Het was weer veel te koud vandaag en Roger hoestte nog steeds: geen wandeling maar wel een heel rustige dag. Ik hou daarvan en geniet ervan, want binnenkort wordt dat nieuwe jaar weer veel te druk naar mijn zin.
We hebben veel gelezen (onder andere het jongste nummer van "Heemkunde Limburg" waarin vijf artikels van Jan Gerits opgenomen zijn, en wat mij betreft, ook in "Immensités" van Sylvie Germain) en deze avond lekker gegeten. Nee, we hebben niet echt een feest gemaakt van deze 31 december maar toch aan ons gewone dagelijkse (altijd lekker, volgens Roger) avondeten een aperitiefje (Oloroso en inktvistentakels) toegevoegd. En deze avond gekeken naar "Bienvenue chez les Ch'tis".
Onze film moesten we echter onderbreken om middernacht omdat de traditie vraagt dat ik dan even bel naar de kinderen en naar Nany.
Nany (die het gisterenavond aan telefoon "droevig" vond dat Roger en ik niets speciaals meer doen op 31 december) zat bij een dochter van tante José Nieuwjaar te vieren, en Zeger zat bij zijn zus en schoonbroer lekker te eten.
Hendrik vertelde me dat hij die film enkele jaren geleden had bekeken samen met een Franse vriend en vroeg me of zijn papa (Roger dus) er wel kon van genieten: 'Want je moet echt veel voeling hebben met Franse humor,' legde hij uit.
Inderdaad! Op een bepaald ogenblik wilde Roger niet meer verder kijken; hij vond de film nogal flauw terwijl ik ontzettend genoot van die Franse humor en van de meer sentimentele aspecten in die film.
Uiteindelijk heb ik de film in mijn eentje uitgekeken: ik heb al vaak opgemerkt dat je eigen taal ook bepaalt hoe je reageert op en omgaat met andere sociale aspecten in je leven (en daar onder andere ging die film net over!).
Nee, geen feest dus hier maar dat vond ik niet erg of droevig, integendeel: ik geniet van de relatieve rust die we deze dagen krijgen.
Ik ga nog even verder lezen!
Gelukkig 2017, vrienden!
zaterdag 31 december 2016
vrijdag 30 december 2016
Te koud
Nu besef ik dat Roger gelijk had toen hij koos voor een aangetekende zending! Hij hoest immers nog fel en veel en een hele (koude) dag trein op, trein af zou waarschijnlijk niet zo gezond zijn geweest voor hem.
Jammer voor de treinbiljetten die, in tegenstelling tot wat mijn tante-vriendin beweerde, niet terugbetaald worden als je ze via het Internet hebt gekocht.
Vandaag dus enkel een vrij korte wandeling in de buurt; en ja... het was heel koud!
Jammer voor de treinbiljetten die, in tegenstelling tot wat mijn tante-vriendin beweerde, niet terugbetaald worden als je ze via het Internet hebt gekocht.
Vandaag dus enkel een vrij korte wandeling in de buurt; en ja... het was heel koud!
woensdag 28 december 2016
Ontgoocheld
Ik moet iets afleveren in de provincie Luxemburg tegen ten laatste volgende week maandag. Onmogelijk het document per mail te leveren en de post is niet altijd betrouwbaar.
Dus had ik Roger voorgesteld er overmorgen met de trein naartoe te reizen.
Roger stribbelde tegen, herinnerde me eraan dat we over een auto beschikken. Ik argumenteerde dat net die auto maakt dat we te weinig bewegen, dat met de trein reizen op onze leeftijd echt goedkoop is en dat we daar te weinig gebruik van maken, enzovoort.
En... Roger hapte toe.
Ik heb dan gisteren meteen onze treinbiljetten online gekocht en ik verheugde me op onze avontuurlijke treinreis van volgende vrijdag: in het gaan en in het terugkomen telkens twee keer overstappen, in die stations telkens wachten en misschien ergens onderweg een hapje lekkere ongezonde kost eten. Onderweg genieten van de landschappen én van het boek dat ik bij me zou hebben.
En een hele dag lang niet aan het huishouden hoeven te denken.
En dan staan we vandaag op en zegt Roger: 'Misschien is het oké als dat document aangetekend wordt opgestuurd?'
Ik geloofde mijn oren niet! We hadden toch afgesproken dat we er een treinreis zouden van maken? Ik had toch de kaartjes al gekocht en zelfs geprint?
Een aangetekende zending was ook oké. Dus liepen we naar de post in Heers (dat heb ik wel kunnen bekomen: dat we zoveel mogelijk te voet zouden doen) liepen daarna ook even de Delhaize binnen en keerden daarna te voet terug naar huis.
Ik was wel heel erg ontgoocheld: hoe krijg je een autobezitter dan wél ooit op de trein???
Rogers verkoudheid speelde misschien een rol in zijn beslissing: vandaag hoestte hij immers nog iets meer dan gisteren.
O ja, die treinkaartjes zal ik maar bij het kladpapier sorteren. Kunnen de kleinkinderen mooie tekeningen maken op de achterkant ervan.
Dus had ik Roger voorgesteld er overmorgen met de trein naartoe te reizen.
Roger stribbelde tegen, herinnerde me eraan dat we over een auto beschikken. Ik argumenteerde dat net die auto maakt dat we te weinig bewegen, dat met de trein reizen op onze leeftijd echt goedkoop is en dat we daar te weinig gebruik van maken, enzovoort.
En... Roger hapte toe.
Ik heb dan gisteren meteen onze treinbiljetten online gekocht en ik verheugde me op onze avontuurlijke treinreis van volgende vrijdag: in het gaan en in het terugkomen telkens twee keer overstappen, in die stations telkens wachten en misschien ergens onderweg een hapje lekkere ongezonde kost eten. Onderweg genieten van de landschappen én van het boek dat ik bij me zou hebben.
En een hele dag lang niet aan het huishouden hoeven te denken.
En dan staan we vandaag op en zegt Roger: 'Misschien is het oké als dat document aangetekend wordt opgestuurd?'
Ik geloofde mijn oren niet! We hadden toch afgesproken dat we er een treinreis zouden van maken? Ik had toch de kaartjes al gekocht en zelfs geprint?
Een aangetekende zending was ook oké. Dus liepen we naar de post in Heers (dat heb ik wel kunnen bekomen: dat we zoveel mogelijk te voet zouden doen) liepen daarna ook even de Delhaize binnen en keerden daarna te voet terug naar huis.
Ik was wel heel erg ontgoocheld: hoe krijg je een autobezitter dan wél ooit op de trein???
Rogers verkoudheid speelde misschien een rol in zijn beslissing: vandaag hoestte hij immers nog iets meer dan gisteren.
O ja, die treinkaartjes zal ik maar bij het kladpapier sorteren. Kunnen de kleinkinderen mooie tekeningen maken op de achterkant ervan.
dinsdag 27 december 2016
Hendrik was hier na Kerstmis
Toen we vorige zaterdag bij onze dochter en schoonzoon aankwamen, was de tafel al sfeervol gedekt en maakten Elena en Matthias ijverig hapjes klaar.
Kort daarop ging Roger Hendrik afhalen aan het station van Leuven en nog wat later kwamen zij tegelijk met Zeger aan, gevolgd door mijn broertje, zijn gezin en Nany. Het werd een gezellige avond, met lekker eten, leuke pakjes voor de kindjes, interessante gesprekken, mooie achtergrondmuziek en heel lekkere wijn. Mijn zus miste ik wel.
Matthias viel aan tafel in slaap tijden het dessert, dat zijn papa hem desondanks verder voerde. Het was echt een grappig gezicht: Matthias die zalig glimlachend zijn ijsje opat terwijl hij eigenlijk sliep. Droomde hij dat hij een ijsje aan het eten was?
Hendrik reed mee naar hier en uiteraard gingen we niet meteen naar bed toen we rond 2 uur 's nachts thuis aankwamen.
De volgende dagen werd er, buiten lang slapen, gewassen, gekookt, opgeruimd, naar films gekeken, gewandeld in het mooie Kerniel, lekker gegeten, veel gepraat... en getelefoneerd met Nany die slecht nieuws had over een gemeenschappelijke vriend.
Tussendoor heb ik ook "Le livre des nuits" van Sylvie Germain uitgelezen. Gewoon prachtig!
Deze avond brachten we Hendrik naar het station van Sint-Truiden. Daar kwam iets na ons een ambulance aan. Ik vreesde al een of ander ongeluk maar het bleek te gaan om een dronken meid.😄
En... sinds vorige nacht lijkt Roger me snipverkouden te zijn! Vervelend, voor hem uiteraard, maar ook omdat we voor binnenkort iets heel speciaals voor ons doen hebben gepland, ik daar al de nodige stappen voor heb ondernomen en het nodige geld betaald en dus echt ziek worden me niet de goede optie lijkt op dit moment!
Kort daarop ging Roger Hendrik afhalen aan het station van Leuven en nog wat later kwamen zij tegelijk met Zeger aan, gevolgd door mijn broertje, zijn gezin en Nany. Het werd een gezellige avond, met lekker eten, leuke pakjes voor de kindjes, interessante gesprekken, mooie achtergrondmuziek en heel lekkere wijn. Mijn zus miste ik wel.
Matthias viel aan tafel in slaap tijden het dessert, dat zijn papa hem desondanks verder voerde. Het was echt een grappig gezicht: Matthias die zalig glimlachend zijn ijsje opat terwijl hij eigenlijk sliep. Droomde hij dat hij een ijsje aan het eten was?
 |
| Eva danst.. tot ze beseft dat ze zich nergens meer aan vasthoudt |
 |
| Hapjes klaargemaakt door Elena en Matthias |
 |
| Hendrik en Nany |
 |
| Zeger en Hendrik |
 |
| Foto's Roger |
De volgende dagen werd er, buiten lang slapen, gewassen, gekookt, opgeruimd, naar films gekeken, gewandeld in het mooie Kerniel, lekker gegeten, veel gepraat... en getelefoneerd met Nany die slecht nieuws had over een gemeenschappelijke vriend.
Tussendoor heb ik ook "Le livre des nuits" van Sylvie Germain uitgelezen. Gewoon prachtig!
Deze avond brachten we Hendrik naar het station van Sint-Truiden. Daar kwam iets na ons een ambulance aan. Ik vreesde al een of ander ongeluk maar het bleek te gaan om een dronken meid.😄
En... sinds vorige nacht lijkt Roger me snipverkouden te zijn! Vervelend, voor hem uiteraard, maar ook omdat we voor binnenkort iets heel speciaals voor ons doen hebben gepland, ik daar al de nodige stappen voor heb ondernomen en het nodige geld betaald en dus echt ziek worden me niet de goede optie lijkt op dit moment!
vrijdag 23 december 2016
Koken voor Kerstmis!
Vandaag heb ik (uiteraard niet enkel) gekookt voor morgen. Ik moet voor het hoofdgerecht zorgen (dit is de derde keer dat ik het gerecht klaarmaak: de eerste keer - met everzwijn - was toen Hendrik hier was, de tweede keer - met hinde - toen onze dochter en schoonzoon plus kindjes hier waren, waarna ik besloot dat het everzwijn zou worden).
Als het hoofdgerecht morgen iedereen (behalve de kindjes dan ) aanstaat, bewaar ik het (deels eigen) recept.
Ons schoonzusje zorgt voor het voorgerecht en onze dochter en schoonzoon zorgen voor hapjes bij het aperitief en voor een dessert.
Mijn zus Bie kan er jammer genoeg weer niet bij zijn.
Traditioneel eten we met Kerstmis een heel eenvoudig dessert (een ijsje bijvoorbeeld, maar voor mij hoeft er zelfs geen dessert te worden voorzien: ik eet liever een stuk fruit of wat kaas achteraf). Toch wilde ik deze avond eens kijken wat er zoal wordt voorgesteld als kerstdessert, onder andere door Jeroen Meeus.
Wat een hoeveelheid suiker gebruikt die wel in zijn (klassieke) desserten! Niet verwonderlijk dat ik er niet zo van hou! En ineens vind ik het heel normaal dat een groot deel van de bevolking te dik is. Ik ben er zeker van dat, als ik elke dag zulk dessert zou eten, ik zou veranderen in een bolletje! Onze eerste maanden Haspengouw zorgden bij Roger en mij immers ook al voor een record aan gewichtstoename... omdat we ons elke week zeker twee keer tegoed deden aan (nochtans, vergeleken met ander gebak, echt niet zo zoete) Limburgse taart.
Maar kom, nog voor ik deze avond keek naar hoeveel suiker Jeroen Meeus in zijn nagerechten kapt, ging ik gewoon op in het bereiden van mijn stoofschotel van everzwijn met paddenstoelen en gelei van kweeperen en veenbessenmoes. Zalig gevoel! "Flow" noemt men dat tegenwoordig
Die zaligheid voelde ik jammer genoeg niet meer toen ik de keuken een beetje moest opruimen voor ik ons eigen eten voor deze avond zou klaarmaken. Wat heb ik toch een hekel aan huishoudwerk!
Deze avond nog gelezen in "Le livre des nuits" van Sylvie Germain. Het gaat traag, omdat ik heel bewust geniet van elke zin en elk woord.
Op een zeker ogenblik geeft auteur een dagboek weer dat "Augustin" schreef in de loopgraven. Ik vroeg me af of het boek in het Nederlands is vertaald: dan zouden we een uittreksel eruit kunnen gebruiken op de tentoonstelling ter gelegenheid van de voorstelling van het boek van de werkgroep WOI.
Helaas, net dat boek van Sylvie Germain blijkt niet vertaald te zijn in het Nederlands (althans, als ik mag voortgaan op wat ik op Google vond). Nee, zeg me niet dat ik het dan maar zelf moet vertalen (ik dacht daar even aan): ik heb daar jammer genoeg de tijd niet meer voor.
Morgen vieren we dus Kerstmis, jammer genoeg niet meer met na ons etentje een nachtmis en daarna glühwein en een kersttoneel (oei, nu word ik echt oud, want dit zijn herinneringen aan héél lang geleden, toen ik zelf nog kind was).
Maar we zullen proberen het zo gezellig mogelijk te maken.
Ik zal daarna een poosje niets schrijven hier: we krijgen immers belangrijk bezoek, maar daarover later meer.
Zalige Kerstmis, vrienden!
Als het hoofdgerecht morgen iedereen (behalve de kindjes dan ) aanstaat, bewaar ik het (deels eigen) recept.
Ons schoonzusje zorgt voor het voorgerecht en onze dochter en schoonzoon zorgen voor hapjes bij het aperitief en voor een dessert.
Mijn zus Bie kan er jammer genoeg weer niet bij zijn.
Traditioneel eten we met Kerstmis een heel eenvoudig dessert (een ijsje bijvoorbeeld, maar voor mij hoeft er zelfs geen dessert te worden voorzien: ik eet liever een stuk fruit of wat kaas achteraf). Toch wilde ik deze avond eens kijken wat er zoal wordt voorgesteld als kerstdessert, onder andere door Jeroen Meeus.
Wat een hoeveelheid suiker gebruikt die wel in zijn (klassieke) desserten! Niet verwonderlijk dat ik er niet zo van hou! En ineens vind ik het heel normaal dat een groot deel van de bevolking te dik is. Ik ben er zeker van dat, als ik elke dag zulk dessert zou eten, ik zou veranderen in een bolletje! Onze eerste maanden Haspengouw zorgden bij Roger en mij immers ook al voor een record aan gewichtstoename... omdat we ons elke week zeker twee keer tegoed deden aan (nochtans, vergeleken met ander gebak, echt niet zo zoete) Limburgse taart.
Maar kom, nog voor ik deze avond keek naar hoeveel suiker Jeroen Meeus in zijn nagerechten kapt, ging ik gewoon op in het bereiden van mijn stoofschotel van everzwijn met paddenstoelen en gelei van kweeperen en veenbessenmoes. Zalig gevoel! "Flow" noemt men dat tegenwoordig
Die zaligheid voelde ik jammer genoeg niet meer toen ik de keuken een beetje moest opruimen voor ik ons eigen eten voor deze avond zou klaarmaken. Wat heb ik toch een hekel aan huishoudwerk!
Deze avond nog gelezen in "Le livre des nuits" van Sylvie Germain. Het gaat traag, omdat ik heel bewust geniet van elke zin en elk woord.
Op een zeker ogenblik geeft auteur een dagboek weer dat "Augustin" schreef in de loopgraven. Ik vroeg me af of het boek in het Nederlands is vertaald: dan zouden we een uittreksel eruit kunnen gebruiken op de tentoonstelling ter gelegenheid van de voorstelling van het boek van de werkgroep WOI.
Helaas, net dat boek van Sylvie Germain blijkt niet vertaald te zijn in het Nederlands (althans, als ik mag voortgaan op wat ik op Google vond). Nee, zeg me niet dat ik het dan maar zelf moet vertalen (ik dacht daar even aan): ik heb daar jammer genoeg de tijd niet meer voor.
Morgen vieren we dus Kerstmis, jammer genoeg niet meer met na ons etentje een nachtmis en daarna glühwein en een kersttoneel (oei, nu word ik echt oud, want dit zijn herinneringen aan héél lang geleden, toen ik zelf nog kind was).
Maar we zullen proberen het zo gezellig mogelijk te maken.
Ik zal daarna een poosje niets schrijven hier: we krijgen immers belangrijk bezoek, maar daarover later meer.
Zalige Kerstmis, vrienden!
donderdag 22 december 2016
Toeval!
Uitgebreide boodschappen vandaag (vooral voor het kerstfeest en de dagen daarna: Kerstmis valt op een zondag, maandag zijn alle winkels dicht, veronderstel ik toch, en dinsdag zullen we geen tijd hebben om nogmaals boodschappen te doen) en onder andere de tabakswinkel bezocht. Veel e-liquids gekocht, want de winkel sluit voor een paar weken vlak na Nieuwjaar.
Daarna naar de apotheker waar we buurmeisje Nele ontmoetten die net zoals wij klaagde over de relatieve traagheid waarmee je daar wordt bediend (er was wel veel volk). Ondertussen praatten we wat bij en Nele vertelde over haar vele babysitten. Ik dacht in mezelf: 'Jammer dat onze dochter niet in deze buurt woont: Nele lijkt me de ideale kinderoppas voor Elena, Matthias en Eva!'
Na ons avondeten (een rijke groentesoep gevolgd door gebakken appelen uit onze tuin en spek) heb ik onder andere verder gelezen in "Le livre des nuits" van Sylvie Germain, en kwam ik daarin een passage tegen die me deed denken aan de verhalen die de "schrijvers" van de werkgroep WOI distilleren uit de soldatendossiers waarover ze beschikken.
Terwijl ik daarna enkele mails beantwoordde, schreef Roger verder aan een volgend soldatenverhaal. En toen ik dat nalas, moest ik weer aan "Le livre des nuits" denken!
De "schrijvers" van de werkgroep WOI vragen zich immers geregeld af waarom sommige jongeren tijdens de Grote Oorlog als vrijwilliger naar het front gingen. In het boek dat ik aan het lezen ben, doen Mathurin en Augustin dat, met alle ontberingen onderweg als gevolg, om te ontsnappen aan de verplichte arbeid in Duitsland.
Eigenaardig toeval weer, dat ik net nu die roman aan het lezen ben.
Daarna naar de apotheker waar we buurmeisje Nele ontmoetten die net zoals wij klaagde over de relatieve traagheid waarmee je daar wordt bediend (er was wel veel volk). Ondertussen praatten we wat bij en Nele vertelde over haar vele babysitten. Ik dacht in mezelf: 'Jammer dat onze dochter niet in deze buurt woont: Nele lijkt me de ideale kinderoppas voor Elena, Matthias en Eva!'
Na ons avondeten (een rijke groentesoep gevolgd door gebakken appelen uit onze tuin en spek) heb ik onder andere verder gelezen in "Le livre des nuits" van Sylvie Germain, en kwam ik daarin een passage tegen die me deed denken aan de verhalen die de "schrijvers" van de werkgroep WOI distilleren uit de soldatendossiers waarover ze beschikken.
Terwijl ik daarna enkele mails beantwoordde, schreef Roger verder aan een volgend soldatenverhaal. En toen ik dat nalas, moest ik weer aan "Le livre des nuits" denken!
De "schrijvers" van de werkgroep WOI vragen zich immers geregeld af waarom sommige jongeren tijdens de Grote Oorlog als vrijwilliger naar het front gingen. In het boek dat ik aan het lezen ben, doen Mathurin en Augustin dat, met alle ontberingen onderweg als gevolg, om te ontsnappen aan de verplichte arbeid in Duitsland.
Eigenaardig toeval weer, dat ik net nu die roman aan het lezen ben.
woensdag 21 december 2016
Distributieriem
Hoe vaak heb ik dat woord nu al moeten vertalen zonder precies te weten waarvoor zulke riem dient? Uiteraard had ik telkens mijn vertaling kunnen stopzetten en op zoek gaan naar een waarschijnlijk heel technische uitleg die ik toch maar half zou begrepen hebben.
Zo gingen ze te werk bij Anthologie, waar ik af en toe ten huize ging vertalen toen we nog in Antwerpen woonden.
Ik merkte echter dat ze daar enorm veel tijd mee "verloren" en vermits vertalingen per product worden betaald, zocht ik zulke zaken meestal niet verder op. Als ik de zinsconstructie begreep en alle woorden kon vertalen, lukte het me ook de tekst te vertalen, op veel kortere tijd.
We hebben vorig jaar een tweedehandsauto gekocht en daarvan moet de distributieriem om de zoveel kilometer vervangen worden.
Vorige week stelden we vast dat het zover was en vroegen we ons af: 'houden we deze Subaru nog een poosje en spreken we onze spaarcenten aan voor die dure nieuwe distributieriem, of verkopen we onze auto (dat zou dan voor een spotprijs zijn) en kopen we een andere (met onze spaarcenten, en tweedehands, uiteraard)'. We besloten die nieuwe distributieriem te laten installeren.
Dus stonden we deze ochtend heel vroeg op zodat we om 8 uur naar Hasselt konden vertrekken. In de garage zei men ons dat de auto pas na de middag zou klaar zijn, dus besloten Roger en ik terug naar huis te rijden met de bus.
Helaas, na een kwartiertje stappen door de kou, bleken we net de bus naar Heers te hebben gemist (er is er maar een om het uur), dus namen we de eerstvolgende bus in de andere richting, naar het station van Hasselt waar we snel (dure) koffie of thee dronken in het stationsbuffet om daarna de volgende bus naar huis te nemen.
Thuis heb ik eindelijk opgezocht waarvoor een distributieriem dient en ik vond hier een degelijke uitleg (nee, dat is niet een link naar onze garage, want Midas is veel moeilijker bereikbaar met het openbaar vervoer).
Rond 14 uur belden we naar de garage: of de auto klaar zou zijn als wij rond 15:30 uur daar aankwamen. Het antwoord was positief, dus liepen we naar de bushalte om de bus van 14:25 uur naar Hasselt te halen. En moesten we daar (in de kou) bijna 10 minuten wachten (bus te laat).
Om 15:10 uur stapten we uit de bus en liepen we een klein kwartier tegen een koude wind in naar de garage. De auto was klaar.
Onderweg naar huis met de auto vroeg ik me af waarom het openbaar vervoer hier toch zo veel te wensen overlaat?
Als ik dat vergelijk met de vlotte metro in Madrid!
Sinds we thuis zijn, regent het onophoudelijk: daar zijn we toch aan ontsnapt!😊
Zo gingen ze te werk bij Anthologie, waar ik af en toe ten huize ging vertalen toen we nog in Antwerpen woonden.
Ik merkte echter dat ze daar enorm veel tijd mee "verloren" en vermits vertalingen per product worden betaald, zocht ik zulke zaken meestal niet verder op. Als ik de zinsconstructie begreep en alle woorden kon vertalen, lukte het me ook de tekst te vertalen, op veel kortere tijd.
We hebben vorig jaar een tweedehandsauto gekocht en daarvan moet de distributieriem om de zoveel kilometer vervangen worden.
Vorige week stelden we vast dat het zover was en vroegen we ons af: 'houden we deze Subaru nog een poosje en spreken we onze spaarcenten aan voor die dure nieuwe distributieriem, of verkopen we onze auto (dat zou dan voor een spotprijs zijn) en kopen we een andere (met onze spaarcenten, en tweedehands, uiteraard)'. We besloten die nieuwe distributieriem te laten installeren.
Dus stonden we deze ochtend heel vroeg op zodat we om 8 uur naar Hasselt konden vertrekken. In de garage zei men ons dat de auto pas na de middag zou klaar zijn, dus besloten Roger en ik terug naar huis te rijden met de bus.
Helaas, na een kwartiertje stappen door de kou, bleken we net de bus naar Heers te hebben gemist (er is er maar een om het uur), dus namen we de eerstvolgende bus in de andere richting, naar het station van Hasselt waar we snel (dure) koffie of thee dronken in het stationsbuffet om daarna de volgende bus naar huis te nemen.
Thuis heb ik eindelijk opgezocht waarvoor een distributieriem dient en ik vond hier een degelijke uitleg (nee, dat is niet een link naar onze garage, want Midas is veel moeilijker bereikbaar met het openbaar vervoer).
Rond 14 uur belden we naar de garage: of de auto klaar zou zijn als wij rond 15:30 uur daar aankwamen. Het antwoord was positief, dus liepen we naar de bushalte om de bus van 14:25 uur naar Hasselt te halen. En moesten we daar (in de kou) bijna 10 minuten wachten (bus te laat).
Om 15:10 uur stapten we uit de bus en liepen we een klein kwartier tegen een koude wind in naar de garage. De auto was klaar.
Onderweg naar huis met de auto vroeg ik me af waarom het openbaar vervoer hier toch zo veel te wensen overlaat?
Als ik dat vergelijk met de vlotte metro in Madrid!
Sinds we thuis zijn, regent het onophoudelijk: daar zijn we toch aan ontsnapt!😊
dinsdag 20 december 2016
Over onder andere engelen en Jingle Bells
Toen we haar afhaalden bij onthaalmoeder Lutti wilde Eva ons alle kerstversieringen tonen.
Later, "thuis", net na het middageten, leek ze moe en legden we haar in bed.
Ze sliep lang (tot na de terugkeer van Roger en onze dochter die met twee auto's* Elena, Matthias en buurtjes Lionel en Millie van school afhaalden) wat mij de kans gaf veel te lezen.
Onder andere het uitstekend geschreven essay over leven en dood van Leopold Laarmans dat Boudewijn gisteren bracht. Boudewijn wist ook niet dat Leopold "aan de oever van de Styx" had vertoefd.
Ik las ook voort in het boek van Sylvie Germain: gewoon prachtig!
En dan waren er ineens 6 kindjes in huis: buurmeisje Anna kwam ook spelen en Eva werd wakker.
Onze dochter had niet veel werk voor school, wel, zoals meestal, heel veel ideeën. Ze maakte met restjes stof, nietjes en veren "zwarte pietenhoeden" voor al die kinderen die ofwel al kerstman speelden ofwel nog Sinterklaas (met staf!) en zwarte Piet.
Eva kreeg wel vaak een huilbui. Ze kan het niet uitleggen maar ik denk dat ze ofwel pijn had van doorbrekende tanden, ofwel weer pijn aan haar oor (ze is weer verkouden).
Tijdens het avondeten begon Elena over het kerstverhaal: de engelen, de herders, later de koningen en de ster, het feit dat een (zoon van) god werd geboren in een stal, ze vond het allemaal een beetje geheimzinnig. Ik vertelde het verhaal nog eens in zijn geheel (wel geresumeerd) en ineens werd ze bang... voor de engelen.
Stel dat die 's nachts ook zouden ronddwalen in "haar" huis, net zoals Sinterklaas had gedaan!
'Ik denk dat engelen niet echt bestaan,' zei ze ineens, 'of bestaan die toch echt?'
Ik zei dat ik er nooit had gezien maar dat ik mensen kende die ze wel hadden gezien, maar dat bleek geen goed antwoord te zijn: Elena werd nog banger!
'Dan bestaan ze misschien toch echt?' zei ze, 'Ik heb liever dat we daar niet meer over praten, want ik vind het een beetje eng!'.
Eerst wilde ik nog vragen wat daar dan wel akelig aan was, maar ik deed het niet.
Iets later zaten de kindjes voor de tv terwijl onze dochter en ik de keuken opruimden. Ik hoorde dat het ging over de aanslag in Berlijn gisterenavond en vroeg aan onze dochter om de tv op een subtiele manier op een andere post te zetten: dat soort dingen vind ik pas heel eng voor kleine kinderen!
Nadat Elena en Matthias naar bed werden gebracht en terwijl Eva van haar mama een flesje kreeg, reden Roger en ik terug naar huis.
Waar ik de jongste Jingle Bell versie van Zeger ontdekte en ervan genoot!
* Die twee auto's omdat er tegenwoordig zoveel regeltjes bestaan: elk kind een eigen stoeltje, geen kinderen vooraan.
Later, "thuis", net na het middageten, leek ze moe en legden we haar in bed.
Ze sliep lang (tot na de terugkeer van Roger en onze dochter die met twee auto's* Elena, Matthias en buurtjes Lionel en Millie van school afhaalden) wat mij de kans gaf veel te lezen.
Onder andere het uitstekend geschreven essay over leven en dood van Leopold Laarmans dat Boudewijn gisteren bracht. Boudewijn wist ook niet dat Leopold "aan de oever van de Styx" had vertoefd.
Ik las ook voort in het boek van Sylvie Germain: gewoon prachtig!
En dan waren er ineens 6 kindjes in huis: buurmeisje Anna kwam ook spelen en Eva werd wakker.
Onze dochter had niet veel werk voor school, wel, zoals meestal, heel veel ideeën. Ze maakte met restjes stof, nietjes en veren "zwarte pietenhoeden" voor al die kinderen die ofwel al kerstman speelden ofwel nog Sinterklaas (met staf!) en zwarte Piet.
Eva kreeg wel vaak een huilbui. Ze kan het niet uitleggen maar ik denk dat ze ofwel pijn had van doorbrekende tanden, ofwel weer pijn aan haar oor (ze is weer verkouden).
Tijdens het avondeten begon Elena over het kerstverhaal: de engelen, de herders, later de koningen en de ster, het feit dat een (zoon van) god werd geboren in een stal, ze vond het allemaal een beetje geheimzinnig. Ik vertelde het verhaal nog eens in zijn geheel (wel geresumeerd) en ineens werd ze bang... voor de engelen.
Stel dat die 's nachts ook zouden ronddwalen in "haar" huis, net zoals Sinterklaas had gedaan!
'Ik denk dat engelen niet echt bestaan,' zei ze ineens, 'of bestaan die toch echt?'
Ik zei dat ik er nooit had gezien maar dat ik mensen kende die ze wel hadden gezien, maar dat bleek geen goed antwoord te zijn: Elena werd nog banger!
'Dan bestaan ze misschien toch echt?' zei ze, 'Ik heb liever dat we daar niet meer over praten, want ik vind het een beetje eng!'.
Eerst wilde ik nog vragen wat daar dan wel akelig aan was, maar ik deed het niet.
Iets later zaten de kindjes voor de tv terwijl onze dochter en ik de keuken opruimden. Ik hoorde dat het ging over de aanslag in Berlijn gisterenavond en vroeg aan onze dochter om de tv op een subtiele manier op een andere post te zetten: dat soort dingen vind ik pas heel eng voor kleine kinderen!
Nadat Elena en Matthias naar bed werden gebracht en terwijl Eva van haar mama een flesje kreeg, reden Roger en ik terug naar huis.
Waar ik de jongste Jingle Bell versie van Zeger ontdekte en ervan genoot!
* Die twee auto's omdat er tegenwoordig zoveel regeltjes bestaan: elk kind een eigen stoeltje, geen kinderen vooraan.
maandag 19 december 2016
Vergeten Bleret en Boudewijn Knevels
We wilden vandaag nog eens wandelen in een natuurreservaat in de buurt van Borgworm, dat we heel lang geleden hadden ontdekt. Helaas, nu mocht (en kon) je er niet meer in.
Dus reden we naar het nabije dorpje Bleret waar we een poosje rondliepen. Beetje rommelig dorp maar mij stond het wel aan, vooral de kerk, de immense boerderijen en het kasteeltje.
Eigenaardig genoeg hadden we vaag de indruk dat we daar al waren geweest. Deze avond zocht ik het op: dat klopt. Meer dan twee jaar geleden en heel kort: dat verklaart waarschijnlijk waarom ik het was vergeten.
Net toen we onze auto weer wilden instappen, kwamen we vlak bij de kerk een oude man tegen. We geraakten in gesprek en hij stelde ons voor de kerk, waarvan hij de sleutel bij zich had, te bezoeken.
Mooi kerkje, ook binnenin, gebouwd op de plaats van een middeleeuws nog veel kleiner kerkje waarvan sommige attributen hergebruikt werden in de huidige kerk.
Onze "gids" (even oud als mijn vader zaliger nu zou zijn geweest en opvallend fit voor zijn leeftijd) vertelde ons allerlei anekdotes over de kerk en het dorp.
Deze avond kregen we even bezoek van Boudewijn Knevels. Met het jongste nummer van Oostland en een intrigerend boekje van Leopold Laarmans, dat de auteur blijkbaar aan alle KVLS-leden offreert: "... de laatste drie maanden".
Bij een glaasje Spaanse witte wijn praatten we over Boudewijns laatste manuscript, over nieuwtjes van de KVLS maar ook over het oud worden. Roger herinnerde zich dat zijn grootvader, geboren op dezelfde datum als hij, op net geen 73 jaar overleed en ineens vroeg ik me voor de zoveelste keer af wat ik zou doen zonder Roger (hij wordt 73 op 15 januari 2017).
Boudewijn, Roger en ik besloten, zoals zo vaak, dat we daar even niet moesten aan denken.
Maar ik blijf er wel aan denken (gelukkig voor mij geloof ik nog steeds niet dat er niets meer is na de lichamelijke dood - en daarvoor bedank ik de "zielen" waar ik die "wetenschap" aan te danken heb).
Dus reden we naar het nabije dorpje Bleret waar we een poosje rondliepen. Beetje rommelig dorp maar mij stond het wel aan, vooral de kerk, de immense boerderijen en het kasteeltje.
Eigenaardig genoeg hadden we vaag de indruk dat we daar al waren geweest. Deze avond zocht ik het op: dat klopt. Meer dan twee jaar geleden en heel kort: dat verklaart waarschijnlijk waarom ik het was vergeten.
 |
| Wandeling in Bleret (foto's Roger) |
Mooi kerkje, ook binnenin, gebouwd op de plaats van een middeleeuws nog veel kleiner kerkje waarvan sommige attributen hergebruikt werden in de huidige kerk.
 |
| Foto's Roger |
 |
| De kruisweg is geschilderd op metaal |
 |
| Deze kerststal heeft onze "gids" zelf gemaakt, vertelde hij ons |
 |
| En hier, vertelde hij ons, liggen de bewoners van het kasteeltje, slachtoffers van een familiedrama (foto's Roger) |
Bij een glaasje Spaanse witte wijn praatten we over Boudewijns laatste manuscript, over nieuwtjes van de KVLS maar ook over het oud worden. Roger herinnerde zich dat zijn grootvader, geboren op dezelfde datum als hij, op net geen 73 jaar overleed en ineens vroeg ik me voor de zoveelste keer af wat ik zou doen zonder Roger (hij wordt 73 op 15 januari 2017).
Boudewijn, Roger en ik besloten, zoals zo vaak, dat we daar even niet moesten aan denken.
Maar ik blijf er wel aan denken (gelukkig voor mij geloof ik nog steeds niet dat er niets meer is na de lichamelijke dood - en daarvoor bedank ik de "zielen" waar ik die "wetenschap" aan te danken heb).
zondag 18 december 2016
Druk Sint-Truiden
Weer een koude, mistige en miezerige dag! En toch wilde ik dat Roger een beetje bewoog: we besloten naar Sint-Truiden te rijden en daar even rond te lopen.
Het stadje is op zondag altijd doods, maar dat vonden we niet erg: het zou er alvast iets minder koud zijn dan op het veld.
Maar... We vonden eerst geen parkeerplaats in Sint-Truiden, wat betekende dat er iets te doen was en inderdaad, nadat we de auto hadden achtergelaten aan de rand van de stad, viel ons op hoeveel volk daar overal rondliep.
Kerstmarkt op de Grote Markt! Ik had er moeten aan denken!
Je moest gelukkig nog net niet over de koppen lopen en Roger heeft zijn uurtje beweging gekregen (nee, we hebben niet geslenterd over die markt maar zijn zijstraten in gelopen).
Na het avondeten (rest van Vlaamse karbonaden van gisteren) heb ik een uurtje verder gelezen in "Le livre des nuits" van Sylvie Germain. Het mooiste boek dat ik tot nog toe van haar las!
Daarna wilde ik aan Roger voorstellen samen naar een film te kijken maar merkte ik dat hij druk aan het schrijven was aan weer enkele soldatenverhalen voor de werkgroep WOI. Ik liet hem dus doen en beantwoordde enkele mails, onder andere van Bernadette.
We hadden het onlangs in onze mails over Rum. Waar haar Juan deel van uitmaakte tussen 1977 en 1983. Zij wist niet dat Dirk Lambrechts zaliger (samen met Paul en Wiet), aan de oorsprong lag van Rum.
Uiteindelijk heb ik (onder andere, want er stonden ook andere nieuwe teksten op Google Drive) Rogers teksten nagelezen en nu vraag ik me af of het te laat is voor nog een filmpje?
Maar eerst Zeger proficiat wensen: onze jongste wordt 35 jaar op 19 december!
Het stadje is op zondag altijd doods, maar dat vonden we niet erg: het zou er alvast iets minder koud zijn dan op het veld.
Maar... We vonden eerst geen parkeerplaats in Sint-Truiden, wat betekende dat er iets te doen was en inderdaad, nadat we de auto hadden achtergelaten aan de rand van de stad, viel ons op hoeveel volk daar overal rondliep.
Kerstmarkt op de Grote Markt! Ik had er moeten aan denken!
Je moest gelukkig nog net niet over de koppen lopen en Roger heeft zijn uurtje beweging gekregen (nee, we hebben niet geslenterd over die markt maar zijn zijstraten in gelopen).
Na het avondeten (rest van Vlaamse karbonaden van gisteren) heb ik een uurtje verder gelezen in "Le livre des nuits" van Sylvie Germain. Het mooiste boek dat ik tot nog toe van haar las!
Daarna wilde ik aan Roger voorstellen samen naar een film te kijken maar merkte ik dat hij druk aan het schrijven was aan weer enkele soldatenverhalen voor de werkgroep WOI. Ik liet hem dus doen en beantwoordde enkele mails, onder andere van Bernadette.
We hadden het onlangs in onze mails over Rum. Waar haar Juan deel van uitmaakte tussen 1977 en 1983. Zij wist niet dat Dirk Lambrechts zaliger (samen met Paul en Wiet), aan de oorsprong lag van Rum.
Uiteindelijk heb ik (onder andere, want er stonden ook andere nieuwe teksten op Google Drive) Rogers teksten nagelezen en nu vraag ik me af of het te laat is voor nog een filmpje?
Maar eerst Zeger proficiat wensen: onze jongste wordt 35 jaar op 19 december!
zaterdag 17 december 2016
Over onder andere Boris en een "wandeling"
Voor onze wandeling, vlak na de middag, ging Roger ons schaap Boris voederen in de wei.
Terwijl ik later de poort wilde openen, merkten we dat Boris Roger was gevolgd naar het poorthuis en heel nadrukkelijk tegen hem "sprak" in zijn schapentaal.
Echt, het was opvallend! Boris drong zo fel aan dat ik me afvroeg of hij wilde laten weten dat hij zich eenzaam voelt sinds Pamfiel er niet meer is.
Roger aaide hem even en sprak hem geruststellende woorden toe: Boris werd stil en trok naar de tuin.
Daarna pas durfde ik de poort te openen (als Boris nog in het poorthuis was geweest en door de open poort de straat was opgelopen, hadden we voldoende beweging gekregen door achter hem aan te zitten, dat wel, maar misschien ook iets te veel beweging?).
Het was een grijze, koude en miezerige zaterdag en onderweg besloten we nog maar eens in de Ikea van Hognoul te "wandelen" (zonder deze keer overal in de winkel te blijven hangen).
Wel, ik heb het uitgerekend: van onze auto tot aan de cafetaria (waar we een paar kopjes koffie of thee dronken nadat we de hele winkel hadden doorlopen) was het precies 45 minuten goed doorstappen (ik heb echt rekening gehouden met de keren dat we toch heel even bleven staan). Na onze pauze deden we er nog eens meer dan 15 minuten over tot aan de kassa's.
Een ideaal alternatief dus voor Rogers dagelijkse wandeling op zulke donkere winterdagen! 😁
Toen we terugkwamen, was Boris naar de wei verhuisd.
Deze avond, terwijl ik voor het eten zorgde, heeft Roger nog een paar teksten geschreven voor het boek van de werkgroep WOI en ikzelf heb na het avondmaal (onder andere) die teksten nagelezen. Dat ging heel vlot.
Na nog een uurtje lectuur en het beantwoorden van enkele mails, heb ik gekeken naar door Hendrik gedigitaliseerde familiefilmpjes. Vooral dan naar eentje over onze reis naar Frankrijk (en blijkbaar niet naar Spanje dat jaar) in 1991.
Wat word ik daar nostalgisch van!
O ja, nog voor onze "wandeling" had ik gebeld naar Nany: ze heeft het (gelukkig) zo druk dit weekend dat ze amper tijd had om aan telefoon te blijven!
Terwijl ik later de poort wilde openen, merkten we dat Boris Roger was gevolgd naar het poorthuis en heel nadrukkelijk tegen hem "sprak" in zijn schapentaal.
Echt, het was opvallend! Boris drong zo fel aan dat ik me afvroeg of hij wilde laten weten dat hij zich eenzaam voelt sinds Pamfiel er niet meer is.
Roger aaide hem even en sprak hem geruststellende woorden toe: Boris werd stil en trok naar de tuin.
Daarna pas durfde ik de poort te openen (als Boris nog in het poorthuis was geweest en door de open poort de straat was opgelopen, hadden we voldoende beweging gekregen door achter hem aan te zitten, dat wel, maar misschien ook iets te veel beweging?).
Het was een grijze, koude en miezerige zaterdag en onderweg besloten we nog maar eens in de Ikea van Hognoul te "wandelen" (zonder deze keer overal in de winkel te blijven hangen).
Wel, ik heb het uitgerekend: van onze auto tot aan de cafetaria (waar we een paar kopjes koffie of thee dronken nadat we de hele winkel hadden doorlopen) was het precies 45 minuten goed doorstappen (ik heb echt rekening gehouden met de keren dat we toch heel even bleven staan). Na onze pauze deden we er nog eens meer dan 15 minuten over tot aan de kassa's.
Een ideaal alternatief dus voor Rogers dagelijkse wandeling op zulke donkere winterdagen! 😁
Toen we terugkwamen, was Boris naar de wei verhuisd.
Deze avond, terwijl ik voor het eten zorgde, heeft Roger nog een paar teksten geschreven voor het boek van de werkgroep WOI en ikzelf heb na het avondmaal (onder andere) die teksten nagelezen. Dat ging heel vlot.
Na nog een uurtje lectuur en het beantwoorden van enkele mails, heb ik gekeken naar door Hendrik gedigitaliseerde familiefilmpjes. Vooral dan naar eentje over onze reis naar Frankrijk (en blijkbaar niet naar Spanje dat jaar) in 1991.
Wat word ik daar nostalgisch van!
O ja, nog voor onze "wandeling" had ik gebeld naar Nany: ze heeft het (gelukkig) zo druk dit weekend dat ze amper tijd had om aan telefoon te blijven!
vrijdag 16 december 2016
Lezen, schrijven... en schoonmaken
Opruimen, koken, wassen en (toch een beetje) schoonmaken namen het grootste gedeelte van mijn tijd in beslag vandaag en dus vond ik deze dag eerst niet zo boeiend.
Vriendin Marie-Louise, die lang genoeg in Nederland heeft gewoond om het te weten, beaamde wat ik onlangs schreef (terwijl ik toen terugdacht aan onze vroegere maar nu uit het oog verloren Nederlandse vrienden): dat jullie, Nederlanders, ontzettend en zelfs een beetje overdreven "schoon" zijn!
Sorry, maar dan word ik liever bij Frankrijk ingelijfd dan bij Nederland!😢
Gelukkig kreeg ik, na onze dagelijkse wandeling (vandaag in Oreye) eindelijk nog eens een (zoals altijd) dringende vertaling.
Daardoor moest de rest van het huishouden even wachten én dacht ik: 'Goed zo!'
Vrouwen hechten volgens mij immers te veel belang aan dat huishouden (ik geef toe: ik soms ook, maar alleen omdat ik weet dat vrouwen mijn "huishouden" slecht zullen beoordelen en omdat ik ondanks alles soms een heel klein beetje inzit met hoe mensen mij beoordelen).
Na het avondeten (daar heb ik zelf voor gezorgd: koken doe ik heel graag) heb ik, na het beantwoorden van een paar mails, mijn vertaling nagelezen en geleverd en daarna een uurtje liggen lezen in "Le livre des nuits" van Sylvie Germain. Weer zo prachtig geschreven dat je je schaamt als je als mindere schrijver ooit hebt gedacht dat je jezelf mocht rekenen tot het "rijk der schrijvers"!
Deze avond laat zei ik tegen Roger: 'Ik moet echt eens gaan kijken op Google Drive of er geen nieuwe teksten zijn bijgekomen voor het boek van de werkgroep WOI'.
Roger antwoordde: 'Je hebt gelijk en ik moet ook zo snel mogelijk verder werken aan mijn teksten'.
Dat heeft hij niet gedaan terwijl ik mijn belofte wel hield. En meer dan één uur besteedde aan het redigeren van één tekst.
Lieve schrijvers, schrijf zo eenvoudig mogelijk en probeer in godsnaam geen literatuur te maken: zelfs sommige zogenaamde schrijvers (ikzelf hoor daarbij, vrees ik) slagen daar niet in.
"Ons" boek zal immers gelezen worden door eenvoudige, gewone mensen en hoeft geen "literatuur" te zijn, maar moet wel vlot leesbaar zijn!.
Vriendin Marie-Louise, die lang genoeg in Nederland heeft gewoond om het te weten, beaamde wat ik onlangs schreef (terwijl ik toen terugdacht aan onze vroegere maar nu uit het oog verloren Nederlandse vrienden): dat jullie, Nederlanders, ontzettend en zelfs een beetje overdreven "schoon" zijn!
Sorry, maar dan word ik liever bij Frankrijk ingelijfd dan bij Nederland!😢
Gelukkig kreeg ik, na onze dagelijkse wandeling (vandaag in Oreye) eindelijk nog eens een (zoals altijd) dringende vertaling.
Daardoor moest de rest van het huishouden even wachten én dacht ik: 'Goed zo!'
Vrouwen hechten volgens mij immers te veel belang aan dat huishouden (ik geef toe: ik soms ook, maar alleen omdat ik weet dat vrouwen mijn "huishouden" slecht zullen beoordelen en omdat ik ondanks alles soms een heel klein beetje inzit met hoe mensen mij beoordelen).
Na het avondeten (daar heb ik zelf voor gezorgd: koken doe ik heel graag) heb ik, na het beantwoorden van een paar mails, mijn vertaling nagelezen en geleverd en daarna een uurtje liggen lezen in "Le livre des nuits" van Sylvie Germain. Weer zo prachtig geschreven dat je je schaamt als je als mindere schrijver ooit hebt gedacht dat je jezelf mocht rekenen tot het "rijk der schrijvers"!
Deze avond laat zei ik tegen Roger: 'Ik moet echt eens gaan kijken op Google Drive of er geen nieuwe teksten zijn bijgekomen voor het boek van de werkgroep WOI'.
Roger antwoordde: 'Je hebt gelijk en ik moet ook zo snel mogelijk verder werken aan mijn teksten'.
Dat heeft hij niet gedaan terwijl ik mijn belofte wel hield. En meer dan één uur besteedde aan het redigeren van één tekst.
Lieve schrijvers, schrijf zo eenvoudig mogelijk en probeer in godsnaam geen literatuur te maken: zelfs sommige zogenaamde schrijvers (ikzelf hoor daarbij, vrees ik) slagen daar niet in.
"Ons" boek zal immers gelezen worden door eenvoudige, gewone mensen en hoeft geen "literatuur" te zijn, maar moet wel vlot leesbaar zijn!.
donderdag 15 december 2016
Vreren
We wandelden vandaag nog eens in Vreren. Naar de kerk, daarna naar de boerderij achter de kerk waar we jaren geleden van dachten dat er aan gewerkt zou worden maar waar niets aan veranderd was:
Van daar terug naar de kerk en dan naar de heel speciale pastorij die te koop staat maar veel te duur is voor ons (we denken wel niet aan verhuizen hoor!)
Maar... dat huis staat me echt aan!😊
Dat het vlak naast een kerkhof gelegen is, vind ik, als geroutineerde kerkhofbezoeker alleen maar een voordeel!😉
 |
| Foto's Roger |
Maar... dat huis staat me echt aan!😊
Dat het vlak naast een kerkhof gelegen is, vind ik, als geroutineerde kerkhofbezoeker alleen maar een voordeel!😉
woensdag 14 december 2016
Doe het zelf maar !
We deden vandaag onze boodschappen nadat ik een poosje met Nany had gebeld, die onder andere wist te vertellen dat haar beste vrienden niet begrijpen dat wij geen cadeautjes meer kopen voor Kerstmis (behalve dan voor de kinderen). Ik had veel "goesting" om haar te zeggen: 'Als je echt cadeautjes wilt zien liggen onder de kerstboom, wil je die dan in mijn plaats kopen? Je weet toch wat een hekel ik heb aan shoppen'.
Maar ik kreeg daar de kans niet toe: zodra ik het had over de pakjes, die we wel nog verondersteld worden te kopen voor de kindjes, vroeg Nany me of ik die in haar plaats wilde kopen.
Daardoor onder andere duurden onze boodschappen zo lang. Ik wilde vandaag immers ook ineens die tweemaal (eenmaal vanwege ons, eenmaal vanwege Nany) drie cadeautjes kopen: voor Elena, Matthias en Eva (de twee andere "kinderen" zijn de dochters van mijn broertje en eigenlijk al studentes die liever wat geld krijgen).
Deze avond zouden we mosselen eten en die maakt Roger altijd klaar. Ondertussen beantwoordde ik een paar mails van Tine, nog steeds over die bedenkelijke vertaling van dat boek.
En dan waren de mosselen klaar en ging ik aan tafel. Helaas, deze keer vond ik ze te weinig gekookt en ik klaagde erover tegen Roger. Mosselen klaarmaken lijkt heel eenvoudig maar is het niet: ze mogen niet te kort maar ook niet te lang koken, en het is soms een kwestie van seconden.
Roger vond het niet prettig dat ik deze keer zijn bereiding niet echt lekker vond en antwoordde, een beetje boos: 'Weet je wat? Doe het zelf maar in het vervolg!'
Wat mij dan weer ook boos maakte maar wat ik daarna heel grappig vond: als ik moet zorgen voor mosselen, krijgt Roger er nooit meer. Mosselen zijn immers helemaal niet mijn favoriete eten!
Maar ik kreeg daar de kans niet toe: zodra ik het had over de pakjes, die we wel nog verondersteld worden te kopen voor de kindjes, vroeg Nany me of ik die in haar plaats wilde kopen.
Daardoor onder andere duurden onze boodschappen zo lang. Ik wilde vandaag immers ook ineens die tweemaal (eenmaal vanwege ons, eenmaal vanwege Nany) drie cadeautjes kopen: voor Elena, Matthias en Eva (de twee andere "kinderen" zijn de dochters van mijn broertje en eigenlijk al studentes die liever wat geld krijgen).
Deze avond zouden we mosselen eten en die maakt Roger altijd klaar. Ondertussen beantwoordde ik een paar mails van Tine, nog steeds over die bedenkelijke vertaling van dat boek.
En dan waren de mosselen klaar en ging ik aan tafel. Helaas, deze keer vond ik ze te weinig gekookt en ik klaagde erover tegen Roger. Mosselen klaarmaken lijkt heel eenvoudig maar is het niet: ze mogen niet te kort maar ook niet te lang koken, en het is soms een kwestie van seconden.
Roger vond het niet prettig dat ik deze keer zijn bereiding niet echt lekker vond en antwoordde, een beetje boos: 'Weet je wat? Doe het zelf maar in het vervolg!'
Wat mij dan weer ook boos maakte maar wat ik daarna heel grappig vond: als ik moet zorgen voor mosselen, krijgt Roger er nooit meer. Mosselen zijn immers helemaal niet mijn favoriete eten!
dinsdag 13 december 2016
Eva eet
Het was babysitten vandaag en druk: de buurtjes Lionel en Millie waren er ook. De kinderen hebben rollenspelletjes gespeeld en maakten veel lawaai... maar geen enkele ruzie.
Eva maakte zichzelf duidelijk wijs dat ze meespeelde maar in feite liep ze alleen in de weg... en zelfs dat maakte geen enkel kind boos. Ze gedroegen zich echt voorbeeldig!
Nadat de buurtjes werden afgehaald, heeft Elena nog lang zitten tekenen terwijl Matthias afwisselend een prins, een ridder en Sinterklaas was.
Ondertussen bereidden onze dochter en ik een groenterijke spaghettisaus.
Aan tafel wilde Eva alleen eten. Voor een keer lieten we haar helemaal haar gang gaan, en ze genoot er duidelijk van:
Ik vrees alleen dat ze niet zoveel gegeten heeft! 😁
Eva maakte zichzelf duidelijk wijs dat ze meespeelde maar in feite liep ze alleen in de weg... en zelfs dat maakte geen enkel kind boos. Ze gedroegen zich echt voorbeeldig!
Nadat de buurtjes werden afgehaald, heeft Elena nog lang zitten tekenen terwijl Matthias afwisselend een prins, een ridder en Sinterklaas was.
 |
| Foto's Roger |
Aan tafel wilde Eva alleen eten. Voor een keer lieten we haar helemaal haar gang gaan, en ze genoot er duidelijk van:
 |
| Foto's Roger |
maandag 12 december 2016
Ik kan het blijkbaar niet laten
Vriendin Tine (die een deel van mijn eerste boek heeft gepubliceerd op haar website over Congo, zie link hierboven) vertelde me in een mail dat het boek "Ik was jong en leefde in Congo" in het Frans wordt vertaald... en dat de auteur elke medewerker zijn vertaalde tekst opstuurde om na te lezen.
Tine, wier mama haar getuigenis is opgenomen in dat boek, kreeg er twee dagen voor en klaagde, want al in de eerste zin had ze twee fouten gevonden. Of ik eens wilde kijken.
Helaas, eerst moesten we naar Sint-Truiden: controle bij de cardioloog voor Roger. Alles bleek in orde.
En ik merkte op dat er waarschijnlijk weer personeelsleden zijn ontslagen: alles wordt nog meer geautomatiseerd in dat ziekenhuis.
Thuis kreeg Roger een telefoontje van zijn vriend uit Herzele. Als die twee met elkaar spreken, wordt het altijd een lang gesprek en dus wachtte ik geduldig het einde ervan af voor ik restjes van gisteren opwarmde voor ons avondmaal.
Ondertussen bekeek ik de tekst die Tine me had gestuurd en heb ik die (acht bladzijden) snel overlopen en de flagrantste fouten eruit gehaald.
Tijdens ons avondmaal vertelde ik aan Roger waar ik mee bezig was tijdens zijn telefoongesprek... en vroeg ik me af hoe de auteur van dat boek kon zorgen dat de Franse versie zonder fouten kan verschijnen: ikzelf kwam in die 8 bladzijden immers meer dan 20 fouten tegen... maar tegelijkertijd merkte ik op dat de vertaler een vrij brede Franse woordenschat hanteert.
'Dat is toch niet te doen,' zei Roger, 'jij gaat toch niet gratis heel dat boek nalezen?'
En... dan besefte ik dat ik weer heel dom was geweest. Waarschijnlijk doet de uitgever voor de publicatie immers nog een beroep op een redacteur en die zijn job was ik deze avond gratis aan het overnemen!
Tine, wier mama haar getuigenis is opgenomen in dat boek, kreeg er twee dagen voor en klaagde, want al in de eerste zin had ze twee fouten gevonden. Of ik eens wilde kijken.
Helaas, eerst moesten we naar Sint-Truiden: controle bij de cardioloog voor Roger. Alles bleek in orde.
En ik merkte op dat er waarschijnlijk weer personeelsleden zijn ontslagen: alles wordt nog meer geautomatiseerd in dat ziekenhuis.
Thuis kreeg Roger een telefoontje van zijn vriend uit Herzele. Als die twee met elkaar spreken, wordt het altijd een lang gesprek en dus wachtte ik geduldig het einde ervan af voor ik restjes van gisteren opwarmde voor ons avondmaal.
Ondertussen bekeek ik de tekst die Tine me had gestuurd en heb ik die (acht bladzijden) snel overlopen en de flagrantste fouten eruit gehaald.
Tijdens ons avondmaal vertelde ik aan Roger waar ik mee bezig was tijdens zijn telefoongesprek... en vroeg ik me af hoe de auteur van dat boek kon zorgen dat de Franse versie zonder fouten kan verschijnen: ikzelf kwam in die 8 bladzijden immers meer dan 20 fouten tegen... maar tegelijkertijd merkte ik op dat de vertaler een vrij brede Franse woordenschat hanteert.
'Dat is toch niet te doen,' zei Roger, 'jij gaat toch niet gratis heel dat boek nalezen?'
En... dan besefte ik dat ik weer heel dom was geweest. Waarschijnlijk doet de uitgever voor de publicatie immers nog een beroep op een redacteur en die zijn job was ik deze avond gratis aan het overnemen!
zondag 11 december 2016
Pijn
Ik vergat het te vertellen, maar ik heb dit weekend mijn knie twee keer gestoten (tja, ik ben geen ezel die dat maar één keer doet hé) aan Eva's "kakkestoel", zoals we die kinderstoel vroeger noemden in Leuven: omdat die niet op zijn gewone plaats stond.
En deze avond, bij het koken, heb ik mijn been bezeerd terwijl ik een kookpan (met restjes waarvan ik soep wilde maken) uit de koelkast nam en daarbij een plankje - Roger legt altijd plankjes onder onze potten met resten, hoewel de schappen van de koelkast echt wel tegen de hitte kunnen - recht op mijn scheenbeen viel!
Ik heb de pijn kunnen "verbergen" maar deze avond laat, na het vertrek van de kindjes, voelde ik hem weer heel fel in mijn knie en mijn scheenbeen.
En deze avond, bij het koken, heb ik mijn been bezeerd terwijl ik een kookpan (met restjes waarvan ik soep wilde maken) uit de koelkast nam en daarbij een plankje - Roger legt altijd plankjes onder onze potten met resten, hoewel de schappen van de koelkast echt wel tegen de hitte kunnen - recht op mijn scheenbeen viel!
Ik heb de pijn kunnen "verbergen" maar deze avond laat, na het vertrek van de kindjes, voelde ik hem weer heel fel in mijn knie en mijn scheenbeen.
Nog steeds heel moe na een mooie dag
Roger en ik hebben heel weinig geslapen (vorige nacht nog een lang telefoongesprek met iemand die zich niet zo gelukkig voelt en deze ochtend al om 6 uur wakker gemaakt door kleine Eva).
Toch werd het een heel mooie dag. Elena en Matthias hebben heel veel gespeeld, vooral rollenspelletjes (hij was Sinterklaas, zij de fee van de nacht die nog vaker dan Sinterklaas cadeautjes bracht) waarin ze het nieuwe speelgoed betrokken.
Eva is vooral bezig geweest met haar muzikaal spelletje.
We gaven het haar zelfs mee naar bed voor haar dutje en dat hielp: we hoorden haar via de babyfoon even "muziek maken", kraaien, en dan rustig ademen. Ook hoorden we op die manier meteen wanneer ze weer wakker werd: ze zette dan weer een van de muziekjes op.
De kindjes hebben heel goed gegeten, behalve deze avond wat Elena en Matthias betreft.
Vorig weekend had ik voor Hendrik een stoofschotel van everzwijn klaargemaakt. Vandaag bereidde ik hetzelfde recept met hinde. Ik wilde immers vergelijken om daarna te beslissen wat ik met kerstmis zou klaarmaken. Het wordt everzwijn, hebben onze dochter, schoonzoon en wij besloten: de smaak ervan is meer geprononceerd.
Maar zelfs hinde vonden de kindjes niet echt lekker: voor hen wordt het dus wat anders met kerst.
In feite hebben ze deze avond dus hun buikje gevuld met wortel-tomatensoep en brood.
Vlak voor de kindjes en hun ouders zouden vertrekken, een telefoontje van Nany: ze kan nog steeds mijn tante Mathilde niet bereiken en maakt zich steeds meer zorgen. En de schoonzus van haar neef (in de betekenis van "cousin"), die bij die neef en zijn vrouw (haar zus dus) woonde, is onlangs overleden op 101 jaar.
Dat telefoontje heb ik kort kunnen houden: je kunt immers moeilijk telefoneren terwijl je mensen vaarwel kust.
O ja, die halssnoer moest ik wel teruggeven aan Elena!😊
Toch werd het een heel mooie dag. Elena en Matthias hebben heel veel gespeeld, vooral rollenspelletjes (hij was Sinterklaas, zij de fee van de nacht die nog vaker dan Sinterklaas cadeautjes bracht) waarin ze het nieuwe speelgoed betrokken.
 |
| Foto's Roger |
We gaven het haar zelfs mee naar bed voor haar dutje en dat hielp: we hoorden haar via de babyfoon even "muziek maken", kraaien, en dan rustig ademen. Ook hoorden we op die manier meteen wanneer ze weer wakker werd: ze zette dan weer een van de muziekjes op.
De kindjes hebben heel goed gegeten, behalve deze avond wat Elena en Matthias betreft.
 |
| Foto's Roger |
Maar zelfs hinde vonden de kindjes niet echt lekker: voor hen wordt het dus wat anders met kerst.
In feite hebben ze deze avond dus hun buikje gevuld met wortel-tomatensoep en brood.
Vlak voor de kindjes en hun ouders zouden vertrekken, een telefoontje van Nany: ze kan nog steeds mijn tante Mathilde niet bereiken en maakt zich steeds meer zorgen. En de schoonzus van haar neef (in de betekenis van "cousin"), die bij die neef en zijn vrouw (haar zus dus) woonde, is onlangs overleden op 101 jaar.
Dat telefoontje heb ik kort kunnen houden: je kunt immers moeilijk telefoneren terwijl je mensen vaarwel kust.
O ja, die halssnoer moest ik wel teruggeven aan Elena!😊
zaterdag 10 december 2016
De kindjes zijn gaan slapen en ik ben moe!
Onze dochter belde ons deze middag al op onder weg naar hier: 'De kindjes vragen of jullie al zijn gaan kijken in de bibliotheek? Is Sinterklaas deze nacht langsgekomen?'
Dat was hij, en toen ze aankwamen, konden Elena en Matthias bijna niet wachten om naar de bibliotheek te lopen tot hun zusje uit haar stoeltje was gehaald.
Het werd weer eens een mooie verrassing en voor de zoveelste keer merkte ik op dat de cadeau's niet echt duur hoeven te zijn. Eva begon "handjes te draaien" bij het horen van het melodietje van een van haar nieuwe muziekspelletjes, Elena begon eerder te spelen met de pop dan met de bestelde koets van Playmobil, Matthias greep eerst naar zijn sinterklaasstaf en pas later naar de kraan die hij besteld had.
Tot lang nadat hun ouders vertrokken waren, bleven ze cadeautjes ontdekken. En spelen én snoepen, uiteraard.
Na haar fruitpapje bleek Eva ineens heel moe: ze wreef in haar ogen, wilde op mijn schoot zitten waar ze eerst naar een verhaaltje luisterde dat ik voor de drie kindjes las uit een van de vele boeken die Sinterklaas heeft gebracht, maar daarna viel ze half in slaap.
We besloten haar naar bed te brengen.
Eva liet zich gewillig in bed leggen, maar zodra Roger en ik de kamer verlieten (Elena en Matthias, die mee naar boven waren gekomen, waren iets voor ons terug naar beneden gegaan) begon ze heel hard te huilen.
Miste ze haar slaapzak? Was de kamer te vreemd voor haar?
We besloten vijf minuten te wachten (en wat duren die vijf minuten lang als een baby zo hartverscheurend huilt! Ik overwoog zelfs om tegen volgende logeerpartij aan onze dochter en Elena te vragen of we het "muziekuiltje" van deze laatste krijgen zodat Eva in het vervolg zichzelf in slaap kan sussen door te trekken aan het koordje).
Uiteindelijk huilde Eva nog geen drie minuten!😇
Rond 17 uur begon ik te koken (tomatensoep met balletjes, gevolgd door wortelpuree en worst). Elena en Matthias waren ondertussen druk aan het spelen en ontdekten nog steeds nieuwe (niet dure) presentjes van de Sint.
Vlak voor het avondeten haalden we een lachende Eva naar beneden. Ze zat fier mee aan tafel en at heel veel van de wortelpuree. Elena en Matthias aten ook heel goed en kregen daarna een ijsje.
De kindjes speelden nog een hele tijd, ik las voor uit twee van de nieuwe boekjes, en daarna gingen Elena en Matthias slapen. Ik bracht ze naar de badkamer en naar hun slaapkamer. En daar stond opeens Roger met een wenende Eva naast ons. Miste ze haar broer en zus? Of was ze zelf heel moe? Of had ze dorst of honger? Ze kan het jammer genoeg nog niet zeggen.
Na een laatste kort verhaal, en nadat ik Elena en Matthias een kusje had gegeven, verschoonde ik Eva en maakte voor haar een flesje klaar.
Ze dronk het bijna volledig op en viel daarna weer half in slaap in mijn armen. Na een kwartiertje besloten we haar naar bed te brengen... Maar daar werd ze weer wakker en huilde ze weer even. We waren bang dat ze Elena en Matthias, die al sliepen (in dezelfde kamer), wakker zou maken maar na nog geen twee seconden viel onze kleine meid in slaap, met haar fopspeen tussen haar lippen en haar knuffel tegen zich aangedrukt.
Roger en ik hebben snel een beetje opgeruimd, ik heb één dringende mail beantwoord (en al de andere niet, sorry hoor, vrienden), en ineens was ik doodmoe: wat ik nog niet heb verteld, is dat ik ettelijke keren kleine "spullen" uit Eva's mond heb moeten halen. Je kunt echt je aandacht geen minuut (wat zeg ik? geen seconde) laten verslappen.😅
Stel je voor dat Eva zou stikken in iets dat ze in haar mond steekt!
O ja, Elena hing mij deze avond een mooie zelfgemaakte halssnoer om de hals: cadeautje! Maar ik vraag me af: cadeautje voor dit weekend of voorgoed?
Dat was hij, en toen ze aankwamen, konden Elena en Matthias bijna niet wachten om naar de bibliotheek te lopen tot hun zusje uit haar stoeltje was gehaald.
Het werd weer eens een mooie verrassing en voor de zoveelste keer merkte ik op dat de cadeau's niet echt duur hoeven te zijn. Eva begon "handjes te draaien" bij het horen van het melodietje van een van haar nieuwe muziekspelletjes, Elena begon eerder te spelen met de pop dan met de bestelde koets van Playmobil, Matthias greep eerst naar zijn sinterklaasstaf en pas later naar de kraan die hij besteld had.
 |
| Foto's Roger |
Tot lang nadat hun ouders vertrokken waren, bleven ze cadeautjes ontdekken. En spelen én snoepen, uiteraard.
😅
Na haar fruitpapje bleek Eva ineens heel moe: ze wreef in haar ogen, wilde op mijn schoot zitten waar ze eerst naar een verhaaltje luisterde dat ik voor de drie kindjes las uit een van de vele boeken die Sinterklaas heeft gebracht, maar daarna viel ze half in slaap.
We besloten haar naar bed te brengen.
Eva liet zich gewillig in bed leggen, maar zodra Roger en ik de kamer verlieten (Elena en Matthias, die mee naar boven waren gekomen, waren iets voor ons terug naar beneden gegaan) begon ze heel hard te huilen.
Miste ze haar slaapzak? Was de kamer te vreemd voor haar?
We besloten vijf minuten te wachten (en wat duren die vijf minuten lang als een baby zo hartverscheurend huilt! Ik overwoog zelfs om tegen volgende logeerpartij aan onze dochter en Elena te vragen of we het "muziekuiltje" van deze laatste krijgen zodat Eva in het vervolg zichzelf in slaap kan sussen door te trekken aan het koordje).
Uiteindelijk huilde Eva nog geen drie minuten!😇
Rond 17 uur begon ik te koken (tomatensoep met balletjes, gevolgd door wortelpuree en worst). Elena en Matthias waren ondertussen druk aan het spelen en ontdekten nog steeds nieuwe (niet dure) presentjes van de Sint.
Vlak voor het avondeten haalden we een lachende Eva naar beneden. Ze zat fier mee aan tafel en at heel veel van de wortelpuree. Elena en Matthias aten ook heel goed en kregen daarna een ijsje.
De kindjes speelden nog een hele tijd, ik las voor uit twee van de nieuwe boekjes, en daarna gingen Elena en Matthias slapen. Ik bracht ze naar de badkamer en naar hun slaapkamer. En daar stond opeens Roger met een wenende Eva naast ons. Miste ze haar broer en zus? Of was ze zelf heel moe? Of had ze dorst of honger? Ze kan het jammer genoeg nog niet zeggen.
Na een laatste kort verhaal, en nadat ik Elena en Matthias een kusje had gegeven, verschoonde ik Eva en maakte voor haar een flesje klaar.
Ze dronk het bijna volledig op en viel daarna weer half in slaap in mijn armen. Na een kwartiertje besloten we haar naar bed te brengen... Maar daar werd ze weer wakker en huilde ze weer even. We waren bang dat ze Elena en Matthias, die al sliepen (in dezelfde kamer), wakker zou maken maar na nog geen twee seconden viel onze kleine meid in slaap, met haar fopspeen tussen haar lippen en haar knuffel tegen zich aangedrukt.
Roger en ik hebben snel een beetje opgeruimd, ik heb één dringende mail beantwoord (en al de andere niet, sorry hoor, vrienden), en ineens was ik doodmoe: wat ik nog niet heb verteld, is dat ik ettelijke keren kleine "spullen" uit Eva's mond heb moeten halen. Je kunt echt je aandacht geen minuut (wat zeg ik? geen seconde) laten verslappen.😅
Stel je voor dat Eva zou stikken in iets dat ze in haar mond steekt!
O ja, Elena hing mij deze avond een mooie zelfgemaakte halssnoer om de hals: cadeautje! Maar ik vraag me af: cadeautje voor dit weekend of voorgoed?
vrijdag 9 december 2016
Bevingen en kwantumfysika
Na nog wat schoonmaakwerk en een bezoek aan de kringwinkel (waar we enkele Westmalle-glazen kochten) maakten we vandaag nog eens een vrij lange wandeling in Bevingen.
Deze keer liepen we het bos niet in, wel de velden. Waar we een paar keer deze "contraptie" tegenkwamen:
Het "mysterieuze tussen de bomen verscholen kasteel" (foto Roger)
Deze avond heb ik gekookt voor vandaag en zondag (ik vermoed dat ik die dag geen tijd zal vinden om voor eten te zorgen, maar daarover later meer). En zorgde Roger dat Sinterklaas volgende nacht kan langskomen.
Daarna bracht ik bijna twee uur aan telefoon door: eerst keuvelen met Hendrik, daarna Nany die weer heel veel te vertellen had (haar leven is nog drukker dan het onze: ik vind het goed voor haar,want zij heeft dat nodig maar aan mij zou het niet besteed zijn) en uiteindelijk onze dochter die bepaalde zaken wilde afspreken voor het weekend.
Ik bedacht, terwijl ik later een vrij belangrijke mail van Bernadette beantwoordde (het ging over de poëzieavond in Heers volgende maand en over Juan die misschien zou komen spelen), dat als iemand mij vanuit een andere dimensie observeert, die persoon moet denken dat ik heel graag "babbel" terwijl ik dat in feite helemaal niet graag doe! 😊
Toen ik deze avond laat even tijd voor mezelf kreeg, zocht en vond ik dit. Het is wel weer in het Frans, sorry! Maar voor mij is het een bevestiging van wat ik al tientallen jaren aanvoel.
Deze keer liepen we het bos niet in, wel de velden. Waar we een paar keer deze "contraptie" tegenkwamen:
 |
| Weet iemand waarvoor dit dient? (Foto's Roger) |
Het "mysterieuze tussen de bomen verscholen kasteel" (foto Roger)Deze avond heb ik gekookt voor vandaag en zondag (ik vermoed dat ik die dag geen tijd zal vinden om voor eten te zorgen, maar daarover later meer). En zorgde Roger dat Sinterklaas volgende nacht kan langskomen.
 |
| Foto's Roger |
Ik bedacht, terwijl ik later een vrij belangrijke mail van Bernadette beantwoordde (het ging over de poëzieavond in Heers volgende maand en over Juan die misschien zou komen spelen), dat als iemand mij vanuit een andere dimensie observeert, die persoon moet denken dat ik heel graag "babbel" terwijl ik dat in feite helemaal niet graag doe! 😊
Toen ik deze avond laat even tijd voor mezelf kreeg, zocht en vond ik dit. Het is wel weer in het Frans, sorry! Maar voor mij is het een bevestiging van wat ik al tientallen jaren aanvoel.
donderdag 8 december 2016
Wereld Oorlog I in Bilzen
Het werd weer vroeg opstaan deze ochtend, want om 9 uur begon de (vruchtbare) vergadering van de werkgroep WOI.
Na de middag (en een paar huishoudelijke karweitjes voor mij) reden de leden van de werkgroep met een paar auto's naar Bilzen. We gingen er kijken (ideeën opdoen voor onze eigen tentoonstelling volgend jaar) naar de tentoonstelling "Het leven tijdens de bezetting" in de bibliotheek. Wat een prachtige bibliotheek en wat een interessante tentoonstelling waren dat!
We kregen daar een deskundige en boeiende uitleg bij van heemkundige Frans Maurissen.
Na nog een drankje in de taverne van de bibliotheek reden we pas rond 18 uur terug naar huis.
Na de middag (en een paar huishoudelijke karweitjes voor mij) reden de leden van de werkgroep met een paar auto's naar Bilzen. We gingen er kijken (ideeën opdoen voor onze eigen tentoonstelling volgend jaar) naar de tentoonstelling "Het leven tijdens de bezetting" in de bibliotheek. Wat een prachtige bibliotheek en wat een interessante tentoonstelling waren dat!
 |
| Foto's Roger |
Na nog een drankje in de taverne van de bibliotheek reden we pas rond 18 uur terug naar huis.
woensdag 7 december 2016
Is onze "familiezieke" hervallen?
Het was vandaag een doodgewone dag: boodschappen (uitgebreid en dus uren rondgelopen, zodat ik het beschouwde als voldoende dagelijkse beweging voor Roger), koken, opruimen, bellen met Nany. En Sinterklaas helpen (Elena had onder andere een Playmobil prinselijke koets met paard, prinses en prins gevraagd en die vergde veel tijd om in elkaar gestoken te worden; en ik hoop dat Roger - die voor het vorige zorgde: zulke werkjes zijn echt niet aan mij besteed - morgen die kraan voor Matthias ook opgesteld krijgt, en de sinterklaasstaf afkrijgt).
Terwijl ik na ons avondmaal een paar mails beantwoordde, kreeg ik een bericht van een van onze neven. Dat me echt verontrustte: het gaat blijkbaar weer slecht met onze "familiezieke"! 😒
Ik kan hier niet veel meer vertellen natuurlijk. Maar wel dat ik die persoon heel graag zie en me dus echt zorgen maak!
Terwijl ik na ons avondmaal een paar mails beantwoordde, kreeg ik een bericht van een van onze neven. Dat me echt verontrustte: het gaat blijkbaar weer slecht met onze "familiezieke"! 😒
Ik kan hier niet veel meer vertellen natuurlijk. Maar wel dat ik die persoon heel graag zie en me dus echt zorgen maak!
dinsdag 6 december 2016
Opwinding
Ik denk niet dat Eva al besefte dat het vandaag Sinterklaas was maar dat ze de dag spannend vond, merkte ik al toen we haar bij Lutti afhaalden. Ze leek zo opgewonden! Sinterklaas was dan ook 's nachts bij haar thuis én bij Lutti langsgekomen! Dat er op de twee plaatsen ineens veel speelgoed bij was gekomen, zal ze wel opgemerkt hebben, of niet?
Terwijl onze dochter lessen voorbereidde, speelde ik deze middag een hele poos met Eva en een van haar nieuwe speeltjes. Daarna, toen ze begon in haar ogen te wrijven, werd Eva in bed gelegd voor een dutje en verliet Roger ons voor een bezoek aan zijn oudste zus.
Eva viel niet meteen in slaap: ik hoorde haar via de babyfoon brabbelen en geregeld haar muzikale uil in gang trekken. Ze geniet er blijkbaar van zichzelf in slaap te wiegen met dat muziekje. Nogmaals bedankt daarvoor, tante Izzy!
Ik las een beetje (ik ben immers niet daar om huishoudelijk werk te verrichten, al heb ik wel de vaatwasser leeggemaakt en weer gevuld en vroeg Elena me deze avond waarom ik het altijd ben die kookt als ik bij hen ben 😉).
Rond 15:15 uur kwam onze dochter me zeggen dat ze, vermits Roger nog niet terug was, maar alleen naar school zou rijden om Elena, Matthias en de buurtjes Lionel en Millie af te halen. Vlak daarna kreeg ik op mijn gsm een oproep van Roger: hij wachtte op haar aan de school.
Ze vonden elkaar en tegen 15:45 uur kwamen ze allemaal thuis aan. Waar Eva net opnieuw haar muzikale uil had in gang getrokken. Roger droeg Eva naar de keuken waar ze fruitpap kreeg (die ze zelf wilde oplepelen, met alle gevolgen van dien voor mij! 😇).
Ondertussen hadden de andere kindjes ook heel veel te vertellen. Sinterklaas was niet alleen thuis langsgekomen, maar ook in de school. Elena had 's nachts lawaai gehoord op de gang (en deze ochtend bleek dat het zwarte Piet was geweest: heel de gang lag vol met letterkoekjes). Ze was een beetje bang geworden, wilde naar de kamer van haar ouders, maar die bleken al op te zijn, en toen ging ze naar de living en daar vond ze al die geschenken van Sinterklaas!
Matthias en de buurtjes waren al even opgewonden en vertelden gelijkaardige verhaaltjes.
Een echt vieruurtje, daar was vandaag geen sprake van, gesnoept werd er des te meer.
Rond 21 uur waren Roger en ik weer thuis waar ik meteen kon beginnen aan de correctie van een tekstje voor de KVLS.
Eigenlijk zou ik verder verhalen moeten nalezen voor het boek van de werkgroep WOI, want ik geraak hopeloos achter... maar deze avond ben ik daar veel te moe voor!
Terwijl onze dochter lessen voorbereidde, speelde ik deze middag een hele poos met Eva en een van haar nieuwe speeltjes. Daarna, toen ze begon in haar ogen te wrijven, werd Eva in bed gelegd voor een dutje en verliet Roger ons voor een bezoek aan zijn oudste zus.
Eva viel niet meteen in slaap: ik hoorde haar via de babyfoon brabbelen en geregeld haar muzikale uil in gang trekken. Ze geniet er blijkbaar van zichzelf in slaap te wiegen met dat muziekje. Nogmaals bedankt daarvoor, tante Izzy!
Ik las een beetje (ik ben immers niet daar om huishoudelijk werk te verrichten, al heb ik wel de vaatwasser leeggemaakt en weer gevuld en vroeg Elena me deze avond waarom ik het altijd ben die kookt als ik bij hen ben 😉).
Rond 15:15 uur kwam onze dochter me zeggen dat ze, vermits Roger nog niet terug was, maar alleen naar school zou rijden om Elena, Matthias en de buurtjes Lionel en Millie af te halen. Vlak daarna kreeg ik op mijn gsm een oproep van Roger: hij wachtte op haar aan de school.
Ze vonden elkaar en tegen 15:45 uur kwamen ze allemaal thuis aan. Waar Eva net opnieuw haar muzikale uil had in gang getrokken. Roger droeg Eva naar de keuken waar ze fruitpap kreeg (die ze zelf wilde oplepelen, met alle gevolgen van dien voor mij! 😇).
Ondertussen hadden de andere kindjes ook heel veel te vertellen. Sinterklaas was niet alleen thuis langsgekomen, maar ook in de school. Elena had 's nachts lawaai gehoord op de gang (en deze ochtend bleek dat het zwarte Piet was geweest: heel de gang lag vol met letterkoekjes). Ze was een beetje bang geworden, wilde naar de kamer van haar ouders, maar die bleken al op te zijn, en toen ging ze naar de living en daar vond ze al die geschenken van Sinterklaas!
Matthias en de buurtjes waren al even opgewonden en vertelden gelijkaardige verhaaltjes.
Een echt vieruurtje, daar was vandaag geen sprake van, gesnoept werd er des te meer.
Rond 21 uur waren Roger en ik weer thuis waar ik meteen kon beginnen aan de correctie van een tekstje voor de KVLS.
Eigenlijk zou ik verder verhalen moeten nalezen voor het boek van de werkgroep WOI, want ik geraak hopeloos achter... maar deze avond ben ik daar veel te moe voor!
maandag 5 december 2016
Over mijn smartwatch onder andere
Ik heb vandaag een deel van de verdieping schoongemaakt en terwijl ik dat deed, bedacht ik dat geen hulp hebben in het huishouden zijn voordelen heeft op koude dagen zoals deze. Het was vandaag immers nog veel te guur voor een prettige wandeling en toch heb ik voldoende beweging gekregen! Maar ik moest ook terugdenken aan de persoon die mij ooit uitlachte toen ik het had over mijn huishouden: huishoudwerk laat immers veel ruimte voor bezinning en herinneringen. Eigenlijk had die persoon gelijk: ik ben geen goede huishoudster. Maar ik vind het heel erg dat ik, na mijn studies, zo vaak werd (word?) geconfronteerd met vrouwen die alleen belang lijken te hechten aan dat "schoonmaken".
Maar kom, ondertussen kreeg ik dus voldoende beweging en zo ook voor Roger die Sinterklaas hielp met de staf waar Matthias zo fel naar verlangt. Het wordt een heel mooie staf!
Ik ruimde daarna wat op, beantwoordde een paar mails, maakte een heel kleine vertaling, kookte en keek na het avondeten naar enkele afleveringen van "Zeg eens Aaa" (ik had gisteren nog naar andere afleveringen gekeken na het vertrek van Hendrik).
Wat mij het meeste interesseert in die serie is eigenaardig genoeg de Nederlandse maatschappij die erin wordt weerspiegeld. Als ik mag geloven wat ik zie in de serie en wat enkele Nederlandse vrienden mij ooit vertelden, hechten ze daar nog meer belang dan hier aan een kraaknet huis!😉
Wat voel ik me toch Frans op dat gebied!
Daarna nog enkele verhaaltjes voor het boek van de werkgroep WOI nagelezen.
O ja, en... Edith Oeyen vroeg me in een sms of ik geen kortverhaal heb voor dat speciale nummer van Oostland voor 80 jaar KVLS. Heel vriendelijk was dat, maar helaas, nee: ik heb geen tijd!
Het opmerkelijkste dat ik vandaag meemaakte kwam echter van mijn van Zeger gekregen smartwatch. In het begin had ik de neiging die samen met mijn smartphone op te laden maar al gauw merkte ik op dat de smartwatch veel langer kon zonder nieuwe lading en laadde ik die horloge dus niet meer systematisch samen met mijn gsm op. Ik vroeg me wel af hoe ik zou weten wanneer ik die smartwatch moest opladen en bedacht al een scenario waarbij die ineens het uur niet meer zou aangeven en ik dan maar een paar uur zonder horloge zou zitten (tenzij dat thuis zou gebeuren, dan heb ik immers nog mijn gewone horloge van Roger gekregen in, denk ik, 1994).
Ik dacht verkeerd! Deze ochtend, tijdens onze brunch, voelde ik mijn smartwatch trillen. Niet om een berichtje aan te kondigen, maar wel stond er op het scherm dat ik deze avond het toestelletje moet opladen! Ongelooflijk én heel praktisch!
Maar kom, ondertussen kreeg ik dus voldoende beweging en zo ook voor Roger die Sinterklaas hielp met de staf waar Matthias zo fel naar verlangt. Het wordt een heel mooie staf!
Ik ruimde daarna wat op, beantwoordde een paar mails, maakte een heel kleine vertaling, kookte en keek na het avondeten naar enkele afleveringen van "Zeg eens Aaa" (ik had gisteren nog naar andere afleveringen gekeken na het vertrek van Hendrik).
Wat mij het meeste interesseert in die serie is eigenaardig genoeg de Nederlandse maatschappij die erin wordt weerspiegeld. Als ik mag geloven wat ik zie in de serie en wat enkele Nederlandse vrienden mij ooit vertelden, hechten ze daar nog meer belang dan hier aan een kraaknet huis!😉
Wat voel ik me toch Frans op dat gebied!
Daarna nog enkele verhaaltjes voor het boek van de werkgroep WOI nagelezen.
O ja, en... Edith Oeyen vroeg me in een sms of ik geen kortverhaal heb voor dat speciale nummer van Oostland voor 80 jaar KVLS. Heel vriendelijk was dat, maar helaas, nee: ik heb geen tijd!
Het opmerkelijkste dat ik vandaag meemaakte kwam echter van mijn van Zeger gekregen smartwatch. In het begin had ik de neiging die samen met mijn smartphone op te laden maar al gauw merkte ik op dat de smartwatch veel langer kon zonder nieuwe lading en laadde ik die horloge dus niet meer systematisch samen met mijn gsm op. Ik vroeg me wel af hoe ik zou weten wanneer ik die smartwatch moest opladen en bedacht al een scenario waarbij die ineens het uur niet meer zou aangeven en ik dan maar een paar uur zonder horloge zou zitten (tenzij dat thuis zou gebeuren, dan heb ik immers nog mijn gewone horloge van Roger gekregen in, denk ik, 1994).
Ik dacht verkeerd! Deze ochtend, tijdens onze brunch, voelde ik mijn smartwatch trillen. Niet om een berichtje aan te kondigen, maar wel stond er op het scherm dat ik deze avond het toestelletje moet opladen! Ongelooflijk én heel praktisch!
zondag 4 december 2016
De pc heeft zichzelf hersteld
Hendrik was hier dit weekend: we hebben gewassen, gekookt, boodschappen gedaan, gepraat, naar een film gekeken enzovoort.
Maar ik wilde het over iets anders hebben. Sinds enkele dagen kon ik geen films meer bekijken op mijn scherm. 'Geen nood,' dacht ik, 'Hendrik zal dat wel in orde brengen.'
'Ik kijk er eens naar,' zei hij inderdaad toen we vrijdagavond thuiskwamen van het station. Ik begon ondertussen te koken.
Ineens komt Hendrik naar de keuken en zegt me: 'Jouw pc vond het blijkbaar nodig te herstarten... En daarna was er geen enkel probleem meer om films te bekijken.'
Ik dacht dat Hendrik een grapje maakte (en dat hij dus zelf het probleem had opgelost) maar nee, het is naar het schijnt inderdaad zo dat als de pc "gewaarwordt" dat er ergens iets misgaat, hij dat gaat proberen zelf te herstellen!
Maar ik wilde het over iets anders hebben. Sinds enkele dagen kon ik geen films meer bekijken op mijn scherm. 'Geen nood,' dacht ik, 'Hendrik zal dat wel in orde brengen.'
'Ik kijk er eens naar,' zei hij inderdaad toen we vrijdagavond thuiskwamen van het station. Ik begon ondertussen te koken.
Ineens komt Hendrik naar de keuken en zegt me: 'Jouw pc vond het blijkbaar nodig te herstarten... En daarna was er geen enkel probleem meer om films te bekijken.'
Ik dacht dat Hendrik een grapje maakte (en dat hij dus zelf het probleem had opgelost) maar nee, het is naar het schijnt inderdaad zo dat als de pc "gewaarwordt" dat er ergens iets misgaat, hij dat gaat proberen zelf te herstellen!
zaterdag 3 december 2016
Eva is vandaag een jaar geworden
Ik heb weinig tijd deze avond maar toch heel even dit: proficiat, kleine meid!
donderdag 1 december 2016
Broers en zussen
Vandaag heb ik eindelijk het poorthuis onder handen genomen. En daarna verder vertaald: de tekst is klaar op het nalezen na.
Dat is werk voor morgen, want tegen het einde van de middag vertrokken we naar Rogers broer en schoonzusje. Kort na ons kwamen Rogers twee oudste zussen en onze schoonbroer eraan. Roger jongste zus kon niet aanwezig zijn.
Het werd een heel gezellige avond: heel lekkere goulash, uitstekende wijn, herinneringen opgehaald, onder andere aan hun zo lieve moeder die 25 jaar geleden overleed, nieuwtjes uitgewisseld en heel veel gelachen.
Maar ineens kreeg ik een krant, die daar lag, in het oog: zuster Martha blijkt op 27 november overleden te zijn op haar 101 jaar!
Ik dacht terug aan al die keren dat wij, vaak samen met vriendin Liliane, zuster Godwine en zuster Martha gingen bezoeken en aan die keer dat Liliane en ik met zuster Martha naar het klooster van Colen reden, of nog aan toen we allemaal samen gingen eten bij Liliane en Paul. Voorbije tijden alweer!
Rond 23 uur reden we terug naar huis. En... onderweg kreeg ik een e-mail: of ik tegen morgen ochtend nog één bladzijde wilde vertalen. Daar heb ik zopas voor gezorgd: nu nog even nalezen.
Dat is werk voor morgen, want tegen het einde van de middag vertrokken we naar Rogers broer en schoonzusje. Kort na ons kwamen Rogers twee oudste zussen en onze schoonbroer eraan. Roger jongste zus kon niet aanwezig zijn.
Het werd een heel gezellige avond: heel lekkere goulash, uitstekende wijn, herinneringen opgehaald, onder andere aan hun zo lieve moeder die 25 jaar geleden overleed, nieuwtjes uitgewisseld en heel veel gelachen.
Maar ineens kreeg ik een krant, die daar lag, in het oog: zuster Martha blijkt op 27 november overleden te zijn op haar 101 jaar!
Ik dacht terug aan al die keren dat wij, vaak samen met vriendin Liliane, zuster Godwine en zuster Martha gingen bezoeken en aan die keer dat Liliane en ik met zuster Martha naar het klooster van Colen reden, of nog aan toen we allemaal samen gingen eten bij Liliane en Paul. Voorbije tijden alweer!
Rond 23 uur reden we terug naar huis. En... onderweg kreeg ik een e-mail: of ik tegen morgen ochtend nog één bladzijde wilde vertalen. Daar heb ik zopas voor gezorgd: nu nog even nalezen.
woensdag 30 november 2016
"Maréchal ferrant," zei ik spontaan na een drukke dag
De dag begon met een vertaling die ik vond vlak na het opstaan. Dringend, zoals meestal.
Toch brunchten we eerst.
Die tekst vertaalde ik op iets minder dan twee uur en toen was het echt tijd voor onze boodschappen. Mensen, wat was het nog koud buiten!
Toen we terug thuis waren, en terwijl ik onze boodschappen opruimde, weer een vertaling. De deadline is eigenaardig genoeg zondagochtend!
Het is een juridische tekst. Eens, toen ik nog voldoende werk kreeg, heb ik dat soort teksten geweigerd (ik steek daar relatief gezien heel veel tijd in en beleef er weinig plezier aan). Maar de klanten bleven aandringen en uiteindelijk heb ik ze weer aanvaard: het gezinspensioen van Roger en mijn nog geen 50 euro pensioen per maand heten elke kleine aanvulling welkom!
Bijna tegelijk met die vertaling kreeg ik een vraag van de voorzitster van de KVLS. Iemand wil een verhalenbundel uitgeven via de KVLS. Of ik tegen een (kleine) vergoeding de tekst wil nalezen. Uiteraard!
Eigenlijk wilde ik vandaag eindelijk ons poorthuis onder handen nemen maar weer kreeg ik er geen tijd voor (jammer, want de wind was gaan liggen).
Ik heb meer dan 4 uur besteed aan die vertaling tegen volgende zondag en ik ben nog niet klaar.
Ineens, na ons avondmaal, nadat ik bij een bepaald artikel praktisch elk woord moest opzoeken en na drie kwartier slechts 3 (weliswaar ellenlange juridische) zinnen had vertaald, werd ik het beu en gaf ik het op voor vandaag.
Morgen of overmorgen krijg ik die vertaling wel af!😊
Ondertussen was Roger bezig aan nog een verhaal voor het boek van de werkgroep WOI. Hij vroeg me ineens of ik wist wat "mar. fer." zou kunnen betekenen (hij had die afkorting gevonden in het dossier dat hij aan het bewerken is). Eerst viel ik uit de lucht (ik was echt doodmoe) maar ineens verdrongen zich een hele hoop Franse zinnen (tja, die dossiers zijn in het Frans opgesteld: wij leven niet voor niets in "België") in mijn hoofd, komende uit Franse romans die ik vroeger gretig las. En ik zei, heel spontaan, "maréchal ferrant"!
'Dat zou kunnen kloppen met de afkortingen,' zei Roger, 'maar het is zulke gekke benaming voor een hoefsmid!'
'Zoek het misschien eens op,' antwoordde ik terwijl ik naar een boek greep: ik wilde immers rustig een uurtje lezen. In deze roman.
Roger zocht het op en gaf me gelijk!😊
Later googelde ik er ook naar en ik vond deze heel interessante uitleg.
Toch brunchten we eerst.
Die tekst vertaalde ik op iets minder dan twee uur en toen was het echt tijd voor onze boodschappen. Mensen, wat was het nog koud buiten!
Toen we terug thuis waren, en terwijl ik onze boodschappen opruimde, weer een vertaling. De deadline is eigenaardig genoeg zondagochtend!
Het is een juridische tekst. Eens, toen ik nog voldoende werk kreeg, heb ik dat soort teksten geweigerd (ik steek daar relatief gezien heel veel tijd in en beleef er weinig plezier aan). Maar de klanten bleven aandringen en uiteindelijk heb ik ze weer aanvaard: het gezinspensioen van Roger en mijn nog geen 50 euro pensioen per maand heten elke kleine aanvulling welkom!
Bijna tegelijk met die vertaling kreeg ik een vraag van de voorzitster van de KVLS. Iemand wil een verhalenbundel uitgeven via de KVLS. Of ik tegen een (kleine) vergoeding de tekst wil nalezen. Uiteraard!
Eigenlijk wilde ik vandaag eindelijk ons poorthuis onder handen nemen maar weer kreeg ik er geen tijd voor (jammer, want de wind was gaan liggen).
Ik heb meer dan 4 uur besteed aan die vertaling tegen volgende zondag en ik ben nog niet klaar.
Ineens, na ons avondmaal, nadat ik bij een bepaald artikel praktisch elk woord moest opzoeken en na drie kwartier slechts 3 (weliswaar ellenlange juridische) zinnen had vertaald, werd ik het beu en gaf ik het op voor vandaag.
Morgen of overmorgen krijg ik die vertaling wel af!😊
Ondertussen was Roger bezig aan nog een verhaal voor het boek van de werkgroep WOI. Hij vroeg me ineens of ik wist wat "mar. fer." zou kunnen betekenen (hij had die afkorting gevonden in het dossier dat hij aan het bewerken is). Eerst viel ik uit de lucht (ik was echt doodmoe) maar ineens verdrongen zich een hele hoop Franse zinnen (tja, die dossiers zijn in het Frans opgesteld: wij leven niet voor niets in "België") in mijn hoofd, komende uit Franse romans die ik vroeger gretig las. En ik zei, heel spontaan, "maréchal ferrant"!
'Dat zou kunnen kloppen met de afkortingen,' zei Roger, 'maar het is zulke gekke benaming voor een hoefsmid!'
'Zoek het misschien eens op,' antwoordde ik terwijl ik naar een boek greep: ik wilde immers rustig een uurtje lezen. In deze roman.
Roger zocht het op en gaf me gelijk!😊
Later googelde ik er ook naar en ik vond deze heel interessante uitleg.
dinsdag 29 november 2016
Afspraak met vriend Karel na het babysitten
Eva sliep vrij lang na het middageten en ik kreeg dus alle tijd om te lezen. Maar terwijl Roger en onze dochter met twee auto's Elena, Matthias, buurtjes Lionel en Millie gingen halen, werd Eva wakker. Ze had zich half uit haar slaapzak gewurmd en leek heel blij toen ik haar daar helemaal uit bevrijdde en terwijl ik haar pamper verving. Hoewel mijn rug begint te voelen dat Eva te zwaar wordt, hebben we toch een hele poos samen "gezongen" en "gebabbeld" terwijl ik haar naar de living droeg.
Kort daarna kwamen de andere kindjes aan en het werd heel druk! Eva wil natuurlijk meespelen maar begrijpt bijvoorbeeld niet dat ze verkeerd bezig is als ze een Lego-huis, dat Elena pas heeft gebouwd, begint af te breken. Lionel, Millie en Matthias moesten bijna gelijktijdig naar toilet en daar werd het dus aanschuiven. Millie speelde met het kasteel, Eva wilde meespelen, maar bracht (uiteraard) een minuscuul bewoner (een poesje) ervan naar haar mond. Lionel, Matthias en onze dochter zouden een racebaan, die Matthias vorige zaterdag had gekregen van Sinterklaas, opstellen. Eva kwam erbij en vond natuurlijk een heel kleine component ervan rondslingeren waar ze prompt wilde van proeven.
Kortom, ik kwam ogen tekort! En ik was eigenlijk blij toen de kindjes rond 17:30 uur vroegen om tv te mogen kijken.
En ik moet zeggen dat ik het toen heel gezellig vond: de vijf kindjes (met een koekje) verzameld rond de tv, Roger die in een fauteuil zat te lezen, Eva die duidelijk tegelijk wilde genieten van de televisiebeelden, van het gezelschap van de andere kindjes,van het rondkruipen en van wat ze ondertussen in haar mond kon steken, onze dochter die er even bij kwam zitten, én de wetenschap dat het buiten héél koud was.
Vlak na het avondeten zijn Roger en ik vertrokken (Eva lag alweer te slapen, zodat onze dochter nog alleen voor het avondritueel van Elena en Matthias moest zorgen - en Lionel en Millie waren uiteraard al terug naar huis). Wij hadden immers afgesproken met vriend Karel.
We haalden hem af aan zijn flat en reden samen nog eens naar Vlierbeek. Gezellig maar toch niet meer zoals vroeger, zeiden we enkele keren tegen elkaar terwijl we genoten van onder andere Orval en Westmalle. Vooral Karel vertelde veel: over zijn lectuur, zijn leven... en hij herinnerde ons eraan dat het morgen 6 jaar geleden is dat vriendin Colette overleed.
Het werd weer heel laat.
Kort daarna kwamen de andere kindjes aan en het werd heel druk! Eva wil natuurlijk meespelen maar begrijpt bijvoorbeeld niet dat ze verkeerd bezig is als ze een Lego-huis, dat Elena pas heeft gebouwd, begint af te breken. Lionel, Millie en Matthias moesten bijna gelijktijdig naar toilet en daar werd het dus aanschuiven. Millie speelde met het kasteel, Eva wilde meespelen, maar bracht (uiteraard) een minuscuul bewoner (een poesje) ervan naar haar mond. Lionel, Matthias en onze dochter zouden een racebaan, die Matthias vorige zaterdag had gekregen van Sinterklaas, opstellen. Eva kwam erbij en vond natuurlijk een heel kleine component ervan rondslingeren waar ze prompt wilde van proeven.
Kortom, ik kwam ogen tekort! En ik was eigenlijk blij toen de kindjes rond 17:30 uur vroegen om tv te mogen kijken.
En ik moet zeggen dat ik het toen heel gezellig vond: de vijf kindjes (met een koekje) verzameld rond de tv, Roger die in een fauteuil zat te lezen, Eva die duidelijk tegelijk wilde genieten van de televisiebeelden, van het gezelschap van de andere kindjes,van het rondkruipen en van wat ze ondertussen in haar mond kon steken, onze dochter die er even bij kwam zitten, én de wetenschap dat het buiten héél koud was.
Vlak na het avondeten zijn Roger en ik vertrokken (Eva lag alweer te slapen, zodat onze dochter nog alleen voor het avondritueel van Elena en Matthias moest zorgen - en Lionel en Millie waren uiteraard al terug naar huis). Wij hadden immers afgesproken met vriend Karel.
We haalden hem af aan zijn flat en reden samen nog eens naar Vlierbeek. Gezellig maar toch niet meer zoals vroeger, zeiden we enkele keren tegen elkaar terwijl we genoten van onder andere Orval en Westmalle. Vooral Karel vertelde veel: over zijn lectuur, zijn leven... en hij herinnerde ons eraan dat het morgen 6 jaar geleden is dat vriendin Colette overleed.
Het werd weer heel laat.
maandag 28 november 2016
Sinterklaasstaf
Vorige zaterdag vertelde Matthias me dat hij eigenlijk aan Sinterklaas ook een staf wilde vragen maar het gewoon was vergeten. Hij leek dat heel erg te vinden.
Elena had een tekening gemaakt voor Sinterklaas en stelde voor dat ik op dat blad zou schrijven dat Matthias zo fel verlangde naar zo'n staf. Dat deed ik dus en daarna was het hopen dat zij op het sinterklaasfeestje, waar ze die avond naartoe gingen, dat blad konden afgeven aan de Sint. Ik heb sindsdien geen contact meer gehad met de kindjes en weet dus niet of het gelukt is.
Roger en ik bleven er wel over nadenken. Waar vindt Sinterklaas een staf voor een kindje als Matthias? Ik zocht online, vond (heel dure) staven, meestal voor volwassenen. En toch wilde ik een oplossing vinden.
Het was de eerste keer dat ik Matthias zo ontgoocheld en droevig zag (namelijk omdat hij die eenvoudige staf, waar hij echt naar verlangde, vergat te vragen omdat hij te druk bezig was met allerlei speelgoedprentjes uit te knippen uit folders).
En op die leeftijd kan een kind meestal nog uit zijn verdriet geholpen worden door zijn moeder, vader, grootvader of grootmoeder. Er komt immers jammer genoeg snel een tijd dat je als ouders of grootouders niets meer kunt doen dan luisteren naar je kinderen als ze zich verdrietig voelen!😞
Ik had al geopperd dat Roger misschien Sinterklaas kon helpen. Had hij niet eens houten zwaarden gemaakt voor een toneelgroep? Ja maar, daar waren minder "krullen" aan.
Het was niet echt nodig maar toch reden we vandaag even naar de Aldi in Borgloon. Het was héél koud, ik herinnerde me dat ik in die winkel een aantal weken geleden plastic, holle sinterklaasstaven gevuld met snoep had zien liggen, en bedacht dat Roger dan maar daar zijn "wandeling" moest maken. En ik ondertussen kijken of ik die staven nog zag liggen.
Ze lagen er niet meer.
Deze avond, terwijl ik voor het eten zorgde, een telefoontje van Hendrik op mijn smartphone. Na een poosje babbelen, vertelde ik hem over het stafprobleem. Hij dacht ook dat Roger daar gemakkelijk kon aan verhelpen. Dus gaf ik mijn mobieltje door aan Roger.
Nadat ik ons hoofdgerecht (zalm, restjes van allerlei groenten en champignons, olijfolie, kruiden en geraspte kaas: heel lekker) in de oven had geschoven, terwijl Roger en Hendrik verder praatten over die sinterklaasstaf, een telefoontje van Nany op het vaste toestel. Ze probeert al een hele tijd tevergeefs mijn tante Mathilde (weduwe van mijn oom Ludo zaliger) te bereiken.
En na het eten, Roger die zegt: 'Ik ga toch proberen te zorgen voor die staf!'😄
Elena had een tekening gemaakt voor Sinterklaas en stelde voor dat ik op dat blad zou schrijven dat Matthias zo fel verlangde naar zo'n staf. Dat deed ik dus en daarna was het hopen dat zij op het sinterklaasfeestje, waar ze die avond naartoe gingen, dat blad konden afgeven aan de Sint. Ik heb sindsdien geen contact meer gehad met de kindjes en weet dus niet of het gelukt is.
Roger en ik bleven er wel over nadenken. Waar vindt Sinterklaas een staf voor een kindje als Matthias? Ik zocht online, vond (heel dure) staven, meestal voor volwassenen. En toch wilde ik een oplossing vinden.
Het was de eerste keer dat ik Matthias zo ontgoocheld en droevig zag (namelijk omdat hij die eenvoudige staf, waar hij echt naar verlangde, vergat te vragen omdat hij te druk bezig was met allerlei speelgoedprentjes uit te knippen uit folders).
En op die leeftijd kan een kind meestal nog uit zijn verdriet geholpen worden door zijn moeder, vader, grootvader of grootmoeder. Er komt immers jammer genoeg snel een tijd dat je als ouders of grootouders niets meer kunt doen dan luisteren naar je kinderen als ze zich verdrietig voelen!😞
Ik had al geopperd dat Roger misschien Sinterklaas kon helpen. Had hij niet eens houten zwaarden gemaakt voor een toneelgroep? Ja maar, daar waren minder "krullen" aan.
Het was niet echt nodig maar toch reden we vandaag even naar de Aldi in Borgloon. Het was héél koud, ik herinnerde me dat ik in die winkel een aantal weken geleden plastic, holle sinterklaasstaven gevuld met snoep had zien liggen, en bedacht dat Roger dan maar daar zijn "wandeling" moest maken. En ik ondertussen kijken of ik die staven nog zag liggen.
Ze lagen er niet meer.
Deze avond, terwijl ik voor het eten zorgde, een telefoontje van Hendrik op mijn smartphone. Na een poosje babbelen, vertelde ik hem over het stafprobleem. Hij dacht ook dat Roger daar gemakkelijk kon aan verhelpen. Dus gaf ik mijn mobieltje door aan Roger.
Nadat ik ons hoofdgerecht (zalm, restjes van allerlei groenten en champignons, olijfolie, kruiden en geraspte kaas: heel lekker) in de oven had geschoven, terwijl Roger en Hendrik verder praatten over die sinterklaasstaf, een telefoontje van Nany op het vaste toestel. Ze probeert al een hele tijd tevergeefs mijn tante Mathilde (weduwe van mijn oom Ludo zaliger) te bereiken.
En na het eten, Roger die zegt: 'Ik ga toch proberen te zorgen voor die staf!'😄
zondag 27 november 2016
"Vaareng"
Er valt niet veel te vertellen over deze grijze en koude zondag. Een wandelingetje, een biertje in dat cafeetje in Sint-Truiden waar ik deze keer niet mijn vroegere cursist ontmoette maar wel geamuseerd luisterde naar moppen die tooghangers elkaar vertelden.
Na ons avondmaal (restjes) volgde een wasje en het verder nalezen van Oostland voor de KVLS. Het is een bijzonder nummer naar aanleiding van 80 jaar KVLS (en zeggen dat ik omwille van tijdgebrek er niet kon aan meewerken: mijn naam zal deze keer niet prijken naast die van minder of meer bekende auteurs die hun bijdragen hebben geleverd aan deze speciale uitgave😄). Weinig fouten gevonden maar het valt me steeds vaker op dat Vlamingen lijken een Frans toetsenbord te gebruiken. Ze zetten spontaan een spatie voor een uitroep- of vraagteken, terwijl dat in het Nederlands niet hoeft.
Terwijl ik een menu opstelde voor volgende week (en vaststelde dat we niet heel snel boodschappen hoeven te doen wegens nog genoeg proviand in huis), schreef Roger verder aan zijn tekstjes voor het boek van de werkgroep WOI.
Ineens zegt hij mij: 'Moet je deze krantenknipsels eens lezen!'.
Een van "zijn" soldaten werd immers vermoord door een buur en op Google Drive vinden we het hele verhaal terug in de vorm van krantenknipsels uit die tijd. Grappige stijl vertoonden die knipsels (het leek wel of je een romannetje aan het lezen was) maar daarover wilde ik het niet hebben.
Bij een wedersamenstelling van de moord, zo lees ik in die stukjes, riep de broer van het slachtoffer: "Vaareng!" naar de moordenaar. En de journalist legt uit dat dit betekent "Nietsnut".
Meteen dacht ik dat het woord komt van het Franse "vaurien" - afkomstig van "(celui qui ne) vaut rien", letterlijk vertaald: die niets waard is.
Dat zou pas interessant zijn: een studie over uit het Frans overgenomen woorden in deze contreien en vice-versa.
P.S. Merk op dat ik de smileys eindelijk heb gevonden!
Na ons avondmaal (restjes) volgde een wasje en het verder nalezen van Oostland voor de KVLS. Het is een bijzonder nummer naar aanleiding van 80 jaar KVLS (en zeggen dat ik omwille van tijdgebrek er niet kon aan meewerken: mijn naam zal deze keer niet prijken naast die van minder of meer bekende auteurs die hun bijdragen hebben geleverd aan deze speciale uitgave😄). Weinig fouten gevonden maar het valt me steeds vaker op dat Vlamingen lijken een Frans toetsenbord te gebruiken. Ze zetten spontaan een spatie voor een uitroep- of vraagteken, terwijl dat in het Nederlands niet hoeft.
Terwijl ik een menu opstelde voor volgende week (en vaststelde dat we niet heel snel boodschappen hoeven te doen wegens nog genoeg proviand in huis), schreef Roger verder aan zijn tekstjes voor het boek van de werkgroep WOI.
Ineens zegt hij mij: 'Moet je deze krantenknipsels eens lezen!'.
Een van "zijn" soldaten werd immers vermoord door een buur en op Google Drive vinden we het hele verhaal terug in de vorm van krantenknipsels uit die tijd. Grappige stijl vertoonden die knipsels (het leek wel of je een romannetje aan het lezen was) maar daarover wilde ik het niet hebben.
Bij een wedersamenstelling van de moord, zo lees ik in die stukjes, riep de broer van het slachtoffer: "Vaareng!" naar de moordenaar. En de journalist legt uit dat dit betekent "Nietsnut".
Meteen dacht ik dat het woord komt van het Franse "vaurien" - afkomstig van "(celui qui ne) vaut rien", letterlijk vertaald: die niets waard is.
Dat zou pas interessant zijn: een studie over uit het Frans overgenomen woorden in deze contreien en vice-versa.
P.S. Merk op dat ik de smileys eindelijk heb gevonden!
zaterdag 26 november 2016
Een toneelstuk, een verjaardag, een boodschap, een lang telefoongesprek, Oostland, taal en zoveel meer
Het werd voor ons vrij vroeg opstaan deze zaterdag: om 10:30 uur moesten we present zijn op het eerste toneeloptreden van Elena en Matthias (na een klein uurtje rijden uiteraard).
We waren goed op tijd, kwamen op de parking dochter (die vandaag 37 jaar wordt) schoonzoon en kleine Eva tegen, en iets later, in het cultureel centrum, Maria en Michel, de schoonouders van onze dochter.
Terwijl we zitplaatsen zochten in de vrij grote theaterzaal, begonnen de kindjes die al een poosje ter plaatse waren (en dus ook Elena en Matthias) vanop het podium druk te wuiven naar hun ouders en familieleden.
Het werd een vrij eenvoudig stuk, vol fantasie, reizen, dromen, ridders, prinsen en prinsessen, waar de kindjes (gelukkig) heel fel leken in op te gaan.
Wel werd ik heel droevig toen enkele prinsessen een prins mochten uitkiezen (en hem een zoen geven) en ze allemaal dezelfde jongen bleken te kiezen, waardoor de andere "prinsen" in de kou bleven staan. Dat stukje had toch anders geregisseerd kunnen worden?
Na afloop reden we naar het "huis van de kindjes" waar we genoten van een aperitief, een heel lekkere kaasschotel met even lekkere wijn ter gelegenheid van de verjaardag van onze dochter.
Terloops vertelde Michel ons dat je bij Albert Hein een grote keuze hebt aan voorgesneden wokgroenten.
Rond 15 uur namen we afscheid van elkaar (Elena, Matthias en Eva moesten met hun ouders naar een sinterklaasfeest op het werk van hun papa).
Wij besloten in Sint-Truiden langs Albert Hein te rijden en inderdaad, wat een keuze!
Ik hoef niet te vertellen wat we deze avond aten zeker?
Vlak na het avondeten weer een vrij lang telefoongesprek met Nany. Ze had zoals steeds heel veel te vertellen, onder andere over het feit dat ze nieuwe onderburen heeft: homofiele Brazilianen die zo ontzettend lief zijn.
Ondertussen had ik de drukproeven van het volgende nummer van Oostland aangekregen. Aan het nalezen daarvan heb ik enkele uren besteed maar ineens voelde ik me echt te moe om aandachtig genoeg verder te lezen: ik wilde even surfen naar kranten of andere eenvoudige lectuur toen ik een uitnodiging tot chatten kreeg van Hendrik.
We brachten een dik halfuur al keuvelend door (ik bedoel natuurlijk "al chattend").
En ondertussen besefte ik dat ik een vijftal mails nog niet had beantwoord (ik heb het niet over PPS-jes en zo, maar over mails die eigenlijk dezelfde functie hebben als destijds brieven).
Die mensen zullen sowieso tot morgen of zo moeten wachten op een antwoord.
Ik ben wel blij dat ik nog de tijd heb gevonden om Ludo (van Heemkunde Groot Heers) te bedanken voor het verjaardagskaartje dat hij mij (volgens hem laattijdig) stuurde!:-).
O ja, een van die belangrijke mails was van Bernadette die heeft ingezien dat Franstaligen veel minder klanken onderscheiden dan Vlamingen. En of dat zo is! Het is niet voor niets dat Vlamingen gemakkelijk andere talen leren!
We waren goed op tijd, kwamen op de parking dochter (die vandaag 37 jaar wordt) schoonzoon en kleine Eva tegen, en iets later, in het cultureel centrum, Maria en Michel, de schoonouders van onze dochter.
Terwijl we zitplaatsen zochten in de vrij grote theaterzaal, begonnen de kindjes die al een poosje ter plaatse waren (en dus ook Elena en Matthias) vanop het podium druk te wuiven naar hun ouders en familieleden.
Het werd een vrij eenvoudig stuk, vol fantasie, reizen, dromen, ridders, prinsen en prinsessen, waar de kindjes (gelukkig) heel fel leken in op te gaan.
Wel werd ik heel droevig toen enkele prinsessen een prins mochten uitkiezen (en hem een zoen geven) en ze allemaal dezelfde jongen bleken te kiezen, waardoor de andere "prinsen" in de kou bleven staan. Dat stukje had toch anders geregisseerd kunnen worden?
 |
| Foto's Roger |
Terloops vertelde Michel ons dat je bij Albert Hein een grote keuze hebt aan voorgesneden wokgroenten.
Rond 15 uur namen we afscheid van elkaar (Elena, Matthias en Eva moesten met hun ouders naar een sinterklaasfeest op het werk van hun papa).
Wij besloten in Sint-Truiden langs Albert Hein te rijden en inderdaad, wat een keuze!
Ik hoef niet te vertellen wat we deze avond aten zeker?
Vlak na het avondeten weer een vrij lang telefoongesprek met Nany. Ze had zoals steeds heel veel te vertellen, onder andere over het feit dat ze nieuwe onderburen heeft: homofiele Brazilianen die zo ontzettend lief zijn.
Ondertussen had ik de drukproeven van het volgende nummer van Oostland aangekregen. Aan het nalezen daarvan heb ik enkele uren besteed maar ineens voelde ik me echt te moe om aandachtig genoeg verder te lezen: ik wilde even surfen naar kranten of andere eenvoudige lectuur toen ik een uitnodiging tot chatten kreeg van Hendrik.
We brachten een dik halfuur al keuvelend door (ik bedoel natuurlijk "al chattend").
En ondertussen besefte ik dat ik een vijftal mails nog niet had beantwoord (ik heb het niet over PPS-jes en zo, maar over mails die eigenlijk dezelfde functie hebben als destijds brieven).
Die mensen zullen sowieso tot morgen of zo moeten wachten op een antwoord.
Ik ben wel blij dat ik nog de tijd heb gevonden om Ludo (van Heemkunde Groot Heers) te bedanken voor het verjaardagskaartje dat hij mij (volgens hem laattijdig) stuurde!:-).
O ja, een van die belangrijke mails was van Bernadette die heeft ingezien dat Franstaligen veel minder klanken onderscheiden dan Vlamingen. En of dat zo is! Het is niet voor niets dat Vlamingen gemakkelijk andere talen leren!
Abonneren op:
Posts (Atom)