Een gewone dag

Wassen, was te drogen hangen, boodschappen, opruimen, korte vertaling, teksten nalezen, koken: het was weer een gewone dag voor mij. Behalve dat ik voor het eerst deze winter een specht opmerkte in de tuin (ik heb er heel deze winter weinig vogels in gezien: tot nu mezen en een winterkoninkje, dat was het).

Ik heb ook verschillende telefoontjes en mails beantwoord (onder andere van Jan Gerits en Matadi-vrienden met telkens niet zo goed nieuws).

Deze avond enkele uren besteed aan het nalezen van het volgende nummer van Oostland van de KVLS. Een nummer over de Limburgse mijnen met heel interessante teksten, ook van veel oudere mensen (van onze leeftijd dus en zelfs jonger 😉) en weer eens opgemerkt hoezeer ons Nederlands (toch bij mensen van onze generatie) wordt beïnvloed door het Frans.

Een verjaardagsfeestje, Nany op bezoek en zoveel meer

Te druk vind ik dat leven van ons weer tegenwoordig!

Gisteren een verjaardagsfeestje voor Elena, Matthias en Eva. Heel gezellig, met de hele familie (Nany en Hendrik die Roger en ik aan het station van Leuven afhaalden, Zeger, de ouders, zus, schoonbroer en neven van onze schoonzoon) en buurmeisje Anna, met leuke cadeautjes en heel lekker eten (en ik heb weer gezondigd, ik bedoel taart gegeten).
De kindjes - behalve Eva die het eerst wat te druk leek te vinden - hebben zichtbaar genoten. Enkele foto's:

Eva eet fruitpap maar laat voldoende plaats over voor taart

Hendrik dampt: oei, is dat niet ongezond? (foto's Roger)

Zeger, Elena en Matthias "ravotten" (eigen foto's)

Foto Roger

's Avonds reed Nany mee naar hier. We hebben nog uren zitten babbelen (afijn, vooral Nany dan toch 😊) en idem vandaag tijdens en na het ontbijt en voor en tijdens het middagmaal.
Tussen die twee maaltijden bezochten we de tentoonstelling "Boter bij de vis" in Borgloon. Interessant.

Kort na het middagmaal reden we naar het Antwerpse. Op Nany haar appartement voerde Roger een paar werkjes uit, dronken we koffie en "praatten we" verder tot het tijd was voor ons om naar Hendrik te gaan (ongeveer een halfuur rijden).

Samen met Hendrik reden we dan weer naar de Ikea in Wilrijk waar hij enkele (belangrijke en niet gemakkelijk te vervoeren) spullen wilde kopen. We aten er ook snel een kom soep.

Op de flat van Hendrik verrichtte Roger ook een paar werkjes terwijl ik van een biertje genoot en tijdens de "werken" gezellig lag te lezen (en dus ook te "recupereren van het weekend") op de sofa.

Rond 22:15 uur reden we terug naar Limburg waar we rond middernacht aankwamen.

We zijn in oorlog

Dat zei Roger me deze avond vlak voor ik besloot te gaan slapen. Vandaar dus nog even deze post.

Het gaat onder andere over moslims. Ik heb er destijds heel veel gekend in Leuven, en, hoewel Roger, die blijkbaar meer weet over de Koran dan ik, zegt dat ze volgens die Koran mogen liegen tegenover "niet-gelovigen", had ik toen de indruk toffe islamitische vrienden te hebben. Jawel, dat ze zoveel mogelijk westerse vrouwen probeerden te verleiden, daar maakten ze zeker geen geheim van!
Alleen stelde ik later inderdaad vast dat ze allemaal na een poosje weer naar hun eigen land trokken en daar trouwden met een mooie ongeschonden maagd.😕

Maar ik ging het in feite hebben over die "oorlog" waarvan ik al heel lang vermoed dat die bezig is zonder alle details te begrijpen (politiek, daar heb ik nooit veel van begrepen).

Ik vroeg deze avond aan Roger wat hij vond van bepaalde beslissingen van Trump. Rogers antwoord kwam heel spontaan: 'We zijn in oorlog hé, en dan zijn bepaalde beslissingen nodig. Jammer voor mensen die op die manier gehinderd worden in hun doen en laten maar dat hoort er nu eenmaal bij in oorlogstijd.'
Ik was nog zo dom te vragen: 'Wie is dan met wie in oorlog?'
En Roger: 'De islam wil toch de wereld veroveren!'

En toen moest ik terugdenken aan onze georganiseerde reis naar Turkije. Op een bepaald moment, echt terloops, vertelde onze gids ons dat in de moskeeën mensen worden begraven met de voeten naar het westen, als symbool van de verovering van dat werelddeel dat altijd op het programma stond en nog steeds staat van de islam.

Ik heb dat toen niet genoteerd, vrees ik (het was echt een detail) en ik vrees ook dat de meeste reizigers dat niet hebben gehoord, opgemerkt en/of onthouden (vermits zelfs Roger het niet meer wist!).

Dus ja, ik vrees dat mijn intuïtie Roger gelijk geeft.

Borgloon

Eindelijk vriest het niet meer! We zullen dus proberen opnieuw elke dag een klein uur te wandelen om ons gebrek aan beweging van de laatste weken goed te maken (hoewel daar morgen al, wegens andere afspraken, weinig zal van komen).

Vandaag gingen we naar Borgloon. Ik had (een poosje geleden) mezelf beloofd, de eerstvolgende keer dat we in dat mooie stadje zouden wandelen, in de kerk de tentoonstelling "Boter bij de vis" (over eten tijdens de Grote Oorlog) te bezoeken... Maar uiteraard vergat ik dat voornemen vandaag.😕

We liepen onder andere door de begraafplaats waar we merkten dat een stukje muur werd afgebroken en dat de bodem er ongelooflijk drassig bij lag.

We hebben geen uren gewandeld: thuis wachtte nog wat werk. Roger maakte onder andere een fotoreportage over het werkjaar 2016 voor de volgende vergadering van Heemkunde Groot Heers en ik wilde eindelijk nog wat tijd besteden aan door Hendrik gedigitaliseerde familiefilmpjes én nog enkele bladzijden uit mijn jeugddagboeken overtypen. En uiteraard koken na enkele andere, veel minder boeiende, huishoudtaken.

Die tentoonstelling in Borgloon hebben we dus wel nog tegoed.

Foto's van de poëzieavond in Heers

Herinneringen aan een mooie, sfeervolle avond op 26 januari (foto's Roger)

Uitvaart en poëzie

Straks of morgen post ik enkele foto's van de poëzieavond in Heers gisteren. Juan en Bernadette waren eerst bij ons komen eten en daarna reden we samen naar Opheers waar we weer eens mochten deelnemen aan een heel klassevolle gedichtenavond. Juan was zo vriendelijk enkele stukjes te willen spelen. Roger en ik kregen de indruk dat Bernadette en Juan er evenveel van genoten als wij (ik had de meeste gedichten dan ook in het Frans vertaald). Foto's volgen later.

En... de Taalunie heeft mijn vraag beantwoord: zie laatste reactie. Je mag dus de twee schrijven..

Vandaag was een veel minder prettige dag. We namen afscheid van Rogers aangetrouwde nicht (in de betekenis van "cousin"), de schoonzus van nicht Jeannine Leduc. Over de tragische omstandigheden van haar overlijden ga ik niet meer uitweiden, dat hebben de kranten al voldoende gedaan. En ikzelf kan er moeilijk over schrijven zonder de indruk te krijgen dat ik aanvoel wat zij meemaakte.
'Gelukkig was ze op slag dood,' probeerde een van haar zonen zichzelf en ons te troosten. Wat is op slag? Tijd is rekbaar en subjectief: voel je dan toch niet even die "slag"?
Haar weduwnaar leek ontroostbaar en vroeg ons verschillende keren: 'Kom toch eens af, erover praten doet me deugd'. Dat zullen we dus zo snel mogelijk doen (ikzelf zou in zijn geval nog stiller worden, vrees ik).
Ik vond Irène zaliger een geweldige vrouw. Telkens als we haar ontmoetten bij Jeannine of bij haar thuis, bewonderde ik haar levenslust, haar vriendelijkheid, haar zorgzaamheid en... haar ongelooflijk jong voorkomen voor haar leeftijd.

Deze middag, tijdens de koffietafel veranderde de sfeer gaandeweg. Al die neven en nichten genoten van het weerzien. Enkele keren hoorde ik zeggen: 'Jammer dat het altijd bij zulke gelegenheid is' en ik dacht bij mezelf 'organiseer dan toch een reünie!'

Deze avond heb ik eindelijk dat typoscript voor de KVLS kunnen verder nalezen en leveren.

Nog heel even voor het slapengaan...

want ik ben heel moe na deze mooie en lange dag waar ik morgen meer over vertellen zal (ik ging in plaats van "zal" bijna schrijven "mag": het is dan ook poëziedag hé!😉)

Vlak voor het slapengaan dus... nog heel even naar dit gekeken. Gelijk hebben al die protesterende mensen!

Weer tot veel te laat zitten werken

Omdat ik had beloofd dat typoscript voor de KVLS zeker ten laatste vrijdag na te lezen; en dat volgende dagen andere verplichtingen voor ons inhouden (waaronder één ten gevolge van een dramatisch overlijden dat we vandaag vernamen, dat me heel fel trof en waarvan de omstandigheden mij de hele dag bezighielden - meer uitleg volgt later), en ik daardoor misschien mijn belofte tegenover de KVLS niet zou kunnen nakomen, heb ik deze avond nog (eigenlijk veel té lang) zitten nalezen.

Gratis, uiteraard (de vergoeding die ik krijg, komt overeen met wat ik normaal aanreken voor bijna twee uur werk en nu zit ik al aan meer dan zeven uur arbeid).
Maar, eerlijk gezegd, normaal gezien wil ik iets dergelijks ook heel graag gratis doen.

Alleen heb ik ook een beetje geld nodig (of beter gezegd: wij verdienen graag iets bij, bovenop ons gezamenlijk klein pensioentje).

Moe na een drukke dag

We gingen vandaag babysitten. Dat betekent vooral op Eva passen die na de middag, na een paar uur druk spelen, toch een kort dutje ging doen.

Foto's Roger

Toen Roger zich klaarmaakte om Elena, Matthias plus de buurtjes Lionel en Millie af te halen, was ik bang dat Eva zou wakker worden tijdens zijn afwezigheid (ze is echt te zwaar geworden voor mij, en hoewel ze nu vrij goed stapt, zeker als je haar een vinger geeft, moet je haar nog steeds optillen om haar bijvoorbeeld uit bed te halen).
Gelukkig werd ze wakker vlak voor Rogers vertrek, kon hij ze nog gaan halen en in haar kinderstoel zetten.

Daarna vertrok hij. Ik gaf Eva haar fruitpap.
Toen ze voldoende had gegeten, besefte ik ineens dat ik met hetzelfde probleem zat: ik moest ze uit haar stoel tillen.
Dan maar samen gezongen en handjes draaien gedaan en in een boekje gekeken tot Roger thuiskwam, met de vier andere kinderen, en, bijna tegelijkertijd, buurmeisje Anna kwam spelen.

Ondertussen was er een vertalingsverzoek binnengekomen. Dringend zoals altijd. Ik beloofde daar deze avond nog aan te werken.

De kindjes speelden en Eva deed mee, Elena baatte een restaurant uit, Lionel speelde met een kraan. Ik moest afwisselend,samen met Anna en Millie, eten bestellen en knikkers oprapen (Eva liep daar ook rond en knikkers steek je toch in je mond, of niet?). Matthias wilde zich verkleden in Superman en had daarvoor mijn hulp nodig, Lionel klaagde dat de meisjes altijd de spelregels wilden opstellen (en klaagde daar ook over toen later zijn papa hem kwam halen. Zijn papa antwoordde: 'Tja, jongen, ik ben thuis ook de grootste en toch heeft jouw mama het voor het zeggen', waarop Lionel tegen mij zei: 'Het is dus logisch dat ik hier de meisjes hun regels moet volgen, vermits mijn papa dat bij mama ook moet doen' 😉).

De kindjes moesten bijna allemaal tegelijk naar toilet, ze wilden koekjes eten, en drinken, en Eva vond op de grond allerlei speeltjes die ze ook graag in haar mond wilde stoppen. Daarna wilden de kindjes buiten spelen: dat werd jassen en schoenen zoeken en helpen aantrekken, en Eva troosten die we niet mee naar buiten lieten gaan,

En dan kwam er een berichtje van dochterlief: ze werd opgehouden, of ik de groenten voor het avondmaal kon beginnen schoonmaken.

Foto's Roger

Rond 18:30 uur, alle buurtjes waren terug naar huis, zaten wij allemaal aan tafel. Rond 19:15 uur reden Roger en ik terug naar Limburg. Rond 22 uur leverde ik mijn vertaling... en besefte ik dat het hoog tijd wordt dat ik het typoscript voor de KVLS verder nalees (ik had er vorig weekend al enkele uren aan besteed). Het is nu iets over middernacht en ik ben net over de helft van dat geschrift geraakt (goed geschreven trouwens). En... ik ben moe!

Schrijf je "met een biertje in de hand" of "met een biertje in mijn hand"?

Nog snel even een berichtje voor het slapengaan en na een heel rustige zondag waarin we toch even naar dat kleine café gingen in Sint-Truiden, waar ik weer mijn vroegere cursist ontmoette die zo goed Nederlands spreekt.

Ik ben nu "De werken van barmhartigheid" van Clem Schouwenaars aan het lezen en vind het boeiend. Ik vind zelfs dat hij het kinderstandpunt veel beter weergeeft dan Hugo Claus dat deed in sommige van zijn boeken.

Maar... ik stel me vragen over de taal! Auteur (of zijn redacteur) schrijft bijvoorbeeld ergens "de" waar ik "zijn" had verwacht.
Ik heb toch verder gelezen en vind nu niet meteen de bewuste passage terug, maar het herinnerde me aan een van de weinige zaken die de eerste uitgeverij, waarmee ik te maken kreeg, veranderde aan mijn manuscript. Ik had daarin geschreven over iemand die voor een raam stond, "met een glas bier in zijn hand" en de uitgever had daarvan gemaakt "met een glas bier in de hand".
Zo zeg je dat inderdaad in het Frans, en ik "verschoot"(sorry, ik ken geen correct Nederlands woord dat hetzelfde weergeeft als wat wij daarmee bedoelen*) echt toen bleek dat de uitgever "wist" dat het in het Nederlands ook "de" in plaats van "zijn" (of "haar") moest zijn.

Later vond ik die correctie minder vanzelfsprekend, en terwijl ik toch steeds meer Nederlandse romans las, begon ik steeds meer te twijfelen aan die "verbetering" door mijn eerste uitgever.

En kreeg ik de indruk dat ons Nederlands hier in Vlaanderen toen nog heel fel beïnvloed werd door Frans.

Ik heb nu het boek van Schouwenaars (die ik tot nog toe niet kende) er toch even bijgehaald: het is verschenen in 1993, en mijn eerste boek in 1994. Dus werden Vlamingen toen blijkbaar inderdaad nog heel fel beïnvloed door de francofonie!

Wat denken/voelen/weten jullie: moet het zijn "in mijn hand" of "in de hand"?

* "schrikken" past hier helemaal niet, "verbaasd zijn" wel een beetje, maar waarom mag "verschieten" in deze betekenis en met zijn nuances niet in het Nederlands?

Matthias aan telefoon gehad

Vandaag eindelijk nog eens gewandeld (in Sint-Truiden). Koud, maar zoon Hendrik heeft gelijk die me daarstraks aan telefoon zei: 'Iedereen klaagt zo fel over de kou maar we hebben ooit wel veel strengere winters gehad, niet?'

Waar ik het echter vooral wil over hebben, is over Matthias die ik deze middag aan telefoon kreeg. Hij nam zelf op en vertelde me uitgebreid over zijn verjaardagsfeestje van vorige woensdag en over zijn plannen voor het weekend. Hij had me heel veel mee te delen en deed dat opvallend vlot!
Elena nam op het einde even de telefoon over maar zij had minder te vertellen. Daarna kreeg ik weer Matthias die bijna op volwassen wijze het gesprek afsloot!

Dampen of "snoepen"?

Ik "damp" dus tegenwoordig. Ooit dacht ik dat ik nooit zou overstappen van "roken" naar "dampen", maar er was ook een tijd dat ik dacht dat een computer niet interessant was, dat ik geen smartphone zou appreciëren en ooit vroeg ik me af wat een smartwatch zou toevoegen aan mijn leven. Ondertussen is het zover gekomen dat ik al die zaken slechts moeilijk kan missen.

Dampen biedt me het voordeel dat ik niet meer naar buiten hoef telkens als ik een dosis nicotine wil binnenkrijgen. Ik wist wel dat je niet mag dampen op café of restaurant, maar om te beginnen gaan we in dit seizoen zelden op café of op restaurant. En de paar keren dat we dat wel deden, zoals vorige dinsdag, heb ik er wel gedampt. Je kunt dat immers heel discreet doen én je doet er niemand kwaad mee!

En dan stuurt Hendrik me gisteren, vlak voor ik ging slapen, een link naar dit.
Aan wie de link aanklikt, zou ik aanraden tot het einde te kijken (hoewel jullie dat waarschijnlijk al gezien hebben: ik vergeet steeds dat wij een uitzondering zijn omdat we geen televisie kijken).

Wat een dom gepraat hoor ik daar wel! Kinderen hebben van die vloeistof gedronken! Heel erg dat die ouders dat mogelijk hebben gemaakt, maar hoeveel kinderen van even onoplettende ouders hebben ooit gedronken van schoonmaakmiddelen?
'Als ik zie hoeveel damp daaruit ontstaat, kan dat niet gezond zijn,' argumenteert onze (sorry, maar vond ik toen: heel domme) minister van volksgezondheid.
Wel, als ik eens iets klaarmaak in de stoomkoker, komt daar nog veel meer damp uit. En al eens een ritje gemaakt in een ouderwetse stoomtrein?

Ik weet niet wat er eigenlijk gaande is. Dat er te weinig geld binnenkomt omdat steeds meer mensen dampen in plaats van te roken, dat is duidelijk. Willen ze ook het dampen meer belasten? Natuurlijk, en daarvoor moeten ze misschien eerst "bewijzen" dat het om een "ongezonde gewoonte" gaat?

Maar waarom niet gewoon toegeven dat dampen geen enkel gevaar inhoudt (behalve op nicotinevergiftiging als een kind bijvoorbeeld zulk flesje opdrinkt, al geldt dat evenzeer voor een restje wijn dat gedronken zou worden door een driejarige of voor iemand die zich gewoon dood wil drinken) maar dat er op de verkoop ervan meer geld in het laatje van de staat moet belanden?

En trouwens, zoals ze bezig zijn, gaan ze al die rokers aanmoedigen op plaatsen waar ze niet mogen roken/dampen zich te storten (tja, rokers missen daar iets hé en hun lichaam probeert dat sowieso te compenseren) op chips, zoetigheden of andere (kankerverwekkende) rommel!

Matthias werd vandaag 4 jaar!

Met Roger en mij gaat het al veel beter (al lijk ik nu een verkoudheid te beginnen). Gelukkig, want ik had vrij veel werk (huishouden, vertalingen, correctiewerk... en dat typoscript ligt ook nog te wachten - ik moet het toch nalezen).

Voor ik deze avond aan het koken ging, belde ik naar onze dochter om Matthias een gelukkige verjaardag te wensen (en hem te vragen hoe zijn feestje vorige woensdag was verlopen). Ik kreeg geen antwoord, ook niet een kwartier, een halfuur, drie kwartier en een uur later.
Daarna vond ik het echt te laat (bedtijd voor de kindjes). Jammer, maar jongen, we hebben heel fel aan jou gedacht hoor!💓

Ziek

Elena en Matthias hebben ons hun virus doorgegeven! Deze nacht hoorde ik Roger opstaan en vroeg hem wat hij ging doen. 'Ik voel me misselijk,' antwoordde hij.
Hij kwam net terug uit de badkamer toen ik me ook beroerd voelde. En tot deze ochtend hebben we afwisselend gebruik gemaakt van het wc en van een emmer die ik in de keuken was gaan halen.
Tegen de ochtend leek het beter te gaan. Ik althans had geen braakneigingen meer. Roger voelde zich nog steeds ziek.
En allebei voelden we ons doodmoe.

We sliepen nog een paar uur. Rond de middag stond ik echter op: op mijn programma stond "salon schoonmaken" en echt waar, als ik dat niet doe, loopt heel dat programma van mij in de war. Ik kan immers nog maar één kamer per dag aan.

Eerst verontschuldigde ik ons via mail voor de vergadering van deze avond (werkgroep WOI), en terwijl ik dat deed, vond ik de eerste te vertalen teksten voor de poëzieavond in Opheers (ik moet hierbij vertellen dat ik deze keer de mails niet binnenkreeg op mijn smartwatch: mijn smartphone was aan het opladen... en stond uit).

Het werd een rare dag: afwisselend een uur werken (schoonmaken, vertalen) en een paar uur slapen. Idem voor Roger trouwens die een dik uur na mij ook opstond. We hebben praktisch niets gegeten vandaag (ik enkel een sojapudding, een stukje kaas en een blokje zwarte chocola) maar (toch wat mij betreft) liters water gedronken.

In de loop van de dag een mail van Edith (voorzitster van de KVLS) gekregen. Of ik een typoscript wilde nalezen (tegen een kleine vergoeding). Ik antwoordde dat ik daar pas volgende week kon aan beginnen (ik heb nog veel ander werk) en toen bleek dat het heel dringend is: Edith gaat iemand anders zoeken.
Ongelooflijk toch! In mijn branche verwacht men echt van jou dat je voor elke opdracht meteen paraat staat, zonder zelfs rekening te houden met het werk dat die opdracht van jou vergt. En eigenlijk zelfs zonder te beseffen dat wij, vertalers, ontzettend goedkoop werken! Denkt iedereen misschien, zoals die klant die ik ooit afwimpelde, dat vertalen gewoon betekent een tekst overtikken in een andere taal?
Of, bij het nalezen van een tekst, dat het enige wat je dan hoeft te doen, "lezen" is?

Ook Nany aan telefoon gehad, die niet leek te begrijpen dat je als volwassene een virus kunt overkrijgen van kleine kinderen.

Tevergeefs wachten op te vertalen teksten

Eva wilde liever bij onthaalmoeder Lutti blijven toen we haar daar gisteren gingen ophalen, dat was duidelijk! Terwijl destijds Elena, van zodra ze kon stappen, zich fier naar Roger en mij haastte, keerde Eva zich resoluut naar Lutti en begon naar haar toe te stappen. 😄

"Thuis" troffen we onze dochter en een beetje zieke (buikgriep) Elena en Matthias.
Het griepje verhinderde niet dat we veel hebben gespeeld, eerst onder ons en later met de buurtjes Millie, Lionel en Anna. Uiteraard waren er de nodige ruzies, en Eva gaf zelfs blijk van jaloezie telkens als Elena of Matthias een beetje te fel werden aangehaald.

Na het avondeten en het slaapritueel van de kindjes haalden Roger en ik vriend Karel af aan zijn flat. Samen reden we nog eens naar Vlierbeek. We dronken er Orval (lekker deze keer) en wisselden nieuwtjes en herinneringen uit. Karel had een folder bij zich over opvallend betaalbare serviceflats in het Leuvense (niet in Leuven zelf, maar in een "voorstad" met gemakkelijke verbinding met Leuven). Karel werd in oktober 75 jaar en dan begin je al even te denken aan de toekomst! 😉
Moest ik zonder Roger vallen, die flatjes zouden mij wel aanstaan.

Heel de dag had ik gewacht op te vertalen teksten die me voor deze week werden beloofd. En terwijl we daar "In den  Rozenkrans" van de abdij van Vlierbeek zaten, vroeg Karel ineens, nadat ik voor de zoveelste keer mijn horloge bekeek: 'Jullie zijn toch niet gehaast?'
Ik heb toen moeten uitleggen dat ik niet naar het uur keek maar naar binnenkomende mails, wat Karel wonderlijk vond.

We kwamen heel laat thuis gisteren (en ik voelde me zo moe!). Helaas, de verwachte teksten had ik nog steeds niet aangekregen.

Vandaag heb ik er ook tevergeefs op gewacht.

Nee, het gaat deze keer niet over betalend werk. Omdat Juan Masondo heeft beloofd te zullen komen spelen op de poëzieavond in Opheers, had ik aan de organisatoren gevraagd om mij de teksten te mailen. Zo kon ik die vertalen voor Bernadette die Juan zal vergezellen en anders niet veel zal hebben aan de poëzieavond vermits ze geen Nederlands begrijpt.
Helaas, als ik nog lang op die teksten moet wachten, krijg ik die niet meer op tijd vertaald!

Vandaag even bezoek gekregen van vriendin Liliane. Ze stelde me terloops voor lid te worden van hun wandelclub... al was het maar om nieuwe mensen te leren kennen.
Ik vrees echter dat we hier in Haspengouw nu al meer dan voldoende mensen kennen!😊

Nostalgie

Ik kan er niets aan doen: ik ben een ongelooflijk nostalgisch mens.
En dus, toen ik deze avond eindelijk nog eens tijd kreeg om te kijken naar door Hendrik gedigitaliseerde familiefilmpjes (deze keer uit 1991, "In de Hobokense polder"), kreeg ik weer een opstoot!
Daarna verder vroegere dagboeken overtikken zou te veel van mij gevraagd hebben. Dus lummelde ik wat op het Internet (ik had immers na dat filmpje ook enkele heel diepgaande zinnen gelezen in een boek van Sylvie Germain, en, daar kan ik ook niets aan doen, als ik zulke inspirerende woorden lees, moet ik daar even over nadenken, desnoods terwijl ik zomaar lukraak - soms heel oppervlakkige - sites bezoek).

Ondertussen bleef Roger zich verwonderen over hoeveel mensen hem geluk hebben gewenst in zijn nieuwe levensjaar; via e-mail, via Facebook, via telefoon of met een kaartje. En hij vroeg zich af hoe hij iedereen kan bedanken.
Ik kon hem daarmee helpen voor alles wat via het Internet was binnengekomen maar voor de papieren kaartjes doe ik het graag via deze blog in zijn plaats: heel fel bedankt, lieve vrienden!

Wat Roger het meest verwonderde, waren de wensen van mijn vroegere aangetrouwde nicht Evelyne (nu gescheiden van mijn "kozijn" Yves).
En daardoor kreeg ik dan weer een opstoot van nostalgie naar de tijd dat Yves en Evelyne een stel waren!

Roger verjaart

Een halfuur geleden is Roger 73 jaar geworden. Zeggen dat er een tijd was dat ik dat ontzettend oud vond!😃 En het ergste is dat ik toen waarschijnlijk gelijk had!

Het werd een zeer rustige dag, zoals Roger ze graag heeft: lang geslapen, lang gebruncht, korte uitstap naar Sint-Truiden (maar het was veel te koud), biertje gaan drinken, kalfsfricassee klaarmaken en ondertussen van een glaasje Oloroso genieten. Na het avondeten, lectuur en af en toe een filmpje of een televisieprogramma in uitgesteld relais.
Zo keken we onder andere naar deeltjes van "De zevende dag" (Hendrik had er mij deze middag aan telefoon over gesproken) maar ik vond dat programma echt diepgang missen!

Over muurbloempjes, sigaretten en vroeger

Tijdens het etentje van Heemkunde gisteren vertelde me een van de aanwezige vrouwen waarom ze nooit heeft gerookt:

'De meisjes die  - in die tijd - niet ten dans werden gevraagd op een feestje of een bal, gingen bij elkaar zitten en staken - zo elegant mogelijk - een sigaret op. Ik heb daar bewust nooit willen aan meedoen. Op die manier duidelijk maken dat je teleurgesteld bent omdat niemand jou ten dans vraagt (want het was heel duidelijk dat die "rooksters" zich een houding probeerden te geven na een serieuze teleurstelling), daar wilde ik niet aan meedoen'.

Wat vond ik dat een prachtig verhaal en wat een contrast met mijn verhaal: toen ik 16 jaar werd, kreeg ik mijn eerste sigaret aangeboden door mijn vader. Gewoon thuis, na de maaltijd.

Elena is zes jaar geworden!

Deze avond belde ik haar op na afloop van het feestje dat ze gaf voor haar vriendjes. Het was blijkbaar heel fijn en heel druk geweest!

Roger en ik hebben enkele boodschappen gedaan. Onder andere schapenvoer gekocht vlak over de taalgrens en te maken gehad met een Waalse verkoper die zijn best deed om Nederlands te spreken. Heel sympathiek maar meer dan een paar woorden kon hij niet zeggen. En toch, zo vertelde hij ons, was hij goed in talen!?
Daarna, omdat we het te koud vonden voor een wandeling, besloot Roger "wat rond te lopen" in de "Action". Ik zal mezelf maar wijsmaken dat hij daarmee voldoende beweging kreeg. 😏

Nieuwjaarsdiner van Heemkunde Groot Heers

Dit jaar was het te doen bij traiteur Limi in Gelmen. Zoals voorspeld door andere heemkundeleden, die de plek al kenden, heel lekker en gevarieerd (maar eigenlijk weer veel te veel en te zwaar voor mij). De hoeve waarin traiteur Limi zich bevindt, vind ik heel mooi maar de nog niet weggehaalde kerstversieringen leken mij toch zo overdadig!

Zoals elk jaar was het een heel gezellige bedoening: interessante en plezierige conversaties met onder andere onze eregast priester Marc Lateur, heel lekker eten en drinken.

Hoewel... Na het aperitief aangeboden door Heemkunde bestelden Roger en ik eerst een Orval. We kregen die ingeschonken in een niet aangepast glas en eigenaardig genoeg smaakte dat bier (dat normaal gezien ons favoriete is) ons niet.  Ongelooflijk hoe het soort glas de smaak van bier beïnvloedt (met wijn heb ik dat gevoel veel minder; op reis bijvoorbeeld hebben we enkel "mosterdglazen" bij en dat heeft me nog nooit gehinderd).

Vrij veel met andere grootmoeders gepraat. Zij hebben het ook veel drukker dan ze zich hun pensionering hadden voorgesteld!😉

Gelukkig was de weinige sneeuw die deze nacht was blijven liggen tegen deze avond gesmolten en vroor het helemaal niet.

We maakten enkele foto's:

Orval die ons niet smaakte

Marc Lateur legt het uit

Wortel-knolselderroomsoep

Foto's Roger

Eigen foto's

'Het sneeuwt!' zegt mijn smartwatch

Vlak voor het slapengaan keek ik nog even naar het schermpje van mijn smartwatch (van Zeger gekregen) en dat zei dat het hier sneeuwt.
Ik wist het niet maar inderdaad: toen ik nog even een leeg bierflesje naar ons poortgebouw bracht, bleek het te sneeuwen!

In wat een wonderlijke wereld leven we toch!

Naar de uitvaart van zuster Godwine en daarna winkelen

We gingen deze ochtend naar de uitvaart van zuster Godwine. Veel nonnen, familieleden en enkele vrienden van haar.
Roger en ik kenden niemand, behalve de zusters van Sint-Truiden. Ik vroeg mij af waarom ik op mijn e-mails naar Matadi-vrienden (en mijn telefoontje naar mijn vriendin zonder pc die niet bereikbaar was en voor wie ik een bericht naliet), alleen antwoord heb gekregen van vrienden Lieven en Marie-Rose. Bekijken de anderen hun elektronische brievenbus niet meer? Ik heb sommigen ook via Facebook op de hoogte gebracht : geen enkele reactie !

Het was een heel mooie en sobere dienst, zoals zuster Godwine het zou gewild hebben.

Daarna besloten we eindelijk nog eens uitgebreid boodschappen te doen. Eerst een paar winkels in Sint-Truiden, daarna in Heers. Onderweg begon het weer te regenen en een noord-westen wind maakte dat het ijskoud aanvoelde. Ik maakte mezelf dus maar wijs dat rondlopen in die winkels genoeg beweging was geweest voor Roger.

Toch wilde Roger in Heers even langs de schoenwinkel lopen. Liliane had er ons gisteren immers de lof van gezongen. In de etalage stond een paar afgeprijsde zwarte enkellaarsjes die ik heel mooi vond en Roger kon me overtuigen naar binnen te gaan.

Die laarsjes kocht ik uiteindelijk niet maar wel een paar andere (ook afgeprijsde zwarte en die me nog meer aanstonden) die me vrij meteen opvielen in de winkel zelf.
Toen ik mijn normale maat paste, bleek die ineens iets te groot en de winkelier stelde voor dat ik een maat kleiner zou passen. Die paste perfect.
'Ik heb nog nooit een klant zo snel zijn goesting weten vinden,' zei de uitbater me terwijl we betaalden. Ik heb maar niet geantwoord dat het ligt aan het feit dat ik eigenlijk niet graag shop en dat kleding of schoenen kopen voor mij dus zo snel mogelijk moet gaan.😄

Maar ik ben wel blij dat ik dat schoeisel gekocht heb!

Deze avond nog steeds regen en veel wind. Voor vannacht wordt storm en sneeuw voorspeld. En (dit betekent dat ik echt heel oud word): ik kijk daar helemaal niet naar uit!😒

Kort

Heel kort zelfs, want ik heb nog werk.

Op het laatste moment besloot Roger deze middag Liliane en mij te vergezellen naar het klooster in Sint-Truiden. Waar we het uiteraard onder andere hadden over zuster Godwine zaliger bij (te veel) zoetigheden en koffie of thee. Ik denk dat Roger het plezierig vindt keuvelende vrouwen te observeren (en nonnen kennen daar ook veel van!).😉

Bij de post deze ochtend een aankondiging van zuster Godwines overlijden. Ze had dus waarschijnlijk lang geleden al ons adres doorgegeven aan de achternicht die haar uitvaart regelt: zo lief van zuster Godwine!

Deze avond Nany weer aan de lijn met nieuwtjes en gissingen. Ik heb haar al zo vaak gezegd dat ze best wacht tot ze uitsluitsel krijgt voor ze allerlei veronderstellingen maakt maar ze houdt toch zo van gissen! 😏

Kouder dan ik dacht

Omdat het mij wat minder koud leek, stelde ik vandaag voor naar Heers te wandelen (ik moest op de post zijn). Het voelde onderweg echter veel kouder aan dan ik had verwacht (ik vergeet altijd dat hier op het binnenplein en in het open poortgebouw een iets warmer microklimaat heerst).
We kwamen dus met de bus terug (maar Roger heeft zijn halfuurtje beweging gekregen, en dat is het voornaamste).

Vandaag heel veel aan onze zieke vriend gedacht (zijn operatie, die eerst tot vandaag was uitgesteld, werd nogmaals verdaagd)... en aan mijn vader zaliger die, vier dagen voor hem (onze vriend verjaart op dezelfde dag als Elena), vandaag 88 jaar zou zijn geworden.

Van Nany en Matadi-vriend Lieven vernam ik dat zuster Godwine donderdag wordt begraven. Ze hadden het gelezen in de "Gazet van Antwerpen".

Inspirerend "toeval"!

Na een dag met heel veel telefoontjes (vooral van mensen met problemen die ik niet kan oplossen en waar ik alleen kan naar luisteren) deze avond een beetje rondgehangen op het Internet... En (toevallig?) op dit filmpje gevallen over een Nederlandse non in Denemarken, die me een beetje doet denken aan zuster Godwine.
Inspirerend, vind ik. Roger vroeg: 'Ben je van plan in het klooster te treden?'
Nee, natuurlijk niet, toch niet zolang hij bij mij is. Als hij voor mij zou overgaan, tja, dan zou ik het wel eens durven te overwegen.

Hoewel, ik rook nu wel niet meer in de echte betekenis van het woord, maar ik vermoed dat "dampen" dan ook niet meer mag? En een trappist of een glas wijn drinken zou er dan ook niet meer bij zijn, zeker?
Ai, dan blijft het maar beter bij "overwegen" zeker? 😇

Maar zeg... Wat zijn sommigen van die jonge zusters mooi!

Slecht nieuws na een mooie, volle dag

Eerst waren we van plan dit jaar nog eens niet naar de receptie van de gemeente te gaan (Roger blijft hoesten, de receptie vindt plaats in open lucht en het is nog vrij koud) maar een telefoontje van vriendin Liliane kon ons gisterenavond overtuigen het toch te doen.
We spraken af dat we er samen te voet naartoe zouden lopen.

Gezellig was dat: keuvelen en lachen terwijl we goed doorstapten zodat we genoeg waren opgewarmd toen we ter plekke aankwamen, genieten van cava, glühwein en hapjes à volonté, en een babbeltje doen met onze dorpsgenoten. Roger heeft geen enkele keer gehoest, ook niet in het terugkomen rond 12:30 uur. Liliane en ik spraken af binnenkort de nonnen (en dus ook zuster Emilia) in Sint-Truiden te bezoeken.

Thuis heb ik meteen pannenkoekendeeg klaargemaakt, frieten gesneden en een eerste keer gebakken én de tafel gedekt voor het vieruurtje.

Rond 15 uur kwamen Elena, Matthias, Eva en hun ouders aan. Eva toonde ons fier haar eerste voorzichtige zelfstandige stapjes. Elena en Matthias lazen hun bijzonder mooie nieuwjaarsbrief voor (en kregen in ruil van opa en oma twee dikke sprookjesboeken waaruit hun mama al meteen moest voorlezen).

Foto's van onze dochter

Daarna werd het smullen van boekweitpannenkoeken.

Foto Roger

Eva werd moe en ging even dutten terwijl Elena en Matthias het speelgoed erbij haalden en wij, de vier "volwassenen", nieuwtjes uitwisselden.
Iets later schoof ik een kip in de oven en dronken we sherry of porto terwijl Eva na haar dutje met min of meer tegenzin haar fruitpap at.

Foto's Roger

De tafel was pas gedekt voor het avondmaal toen de telefoon overging: zuster Emilia om mij te melden dat zuster Godwine deze ochtend om 11 uur is overleden. Ze was gisteren 94 jaar geworden.
Een heel bijzondere vrouw is ons ontvallen!

Dada!

Eigenlijk valt er veel te vertellen over deze dag, alleen zijn het nieuwtjes die de meesten van jullie niet interesseren of die ik niet word verondersteld voort te vertellen.

Maar toch even deze schattige anekdote voor de vrienden die me geregeld vragen hoe het gaat met de kleinkinderen.
Ik kreeg vandaag onder andere een telefoontje van onze dochter die iets wilde afspreken voor heel binnenkort. Na haar kreeg ik achtereenvolgens Elena en Matthias aan de lijn (oei, het woord "lijn" is eigenlijk niet meer van toepassing tegenwoordig!😏) die me gewoon zeiden 'tot dan, oma!' (met "dan" bedoel ik de dag van onze afspraak).
En dan zei onze dochter me: 'Eva doet teken dat ze ook even iets wil zeggen!'
Ik sprak dus Eva aan en hoorde haar heel discreet maar heel duidelijk 'Dada' antwoorden.😊

Vakantie?

Het is te koud: we blijven thuis (behalve voor snelle boodschappen gisteren) en eigenlijk geniet ik daar heel fel van. Wat een rust ! Lezen, typen (overtikken van oude dagboeken - met alle nostalgische gevolgen van dien - en enkele mails beantwoorden), koken, af en toe een film (of een interview met Françoise Hardy), muziek en enkel het allernoodzakelijkste huishoudwerk. Het lijkt bijna vakantie!

Alleen krijgt Roger op deze manier veel te weinig beweging.
Maar ach, zodra die verkoudheid van hem over is, de winter wat milder wordt en de dagen drukker halen we dat wel in!

Niet zo goed nieuws

Het werd weer een rustige dag. Omdat ik had opgemerkt dat Roger telkens heviger begon te hoesten nadat hij naar buiten was geweest, drong ik niet aan op een wandeling (hoewel het iets minder koud is vandaag).

Ik heb gelezen (nog steeds Sylvie Germain, en uiteraard online), verder vroegere dagboeken overgetypt, een beetje opgeruimd en gekookt (linzensoep).

En we kregen enkele telefoontjes.
Onder andere van Nany: onze gemeenschappelijke vriend die morgen zou onder het mes gaan, is al begin deze week in het ziekenhuis opgenomen. Nany wist niet precies waarom maar volgens zijn echtgenote "zou het niet goed zijn" en is het niet zeker dat de operatie morgen kan doorgaan.

Ook een telefoontje van zuster Emilia, de vroegere overste van zuster Godwine (die nu in een rusthuis in Bertem vertoeft). Met zuster Godwine gaat het ook niet zo goed: ze slaapt de hele dag, lijkt niemand meer te herkennen, maar... ze eet nog heel goed (ze wordt wel gevoed). Zuster Emilia raadde ons af bij mijn vroegere "juf" uit Matadi op bezoek te gaan.
Gezien de hoge leeftijd van zuster Godwine (94 jaar op 7 januari) en het feit dat ze duidelijk niet afziet, leek zuster Emilia zich niet te veel zorgen te maken. Ze beschouwt het duidelijk (en terecht, denk ik) als een zacht natuurlijk levenseinde.
En ze vertelde ook over het zachte overgaan van zuster Martha op 101 jaar.
Toen we afscheid namen en ze vroeg of ik nog eens langs zou komen, beloofde ik dat ik dat heel snel zou doen.
En toen zei ze: 'Jouw vriendin Liliane beloofde me hetzelfde!'
Dan doen we dat toch eens samen, Liliane, of is dat geen goed idee?

Deze avond nog een paar nieuwe tekstjes nagelezen voor het boek van de werkgroep WOI.

Koud!

Het blijft heel koud. Bij wijze van wandeling stelde ik voor dat we de bus naar Heers zouden nemen, daar van de post (ik moest een paar facturen opsturen) zouden wandelen naar de AD-Delhaize. Nadat we daar een beetje toespijs zouden gekocht hebben, zouden we te voet terug naar huis keren (ongeveer 20 à 25 minuten stappen).

Zo gezegd, zo gedaan. In de  Delhaize kwamen we onze Italiaanse buurvrouw tegen. Ze vertelde  ons over recente inbraken in de buurt waar ik niets had over gelezen.

Onze eigenlijke wandeling viel nogal mee omdat we niet tegen de wind in liepen, al vrees ik dat het voor Roger toch nog te koud was: hij hoestte nogal fel onderweg.

Thuis heb ik vooral verder oude dagboeken overgetypt en daar de nodige nostalgische gevoelens bij gehad.

Voor de rest een telefoontje van Nany (die zich zorgen blijft maken over onze tante Mathilde die ze niet kan bereiken - maar daarover later meer - en over onze gemeenschappelijke vriend die binnenkort onder het mes moet).  En een oproep van Hendrik die al evenveel last heeft van nostalgie als ik!

Rustig leven

Er lag een wit tapijt deze ochtend, maar we hebben geen wandeling gemaakt in de sneeuw die trouwens na de middag al begon te smelten. Het was immers nog veel te koud voor Roger die nog steeds hoest.

Uiteraard vind ik het niet fijn dat Roger zo verkouden is. Hij ziet er immers echt van af en slaapt slecht (dat laatste geldt trouwens ook voor mij: hij hoest me geregeld wakker). Maar - hoewel ik moet toegeven dat Roger te weinig beweegt de laatste dagen - ik vraag me vaak af waarom we altijd moeten wachten op een ziekte om een minder druk leven te leiden... want van dat rustige leven geniet ik volop (helaas, het zal niet lang meer duren).

Ik ben vandaag klaar geraakt met het integreren van deze blog in mijn dagboeken en ik heb veel kunnen lezen en mijmeren. Zalig!

Vanaf morgen begin ik weer wat schoon te maken😒 en, als ik er tijd voor krijg, typ ik oude met de hand geschreven dagboeken verder over.
En... als Roger een beetje minder hoest, maken we hopelijk opnieuw een - al is het maar korte - wandeling.

Dagboeken en blog

Roger hoest nog steeds en het is nog altijd even koud. Weer geen wandeling dus, maar wel een heel rustige dag.

Ik was gisteren mijn dagboeken uit de jaren 60 van vorige eeuw aan het overtikken en ineens bedacht ik dat ik eerst moet zorgen dat deze blog wordt geïntegreerd in mijn huidige dagboeken.
Het zit namelijk zo: ik blijf een dagboek bijhouden maar daarin verwijs ik sinds 2010 voor de kroniek vaak naar mijn blog.
'Ja, maar wat als jouw blog om de een of andere reden ooit verdwijnt?' opperde Hendrik onlangs.

Hij heeft gelijk. Dus heb ik vandaag uren besteed aan het integreren van blogposten in mijn dagboeken. Ik ben klaar voor de jaren 2010, 2011, 2012, 2013, 2014 en 2016. Voor 2015 ben ik geraakt aan einde maart. De rest van het werk is voor morgen (als het een even rustige dag wordt).

Ik mag nu wel niet vergeten elke nieuwe post systematisch in mijn dagboek te kopiëren!

Veel werk allemaal... maar het overtikken van die papieren dagboeken duurt nog veel langer!