Nog steeds regen...

... Hoewel we weer geluk hebben gehad: we maakten onze dagelijkse wandeling van de parking aan de rand van Sint-Truiden naar de Grote Markt en terug; ik wilde immers onderweg kurkuma kopen bij een Indiër. Helaas, de twee Indische winkels die we onderweg tegenkwamen, bleken gesloten. Wel, hoewel we dus praktisch de hele dag regen kregen, bleef het droog tijdens heel die wandeling! En de wind was gaan liggen.

Voor de rest dus heel oppervlakkig schoongemaakt vandaag en verder gewerkt aan het boek van de werkgroep WOI.

Ook enkele mails en telefoontjes beantwoord: wat kennen wij toch veel mensen met problemen! Ernstig zieke (klein)kinderen, gebroken relaties, depressies, ziektes, operaties en, bij de ouderen, steeds meer valpartijen en breuken!

Deze avond verder teksten nagelezen (Roger is nog steeds bezig, ikzelf daarentegen begin te verlangen naar iets dat echt ontspant voor het slapengaan).

Ik hoor dat het buiten nog steeds pijpenstelen regent... en dat het opnieuw waait!

Weer drukte, storm en regen

We werken voort aan "ons" boek over de Grote Oorlog in Heers. Het gaat vooruit maar we zijn er nog helemaal niet.

Eigenlijk zou ik moeten schoonmaken, want we krijgen vanaf woensdag belangrijk bezoek, maar daar heb ik nog geen tijd voor gevonden.
Eerst boodschappen vandaag, zeer uitgebreid en heel zorgvuldig, want onze toekomstige gasten lusten niet alles wat wij eten. Ondanks de felle windstoten en de soms diluviale regen dus drie winkels aangedaan. Geen wandeling daarna wegens te nat en te gevaarlijk, die storm. We durfden deze avond zelfs ons oud papier niet buitenzetten: zelfs goed verpakt zou dat papier wel eens kunnen verstrooid worden door de wind.

Een paar telefoontjes. Met Nany maar ook van een Matadi-vriendin die onlangs haar pols heeft gebroken (nadat zij en haar echtgenoot al veel andere miserie hadden meegemaakt dit jaar) onrechtstreeks ook ten gevolge van de hevige windvlagen van de laatste dagen.

En voor de rest dus hard gewerkt aan "ons" boek (net zoals gisteren trouwens), want tussen woensdag en vrijdag zullen we daar zeker geen tijd voor vinden.
Morgen zal ik eens heel snel een paar kamers nat opnemen. Onze bezoekers kennende, zullen ze het niet heel erg vinden dat ik slechts heel oppervlakkig zal hebben schoongemaakt.

En Jan Gerits en KVLS-voorzitter Edith Oeyen die vroegen wanneer ik de volgende Limburgse Monografie - waarvan ik de tekst overmorgen of donderdag zal aankrijgen - zal kunnen nalezen en opmaken, zijn gewaarschuwd dat ik daar pas volgend weekend kan voor zorgen.

O ja, deze avond toch ook snel iets bijzonder lekkers in elkaar geflanst met restjes doperwten, prinsesboontjes, spruitjes, courgette, ui, vis en gamba's, en een scheutje sherry, oestersaus en sojasaus. Jammer genoeg heb ik helemaal niet opgelet/onthouden hoeveel ongeveer ik van elk ingrediënt heb gebruikt.

Terwijl ik dit schrijf, is Roger nog steeds druk bezig (duidelijk "in the flow") met "ons" boek. Elie Missotten (je bent immers dé eerste bezieler van dit project), als je dit leest:  zorg ervoor dat je Roger meekrijgt als je iets wilt doen rond 40-45!😊

Reiger TV

Roger heeft vandaag nog heel hard gewerkt aan de verhaaltjes over de Grote Oorlog maar we maakten toch tijd voor een wandeling in Mettekoven. Niet al te lang, want er stond nog een zwakke maar heel koude wind.
We merkten daar een pas aangelegd gedeeltelijk (?) nieuw fietspad op.

Foto Roger

En onderweg naar huis vonden we één omgewaaide boom.

Foto Roger

Na het avondeten reden we naar het Leuvense voor een optreden van de Reizende Reiger: Reiger TV.
Aangename verrassing bij het binnengaan in het zaaltje: onze dochter en schoonzoon waren er ook!

Alle vier hebben we weer tranen gelachen!

Foto's Roger

Na afloop nog een pintje gedronken met Zeger: het werd een heel ontspannende avond!

Rustige werkdag

Veel regen vandaag maar gelukkig bijna geen wind meer. Gebeld naar Nany: gisteren had iemand haar met de auto naar een vriendin gebracht en haar een klein half uur later weer opgehaald. Dat, vertelde ze me, had ze ook bericht aan haar broer, mijn "Nononc" die (na het lezen van deze blog?) in een sms haar onvoorzichtigheid (rondlopen in de storm) had "verweten".
Ikzelf moest stiekem lachen bij haar uitleg: ze is immers veel langer dan een uurtje afwezig geweest (ik weet dat omdat ik haar vaak genoeg heb proberen te bereiken). 😊
Maar... zo bedacht ik, ik zou het ook niet leuk vinden als mijn kinderen mijn doen en laten controleerden. Dus heb ik niet aangedrongen!

Tussen twee regenbuien door kochten we in Heers onder andere het vlees dat we gisteren niet hadden gekocht maar een echte wandeling maakten we weer niet. In de AD-Delhaize waar we die boodschappen deden, hebben we de ingrediënten van heel veel conserven bestudeerd: ongelooflijk in hoeveel blikken en bokalen suiker zit! En dan zijn wij verbaasd dat de mensen steeds dikker worden?

Voor de rest heeft Roger weer meer dan 30 teksten nagelezen voor het boek van de werkgroep WOI. Hij doet dat echt met hart en ziel. Nog steeds haalt hij er de soldatendossiers bij en vaak zorgt hij voor interessante aanvullingen (en vindt hij zelfs nog fouten waar ik over had gelezen😞! Maar ja, dat is dan ook de oorspronkelijke opdracht voor de eindredacteur!).

Terwijl ik Roger gadesloeg en zijn ongelooflijke vorderingen volgde op Google Drive, bedacht ik dat als Mieke S., die achteraf bekeken (anders was ze niet zo achterop geraakt met haar werk voor "ons" boek) waarschijnlijk al enkele maanden overwoog haar ontslag te geven, zich veel vroeger had teruggetrokken, Roger al veel vroeger dit werk op zich had kunnen nemen en we nu niet in tijdnood zouden zitten!
Ikzelf bleef vandaag zoveel mogelijk in de buurt van Roger (hij doet immers bij dat soort werk vaak een beroep op mij). Eindelijk nog eens een half uurtje gestreken, veel gelezen, onder andere op deze site (over de Franse taal) die Bernadette mij had aangeraden.

We (afijn, vooral Roger) zullen nog een hele poos zoet zijn met de redactie van dat boek! Ik hoop alleen dat Rogers naam zal voorkomen in de colofon.

Revisies tijdens de storm

Vandaag hebben noch Roger noch ik aangedrongen op een wandeling: veel te gevaarlijk met die storm!
Ik heb zelfs voor ons avondeten het vlees, dat ik wilde gaan kopen voor bij onze stamppot van savooi, vervangen door vis die ik in huis had zodat we niet hoefden buiten te komen. Roger moest echter wel even naar de wei om schaap Boris te voederen en, terwijl ik hier de wind tegen de ramen en deuren hoorde beuken, was ik zo bang dat er een tak van de essen zou afbreken.

Nu blijkt de wind te zijn gaan liggen en we hebben gelukkig geen schade geleden. Ik hoop maar dat onze kinderen ook geen last hebben gehad. Van Hendrik zou ik het nogal snel weten, dus ik denk dat er in Antwerpen geen problemen zijn geweest. Onze dochter heeft, vermoed ik, ook geen schade geleden. Maar Zeger? Op zijn fiets met die felle windstoten?

Roger heeft er geen gras laten over groeien: hij heeft al ettelijke bestanden, die Mieke nog niet had nagelezen, drukklaar gemaakt en ikzelf ben wijs in zijn buurt gebleven, want (en dat was ik even vergeten) Roger houdt ervan mij in te schakelen bij tekstrevisies. Dat "samenwerken" is dan wel heel gezellig maar ik moet ook zorgen dat ik tussendoor mijn huishoudelijke taken uitvoer! Ach kom, denk ik dan, dat is weer een reden om dat (saaie) huishoudwerk tot een minimum te beperken!

Terwijl Roger na ons avondeten het zoveelste bestand nalas (hij pluist dat dan echt uit, haalt er het betreffende dossier bij, wat ik in theorie overbodig vind omdat zoiets het werk was van de oorspronkelijke schrijver, maar ik moet toegeven dat Roger al verschillende feitelijke fouten heeft rechtgezet in de teksten die ik alleen op de taal had nagelezen), bekeek ik nog enkele door Hendrik gedigitaliseerde familiefilmpjes. Dat soort bezigheid is immers gemakkelijker te onderbreken dan lectuur als Roger me weer eens vraagt ook te komen kijken naar een tekst.
Wel, vandaag trof ik alleen erg beschadigde filmpjes aan. Jammer, want op de beelden die af en toe verschenen, herkende ik mijn moeder en haar vrienden, "tante José" en "onkel Ludo", in 1991.

Vandaag ook een telefoontje van Jan Gerits, over de presentatie van een monografie waarop wij niet zullen kunnen aanwezig zijn. Datzelfde weekend krijgen we immers eindelijk nog eens bezoek van onze vrienden uit de buurt van La Roche.

O ja, ikzelf heb geprobeerd Nany te bereiken maar zij gaf, ondanks de storm, niet thuis.

Regen en wind

En voor de rest vandaag heel veel regen en felle wind gehad.
Toch stelde Roger deze middag een wandeling voor: in Sint-Truiden zodat we geen tak van een boom op ons hoofd zouden krijgen.
Uiteraard gaf ik Roger gelijk: hij (en ik ook) moet bewegen.
Maar aangenaam was het niet!

Problemen voor de werkgroep WOI

Deze avond vergaderden we. Jan Leus en Mieke S. kwamen iets later aan, met twee flessen Cava... en kondigden aan dat ze hun ontslag gaven. Een gevolg van de strubbelingen in het gemeentebestuur, waar ik wel vaag over had gelezen maar niet echt was blijven bij stilstaan.

De Cava deed dus dienst als een soort afscheidscadeau. Lekker waren die bubbels wel en toch voelden we ons helemaal niet lekker: Mieke zou als eindredacteur de door mij geredigeerde teksten een laatste keer nalezen en zorgen voor de opmaak van "ons" boek, en Jan zou nog 12 teksten schrijven, één over elke deelgemeente van Heers.
Mieke moest zelf ook nog een dertigtal tekstjes schrijven over oud-strijders.

Al dat werk moesten we nu herverdelen. Voor die dertig tekstjes zorgen Elie, Wendy, Benny en Roger (nalezen doe ik uiteraard). De teksten van Jan worden vervangen door 12 reeds bestaande teksten geschreven door de Heerse oorlogpastoors en door Elie geplukt van deze website van werkgroeplid Georges V. (met uiteraard een verwijzing daarnaar).

Roger wordt eindredacteur (eerst werd aan mij gevraagd om dat te doen maar dat zou betekenen dat ik in feite de door mezelf geredigeerde teksten nog eens nalees: niet aangewezen).
En de opmaak, die wordt dan maar uitbesteed...
Roger herinnerde me er al van de allereerste vergadering wel aan dat ik elke drie maand zorg voor de opmaak van de Limburgse monografieën maar dit boek zal wel iets meer kennis van lay-out vergen!

Heel veel werk op de plank dus volgende weken en maanden, en dat was niet voorzien.

Ik begrijp in feite nog steeds niet wat de link is tussen dat "moddergooien in het gemeentebestuur" en het ontslag van Mieke en Jan. 😞

Nu, mij geeft heel die zaak wel iets meer tijd dan voorzien. De bedoeling was eerst dat alle teksten geschreven en geredigeerd zouden zijn tegen 1 maart. En dus, vermits ik nog wachtte op die 12 lange teksten van Jan en een dertigtal korte teksten van Mieke, en ik daarbij heel binnenkort ook moet zorgen voor het nalezen en de opmaak van de volgende Limburgse monografie van de KVLS, had ik normaal gezien wel ontzettend veel werk tegen volgende week woensdag. Nu zullen we al blij zijn als die 30 korte teksten binnen de week geschreven zijn!

Naar Vlierbeek met Karel na het babysitten

Het was weer een drukke babysitdag: Eva gaan halen bij de onthaalmoeder, na het middageten met haar gespeeld en vooral weer veel voorgelezen. Rond 14:15 uur viel ze om van de slaap en maakte ze ons duidelijk dat ze naar bed wilde. We brachten haar naar haar kamer maar hoorden ze nog zeker tot 14:45 uur "muziek maken".
Rond 15:15 uur ging Roger Elena, Matthias en de buurtjes Lionel en Millie halen. Rond 15:35 uur kwam die bende thuis aan en uiteraard werd Eva wakker van hun lawaai. Buurmeisje Anna kwam ook spelen, Eva kreeg haar fruitpap en speelde daarna ook mee. Ik deelde koekjes en partjes appel uit en hield de kinderen discreet in het oog.
Rond 17 uur, na het vertrek van Anna, schilde ik enkele aardappelen en iets over 17 uur kwam onze dochter eraan. We maakten samen het avondmaal klaar (en ondertussen werden Lionel en Millie afgehaald). De mama van de buurtjes moest nog wel Lionels fiets afhalen op school: hij en Elena hadden hun fiets mee naar school moeten nemen, en Matthias een trompet van zijn vader. Toen Roger de kindjes ging afhalen (en die fietsen, de boekentassen plus de trompet zelf tot aan de auto moest dragen!), stelde hij vast dat die (grote) fiets niet meer in de koffer geraakte.

Na het eten was het tijd voor het slaapritueel en, terwijl onze dochter voorlas voor Elena en Matthias, kroop Eva met een ander boekje op mijn schoot in plaats van mee te luisteren naar haar moeder.😊

Daarna haalden wij vriend Karel af in Leuven en reden we samen naar Vlierbeek. We dronken er weer Orval en haalden herinneringen aan Vlierbeek vroeger op. Nu zit daar ontzettend veel volk terwijl in "onze" tijd we er alleen enkele vrienden ontmoetten: de tijden zijn fel veranderd. Gelukkig hadden we weer "ons" tafeltje, in een hoekje aan het raam, kunnen bemachtigen, waar we toch een beetje afgezonderd van de "meute" zaten.

Ik was wel heel moe: rond 22:45 uur brachten we Karel naar huis en reden we daarna terug richting Limburg. In de auto viel ik in slaap.

Clem Schouwenaars

Veel regen vandaag: geen wandeling na de boodschappen en dus veel tijd voor lectuur.
Ik lees op dit moment "Oberon" van Clem Schouwenaars, uitgegeven bij Manteau in 1990 (als ik me niet vergis één jaar voor het overlijden van de auteur). Boeiend verhaal... maar in tegenstelling tot andere (oudere) boeken die ik van hem las, vind ik dit boek niet goed geschreven. Heel vaak lijkt het of het manuscript niet is nagelezen of laat de zinsbouw te wensen over. Als dit het eerste boek was dat ik van hem las, ik vrees dat ik er geen tweede zou gelezen hebben.

Over schrijfsels

Daarstraks, bij Maj en Charlie, hadden we het onder andere ook over schrijvers. En... ik vertelde dat de meeste (niet alle) teksten, die ik moet redigeren voor het boek van de werkgroep WOI, in feite heel weinig correcties vergen. Wat zelden (en hier zijn er ook uitzonderingen: ik denk dan vooral aan de teksten van Luis Ruiz) het geval is als ik schrijfsels redigeer van "echte" schrijvers.

Ik vraag me al heel lang af hoe dat komt? Lezen die zogenaamde "echte schrijvers" hun tekst niet na? En doen "niet-schrijvers" dat wel?

Als ik zou durven een vertaling te leveren zonder die eerst zeker twee keer - en liefst drie keer - na te lezen, ik ben zeker dat ik me mag voorbereiden op reclamaties!

Gezellige zondag bij Maj en Charlie

Maj en Charlie hadden Bernadette, Juan en ons deze middag uitgenodigd op een etentje. Na een gezellig aperitief en een lekkere broccolisoep had Maj zalm met champignons en een heerlijke dille-roomsaus voorzien, met daarbij uitstekende wijn. Aan het ijsje achteraf heb ik niet weerstaan (zou trouwens onbeleefd zijn geweest, of niet?😊) ondanks mijn voornemen om nog zo weinig mogelijk suiker te eten.
Allemaal ontzettend lekker, evenals de koffie (thee voor mij) en rode wijn achteraf. De snoepjes bij de koffie heb ik niet aangeraakt: ik mocht binnenshuis "dampen" en dat was voor mij voldoende.

Juan had zijn gitaar bij en gaf ons een zeer gesmaakt privé optreden. Wat speelt en zingt die man toch mooi! Tussendoor las Maj enkele van haar gedichten voor (die ik had vertaald voor Bernadette) en zong ook Charlie een lied, zonder begeleiding maar ook bijzonder mooi.

Een heel fijne sfeer, aangename en vaak diepgaande gesprekken, soms ook over pijnlijke of emotionele onderwerpen, maar ook grappen en lachbuien: kortom, het werd een heel bijzondere zondagmiddag!

Jammer dat Roger geen foto's heeft gemaakt.

Bij het afscheid bleek Bernadette een fles wijn bij te hebben voor ons: om mij te bedanken voor de vertaling van die gedichten van Maj!

Nogmaals "Le baron de l'écluse"

We hebben die film al ettelijke keren bekeken (en ik nog vaker dan Roger omdat ik die ooit heb gebruikt in mijn lessen Frans). Deze avond, bij wijze van ontspanning voor het slapengaan, had ik weer heel veel zin ("goesting" in het "Vlaams") om ernaar te kijken. Roger blijkbaar ook, dus keken we nog eens samen naar "Le baron de l'écluse" en ontdekten we weer andere veelzeggende kleine details die ons de vorige keren waren ontsnapt (ja hoor, zelfs voor mij geldt dat, hoewel ik die film ooit heb "uitgerafeld" met mijn leerlingen: blijkbaar hadden we er veel meer lessen kunnen aan besteden).

Een prachtige, hoewel wat ouderwetse (?), film dus!
Gebaseerd op een boek van een van mijn lievelingsauteurs: Georges Simenon

Overbroek

Ik wilde er al een poosje opnieuw gaan wandelen maar ofwel hadden we geen tijd, ofwel was het te nat of te koud.
Vandaag, ondanks veel in te halen werk en enkele nogal lange telefoontjes (onder andere eindelijk met onze onlangs geopereerde Matadi-vriend die dat echt leek te appreciëren - ik moet echt afleren te denken dat iedereen eenzelfde hekel heeft aan die telefoon als ik), maakten we er eindelijk tijd voor.
Het weer was zacht, de zon scheen tussen de takken en de wolken door en dat gaf een bijzonder mooi licht. Behalve in de verte enkele motoren van landbouwvoertuigen en fazanten, geen enkel geluid. Wel opvallend veel molshopen.

Foto's Roger

Deze avond waren we uitgenodigd op de opening van een tentoonstelling (van onder andere gedichten) maar ik moet nog even werken. Die tentoonstelling zal het doel zijn van een van onze volgende wandelingen.

Tussen telefoontjes door een korte maar mooie wandeling achter de Staeyenmolen

Deze ochtend werd ik wakker gebeld door Telenet. Er kwam een heer onderzoeken wat er gaande was met onze verbinding, hij bracht het in orde en vertelde ons dat het Infrax was die de verbinding had verbroken (???).

Na de middag reden we even naar Sint-Truiden en wandelden daar eindelijk nog eens achter de Stayenmolen. Er werd onlangs veel gesnoeid op de spoorwegbermen maar toch kon Roger nog mooie foto's maken. Een vrij korte maar mooie wandeling:

Foto's Roger

Nany begrijpt niet goed waarom ik liever een mail stuur dan dat ik mensen opbel. Dat is een verhaal dat al heel lang gaande is: vroeger begreep ze ook niet goed dat ik liever brieven schreef naar mijn vrienden dan dat ik ze opbelde.

En deze avond kwam dat weer ter sprake tijdens een telefoontje waarbij ze onder andere wilde vertellen dat onze vriendin Rachel (91 jaar) ook gevallen is, vol blauwe plekken zit - en eerlijk gezegd, Nany was zo druk aan het praten dat ik me niet herinner of Rachel iets heeft gebroken. Nany wilde me doen bellen naar de dochter van Rachel, mijn Matadi-vriendin zonder pc. Ik antwoordde dat ik daar nu geen tijd voor had (ik was volop aan het koken) en dat heel waarschijnlijk die Matadi-vriendin van mij daar ook niet van gediend zou zijn.
Daarbij kwam dat Nany belde net toen ik twee kleine aardappelen aan het schillen was voor bij onze witloof met ham die in de oven stond. Na bijna 20 minuten babbelen, zei ik:'Ik moet nu echt voor die aardappelen zorgen' en dat vond ze echt niet zo leuk, voelde ik.

Na het avondeten, een telefoontje van Hendrik die enkele nogal serieuze problemen had... Maar daar ga ik niets over vertellen hoewel het een kortverhaal waard is!😉

Geen internet - en telefoonverbinding

Donderdag 16 februari 2017

Deze ochtend, voor ons vertrek naar het Leuvense, geen internetverbinding. Ik dacht dat het wel in orde zou komen tegen deze avond.

Eva (die steeds meer woordjes zegt) was zo schattig! Rond 14:30 uur - ze zat op mijn schoot terwijl ik voorlas en ik merkte dat ze moe werd - zei ik: 'We gaan je te slapen leggen, meisje'.
Zij greep meteen naar haar knuffel, naar haar fopspeen, liep voor ons uit naar de luiertafel, deed teken aan Roger dat hij haar moest optillen, liet haar Pamper verschonen, deed teken dat ze de vuile luier zelf in de vuilnisbak wilde smijten en liep daarna naar het traphekje. Roger droeg haar naar haar kamer waar we haar in bed legden. Ze viel vrijwel meteen in slaap.

Roger ging Matthias en Elena halen om 15:20 uur. Buurmeisje Anna kwam spelen en ik moest meedoen met het  "kriebelgevecht". Na een poosje liepen de kinderen naar buiten en daar kregen ze het gezelschap van Lionel en Millie.
Eva werd weer wakker, at haar fruitpap, en speelde vooral met haar "micro" (daar krijgt ze ook heel gemakkelijk een muziekje uit en dat vooral interesseert haar).

Er werd daarna nog een beetje televisie gekeken (ik zat mee te kijken: niet dat ik die kinderprogramma's zo bijzonder vind maar het is daar toch zo gezellig, dicht tegen de grond en dicht bij elkaar) en dochterlief, die ondertussen was thuisgekomen, zorgde voor het avondeten (bijzonder lekker, haar pasta met zelfgemaakte pesto, maar ik heb dus weer pasta gegeten, wat ik eigenlijk voortaan wil vermijden).

Roger en ik reden kort na het avondmaal naar huis... waar er nog steeds geen verbinding bleek te zijn met het Internet (en ook geen telefoonverbinding).
We hebben geprobeerd de modem uit en weer aan te zetten: het hielp niet. Dan maar gebeld naar Telenet. Ze komen morgen.

Heel vervelend, want ik zou enkele mails moeten beantwoorden. Nog een geluk dat er geen dringende vertaling wachtte!

Later:

Een telefoontje van Hendrik  gekregen op Rogers mobieltje (de vaste telefoon is immers niet te bereiken en mijn GSM doet hier thuis constant moeilijk om verbinding te krijgen).
Hij raadde mij aan in de instellingen van mijn smartphone "Wifi" uit te schakelen zodat het toestel sneller andere "wegen" zou vinden om online te gaan.

Dat heb ik dus gedaan en ik kon daarna de belangrijkste mails kort (want ik doe dat niet zo heel graag via mijn smartphone) beantwoorden via mijn mobieltje.

Rendez-vous

16°C in de schaduw vandaag en, na weer een telefoontje met Nany die zoals altijd heel veel op haar programma had staan, gingen we nog eens wandelen in Borgloon. We hadden er gisteren immers opgemerkt dat de "stadshoeve" eindelijk ontmanteld is en wilden er foto's van maken. Wat er van overbleef sprak tot mijn verbeelding en ik vroeg me af waar de stallen dan wel waren geweest. 'Misschien hadden ze geen dieren,' opperde Roger en ik: 'Als je spreekt van een hoeve, dan zijn er toch dieren?'.

Foto's Roger

 We wandelden daarna nog langer dan een uur in het mooie stadje.

Roger vertelde me dat  er vroeger een cinema was in dit pand

Foto's Roger

Na het avondeten maakten we ons klaar om naar Kortessem te gaan. We waren immers door Erfgoed Haspengouw uitgenodigd op "Rendez-vous" in de schuur van het kasteel van Printhagen.
Wat die "Rendez-vous" precies inhield, wisten we niet maar de binnenkant van die gerenoveerde schuur wilden we wel zien. We schreven ons dus in.
Later hoorden we van andere heemkunde- en werkgroep WOI-leden dat ze er ook zouden naartoe gaan en beseften we waarom ook wij waren uitgenodigd.

Het werd een heel gezellige receptie met enkele toespraken over onder andere de samenwerking tussen allerlei instanties en verenigingen die zich bezighouden met cultureel en ander erfgoed. We ontmoetten er ettelijke leden van Heemkunde Groot Heers en van de werkgroep WOI, enkele andere ons bekende (of gewoon "bekende") mensen uit Heers en Johnny en Christiane uit Borgloon. Deze laatste vertelde me dat ze ons had zien wandelen in Borgloon deze middag.
Ludo D. van Heemkunde Groot Heers herinnerde me eraan dat we vier of vijf jaar geleden ook aanwezig waren op die receptie van Erfgoed Haspengouw, toen in de stroopfabriek van Borgloon (ik was dat helemaal vergeten). Het blijkt te gaan om een jaarlijkse receptie bij de aanvang van het nieuwe werkjaar.

Met Ludo D. (foto Roger)

Het was heel gezellig! En die schuur (want daarvoor hadden we ons eigenlijk ingeschreven) is mooi gerenoveerd. Na de vele zoute hapjes (drank was er ook à volonté) kwamen ze rond met zoetigheden: allerlei gebakjes en soesjes. Ik ben geen zoetekauw maar die soesjes bekoorden me wel. Ik heb er kunnen aan weerstaan (in tegenstelling tot Roger... maar ik maakte dan wel discreet gebruik van mijn damptoestel).

Er was zoveel volk dat we onze auto heel ver van de schuur moesten parkeren en dat Roger nog eens een klein half uur moest stappen deze avond: beweging heeft hij meer dan voldoende gekregen vandaag.

Een licht lentegevoel en dan...

Veel werk vandaag (huishouden - oei mijn rug! - vertalen, teksten nalezen, een heel oude Limburgse monografie van de KVLS zoeken om op te sturen naar een heemkundige kring, mails beantwoorden, koken, eventjes chatten en tevergeefs enkele keren proberen Nany aan telefoon te krijgen)!

Toch vonden we tijd genoeg voor een vrij lange wandeling in Borgloon. De wind was gaan liggen, de zon scheen en het leek een heel klein beetje lente.

We waren dus in Borgloon en op een zeker moment niet zo ver van de Aldi. Waar ze al sinds enkele weken "beweegbare krukken" verkopen. Al van de eerste keer dat ik ze zag, wilde ik zoiets kopen voor Roger die naar mijn "goesting*" te veel tijd zittend aan zijn pc doorbrengt.
Vandaag besliste ik dat hij die kruk kreeg, als een soort laat verjaardagsgeschenk.😊
Naar het schijnt beweeg je op zulke kruk onbewust heel veel, en precies dat wil ik bereiken.

De lieve Roger vroeg me nog voor we één kruk in ons winkelwagentje plaatsten:'Kopen we er één of twee?'

Een enkele kruk vond ik genoeg (ook qua prijs!) en trouwens, ik zal wel verder zorgen dat ik geen uren aan een stuk zit.

Het is nu wel afwachten of Roger zijn vroegere bureaustoel niet zal missen (ik hoop van niet).

* Sorry, ik vind "goesting" zo veel mooier dan "zin"

Marina

Vrij veel werk vandaag: buiten onze wekelijkse uitgebreide boodschappen (en ik maak mezelf dan maar wijs dat Roger daarmee voldoende beweging heeft gekregen), de nodige taken in het huishouden en het koken, heb ik ook die twee andere nieuwe teksten voor het boek van de werkgroep WOI nagelezen (ik was daar enkele uren mee zoet maar toch: weer valt me op dat de meesten van die "schrijvers"- die niet de pretentie hebben "schrijvers" te zijn - in feite heel goed schrijven) en een paar mails, die al dagen daarop wachtten, beantwoord.

Hendrik vertelde me vorig weekend dat hij het altijd grappig vindt als ik spreek over "mails beantwoorden" als over een hele taak.  Het zit inderdaad zo dat sommige vrienden van mij me nu mails sturen in plaats van, zoals vroeger, brieven via de post. Een mail beantwoorden vertegenwoordigt voor mij dus vaak (niet altijd: er zijn inderdaad mails die ik met een paar woorden kan beantwoorden) hetzelfde werk als een ouderwetse brief schrijven.
Eigenlijk wilde ik ook nog naar Nany bellen maar toen ik daar eindelijk wat tijd voor vond, was het al over 21 uur. En dan zit zij zeker naar een film of zo te kijken.

En dat ben ik sinds ongeveer 23 uur (na alle "dagtaken") ook aan het doen: ik was aan het kijken naar "Marina". Zo'n  mooie film: ik ga verder kijken!

Weekend met Hendrik

Hij kwam vrijdagavond nogal laat aan in Sint-Truiden waar we hem afhaalden. Pas rond 21:30 uur zaten we aan tafel nadat een eerste wasmachine was in gang gezet. Twee wasmachinebeurten later, nadat Hendrik en ik samen de was te drogen hadden gehangen en terwijl Roger de vaatwasser aan het werk zette, stelden we vast dat het veel te laat was geworden om te kijken naar de film die eerst op ons avondprogramma stond. Toch bleven we nog enkele uren praten bij enkele glazen Westmalle of wijn.

Zaterdag, na de brunch, reden we naar Sint-Truiden waar Roger zijn "verplichte" dagelijkse beweging kreeg (van de parking aan de rand van de stad naar de Grote Markt en terug - ik schrijf "verplichte" beweging omdat we ooit aan dokters hebben beloofd dat Roger elke dag voldoende zou bewegen voor zijn hart. Alleen is het soms moeilijk dat uurtje wandelen in te plannen als de dagen te druk zijn of als het te koud is). Hendrik en ik kochten er enkele e-liquids.
Daarna reden we naar de Action (ik wilde er shampoo kopen) alvorens thuis aan het avondeten te beginnen werken.

Om 20 uur zaten we in een Natuurpuntlokaal in Gelinden te luisteren naar een boeiende (maar wel veel te lange) uitleg over onder andere de "mergelgrotten van Vechmaal" gegeven door Michiel Dusar.
We waren pas terug thuis rond 23:30 uur!
En toch wilden we deze keer nog kijken naar... "Het Jungle boek" waarin, zoals Hendrik ons uitlegde, zowat alles, behalve Mowgli, gerenderd is.  Gewoon prachtig! Zeger, kijk zelf eens, jij die ook met renderen bezig bent!
Uiteraard moesten we daarna nog wat napraten... en dus werd het weer te laat.

Vandaag werd er lang geslapen, kreeg ik na de brunch een telefoontje van Nany die zelf weer van alles heeft meegemaakt (ook niet zo positieve dingen) en die me vertelde dat een van onze Matadi-vrienden (92 jaar) een heupbreuk heeft opgelopen door een val, heb ik tussendoor wat opgeruimd en reden we even naar dat sportcafeetje in Sint-Truiden waar we een biertje dronken.
Terwijl ik deze avond kookte, plooide Hendrik zijn was op.
En rond 21:45 uur nam Hendrik de trein terug naar het Antwerpse.

Daarna heb ik tot nu een van de drie nieuwe teksten, door Elie Missotten aan Google drive toegevoegd voor het boek van de werkgroep WOI, nagelezen. De twee andere teksten bewaar ik voor morgen of zo: ik ben veel te moe!

Eventjes tijd gekregen om te lezen tijdens het babysitten

Weer wilde Eva dat ik verhaaltjes zou vertellen en weer bracht ze me prentenboek na prentenboek. Maar vandaag heeft ze ook wat gespeeld voor ze rond 14:45 uur echt te moe werd.
We brachten haar naar bed.

En ik kreeg even de tijd om de (papieren) krant te lezen. De radio, de kranten, overal hoor en lees je dat het salafisme in opmars is in België. Maar echt heel veel uitleg hoorde of las ik nergens.

Vlak voordat Roger Elena en Matthias zou gaan halen, surfte ik via mijn smartphone even naar "Visionair België" en wat ik daar las, vond ik veel interessanter: lees zelf maar hier.

Elena en Matthias werden afgehaald en Eva sliep nog steeds toen ze thuis aankwamen. Ze bleef ook slapen terwijl haar broer, zus en ik verstoppertje speelden met heel veel gelach, geroep en gejuich. Op een zeker ogenblik dacht ik buiten de ijscoman te horen (Elena, Matthias en ik waren nog steeds druk aan het spelen) en ik vroeg me af sinds wanneer die in de winter rondreed.
'Eva heeft haar muzikaal uiltje in gang gezet: zal ik haar gaan halen?' vroeg Roger me ineens. Het was dus niet de ijscoman! En lachen dat Matthias en Elena deden met die domme oma die dacht dat er in de winter een ijscoman rondreed!

Eva was heel goed gezind, at haar fruitpap (voor een deel zelfstandig) gretig op, wilde daarna meespelen (onder andere met een ballon die "de grond niet mocht raken"). Elena stelde nog andere spelletjes voor; Eva liep ondertussen rond - heel goed doet ze dat nu - of zat op de schoot van opa en ikzelf heb vandaag voldoende beweging gekregen!😊
En dan wilde Matthias naar een filmpje kijken, wilde Elena tekenen (en ondertussen eigenlijk ook af en toe tv kijken),

Onze dochter kwam thuis en het werd voor ons beiden tijd om samen te koken (en een beetje te praten).

Kort na het avondeten zijn Roger en ik naar huis vertrokken.
Waar ik nog eens (deze keer aandachtiger) las wat Johan Sanctorum schrijft over het salafisme in België.

Lezing vergeten!

Vandaag deden we, na enkele huishoud- en andere taken, de uitgebreide boodschappen waar we gisteren geen tijd voor vonden. Daarna, vlak voor het koken,  een telefoontje van Jan Gerits over onder andere de volgende Limburgse monografie van de KVLS.
Na het avondeten wilde ik nog eens proberen te bellen naar onze Matadi-vriend maar kreeg net op dat moment zelf een telefoontje (op het vaste toestel) van Nany die vandaag samen met tante José bij hem op bezoek is gegaan. Hij maakt het goed.

Tijdens ons (nogal lang) gesprek voelde ik mijn smartwatch trillen maar schonk er geen aandacht aan: ik zou het binnenkomende bericht later wel lezen. Nadat Nany had opgelegd, vond ik het tijd voor een uurtje lezen op papier met een blokje bittere chocolade in de mond, maar bekeek ik eerst  toch even mijn smartwatch.

Ai, ik bleek helemaal vergeten te zijn dat we deze avond in Borgloon naar een lezing zouden gaan over de Sikhs tijdens Wereldoorlog I!

Of "wilde" mijn onderbewustzijn dat vergeten? Want, ik moet toegeven dat, hoewel ik verwachtte dat die lezing heel interessant zou zijn, ik iets had van "eigenlijk is het goed zo: eindelijk nog een paar rustige uren".

Jeune et jolie

Hoeveel werk ik ook heb, ik kan niet gaan slapen zonder even daarvoor wat gelezen te hebben (maar nu wil ik het echt niet hebben over mijn vandaag schaarse lectuur) of naar een film gekeken te hebben.

Deze avond, heel laat, was dat de film "Jeune et jolie". In het begin vond ik die nogal langdradig maar vanaf een bepaalde scene wilde ik zeker tot het einde kijken.
Ik herkende immers zoveel situaties uit mijn jonge tijd (nee hoor, een hoer ben ik nooit geweest!👵 maar "jeune et jolie" ooit wel, al besefte ik dat, zoals de meeste meisjes van mijn generatie, toen niet) en zoveel liedjes van Françoise Hardy op de achtergrond!

Op bezoek

We zouden vandaag Rogers nicht (in de betekenis van "cousine") Jeannine vergezellen naar haar broer die onlangs zijn vrouw verloor.
Uiteraard vertelde hij uitgebreid en met veel emotie over het voorval, over zijn overleden echtgenote, over hoe ze elkaar hebben leren kennen, over hun reizen, over zijn ontreddering, over vroegere familiale anekdoten. Maar ook over kunst, geschiedenis en geografie, terwijl hij er telkens de nodige boeken bijhaalde. Een wandelende encyclopedie is die man!

Resultaat: we bleven er veel langer dan voorzien, ik at toch maar weer (uit beleefdheid) een stukje taart bij mijn uitstekende thee, er was daarna geen tijd meer voor de geplande boodschappen (alleen in de Lidl snel iets kopen voor deze avond zat er nog in) en ik moest nog een poosje werken na het avondeten.

Maar... ik kreeg de indruk dat de "kozijn" van Roger echt blij was dat we langskwamen! Dat zullen we dus nog herhalen!

Levensecht toneel

We namen deze middag de bus naar Hasselt; wandelden daar anderhalf uur rond en gingen dan een Orval of Westmalle drinken op een verwarmd terras van de Grote Markt.

Naast ons zaten twee oudere mannen te praten en te filosoferen. Uiteraard observeerden we en luisterden we ze stiekem af.
Ik had de indruk dat we te maken hadden met leerkrachten en dat werd weldra bevestigd door een van de twee toen hij herinneringen ophaalde aan hun leraren-loopbaan in een bepaalde school. De oudste man (80 jaar, hoorden we) leek een beetje depressief. In feite leek hij te wachten op zijn einde, want hij vond toch maar dat hij voor iedereen een last was. In niet veel had hij nog zin, behalve dan om elke dag een paar biertjes te drinken op dat verwarmde terras, er te genieten van een paar sigaren en te denken aan vroeger. De andere, die iets jonger leek, probeerde hem op te beuren maar slaagde daar niet zo goed in. Hijzelf genoot nog van reizen en van een hele boel andere zaken, ook "in afwachting van het einde". En dan begonnen ze over dat einde, hoe ze dat het liefst zouden meemaken. 'Ik zou willen dat ik thuis in een fauteuil de krant begon te lezen, in slaap viel en niet meer wakker werd', zei de jongste. 'Maar we kunnen niet kiezen,' antwoordde de oudste. 'Ik bewonder mensen die kunnen geloven in iets daarna,' zei de minst oude, 'maar ik ben vrijmetselaar, dus...'
Het filosofisch gesprek dat volgde (over onder andere de zin van het leven en de weinige waarde van materiële bezittingen) was niet echt opbeurend, maar Roger en ik kregen wel de indruk dat we naar een toneelstuk keken.
Ze besloten, vlak voor ze afscheid van elkaar namen, dat 'ze geloofden in de mens tussen zijn geboorte en zijn dood'. Dat vond ik jammer genoeg een pover einde van een gesprek dat voor de rest op vrij hoog niveau stond: hoe kun je "geloven" in iets waarvan je weet dat het bestaat?

Toen ze opstonden, was het voor ons ook tijd om naar de bushalte te wandelen. We hebben er geen minuut op de bus moeten wachten en onderweg kon ik dan weer scholieren gadeslaan. Vooral 3 jonge meisjes die het ene zakje chips na het andere oppeuzelden terwijl ze vertelden over hun schooldag, hun vriendjes enzovoort.

Ik had opgemerkt dat de minst oude man op het terras klaagde dat alle communicatie tegenwoordig via mail ging ('Telefoneren doen ze niet meer') en bedacht dat onze Matadi-vriend, die ook in de 80 is, misschien ook liever een telefoontje zou krijgen. Ik belde hem dus maar hij gaf niet thuis.

Na het avondeten kreeg ik dan weer een telefoontje van Hendrik dat ik na een dik halfuur moest beëindigen: er wachtte een nieuwe na te lezen tekst op mij op Google Drive (in verband met dat boek van de werkgroep WOI).

Stille zondag

Veel minder regen vandaag: we maakten een wandeling rondom ons dorp. Eigenlijk een heel mooi dorpje. En heel stil: behalve een haan die kraaide, een koe die loeide en een hond die blafte, hoorden we niets dan hier en daar een kraai en geritsel van bladeren.
In een wei zagen we meer appelen liggen rotten dan er kweeperen in onze tuin liggen te vergaan (en dan hebben wij nog tientallen kilo's andere kweeperen moeten wegsmijten: echt zonde!).

Daarna dronken we een biertje in die cafetaria waar ik ooit mijn vroegere cursist heb ontmoet (hij was er niet vandaag) en na het avondeten, een telefoontje met Nany en het beantwoorden van een paar mails, ben ik beginnen lezen in "De leden van de jury" van Clem Schouwenaars.
Even boeiend als het vorige boek van hem (en dat belooft: ik heb nog andere boeken van die auteur gevonden in onze bibliotheek, en over sommige daarvan - die hijzelf dus gelezen had - was Roger ook al vol lof).

De auteur hanteert meestal een godsstandpunt maar in tegenstelling tot de meeste schrijvers die kiezen voor dat standpunt (meestal doen ze dat, denk ik, omdat het minder moeite vraagt - je hoeft je immers niet af te vragen of een bepaald personage weet of niet weet wat jij als auteur weet -  en dat voel je dan ook aan het resultaat dat vaak heel rommelig overkomt) doet Schouwenaars dat op een voortreffelijke manier.
Wel kiest hij consequent voor het "possessief lidwoord" waar ik nu spontaan het bezittelijk voornaamwoord zou gebruiken. Dit boek is dan ook geschreven in de jaren 70 van vorige eeuw en Nederlands is, in tegenstelling tot Frans, een heel levende taal waarvoor een kleine vijftig jaar een groot verschil kan maken.

Het is nu al wel over 24 uur maar ik ga toch nog een uurtje verder lezen!😊

Over slechte eetgewoontes en "toffe" lectuur

Het heeft de hele dag geregend. Heel erg vond ik dat, want Roger moet elke dag wat beweging krijgen (en ik eigenlijk ook: gisteren voelden mijn gewrichten al heel fel het gevolg van te weinig wandelen). En dan zegt Roger ineens: 'Als je wilt, "wandelen" we nog eens in Ikea'.

Beter dat dan niets, dacht ik, en ik deed mijn jas aan.

Wat een volk in die winkel vandaag! Het leek er wel op of alle Luikenaars (we waren in de Ikea van Hognoul) daar zorgden voor hun zaterdagse beweging! 😁 Te druk voor mij!

Maar kom, Roger heeft een uur "gewandeld" (en ik dus ook, en mijn gewrichten deden weer fel pijn). In het Ikea-restaurant dronken we koffie en thee en observeerden we (uiteraard) wat er rondom ons gebeurde. Ongelooflijk hoeveel mensen frieten zaten te eten! Terwijl aardappelen op zich al niet zo gezond zijn en frieten meestal worden gebakken in zonnebloemolie, een olie met veel te veel omega zes vetzuren.

Thuis zorgde ik voor het avondeten en na het avondmaal, terwijl Roger de vaatwasser vulde, genoot ik van de laatste bladzijden van "De werken van barmhartigheid" van Clem Schouwenaars. Ik kende die auteur daarvoor helemaal niet en dat bleek echt een "gat in mijn cultuur"! Ik vind die ongelooflijk goed en ik zat de laatste weken elke dag een uurtje (dat wil zeggen: als ik dat vrije uurtje al kreeg) te genieten van zijn levensechte verhalen, van de heel leesbare, mooie stijl, van zijn ironie en sarcasme. Wat ik nu schrijf geldt wat mij betreft natuurlijk voorlopig alleen voor dit ene boek (maar ik heb tussen onze vele boeken al een ander van hem gevonden: daar begin ik morgen aan).
Ja, ik weet het, vrienden en familie: ik heb van sommigen de "opdracht" gekregen een of ander boek te lezen en dan te zeggen wat ik ervan vind. Heb even geduld: ik lees die boeken ook wel ooit!

Voor ik wat tijd besteedde aan het beantwoorden van een paar mails, keek ik nog eens naar een kookprogramma met Sofie Dumont (op mijn scherm dus, niet op televisie). Toen ik daar vroeger naar keek, viel me al op dat ze te vaak arachideolie gebruikte (met te veel omega zes vetzuren) en deze keer viel me op dat ze, om een roomsaus te maken, dezelfde fout maakte als ik vroeger: sojaroom gebruiken, 'omdat plantaardige room gezonder is dan melkroom'.
Nee dus: sojaroom wordt gemaakt met (weer) die "verkeerde" zonnebloemolie!

Vandaag ook vernomen (deze keer niet via Nany maar via de blog van mijn tante-vriendin - ik kan er geen link meer naar plaatsen, want ze heeft gezorgd dat haar blog nog enkel voor enkele vrienden toegankelijk is) dat onze Matadi-vriend weer thuis is. Eerst dacht ik hem en zijn vrouw even op te bellen, maar ik bedacht me. Als ze zijn zoals ik, worden ze liever gerust gelaten deze dagen. Ik heb hem dus gewoon een "welkom thuis"-mailtje gestuurd.

Zalige vrijdag

Deze ochtend vergezelde Roger Michel, de voorzitter van Heemkunde Groot Heers, naar het kasteel van Heks om voor de werkgroep WOI foto's te maken van affiches uit Wereld Oorlog I die daar in een piepklein kamertje dienstdoen als behang. Hij vertelde me achteraf kort over zijn bezoek en, eerlijk, hoewel hij niet veel van het kasteelinterieur heeft gezien, het sprak tot mijn verbeelding.

Daarna vond ik dat we nog eens moesten wandelen. Roger reed eerst naar de Kringwinkel waar ik aan elke verleiding weerstond behalve dan dat ik weer een kinderboek kocht.

En dan gingen we "echt" wandelen, in het wachtbekken "Dorpsweide" vlak bij Sint-Truiden. In de post waar de link hierboven naar voert, noem ik het "wachtbekken van de Cicindria", maar ik denk dat dit niet de correcte benaming was.

Het werd een mooie, rustgevende wandeling, met veel watervogels en enkele roofvogels, en deze keer met minder last van verkeerslawaai. Alleen voelde ik aan mijn gewrichten dat we al veel te lang niet meer hadden gewandeld. Pas tegen het einde van onze lus begonnen die minder pijn te doen.

'Nu hebben we een Bink verdiend,' zei Roger toen we terug bij de auto aankwamen. Ik dacht dat de brouwerij van Kerkom gesloten zou zijn maar ik vergiste me, en, gezeten vlakbij de kachel (dezelfde als wij in Antwerpen hadden, maar een kleiner formaat) genoten we daar van een Blonde Bink.

's Avonds aten we een rijke groentesoep gevolgd door een stamppot (veel in koolzaadolie gestoofde spitskool, look en kurkuma en weinig gekookte aardappelen) met een beetje spek in de oven gebakken en een spiegelei.
Zalig!

'Ik mis mijn vriend'

Terwijl de kindjes in de vooravond gezellig naar tv keken (ja, het was gezellig, zelfs voor mij. Hoewel ik maar met één oog keek en met het ander oog Eva gadesloeg en af en toe in de keuken ging kijken naar de aardappelen en de bloemkool genoot ik van de warme sfeer) zei Matthias ineens tegen mij: 'Oma, ik mis mijn vriend!'
'Dat kan ik begrijpen, jongen, maar wie is jouw vriend?'antwoordde ik.
'Ha, Millie hé, oma!'
Zo schattig vond ik dat! Millie is het buurmeisje, de zus van Lionel, die er toen inderdaad niet bij zat.

Babysitten, heemkunde en Lichtmis

Na het middageten wilde Eva op mijn schoot zitten terwijl ik verhaaltjes vertelde (de prentenboekjes had ze er zelf bijgehaald). Ik bedacht toen dat als ik ze op die manier tot een uur of 15 kon bezig houden, ze goed zou slapen wanneer Roger de andere kindjes ging halen en ik ze niet zou hoeven op te tillen.

Het is gelukt: Eva kreeg maar niet genoeg van de verhaaltjes, haalde er steeds meer prentenboekjes bij... Tot ze iets voor 15 uur zowat in slaap viel op mijn schoot.
We legden haar in bed en iets later reed Roger naar de school.

Rond 15:30 uur kwam hij terug met Elena en Matthias. Die veel te vertellen hadden, rollenspelletjes wilden spelen, daarna tekenen samen met buurmeisje Anna die was komen spelen en uiteindelijk naar filmpjes kijken. Ondertussen was Eva weer wakker geworden en gaf ik haar fruitpap.

Iets voor 18 uur kwam onze schoonzoon aan. Ik was bijna klaar met koken en liet het aan hem over om het vlees te bakken en een sausje te maken voor bij de bloemkool. Roger en ik reden terug naar Heers waar we, nadat we thuis snel een kom soep (restje van  gisteren) hadden gegeten, naar de algemene vergadering van Heemkunde Groot Heers reden.

We waren met bijzonder weinig mensen op die vergadering: die griep hé! Goedkeuring van de rekening, programma 2017 (het wordt interessant maar druk), waarna Roger een fotoreeks van de activiteiten van 2016 presenteerde en we van Jos V. een boeiende uitleg kregen over het ontstaan van Lichtmis.

Weer te weinig beweging voor Roger

Ik was klaar met mijn huishoudelijk werk, had Oostland (99 bladzijden deze keer) volledig nagelezen, had een mailtje van Ivo Hermans beantwoord die in zijn "Sacai" één fout had gevonden (ikzelf enkele meer), hem vragend of hij het typoscript deze keer ook alleen op papier had laten nalezen (ikzelf heb niet nagelezen, anders hadden we wel de moeite gedaan om de tekst te scannen). Ja, dat had hij. Stom, want het soort fout dat hijzelf gevonden heeft is een van de zaken die Word onmiddellijk aanwijst.

We hadden nog enkele uren vrij voor Roger op dokterscontrole moest en ik stelde een wandeling voor. Roger wilde echter liever op bezoek bij zijn nicht Jeannine.

We werden met open armen ontvangen. Jeannine (die twee lieve nieuwe honden heeft) vond het een beetje raar dat ik een stukje taart weigerde, maar echt, ik heb besloten suiker zoveel mogelijk te vermijden. Ik weet dat andere mensen liever bier of wijn bannen, ik niet.

We praatten uiteraard over het overlijden van haar schoonzus. En over de tweede wereldoorlog. Ze gaf me een hele boel lectuur mee over die oorlog: ik weet weer wat lezen!

Terwijl Roger later naar de dokter ging, zorgde ik voor ons eenvoudig avondeten (groentesoep, zalm met een mix van groene groenten). En kreeg ik een telefoontje van Nany die ook een bericht had gekregen van onze Matadi-vrienden. Toen ze vernam dat ik al op de hoogte was, leek ze te zeggen dat ze dan had verwacht dat ik haar zou opgebeld hebben. Tja zeg, ik had andere zaken aan mijn hoofd vandaag!

Roger kwam terug (alles oké maar één medicijn mag anders gedoseerd worden), we aten, ik las een uurtje in de relax (nee, nog niets van wat Jeannine ons had meegegeven) en daarna vertaalde ik enkele gedichten van Maj voor Bernadette.

En... deze avond, voor het slapengaan, zit ik met een onvoldaan gevoel: Roger kreeg te weinig beweging vandaag.