… En eindelijk verder KVLS-documenten gearchiveerd: brieven, affiches, inzendingen, drukproeven, vroegere nummers van Oostland, Limburgse monografieën, enzovoort.

En ineens viel ik op enkele exemplaren van een monografie over ons pas overleden lid Phil Bosmans (die ik niet persoonlijk heb gekend) geschreven door ons ex-lid Alex Marut.

Uiteraard heb ik die biografie eerst gelezen en dan pas in de 52ste archiefdoos opgeborgen! En ik vroeg me af of er van dat nummer van de monografieën (van 10 jaar geleden al!) bij een of ander bestuurslid van de KVLS  nog exemplaren in voorraad zijn. Ikzelf heb er geen gevonden in de “stock”.

Normaal gezien geeft iedereen mij zijn voorraad publicaties zo snel mogelijk door. Maar het is niet onmogelijk dat  er toch nog elders   exemplaren liggen.

De NVA een parasiet?

Roger wees me deze avond op dit heel interessante stukje van Jean-Pierre Rondas in Knack:

http://www.knack.be/opinie/columns/jean-pierre-rondas/de-nv-a-is-een-parasiet/opinie-4000032862043.htm

Pepe overleden

We vernamen dat Pepe, de schoonbroer van onze vriend Roger Beeckman, onlangs overleden is. We wisten dat hij ziek was, maar het nieuws kwam toch nog heel onverwachts aan.

Eergisteren nog zat ik over onze reis van 2008 te lezen, toen Pepe en zijn vrouw Anny ons zo gastvrij hadden ontvangen van 20 tot 22 juni in hun huis te Nerja!

Adios Pepe!

Over “Nonkel” Ludo, taal, roken en snoepen

Toen mijn broertje trouwde, waren we allemaal uitgenodigd bij de ouders van de bruid voor een broodjesmaaltijd tussen het burgerlijk en het kerkelijk huwelijk.

Nadat mijn oom Ludo zaliger mij had gevraagd of daar wel Frans werd gesproken, ik hem had geantwoord dat hij toch voldoende Nederlands kende, hij weer riposteerde dat dit niet het geval was voor zijn vrouw en ik had gedacht ‘daar heb je het weer! Omdat één persoon nooit heeft willen de taal leren, zouden alle anderen haar taal moeten spreken!’, polste hij nog even naar de rookgewoontes van het gezin waar we uitgenodigd waren.

“Nonkel Ludo” was een roker, net als ik. En apotheker. Hij rookte, zoals iedereen in zijn familie, met veel smaak en wat men noemt “matig”. Maar die dag zag ik hem, voor die broodjesmaaltijd, de ene sigaret na de andere opsteken, nadat ik hem verteld had dat bij de ouders van mijn kersverse schoonzusje niet gerookt werd. Ik stelde hem daar een vraag over. Nooit immers had ik hem dat zien doen. ‘Mais,’ antwoordde hij, ‘Tout à l’heure, je vais être sevré!’.

En inderdaad, tijdens de korte receptie werd hij gespeend. Ik merkte toen dat hij veel meer snoepte dan gewoonlijk van alle hapjes en broodjes. Misschien deed ik hetzelfde, want ik ben ook een rookster, en ik had mezelf niet voorbereid op het “gemis”, maar daar heb ik toen niet op gelet.

Vandaag heb ik daar wel op gelet, tijdens de bestuursvergadering van de KVLS deze avond. Omdat het rookverbod mij mijn rookgenot heeft afgenomen, bleef ik maar, als vervanging, van de chips en de nootjes eten (hoewel de eerste me niet echt aanstaan en de tweede tussen mijn tanden blijven steken). Blijkbaar moet ik dus altijd iets in mijn mond hebben!

Op een zeker ogenblik dacht ik: “Stop ermee! Al dat snoepen is nog ongezonder dan jouw enkele sigaretten! En het maakt je dik, wat Roger niet aangenaam vindt!”. Inderdaad, de meeste mensen lijken niet in te zien dat elke week een stukje taart, snoepjes op tijd en stond, wafels, chocoladerepen, enzovoort, zorgen voor een – in het begin bijna onopgemerkte -  gewichtstoename.

En heb ik de vergadering even verlaten om buiten een sigaret op te steken. En het was toen dat ik ineens heel fel dacht aan mijn oom Ludo.  Ik heb mijn sigaret niet laten volgen door een aantal andere, maar ik heb die wel veel sneller opgerookt dan ik gewend ben.

En dus stel ik me weer heel veel vragen bij dat bijna algemeen rookverbod: we roken stiekem, apart van de anderen, en sneller, we snoepen meer, én veel mensen gaan de twee sigaretten die ze normaal gezien op 1 of 2 uur zouden roken, achter elkaar opsteken, buiten.

O ja, en mijn lieve (ik zag hem graag) “nonkel Ludo” is bijna twee jaar geleden overleden… Op bijna 83 jaar!

Geïmproviseerd vispannetje

Het koken moest vrij snel gaan deze avond. En ik wilde enkele etenswaren opgebruiken. We proberen immers zo weinig mogelijk eten weg te smijten! Maar wat doe je met een hoeveelheid diepgevroren Sint-Jacobschelpen die onvoldoende is voor een maaltijd en met eenzelfde aantal gamba’s? Natuurlijk verwerk je die in een vispannetje.

Ik heb een soort “court-bouillon” gemaakt met water, visbouillon, uien, een beetje wortel, droge sherry en peper (ik weet het: dat is niet het echte recept voor een court-bouillon, maar ik herhaal: het moest snel gaan).

In afwachting dat dat brouwsel zou koken, heb ik aardappelen geschild en in blokjes verdeeld, 250 gram champignons schoongemaakt en in reepjes gesneden, drie tenen knoflook gesnipperd, én de Sint-Jacobvruchten en gamba’s laten ontdooien in de magnetron. Ik heb ook 150 gram kabeljauw uit de diepvries gehaald, maar die heb ik niet doen ontdooien. Kabeljauw valt sowieso al snel uit elkaar.

Zodra de court-bouillon kookte, gingen de aardappelen en de kabeljauw erin.

Ondertussen stond op ons gasfornuis in een pan olijfolie op te warmen. Daarin fruitte ik de champignons en de Sint-Jacobschelpen samen met de looksnippers en een beetje “Herbamare”.

De kabeljauw werd eerst uit de bouillon gehaald, en dan pas deed ik de gamba’s in het kooksel. Ondertussen waren de champignons en de zeevruchten klaar en die gingen de vis in het vergiet vervoegen. De aardappelen kookten nog heel even, maar de gamba’s volgden al vrij snel de andere ingrediënten.

Met een scheutje koolzaadolie, een deel van de bouillon en een beetje bloem heb ik snel een sausje gemaakt. Daar heb ik een goede scheut sojaroom aan toegevoegd en vrij veel peper (weer om de bijna zoete smaak van soja te verdoezelen). De aardappelen en de vis gingen weer in de saus, de champignons, Sint-Jacobvruchten en gamba’s volgden vlak voor het opdienen.

Even heb ik nog getwijfeld of ik dat gerecht zou laten gratineren, maar, nadat ik er even van geproefd had, besloot ik het zo te laten. En Roger vond het heel lekker! Ik ook trouwens!

Elena speelt

Toen we vandaag bij Lutti aankwamen, merkte Elena ons weer als allereerste op. Ze begon uitbundig te zwaaien en kroop naar mij. Dan zette ze zich recht en vroeg duidelijk dat ik haar zou oppakken. Volgde weer een hele uitleg waarbij ze van alles aanwees. Waarschijnlijk vertelde ze me wat ze allemaal had gedaan? Daarna gaf ik haar door aan Roger en ook in zijn armen bleef ze vrolijk “babbelen”.

Ze bleef tijdens de hele rit naar huis vertellen en lachen.

En daar, nadat wij met haar moeder gegeten hadden en deze laatste vertrokken was, heeft ze nog een paar uur druk gespeeld voor ze uitgeput in slaap viel. Samen hebben we geluisterd naar kinderliedjes, gedanst, en ook gezongen (ze doet pogingen om mee te zingen). We hebben gespeeld met haar poppen. De babypop die ze van Hendrik en Anneke heeft gekregen, brabbelt, lacht, opent en sluit de ogen en valt dan in slaap. Dat vond Elena heel intrigerend. Af en toe nam ze de pop op schoot en ik vroeg me af of ze bewust haar mama en Lutti nadeed. De pop van Nany gekregen aaide ze over haar zijdeachtige haren en zei dan constant: ‘Aai!’. Daarna wilde ze met haar knuffels spelen. Ze sleurde ze allemaal met zich mee en ging er middenin liggen. Op een zeker ogenblik dacht ik dat ze daar, op de vloer, in slaap zou vallen, want ze wreef in haar oogjes, maar nee. Ze wilde nog stappen. Eerst vulde ze haar loopkarretje met blokjes, knuffeltjes en dan liep ze er fier de living mee rond.

 Eigen foto’s. Je ziet duidelijk (klik op de foto’s om te vergroten) dat Elena ook het oorkussentje van haar “slapende baby” had “ingeladen”! En op de laatste foto trekt ze het zelfberaden smoeltje dat ik me herinner van haar moeder op dezelfde leeftijd!

Ook wilde ze alles “opruimen”, dat betekent overal waar een deksel op hoort, dat deksel erop zetten: op haar doosjes, op haar trommel, op haar zuigfles. Ze verstopte zich ook onder de tafel en kwam daarna al lachend weer te voorschijn.  Ze stapelde enkele blokjes (en ook die in elkaar passende kommetjes die ze met Kerst had gekregen) op elkaar maar vond het even leuk om daarna haar bouwsel af te  breken.

Uiteindelijk viel ze op mijn schoot half in slaap. Ik bracht haar naar haar bedje en deze keer vertrok ze meteen naar dromenland en werd pas meer dan anderhalf uur later weer wakker. Na haar fruitpapje begon ze weer te spelen. En toen kwam haar papa eraan (Roger was ondertussen boodschappen gaan doen). Elena heeft nog geoefend: ze is erin geslaagd twee (waggelende) stapjes helemaal alleen te maken tussen haar papa en mij.

Haar papa moest daarna weer weg, haar mama kwam eraan, en ik kookte. Na het eten heeft Elena nog een poosje met een boekje op onze schoot gezeten, en wij maar vertellen!

En na haar laatste flesje liet ze zich weer heel gemakkelijk in bed leggen. Tja, ze zal wel doodmoe geweest zijn na zulke drukke dag!

Elena en haar moeder… En de Vijverstraat in Heers

Uiteraard kregen Roger en ik deze ochtend wel elk een mailtje van onze dochter. Voor Roger met de beste wensen natuurlijk, voor mij en voor hem met het bericht dat Elena haar eerste zelfstandige stappen heeft gezet vorig weekend!

Roger moest vandaag naar de post in de hoofdgemeente Heers. En in plaats van nog eens een wandeling te gaan maken in een min of meer afgelegen dorp stelde hij voor daar te voet naartoe te gaan. Goed idee (ik had al zo dikwijls geopperd dat het niet is omdat we nu op de buiten wonen dat we elke kleine boodschap met de auto moeten doen)!

We liepen dus naar Heers via de Vijverstraat. Die is niet toegankelijk voor auto’s en al van de eerste maand dat we hier woonden, liep ik daar heel graag door. De straat volgt de achterkant van het kasteelpark van Heers en wordt langs de andere kant afgebakend door de landerijen van het kasteel van Veulen. Het is er echt rustig, je hebt rechts van de straat een weids zicht, links van de straat een bosje en een grote vijver (kasteel van Heers); en toen ik vroeger op de fiets langs daar terugkwam van mijn lessen in het gemeentehuis hoorde ik er geregeld een uil. Dat was natuurlijk toen het al donker was. Maar vandaag zagen we een roofvogel rondcirkelen in de lucht, en hoorden we heel veel mussen in het bosje.

Destijds, toen ik langs daar terugkwam van mijn initiatie-les Nederlands, was het er pikdonker. Nu staan er straatlantaarns. Roger en ik vroegen ons af of die echt branden ‘s nachts. Want veel volk ontmoet je nooit in die straat (eigenlijk praktisch niemand).

We hebben alles bij elkaar een klein uur gestapt: voldoende dus. Het was koud maar droog en ik heb er echt van genoten!

Een rustige verjaardag voor Roger, en over Di Rupo

Een heel rustige verjaardag voor Roger vandaag. De kinderen waren er niet (onze dochter had een andere afspraak), maar zullen proberen zo snel mogelijk eens samen af te komen. Ik heb nog even gebeld met Hendrik in verband met dat “opschonen” van mijn PC. Roger kreeg een verjaardagwens van hem en Anneke, van Zeger, en van zoveel andere mensen. Maar niet van ons meisje! Nu, ik weet dat haar gezinnetje vandaag al vrij vroeg ergens anders verwacht werd: ze zal de tijd niet gevonden hebben om te mailen!

We hebben gelezen (ik in dat boek van Bart De Wever dat ik van Anneke heb gekregen: wat een eruditie en wat een verstand zeg!), lekker gegeten (Roger mocht het menu bepalen en het werd, na een aperitief met “Vinho Verde” en olijven, preiroomsoep met balletjes, “gambas al ajillo”, en niertjes met champignons in Madeirasaus). Nee, geen dessert: noch Roger noch ik zijn amateurs van zoetigheden.

En na het avondeten lazen we de kranten online. Ik surfte ook weer eens naar “deredactie.be” en bekeek er “De zevende dag” van deze ochtend. Premier Di Rupo heeft duidelijk lessen Nederlands bijgenomen. Het valt op dat hij de “K” na de klank “NG” steeds meer laat vallen. Hij zegt dus al niet meer “De regerink van de veranderink” maar “De regering van de verandering”, weliswaar nog met een harde Franse “G”. Ik zou zeggen: ‘Goed zo!’, maar… Hoe komt het dat hij zich nu pas, en niet eerder, begint te interesseren aan de taal van Vlaanderen? Omdat hij nu niet anders kan?

Voor zijn premierschap vond hij het dus blijkbaar de moeite niet waard om iets te leren over dit deel van “België”?

Het spookt!

Marraine zou het inderdaad spoken noemen, wat deze avond gebeurde! Ongelooflijk is die informatica-ontwikkeling!

Mijn PC was al enkele weken zooo traag! En ik vroeg aan onze zonen of ze konden vinden aan wat dat lag.

Deze avond, heel laat, belde Hendrik. En we hebben mijn PC onder handen genomen. Hij vanop afstand! Dat was wel echt spookachtig: ik kon op mijn scherm zien wat hij vanop afstand deed. Hij had dus echt de controle over mijn pc overgenomen en zei vaak: ‘laat die muis los!’. Want ook dat kon hij zien!

Tot nu lijkt er geen virus gevonden te zijn. En terwijl “Windows hulp op afstand” bezig was mijn computer te scannen, “liet” Hendrik mij “toe” er verder op te werken. En dan gebeurde het: terwijl ik dit aan het schrijven was, zag ik ineens een tekst verschijnen onder mijn eigen schrijfsel! Zo van “we gaan uw PC overnemen”, of toch iets in die aard (ik heb het meteen gewist en onmiddellijk Hendrik weer opgebeld).

‘Tja, ze hebben jouw paswoord en zijn bezig jouw bankrekening te plunderen’, antwoordde Hendrik. Ik was natuurlijk een klein beetje in paniek (ondanks het feit dat ik vrij weinig geld op mijn bankrekening heb staan). En gaf Hendrik aan Roger door: op zijn rekening staat iets meer geld… en stel je voor dat die ook geplunderd zou worden!

Ondertussen bleef er maar van alles verschijnen in dit programma, waar normaal gezien alleen ik toegang toe heb.

Maar… Terwijl Hendrik en Roger verder babbelden aan telefoon, hoorde ik dat het Hendrik was die voor een grap had gezorgd! Hij kon immers nog steeds aan mijn computer!

Ik heb hieronder het laatste laten staan waarmee ik ineens geconfronteerd werd terwijl ik deze post schreef:

10

9

8

7

6

5

4

3

2

1

0

done…….

thank you

Geef toe: zouden jullie daarna ook niet Hendrik geloofd hebben als hij zei dat jullie rekening geplunderd wordt? Of is dat weer een bewijs voor mijn bekende naïviteit?

Opheers

Vandaag een korte wandeling in Opheers. Uiteraard verlieten we al gauw het wandelpad om tussen de rand van een weide en een bosje te gaan lopen.

 Zicht op Opheers (foto Roger)

Daarna trokken we dat bosje in… En kwamen we voor een verlaten gebouwtje te staan.

 Foto Roger

Het was wel intrigerend: gebroken ruiten, binnenin een tafel en enkele stoelen, en een schoorsteen. Een speelhuisje voor Opheerse kinderen?

Omdat de begroeiing daarna te dicht werd, klommen we naar een veld dat een beetje hoger gelegen was, en volgden de rand ervan tot we aan een holle weg kwamen die ons terugvoerde naar de weg Borgworm-Opheers.

Het was maar een korte wandeling  (nog geen uur) maar ik vond het zalig: koud maar niet overdreven, geen regen, en vooral: rust en stilte!

Verjaardagen

Vandaag wordt Elena al 1 jaar! Ongelooflijk!

 Eigen foto

Foto Roger

En morgen is het Roger zijn beurt om een jaartje ouder te worden: 68 jaar al!

Nieuwjaarsfeestje van Heemkunde Groot Heers

Deze avond gaf Heemkunde Groot Heers zijn jaarlijks feestje. Zoals altijd heel gezellig, lekker en niet te duur!

We ontmoetten natuurlijk tal van kennissen (dit jaar waren mijn achter-achterneef Nestor en zijn vrouw er wel niet bij), hielden heel interessante conversaties, en lachten ook veel. Bij zulke gelegenheden voel ik ons echt aanvaard in onze nieuwe regio!

Er was ook een nieuw lid: een zekere Jos die onlangs vanuit Tongeren naar Heks verhuisd blijkt te zijn. Ik schrijf hier wel “een zekere”, maar Boudewijn Knevels, Martine (de echtgenote van secretaris Tony), en vele anderen leken hem al veel langer te kennen. Daaraan voelde ik weer dat wij eigenlijk (ondanks het feit dat Roger hier in de buurt geboren is) “inwijkelingen” zijn.

Aan tafel zat dat nieuwe (charmante, zoals alle homofielen) lid naast mij, en tegenover mij zijn echtgenoot: een Franstalige Canadees!

Die al serieuze lessen Nederlands had gevolgd! Want: bijna alle conversaties kon hij volgen! Hij vertelde mij dat hij, van zodra hij Canada had verlaten voor Vlaanderen en Wallonië (waar hij nu les geeft), heeft geprobeerd zijn te “plaatselijk” Canadees Frans  af te leren om Standaard Frans te spreken. En dat is hem heel aardig gelukt!

Net zoals zijn Nederlands echt meeviel! Hij bekende me wel dat hij altijd probeerde korte zinnen te maken omdat lange Nederlandse zinnen hem in de war brachten.

We hadden het ook over de Vlaamse dialecten waarmee hij geconfronteerd wordt, en waar hij niets van begrijpt! En weer dacht ik: “Jessy, schrijf eens verder! Dat zijn precies de dingen waar je het over wilt hebben in dat boek!”. Nu, om helemaal eerlijk te zijn: ik heb de vorige dagen daar wel een beetje verder aan gewerkt. Maar telkens als het te persoonlijk wordt voor kennissen, heb ik twijfels…

Op een zeker ogenblik (dat was nadat ik een sigaret was gaan roken buiten en daar een uil had gehoord in het park van het kasteel van Heks) was mijn tafelbuur Jos verhuisd naar de stoel naast Roger. Ik ging dus zitten op zijn vroegere stoel en belandde naast Martine. Met wie ik nog heel aangenaam heb gebabbeld.

Maar deze avond is me voor de zoveelste keer iets opgevallen: de meeste mannen dansen naar het pijpen van hun vrouwen. Ongelooflijk hoe ze hen gehoorzamen!

Ik denk dat Roger en ik op dat gebied wel DE uitzondering vormen!

O ja, en ons lid Ludo vertelde me deze avond dat hij (heel toevallig) eens op deze blog was gevallen! En die sindsdien volgt!

Verdacht!

We komen net thuis van een nieuwjaaretentje georganiseerd door Heemkunde Groot Heers. Heel gezellig, maar daar vertel ik straks wel over. Nu eerst over onze wandeling deze middag.

Dat was in Broekom, in de buurt van het Manshovenbos. Het was koud (de echte winter lijkt eindelijk begonnen, en hopelijk krijgen we er geen zoals vorig jaar) maar droog. Hoewel, heel drassig. Wij ploeterden dus op een landweg, luisterden naar het geroep van een roofvogel, zagen hem dan ineens vliegen en bewonderden zijn vlucht. En plotseling zagen we daar, aan de kruising van twee veldwegen, een Ford staan. Ramen open. Roger zei nog: ‘Waarom laten die mensen hun ramen openstaan?” en toen merkten we  dat de auto geen nummerplaten meer had: noch vooraan, noch achteraan.

Dat vonden we zeer eigenaardig: een verlaten auto zonder nummerplaat midden in de velden. Maar kom, we wandelden verder.

Ineens hoorden we een andere auto komen aanrijden. Die stopte vlak bij de Ford. Er stapten twee mannen uit, en die gingen iets halen uit de koffer van de verlaten auto. Nog steeds vonden we het eigenaardig, maar niets meer dan dat.

Maar toen kreeg Roger van die twee mannen enkele bedreigingen naar zijn hoofd geslingerd! En dan pas vonden we de hele boel verdacht!

Nee, we hebben niet gereageerd, hebben zonder te antwoorden zo snel mogelijk verder gestapt. Tenslotte waren we daar maar helemaal alleen in de velden, mét die twee mannen natuurlijk!

Chaussée d’Amour

Lang voor ik keek naar “Panorama” deze avond gingen we boodschappen doen in Sint-Truiden. En reden we dus op de steenweg Luik-Sint-Truiden, die hier de “Chaussée d’Amour” heet.

De oorsprong van die naam moet ik zeker niet verduidelijken?

En… op de Chaussée d’Amour valt het ons al een poosje op, maar vandaag des te meer, dat de prostituees veel dikker zijn dan vroeger!

Komt dat door de crisis? Hebben mannen in zulke tijden liever vrouwen die goed in het vlees zitten?

Als het geen leven wordt

Ik hoorde vandaag op de radio over de panorama-uitzending van deze avond met bovengenoemde naam, over laattijdige zwangerschapsonderbrekingen. En ik vond het intrigerend omdat de omroepster tijdens haar interview met de reporter stelde dat vrouwen die zulke ingreep lieten uitvoeren die dus niet aanvoelden als een abortus, maar als het overlijden van hun kind. Volgens mij heeft abortus sowieso als gevolg het overlijden van een kind (“in spe” als je per se wilt dat een foetus nog geen kind is) dus vond ik die uitspraak zeer eigenaardig. Is het werkelijk al zover gekomen dat doorsneemensen bij het woord “abortus” niet meer denken aan het kind dat dood gaat???

En ik dacht ook terug aan iets wat Zeger, Hendrik en ik ons eens afvroegen. Als je in bepaalde (erge, maar wie bepaalt wat erg is?)gevallen tot de dag voor de geboorte de foetus mag laten doden, waarom dan niet na de geboorte?

Ook de titel van de uitzending intrigeerde me. Ik herken wel de woordspeling (“Het is geen leven!” in de betekenis van “alles gaat slecht”), maar hoor toch ook de insinuatie dat pas na de geboorte het leven begint.

Deze avond surfte ik dus even naar deredactie.be en keek op mijn pc naar de uitzending.

In feite was ik blij verrast door de teneur ervan: de reporter stelde veel kritische vragen. En ik vernam dus dat, jawel, een kind (een foetus?) dat geboren werd met een serieuze afwijking soms werd gedood na de bevalling. Eerst wordt het naar de “palliatieve zorgen” gebracht en daar krijgt het zoveel pijnstillers dat het rustig “inslaapt”.

De uitzending was heel ontroerend, omdat het vooral ging over ouders die om hun op die manier of door een late abortus overleden kind treurden.

Maar… Ik kreeg de indruk dat in bepaalde gevallen (zoals bij het syndroom van Down) ze abortus min of meer opgedrongen kregen. Omdat onze maatschappij geen tijd of geld meer wil besteden aan zulke mensen? Ik ken anders enkele “mongooltjes” die een heel simpel, maar gelukkig leven leiden! Het gaat over volwassene “mongooltjes” die uiteraard in een instelling verblijven. En dat kon de vader van een van de “vermoorde” foetussen uit de uitzending niet aan: het idee dat zijn zoon in een instelling zou eindigen. Dacht hij toen vooral aan zijn zoon of aan zichzelf?

Ik probeer nooit mensen te beoordelen, en begrijp volkomen dat het voor sommigen niet te doen is om een gehandicapt kind groot te brengen. Maar ik blijf zitten met het wrange idee dat onze maatschappij die ouders bijna dwingt tot abortus. Eén van de geïnterviewde gynaecologen gaf trouwens toe dat de vraag naar abortus serieus is gestegen de laatste jaren.

Een andere versprak zich dan weer (en de lapsus sprak voor zich): hij veroordeelde de “palliatieve-pijnstillers-methode” om van pasgeboren gehandicapte baby’s af te geraken en zei: ‘Dat is kindermoord, een heel ander misdrijf!’.

Let op het “ander misdrijf”! Is het dan zo dat het geweten van mensen toch soms opspeelt door voor een serieuze lapsus te zorgen als ze de “progressieve” toer willen opgaan?

Ik hoorde dat zelfs kleurenblindheid kon maken dat de ouders het kind lieten weghalen. Omdat zijn leven geen kwaliteit zou krijgen. Mogen we dan in onze maatschappij echt zelf bepalen of iemand anders zijn leven  voor hem kwaliteit heeft?

Elena en Zeger

Deze middag gingen we Elena afhalen bij haar onthaalmoeder Lutti. Weer had onze kleine meid ons als eerste opgemerkt en begon ze enthousiast te wuiven nog voor we de glazen deur hadden geopend.

Daarna wilde ze ons allerlei dingetjes tonen: slingers (een van de kindjes was verjaard), bloemen, speeltjes, prentjes.

Ik heb een sleutel van “Elena’s huis”, die ik uiteraard alleen gebruik als haar moeder afwezig is. Normaal zou dat vandaag het geval zijn, maar ik vergiste me, en terwijl ik aan de deur stond te morrelen, deed onze dochter die plotseling open!

Elena heeft vandaag heel goed gegeten, leuk gespeeld, geluisterd naar de CD met kinderliedjes die ze vorige zondag van Zeger had gekregen – en het viel mij op hoe rustig ze daarvan werd - veel rondgewandeld, aan mijn hand maar ook met de hulp van een krukje dat ze uit de badkamer had gehaald (en dat ging nog veel beter dan met haar duwkarretje), en… toen het tijd was voor haar dutje én deze avond viel ze vrij gemakkelijk in slaap.

Tegen de avond (toen was haar mama al een poosje gaan werken) kwam Zeger eraan. We aten samen en Elena mocht, nog voor haar laatste flesje, mee aan tafel zitten. Ze peuzelde in haar eentje een volledige “albóndiga” (dat is een soort gehaktbal, met kruiden en veel look, in tomatensaus) op die overbleef van vorige zondag.

Na het eten ging ik een sigaret roken op het terras, maar dat vond Elena niet zo’n goed idee. Ze kwam aan de balkondeur staan en wees Zeger er constant op dat ze ook naar buiten wilde.  Zonder haar jas vond ik het echter te fris voor haar en daarom raadde ik Zeger aan de kinderliedjes weer op te zetten. Het viel Zeger toen ook op hoe rustig ze er van werd.

Daarna gaf ik haar nog een papflesje waarbij ze zo goed als in slaap viel in mijn armen.

En uiteraard hebben Zeger en ik de avond beëindigd met het samen bekijken van enkele afleveringen van “Friends”.

Van Opheers naar Batsheers en terug

Vandaag hebben we eindelijk nog eens een flinke wandeling gemaakt! We vertrokken van Opheers, door velden en weiden, naar Batsheers. De temperatuur was heel zacht (rond de 9°c), het was heel stil (alleen een roofvogel hoorden en zagen we af en toe): ik kwam echt tot rust! De weiden waren wel heel drassig zodat het soms ploeteren werd!

Midden in een immense wei ontmoetten we een waterput afgesloten met een dikke steen.

 Foto Roger

Toen we de gebouwen van Batsheers in de verte zagen, klommen en daalden we daar naartoe, dwars door de modderige wei.

 Batsheers (foto Roger)

Maar toen we in Batsheers aankwamen bevonden we ons voor een elektrische afsluiting. Die we volgden tot waar ze heel laag hing. Daar kropen we erover en stonden we oog in oog met de “baas” van wat hier de “ezelhoeve” wordt genoemd (omdat er handel in ezels wordt gevoerd).

 Foto Roger

Die man is een voorbeeldige Franstalige! Daar waar hij net daarvoor nog aan het mobiel telefoneren was in het Frans, sprak hij ons in het Nederlands aan. Hij vroeg ons of de wei niet te drassig was, vertelde ons over de verzorging van ezels, over de waterput die we gezien hadden, over zijn ezelhandel, over de rassen die hij verkocht, enzovoort. In feite is hij de enige levende ziel die we ontmoet hebben (vogels niet inbegrepen).

Van Batsheers ging het terug naar Opheers via een landweg.

Ik vond het zalig!

Verjaardagsfeestje voor Elena

Gisteren vierden we – een weekje te vroeg – Elena’s eerste verjaardag.

Eerst gingen we Hendrik aan het station van Leuven afhalen (Anneke was er niet bij: ze moest jammer genoeg werken), en daarna reden we naar onze dochter en schoonzoon. Heel zijn familie was al aanwezig: ouders, grootmoeder – de andere overgrootmoeder van Elena dus – zus, schoonbroer en neefjes. Kort na ons kwam Zeger er aan op zijn fiets.

Elena (met een mooi kroontje op) voelde zich duidelijk een beetje overdonderd: kroontje, pakjes, ballonnen, slingers, en vooral: chips! Want, wat lust ze die, of eerder, wat vindt ze het heerlijk om het zout en de paprika ervan op te sabbelen!

Haar ouders hadden samen voor heel lekker (en veel) eten gezorgd: tortilla, kaaskrokketten, albóndigas, pasta met vlees en tomatensaus, lasagne met spinazie. Ze hadden geopteerd voor gerechten waar Elena graag zou van mee-eten (ze probeert nu zelf te eten).

 

 Foto Roger

En uiteraard werd Elena verwend tot en met! Ze kreeg van iedereen heel veel aandacht! Ik denk dat ze niet goed begreep wat er gebeurde!

 Nany en Elena (foto Roger)

Het werd een heel gezellige bijeenkomst (de familie van onze schoonzoon is echt aangenaam gezelschap, en Roger en ik – Nany ook trouwens – zagen eindelijk nog eens onze kroost weer).

 Met Hendrik (foto Roger)

 Roger (foto Zeger)

 Zeger (foto Roger)

Maar uiteraard moesten Hendrik en ik geregeld naar buiten, als we een sigaret wilden opsteken. Zeger kwam elke keer bij ons staan en ondanks de relatieve kou (maar echt koud was het niet voor het seizoen) hebben we daar nog heel interessante conversaties gevoerd onder ons drieën, en heel veel gelachen!

Om te eindigen kwamen er (weer!) twee taarten. Met telkens 1 kaarsje op geprikt. Uiteraard begreep Elena niet dat de bedoeling was dat zij die zou uitblazen, dus zorgden haar ouders daarvoor.

 Foto Roger

Zeger had dan weer gezorgd voor zelfgemaakte speculaas die ik heel lekker vond bij mijn thee.

 Foto Roger

Rond halfacht brachten we Hendrik naar het station, reed Zeger naar huis op zijn fiets en reden wij daarna ook naar huis met Nany. Die heel tevreden leek over haar dag.

Deze middag, rond 13:54 uur, nam Nany de trein naar Antwerpen.

En ik…  ben moe van het praten. Ik ben geen praatster en toch heb ik sinds vorige vrijdag niets anders gedaan dan gekeuveld!