Naar de kapper met de kindjes

Vandaag was het weer kindjesdag. Geen muziekles deze keer maar meteen na het vieruurtje en de schooltaken reden we samen naar het centrum van Leuven waar Elena, Matthias en Eva een afspraak hadden in een kapperssalon van de Mechelse straat. We parkeerden de auto op de Vismarkt en al meteen bij het uitstappen kreeg ik een aanval van nostalgie toen ik het gebouw zag waar Seany, Dirk Lambrechts zaliger en ik destijds kamers huurden boven het vroegere café-restaurant "De blauwe schuit". 

We liepen al lachend en zingend naar de kapper waar, na een poosje wachten, de kinderen één voor één aan de beurt kwamen. Ondertussen zocht ik in die straat, tegenover het salon, naar het pand waar ons vroeger stamcafé, de "moeder der bruine kroegen De Harp" zich bevond. Ik denk dat ik het heb gevonden maar ben niet zeker: wat is alles daar veranderd! 

De kindjes kregen elk een snoepje na de knipbeurt en weldra liepen we terug naar de auto, samen met hun papa die ondertussen ook in het salon was aangekomen en een knipbeurt had gekregen. Thuis wachtte dochterlief op ons. 

Na de avondmaaltijd was het tijd voor het toiletritueel van Eva en Matthias terwijl Elena zich zette aan een tekening voor de kaft van haar boek. Haar mama en ik besloten na afwerking van die tekening de tekst te laten drukken bij een copyservice.

En Roger en ik vertrokken naar Haspengouw na de belofte aan de kindjes elkaar heel snel terug te zien.  

Einde van het Flynneffect

De laatste keer dat we bij onze dochter waren, beweerde schoonzoon dat het intelligentiequotiënt aan het dalen is sinds de jaren 70 van vorige eeuw. Men zou dat wijten aan het gebruik van smartphones. Die bewering intrigeerde me heel erg, want ik vind integendeel onze kinderen intelligenter dan wij. Dus ging ik een beetje op zoek tot ik eindelijk op deze documentaire viel.  Over het einde van het Flynneffect. 

Men zou inderdaad een daling van het IQ hebben vastgesteld sinds het midden van de jaren 70. Waarschijnlijk wegens te veel chemische pollutie en het veelvuldig gebruik van smartphones (en computers ook dus, vermoed ik) dat als gevolg zou hebben een verminderde concentratie en oriëntatievermogen én te veel prikkels. Maar misschien, vraagt men zich af in de documentaire, is het normaal dat we bepaalde vermogens moeten verliezen om in onze hersenen plaats te maken voor nieuwe leerprocessen?

O ja, de documentaire is van Arte, dus Frans-Duits. 

Naar Nany

Wat was dat een goed idee, die foto's! We gingen vandaag naar Nany en hebben met haar iets meer dan een uur besteed aan het bekijken ervan. Ze leek er echt van te genieten en haalde allerlei heel oude herinneringen op, herkende haar moeder, haar broer, haar grootmoeder, haar nichten, bepaalde plaatsen, ...

Na een dik uur begon ze duidelijk moe te worden en ik stelde voor een volgende keer verder te kijken. We gingen iets drinken in de cafetaria van het rusthuis. Niet op het terras, want het regende (zoals bijna de hele dag trouwens). Nany begon te vertellen over al de medebewoners die ze daar zag (en ik had soms moeite om haar te begrijpen wegens het geroezemoes).   

Rond 16:15 uur liepen we terug naar haar kamer maar onderweg toonde Nany ons enkele andere plaatsen en gangen. Na nog een praatje met een ganggenote was het tijd om naar de eetkamer te gaan. 

En wij reden terug naar Haspengouw door de gietende regen.

Nany heeft genoten, zegt ze

De notities bij de gedigitaliseerde foto's zijn klaar en binnenkort tonen we die herinneringen aan Nany (in feite konden we die ook meenemen als ik niet klaar was geweest, bedenk ik, want  het zal dan vooral over de foto's gaan en niet over de details die ik erbij heb geschreven, én eigenlijk zou zij - normaal gezien - meer dan ik moeten weten over de meeste kiekjes). Maar zal ze daarvan kunnen genieten? 

Als ik haar hoor spreken aan telefoon, valt me op dat ze (nog meer dan vroeger) vooral geniet van mensen rondom zich en "babbelen". Ze heeft dan ook heel fel genoten van de wandeling gisteren, zei ze, maar weer, zo heb ik toch begrepen, vooral omdat ze met een aantal mensen waren en er veel gebabbeld werd.

Wel zei ze me dat ze zich weer verward voelde na de wandeling. Ze dacht dat ze tegen het middageten thuis kwamen terwijl het vlak voor het avondeten was. Ik heb de indruk dat haar belevenis van tijd en ruimte helemaal in de war is (ik denk nu specifiek aan de keren dat ze me vertelde dat ze van kamer verhuisd was en toch dezelfde kamer kreeg). Ik heb al gezocht maar vind niets over dat fenomeen, maar ik vraag me af of er een verband is met het zo vaak verloren lopen van demente mensen?

Ik heb onlangs nog eens gebeld met onze Matadi-vrienden Roger en Lily. Ik had hen beloofd met hen af te spreken de volgende keer dat we in hun contreien zijn. Helaas, de dag dat wij naar Nany gaan, zijn zij niet vrij: ze gaan naar een evenement in de geboortestad van Roger. 'En, vermits dat om de tien jaar plaatsvindt, is dit voor mij zeker de laatste keer', zei Roger (93 jaar). Hij vertelde me ook dat hij mijn moeder (Nany dus) zo verward vindt klinken aan telefoon de laatste tijd.

Ik vertelde Nany aan telefoon dat haar vrienden Lily en Roger er dus niet bij zullen zijn zoals beloofd de volgende keer dat wij komen en eigenaardig genoeg, reageerde ze amper! Ik hoop dat ze toch wat zal genieten van de foto's die Roger voor mij (maar ook denkend aan haar) heeft gedigitaliseerd! 

De laatste loodjes...

Ik weet niet wat er gaande is. Tot gisteren ging het vlot, al die nota's toevoegen aan de door Roger gedigitaliseerde foto's en vandaag wachtten nog een kleine honderd foto's op uitleg. Ik was er zeker van dat ik er deze avond mee klaar zou zijn.

Eerst heb ik, na enkele taakjes in huis en een telefoontje met Nany, een interessante tekst van een heemkundelid nagelezen en hier en daar verbeterd (morgen moet ik wel nog even nalezen). Daarna, terwijl Roger weer een deel van het gras afreed (het geeft hem veel beweging maar ik vraag me vaak af hoe lang hij dat nog zal uithouden: het is zo veel en het gras groeit zo snel dat, als hij eindelijk rond is, hij zou moeten herbeginnen), gewoon zitten dromen en kijken naar een jonge merel terwijl ik me weer ergerde aan al die rommel die de aannemer maar niet komt ophalen.  

Na een beetje lectuur heb ik me dan eindelijk bezig gehouden met die foto's. Na een dertigtal foto's was ik het moe. Ik ging even naar de Facebookbladzijde van het rusthuis en zag daar een foto van een breed lachende Nany tijdens een wandeling... waar ze deze middag aan telefoon van beweerde dat ze er zeker niet zou aan deelnemen omdat ze nog te veel pijn heeft! 

Ik las nog een beetje en viel onder andere op dit. Helaas, 17.000 geneeskundigen en wetenschappers die bepaalde zaken durven aanklagen, dat is niet veel (maar ja, ze moeten opletten als ze hun job niet willen verliezen). 

Nog een paar mails beantwoord, kliekjes (erwtensoep, linzensoep en gegratineerde venkel) opgewarmd, gegeten, afgewassen, nog een beetje lectuur (jawel, nog steeds met bittere chocola smeltend op mijn tong) en dan heb ik eindelijk voortgewerkt aan die foto's, overtuigd dat ik er deze avond mee klaar zou zijn. Wel nee, nog een tiental foto's te gaan! 

De laatste loodjes wegen blijkbaar inderdaad het zwaarst! 

Bijna ruzie

Niet met Roger, hoor!

Ik belde zoals elke dag naar Nany die me uitgebreid vertelde over haar kapperssessie "op deze zondag".  Het is Hemelvaartsdag en iedereen (of toch bijna) heeft vrij maar het is niet zondag vandaag. Nu weet ik wel dat het bij ons de gewoonte is zulke feestdagen "zondag" te noemen maar, na mijn gesprek met Nany, vind ik het geen goed idee die woordkeuze te handhaven in een rusthuis.

Toen ik haar eraan herinnerde dat het vandaag donderdag is, werd ze kwaad. 'Nee, het is zondag, iedereen zegt het, en, hoewel het zondag is, mocht ik vandaag naar de kapper.' Ik herhaalde dat het weliswaar een feestdag is maar nog steeds donderdag en toen werd ze echt boos: 'Waarom zeggen de verpleegsters dan dat het zondag is?' 

Tja, net dat vraag ik me dus ook af: mensen als Nany halen zo al de dagen door elkaar, waarom dan een donderdag zondag noemen? Ze was zo fel in de war, Nany, dat ze heel verwonderd was toen, tijdens ons gesprek, zus, zoals meestal op donderdag, bij haar binnenkwam. 

Voor ons was het niet echt een feestdag. Ik weet niet hoe het komt maar sinds het opruimen van een deel van het poortgebouw heb ik blijkbaar last van een opruimwoede. Vandaag was het de beurt aan een kast waar ik zaken bewaarde die ik eigenlijk nooit (meer) gebruik. Onder invloed van Roger natuurlijk maar soms ook uit nostalgie (Tupperwaredozen zonder deksel, een oud wafelijzer van mijn "marraine" - terwijl we zelf een modern wafelijzer hebben dat ik ook bijna nooit gebruik, een oude blikken doos, ook  van "marraine" die  allerlei spulletjes bevat die ik nog nooit heb gebruikt en nooit zal gebruiken, en die zelfs te fel verroest is om ze cadeau te geven aan vriendin Liliane, enzovoort). Deze keer stribbelde Roger helemaal niet tegen (behalve voor het wafelijzer: ik had de indruk dat hij het uit elkaar wilde halen) en was het eerder ik die soms van mijn hart een steen moest maken!

Genieten!

We gingen nog eens naar de kindjes vandaag. Na het vieruurtje en het uitwisselen van nieuwtjes (en kijken naar oude foto's op ons netbookje - de foto's waar ik mee bezig ben) de huistaken. Voor Elena (voor en na de muziekles waar ze met de mama van buurmeisje Anna naartoe reed) de voorbereiding van een overhoring over het hart en de longen. Interessante leerstof en volgens mij goed onderwezen geweest. 

We hebben uiteraard ook een gezelschapsspel gespeeld. "Labyrint" dat me leek geïnspireerd door een vroeger spel "Labyrint" dat we met onze eigen kinderen speelden (en dat nog in hout werd gefabriceerd - echt - door dochterlief en Roger). We hebben dat spel nog steeds: misschien bovenhalen als de kindjes hier logeren?

Dochterlief kwam thuis van haar werk, schoof de rest van een gegratineerde spinazieschotel in de oven en haalde samen met Roger de meisjes van de muziekles. Ondertussen keken Matthias en Eva tv. Ik bewonderde de nieuwe creaties van onze dochter. Waar vindt ze daar toch de tijd voor?

We aten samen met thuisgekomen schoonzoon de heel lekkere ovenschotel (Eva lust wel geen spinazie, ocharmen!) en voerden interessante gesprekken waarbij bleek dat de kindjes wel uitkijken naar hun logeerpartijtje hier binnenkort. 

En ik, ik heb gewoon intens genoten, de hele middag! 

Beweging

Uiteraard bewegen we veel te weinig de laatste maanden! Gelukkig is Roger de laatste dagen vrij druk bezig met het gras af te rijden en zo (en ik doe zo'n beetje in het huishouden, zoals vroeger kamer per kamer, maar nog steeds veel trager dan vroeger).  Dat lost ons bewegingstekort niet echt op maar het is beter dan niets. 

Ik vind eerlijk dat de medicijnen maar traag werken (maar heb helemaal geen zin om weer over te stappen op cortisone). Nu ik weet hoe ik die pillen moet slikken opdat ze optimaal werkzaam zouden zijn, hoop ik echter dat het genezingsproces wat zal versnellen. Ik heb de bijsluiter nog eens diagonaal doorgenomen en, tenzij ik erover heb gelezen,  volgens mij staat de nodige tijdspanne tussen het medicament - dat de vorming van ontstekingscellen remt - en foliumzuur er niet in! 

Details alsjeblieft!

Lang geleden, toen Roger serieuze hartproblemen had, vond ik al dat ik te weinig wist over de medicatie die hij in het ziekenhuis toegediend kreeg. Gelukkig heeft onze toenmalige huisarts mij wegwijs gemaakt en heb ik sommige medicijnen kunnen (doen) laten vallen met heel positieve gevolgen (het ging onder andere over een benzodiazepine).

Toen (eind vorige eeuw) hadden we nog geen internet en was het voor mij heel moeilijk te zoeken naar de bijwerkingen van medicijnen waarvan ik de bijsluiter niet had (en de medicijnen waar ik het over heb, werden in het ziekenhuis per pilletje toegediend: je kreeg dus de bijsluiter niet te lezen).

Nu zoek ik wel alles op over elk medicijn dat we krijgen voorgeschreven en vandaag val ik weer (toevallig?) op dit: een antwoord op een vraag die ik me al een hele tijd stel in verband met de medicijnen die ik nu slik. Ik wist al (tja, omdat ik het aan de arts vroeg, hij legde het niet spontaan uit) waarom ik dat foliumzuur pas de dag na het medicijn moest slikken, maar niet dat er minstens 24 uur moesten tussen liggen. Waarom zegt de arts (of de apotheker) dat niet als het echt zo belangrijk blijkt te zijn (de dokter zei in tegendeel dat ik desnoods het medicijn de ene dag in de namiddag mag slikken en die vitamine de volgende dag 's ochtends)? Waarom worden die belangrijke details ons niet gegeven?

Ik pas de inname dus aan en ik ga nog meer geregeld kijken naar die apotheker! 

Heimwee

We reden nog eens naar het Leuvense deze avond en ineens zie ik op het gps scherm dat onder de snelweg de "Hoxemstraat" loopt. Dat had ik nog nooit opgemerkt! Hoxem is de oude schrijfwijze van Hoksem, het dorpje waar mijn "marraine" (grootmoeder van moederskant) vandaan kwam. En ik kreeg weer een aanval van nostalgie!

Deze keer wachtte Rogers zus op ons in haar (vrij kleine) ziekenhuiskamer. Ze lijkt langzaam maar zeker te recupereren en we konden een uurtje praten. Niet langer, want niet toegelaten, trouwens ik denk dat het zo al vermoeiend genoeg voor haar was.

En daarna dus geen afspraak met Zeger: we reden maar naar huis waar vers bereide linzensoep op ons wachtte. 

De slimme boerendochter

Ik keek deze avond onder andere nog eens naar een sprookje van Grimm (jaja, het poorthuis is ondertussen geveegd) dat ik ook niet kende: "De slimme boerendochter". Ik heb genoten! Soms zou ik echt opnieuw kind willen zijn (ik heb dat gevoel ook vaak gehad terwijl ik notities maakte bij de foto's die Roger heeft gedigitaliseerd - ik ben iets verder dan de helft geraakt vandaag). Helaas, in die richting gaat de tijd nooit, tenzij in onze herinneringen.

Weer uitgesteld!

Ik wilde vandaag eindelijk dat poortgebouw vegen maar... Eerst moesten we naar Hasselt om mijn botdensiteit te laten meten. En jawel, ik heb het zitten: een begin van osteoporose. Het zou aan die cortisone liggen (zeggen dat ik mezelf ooit had beloofd nooit dat soort pillen te slikken). 
We waren pas na het middaguur terug thuis en na een snelle maaltijd moesten we allebei enkele telefoontjes plegen. 

Eerst wilde ik, terwijl Roger op zijn beurt aan het telefoneren was, in mijn eentje beginnen aan dat poorthuis maar ik merkte al snel dat er te zware spullen moesten verplaatst worden. 

Daarna begon het hevig te regenen en besloot ik de karwei weer uit te stellen (het poortgebouw is open). Het regende veel langer dan gisteren maar weer hebben we geen wateroverlast gehad.
En na de regen en nog een telefoontje van V. was het hoog tijd om aan het avondeten te beginnen. 

Roger heeft vandaag ook een afspraak kunnen regelen met zijn gehospitaliseerde zus... maar net die dag is Zeger niet vrij! Ons eetafspraakje wordt dus ook uitgesteld!

Eindelijk regen na de droogte?

'Het regent hier heel fel', zei Nany aan telefoon deze middag. Hier was het nog steeds heel warm en droog. Een uurtje later echter begon de lucht te betrekken, stak er wind op en hoorde ik in de verte enkele donderslagen. Ik verwachtte een verfrissend regenuurtje. Even waande ik me terug in Soyo na een hete dag, als de regen het stof wegspoelde en alles als nieuw maakte. Helaas, het heeft nog geen halfuur geregend en de lucht was al opnieuw aan het opklaren toen we daarna nog eens naar het containerpark reden. Ik las en hoorde dat andere streken het erger te verduren hebben gehad. Wij hadden dus weer geluk - hoewel, het zou moeten regenen. 

Ik ruimde daarna onze bibliotheek-eetkamer wat op: de kindjes komen binnenkort logeren en hadden de laatste keer die ruimte nogal overhoop achtergelaten, én ik vond tot nog toe noch de tijd noch de moed om daaraan te verhelpen. Ja, ik weet het, ik moet de kindjes beter leren opruimen... maar langs de andere kant, de "rommel" bestond vooral uit een legostad waar ze verder aan wilden bouwen volgende keer dat ze hier logeren en Barbiepoppen een beetje overal, waarmee Eva een "verhaal" had verzonnen dat ze wil verderzetten. Mijn "opruimen" bestond er dus vooral in de rondslingerende legoblokjes (omdat ze nog niet gebruikt waren maar wel ergens nuttig zouden kunnen zijn) te verzamelen en de op de grond gevallen  popjes (hoorde dat bij het verhaal?) toch maar bij hun niet verongelukte vriendjes te plaatsen. En daarna de kamer een beetje te vegen. 

Daarvoor had ik al wel enkele spullen die Roger in die kamer had gedeponeerd (onverbeterlijk is hij!) weggehaald en die hadden we meegenomen naar het containerpark.

Nog steeds geen afspraak kunnen regelen voor een bezoek aan Rogers zus! 

O ja, ik kreeg vandaag van Luis Ruiz een opvallend mooie tekst gemaild die "kandidaat" is om in Oostland te verschijnen. Hij schrijft heel goed, Luis, echt jammer dat hij nergens een fatsoenlijke uitgever vindt (hij is te weinig bekend zeker?). En je moet weten: hij is een Spanjaard, dus wat mij betreft, dubbel "chapeau": hij schrijft beter Nederlands dan veel Vlamingen!

Huishouden en familie

Vandaag, voor onze boodschappen, eindelijk naar het containerpark gereden. Ik merkte wel dat Roger enkele spullen niet meenam en ging er van uit, hem kennende, dat hij die toch wilde bijhouden. Helaas nee, achteraf bleek dat hij die gewoon vergat: nu moeten we binnenkort er nog eens naartoe rijden!

Telefoontje met Nany weer vandaag. Ze blijft klagen dat ze lang moet wachten op hulp om naar toilet te gaan: 'En jij kunt niet komen helpen zeker?' 'Hoe lang moet je wachten?' 'Ik weet het niet, een half uur?' 'Als je me belt voor hulp om naar toilet te gaan, zijn wij in het allerbeste geval na iets meer dan anderhalf uur bij jou en door de week waarschijnlijk pas na meer dan twee uur!'

Ik vermoed echt dat ze enkel gezelschap mist, al begrijp ik niet waarom ze nu niet een van haar medebewoners - die ze in normale omstandigheden dagelijks ontmoet -  op bezoek krijgt. En... natuurlijk heeft ze een van haar beste vriendinnen verloren en kan ze dus niet meer dagelijks naar "tante" José bellen.

Maar... misschien heeft Nany toch bezoek gekregen of met iemand kunnen bellen? Ze bleek immers weer heel verward: toen ik haar vroeg of er iemand had gebeld, "dacht" ze van wel, maar ze wist het niet meer precies én ze vertelde weer eens dat ze van kamer was verhuisd maar dat het dezelfde kamer was! Nu kwam er wel een bijkomend heel eigenaardig detail aan te pas: die nieuwe maar tegelijkertijd zelfde kamer "zou meer in de richting van 's Gravenwezel" liggen (dat is de gemeente naar waar we verhuisden na ons verblijf in ons eerste huis in het Antwerpse). Er is duidelijk een probleem met de neuronen van Nany!

Roger belde met zijn zus maar hij kon nog steeds geen dag afspreken voor een bezoek.

Een gewone dag

Het typoscript van Elena heb ik nagelezen en teruggestuurd. Weer was ik verwonderd. Ik weet het,  "mijn (klein)kind, schoon (klein)kind". Toch heb ik echt het gevoel dat ze ongelooflijk goed schrijft voor haar leeftijd. Ik ontwaar zelfs een zekere eruditie in haar verhaal en tegelijkertijd soms nog kinderlijke details en fantasie die aangenaam contrasteren met haar bijna volwassen stijl en haar opvallend rijke woordenschat. We moeten haar aanmoedigen om dat talent verder te ontwikkelen!

Roger heeft alle foto's uit dat tweede album van mijn vader gedigitaliseerd. Nu ben ik bezig met er notities bij te maken en dat is een werk van lange adem! Ik ben daar (na twee uurtjes schoonmaken - ik werk nog steeds veel trager dan vroeger) een paar uur mee bezig geweest en dat is voldoende voor vandaag!

Nany haar stem klonk veel minder zwak aan telefoon vandaag en toch bleef ze klagen. Dat ze nog veel pijn heeft wil ik wel geloven maar ik begin me af te vragen of het niet meer het gebrek aan gezelschap is dat haar weer parten speelt (ze drong bijvoorbeeld heel fel aan op het feit dat ze vandaag geen bezoek moest verwachten én dat ze niet kon deelnemen aan de activiteiten).

Roger heeft vier keer naar zijn gehospitaliseerde zus gebeld, telkens tevergeefs. Ik weet dus nog steeds niet hoe het met haar gaat en wanneer we haar kunnen bezoeken. Iets ergs is er niet gebeurd, want dat hadden we wel vernomen van een andere schoonzus.

Een beetje over en weer gemaild met Zeger ook vandaag. We spraken af dat de volgende keer dat we schoonzus bezoeken, we daarna samen iets gaan eten, tenminste als Zeger vrij is op dat moment. We hadden het ook over het optreden van De Reizende Reiger en hoe jammer het is dat wij niet kunnen gaan. 

En nu ga ik nog een paar mails beantwoorden en daarna misschien naar het journaal kijken.

De reizende reiger

Ik viel gisteren heel toevallig op een nieuwtje van het toneelgezelschap "De Reizende Reiger", over een eerste optreden na jaren stilte (omwille van de lockdown) volgende maand. Toen ik echter de datum zag, was ik weer eens ontgoocheld: net op die dag presenteert Jan Gerits zijn boek over zijn Andreia zaliger. Roger en ik wisten al een hele tijd dat we die dag voor Jan moesten vrijhouden! 

Had ik het niet voorspeld, dat ons leven weer te druk zou worden na die coronacrisis? 😒

Tijd verliezen

Vandaag besteedden we elk twee uur aan dat poortgebouw (vier manuren dus). We hebben gezwoegd, mijn ledematen waren uitgeput en toch hebben we maar de helft van die ruimte kunnen opruimen! Het gevolg is dat ik dat poortgebouw niet heb kunnen vegen: het containerpark is vandaag niet open en nu staan al die weg te smijten of te geven spullen er midden in. 

Na een bord soep trokken we deze avond naar het Leuvense. We hadden afgesproken met de gehospitaliseerde zus van Roger (en met de afdelingsverantwoordelijke) dat we op bezoek zouden komen (en volgens de richtlijnen van het ziekenhuis, mogen we wel met z'n tweeën tegelijk op bezoek, in tegenstelling tot wat de zus van Roger dacht). Het was vrij rustig op de snelweg, maar dat mastodont van een ziekenhuis leek me nog groter geworden. Eerst stonden we op de verkeerde parking, we reden naar een andere, zochten onze weg langs een labyrint van gangen en trappen (maar wij namen telkens de lift) en kwamen, om 19:10 uur, uiteindelijk uit op de gang waar ze ligt. Waar we vernamen dat ze pas naar het operatiekwartier was gereden en dat men de familie had verwittigd. De familie betekent in dit geval een andere zus van Roger vermoed ik, want wij wisten van niets. Vermits een uurtje later de visite zou aflopen en schoonzus niet vroeger terug naar haar kamer zou gebracht worden, reden wij maar terug naar huis. Weer was het die lange weg langs gangen en liften en daarna nog zoeken naar de parking (er zijn er verschillende en ze zijn niet goed aangeduid). Ik moest terugdenken aan december 2010 toen ik soms ook zo boos was op de gang van zaken in dat ziekenhuis!  Om iets voor 21 uur kwamen we pas thuis (opvallend veel vrachtwagens nu op de snelweg). Waar we nog snel een kliekje van gisteren aten. 
Na het eten en de afwas belde Roger naar zijn (andere, jongste) zus die vertelde dat haar pas om 19 uur werd gebeld over die operatie. Uiteraard kon ze ons toen niet bereiken: op dat moment liepen wij al door de gangen van het ziekenhuis met onze gsm uitgezet (zoals een opschrift vroeg).  Wat mij dan ook een beetje boos maakte: dat we veel tijd verloren, tot daaraan toe maar het is nu niet het moment om zoveel kilometers voor niets te rijden. En weer moest ik denken aan december 2010, toen ik ongeveer hetzelfde gebrek aan communicatie en coördinatie verweet aan dat ziekenhuis. Over de toestand van geopereerde schoonzus zullen we ook pas morgen iets te horen krijgen.

Uiteraard ook naar Nany gebeld vandaag. Ze klaagt nog steeds maar nu vooral over het gebrek aan personeel zodat ze bijvoorbeeld nogal lang moet wachten als ze hulp wil om naar toilet te gaan. 

Deze avond laat kreeg ik eindelijk beter nieuws: Elena (en haar mama) hebben eindelijk mijn commentaren bij en verbeteringen van Elena's typoscript nagekeken en vragen me nu om het een laatste keer na te lezen. 

IJverige zondag voor Roger

Ik vergiste me gisteren: het lukt Roger wel om die foto's te scannen, alleen is het veel meer werk dan voor de reeks over Congo. Hij is daar de hele middag en avond mee bezig geweest en ik ben hem zo dankbaar! Volgende keer dat we Nany bezoeken, kunnen we haar die herinneringen tonen! Voor mij zijn digitale foto's ook interessanter dan papieren foto's vermits je er kunt op inzoomen. 

Nany zei aan telefoon dat de pijn maar niet vermindert. Toch vond ik haar stem veel minder flauw en klagerig vandaag.

Het is prachtig weer deze dagen maar echt genieten doen we er niet van. Het poortgebouw is nog steeds heel rommelig, dus is aan die kant van het huis gaan zitten niet echt aangenaam. En aan de terraskant heeft de aannemer destijds allerlei andere rommel achtergelaten. Rommel die hij nu al maanden belooft te komen ophalen! Eigenlijk jammer allemaal: de vlierstruiken staan prachtig in bloei!

Foto's van vroeger

Mijn vader maakte vrij veel (voor die tijd toch) foto's. En die kleefde hij, nadat hij ze zelf ontwikkeld had, in twee albums die hij zelf had gemaakt: één voor Congo, één voor België. Het zijn mooie albums; met een heel dikke houten kaft maar ze zijn gewoon te zwaar voor mij. Het album over Congo is nu bij zus (maar die foto's waren er gemakkelijk uit te halen en terug in te kleven, wat Roger jaren geleden heeft gedaan waarna hij die duizenden foto's digitaliseerde: die foto's heb ik dus ook). 

De foto's uit België zijn, na de verhuizing naar het rusthuis van onze moeder (Nany dus), hier terecht gekomen.  Uit dat album bleken de foto's veel minder gemakkelijk te halen (op een andere manier erin geplakt?) én die kaft bleef te zwaar voor mij! Ik kon dus niets beginnen met die album. Tot deze avond!

Roger is er immers in geslaagd de bladzijden - die met een eigenaardig mechanisme in de houten kaft staken - eruit te halen zonder de kaft of de foto's te beschadigen. Nu kan ik eindelijk beginnen notities (voor zover ik me herinner wanneer en waar gemaakt) te voegen bij die kiekjes! Mijn vader was inderdaad wel heel creatief en handig maar eigenaardig genoeg dacht hij er nooit aan zijn foto's chronologisch in de albums te kleven.

Ik vrees echter dat digitaliseren niet mogelijk zal zijn: de foto's zijn echt niet los te krijgen!

Verwarring

Nany zei aan telefoon, deze middag én deze avond, dat ze nog steeds heel veel pijn heeft. Deze avond leek ze daarenboven heel verward. Ze had broertje op bezoek gehad maar wist niet meer precies wat ze samen gedaan hadden. Later hoorde ik dat ze iets waren gaan drinken op het terras maar Nany was er stellig van overtuigd dat ze eigenlijk gewoon op haar kamer waren gebleven. 'Maar eigenlijk weet ik het niet meer precies', gaf ze toe. Ik vind dat ze veel verwarder is dan voor haar valpartij (en eigenlijk weet ik nog steeds niet hoe of waardoor ze precies is gevallen, want ze weet het ook niet meer). Kan een valpartij zulke invloed hebben op onze hersenen? Of is ze gevallen ten gevolge van een kortstondige kortsluiting in haar hersenen?

Ikzelf geraakte ook wat in de war vandaag! Ik wilde al lang ons poortgebouw onder handen nemen maar telkens kwam er iets tussen. Ook nu had Roger ander, dringender werk in de tuin maar ik besloot toch te beginnen uitzoeken wat weg mag. Ik wist echter niet waar te beginnen toen ik zag wat Roger daar allemaal had verzameld! Nadat ik toch al twee kleine stapels had gemaakt, één met weg te gooien spullen en één met weg te geven spullen, kwam Roger even langs en vond tussen de weg te gooien spullen zaken die hij nog wil bijhouden! Onverbeterlijk, die man van mij: ik gaf het opruimen op nadat hij me beloofde maandag eindelijk samen met mij dat poortgebouw schoon te maken (en ik hoop dat hij dan weer geen ander, dringender werk of verplichting heeft). 

Naar Ikea

Nany was gisteren pas heel laat teruggekomen van het ziekenhuis. Niets gebroken, wel de nodige kneuzingen. Ze had nog pijn, had (zware?) pijnstillers gekregen en die wiegden haar duidelijk in slaap, hoorde ik aan haar zwakke stem. 

We wilden rommel uit het poortgebouw naar het containerpark brengen maar dat bleek gesloten. Dus die karwei wordt verschoven naar maandag (als Roger dan niet zijn zus gaat bezoeken: vandaag en de twee volgende dagen krijgt ze te veel ander bezoek).  Roger stelde voor nog eens naar Ikea in Hognoul (bij Luik) te rijden. We wandelden, na heel lange tijd, nog eens de hele winkel door (en dat was soms vrij zwaar voor mijn ledematen) maar ik werd een beetje ontgoocheld. Vrijwel geen decors meer, geen ingerichte "huisjes", en dat is altijd wat mij het meeste aantrekt bij Ikea. Daarentegen kregen we met onze Family kaart opnieuw gratis koffie of thee in het restaurant. Het ging er wel een beetje anders aan toe dan vroeger. Ieder had recht op twee gratis kopjes, niet meer, en die kon je vullen nadat je telkens een QR-code had gescand. Heel lang geleden was het gratis koffie à volonté en de laatste keer dat we er waren (voor de eerste lockdown), betaalde je 1 euro (als ik me goed herinner) voor koffie à volonté. Nu, twee kopjes zijn voldoende, dus vind ik dit een goede formule. Vroeger waren alle opschriften in Ikea in twee talen, nu staat er nog maar sporadisch Nederlands bij. Omdat er nu ook een Ikea is in Hasselt (dat is verder rijden voor ons)? Het viel me wel op dat ik, in tegenstelling tot vroeger, geen andere klanten dan wij Nederlands heb horen spreken. 

Deze avond nog eens gebeld naar Nany. Ze had nog steeds pijn, ondanks de pijnstillers en had bijna niets gegeten. 

Tegenslag

Nany had nog heel fel pijn, vertelde ze aan telefoon deze middag en er zouden foto's gemaakt worden van haar rug. Ik belde haar opnieuw deze avond maar kreeg geen respons. Heeft men haar in het ziekenhuis gehouden? Normaal waarschuwt het rusthuis dan broertje of zus maar van hen heb ik niets gehoord.

Roger belde naar zijn zus in het ziekenhuis en ze vertelde hem dat ze maar één persoon tegelijk op bezoek mag krijgen (zij denkt dat die beperking nog steeds in verband staat met corona). Dat betekent dat Roger zonder mij zal moeten gaan. 

Kort daarna krijg ik een mail van een ander familielid: ze moet heel binnenkort geopereerd worden.

Ik heb het verhaal van de Ultima publieksprijs niet echt gevolgd maar achteraf hoorde ik wel over de (volgens mij belachelijke: als je zeker van je stuk bent, vrees je geen tegenspraak, want daar kun je enkel van leren en eventueel herzie je jouw mening) hetze in de media over de winnaar ervan (de documentaire "Tegenwind"). Ik kreeg zin om het boek "Tegenwind", dat binnenkort verschijnt, te kopen... maar het is nogal duur. En deze avond kreeg ik een uitnodiging voor de presentatie van datzelfde boek (ik was ingeschreven op die heel interessante documentaire) maar een toegangskaartje kost 25 euro, dat is dus 50 euro voor ons beiden: dat vind ik heel duur!

Onze printer (lang geleden gekregen van Zeger) is al een poosje stuk en gisteren kochten we eindelijk een nieuwe. Deze avond probeerde Roger die te installeren, wat hem niet lukte tot hij de hulp inriep van Hendrik die hem telefonisch richtlijnen gaf. Dat was dan weer een geluk bij een ongeluk: zo kon ik daarna nog even keuvelen met onze zoon!

Maar ik heb vandaag niet enkel getelefoneerd! Ik heb ook eindelijk onze wasplaats (eigenlijk past hier meer een verkleinwoord) vrij grondig schoongemaakt en dat is nooit een sinecure nadat ik de karwei een aantal maanden aan Roger heb overgelaten (omwille van mijn gezondheidsproblemen). 😁 Het is een vrij kleine kamer en toch heb ik daar weer enkele uren aan besteed!

Telefoontjes en slecht nieuws

Nu vertelde Nany aan telefoon dat het gisteren een heel plezierige dag was geweest... maar dat ze deze ochtend was gevallen en vreselijk rugpijn had. Ze wachtte op een dokter. Ik beloofde later terug te bellen.

We deden onze wekelijkse boodschappen. Onderweg hadden we het over de "acteruitkijkspiegel" van de auto en ik zei tegen Roger dat de auteur Jeroen Brouwers, in, denk ik, "Vlaamse leeuwen" afgaf op dat "Vlaamse woord". 'Ik zou anders nog wel graag eens een boek van hem lezen,' voegde ik daar aan toe, 'want hij schrijft heel goed.' Thuis hoorden we op het journaal dat Jeroen Brouwers pas was overleden!

Voor ons avondeten belde ik nog eens naar Nany. Ze had geen dokter gezien, had nog steeds veel pijn (en Nany is iemand die niet snel klaagt), en was niet gaan eten deze avond.

Na het avondmaal kreeg Roger een telefoontje van zijn oudste zus: hun tweede oudste zus was gevallen en lag in het ziekenhuis met waarschijnlijk een gebroken wervel. Roger belde die zus op. Ook zij heeft heel veel pijn en ze zal misschien moeten geopereerd worden. 

Daarna een mailtje gekregen van zus Bie: tegen haar had Nany aan telefoon gezegd dat ze wel was gaan eten deze avond! ? 

Nany 91 jaar

Nany klonk niet heel enthousiast aan telefoon deze middag maar ik heb niet goed begrepen wat er  scheelde. Werd haar verjaardag niet voldoende gevierd? Ze had het constant over "maar een ijsje als dessert en dan heb ik dat nog op mijn kamer opgegeten omdat toch iedereen de eetkamer verliet." Ze kreeg in elk geval wel enkele telefoontjes maar ja, broertje moest werken vandaag, zus (die haar gisteren bezocht) moest babysitten en wij  vertrokken kort na mijn telefoontje ook naar de kindjes.

Daar was het weer het nu welbekende scenario: vieruurtje nadat de kinderen al joelend van school thuiskwamen, schooltaken en daarna, op het terras, spelletjes en leuke gesprekken. We hadden het onder andere ook over ASMR (de meisjes en vooral Eva zijn daar heel gevoelig voor) en Eva vertelde me dat ze nog steeds luistert naar haar muzikale uil voor het slapengaan. Ik vertelde haar wie die uil had gemaakt, "tante Izzy", en wie jouw ouders zijn (ze hebben die vrienden van ons al ontmoet hier).  Naar aanleiding van een spel  vertelde ik ook over onze vroegere kampeervakanties met de kinderen, waaronder hun mama dus, onder andere op de boerderij "Meric" in Chalabre, over de stier die daar vrij rondliep, de geiten die het brood uit mijn handen kwamen pikken en de hond die, voor hij de overal op het terrein verspreide koeien ging verzamelen, de hulp van Hendrik kwam vragen.

Dan ging Elena naar de muziekles met buurmeisje Anna en speelde ik nog wat met Matthias en Eva tot het tijd was voor hun uurtje televisie. 

Dochterlief kwam thuis, we kookten samen en gingen Anna en Elena afhalen aan de muziekschool. Onderweg vertelde dochterlief me dat ze naar Nany wilde bellen deze avond. Dat deed ze na ons heel lekker avondmaal (er was kip en dat eet ik thuis nooit omdat Roger het niet lust) op het terras. Nany leek al beter gezind. Ik hoop dat  ze vlak voor het slapengaan nog beter gezind is geworden (ik heb vernomen dat Hendrik ook naar haar zou bellen).

Nany is blij

Ik had haar zoals elke dag al na het middageten opgebeld maar een paar uur later belde ze me terug. Mijn vriendin Denise (die in dezelfde gemeente als zij woont) was bij haar op bezoek gekomen, met pralines voor haar verjaardag, helemaal onverwachts (ik wist er wel van maar ik had het niet gezegd tegen Nany zodat het een verrassing zou worden). Blij dat ze was, Nany! Heel fel bedankt voor die lieve attentie, Denise!

Morgen wordt Nany 91 jaar!

Rust

Het zijn rustige dagen maar daar hoor je me niet over klagen! Enkele huishoudtaken, koken, mails beantwoorden (onder andere van C., de echtgenote van mijn overleden vriend André, die gezondheidsproblemen heeft gehad en zelfs covid na vier prikjes), lectuur, telefoneren met Nany en af en toe een film. Ik kan daar echt van genieten maar ik mis wel onze wandelingen! Onlangs droomde ik van Boudewijn zaliger. Hij herinnerde me de vroegere bloesemwandelingen van de KVLS die we plachten samen voor te bereiden. Allemaal voorbij! Ik weet dat de KVLS nu een andere lentewandeling organiseert, in Beringen denk ik, maar daaraan nemen we ook niet deel: mijn ledematen kunnen het nog steeds niet aan.

En van de bloesems geniet ik nog maar vanuit de auto of in mijn dromen!

Didier Raoult en Alain Grootaers

De boekhouding van de Limburgse monografieën is bijgewerkt, ik heb nog eens een telefoontje gekregen van V., heb enkele eenvoudige huishoudelijke taken verricht terwijl Roger een deel van het gras afreed en ik heb deze avond lekkere alu gobi klaargemaakt. 

Daarna keek ik naar een interview met Didier Raoult over zijn nieuwe boek. Heel interessant maar, dacht ik, ik zou het een tweede keer moeten bekijken en de voornaamste items noteren. Dan zegt Roger me dat hij pas een artikel van Alain Grootaers heeft gelezen dat hij heel leerzaam vond. Ik ga zelf eens kijken en wat lees ik? Ongeveer hetzelfde als wat ik Raoult pas hoorde zeggen! Wat een eigenaardig toeval weer (of zou Grootaers ook naar dat interview hebben geluisterd?). Ook de reacties op het artikel zijn interessant. Ik vrees echter dat het artikel betalend is en kopieer hieronder de voornaamste details (die dus overeenkomen met het discours van Raoult).

"Er wordt vaak geschermd met de voorbeelden van verplichte vaccinatie tegen poliomyelitis en de pokken. Dat is appelen met peren vergelijken (...). De pokken en polio hebben namelijk geen zoölogisch reservoir (overdracht door dieren) en zijn daardoor dus gemakkelijker in toom te houden.

Wie gevaccineerd is (...) blijft het virus krijgen en overdragen, besmet dus anderen en wordt zelf nog steeds besmet en mogelijk ook ziek. Bovendien hollen de vaccins hopeloos achter de realiteit (zijnde de nieuwe varianten) aan, zodat de staatsgestuurde gezondheidszorg in haar eigen logica zal moeten blijven boosteren tot Sint-Juttemis. 

Er is dus geen enkele wetenschappelijke reden voor een vaccinatieverplichting (...) voor de zorg. Dat zeg ik niet alleen: dat werd ook zo duidelijk door 31 van de 32 wetenschappers gezegd tijdens de voorbije parlementaire hoorzittingen. 

Die 700.000 zorgmedewerkers zien dus al een tijd met eigen ogen de kleine en grote gevolgen van de covid-19-vaccinatie en al worden hun stemmen in de staatsmedia gesmoord, op andere platformen klinken er velen en klinken ze luid."

Afspraak met vriend Karel

We haalden hem af aan zijn flat in het Leuvense en reden samen naar "De Brug" in Herent. Daar, in de buurt van het restaurant, ontmoetten we (per toeval?) vriendin Marieke die zat te genieten van de zon aan het kanaal. Ze kwam met ons mee en we genoten van een lekker, niet te duur middagmaal in "De "Brug". Daarna had Marieke een andere afspraak en wij reden naar "Café maritime" in Tildonk, waar we ons installeerden in de tuin. Het weer was nog steeds heel zacht maar de lucht was ondertussen heel grijs geworden. Af en toe kwam de zon echter nog te voorschijn en het was zoals steeds heel gezellig vertoeven in die bijna lege tuin, in het gezelschap van schapen en kraaien. We hadden elkaar al een hele tijd niet meer gezien en er viel dus heel veel bij te praten, bij een Orval, koffie of thee. Uiteraard haalden we ook herinneringen op aan onze verdwenen vrienden, waaronder Colette, Jan de fotograaf en Karels broer Dirk. 

Tegen 17 uur brachten we Karel naar huis en reden wij terug naar Haspengouw. Onderweg viel plotseling de regen met bakken uit de lucht: we hebben weer veel geluk gehad (jawel, ik weet het, het zou moeten regenen)!

En... thuis vond ik eindelijk de zo lang verwachte kaartlezer in de bus en kon ik meteen enkele betalingen verrichten voor de Limburgse monografieën!

Een ander geluid

Vergadering van de werkgroep WO I-II vandaag. Om helemaal eerlijk te zijn, we waren zo snel klaar dat we het laatste uur gewoon hebben zitten praten. Onder andere over de oorlog. Met Roger praat ik daar zelden over: ik ken zijn mening, blijf me vragen stellen en heb nog steeds geen vertrouwen in de media. Plotseling zegt Elie M. deze middag: 'Volgens mij had de NAVO zich daar helemaal niet mogen in mengen.' Een vraag die ik me ook al heel lang stel (maar nogmaals: ik ben een nul op politiek vlak).  

Na ons avondmaal keek ik nog eens naar een praatje van Emmanuel en Sandrine. Vroeger zeiden ze dat we geen nucleaire aanval moeten vrezen, nu lijken ze daar wel bang voor te zijn. 

En deze avond laat viel ik op een gesprek tussen Arno en André Manoukian, over "Les yeux de ma mère", een van de nummers die ik wel apprecieer van Arno zaliger. Een heel ontroerend onderonsje! Maar ook heel interessant, over de vroegere en latere begeleiding bij dat lied. Grappig ook hoe Arno de voor Nederlandstaligen typische fout maakt in het Frans ("j'étais 24 ans" in plaats van "j'avais 24 ans").

O ja, tijdens de vergadering kregen Roger en ik van George V. twee gratis ingangskaarten voor het Gallo-Romeins museum in Tongeren. Ik vroeg me af of mijn ledematen zulk bezoek zouden aankunnen maar Roger verzekert me van wel en belooft me geduld te hebben (ik beweeg nog heel traag) de dag dat we de kaarten zullen gebruiken! Het enige waar hij bang voor is, is dat we te ver van het museum moeten parkeren. 

Een sprookje

Roger moest deze avond naar Ludo D., iets regelen voor Heemkunde Groot Heers. Ik ging niet mee, had nog een beetje werk (nee, niet de boekhouding van de Limburgse monografieën: die kaartlezer is nog steeds niet aangekomen 😒). Roger bleef nogal lang weg - hij had het later tegen mij over dat grote huis van Ludo dat me al eens zo fel intrigeerde omdat het mij deed denken aan een terugkerende droom van me, en over hoe exemplarisch goed Ludo het onderhoudt  - en ik zwierf wat rond op YouTube na mijn werk en het beantwoorden van een paar mails.

YouTube lijkt te weten dat ik van sprookjes houd en stelde me "Het blauwe licht" voor. Ik dacht dat ik alle sprookjes van Grimm kende maar blijkbaar vergiste ik me. Dit sprookje kende ik helemaal niet en ik ben dus aan het genieten van een prettig filmavondje!

Farmaceutische industrie en corruptie

De Limburgse monografie over Paul Manderfelt is nagelezen en teruggestuurd naar Jan Gerits. Het was zeer boeiende lectuur!

Daarna luisterde ik nog eens naar Florian Philippot die het heeft over een enquête over de farmaceutische industrie en corruptie, enquête waarvan de resultaten volgens hem in "Le Soir"  zouden gepubliceerd zijn. Ik zocht naar het artikel maar botste telkens op een betaalmuur (we zijn niet geabonneerd op "Le Soir"). Maar na een poosje zoeken, vond ik meer uitleg over die enquête in "Testaankoop". Een heel interessant artikel, waarvan ik de conclusie even hieronder kopieer:

"Interacties tussen de farmaceutische industrie en de medische sector zijn weliswaar van cruciaal belang, maar mogen de onafhankelijkheid van deze laatste niet in de weg staan. Hoewel samenwerking uiteraard nuttig is voor onderzoek en ontwikkeling omdat zij de samenleving veel voordelen kan opleveren, zijn er bij andere vormen van financiering meer vraagtekens te plaatsen. Het is bij voorbeeld niet aan de industrie om te betalen voor de navorming van artsen, noch om financieel bij te dragen aan de organisatie van congressen.

Het is een illusie te geloven dat farmaceutische bedrijven zulke grote sommen geld belangeloos uitgeven, zonder er enig voordeel uit te halen. Wat is het voordeel? Bijvoorbeeld door de verkoop te verhogen van bepaalde producten die niet de beste keuze op de markt zijn.

De geldstromen naar de medische wereld moeten worden herzien en er moeten alternatieve systemen worden opgezet."

Oergezellig

Vandaag werden we verwacht bij Debby en Hendrik. Onderweg haalden we een vrouw op die ik via Debby had leren kennen maar die ik nog nooit in levende lijve had ontmoet. Het bleek al gauw dat die N. nog interessanter is dan zoals ik haar in onze wederzijdse mails leerde kennen. Dat werd dus een zeer aangename ontmoeting. Daarenboven had Debby mijn Antwerpse vriendin Jeannine uitgenodigd die ik al een paar jaar niet meer had gezien. Uiteraard hadden we elkaar heel veel te vertellen. Het werd dus een oergezellige middag op het binnenpleintje van Debby en Hendrik, met koffie of thee, bier of wijn, pralines en heerlijke chocoladetaart.  We hebben er ontzettend van genoten!

Toen we rond 21 uur thuiskwamen, merkte ik in de tuin de eerste klaproos! En thuis wachtte de volgende Limburgse monografie (over Paul Manderfelt, overleden in 2020, weer geschreven door Jan Gerits) op nalezing. Daar begin ik deze avond nog aan!