Een telefoonoproep

Straatgenote V. belde me vandaag. Ze wilde weten hoe het met Nany gaat. Eigenlijk goed, al zal Nany dat niet toegeven: ze is die quarantaine echt beu! Ik merk wel dat ze een droge hoest heeft die fel verschilt van haar gewone kuchje (wat ze ook niet wilde toegeven).  

V. praatte verder nog over koetjes en kalfjes maar vertelde me ineens dat het zo erg gesteld is in ons dorp.
Heers bestaat uit 12 kerkdorpen. Ik wist dus al dat het virus serieus te keer gaat in de gemeente maar wist niet welke dorpen het meest getroffen zijn. Volgens V. zijn heel veel van onze bijna rechtstreekse buren positief bevonden de laatste weken (dat vernam ze door haar telefoongesprekken met andere dorpsbewoners). Geen goed nieuws dus!

En... misschien moet ik toch leren wat meer te telefoneren zodat ik op de hoogte word gehouden van de plaatselijke nieuwtjes? 😉

Rijke luie maandag

Niet veel "gedaan" vandaag buiten het dagelijkse telefoontje met Nany en de bereiding van een heerlijke stoofschotel van everzwijn, lezen, kijken en luisteren.

En allerlei interessante zaken tegengekomen. Zoals dit radio-interview met de auteurs van het boek "Dieu, la science, les preuves", Michel-Yves Bolloré en Olivier Nonnasier (wetenschappers die ik niet kende).  Volgens hen zou de huidige wetenschap het bestaan van een god wel bewijzen. Het boek zou naar het schijnt bovendien vrij gemakkelijk lezen: ik heb weer veel zin om het te kopen... maar wat met ons voornemen om geen boeken meer aan te schaffen dan? 

Ik keek ook naar een debat over onder andere de inenting van kinderen. Eigenlijk niet echt een debat op z'n Frans (tja, het is weer in het Frans, net zoals het gesprek waar ik het hierboven over heb): meer een dubbel televisie-interview. Als argument voor wordt gegeven een gedeeltelijke bescherming tegen erge vormen van covid, als argument tegen de mogelijke erge bijwerkingen van het prikje die onvoldoende bestudeerd werden én het feit dat kinderen, behalve als ze bijvoorbeeld zwaarlijvig zijn, weinig last hebben van het virus. Wat een geluk dat ik zelf geen beslissing moet nemen op dat gebied (hoewel ik denk dat ik voorzichtigheidshalve die tweede mening zou volgen)!

Ik heb ook een heel interessant artikel van Sam Brokken gelezen. Deze keer in het Nederlands. 

Het was echt een rijke luie dag!

Cadeautjes

Nany kreeg geen cadeau: ze vernam dat ze nog eens 10 dagen op haar kamer moet blijven (en was helemaal niet tevreden).

Hier ging het er anders aan toe. Sinterklaas kwam langs deze nacht en vandaag, tegen 14 uur, kregen we even bezoek van de kindjes en hun ouders. Roger maakte enkele foto's:

Maar...  de kindjes en hun ouders hadden ook cadeautjes voor ons bij: zelfgemaakte bladwijzers en kunstwerkjes en een prachtig kussen ontworpen en genaaid door dochterlief:

Wij, de volwassenen, dronken snel een kopje koffie of thee en de kindjes (eenmaal is geenmaal) een cola of Fanta. 

Daarna reden onze bezoekers terug naar huis. Een blitzbezoek wegens Corona dus, jammer genoeg (vonden de kindjes ook)!

Berichtje van Sinterklaas

Vandaag, zoals beloofd aan Matthias, even gebeld naar dochterlief: dat ik een bericht heb gekregen van Sinterklaas! 

Uiteraard ging het gesprek daarna meer tussen de kindjes en mij dan tussen hun mama en mij! Hoewel Elena het sprookje over de grote sint heeft begrepen (wat Matthias betreft, twijfel ik) was zij de eerste die vroeg of ze heel binnenkort mogen langskomen. 

Uiteraard, al zal het jammer genoeg blijven bij "langskomen" omdat we blijven oppassen (en ik stiekem hoop dat, als iedereen oppast, dit jaar onze "kerstafspraak" met de kinderen en kindjes wel kan doorgaan).

En toch kijk ik echt uit naar dat "langskomen"! De kindjes en dochterlief vertelden me dat ze cadeautjes voor ons hebben: ik ben echt heel benieuwd!

En nog een verjaardag!

Vandaag is het de beurt aan dochterlief. 42 jaar wordt ze. Op dit ogenblik zal ze wel gezellig aan het vieren zijn met haar gezinnetje. Geniet ervan, meisje (Eva vindt het altijd eigenaardig als ik "meisje" zeg tegen haar mama maar ik kan haar toch moeilijk "vrouwtje" noemen?). Gelukkig nieuw levensjaar!

Opluchting en verbazing

De hele avond heb ik besteed aan het nalezen van de nieuwe Oostland: het wordt een boeiend nummer! 

De hele dag daarentegen dacht ik aan het optreden volgende zaterdag van de "Reizende Reiger" en herhaalde ik in mezelf: 'Moei je alsjeblieft niet, Jessy! Zeger en zijn kameraden zijn volwassen en weten zelf wel wat ze moeten doen.' 

Ik heb me niet gemoeid (aan de "Reizende Reiger heb ik trouwens niets te zeggen😉)! Maar wat had ik een "goesting" om Zeger te mailen dat, volgens mijn "bescheiden" mening, dat evenement beter zou geannuleerd worden.  Ik heb het niet gedaan (het zijn mijn zaken niet en daarbij wij zouden er sowieso al niet naartoe gaan). En dan krijg ik deze avond een bericht van het toneelgezelschap: de voorstelling wordt afgelast! Wijze beslissing van die jongelui gezien de situatie al vind ik het ook heel erg voor hen!

Deze avond laat las ik nog dat het Jaarrapport van de staatsveiligheid zegt dat "Viruswaanzin " (de site is  veranderd van naam, heet nu "Vrijheid": misschien daarom dat die site onlangs niet te bereiken was) aan desinformatie doet... omdat er een verband wordt gelegd tussen het virus en 5G. Dat is pas waanzin! "Viruswaanzin" zei net dat ze het zeker niet zullen hebben over die 5G of die "link" omdat ze daar niets van kennen! Over desinformatie gesproken!

"Vrijheid" lacht er zelf mee, maar toch...

Winters koud

Gisteren zag ik een winterkoninkje op ons terras en vroeg ik me af of het dan al winter is!

Aan telefoon klaagde Nany weer vandaag. In feite begrijpt ze er niets van (ze heeft drie prikken gehad, ze voelt zich niet ziek en toch moet ze op haar kamer blijven). Als je het haar probeert uit te leggen, begrijpt ze er nog minder van (als ze al naar je luistert, want Nany heeft de neiging om constant aan het woord te willen blijven). Hoe kun je iemand besmetten als je niet ziek bent? En vooral: hoe kan zij dat virus hebben opgedaan zonder iemand aan te raken de laatste weken? Dat aanraken daarvoor niet nodig is, begrijpt ze al helemaal niet. Ze blijkt ook vergeten te zijn dat ze heel veel afwisselende contacten had tot een poosje geleden (en ik vermoed dat ze niet beseft dat ze daarbij nooit enige afstand houdt) en vraagt zich nu af of je het virus misschien ook via de telefoon kunt krijgen of doorgeven (ze telefoneert heel veel)! Ik zei haar dat zoiets niet kon maar dat leek ze maar half te geloven! Toen ik haar probeerde te troosten en zei dat wij deze dagen ook niemand ontmoeten, antwoordde ze: 'Ja, maar jullie kunnen wel gaan wandelen.' Het gaat veel beter met mij maar echt wandelen, daar ben ik absoluut nog niet toe in staat! 

Nany begrijpt maar niet dat ons leven nu al bijna even rustig is als het hare, met dat verschil weliswaar dat wij onze boeken en internet hebben én dat we over meer dan één kamer beschikken. 

Deze avond reed ik wel mee met Roger die zijn derde prik ging halen. Terwijl ik op hem wachtte in de auto werd er "aangeklopt" op het autoportier. Elie M. van de werkgroep WO I-II  (die ik eerst niet herkende met zijn mondkapje voor zijn gezicht)! We praatten een poosje over de werkgroep en onze projecten. 

Maar... wat vond ik het vreselijk koud terwijl ik daar op Roger wachtte! Ik bedacht dat, zelfs als ik het zou aankunnen, een wandeling me niet zou bekoren deze dagen! Ik heb nooit van de winter gehouden en blijkbaar groeit mijn aversie voor dat seizoen! En de winter komt er toch zo vroeg aan dit jaar!  Ik ken enkele mensen die wel houden van die winterse kou maar toch ben ik niet de enige van onze vrienden die het voorbarig "winters koud" vindt, las ik in de mails deze avond!  

Dat winterkoninkje wist blijkbaar al voor mij dat het winter wordt!

Lectuur

Ik las deze avond op FranceSoir eindelijk een artikel dat al mijn vragen in verband met de huidige crisis samenvat en er probeert eerlijke antwoorden op te geven. Heel interessant! Lees echt zelf eens (en voor een eventuele vertaling bestaat er dit). 

En kom asjeblieft weer niet af met "dat is fake nieuws" omdat het niet in de mainstream media staat!

Afgelast

De toestand in Heers lijkt nog erger dan wat V. vermoedde (bedankt voor jouw reactie op de blog van gisteren, Elpee!). Ik vroeg me af of ik een afspraak die ik morgen had met Jan en Jo niet zou afzeggen en of we niet zouden voorstellen de vergadering van de werkgroep WO I-II, voorzien voor volgende week, af te gelasten. En toen kregen we een mail dat er besloten werd de vergadering naar januari te verschuiven - tenminste als het dan veilig is. 

Meteen nam ik ook een besluit over die ontmoeting van morgen en belde naar Jan Gerits. Hij gaf me gelijk: het is beter geen risico te nemen. Jan is 89 jaar en ik zou het mezelf nooit vergeven als ik hem zou ziek maken! Niet dat wij veel mensen ontmoeten, integendeel maar je hebt sowieso af en toe contact met een dorpsgenoot hé!  

Ik hou de situatie in de gaten, want in december hadden we ook afgesproken met de weduwe van onze overleden vriend André et misschien zal ik ook dat moeten afzeggen!

72 jaar

Bedankt voor al de lieve kaartjes, mails, berichten en telefoontjes, familie en vrienden! Nany was het wel vergeten. Wat ze heel erg vond toen ik haar vriendelijk eraan herinnerde. 'Hoe oud word je nu?' vroeg ze. En op mijn antwoord reageerde ze: 'Da's al een beetje oud hé!' Het is de eerste keer dat ze toegeeft dat ik "al een beetje oud" word! 😉 

Ze maakt het nog steeds goed en vindt haar quarantaine dan ook vreselijk: ze verveelt zich! 

Roger en ik hebben van vandaag helemaal geen feestdag gemaakt. Ik vergat zelfs voor een aperitief te zorgen (met de hapjes bedoeld voor vorige zondag - ik zal daar toch iets moeten mee verzinnen of ik kan binnenkort alles weggooien). Roger dacht er ook niet aan: feestjes zijn niet echt aan hem besteed! Ons eten was wel lekker genoeg maar zeker niet lekkerder dan andere dagen (en de vegetarische balletjes met tomatensaus die we aten zijn helemaal niet mijn favoriete gerecht). 

Ik had vandaag ook straatgenote V. aan de lijn die me gelukwenste met mijn "27 jaar" en me vertelde dat er zoveel covid-gevallen zijn in Heers. Zij sprak van 600 besmette mensen (wat ik nergens heb teruggevonden maar wat ongelooflijk veel zou zijn: we zijn, als ik me niet vergis, met 7000 inwoners).  Dat er veel besmettingen zouden zijn, verwondert me wel niet echt. Ik zei gisteren nog tegen Roger dat ik vind dat de gemeente te veel massabijeenkomsten organiseert de laatste tijd. En ik weet dat al die gevaccineerden denken dat alles nu veilig is. 

Ik heb zopas wel gelezen dat het gemeentebestuur de kerstmarkt, de nieuwjaarsreceptie en nog een paar evenementen die veel volk aantrekken heeft afgelast. 

Dokter Perronne

Ik zocht naar hem op Google deze avond: zo lang geleden dat ik hem nog hoorde! Ik heb er een poosje aan gedacht zijn boeken te kopen, maar nogmaals: we hebben beslist geen boeken meer aan te schaffen... en daarbij vroeg ik me echt af of ik die zou begrijpen!

Ik vond hem hier: een interview met hem over onder andere de reden waarom hij niet meer wordt opgevoerd in de media. De voornaamste brok van het (vrij kort) gesprek gaat echter over de vaccinatie. Professor Perronne is immers een specialist in tropische ziekten, infectieziekten en vaccinologie. Hij geeft meteen toe dat hij niet meer aan bod komt in de media omdat zijn discours dat van onze overheden tegenspreekt (en toch twijfelt hij niet aan de eerlijkheid van die overheden, hij hoopt enkel dat de ogen van die politici eindelijk zullen opengaan).

Perronne beweert dat de toestand erger is in landen waar massaal werd gevaccineerd tegen Covid dan in landen waar dat niet gebeurde. Hij geeft daarvoor een uitleg die ik niet kan reproduceren wegens te wetenschappelijk voor mijn brein maar waarin ik argumenten herkende die professor Raoult al vorig jaar formuleerde. 

Probeer het eens te beluisteren, vrienden. Het is weliswaar weer in het Frans maar Perronne praat heel langzaam, gebruikt geen moeilijke woorden en het is vrij kort. En... de interviewers zijn heel kritisch!

Elkaar troosten

Het begon met Nany met wie ik nogal lang telefoneerde. Gisteren werd ze opnieuw getest en ja... ze "heeft het zitten" maar "ziet dat niet zitten", weer in quarantaine gaan. Vooral omdat ze er niets van voelt en ze het niet begrijpt: ze heeft vorige week niemand ontmoet behalve de verzorgers die allemaal speciale kledij dragen, heeft niemand aangeraakt en vooral, ze heeft haar drie spuiten gekregen. Ik probeerde haar te troosten maar dat was niet gemakkelijk! Uiteraard heb ik met haar te doen al had ik het verwacht, dat ze ook besmet zou worden. Ik hoop alleen dat ze er verder niet echt ziek zal van worden.

Later een telefoongesprek van ongeveer een uur met Jan Gerits. Over het probleem KVLS - Limburgse monografieën dat we binnenkort even bespreken met Jo, en zijn gevoel daaromtrent.  Jo, hij en ik zijn serieus aangedaan maar ik vermoed Jan nog het meest. Voeg dat bij zijn verdriet om het overlijden van zijn echtgenote: het is wat veel voor hem! Het gesprek deed hem deugd, dat voelde ik wel maar of ik hem echt heb kunnen troosten?

En dan werd er aangebeld: onze vrienden Liliane en Paul met een kaartje voor mijn verjaardag "om mij te troosten van het feit dat het voor vandaag geplande feestje niet had kunnen doorgaan" (ze volgen deze blog). Zo lief! Ik werd er zowaar sentimenteel van!

Kort daarna een telefoontje van dochterlief. Matthias wilde weten of Sinterklaas was gekomen vorige nacht. Wees gerust, jongen, ik had hem gewaarschuwd dat jullie toch niet hier zouden zijn vandaag en hij beloofde later langs te komen. Zodra het zo ver is, bel ik jullie, dat is beloofd! Dat heb ik trouwens ook met jouw mama afgesproken!

Twijfels

Deze avond laat nog het volgende diagonaal gelezen: https://www.viruswaanzin.be/post/vaccinatie-een-tussentijdse-stand-van-zaken.

Morgen lees ik aandachtiger maar ik zag nu al dat het artikel weer eens mijn twijfels voedt!

P.S. 21/11: Ik heb het vandaag (tussen het telefoongesprek met Jan en de verrassing van Liliane en Paul) zeer aandachtig gelezen: bijzonder interessant en objectief - ik ga toch nog een beetje googelen over die zaak deze avond!

Verandering van programma

Normaal gezien zouden we op dit uur met Debby en Hendrik in de salon zitten te babbelen en te filosoferen. Morgen rond 13 uur zouden de andere kinderen aankomen en deze nacht zou Sinterklaas langsgekomen zijn. We hebben echter alles afgelast. Met Sinterklaas heb ik half en half een andere oplossing afgesproken (later daarover meer, eerst zien of de papa en mama dat ook een goed idee vinden). Wat de samenkomst met de kinderen betreft, ik twijfel eraan of we daarvoor nog de kans zullen krijgen voor kerstmis. 

Bleef nog het probleem "menu" over! Ik had alles in huis, behalve het vlees voor de spaghetti van morgen, dat zouden we pas vandaag hebben gekocht. Vandaag zouden we alu gobi hebben gegeten. Daarvoor had ik twee bloemkolen en vegetarische balletjes voor vier personen gekocht (Debby eet geen vlees, vandaar). Morgen zou het spaghetti worden, met quorn voor Debby en met gehakt voor de rest van het gezelschap. Een van de bloemkolen aten we gisteren al op, met een hamburger.  Vandaag werd het spaghetti met de quorn bedoeld voor Debby. Ik had heel veel spaghettigroenten gekocht en maakte dus saus voor minstens twee dagen, een deel met quorn en een deel zonder. Nu moet de andere bloemkool eerst op, dus eten we morgen alu gobi met de helft van de vegetarische balletjes. En de andere balletjes zal ik dan maandag serveren met de rest van de tomatensaus. Zo gaat er toch niets verloren, want dat zou ik heel erg vinden! 

Daarnet bedacht ik echter dat het maandag mijn verjaardag is en dat vegetarische balletjes met tomatensaus niet bepaald mijn favoriete eten is! Ik kan echter een meer feestelijk tintje geven aan het menu van maandag door, in plaats van een voorafgaand soepje, de voor morgen gekochte hapjes, die sowieso op moeten, te serveren bij een glas sherry. 

En... ik vrees dat we dan nog kliekjes zullen overhouden (vandaag hadden we bijvoorbeeld al veel tomatensaus over die ik heb toegevoegd aan het deel zonder quorn bedoeld voor maandag, maar dat is nog zo veel saus dat ik nu al weet dat we die dag niet alles zullen op krijgen - en zeker niet na die hapjes). Dus ben ik wel verplicht voor dinsdag ook iets met tomatensaus te verzinnen (selder misschien? Of zou ik daar tomatensoep kunnen van maken?).

Wat een luxezorgen eigenlijk! Maar toch, ik had het zoveel liever gehad zoals eerst gepland, kinderen!

Artificiële intelligentie

Roger en ik kregen vandaag van Hendrik een intrigerende mail:

'Al gehoord over GPT-3? Dat is een artificieel intelligent "taalmodel". Het is in staat tot echt indrukwekkende prestaties: het kan zelfstandig teksten lezen, begrijpen, schrijven, converseren, zelfs (hoewel het daar niet  voor getraind is) logisch nadenken, eenvoudige wiskundige problemen oplossen, computerprogramma's schrijven, enz. Binnenkort komt de opvolger uit, GPT-4, die ruwweg nog eens zo'n 500 keer krachtiger wordt dan GPT-3, maar hier kan je al een staaltje zien van tot wat het model nu al in staat is. Soms gaat het ding fameus de mist in, maar vaak lijkt het precies te weten waarover het gaat en soms komt het zelfs met schijnbaar originele diepe inzichten. Dit is een reeks korte filmpjes met conversaties tussen dit model en een mens. Soms akelig, soms begeesterend, soms grappig, maar bovenal echt indrukwekkend. Dit is zowat de huidige top in de artificiële intelligentie, en volgens sommigen gaat dit verder dan zgn. "narrow AI" (typisch voorbeeld daarvan is een schaakprogramma) en kunnen we hier voor het eerst spreken over een zgn. (zij het nog primitieve) "AGI" ("Artificial General Intelligence"). Deze filmpjes zijn niet in scene gezet, gescript, of iets dergelijks, en het model is dus ook niet speciaal getraind voor dit soort conversaties. Hier een speellijst met deze filmpjes, dus oordeel zelf (maar beperk je niet tot enkel het eerste filmpje of de eerste paar filmpjes, zo lang duren ze niet).' 

Ik heb daarna een hele tijd zitten kijken naar die filmpjes. Echt indrukwekkend! Roger is nu aan het kijken en vraagt zich al meteen af of dat toch niet allemaal "in scene is gezet". 😉

Voor de rest een rustige dag. Nany dacht dat er morgen een optreden zou plaatsvinden in het rusthuis. Ik weet niet waar ze dat haalt, want ten eerste worden optredens volgens mij nooit op zaterdag gepland en ten tweede, het lijkt me niet het goede moment om iets dergelijks te organiseren. Ik heb dat proberen uit te leggen aan mijn moeder, helaas: dat het normaal nooit op zaterdag gebeurt, begreep ze wel:  "misschien heb ik me toch vergist" maar dat een optreden niet wenselijk is in deze periode begreep ze helemaal niet. Er zijn inderdaad enkele zieken maar ook mensen, zoals zij, die niet ziek zijn. En dat virus dan? 'We hebben toch allemaal drie prikken gekregen en we zitten nu al bijna een week op onze kamer!' Ze begint het duidelijk beu te worden!

Gemis

Allerlei omstandigheden maakten dat ik vandaag nog meer aan de kinderen dacht dan andere dagen. Want, hoewel ik me "genezen" acht van het "lege nestsyndroom", ik weet nog heel goed hoe het voelde (en de "kloek die ik vroeger was" in mij begrijpt dus heel goed moeders die hun kinderen niet kunnen loslaten hoewel ik die houding niet goedkeur). Wat er ook van zij, ik heb ze vandaag om onbekende reden (hoewel, zo onbekend waarschijnlijk ook niet, vermits ik veel verwachtingen had in verband met volgend weekend) heel fel gemist, de kinderen en kindjes.

Roger zei me, terwijl we afwasten, dat volgens hem mijn gezicht, en vooral de wangen, wat begint op te zwellen. Dat zou kunnen vermits ik onder andere cortisone slik (gelukkig niet meer lang). Toen vroeg ik me ineens af of de medicijnen die ik slik ook een invloed hebben op mijn gemoed. Ach, misschien is het gewoon eerlijker en eenvoudiger te aanvaarden dat mijn sentimentele aard vandaag de bovenhand kreeg! 

Ik mis eruditie!

Al heel de avond voer ik gesprekken met Roger en dochterlief (via telefoon wat haar betreft) waarbij mij geregeld wordt gevraagd waar ik iets bepaalds heb gelezen of gehoord. Dat is altijd mijn grote probleem geweest (ook tijdens mijn studies): ik onthield wel iets dat ik relevant, goed onderbouwd, logisch, interessant of net te gek of ongeloofwaardig vond maar kon nooit herhalen waar ik het had gevonden. Ik ben echt niet erudiet! De vervelendste vakken aan de universiteit waren voor mij de enkele "encyclopedische" cursussen waarbij men ons op het examen vroeg te debiteren: het boek of artikel waarin over een bepaald onderwerp geschreven werd plus naam en hoedanigheid van de auteur (en soms zelfs datum van verschijnen enzovoort). We hebben zo een paar cursussen gekregen (ik vermoed dat ze tegenwoordig de studenten eerder leren omgaan met het internet) en voor mijn slecht geheugen was dat een ramp! Ik heb dat opgelost door voor elk item een verhaaltje te verzinnen (echt waar!). Uiteraard stak ik enorm veel tijd in die vakken en het ergste is dat ik vlak na het examen mij niets meer herinnerde van alles wat ik geleerd had. Ik begrijp echter wel waarom men ons dat liet leren: in die tijd bestond er geen internet en als je iets moest schrijven over een bepaald onderwerp zou je op die manier tenminste weten waar je moest beginnen te zoeken naar interessante gegevens in verband daarmee. Wat een geluk dat die tijd voorbij is, zou ik zeggen, en leve Google! 😉

Sorry: wat een lange inleiding om te zeggen dat de vragen van Roger en onze dochter gingen over... de huidige gezondheidscrisis! Ik weet het, je leest tegenwoordig heel tegenstrijdige zaken en ik geef toe: op de duur weet ik ook niet meer wat ik moet geloven. Zeker niet wat ik hoor op radio of televisie, dat heb ik al vastgesteld!

Maar kom, dat de  besmettingen de spuigaten beginnen uit te lopen, daar ben ik wel van overtuigd (maar misschien vergis ik me; ik herhaal het: ik mis eruditie). En de besmettingen lijken steeds dichterbij te komen, zegt dochterlief me. Bij hen thuis testte nog niemand positief weliswaar, maar zouden we toch maar niet ons jaarlijks "verjaardagfeestje" uitstellen, vroeg ik me af nadat ik bepaalde details hoorde. 

Ondertussen is het beslist: het feestje dat ik had voorzien voor volgende zondag gaat niet door. Dat maakt me echt heel droevig (ik probeer immers sowieso al de kinderen niet te vaak "op te eisen") en ik weet dat vooral de kleinkinderen heel ontgoocheld zullen zijn (want ook Sinterklaas zou zondag komen - maar daar vinden we wel weer een andere oplossing voor, kindjes!). 

Wat een rare tijd!😒

Tegenwind aflevering 7

(Zeer) uitgebreide (en dus voor mijn rug en ledematen heel vermoeiende) boodschappen vandaag.  Voor de rest niet heel veel gedaan buiten bellen met Nany, wat opruimen, lezen, koken (kikkererwten met ui, look en spekblokjes gebakken in olijfolie) en afwassen.

Deze avond heb ik wel gekeken naar de zevende aflevering van "Tegenwind". Een rondetafelgesprek met de deelnemers aan de vorige afleveringen (heb ik al verteld dat Crèvecoeur in een van zijn "Conversations du lundi" vanuit zijn Canada verwijst naar een van die deelnemers, onze Vlaamse professor Mattias Desmet?). Boeiend zoals altijd en misschien voor mij nog de meest interessante aflevering. Er worden veel vragen gesteld die ik me ook stel (en niet altijd hoopgevende mogelijke antwoorden geformuleerd).

Het gaat onder andere over wetenschap, geneeskunde, maatschappij, politiek, censuur en spiritualiteit. Deze keer is het in het Nederlands, vrienden, en ik raad jullie echt aan ook even te kijken! Het duurt wel bijna anderhalf uur maar als je dat echt te lang vindt, kijk dan vanaf ongeveer 60 minuten. Je krijgt er weer die mooie Andalusische landschappen gratis bij! 

Ik ga nu nog een paar mails beantwoorden!

Crèvecoeur en spiritualiteit

Dit kan geen toeval zijn (waarschijnlijk ligt het aan een algoritme van Google). Ik viel deze avond op dit interview met Crèvecoeur. Ik heb het nog niet helemaal uitgekeken maar wil het jullie niet onthouden. De interviewster spreekt wel Canadees Frans (tja, het is weer in het Frans) maar Crèvecoeur zijn Frans is heel verstaanbaar. 

Het is de eerste keer dat ik Crèvecoeur zo in detail over zijn spirituele leven hoor praten en... ik herken mezelf daar vaak in. Nee, ik durf zeker niet te beweren dat ik even intelligent en tegelijk bescheiden ben als hij of dat ik evenveel gelezen heb of het even gemakkelijk had in mijn studies, integendeel! En zijn prestigieus geheugen mis ik al helemaal! Maar de weg die hij heeft afgelegd (van heel religieus via twijfels tot gewoon spiritueel zonder daarom religies met alle zonden te belasten) is voor mij zo herkenbaar! Ik kijk het interview even uit voor ik ga slapen!

Quarantaine

Er zijn inderdaad verschillende mensen besmet in het rusthuis waar Nany verblijft. Zij zou niet besmet zijn en is daar heel fier op! En, eigenaardig genoeg, lijkt ze het nu veel minder erg te vinden dan de eerste keer dat ze een poosje op haar kamer moest blijven. Of wist ze nog niet, toen ik deze middag belde, dat het niet zo maar voor een paar dagen is? Nany vraagt zich ook niet af hoe dat is kunnen gebeuren hoewel al die mensen drie prikken hebben gekregen. Terwijl ze zich net door die prikken veilig voelden en dus helemaal niet meer voorzichtig waren (waar ik vaak voor gewaarschuwd heb en wat volgens mij uiteraard de oorzaak is). 

Jan Gerits blijkt de mail, die ik gisteren kreeg, vandaag ook gevonden te hebben en belde me daar bijna een uur over (hoewel, hij had het ook uitgebreid over zijn echtgenote zaliger die hij enorm mist). We bespreken de zaak verder met Jo als we volgende week even samenkomen.  Voor zover de coronatoestand het dan toelaat, zullen we dat hier doen op een zo veilig mogelijke manier. Nu het te koud is om op een terras te zitten, vind ik het immers niet het moment om zulke bijeenkomsten in een café te houden. Al vind ik heel die toestand weer vreselijk voor de horeca!

Problemen

Niet hier (tenzij het feit dat ik nog steeds heel traag werk en mijn rug en ledematen nog steeds veel minder aankunnen dan ik wat ik vroeger gewend was een probleem zou zijn), wel bij mijn moeder. 

Ze vertelde me aan telefoon (ik wist het eigenlijk al van zus) dat ze weer op haar kamer moet blijven en dat dokters af en aan lopen, dat verpleegkundigen en andere verzorgers het zo druk hebben dat ze geen tijd vinden om bijvoorbeeld de bedden van de bewoners op te maken, dat ze lang moet wachten voor haar eten op haar kamer wordt gebracht, dat ze weer testen moest ondergaan maar dat ze denkt dat al dat gedoe maar één dag zal duren. We zullen zien, want, als er daar een "viruscluster" is (ondanks de hoge vaccinatiegraad), zit ze volgens mij voor langer "opgesloten"! 

Heel verwonderlijk zou ik dat niet vinden, want, zoals ik al vaak zei, de bewoners krijgen er heel veel vrijheid (wat ik op zich echt positief vind) en sommigen, waaronder Nany,  maken daar gebruik van om  heel veel wisselende contacten te hebben. 

Hier dus niet echt problemen vandaag tenzij misschien een berichtje van Edith Oeyen, gericht aan Jan, Jo en mij in verband met de Limburgse monografieën en de KVLS, waar ik me eerst wat zorgen over maakte maar waar ik het (desnoods) later uitgebreider zal over hebben omdat ik nu helemaal geen zin heb om me in dat soort probleempjes te verdiepen. 

Rustige zaterdag

Dagelijks telefoontje met Nany die steeds maar herhaalt dat andere rusthuisbewoners elke dag een van hun kinderen op bezoek krijgen. Wat volgens zus Bie (die in datzelfde rusthuis heeft gewerkt als verpleegkundige) helemaal niet klopt: die kinderen hebben daar immers meestal niet de tijd voor! Hoewel er uitzonderingen zijn en zoals ik mama hoor spreken, denk ik dat ze het vooral heeft over die uitzonderingen. Wel vervelend, want ik krijg daar schuldgevoelens bij (en die heb ik eigenlijk al omdat wij haar sowieso veel minder vaak kunnen bezoeken dan broertje en zus die in het Antwerpse wonen - voor ons maakt de afstand dat we daar telkens veel tijd, geld en stress in steken). 

Eigenaardig maar in zekere zin vond ik het voor ons gemakkelijker toen mama nog in haar eigen flat woonde (en ik vermoed dat broer en zus het ook zo aanvoelen)! Hoewel, in deze zeer bijzondere en stresserende periode lijkt het me objectief beter dat Nany in dat rusthuis verblijft waar goed voor haar wordt gezorgd en waar ze met heel veel mensen spreekt. En, zonder in overtreding te treden, met veel meer mensen contact had dan ze thuis zou gehad hebben toen je tijdens de lockdown bijna niemand mocht ontmoeten. Leg haar dat echter eens uit! Vandaag kreeg ze geen bezoek: ik vermoed dat haar probleem eigenlijk alleen dat was.

Voor de rest een heel rustige zaterdag. Ik las en zag dat ze bijna overal in Frankrijk nog steeds manifesteren. Massa's mensen komen zoals elke zaterdag op straat in verschillende steden en persoonlijk vrees ik dat ze dat binnenkort minder vreedzaam zullen beginnen te doen! Wat ik zou begrijpen al hoop ik zo dat het niet gebeurt! Eigenaardig weer: ik bewonder die volhardende mensen maar weet goed van mezelf dat ik me niet goed zou voelen midden in zulke massabetoging.

Deze avond nog even over en weer gemaild met Zeger, over ons nakende "gezamenlijk verjaardagsfeestje" dat ik dit jaar opnieuw zelf wilde houden (ik kan echt niet aan dochterlief vragen om alles in mijn plaats te doen!) maar dat heel eenvoudig zal worden. Ik verwacht wel dat Sinterklaas zal langskomen (hij is immers al in het land, hé kindjes! Jawel, ik keek ook op televisie - eigenlijk op mijn pc-scherm - naar zijn aankomst in Antwerpen!). 

En... ik kijk heel fel uit naar dat verjaardagsfeestje! Tja, ik heb ook graag mijn kinderen af en toe op bezoek! 😉

"De afspraak op vrijdag"

Ik keek deze avond (bij wijze van "ontspanning") nog eens naar televisie op mijn pc-scherm (hoewel ik eigenlijk een paar mails moest beantwoorden maar dat doe ik morgen, sorry vrienden).  Ik keek naar "De afspraak op vrijdag" (op de VRT) dat ik, eigenaardig genoeg voor iemand zoals ik die helemaal niet onderlegd is in politiek, interessanter vind dan de gewone "De afspraak" door de week. Ik heb immers de indruk dat ik in dit programma veel meer verschillende meningen hoor, wat ik niet heb met "De afspraak".

De discussies en debatten zijn uiteraard niet op z'n Frans (die ook niet ideaal zijn wegens heel moeilijk om te volgen - hoewel ik daar wel kan genieten van de "hartstocht" van de deelnemers),  maar tenminste bestaande terwijl ik in veel televisiedebatten de indruk heb dat ik alleen mensen met ongeveer dezelfde visie hoor spreken (en dat het dus in feite een gewoon "gesprek" is). 

Ik heb wel weer opgemerkt dat, zodra ik een beetje volg wat er allemaal gebeurt op politiek vlak in de wereld, ik me daar helemaal niet goed bij voel. Al weet ik ook dat ik moet ophouden alles denken te voelen wat (ik meen dat) andere mensen voelen.  Hier gaat het onder andere over vluchtelingen vanuit Polen die aan de grens van Wit-Rusland geen weg meer uitkunnen. Uiteraard denk ik weer dat ik "voel" wat die mensen meemaken. En dan komen weer herinneringen naar boven aan al die keren dat ik me vergiste op dat gebied en pas later inzag dat degenen die ik wilde helpen (op heel bescheiden schaal hoor!) eigenlijk van mij profiteerden! Wat is het leven moeilijk soms! 

Een zware dag?

Ik voel in mijn rug dat het voor mij een zware dag was (hoewel, objectief was het dat helemaal niet!): blijkbaar kan ik toch nog veel minder dan wat ik me inbeeld. 

Roger daarentegen heeft heel hard gewerkt. We hebben, na de kleine dagelijkse taken, lege bokalen en flessen naar de glascontainer gebracht (en daarbij heb ik een beetje geholpen) en daarna heeft Roger uren  besteed aan het (eindelijk) opruimen van het poortgebouw. Ikzelf kon daar niet veel verrichten vermits de meeste rommel door Roger was veroorzaakt en ik niet wist waar die spullen dan wel naartoe moesten. Ik heb er wel de bladeren bij elkaar geveegd en daar kreeg ik felle rugpijn van. Roger is nog een hele poos in de tuin bezig geweest (onze appelen blijken nog steeds niet rijp genoeg, een gevolg van de slechte zomer?) en heeft de vaat afgedroogd na de afwas (koken moesten we niet: we hadden nog voldoende kliekjes). Voor hem een goed gevulde dag dus maar hij heeft ook veel beweging gekregen (sinds ik die gewrichtsproblemen heb, beweegt hij veel te weinig naar mijn zin).

Van Zeger kreeg ik een uitnodiging: binnen een paar weken is er, na al die maanden, eindelijk opnieuw een optreden van de Reizende Reiger. Na mijn eerste enthousiaste reactie bedacht ik dat het voor ons nog niet het moment is om in een kleine zaal met (hopelijk voor het toneelgezelschap toch) veel volk te  zitten. Plus dat ik denk dat het nog te vermoeiend zou zijn voor mij. Ik ben dus wel een beetje ontgoocheld (maar tegelijk heel blij voor die jongelui dat ze opnieuw voor een publiek kunnen optreden).

Worden de mensen wakker?

Vandaag, net na een telefoontje van Jan Gerits (hij en Jo Corstjens komen binnen een paar weken even naar hier om zaken in verband met de Limburgse monografieën te bespreken), een oproep van vriend Karel. Of we binnenkort afspreken.  Karel wil altijd op café gaan maar Roger stelde hem voor volgende maand eens naar hier te komen. Dat vond Karel niet ideaal, hoewel hij de argumenten die Roger aanhaalde beaamde... maar hij vond dat we toch maar naar het pijpen van de overheid moeten dansen om ons sociale leven te vrijwaren. Wat ik begrijp al heb ik moeite met die houding - hoewel ik weet dat, voor een volgend bezoek aan Nany bijvoorbeeld, ik me ook min of meer zal moeten aanpassen: met haar, gezien haar leeftijd, begin ik immers geen discussie meer over heel die toestand.

Heel die inleiding om te zeggen dat ik vandaag nogal met die zaken bezig was in mijn hoofd... en dan val ik weer "toevallig" - terwijl ik eigenlijk wat ontspanning zocht - op dit heel interessante discours waar ik me wel in terugvind (al beweer ik niet dat ik tot die intelligente mensen behoor waar het onder andere over gaat - en o ja, sorry, het is weer in het Frans). En, vlak daarna, viel ik op dit van Florian Philippot.  Waarin hij vertelt dat professor Didier Raoult ineens veel meer dan vroeger loslaat over de crisis (omdat hij binnenkort toch op pensioen gaat? Artsen mogen nu immers niet meer vrijuit spreken!). Een beetje angstaanjagende zaken waar anderen het ook al over hadden maar nooit zo concreet. 

Twee video's die me een beetje angst voor de toekomst inboezemden maar die me tegelijk de vraag deden stellen of de mensen beginnen wakker te worden!

Hospitaaltoestanden in Frankrijk

Ik vermoedde al dat het erg is daar (omdat ik het net iets minder erg heb meegemaakt toen Roger ziek werd in Aubigny sur Nère en ik weet wat er nu gebeurt in Frankrijk met verzorgend personeel dat niet voldoende de overheid "gehoorzaamt") maar ik weet niet of het hier al die weg opgaat. Ik vermoed nog niet. 

Maar kom, dit filmpje, waar ik weer toevallig op viel deze avond, maakte een einde aan mijn vermoedens. De realiteit  is nog erger dan wat ik vermoedde!  

Een dag zoals ik ze graag heb

Gisteren weer naar de reumatoloog (en opnieuw dat gevoel van veel tijd te hebben verloren) en daarna uitgebreide boodschappen gevolgd door een (laatste?) nalezing van de volgende Limburgse monografie.  Bij de reumaspecialist zat ontzettend veel (hoestend en niezend) volk in de wachtkamer! Zo veel dat ik het niet normaal vond in deze coronacrisis (nogmaals, tenzij men ons beliegt), ik voor een keer reclameerde aan de balie en een stoel apart in de gang kreeg. Het lijkt de goede kant op te gaan (maar ik weet het, genezen kan men die reuma niet) al moet ik naar mijn zin heel veel medicijnen slikken. 

Vandaag was een rustiger dag. Buiten een telefoontje met Nany en enkele mails van en naar familie of vrienden - soms wel over problemen waar ik het hier echter niet ga over hebben - enkel de wasmachine een paar keer laten draaien, veel gelezen en samen met Roger een heel lekkere Indiase schotel klaargemaakt. Met stoofvlees, veel uien en look, gember, komijn, kurkuma, paprika, garam masala, koriander en yoghurt. We hebben echt gesmuld!

Wat hou ik van zulke rustige dagen (en samen met Roger koken)!

Ontmoeting met een baby

Weer naar de dokter vandaag (ik ben nog nooit zo vaak naar de dokter geweest als de laatste tijd en dat zal nog een poosje aanhouden). Zoals het hoort in deze "covidperiode", in de wachtzaal, buiten ons, enkel een moeder met haar kindje van - schatte ik - 2 jaar. De peuter begint naar mij te wuiven en ik vraag hem hoeveel jaar hij is. Waarop de moeder antwoordt dat hij nog niet spreekt, dat hij maar 22 maanden is. We praten een beetje, die moeder en ik, en ondertussen zit die baby te lachen naar mij, te wiebelen, te gebaren en te wuiven. Ik "praat terug" en jawel, al antwoordt hij nog niet met woorden, hij reageert op alles wat ik zeg met zijn mimiek, zijn lach of zijn gebaren. 

Maar dan kwam de dokter mij halen (ik had hem niet zien aankomen), wat een einde maakte aan mijn  "gesprek" met de baby. En jawel hoor, alles nog oké met mijn genezingsproces, al vind ik het heel erg dat ik nu zoveel medicijnen moet slikken. 

Ik heb me dikwijls afgevraagd hoe een baby (of moet ik ze al "peuter" noemen?) van ongeveer 2 jaar (dit kind was dus wel iets jonger) de mensen rondom zich ervaart, hoeveel hij/zij al begrijpt zonder dat hij/zij echt kan antwoorden (volgens mijn eigen herinneringen en wat ik heb ervaren met mijn eigen kinderen, al heel veel... maar ik weet niet precies hoeveel). En ik denk dat wij, volwassenen, daar niet voldoende van bewust zijn.

Ik weet het, het kan raar klinken als ik, in dit geval, spreek over "eigen herinneringen" maar... mijn herinneringen gaan volgens mij terug naar de tijd dat ik nog net geen twee jaar was - al zijn de allereerste heel, heel vaag. Hoewel ik - naar het schijnt - op heel vroege leeftijd sprak, herinner ik me nu nog (echt!) dat ik vaak niet wist hoe ik bepaalde gevoelens moest verwoorden, dat ik "eigenaardige of weinig geloofwaardige praat vertelde" omdat ik niet wist hoe ik het anders moest zeggen en dat ik me dikwijls daardoor heel "gefrustreerd" voelde (uiteraard kende ik toen dat woord niet en wist ik niet waarom ik me ongelukkig voelde noch hoe ik moest duidelijk maken dat ik me zo voelde).

Ach, die baby zorgde dus dat ik me weer heel even peuter voelde en dat vond ik de belangrijkste gebeurtenis van deze dag! Bedankt, onbekende baby!

Rustige zondag

Een rondritje in de buurt, hier en daar enkele stappen (wat is het koud!) en voor de rest vooral rust, lectuur, mailtjes beantwoord en naar Nany gebeld. Ze sprak weer heel normaal aan telefoon, zei me dat ze beseft dat ze heel veel en heel snel vergeet en dat men haar heeft gezegd dat het eigen is aan haar leeftijd. Ze is van plan zoveel mogelijk te noteren om het niet te vergeten en ik vond dat een uitstekend idee! 

Ik wist dat er gisteren weer betogingen waren in Frankrijk maar ik dacht dat het daar ook een rustige zondag zou zijn. Ik vergiste me blijkbaar: ook vandaag werd er geprotesteerd. Hier vooral - maar niet alleen - door de "gilets jaunes". 

Toogpraat en verleiding

Ik vind Facebook vaak lijken op een café maar ga af en toe toch kijken over wat men het zoal heeft "aan de toog", net zoals ik destijds in Leuven naar een café ging om de laatste nieuwtjes te horen. 

Zoals meestal liet ik het deze avond aan het "toeval" over wat Facebook me zou "presenteren" en ik werd niet ontgoocheld.

Om te beginnen viel ik op deze "Toogpraat" tussen Rik Torfs en Tom Van Grieken. Een heel interessant gesprek over politiek, maatschappij, religie, opvoeding, onderwijs en nog zoveel meer (hoewel, Roger, aan wie ik het aanraadde, vond het maar "open deuren instampen") dat veel gemakkelijker te volgen is dan een Franstalig debat😉. Het duurt wel iets meer dan een uur en, jammer genoeg, ik vind dat het Nederlands van Van Grieken te wensen overlaat. 

En daarna een interview met professor Raoult (tja, nu verwijs ik weer naar een Franse site) over zijn boek "Au-delà de l'affaire de la chloroquine".  Ik hoor dat Didier Raoult niet begrijpt dat het zo ver is kunnen komen dat de mensen geloven dat Hydroxychloroquine gevaarlijk is maar hij heeft het ook over de "lancet gate" (dus denk ik dat hij  wel precies weet wat er is gebeurd). Ik heb het interview nog niet uitgekeken (ga dat seffens doen) maar weer voel ik me in verleiding komen! Jawel, we hebben beslist dat we geen boeken meer zouden aanschaffen en toch... hoewel... heel duur is het boek ook al niet! 😉 Ach, ik mag me niet laten verleiden!

Over weer een luie dag

Ik hoorde vandaag van Jan Gerits dat Jo, hij en ik (van de Limburgse monografieën) een uitnodiging hebben gekregen om deel te nemen aan de volgende bestuursvergadering van de KVLS. Eigenaardig: ik heb die mail niet ontvangen! Jan zal het bestuur waarschuwen dat we niet kunnen komen: de datum past voor geen van ons. Daarbij komt dat ik het niet het moment vind om vergaderingen te houden - zeker niet op café - terwijl men ons aanraadt onze sociale contacten te beperken. We praatten bijna drie kwartier aan telefoon, Jan en ik, onder andere over de euthanasie van die vriendin van Jan. 

Daarna nog een hele poos met Nany gebeld die eigenlijk niet veel te vertellen had maar tevreden leek en weer in die "andere" wereld leek te zitten. En uiteindelijk een dik half uur gebeld met straatgenote V. die vandaag "38" jaar werd, zoals ze grapte (tja, dan word ik binnenkort amper "27" jaar!). Alles bij elkaar heb ik dus weer bijna twee uur aan telefoon doorgebracht vandaag. Vroeger verrichtte ik ondertussen kleine huishoudelijke taken maar dat kan ik dus niet meer sinds april vorig jaar. Dat werk moest ik daarna inhalen: zo geraakt een dag snel vol! 

En voor de rest was het weer een luie dag, met onder andere nog een paar mails, veel lectuur en een bestelling voor 6 december (al zal die sint normaal gezien hier iets vroeger langskomen). Wat wordt alles toch vreselijk duur!

Deze avond nog gekeken (onder andere) naar een reportage over Fransen die geen geld genoeg hebben om hun (kleine) huis te verwarmen. Ook voor ons stijgen de facturen constant zonder dat ons pensioentje de trend volgt (daar had V. het ook over aan telefoon), maar wat ik daar zag was schrijnend! Zulke mensen zullen wel geen geld overhouden om Sinterklaas te helpen!

Het is gebeurd

Vorige maand vertelde Jan Gerits me over een bevriende schrijfster die weldra, samen met haar echtgenoot, uit het leven zou stappen. Vandaag las ik in "Doorbraak" dat het ondertussen inderdaad gebeurd is. 

Ontgoochelingen

Vandaag zo'n beetje contact opgenomen met Sinterklaas (ja, kindjes, ik kan dat maar ik verklap niet hoe!), want ik herinner me wat een problemen er waren vorig jaar: pakjes die niet geleverd werden, zaken die er niet waren, bestellingen die moesten afgezegd worden wegens te late levering en natuurlijk ook het feit dat de kindjes niet naar hier mochten komen. Dat laatste zal dit jaar wel niet het geval zijn, hoop ik, maar ik vrees dat de leveringen weer voor problemen zullen zorgen. En je weet het, ik shop niet graag. Speelgoedwinkels vormen daar een uitzondering op maar ik ben bang dat het daar heel druk is rond deze tijd en van drukte hou ik ook niet. Helaas, ik vind speelgoed elk jaar zoveel duurder worden dat je je steeds opvallend minder kunt veroorloven.

Voor de rest was het een vrij luie dag. Ik wilde wel eindelijk strijken! Sinds april vorig jaar (!) heb ik geen strijkijzer meer aangeraakt (mijn handen, polsen en armen waren daar gewoon niet toe in staat) en we droegen zoveel mogelijk kleren die dat niet nodig hebben (wat op zich niet echt een probleem is: ik strijk sowieso al bijna niets). Toch was de te strijken stapel kleren na dat anderhalf jaar vrij hoog geworden en ik dacht echt dat ik het nu zou aankunnen. Helaas weeral, ik heb het strijken moeten opgeven na twee hemden! Het is duidelijk nog te vroeg! En zeg me niet, zoals een kennis me onlangs voorstelde, dat ik die strijk dan maar moet uitbesteden: het geld groeit nog steeds niet op mijn rug! 

Van strijken krijg ik al jaren rugpijn (en zittend strijken kan ik niet). Ik had echter niet verwacht dat mijn rug van amper twee kledingstukken strijken ook al zoveel zo afzien! Derde keer helaas: toen ik daarna, geholpen door Roger, voor het avondeten zorgde, deed mijn rug vreselijk pijn! Gelukkig bleek onze "varkensfricassee" bijzonder lekker: dat was een troost!

Ik had onlangs op enkele Franse sites iets verontrustend gelezen en zocht vandaag (ik herhaal dat het een luie dag was, dus had ik tijd genoeg) tevergeefs of ik iets - al was het maar een titel - daarover vond in een Nederlandstalige krant. Niets gevonden tot Roger (die wist naar wat ik zocht) me deze avond vertelde dat hij het had gevonden. Het is hier te lezen. 

Over slechte communicatie enzovoort...

Deze avond keek ik dus naar de zesde aflevering van "Tegenwind". Net zoals de vorige afleveringen heel interessant en, hoewel het onder andere ging over desinformatie, censuur, ruzies omwille van verschillende visies en een verkeerd begrip van vrijheid, vrij hoopgevend. En weer heel mooie landschappen!

Daarvoor uiteraard mijn dagelijks telefoongesprek met Nany. Die me fier vertelde dat ze gisteren, dankzij mijn zus, aan dat noodzakelijke "papier" was geraakt waarmee ze "uit het rusthuis mag omdat ze het op veel plaatsen moet laten zien". De volgende keer dat wij op bezoek komen, zal ze me dat formulier tonen. Ze begrijpt dus duidelijk niet dat niet alleen rusthuisbewoners die "pass" nodig hebben om bijvoorbeeld op café te gaan! Ik heb het niet proberen uit te leggen... want ik bespeur een duidelijke en snelle achteruitgang in haar begripsvermogen.

Zolang ze woorden verwarde (en dat doet ze al een poosje), kon ik,  door een beetje te redeneren, perfect volgen wat ze bedoelde. Als ze bijvoorbeeld zei dat ze "met haar... heu... hoe heet dat weer... radiator naar de eetzaal loopt" wist ik goed dat ze bedoelde "met haar rollator". Nu echter vertelt ze op een ogenschijnlijk heel coherente manier (Roger zei het me vandaag nog, dat ze helemaal niet verward leek aan telefoon!) zaken die helemaal niet kloppen. Echt, alsof de wereld er voor haar helemaal anders uitziet dan voor ons!😟

Tegenwind: nieuwe aflevering

Ik heb die aflevering nog niet bekeken, wist zelfs niet dat ze al beschikbaar was.  Eigenaardig, want normaal wordt me een link gestuurd (en die heb ik ook niet in mijn "spam" teruggevonden). Roger vertelde me echter zopas dat hij in Doorbraak las dat de zesde aflevering er is. 

Misschien kreeg ik nog geen link omdat het vandaag een "feestdag" is (al vind ik het herdenken van overledenen niet echt "feestelijk")? Het is wel eigenaardig dat er dan al wel een artikel over gepubliceerd wordt op Doorbraak. 

Interessant artikel trouwens dat mij eigenaardig genoeg (of toch niet zo eigenaardig?), maar dan in veel minder spirituele bewoordingen, herinnerde aan wat ik zopas hoorde zeggen door Crèvecoeur. 

Uiteraard heb ik in dat artikel de link naar "Tegenwind" aangeklikt maar ik denk dat ik pas morgen zal kijken naar dat laatste interview: ik vind het nu al vrij laat daarvoor. 

Zal de waarheid zegevieren?

Telefoon van vriendin Liliane deze middag. Of we niet eens langskwamen om bij te praten. Dat vonden Roger en ik een uitstekend idee en we reden dus naar Paul en Liliane in het naburige dorp (zeggen dat ik die afstand tot voor anderhalf jaar nog een wandelafstand zou gevonden hebben - nu zijn mijn ledematen daar echt nog niet toe in staat). 

Uiteraard hadden we heel veel nieuwtjes uit te wisselen maar we voerden ook heel diepzinnige gesprekken over opvoeding, politiek, de huidige crisis, enzovoort. Liliane leerde me nieuwe Nederlandstalige websites kennen, waarbij ik weer eens besefte hoe opvallend vaak ikzelf tegenwoordig naar Franse websites ga. Misschien toch opnieuw wat meer Nederlands lezen, Jessy? 😊 We hebben heel lang gepraat... en gesmuld van heerlijke appeltaart die Liliane had gebakken. 

Iets over 18 uur kwamen we pas thuis waar ik, na het avondeten en de afwas, naar het nieuwe discours van Crèvecoeur luisterde (tja, toch weer in het Frans dus). Ik heb het al gezegd: het is een privé platform en je moet er dus inloggen. 

Deze keer een heel hoopvol betoog, waarin Crèvecoeur weer de spirituele toer op gaat, verwijst naar bepaalde symboliek in de bijbel (vooral in genesis en de Apocalyps - zonder daarom de religieuze toer op te gaan)  en zegt dat hij overtuigd is dat de waarheid uiteindelijk op elk gebied zal zegevieren. Ik vond het uitermate boeiend en jammer dat ik niet op mijn beurt de website kon aanbevelen aan Liliane (want, zelfs voor wie een beetje Frans begrijpt, lijkt het mij vrij moeilijk). En... ik ken jammer genoeg nog geen tool die gesproken teksten vertaalt!