Ik wilde deze avond nog wat lezen (ik had mijn uurtje lectuur op papier overgeslagen) maar toen viel ik toevallig op deze video.
Die lijkwade fascineert me al jaren. Ik heb er verschillende boeken en artikels over gelezen en het laatste wat ik erover las gaf me de indruk dat het ging om een vervalsing uit de middeleeuwen.
Dit betoog wil echter bewijzen dat de thesis van een vervalsing niet kan opgaan. Bekijk (beluister vooral) het zelf maar eens. Ik vond het heel boeiend, al heb ik niet alles begrepen wegens heel wetenschappelijk. O ja, het is wel in het Frans te doen.
Nu eindelijk nog even lezen voor het slapengaan!
zondag 30 september 2018
Herfst
Afwisselend ging Roger deze ochtend noten rapen in de tuin en zat hij aan zijn pc. Hoewel het zondag is, zorgde ik nog voor een paar huishoudelijke karweitjes.
Iets voor 14 uur echter drong ik aan op een wandeling.
We wilden al een poosje gaan kijken of het café "De Kluizenaar" opnieuw open is, dus reden we er naartoe. Er wordt nog steeds aan gewerkt.
Daarna maakten we een lus via de plantages achter de kapel van Helshoven.
Er heerste een aangename herfsttemperatuur, de zon scheen vrij krachtig, er hing een appel- en perenparfum en de vegetatie begon zich te tooien met herfsttinten. Ik hou van dit seizoen (dat ik pas ontdekte toen we in 1960 uit Congo terugkwamen): ik genoot dus volop van onze wandeling.
Daarna stelde Roger voor iets te gebruiken op het binnenplein van "Heirbaan 66".
Iets over 16 uur reden we terug naar huis...
maar ik dacht dat het iets over 17 uur was (ik weet echt niet waarom). Thuis begon ik meteen te koken en aten we tomaten-groentesoep... om plotseling vast te stellen dat het amper 17 uur was.
Dus stelden we de rest van ons avondmaal een uurtje uit.
Als hoofdgerecht had ik onder andere bloemkool "rebozada" voorzien, zoals we hadden gegeten in Malpartida de Plasencia. Ik had het recept online gevonden (en stelde vast dat het werkwoord "rebozar" is en niet "revozar" zoals in Malpartida de Plasencia op het menu stond).
Mijn bereiding bleek heel lekker te zijn: voor herhaling vatbaar dus. Ik heb wel de bloem weggelaten, denkend aan Verburgh en aan mijn goeroe die zeggen dat tarwe een te hoge glycemische index heeft (en ik had ergens online gelezen dat dit recept ook kon zonder bloem). Trouwens, in Malpartida de Plasencia werd er zeker geen bloem gebruikt voor de bereiding!
Deze avond nog lang aan telefoon gehangen met mijn zus Bie en daarna nog enkele bladzijden van mijn vroegere dagboeken overgetypt.
Iets voor 14 uur echter drong ik aan op een wandeling.
We wilden al een poosje gaan kijken of het café "De Kluizenaar" opnieuw open is, dus reden we er naartoe. Er wordt nog steeds aan gewerkt.
Daarna maakten we een lus via de plantages achter de kapel van Helshoven.
Er heerste een aangename herfsttemperatuur, de zon scheen vrij krachtig, er hing een appel- en perenparfum en de vegetatie begon zich te tooien met herfsttinten. Ik hou van dit seizoen (dat ik pas ontdekte toen we in 1960 uit Congo terugkwamen): ik genoot dus volop van onze wandeling.
 |
| Eigen foto's |
 |
| Eigen foto's |
Iets over 16 uur reden we terug naar huis...
 |
| Eigen foto |
Dus stelden we de rest van ons avondmaal een uurtje uit.
Als hoofdgerecht had ik onder andere bloemkool "rebozada" voorzien, zoals we hadden gegeten in Malpartida de Plasencia. Ik had het recept online gevonden (en stelde vast dat het werkwoord "rebozar" is en niet "revozar" zoals in Malpartida de Plasencia op het menu stond).
Mijn bereiding bleek heel lekker te zijn: voor herhaling vatbaar dus. Ik heb wel de bloem weggelaten, denkend aan Verburgh en aan mijn goeroe die zeggen dat tarwe een te hoge glycemische index heeft (en ik had ergens online gelezen dat dit recept ook kon zonder bloem). Trouwens, in Malpartida de Plasencia werd er zeker geen bloem gebruikt voor de bereiding!
Deze avond nog lang aan telefoon gehangen met mijn zus Bie en daarna nog enkele bladzijden van mijn vroegere dagboeken overgetypt.
zaterdag 29 september 2018
Kijk eens...
Vandaag de slaapzakken gewassen en te drogen gehangen, nog spullen opgeruimd, ons reiskoelkastje schoongemaakt, enzovoort: het houdt maar niet op, die huishoudelijke karweitjes!
Toch, na nog een lang telefoongesprek met Nany, tijd gevonden voor een flinke wandeling in Bevingen, na een bezoekje aan de kringwinkel (nee, we hebben ons door niets laten verleiden). Het was aangenaam herfstweer.
Maar wat ik jullie vooral wilde tonen, zijn de pyjama's die dochterlief heeft genaaid voor Elena, Matthias en Eva. Elena heeft de stof ontworpen. Is dat niet mooi?
Toch, na nog een lang telefoongesprek met Nany, tijd gevonden voor een flinke wandeling in Bevingen, na een bezoekje aan de kringwinkel (nee, we hebben ons door niets laten verleiden). Het was aangenaam herfstweer.
Maar wat ik jullie vooral wilde tonen, zijn de pyjama's die dochterlief heeft genaaid voor Elena, Matthias en Eva. Elena heeft de stof ontworpen. Is dat niet mooi?
 |
| Foto dochterlief |
vrijdag 28 september 2018
Wies Moens
Gisteren vroeg iemand me in een mail, naar aanleiding van deze post, of het graf van Wies Moens nog steeds te bezoeken is.
Deze middag, na nog wat huishoudtaken, stelde Roger voor nog eens naar Neerbeek in Nederland te rijden. Eerst vonden we de begraafplaats bijna niet maar eens we die gevonden hadden, kwamen we al gauw bij het graf terecht. Deze keer staat de naam van de auteur er duidelijk op.
Ik had gehoopt dat we daar onze dagelijkse wandeling zouden maken maar het regende en het was koud. We zijn dus praktisch meteen terug naar huis gereden; waar Roger zijn vakantiefoto's oplaadde.
Deze avond eindelijk tijd gevonden om naar mijn zus te bellen. Ik heb echt met Bie te doen!
Deze middag, na nog wat huishoudtaken, stelde Roger voor nog eens naar Neerbeek in Nederland te rijden. Eerst vonden we de begraafplaats bijna niet maar eens we die gevonden hadden, kwamen we al gauw bij het graf terecht. Deze keer staat de naam van de auteur er duidelijk op.
 |
| Foto's Roger |
Deze avond eindelijk tijd gevonden om naar mijn zus te bellen. Ik heb echt met Bie te doen!
donderdag 27 september 2018
Over op reis gaan en thuiskomen
Voor we op reis vertrekken, twijfelt Roger altijd of we wel zouden gaan. Hij treuzelt dan ook telkens heel lang om zijn eigen spullen in te pakken terwijl ik al ongeveer een week op voorhand alles klaar heb staan.
Als we thuiskomen, ben ik het die een gevoel van overrompeling krijg. Spullen uitpakken is veel minder aangenaam dan spullen inpakken (vind ik) en de relatieve rommel in huis, voor alles weer op zijn plek ligt of staat, hindert me vreselijk (nu, met Roger als echtgenoot ben ik wel aan rommel gewend geraakt, maar na het thuiskomen ligt er voor mij net te veel van).
Komt daarbij dat ik dan meteen moet beginnen wassen (ik lieg: dat doet de wasmachine, maar ik moet wel was sorteren, was te drogen hangen, was plooien en een beetje strijken - dat moet ik nog doen, en eigenlijk vind ik het eigenaardig dat ik op reis niets strijk en hier vind dat sommige kledingstukken wel moeten gestreken worden, al zijn het er heel weinig).
Ik moet opnieuw elke dag koken (op reis heb ik nooit gekookt). Koken is wel wat ik het liefste doe in het huishouden maar bij onze thuiskomst is dat net te veel voor mij. Ik moet eerlijk zijn: toen ik deze ochtend een boodschappenlijstje maakte, aan Roger vroeg wat hij deze avond wilde eten en hij spontaan antwoordde: 'mosselen', ging ik meteen akkoord, want hij is het die dat gerecht klaarmaakt. Deze avond hoefde ik dus niet te koken en de mosselen waren lekker.
We moesten dus wel boodschappen doen (hier proberen we dat slechts eenmaal per week te doen, wat betekent dat ik telkens een menu voor een hele week uit mijn duim moet zuigen).
En... ik merk bij ons thuiskomen telkens dat ons oude, stoffige huis een schoonmaakbeurt nodig heeft maar de eerste dagen heb ik helemaal geen tijd om daar aan te beginnen.
Ook moet ik telefoneren naar bepaalde mensen. Eigenlijk wilde ik gisteren nog bellen naar mijn zus Bie, maar voor ik het doorhad was het al 22 uur voorbij (hetzelfde gebeurde vandaag). Met mijn moeder Nany heb ik vandaag wel getelefoneerd: ze leek heel blij mijn stem te horen en vertelde me langer dan een half uur over al haar bezigheden. Naar dochterlief belde ik ook even (om over het babysitten af te spreken) en ik kreeg Elena aan de lijn die uitgebreid vertelde over school.
Kortom, ik vind het thuiskomen altijd gepaard gaan met een gevoel van overrompeling en zou dan meteen weer willen vertrekken. Ach, het is daar eigenlijk te koud voor geworden (hoewel het hier vandaag heel aangenaam was qua temperatuur) én we hebben verplichtingen op ons wachten.
We gingen ook mijn sleutel halen bij buurvrouw Marie-Claire en daar werd ik wel heel rustig tijdens onze gezellige babbel.
Als we thuiskomen, ben ik het die een gevoel van overrompeling krijg. Spullen uitpakken is veel minder aangenaam dan spullen inpakken (vind ik) en de relatieve rommel in huis, voor alles weer op zijn plek ligt of staat, hindert me vreselijk (nu, met Roger als echtgenoot ben ik wel aan rommel gewend geraakt, maar na het thuiskomen ligt er voor mij net te veel van).
Komt daarbij dat ik dan meteen moet beginnen wassen (ik lieg: dat doet de wasmachine, maar ik moet wel was sorteren, was te drogen hangen, was plooien en een beetje strijken - dat moet ik nog doen, en eigenlijk vind ik het eigenaardig dat ik op reis niets strijk en hier vind dat sommige kledingstukken wel moeten gestreken worden, al zijn het er heel weinig).
Ik moet opnieuw elke dag koken (op reis heb ik nooit gekookt). Koken is wel wat ik het liefste doe in het huishouden maar bij onze thuiskomst is dat net te veel voor mij. Ik moet eerlijk zijn: toen ik deze ochtend een boodschappenlijstje maakte, aan Roger vroeg wat hij deze avond wilde eten en hij spontaan antwoordde: 'mosselen', ging ik meteen akkoord, want hij is het die dat gerecht klaarmaakt. Deze avond hoefde ik dus niet te koken en de mosselen waren lekker.
We moesten dus wel boodschappen doen (hier proberen we dat slechts eenmaal per week te doen, wat betekent dat ik telkens een menu voor een hele week uit mijn duim moet zuigen).
En... ik merk bij ons thuiskomen telkens dat ons oude, stoffige huis een schoonmaakbeurt nodig heeft maar de eerste dagen heb ik helemaal geen tijd om daar aan te beginnen.
Ook moet ik telefoneren naar bepaalde mensen. Eigenlijk wilde ik gisteren nog bellen naar mijn zus Bie, maar voor ik het doorhad was het al 22 uur voorbij (hetzelfde gebeurde vandaag). Met mijn moeder Nany heb ik vandaag wel getelefoneerd: ze leek heel blij mijn stem te horen en vertelde me langer dan een half uur over al haar bezigheden. Naar dochterlief belde ik ook even (om over het babysitten af te spreken) en ik kreeg Elena aan de lijn die uitgebreid vertelde over school.
Kortom, ik vind het thuiskomen altijd gepaard gaan met een gevoel van overrompeling en zou dan meteen weer willen vertrekken. Ach, het is daar eigenlijk te koud voor geworden (hoewel het hier vandaag heel aangenaam was qua temperatuur) én we hebben verplichtingen op ons wachten.
We gingen ook mijn sleutel halen bij buurvrouw Marie-Claire en daar werd ik wel heel rustig tijdens onze gezellige babbel.
woensdag 26 september 2018
Chatten
De laatste tijd krijg ik via Facebook vrij veel chatverzoeken van mensen die blijkbaar mijn blog volgen (nee, niet van die 11 personen die zich hebben opgegeven als volgers - de meesten van hen ken ik persoonlijk, maar niet allemaal). En dan blijken die "vragers" slecht gezind als ikzelf blijk geen tijd te hebben om te chatten.
Sorry, lieve mensen, ik heb inderdaad geen tijd om te "kletsen", ik heb het veel te druk. Ik wil wel aandachtig jullie verhalen lezen, ik wil - als ik tijd heb én als ik iets zinnigs kan antwoorden - ook reageren, maar ik heb echt geen tijd genoeg om met een tiental mensen te chatten. Ik krijg nu al niet gedaan wat ik wil doen!
Het is zelfs zo erg dat ik te weinig tijd heb voor mijn naaste vrienden en familieleden!
Sorry, lieve mensen, ik heb inderdaad geen tijd om te "kletsen", ik heb het veel te druk. Ik wil wel aandachtig jullie verhalen lezen, ik wil - als ik tijd heb én als ik iets zinnigs kan antwoorden - ook reageren, maar ik heb echt geen tijd genoeg om met een tiental mensen te chatten. Ik krijg nu al niet gedaan wat ik wil doen!
Het is zelfs zo erg dat ik te weinig tijd heb voor mijn naaste vrienden en familieleden!
In twee dagen naar huis
Toen we gisteren opstonden, was het amper 9°C. 'Deze avond nemen we een hotel,' besliste Roger.
Ons toilet was heel summier en we vertrokken zonder te ontbijten, blij dat we ons wat konden opwarmen in de auto.
Later, toen de temperatuur een beetje draaglijker was geworden, brunchten we op een "aire de repos".
We reden door een mooi glooiend landschap dat al herfsttinten begon te vertonen en rond 11:30 uur reden we de Berry binnen.
Ik stelde Waze in op Auxerre en zocht een hotel in die buurt. Ik vond een kamer in Monéteau (10 kilometer van Auxerre) voor amper 39 euro per nacht. Na enige aarzeling (omdat het zo goedkoop was) boekte ik voor de volgende nacht.
Iets later kwamen we aan het hotel aan. De kamer leek ons in orde maar toen we ons wat uitgebreider wasten dan 's ochtends, bleek de douche nogal krap. Voor de rest hadden we praktisch geen klagen over die goedkope maar propere kamer. Er was tv, wifi, een groot bed, voldoende verlichting (wat vaak niet het geval is, herinner ik me van voor twee jaar), weliswaar slechts één stoel, maar kom, dat blijkt normaal te zijn voor goedkope kamers. Alleen was de tafel zo klein dat er geen plaats was voor mij om te typen. Alleen al onze fles wijn en onze twee glazen namen praktisch de hele tafel in beslag. Geen post dus gisterenavond: we hebben gelezen.
Maar daarvoor deden we snel nog wat boodschappen en gingen we tegen 18 uur eten in de cafetaria van een Cora. Ik nam een vispastei en een groene sla, Roger een andouillette met groenten en een vleespastei. Roger lustte noch de andouillette noch de vleespastei: hij liet praktisch alles liggen. Gelukkig hadden we nog wat fruit op onze kamer of hij moest zonder eten naar bed.
Toen we deze ochtend opstonden, was het amper 5°C! We hadden betaald voor een ontbijtbuffet. Ik wist wat dat betekende: Roger eet dan zoveel dat hij verder kan tot 's avonds maar ik kan me niet zo volproppen. Ik wilde het een of ander laten verdwijnen in mijn tas zoals ik (na lang aarzelen) in 2014 in Bourges had gedaan maar dat vond Roger niet eerlijk (dat vond ik vroeger ook, maar langs de andere kant: mensen die wel heel veel kunnen eten, gebruiken bij zulk buffet nog veel meer dan ik zou doen als ik het een of ander zou meenemen voor 's middags). Dus heb ik me geforceerd: ik at een ei, een stukje brood, een beetje hesp en een yoghurt. Meer ging er echt niet in!
En wat ik had verwacht, gebeurde: we zouden naar huis rijden en er was geen tijd meer voor een echte picknick onderweg (het was trouwens ook te koud en vermits we langs "départementales" reden, kwamen we geen "aires de repos" met eetgelegenheid tegen). We hielden wel af en toe halt maar heel kort. Ik stilde mijn honger met gedroogde abrikozen en met twee te rijpe pruimen.
Weldra reden we langs de uitgestrekte akkers van de Champagne en rond 14:30 uur reden we ons land binnen.
Het was hier 19°C: warmer dan in Noord-Frankrijk!
We kochten nog snel wat etenswaren en om 18 uur kwamen we thuis aan waar ik meteen soep klaarmaakte, gevolgd door een hamburger met boterbonen. Ik was uitgehongerd!
Na het avondmaal heb ik de wasmachine drie keer aan het werk gezet, hebben we een groot deel van onze bagage uitgeladen (de rest is voor morgen) en hebben we de post nagekeken.
Ik ga nu nog even de foto's bekijken die ik op reis heb gemaakt en er eventueel enkele toevoegen aan deze blog (Roger heeft zijn foto's nog niet opgeladen).
Ons toilet was heel summier en we vertrokken zonder te ontbijten, blij dat we ons wat konden opwarmen in de auto.
Later, toen de temperatuur een beetje draaglijker was geworden, brunchten we op een "aire de repos".
We reden door een mooi glooiend landschap dat al herfsttinten begon te vertonen en rond 11:30 uur reden we de Berry binnen.
Ik stelde Waze in op Auxerre en zocht een hotel in die buurt. Ik vond een kamer in Monéteau (10 kilometer van Auxerre) voor amper 39 euro per nacht. Na enige aarzeling (omdat het zo goedkoop was) boekte ik voor de volgende nacht.
Iets later kwamen we aan het hotel aan. De kamer leek ons in orde maar toen we ons wat uitgebreider wasten dan 's ochtends, bleek de douche nogal krap. Voor de rest hadden we praktisch geen klagen over die goedkope maar propere kamer. Er was tv, wifi, een groot bed, voldoende verlichting (wat vaak niet het geval is, herinner ik me van voor twee jaar), weliswaar slechts één stoel, maar kom, dat blijkt normaal te zijn voor goedkope kamers. Alleen was de tafel zo klein dat er geen plaats was voor mij om te typen. Alleen al onze fles wijn en onze twee glazen namen praktisch de hele tafel in beslag. Geen post dus gisterenavond: we hebben gelezen.
Maar daarvoor deden we snel nog wat boodschappen en gingen we tegen 18 uur eten in de cafetaria van een Cora. Ik nam een vispastei en een groene sla, Roger een andouillette met groenten en een vleespastei. Roger lustte noch de andouillette noch de vleespastei: hij liet praktisch alles liggen. Gelukkig hadden we nog wat fruit op onze kamer of hij moest zonder eten naar bed.
Toen we deze ochtend opstonden, was het amper 5°C! We hadden betaald voor een ontbijtbuffet. Ik wist wat dat betekende: Roger eet dan zoveel dat hij verder kan tot 's avonds maar ik kan me niet zo volproppen. Ik wilde het een of ander laten verdwijnen in mijn tas zoals ik (na lang aarzelen) in 2014 in Bourges had gedaan maar dat vond Roger niet eerlijk (dat vond ik vroeger ook, maar langs de andere kant: mensen die wel heel veel kunnen eten, gebruiken bij zulk buffet nog veel meer dan ik zou doen als ik het een of ander zou meenemen voor 's middags). Dus heb ik me geforceerd: ik at een ei, een stukje brood, een beetje hesp en een yoghurt. Meer ging er echt niet in!
En wat ik had verwacht, gebeurde: we zouden naar huis rijden en er was geen tijd meer voor een echte picknick onderweg (het was trouwens ook te koud en vermits we langs "départementales" reden, kwamen we geen "aires de repos" met eetgelegenheid tegen). We hielden wel af en toe halt maar heel kort. Ik stilde mijn honger met gedroogde abrikozen en met twee te rijpe pruimen.
Weldra reden we langs de uitgestrekte akkers van de Champagne en rond 14:30 uur reden we ons land binnen.
Het was hier 19°C: warmer dan in Noord-Frankrijk!
We kochten nog snel wat etenswaren en om 18 uur kwamen we thuis aan waar ik meteen soep klaarmaakte, gevolgd door een hamburger met boterbonen. Ik was uitgehongerd!
Na het avondmaal heb ik de wasmachine drie keer aan het werk gezet, hebben we een groot deel van onze bagage uitgeladen (de rest is voor morgen) en hebben we de post nagekeken.
Ik ga nu nog even de foto's bekijken die ik op reis heb gemaakt en er eventueel enkele toevoegen aan deze blog (Roger heeft zijn foto's nog niet opgeladen).
maandag 24 september 2018
Kou lijden in Saint-Pardoux
Vorige nacht hoorden we weer een uil op de camping. En we kregen nog even een felle regen.
Deze ochtend werd ik wakker van de kou!
We verlieten Saint-Justin iets over 10 uur en reden eerst naar Roquefort des Landes. Ik wilde daar immers een kaartje voor de kleinkinderen posten, want ik zeulde dat al met me mee van in Caceres. De ene keer vonden we immers geen open postkantoor, de andere dag waren we onderweg tijdens de openingsuren enzovoort. Wel, vandaag bleken de postkantoren in Frankrijk gesloten! Ik vermoed dat ik dat kaartje in België zal moeten posten.
Daarna reden we richting Limoges. Ik moet zeggen dat ik mijn mening over de Landes volledig heb herzien. Als je langs gewone wegen rijdt, zijn al die groenschakeringen, die naaldbossen, soms afgeboord met purpere heide heel mooi! Het doet een beetje denken aan de Berry.
Tussen 12 uur en 15:45 uur reden we wel - met een paar haltes - op een snelweg (soms heel druk) maar op een bepaald ogenblik, vlak na Limoges, besloten we er weer van af te gaan, en Waze in te stellen op Bourges. We reden via Oradour sur Glane (die naam zegt jullie waarschijnlijk iets in verband met WOII?) en van daar, na een paar boodschappen in een Lidl, richting Bourges.
Het was heel koud en we vroegen ons af of we geen hotel zouden zoeken. Maar... we hebben nog zoveel bederfbare spullen in ons koelkastje steken dat ik verkoos nog eens te kamperen (en zoveel mogelijk van die spullen te gebruiken). 'In de leeftent zal het wel te doen zijn,' zei ik tegen Roger.
We zochten een camping en vonden er een aan de rand van een immens meer, in Saint-Pardoux. We hadden eigenlijk helemaal geen idee van waar we ons bevonden. Later heb ik gevonden dat we in het departement Haute Vienne zitten.
De camping is heel ruim, er zit bijna niemand, de streek lijkt heel mooi... maar het is ijskoud (afijn, 12°C op dit moment) en er waait een gure noord-oosten wind.
Na onze installatie reden we naar het dorp. Heel klein, een enkel café-restaurant dat gesloten bleek.
We kwamen terug naar de camping, aten in de leeftent (olijven, ham, kaas, rillettes en een beetje notenbrood - morgen nog even picknicken met kaas en ham en er zit niets bederfbaars meer in onze koelkast) en trokken sokken, een trui en een jas aan.
En nog zitten we te bibberen in onze leeftent!
Deze ochtend werd ik wakker van de kou!
We verlieten Saint-Justin iets over 10 uur en reden eerst naar Roquefort des Landes. Ik wilde daar immers een kaartje voor de kleinkinderen posten, want ik zeulde dat al met me mee van in Caceres. De ene keer vonden we immers geen open postkantoor, de andere dag waren we onderweg tijdens de openingsuren enzovoort. Wel, vandaag bleken de postkantoren in Frankrijk gesloten! Ik vermoed dat ik dat kaartje in België zal moeten posten.
Daarna reden we richting Limoges. Ik moet zeggen dat ik mijn mening over de Landes volledig heb herzien. Als je langs gewone wegen rijdt, zijn al die groenschakeringen, die naaldbossen, soms afgeboord met purpere heide heel mooi! Het doet een beetje denken aan de Berry.
Tussen 12 uur en 15:45 uur reden we wel - met een paar haltes - op een snelweg (soms heel druk) maar op een bepaald ogenblik, vlak na Limoges, besloten we er weer van af te gaan, en Waze in te stellen op Bourges. We reden via Oradour sur Glane (die naam zegt jullie waarschijnlijk iets in verband met WOII?) en van daar, na een paar boodschappen in een Lidl, richting Bourges.
Het was heel koud en we vroegen ons af of we geen hotel zouden zoeken. Maar... we hebben nog zoveel bederfbare spullen in ons koelkastje steken dat ik verkoos nog eens te kamperen (en zoveel mogelijk van die spullen te gebruiken). 'In de leeftent zal het wel te doen zijn,' zei ik tegen Roger.
We zochten een camping en vonden er een aan de rand van een immens meer, in Saint-Pardoux. We hadden eigenlijk helemaal geen idee van waar we ons bevonden. Later heb ik gevonden dat we in het departement Haute Vienne zitten.
De camping is heel ruim, er zit bijna niemand, de streek lijkt heel mooi... maar het is ijskoud (afijn, 12°C op dit moment) en er waait een gure noord-oosten wind.
Na onze installatie reden we naar het dorp. Heel klein, een enkel café-restaurant dat gesloten bleek.
We kwamen terug naar de camping, aten in de leeftent (olijven, ham, kaas, rillettes en een beetje notenbrood - morgen nog even picknicken met kaas en ham en er zit niets bederfbaars meer in onze koelkast) en trokken sokken, een trui en een jas aan.
En nog zitten we te bibberen in onze leeftent!
zondag 23 september 2018
Saint Justin, Labastide d'Armagnac en Roquefort des Landes
Deze ochtend reden we naar het centrum van Saint Justin. Een mooie bastide, niet groot, mooi centraal plein, mooie vakwerkhuizen. We wilden er iets drinken maar vonden enkel twee restaurants, geen café.
Dus reden we verder naar Labastide d'Armagnac, ook een bastide. Zo mogelijk nog een mooier centraal plein... met een café naast een restaurant. Toen we ons echter neerzetten op het terras van het café, stelden we vast dat het etablissement gesloten was.
Het was toen al iets over 13 uur en 25°C in de schaduw. We besloten terug naar de camping te rijden waar we bij de tent een biertje dronken en wat fruit en brood aten.
Later reden we naar Roquefort des Landes. Een mooie stad op de camino met logies voor de bedevaarders. Na een wandeling een witte wijn gedronken op het enige terras dat we tegenkwamen.
Mooie streek, mooie stadjes en weinig toeristen. Echter ook weinig cafés. Morgen reizen we verder naar het noorden.We zullen dan wel de aankomst van de 600 schapen en hun herders missen overmorgen. Ze komen na drie maanden terug vanuit de Pyreneeën, gaan naar Aillas en doen onderweg enkele stadjes aan, waaronder Saint Justin.
We haalden vandaag de 29°C in de schaduw met een aangenaam briesje.
Foto's van Roger
Dus reden we verder naar Labastide d'Armagnac, ook een bastide. Zo mogelijk nog een mooier centraal plein... met een café naast een restaurant. Toen we ons echter neerzetten op het terras van het café, stelden we vast dat het etablissement gesloten was.
Het was toen al iets over 13 uur en 25°C in de schaduw. We besloten terug naar de camping te rijden waar we bij de tent een biertje dronken en wat fruit en brood aten.
Later reden we naar Roquefort des Landes. Een mooie stad op de camino met logies voor de bedevaarders. Na een wandeling een witte wijn gedronken op het enige terras dat we tegenkwamen.
 |
| Eigen foto |
We haalden vandaag de 29°C in de schaduw met een aangenaam briesje.
Foto's van Roger
 |
| Saint-Justin |
 |
| Roquefort |
zaterdag 22 september 2018
Nog enkele beschouwingen, onder andere over Spanje
We zijn dus terug in Frankrijk en ik wil nog enkele indrukken over Spanje kwijt.
Zoals elk jaar sinds enkele jaren vraag ik me immers af of we er nog ooit zullen komen.
Hoewel... onze leeftent is echt versleten en we spreken nu al over welke we tegen volgend jaar kunnen kopen. En als wij op reis gaan, is ons doel bijna gegarandeerd Frankrijk en Spanje (ik heb het al gezegd: ik hoef niet de hele wereld te hebben gezien).
Maar over mijn impressies dus.
Om te beginnen leek het mij of de meeste plekken veel toeristischer waren geworden.
Ten tweede : ik heb de indruk dat ze daar veel ongezonder eten dan vroeger. Veel meer brood, zoetigheden, frieten, rijst, pasta etc. en veel minder groenten. Ze zijn dan ook duidelijk aan het verdikken.
En het meest interessante (vooral voor mannen): jonge meisjes kleden zich heel uitdagend. Shorts die de beginronding van de billen bloot laten, leggings of broeken die elke lichamelijke ronding accentueren, diepe decolletés, enzovoort.
Wel jammer dat meesrtal de minst mooiste meisjes zich zo uitdagend kleden.
En het eigenaardige is dat precies in dat land waar je ook heel veel moslims ziet (en dus ook veel gesluierde vrouwen) je zoveel bijna naakte autochtone meisjes ziet rondlopen.
Over de islam gesproken. Ik bleek op mijn gsm een Nederlandse vertaling van de koran te hebben staan, met de verzen in chronologische volgorde, en als ik niet veel meer schrijf over mijn lectuur komt dat omdat ik dat druk aan het lezen ben (later dus misschien meer daarover).
Ik heb wel een paar dagen geleden "Onderhuids" van Nicci French uitgelezen. Heel spannend, heel boeiend, heel akelig en zoals meestal heel goed geschreven, maar deze keer hinderde me iets heel fel. Twee vrouwen die worden vermoord houden een soort dagboek bij... tot tijdens hun wurging.
Zoals elk jaar sinds enkele jaren vraag ik me immers af of we er nog ooit zullen komen.
Hoewel... onze leeftent is echt versleten en we spreken nu al over welke we tegen volgend jaar kunnen kopen. En als wij op reis gaan, is ons doel bijna gegarandeerd Frankrijk en Spanje (ik heb het al gezegd: ik hoef niet de hele wereld te hebben gezien).
Maar over mijn impressies dus.
Om te beginnen leek het mij of de meeste plekken veel toeristischer waren geworden.
Ten tweede : ik heb de indruk dat ze daar veel ongezonder eten dan vroeger. Veel meer brood, zoetigheden, frieten, rijst, pasta etc. en veel minder groenten. Ze zijn dan ook duidelijk aan het verdikken.
En het meest interessante (vooral voor mannen): jonge meisjes kleden zich heel uitdagend. Shorts die de beginronding van de billen bloot laten, leggings of broeken die elke lichamelijke ronding accentueren, diepe decolletés, enzovoort.
Wel jammer dat meesrtal de minst mooiste meisjes zich zo uitdagend kleden.
En het eigenaardige is dat precies in dat land waar je ook heel veel moslims ziet (en dus ook veel gesluierde vrouwen) je zoveel bijna naakte autochtone meisjes ziet rondlopen.
Over de islam gesproken. Ik bleek op mijn gsm een Nederlandse vertaling van de koran te hebben staan, met de verzen in chronologische volgorde, en als ik niet veel meer schrijf over mijn lectuur komt dat omdat ik dat druk aan het lezen ben (later dus misschien meer daarover).
Ik heb wel een paar dagen geleden "Onderhuids" van Nicci French uitgelezen. Heel spannend, heel boeiend, heel akelig en zoals meestal heel goed geschreven, maar deze keer hinderde me iets heel fel. Twee vrouwen die worden vermoord houden een soort dagboek bij... tot tijdens hun wurging.
Naar Saint-Justin
Eergisteren sms-te mijn moeder me blij dat vandaag de dochter van Nononc en Françoise haar zou ophalen om samen Nononc (broer van mijn moeder dus) te bezoeken. Deze avond las ik in de blog van (tante) Françoise en in een sms van mijn moeder Nany dat het bezoek goed verlopen was.
Wij werden al voor 8 uur gewekt door al die mensen rondom ons. Rond 9 uur verlieten we de camping van Burgos richting Frankrijk. Het was toen amper 15°C (maar we haalden onderweg de 29°C).
Eerst reden we via tolwegen maar na de mooie desfiladero de Pancorbo die nog veel indrukwekkender is als je via gewone wegen rijdt, vroeg Roger weer Waze zo in te stellen dat we snelwegen en tolwegen zouden vermijden.
Iets over 13 uur kwamen we in Frankrijk aan. We reden naar Mont de Marsan langs allerlei dorpjes. Waze had ons daar een camping aangeraden die in feite bleek een stopplaats voor campers te zijn. Dus reden we verder naar Villeneuve de Marsan, waar Waze een andere camping had gevonden. Die bleek dan weer gesloten.
Dus reden we verder door de Landes. Die ik via kleine wegen trouwens veel minder saai vind dan via de snelwegen.
Ineens zien we een aanwijzing naar de camping "Le Pin" in Saint-Justin. We rijden er naartoe... en herkennen de camping waar we (als ik me niet vergis) 19 jaar geleden een nacht doorbrachten met onze twee jongste kinderen!
Een aangename, rustige, heel donkere camping midden naaldbomen. We hebben ons ingeschreven voor twee nachten. En hebben weer bij de tent gegeten (ik had helemaal geen zin om een restaurant te zoeken in het dorpje).
Wij werden al voor 8 uur gewekt door al die mensen rondom ons. Rond 9 uur verlieten we de camping van Burgos richting Frankrijk. Het was toen amper 15°C (maar we haalden onderweg de 29°C).
Eerst reden we via tolwegen maar na de mooie desfiladero de Pancorbo die nog veel indrukwekkender is als je via gewone wegen rijdt, vroeg Roger weer Waze zo in te stellen dat we snelwegen en tolwegen zouden vermijden.
 |
| Eigen foto |
Iets over 13 uur kwamen we in Frankrijk aan. We reden naar Mont de Marsan langs allerlei dorpjes. Waze had ons daar een camping aangeraden die in feite bleek een stopplaats voor campers te zijn. Dus reden we verder naar Villeneuve de Marsan, waar Waze een andere camping had gevonden. Die bleek dan weer gesloten.
Dus reden we verder door de Landes. Die ik via kleine wegen trouwens veel minder saai vind dan via de snelwegen.
Ineens zien we een aanwijzing naar de camping "Le Pin" in Saint-Justin. We rijden er naartoe... en herkennen de camping waar we (als ik me niet vergis) 19 jaar geleden een nacht doorbrachten met onze twee jongste kinderen!
Een aangename, rustige, heel donkere camping midden naaldbomen. We hebben ons ingeschreven voor twee nachten. En hebben weer bij de tent gegeten (ik had helemaal geen zin om een restaurant te zoeken in het dorpje).
Ontgoocheld in Burgos
Gisterenochtend wilde Roger nog eens naar Burgos. Dat vond ik goed (volgens mij was het al zeker 8 jaar geleden) al stond de camping me daar niet aan. Ooit vond ik die goed maar nu vraag ik me af wat ik er goed aan vond. Het sanitair misschien, want dat is inderdaad heel proper. Voor de rest zit je er zo op elkaar gepropt dat je geen enkele privacy meer hebt.
Maar kom, we reden er dus naartoe via vlaktes, bergen en nog eens vlaktes, met een korte halte in Alaejos, het dorp met de twee grote kerken waar we af en toe hebben rondgewandeld.
Om 16 uur kwamen we aan op de camping in Burgos waar de receptionniste opvallend onvriendelijk was. 'We rijden morgen verder,' besloot Roger... en hij was niet de enige.
Hij besloot ook de leeftent niet op te stellen (zodat we vandaag sneller weg zouden zijn) wat ik niet zo'n goed idee vond omdat het 's avonds vrij koud kan zijn in Burgos... en omdat we inderdaad omgeven waren door andere kampeerders.
We wilden de bus naar de stad nemen, helaas bleek de laatste bus al vertrokken. Dan maar eerst een biertje gedronken, en beslist naar de stad te rijden.
Daar vonden we geen parking. De plek waar we vroeger parkeerden was nu volgebouwd. We reden een poosje rond in de stad en ik merkte op dat wat ik vroeger een gezellige drukte vond, me nu veel te druk leek.
We reden nog even naar de Cartuja de Miraflores maar die was al gesloten. Uiteindelijk besloten we maar te gaan eten in het campingrestaurant. Een menu voor 11 euro voor elk van ons. Voor mij rauwkost met tonijn gevolgd door een halve kip met frieten, voor Roger soep die bleek een kippenbouiloon met vermicelli te zijn en varkensvlees met frieten. En nog een ijsje toe (Roger at het mijne op). Daarbij een fles wijn voor 4,5 euro.
Toen we terug bij onze tent waren, was het zo fris (17°C) dat we maar in de auto kropen.
Maar kom, we reden er dus naartoe via vlaktes, bergen en nog eens vlaktes, met een korte halte in Alaejos, het dorp met de twee grote kerken waar we af en toe hebben rondgewandeld.
Om 16 uur kwamen we aan op de camping in Burgos waar de receptionniste opvallend onvriendelijk was. 'We rijden morgen verder,' besloot Roger... en hij was niet de enige.
Hij besloot ook de leeftent niet op te stellen (zodat we vandaag sneller weg zouden zijn) wat ik niet zo'n goed idee vond omdat het 's avonds vrij koud kan zijn in Burgos... en omdat we inderdaad omgeven waren door andere kampeerders.
We wilden de bus naar de stad nemen, helaas bleek de laatste bus al vertrokken. Dan maar eerst een biertje gedronken, en beslist naar de stad te rijden.
Daar vonden we geen parking. De plek waar we vroeger parkeerden was nu volgebouwd. We reden een poosje rond in de stad en ik merkte op dat wat ik vroeger een gezellige drukte vond, me nu veel te druk leek.
We reden nog even naar de Cartuja de Miraflores maar die was al gesloten. Uiteindelijk besloten we maar te gaan eten in het campingrestaurant. Een menu voor 11 euro voor elk van ons. Voor mij rauwkost met tonijn gevolgd door een halve kip met frieten, voor Roger soep die bleek een kippenbouiloon met vermicelli te zijn en varkensvlees met frieten. En nog een ijsje toe (Roger at het mijne op). Daarbij een fles wijn voor 4,5 euro.
Toen we terug bij onze tent waren, was het zo fris (17°C) dat we maar in de auto kropen.
donderdag 20 september 2018
Malpartida de Caceres
Na de siesta reden we naar Malpartida de Caceres waar we een dik uur rondliepen. Een mooi wit, vrij groot dorp met 11 ooievaarsnesten op de kerk.
 |
| Foto's Roger |
Zafra en Caceres
Roger wilde gisteren graag naar Zafra en daarna naar Plasencia. Ikzelf wilde liever naar Caceres. Ik vind dat zulke mooie stad en het was al zo lang geleden.
We stelden Waze in op Zafra. Daarna zouden we wel zien.
In het begin van de reis was het heel druk. Op een zeker ogenblik weken alle voertuigen uit naar links: er huppelden twee ezels rechts op de snelweg!
We reden door een dorre vlakte, door bosrijke heuvels met rode aarde en kwamen rond 12 uur aan in Extremadura. Drie kwartier later parkeerden we de auto aan het kasteel (de parador) van Zafra. Het was er 32°C in de schaduw, heel warm dus. Toch liepen we er wat rond. Mooi stadje inderdaad. Daarna wilde Roger niertjes eten in hetzelfde etablissement als jaren geleden. Ik lust dat niet dus nam ik een spiegelei met jamon en frieten. Deze keer at ik wel van de frieten: ik kreeg maar één ei en een beetje hesp die ik veel te vet vond.
Rond 15 uur reden we verder en Roger, die een beetje loom was van het eten, besliste toch naar Caceres te gaan (80 km minder ver dan Plasencia).
Rond halfvijf kwamen we aan op de camping van Caceres. Die heeft een groot voordeel: elk perceel heeft zijn eigen badkamer. En een groot nadeel: de percelen zijn vrij klein. We besloten de leeftent niet op te zetten. Iets later kreeg ik daar spijt van: we hebben Nederlandse, Vlaamse en Franse buren, we zitten allemaal vlak bij elkaar, de camping is veel voller dan vroeger: ik had het gevoel te weinig privacy te hebben.
Na een biertje in de bar van de camping deden we onze boodschappen en daarna aten we bij de tent.
's Avonds laat zaten we buiten maar het krioelde van de kevers op onze tafel en de motten waren ook talrijk van de partij.
Wat ik wel vergeten was: hier heb je ook van die blauwe eksters, en ze zijn niet mensenschuw.
Deze ochtend dronken we na ons ontbijt nog een koffie/thee in de bar. Daarna reden we naar de stad. Wat een prachtige stad toch! Maar helaas, er waren veel meer toeristen dan vroeger en voor een bezoek aan de kerk Santa Maria, waar ik ooit een mystieke ervaring had, moet je nu betalen.
Na een poosje kuieren in de klimmende straatjes besloten we iets te drinken in een bar op het plein. Ook daar was er veel veranderd: overal klantenlokkers en -loksters aan de restaurantjes. We kozen het minst moderne cafeetje (waar we vroeger ook soms zaten), zonder lokkers, dronken er een biertje en kregen er intvisjes in escabeche bij. Daar geen toeristen, alleen enkele plaatselijke klanten.
Rond 14 uur kwamen we terug naar de camping waar Roger nu een dutje doet en ik dit noteer. Het is 32°C.
Foto's Roger:
We stelden Waze in op Zafra. Daarna zouden we wel zien.
In het begin van de reis was het heel druk. Op een zeker ogenblik weken alle voertuigen uit naar links: er huppelden twee ezels rechts op de snelweg!
We reden door een dorre vlakte, door bosrijke heuvels met rode aarde en kwamen rond 12 uur aan in Extremadura. Drie kwartier later parkeerden we de auto aan het kasteel (de parador) van Zafra. Het was er 32°C in de schaduw, heel warm dus. Toch liepen we er wat rond. Mooi stadje inderdaad. Daarna wilde Roger niertjes eten in hetzelfde etablissement als jaren geleden. Ik lust dat niet dus nam ik een spiegelei met jamon en frieten. Deze keer at ik wel van de frieten: ik kreeg maar één ei en een beetje hesp die ik veel te vet vond.
Rond 15 uur reden we verder en Roger, die een beetje loom was van het eten, besliste toch naar Caceres te gaan (80 km minder ver dan Plasencia).
Rond halfvijf kwamen we aan op de camping van Caceres. Die heeft een groot voordeel: elk perceel heeft zijn eigen badkamer. En een groot nadeel: de percelen zijn vrij klein. We besloten de leeftent niet op te zetten. Iets later kreeg ik daar spijt van: we hebben Nederlandse, Vlaamse en Franse buren, we zitten allemaal vlak bij elkaar, de camping is veel voller dan vroeger: ik had het gevoel te weinig privacy te hebben.
Na een biertje in de bar van de camping deden we onze boodschappen en daarna aten we bij de tent.
's Avonds laat zaten we buiten maar het krioelde van de kevers op onze tafel en de motten waren ook talrijk van de partij.
Wat ik wel vergeten was: hier heb je ook van die blauwe eksters, en ze zijn niet mensenschuw.
Deze ochtend dronken we na ons ontbijt nog een koffie/thee in de bar. Daarna reden we naar de stad. Wat een prachtige stad toch! Maar helaas, er waren veel meer toeristen dan vroeger en voor een bezoek aan de kerk Santa Maria, waar ik ooit een mystieke ervaring had, moet je nu betalen.
Na een poosje kuieren in de klimmende straatjes besloten we iets te drinken in een bar op het plein. Ook daar was er veel veranderd: overal klantenlokkers en -loksters aan de restaurantjes. We kozen het minst moderne cafeetje (waar we vroeger ook soms zaten), zonder lokkers, dronken er een biertje en kregen er intvisjes in escabeche bij. Daar geen toeristen, alleen enkele plaatselijke klanten.
Rond 14 uur kwamen we terug naar de camping waar Roger nu een dutje doet en ik dit noteer. Het is 32°C.
Foto's Roger:
 |
| Zafra |
 |
| Càceres |
dinsdag 18 september 2018
Sevilla
We namen voor de middag de bus naar Sevilla. Hoewel ik nu opmerkte dat er een tram reed naar het centrum, wandelden we er nog eens naartoe. We kuierden wat, gingen niets bezoeken wegens weer overal ellenlange wachtrijen en zagen af van de hitte. Tot 34°C in de schaduw vandaag en overal veel zon.
We dronken een bier op een terras, namen er een paar tapa's bij (onder andere spinazie met kikkererwten en een sla met kreeft). Daarna kuierden we verder.
Later nog een biertje, deze keer (en dat was lang geleden) binnen in het café waar ik merkte dat de gewoonte om alle papier enzovoort op de vloer te smijten nog niet verleerd is (hoewel het minder gebeurt dan vroeger).
Veel bedelaars weeral en zelfs enkele daklozen.
Rond 17 uur namen we de tram naar de bushalte. We waren met een achttal kampeerders op de bus en er was een drietal andere mensen. Onderweg trakteerde de chauffeur ons op sevillanas via zijn geluidsinstallatie.
Na nog snelle boodschappen dronken we een liter gazpacho en aten we wat brood met kaas en fruit.
De nacht viel al rond 20:30 uur. Nu is het bijna 22 uur maar nog steeds 28°C. Te warm!
We dronken een bier op een terras, namen er een paar tapa's bij (onder andere spinazie met kikkererwten en een sla met kreeft). Daarna kuierden we verder.
Later nog een biertje, deze keer (en dat was lang geleden) binnen in het café waar ik merkte dat de gewoonte om alle papier enzovoort op de vloer te smijten nog niet verleerd is (hoewel het minder gebeurt dan vroeger).
 |
| Eigen foto's |
Rond 17 uur namen we de tram naar de bushalte. We waren met een achttal kampeerders op de bus en er was een drietal andere mensen. Onderweg trakteerde de chauffeur ons op sevillanas via zijn geluidsinstallatie.
Na nog snelle boodschappen dronken we een liter gazpacho en aten we wat brood met kaas en fruit.
De nacht viel al rond 20:30 uur. Nu is het bijna 22 uur maar nog steeds 28°C. Te warm!
maandag 17 september 2018
Naar Sevilla via Montilla
Mijn moeder Nany kreeg vandaag haar stent, mijn "Nononc" is al een poosje terug thuis en zus Bie probeert te wennen aan de eenzaamheid. Dat zijn de nieuwtjes van het thuisfront.
Deze ochtend vertrokken we naar Sevilla onder een staalblauwe lucht en langs kale heuvels die stilaan plaats ruimden voor struiken en wijngaarden. Roger wilde graag even halt houden in Montilla.
Daar zochten we tevergeefs een parkeerplaats en de heel steile straten gaven me zelfs hoogtevrees in de auto (in de auto heb ik er zelden last van). Uiteindeljk maakten we een foto van de mooie witte stad vanop een heuveltje en beslloten we verder te rijden naar Sevilla.
Langs de weg groeiden nu olijfbomen.
Ik kreeg honger (we hadden niet ontbeten) en rond 12 uur stopten we aan een wegrestaurant waar we een kopje koffie of thee bestelden en voor Roger een plato combinado met varkensvlees, eieren en frieten, voor mij een broodje met omelet.
Het valt me op dat Spanjaarden dikker lijken te worden... en dat er overal frieten bij geserveerd worden. Dat en het feit dat ze meer bocadillos eten en veel chips verklaart die nieuwe neiging naar obesitas waarschijnlijk.
We reden verder langs een uitgestrekte vlakte en dorre heuvels en om 14 uur wilde Waze ons de camping van Dos Hermanas laten binnenrijden. Helaas, er waren wegenwerken aan de gang en dat bleek Waze niet te weten: we hebben zelf moeten zoeken naar een omleiding (die we vrij snel vonden).
We waren snel geïnstalleerd. Het was weer zo warm (33°C in deschaduw) dat we besloten eerst even uit te rusten op de camping. Kochten een jeton voor de wasmachine die we lieten draaien (alles is er niet proper uitgekomen: ik wil morgen een paar spullen met de hand wassen), lazen wat, dronken een biertje en aten er wat noten bij.
Om 19 uur namen we de bus naar Sevilla. Een dik kwartier lopen tot aan de bushalte, een halfuur rijden met de bus die 10 minuten te laat aankwam.
De terminus van de bus ligt aan de rand van de stad. We liepen, op mijn aanraden, naar het centrum en na een poosje merkte ik dat ik me van richting had vergist. Roger, die een andere richting had uit gewild, had gelijk.
We maakten dus rechtsomkeer en na een dik kwartier lopen, bereikten we de eerste caféterrassen. Toen waren we nog helemaal niet in het centrum maar we besloten daar iets te gebruiken (we moesten immers om 9:15 uur de bus terughebben).
Ik dronk een glas witte wijn, Roger vroeg een sherry Oloroso. Ze serveerden hem iets dat fel leek op wat we in Cordoba gratis te drinken kregen in die patio. Daar had de ober me uitgelegd dat het een mengeling was van twee dranken waarvan een Oloroso. Niet slecht maar nogal zoet.
Een slechte gitarist speelde zogezegde flamenco. We vonden het zo slecht dat we hem geen fooi gunden toen hij daarna rondkwam met zijn hoed.
Het is trouwens opvallend hoeveel bedelaars we al hebben ontmoet. Ik moet toch echt eens zien te vinden hoe het hier zit met de sociale zekerheid.
Om 21:15 uur stonden we terug aan de bushalte maar de bus vertrok pas om 21:30 uur en deed er iets meer dan een half uur over.
In het terugkomen was de halte vlak bij de camping die trouwens werd aangekondigd door het parfum van sinaasappelbomen.
We hadden geen tijd gehad om te eten in Sevilla, en ons geïmproviseerd avondmaal (in de leeftent met de "deur" groot open) bestond uit kaas, olijven en fruit.
Nu drinken we een glaasje echte Oloroso die we hebben gekocht in Cordoba en vlak achter onze tent hoor ik weer een uil. Het is nu 28°C.
Deze ochtend vertrokken we naar Sevilla onder een staalblauwe lucht en langs kale heuvels die stilaan plaats ruimden voor struiken en wijngaarden. Roger wilde graag even halt houden in Montilla.
Daar zochten we tevergeefs een parkeerplaats en de heel steile straten gaven me zelfs hoogtevrees in de auto (in de auto heb ik er zelden last van). Uiteindeljk maakten we een foto van de mooie witte stad vanop een heuveltje en beslloten we verder te rijden naar Sevilla.
Langs de weg groeiden nu olijfbomen.
Ik kreeg honger (we hadden niet ontbeten) en rond 12 uur stopten we aan een wegrestaurant waar we een kopje koffie of thee bestelden en voor Roger een plato combinado met varkensvlees, eieren en frieten, voor mij een broodje met omelet.
Het valt me op dat Spanjaarden dikker lijken te worden... en dat er overal frieten bij geserveerd worden. Dat en het feit dat ze meer bocadillos eten en veel chips verklaart die nieuwe neiging naar obesitas waarschijnlijk.
We reden verder langs een uitgestrekte vlakte en dorre heuvels en om 14 uur wilde Waze ons de camping van Dos Hermanas laten binnenrijden. Helaas, er waren wegenwerken aan de gang en dat bleek Waze niet te weten: we hebben zelf moeten zoeken naar een omleiding (die we vrij snel vonden).
We waren snel geïnstalleerd. Het was weer zo warm (33°C in deschaduw) dat we besloten eerst even uit te rusten op de camping. Kochten een jeton voor de wasmachine die we lieten draaien (alles is er niet proper uitgekomen: ik wil morgen een paar spullen met de hand wassen), lazen wat, dronken een biertje en aten er wat noten bij.
Om 19 uur namen we de bus naar Sevilla. Een dik kwartier lopen tot aan de bushalte, een halfuur rijden met de bus die 10 minuten te laat aankwam.
De terminus van de bus ligt aan de rand van de stad. We liepen, op mijn aanraden, naar het centrum en na een poosje merkte ik dat ik me van richting had vergist. Roger, die een andere richting had uit gewild, had gelijk.
We maakten dus rechtsomkeer en na een dik kwartier lopen, bereikten we de eerste caféterrassen. Toen waren we nog helemaal niet in het centrum maar we besloten daar iets te gebruiken (we moesten immers om 9:15 uur de bus terughebben).
Ik dronk een glas witte wijn, Roger vroeg een sherry Oloroso. Ze serveerden hem iets dat fel leek op wat we in Cordoba gratis te drinken kregen in die patio. Daar had de ober me uitgelegd dat het een mengeling was van twee dranken waarvan een Oloroso. Niet slecht maar nogal zoet.
Een slechte gitarist speelde zogezegde flamenco. We vonden het zo slecht dat we hem geen fooi gunden toen hij daarna rondkwam met zijn hoed.
Het is trouwens opvallend hoeveel bedelaars we al hebben ontmoet. Ik moet toch echt eens zien te vinden hoe het hier zit met de sociale zekerheid.
Om 21:15 uur stonden we terug aan de bushalte maar de bus vertrok pas om 21:30 uur en deed er iets meer dan een half uur over.
In het terugkomen was de halte vlak bij de camping die trouwens werd aangekondigd door het parfum van sinaasappelbomen.
We hadden geen tijd gehad om te eten in Sevilla, en ons geïmproviseerd avondmaal (in de leeftent met de "deur" groot open) bestond uit kaas, olijven en fruit.
Nu drinken we een glaasje echte Oloroso die we hebben gekocht in Cordoba en vlak achter onze tent hoor ik weer een uil. Het is nu 28°C.
zondag 16 september 2018
Cordoba
Elke nacht horen we hier uilen met elkaar communiceren op de camping nadat het krekelconcert is opgehouden.
Gisterenmiddag reden we met de bus naar het centrum waar we enkele uren kuierden. Het was heel warm (rond de 32°C) en er liep ontzettend veel volk rond, veel meer dan ik gewend was van andere bezoeken aan de stad. Maar ja, het is weekend en dan komen hele families op straat: van grootouders in een rolstoel tot en met slapende baby's in een kinderwagen. Ook in zichzelf pratende mensen, nonnen en priesters zag je.
Veel meer toeristen ook dan vroeger.
Nee, we bezochten niet de mezquita enzovoort. Dat hebben we vroeger gedaan, toen er nog niet zo ellenlange wachtrijen waren.
We snoven de sfeer op, liepen door minder drukke straten, dronken een biertje en een tinto de verano, aten boquerones en schuilden onder een parasol voor de plotselinge en korte regen rond 17:30 uur.
Om 18 uur hadden we afgesproken met de schoonouders van dochterlief. Samen dronken we nog wat op het terras van het café Gran Bar, liepen we daarna door de Juderia en kozen een mooie patio uit voor ons avondmaal. Daar aten we zes porciones die we verdeelden en bestelden er twee flessen heerlijke Verdejo bij. We kregen er nog een glaasje van iets sherry-achtig bovenop. Dat alles kostte nog geen 60 euro. En het was lekker, al waren de gamba's al ajillo iets te fel gebakken en bleek de delicio al gamba's een doodgewone garnaalkroket.
Rond 22:30 uur namen wij de bus terug naar de camping en gingen zij terug naar hun hotel.
Vandaag namen we opnieuw de bus naar het centrum waar we weer uren kuierden, enkele foto's maakten, een biertje dronken en rond 15 uur een kleinigheid aten op een terras (groentepannetje en chorizo). In feite wilde Roger graag riñones al jerez eten maar het enige restaurant waar dat werd aangeboden was volzet.
Weer zoveel volk en zo warm! Rond 17 uur keerden we terug naar de camping waar Roger even dutte en ik een beetje las.
Misschien keren we straks terug naar de stad in de hoop dat het bewuste restaurant nog riñones heeft en dat er deze keer nog plaats is.
Later: het restaurant was gesloten. Dan nog maar een biertje gedronken op de plaza de las Tendillas na weer een uurtje rondlopen in de stad.
Foto's van Roger:
Gisterenmiddag reden we met de bus naar het centrum waar we enkele uren kuierden. Het was heel warm (rond de 32°C) en er liep ontzettend veel volk rond, veel meer dan ik gewend was van andere bezoeken aan de stad. Maar ja, het is weekend en dan komen hele families op straat: van grootouders in een rolstoel tot en met slapende baby's in een kinderwagen. Ook in zichzelf pratende mensen, nonnen en priesters zag je.
Veel meer toeristen ook dan vroeger.
Nee, we bezochten niet de mezquita enzovoort. Dat hebben we vroeger gedaan, toen er nog niet zo ellenlange wachtrijen waren.
We snoven de sfeer op, liepen door minder drukke straten, dronken een biertje en een tinto de verano, aten boquerones en schuilden onder een parasol voor de plotselinge en korte regen rond 17:30 uur.
Om 18 uur hadden we afgesproken met de schoonouders van dochterlief. Samen dronken we nog wat op het terras van het café Gran Bar, liepen we daarna door de Juderia en kozen een mooie patio uit voor ons avondmaal. Daar aten we zes porciones die we verdeelden en bestelden er twee flessen heerlijke Verdejo bij. We kregen er nog een glaasje van iets sherry-achtig bovenop. Dat alles kostte nog geen 60 euro. En het was lekker, al waren de gamba's al ajillo iets te fel gebakken en bleek de delicio al gamba's een doodgewone garnaalkroket.
 |
| Eigen foto's |
Vandaag namen we opnieuw de bus naar het centrum waar we weer uren kuierden, enkele foto's maakten, een biertje dronken en rond 15 uur een kleinigheid aten op een terras (groentepannetje en chorizo). In feite wilde Roger graag riñones al jerez eten maar het enige restaurant waar dat werd aangeboden was volzet.
 |
| Eigen foto's |
Misschien keren we straks terug naar de stad in de hoop dat het bewuste restaurant nog riñones heeft en dat er deze keer nog plaats is.
Later: het restaurant was gesloten. Dan nog maar een biertje gedronken op de plaza de las Tendillas na weer een uurtje rondlopen in de stad.
Foto's van Roger:
 |
| Lange wachtrijen |
 |
| Córdoba |
Abonneren op:
Posts (Atom)