Chic feest maar geen rooksalon!

Vandaag vierde Wiemla haar verjaardag, trad Zeger op met de Reizende Reiger maar reden Roger en ik naar "Hof ten Damme" in Kallo. We vierden er 50 jaar huwelijk van de schoonouders van dochterlief.

We moesten vrij ver van de locatie parkeren en terwijl we er naartoe liepen, begon  het te regenen.Waaien deed het al de hele tijd.

We werden ontvangen door de schoonouders van dochterlief, ontmoetten er vrij veel kennissen,  waaronder uiteraard dochterlief en schoonzoon... en vooral Elena, Matthias en Eva die bij ons aan tafel zaten.

Hof ten Damme is een prachtige locatie. De kindjes toonden me tijdens het aperitief de verschillende salons waarvan er één zelfs dienstdeed als speelkamer voor hen.
'Het lijkt wel een kasteel,' vonden zij en ik.
We hebben dan ook veel gepraat, samen getekend en gesmuld van het heel verfijnd diner:
- Grietfilet Hof ten Damme
- Consommé van duif (die de kindjes niet lustten)
- Champagnesorbet (een aangepast sorbet voor de kindjes)
- Kalfshaas geparfumeerd met dragon en seizoengarnituren (en frietjes voor de kindjes)
(dat alles met heel lekkere aangepaste wijnen)
- Dessertbuffet, koffie of thee

Het spreekt voor zich dat de kindjes vooral uitkeken naar het dessertbuffet, dat inderdaad indrukwekkend was. Ik wilde er een foto van maken maar vergat het uiteindelijk te doen.

Eigen foto's

Roger en ik hielpen de kindjes te kiezen uit de overvloed aan zoetigheden en, terwijl ze daarna smulden, ging ik op zoek naar een rookruimte. Ik dacht dat in zulke chique gelegenheid zeker zou gedacht zijn aan ten minste een klein rooksalon.
Ik had immers geen zin in zoetigheden, wel in dampen.

Helaas, er was geen rookruimte: ik moest naar buiten, in de koude wind en regen!
Weer vroeg ik me af waarom de overheid zo streng optreedt tegenover roken of dampen terwijl zoetigheden zonder probleem overal mogen worden aangeboden (en er zelfs suiker mag zitten in fijne vleeswaren).

Na dat dessert werd er gedanst, echter niet door Roger en mij. Ten eerste danst Roger niet graag, ten tweede vind ik het niet fijn voor hem als ik wel ga dansen (maar ik doe dat op gewone dagen zo graag!), en trouwens, ten derde: ik droeg voor de eerste keer sinds heel lang nog eens hakjes en had het gevoel dat ik op stelten liep.
In de plaats van dansen tekende ik nog even met de kindjes, praatte wat met enkele mensen, en ging stiekem even dampen in de toiletten. Ja zeg, als andere mensen hun gezondheid mogen schaden met zoetigheden, dan mag ik dat ook doen met mijn damptoestel, dat, in tegenstelling tot sigaretten, niemand anders schaadt!

Ik heb heel veel gepraat met de kindjes (en dat vond ik heel leuk). Op een zeker moment gaf Eva me een tekening en moest ik zelf beslissen of ik die voor mezelf zou houden of cadeau geven aan haar andere grootmoeder. Ik zei haar dat ik echt niet wist wat te doen... en zij, lachend: 'Hou ze maar voor jou, oma!'.
Matthias tekende onder andere een kasteel voor mij... en Elena zei me dat ze bang is voor het Coronavirus. Ik vertelde haar dat de ziekte te vergelijken is met griep en zij: 'Ja, maar van griep ga je niet dood, hé, oma?' Waarna ik haar heb moeten uitleggen dat oude en kwetsbare mensen soms wel sterven aan de griep. Maar dat er nog steeds minder mensen stierven aan dat nieuwe virus. Wat haar een beetje geruststelde. Waarop ik weer bij mezelf dezelfde vraag stelde: waarom die bangmakerij vanwege de media?

Deze avond laat nog met Roger gekeken naar het vervolg van die "verfilmde" enquête... en dat wordt steeds boeiender!

Een wit hemd

Ik had Roger al een paar dagen geleden gevraagd de kleren, die hij zou dragen op het feest van de schoonouders van onze dochter, klaar te leggen.
Normaal gezien dragen wij niet echt kostuums en feestjurken maar ik weet dat Roger deze keer echt een pak aan moet.

Vandaag haalde hij eindelijk zijn enige (zwart) kostuum uit onze dressing, zijn enige stropdas (of heeft hij er twee? Ik weet het niet) en... een donkerblauw hemd. Een heel mooi hemd, dat eventueel nog zou passen op zijn zwarte pak, maar zeker niet bij die stropdas.

Ik vroeg hem of hij geen wit hemd had. Dat bleek niet het geval (maar wat droeg hij dan op de eerste communie van Elena?)
Ik ging zelf kijken in de dressing, vond wel een wit hemd... maar dat bleek niet echt proper, hoewel duidelijk gewassen (ik had er blijkbaar enkele vlekken niet uit gekregen).

'Kom, we gaan een wit hemd kopen in de C&A van Borgworm,' besloot ik.
Ik denk dat het vriendin Liliane was die me vertelde over die winkel.

Bij C&A vonden we meteen een niet te duur wit hemd voor Roger (het heeft geen zin een duurder hemd te kopen: hij draagt zoiets toch bijna nooit).

En... heel even was ik jaloers: ik zag daar ook mooie jurken voor geen geld! Ik besloot onlangs op dat feest een meer dan tien jaar oude jurk te dragen om geld te besparen... en nu zijn we verplicht voor Roger een nieuw hemd te kopen! Hoewel, een jurk zou wel nog iets duurder zijn geweest dan dat witte hemd!

En dat werd onze enige beweging vandaag, want weer kregen we bijna de hele dag regen en windvlagen die me, langs de kieren achter mijn schrijftafel, koude rillingen bezorgen.

Deze avond samen met Roger gekeken naar het vervolg van die enquête (ik heb de titel weer niet onthouden) en het werd boeiender!

Om de avond te eindigen..

... nog met Roger gekeken naar een verfilmde enquête die me eigenlijk maar matig boeide. Ik weet niet waar hij die film heeft gevonden (ik vermoed niet tussen onze eigen films) en kan er dus geen link naar plaatsen.

Daarna keek ik naar de jongste video van Bruno.  Waar ik "toevallig" op viel nadat ik in een mail naar Bernadette had gezegd dat niet alleen wat je kunt zien, tasten, ruiken, horen enzoverder bestaat. Bruno zegt net hetzelfde als wat ik spontaan schreef in die mail en destijds in mijn roman "De ivoren toren", namelijk dat ons brein misschien niet ons bewustzijn voortbrengt, maar wel (een deel?) van een universeel bewustzijn capteert.

Koud!

Weer de hele dag sneeuw, smeltende sneeuw en hagel!

De installateur kwam al heel vroeg deze ochtend en de verwarming was in geen tijd hersteld!
Maar... het was overal in huis zo koud dat Roger en ik opnieuw onder de dekens kropen voor enkele uren. Terwijl we daar zalig lagen te soezen, bedacht ik wat een geluk het was dat ik de vertaling al gisteren had geleverd en dat we die boeken hadden afgehaald.

Nadat we eindelijk opstonden, was de temperatuur te doen in de salon en de werkkamer maar niet in de keuken. Het heeft daar trouwens geduurd tot 20 uur voor we aan bijna 19°C geraakten.

Na een snel ontbijt las ik verder dat nummer van Oostland na, typte ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over, bekeek ik dit over diabetes en preventie (die dokter zegt ongeveer hetzelfde als dokter Verburgh), en warmde ik tegen 18 uur soep op. Die aten we in onze werkkamer, want ik de keuken was het nog geen 16°C!

Daarna gingen we in Borgloon het stoffelijk overschot groeten van heemkundelid Jean Nossin, die op 18 februari is overleden op 87 jaar.
We moesten nogal ver van de begrafenisonderneming parkeren en liepen een hele poos door smeltende sneeuw en tegen de wind in naar onze bestemming.
Heel veel volk, veel bekende gezichten, en bij de familie vooral de dochter van Jean en straatgenote V. ontmoet die me stilletjes zei dat we na de begroeting een kopje koffie mochten gebruiken in de zaal daar vlakbij.
Die zaal zat al goed vol en Roger en ik besloten toch maar meteen naar huis te rijden: ik moest immers nog koken.

Weer door de smurrie die er nu overbleef van de sneeuw tot aan de auto gelopen. Koud dat het was!
Thuis zorgde ik meteen voor zalmfilet, wortels en erwten, die we deze keer wel in de keuken aten. Het kwik was er nu geklommen tot bijna 19°C.

We zorgden snel voor de afwas om daarna al even snel terug naar onze werkkamer te vluchten. Veel te fris nog in die keuken!

Bie mailde me dat ze vandaag ook werd geconfronteerd met het overlijden van een buurvrouw!

Verwarming stuk

Er lag sneeuw deze ochtend. Toch reden we, tijdens een van mijn korte pauzes, naar Sint-Truiden om die boeken bij de Standaard af te halen. Mijn buienradar gaf immers nog meer sneeuw voor morgen... en morgen moest die vertaling zeker worden geleverd.

Van de rand van de stad liepen we onder een koude, smeltende sneeuw naar de boekenwinkel en daarna nog even naar de tabakswinkel voor e-liquids Niet echt een aangename wandeling maar, zoals ik daarna zei tegen Roger: hij heeft tenminste zijn beweging gekregen. Hadden we die boeken niet afgehaald, we waren waarschijnlijk gewoon thuis gebleven.

Thuis werkte ik verder aan die vertaling. Ik kreeg het echter niet echt warm, trok een trui aan en daarboven nog een body. Ik leverde de vertaling vlak voor het avondeten (goed op tijd dus) en ging even naar de badkamer... waar het ijskoud was - en dat is helemaal niet normaal!

De radiators bleken koud te zijn, de waakvlam van de gasketel was ook uitgevallen. Roger kreeg die niet opnieuw aan, dus belden we na het avondeten naar onze installateur. Hij komt morgenochtend heel vroeg.

Roger heeft hout bijgehaald en de kachel in de salon aangestoken (wat betekent dat ik morgen die salon weer onder handen moet nemen: die kachel produceert een gezellige warmte maar ook enorm veel stof). Ik voel dat het hier in de werkkamer, en uiteraard in de aanpalende salon, al iets warmer wordt. Maar de rest van het huis blijft afkoelen! Geen douche morgenochtend vrees ik! Hopelijk krijg de installateur het snel in orde.

Ondertussen zijn de drukproeven van het volgend Oostland-nummer aangekomen: ik zal die al maar beginnen nalezen!

P.S. Ik weet het, het is een eigenaardige gewoonte van mij: voor ik iets begin te lezen, kijk ik meestal naar de laatste bladzijden (nee, niet bij een thriller). Dat deed ik nu ook met Oostland, en ik zie dat Jan Gerits het heeft over een haikuboom in de tuin van de Engelenburcht in Tildonk! Zeggen dat wij daar zo vaak komen met vriend Karel: volgende keer stel ik voor die tuin even te bezoeken!

Stress

Ik kreeg deze ochtend een bericht dat de bestelde boeken op mij wachten bij De Standaard. Kort daarna reden we van huis weg voor onze wekelijkse boodschappen. Tussendoor zouden we die boeken afhalen.

Onderweg kwam er een job aan, voelde ik aan mijn smartwatch. Ik keek op mijn gsm: een vertaling van 10 volle A4-bladzijden, in pdf-formaat. ASAP, zeker tegen donderdagavond... en tegen wanneer (liefst vroeger dus) ik die tekst klaar kon krijgen?
Ik antwoordde snel dat ik niet thuis was maar heel gauw zou antwoorden wanneer ik die tekst kon leveren.

De boodschappen konden voor mij niet snel genoeg (en de boeken zouden we een andere dag afhalen): ik was immers bang dat de vertaling naar iemand anders zou gaan (en ik zei het al: we kunnen het geld gebruiken tegenwoordig).

Uiteraard weet ik hoeveel tijd ik ongeveer nodig heb per bladzijde... maar dat verschilt naargelang het een tekst is die ik kan overschrijven of een tekst die ik helemaal zelf moet typen. En dat laatste is het geval bij een tekst in pdf-formaat. Ik moest dus uitvissen of we de tekst konden kopiëren in of omzetten naar een Word-bestand.

Anderhalf uur later waren we thuis. Ik slaagde er niet in van de tekst een Word-bestand te maken, stuurde hem door naar Roger die, na een beetje zoeken, er wel in slaagde.

Uiteindelijk antwoordde ik de klant dat ik zou proberen nog voor donderdagavond klaar te zijn, waarna ik prompt een antwoord kreeg: 'Oké, start maar!'.

En ik begon te vertalen. Hoewel het een juridische tekst is, vond ik hem deze keer meteen heel boeiend en de stress gleed zo van mij af naarmate ik er steeds meer "in" geraakte.

Helaas, een uurtje later, net als ik goed "in the flow" was, moest ik beginnen te koken. Terwijl ons eten sudderde (een Spaans stoofpotje met onder andere kikkererwten, wortels, paprika's, ui, look, pompoen en varkensvlees) dekte ik de tafel, haalde soep uit de koelkast en belde ondertussen naar Nany die weer heel veel te vertellen had over haar ontmoetingen, onder andere met "tante José".

Na het eten (het was lekker!) en de afwas kon ik eindelijk verder vertalen. En weer viel heel die spanning van mij af.

Ik ga nu trouwens nog een uurtje verder doen! Vrienden die nog een mail van mij verwachten, sorry, maar ik antwoord morgen wel!

Twijfels

Terwijl ik vandaag de bibliotheek onder handen nam, de wasmachine nog eens liet werken, de was te drogen hing, kookte, afwaste en de keuken even dweilde, dacht ik na over al die documenten die ik gisteren heb teruggevonden.

Beter dan ze elk apart in een insteekhoes op te bergen, zou ik ze scannen, besloot ik. Alleen... onze scanner is verbonden met de pc van Roger en dan moet ik weer aan hem vragen of hij zich daarmee wil bezighouden terwijl hij zoveel andere zaken te doen heeft.

Nee, weer geen wandeling. Veel wind nog steeds... maar vooral, tegen dat ik klaar was met die huishoudtaken, belde Hendrik bijna een uur met Roger, in verband met een gordijn dat hij wilde ophangen. Als Roger, zoals ik, de gewoonte had rond te lopen tijdens het telefoneren, had hij vanzelf voldoende beweging gekregen... maar Roger doet dat niet.

Terwijl ik dit schrijf, voel ik nog steeds een koude tocht achter mij bij elke windstoot!

O ja, nog steeds geen nieuws van de aannemer! Gelukkig zijn er op het eerste gezicht niet meer dakpannen of golfplaten weggevlogen gisteren!

Oude foto's en brieven

De wind is deze avond eindelijk gaan liggen nadat hij weer de hele dag had geraasd. We bleven dus nog eens een hele dag binnen.

Gisteren had ik het met Hendrik tijdens onze "dampsessies" onder andere over het opruimen van dit huis. Hij herinnerde me eraan dat Roger en ik hier ook nog heel veel "schatten" van onze kinderen herbergen.
'Misschien moeten zus en ik eens onze spullen komen ophalen?' stelde Hendrik voor. Dat hij het niet had over zijn broertje Zeger is omdat die daarvoor geen plaats heeft op zijn studio. Zolang Roger en ik (hier) leven, mogen die zijn "schatten" dus zeker hier blijven.

We brachten dus de dag nog eens binnen door. Ik liet de wasmachine een paar keer draaien, zorgde voor het avondmaal (roodbaars met prei, ui en zoete aardappel na weer een groentesoep) en ruimde wat op.

Tijdens dat opruimen herinnerde ik me dat er niet alleen op zolder en in hun respectievelijke kamer spullen van onze kinderen liggen maar dat, in de salon, enkele laden van de "kast met dertig schuiven" (die Roger heeft gemaakt) spullen van hen bevatten.

Dus nam ik een kijkje in die laden... en viel ik ook op een heel dikke map met oude foto's, feestmenu's, kaartjes en brieven... van onder andere mijn grootmoeder, mijn oom Theo, mijn Nononc, mijn moeder enz. 

De brieven aan mij gericht zijn opgeborgen in telkens aparte archiefdoezen, per afzender. Hier gaat het over enkele brieven van bijvoorbeeld mijn oom missionaris gericht aan mijn grootmoeder van vaders kant, aan mijn tante Béatrice, enzovoort. De foto's zijn foto's die ik links en rechts kreeg (omdat men wist dat ik ze zou bijhouden).

Blijkbaar heb ik destijds nooit de tijd gevonden om al die zaken te ordenen en was ik uiteindelijk vergeten dat ik ze had opgeborgen in die schuif.

Eigenlijk is het niet erg dat ik daar niet vroeger werk van maakte. Ik weet ondertussen dat zus Bie nog brieven heeft teruggevonden die mijn vader naar Nany schreef in de periode dat hij zonder haar in Matadi verbleef (tussen juni 1960 en september 1960). Brieven die ze me ook gaat geven.

Als ik jaren geleden de brieven, foto's, enzoverder, die ik vandaag terugvond, had geordend, was alles waarschijnlijk chronologisch in een klassieke fotoalbum terechtgekomen en zou ik er nu die brieven, die ik binnenkort van zus Bie krijg, niet meer kunnen tussenvoegen.

Ik zal eens beginnen met al die documenten zo chronologisch mogelijk te rangschikken!

Naar Wiemla en Jef

Vandaag werden we om 15 uur verwacht bij de ouders van Debby. Terwijl we er naartoe reden, kreeg ik een oproep van Hendrik: of we hem en Debby om 15:18 uur kwamen afhalen aan het station van Heist op den Berg.
Toen we bij Wiemla en Jef aankwamen, stelde Jef voor zelf onze kinderen te gaan halen.

En ondertussen troonde Wiemla me mee naar haar kamer waar ze me haar prachtige outfit voor haar nakende verjaardagsfeest toonde.
Roger en ik zijn ook uitgenodigd op dat feest maar we zijn die dag niet vrij.

Hendrik en Debby kwamen aan, we praatten wat met Eddy, de broer van Debby, er kwam een DJ langs en Debby wilde enkele verrassingen voor Wiemla met hem regelen. Ondertussen hielp ik Wiemla de vaatwasser leeg te maken, waarbij vooral de bestekken nog eventjes moesten afgedroogd worden, en het een en ander te bereiden voor het avondmaal.

En dat werd weer heel lekker! Wiemla is immers een Surinaamse, van Indiase afkomst. Haar gerechten zijn dus meestal heerlijk exotisch. Vooral haar soep vond ik superlekker. Ik heb het recept ervan deze avond opgezocht: een geliefd gerecht onder Surinamers, lees ik, maar van Javaanse oorsprong.

Tegen 20:15 uur brachten wij Hendrik en Debby terug naar het station en reden we daarna naar huis.

Het is al opnieuw beginnen te waaien, merkten Hendrik en ik telkens als we even buiten gingen dampen. Hopelijk krijgen we morgen niet de aangekondigde storm!

Thuis vond ik onder andere een mail van vriendin Denise. Ze had gelezen dat met de hand afwassen milieuvriendelijker is dan het werk te laten doen door een vaatwasser. Daar ben ik zelf al een poosje van overtuigd... en ik denk ook dat het sneller gaat (tenminste zolang we het hebben over de dagelijkse vaat voor ons tweetjes): op de tijd bijvoorbeeld dat de bestekken in de vaatwasser worden geladen, heb ik die al lang afgewassen en Roger afgedroogd.

Over syntaxis en onderwijs

O ja, gisteren ben ik vergeten Karel te zeggen dat ik minstens één boek van Jos Vandeloo goed vond... en kon hij mij geen antwoord geven op mijn vraag over vervoegde werkwoorden waarna je een "te" moet zetten voor een infinitief.

Karel is germanist en gaf vroeger les Duits en Nederlands. 'Ik ben niet echt een taalkundige,' zei hij, 'en ik probeerde altijd de lessen syntaxis tot een minimum te herleiden'.

Oké, dat is waarschijnlijk de reden waarom ikzelf zo weinig heb geleerd over Nederlandse spraakkunst: leraars die het zelf niet echt wisten omdat ze de taal intuïtief correct spraken.

Voor mij, als Franstalig (geworden) meisje, was dat echter niet vanzelfsprekend toen ik, na Congo, had gekozen voor een Nederlandstalige school: ik heb zelf "mijn" grammatica moeten "maken" en zeker wat betreft die syntaxis; de Nederlandse zinsbouw is immers heel verschillend van de Franse!

Maar kom, die syntaxis heb ik me uiteindelijk min of meer toegeëigend, alleen weet ik nog steeds niet precies, na al die jaren, wanneer ik wel of niet "te" moet zetten voor een infinitief!

Uiteraard dacht ik dat Google uitkomst zou brengen en vandaag ging ik even op zoek... en viel ik op dit. Niet te doen, die regels, inderdaad!

Wat een verschil met Frans waar de grammatica (ik denk onder andere aan Grevisse die ik "uit het hoofd" moest leren en die ik, met mijn slecht geheugen, heel gemakkelijk onthield omdat alles zo logisch leek) gewoon zegt: dit is de regel en dat zijn de uitzonderingen!

Naar de Standaard

De zon scheen en het leek niet te koud. En... we wilden al een poosje iets kopen in de Standaard.
'Waarom gaan we nu niet?' stelde ik na een paar huishoudtaken voor, 'als we de auto aan de rand van de stad parkeren heb je meteen voldoende beweging gekregen'.

We reden dus naar Sint-Truiden, parkeerden de auto aan de rand van de stad en liepen naar het centrum. Het was inderdaad niet echt koud maar er stond weer zo'n koude wind! Onderweg hield Roger af en toe halte om de etalage van een of andere winkel te bekijken maar over het algemeen liep hij weer zo snel dat ik moeite had om hem te volgen.

Op de Grote Markt was het kermis en het viel me op dat die veel minder lawaai produceerde dan destijds de Sinksenfoor in Antwerpen. Op straat kwamen we geregeld goed geluimde keuvelende mensen tegen en weer dacht ik bij mezelf dat ik wel zou kunnen wonen in die stad.

In de Standaard waren de boeken die ik zocht (ik wil ze binnenkort cadeau geven aan de schoonmoeder van dochterlief) niet voorradig maar men bestelde ze meteen voor ons. Volgende week moeten we dus teruggaan. Ik kocht nog snel een paar thrillers voor de schoonvader van dochterlief en we verlieten de winkel (nadat we even geaarzeld hadden of we het nieuwe boek van Jeroen Brouwers zouden kopen maar uiteindelijk besloten we dat toch maar niet te doen, want we hebben nog veel kosten voor de boeg).

We liepen terug naar de auto... maar dat was tegen de wind in en hoogst onaangenaam. Toen we de auto bereikten, tintelden mijn oren pijnlijk!

'We zullen nog even rondlopen in de Kringwinkel,' stelde Roger voor. En daar liet hij zich wel verleiden door een boek over politiek (ze zijn daar immers veel betaalbaarder).
Ikzelf heb een boek van Lambert Swerts in mijn handen gehad, weer in de rekken gelegd, weer eruit gehaald, erin gebladerd, weer neergelegd, aan Roger doorgegeven, die, bijna tegelijk met mij, zei: '2 euro voor een boek dat zo gehavend is, is wel bijzonder duur'. (We bedoelden "voor in een Kringwinkel" uiteraard).
We kochten het dus niet. En reden naar huis waar ik nog een half uurtje met Nany belde.

Die zich heel gelukkig voelde: ze had haar middag doorgebracht bij tante José, met wie ze onder andere, bij een paar glazen wijn, herinneringen had opgehaald.

Terwijl ik na het avondeten afwaste, bedacht ik dat ik dat boek van Lambert Swerts (dat is de vader van Emmy Swerts zaliger) wel had moeten kopen: het ging over verschillende Limburgse auteurs, waaronder Lod Lavki.

Nog steeds geen nieuws van onze aannemer... en er wordt alweer (misschien?) een storm verwacht dit weekend!😒

Van "De Brug" naar de "Engelenburcht"

Afspraak in het Leuvense met vriend Karel vandaag. Zoals meestal gingen we samen met hem eten in "De Brug" in Herent. Weer heel lekker, niet te duur maar te copieus voor Roger en mij (niet voor Karel).

Terwijl we daar bijpraatten, begon het opnieuw te regenen en te waaien: weer geen wandeling! In de plaats reden we naar de "Engelenburcht" in Tildonk, waar we nog wat dronken en verder praatten tot ongeveer 17 uur. Geregeld zaten we daar helemaal alleen, wat niet onaangenaam was (het is er heel rustig en gezellig)

Eigen foto's

Foto gemaakt door Karel

We brachten uiteindelijk Karel terug naar zijn flat en reden naar Haspengouw in de gietende regen, langs een heel drukke E40.

Onderweg dacht ik nog aan Karel die deze avond niet meer, zoals vroeger, zijn dag zou kunnen vertellen aan Colette.
Over die eenzaamheid klagen veel weduwnaars/weduwen die we kennen... en ik vroeg me af of Roger en ik ons in hun geval even eenzaam zouden voelen. In het naar huis rijden hebben we immers geen drie zinnen uitgewisseld. Nee, niet omdat we boos waren op elkaar, gewoon omdat we niets speciaals meer te zeggen hadden!
Nu, het is niet omdat we allebei weinig praten dat ik graag snel afscheid zou willen nemen, integendeel!😉

Verjaardag van mijn Nononc zaliger

Roger was naar Heks, om te helpen spullen van Heemkunde Groot Heers in te pakken voor de verhuizing.

Ondertussen typte ik nog bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over.
Vandaag kwam ik aan het huwelijk van "Nononc" met mijn tante-vriendin Françoise op 6 mei 1967. Toevallig is vandaag ook de dag dat Nononc 81 jaar zou zijn geworden!

Maar Nononc verjaart niet meer, sinds zijn 79 jaar heeft de tijd geen vat meer op hem. In gedachten zie ik hem al lachen daar, aan de andere kant: 'Nu is er nog maar 9 jaar verschil tussen ons!'

Vertaling van Carrefour

Boodschappen vandaag en, hoewel het niet echt koud was, geen wandeling daarna wegens weer een  veel te koude wind.

Wel vlak voor het avondeten een half uur rondgelopen met de telefoon aan mijn oor en naar Nany geluisterd die nog steeds heel blij is in dat rusthuis.

Na het avondmaal enkele mails beantwoord, waaronder een paar van Hendrik. Hij schreef me onder andere over een Carrefour-vertaling die voor nogal wat hilariteit zorgde op Twitter" ("Google heeft nog veel werk voor de boeg met zijn vertaaldienst", kon je onder andere lezen).

Hendrik had echter, na die hetze, de vertaling door Google laten maken... en die was zo goed als perfect.

Ik antwoordde hem dat ik een poosje geleden hetzelfde had gelezen als hij... en hetzelfde als hij gedaan.

Ik liet de tekst vertalen door Google én door Deepl. Allebei gaven ze een bijna perfecte vertaling (en de enige fout bij de twee automatische vertalingen was dat ze het woordje "we" vergaten... maar dat ligt aan de Franse zinswending)!

Hieronder een foto van de originele vertaling van Carrefour (gekregen van Hendrik):

En dit is de vertaling van Google (ook gekregen van Hendrik):

Geef toe, het resultaat valt enorm mee! Er werd zelfs rekening gehouden met de context, wat de oorspronkelijke vertaler niet deed!

Eigenlijk had ik daarover al vroeger moeten bloggen! Maar ja, blijkbaar was ik het vergeten... of wilde ik het onbewust negeren?
Want goed nieuws is dat niet echt voor ons beroep! Ik heb immers al opgemerkt dat die automatische vertaaldiensten ook heel goede resultaten leveren bij veel ingewikkeldere teksten!

Reclame voor de KVLS: schrijven in groep

Dat is eigenlijk niets voor mij maar de KVLS biedt het aan (ik kopieer hieronder de uitnodiging die ik daarvoor een poosje geleden kreeg):

"Nieuw! Schrijven in groep

De leden van KVLS kunnen eens per maand in het wondermooie Prinsenhof hun pennen slijpen en hun inspiratie laten opborrelen. We schrijven in groep, stil en elk voor zich, aan onze gedichten, onze columns, onze vuistdikke trilogie, het maakt niet uit. Vergelijk het met het hippe Slow Reading, maar dan qua schrijven.

Na een tot anderhalf uur leggen we de pennen neer of laten we het toetsenbord los, en bespreken we in groep het resultaat. Uiteraard met respect voor eenieders creatie: opbouwende kritiek en feedback dus.

We denken dat het leuk zal zijn, en een meerwaarde kan betekenen voor onze literaire ontwikkeling.

Waar: Kasteel Prinsenhof, Prinsenhoflaan 21, Kuringen

Data: donderdag 5 maart 2020 om 18.30h; donderdag 2 april 2020 om 18.30h

Tegen een luttele vergoeding zijn water, koffie en gebak verkrijgbaar.

Inschrijven bij Edith Oeyen, edithoeyen@telenet.be."

Als het iemand van mijn schrijvende kennissen interesseert, en je hebt de minste link met Limburg, word gerust lid van de KVLS zodat je kunt deelnemen aan die gezellige schrijfsessies in dat kasteel!

Nee, ik ben niet aan het zwanzen (sorry, Antwerps woord, denk ik): ik kan me heel goed inbeelden dat sommige schrijvers nood hebben aan een aparte plek om te schrijven, net zoals sommige schilders een apart atelier moeten hebben.

Ik had geantwoord aan Edith, de voorzitster van de KVLS, dat op commando schrijven niets voor mij is. Oké, dat doe ik wel met vertalingen en redactiewerk (waar ik ook heel fel kan van genieten) maar dat betekent nog niet dat ik in mijn vrije tijd graag op één bepaalde dag en één bepaalde plaats graag ga schrijven samen met andere mensen.

Nee, geef me maar mijn hoekje in onze werkkamer waar ik mijn inspiratie wel zal volgen (of niet) en enkel wanneer het me echt past.

Ik probeer het mij in te beelden, wat dat betekent, in dat kasteel een avondje gaan schrijven. En ik merk dat ik het me eigenlijk niet kan inbeelden.

Ik ben zelf het liefst helemaal alleen als ik schrijf (nu ook: Roger is al gaan slapen, al hindert mijn liefje me praktisch nooit... daarom onder andere zijn we zo graag samen, vermoed ik) en ik vrees dat ik in dat kasteel alleen schrijvende mensen zou zitten te observeren!

Ik weet echter dat veel mensen daar helemaal anders over denken, en echt, schrijvende vrienden, het volstaat dat je een link met Limburg hebt en een boek of tekst (desnoods in eigen beheer, in een tijdschrift of online) hebt gepubliceerd om lid te worden van de KVLS en in groep te kunnen schrijven!

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik voel dat die formule niets voor mij is! O ja, ook heel belangrijk: ik kan nog steeds niet schrijven zonder ondertussen te "dampen" en ik vrees dat we in dat kasteel wel zoetigheden krijgen aangeboden maar niet mogen roken!

Zorgen

Nog steeds vrij veel rukwinden vandaag en daarbij regen en hagel. En... vorige nacht zijn er enkele dakpannen weggewaaid, merkten we. Daarbij las ik dat we volgend weekend al een volgende storm mogen verwachten...

We konden de aannemer nog niet bereiken (ik weet het, hij heeft het superdruk). Maar die daken zouden zo snel mogelijk moeten hersteld worden.

Roger en ik vroegen ons vandaag af of het de moeite is die lelijke vrijgekomen muur achteraan onze tuin te laten "kaleien". Dat kost heel veel! Misschien, opperde ik, is het verstandiger er en klimplant tegen te laten groeien?

Sinds we mijn moeder hebben helpen verhuizen (ik geef toe, Roger en ik hebben niet veel gedaan) en we Paul B. bezochten, vragen we ons steeds vaker af hoe lang wij nog hier kunnen blijven wonen. Roger is nu 76, Paul B. is 80 en woont al 5 jaar in dat rusthuis.

Als we ooit verplicht zijn te verhuizen, zullen we dit huis moeten leegmaken (en als we hier kunnen blijven wonen tot aan ons overlijden, zullen daarna de kinderen daarvoor moeten zorgen).
We (vooral Roger, inderdaad) hebben zoveel verzameld dat we zelf niet goed weten hoe aan dat leegmaken te beginnen, laat dus staan dat de kinderen het zullen weten.

Ik stel al een hele tijd aan Roger voor samen systematisch van zolder tot kelder na te gaan wat we echt willen behouden... maar ik voel heel goed aan dat hij eigenlijk nog helemaal geen zin heeft om afscheid te nemen van al zijn "verzamelde schatten"!

Uiteraard maakten we weer geen wandeling vandaag: veel te nat,  te veel wind, hoewel niet echt koud. Deze avond moest Roger wel echt😊 naar de huisarts (routineonderzoek).

Prachtige zondag ondanks "Dennis"

Weer te weinig beweging vandaag en dat is de fout van storm Dennis.
Weliswaar iets minder hevig dan Ciara maar heftig genoeg opdat we ons niet of amper naar buiten durfden te wagen.

De hele dag hoorde ik de wind gieren en golfplaten rammelen. We zijn nog niet gaan kijken of er schade is (want daarbij heeft het ook praktisch de hele dag geregend).
Het werd wel 16°C: jammer dus dat we geen wandeling konden/durfden (te) maken*, want morgen wordt het weer kouder.

Het werd dus een dag vol lectuur. Onder andere dit. Ja, dat is een video, maar, omdat het in het Engels is, stel ik "ondertitels" in, zodat ik vooral kan lezen. Ik begrijp geschreven Engels immers veel beter dan gesproken Engels. En ook dit, maar dat vond ik al veel moeilijker (al las ik ook de ondertitels). Ik ben immers niet wetenschappelijk genoeg geschoold!

Ik las natuurlijk nog andere zaken, vooral in tijdschriften, bekeek enkele vlogs, chatte even met Wiemla (de moeder van Debby, bij wie we binnenkort zijn uitgenodigd, samen met Hendrik en Debby).
Roger en ik praatten een beetje met elkaar over onze lectuur. Ik beantwoordde ook enkele mails (onder andere van zus Bie die vandaag, samen met broertje en schoonzusje, nog wat heeft weggewerkt in Nany's appartement) en deze avond zorgde ik voor het avondmaal.

We hadden bij de laatste boodschappen, in plaats van diepvries soepgroenten, diepvries wokgroenten gekocht. Daar maakte ik een soep van die opvallend lekker was. Daarna aten we bloemkool die ik heel even, in roosjes verdeeld, had laten koken en daarna, samen met gemengd gehakt had laten gratineren (uiteraard nadat ik er geraspte kaas had over gestrooid). Dat gerecht was gewoon heerlijk!

En ik heb nog, samen met Roger een tekst voor de werkgroep WO I-II nagelezen. Een job waar ik echt in opga.
Nee, ik kreeg geen wroeging! Ik zei al enkele keren dat ik op zondag "slaafs werk" vermijd. Een restant van mijn katholieke opvoeding natuurlijk (maar ook een manier om mezelf minstens één vrije dag per week te gunnen)... maar teksten nalezen en redigeren (zeker als ik een zee van tijd heb) en koken vind ik zeker geen slaafs werk.

O ja, deze ochtend kwam de aannemer langs terwijl ik onder de douche stond. Hij zal zorgen dat Rogers houtatelier opnieuw een dak krijgt (tenminste als onze verzekering zijn bestek aanvaardt).

Eigenlijk werd dit, ondanks het gebrek aan beweging, een prachtige zondag!

* Weer een taalvraag. Je zegt "ik kan geen wandeling maken" maar "ik durf geen wandeling te maken". Waarom bij "kan" geen "te" en bij "durf" wel "te"? Wie kan me dat uitleggen?

Over Paul B. en mijn grootvader zaliger

Om 15 uur hadden we vandaag een afspraak met Paul B. in het café "Sportlokaal" in Heers. Een café waar Roger en ik nog nooit waren binnengegaan maar dat gezellig... en weer niet duur bleek. Een echt volkscafé (jammer genoeg zonder terras, wel met een rookruimte) waar Paul op ons wachtte met een paar kameraden en zijn broer.

Het was een heel aangenaam weerzien. We dronken wat (koffie en Cola zero voor hem, koffie of deca en bier voor ons), haalden herinneringen op aan de tijd dat we geregeld samen op stap gingen, hij vertelde over alle mensen die hij op bezoek krijgt (waarvan we er veel kennen), over zijn boeiende bezigheden en uiteraard over het verleden van Heers.

We brachten hem iets over 17 uur terug naar het rusthuis waar hij een gezellige kamer heeft, groter dan die van mijn moeder Nany, met uitzicht op een groot terras en een nog aan te leggen tuin. Hij voelt zich daar goed, zegt hij: het lijkt wel of hij op hotel is (hetzelfde zei mijn moeder onlangs).
We beloofden hem bij de volgende afspraak samen pannenkoeken te gaan eten.

De laatste dagen had ik een discussie met een vriendin via mails. Ik beweer dat uit een ongeluk iets goeds kan voortkomen en zij beweert van niet ('een ongeluk komt nooit alleen'). Ik zocht voorbeelden... en gisteren besefte ik ineens dat als mijn grootvader van moeders kant niet jong was verongelukt, ik er nooit was geweest.

Als we er van uit gaan dat zus, broertje en ik "iets goeds" zijn😉, kon ik vriendin geen frappanter voorbeeld geven, dacht ik.
Immers, als de vader van Nany niet onder die trein was terechtgekomen, had mijn "marraine" nooit kamers aan studenten hoeven te verhuren om te overleven... en was mijn vader tijdens zijn studies nooit bij haar terechtgekomen als "kotstudent". Hij had dan nooit Nany ontmoet en zus, broertje en ik waren er nooit geweest!

Terwijl ik dat besefte (eigenaardig dat ik daar nooit vroeger op kwam!) bedacht ik ook dat als we inderdaad geïncarneerde "zielen" zijn, de ziel van mijn grootvader waarschijnlijk heeft gekozen voor dat droevige lot om toe te laten dat er kinderen zouden geboren worden uit de ontmoeting tussen mijn vader en Nany.
En nee, er was anders echt geen mogelijkheid dat mijn vader en mijn moeder elkaar zouden ontmoeten: hun leefmilieu's waren veel te verschillend!

Uiteraard voelde ik me ineens ontzettend dankbaar tegenover die grootvader die ik nooit heb gekend!

Ondertussen hoor ik opnieuw de wind gieren rondom ons huis. Voor morgen wordt weer  storm voorspeld... hopelijk vliegen er niet opnieuw golfplaten weg!

Luie dag

Hoewel dat niet echt de bedoeling was!

Nadat ik eindelijk nog eens had gestreken, wilden we iemand bezoeken.

Paul B. kwam vroeger heel vaak onaangekondigd langs, we gingen dan samen het een of ander bezoeken, dronken een biertje en hielden interessante conversaties. Ook wij gingen soms naar hem, streelden zijn lieve ezels en bewonderden zijn enorme collectie boeken.
En dan hoorden we ineens niets meer van hem... en wij waren niet de enigen in dat geval, vernamen we van kennissen.

Na een poosje verscheen hij weer ten tonele. En nog iets later vernamen we dat hij in een rusthuis zit (ik weet het, zusje, nu noemen ze dat anders, een RVT?). We probeerden een afspraak met hem te maken... maar hij had geen tijd. En ik weet, via Facebook, dat hij nog steeds heel druk bezig is.

Roger en ik waren dus van plan hem vandaag een bezoekje te brengen. Nany (met wie ik een half uurtje belde vandaag) vertelt me immers hoe blij ze is met elk bezoek.
Ja maar... Paul B., zou die ook blij zijn met onverwachts bezoek, vroegen we ons ineens af!
Dus stuurde ik hem een berichtje. Nog steeds geen antwoord gekregen, dus vraag ik me af of hij gediend is van een bezoek.

Door al dat twijfelen was het 15 uur geworden. Roger sprak nog steeds niet over een wandeling... en ik dacht bij mezelf dat het waarschijnlijk te laat was geworden: om 17 uur werd hij immers verwacht bij de dokter (een routinebezoek).

We lazen wat, ik beantwoordde een paar mails,  las nog een tekst na voor de werkgroep WO I-II en om 16:30 uur vraag ik me af of Roger zijn afspraak niet is vergeten.
Ik spreek hem er over aan... en blijkt dat ik me vergis!!! Hij moet pas maandag naar de dokter! Oei... want het is niet de eerste keer dat ik iets vergeet of me vergis de laatste tijd!

Terwijl ik dit schrijf, krijg ik (toevallig) een antwoord van Paul B.: we hebben voor heel binnenkort afgesproken!

Deze avond ook een uitnodiging gekregen van Zeger voor een nieuw optreden van de "Reizende Reiger" binnenkort. Helaas (en Zeger wist het eigenlijk al), we zijn die dag weer niet vrij!

Nogmaals over schoonmaken

Het was de beurt aan de keuken vandaag. Tegen mijn zin! Ik kan echt niet genieten van dat schoonmaken, ik heb er zelfs een hekel aan... en toch probeer ik mezelf te overtuigen dat ik daardoor een paar uur gezonde beweging krijg (ik gebruik immers geen schoonmaakmiddelen meer, behalve heel soms lijnzeep bij het dweilen).
Dat het nuttig werk is, weet ik ook. Maar ik kan er echt niet in opgaan.

Ik herinner me dat zus Bie en ik tijdens onze jeugd heel veel in het huishouden moesten helpen (en terwijl ik mijn vroegere dagboeken overtyp, merk ik dat het inderdaad nog meer dan "heel veel" was). Toen al had ik een afkeer van dat soort werk. Het enige wat ik er goed aan vond, was dat ik uren in stilte kon werken en ondertussen over heel veel zaken kon nadenken of zelfs gewoon dagdromen zonder dat men het mij verweet.
Het  probleem was toen wel mij na de taak te proberen te herinneren waarover ik had nagedacht om het te kunnen noteren in mijn dagboek.

Nu echter is er niemand meer die me berispt als ik zit of sta te dromen of te mijmeren en ik heb dus niet meer het huishouden nodig om mezelf dat plezier te gunnen.

Na de schoonmaak reden we naar Sint-Truiden waar ik e-liquids wilde kopen en daarna wat rondlopen. Helaas, het begon weer te regenen zodat we uiteindelijk alleen wat rondliepen in de Kringwinkel.

Maar... deze avond, na het avondmaal en de afwas (nog steeds met de hand!) kreeg ik van Michel M. weer twee na te lezen teksten (in verband met Wereldoorlog II) doorgestuurd.
Dat doe ik veel liever dan keukens schoonmaken!

Schoonmaken

Vandaag was het de beurt aan de salon. Meer dan twee uur hebben we daaraan besteed. En weer vroeg ik me af waarom we die zo overladen.
Maar... als we daarna klaar zijn met schoonmaken, voel ik weer dat het knus is, zo'n beetje overvolle kamer!

Roger is ook lang bezig geweest in zijn atelier. Hij heeft geprobeerd zijn houtmachines te beschermen tegen de regen. De aannemer heeft immers nog niet van zich laten horen (ik weet dat hij enorm veel werk had na de storm)... en ondertussen geraken die golfplaten natuurlijk niet vervangen.

Ikzelf heb eindelijk nog eens gebeld met V. Een gezellige babbel en ik bedacht dat ik dat meer moet doen: V. leek er ook van te genieten. Ik ben echter altijd zo bang mensen lastig te vallen!

O ja, deze avond een mailtje van Hendrik die me er aan herinnerde dat deze blog 10 jaar bestaat. Ik had er wel aan gedacht op 7 februari! 😄

Weer te weinig beweging voor Roger

Het heeft immers weer de hele dag fel gewaaid, geregend en gehageld.

We deden wel onze wekelijks boodschappen, wat zorgde dat Roger toch een paar uur zijn pc verliet en een beetje beweging kreeg.
O sorry, ik vergat dat hij deze ochtend, heel vroeg voor ons doen, naar Heers reed (ja, oké, rijden geeft inderdaad weinig beweging), waar hij een afspraak had met Michel M. en Ludo D. in verband met het nieuwe lokaal van Heemkunde. En dat Roger daar noch Michel noch Ludo trof, omdat hij zelf 5 minuten te laat aankwam (althans, dat is wat Roger me vertelde).

Na ons heel lekker - al zeg ik het zelf - avondmaal (onder andere eindelijk nog eens spinazie met ui, look, kikkererwten en een spiegelei door Roger op het ultieme moment gebakken) nog vrij lang gebeld met mijn moeder Nany (en ik heb gelukkig de gewoonte rond te lopen terwijl ik telefoneer: ik kreeg dus toch nog een beetje beweging).

Ze blijft zich heel goed voelen in dat rusthuis, ontdekt er mensen die ze vroeger sporadisch heeft ontmoet of zelfs iets beter heeft gekend zoals bijvoorbeeld "onze" vroegere slagersvrouw.

Dat was toen we in 's Gravenwezel woonden. De slager kwam één keer per week vlees aan huis leveren (Nany vroor het vlees voor de volgende dagen in). Meestal was het de slagersvrouw die  langskwam... en die een babbeltje deed met Nany. Met als gevolg dat ik al eens ging babysitten op haar kinderen!
Dat herinnerde Nany zich heel goed: haar lange termijngeheugen lijkt nog helemaal niet aangetast!

Ze heeft wel weer last van enkele vrij onschuldige kwaaltjes... en vertelde me ook dat "tante" José (90 jaar sinds 2019) ook kampt met een paar gezondheidsproblemen. Taaie mensen lijken die van mijn moeders generatie!

O ja, Roger kreeg tijdens onze boodschappen een telefoontje van de verzekering. De afgewaaide golfplaten mogen vervangen worden maar eerst moet de verzekeringsmaatschappij een bestek krijgen. Daaromtrent heeft Roger deze avond naar de aannemer gebeld terwijl ik voor het eten zorgde.

Omdat ik toen ik de keuken bezig was en hij in de salon of onze werkkamer telefoneerde, weet ik niet of Roger tijdens dat gesprek een beetje rondliep of zoals gewoonlijk aan zijn pc of op de sofa zat! 😉

Tweede keer Berkeshof

De hele dag kregen we nog vrij hevige rukwinden en veel regen: we zijn de eventuele schade in de wei maar niet gaan opmeten. Wel hebben we gemerkt dat van Rogers houtbewerkingsatelier ook enkele golfplaten zijn weggeblazen.

Roger belde de aannemer die nog deze avond langskwam. Morgen bellen we de verzekering en daarna brengt de aannemer dat allemaal in orde.

Na de middag hadden we een afspraak met Boudewijn Knevels in "Berkeshof".
Dit is de tweede keer dat Roger en ik dat café bezoeken. Heel gezellig, heel vriendelijke mensen... en niet duur!
Uiteraard praatten we over Ilonka zaliger met Boudewijn, maar ook over zijn leven nu en zijn plannen. Deze keer was het veel minder druk in "Berkeshof". Vermits het regende, nog vrij koud was en er veel wind stond, bleven we de hele tijd aan de bar zitten in tegenstelling tot de vorige keer toen we uiteindelijk naar het terras verhuisden. 

Ik heb dus iets meer dan twee uur aan een stuk niet gedampt... maar heb wel het equivalent van een heel kopje pinda's verorberd!😕

Deze avond, na het bezoek van de aannemer, aten we kliekjes waarna ik keek naar een nieuwe video van Jean-Jacques Crèvecoeur.  Daarin legt hij uit dat hij zich vorige keer vergiste: voor natuurlijke virussen geldt inderdaad dat de meest dodelijke het minst besmettelijk zijn en de meest besmettelijke het minst dodelijk, maar dat geldt niet noodzakelijk voor in laboratoria gefabriceerde virussen.

En ondertussen bleef het waaien, regenen... en kregen we zelfs enkele donderslagen!

Storm Ciara

Buiten een wasje, koken (soep en gegratineerde venkel), enkele mails beantwoorden en een telefoontje met Nany, "niets" gedaan deze zondag (dat wil zeggen, veel gelezen).

De hele dag hoorden we de wind huilen in de tuin, het regende geregeld pijpenstelen, buiten het gieren van de wind hoorden we andere verontrustende geluiden... maar we durfden niet te gaan kijken hoe de situatie is in de wei of de tuin.

Op het binnenplein liggen golfplaten die zijn weggewaaid van op die laatste stal die we toch willen laten afbreken. Of er ergens anders schade is veroorzaakt, weten we nog niet. We vinden de windstoten te hevig om ons naar buiten te wagen.
Als er echter een boomtak op een auto of gebouw was terechtgekomen, zouden de buren ons al gewaarschuwd hebben, vermoeden we.

Ondertussen hoor ik de wind nog steeds huilen en gieren achter mij... en voel ik geregeld een heel koude tocht door de kieren van ons huis binnenkomen.
Ik heb een dikke fleece trui aangetrokken.

Morgen geen wandeling!

Nadat Roger en ik vandaag de werkkamer onder handen hadden genomen (elk zijn kant - en dat levert al veel gymnastiek op, zo vol staat die kamer) en na een snel bezoek aan Action besloten we nog eens te wandelen in Borgloon.

Net geen uur hebben we daar rondgelopen. Van het centrum daalden we via de Stationsstraat tot aan de stroopfabriek.
Onderweg kwamen we het onlangs voor een deel afgebrande gebouw tegen waar, als ik me goed herinner, een interieurwinkel gevestigd was (we zijn er nooit binnen gegaan).

Aan de stroopfabriek draaiden we rechts een straat in waarvan de naam mij ontsnapt, een straat met heel saaie huizen. Na een poosje klimmen, wandelden we een nieuwe wijk in, in de hoop daarlangs een kortere weg naar het centrum te vinden maar helaas moesten we op onze stappen terugkeren: die straat liep dood.

Uiteindelijk klommen we ook naar het centrum terug via de Stationsstraat. Weer kwamen we voorbij dat half afgebrande huis: wat moet het vreselijk zijn iets dergelijks mee te maken!

Eigen foto

Hoewel onze gewrichten weer voelden dat we te weinig bewegen de laatste tijd hadden we genoten van onze wandeling. 'Zodra het minder regent* moeten we toch opnieuw elke dag wat stappen', zei ik tegen Roger.

En dan herinnerden we ons dat er voor morgen een serieuze storm wordt voorspeld. Van wandelen zal er dus weer niets komen!

Roger en ik maken ons wel een beetje zorgen: als de storm "Ciara" even hevig wordt als aangekondigd, bestaat er weer een kans dat er een tak afwaait van een boom uit de wei!

* vandaag wandelden we weer tussen twee regenbuien.

Huishouden

We hebben nog geen beslissing genomen: die laatste varkensstal ook laten afbreken of laten voorzien van een nieuw dak? Eigenlijk gaan Roger en ik akkoord over het feit dat afbreken de beste optie is... maar het is zo moeilijk afstand te doen van zaken die je opstapelde uit verzamelwoede of uit nostalgie!

Terwijl wij twijfelen, liggen hier de afbraakwerken stil. En ligt ons huis er heel vuil bij.
Dus begon ik vandaag toch weer kamer per kamer (één kamer per dag omwille van mijn oude rug) schoon te maken.

Ik begon met de verdieping: de badkamer, de gang, de trap en de hal op het gelijkvloers. Roger stofzuigde, ik zorgde voor de rest.

En weer stelde ik me vragen bij alles wat ik "onderweg" tegenkwam. Op de gang naar de badkamer: oude videocassetten die we waarschijnlijk nooit meer zullen bekijken, oude tijdschriften, cursusboeken van Roger en mij, enkele boeken ook, maar, zoals Elena zegt: die vind je overal hier in huis. In de badkamer: vooral lege parfumflesjes (bewust daar gelaten, want die verspreiden nog steeds een lekkere geur - 'Lekkere geur', zegt Elena vaak als ze de badkamer binnengaat, en dat ligt alleen aan die lege flacons).
En dan voerde vandaag mijn schoonmaak me nog niet naar Rogers boekbindatelier, de kamer van Zeger, Hendrik of dochterlief.

Ik weet dat het (gedeeltelijk) leegmaken van Nany's flat maakt dat ik me zoveel zorgen maak over al onze spullen die onze kinderen uiteindelijk zullen weggooien. Dat komt onder andere omdat ik, sinds de afbraakwerken hier, weet dat je vandaag niet meer alles op een en dezelfde container mag smijten. Je moet immers telkens een aparte container bestellen voor metaal, hout, bakstenen, papier, stro (we hadden nog drie containers stro liggen boven de stallen!), enzovoort.

Allemaal een gevolg van de huidige sorteerwoede - die ik op zich niet slecht vind, want sorteren hebben Roger en ik altijd gedaan -  die heel veel geld kost.

Te duur voor onze kinderen, vind ik! Maar Roger overtuigen zelf afstand te nemen van al die spullen die hij met zoveel liefde heeft verzameld? Dat lijkt me heel moeilijk!

Hoewel... toen we ons huis in Antwerpen (hier een foto daarvan) verkochten, heeft hij niet gemopperd, hoewel al zijn werk in dat huis teniet zou gedaan worden!

O ja, en eigenlijk heeft mijn moeder Nany dat ook niet gedaan onlangs. Vandaag vroeg ze me aan telefoon of ik wist wat er zou gebeuren met haar eetkamermeubels (geërfd van haar schoonmoeder Marie Renwa).  Ik weet dat zus Bie een opkoper op het oog had maar weet niet of ze al naar hem gebeld heeft.

Nu, voor Roger en mij gaat het helemaal niet over meubels maar wel over andere zaken die ons veel meer aan het hart liggen. Zouden we echt niet kunnen beginnen nadenken over wat echt moet doorgegeven worden?

O ja, deze avond op de blog van vriend Guy Missotten een heel interessante en volgens mij belangrijke post gelezen! Interessant, ontroerend, en... wat schrijft hij goed!
Uiteraard heeft Roger zijn laatste mail nog niet beantwoord!

Vergaderingen en grijze haren

Heel zonnige dag vandaag... maar dat hebben we alleen gemerkt van achter de ruiten.
Deze middag was het immers vergadering van de werkgroep WO I-II en deze avond (maar toen scheen de zon niet meer en was het zelfs vrij koud) algemene vergadering van Heemkunde Groot Heers.

Het werd een vruchtbare vergadering deze middag, van 14 uur tot ongeveer 16:30 uur. We hebben al veel teksten die we kunnen raadplegen of bewerken voor ons boek over Heers tijdens Wereldoorlog II... maar moeten wel nog veel opzoekingen verrichten naar de soldaten.

Daarna reden we naar huis waar ik snel zorgde voor het avondmaal, nadat ik al even snel nog een paar huishoudwerkjes had afgewerkt en nog een tekstje had nagelezen.
Zegt Roger ineens tegen mij: 'Ik heb tijdens de vergadering opgemerkt dat je veel grijze haren begint te krijgen!'.
Tja, zeg, ik ben dan ook 70 jaar!

Ikzelf zie dat grijs haar niet omdat het aan de achterkant van mijn hoofd groeit. Roger moet er soms wel op kijken... dus nadert nu het uur der waarheid. Ik had altijd gezegd dat ik mijn haar nooit zou laten verven. Afwachten nu of Roger binnenkort niet zal smeken dat ik het wel laat verven! Hoewel... ik denk dat ik dan nog liever voor een pruik ga!

Om 19:15 uur waren we aanwezig in het heemkundelokaal in Heks. Michel M. (die ook op de middagvergadering was) en Ludo D. ontvingen ons. Ludo had gezorgd voor bier, koffie... en zelfs thee omdat hij weet dat ik meestal thee drink. Ongelooflijk lief vind ik dat!
De anderen - al of niet bestuursleden - begonnen weldra binnen te sijpelen en iets over 19:30 uur kon de algemene vergadering beginnen.

Na het officiële gedeelte werden er bij een drankje nieuwtjes uitgewisseld. Over onze nakende verhuizing naar een lokaal in Heers omdat het "Lod Lavki"-gebouw, waarin ons huidig lokaal zich bevindt, verkocht wordt. Over zieke en zelfs op sterven liggende leden (er zijn er heel oude bij), over onze toekomstige activiteiten, en zo verder.
Daarna nog een projectie van foto's die Michel M. maakte op de activiteiten van vorig jaar.

Het viel me op dat Roger en ik daar vrij zelden aan deelnamen. Maar ja, ons leven is zo druk! Hoewel... ik heb opgemerkt dat die mannen het vaak nog drukker hebben dan wij! Maar, bedacht ik, zij zijn mannen (ik was weer de enige aanwezige vrouw - vroeger was de echtgenote van Tony zaliger er ook bij, maar die tijd is voorbij) en hebben thuis een vrouw die voor het huishouden zorgt. Hier ben ik de vrouw die ook - weliswaar met wat hulp van Roger en al is het vaak tegen haar zin - een beetje voor het huishouden moet zorgen.
Daar komt nog bij dat ik echt geregeld nood heb aan tijd voor mezelf, zonder verplichtingen of ontmoetingen!

Boudewijn Knevels was ook aanwezig en leek na afloop van de vergadering, iets voor 22:30 uur, geen zin te hebben om naar huis te gaan. Even wilde ik hem voorstellen nog samen ergens iets te  drinken toen hij me vroeg: 'Gaan jullie nu al naar huis?'. Toen bedacht ik echter dat deze dag al vrij zwaar was geweest en spraken Roger en ik met hem af voor volgende week, in hetzelfde café als waar we de laatste keer met zijn Ilonka zaliger een heel gezellige middag doorbrachten.

Over melkproducten

Ik ga jullie niet weer een relaas geven van onze dag met vooral huishoudelijke taken (opruimen, wassen, boodschappen, ...). Tussendoor heb ik wel een paar teksten nagelezen (voor de werkgroep WO I-II maar ook een vertaling. Volgens mij was het een automatische vertaling en die was helemaal niet slecht maar... dat is geen goed nieuws voor vertalers!).

Ik viel ook (weer tussendoor) op dit. De waarheid over melkproducten. Het meeste wist ik al (maar niemand rondom mij wil dat geloven - behalve Roger die een afkeer heeft van melk). Wat ik wel eigenaardig vond: dokter Delabos zegt dat yoghurt ook schadelijk is; terwijl, als ik me goed herinner, dokter Verburgh in "De voedselzandloper" schreef dat yoghurt, evenals kaas, oké is vermits gefermenteerd.

Ik zou wel willen weten wat er nu van is, want ik eet praktisch elke ochtend Griekse yoghurt. En... voortgaan op de officiële raadgevingen heeft geen zin, want zelfs in de nieuwe officiële voedseldriehoek worden alle melkproducten nog steeds ingedeeld in de "niet te vermijden voedingswaren" (macht van de lobby's?) !

Gelukkig gaan Delabos én Verburgh akkoord over kaas en room: die zouden onschuldig zijn. We aten deze avond immers zalm met prei en room na onze groentesoep!😉

Eigen foto

Op bezoek

Weer een dag met veel regen en wind. Echt koud is het niet maar die regen en wind maken dat het vrij koud aanvoelt.
Na enkele huishoudtaken heb ik al die documenten van Nany verder opgeruimd. En tegen 15:30 uur vertrokken we naar "onze" zieke.

Het was ongelooflijk druk op de 313 en de 314! Het is al lang niet meer aangenaam rijden op die snelwegen... maar het wordt de laatste tijd echt heel onaangenaam!

Er is niet veel veranderd met onze zieke die ons, samen met haar echtgenoot, opwachtte in de nu gezellige cafetaria van het rusthuis. We dronken koffie of thee en praatten wat. Dat wil zeggen, we praatten met de echtgenoot... maar ik merk (al veel langer) dat onze zieke alles begrijpt. Ze kan alleen niet mondeling reageren. Haar mimiek spreekt anders soms wel boekdelen! Dat ze blij is ons te zien, is duidelijk. Dat ze gefrustreerd is omdat ze niet kan deelnemen aan het gesprek, is overduidelijk.

En ik... blijf me afvragen of ik het geduld van haar echtgenoot zou kunnen blijven opbrengen! Ik ben immers telkens blij als ik haar zie (ze is zo'n lieve vrouw: ik heb haar altijd heel graag gezien); maar zou ik het aankunnen jaren aan één stuk elke dag uren door te brengen met bijvoorbeeld Roger, moest die ook niet meer kunnen praten of bewegen? En zou hij het kunnen als ik de zieke was?

Ik weet het, Roger en ik zitten sowieso uren zonder praten naast of tegenover elkaar. Maar dan zijn we wel elk met onze eigen zaken bezig... wat uiteindelijk vaak resulteert in toch een kort gesprek over onze bezigheden.

Nee, ik weet niet of ik het zou aankunnen en ik heb ontzettend veel bewondering voor de echtgenoot van "onze familiezieke"!

Deze avond aten we (na weer heel veel drukte op de terugweg) kliekjes: een restje bloemkoolgratin en een restje gevulde paprika's.  Ik heb vlak na het thuiskomen wel soep gemaakt (voor als die restjes niet genoeg zouden blijken) maar daar aten we niet meer van.

Na de afwas (jawel, nog steeds met de hand!) heb ik nog een paar mails beantwoord en daarna gekeken naar dit.
Jean-Jacques Crèvecoeur legt hierin onder andere uit dat heel dodelijke virussen niet heel besmettelijk zijn en heel besmettelijke virussen niet erg dodelijk, dat het Coronavirus noch heel besmettelijk is, noch heel dodelijk: dat het lijkt op een gewone griepvirus. En dat de media ons dus overdreven proberen bang te maken voor een eventuele pandemie van die coronavirus. Hetzelfde las ik onlangs trouwens ook op andere websites. 

Wat is de bedoeling van die bangmakerij, vraag ik me dan af. Een nieuw vaccin aanraden?
Hopelijk wordt dat aanraden binnenkort niet vervangen door "verplichten"!

O ja, en ik las ook een heel interessant artikel over de zaak "Mila" en de islam, hier.
Ik vermoed dat de analyse van Sanctorum, jammer genoeg, juist is!

Mijn avond eindigde ik met het nalezen van een paar teksten (onder andere, als ik goed begrepen heb, van Michel M's vader) voor de werkgroep WO I-II terwijl Roger werkte aan zijn financieel verslag (binnenkort is het algemene vergadering van Heemkunde).

Ik vind het vrij moeilijk een tekst te verbeteren zonder de eigen stijl van de schrijver te verraden maar ik doe dat heel graag!

Omringd door overledenen...

... zo voelde ik me een hele poos vandaag!

Nadat we de boeken (gisteren van bij Nany meegebracht), die we nu dubbel hebben, naar de kringwinkel hadden gebracht en na nog een korte wandeling in Sint-Truiden (het was niet echt koud maar wat een wind weer!) heb ik vrij veel tijd besteed aan het sorteren van de doodsbrieven die mijn moeder had bijgehouden.

Ik heb ze alfabetisch gerangschikt, "vrienden" van "familieleden" gescheiden, nagekeken van wie Nany ook een doodsprentje had bijgehouden, al meteen gemerkt dat ik vaak dezelfde doodsbrief heb maar wel minder doodsprentjes... en het gevoel gekregen dat ik omringd werd door dode mensen!
Bij bijna elke doodsbrief kwamen er immers herinneringen aan die persoon naar boven. Op zich niet onprettig maar je wordt wel telkens weer geconfronteerd met je eigen eindigheid.
Morgen werk ik daar verder aan.

Deze avond, na onze gevulde paprika's, het beantwoorden van enkele mails en een telefoontje met Nany, nog even bezoek gekregen van de aannemer.
We vragen ons immers af of het niet verstandiger is de laatste varkensstal ook te laten afbreken in plaats van die te laten voorzien van een nieuw dak. In feite gebruikt Roger die stal enkel om rommel (nee, oké, niet alleen rommel, maar hij gebruikt niets meer van de inhoud ervan) op te stapelen.

Betalen voor een (duur) nieuw dak waaronder je spullen kunt verzamelen die je kinderen later zullen laten verwijderen in dure containers voor ze de stal laten afbreken lijkt mij eigenlijk al te gek!

Loslaten

Vandaag reden we naar de vroegere flat van mijn moeder waar we broertje, schoonzusje en zus Bie troffen. Plus Nany die ze uit het rusthuis hadden gehaald en deze middag getrakteerd op een etentje.

We zouden die flat zo leeg als mogelijk maken. Ikzelf wilde eigenlijk niets anders dan een schilderij gemaakt door mijn grootmoeder van vaderskant en een eetservies dat nog van mijn grootmoeder marraine was. Uiteindelijk kwam ik echter met veel meer thuis!

Nany vertelde me, terwijl de anderen zaken inpakten, dat ze niet zo'n prettig gevoel had bij dat leegmaken, hoewel ze heel graag in dat rusthuis verblijft. Of ik haar begrijp! Het is zoals zusje Bie me deze avond nog mailde: ik feite ruim je zomaar een heel mensenleven op!

Ineens vroeg Nany me of ik me wilde ontfermen over al de doodsbrieven die ze had bewaard. Ik vond ze in een la en, omdat we geen tijd genoeg hadden om alles na te kijken, graaide ik gewoon alles eruit. Deze avond, thuis, heb ik die inhoud gesorteerd: doodsbrieven, geboorteaankondigingen, huwelijksaankondigingen, condoleance-brieven, wenskaarten, ...
Een van deze dagen voeg ik dat allemaal toe aan verschillende mappen die ik zelf heb aangelegd.

Ik bracht ook kleren mee die mama niet meer draagt en die niemand anders wilde overnemen. Deze avond laat heb ik ze al gepast. Eén rok die ik bijzonder mooi vond (ik dacht al: ziehier: het toeval zorgt dat ik toch iets nieuws heb voor het feest van de schoonouders van dochterlief) is me veel te breed! Echt jammer!

Ik kwam ook thuis met een hoop sieraden, ik die bijna nooit sieraden draag!

Eigen foto

Ik merkte immers dat Nany het erg vond dat niemand die opeiste en nam ze dus maar mee. Misschien probeer ik in het vervolg wat meer van die spullen te dragen, of zou ik aan dochterlief en Debby voorstellen er hun keuze uit te maken?

Nadat we van iedereen afscheid hadden genomen, reden we tegen 17 uur met een paar spullen naar Hendrik en Debby waar we nog een poosje bleven praten over deze middag en plannen maken voor onder andere het Paasfeest dat door omstandigheden bij hen zal gevierd worden dit jaar.

We hadden het onder andere over het feit dat als het onze (ik bedoel dus Roger en ik) beurt is om alles los te laten, zij (de kinderen dus) met ontzettend veel spullen zullen geconfronteerd worden. Zoveel dat het moeilijk zal worden de rommel van de te behouden zaken te onderscheiden. Kon ik Roger maar overtuigen dat het, gezien onze leeftijd, tijd is om te beginnen opruimen!

Uiteindelijk reden we naar huis, met het eetservies van mijn marraine, al die correspondentie, kleren, sieraden... en vrij veel boeken die niemand anders wilde.

Het eetservies hebben we opgeborgen (herinneringen en nostalgie voor mij!) en  de boeken heb ik gesorteerd (en nagegaan welke we al hebben, want die mogen naar de kringwinkel).

Het schilderij van mijn grootmoeder Marie Renwa (de lijst is wel echt versleten en eigenlijk gaat het weer over pure nostalgie bij mij), daar heb ik nog geen plaats voor gevonden. Maar... ik vind er wel een.

Eigen foto's

Terwijl we daarna onze rijke groentesoep met vers gebakken brood aten, dacht ik terug aan Nany die deze middag een paar keer tegen mij zei dat ze het niet zo prettig vond, wat er gebeurde op haar vroegere flat  ("vroegere", want het appartement is ondertussen verkocht), maar dat het moest gebeuren. En dat ze zich desondanks heel gelukkig voelt in dat rusthuis.

En ik dacht aan de dag dat Roger en ik ook alles zullen moeten loslaten!

Ikea

Weer een te koude wind vandaag en veel regen. We besloten nogmaals in Ikea te "wandelen". Net geen uur liepen we daar rond.
Veel volk, dat was minder... maar zoals steeds genoot ik er van de "decors"!

Dit is dat overvolle salon dat mij de vorige keer ook al zo fel aanstond, hoewel ik thuis steeds denk bij het schoonmaken dat ik mijn kamers wat minder moet "overladen". In dit salon mis ik nog enkel wat boeken of tijdschriften.

 

Eigen foto's