Grootmoeder versus onthaalmoeder

Vandaag gingen Roger en ik nog eens babysitten. Elena heeft veel gespeeld, veel gekraaid, met de handjes gezwaaid (dat doet ze tegenwoordig vaak), gelachen, maar kreeg ook om een voor ons onbekende reden geregeld hevige huilbuien. Krampen? Last van groeiende tandjes? Het is zo zielig als je niet weet wat zo’n baby mankeert. Het huilen duurde nooit heel lang, dus erg kan het niet geweest zijn, maar toch…

Omdat Elvira van 16:30 uur tot 20:30 uur in de school moest zijn, heb ik voor het eten gezorgd (in feite alleen sla en tomaten klaargemaakt en aardappelen geschild – Geert zou het vlees bakken). Toen Zeger aankwam, was het eerste wat hij vroeg, na een kusje, of ik echt zelf voor de aardappelen zou zorgen. Hij vindt immers dat ik die niet voldoende laat garen. Ik beloofde hem dat ik ze pas zou op het vuur zetten op het moment dat ik wist dat Elvira zelf een klein half uurtje later zou kunnen oordelen of ze gaar waren. En dat is me gelukt… Maar ikzelf vond de aardappelen iets te bloemig!

Zeger is bezig ons vroeger Antwerps huis te renderen. Hij toonde ons het begin van zijn werk, en het is echt indrukwekkend. Daarna hield hij zich een poosje bezig met zijn nichtje. Ach, Hendrik en Anneke, waarom wonen jullie zo ver van ons? En zeg weer niet dat jullie de enigen zijn die trouw bleven aan Antwerpen hé! Vandaag hebben Hendrik en wij wel even met elkaar gebeld terwijl wij bij Elena waren, en dat was leuk… Maar toch, het zou fijn zijn als jullie er soms bij konden zijn.

Elvira kwam thuis, prikte enkele keren in de aardappelen en toen ze besliste dat ze voldoende gaar waren, gingen we aan tafel. En ik heb echt genoten van het eten (ondanks de wat bloemige aardappelen) en van de wijn die Geert ons serveerde.  Ondertussen speelde Elena voort, als ze weer niet een van haar mysterieuze huilbuien kreeg.

Elvira vertelde me dat ze gisteren met Elena voor de eerste keer naar de onthaalmoeder was gegaan en daar een paar uurtjes samen met haar dochtertje  had doorgebracht. Binnenkort gaat Elena immers een paar dagen per week naar die vrouw.

En allebei bewonderden we die onthaalmoeder. Wij vinden het al zo druk om voor een (in mijn geval destijds voor drie) baby’s te zorgen: zij heeft er geregeld 7 bij zich. Elvira heeft wel een werkvrouw, maar vindt zelf niet de tijd om tussen twee bezoeken van die werkvrouw nog eens het huis schoon te maken. Ikzelf had geen werkvrouw, en kreeg met moeite ons groot huis in Antwerpen elke week een beetje schoon. Wel, die onthaalmoeder maakt haar huis elke dag schoon. Ik heb vandaag met veel liefde en plezier enkele uren met Elena gespeeld, haar getroost, haar eten gegeven, haar verschoond, haar in bed gestopt en zitten luisteren of ze niet wakker werd. Zulke onthaalmoeder moet elke dag hetzelfde doen voor een vijftal à zevental kinderen. En volgens Elvira – daar twijfel ik trouwens niet aan – doet ze dat met evenveel liefde en plezier!
En daarbij heeft  ze nog een hele administratie te beredderen!

Als ik alle activiteiten van zulke onthaalmoeder optel, denk ik dat ze aan een werkdag van minstens 12 uur komt. Voor niet eens zo’n hoge bezoldiging.  En  dat alles goed wetende dat ze die kindjes aan wie ze zich toch wel hecht, geloof ik, helemaal moet afstaan eens ze naar school gaan!

Chapeau!

Over The Dubliners en familie

We gingen vandaag even naar Roger zijn nicht Jeannine. Gezellig, maar met haar broer en dus Roger zijn “kozijn” lijkt het nog niet veel beter te gaan. Oud worden!

En deze avond kreeg ik eindelijk de tijd om een site te bezoeken die Ria Voet mij had aangeraden. Met heel veel inbreng van haarzelf over optredens van The Dubliners. Ik hoop echt dat we Barney weer zullen ontmoeten in oktober!

Ramadan

http://www.metronieuws.nl/columns/jouw-ramadanjournaal-is-top/SrZkhp!iWilVe6iJzvuQ/

Vreren en Otrange (Wouteringen)

Het was koud vandaag! Toch gingen we een uurtje wandelen. Roger wilde naar Vreren: dat was heel lang geleden.

 Foto’s Roger

We liepen een goed half uurtje het veld in en kwamen een ‘hutje’ in een boom tegen. In feite eerder een houten terrasje. Door kinderen gemaakt? De constructie hing wel vrij hoog:

 Foto Roger

Omdat er donderwolken opkwamen (ik ben echt bang van onweer in open veld) maakten we rechtsomkeer voor we een lus hadden kunnen wandelen. En gingen nog even naar de kerk en daarna het kerkhof op. Daar merkten we dat Vreren tot zeker in 1943 Freeren heette!

 

 Foto’s Roger

De boerderij achter de kerk, die al een poosje serieus aan het vervallen was, bleek nu het voorwerp van uitgebreide werken.

 Foto’s Roger

Daarna reden we via Lauw naar Otrange. Langs de landweg daar naartoe merkte Roger appelbomen.  Zoals wij dachten, en zoals een tractorbestuurder, die Roger aansprak terwijl hij appelen plukte, bevestigde:  geplant door de gemeente, en “voor iedereen”. Terwijl Roger heel veel sterappels en sappige Keuleman-appelen plukte, bleef ik in de auto zitten (genietend van een eerste Keuleman die Roger mij had aangeboden). Ik weet niet waarom, maar ik had ineens een intens innerlijk blij gevoel. De zon was beginnen schijnen, en ik, ik dacht terug aan sommige reizen, had een soort innerlijk gesprek met mijn dierbare overledenen, en kreeg daarna een kosmisch gevoel dat ik normaal alleen midden in de natuur ervaar.

En dan reden we naar huis. Waar ik eindelijk de laatste gegevens kreeg voor die monografie die dringend naar de drukker moet.

Borgloon weer

Ik wil Roger aanmoedigen om elke dag minstens een half uur en liefst een uur te stappen. In deze glooiende streek lijkt me dat voldoende oefening voor zijn hart.

Vandaag was het echter weer heel onweerachtig, en ik word niet graag verrast door een onweer als ik midden in de velden zit. Het werd dus weer eens Borgloon.

 Foto Roger

Waar we onder andere deze toch overdreven beschermde poort opmerkten:

 Foto Roger

Echt een mooi stadje, en deze keer waren de mensen die we ontmoetten vriendelijker dan gisteren. We zagen dat op het “Speelhof”, vlak naast de bibliotheek, binnenkort houten constructies zouden opgetrokken worden in het kader van “Kunst in de open ruimte van Borgloon-Heers”. Ik ben benieuwd!  Want “kunst” is vaak niet meer wat ik als kunst beschouw!

Er hingen vandaag duidelijke herfstgeuren en -kleuren in de lucht!

 Foto Roger

“Koffie valt vaak verkeerd” en “Alleen voor liefhebbers”

Deze avond na het eten, tijdens mijn leesuurtje in de relax (met op mijn tong een smeltend blokje heel bittere chocolade) heb ik even gelezen in de twee boeken die ik van Martin Wings heb gekregen.

Veel van de stukjes/gedichten had ik al op zijn site gelezen maar het is prettig ze te herlezen in een '”zetel” zoals wij een luie stoel noemen. Terwijl ik van “Maskers van de zon” vond dat je het boek zou moeten op scherm kunnen raadplegen (om gemakkelijk een item terug te vinden), vind ik het goed dat deze stukjes in boekvorm zijn uitgegeven. Martin noemt zijn boek dan ook een nachtkastjesboek. En dat klopt. De stukjes zijn ontspannend, ondanks hun sarcasme en cynisme. En ik zie me in bed nog steeds niet op scherm lezen. Hoewel, als ik zo’n tablet had?

En, ik heb toch ook nieuwe stukjes ontdekt. Niet gevonden op de website van Martin? Of stonden ze er niet op?

Ik wist bijvoorbeeld niet dat de auteur ook last heeft van hoogtevrees! En zelfs in de auto, iets waar ik gelukkig van gespaard bleef.

Mysterie

Sinds eergisteren geraakte mijn pc niet meer online. Omdat geen van de procedures die eerst Elvira en dan Zeger mij hadden aangeraden hielp, wilde ik wachten tot een van onze experts (zijnde de kinderen dus) op bezoek zou komen en hopelijk een diagnose zou kunnen stellen. En ondertussen zou ik het verder doen met onze netbook. Minder comfortabel maar het is te doen.

Toen we deze ochtend opstonden, merkten we dat er ‘s nachts een stroomonderbreking was geweest. En nadat ik mijn pc herstart had, ging die vanzelf online! Zeer eigenaardig!

Natuurlijk vroeg Roger zich af of ik eergisteren na elke herstelprocedure wel mijn computer opnieuw gestart had. Natuurlijk had ik dat gedaan!

‘Zou het dan toch aan de router gelegen hebben?’, vroeg hij dan. Als de router het laat afweten, volstaat het inderdaad hem even uit en weer aan te zetten. Maar als het aan de router gelegen had, dan had Roger daar toch ook last van ondervonden?

Ik ben blij dat het opgelost is, maar zou wel heel graag weten hoe dat komt!

Foto’s en orde

Roger is er wel in geslaagd via deze netbook aan zijn foto’s te geraken. Wat ben ik toch dom! Omdat de structuur van “mijn netwerklocaties” er hier anders uitziet dan op mijn eigenlijke PC, vond ik het maar niet. Op mijn PC ga ik eerst via het netwerk naar de PC van Roger, en dan naar zijn afbeeldingen. Van hieruit (dus de netbook) moest ik meteen naar “Afbeeldingen Roger” gaan. Ik weet niet wie het netwerk hierop heeft ingesteld, maar je zou op zijn minst verwachten dat je van elke PC dezelfde weg kon volgen! :-) Van orde gesproken!

Maar kom, hier zijn er enkele van:

Foto’s Roger

Op de laatste foto een blad van een boom waarvan we dachten dat het een ginkgo biloba was, maar zoals ik tegen Roger zei tijdens de wandeling: een gingko biloba-blad vertoont een zuiverder hartvorm. En dat lijkt te kloppen  (Roger heeft het opgezocht op het Internet).

Borgloon en lectuur

Ondanks de dreigende lucht gingen we toch een klein uur wandelen. In Borgloon zodat we snel zouden kunnen schuilen in geval van onweer. Op het binnenplein van de stroopfabriek was er een tentoonstelling van oldtimers aan de gang die weinig bezoekers aantrok. We zijn even gaan kijken, zagen er weer van die kunst-tenten, en wandelden verder. Roger maakte enkele foto’s, maar vermits mijn PC nog geen toegang heeft tot het netwerk en ik dit op de netbook schrijf, kan ik er niet aan. Zeger denkt dat mijn netwerkpoort stuk is. Dat zou betekenen een nieuwe kopen…

Uiteraard kwamen we enkele mensen tegen, maar het was opvallend hoe weinig er ons groetten. Borgloon is dan ook een “stad”, hoe klein het ook is.
Toch is niet iedereen er onvriendelijk. Tijdens een van onze laatste wandelingen rond Borgloon werden we aangesproken door een man die pas zijn sterappelen had geplukt: hij gaf ons elk een pas geoogste, niet bespoten appel cadeau, zomaar… Lekker!

Deze avond heb ik verder gelezen in Maskers van de zon. Ik heb het boek uit. Gewoon prachtig. Ook de theoretische uitleg over wijn leest zeer vlot, en het hoofdstuk Viña y cocido is om te watertanden. Ik vind dit boek echt een aanrader, en nogmaals, zou willen dat het en e-boek was zodat ik het gemakkelijk kon raadplegen op reis. Want wat ik zeker niet zal doen, is deze mystieke tocht nareizen. Dan weet ik immers op voorhand wat ik zal beleven en ontdekken en is het voor mij geen echte ontdekking meer. Maar ter plaatse kunnen nagaan wat het boek vertelde over een bepaalde stad of streek zou wel handig zijn.

Het boek gaat nu naar Roger... En wie weet beslist hij de tekst te scannen en te OCR-en?

Netwerkperikelen, huishoudwerk en lectuur

Het heeft praktisch de hele dag geregend: geen wandeling vandaag. Wel heb ik eindelijk nog eens gestreken. Wat heb ik daar toch een hekel aan!

En heb ik verder gelezen in Maskers van de zon. Het tweede deel is qua stijl veel nuchterder (eigenaardig dat mij dat woord te binnen valt, want het gaat over wijn). Maar nog steeds bijzonder interessant. Ik wist dat ik geen wijnkenner ben (ik weet alleen of ik hem lust of niet – al is dat volgens het boek het voornaamste), en nu weet ik zeker dat ik nog veel te leren heb wat wijn betreft. Ik heb het boek nog niet uit, want na ons avondeten kwam er een mail van Jan Gerits, over die monografie die heel snel naar de drukker zou moeten. Terwijl ik de mail opende, crashte mijn PC. Van de kinderen heb ik geleerd dat ik dan de computer moet opnieuw starten, en dat deed ik dan ook. Maar toen bleek dat ik niet meer online kon.

En vermits Roger wel op het Internet kon, lag het aan mijn toestel.

Ik heb gebeld naar Elvira die me via de telefoon probeerde te helpen, maar het heeft niet gebaat. Daarna mailde ik naar Zeger en Hendrik. Ik vermoedde dat de eerste al wel thuis was. Van Hendrik wist ik dat hij bij Anneke zou zijn, maar misschien…

Uiteraard ging dat mailen niet vanop mijn pc: maar we hebben gelukkig nog een netbook, en een smartphone (toen ik in eerste instantie de mail van Jan wilde beantwoorden via mijn smartphone, geraakte ik even in paniek: dat toestel kreeg ook geen verbinding. Maar dat gebeurt wel vaker tussen onze muren, en het volstond de GSM opnieuw te starten). 

Zeger antwoordde vrij snel. Ik heb heel de procedure die hij voorstelde doorgelopen, maar het heeft niet geholpen. Hij stelde daarna nog een andere oplossing voor, maar dat hielp ook niet. Dus ben ik tot nader order aangewezen op de netbook om te surfen. Zal ik me maar inbeelden dat ik op reis ben, en dat Roger zijn eigen reistoestel heeft?

Monografie en lectuur

De volgende monografie van de KVLS is bijna in orde (er waren wel nog foto’s bij die ik helemaal niet kon invoegen). Morgen komt het hopelijk in orde! Eigenlijk zou ik graag willen dat iemand die lay-out van mij overnam. Ik heb het al gezegd: die is me min of meer opgedrongen, en in feite ken ik niets van dat “lay-outen”!

En deze avond, na een vrij lange wandeling in de buurt van Bommershoven, richting Jesseren via een bosje en velden, daarna weer naar Borgloon en van daar via de steenweg naar onze auto (en bezweet dat we waren!), na onze maaltijd (restjes van vorige dagen) heb ik eindelijk verder gelezen in “Maskers van de zon”.

Het boek is opvallend goed geschreven. Wat het eerste deel betreft zelfs heel fascinerend. Ik bleef lezen, terwijl ik eerder had moeten herlezen met mijn geheugen als een zeef. Maar de manier waarop de auteur springt van geschiedenisfeiten, over spiritualiteit, mystiek, religie, culinaire weetjes naar persoonlijke herinneringen werkt betoverend.

Ik herkende regio's, steden en soms dorpen die we in Spanje zien, maar wist soms niet dat er zulke geheimen achter schuilen. Roger weet natuurlijk veel meer dan ik over wat in het boek aan bod komt.

Ik heb één serieuze fout gevonden: Ivo gebruikt het woord "transfiguratie" voor "transsubstantiatie", wat toch iets helemaal anders is, en volgens mij veel minder aannemelijk is dan transfiguratie, tenzij als symbool, maar toch... het blijft een dogma van de kerk dat volgens mij nergens terug te vinden is in de bijbel. Toen Jezus zei van wijn: 'Dit is mijn bloed', was dat volgens mij toch echt symbolisch. Ik denk zelfs dat "protestanten" - die meestal toch terug naar de kern van het geloof wilden - die transsubstantiatie niet aanvaarden.

Een tweede puntje van kritiek heeft te maken met de conversaties van de reisgezellen. Telkens als ik in het boek iemand zijn uitleg begon te lezen, vergat ik na een poosje dat ik eigenlijk een gesprek aan het volgen was. In een gesprek wordt de spreker immers normaal gezien geregeld onderbroken voor hij zijn betoog geëindigd heeft. Maar misschien was dat wel de bedoeling van de schrijver? Als hij het uiteindelijk heeft over zijn roots (en de verbondenheid ervan met Spanje) doet hij zelfs niet de moeite aanhalingstekens te gebruiken. En toen hinderde het niet.

Door de vele interessante dingen die dit boek te bieden heeft, zou het zeker als e-book moeten uitgegeven worden. Kijk, ik ga niet graag op georganiseerde reis. Maar als we "toevallig" in een bepaalde stad of in een dorpje in Spanje zijn, zou ik heel graag willen kunnen opzoeken of Ivo Hermans er iets over geschreven heeft. En dat kan ik het gemakkelijkst als ik een digitale tekst kan raadplegen.

Ik denk dat Zeger en Hendrik gelijk hebben, die zeggen dat digitale boeken de toekomst zijn!

Babysitten en lectuur

In feite had ik moeten beginnen schoonmaken vandaag, want ons huis is echt vuil van al de voorbije visites. Maar het was babysit-dag en dus had ik  geen tijd om te poetsen.

We kwamen rond 12:30 uur aan bij Elvira. Elena sliep. En bleef slapen tot 14 uur. Ze was die ochtend met haar mama naar een vergadering geweest, waarschijnlijk was ze daar heel moe van geworden!

Toen ik hoorde dat ze wakker was geworden (Elvira was toen al naar de school vertrokken – ze moest immers zorgen voor  inschrijvingen), ging ik haar halen. Deze keer leek ze mij meteen te herkennen. Maar dat was voor één keer niet zo met Roger.

Ik moest er stiekem om lachen. Je moet weten dat Anneke gisteren Roger zijn haar had geknipt. Heel deskundig, maar voor mij veel te kort (maar Anneke zei op voorhand dat ik het te kort zou vinden). Ik troost mezelf met het idee dat zijn haar wel zal groeien en dat als Roger graag heeft dat Anneke zijn haar knipt, we Hendrik en Anneke waarschijnlijk wat vaker zullen over de vloer krijgen. Hoewel… dat haar is zo kort dat het maanden zal duren voor het weer aan knippen toe is!

Ik gaf Elena haar fruitpapje (eigenaardig, toen onze kinderen baby’s waren, kregen ze ‘s middags een groentepap en in de namiddag een fruitpapje, nu doet men blijkbaar het tegenovergestelde). Dat ze meer dan half opat. Daarna deden we boodschappen voor een wokgerecht deze avond, en maakten we nog een korte wandeling.

Elena  - die geen last lijkt te hebben van haar enkele muggenbeten - bestudeert haar tenen tijdens de wandeling (vlak daarvoor was ze erop aan het zuigen). Foto Roger

Elena viel in slaap in haar kinderwagen. Zodra we “thuis” waren, legde ik haar in haar bedje waar ze nog een goed half uur doorsliep.
Ondertussen heb ik even stukjes gelezen in “Koffie valt vaak verkeerd”. En in tijdschriften (ik weet dat Nederlanders het woord “bladen'” verkiezen boven “tijdschriften”, maar dat vind ik  taalverarming).

En natuurlijk heeft Elena daarna weer een flesje melk gedronken (het ging er weer heel goed in) en wat gespeeld met haar knuffels!

 (eigen foto)

Nadat ze nog wat had gekropen (en dan sleurt ze tegenwoordig knuffels met zich mee), nadat we wat samen hadden gespeeld (ze begint echt zichtbaar – en grappig - een mimiek na te bootsen), begon ze wat te zeuren. Tijd voor haar groentepap! Die er weer vrij goed inging! Terwijl ik daarmee bezig was, kwam Geert eraan. En blij dat ze was toen ze haar papa zag!

Iets later kwam Elvira ook thuis. En begonnen we ons wokgerecht klaar te maken terwijl Geert en Roger zich bezig hielden met Elena (die ondertussen Roger natuurlijk al lang had herkend).

Rond 19 uur kwam Zeger eraan, op zijn fiets. Hij zag Elena voor de eerste keer kruipen en “smoelen trekken”. En schrok toen hij zijn vader zag!

Even kwam hij mij in de keuken vragen wat “papa nu had aangevangen?”. Ik vertelde hem dat Anneke daar had voor gezorgd, maar alleen omdat zijn papa het zo wilde. Zeger gaf toe dat de snit goed was uitgevoerd, maar, en daar ben ik het volkomen mee eens, zulk kort haar staat Roger niet. Gelukkig zal het groeien!

Na een heerlijk avondmaal zijn we naar huis gereden. Waar ik niet veel meer gedaan heb dan mails beantwoorden.
Morgen moet ik zorgen voor die nieuwe monografie van de KVLS, en daarna kan ik eindelijk voortlezen in “Maskers van de zon”.

Bezoek van Hendrik en Anneke

Gisteren kwamen ze in Tongeren aan rond 19 uur. Wij gingen ze afhalen aan het station nadat we eerst ongeveer drie kwartier hadden rondgelopen in en rond het begijnhof in die stad.
Het was heel warm en tegen de avond waren onweders voorspeld. Maar tot lang na ons avondmaaltijd bleken die voorspellingen niet uit te komen.

We hebben na het eten lang zitten praten in de salon, zoals meestal over filosofie en politiek. Anneke en Hendrik vertelden ook anekdotes uit hun beroepsleven, en Anneke las tussendoor enkele stukjes uit “Koffie valt vaak verkeerd” van Martin Wings, een van zijn twee (!) boeken die ondertussen met de post waren aangekomen.

Ik had pas gezegd dat we blijkbaar zouden gespaard blijven van onweer of het begon buiten te stortregenen en daarna hevig te knallen. De donder volgde de bliksem steeds sneller op tot ineens de elektriciteit in de  keuken uitviel. Ik checkte even mijn PC: geen toegang meer tot het Internet.

Langzaamaan verwijderde het onweer zich en onze praatavond werd verlengd tot in de vroege uurtjes.

Toen ik deze ochtend opstond, regende het nog steeds. Ik herstartte mijn PC en stelde vast dat we weer toegang hadden tot het Internet. Na de brunch ging Anneke nog even rijden onder de begeleiding van Roger en Hendrik toonde me twee heel interessante filmpjes op het Internet:

Universum-simulator

en http://www.powersof10.com/film

Fascinerend!

Ondertussen had Jan Gerits mij de volgende monografie gemaild voor verdere lay-out, maar daar zal ik pas overmorgen kunnen aan beginnen.

Hendrik ging op zijn beurt ook een uurtje rijden met Roger en toen ze weer thuis kwamen, was de lucht helemaal opgeklaard en was het weer heel warm. We maakten nog een korte wandeling in het bos van Manshoven en kochten daarna in Heers de nodige ingrediënten voor onze spaghetti van deze avond.

Na het avondeten brachten we de “kinderen” weer naar het station van Tongeren. Anneke moet morgen immers heel vroeg beginnen werken, en Hendrik zijn vakantie eindigt morgen avond.

En ik dankte voor weer zulke mooie avond en dag!

P.S. op 25/8/2011

We hebben vandaag vernomen dat de hevigste knal in de nacht van maandag op dinsdag, waarna de elektriciteit uitviel in onze keuken, te wijten was aan een blikseminslag op het huis schuin tegenover het onze.

Pukkelpop

Rustige zondag vandaag. In feite bijna veel te rustig: buiten een korte wandeling in Boeshoven en koken heb ik weinig gedaan, want ik voelde me moe. Word ik dan toch echt oud?
Op de radio hebben ze het constant over het drama op Pukkelpop. Roger vindt dat ze overdrijven. Er zijn immers “maar 5 jongeren overleden”, terwijl het er zoveel meer waren bijvoorbeeld een maand geleden in Noorwegen. Akkoord, maar naarmate het noodlot dichter bij ons toeslaat, voelen we ons meer betrokken. Was Roger zelf ook niet in alle staten toen hij hoorde van die aanslag op een trein in Madrid, jaren geleden? Zijn petekind, oudste zoon van zijn oudste zus, woont in Madrid en dat verklaart Roger zijn merkbare opwinding van toen. 
En heeft hij vrijdag, voor we naar Elvira en Geert gingen, niet gebeld met zijn broer? We weten immers dat hun kinderen fervente bezoekers zijn van Pukkelpop. Dit jaar waren alleen ons neefje en zijn liefje daar, en ze zijn allebei ongedeerd.

Maar mijn moeder Nany vertelde me aan telefoon over een pas gehuwd koppeltje dat zij kent en dat op dat festival was. Hij is er vanaf gekomen met schrammen, maar zij is één arm kwijt!

Maak het maar mee!

Maar langs de andere kant: Roger heeft ook gelijk. Niemand van ons kan immers alle verdriet van de wereld op zijn schouders laden!

Uitreiking van de Nestorprijs in Herentals

Vandaag wilden we om 15 uur in Herentals zijn voor de uitreiking van de Nestor in het Cultureel Centrum.

Die prijs werd vijf jaar geleden in het leven geroepen door Frans Depeuter en Robin Hannelore als tegengewicht voor de officiële literaire prijzen in Vlaanderen, waarin willekeur en vriendjespolitiek troef is. Depeuter en Hannelore, redactieteam van het tijdschrift Heibel, wilden oudere kunstenaars, die zich consequent en stijlvol hebben ingezet voor de Vlaamse cultuur, huldigen. Het is een a-politieke prijs met als motto ‘Oud maar niet out'.

De gevierde Nestors waren vorige jaren: Jan Veulemans, Herman Vos en Miel Cools in 2007, Will Ferdy en Gaston Durnez in 2008,  Louis Neefs (+, vertegenwoordigd door zijn zus Connie) en Cas Goossens in 2009, en Zjef Vanuytsel, Frank-Ivo van Damme en Joke van den Brandt in 2010. Dit jaar viel de keuze op de kleinkunstenaar Louis Verbeeck en de folkgroep De Elegasten.

Als abonnees  op Heibel waren we al van de eerste uitreiking uitgenodigd, maar telkens waren we niet vrij. Dit jaar echter hadden we geen andere afspraak en Roger wilde er graag naartoe gaan. Het werd een namiddagvullend programma.
De bijna volle zaal werd verwelkomd door Paul Snoeys, voorzitter van de cultuurraad.

 Foto Roger

Daarna volgde een inleiding door Ingrid Ryken, schepen van cultuur.

Foto Roger

Erik Goris vertelde en speelde alle personages uit een verhaal van Dario Fo. Hij deed dat prachtig, maar het verhaal zelf vond ik nogal weerzinwekkend. En waarom gebeurde dat in het “Antwaarps”?

Foto Roger

Daarna kwam een “laudatio'” (ik vind die hoogdravende benamingen altijd zo koddig: “laudatio, academische zitting, …”) vanwege Frank De Vos voor de Elegasten en vanwege Gaston Durnez voor Louis Verbeeck.

 Foto’s Roger

Na de uitreiking van de Nestors (een oorkonde van de kalligraaf Jos Boeckx en een symbolisch beeldje, 'de Nestor’, ontworpen door de keramiste Reinhilde Van Grieken en een ets van kunstschilder Renaat Veris) aan Louis Verbeeck en De Elegasten zongen Frank De Vos en Herman van de Elegasten nog een paar prachtige liederen, en gaf  Louis Verbeeck een korte humoristische lezing.

 

 Foto’s Roger

Frans Depeuter, redacteur van Heibel, zorgde voor het slotwoord.

 Foto Roger

Aansluitend was er een receptie, aangeboden door het stadsbestuur

 Foto’s Roger

Ik had min of meer verwacht Reinhilde Van Grieken en haar echtgenoot, die we ooit ontmoet hebben bij kennissen, en misschien ook die kennissen, wonende in Herentals, en die we hebben leren kennen in Vresse, namelijk Roger Modamske en zijn heel mooie echtgenote, op die Nestor te ontmoeten. Maar ze waren er niet. Roger vroeg me of ik Depeuter (met wie ik al mails heb uitgewisseld, maar die mij nog nooit in levende lijve ontmoet heeft) niet zou aanspreken, maar die man had het zo druk dat ik vermoed dat ik hem alleen zou lastig gevallen hebben. Robin Hannelore,  de auteur van een van de mooiste Nederlandstalige boeken die ik ooit las: “Een merel met lange oren” durfde ik al helemaal niet aan te spreken: hij weet zelfs niet dat ik besta.

 Foto Roger

We zagen ook wel enkele andere Kempische schrijvers (aan wie ik ooit koffie heb geserveerd op een verbroedering van hun vereniging met de KVLS in Heers) maar nogmaals, ze waren allemaal toch zo druk bezet!

Dus zijn Roger en ik, na één glaasje op de receptie, samen iets gaan drinken op een van de terrassen van de Grote Markt. Herentals lijkt wel een levendige stad. Roger maakte mij de opmerking dat leven in een kleine stad als Herentals of Sint-Truiden ook wel aangenaam moest zijn. Misschien wel… Maar ik wil niet, zoals ik de indruk heb van veel van onze Leuvense vrienden, mijn dagen op café doorbrengen…

Het was een “toffe” middag, maar ik vond de “academische zitting” toch iets te lang duren.

Interactie met Elena

Elvira had ons gevraagd of we gisteren wilden komen babysitten. Graag!

We mochten al van na de middag aankomen. Elena zat op de grond te spelen. Ze  bekeek ons eerst een beetje nadenkend, alsof ze in haar geheugen zocht wie we waren, maar daarna verscheen er een stralende glimlach op haar gezichtje. Ik wilde haar graag in het echt zien kruipen, en installeerde me op de grond, een eindje van haar, en probeerde haar naar een van haar knuffels te lokken. Ze kraaide, lachte, maar verroerde niet.  Toen stelde ik aan onze dochter voor even te doen alsof we niet op haar letten. En dat hielp! We waren pas op het terras naast de salon gaan zitten, of ik zag haar op handen, buik en voeten naar haar knuffel bewegen. Grappig! Net een spinnetje! Ik ging weer naar binnen, en deze keer vond ze het blijkbaar niet erg om verder te kruipen terwijl ik er bij zat. In tegendeel, al kraaiend kwam ze naar mij toe gekropen.

Later, na een lekker avondmaal met heerlijke rosé-wijn op het terras, terwijl Elvira en Geert zich klaarmaakten, mocht ik Elena haar groentepapje geven. Ze had er niet zoveel zin in. En om dat duidelijk te maken, heeft ze een “struisvogel-tactiek”. Terwijl ze meestal heel communicatief is en veel “babbelt”, je aankijkt en (vaak schalks) lacht, kijkt ze dan ostentatief de andere kant op. Zo van ‘Ik zie je niet meer, dus jij ziet mij ook niet en kunt dus niet weer een lepeltje van die bucht in mijn mond proberen te stoppen!’.

Na het vertrek van Elvira en Geert, heb ik nog even geprobeerd, maar ze at niet veel meer van haar spinazie-aardappel-ei. En vermits ze het leek beu te worden in haar kinderstoel, installeerde ik haar op haar speeltapijt, vlak bij Roger die op zijn laptop bezig was.

En ik ging op het terras een sigaret roken. Ondertussen hield ik haar in het oog via het balkonraam (ze zat geconcentreerd te “spelen” met haar blokjes, een muziekbal en een knuffel). Ineens keek ze op en kreeg mij in de gaten. En lachte heel breed. Ik lachte terug, en wuifde… En je gelooft het niet: ons kleine meisje wuifde lachend terug! Zo schattig! Dat spelletje hebben we de hele tijd van mijn sigaret volgehouden, terwijl Roger er niets van merkte.

Nadat ze een goed half uurtje op dat speeltapijt had gezeten, bleek ze moe. Ze begon op haar slabbetje (je mag dat niet uitdoen zolang ze wakker is) te sabbelen en in haar oogjes te wrijven.

Ik ben ze gaan klaarmaken voor de nacht… Maar “amai”, dat is geen sinecure meer! Ze blijft geen seconde meer stilliggen, wroet, trekt zich recht, draait zich om, stribbelt tegen als je iets over haar hoofd wilt trekken. Ik moest er nu nog wel om lachen (en dat maakte dat ze nog heviger werd), maar veel beweeglijker mag ze niet meer worden, of ik heb de hulp van Roger nodig om haar om te kleden!  

Daarna kreeg ze nog een papfles. Ik installeerde me in de salon, met Elena en haar slabbetje. Naargelang de zuigfles leger werd, werd Elena slomer. Haar ogen vielen stilaan dicht, haar handjes graaiden nog wat in de lucht, alsof ze onzichtbare dromen wilden grijpen (en ze deed me denken aan jonge katjes: op een zeker ogenblik verwachtte ik bijna dat ze zou gaan spinnen).

En toen sliep ze. Ik heb haar in haar bedje gelegd, haar een kusje en een kruisje gegeven (het symbool van het kruis wil ik haar graag meegeven), niet ondergedekt: het was immers heel warm en ik bedacht dat haar slaapzak bovenop haar pyjama wel voldoende zou zijn.

Toen Geert en Elvira deze nacht thuiskwamen, sliep Elena nog als een roos.

En wij reden naar huis (ik heb het al gezegd: als het kan, slaapt Roger liever thuis - met weliswaar een uitzondering voor onze tent).

Vreugde en verdriet

Deze middag zouden we mensen ontvangen. Om 11 echter kregen we een telefoontje: of het erg was als ze niet kwamen, want ze vreesden de aangekondigde onweders, stormen en hagel. En of ik toch zeker niets speciaals had voorzien.
Eerlijk gezegd, ik vond het wel erg: hier scheen de zon, ik had een beetje schoongemaakt en mijn( heerlijke ) wok-gerecht was zo goed als klaar. Maar ik ben beleefd, en heb dat niet gezegd.
Mijn kooksel ging de koelkast in, we hebben nog een beetje achterstallig werk verricht, en zijn gaan wandelen. In de buurt van Widooie. Het was heel warm, drukkend warm, en tegen de avond zou het weer onze afgelaste gasten wel eens gelijk kunnen geven, bedacht ik.

Daarna kreeg ik Elvira aan de lijn, die me zei van eens te gaan kijken op Flickr. Op een filmpje zag ik dat Elena het “onder de knie heeft”. Ze kan kruipen! En hoe enthousiast kraaide ze bij die grote stap!

Deze avond verwachtten we nog andere mensen: Jan De Vijver en Ria Voet (ze vormen geen koppel!). Ria is de vrouw die ons via het Internet heeft gevonden in haar zoektocht naar vrienden van Barney.

Zij zouden dus wél van mijn wok-schotel kunnen genieten. En ze zijn, de ene na de andere, aangekomen in een diluviale regen.

Het werd een heel aangename en rustige avond, vol herinneringen (en wat Ria betreft, een kennismaking die zo vlot verliep dat het was alsof we elkaar al jaren kenden). Natuurlijk vertelde ze veel over haar ontmoetingen met Barney. En ze verzekert ons dat we hem op 14/10 zullen weerzien!

En dan kreeg ik ineens een telefoontje van Nany (mijn moeder). Over een kleine ramp in Hasselt. Wij hadden het nieuws niet gevolgd, en wisten er dus niets van! Vrij snel daarna kreeg Ria sms’jes van neefjes en zussen over het impact van het noodweer deze avond. Gelukkig bleek in haar familie niemand dood of gewond, maar haar moeder sukkelde wel met een ondergelopen kelder. En ik hoop zo (o, dat egoïsme van mij!) dat niemand van onze neefjes of nichten bij de slachtoffers is!

Martin Wings geeft me een boek cadeau!

Ik kreeg deze avond een mail van Martin Wings (lid van de KVLS) . Hij heeft een nieuw boek uit en wil mij een exemplaar cadeau doen:

Dat voorstel ga ik natuurlijk niet afslaan! Ik lees zijn stukjes immers heel graag. Maar ik vraag me af waaraan ik dit geschenk heb verdiend? Omdat ik op deze weblog een paar keer naar zijn blog linkte?

Jessy, meisje, als de winter komt en je minder verplichtingen hebt, als je nergens meer kunt roken op café, al de sneeuw weer 50 cm hoog staat en je niet meer buiten komt, treur niet: je hebt voldoende lectuur om de winter door te komen!

Batterijen opladen

Twee van mijn vorige posts, “Stilte” en “Rust”, wezen er volgens mij op dat ik echt aan een herladen van mijn emotionele batterijen toe ben.
En (weer toeval?) vandaag ging de dagelijkse (Franstalige) nieuwsbrief die ik krijg van de Evangelische kerk ook over dat probleem. Ik wist het, maar nu werd ik eraan herinnerd: het stond al in de bijbel !

Morgen, vrijdag en zaterdag worden nog druk, maar daarna zal ik het hopelijk wat rustiger kunnen aandoen, en… Verder lezen, onder andere in ‘Maskers van de zon’.

Mijn moeder is helemaal anders! Enkele weken geleden maakte ik me echt zorgen om haar. Ze klonk vermoeid, ze klaagde over haar hartritmestoornissen, ze ging zelfs naar de cardioloog die haar medicijnen aanpaste. Maar het was pas nadat ze weer elke dag mensen ontmoette, veel wegging, allerlei zaken bezocht, en heel veel gepraat had, dat ze zich begon beter te voelen.

Wat heeft haar beter gemaakt? De medicamenten of de mensen rondom haar?

Blijkbaar worden haar batterijen opgeladen in gezelschap! En de mijne afgeladen?

Stilte

Voor we vandaag onze boodschappen deden, gingen we even zuster Godwine bezoeken. Kwestie van even bij te praten, en af te spreken voor onze Matadi-reünie.

Ze vertelde dat toen ze pas in het klooster trad (bij de zusters van liefde), er daar een spreekverbod bestond. De zusters mochten alleen op sommige, heel specifieke, dagen spreken. Aan tafel moesten ze zich behelpen met gebaren. Ze deed er enkele voor en het gebaar voor ‘geef me even de melk door’ deed Roger en mij in lachen uitbarsten: ze deed een boer na die koeien melkt.

‘Eigenlijk was dat onnozel’, zei ze. En wat die gebaren aan tafel betreft, gaf ik haar gelijk. ‘Maar,’ antwoordde ik, ‘ik kan er toch bij dat er soms niet mag gesproken worden. Er wordt immers zoveel prietpraat verteld, er wordt zoveel geroddeld, zoveel gepraat om in feite niets te zeggen!’.

Daarin gaf zuster Godwine me volkomen gelijk.

En ik dacht terug aan een telefoontje met mijn moeder, “Nany”. Ik vertelde haar dat ik graag alleen ben. Nany bleek echt verbaasd: ‘Dat had ik nooit van jou gedacht!’. En ik uitleggen dat ik geregeld stilte nodig heb. Dat leek ze nog minder te begrijpen (tja, zij praat heel graag!).

En toch is het zo. Soms vraag ik me af of ik niet zou gedijen in een streng klooster waar niet gepraat mag worden! En waar ik om de maand bijvoorbeeld zou kunnen uitkomen om enkele vrienden te ontmoeten…

Ja, maar dan zou ik jaren nodig hebben voor ik al onze vrienden één keer heb ontmoet… Dat is dus ook niet de ideale oplossing!

Matadi-reünie en armoede

Begin september vindt weer onze jaarlijkse Matadi-reünie plaats. Enkele van onze vrienden hebben me al laten weten dat hun pensioen zulke uitgave niet toelaat. En toch heb ik dezelfde  prijs kunnen behouden (dankzij speciale afspraken met De Horne) als vorig jaar.

Ik kan hier niet in detail vertellen waarom sommige mensen te weinig geld hebben zonder hun privacy aan te tasten. Maar… Wat ik vandaag hier las: http://www.dailymail.co.uk/news/article-2025895/Housing-benefits-Somali-asylum-seeker-Saeed-Khaliifs-family-2m-house.html stootte me echt tegen de borst.

En wij maar wroeten!

Met onze bezoekers van vorig weekend hadden we het ook daarover. Mijn vriend opperde dat vermits het geboortecijfer hier zo fel daalde, men wel inwijkelingen nodig heeft, al is het maar om onze pensioenen te betalen.

Maar, denk ik, dan moeten die eerst wel degelijk werken…

En daarbij, als wij niet zoveel belastingen moesten betalen (onder andere om zulke mensen te onderhouden), dan hadden we meer geld voor meer kinderen.
Oei, ik vrees dat ik nu racistisch bezig ben!

Onze Lieve Vrouw ten hemel opneming

Dat is de naam van ons mooi dorpskerkje. En ook het Christelijk feest dat vandaag werd gevierd. Met onze laatste bezoekers vroegen we ons af waarom in Gods naam de Kerk zulke dingen (die “ten hemel opneming”, de “vlekkeloze ontvangenis” – en dit betekent niet dat Jezus uit een maagd is geboren hé! – en de “onfeilbaarheid van de paus”) tot dogma heeft verheven. Het werd een ernstige discussie waarbij onze vriend  besloot dat wij eigenlijk meer protestant zijn dan katholiek.

In en rond Antwerpen vieren ze vandaag de moeders. Wij hebben daar nooit aan meegedaan, en toch moest ik vorig jaar van mijn moeder Nany horen dat ze zich een beetje achteruit gesteld voelde tegenover al haar vriendinnen die wel gevierd werden die dag.

Nu, daarom gingen we niet onze gewoontes veranderen, dus weer geen moederdagviering vandaag. Nany had gelukkig afgesproken met vrienden en heeft een prachtige dag gehad (ze heeft me pas gebeld, en heel enthousiast haar verslag gedaan).

Wij gingen even wandelen in Oetersloven. We vertrokken van aan de kapel, waar heel veel auto’s stonden. Tja, Maria ten hemel opneming vandaag, een Maria-kapel  én prachtig weer… Logisch dus dat er veel volk was!

In de plantages een beetje verder was het echter heel rustig. Hier en daar waren wel plukkers aan het werk, maar we hebben geen andere wandelaar ontmoet. Het werd een mooie wandeling van iets meer dan drie kwartier.  Ik werd er zo rustig van! Onder weg herkende ik het kantachtige heggedoornzaad dat ik al zo vaak bewonderde en waarvan onze vroegere overbuur uit Antwerpen ons de naam leerde. 

We liepen ook een verlaten boomgaard in: aan de bomen hingen kweeperen, pruimen  en appelen.

 Foto’s Roger

We zijn dan ook naar huis gekomen met vers geplukte appelen (die ik nog te zuur vind, in tegenstelling tot Roger).

Van in die boomgaard maakten we een lus terug naar de kapel.

 Foto Roger

Rustig dat het was! Alleen een specht onderbrak soms de stilte.
Aan de kapel bleken geen auto’s meer te staan. Wij gingen even binnen.

 Foto Roger

Weer vroeg Roger zich af of al die mensen die dachten dat ze dankzij Onze Lieve Vrouw genezen waren of een andere gunst hadden bekomen niet al te naïef waren. Ik weet het niet, ik denk echt dat het mogelijk is iets te bekomen door het gebed (nee, ik denk het niet, ik heb het zelf al ondervonden). Maar voor mij hoeft dat gebed niet te zijn gericht tot de Maagd, noch plaats te vinden in een kerk of een kapel. En… Ik bedacht een proef. Ik bad dit: ‘Ik weet dat we het nooit vieren, dat we dat allemaal commercie vinden, ik heb het dus niet echt nodig, maar, Maria, het zou fijn zijn als een van onze kinderen ineens bedacht dat het in Antwerpen “moederdag” is, als een soort bewijs van de kracht van het gebed!’

Toen we de kapel buitenkwamen, zagen we wel vijftig vespa’s voorbijrijden. Toeristen die de streek op die manier verkenden.

We reden terug naar huis en ik begon het avondmaal te bereiden. Toen kwam er een SMS binnen op mijn smartphone. Van Hendrik en Zeger (die vandaag blijkt op bezoek te zijn bij zijn broer in Antwerpen): ‘Gelukkige moederdag mama!’.

Uiteraard kan de uitleg ook telepathie zijn, of de sfeer in Antwerpen vandaag!