zaterdag 30 maart 2013

Winkelen met een baby en een peuter

Ik belde vandaag ook met onze dochter om bepaalde zaken af te spreken (Zeger heb ik gerust gelaten: om te beginnen moest hij werken, en ten tweede weet ik dat hij, net zoals ik, niet echt graag telefoneert). Ze vertelde me dat zij en haar man waren gaan winkelen met de “pateekes”. ‘Maar in feite heb ik niets anders gedaan dan babysitten,’ voegde ze er aan toe, ‘ik denk niet dat we dat nog vaak zullen doen met z’n allen’.

Ik moest lachen omdat ik de situatie zo goed herkende! Ik herinnerde me dat ik, in de periode dat onze kinderen zo’n 4 à 5, 2 à 3 en 0 à 1 jaar waren, geregeld nachtmerries had waarin ik een van de kindjes verloor in een supermarkt! Ik moet wel toegeven dat in die tijd Roger meestal in zijn eentje voor de boodschappen zorgde. Precies omdat, als ik meeging, ik niet veel anders deed dan de kinderen in het oog houden! Glimlach

En toch, dat zei ik ook tegen onze dochter, vormen zelfs die momenten  nu goede herinneringen!

Naar een nieuwe ijstijd!?

Je zou het wel zeggen! ‘s Nachts vriest het stevig, overdag geraakt de temperatuur niet boven de 4 à 5°C.

Deze middag had ik Hendrik aan de lijn en ik zei hem dat ik hoopte dat we niet ineens van de winter naar een hete zomer zouden gaan en wel degelijk een overgangsseizoen zouden krijgen. En hij: ‘Je zou je best over iets heel anders zorgen maken! Stel dat we een nieuwe ijstijd tegemoet gaan, dan is deze temperatuur een van de warmste die je nog in jaren zult hebben! Ik zou in jouw plaats maar snel nog een beetje profiteren van de tuin. Binnen tien jaar zal je misschien met heimwee terugdenken aan die lente van 2013, toen we nog 4°C haalden!’ Glimlach

Hij grapte natuurlijk, maar stel je voor! Bedroefde emoticon

vrijdag 29 maart 2013

Goede vrijdag

Vandaag had ik, en dat is zeldzaam, heimwee naar Antwerpen. Niet echt naar de stad, maar naar ons vroeger huis, naar de “kindjes” en naar onze parochie daar, met de onvolprezen pastoor Soetewey. En naar zijn vieringen van de Goede Week en Pasen. Voor mij was Pasen altijd veel belangrijker dan Kerstmis; en gelukkig waren er geen grote familiefeesten aan verbonden. We vierden dat dus gewoon onder ons thuis op Paasavond, met een eenvoudig lekker etentje (en Nany was meestal van de partij) dat we onderbraken om naar de heel mooie, sfeervolle avonddienst van Soetewey te gaan. Tussen haakjes: ik hoor tegenwoordig zoveel kritiek over priesters terwijl ik het op dat gebied vroeger altijd getroffen heb (hier in Haspengouw is dit wat minder het geval). In Matadi hadden we immers de ruimdenkende  pater Inghels zaliger als pastoor, die later een goede vriend van me werd, en in Antwerpen kon je  pastoor Soetewey zeker geen gebrek aan kritische geest verwijten!

Toen ik deze ochtend ontwaakte, lag er  weer een wit tapijt op het gras. Ook dat versterkte mijn heimwee naar Paastijden die zonniger waren. De sneeuw smolt vrij snel, maar toen we deze middag onze boodschappen deden, was het nog heel koud: geen 3°C! Wat is er toch gaande?

We reden weer met de bus heen en terug naar Heers en het ging vlot. Eigenlijk is het nog een geluk dat we, nu we geen auto kunnen gebruiken, vaker inkopen moeten doen: ik vermoed dat ik anders Roger met deze kou niet uit zijn bureaustoel zou krijgen! Glimlach

Uiteraard kochten we alleen wat wij voor ons tweetjes nodig hebben. Andere jaren (behalve vorig jaar) was Nany al hier deze dag, en zouden de kinderen morgen afkomen voor de rest van het weekend. Dit jaar bleek iedereen bezet! Weer een “traditie” die verdwijnt?

Nu,  voor dit jaar hebben we er nog een oplossing voor gevonden, maar daar vertel ik later over.

Voor de rest werd het weer een rustige dag, met een gezond, eenvoudig maar lekker avondmaal: groentesoep (waar ik sojascheuten had aan toegevoegd) gevolgd door roodbaars in een manteltje van sesamzaad, peper en bloem, met een scheutje citroen, champignons met look gebakken in olijfolie, champignonsaus (met de rest van de paddenstoelen) op mijn manier bereid, dus zonder boter, melk of room, wel met koolzaadolie, magere bouillon en sojaroom, en sla. En daarbij krieltjes. Heel lekker!

donderdag 28 maart 2013

Rust

Normaal gezien moesten we vorige zaterdag naar een museum met de heemkundige kring, zouden we vorige zondag naar de presentatie van een dichtbundel geweest zijn en had ik deze avond een vergadering van de KVLS. Morgen zouden we naar de presentatie gaan van de nieuwe roman van Ivo Konings. Dat werd allemaal afgezegd, en ik ben er niet kwaad om. Ons leven werd echt te druk! Dat voelde ik goed gisteren en vandaag: wat genoot ik van de rust!

Vandaag, ondanks de aanhoudende kou, een wandeling van een goed half uur in het dorp, een telefoontje met mijn moeder Nany (die erg verkouden is), in de tuin weer de bonte specht gadegeslagen,  en vooral: het boek van Thierry Deleu zaliger en dat van Ivo Konings (ik had hem gevraagd of hij het wilde opsturen) zijn per post aangekomen. Lectuur bij de vleet dus. Deze avond heb ik wel eerst weer een Maigret van Simenon uitgelezen en daarna nog genoten van een aflevering van Star Trek, the next generation.

En daarvoor, als avondmaal,  een eenvoudige soep en een lekker wokgerecht met heel veel groenten en een klein beetje mager rundsvlees.

We gaan proberen het zo te houden en soms zullen we daarvoor moeten onbeleefd zijn. Ik ben immers van plan niet meer op elke uitnodiging in te gaan: hoogstens nog één per weekend!

woensdag 27 maart 2013

Dieet

Hoe komt het dat Roger in het ziekenhuis niet at volgens de dieetinstructies die hij kreeg toen hij “ontslagen” werd? Instructies die trouwens ongeveer stroken met wat ik hem al jaren opdien!

Ik begrijp het niet. Als dessert kreeg hij bijvoorbeeld vaak pudding of rijstpap en bijna nooit fruit. Terwijl hij zeker 2 en liefst 3 stukken fruit per dag zou moeten eten!?

Boodschappen doen, op ons gemak

Marie-Claire  had voorgesteld samen met ons boodschappen te doen, maar ik wilde wel eens uitproberen hoe dat zou gaan heen en terug met de bus naar Heers. Roger kreeg immers de raad heel veel te bewegen (en wat was ik blij dat hij het eindelijk eens hoorde van een geneesheer, want ik vertel hem dat al jaren maar ik ben immers geen autoriteit in zijn ogen), maar met deze kou kan ik hem echt niet overhalen tot een fikse wandeling. Bewegen betekent niet sporten, en wat we vandaag deden leek me ideaal voor hem. Toch zolang het zo koud blijft (en dit noemt men lente!).

We namen de bus naar Heers: enkele minuten lopen, enkele minuten rijden, we liepen daarna achtereenvolgens naar de apotheek met dat voorschrift, naar de krantenwinkel voor buskaarten en naar de AD-Delhaize. Daar kochten we voldoende etenswaren voor twee dagen. Ik wilde nog een presentje kopen voor Liliane en Marie-Claire, maar de twee tassen die we bijhadden, waren al goed vol en zwaar! Volgende week krijgen we even bezoek van onze dochter met haar twee “pateekes” zoals ze Elena en Matthias soms noemt en ze stelde voor dan even met ons naar de winkel te rijden. Een cadeautje voor die vriendinnen zullen we dan wel kopen.

Roger was weer aan het mopperen: ik vrees dat hij nooit zal aanvaarden zonder auto te moeten leven, hoe duur die auto ook is!

Ondanks zijn sakkeren over het feit dat te voet winkelen je echt remt, moest hij toegeven dat hij heel lekker gegeten heeft deze avond (hoewel ik zoals altijd rekening had gehouden met zijn dieet):  als voorgerecht een koude schotel: veel rauwkost en maatjes en daarna bakharing met uienringen.  En zulke gerechten betekenen voor hem smullen!

Dus, waarom zoveel sakkeren, liefje? Glimlach

dinsdag 26 maart 2013

Wat een vriendelijke mensen hier! Hoewel, niet allemaal!

Roger mocht vandaag naar huis, en Liliane stelde spontaan voor ons te komen afhalen. Dat deed ze samen met Paul (en hun tweede kleinkind, de grote broer van Berre - hij wordt morgen al drie jaar: proficiat, jongen! – die, uitgeteld van zijn peuterschooldag,  de hele rit sliep) om 16 uur, nadat Roger nog allerlei voedingsadviezen had gekregen die hem absoluut niet aanstonden! Glimlach 

Nu, toen ikzelf die raadgevingen las, herkende ik meteen het dieet dat ik hem al lang opleg (en daar merkt hij niets van). Behalve zijn voorkeur voor (soms te vette) vleeswaren als toespijs bij zijn brood hoeft er dus niets te veranderen. Hoewel… Ik heb het al gezegd, ik denk dat het gezond zou zijn onze gastheren telkens te vertellen over dat dieet, want we eten bij anderen vaak echt veel te vet: quiches, vol au vent, gehakt, vette sauzen en hapjes, kroketten, wafels, gebak enzovoort zijn zaken die Roger toch liefst zo zelden mogelijk tot zich zou nemen!

Toen we thuiskwamen en ik Roger zijn spullen uitpakte, merkte ik dat hij van een bepaalde bloedverdunner slechts één pilletje had meegekregen, en geen voorschrift. We belden onze huisarts: of hij een voorschrift kon brengen tegen morgen middag. Daar leek die absoluut geen tijd voor te hebben! Bedroefde emoticon 

Het is niet de eerste keer dat ik hoor (van de buren) dat die dokter geen tijd heeft (neemt?) om even aan huis te komen! Hij stelde gewoon voor dat ik het voorschrift zou komen halen (Roger kreeg rijverbod voor een paar weken). Zelfs toen Roger hem vertelde dat ik geen rijbewijs heb, stelde hij voor dat ik dan maar een bus naar zijn praktijk zou nemen. Even dacht ik morgen een belbus naar Sint-Truiden te reserveren, maar het probleem is dat ik niet precies wist welke halte het dichts bij zijn praktijk ligt: voor een belbusreservering moet je immers de opstap- en afstaphalte opgeven. En te voet is het echt niet te doen met deze kou; ik schat dat het 3 kilometer lopen is. En daarbij: stel dat ik de halte vond waar ik moet afstappen om gemakkelijk bij hem te geraken, dan moet ik daarna een uur wachten om terug in Heers te zijn!? Roger kreeg wel de raad heel veel te bewegen (wat ik hem al lang probeer te laten doen), maar die afstand in deze kou wil ik noch hem noch mezelf aandoen!

Ik voelde me weer boos worden, heb me ingehouden (het zou niet “tof” zijn geweest tegenover Roger pas thuis) en ben naar Marie-Claire gegaan, met Roger. En de lieve Marie-Claire bracht ons onmiddellijk naar de praktijk van onze dokter, waar Roger het voorschrift kon afhalen – jawel, gratis.

Soms denk ik eraan van huisarts te veranderen (hoewel Roger nu deze is gewend en ik niet ontevreden ben van zijn diagnoses) maar ik zou niet weten naar wie ik moet gaan. De vervanger die we onlangs kregen, lijkt me niet echt geschikt!

Ontzettend lieve mensen zijn die buren van ons! Maar mag ik dat zeggen van onze huisarts???

Ach, nu wil ik alleen genieten van Rogers aanwezigheid!Glimlach

maandag 25 maart 2013

Gemiste kansen?

Toen ik naar Roger reed met de belbus stopte die ook aan een andere halte in Heers om een dame op te laden. Ik zag haar een abonnement tonen aan de chauffeur maar ze heeft verder niets gezegd tijdens de hele rit. Alleen constant heel fel gehoest.

Ik kwam nogal vroeg aan, kon nog niet bij Roger, maar belde hem via mijn mobieltje en hij kwam me vervoegen in de cafetaria. Waar ik de dagschotel bestelde. Deze keer vond ik die heel lekker: vooral de bloemkool met mosterdsaus vond ik zeer geslaagd. Daarna zijn we naar zijn kamer verhuisd waar we nog wat praatten en veel lachten. Roger moest nog een onderzoek ondergaan en ik maakte van de gelegenheid gebruik om een sigaret te gaan opsteken.  Ik had natuurlijk naar de rokersruimte kunnen gaan, maar die is zo eng, zo rokerig Glimlach en ik vermoed dat ik daar die ene vrouw toch niet meer zal ontmoeten. Dus liever buiten. Waar het in de zon en met je rug naar het Oosten te doen was ondanks de ijzige kou.

Het onderzoek van Roger gaf een prima resultaat: hij mag heel gauw naar huis!

Het avondmaal heb ik ook samen met Roger gebruikt: ik had voor mezelf broodjes meegebracht (met sardienen, tomaat en sla) en at die op terwijl Roger zijn avondeten verorberde.

Vlak voor ik zou vertrekken, verschenen Hendrik en Anneke! Ik vond het zo jammer dat ik niet langer kon blijven! Maar de belbus wachtte. Ik weet het, en deze avond dacht ik er nog even aan: ik had destijds misschien toch  beter een rijbewijs aangevraagd! Ik heb immers leren rijden, maar omwille van steeds terugkerende nachtmerries waarin ik bij mijn eerste autonome autoreis een dodelijk ongeval veroorzaakte, heb ik nooit een rijbewijs willen halen (in die tijd ging daar zelfs geen examen mee gepaard!). Heb ik gelijk gehad of  heb ik een kans gemist? Ik zal het ooit weten.

De belbus bleek weer een “beltaxi” te zijn. Nadat ik naast de bestuurder had plaatsgenomen, kwam die hoestende vrouw uit Heers eraan. Ze heeft trouwens weer heel de rit onbedaarlijk zitten hoesten! Ze vroeg aan de chauffeur (in het Frans) om de vele tassen die ze nu bijhad in de autokoffer te leggen. Nadat ze zich had geïnstalleerd op de achterbank vroeg de bestuurder haar of ze een abonnement had en ze antwoordde (in het Frans): ‘Ja, maar dat ligt in een van die tassen’. ‘Oké,’ zei de chauffeur, in het Frans (Vlamingen, wees toch niet zulke kruipdieren!), ‘ik zal dat bij het uitstappen natrekken’.

Ik zei tegen de taxibestuurder, luid genoeg opdat de zwijgzame hoestende vrouw het zou horen: ‘Ze heeft een abonnement, ik heb het haar deze middag zien tonen in het naar Sint-Truiden rijden’. 

Toen we aan haar halte aankwamen, vroeg ze: ‘Est-ce que je dois vous montrer mon abonnement?’

‘Non,’ zei de chauffeur, ‘l’autre madame m’a dit que vous l’avez!’

Nadat ze haar tassen had gerecupereerd en was uitgestapt, stelde ik luidop vast dat ze mij blijkbaar niet had verstaan toen ik zei dat ik wist dat ze een abonnement had. ‘Inderdaad niet,’ zei de bestuurder, ‘en dat is toch een van de eerste zaken die je leert als je ergens gaat wonen: de taal!’.

Ja, maar waarom doen Franstaligen dat niet? Omdat wij, Vlamingen zo kruipen voor hen! En sorry, ik ben ook Franstalig van opvoeding! Beschuldig mij dus alsjeblieft niet van “Vlaamse bekrompenheid”!

Maar is het niet zo dat wij, Vlamingen, door het feit dat we niet fier genoeg zijn op onze taal, mensen kansen ontnemen om onze taal te leren?

Deze avond keek ik nog naar een aflevering van Star Trek: Darmok. En daar ging het ook over taal, en vooral over respect voor zelfs talen die héél vreemd in elkaar steken.

zondag 24 maart 2013

Opgroeien

Vandaag kwamen onze dochter en schoonzoon, plus natuurlijk Elena en Matthias, Roger bezoeken. Wat groeien kinderen toch snel op! Elena had ik  niet meer gezien sinds 13 maart en weer leek ze me fel veranderd. Het eerste wat ze mij fier toonde, waren haar roze “sneeuwlaarsjes”. Want het heeft vorige nacht weer gesneeuwd, minder hier dan in het Antwerpse (ik had mijn moeder even aan telefoon deze ochtend), maar het was wel weer ijskoud! We gingen allemaal samen iets gebruiken in de cafetaria, en Matthias, die sliep natuurlijk weer! Glimlach

Ik merkte wel dat Roger genoot van het gezelschap. Elena nam een fruitsapje dat ze helemaal opdronk met een rietje. Zodra we de cafetaria binnenkwamen, stond ze in bewondering voor het “ei” dat Koen Vanmechelen voor het ziekenhuis heeft “gelegd”. ‘Groot, mooi Paasei’, zei ze telkens weer. Haar ouders leken de kunstenaar niet te kennen. Is hij misschien enkel wereldberoemd rond Sint-Truiden?

IMG_20130326_153720

 

IMG_20130326_153641 Foto’s Roger (met zijn GSM)

Ook één ballon in de vorm van Mickey Mouse in het winkeltje naast de cafetaria stak Elena de ogen uit. Ze heeft het hebbeding van mij gekregen nadat ze heel flink (bijna helemaal) een banaan had opgegeten.

Matthias werd uiteindelijk toch wakker, kreeg een flesje, en sliep weer in. Maar later, toen we terug waren op Rogers kamer, begon hij te huilen, en ook deze keer brachten mijn babypraat en mijn aaitjes een glimlach voort op zijn gezicht. Hoe schattig toch die eerste gerichte glimlachjes van een baby! Ik smelt er telkens van!

Onze kinderen wilden me naar huis brengen, maar ik had al een belbus gereserveerd. We probeerden de reservatie nog ongedaan te maken, maar de belbuscentrale is op zondag gesloten na 15 uur. Dus brachten ze me naar het station, waar ik nog een hele poos rondhing. Daar gebeurde iets eigenaardigs. Niemand kon zien dat ik een rookster ben en toch kwamen achtereenvolgens twee mannen mij vragen of ik misschien geen aansteker bijhad. Dat verplichtte me even naar buiten te gaan om hun sigaret aan te steken, en echt, het was nog berenkoud!

Gelukkig kwam Liliane mij afhalen in Heers deze avond! Ik had even beroep willen doen op Marie-Claire (ik ben deze voormiddag gezellig bij haar gaan buurten) maar deze avond beschikte ze niet over een auto.

Jawel hoor, Roger maakt het heel goed. We moeten alleen zorgen dat hij zulke “ongelukken” niet meer krijgt, en dus vooral veel beweegt. Daarvoor heb ik al zeker één plan klaar, maar dat vertel ik later (als het ons lukt).

zaterdag 23 maart 2013

De aarde mag van mij iets meer opwarmen!

Ik wist dat het heel onlangs in het Antwerpse had gesneeuwd maar hier leken we daarvan gespaard te zullen blijven! Helaas, vlak voor ik deze middag naar Roger wilde vertrekken, vielen er dikke vlokken uit de lucht. Na een poosje bleven ze zelfs liggen.
Ik had gebeld naar de belbuscentrale en wist dat ik deze avond met een gewone lijnbus zou terugkomen. Die chauffeur kon ik dus niet vragen om mij tot thuis te brengen. Overbuurvrouw Marie-Claire was afwezig, ik belde dus naar Liliane om te vragen  of ze mij deze avond in Heers wilde afhalen. Met een temperatuur rond het vriespunt een half uur lopen tegen een snerpende wind in zag ik echt niet zitten! Liliane ging meteen akkoord. Enorm bedankt, lieve Liliane!

Ik nam de gewone lijnbus naar Heers waar ik een half uur te vroeg aankwam voor de belbus naar Sint-Truiden. Dan maar even rondgelopen en nog Marie-Claire ontmoet die ook voorstelde me deze avond in Heers af te halen. Maar ik had dus al een andere afspraak.

Van het station naar Roger zijn kamer liep ik precies 20 minuten. Maar wat was het koud! Ik had me goed ingeduffeld (sjaal, muts, vest, jas, handschoenen) en zodra ik het ziekenhuis binnenkwam, viel de warmte zo op mij dat ik gauw al die attributen uittrok.

Roger maakt het goed: hij laat nu uren aan een stuk dat aanhangsel met zuurstof uit zijn neus en lijkt daar helemaal geen last van te krijgen. Zodra mijn gewrichten wat uitgerust waren, zijn we zelfs samen iets gaan drinken in de cafetaria. Hij nam eindelijk die Duvel waar hij zo naar verlangde (nu was er wel een aangepast glas voorradig) en genoot er zichtbaar van. We praatten wat, hij kreeg nog een telefoontje van onze dochter, en Roger merkte op dat hij niet naar de cafetaria moest gaan om plezierige dingen te zien (te veel zieken en miserie). Inderdaad! De vrouw die me onlangs zo aanklampte heb ik ook vandaag niet gezien. Roger en ik vroegen ons af of haar man inoperabel is, en of ze misschien naar huis waren gestuurd.

Ik verliet Roger om 18 uur om de laatste belbus te halen aan het station van Sint-Truiden. Nog voor die bus aankwam, zag ik de taxichauffeur van gisteren naar mij wuiven. De bestuurder van de belbus was dezelfde als deze middag en hij herkende me. Hij vertelde me dat hij zonder onderbreking had rondgereden sinds hij mij deze middag oplaadde, en dat hij doodmoe was. We praatten wat onderweg (ik was de enige passagier, terwijl we deze middag met z’n zessen waren) en op een zeker ogenblik zei hij: ‘Het is zogezegd lente en de aarde zou opwarmen! Van mij mag dat echt gebeuren!’. Van mij ook! Glimlach Hij vertelde ook dat hij van Herentals afkomstig is, dat hij in een dorpje in de buurt een boerderijtje heeft gekocht en dat hij hier heel graag woont: de mensen zijn hier toch zo vriendelijk!

Stipt om 19 uur zette hij mij af aan de bushalte in Heers waar ik naar Liliane belde die me prompt met de auto kwam afhalen. Ze zag er bijzonder goed uit: niets deed vermoeden dat ze pas zelf zo ziek is geweest!

Ik bedacht dat de buschauffeur echt gelijk had: de mensen zijn hier super vriendelijk!

vrijdag 22 maart 2013

Over Matthias, zijn moeder, Roger en een taximaatschappij

Ik zou vandaag enkele boodschappen doen voor ik naar Roger ging. En het toeval (?) wilde dat onze dochter mij belde dat ze tegen de middag hier zou zijn met Matthias (Elena verbleef bij Lutti), dat ze hier zou eten en als ik het nodig vond, met mij naar de winkel zou rijden voor we naar Roger zouden gaan. Wat een luxe: heel fel bedankt, meisje!

Matthias heeft geslapen tot we bij Roger, die het goed maakte, aankwamen.  Daar werd hij echter wakker en begon wat te huilen. Ik wilde hem troosten met van die typische babywoordjes, en warempel, hij reageerde erop! Hij begon te kirren en lachte me zo lief toe! Glimlach We speelden het spelletje dus even voort!

Ondertussen kregen we nog bezoek van Rogers broer en kreeg Roger een telefoontje van Hendrik en van zijn oudste zus. We wandelden zelfs even naar de cafetaria, waar Roger een Duvel zou drinken (terwijl ik buiten even een sigaret zou opsteken) en  zijn ontevredenheid uitte omdat er geen aangepasten glazen meer waren voor dat bier! Ik denk  dat hij zo goed als in orde is!  Als Roger begint te mopperen op alles, betekent dat immers verbetering van zijn gezondheid! Glimlach En natuurlijk nam hij geen Duvel!

Onze dochter moest lang voor mij vertrekken om Elena af te halen, en Rogers broer (die een fles Marques de Riscal bijhad!) vertrok ook na ongeveer twee uur. Ik at nog een broodje gezond terwijl Roger zijn avondmaal verorberde (met deze keer een sinaasappel nadat hij deze middag al een kiwi had gekregen als toetje: is vrijdag fruitdag in dat ziekenhuis?).

Omdat het echt heel koud was (weer zo’n strakke wind), nam ik de bus naar het station, waar ik normaal toch nog zo’n tien minuten zou moeten wachten op de beltaxi.  Deze keer hoefde dat niet: de chauffeur die ik eergisteren had, stond er al, herkende me, sprak me aan, moest niemand anders opladen en we vertrokken dus meteen. Weer hoefde ik niets te betalen… En deze keer hebben we wel serieus gebabbeld onderweg. Hij is een Kroaat die met zijn twee zonen een taximaatschappij heeft opgericht en zijn diensten ook aanbiedt aan de busmaatschappij “De Lijn”. Ik had door dat ik moest spreken in vrij eenvoudige zinnen, en vanaf toen ging de communicatie prima! Hij vertelde volop over zijn familie, over zijn leven, over zijn kinderen… In Brustem, waar hij woonde, vroeg hij me of het voor mij oké was als hij het stuur liet overnemen door zijn zoon, want hijzelf had meteen al een andere opdracht. Voor mij was dat absoluut in orde, en met die zoon kon ik ook heel goed praten onderweg. Die vertelde dan weer meer over zijn beroep, en echt, ze hebben het soms ontzettend druk met hun vier taxi’s. Deze avond bijvoorbeeld, moest hij, nadat hij mij had afgezet, naar Luik, en daarna naar Zaventem. Hij zou, zei hij, tot morgen ochtend verder in de weer zijn! Maar hij zette me weer af voor de deur!

Het eigenaardige is dat ik er bijna zeker van ben dat de chauffeur van gisteren respectievelijk de broer en zoon is van de twee bestuurders die ik deze avond heb gehad. Hij leek heel fel op de jonge bestuurder van vandaag, en zijn stem/accent ook op die van hem. Die van gisteren moest natuurlijk mensen afleveren in de hoofdgemeente van Heers en deze moest niemand anders uit Heers thuisbrengen. Is het daarom dat ik vandaag gratis thuis werd gebracht en dat ik gisteren 6 euro moest bijbetalen? Ik kan er echt niet aan uit!

Deze avond mailde Roger al: hij kan eindelijk online via Wi-Fi op zijn kamer! Glimlach We kunnen elkaar toch zo slecht missen!!!

donderdag 21 maart 2013

Wat een koude lente!

Toen ik deze middag vertrok, was het heel koud voor het seizoen: 4°C. In de zon was het te doen, maar daarbuiten kon je een jas en andere winterse attributen goed verdragen!

Ik liep in Sint-Truiden van het station naar de intensieve afdeling van het ziekenhuis op net geen 25 minuten (waarvan zeker 5 minuten in het ziekenhuis zelf), wat mij veel korter leek dan toen Roger daar meer dan 10 jaar geleden nog eens lag! Toch voelde ik aan mijn knieën en mijn heupen dat ik gisteren een beetje had overdreven met stappen!

Roger leek het goed te maken (goed genoeg in elk geval om weer te kafferen op televisieprogramma’s waar hij gisteren avond uit verveling had naar gekeken) en ik vernam meteen dat hij vandaag nog naar een eigen kamer zou verhuizen.

Wanneer dat precies zou gebeuren kon men mij niet zeggen, maar ze zouden me meteen bellen op mijn mobieltje als het zover was. Wat inderdaad gebeurde rond 16:30 uur. Wat een verschil met destijds in Gasthuisberg (bij Leuven). Daar heb ik een hele dag gelummeld en uiteindelijk heeft onze schoonzoon nog moeten helpen Roger zijn bed naar een aparte kamer te verhuizen! Een dik pluspunt voor dit ziekenhuis!

Ondertussen heb ik in dit ziekenhuis natuurlijk ook drie uur doelloos rondgehangen. Ik ging eerst iets eten in de cafetaria en merkte dat de dagschotel die ik had genomen dezelfde was als wat Roger kreeg als middagmaal. Ikzelf vond het gewoon slecht. Een vette worst (wat Roger nu zeker niet zou moeten eten!), rode kool en appel waaraan veel te veel suiker was aan toegevoegd en voorgekookte aardappelen, dat proefde je! Ik heb meer dan de helft niet opgegeten! Later keek ik op de kamer van Roger naar zijn “menu” omdat ik me afvroeg of hij dan tenminste nog een stuk fruit had gekregen als toetje. Nee hoor, rijstpap (die hij niet lust)! Op die drie dagen heeft hij nog geen enkel fruit, en als dessert alleen pudding en rijstpap gekregen! Niets om over naar huis te schrijven en ook niets om toe te voegen aan een gezond dieet! Bedroefde emoticon

Dat betekent dus weer een punt minder in mijn beoordeling van “Sint-Trudo” in Sint-Truiden!

Ik ontmoette die vrouw van gisteren niet vandaag tijdens dat rondhangen van mij, maar wel een vroegere schepen van Heers (ook lid van Heemkunde). Die me een eigenaardig verhaal vertelde over zijn vrouw die onlangs in dat ziekenhuis werd opgenomen. Ze zou serieus allergisch gereageerd hebben op een van de medicijnen die ze kreeg. Bij haar ontslag kreeg ze toch datzelfde medicament voorgeschreven, waarvan ze weer in shock ging en toen ze hun huisarts vertelden over die eerste keer in het ziekenhuis, antwoordde die dat hij daar niets van wist: dat stond niet in het relaas dat hij kreeg van het ziekenhuis! Later confronteerden ze iemand uit het ziekenhuis met de zaak, en die antwoordde doodgemoedereerd dat een huisarts niet alles hoefde te weten van wat er gebeurt in het ziekenhuis! Oei! Tweede minpunt in mijn beoordeling van dat ziekenhuis!

Om 16:30 uur mocht ik dus naar de kamer van Roger. Mooie, hoewel niet al te ruime, kamer. Terwijl we daar zaten te keuvelen nadat ik zijn spullen had in de kasten geschikt, kreeg hij zijn avondmaal: brood, margarine, gekookte ham maar weer geen fruit, wel weer rijstpap (die ik dus maar zelf opat vermits Roger daar een hekel aan heeft).

En ja hoor (voor iedereen die vandaag een mailtje stuurde), Roger maakt het goed!

Ik liep deze avond te voet terug naar het station waar ik heel gauw een “beltaxi” had. Waarvoor ik deze keer 0,90 euro betaalde: ik kan echt niet uit aan die prijzen! We waren met vier reizigers in die taxi en de meesten moesten in Heers zelf zijn. Ik vroeg aan de bestuurder of hij mij naar hier kon brengen: dat ging, maar aan gewoon taxitarief. En dat bleek 6 euro te zijn voor een afstand die ik op een half uur afleg te voet. Duur, maar ik had het er voor over: het was deze avond ijskoud (zeggen dat de lente vandaag begint!) en mijn knoken deden echt pijn!

woensdag 20 maart 2013

Vermoeiende en dure dag (hoewel niet echt druk)

Ik was deze ochtend al om 11:30 uur in Heers, waar ik een paar boodschappen wilde doen voor mijn avondeten, en daarna de bestelde belbus van 12:10 uur nemen. Terwijl ik in het warenhuis rondliep, bedacht ik dat ik eigenlijk beter gewoon in het ziekenhuis zou eten. Ik kocht dus alleen een krant en liep daarna nog wat rond in de regen. Om ineens te beseffen dat mijn voeten kletsnat waren geworden. Ik had, omdat ik wist dat ik veel zou moeten lopen, mijn oude wandelschoenen aangetrokken en blijkbaar waren die lek! Glimlach

Om 12:45 uur was ik in het ziekenhuis, waar ik nog tot 13 uur moest wachten om Roger te ontmoeten.

Roger had zich zorgen gemaakt: ik had beloofd dat ik gisteren zou bellen zodra ik thuis was, maar dat kon ik niet naar zijn mobieltje dat ik immers mee terug naar huis had gebracht om het op te laden. Ik had dan maar gebeld naar de afdeling waar hij ligt en ze beloofden me hem de groeten te doen. Wat ze niet gedaan hadden. Dat is de eerste keer dat ik ze in dat ziekenhuis van Sint-Truiden een steek weet laten vallen. Tot hiertoe was ik daar veel meer tevreden over dan over Gasthuisberg in Leuven. Maar kom, het zal misschien te druk zijn geweest? Want de oproep van onze zonen en onze dochter werd telkens gewoon aan Roger doorgegeven.

Deze avond vragen mensen me aan telefoon of in een mail hoe Roger het maakt. Nu, hij heeft zich nooit echt ziek gevoeld, en zeker nu niet dat hij zich ligt te vervelen (gelukkig had ik eraan gedacht een boek mee te nemen, en de krant kreeg hij ook: ik merkte al gauw dat ik gisteren avond al alles online had gelezen).

Ik vroeg hem of ik zijn sokken mocht aantrekken (de mijne kon je uitwringen). Dat was goed, maar hij stelde me ook voor tussen de twee bezoekuren andere schoenen te gaan kopen, en een paar sokken op mijn maat, want die van hem zijn wel wat groot voor mij! Glimlach

Dat deed ik om 14 uur, nadat ik een soepje en een half broodje gezond had verorberd (net geen 5 euro). In de regen liep ik tot in het centrum waar je een groot aantal schoenwinkels vindt. Onder weg kocht ik ergens twee paar sokken in de aanbieding. En ik paste enkele wandelschoenen, om bijna meteen te kiezen voor een paar waarvan de prijs mij wel even deed aarzelen: 150 euro! Ik vermoed dat de verkoopster me een rare klant vond: ik deed eerst Roger zijn sokken uit, haalde een nieuw paar uit mijn rugzak, trok dat aan, en liet uiteindelijk mijn oude schoenen gewoon door haar in de vuilnisbak smijten. En trok verder door de regen in mijn heel gemakkelijke nieuwe stapschoenen.

Rond 16:30 uur was ik terug in het ziekenhuis. Nu moest ik nog wachten tot 18 uur voor ik bij Roger mocht. Tijd genoeg om een sigaret op te steken dus. In de rookkamer ontmoette ik een vrouw met wie Roger en ik gisteren even hadden gesproken.

Omdat we te vroeg waren voor de afspraak, gingen we toen eerst samen een broodje eten in de cafetaria. En zaten daar bij diezelfde vrouw en haar man. We praatten toen wat over koetjes en kalfjes. Ze herkende me vandaag meteen in dat zaaltje en begon haar verhaal te doen. Haar man is opgenomen met een hersentumor en/of een hersenbloeding. Ze zouden overmorgen pas weten of de tumor (die is er al sinds 30 jaar) operabel is. Ze leek echt helemaal van streek en ik wist niet hoe ik haar kon troosten!

Het viel me trouwens weer eens op dat in dat rooklokaaltje de mensen het meeste met elkaar praatten!

Ik ging daarna weer naar de cafetaria (ik had vreselijk dorst:  buiten dat soepje niets meer gedronken sinds mijn ontbijt) waar ik 1,70 euro betaalde voor 25 cl mineraal water. Gelukkig heb ik later een automaat gevonden waar 33 cl water 1 euro kost! Ik at de tweede helft van mijn broodje op, en beoefende mijn hobby: luisteren en kijken. De meeste conversaties waren niet echt opwekkend maar ik had ik toch binnenpretjes met een man die overduidelijk verliefd keek naar een jonge verpleegster die een eindje van hem weg zat. Ik vroeg me af of hij haar zou durven aanspreken, maar toen werd ze vervoegd door een collega, en de blik van de man veranderde op slag! Ik las ontgoocheling en zelfs een zekere boosheid in zijn ogen!

Roger vond mijn nieuwe schoenen niet mooi! Glimlach Ik benadrukte dat ze heel gemakkelijk zaten en over die 150 euro (die hij natuurlijk ook heel veel vond) maakte hij zich toch niet te druk! Wel was hij weer ongerust geworden omdat ik pas om 18:15 uur verscheen. Dat was niet mijn fout: ik was er op tijd, maar de deur van de afdeling werd pas zo laat geopend.

Toen ik hem rond 18:45 uur (ook een kwartier te laat) verliet, en naar de bus wilde lopen, kwam ineens, in de hal van het ziekenhuis, die vrouw die ik had ontmoet in het rooklokaal op mij toegelopen. Ze viel me nog net niet in de armen terwijl ze al huilend zei dat er nog meer hersentumoren waren gevonden bij  haar man. ‘Ik word dit jaar nog weduwe’, weende ze. Ik moest echter verder naar de bus en zei, na een schouderklopje,  dat ik hoopte haar morgen weer te ontmoeten.

De lijnbus bracht me naar het station waar ik de bestelde belbus zou nemen, die weer bleek een taxi te zijn. Ik vroeg of ik met geld moest betalen of mijn buskaart kon ontwaarden, en de chauffeur antwoordde: ‘Nee, de belbus moet je niet betalen!’.
Ik drong niet aan, al weet ik dat je die evenveel moet betalen als een lijnbus. Maar daarover beginnen discussiëren met iemand die er niets van weet, vond ik onbegonnen werk! Die taxibestuurder was trouwens een allochtoon (jawel, ik gebruik dat woord nog wel!) en het praten met elkaar ging niet helemaal vanzelf!

Nu, ik moet toegeven dat mijn chauffeur heel gedienstig is gebleken. Hij vroeg me waar precies in Heers ik moest zijn, en is van zijn route afgeweken om mij praktisch voor de deur af te zetten! Glimlach

Thuis eerst naar mijn moeder gebeld: ik had het al zo lang beloofd. Ze had natuurlijk weeral veel te vertellen!

En deze avond nog een lang telefoongesprek met onze dochter: Elena lijkt nogal opstandig de laatste tijd. Ik vind dat vrij normaal, gezien haar leeftijd! Glimlach

En… Terwijl ik dit schrijf, weer dat eigenaardige gevoel: de indruk dat Roger tegenover mij zit en hem willen aanspreken! Bedroefde emoticon

dinsdag 19 maart 2013

Longembolie

Sinds onze wandeling in Kerniel op 5 februari die Roger heel fel vermoeide, kwam hij geregeld terug op de kortademigheid waarmee hij nadien te maken kreeg. Nu, na een half uur klimmen in de ijzige kou tegen een strakke Noordoostenwind in, vond ik dat niet meer dan normaal. Voor zover ik weet, ben ik nog geen hartpatiënt en nochtans was ik ook buiten adem daarna.

Maar Roger bleef klagen over een ongewone vermoeidheid en ik merkte wel, tijdens de werken aan onze gevel, dat het hem niet afging, dat puin wegbrengen. Maar ook dat vond ik vrij normaal voor een hartpatiënt. Van mij hoefde hij dat zeker niet te doen.

Toen hij bleef de veel minder zware werken aan de bibliotheek – werken die hem eigenlijk wel liggen – uitstellen, begon ik me toch wat ongerust te maken.
Vorig weekend hadden we dan al die afspraken moeten afzeggen: Roger voelde zich “niet zo goed” (en natuurlijk hebben we niet verder onderzocht wat we zouden doen met onze venstertabletten: ik ging hem niet verder ‘”pushen” én mij kwam het niet slecht uit, die “rust” van het voorbije weekend: ik had zelf te veel werk). Toch belde ik even onze huisarts. Die op vakantie was. Er kwam een andere dokter, die we niet kennen. Ik vertelde hem over alle gezondheidsperikelen van Roger, hij maakte een elektrocardiogram, zei dat met zijn hart alles in orde was, en vond niets anders dat verontrustend leek, zelfs geen begin van griepje.

En ik, ik dacht dat het gewoon oververmoeidheid was. Ikzelf voelde immers al de gevolgen van de drukke voorbije week. Daarom dat ik dan besloot dat we nog maar maximum één verplichting per weekend zouden aannemen.

Deze avond moest Roger op controle bij de cardioloog. Die, nadat hij de uitslag van de elektrocardiogram bekeken had, meteen zei dat hij vermoedde dat Roger al weken te maken heeft met een longembolie!

Hij kreeg gelijk! En Roger is in de afdeling Intensieve zorgen van het ziekenhuis gebleven. Waarom had die dokter die we niet kennen niet even gedacht aan de longen?

Ik zei het gisteren nog tegen Roger: ‘Die kortademigheid kan ook liggen aan een probleem met de longen!’ Maar aan een embolie had ik helemaal niet gedacht. Ik meende immers dat zoiets met veel pijn gepaard gaat, maar ik dwaalde. Dat vertelde mijn broertje mij deze avond in een telefoongesprek. Hij beweert dat je daar integendeel meestal niets van voelt tot je plotseling dood neervalt.
Waarom, waarom toch, heeft die onbekende arts niet aan de longen gedacht?

Want de cardioloog zei ons dat het echt op het nippertje was!

Ik bestelde een taxi om terug naar huis te komen (en de chauffeur bleek de man te zijn van een vrouw die me nog eens had vervoerd) en thuis wachtte weer een drukte waar ik niet van hou: telefoons, mails enzovoort, en nog gauw een vertaling afmaken. En dan kwam er een oproep van de echtgenoot van onze familiezieke: het gaat weer iets slechter met haar!

Wat is er toch gaande in onze familie en vriendenkring?

Nu, ik heb deze avond ook even gebeld met Liliane, en zij lijkt het heel goed te maken! Glimlach

maandag 18 maart 2013

Grapje van de dag

In navolging van onze vriend en Rogers achterneef (kozijn dus voor de Vlamingen) Guy Missotten wil ik hier ook even een grapje van de dag posten.

Het is wel politiek getint, en Roger voerde mij ernaar. Lees maar, let vooral op de “citaten van de week” en lees vooral de opmerking die ik hier kopieer: “Freya Vandenbossche die moeilijk zou kunnen samenwerken met NV-A op federaal niveau: “Men zou beter alleen wijze mensen toelaten op bestuursfuncties”. Anekdote : toen deze zeer wijze excellentie vroeg hoe het kwam dat de verbinding van de windmolens ver uit de kust zo duur geworden waren zegde de betrokken ingenieur dat dat het gevolg was van de wet van Ohm. Waarop de excellentie stelde een amendement te zullen dienen op deze wet in het parlement. En dat is dan minister voor energiezaken ....”

Kan men echt zo dom zijn? Si no es vero, es ben trovato! Glimlach

zondag 17 maart 2013

Voorspellingen van Ray Kurzwell voor 2009

Iemand (een zekere “anoniem” en eigenlijk vind ik dat niet zo leuk als er zonder naam wordt gereageerd) vroeg me welke voorspellingen van Kurzwell voor 2009 wel of niet zijn uitgekomen. Eerst wilde ik antwoorden dat hij/zij het boek maar zelf  moet lezen (je vindt het nog, voor weinig geld en onder andere tweedehands), maar vermits nog andere mensen me dezelfde vraag stelden in een mail, hier even een antwoord.

Om te beginnen zijn mijn bevindingen uiteraard niet precies, want ik ging voort op hetgeen we nu allemaal gebruiken, en niet op hoe het was in 2009. Dat weet ik immers niet meer in detail.

Waar Kurzwell zich absoluut in vergiste is het belang dat spraakherkenning zou hebben. Ikzelf heb ook een poosje spraakherkenning gebruikt bij het digitaliseren van mijn dagboeken, maar, hoewel het vrij goed werkte,  bleek dat niet echt interessant in mijn geval. Om te beginnen kun je dat alleen op die manier doen zonder anderen te hinderen als je alleen bent. Dus kon ik dat programma enkel gebruiken als Roger er niet was en dat is uiterst zelden. En daarbij vond ik, die geen prater ben, dat constante “voorlezen” veel vermoeiender dan overtikken.

Waar de auteur wel gelijk in heeft gekregen is onder andere dit: draadloze verbinding met het Internet, computergebruik in het onderwijs en educatieve software, persoonlijke computers die lijken op een schrijfblok, boeken en kranten lezen, films bekijken, muziek beluisteren via het scherm, aankopen doen op het Internet, pincodes voor communicatie met de overheid, chatrooms, computertjes die tegelijk een telefoon en een camera zijn en je ook nog eens de weg wijzen, enzovoort, enzovoort.

En wat hij voor 2019 allemaal voorspelt, dat moet u zelf maar uitzoeken, beste “Anoniem”!

 

zaterdag 16 maart 2013

Het tijdperk van de levende computers

Met Kerstmis 2004 kreeg ik van Hendrik (onder andere boeken) dat werk van Ray Kurzwell cadeau. Ik vond het heel boeiend, leende het na mijn lectuur uit aan onze dochter (maar vergat dat heel gauw) en zocht ernaar een poosje geleden. Nu, naar een boek zoeken is hier voorlopig geen sinecure vermits de meeste in opgestapelde kartonnen dozen liggen. Ik vreesde dus dat ik zou moeten wachten tot al onze boeken gerangschikt zijn om het terug te vinden. Dat ik het uitgeleend had, was ik immers totaal vergeten!

Vorige woensdag zag ik het echter bij onze dochter liggen en kreeg ik het mee terug.

Waarom ik naar dat boek zocht? Wel, ik wilde, na meer dan 8 jaar, teruglezen wat de auteur voorspelde voor deze tijd. Natuurlijk heb ik vandaag niet heel die dikke pil opnieuw doorgenomen, maar wel de hoofdstukken 9 (over 2009) en 10 (over 2019). De voorspellingen worden inderdaad met sprongen van 10 jaar opgediend.

Wat 2009 betreft, zit de auteur er niet zover naast! Wat een technologische wonderen staan ons dan nog de volgende 7 jaar wel te wachten! Ik kijk er echt naar uit!  Glimlach

vrijdag 15 maart 2013

Rustig aan…

In feite hadden we deze avond een dinertje met de bestuursleden van de KVLS, moesten we morgen naar een ex-collega van Roger, en zondagochtend werden we verwacht op een literair ontbijt verzorgd door de KVLS.

Door omstandigheden buiten onze wil hebben we echter alles moeten afzeggen. Hoewel ik uitkeek naar elke aparte afspraak voor dit weekend, was ik er tegelijk van bewust dat we dat niet te vaak moeten doen, zoveel hooi op onze vork nemen op één weekend!

Nu we verplicht thuis bleven deze avond, besef ik het nog meer. Het is niet gezond, dat van her naar der hollen! Nog minder voor Roger dan voor mij! Omdat hij telkens zo goed recupereerde na de ingrepen aan zijn hart, vergeet ik vaak dat hij een hartpatiënt blijft, en dat de stress die ik zelf ervaar voor hem dubbel geldt.

Ik heb dus vandaag een beslissing genomen: we nemen voortaan maar één afspraak per weekend aan, hoezeer sommige mensen of verenigingen ook aandringen. En… hier twijfel ik even, want ik ga mensen kwetsen die denken dat ze Roger goed eten voorschotelen, terwijl hij net dat eten beter niet tot zich zou nemen. En toch: zoals bijvoorbeeld diabetici mogen vertellen dat ze aan een bepaald dieet toe zijn, vind ik dat wij ook aan gastheren mogen zeggen dat Roger bepaalde zaken beter niet eet!

Vandaag deden we het dus heel rustig aan maar ik dacht ook veel na! Onder andere vroeg ik me ook af waarom zoveel mensen niets liever willen dan heel druk bezig zijn? Om niet geconfronteerd te worden met hun diepe zelf?

donderdag 14 maart 2013

Spelen en leren

Gisteren speelde Elena ook met een soort puzzel dat ze onlangs gekregen heeft. Het ging erom een stukje, met een aantal dieren erop, te verbinden met een cijfer dat op een bijpassend stukje staat. Ik vermoed dat het aan haar uitstekend geheugen (dat ze niet van mij heeft geërfd!) ligt dat ze het zo ongelooflijk goed deed! Nog voor wij het aantal mieren, apen of andere dieren hadden geteld, wist zij al welk stukje bij welk ander paste!

Omdat we al een poosje de indruk hebben dat ze haar eigen geschreven naam herkent, voerde Zeger gisteren avond even een klein experiment uit. Hij schreef haar naam op een bordje en zij herkende inderdaad meteen “Elena”. Daarna schreef hij “Matthias”, Elena twijfelde even en zei: ‘Mats!’. Toen had ik het door: ze verbindt duidelijk een woordbeeld met een naam. En dat komt van bij onthaalmoeder Lutti: daar hangt immers aan een bord de foto van elk aanwezig kind en daaronder zijn geschreven naam. En bij haar “kindjes”  is er inderdaad een “Mats”. Dus had Elena volgens mij een “woordbeeld” herkend dat leek op wat bij Lutti onder de foto van Mats hangt. Zeger ging verder met zijn experiment. Hij schreef “Mama”. En Elena riep, heel spontaan: ‘Emma!”. Wat Zeger eigenaardig vond, tot ik hem vertelde dat ze bij Lutti ook een vriendin heeft die Emma heet. Weer had ze volgens mij een woordbeeld herkend dat lijkt op het woordbeeld van “mama”.

Ik vind het persoonlijk heel vroeg, die herkenning (heb geen herinnering dat onze kindjes daar zo jong aan toe waren). Maar de vraag die ik me stel, is hoe een peuter ertoe komt de verbinding te maken tussen een woordbeeld en een persoon of een foto; of tussen een aantal dieren en een cijfer? Hoewel dat laatste me iets gemakkelijker lijkt: de bij elkaar passende puzzelstukjes hebben dezelfde kleur! Glimlach En van kleuren kent Elena wel iets!

Rechtzetting

Het lukt Matthias af en toe al wel om iets te grijpen, in tegenstelling tot wat ik daarnet beweerde! Glimlach Getuige dit filmpje dat Roger gisteren maakte.

Matthias grijpt zijn slabbetje vast en op de achtergrond “telefoneert” Elena met mij

 

Ik wist niet dat Roger dit had gefilmd, maar zo horen jullie meteen ook Elena’s gebrabbel aan “telefoon”. Glimlach

Het gewone leven

We waren gisteren bij Elena en Matthias. Elena begint steeds vaker echte verhaaltjes te vertellen, maar af en toe brabbelt ze met opzet. Bijvoorbeeld als ze zogezegd met mij telefoneert. Dan praat ze aan een stuk door maar gebruikt allerlei onbestaande klankcombinaties. En geniet daar zichtbaar van. Is het zo dat ze telefonerende volwassenen ervaart? Glimlach

Haar mama zei, nadat Elena mij nog eens “per telefoon” een heel lang onbegrijpelijk verhaal had verteld: ‘Elena, je bent een babbelkous!’. En onze grote meid die nu alles nazegt, herhaalde: ‘Elena babbelkous!’. Toch heeft ze niet constant gebabbeld, want ze deed een vrij lang dutje, speelde met haar poppen en keek een poosje naar Mickey Mouse. En later, toen haar nonkel Zeger er bij was gekomen, tekende ze met hem. Het viel me op dat ze al aardig een gesloten (onregelmatige) cirkel maakt en die dan “appel” noemt. Ook haar tekening van een banaan had iets van het echte fruit.

Matthias, die probeert nu naar zijn speeltjes te grijpen, wat natuurlijk nog niet lukt. Hij kijkt veel rond en begint te kirren. En schenkt ons geregeld een vertederend glimlachje. Hij is nog steeds een opvallend rustige baby, huilt bijna nooit en eet gretig.

Vandaag gingen we kijken naar aluminium venstertabletten, in een bedrijfje in Borgloon. Eigenaardig genoeg raadde men ons daar dan weer pvc aan! Na een hele discussie begreep ik waarom: de persoon die ons te woord stond, stond in voor de pvc-afdeling en zijn broer, die vandaag ziek was, voor het aluminium. Uiteindelijk beloofden we morgen terug te keren: dan zou zijn broer weer aanwezig zijn. Veel tijd verloren dus! Bedroefde emoticon

Daarna deden we onze wekelijkse boodschappen. Omdat dit toch een paar uur in beslag neemt, vond ik dat voldoende beweging voor Roger.

Ondertussen had mijn moeder mij een sms gestuurd: een vriend van haar (onze overbuur toen ik nog met mijn ouders in ‘s Gravenwezel woonde) is pas overleden. En even later kreeg ik een mail van Roger Beeckman om ons hetzelfde te berichten (die vriend was nu zijn overbuur). Roger wist ook te vertellen dat een van onze Matadi-vriendinnen pas overleden is. Ik had al lang geen contact meer met haar (ze kwam nooit naar de reünie). Toch voelt het allemaal weer aan als een deel van mijn verleden dat verdwijnt.

Deze avond nog een korte (maar weer super dringende) vertaling en wat gewerkt voor de KVLS.

Tijdens het eten even naar de radio geluisterd. Wat bedoelt men toch als men zich afvraagt of de pas verkozen paus deze keer meer “progressief” zal zijn? Als een “paus” het evangelie trouw blijft (ik laat in het midden of er volgens het evangelie een paus moet zijn),  kan hij immers per definitie veel van die “progressieve” ideeën niet goedkeuren!

Ik vraag me dikwijls af waarom mensen die niets (willen) te maken hebben met de Kerk, zich zorgen maken over diezelfde Kerk? Als je van een gemeenschap of een club geen lid (meer) wilt zijn, hoef je je toch niet te moeien met de ideeën van die club? 

dinsdag 12 maart 2013

Jawel, we blijven letten op ons eten!

Iemand vroeg me deze avond (per e-mail) of ik het volhield, dat gezond, mager en toch lekker koken. Ja hoor! Ons avondmaal was zelfs heel smakelijk: eerst broccolisoep (een halve kilo broccoli, twee aardappeltjes, wat groentebouillon en sojaroom), daarna couscous. Dat laatste met boordevol kleurrijke groenten, kikkererwten, look en kruiden en weinig (mager) vlees. Plus een beetje olijfolie. Ongelooflijk lekker is dat, veel smakelijker dan onze Vlaamse hutsepot! Het is zelfs een van de favoriete gerechten van onze “kindjes”!

Dat doet me eraan denken dat ik met hen nog moet afspreken wat er gegeten wordt met Pasen! Hoewel, we zijn er nog niet uit! Als de ene vrij is, denkt de andere te moeten werken (terwijl je vroeger zeker was dat iedereen, behalve sommige geneeskundigen, per definitie vrij kreeg voor dat feest). Zo slecht deed de Kerk het dus toch niet?

En dit jaar kan Nany niet bij ons zijn, want ze moet voor het hondje Louise van mijn broertje zorgen rond Pasen!

Sneeuw!

Wat een geluk dat ik thuis kan werken! Deze ochtend lag er een pak sneeuw, op de weg was het in het hele land een complete chaos en de hele dag reden de treinen met soms uren vertraging. Hier was er geen postbedeling en ook onze vuilniszakken werden niet opgehaald. Heel deze dag heeft het voortdurend gesneeuwd!

Het was wel heel mooi, al dat wit, alleen die ijzige Noordoostenwind speelde weer voor spelbreker: geen wandeling.

P3123913

P3123918

P3123919 Foto’s Roger

Ik vergat gisteren te vertellen dat mijn zus Bie 60 jaar werd! Maar gefeliciteerd had ik haar wel! Glimlach

maandag 11 maart 2013

Over dialect

Roger kreeg vandaag een mail doorgestuurd van de voorzitter van Heemkunde Groot Heers met deze link. De vraag van de voorzitter was: ‘Is dit het dialect van Heers? Ik heb deze tekst met moeite gelezen, laat staan hem te begrijpen. Een mengelmoes van… Sint-Truidens dialect”.

Natuurlijk was dat geen dialect van Heers (en ikzelf had geen enkele moeite om het te lezen): sinds mensen niet meer in hun eigen dorp trouwen, worden al die plaatselijke dialecten immers beïnvloed door andere plaatselijke dialecten! En ontstaat er dus een mengelmoes!

Roger heeft geantwoord (op mijn aanraden!Glimlach) dat het beter zou zijn geweest als de tekst gewoon daar stond in AN, en dat daarna dialectliefhebbers zouden zorgen dat er een in dialect gesproken versie van gemaakt wordt (een MP3 bestand bijvoorbeeld).

Roger kreeg een antwoord van iemand van Heemkunde die hem onder andere schreef: ‘Maar ik vind het wel grappig dat deze mensen die willen dat vreemdelingen onze taal spreken, zelf niet in staat zijn om het dialect te gebruiken van de plaats waar ze wonen’.

Oei, oei! Ben ik nu nog welkom in Heers? (ik ken het dialect immers niet).

Alsjeblieft, Vlamingen, ga toch eens even verder dan jullie kerktoren! Hoewel, dat doen jullie wel, eigenaardig genoeg: op reis ontmoet ik veel meer Vlamingen dan Walen! Waarom missen jullie dan taalfierheid?

Winterprik en huishouden

Ik hoopte zo dat de lente eraan kwam, maar nee dus. Gisteren was het al heel koud, maar vandaag steeg de temperatuur niet boven de -2°C, en door de ijzige Noordoostenwind voelde het nog veel kouder aan. Het heeft de hele dag gesneeuwd, en die bleef liggen. Dus geen wandeling, geen hout of plaatmateriaal gaan kopen voor de werken die Roger nog moet uitvoeren in de bibliotheek. Eigenlijk nog een geluk! Deze avond trotseerden we immers het winterweer om onze familiezieke te gaan bezoeken (dat was beloofd, en ze maakt het vrij goed, al gaat de vooruitgang met “voetjesmaat”) en tijdens de conversatie raadde haar man ons aluminium voor de vensterbanken aan. Daar hadden we nog niet aan gedacht, omdat we nog niet gewend zijn aan het feit dat je die nu in alle kleuren vindt, en dat zulke vensterbanken dus niet hoeven op te vallen, zelfs niet bij zulk oud gebouw als ons huis. Morgen… Sorry, niet morgen, want vanaf deze nacht wordt nog meer sneeuw verwacht, en ook nog ijzige koude, maar heel binnenkort dus zullen we informeren naar zulke venstertabletten. Misschien is dat toch de oplossing? Zeggen dat ik ooit heb beweerd dat ik nooit aluminium wilde voor de ramen! Glimlach Nu, hier gaat het natuurlijk niet over de feitelijke ramen!

Ik heb vandaag eindelijk nog eens een aantal wasmachines laten draaien (voor diegenen die denken dat dit geen werk vertegenwoordigt: jawel hoor, want je moet de was eerst sorteren, en daarna – in mijn geval toch, want ik heb geen droogkast en ik strijk niet graag – de stukken zo vlak mogelijk te drogen hangen).  En, buiten andere kleine huishoudwerkjes, heel veel gelezen. Onder andere weer een “Maigret” van Simenon. Ik hou van zijn stijl: niet te veel uitweidingen, maar mooie zinnen met veel inhoud die aangenaam lezen en echt een sfeer weergeven. Plus dat zijn psychologische analyses altijd (lijken te) kloppen.

Ik heb bij het koken, zoals ik gisteren beloofde, weer gelet op het dieet van Roger. We aten tomaten-groentesoep en daarna dat Indisch recept met bloemkool en aardappelen (Alu Gobi), maar klaargemaakt met koolzaadolie en sojaballetjes.

Liliane hebben we nog steeds geen bezoek gebracht! Haar man mailde me gisteren wel dat ze het heel goed maakt (en dat verwondert me niet: als dat soort operatie lukt, is de patiënt daarna aan een soort herleving toe!)

Lieve Liliane, we komen zo snel mogelijk even langs!

zondag 10 maart 2013

Nog eens te uitgebreid gegeten!

Vandaag gaven mijn broertje en schoonzus een verjaardagsfeestje voor hun dochters (16 en 14 jaar geworden in januari en februari). Een uitstekende gelegenheid om eens bij te praten, ook met mama, mijn zus, schoonbroer en de schoonfamilie van broertje.

Als we elders eten, eis ik niet van Roger dat hij zich houdt aan zijn dieet, en hij heeft zich dan ook met veel plezier tegoed gedaan aan de mini-worstenbroodjes, rolletjes “zalm in bladerdeeg” en alle andere lekkere hapjes die we bij wijze van voorgerecht kregen voorgeschoteld. De daarop volgende vol au vent met gehaktballetjes en kip heeft hij volledig opgegeten (ondanks de kip die hij niet echt lustte), met nog frietjes erbij. Ikzelf heb ook veel meer gegeten dan gewoonlijk. Hoewel ik geen frieten nam en mijn portie van  het hoofdgerecht niet volledig op kreeg, heb ik wel constant zitten snoepen van de voorafgaande hapjes (ik kon daar immers niet binnenshuis roken hé!). Ook de aangeboden wijnen waren succulent en droegen bij aan de gezelligheid. Als dessert kregen we “apple crumble”. Lekker, maar niet, zoals mijn mama “Nany” beweerde om me aan te sporen er nog meer van te eten dan de kleine portie die ik had genomen, alleen bestaande uit appels! Glimlach 

Vanaf morgen zet ik ons weer even op dieet! Glimlach Roger voor zijn gezondheid en mezelf voor mijn lijn, want  er wachten ons heel binnenkort weer enkele etentjes buitenshuis!

Ik weet dat sommige mensen het belachelijk vinden als ik schrijf dat ik ook even op mijn eten zal letten: ik ben immers niet dik. En toch: sinds we zo vaak “sociale verplichtingen” hebben, ben ik al een paar kilo bijgekomen; en niet alleen hinderen die mij (en Roger dan! Glimlach), maar al dat verzadigd vet en die suiker die we bijna overal buitenshuis eten, zou op de duur ook wel eens mijn eigen gezondheid kunnen schaden!

Ik weet het: normaal gezien probeer ik slechts één uitnodiging per weekend aan te nemen, want ik hol niet zo graag van het ene feest naar het ander. Maar soms lukt dat gewoon niet. En dit was zo’n weekend: ik wilde gisteren echt niet weigeren Edith naar Roger en Kristien te vergezellen, en (een deel van) de familie terugzien, daar pas ik zelden voor! Alleen jammer dat onze eigen familie niet compleet was vandaag.  Bedroefde emoticon 

Nu, ik begrijp het wel: onze familie is wel wat uitgebreider dan die van schoonzus, en om onze “kindjes” er dan nog bij te vragen is het huis van broertje net iets te klein! Glimlach

zaterdag 9 maart 2013

Schilderkunst, literatuur, lekker eten en drinken

Vandaag konden we niet verder werken aan ons huis. We moesten  naar de voorzitster van de KVLS, Edith Oeyen, om in haar auto verder te rijden naar Roger en Kristien Modamske die we in 2005 (en niet in 2004 zoals zij dachten) in Vresse hebben leren kennen. De KVLS wil immers in 2014 iets organiseren rondom sommige  werken van Roger. Veel ga ik daar nu nog niet over vertellen, dat doe ik wel ten gepaste tijde.

Zoals altijd werden we gul ontvangen door Roger en Kristien. Terwijl we schilderijen bewonderden en plannen maakten, trakteerden onze gastheren ons op een uitstekend wit wijntje en allerlei hapjes.

Tegen de avond reden we terug naar Edith waar we nog wat verder plannen maakten bij een lekkere broodmaaltijd gevolgd door een taartje. 

Weer een dag zonder wandeling dus en met relatief veel eten!  Niet ideaal voor onze lijn, maar het was wel gezellig! Glimlach

vrijdag 8 maart 2013

Over mijn domheid

Roger vertelde me (eerst gisteren avond - maar toen luisterde ik niet echt naar hem, ik was immers heel slecht geluimd -  en deze ochtend opnieuw), dat verder stofzuigen in de toekomstige bibliotheek voorlopig geen zin heeft. Hij moet er immers nog enkele werkjes verrichten die vervuilend zijn: ik zou twee keer werk hebben. Inderdaad, een plafondbalk is beschadigd door de stutten die ons huis moesten rechthouden terwijl een deel van de voorgevel doorgezaagd werd, er moeten nieuwe vensterbanken komen aan de buitenkant, en een deel van de binnenmuur heeft ook afgezien. Hij heeft dus absoluut gelijk en ik geef toe dat ik weer eens heel dom was!

We hebben vandaag dus samen een deel van de rest van het huis onder handen genomen (en daarbij heeft Roger zo fel geholpen dat ik mijn rugpijn nog maar amper voel) en zijn daarna gaan zoeken hoe we die vensterbanken konden vervangen. Eerst bij een “Doe-het-zelf-winkel”. En daar hadden we al meteen onze twijfels bij wat ons werd voorgesteld. Daarna gingen we naar het bedrijfje dat onlangs hier voor een  paar nieuwe ramen heeft gezorgd. Daar werd ons gezegd dat de meeste kunststoftabletten niet geschikt zijn voor buiten (en toch wilden ze ons die dus verkopen in die eerste winkel!). Uiteindelijk vonden we bij een houthandelaar wat we dachten nodig te hebben. Ik vertel later wel of we het gekocht zullen hebben of niet.

Dat betekent wel dat Roger het zelf zal moeten doen, en dat maakt me een beetje bang. Er was een tijd dat hij echt opging in zijn verbouwingswerken maar nu lijkt het allemaal te zwaar voor hem.

Deze avond vroeg ik hem wat zijn plannen waren: welk werkje zou hij eerst uitvoeren? Zijn antwoord was dat hij, in tegenstelling tot mij, niet houdt van “plannen”. Ik wist het,  had er moeten aan denken, want als ik hem opjaag, moet ik meestal nog langer wachten! Wat ben ik toch soms dom!!!

En ik die droomde van een bibliotheek die met Pasen zou klaar zijn!Bedroefde emoticon

donderdag 7 maart 2013

Mijn egoïsme

Ik geef het toe: af en toe kan mijn egoïsme echt opspelen. Vandaag was weer zo’n dag. Ik had gehoopt dat Roger en ik samen zouden beginnen opruimen en schoonmaken na die werken aan ons huis (de “bibliotheek” is gewoon smerig, maar het stof heeft zich ook over de rest van het huis verspreid, van de kasten in de keuken tot de badkamer op de verdieping). Helaas, Roger had afgesproken met mijn vroegere cursist. Hij zou hem nog eens helpen puin naar het containerpark te brengen. Normaal gezien ben ik blij als Roger klaarstaat voor andere mensen maar vandaag was ik heel slecht gezind op hem.

Terwijl hij weg was, begon ik dan maar zelf aan de “bibliotheek”. Een klein uur heb ik steenbrokken bij elkaar geveegd, en toen maakte ik waarschijnlijk een verkeerde beweging, want ik kreeg weer een pijnscheut in mijn rug. Die nu nog steeds pijn doet als ik bepaalde bewegingen maak of te lang stilzit.

Je merkt dus nog niet veel verschil tussen nu en deze ochtend in de “bibliotheek” en natuurlijk ligt het stof nog overal elders. Ik bedacht dat, gezien het ritme dat mijn rug mij oplegt, onze afspraken de volgende dagen en het feit dat ik toch ook mijn vertaalwerk heb en voor het eten, de was, enzovoort, moet zorgen, het weken zal duren voor we geen stof meer eten tussen onze boterhammen. Daarna moeten we natuurlijk al de spullen, die we verhuisd hebben voor de aanvang van de werken en die nu in de weg staan in ons salon, weer op hun plaats brengen (oei, daar gaat mijn rug ook van afzien!) en dan eindelijk (maar wanneer zal dat zijn?) kan ik onze boeken beginnen te sorteren.

Mijn rugpijn en die vooruitzichten maakten dat mijn humeur nog slechter werd en dat heeft Roger gevoeld toen hij eindelijk thuiskwam om 17 uur! Bedroefde emoticon

Als het niet zo laat was geweest (ik was immers al aan het koken en kon het sudderen van een Indisch gerecht niet zo maar stopzetten) had ik een wandeling voorgesteld (ik weet nu dat stappen goed doet aan een lumbago). Maar daarbij was het ook weer aan het regenen gegaan!

Lieve M en R (ik bedoel jullie, stel vroegere cursisten, want ik weet dat jullie af en toe te gast zijn op deze blog): ik was op geen enkel ogenblik boos op jullie. Alleen, en eigenlijk zonder reden, op Roger. In mijn egoïsme had ik immers gehoopt dat hij mij eerst zou helpen! Terwijl jullie al veel langer in de rommel en de vuiligheid zitten!

Hoewel? Sinds ik met Roger leef, heb ik nog niet anders dan op een werf gewoond, in Antwerpen en hier! Eens klaagde ik waar onze kinderen bij waren: ‘Zal ik dan nooit in een afgewerkt huis wonen?’ Onze dochter zuchtte even en antwoordde: ‘Ik vrees van niet!’.

woensdag 6 maart 2013

Toch nog even iets meer over deze dag

Ik dacht daarnet, nadat ik enkele foto’s publiceerde die Roger vorige woensdag had gemaakt, dat ik eerst nog mails zou beantwoorden, maar vlak daarna bedacht ik me. Ik had immers pas een vrij omvangrijke vertaling gemaakt en nu vond ik het wel tijd voor een beetje ontspanning (lieve vrienden, gelieve nog even te wachten op mijn antwoord: vroeger kregen jullie ook niet de dag zelf een antwoord op jullie brieven in de bus hé!).

Over onze dag met Elena en Matthias dus. We gingen haar afhalen bij Lutti, en onderweg begon ze van alles te vertellen. Ik begreep niet alles, maar wel dat ze met Elien (of Eline?), een vriendinnetje, de poppen had verzorgd, dat ze (zogezegd natuurlijk) naar de “bakker” gingen en daar broodjes kochten… en gebak dat ze aan Lutti lieten proeven. Wat een fantasie toch! Heerlijk!

Thuis wachtte haar mama met Matthias die net een fles kreeg. Eigenaardige Elena: ze wilde ook meteen een slabbetje aan! Glimlach

Toch at ze niets met ons, amper een stukje kaas. Na ons middagmaal wilde ze met de “passepintjes” (plasticine) spelen. Dat deden we dus, maar na een poosje leek ze me toch zo moe dat ik haar in bed legde. Na nog geen kwartier hoorden we haar echter al roepen: ‘Mama, wakker!’

En wakker was ze. Matthias trouwens ook, dus besloten we van het prachtige weer te genieten tijdens een wandeling. Matthias in de draagzak bij zijn moeder, Elena af en toe stappend en af en toe in de buggy die Roger duwde, en ik met mijn wandelstokken. Dat vond Elena heel “plezant” en ze wilde ook een wandelstok. Die van mij kun je inkorten, en dat deden we dus met een ervan voor haar.

P3063857 

P3063864 Foto’s Roger

Maar het duurde niet lang of Elena wilde opgepakt worden (ze was eigenlijk heel moe: geen dutje gedaan!). Roger vond het een goed idee om haar op zijn schouders te zetten (dat bleek voor hem gemakkelijker lopen dan met de buggy) en daarboven genoot ze echt zichtbaar! Op een zeker ogenblik begon ze zelfs te zingen en met haar armen te zwaaien (en werklui die aan een huis in opbouw bezig waren, zwaaiden terug naar haar).

P3063868 Eigen foto met het toestel van Roger

Matthias was ondertussen in slaap gevallen op de borst van zijn mama, maar eenmaal terug thuis werd hij op tijd wakker voor zijn volgende flesje. Elena wilde geen fruit eten, wel een fruitpapje. Daarna ging ze boodschappen doen met haar mama en opa en ik bleef bij haar broertje waken. Hij lag in mijn armen toen ze vertrokken, en viel weer in slaap. Ik legde hem in zijn wiegje, maar kort daarop werd hij weer wakker, met duidelijk wat last van reflux. Daar werd snel aan verholpen (rechthouden tegen mijn schouder hé! Glimlach) en ik legde hem in de box, waar hij opvallend rondkeek naar alles rondom hem, mij geregeld een heel lieve glimlach schonk en probeerde op zijn zij te rollen. Natuurlijk lukte dat nog niet.

Elena kwam doodmoe terug van de winkel en terwijl ze daarna naast haar opa naar een filmpje van Mickey Mouse keek, viel ze half in slaap… En viel van haar stoel! Onze dochter en ik, die ondertussen voor het eten aan het zorgen waren, kwamen toegelopen: Elena bleek echt pijn te hebben, vooral aan haar schouder (waar ze dus op gevallen was). Haar gehuil maakte Matthias wakker die ondertussen weer naar dromenland was verhuisd, en het was daar echt een huilconcert! De doodmoeë Elena viel iets later in slaap in de armen van haar opa terwijl hij haar troostte,  en dronk haar laatste fles al slapend.

Ik vergat te vertellen dat Elena nog even met mij buiten heeft gespeeld, vlak na onze wandeling: we hebben achter een bal gelopen, gezocht naar dennenappels, naar paddenstoelen (geen meer gevonden) en heel veel gelachen.

En we hebben ook gebeld met Zeger en Hendrik: dit jaar lijkt het heel moeilijk iedereen samen te krijgen met Pasen! Bedroefde emoticon