Ondanks de files onderweg en een verblindende regenbui kwamen we net op tijd aan bij Lutti, de onthaalmoeder, om Elena en Matthias op te halen. Zoals zo vaak de laatste tijd kwam Elena ons de poppen tonen waarmee ze net aan het spelen was. Ze had ze ook namen gegeven en deze keer niet “Marie” of “Matthias” (buiten haar babypop “Matthias” heten al haar eigen poppen Marie).
Matthias lag te lachen en te spelen in de box, een ander kindje, Femma, was heel fel aan het huilen en Lutti troostte haar net op haar arm. Nog een andere peuter lag verhalen tegen zichzelf te vertellen op het speeltapijt, en ik zag een vijfde twee en half jarige, die, goed vastgesnoerd in zijn hoge kinderstoel, rustig op eigen kracht aan het eten was. Wat heb ik toch een bewondering voor die onthaalmoeder!
Toen hij ons zag, glimlachte Matthias, maar op een andere manier dan zoals hij naar dat speeltje, dat boven hem hing en dat hij telkens weer vastgreep, lachte. Het is duidelijk: hij herkent ons! 
Foto Roger
In het naar “huis” rijden, vertelde Elena honderduit, Matthias viel in slaap. Hij sliep “thuis” nog door tot na 15 uur. Elena wilde ons eerst van alles tonen maar het was duidelijk dat ze moe was en rond 14 uur (Roger en ik hadden pas gegeten) bracht ik haar naar bed voor een dutje. Eerst moest ik weliswaar nog vertellen. Tegenwoordig mag dat niet meer uit een kinderboek, maar moet het gaan over “papa en mama”. Ze bedoelt dan een papieren fotoalbum die onze dochter en haar man hebben laten samenstellen met een keuze uit hun digitale foto’s. Telkens opnieuw vraagt Elena naar het “Boek papa mama” en telkens opnieuw moet ik minder vertellen dan zij doet!
Matthias werd dus wakker iets over 15 uur, kreeg een flesje iets voor 15:30 uur, maar dronk daar nog niet de helft van op. Lag dat misschien aan het feit dat hij, net zoals Elena, een beetje verkouden is? De drie lepeltjes groentebrij die ik hem voor zijn fles gaf, zullen zijn appetijt toch zeker niet aangetast hebben?
Hij begon vorige maandag (precies op 4 maanden) inderdaad groenten te eten, en ik vond hem bij die drie lepeltjes veel minder bekken trekken dan zijn zus destijds (en zeker dan onze eigen kinderen).
Na drie dikke boertjes, nog lachen en kraaien op mijn arm, spelen in zijn box, begon hij te wenen iets voor 16 uur. Terwijl ik hem oppakte (en merkte dat hij nog een oprisping moest doen) hoorden we iemand binnen komen. Het bleek onze dochter te zijn, die tussen haar middaglessen en haar avondlessen de tijd had gevonden om over huis te komen. Echt een heel toffe verrassing! We praatten wat bij, en rond 16:30 uur probeerde ze Matthias de rest van zijn fles te geven: hij dronk alles op.
Daarna opende onze dochter het geschenk dat we bijhadden (gekregen vorige zaterdag van mijn vriendin). Echt heel fijn (bedankt, vriendin!) vonden we het allebei!
Elena, die pas rond 18 uur wakker werd, kreeg nog net een kusje van haar mama vlak voor die weer moest vertrekken. We hebben haar samen uitgewuifd (dat is vaak nodig om het wenen van Elena als ze voelt dat ze haar moeder zal gaan missen om te zetten in een soort hoop en haar te doen lachen).
Ze at een restje van Matthias zijn groentepuree, een beetje pruimenmoes, die wij hadden meegebracht, en een yoghurtje. Wat is ze toch en kleine eter!
Foto Roger
Matthias was ondertussen weer in slaap gevallen.
Kort daarop kwam Zeger eraan. Ik had ondertussen (dat woord is hier heel toepasselijk: ik herbeleef op zulke dagen vaak de timingsmoeilijkheden die ik vroeger ervoer, toen mijn eigen kinderen klein waren) gezorgd voor een linzensoep op zijn Spaans. Ik weet immers dat in ons gezin alleen Zeger, Roger en ik dat lusten. Elena wilde zelfs niet proeven.
Waar ze wel zin in had, zo vertelde ze me terwijl ik haar verschoonde, was met “lieve nonkel Zeger spelen”. En dan vooral met de “passepintjes” (plasticine bedoelt ze). Het is haar gelukt die te laten bovenhalen!
Elena speelt met “passepintjes”
Na nog een flesje voor Matthias, en nadat ik de keuken wat had opgeruimd en Matthias die zich helemaal bevuild had, had omgekleed, stelde ik Elena voor samen met nonkel Zeger te kijken naar een filmpje terwijl zij haar laatste fles zou opdrinken. Daar ging ze mee akkoord, ik maakte dus dat flesje klaar, Zeger wilde zorgen voor het klaarmaken van de dvd-speler, maar die vonden we niet meer. 
Uiteraard was het mijn bedoeling eindelijk nog eens samen met Zeger te kijken naar een aflevering van “Friends” in plaats van naar de “Mickey Mouse” waar Elena altijd naar vraagt. Maar het werd dus toch een Mickey Mouse op het scherm van een tablet. Een hele “plezante” ouderwetse, waarbij ik inzag dat ze tegenwoordig zogezegd veel “kindvriendelijker” zijn!
En toen kwam onze schoonzoon thuis van zijn examen Spaans. Wij zijn kort daarop naar huis gereden (Zeger op de fiets en wij per auto) nadat ik Elena naar bed bracht – ze werd bedklaar gemaakt door haar papa – met nog een verhaaltje uit het “Boek papa mama”.
Thuis wachtte nog een beetje correctiewerk voor de KVLS, waar ik toch bijna een half uur mee bezig was.
Te druk is mijn leven!
) en dat we anders, als we toch in het Leuvense waren, misschien even langs de Gambrinus waren gewandeld, in de hoop Willy daar te ontmoeten.
). 
Nee, ik heb me deze ochtend niet gewogen, want ik weet dat de weegschaal mijn vermoeden toch zou bevestigd hebben. En trouwens, daar had ik de tijd niet echt voor, maar over de reden vertel ik straks.
