Een dagje met Eva

Het werd een leuke dag! Eva heeft heel goed gegeten, veel gespeeld en heel veel getekend. Ze vertelt me dan gelukkig wat ze tekent (ze zegt steeds meer woordjes) zodat ik "commentaar" kan geven.

Foto Roger

Eigen foto

 We hebben ook een poosje buiten gespeeld maar uiteindelijk verkoos ze de frisheid van binnenshuis.

Eigen foto

Uiteraard moest ik ook voorlezen, en het liefst telkens opnieuw over een aapje.

En... na haar vieruurtje, nadat ik haar pamper had uitgedaan, wilde ze geen nieuwe aandoen. Ze maakte me duidelijk dat ze een volgende keer op het potje zou gaan (dat werd een hele conversatie). Ik heb toegegeven en inderdaad, iets later zei ze 'pipi', haalden we het potje erbij en ging ze er fier op zitten. Het duurde enkele minuten maar uiteindelijk zei ze weer 'pipi' en ja hoor, ze had in het potje geplast. Fier dat ze was!

Eva staat paf van haar productie (foto Roger)

Eva op bezoek

Vandaag verwachtten we onze dochter, schoonzoon en de drie kinderen. Eva komt immers even logeren.
Ik was een beetje bang dat Eva ons weer niet zou herkennen maar deze keer was dat gelukkig niet het geval.

We maakten een mooie wandeling in Heks en gingen daarna iets drinken in de tuin van Stephane Malais. Heel gezellig en Eva blijkt een heel ondernemend dametje te zijn: ze ging, in afwachting van haar ijsje, meteen de hele tuin verkennen. Eigenaardig contrast trouwens met haar "afkeer" voor onbekende mensen.

Foto's Roger

Thuis ging Eva heel gewillig naar bed voor een dutje, at daarna goed, speelde blij met Elena en Matthias, kortom ze leek zich weer thuis te voelen.

Eigen foto

Toen het echter tijd werd voor Elena en Matthias om met hun ouders terug naar het Leuvense te vertrekken, waren we even bang dat Eva zou beginnen te huilen.
Maar nee... ze gaf hen een kusje en daarna wilde ze meteen met mij spelen: tekenen, torens bouwen met Legoblokjes, luisteren naar verhaaltjes, alles wat ik zei proberen na te zeggen en veel lachen.

Eigen foto's

Ook naar bed ging ze heel gemakkelijk na nog een flesje, het avondritueel en een dikke zoen. Morgen wordt waarschijnlijk een hele fijne dag!

Hendrieken

Nadat we speltbloem en speltmeel hadden gekocht in Alken reden we naar Hendrieken (deelgemeente van Borgloon) deze middag. We parkeerden de auto aan de begraafplaats van waaruit we een lus wandelden via de Lorettokapel van het "kasteeltje van Hulsberg".

Mooie wandeling die me eraan herinnerde dat, toen ik les initiatie Nederlands gaf op de gemeente, een van mijn Franstalige cursisten, de nu zaliger Chantal J., me vertelde dat ze lang op dat kasteel had gewoond.

Dit jaar lijken wij geen noten noch kweeperen te hebben, waarschijnlijk ten gevolge van de late vorst deze lente. In de boomgaarden die we tegenkwamen tijdens de wandeling hingen wel appelen en peren maar de notenbomen droegen ook geen vruchten, in tegenstelling tot de notelaars op de Bollenberg.

Foto Roger

Onderweg hoorde ik een mail van Jan Gerits binnenkomen, met als bijlage nog afbeeldingen die ik moest toevoegen aan de jongste Limburgse monografie. Ik beloofde daar voor te zorgen na het avondmaal (dat bestond uit een soort koude schotel, aan de hand van restjes in elkaar geflanst).

Ik heb toch weer meer dan anderhalf uur besteed aan die monografie omdat de tekst en de al ingevoegde afbeeldingen uiteraard telkens helemaal verschoven.

Daarna maakten we nog een wandeling rond ons dorp. We kwamen onze achterbuur tegen, maakten een praatje... en hij heeft beloofd te zullen zorgen voor het snoeien van onze haag (tegen betaling, uiteraard).

Sint-Truiden en gegratineerde spitskool

Voor onze dagelijkse wandeling reden we vandaag naar Sint-Truiden. Roger houdt van winkels kijken, mij boeit dat niet echt maar als hij daarmee voldoende beweging krijgt (hij had al wel een groot deel van de verdieping gestofzuigd) is dat voor mij oké.

We zijn enkele winkels binnen gegaan en ik begin te begrijpen wat mensen daar zo aangenaam aan vinden. Ik kan best niet toegeven aan dat nieuwe gevoel, vrees ik, of ik begin op oudere leeftijd veel meer geld uit te geven dan ik vroeger ooit gedaan heb. Vooral de patchoeli en de ylang-ylangparfums bij Kruidvat bekoorden me!😉

Wat ik echter het "plezantste" vond: straten ontdekken die ik nog niet kende, een beetje verloren lopen (en dan weer een beroep doen op de gps-functie van mijn nieuwe smartphone). Ik moest terugdenken aan de eerste keren dat mijn grootmoeder "Marraine" mij rond mijn 11 jaar alleen naar het centrum van Leuven liet gaan. We waren pas terug uit Congo waar mijn vriendjes en ik helemaal niet meer verloren liepen in de "brousse" maar in mijn eentje een stad verkennen, dat leek me pas echt een avontuur! En toen had ik geen gps, laat staan een smartphone!

Deze avond wilde ik iets uitproberen. Ik heb spitskool (en twee kleine aardappelen) gegratineerd. De saus had ik klaargemaakt met koolzaadolie, boekweitmeel, kookvocht, reepjes ham, geraspte kaas, kurkuma en een derde groentebouillonblokje. Ik was een beetje bang dat kurkuma en kaas niet goed samen zouden passen maar het resultaat was gewoon heerlijk!

Kerniel (Borgloon), onder andere

Gisteren waren we nog eens in de kringwinkel in Sint-Truiden en mijn oog viel daar op het boek "Dagboek van een Nanny" van Emma McLaughlin en Nicola Kraus. Ik kocht het (samen met nog enkele andere boeken) en 's avonds laat begon ik erin te lezen. Ik deed niets anders meer: zo boeiend!

Deze ochtend was het vergadering van de werkgroep WO I. Vooral affiches nakijken.
Op een zeker ogenblik ging het om een affiche over een soldaat die "samen met zijn vrouw een aantal kinderen op de wereld had gezet". Roger en ik schoten in de lach omdat we ons herinnerden dat ik die, weliswaar grammaticaal correcte, zin bewust had laten staan bij het nalezen, precies omdat we de inhoud ervan zo grappig vonden. Ik kreeg deze ochtend echter de indruk dat alleen Wendy het grappige ervan begreep ('Nog een geluk dat hij een vrouw had', reageerde zij) en vraag me af of ik dat toch niet moet herschrijven als we de drukproeven krijgen.
Hoewel: nee! Als mannen vinden (op de vergadering waren Wendy en ik de enige vrouwen) dat zij kinderen op de wereld zetten, dat ze dat maar geloven!

En deze middag, na wat huishoudelijke taken, zouden we nog eens wandelen in Kerniel.

Deze keer ging het niet naar de vallei van Colen maar parkeerde Roger de auto in de Bellingstraat, op de grens met deelgemeente Borgloon.
Het werd een prachtige, stille en rustige lus langs veldwegen, Boeshoven, de veiling van Borgloon en de Begijnenstraat.

Eigen foto's

Op een zeker ogenblik wisten we niet of we links of rechts moesten afslaan (voor een keer was Rogers richtingsgevoel deficiënt) maar gelukkig konden we een beroep doen op  de GPS-functie van mijn smartphone.

Daarna genoten we van een Orval op het terras van De Kluizenaar.

Eigen foto

Armoede in onze contreien

Deze avond las ik nog dit.

Het herinnerde me aan mijn zelf betaalde studies (nadat ik het eerste - door mijn ouders betaalde - jaar buisde en het tweede jaar het opgaf met Pasen).

Toen ik herbegon (op eigen kosten) met die studie heb ik soms serieus op mijn kin moeten kloppen en serieus moeten weerstaan aan drugs (alleen met tabak, bier en wijn is dat niet gelukt!)😉

Ik heb tijdens onze toenmalige reizen (onder andere met Dirk Lambrechts en Anny De Ro zaliger) vaak gewoon buiten geslapen.

Maar "even, avontuurlijk" onder de open hemel slapen is niet hetzelfde als daar te "hoeven" slapen!

En ik stel me dus telkens weer de vraag of arme mensen van hier niet minder kansen krijgen dan "vluchtelingen".

Toen ik lessen "initiatie Nederlands" gaf op de gemeente hoorde ik van de cursisten (inwijkelingen meestal) dat ze gratis geholpen werden bij verhuizingen, dat ze gratis tv kregen, en internetverbinding, en eetwaren, en een gratis abonnement op de bus.

En wat krijgen onze eigen behoeftigen?

Eigen klusjesman!

Na onze uitgebreide wekelijkse boodschappen ging Roger verder zoeken naar de oorzaak van de elektrische panne in de keuken. Nadat hij eerst een deel van het plafond had weggenomen en twee schakelaars gedemonteerd had, stootte hij deze middag op een slecht contact ter hoogte van de lamp zelf.

Eigen foto

Nadat hij het probleem had opgelost, moest hij onder andere de schakelaars weer installeren. Morgen of overmorgen kan ik dus eindelijk (afijn, het is niet zo dat ik daar naar uitkijk) de keuken nog eens onder handen nemen.

Ik hoop dat Roger met deze bezigheden voldoende beweging heeft gekregen, want tijd om te wandelen was er niet.

Ikzelf vond wel de tijd om naar mijn moeder Nany te bellen die toen net bleek thuis te komen van bij onze Matadi-vrienden Lily en Roger. Weer had ze veel te vertellen: meer dan 40 minuten duurde ons gesprek! Ze vertelde me onder andere dat ze gisteren voor een technisch probleempje had moeten een beroep doen op een vroegere buur die de zaak in een mum van tijd had geklaard. Ze had niets moeten betalen maar die ex-buur en zij hadden na de karwei wel samen gezellig een glas wijn gedronken.

En ik dacht bij mezelf: 'Wat een geluk dat ik een klusjesman in huis heb.'
Hoewel, na zijn werk hebben we niet samen gezellig een glas wijn gedronken! Dat deden we pas deze avond laat!

Over onder andere Elfriede Hendrix en Mark Grammens

Veel regen vandaag. Roger heeft zich hoofdzakelijk beziggehouden met een elektriciteitsprobleem in de keuken: sinds enkele dagen gaan de lampen boven de tafel de helft van de tijd niet aan als je aan het koordje van de trekschakelaar trekt. Heel vervelend als je in een keuken niet alleen kookt (er zijn lampen boven het kookvuur en het aanrecht) maar ook eet. Tot nu heeft Roger nog geen oorzaak en dus ook geen oplossing gevonden.

Ik heb mijn tijd vooral besteed aan het nalezen en opmaken van de volgende monografie van de KVLS. Veel maar boeiend werk. Het wordt een boekje dat Jan Gerits wijdt aan de (interessante) dichteres Elfriede Hendrix die ik niet kende (weer een gat in mijn cultuur dat wordt gedicht).

En deze avond lees ik dat Mark Grammens, die ik heel graag las, is overleden.

Deze middag bracht de postbode een "brief" van de kleinkinderen vanuit de Dolomieten, waar ze even op vakantie waren met hun ouders. Een tekening die bergen voorstelt, en in Elena's geschrift (ze leert op zichzelf schrijven, zo ongeduldig is ze): "Groetjes voor oma en opa" en hun drie namen: Elena, Matthias en Eva. Ook nog, in een zonnetje (of is het een gele ballon?), "Elena, oma". Zo schattig!

Koenraad Elst en Michel Houellebecq

Vandaag een wandeling op de "Bollenberg" en jammer genoeg geen enkele foto gemaakt. Maar ons wel herinnerd dat het Rogers tante Laure zaliger was die ons heel lang geleden de Bollenberg deed ontdekken.

Voor de rest veel lectuur en vooral dit trof me. Het deed me terugdenken aan "Soumission" van Houellebecq met dit verschil dat in die roman polyandrie ontbreekt in de overgangsfase.
Ik weet niet of Michel Houellebecq en Koenraad Elst echt visionair zijn maar ik heb de indruk van wel.

En wat ze voorspellen vind ik eng...

"Connaissance de l'amour" van Marcelle Auclair

Ik had het boek diagonaal gelezen toen Hendrik hier was, bij sommige passages had ik serieuze vragen en dus besloot ik het boek van begin tot einde te lezen.

Eigenaardig is dat maar zelfs voor papieren boeken heb ik tegenwoordig minder tijd dan vroeger. Ik vermoed dat het te maken heeft met de huidige te gemakkelijke communicatiemiddelen: overal ben je bereikbaar. Vandaag bijvoorbeeld heb ik meer dan 2 uur aan telefoon (vaste en gsm) doorgebracht (mijn vrienden en familie weten dat ik niet graag telefoneer maar blijkbaar ben ik voor sommigen toch het beste klankbord) en meer dan (tja, ik weet niet meer hoeveel, maar zeker 10) mailtjes beantwoord. En dat waren dan nog korte mailtjes, niet van dat soort dat bij mij een vroegere briefwisseling via de post vervangt (en op Facebook ben ik niet actief geweest). Voeg die tijd bij de uren die ik besteedde aan de noodzakelijke huishoudelijke klusjes, aan de tijd die Roger en ik doorbrachten in Colruyt om er het een en ander te kopen voor ons avondmaal en dat van morgen, en je begrijpt dat ik me steeds vaker afvraag waar andere mensen (die het soms nog drukker hebben dan ik) de tijd vinden om te dromen, creatief te zijn en/of te lezen.

En toch: ik heb tijd gevonden om dat boek te lezen. Wat uiteindelijk relatief weinig tijd vroeg omdat ik er immers al hele delen diagonaal had in gelezen.

Wat ik echter niet had opgemerkt bij die gefragmenteerde lectuur was dat auteur haar conclusies baseert op interviews met telkens een veel te klein aantal mensen. Ze heeft (apart) 30 jongemannen en 30 jonge dames in Parijs vragen gesteld en daarna hetzelfde gedaan in Rijsel. De verschillen in de antwoorden vielen haar al op, en mij als lezer zeker. Zodanig zelf dat ik me afvroeg of ze om te beginnen niet jongens en meisjes samen had moeten interviewen (maar tja, een boek uitgegeven in de helft van de jaren zestig van vorige eeuw werd zeker geschreven op basis van onderzoeken uit begin van die jaren zestig, en toen was jonge meisjes en jongemannen samen krijgen zonder bijbedoelingen nog geen sinecure).
En ten tweede was het respons uit Parijs en uit Rijsel (ze koos die twee steden als zijnde representatief voor "Parijs" en "de provincie") zo verschillend dat ik me afvroeg of de auteur voor haar onderzoek niet alle steden had moeten in kaart brengen.
Maar dat zou natuurlijk onbetaalbaar zijn geweest...

Dat alles bracht me wel op een idee: wij zijn hier de jongeren van de jaren 60 van vorige eeuw. Zou Heemkunde Groot Heers niet een studie kunnen wijden aan de verhoudingen tussen jongens en meisjes in die jaren? Uiteraard zonder te veel pretentie: ons beperken tot Heers.

Rust!

Wat kan ik soms genieten van een "eenzame" dag zonder verplichtingen!
Vandaag was het zulke dag. Eigenlijk zou ik al opnieuw moeten beginnen schoonmaken, zou Roger de tuin moeten onder  handen nemen, zou ik de wasmachine voor onszelf moeten laten draaien maar vermits het een zogenaamde (nationale) feestdag is, besloot ik er voor ons een rustdag van te maken.

We maakten wel een wandeling in de velden rondom Bevingen. We kwamen daar een crucifix tegen die tussen bomen schuilging:

En een beetje verder zagen we aan de horizon het profiel van enkele van de hoogste gebouwen van Sint-Truiden:

Foto's Roger

Spelen

Na een bezoekje aan de oudste zus van Roger reden we vandaag naar onze dochter en schoonzoon. Matthias (verkleed als Sinterklaas) en "prinses"Elena (met haar arm nog voor drie weken in oranje gips) kwamen opendoen en begonnen al meteen druk te vertellen. Ik had vanuit Frankrijk een presentje bij (Matthias had het al meteen zien zitten in mijn tas) en natuurlijk moest eerst daarmee gespeeld worden. Waarbij Elena wat hulp nodig had: ze is linkshandig en net de linkerarm zit in het gips.
Roger en ik kregen ons smartphonehoesje (nog veel mooier dan op de foto en zo praktisch!).

Daarna gingen we buiten spelen en aperitieven. De grote mensengesprekken kon ik amper volgen, want ik moest uiteraard meespelen (wat ik met veel plezier deed). We speelden ook een gezelschapsspel en warempel, ik won en dat vonden de kinderen niet erg! 😊

Foto Roger

Eva werd wakker... en herkende ons niet. Ons cadeautje uit Frankrijk moest ze niet hebben, ze wilde ons niet begroeten, huilde als we haar wilden oppakken en klampte zich vast aan haar mama.

Toen deze echter met haar naar de glijbaan ging, en ik begon te applaudisseren toen ik zag hoe flink Eva de trappen opklom en daarna van de glijbaan gleed, merkte ik een teken van herkenning in Eva's ogen. Inderdaad, ze lachte me ineens toe, ik mocht haar onderaan de glijbaan opvangen (nadat ze bovenaan telkens "Start" had geroepen), ze keek telkens fier naar mij na haar prestatie en begon dan zelf te applaudisseren.

We aten (barbecue en slaatjes: heel lekker), en ik voerde met Elena en Matthias een gesprek onder andere over welke saus we het lekkerst vinden, waarna ze allebei mopjes vertelden en daarna gingen we weer in de tuin spelen tot bedtijd.

Eigen foto

Een week met Hendrik

Vorige week woensdag, nadat ik eindelijk klaar was met mijn schoonmaakronde (maar ik zou al heel dringend moeten herbeginnen), gingen we Hendrik afhalen aan het station van Sint-Truiden.

De dagen daarop heb ik gewassen (eigenlijk deed de machine dat), wafels gebakken, opgeruimd en gekookt terwijl de mannen gras maaiden in de wei (en eigenlijk moet nu de tuin alweer dringend onder handen worden genomen). Onze lange avonden brachten we al pratend en/of film kijkend door*.

Eigen foto

We probeerden ook elke dag een vrij lange wandeling te maken (in Mettekoven, Sint-Truiden, Borgloon enzovoort) en op een van die wandelingen geraakten we in gesprek met een ons niet bekende rolstoelgebruiker... die algauw bleek familie te zijn van onze overburen!

Hendrik en Roger in Mettekoven (eigen foto) 

Tijdens een wandeling kwamen we heel veel toeristen tegen bij de transparante kerk in Borgloon(foto's Roger)

Op donderdag 13 juli kregen we bezoek van onze vrienden Paul en Liliane. We keuvelden bij een glas van de uitstekende Spaanse wijn die ze bij zich hadden (Paul vond ook dat we als gepensioneerden veel minder tijd hebben dan vroeger) en ze vertelden ons over het ons onbekende buurtrestaurant "Den Teluur" in Sint-Truiden.

We besloten er vorige zondag samen te gaan middagmalen...

En dat viel heel goed mee: ons zien ze daar nog (al was het menu weer iets te copieus voor mijn mussenmaag).

Liliane en Roger

Hendrik zit na de maaltijd buiten te dampen (eigen foto's)

Uiteraard heb ik de voorbije week ook enkele "noodzakelijke" telefoontjes gepleegd. Onder andere met Nany, die last had van waterophoping in de benen maar die ondertussen echt aan de beterhand is, en met dochterlief die voor Roger en mij een smartphonehoesje heeft gemaakt (we mogen ze heel binnenkort gaan halen) en die vertelde dat Elena was gevallen met als gevolg een gebarsten bot.

De hoesjes (foto van dochter)

Vandaag reden we met Hendrik naar Nany. We deden samen haar boodschappen voor we Hendrik naar de bushalte brachten waar hij de bus zou nemen naar zijn thuis.

Daarna dronken Nany en wij een biertje op het terras van "Brasserie Grand Bazaar".

Eigen foto

Uiteindelijk aten Roger en Nany mosselen in de "Lunch Garden" (ik nam soep en rauwkost) voor we haar terug naar haar flat brachten en wij via de heel drukke** E313 terug naar huis reden.

* Tussendoor heb ik wel wat gelezen vorige week. Vooral "diagonaal" in een vertaling van "Connaissance de l'amour" van Marcelle Auclair, uitgegeven in 1966. Een boek dat ik ga proberen meer systematisch te lezen, want de stukjes, die ik nu heb doorgenomen, roepen bij mij heel veel vragen op.

** Ik word altijd vreselijk nerveus van die E313!

Na Velm, Halmaal

Ik had gelezen over het feest in Velm (Vlaanderen feest) en wilde eens gaan kijken of er niet al te veel volk was.
We kwamen er aan rond 15 uur, na een vrij lange wandeling omdat je de auto nogal ver van het centrum moest parkeren... om vast te stellen dat het feest pas om 17 uur begon... en dat ik er toch niet welkom zou zijn: "Verboden: rugzakken en grote tassen" kon je aan het begin van elke invalsweg lezen. En ik draag altijd (of toch meestal) een (vrij grote) rugzak met me mee.

Dat is de derde keer dat ik lees dat in onze kleine dorpen extra maatregelen tegen aanslagen worden genomen!
'Je zult dat probleem met jouw rugzak steeds meer krijgen,' zei Roger. En ik: 'Misschien een reden om naar geen evenementen meer te gaan!''

Trouwens, het zou voor ons toch te druk zijn geworden, merkte ik aan de foto's van Velm die deze avond op Facebook verschenen.

Omdat Roger nog niet voldoende beweging had gekregen, reden we (nadat we eerst naar de auto waren teruggelopen) naar Halmaal waar we nog even wandelden in de buurt van het wachtbekken "Maasrode". Het is bijna zes jaar geleden dat we nog daar waren.

Foto Roger

Alwetende Google

Als (klein) kind was ik vaak bang van die "alwetende" god die alles wist over mijn kattenkwaad, die precies wist waar ik me bevond, ook al wisten mijn ouders dat niet. Ik herinner eraan dat ik mijn kinderjaren grotendeels in Soyo bij Matadi (Congo) doorbracht en dat onze ouders inderdaad meestal niet wisten waar wij, de kinderen, vanaf een jaar of vijf (en nog veel jonger voor mijn kleine zus die ik overal meenam), rondhingen.

Ik moest daar vandaag aan terugdenken.
We wachtten op de levering van een bestelling (voor een van de kinderen) en Roger volgde online de route van de bestelwagen. 'Nog drie haltes... nu is hij in Heks... nog een halte. Hij komt eraan', vertelde Roger me wat hij online las. Het volgende ogenblik werd er aangebeld.

Daarna gingen we boodschappen doen. Eerst de Aldi in Sint-Truiden. Mijn gsm vroeg me er foto's van op "Google Maps" te zetten. Daarna reden we naar Colruyt. Of ik vragen over die winkel wilde beantwoorden, vroeg mijn smartphone.
Vlak voor we de winkel zouden verlaten, zei Roger me: 'Mijn gsm zegt me dat we seffens een regenbui krijgen!'
Het begon te regenen toen we buiten kwamen!

Google weet dus ook heel precies waar we ons op elk moment bevinden, zoals "god" vroeger! Een beetje eng eigenlijk!

Na het avondeten (weer restjes: het lijkt er wel op dat we steeds minder eten, Roger en ik) stelde Roger een wandeling rondom het dorp voor. Deze keer manifesteerde Google zich niet!

Eigen foto's

Over abortus

Tussendoor las ik deze avond nog wel af en toe iets online, en zo kwam ik op dit artikel terecht.
Sorry voor degenen die abortus nu de gewoonste zaak vinden: ik blijf het moord vinden.
Want, inderdaad (ik kopieer een zin uit die tekst): "En hoe leggen we aan een Marsman, of aan een tienjarig kind, uit dat we ongeboren kinderen  (onverdoofd) verwijderen, maar dat we streng gekant zijn tegen de doodstraf?" 

Ik las als reactie daarop onder andere dit : "Abortus is van alle tijden beste schrijver, van alle culturen. Je kan dus maar beter maken dat het op een medisch verantwoorde manier gebeurd en niet met kleerhangers of andere primitieve truukjes die god weet hoeveel miserie veroorzaken. De arts moet in dergelijke gevallen als arts optreden, niet als aanhanger van één of andere obediëntie.
En finaal: wil men het aantal abortussen beperken, dan moet men inzetten op het verminderen van ongewenste zwangerschappen. Sexuele opvoeding met andere woorden. En laat dat nu ook net iets zijn dat veel religieuze mensen ook niet wensen."

Akkoord dat men moet zorgen (op de ene of andere manier, waarbij seksuele opvoeding en adoptie mij geen slechte ideeën lijken) voor zo weinig mogelijk moorden op ongeboren kinderen... maar bijna nergens meer (behalve in dat artikel dus) hoor of lees ik nog iets over de rechten of "gevoelens" van een ongeboren kind.

Ik heb de indruk (al heel lang) dat het "hernoemen" van bepaalde handelingen maakt dat de meeste mensen niet meer echt beseffen wat die handelingen inhouden!

Eigenlijk heel erg, niet alleen voor al die kinderen die hier geen levenskans meer krijgen maar ook voor al wie hier al wel het leven heeft gekregen: moslims denken daar anders over en geven dus wel het leven aan veel kinderen!

Lectuur

Nee, ik heb nog steeds niet "Le Grand Meaulnes" herlezen. Te veel andere verplichtingen, bezigheden (onder andere mails beantwoorden: ja, Boudewijns vrouw is terug thuis!😅 ) en werk!

Vandaag echter kwam Roger met een verrassing. Hij was bezig geweest boeken te herstellen in zijn atelier en, vlak voor onze dagelijkse wandeling (gevolgd door een biertje in die sportclub-cafetaria in Sint-Truiden), zei hij me dat hij een boek aan het herstellen is dat me zeker zou interesseren.

Ik was heel benieuwd en, hoewel hij er nog niet klaar mee is, gaf hij mij dat boek (ik wist zelfs niet dat we het hadden). Ik heb er de hele avond in zitten lezen. Ik heb het over: "Storm in de Rimboe" van Sylva De Jonghe. Als je de link hiervoor volgt, merk je wel waarom het mij zo boeit!

Kokima Eventkasteel

Roger wilde nog eens naar het "Rood kasteel" in Guigoven. Zoals altijd wilde hij eerst dat antiekwinkeltje binnen maar (dat waren we vergeten): een winkel was het al lang niet meer en de geplande Bed & Breakfast is het nog steeds niet.

Het kasteel zelf mocht je ook al niet meer in als je niet uitgenodigd was: het is nu een "Event-kasteel".

Dan maar gewandeld in de buurt (Roger maakte enkele foto's waar ik nu om de ene of andere reden niet aan geraak) om daarna iets te gaan drinken bij Stephane Malais in Heks.

Eigen foto

Ondertussen ben ik aan een paar foto's van Roger geraakt:

In de tuin van Stephane Malais (foto Roger)

Tijdens onze wandeling in de buurt van het "Rood kasteel" (foto Roger)

Uitgever

Boudewijn vertelde me daarstraks dat hij een uitgever heeft gevonden voor zijn jongste typoscript. Toen ik de naam ervan hoorde, waarschuwde ik hem: zorg dat je niet hoeft te leuren met je eigen boek!
En dat er niet te veel fouten in staan, dacht ik erbij, want het enige boek van die uitgever dat ik ooit heb willen lezen, stond vol fouten!
Maar ja, Boudewijns typoscript bevat volgens Roger en mij geen fouten meer ( we hebben het beiden nagelezen) en een uitgever zal toch zeker geen fouten toevoegen aan een tekst? Tenzij hij die tekst redigeert, en dat was het geval met dat ene boek dat ik niet heb kunnen uitlezen wegens te veel fouten!

Wat een "toeval"!

Na een wandeling in Borgloon besloten we nog een terras te doen.
'Zou ik niet naar Boudewijn Knevels moeten bellen?' vroeg ik echter eerst aan Roger. Ik had deze ochtend immers een mail van Boudewijn gekregen waarin hij het had over de onverwachte opname in het  ziekenhuis van zijn vrouw. Uiteraard had ik die mail beantwoord en gezegd dat Boudewijn altijd welkom was maar, zoals ik al enkele keren schreef, de laatste tijd vraag ik me vaak af of de meeste mensen niet liever een telefoontje krijgen.

Maar ja, een telefoontje betekent vaak ook meer dan 30 minuten verliezen, dus nee, we zouden eerst dat terrasje doen en daarna zouden we wel zien. Temeer omdat het al iets over 17:15 uur was, dus bijna tijd om te koken.

'Gaan we naar Stephane Malais?' vroeg ik nog aan Roger.
'Maar nee, die sluit om 18 uur! We rijden nog eens naar De Kluizenaar', antwoordde hij.

En... wie zien we als eersten zitten op het terras van De Kluizenaar? Boudewijn (even verpozend tussen twee ziekenhuisbezoeken door) en zijn (pas ontmoette) vriend Bert B.
De uitleg die ik anders aan telefoon had gekregen, kregen Bert, Roger en ik nu op dat terras. Ik hoop zo dat alles in orde komt met Ilonka: Boudewijn was zo aangedaan!
Hij vertrok trouwens iets na 18 uur zodat hij tegen het volgende bezoekmoment in het ziekenhuis zou zijn.

Bert en wij dronken nog een Orval. Ondertussen observeerden de mannen gretig de andere terrasbezoekers en vond ik het erg dat ik deze keer met mijn rug zat naar wat er te bekijken viel.😉

Iets voor 20 uur waren we thuis waar ik heel snel broccolisoep maakte (met diepvries-broccoli) nadat ik zalm, een groentemix en kruiden met olijfolie had overgoten en in de oven geschoven.

Na het eten stelde Roger nog een wandeling voor: een lus van bijna 45 minuten door de velden aan de rand van ons dorp.  Deugd dat het deed!

Eigen foto

Over garage Midas ...

... en eigenlijk reclame dus!

Sinds wat we meemaakten in de Auvergne was ik vastbesloten: naar onze garage in Hasselt wil ik niet meer. Die Franse garagist legde ons immers uit dat de door onze garage nieuw geïnstalleerde lager (hij had zelf opgemerkt dat het pas voor onze reis was gebeurd) veel te fel aangespannen was!

Zeggen dat ik al constant een onaangenaam, achterdochtig gevoel had bij die garage... maar ja, ik wilde er niet aan toegeven, en Roger wilde altijd het liefste naar een Subaru-garage.

Al voor onze korte reis, en zeker tijdens de reis en daarna, merkten we dat de airco niet meer fatsoenlijk werkte. Ook dat vroegen we voor de reis na te kijken aan onze garagist in Hasselt, maar dat werd duidelijk niet gedaan.

Was het gisteren of eergisteren (het is weer zo druk - vind ik - dat ik vergeet wanneer precies we dit of dat hebben gedaan) zijn we met het probleem van onze airco even, echt tussendoor, naar een "Midas" gereden en op een halfuurtje was het in orde!
Ik weet zeker dat we in "onze" garage in Hasselt weer uren hadden moeten wachten!

Onweer

'Het is hier drukkend warm maar we hebben nog geen regen gekregen', zei mijn moeder tijdens ons langer dan een half uur durende telefoongesprek.

Hier was het anders geweest: een klein uur voor dat telefoontje stopte Roger plotseling met gras maaien (we moeten, vind ik, echt hulp vinden: nieuwe schapen of een tuinier) in de wei omdat het zo opvallend donker werd. Ik was toen net klaar met de sessie gymnastiek die ik automatisch krijg als ik onze overvolle werkkamer onder handen neem.
Roger had pas zijn spullen opgeborgen toen de bliksems en de donders elkaar steeds sneller opvolgden. Even later viel de regen met bakken uit de hemel. Ik moest terugdenken aan Matadi waar we in het warme seizoen bijna elke avond getrakteerd werden op een tropisch onweer.

Hier was het onweer hevig maar tropisch zou ik het nog net niet genoemd hebben. En het duurde niet lang.

Eigen foto's

Deze avond, na weer een lang telefoontje, deze keer met Jan Gerits (ik raadde hem aan zijn niet zo positieve recensie van "Geschiedenis van de literatuur in Limburg"*, verschenen in Heemkunde Limburg, ook in Oostland - publicatie van de KVLS - te publiceren), hetzelfde scenario: alles werd donker, een hevig maar kort onweer en bakken regen.

*   De tekst waar de link naar voert heeft niets te maken met de recensie van Jan Gerits!

De Kluizenaar (onder andere)

Vergadering van de werkgroep WO I deze ochtend (weer veel te vroeg voor ons doen, maar blijkbaar zijn Roger en ik uitzonderingen op dat gebied 😉). In feite vond ik ons een beetje overbodig: het ging over (iets meer dan 270) affiches die Elie, Georges en Koen hadden ontworpen, waar hier en daar nog iets aan veranderd werd maar die grosso modo in orde waren.

Nu heb ik wel begrepen waarom de tentoonstelling van de KVLS met de schilderijen van Modamske werd geschrapt: na het ophangen van al die grote affiches zal er geen plaats meer overschieten. Jammer wel dat die beslissing niet vroeger werd genomen zodat de KVLS niet tot voor kort nog in het idee was dat ze zou deelnemen aan de presentatie.

Na het middagmaal is Roger naar de wei getrokken waar hij uren heeft gemaaid terwijl ik het poortgebouw onder handen nam (na een telefoontje met vriendin Liliane).
Daarna stelde ik voor naar "De Kluizenaar" te rijden (Roger had volgens mij voldoende beweging gekregen) en er van het mooie weer te genieten bij een biertje.
We dronken er een Orval op het terras en observeerden. Gezellig café, echt!

Turkse keuken

In Antwerpen hadden we Turkse overburen met wie we veel contact hadden en bij wie ik (niet Roger) geregeld ging middagmalen, zittend op de grond en waarbij ik met een stuk brood de lang gesudderde etenswaren uit de gemeenschappelijke kom haalde. Heel lekker eten was dat, en ik wist dat de gastvrouw daar heel veel tijd aan besteed had.

Vandaag zou ik gehakt op een van de Turkse wijzen  klaarmaken. Even bewerkelijk als wat ik destijds in Antwerpen meemaakte bij onze Turkse buren.
Wat wel "plezant" was (ja, sorry, hoewel ik het vreselijk vind hoe ik bij voorbeeld op Facebook vrienden van mij zie schrijven in een Vlaams dialect, gebruik ik graag het woord "plezant": ik vind het een aangenaam - ik ging bijna schrijven "plezant" - woord): Roger kwam mij helpen omdat er, buiten onder andere pijnboompitten, gehakte walnoten aan te pas kwamen. Lang geleden dat we nog samen hebben gekookt!😊

Het resultaat viel niet mee, maar ik onthou wel dat ik een volgende keer moet proberen dat recept aan te passen: varkensgehakt (uiteraard gebruiken Turken dat vlees niet) in plaats van rundergehakt, pijnboompitten weglaten, en toch aan Roger vragen om walnoten fijn te hakken (en dus samen met mij te koken😉). En... de kaneeltoets wil ik dan zeker behouden!

Waarom op reis gaan?

We gingen bier kopen en ik vertelde de winkeleigenares Lieve (dat is de zus van Maj) dat we al na twee weken een einde maakten aan onze reis. 'Jullie wonen wel heel mooi hé,' antwoordde ze, 'dus als jullie ergens anders naartoe gaan, is het echt omdat jullie hier weg willen'.
Ze heeft gelijk!
Dat bedacht ik trouwens ook toen we thuiskwamen uit Aubigny.

Ik ben niet iemand die de hele wereld wil gezien hebben; ik ben wel verliefd op Frankrijk en Spanje maar ik denk dat ik zou kunnen leven met mijn enkele herinneringen aan die twee landen, net zoals ik, wat Congo en dan vooral Matadi betreft, het daar ook mee doe (ik heb een paar keer de kans gekregen om terug te gaan maar heb toen bewust geweigerd: bang voor een eventuele ontgoocheling).

Waarom wil ik dan perse elk jaar op reis?
Ik denk dat ik gewoon enkele weken wil leven zonder verplichtingen.
Ik vroeg me vandaag af (tijdens het schoonmaken, want, tja, ik ben weer herbegonnen: elke dag één kamer) of het volgende te doen zou zijn: alle vrienden en heel de familie waarschuwen dat we drie à vier weken onbereikbaar zijn omdat we vakantie vieren thuis. Ik vrees van niet!😒

Wat ik wel heel jammer vind....

... is dat ik ("ouderwetse") boeken lees die niemand anders meer leest, zelfs Roger en de kinderen niet, en dat ik daar dus met niemand kan over praten!

Niet genoten van het prachtige weer!

Vandaag eindelijk nog eens prachtig weer, alleen hebben we er niet echt kunnen van genieten.
Buiten de steeds weerkerende allernoodzakelijkste huishoudtaken moesten we ook uitgebreide boodschappen doen en pakte Roger, terwijl ik voor het avondeten zorgde, eindelijk het onkruid op de stoep aan.

Toen ik hem ging halen omdat het eten klaar was, merkte ik dat hij werd opgehouden door twee Jehova-getuigen. Ze waren Roger druk aan het proberen te overtuigen dat er een God bestaat, dat niet alles, wat we rondom ons zien, aan het toeval te wijten is. Ik hoorde Roger nog net vragen:'Je gelooft dus niet in de evolutie?' en die man antwoorden: 'Nee'.
Waarop ik er tussen kwam (ze hadden me tot dan nog niet opgemerkt): dat volgens mij "evolutie" het bestaan van een "God" niet in de weg staat, dat (aan de Jehova-getuigen) zij hun tijd verloren met Roger, en (aan Roger) dat het eten klaarstond.

We aten (na broccolisoep, veel rauwkost met wat wij in Vlaanderen "filet américain préparé" noemen*) en terwijl ik daarna in de relax lag te lezen, werd er aangebeld. Of we wilden meebetalen voor een bloemenkrans. Blijkt dat onze buurvrouw Maria D. (91 jaar) eergisteren is overleden.

Ik was aan het lezen in onder andere het jongste nummer van Heemkunde Limburg waarin ik enkele interessante teksten van Jan Gerits vond. Wat is die man toch actief voor zijn leeftijd (85 jaar sinds april)!

* "préparé" is een bereiding van rauw rundgehakt met mayonaise, wortcestershiresaus, kappertjes, uien, zout en peper.

Koud!

We gingen vandaag naar een boekenmarkt in Borgloon. De meeste boeken waren veel te duur en eigenlijk was dat een geluk: zo komt het dat we maar met twee nieuwe boeken zijn thuisgekomen: "Winters verweer" van Clem Schouwenaars en "Rachels rokje" van Charlotte Mutsaers.
Iets meer dan een uur hebben we daar rondgelopen... maar wat was het grijs en koud!

Nany, die ik later aan telefoon kreeg, klaagde er ook over: 'Gaan we nu misschien telkens afwisselend hittegolven en koude perioden krijgen?'

Een zaterdag vol lectuur

Praktisch de hele dag regen hier, dus buiten de allernoodzakelijkste taken in huis en een paar boodschappen vooral veel lectuur vandaag.
Ik heb "Chez les Flamands" van Georges Simenon uit: prachtig geschreven, met veel aandacht voor details zonder daarom ooit vervelend te worden, en boeiend verhaal. Wat bewonder ik die schrijver! En zeggen dat hij eerst werd beschouwd als een minderwaardige auteur!