Le baron de l'écluse

Nadat ik om middernacht Nany en onze kinderen een gelukkig 2016 had gewenst (via telefoon), keken Roger en ik nog samen naar "Le baron de l'écluse".

Een heel mooie film! Ik herinnerde me praktisch bij elke scène dat ik die film ooit aan mijn leerlingen heb voorgeschoteld toen ik nog Franse les gaf en dat ik daar uren voorbereiding in heb gestoken: de leerlingen moesten immers elk woord begrijpen. En dat we daarna uren hebben besteed aan het ontleden van de film. Uiteraard in het Frans: we spraken alleen Frans tijdens de lessen.

Vlak voor middernacht kreeg ik een mail van een van mijn neven (in de betekenis van "cousin") die me vertelde dat zijn vrouw al twee jaar weg is van hem. Zeggen dat ik dacht dat zij een voorbeeldig huwelijk hadden!

Het is eigenlijk mijn fout: toen zijn (ex, maar dat wist ik toen niet) vrouw ons uitnodigde op een verjaardagsfeest voor hem waren wij niet vrij wegens een feestje voor Nany. En toen had ik echt de indruk dat zij nog een stel waren.

Ik vroeg hem (via e-mail) wat er is gebeurd en hij antwoordde dat de uitleg van zijn vrouw (over haar vertrek) nergens op sloeg! En, zo vervolgde hij: 'Zo is het leven'. Hij heeft natuurlijk gelijk.

Toch een gelukkig jaar gewenst, vrienden!

Een dag als een andere of niet?

Tijdens onze brunch hoorden we dat een goede vriend van Dirk Lambrechts zaliger pas is overleden: Zjef is "maar" 70 jaar geworden. Hij is de zoveelste uit onze vroegere vrienden- en kennissenkring die overgaat. Een beetje akelig, dat oud worden!

We deden boodschappen bij Colruyt. Ons eerste werk daar is altijd van de aangeboden wijn proeven. Een dame die ook aan het proeven was, sprak mij aan: 'Ik zou het niet mogen doen, want ik krijg dan altijd meteen gezwollen voeten en handen'. 'Een allergie misschien?', vroeg ik haar. ' Daar zeg je iets! Ik heb hetzelfde met melk en gluten en daar ben ik inderdaad allergisch voor. Maar mijn dokter heeft nog nooit aan allergie gedacht in verband met wijn'. Eigenaardig!

Nadat we het poortgebouw hadden onder handen genomen en lege flessen hadden weggebracht, begon ik aan ons avondmaal. Terwijl we soep aten, stond de radio op: "Van Peel overleeft 2015". Het was de eerste keer dat Roger en ik naar de blijkbaar toch fel geapprecieerde Michaël Van Peel luisterden. Wijzelf vonden het maar niets: de radio ging snel uit!

Op dit moment zijn Nany en de kinderen oudjaar aan het vieren (niet samen). Wij niet: voor ons is dit een dag als een andere!

Bureau en KVLS

Vandaag was onder andere ons bureau aan de beurt en dat gaf me voldoende gymnastiek met alles wat daar opgestapeld wordt!

Ik besloot trouwens deze avond voort te werken aan het archief van de KVLS: heel veel van de "rommel" in onze werkkamer bestaat uit documenten van die vereniging.
Twee uur heb ik gearchiveerd na het avondeten, de achtenvijftigste archiefdoos is bijna vol maar er wacht nog het equivalent van twee bananendozen. Ach, in het begin waren het er heel wat meer... en uiteraard komt er elke maand wat bij.

Ook even eten gaan kopen voor de schapen vandaag. Ongelooflijk hoe zacht het blijft voor de tijd van het jaar. Als het, zoals beloofd, binnenkort echt zal winteren (hopelijk niet zoals in 2010!) zullen we afzien!

Ik zou mails moeten beantwoorden maar ik ga daar een dag of zo mee wachten. Ik vind dat ik nu wat ontspanning heb verdiend. Een filmpje?

En vrienden, "nee" is het antwoord op een van de vragen in al jullie mails: we hebben geen speciale plannen voor morgen!

Over de Limburgse monografieën en het openbaar vervoer

We hadden vandaag om 14 uur een afspraak met Jan Gerits en Jo Corstjens in het Cultureel Centrum van Hasselt. Om te praten over de Limburgse monografieën en meer bepaald over een mail dienaangaande die we alle drie hadden gekregen van Edith, de voorzitster van de KVLS.

'We zullen met de bus gaan', stelde Roger voor tijdens onze brunch. Daar ging ik volledig mee akkoord: ik rijd graag met het openbaar vervoer en, vermits we als 65-plussers een goedkoop abonnement hebben, is het geen slecht idee daar zoveel mogelijk gebruik van te maken. 'Ik ga dan wel pas daarna zorgen voor mijn dagelijkse portie schoonmaak,' antwoordde ik, 'anders kan ik opnieuw een douche nemen voor we vertrekken'.

We namen de bus van 12:24 uur, die van 13:24 uur zou immers te laat in Hasselt aankomen. Wij kwamen in die stad aan om 13:05 uur en hadden dus nog 55 minuten voor ons. Die hebben we gebruikt om wat rond te wandelen, op vraag van Roger de Mediamarkt binnen te gaan en uiteindelijk naar het Cultureel Centrum te stappen: Roger heeft zijn beweging gekregen vandaag. Stipt om 14 uur kwamen Jan en Jo daar ook aan en gedurende 2 uur wisselden we gedachten uit, bij een soepje voor Roger en mij, een koffie voor Jo en een Grimbergen voor Jan.

Ik ga het hier niet hebben over de details van onze vergadering, maar rond 16:10 uur namen we afscheid van elkaar na de belofte van Jan dat hij Edith op de hoogte zou brengen van onze bevindingen.

Roger en ik liepen naar de dichtstbijzijnde bushalte en hadden pas een bus naar Heers rond 16:45 uur. We waren thuis rond 17:30 uur. Ik genoot van de rit (en van de prachtige oranje-rode zonsondergang) maar besefte al snel dat er vandaag geen tijd zou overblijven om die ene kamer grondig schoon te maken.

Terwijl ik voor het avondeten zorgde, moest ik in mezelf Roger gelijk geven die altijd beweert dat je met het openbaar vervoer veel tijd verliest.

Die kamer schoonmaken wordt dus naar morgen verschoven (en Roger beloofde mij het voor zijn rekening te nemen terwijl ikzelf zorg voor ons bureau dat ik van plan was morgen onder handen te nemen).

Geen tijd voor lectuur in de relax na het avondeten: ondertussen is de volgende Limburgse monografie aangekomen  (deze keer nog eens geschreven door Roger Janssen) en ik wilde die deze avond in orde brengen (nalees- en zetwerk). Daar ben ik net mee klaar.

Bedankt tante Izzy!

Ik besloot vandaag dat ik de schoonmaak zou beginnen met de keuken een oppervlakkige beurt te geven. Normaal gezien eindig ik met die kamer (aan het ritme van een plaats per dag) maar ze was zo vuil geworden van al dat bezoek en dat gemors van de voorbije week dat er zich iets meer dan een dagelijkse opruimbeurt opdrong. Het grondiger schoonmaken van de keuken zal voor binnen  een kleine twee weken zijn ('en ondertussen zullen de andere kamers alweer aan een nieuwe beurt toe zijn', antwoordde Roger mij maar daar is niets aan te doen: mijn rug kan echt maar een kamer per dag aan).

En toen werd er gebeld. Vriendin Liliane met een pakje van haar dochter, tante Izzy, voor Eva: een schattig, prachtig zelfgemaakt muzikaal uiltje! Heel fel bedankt, tante Izzy! Hopelijk geniet Eva daar even fel van als Elena en Matthias van het hunne (dat trouwens nog steeds in hun kamer hangt).

Nadat die keuken haar beurtje had gekregen, maakten we een wandeling van een klein uurtje in Borgloon. Roger hield even halt bij de begrafenisondernemer en daar geraakten we in gesprek met een man van 80 jaar die ons over zijn leven vertelde en filosofeerde dat de dood het enige rechtvaardige is in het leven: rijk en arm moeten er door.

Na de wandeling heb ik nog een dik uur staan strijken (dat had ook al veel eerder moeten gebeuren) voor ik aan het avondeten begon. Met het lenteweer dat we tegenwoordig hebben smaakte mijn koud schoteltje (sla, tomaten, boontjes, koude aardappelen en een restje varkensgebraad en/of kabeljauwlever) voortreffelijk.

En deze avond heb ik eindelijk enkele mails beantwoord.

Drukke kerstperiode

Vorige donderdag konden Elena en Matthias bijna niet wachten om naar huis te gaan na het  vieruurtje: ze wilden naar het kerstfeest.

Onze dochter heeft het inderdaad overgenomen van mijn broertje. En alleen de kinderen kregen nog pakjes.
We kwamen er dus al vrij vroeg aan. Terwijl de kindjes hun ouders en Eva begroetten, gingen wij Hendrik afhalen aan het station van Leuven en toen we terugkwamen, was Zeger net aangekomen. Iets later arriveerden mijn broertje met zijn gezin en Nany.

Het werd een heel lekkere en gezellige avond ondanks het feit dat mijn zusje en haar gezin er niet bij konden zijn en dat Zeger een beetje ziek was. En Nany maakte eindelijk kennis met Eva.

Nany en Eva (foto Roger)

Hendrik reed na afloop mee naar hier. 

De volgende dagen heb ik vooral gevuld met wassen, was te drogen hangen, koken en een korte wandeling en 's avonds keken we telkens samen naar een film en werd er vooral tot diep in de nacht gepraat en gefilosofeerd  

Elena en Matthias hadden van ons bijna vroege vogels gemaakt en nu veranderden we weer in nachtuilen. Best vermoeiend vond ik dat: ik zou niet goed zijn om in wisselende shiften te werken. 

De volgende dagen zullen ook vermoeiend worden maar veel minder boeiend: ons huis is echt aan een schoonmaakbeurt toe! O ja, en we hebben binnenkort een afspraak met Jan Gerits om te praten over de Limburgse monografieën van de KVLS.

Elena en Matthias op bezoek

Het was een drukke dag met Elena en Matthias. Ze hebben getekend, geknipt (vooral Elena), we hebben gespeeld en ze hebben naar een filmpje gekeken terwijl ik de rommel wat probeerde in toom te houden. Ik had voor 's middags pannenkoeken gebakken (de kinderen zijn niet echt gesteld op boterhammen: deze ochtend hadden ze er elk maar een gegeten bij hun eitje): te zoet, ik weet het, maar ze hebben gesmuld.

Kort na het middageten wilden we oude glazen naar de kringwinkel brengen. De kinderen zouden er een speeltje mogen kiezen.

Toen we in de winkel aankwamen, stelden we vast dat we de glazen waren vergeten mee te brengen! Wel kwamen we terug met een hoop (tweedehands) speelgoed (onder andere een pop voor Elena, een vliegtuig voor Matthias en een knuffel die ze voor Eva wilden kopen).
Daar werd nog druk mee gespeeld  maar vlak na het vieruurtje (dat Elena zelfs niet op kreeg: ze had buikpijn) werden ze moe. Elena legde zich neer op de sofa, Matthias daarna in de relax... En ineens wilde Elena perse zelf in de  relax. Uiteraard gaven we daar niet aan toe, met als gevolg bijna een half uur gehuil.

En dan gebeurde het: ineens zag ik vanuit de keuken, waar ik al aan het avondeten bezig was, Matthias uit de relax komen, hem aanbieden aan Elena en zelf in de sofa gaan liggen. Ongelooflijk lief, eigenlijk te vriendelijk, is die jongen!

Elena viel meteen in slaap. Ik was bang dat ze ziek zou worden maar tijdens het avondmaal (waarvoor we haar een dik uur later moesten wakker maken) heeft ze even goed gegeten als Matthias - die niet was in slaap gevallen op die sofa - en was ze weer heel goed gezind.

Na hun toilet volgde nog een filmpje waarna Matthias naar bed wilde. Elena niet: ze was bang we bezoek zouden krijgen van dieven (hoewel we haar verzekerden dat alle buitendeuren op slot waren). Ze probeerde in slaap te geraken op de sofa maar dat lukte niet en uiteindelijk vroeg ze ook om naar boven gebracht te worden.

Het is nu bijna 22 uur. Ik heb eindelijk wat opgeruimd en ben moe: het was een lange dag (we stonden veel vroeger op dan we gewend zijn) en een drukke dag. Heel gezellig ook maar ik vraag me soms af hoe ik dat vroeger deed met onze eigen kinderen: nu kreeg ik amper iets gedaan in het huishouden! Het ligt aan de leeftijd zeker?

Het licht ging even uit

Ze kwamen aan om iets voor 17 uur, Elena, Matthias, Eva en hun ouders. Elena en Matthias begonnen meteen al hun speelgoed uit te halen (het meegebrachte en het speelgoed van hier), Eva keek rond (ongelooflijk wat een verschil in een babyblik op een kleine drie weken) en we dronken iets. Ineens viel de elektriciteit uit. Nergens licht meer in het dorp. We hebben petroleumlampen maar die bleken niet gevuld. Zoeken naar kaarsen was geen sinecure met de zaklamp van onze mobieltjes. Met een gewone zaklamp liep Roger uiteindelijk naar zijn atelier, ik vond kaarsen, zette ze in een kandelaar die we al jaren niet meer gebruikt hebben. Elena vond het een beetje akelig, Matthias een beetje vreemd, Eva dronk rustig voort en hun mama en papa vonden het gezellig. Net toen Roger de petroleumlampen had gevuld, ging het licht weer aan. Precies een uur was er verstreken.

Het was toen tijd om te eten. We verhuisden dus naar de keuken waar ik de vooraf gemaakte soep en saus voor de spaghetti bolognaise opwarmde. De kindjes aten heel goed en kregen een ijsje op een stokje als dessert.

Nadat we hun ouders en Eva - die alweer sliep - hadden uitgewuifd, mochten Elena en Matthias nog naar een tekenfilm kijken. Daarna volgden hun toilet, wat over en weer geplaag, een verhaaltje, plannen voor morgen en een nachtkusje. De kindjes sliepen meteen in.

Nadat we wat hadden opgeruimd (en Roger de vaatwasser gevuld) wilde ik mijn mails checken... en vernam ik dat de vader van Micheline Cuypers is overleden.

Over de NMBS en de Islam

We reden deze middag samen naar de Aldi in Sint-Truiden, brachten daarna Hendrik naar het station voor Roger en ik verder zouden gaan met onze wekelijkse boodschappen. Om 16:25 uur bleek het station al gesloten wegens "kerstvakantie"! Dan maar een treinkaartje nemen uit de automaat op het perron, dachten we. Helaas, daar stond al een hele rij, bleek dat de automaat geen bankkaarten herkende en geen geldbriefjes aanvaardde. Niemand had voldoende munten bij en iedereen, inclusief Hendrik, begon zich op te winden en (terecht vind ik) af te geven op de NMBS. Hendrik en de anderen zouden dan maar aan de treinbegeleider betalen...

En toen werd er aangekondigd dat de trein 10 minuten vertraging had. Dat gaf Hendrik de tijd om snel naar een naburig café te lopen en daar geld te wisselen. Hij had net een kaartje bemachtigd toen de trein eraan kwam.

Wij reden nog naar Colruyt en kwamen pas rond 18:30 uur thuis. Na ons avondeten (zuurkool: Roger en ik vinden dat heel lekker en het is ontzettend vlug klaar), heb ik nog even opgeruimd en daarna wat gelezen in de relax... En ben ik in slaap gevallen tot na 21 uur!

Daarna zocht ik nog wat op over de islam en viel op dit: toch niet zo gematigd, die islam?

En nu een beetje tijd voor mezelf: nog een paar familiefilmpjes bekijken en misschien ook een aflevering van Stille Waters. Morgen weer heel belangrijk bezoek maar daarover later meer...

Vandaag en vroeger

Vandaag maakten we wel tijd voor een wandeling, nogmaals in het mooie Kerniel. En zoals elke keer dat we daar zijn, vertelde Roger (deze keer ook aan Hendrik) over zijn kinderjaren. Hij heeft jammer genoeg geen foto's gemaakt.

Hendrik had nog meer gedigitaliseerde familiefilmpjes bij en deze avond, na de maaltijd, kreeg ik de kans om ernaar te kijken. De zestigste verjaardag van Nany, met familie en vrienden gevierd in Roosendael, een bezoek aan onze vrienden André en Chantal in La Roche, uitstapjes, gewone huiselijke taferelen: ik word er zo nostalgisch van! Heel fel bedankt, Hendrik, voor dit fantastische cadeau. Ik dacht al dat ik die filmpjes nooit meer zou te zien krijgen!

Gelukkige verjaardag, Zeger!

Hendrik is op bezoek sinds eergisteren: ik heb weinig tijd gehad behalve om te wassen en lekker te koken terwijl Hendrik en Roger een nieuwe pc installeerden (wat een werk!), veel en tot heel laat bij te praten, spullen naar het containerpark te brengen, en, dachten we vandaag na die laatste karwei, om even te genieten van het ongewoon warme decemberweer (tot 15°C) tijdens een wandeling.

Maar er wachtte een verrassing op ons toen we thuis kwamen: onze vroegere schoonbroer Karel. Dat werd dus, in plaats van een wandeling, een drankje bij een gezellig babbeltje en nieuwtjes uitwisselen.

Weinig tijd voor mezelf dus al heb ik vandaag toch even de tijd genomen om Zeger proficiat te wensen: onze jongste wordt immers 34 jaar!

12°C in de schaduw op 17 december!

En op sommige plaatsen zou het tot 14°C gegaan zijn!

Ongelooflijk warm voor de tijd van het jaar! En nee, ik heb geen tijd gevonden vandaag om sites over de klimaatverandering te bezoeken.

Ik heb alleen een heel klein beetje aan onze huishouding gewerkt, een paar keer de wasmachine laten werken (binnenkort komt Hendrik op bezoek en ik had graag tegen dan onze eigen was klaar), een beetje vertaald, even gebeld met Elena (ze vroeg me zo lief of zij en Matthias hier mochten logeren volgende week) en een beetje gelezen.

En even op Facebook geweest: mij verwonderd over het feit dat mensen, die mij verwijten te weinig tijd - al is het voor mezelf - vrij te maken, enorm veel tijd kunnen besteden aan die sociale media.

Nu, ik steek ook vrij (te?) veel tijd in sociale media, moet ik toegeven (maar toch veel minder dan andere KVLS-leden bijvoorbeeld).

Sommige blogs vind ik bijvoorbeeld interessanter dan reguliere kranten! En soms zelfs beter geschreven (niet allemaal, uiteraard).

Deze avond nog even gekeken naar een aflevering van Stille Waters (zelfde opmerkingen als gisteren) en naar een aflevering van Star Trek die ik heel boeiend vond.

Dus jammer genoeg geen wandeling vandaag maar toch een vrij drukke dag!

Roger speelt voor loodgieter

Deze ochtend merkten we dat de waterafvoer in de badkamer verstopt was.
Ik wilde al een loodgieter bellen en dacht dat we ons dagen of misschien zelfs een week zouden moeten behelpen met emmers in afwachting van zijn komst.
Dat was echter gerekend zonder Roger die praktisch alles kan repareren! (Jammer dat ik niet weet hoe ik in Blogger een smiley kan toevoegen: ik wilde hier een :-) bij plaatsen. Wat mis ik Live Writer!).

We zijn wel enkele uren bezig geweest met die karwei. Vooral Roger: ik moest enkel, op zijn commando, af en toe, hier of daar een kraan opendraaien.

Toen alles weer in orde was, begonnen we aan onze brunch en toen... begon het te regenen. Weer geen wandeling (maar ik vermoed dat Roger wel voldoende beweging heeft gekregen).

Voor de rest was het een rustige dag, hoewel ik me zorgen begin te maken: nog steeds geen telefoontje (hoor mij bezig, ik die niet graag telefoneer) van Jan Gerits. En toch moeten we zo snel mogelijk afspreken om bepaalde zaken te bespreken in verband met de Limburgse Monografieën.

Na een korte vertaling heb ik eindelijk de brief van mijn Matadi-vriendin beantwoord en deze avond, na ons avondmaal (butternutsoep en daarna broccoli met scholfilet) en mijn uurtje lectuur op papier, heb ik verder gekeken naar "Stille waters". Ik vind het verhaal boeiend, maar, net zoals Hendrik onlangs aan telefoon zei, het acteren niet perfect.

Vandaag heb ik speciaal gelet op de in de serie gesproken taal. Er wordt zelden een echte Vlaamse tussentaal gebruikt en net die vaak te verzorgde taal zorgt ervoor dat het geheel soms onnatuurlijk overkomt. Een moeilijk probleem!

Ik verwacht nog (liefst deze avond zelfs, want het wordt tijd dat we voor onze boodschappen zorgen) een mailtje van Hendrik die binnenkort nog even komt logeren: ik heb hem gevraagd wat hij dan graag wil eten!

Spotternij en huishouden

Ik heb vandaag dus echt niet gedaan wat ik wilde in het huishouden, en ik moest terugdenken aan iemand die ooit spotte met mijn manier van  "huishouden".

Ik doe het niet graag en dat weet iedereen maar toch doe ik het noodzakelijke. Natuurlijk niet op de manier van een "goede huisvrouw", wat Roger ook niet zou willen omdat ik dan geen tijd meer voor hem zou overhouden, zeker op een dag als deze.

Bon (oei, dat woord wijst op Franse invloed), ik ben geen goede huisvrouw, ik weet het maar ik probeer, eerlijk, mijn best te doen om dit huis een beetje schoon te houden, ondanks het feit dat ik geen schoonmaakster heb en dat mijn  rug niet meer kan tegen meer dan één plaats per dag schoonmaken.

Als iemand me dan vierkant uitlacht omdat ik zeg dat mijn gebrek aan tijd ook ligt aan het feit dat ik wat energie moet steken in mijn huishouden, doet dat echt pijn.

Ach, waarom haal ik nu weer zo'n onplezante herinnering op?

Telefoneren

Ik heb het gevoel dat ik de hele dag aan telefoon heb gehangen! Natuurlijk is dat niet zo maar het was deze dag wel een druk telefoonverkeer voor mijn doen. Nany om te vertellen over een overlijden van een van haar kennissen (ik ken die persoon - die nochtans ook in Matadi heeft gewoond - maar heel vaag); Matthias (eigenlijk belde ik naar zijn moeder om te vragen hoe het ging met Eva, maar ik kreeg Matthias aan de lijn - die niet naar school was omwille van een virusinfectie in de darmen - die dat echt heel goed deed) die me na een poosje onze dochter doorgaf (Eva is nog steeds heel rustig). Andere mensen, vaak met problemen waar ik enkel kan naar luisteren maar niet oplossen. Roger belde naar zijn oudste zus die zich zaterdag niet goed voelde en dus niet aanwezig was op het feestje. Maar... het telefoontje van Jan Gerits, waar ik eigenlijk op wachtte, is er niet gekomen.

Ik vraag me soms af hoe andere mensen, die echt elke dag uren aan telefoon hangen, hun werk gedaan krijgen. Ikzelf heb vandaag alleen een paar wasmachines laten draaien, was te drogen gehangen, wat opgeruimd en gekookt. We hebben zelfs geen wandeling gemaakt, ondanks het mooie weer. Roger heeft minder pijn aan zijn been, blijkbaar helpt die calendula dus, maar helemaal in orde was het nog niet. En... Natuurlijk wilde Roger niet naar de dokter: 'Het gaat toch al veel beter!'.

Gelukkig had ik geen vertaalwerk vandaag!

Ik mis Live Writer! Blogger vind ik veel minder gebruiksvriendelijk!

Rustige zondag

Het heeft praktisch de hele dag geregend. Gelukkig (!?) had Roger nogal fel pijn in zijn been zodat we toch geen wandeling konden maken.

Maar... Eigenlijk is dat erg, want gisteren kreeg hij ook al zo weinig beweging. Ik bedenk soms dat rokers op een diner nog beter af zijn tegenwoordig: zij moeten wel even naar buiten als ze willen toegeven aan hun verslaving en buiten gaan ze sowieso even rondstappen terwijl ze genieten van hun sigaret. En dat terwijl de niet rokers binnen rond de tafel blijven zitten.

Volgens mij heeft Roger last van een pees- of een aderontsteking of zelfs een begin van flebitis (wegens te weinig beweging gisteren?): we hebben er dus heel veel calendulazalf op gesmeerd en Roger zegt dat het lijkt te helpen. Als het morgen niet beter is, stuur ik hem naar de huisarts: ik wil niet dat hij weer een embolie krijgt!

Het werd een hele rustige zondag: veel gelezen (onder andere in het jongste nummer van "National Geographic" over de vele Maria-verschijningen die me al heel lang intrigeren, en, in een mail van Luis Ruiz-Hoyo - volgens mij een van de beste schrijvers bij de KVLS, een verslag van de blijkbaar geslaagde poëzie-avond van gisteren), enkele mails beantwoord (nog niet allemaal) en deze avond lang aan telefoon gehangen met Nany. Ze kwam net terug van een kerstconcert en vertelde me over haar heimwee naar vroegere kerstfeesten. Ik begrijp haar!

Kleine familiereünie

Deze avond wilden we eerst naar een activiteit van de KVLS maar toen kregen we een uitnodiging voor een kleine familiereünie bij Rogers broer. De familie kreeg voorrang (en ik weet dat het bestuur van de KVLS dat niet plezierig vindt).

Deze avond kregen Roger en ik van zijn zussen het verwijt dat we zo zelden bij hen binnen springen in het Leuvense. Ze hebben gelijk maar het is de tijd die ontbreekt. Wat is het moeilijk iedereen tevreden te stellen!

Nu, alles bij elkaar was het toch een heel fijne bijeenkomst, al was Rogers oudste zus niet aanwezig omdat ze zich niet goed voelde. We kregen de drie kleinkinderen van Rogers broer en schoonzus te zien, genoten van bijzonder lekkere hapjes en wijn, aten lekker en  praatten een hele avond gezellig bij.

Rijke en boeiende dag

Vandaag eindelijk nog eens bezoek gekregen van Marie-Claire!  Ik denk dat zij het nog drukker heeft dan ik (en vaak met minder aangename aangelegenheden). Gezellig bijgepraat bij een kopje thee, foto’s van Eva getoond en bedenkingen over onze kleine en wat haar betreft soms grote zorgen uitgewisseld.

‘Ik zoek een kapper in de buurt die ermee akkoord zou gaan enkel mijn haar bij te knippen – dus zonder shampoo enzovoort’, vertelde ik haar. ‘Ga dan toch gewoon naar onze dorpskapper J,’raadde ze me aan, ‘die doet dat als je het hem vraagt’.

Roger en ik gingen daarna vlees kopen voor deze avond en morgen en in het terug naar huis rijden, hield Roger even halt bij kapper J. Een afspraak maken bleek niet nodig: hij kon meteen zorgen voor dat haar van mij; een kwartiertje later was ik alweer buiten en het kostte bijna niets. En vooral: het was heel goed gedaan. Roger merkte eerst bijna geen verschil (we houden er niet van als het duidelijk is dat je pas van de kapper komt). Later zag hij natuurlijk wel dat er een heel stuk af is van dat haar.

Voor ik aan het avondeten moest beginnen, had ik nog tijd genoeg om (vrij lang) te telefoneren met Jan Gerits (ik had deze ochtend al lang gebeld met Nany – die het vooral had over shoppen en haar recente ontmoeting, in Antwerpen, met de andere grootouders van Elena, Matthias en Eva. Maar mensen, concludeer hieruit s.v.p. niet dat ik graag aan telefoon hang!).

Met Jan Gerits had ik het over bepaalde details in verband met de Limburgse monografieën. We hebben beslist tussen Kerstmis en Nieuwjaar af te spreken om ze nader te bespreken. 
Na het avondmaal ging het naar het Heemkundelokaal in Heks waar we een interessante lezing bijwoonden van Julien Daenen, over dit.

Na de lezing heb ik Martine helpen afwassen, maar deze keer deed Ludo D. het grote werk en dat maakte me blij: eindelijk een man die niet vindt dat dit soort werk alleen voor vrouwen is weggelegd! Onder het werk was hij ook aan het klagen dat we het absoluut niet rustiger krijgen met de leeftijd!
Rond 22:30 uur waren we thuis waar ik nog een hele boel mails moet beantwoorden.

En terwijl ik dit wil publiceren, merk ik dat het weer niet gaat via Live Writer! Dus alles maar naar hier (Blogger) gekopieerd

Spelen en de kerstboom versieren

We reden deze middag naar het Leuvense. Elena en Matthias wachtten ons op en wilden meteen aan het spelen gaan. We kregen amper de tijd om hun ouders en kleine Eva te begroeten.

Elena, Matthias en ik “gingen op reis”; met Anna die op bezoek kwam, speelden we tovenaar, prinsessen en ridders, verstoppertje en maakten daarbij zoveel lawaai dat ik vreesde dat we Eva zouden wakker maken. Maar nee, de baby bleef rustig slapen in haar wieg in de living.

 Foto Roger

Toen Anna terug naar huis was en na het vieruurtje gingen Elena en Matthias samen met hun ouders een kerstboom kopen. Ze waren pas weg of Eva werd wakker en begon te huilen. Ik heb haar even opgepakt, gewiegd tot ze weer in slaap viel en ze sliep door tot nadat de kerstboom volledig was versierd (grotendeels door Elena en Matthias). Wat een rustige baby!

 Foto’s Roger

Nadat haar mama Eva had gevoed, dronken we een aperitief bij de kerstboom en kerststal. ‘Zo mooi, prachtig,’ herhaalde Elena voortdurend, ‘ik kan mijn ogen bijna niet geloven’.  (sic)

 Foto’s Roger

Na een lekker avondmaal bereid door onze schoonzoon (Elena had wel de albóndigas helpen rollen) volgde het slaapritueel voor Elena en Matthias en zijn Roger en ik naar huis gereden na de belofte dat de kindjes heel binnenkort nog eens hier mogen logeren.

Nogmaals over taal

Toen ik nog Franstalig was, werd er echt veel gekeken naar hoe ik die taal gebruikte. Maar sinds ik Nederlandstalig ben geworden, valt het me op hoe slordig hier mensen soms omspringen met hun taal.

Na Roger zijn thuiskomst, las ik, op zijn aanraden, nog dit.

En… dat gaat helemaal in de richting van wat ik zelf denk.

Na de ontgoocheling, een verrassing!

Ik schreef vorige post terwijl Roger naar de algemene vergadering  van de Cultuurraad van Heers was.

Ik heb me een hele poos verzet tegen de neiging maar uiteindelijk gaf ik eraan toe: de fouten, die ik in dit nummer van Oostland vond, vergelijken met mijn verbeteringen (die ik uiteraard nog op mijn pc heb staan) en degene die Boudewijn mij had doorgestuurd (die ongeveer dezelfde waren). Ja hoor, we hadden op al die fouten gewezen, vaak met een uitleg erbij.

Na een half uurtje hield ik op: ofwel worden er andere afspraken gemaakt (bijvoorbeeld dat iemand anders zorgt voor het uiteindelijk klaarmaken van Oostland… Ha ja, maar ik ben geen lid meer van het bestuur…) ofwel geef ik het op, dat correctiewerk  (zelfde opmerking: ik heb niets meer te zeggen).

Ik had net voor mezelf beslist: nu je merkt dat je toch weer uren voor niets hebt gewerkt, is het tijd om niet verder te denken en zelf uren te genieten: filmpje of boekje?

En toen kreeg ik een mail aan van Hendrik: hij had al 16 van onze vroegere korte familiefilmpjes gedigitaliseerd en stuurde mij die op.

Ik heb inderdaad uren genoten terwijl ik die filmpjes downloadde en bekeek. Soms in mijn eentje hardop aan het lachen geweest, soms tranen gelachen en vaak een nostalgische traan laten lopen.

Toen Roger terugkwam, was ik hardop aan het lachen en hij vroeg zich af wat ik aan de hand had!

Deceptie

Ik zocht een woord om een heel erg grote ontgoocheling uit te drukken. Is “deceptie” sterk genoeg?

Toen ik pas lid was van de KVLS vond ik telkens heel veel fouten in Oostland. Ik verwees er telkens opnieuw naar (en dat werd me zelden in dank afgenomen) om uiteindelijk, samen met Boudewijn Knevels,  toe te treden tot het redactiecomité. We probeerden samen zoveel mogelijk fouten uit de drukproeven te weren en vaak las ik later  het uiteindelijke gedrukte tijdschrift zelfs niet meer volledig na (uit gebrek aan tijd).

Toch hoorde ik geregeld van een vriendin dat er hier en daar nog een fout was blijven staan. Enkele keren omdat noch Boudewijn, noch ik, noch andere “lectoren” ze hadden opgemerkt, heel vaak omdat een paar van onze correcties niet waren opgenomen (één keer zelfs   -  en toen krioelde de tekst van de fouten  -  omdat verkeerdelijk het nog niet gecorrigeerde bestand naar de drukker was gestuurd).

Vandaag kwam het jongste nummer van Oostland met de post aan.

Ik blader er even in, merk onmiddellijk flagrante fouten op, waarvan ik weet dat én Boudewijn én ik ze hadden aangewezen, en besluit deze keer wat meer te lezen in het papieren blaadje.

Wat een ontgoocheling! Veel kromme zinnen, foute woorden, DT-fouten enzovoort, die zeker Boudewijn en ik hadden verbeterd (van de  andere lectoren weet ik het niet), zijn blijven staan.

Ik word er moedeloos van!

Borgloon

Na onze boodschappen maakten we, tegen valavond, een wandeling in Borgloon. De lucht was bij ons vertrek mooi pastelkleurig en terwijl we een klein uurtje later terug naar huis reden, mooi rood. Jammer genoeg konden we daar geen foto’s van maken.

 Foto’s Roger

Na het avondmaal kregen we even bezoek van de kleinzoon van Jozef Lyna. Hij kwam 7 exemplaren halen van de Limburgse monografie die Jan Gerits in juni jongstleden aan zijn grootvader wijdde en waarover hij per toeval had gehoord van Alex Marut, de vroegere secretaris van de KVLS.

Sint-Truiden en over de film “Mar adentro” op een rustige zondag

Na onze brunch reden we naar Sint-Truiden waar we een dik uur rondliepen. Ik hou van die stad maar niet van winkelen.

Nu, op een zondag kun je moeilijk winkelen natuurlijk maar we deden wel wat Roger graag doet: etalages bekijken (“lèche-vitrine” noemt men dat in het Frans; ik heb ooit de Engelse term gekend maar ben hem vergeten. Bestaat er geen Nederlands equivalent?) en ik bedacht dat hij op deze manier toch zijn dagelijkse wandeling zou krijgen.

En… ik stelde voor de zoveelste keer vast dat ik hou van Sint-Truiden. ‘Hier zou ik wel kunnen leven’, zeiden Roger en ik praktisch tegelijk tegen elkaar.

Werken op de Grote Markt (foto’s  Roger)

Ik dacht vroeger dat ik, als ik heel oud zal zijn, terug naar Leuven - mijn geboortestad - zou gaan, maar het is daar veel te druk geworden!

Het weer was vrij mooi ondanks een gesluierde lucht (en deze avond kregen we zelfs een heel grijze, eigenlijk mooie, sneeuwlucht).

Na het avondeten en mijn uur lectuur op papier (met uiteraard bittere chocolade smeltend op mijn tong) begon ik te kijken naar “Mar adentro”, een heel mooie, bijzondere film over euthanasie. Ik vond het eigenlijk jammer dat ik daar in m’n eentje naar keek (Roger was ondertussen op zijn beurt iets aan het lezen “op papier”), want stof tot discussie gaf de film wel!

Omdat ik ondertussen een telefoontje kreeg van Hendrik (over de nieuwe baby en de gewone zaken van het leven en uiteindelijk ook over de film die ik aan het bekijken was) weet ik niet hoe de film eindigt (maar ik heb wel een vermoeden – en nee, ik heb bewust niet  gelezen waar mijn link hierboven naartoe voert: ik wil het zelf ontdekken).

Wat zal ik doen? Gaan slapen (het is heel laat) of een halfuurtje verder kijken?

Ha, verder kijken natuurlijk,want zo oefen ik ook mijn Spaans!

Het gewone leven

Vandaag wat opgeruimd: de voorbije dagen kregen we daar te weinig kans voor. Ook met Nany gebeld, die vond dat mijn plaats morgen bij onze dochter is (zij mag dan immers naar huis), om haar te helpen in het huishouden. Ikzelf redeneer helemaal anders: ik laat onze dochter, schoonzoon en de drie kindjes liever onder elkaar genieten van zulke feestelijke dag.  

Of ik dan volgende week zou inspringen, wilde Nany nog weten. Natuurlijk niet (tenzij ik word uitgenodigd): dochterlief  heeft een werkvrouw en schoonzoon is zo lief geweest vakantiedagen op te sparen zodat hij de hele maand december thuis kan blijven (wat ik allemaal zoveel jaren geleden heb moeten ontberen wegens minder mogelijkheden; en zelfs toen vond moeder het niet echt nodig mij te komen helpen, want “een vrouw moet dat allemaal aankunnen”: wat zijn de tijden veranderd)!

Ik denk echter dat Nany zich stiekem afvroeg of we morgen niet naar haar zouden komen. En nogmaals nee; dat gaan we niet doen: ik wil even rust!

Ook even met onze dochter gebeld. Elena leek veel rustiger vandaag maar bepaalde details gaven wel blijk van haar vrees om haar mama minder voor zich te hebben.

En vandaag ook geen mails beantwoord: mijn laatste vertaling heeft blijkbaar te veel gevraagd van mijn handen en ik heb weer last van een ontstoken pees in mijn linker pols.

Wel enkele blogs, die ik volg, bezocht en, eigenaardig, ik voel me heel betrokken bij die auteurs die ik meestal niet persoonlijk ken. Zoals deze bijvoorbeeld .

Te veel files en existentiële problemen bij Elena

We zouden Elena en Matthias om 15:30 uur afhalen aan de school.

‘Als we nu eens ruim een uur vroeger dan gewoonlijk vertrokken,’ stelde ik voor aan Roger, ‘dan konden we eerst een wandeling maken in de buurt van de Abdij van het Park die we zo veranderd vonden op 1 november’.

Roger vond dat een goed idee en we vertrokken om 13:30 uur, eerst naar het “huis van Elena en Matthias” waar ik de zalm, die we bijhadden voor deze avond, in de koelkast legde.

Helaas, er was zoveel verkeer onderweg dat we daar pas om 14:30 uur aankwamen terwijl we er normaal “slechts” drie kwartier over doen.

Daarna wilde Roger nog LPG tanken. Het dichtstbijzijnde tankstation was ergens in Heverlee, vlak bij zijn vroeger ouderlijk huis (na zijn kinderjaren in Kerniel). En onderweg weer files: we kwamen daar pas aan om 14:40 uur. Nadat we getankt hadden, beseften we uiteraard dat er  geen tijd overbleef om naar de Abdij te rijden, laat staan om even bij een van Rogers zussen, die in die buurt wonen, binnen te springen. We wandelden dus een dik kwartier in de buurt rond terwijl Roger mij vertelde over zijn puberjaren aldaar.

Daarna ging het naar de school. Weer files overal, zodat we tien minuten na de bel aankwamen (ik had wel even naar de school gebeld om te waarschuwen dat we laat zouden zijn).

Elena en Matthias stonden ons op te wachten en vertelden meteen overvloedig en enthousiast over het bezoek van Sinterklaas in hun klas.

De bedoeling was meteen naar de materniteit verder te rijden maar Elena moest dringend naar toilet en wilde dat gevoeg alleen thuis doen, dus wij eerst weer naar “thuis”.

Vermits we nu toch daar waren, en terwijl we wachtten op Elena, even Matthias aangepord om zelf ook op het potje te gaan zitten, maar dat was absoluut niet nodig, verzekerde hij ons. En inderdaad, hij heeft het deze keer niet in zijn broek gedaan deze avond, waarvoor hij uitbundig gefeliciteerd werd.

Rond 16 uur reden we eindelijk naar Eva en haar ouders. De kindjes waren super enthousiast en vol verwachtingen. Ze maakten wel even ruzie onderweg: ‘Ik ben een kleuter en Eva is een baby’, legde Matthias uit. ‘Ik ben ook een kleuter maar wel groter dan jij’, antwoordde Elena. ‘Nee, ik ben een kleuter, jij niet!’ maakte Matthias zich boos. ‘Jawel, ik ben wel een kleuter’, maakte Elena zich nog bozer. Het werd een welletjes-nietjesspel tot aan de materniteit en Roger en ik lachten stiekem naar elkaar.

Toen we van de parking naar de kraamkliniek liepen, hoorde ik ‘mama’ roepen en zag Hendrik die er ook net aankwam, met een schattige knuffel voor zijn petekind en een cadeautje van Sam. Samen gingen we naar de kamer van onze dochter, waar Elena zich deze keer heel blij toonde met haar (slapend) zusje.

Wij hoorden dat we gisteren net de andere peter van Eva, Zeger, hadden gemist, dat haar meter (haar tante Hilde) nog deze avond zou komen. We bewonderden de lieve grappige knuffel die Zeger had meegebracht, Elena en Matthias praatten tegen hun (nog steeds slapende) zusje, we dronken een glaasje bubbels, Hendrik keek vol ontroering naar zijn petekind en Roger en hij hadden het over de pc van Roger die de laatste tijd rare kuren heeft.

Rond 18 uur, terwijl Eva nog steeds sliep, voerden Roger en ik Hendrik naar het station van Leuven en reden wij daarna naar “huis” om voor het avondeten te zorgen.

Weer files onderweg! Ik wist niet dat Leuven zo druk was geworden. We waren pas “thuis” rond 18:30 uur en gingen aan tafel iets na 19 uur (de kindjes en hun papa waren net thuisgekomen).

Vlak na het eten vertrok onze schoonzoon terug naar de materniteit en na nog een filmpje te hebben bekeken, moesten de kindjes (duidelijk tegen hun zin) aan hun avondtoilet beginnen.

Ik weet niet wat Elena toen ineens bezielde. Ze wilde niet gewassen worden, wilde haar tanden niet zelf poetsen, ze huilde, riep, tierde, stampte, sloeg om zich heen (en ook één keer raak tegen Matthias die begon te huilen), stootte mij weg als ik uitleg vroeg over haar gedrag, wilde zelfs van colère haar brillendoos op de grond smijten, bedacht zich blijkbaar (haar bril zat al in die doos) en legde de doos voorzichtig maar met een duidelijke smak neer op de vloer. Daarna leek ze te bedaren, maar… ze riep nog even dat ze haar mama wilde. En bij mij ging  er een lichtje branden: ik herkende mezelf. Als kind kon ik ook zo tekeer gaan als mijn gevoelens onbegrepen bleken.

Ineens werd ze weer heel rustig, we spraken met Matthias af welk verhaaltje ik zou voorlezen, ik las voor maar werd constant onderbroken door Matthias en Elena die me van alles te vertellen hadden (vooral over Sinterklaas) en te vragen hadden (vooral over hoe het verder zou gaan met Eva, en, wat Elena betreft, of alles wel goed gesloten was zodat er geen dieven konden binnendringen, en of het waar is dat dieven ook soms de kop van mensen afsnijden!).

Ik heb haar gerustgesteld, de babyprinses die ze nu weer was in haar fantasie (jaja, volgens mij is dat het probleem: Elena was al heel jong heel zelfbewust, ze beseft dat ze de aandacht van haar ouders nog met iemand anders zal moeten delen en dus fantaseerde ze dat ze zelf de “kleinste” is) in bed gelegd (letterlijk hé, zij als “baby” kon niet zelf onder de deken kruipen – en mijn rug heeft dat gevoeld), Matthias, die me al had gezegd dat hij toch zo moe was, ook welterusten gezoend.

Ik was nog niet in de living of Elena riep mij terug: ‘Oma, je bent toch zeker dat alles goed gesloten is hé?’

Ik stelde haar nog eens gerust en zei: ‘Ga nu slapen, babyprinses, want seffens komt jouw papa thuis en die zal niet content zijn als hij merkt dat je nog niet slaapt’.

En toen viel ze vrij onmiddellijk in slaap na een samenzweerderige glimlach. Schattige (en gemakkelijkere) Matthias sliep toen al heel vast.

Welkom Eva!

Het kleine wonder werd geboren om 10:40 uur, is 51 cm groot en weegt 3kg 600.  Ze lijkt een rustige baby te zijn. Moeder, vader, zus, broer en de kleine Eva maken het goed. Matthias is in de wolken met zijn kleine zus; Elena heeft meer gemengde gevoelens, denk ik: eigenlijk zou ze zo graag  de kleinste zijn.

Foto’s Roger

 Eigen foto

La gadoue

Nog steeds geen baby! Morgen?

Deze ochtend vond ik een mail van de klant aan wie ik de laatste vertaling leverde. Die leek te verwachten dat ik een korting zou geven voor alle zinnen die dubbel voorkwamen in de tekst. Ja, zeg!

Ik weet dat sommige vertalers veel knippen en plakken maar voor mij is dat verloren tijd: gewoon vertalen terwijl ik de tekst lees, gaat veel sneller. Omwille van de structuur van de tekst kon ik het vertaalgeheugen – dat wel automatisch zorgt voor dat “plakken” - niet gebruiken en zelf nagaan en berekenen wat ik dubbel heb vertaald zou weer enkele uren werk vergen. Dus stel je voor: enkele uren langer werken om de klant een korting te kunnen geven!

Ik was dus niet echt goed gezind. Na onze brunch heb ik de klant mijn argumenten gemaild; ik kreeg geen antwoord, wat ik interpreteer als een akkoord.

Het was  zacht weer vandaag, het regende niet en er stond praktisch geen wind: ik wilde eindelijk weer een wandeling maken.

Roger stelde voor gewoon de weiden en velden rond het dorp in te lopen en ik gaf hem gelijk: waarom het altijd zo ver zoeken als het hier ook zo mooi is?

 

 Foto’s Roger

Het enige probleem tijdens onze lange wandeling was de bijna overal aanwezige glibberige modder ten gevolge van de voorbije regens: we hebben geploeterd, zijn uitgeschoven en soms bijna gevallen,  onze wandelschoenen werden smerig en kletsnat, onze broekspijpen hingen vol modder, we moesten vaak een omweg maken om niet door plassen te hoeven lopen: kortom, het werd niet echt een gemakkelijke wandeling. Maar… ik kreeg er wel een heel blij gevoel bij en moest constant denken aan ‘La gadoue” van Serge Gainsbourg. 

Wat ik al lang vermoedde blijkt dus waar te zijn volgens kenners!

Deze middag heb ik mijn vertaling geleverd (en de klant schrok ervan, met reden: zulke snelle prestatie heb ik nog nooit geleverd, maar ja, ik wil ook liever vanaf morgen vrij zijn om onze nieuwe kleindochter te verwelkomen ).

Alleen was ik daarna zo suf dat zelfs een mailtje beantwoorden niet meer ging. En dus las ik ook niet wat Roger mij aanraadde online te lezen. 

De rest van de middag heb ik (nadat mijn vingers en mijn geest wat hadden gerust) mails beantwoord en deze avond, nadat we soep gevolgd door zuurkool hadden gegeten, eventjes aangenaam gechat met Hendrik waarna ik me ineens herinnerde wat Roger mij deze middag had aangeraden te lezen.

Ik heb het nu pas  gelezen.

Mijn vermoedens worden dus bevestigd door iemand die het kan weten! Lees zelf maar hier!

Hoe komt het toch dat al onze linkse vrienden dat ontkennen?

En ineens… ging het niet meer!

Ik heb het deze keer bijgehouden: ik vertaal gemiddeld drie volle A4’s per 2 uur (er was een tijd dat ik er twee per uur deed maar dat blijkt, hoorde ik van andere vertalers, heel uitzonderlijk te zijn).

Vandaag heb ik na onze brunch twee uur gewerkt (inderdaad: drie bladzijden), daarna deden we onze boodschappen. Bij Colruyt kochten we onder andere persimmons, een vrucht die Nany mij onlangs liet proeven en die ik heel lekker vond.

Thuis borg Roger de boodschappen op zodat ik zelf weer meteen voor twee uur aan de slag kon. Weer drie bladzijden vertaald.

Roger zorgde voor het avondeten (heerlijke mosselen) en in plaats van daarna even te liggen lezen in de relax, werkte ik nog een dikke drie uur (weliswaar met een paar korte onderbrekingen).

Er waren nog enkele bladzijden te gaan (waarvan een paar waarin ik veel vroegere zinnen kan kopiëren) maar ineens kreeg ik m’n klop. Niets ging meer: ik tikte fout na fout, ik klikte per vergissing op “tekst centreren” enzovoort.

Ik besloot op te houden, stuurde mijn werk naar onze dochter voor als… (jullie weten wel wat) en keek naar een aflevering van “De smaak van De Keyzer” en… stelde vast dat dit weer een Vlaamse serie is waarin iets niet klopt. Het speelt zich af in Hasselt (Limburg), maar de taal die erin gesproken wordt, is volgens mij Brabants: veel te vaak hoor je “die dat” waar “die” had volstaan.

Zondagsrust en spanning

Ik heb ooit met mezelf afgesproken dat ik op zondag zo weinig mogelijk werk. Vandaag dacht ik daar een uitzondering op te maken maar dat was absoluut geen goed idee: ik had die zondagsrust blijkbaar echt nodig! Uiteindelijk heb ik, alles bij elkaar en tussen alle ontspannende lectuur door, ongeveer drie bladzijden vertaald.

Ook geen wandeling wegens een bijna constante regen en de hele dag een felle wind die alles door elkaar schudde in de tuin en in het poorthuis. Ook geen mails gelezen (en dus ook niet beantwoord): van die drie bladzijden deden mijn vingers al pijn genoeg en mijn geest was nog veel te suf ten gevolge van mijn prestatie van gisteren.

O ja, ik beantwoordde toch wel één enkele dringende mail van mijn zus Bie die me vroeg hoe we het zouden regelen voor de  imminente bevalling van onze dochter. Wel, ik heb ook even gebeld naar het Leuvense en de afspraak is dat tussen 18 en 6 uur Roger en ik paraat staan (desnoods worden we wel wakker gebeld) en dat tussen 6 en 18 uur de schoonouders van onze dochter worden opgebeld. Als het heel dringend blijkt te zijn, springt een buurvrouw even in.

Ik stuur al elke avond mijn vertaling door naar onze dochter zodat ik desnoods bij haar er voort kan aan werken, op haar pc. Ik zou het natuurlijk kunnen doen op ons netbook maar echt praktisch is dat niet; gewoonlijk staan hier minstens drie schermen open: een met de oorspronkelijke tekst, een met de vertaling en een waarop ik opzoekingen verricht. Begin daar maar eens aan op het kleine scherm van een netbook!

Onze dochter vertelde me echter dat ze een wachtwoord heeft, en ik: ‘Zorg dat je het klaarlegt voor mij tegen dat we eventueel aankomen of ik bel je op in de verloskamer om dat wachtwoord te krijgen!’

‘Zeg, je gaat toch niet ‘s nachts werken zeker?’, vroeg ze mij.

‘Als dat nodig is wel: ik moet deze vertaling immers tegen eind volgende week afkrijgen,’ legde ik uit, ‘en desnoods werk ik er  inderdaad ‘s nachts aan’.

Spannend! Nee, niet zozeer de vertaling (hoewel!) maar te weten dat we volgende week sowieso onze jongste kleindochter zullen verwelkomen!

Begin van bladzijde 39 bereikt!

Ik heb mezelf overtroffen! Nu, ik moet  er wel bijzeggen dat de tekst een volledige CAO bevat waarvan ik de Franse vertaling integraal online vond: die 4 bladzijden heb ik overgeslagen nadat ik wel in mijn tekst de klant erop attent maakte dat hij de vertaling op die bepaalde URL kan vinden. En, eigenaardig genoeg, bleken twee andere bladzijden al vertaald. Dat betekent dus dat ik vandaag “maar” 18 bladzijden heb vertaald.

Dat is heel flink maar zelfs dan krijg ik het werk moeilijk op tijd klaar als ons kleinkind zich te vroeg aankondigt. Dit ritme kan ik immers niet aanhouden: ik voel me meer dan doodmoe deze avond!

Voor de rest niet veel gedaan vandaag: een telefoontje met Nany, een korte wandeling in Heers (het was weer zo ijskoud en het waaide – en het waait nog steeds – zo fel!) en deze avond, na de rest van de soep van gisteren, gezorgd voor een hoofdgerecht met zalm en courgette.

60 volle A4-bladzijden ASAP

Ze kwamen rond 11 uur aan. Normaal gezien zou ik er een tiental per dag proberen te vertalen (wat al veel is) maar aangezien we binnenkort misschien moeten inspringen bij onze dochter en ik dan een paar dagen zal “verliezen”, heb ik er vandaag al maar 14 vertaald. En dat is meer dan genoeg: mijn vingers doen er pijn van en mijn hoofd is suf!

Gelukkig heeft Roger in mijn plaats gekookt deze avond (groentesoep gevolgd door bloedworst en appeltjes) zodat ik me toch een wandeling van een half uur kon permitteren. In de velden rondom het dorp. Jammer dat het zo koud is.

Vrienden, ik ga deze avond jullie mails niet meer beantwoorden, sorry!

Lectuur en een verjaardag

Wat moet ik vertellen over de twee laatste dagen? Over vertalingen mag ik  niet veel loslaten, met details over het huishouden wil ik jullie niet te vaak lastig vallen… En het is zo koud dat onze wandelingen zich beperken tot het dorp. Het is winter. Ik heb een hekel aan dat seizoen en zelfs de roodborstjes en de koolmeesjes in de tuin of de vleermuizen in het poorthuis kunnen me niet troosten.

Veel gelezen heb ik, dat wel. Onder andere Dorothy Sayers en het interessante “De malaise van de multiculturaliteit” van Wim van Rooy.

Vandaag ook even met onze dochter gebeld: ze wordt 36 jaar. Van harte proficiat, meisje!

Drukte en vergetelheid

Of we deze middag even wilden langskomen, had onze dochter ons vorige zondag gevraagd: zij moest na schooltijd naar een ouderavond van 16:50 tot 17:30 uur.

Dat zouden we dus doen maar eerst wilde ik zoals elke dag wat opruimen na onze brunch. Toen kwamen er enkele te vertalen A4’s binnen. ‘Daar ga ik eerst voor zorgen,’ besloot ik, ‘anders moet ik dat nog deze avond na het babysitten doen’.

‘Ik wil onderweg wel het een en ander doen’, opperde Roger.

‘Geef me twee uur, dan krijg ik dat klaar’, antwoordde ik.

Ik heb heel snel gewerkt en na anderhalf uur waren de teksten geleverd. We vertrokken: eerst bier kopen, dan langs de verzekeringsmakelaar en uiteindelijk tanken. Onderweg naar het Leuvense was het heel druk en er viel constant sneeuwregen uit de lucht. Omdat de kleintjes door hun mama zouden opgehaald worden, reden we meteen naar hun huis.

Kort daarop kwamen Elena, Matthias en hun moeder eraan. Elena toonde me haar laatste tekeningen en Matthias vroeg me mee te spelen met zijn trein… en (voor de eerste keer) met hun winkeltje. Elena begon daarna aan een nieuwe tekening…voor buurmeisje Anna. ‘Ik maak er een voor jou als ik terugkom van bij Anna, oké, oma?’ beloofde ze me. En weg was ze terwijl ze in zichzelf herhaalde: ‘Om halfzes terugkomen’.

 Foto Roger

Matthias bleef afwisselend met zijn trein en met zijn winkeltje spelen. Roger las de krant en onze dochter maakte zich klaar voor de ouderavond. Ikzelf ging een sigaret opsteken op het terras: het regende nog steeds en het voelde heel koud aan.

 Foto Roger

Daarna begonnen onze dochter en  ik aan het avondeten, onze schoonzoon kwam thuis en vertrok met onze dochter naar de school van de kindjes. Ik werkte verder aan het eten dat ik stipt om 17:30 uur wilde klaar hebben: onze schoonzoon moest om 18 uur alweer naar een vergadering.

Om 17:25 uur was de tafel gedekt, de lamsfilet stond te garen in de oven, Matthias speelde nog steeds met zijn trein en Roger zat nog altijd te lezen. Tot Matthias hem bij zich vroeg… om te vertellen dat hij het in zijn broek had gedaan. Ik werd erbij geroepen, berispte (vriendelijk) de kleine jongen, die antwoordde: ‘Sorry, oma, volgende keer echt op WC’.

Roger bracht hem naar de luiertafel waar ik hem een nieuwe onderbroek aantrok terwijl ik probeerde in het oor te houden wat er gebeurde in de keuken: rond dat uur zou Elena immers via de tuin terugkomen van bij Anna.

Matthias begon weer te spelen en Elena kwam er maar niet aan. Dus stuurde ik Roger naar de buren (het was al pikdonker geworden). Elena, Roger, onze dochter en haar man kwamen praktisch tegelijk aan, we gingen aan tafel… en ik merkte dat ik de medicijnen van Roger was vergeten mee te brengen.

Na het eten, en nadat hun papa weer vertrokken was, begon Elena aan een tekening voor mij en ging Matthias spelen. Deze keer was het weer de winkel die zijn voorkeur kreeg.

Onze dochter, Roger en ik dronken nog een kop koffie of thee terwijl we de bevindingen van de ouderavond bespraken. Alles was oké, behalve dat Elena blijkbaar niet zo goed gedijt in een te grote groep. Haar mama maakte zich daar wat zorgen over maar ik hoop dat ik haar heb kunnen geruststellen: ik herken dat gevoel zo goed!

We besloten niet te lang te wachten om naar huis te rijden zodat Roger zijn medicamenten zo snel mogelijk kon slikken, maar moesten nog even wachten tot Elena haar tekening klaar had. ‘Ik vind tekenen heel plezant’, legde ze ondertussen uit. En ik: ‘Ik ook’. 

‘Teken jij dan ook vaak?’ vroeg Elena. ‘Niet vaak meer, want ik heb te weinig tijd voor mezelf’, was mijn antwoord en daar moest ik zelf toch even over nadenken: bijna geen tijd meer om te schrijven, bijna geen tijd meer om te tekenen! Wat is er gaande in mijn leven?

Onze dochter gaf ons nog een speeltapijt mee dat we zouden repareren voor haar, ik verzamelde onze spullen (onder andere het boek dat ik bijhad maar waar ik niet had kunnen in lezen), we gaven elkaar kusjes en we vertrokken… En onderweg besefte ik dat ik de tekening van Elena niet bijhad.

Het werd weer een helse rit: regen, regen en nog eens regen, en heel veel verkeer. Thuis gaf ik Roger onmiddellijk zijn geneesmiddelen en mailde snel naar onze dochter dat ze het kunstwerk van Elena voor ons moest bijhouden.

Veulen

Na een vrij lang telefoontje met Nany (ze was gisteren ook uitgenodigd maar liet verstaan dat ze vorige zaterdag na ons vertrek nog andere plannen had met Lily en Roger: misschien zag ze op tegen de drukte hier?) heb ik vandaag wat verder opgeruimd en de wasmachine nog een keer in gang gezet.

Rond 14:30 uur vond ik het echter tijd voor een wandeling. Het werd Veulen waar we de felle kou trotseerden. Eerst ging het naar de kerk die gesloten bleek. Ik dacht dat die voortaan open zou zijn voor het publiek?

Op de hoek van de Veulenstraat en de Nieuwe Steenweg wordt een flatgebouw opgericht en we vroegen ons af of de Lourdesgrot, waar Veulen zo fier op is, zal moeten verdwijnen:

 Foto Roger

We maakten een lus langs de Kerkstraat en het kasteel van Veulen en vroegen ons af of het nog steeds te koop staat.

 Foto Roger

Daarna voerden onze stappen ons langs de “Witte kapel” waar we merkten dat er een jonge beuk werd geplant om de vroegere boom, die lang geleden door de bliksem werd geveld, te vervangen.

 Foto Roger

Nog voor ik thuis aan het avondeten begon, zocht ik op Google naar het kasteel van Veulen en inderdaad, het staat nog steeds te koop. De vraagprijs is serieus gedaald maar…  nog steeds enorm hoog!

Ik maakte toen ook even tijd om de binnengekomen mails te lezen (sorry, vrienden, ik was wel te lui om nog te antwoorden). En vond onder andere dit interview, me doorgestuurd door de vriend die ik in Vresse leerde kennen. Niet echt opbeurend!

Ons avondmaal bestond uit restjes.

Grapjas Hendrik

Terwijl ik deze avond in de keuken de was op ons droogrekje  te drogen hing en ondertussen naar het journaal luisterde, was Hendrik ik weet niet wat aan het doen op de pc van Roger, die zelf op dat moment een dutje deed in de salon.

Ineens hoor ik Hendrik roepen: ‘Mama, kom nu eens kijken wat er op dit moment in Parijs gebeurt!’

Ik loop van de keuken naar onze werkkamer en wat ik zie maakt me zo angstig dat ik even denk dat ik het aan mijn hart ga krijgen (tja, ik ben bang van die IS en zoals Zeger zei vandaag: ‘als ik een terrorist was, zou ik mijn actiegebied op dit moment verleggen naar bijvoorbeeld een dorpje, of weer Parijs’). Daarbij kwam nog dat ik gisteren nog de tijd had gekregen om ergens (ik weet niet meer waar) te lezen dat IS dreigde de Eiffeltoren neer te halen.

Kortom: ik voelde me ontzettend angstig en ik zei tegen Hendrik: ‘Hoe is dat mogelijk? Ik heb pas naar het nieuws geluisterd en daar werd er niets gezegd over die aanslag!’

‘Tja, je ziet wel hé, dat gebeurt wel nu hé, op dit moment’, zei Hendrik heel serieus. En toen had ik het ineens door: het was een uittreksel uit een film dat hij mij serveerde!

Verjaardagsfeestje

Zeger, zijn zus en schoonbroer én Elena en Matthias kwamen stipt om 12:30 uur aan. Daarvoor had ik al ruim anderhalf  uur besteed aan het opruimen van de sporen van onze lange praatavond en aan het opvouwen van de gewassen en gedroogde kleren van Hendrik. Ik had wel nog geen tijd gehad om de tafel in de bibliotheek te dekken. Daarom vroeg ik aan (deze keer “koningin”) Elena en aan Matthias of ze me daarmee wilden helpen… En toen merkten we dat Sinterklaas daar was langs geweest.

 Foto’s Roger

Er werd bewonderd, gespeeld, een aperitief gedronken en gebabbeld. Uiteindelijk werd de tafel toch gedekt en aten we, na pompoensoep, boeuf stroganoff.

 Foto Roger

Elena had onder andere een step gekregen van Sinterklaas en zij en ik gingen even oefenen op het binnenplein (wat was het winters koud!) waar Elena mij ineens vroeg waarom we van Antwerpen naar hier waren verhuisd. ‘Ik had geen zin meer om in een stad te wonen’, zei ik.

‘O, ik zou wel graag in een stad wonen,’ antwoordde ze me, ‘dan kan ik gemakkelijk naar winkels gaan kijken!’

Voor het dessert maakten we een wandeling door het dorp, Elena uiteraard op haar step. En Matthias mocht haar kroontje dragen. ‘Ik ben nu koning’, vertelde hij ons.

De wandeling duurde niet heel lang: het was echt veel te koud. Na nog een ijsje en koffie (voor onze dochter en mij lekkere thee die ze mij had cadeau gegeven) vertrokken de kindjes, hun ouders en Zeger naar het Leuvense. Terwijl Roger en ik afruimden, ik nog een wasmachine liet draaien, verzamelde Hendrik zijn gerief. Daarna praatten we nog een poosje na alvorens hem naar het station van Hasselt te brengen.

We kwamen bijna te laat aan, dus lieten we hem uitstappen terwijl wij de auto gingen parkeren. Een paar minuten later wandelden we zelf het station binnen. We zagen Hendrik niet meer en gingen er dus van uit dat hij zijn trein had gehaald maar liepen toch nog naar het perron. We werden aangesproken door een dakloze jonge dame die ik van ziens ken, ik deed teken dat ik nu geen aalmoes zou geven, we haasten ons verder en kwamen op het perron aan net toen de trein vertrok. Terwijl ik wat geld uit mijn portefeuille haalde, kreeg ik een berichtje van Hendrik dat hij op de trein zat. We liepen terug naar de uitgang van het station met de bedoeling deze keer wel iets te geven aan de dakloze… Maar ze was verdwenen.

Etentje met Nany en Beeckman

‘Mijn moeder en ik denken eraan op 21 november naar jouw moeder te gaan,’ had Matadi-vriendin me gezegd, ‘kom je ook?’

Normaal gezien zou ik niets hebben aangenomen vandaag: morgen verwachten we immers de andere kinderen en ik wilde op mijn gemak een feestmaal klaarmaken. Maar Rachel (de moeder van Sabine) is pas 90 jaar geworden, dus vond ik het aangewezen er wel bij te zijn. We spraken af, ook met Lily en Roger Beeckman en ik waarschuwde meteen dat wij ten laatste rond 15 uur al weer zouden vertrekken. Nany reserveerde een tafel bij de Chinees.

Enkele dagen geleden kreeg ik een berichtje van Sabine: “door omstandigheden kunnen wij niet komen”. Gezien de leeftijd van Rachel maakten we ons een beetje zorgen, maar alles bleek oké met haar. Roger en ik besloten toch maar naar de afspraak te gaan.

Het werd dus een etentje voor Nany, Lily en Roger, Hendrik en wij.

 Foto’s Roger

Heel lekker en heel gezellig, ondanks het feit dat de gesprekken vaak over de terreurdreigingen gingen, zo gezellig dat we pas rond 16 uur zijn vertrokken en dat ik thuis nog tot bijna 20 uur heb staan koken voor morgen.

 Foto’s Roger

Morgen is het immers feest: zoals elk jaar vieren we al onze verjaardagen samen. En, vermits het zusje van Elena en Matthias begin december wordt verwacht, heb ik gezorgd dat Sinterklaas deze nacht al langskomt.

O ja, terwijl ik kookte, is Roger nog eens naar Jos V. gereden, van waar hij thuiskwam met een eend die nu in de diepvriezer ligt.