Afspraak met vriend Karel

Het heeft vorige nacht geregend  en dat maakt dat het deze ochtend aangenaam fris aanvoelde.

Rond 11 uur reden we naar Leuven waar we vriend Karel ophaalden om samen nog eens naar de "Engelenburcht" in Tildonk te gaan.
Vriendin Marieke zat er op ons te wachten.

Bij een glas heel lekkere wijn aten we weer uitstekend. Hoewel ik een eenvoudige salade met kip had genomen, was dat weer te veel voor mij maar geen nood: ik kreeg de rest mee.

Na het eten stelde Marieke voor nog iets te drinken bij haar thuis. Daar zette ze mijn salade meteen in de koelkast.
Bij een kopje koffie (jasmijnthee voor mij) en daarna een fles uitstekende Portugese wijn, praatten we verder in haar mooie tuin, toonde Marieke ons al haar aanplantingen en vertelde ze over al haar bezigheden (ze heeft het blijkbaar nog drukker dan wij).

Eigen foto

Ondertussen was de temperatuur weer serieus opgelopen en ineens kregen we een verfrissende stortbui.We vluchtten naar binnen waar we genoten van de rest van de fles wijn en enkele hapjes.

Tegen 19 uur hield de regen op en besloten we terug naar huis te rijden. Marieke haalde mijn salade uit de koelkast (ik was die bijna vergeten).

Roger en ik zouden eerst Karel naar huis brengen. Onderweg stelde Karel echter voor nog iets te drinken in het Begijnhofhotel. Het regende niet meer, de temperatuur was weer lauw, dus installeerden we ons gezellig in de tuin van het hotel, waar ik een Orval bestelde, Karel nog een glas wijn en Roger, onze chauffeur, een kopje koffie.
Na meer dan een uur nog herinneringen ophalen en praten (over onder andere onze vakantieplannen en het ouder worden), brachten we Karel eindelijk naar huis en reden wij terug naar Haspengouw waar we rond 22 uur aankwamen.

Mijn salade heb ik weggesmeten: die heeft immers veel te lang ongekoeld in een te warme auto gelegen!

O ja, we kregen van Marieke een foto, gemaakt door onze vriend Jan de fotograaf, voorstellende Dirk Lambrechts zaliger (de broer van Karel), Seany, Dominique en nog een paar andere mooie meiden in de "Spaanse Brabander". Marieke (en blijkbaar Jan ook) dacht dat ik een van die meiden was. Ze vergissen zich: die foto is gemaakt nadat ik Leuven had verlaten, en, vermoed ik, zelfs na mijn huwelijk met Roger. In dat restaurant van Dirk zaliger heb ik trouwens nooit gewerkt.

Bewustzijn

Elke keer als Hendrik hier is, filosoferen we. Ik denk immers dat ons bewustzijn niet in onze hersenen zit maar dat onze hersenen toegang hebben tot (een deel van) een universeel bewustzijn. Hendrik gaat niet akkoord: het zou bewezen zijn dat onze hersenen ons bewustzijn produceren.

Ondanks de wetenschappelijke uitleg van Hendrik blijf ik bij mijn idee (dat ik trouwens verwerkte in "De ivoren toren": ik vergeleek daar onze hersenen met een computer die toegang heeft tot - een deel - van de informatie op het internet. Nee, sorry, het was toen nog de tijd van diskettes en ik meen me te herinneren dat ik het nog vooral over die geheugendragers had). Ik vermoed echter dat de meeste lezers dat detail niet hebben opgemerkt: het valt me steeds meer op dat veel mensen een boek lezen voor het verhaal en niet stilstaan bij details.

Maar iedereen rondom me vind me te esoterisch.

Deze avond - nadat ik dus uiteindelijk nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt - wilde ik even echt ontspannen en omdat ik vrij moe was, googelde ik zo maar wat.

Ik viel op dit. Over een cardioloog die denkt dat "bewustzijn niet zit in de organen maar dat organen toegang hebben tot een (universeel? - die vraag is van mij en ik moet verder kijken om eventueel daarop een antwoord te krijgen) bewustzijn". Eigenlijk precies wat ik altijd heb gedacht.
Ik kijk verder!

Afspraak met Roger

Tot 29°C in de schaduw vandaag in ons dorp en het is een drukkende warmte (regen, zelfs met een onweer, zou echt welkom zijn!).

Hoewel Roger en ik een "date" hadden, heeft hij toch wat tijd besteed aan het maaien van netels in de wei (die eet een schaap immers niet). Ondertussen werkte ik voort aan de vertaling.
Zodra we klaar waren, brachten we spullen naar het containerpark.

Daarna vonden we dat we een terrasje hadden verdiend. Het werd weer de tuin van Stephane Malais in Heks, waar vandaag ongewoon veel volk zat: er traden twee accordeonspelers op.

Eigen foto's

Dan was het tijd voor het avondmaal (dat ik nog moest klaarmaken)... en, terwijl ik daarna lag te lezen in de relax, kwamen er zo goed als tegelijkertijd een berichtje van de echtgenote van "mijn zieke" en een telefoontje van mijn moeder aan: "mijn zieke" werd vandaag uit het ziekenhuis ontslagen.

Later kreeg ik de drukproeven van het volgend nummer van Oostland (publicatie van de KVLS) aan. Die ga ik straks beginnen nalezen maar eerst nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypen.

Beter nieuws

Het gaat de goede kant op met "mijn zieke", mailde zijn echtgenote me en daar ben ik echt blij om!

Vandaag (na een bezoek aan de oogarts) eindelijk T. en V. uit onze straat het beloofde bezoekje gebracht. We aten er een stukje heerlijke zelfgebakken rabarbertaart (wat is het moeilijk hier in Haspengouw om zo weinig mogelijk suiker te eten!) en ik bewonderde onder andere haar jongste schilderij: een prachtig winterlandschap.

We praatten ook, over het schietincident in Luik, over politiek, over kunst, en V. vertelde over haar jeugd. Ze had last van de warmte en inderdaad, het was bij hen binnen nog veel warmer dan bij ons! Op de radio hoorden we de hele tijd dat er kans op onweer was in onze buurt en eigenlijk verlangde ik daar naar: het zou heel verfrissend zijn. Helaas, geen onweer en zelfs geen regen gekregen.

V. en T. gaven ons een lavasstruik cadeau, veel groter dan wat wij onlangs gekocht hadden. Roger heeft die meteen geplant, we gaven hem veel water maar ik hoopte dus dat hij deze avond ook regenwater zou krijgen...

Net toen ik een wandeling wilde voorstellen (het liefst ergens in de schaduw van bomen), kwamen er drie te vertalen teksten aan. Daar heb ik tot nu aan gewerkt (met een korte onderbreking om te koken, te eten én boeken terug te brengen naar de bibliotheek) en ik ben nog helemaal niet klaar!

Voor de rest van de echt noodzakelijke huishoudelijke taken zorgde Roger en ik moet toegeven dat hij onze kleine oven veel schoner heeft gekregen dan het mij zou gelukt zijn!

Slecht nieuws

We wisten dat Roger vandaag iets moest regelen aan onze koelkast (die is van 1999 en begint soms kuren te vertonen. Tot hiertoe heeft Roger het telkens kunnen oplossen maar ik vrees dat we binnenkort een nieuwe moeten kopen).

Bij het opstaan was dat dus het eerste waar ik aan dacht. En toch werd mijn eerste bekommernis iets helemaal anders.
Mijn mobieltje ging over. Ik antwoordde maar na nog niet één zin werd het contact afgebroken. Niet te doen, werken met een mobieltje in dit oude huis.
Het was een oproep komende van het mobieltje van "mijn" zieke maar ik had zijn echtgenote aan de lijn gekregen. Uiteraard belde ik meteen terug met de vaste telefoon.

"Mijn" zieke kreeg gisterenavond een hartinfarct (gevolg van de chemo? Ik heb al vaak gelezen dat chemotherapie kwalijke gevolgen kan hebben voor het hart). Zijn toestand is stabiel maar hij ligt nog op de "intensieve afdeling" van een ziekenhuis. 

Uiteraard moest ik terugdenken aan alle gezondheidsproblemen van Roger. En aan de zorgen die ik me toen telkens maakte (ik had dus echt te doen met de echtgenote van "mijn" zieke én met hem, uiteraard).

Toch hielp ik Roger de koelkast leeg te maken (een groot deel van de inhoud kwam terecht in ons reiskoelkastje) en Roger slaagde er in het probleem op te lossen (ik weet niet precies wat hij gedaan heeft maar weer vroeg ik me af wat ik zonder hem zou doen).

Nadat de koelkast weer gevuld was (en ik van de gelegenheid gebruik had gemaakt om ze een beetje schoon te maken) deden we onze wekelijkse uitgebreide boodschappen. Onderweg zeiden we weer niet veel tegen elkaar. Ik vermoed dat Roger, net  als ik, nadacht over de broosheid van het leven!

Reticentie

Onze gastvrouw had vandaag dus hulp gevraagd van haar dochter die dat heel graag deed, onder andere, zo zei ze, omdat ze ons dan nog eens zou ontmoeten... en omdat ze sinds kort (net zoals ik) steeds vaker denkt dat haar vader van 91 jaar elk ogenblik kan overgaan.

Ikzelf moest terugdenken aan mijn moeder Nany die voor haar verjaardag mijn voorstel had afgewezen. Ik stelde namelijk dit jaar voor haar 87ste verjaardag bij haar te vieren. Ik zou dan iets gekookt hebben voor broertje, schoonzus, zus Bie en echtgenoot, en ons. En eventueel voor de kleinkinderen die zin en/of tijd hadden om erbij te zijn. Maar nee! Mama haalde allerlei bezwaren aan: broertje zou misschien van wacht zijn, zus zou misschien geen zin hebben.

En ik dacht: 'Ze wil die "rommel" niet op haar flat' en stelde voor dat we dan samen iets zouden gaan eten buitenshuis. Ook dat vond ze geen goed idee... maar ze leek heel blij toen Roger en ik daar onaangekondigd aankwamen!
Van waar die reticentie van harentwege?

Bezoek aan onze oude vrienden

Zij was ervan overtuigd dat ze ons had uitgenodigd, ik wist zeker dat zij hier werden verwacht.
Na een poosje zag ze haar vergissing in maar ze vroeg me of wij toch naar hen wilden komen: ze had immers haar dochter en schoonzoon gevraagd. Dochter zou koken en ze had al allerlei ingrediënten gekocht. Voor ons was dat oké.
Het gaat natuurlijk over onze oude vrienden van in de buurt van La Roche. Ik had al enkele zaken in huis voor hun bezoek maar die namen we dan maar mee.

Eigen foto

Het werd een prachtig verblijf, zoals altijd. Onze vriend wordt nu wel heel oud (91 jaar binnenkort) en wandelde niet meer mee (hij verkoos ondertussen wat te dutten). Zijn echtgenote (binnenkort 86 jaar) is nog even actief, al liet ze zich helpen door haar dochter voor het koken. Ikzelf mocht praktisch niets doen deze keer.

Dat werd dus genieten van het zomerse weer in hun tuin vol vogels (die we probeerden te herkennen), vertaalervaringen uitwisselen met hun schoonzoon die eveneens vertaler is, herinneringen aan Congo ophalen met onze oude vriend (hij en zijn gezin hebben in Kinshasa gewoond nadat wij al een poosje terug waren uit Matadi), praten over literatuur en over  hun vele reizen en smullen van lekkere gerechten bij een glas wijn na telkens een aperitief met sherry. Maar ook veel lachen (ze hebben daar allemaal veel zin voor humor) en mooie wandelingen maken terwijl de vader des huizes een siësta hield.

Eigen foto's

Wel heb ik een vrij belangrijke vertaling moeten weigeren!

Toen we afscheid namen van elkaar beloofden ze alle vier binnenkort nog eens naar hier te komen. En voor de eerste keer was ik me er heel fel van bewust dat het weldra de laatste keer kan zijn.

Naarmate we Heers naderden, merkte ik op dat het hier blijkbaar veel minder mooi weer was geweest en dat het zelfs serieus geregend had!

Bezoek aan "onze" zieke

Vandaag hadden we eindelijk nog eens tijd voor "onze" zieke.

We vonden haar op een terrasje zitten. Ze leek heel blij ons te zien, nam constant mijn hand vast... en probeerde ons van alles te zeggen, wat echter weer niet lukte.

We gingen naar de cafetaria waar we haar een kopje koffie wilden offreren. Helaas, het water was afgesloten en er was geen koffie. Ik stelde voor weer op het terras te gaan zitten waar we haar hadden gevonden bij onze aankomst maar ze kan  niet duidelijk maken of ze iets een goed idee vindt of niet.
Omdat ze glimlachte, vermoedde ik dat ze akkoord ging, dus reden (ze is verlamd aan één kant) we haar terug naar dat  terras. Daar sloegen we een poosje de werken aan het nieuwe deel van het rust en verzorgingstehuis gade en ik had de indruk, aan haar gezichtsuitdrukking, dat het haar boeide.
Na een poosje begon ze echter te wenen (nadat ze tevergeefs had geprobeerd iets te zeggen).

Het werd tijd om haar naar de eetzaal te rijden. En nadat we hadden gevraagd aan een personeelslid waar haar vaste plaats was, installeerden we haar.
Weer kwamen er tranen te voorschijn... tot ze haar echtgenoot zag binnenkomen. Ze ontving hem, met de enige woorden die ze gezegd krijgt (en die ze in alle omstandigheden gebruikt), uitbundig.

Voor Roger en mij was het toen tijd om naar huis te rijden en haar echtgenoot besloot dat ze ons samen uitgeleide zouden doen. Zijn vrouw leek dat een goed idee te vinden (nu, ze kan het echt niet zeggen en ik ga louter voort op haar gezichtsuitdrukking): ze wuifde ons uitbundig uit terwijl Roger en ik naar onze auto liepen.

Onderweg zei Roger maar twee woorden tegen mij: 'Zo triestig', wat ik beaamde. Verder hebben we dus niet gesproken: ik denk dat we allebei even fel bezig waren met proberen te raden wat er omgaat in het hoofd van "onze" zieke. En misschien vroeg Roger zich evenals ik af of wij evenveel moed als haar echtgenoot zouden opbrengen als één van ons beiden iets dergelijks zou overkomen.

Over opstellen verbeteren en weer een cadeau

Ik ga het niet hebben over onze boodschappen of het vervolg van het huishouden. Huishouden dat ik trouwens onderbrak zodra mijn hulp werd gevraagd voor iets veel interessanter.

Het zit zo. Een achternicht van mij (ik ken ze zelfs niet persoonlijk) schrijft mooie tekstjes. Ze heeft duidelijk talent maar moet nog leren te schaven, te schrappen, herhalingen te vermijden enzovoort. Kortom, leren kritisch te herlezen. Ik had haar opa (mijn oom) voorgesteld haar teksten na te lezen en haar wat te coachen.

Vandaag kreeg ik een eerste tekstje van haar. Een heel gevoelige tekst over ziekte, hoop en liefde.Wel, ik liet al het huishoudelijk werk meteen vallen en ben beginnen nalezen. Vier keer hebben we over en weer gemaild, nichtje en ik. We hebben wat geschaafd, wat overbodige tekst en herhalingen laten vallen of vervangen door synoniemen. Ik heb nog enkele foutjes verbeterd (met de nodige uitleg) en ik denk dat het resultaat mag gelezen worden.

Wat heb ik van dat werk genoten! Het herinnerde me de verbetering van opstellen vroeger. Heel veel werk, maar wat een vreugde als ik merkte dat mijn leerlingen steeds minder fouten maakten, dat ze hun zinnen beter begonnen op te bouwen, dat ze hun woordenschat uitbreidden, dat hun stijl verbeterde (al drong ik nooit mijn eigen stijl op). Zalig werk!

En dan werd er gebeld. Roger ging opendoen maar kwam alleen terug, met een papegaaienplant. Het was Ludo D. geweest, die geen tijd had om binnen te komen maar wel een (beloofd) geschenk bracht.
Roger heeft het boompje meteen geplant in de tuin, we hebben het goed begoten en nu maar hopen dat het gedijt.

O ja, onze vrienden uit de Ardennen verwachten ons wel degelijk bij hen binnenkort, al moest zij toegeven dat ze zich vergist had en dat zij in feite bij ons waren uitgenodigd! 😊

Beroep: huisvrouw

Vandaag voelde ik me weer een fulltime huisvrouw. Geen vertaling (en eigenlijk nog een geluk, want ik zou er geen tijd voor gehad hebben), wel verder opgeruimd, het poorthuis een oppervlakkige beurt gegeven, de keuken serieus geveegd (Roger dacht dat ik de keuken aan het poetsen was terwijl ik alleen alles een beetje opruimde en de vloer een beetje proper maakte), drie wasmachines laten draaien en uiteraard was te drogen gehangen, gestreken, en samen met Roger bier gaan kopen.

Daar vernam ik dat onze drankhandelaar te gast was bij "Iedereen beroemd" en uiteraard wilde ik dat bekijken.
Toen we thuis kwamen, vond ik de eerste aflevering en deze avond, na het avondmaal (ook daar heb ik uiteraard als "huisvrouw" voor gezorgd), heb ik de tweede gevonden. Grappig én interessant, echt! Kijk zelf maar (en zo zie je ook meteen bij wie wij ons bier kopen. Let wel: desnoods klikken op "stamboom" én: die link zal maar tijdelijk werken).

Deze ochtend een mail gevonden van Bernadette. Ze vertelde me onder andere over een project van haar echtgenoot Juan... en over een interview dat van hem werd afgenomen onlangs. De link die ze mij stuurde, werkte niet maar ik googelde een beetje en jawel, ik vond het.

Monique, jij die me, nu al een poosje geleden, opbelde in verband met eventuele toekomstige optredens van Juan, hou deze blog even in het oog: Bernadette houdt mij op de hoogte en misschien komt er binnenkort toch eindelijk een nieuw optreden met onder andere Juan Masondo!

Terwijl ik aan het strijken was, dacht ik aan "mijn zieke". Dat is volgens mij het enige voordeel van strijken (en eigenlijk van het hele huishouden): je hebt tijd om te denken; maar het nadeel is wel dat je niets kunt opschrijven van de goede invallen die je krijgt zonder veel tijd te verliezen...
En, meer bepaald in mijn geval, dat ik na de taak ben vergeten wat ik allemaal had willen opschrijven.

Deze keer heb ik wel dit onthouden. Ik dacht dus aan een dierbaar ziek familielid en vroeg me af of voedingssupplementen niet  nuttig zouden zijn. En, nog tijdens het strijken, kwam er een mail van hem aan (ik voelde het aan de smartwatch die ik van Zeger cadeau kreeg): dat zijn zoon (mijn "kozijn") een dokter kent die hem kon voedingssupplementen bezorgen.

Tussendoor een telefoontje van Jan Gerits. Hij had enkele dagen in het ziekenhuis moeten doorbrengen en vond mijn mail met de nagelezen en opgemaakte jongste Limburgse monografie niet meer. Ik heb hem die monografie dus nog maar eens gemaild.

Dat ik alles hier een beetje schoon wil hebben, heeft te maken met het nakend bezoek van onze vrienden uit La Roche.
En dan vind ik rond 21 uur een mail van die vrienden: dat zij ons bij hen thuis verwachten op de afgesproken dag. Er is blijkbaar verwarring in het spel. Ik antwoordde snel dat ik ze eigenlijk hier verwachtte maar dat zij maar moesten zeggen wat ze verkiezen. Nog geen antwoord gekregen.

"Sneeuwwitje" of Blanche

Het voorbije weekend heeft Elena twee keer gekeken naar deze film. Ik keek geregeld mee, naar fragmenten, want.... een huisvrouw heeft nog ander werk dan naar films te kijken. Ik had op de duur wel door (eigenlijk vooral omdat ik Elena vroeg mij het verhaal te vertellen, en dat ze dat uitstekend deed) dat de film heel triestig was... en dat het verhaal Elena intrigeerde.

Deze avond, na mijn eigen lang dutje, heb ik die film teruggevonden op internet. Amai (zoals ze zeggen in Antwerpen): veel realistischer dan een tekenfilm, en een "Sneeuwwitje"- verhaal dat moeilijk te verteren is voor een klein meisje als het zo realistisch wordt voorgesteld.

Nu begrijp ik nog beter waarom Elena zo fel over alles nadenkt (en dus ook veel droomt) en waarom Matthias en Eva die film niet wilden uitkijken eergisteren.

Eigenlijk zou een moeder (of grootmoeder) voldoende tijd moeten krijgen om alles wat de kinderen (of kleinkinderen) doen te volgen, maar net wij vrouwen krijgen daar geen tijd voor.😞

Ik kijk nog even verder naar die film (die ik eigenlijk niet echt goed vind) om te proberen te voelen wat Elena voelde.

Ik heb haar gevraagd hoe ze op die film was gevallen en haar antwoord was dat ze gewoon zocht naar "Sneeuwwitje" op het internet. Op haar leeftijd al, stel je voor!

De kindjes zijn vertrokken

Om 6:45 uur werden de kindjes wakker vandaag.Ik kon ze in bed houden tot 8 uur maar geslapen hebben we niet meer echt.

Kort na het ontbijt (en toch een beetje spelen) wilde Eva weer gaan slapen. Uiteraard had ze weer een veel te korte nacht gehad. Ik stelde voor dat ter gelegenheid van een volgende logeerpartij Matthias de kamer van Zeger zou kiezen maar dat vond hij niet zo'n goed idee. Hopelijk kan ik hem (of iemand anders)  overtuigen, want met z'n drieën (met z'n vieren eens één van hen wakker is) in dat bed slapen ze (we) echt te weinig.

Eigen foto

We speelden, ik bakte weer pannenkoeken voor 's middags. Roger vond (hij had gelijk) dat de kindjes er te veel suiker op deden (het pannenkoekendeeg was al lichtjes gezoet). Roger verordende dat volgende keer er geen suiker meer zou op gedaan worden (dus moet ik dan zorgen dat ik iets meer stevia in het deeg doe).

We waren volop "Mens erger je niet" aan het spelen toen dochterlief en schoonzoon aankwamen die ons iets wilden trakteren bij Stephane Malais.

De zon scheen krachtig maar er begonnen zich wolken op te stapelen. We genoten van twee consumpties terwijl de kleintjes ravotten, de kikker van gisteren zochten, er twee andere vonden en cola of water dronken. Op een bepaald ogenblik begon het te onweren en we vluchtten onder het afdak. Gezellig was dat wel, de regen die tokkelde op het glazen dak boven ons hoofd.

Tussen twee regenbuien reden we terug naar huis waar ik zorgde voor het avondeten (worst, sla, appelmoes, paprika, tomaten, aardappelen) terwijl we inktvisjes aten bij een te zoete kweeperenwijn.

Eigen foto's

Na het avondmaal vertrokken de kindjes met hun ouders en ineens was het ongelooflijk stil in huis.
Na nog wat opruimwerk kreeg ik mijn klop: ik wilde wat lezen in de relax... maar viel in slaap. Pas twee uur later werd ik wakker!

Detail

Ja, ik ga nog enkele details toevoegen aan de post van daarnet. Omdat ze op zich eigenlijk niet zo heel persoonlijk zijn én misschien andere mensen (vrienden) kunnen interesseren.

Ik zei het al: ik heb vandaag heel interessante conversaties gevoerd met Elena (bijna 7 jaar en half), en eigenlijk gingen die niet alleen over dromen. Ik heb haar ook moeten uitleggen waarom ik zo zelden juwelen draag, waarom ik geen rijbewijs heb of wil (en daardoor begonnen we te praten over dromen), ze proefde van mijn pannenkoekendeeg om te weten of het zoet genoeg was zonder suiker (ik had stevia gebruikt) en gaf bijna op volwassen toon commentaar: 'Iets meer suiker zou wel mogen!'; we hadden het over de overheid en belastingen (toen ik haar probeerde uit te leggen waarom Stephane Malais geen ijsjes meer mag verkopen), ze bekeek enkele tekeningen van mij (de enige die ik ooit heb tentoongesteld, namelijk een samenwerking met "mijn" - kinderen zijn nooit van jou - drie kindjes), en ze zei; 'Ik wist niet dat jullie zo goed kunnen tekenen'. We hadden het ook over mijn grootouders zaliger, over mijn vader, over Nany, mijn zus en mijn broertje. Ze kon ze allemaal plaatsen, wist wie overleden is, wie ze soms ziet en wie niet.

En ze vertelde over vriendinnen die gaatjes lieten maken in hun oren om oorbellen te krijgen daarna. Waarom ik geen gaatjes heb in mijn oren, wilde ze weten. Gaatjes in de neustussenwand, in de lippen of in de buik vond ze vies maar... ze kon niet uitleggen waarom gaatjes in de oren haar minder vies leken: 'Misschien omdat iedereen het doet? Hoewel, jij niet hé, oma!'

Roger resumeerde al haar vragen en bedenkingen vandaag in: 'Jij bent aan het filosoferen, meisje!'
En ik denk dat hij gelijk heeft!

Genoten maar vergeten foto's te maken

Hoewel de kindjes me al om 5 uur wakker maakten (ik slaagde erin ze tot 7 uur in bed te houden - maar sliep zelf niet meer) en ik me dus heel moe voelde vandaag, genoot ik zo van al onze bezigheden dat ik zelfs vergat foto's te maken.

We begonnen de dag met een stevig ontbijt, daarna werd het spelen en naar een filmpje kijken. Eva werd moe en ging een ochtenddutje doen (ze had uiteraard veel te weinig geslapen vorige nacht). Rond de middag maakte Roger haar wakker en bakte ik speltpannenkoeken.

Na nog wat spelen, reden we naar Stephane Malais (het "cafeetje met de vissen") om er een ijsje te eten (afijn, de kindjes: Roger en ik namen een biertje en een wijntje). Helaas, Stephane mag geen ijsjes meer verkopen van de een of andere inspectiedienst en dus dronken Elena en Matthias een cola. Eva dronk een beetje water, ontdekte de visjes en, samen met grote broer en zus, een kikker aan de rand van de vijver.
Eva was echter weer moe en dat vertaalde zich in een beetje lastig worden: vooral (zonder voor ons duidelijke reden) mokken. We reden dus terug naar huis waar ik gelukkig nog ijsjes had en ik dus mijn belofte kon nakomen. Eva echter wilde haar ijsje niet. Roger legde haar in bed en ze sliep meteen in.

Elena, Matthias en ik speelden nog even buiten met balletjes en lege blikken.
Daarna was het tijd om te koken. Spinaziepuree, waar Roger voor elk van ons een eitje bij bakte. De kindjes aten opvallend goed en Eva vroeg zelfs een dubbele portie. Ik kreeg tijdens de maaltijd een telefoontje van dochterlief. Elena en Matthias vertelden een beetje over hun dag maar de anders zo spraakzame Eva had daar geen tijd voor: ze wilde verder eten.

Na nog een sojapudding voor elk van de kindjes, zouden we nog eens "Mens erger je niet" spelen. Op een zeker ogenblik leek Matthias te zullen verliezen en hij begon te wenen (deze keer vond Eva het voldoende de teerling te gooien als het haar beurt was, een pion verzetten vond ze niet nodig). Ik dreigde weer het spel op te bergen als iemand niet tegen zijn verlies kon. Kort daarna haalde Matthias mij in en ik deed ook alsof ik huilde en boos was omdat ik zou verliezen. Dat leken de kindjes heel grappig te vinden: 'Je maakt een grap hé, oma!'
Elena won, Matthias "won als tweede" en ik verloor.

Volgde het avondritueel: toilet, voorlezen, enzovoort. Weer wilde Eva eerst zelf voorlezen (en dat is echt grappig: ze bekijkt de prentjes en verzint een verhaal rond wat ze ziet. Terwijl ze "leest" kijkt ze alleen naar de tekst - en haar broer en zus werpen mij dan soms een blik van: "wat is ze schattig en grappig, ons zusje!").
Uiteindelijk las ik het einde van het verhaal van gisteren voor en wenste ik de kindjes goede nacht.

Weer hebben ze echter nog meer dan een uur liggen lachen en babbelen. Ikzelf wilde even mijn ogen sluiten maar slapen lukte niet met al het lawaai dat ik hoorde via de babyfoon.

Ik hoop zo dat ze morgen iets langer slapen!

O ja, interessante conversaties gehad met Elena, onder andere over dromen. Ik had gelijk: haar dromen zijn ook heel realistisch... en net als ik heeft ze soms "vervolgdromen"!

En... mijn vermoeden van gisteren was juist: we hebben dat boek gekregen van Maj en Charlie.

Over de familie "Knoeiers" en mysteries

Rond 11 uur werden Elena, Matthias en Eva gebracht. Zodra hun ouders afscheid hadden genomen, vertrokken wij naar Ikea. De kindjes aten er een kindermenu (vleesballetjes of zalm met broccoli en frietjes en een ijsje), Roger een warme schotel (ik weet zelfs niet meer welke, zo druk had ik het met de kleintjes) en ik een sla met tomaten en mozzarella. Er was ontzettend veel volk maar we vonden gemakkelijk een vrije tafel.

En er werd gegeten en... gemorst. Nadat Elena een deel van haar cola over de tafel had verspild bij het inschenken van haar glas, zij, Matthias en Eva een deel van hun ijsje op de vloer hadden laten vallen, ze hadden gemorst op hun kleren, zei ik: 'Het is duidelijk: wij heten de familie "Knoeiers"!'
Dat vonden de kindjes ongelooflijk grappig.

We kochten nog twee afsluitbare bekers voor Eva: eentje voor thuis en eentje voor hier (en de kindjes - Elena en Matthias hebben hier dezelfde sinds hun geboorte -  wilden die mee naar bed nemen voor als ze 's nachts dorst krijgen) en daarna reden we naar huis.

Daar werd er volop gespeeld (met de nodige ruzies, uiteraard: als een kind een nieuwe spelletje begint, willen de twee anderen hetzelfde doen, ook al waren ze vlak daarvoor bijvoorbeeld met autootjes aan het spelen. Vandaag ging het vooral over "strijken". Vermits er maar één speelgoedstrijkijzer is, en slechts twee strijkplanken, is er heel wat ruzie ontstaan over dat éne strijkijzer)!

Dan volgde het vieruurtje (na een lang dutje van Eva). Fruit, een koekje en drinken. Natuurlijk wilden ze alle drie opnieuw uit zo'n afgesloten beker drinken (die op hun leeftijd dus eigenlijk alleen bedoeld is voor 's nachts)... Elena deed haar beker open en morste water op tafel en op de vloer. Ondertussen had Matthias een sojavanillepudding gevraagd en morste daar een deel van op tafel en had Eva haar lepel vol yoghurt op de grond laten vallen. 'De familie "Knoeiers" is weer bezig,' zei ik, en de kindjes weer lachen!

We speelden "Mens erger je niet" en weer werd er geweend en ontstonden er ruzies als iemand zijn pion weer naar het begin moest brengen. Op een zeker moment zei ik 'De volgende keer dat er iemand weent, berg ik het spel op'. Ze hielden zich een poosje sterk, al zag ik wel dat er traantjes klaarstonden telkens als Elena of Matthias hun pion teruggestuurd werd (Eva is al blij als ze haar pion mag verplaatsen). Bij de volgende huilpartij heb ik daadwerkelijk het spel opgeborgen, maar eigenlijk waren ze het beu: dat was duidelijk.

Nadat ik het geknoei in de keuken had opgeruimd, heb ik tomatensoep met balletjes klaargemaakt. Mathias wilde er geen, Elena wilde er wel, Eva ook maar lustte ze niet. Matthias at brood met salami, Eva wilde ook liever brood met salami maar at alleen de salami op, vroeg daarna brood met choco en daar at ze wel één boterham van op.

Na nog een poosje spelen wilden de kindjes naar een film kijken. Bij ons gaat dat dus niet meer op televisie: ze installeerden zich dus voor het computerscherm van Roger. Matthias leek weer honger te hebben: hij vroeg een appel. Eva wilde ook een appel; maar lustte hem niet. Matthias wilde daarna nog druiven eten. En ik maar over en weer naar de keuken lopen om de kindjes ter wille te zijn (en ook naar de badkamer op de verdieping, want geregeld moest ik mee naar boven - ik vermoed dat ze ons huis te "mysterieus" vinden om alleen naar boven te durven gaan - voor een dringend plasje of kakje)!

Ik word echt oud, het valt me op. Onze eigen drie kinderen heb ik grotendeels alleen opgevoed (in die tijd had een werkende man zo goed als geen tijd om aan zijn kinderen te besteden, behalve soms in het weekend; een onthaalmoeder was uit den boze, en een werkvrouw had ik ook niet, gezien ik toen toch "niet werkte"). Wel, ik ben toen, ondanks al het werk van een zogenaamd "niet werkende vrouw" zelden zo moe geweest als deze avond. Hoewel.. vertel ik hier wel de waarheid? Ik was immers als jonge moeder soms ook heel moe! Maar toch... volgens mijn herinneringen, niet zo snel als nu...

Eva en Matthias wilden al naar bed voor het einde van de film. Ik ging met hen mee, zorgde dat ze hun tanden poetsten enzovoort, terwijl Roger een oogje hield op Elena die de film uitkeek.

Net toen Matthias en Eva in bed kropen en ik hen had verteld uit welk boekje ik zou voorlezen, kwamen Roger en Elena eraan. Elena was boos: Matthias en Eva hadden op haar moeten wachten voor ze naar boven gingen. Weer moest ik dus in een ruzietje tussenkomen. Maar alles viel weer in de plooi en ik las voor nadat Elena had gezorgd voor haar avondtoilet... en Eva ondertussen had "voorgelezen" voor Matthias (een heel lief, schattig en grappig gezicht is dat!)

De kindjes vonden het verhaaltje heel grappig (het ging over een meisje dat nooit iets afmaakt) maar Elena werd weer slecht gezind toen bleek dat Eva niet in het babybed wilde slapen maar in het grote bed, tussen haar broer en zus: waar zou oma dan wel slapen? (vroeger sliep ik bij die logeerpartijen altijd tussen Elena en Matthias zodat ik paraat zou staan - of liggen in dit geval - als een van de twee wakker werd: je weet wel, ons "rare" huis in hun ogen). Ik stelde haar gerust: waar ik ook slaap, ik hoor ze wel wakker worden, dankzij de babyfoon (en een lichtere slaap als ik kindjes onder mijn hoede heb).

Nadat ik wat had opgeruimd, dacht ik maar aan één zaak: even mijn ogen sluiten en een dutje doen. Onmogelijk: de kindjes (hoorden we via de babyfoon) hebben nog langer dan een uur liggen rollebollen, babbelen, lachen en ruzie maken.

En dan werd het eindelijk rustig maar ik voelde me niet meer moe.
Roger vroeg me: 'Heb je gezien dat er weer een boek lag in onze brievenbus?'
Nee, dat wist ik helemaal niet!

Het is "Dorp van mijn jeugd" van Anna Nossin. Over ons dorp in de jaren 1900-1945. Ik weet echt niet wie ons dat boek schenkt (al heb ik een vermoeden). Maar het lijkt (ik heb wel even de tijd genomen om erin te bladeren) een boeiend relaas over ons dorp in die tijd. Het boek is uitgegeven in 2013, Anna Nossin is geboren in 1925. Ik weet niet of ze nog leeft?

Afijn, weer een boek dat mij intrigeert. Ik vraag me echt af wie ons dat geschonken heeft. Voorlopig blijft dat nog een mysterie!

Eigen foto's

We zijn klaar voor de logeerpartij

Nog een korte vertaling vandaag, een beetje huishoudwerk (wassen, klaarmaken van de kamer van dochterlief voor de kleintjes, koken en de salon voor het weekend omvormen tot speelkamer) plus, tijdens een korte pauze, even sandalen gaan kopen voor Roger bij Decathlon.

Eigen foto

Daarna wilden we iets gaan drinken bij Stephane Malais... maar eerst belden we aan bij Ludo D. om hem voor te stellen ons te vergezellen. Ludo bleek niet thuis te zijn. We aarzelden even maar besloten uiteindelijk naar huis te rijden (omdat ik nog een dagje uit mijn vroegere dagboeken wilde overtypen).

Ik heb echter blijkbaar te veel getypt de laatste dagen: mijn vingers doen pijn. Dus maar even gelezen, nog maar een wasmachine laten werken (de vorige was hing buiten te drogen en was al droog) en een lang telefoontje gekregen van Nany. Onder andere over de dure huurprijzen van appartementen in het Antwerpse.
En nu... laat ik mijn vingers rusten.

GDPR

Toen ik nog veel vertalingen maakte, viel me steeds op dat ik het bij elke nieuwe Europese verordening even heel druk had: bedrijven moesten dan dringend allerlei zaken aanpassen en vaak beroep doen op vertalers (zeker in ons drietalig landje).

De laatste tijd is het weer van dat: het in voege treden van de GDPR op 25 mei 2018 maakt dat ik vrij veel werk heb (vandaag nog 7 A4-bladzijden vertaald en er volgen er nog, zegt mijn intuïtie - hoewel ik die misschien zal moeten weigeren, wegens de kindjes op bezoek).

Goed voor mijn portemonnee natuurlijk maar duur voor al die bedrijven! Ziet "Europa" dan echt niet in dat het bedrijven telkens weer op kosten jaagt?  En die kosten betreffen niet alleen vertalingen, het gaat bijvoorbeeld ook over verplichte (en dure!) attesten, enzovoort.

Details

Deze blog is geen echt dagboek (ik bedoel: ik schrijf hier niet alles op; elke post wordt gekopieerd in mijn dagboek en daar voeg ik er telkens - nog steeds in het Frans, uit gewoonte - details aan toe die niet voor iedereen bedoeld zijn). Vandaag echter dacht ik, terwijl ik dat laatste werkje verrichtte, dat ik het hier soms wel over enkele van die details moet hebben.

Zo had ik vandaag tijdens ons middagmaal een gesprek met dochterlief over wanneer zij Elena alleen naar school zou durven sturen en op welke leeftijd haar kindjes alleen op stap zouden mogen gaan...

En... ik wist het antwoord niet.

Ik vergeleek met vroeger, en dan vooral met mijn eigen (heel vrije) kinderjaren in Matadi, en daarna met de kinderjaren van onze eigen kinderen en toch bleek ik niet geneigd de kleinkinderen dezelfde vrijheid te gunnen. 'Wat is dan het probleem in deze tijd?' vroeg dochterlief. Maar eigenlijk wist ze heel goed dat ik dacht aan de vele ontvoeringen... en aan de zaak Dutroux destijds.

Elena had onze conversatie gevolgd en... leek heel fel geïntrigeerd door de "zaak Dutroux". Ze bleef maar vragen stellen en wij hebben haar verschillende keren moeten geruststellen: 'Die meneer zit voor de rest van zijn leven in de gevangenis'. Waarop Elena vroeg: 'Hij leeft dus nog?' (en ik merkte dat het idee alleen haar al bang maakte). Haar mama antwoordde heel snel: 'Ja, maar er wordt wel gezorgd dat die niet ontsnapt hoor!'. En toch voelde ik nog een beetje vrees bij Elena: ze bleef maar vragen stellen over 1996!

Ik hoop dat ze er niet over gedroomd heeft (Elena lijkt, net zoals ik, heel levendige dromen te hebben).

Babysitten

Toen we deze ochtend opstonden, vonden we weer een geschenk in de bus: een nieuwe publicatie van Ivo Hermans. Ik nam het boek mee naar de kleinkinderen (uiteraard omdat ik dacht erin te kunnen lezen, maar daar kreeg ik niet echt de tijd voor). Ik heb er wel al in gebladerd en ik weet nu al dat ik er ga van genieten, ook al omdat het onder andere gaat over een herkenbaar verleden (en onder andere over onze vriend Dirk Lambrechts zaliger). 

Eigen foto

Terwijl we naar het Leuvense reden, dacht ik aan "mijn zieke" die vandaag zijn derde chemo-cocktail zou krijgen en stuurde ik hem een korte aanmoediging. Hij antwoordde prompt en bleek zich niet zo goed te voelen. Waarschijnlijk (en hopelijk) begint de chemo te werken?

Elena en Matthias vertelden enthousiast over hun schooldag (Matthias had een "baard": een pleister op zijn kin, wegens erop gevallen op de speelplaats en Elena droeg een mooie, nieuwe jurk die haar mama zelf had gemaakt).

Samen gingen we Eva afhalen... die al even enthousiast bleek

Tijdens het middagmaal vernamen we dat Elena geen zwemles had vandaag. 'Ik ga even bij Anna spelen, maar niet lang, zo kunnen we lang samen spelen, jij en wij,' zei Elena tegen mij.

Dat deden we dan ook, nadat Elena even bij het buurmeisje was geweest, Matthias een poosje in zijn eentje had gespeeld met een zelfgemaakt bootje en een badje water, en Eva haar dutje deed.

Eigen foto's

Eva werd wakker, de kindjes aten wat fruit en wilden daarna een stad bouwen in de speelkamer. Voor mij was het ongeveer tijd om te beginnen koken... en ik kreeg hulp van Eva!

Eigen foto's

Hun mama at snel en vertrok naar haar school, hun papa kwam thuis, we aten... en schoonzoon bleek van een recent zakenreisje een chocoladetaart meegebracht te hebben. Daar gaf hij ons elk een stukje van (lekker!). 

Roger en ik reden naar huis nadat ik nog plannen had gemaakt met de kindjes: heel binnenkort komen ze even hier logeren.

Thuis wilde ik, nadat ik een wasmachine aan de gang had gezet, eerst beginnen lezen in het boek van Ivo maar ik bedacht dat ik beter eerst dat ander boek uitlas ("Kom, we zijn tebie"): dat resulteerde in een heen en weer springen tussen de twee boeken. Ik heb dus nog veel leesplezier voor de boeg!

Telefoneren

Ik had werk vandaag (nee, ik bedoel niet "huishoudelijk werk", dat heb ik immers elke dag, jammer genoeg!). Dus geen tijd voor een wandeling. Roger heeft wel nog een stukje gras afgereden (blijkbaar had hij gisteren niet alles gedaan - ik had het niet opgemerkt).

Tijdens een korte pauze besloot ik eindelijk nog eens te bellen naar onze zieke Matadi-vriend. Ik weet dat hij het apprecieert... maar ben toch altijd zo bang om ongelegen te komen (en dat is één van de redenen waarom ik niet graag telefoneer).
Hij leek blij met mijn telefoontje; zijn vrouw, die ik ook even sprak, idem, maar hij zei me dat hijzelf aarzelde om vaak naar "mijn zieke" (een familielid van wie ik veel hou) te bellen, want... hij was bang om ongelegen te komen!!!

Ik werkte voort maar kreeg een berichtje van Wiemla (de moeder van Debby). Of ze mij deze avond kon bellen, want ze vindt telefoneren zoveel persoonlijker dan sms'en. Ik onderbrak mijn werk om te antwoorden dat ik zelf zou bellen als ik mijn vertaling had geleverd, tenminste als dat op een "deftig" uur was.

Ik werkte weer voort, bereidde soep (deze keer met radijsloof, restjes sla, ui en lavas), we aten ervan (het was heel lekker) en toen kreeg Roger bericht (via telefoon) van de horlogemaker in Bevingen, aan wie hij onlangs een 42 jaar oude horloge had gegeven om te repareren. We mochten ze komen halen.

Wij (Roger wilde graag dat ik meeging) dus tussen de soep en de zalm naar Bevingen waar Roger van de vriendelijke horlogemaker een perfect in orde horloge terugkreeg.

Toen we thuiskwamen, merkte ik dat Nany had gebeld. Ik besloot eerst voor de rest van ons avondmaal te zorgen, te eten, en haar daarna terug te bellen. In feite wilde ze enkel een poosje keuvelen.

Ik had daarna echt nood aan heel even lezen (een interessant boek van een zekere Marcel Kerff over "voyageurs": "Kom, we zijn tebie!") in de relax voor ik me weer aan de vertaling zette.

Rond 22 uur besloot ik weer even te pauzeren, berichtte ik Wiemla dat ik deze avond waarschijnlijk geen tijd zou vinden om te telefoneren, beantwoordde ik snel een (belangrijke) mail van Bernadette, en plofte daarna met een zucht even neer op de sofa.

Tegen 22:15 uur  begon ik na te lezen.

Om 23 uur leverde ik de vertaling en heb ik (in m'n eentje deze keer, want ik vond Roger niet meteen) voortgewerkt aan de "ontsluiting": ik ben klaar met de soldaten die wij moesten bewerken!

Het is nu bijna 24 uur, Wiemla heeft me bericht dat ik tot 1 uur mocht bellen, en toch ga ik dat niet doen: nu ben ik echt aan ontspanning toe - al is het maar heel even - voor het slapengaan!

Dat ga ik nu doen met een Trappist (die ik pas ben gaan halen: het ruikt weer naar varkens op ons binnenplein!) terwijl ik nog een dag uit mijn vroegere dagboek overtyp.

Luie maandag

Vandaag, buiten wat opruimen en een paar keer de wasmachine laten draaien, weinig gedaan in het huishouden. Roger wel: hij heeft nog maar eens het gras afgereden.

Eigen foto

We deden wel onze boodschappen (na een vroege afspraak met onze nieuwe bankier)... en gingen onder andere naar een winkel van Telenet. Hendrik had ons vorig weekend duidelijk gemaakt dat, gezien ons verbruik, we gebaat zouden zijn bij een goedkoper internetabonnement. In die winkel stond echter zoveel volk aan te schuiven dat we meteen weer naar buiten gingen.

Na de boodschappen heb ik gezocht op de website van Telenet hoe ik misschien zelf kon zorgen voor die wijziging... tot ik me herinnerde dat ik voor de laatste wijziging gewoon de telefoon had gebruikt.

Dus gebeld naar Telenet (tja, mijn afkeer voor telefoneren had er weer voor gezorgd dat ik niet meteen dacht aan de eenvoudigste oplossing).  De zaak was in een wip opgelost: volgende week wordt er al een nieuwe modem geïnstalleerd, en ik kreeg deze avond al via mail bevestiging van de wijziging die dan zal gebeuren.

Koken hoefde niet: er waren voldoende resten van het weekend om op te warmen.

En na het avondeten en mijn uurtje lectuur op papier (deze keer Herman Brusselmans, maar hij kon me niet bekoren), eindelijk nog een uurtje "ontsloten",  enkele mails beantwoord en nog een dagje uit mijn vroegere dagboeken overgetypt.

En... nu ga ik even "stoefen" zoals wij (Vlamingen dus) zeggen. Het valt me op hoe weinig fouten ik in het Frans maakte op mijn 15 jaar en half (dagboek van 1965). Eigenlijk geen enkele, want als ik al een fout ontdek, blijkt het woord geschrapt en verbeterd. Zelfs tegen de heel moeilijke regels van "l'accord du participe passé" vind ik geen enkele zonde. En wat meer is... (en wat ik eigenlijk vrij erg vind): ik schreef toen heel vlot, veel vlotter dan nu in het Nederlands (of dat nu nog het geval is, weet ik niet, maar ik vermoed van wel😒).

Over ontspanning en sport

De voorbije week was voor mij eigenlijk veel te druk. Ik heb genoten van elke aparte afspraak maar voor mijn doen waren het er te veel op te korte tijd: ik heb echt geregeld nood aan alleen zijn.

Deze avond, na het vertrek van Hendrik, heb ik dus niet veel meer gezegd tegen Roger (gelukkig heeft hij op dat gebied dezelfde noden als ik). Ik heb nog even deze blog bijgewerkt, mijn dagboek (niet helemaal hetzelfde als deze blog!) aangevuld, een mail die ik moest beantwoorden beantwoord met "ik zal morgen schrijven", en nog één dag uit mijn vroegere dagboeken overgetypt.

Daarna zocht ik naar "ontspanning".  Een film zou te lang zijn geweest: morgen hebben we weer vrij vroeg een afspraak. Dus zocht ik op YouTube naar Franstalige televisie-uitzendingen... over ontspanning. En ik viel op dit dat ik nu aan het bekijken ben.  Mannen die overdreven belang hechten aan voetbal- en andere sportuitzendingen op televisie.  Hun vrouwen lijden daaronder en de mannen lijken dat niet te begrijpen. Ze vinden sport voor alles gaan, hoewel sommigen zelf helemaal niet sporten...

En... ik bedacht dat ik op dat gebied heel veel geluk heb gehad: nooit heeft een man sport laten voorgaan op mij. En mijn lieve Roger zeker niet 😙!
Terwijl veel van mijn vrouwelijke kennissen over hetzelfde gedrag van hun man klagen!

Weekend

Vorige vrijdag gingen Roger en ik eindelijk nog eens naar een opvoering van De Reizende Reiger. Door een ongeval op de E 40 verloren we heel wat tijd, zodat ik een berichtje stuurde naar Zeger dat we iets te laat zouden aankomen.
Roger zette me af en ging een parkeerplaats zoeken. Ik merkte bij het binnengaan dat er deze keer heel weinig volk was... en dat de spelers op ons hadden gewacht. Omdat Roger zo lang wegbleef (hij vertelde me later dat hij maar geen parkeerplaats vond) zei ik tegen de presentator dat ze maar moesten beginnen. Toen Roger iets later de zaal binnenkwam, werd hij op applaus onthaald.
Weinig toeschouwers maar een even leuk optreden als telkens. We hebben weer tranen gelachen!

Foto's Roger

Om 22:24 uur zou Hendrik aankomen in het station van Leuven. De opvoering eindigde om 22 uur, Roger moest nog de auto gaan halen (die stond geparkeerd op 10 minuten lopen - aan Roger zijn stapsnelheid, niet aan de mijne! - van de zaal), mij afhalen (ik was even blijven praten met Zeger) en naar het station rijden. Ik berichtte dus Hendrik dat we waarschijnlijk iets later zouden zijn. Hij antwoordde me iets later dat de trein vertraging had (hij wist niet hoeveel, want geraakte niet op het internet). Ik checkte het dus even: al bijna 10 minuten vertraging. Uiteindelijk werden het er 28: iets na 22:52 uur kwam Hendrik het station buiten gelopen en reden we naar huis, waar we aankwamen om 23:45 uur!

Terwijl een eerste wasmachine haar werk deed, at Hendrik wat kliekjes. Zaterdagochtend om 01:30 uur konden we de eerste was te drogen hangen. Daarna volgden nog twee machines (terwijl wij converseerden): we zijn dus "heel vroeg" gaan slapen.

Zaterdagmiddag hebben Roger en Hendrik eindelijk ons oud  televisietoestel naar het containerpark gebracht. Daarna deden we boodschappen. Hendrik wilde 's avonds barbecueën en vandaag, zondag, osso bucco eten. Omdat wij geen barbecue meer hebben, kochten we een wegwerpbarbecue. Handig maar een beetje klein voor drie man.
Tijdens ons avondeten (barbecue op het terras dus) sudderde mijn osso bucco voor vandaag.

Eigen foto's

Vandaag maakten we, tussen twee regenbuien door en ondanks de relatieve kou die weergekeerd was, een wandeling in Kerniel.

Eigen foto's

We brachten na het avondeten Hendrik naar het station... en deze keer had de trein "maar" 5 minuten vertraging.

Eigen foto

Nany wordt 87 jaar

Mijn moeder verjaart vandaag. Zus Bie wist dat we zouden langskomen, Nany wist het niet. Bie was al  daar toen wij aankwamen. Dat werd een paar uur gezellig keuvelen bij een kopje koffie en koekjes. Ik had voor Nany een cadeautje bij vanwege dochterlief: een zelf genaaide boodschappentas en portemonnee. Heel mooi, dat vond Nany ook, die er blij door leek verrast. Wijzelf hadden geen geschenk bij: we wilden later immers op restaurant gaan met Nany en dat zou ons presentje worden.

Ik integendeel werd weer bedolven onder de geschenken: zus had uien bij voor mij, vanwege haar zoon, en Nany gaf me een van haar winterjassen en een heel mooi wit jasje cadeau. Bie opperde dat zo'n witte jas onmiddellijk vuil is en ze heeft gelijk,  toch nam ik het vestje aan, zo mooi vond ik het.

Toen kreeg ik een mail van vriendin Denise. Uiteraard had ik geen tijd om die uitgebreid te lezen maar ik las wel dat ze ons voorstelde even bij haar langs te komen als we in de buurt waren. Om haar nieuwe appartement te zien.
Wel... we waren in de buurt, dus stelde ik aan Nany voor even naar Denise te gaan (weliswaar nadat ik eerst snel naar mijn vriendin had gebeld). Nany leek er wel zin in te hebben, Bie had geen tijd om mee te gaan.

Wat een prachtig appartement zeg! Mooi, ruim, rustig, goed gelegen en met een heel praktische indeling. Nany leek ook onder de indruk! Bij een glas uitstekende wijn wisselden we wat nieuwtjes uit (later merkte ik dat als ik de mail helemaal had gelezen, ik het meeste al zou geweten hebben😄). We vertelden Denise dat we ergens in de buurt wilden gaan eten en zij raadde ons de "Asian Delight" aan.

Na een poosje reden wij daar dus naartoe met Nany. Denise had gelijk: onze rijsttafel voor drie was heel lekker en heel uitgebreid (we hebben zoveel overschot mee naar huis gekregen dat we meer dan eten genoeg voor morgen hebben).
Nany en wij hebben daar dus enkele uren gesmuld, genoten van een heel lekkere huiswijn en uiteraard weer veel gebabbeld.

Tegen 21 uur brachten we Nany naar huis en reden wij terug naar Haspengouw.

'Ik kan niet lezen'

We gingen babysitten vandaag.
Deze keer heb ik niet veel gespeeld: Anna, Elena en Matthias speelden samen buiten terwijl Eva een lang dutje deed. Terwijl Elena naar de zwemles was, ging Matthias bij Anna spelen en na het avondmaal kwamen Lionel, Millie en Anna nog even "bij ons" spelen. Ik heb alleen, vlak voor het avondmaal, met een gezelschapsspel meegedaan en uiteraard ben ik tussengekomen bij de enkele ruzies.

Eva (2 jaar en 5 maand) wilde vlak na haar dutje dat ik zou voorlezen uit een boek met veel prenten. Na een poosje zei ze telkens opnieuw: 'Nu ga ik lezen, oma.' En dan vertelde ze wat ze op de prentjes zag... maar ze besefte algauw dat er ook letters stonden die niet rechtstreeks verwezen naar een prent. Die wilde ze ook lezen en de eerste keer vertelde ze zomaar wat... om mij al snel te vragen om het zelf voor te lezen. Na een poosje besloot  ze weer dat zij zou lezen... maar stelde heel droevig vast: 'Ik kan niet lezen, oma!'
Dat heeft ze zeker drie keer herhaald, telkens op een nog droeviger toon!

Deze avond thuis nog voor een vertaling gezorgd: we hebben al een paar dagen niet kunnen "ontsluiten" en deze avond zal er ook niets van komen: ik ben veel te moe!

Nog voor het dutje van Eva: ze "helpt" haar mama een boodschappenlijst te maken, en Matthias kijkt toe (eigen foto)

Ontspanning

Onze middag bij Annie en André was heel ontspannend maar onze tocht naar Ronse helemaal niet!
Daarom moesten we deze avond nog even ontspannen. We hebben geen tv meer (het toestel staat er nog, dat wel) maar... ik heb online websites gevonden die me even fel ontspannen. En...deze avond ging het over dit: entiteiten, geesten enzovoort: boeiend!

Naar onze vrienden in Ronse

Het was een heel aangename middag bij onze vrienden in Ronse. We aten en praatten in de schaduw in hun tuin (het was heel warm), haalden herinneringen op, vertelden over onze reizen en wisselden nieuwtjes uit (zij lijken het nog drukker te hebben dan wij!).

Maar wat een miserie om in Ronse te geraken! Normaal gezien zou het 1 uur 40 vergen maar het was zo vreselijk druk dat we er meer dan drie en half uur over deden. Gelukkig heeft iedereen tegenwoordig een telefoon bij zich: zo konden we onze vrienden waarschuwen dat we anderhalf uur later dan afgesproken zouden aankomen. Ik beklaag de mensen die elke dag zulke drukte moeten trotseren!

Eigen foto

Om terug te komen, viel het mee: net geen twee uur.

Fair-Trade

Vandaag onze wekelijkse boodschappen en voor Roger de stoep onkruidvrij maken, dus niet veel te vertellen.

Maar daarvoor had ik een interessant gesprek met Roger. Over "Fair Trade-producten"... en hij raadde me aan dit te lezen.
Wat ik deze avond heb gedaan. Interessant artikel dat vragen beantwoordt die ik me vaak stel. Lees zelf maar (ook sommige reacties zijn interessant en leerzaam).

En... ik moest terugdenken aan wat ik ooit meemaakte in verband met Oxfam!

Kijken naar een televisie-uitzending om mijn Frans te onderhouden

Na onze rustige zondag (en toch een uurtje werken aan de "ontsluiting") werd het een heel aangename zondagavond voor mij!

Roger was kranten aan het lezen en het wereldnieuws aan het ontleden terwijl ik keek op mijn scherm naar dit (om mijn Frans te onderhouden hé, want ik krijg zelden de kans om het te spreken... en een taal evolueert zo snel).

Maar... eigenlijk omdat ik dat programma grappig vind en heel ontspannend.

Vooral die negers (mag ik dat woord nog gebruiken?) vond ik zo typisch (en grappig) reageren (herinneringen aan mijn kinderjaren in Matadi?).

Rustige zondag

Een wandeling hebben we wel gemaakt (in Gelinden, niet zo bijzonder en vrij veel lawaai komende van de steenweg Heers-Sint-Truiden) maar voor de rest was het een heel rustige zondag en dat hadden we nodig.

Veel gelezen (dat boek van Ivo Hermans is echt heel goed) en.... naar dit gekeken. 

Een mooie zondag dus!

Hoegaarden, onder andere

Vandaag organiseerde Heemkunde Groot Heers een geleid bezoek aan Hoegaarden. Mooie stad (nee, eigenlijk een groot dorp, hoewel met minder bewoners dan Heers) waar een deel van mijn voorouders vandaan komen (Hoksem is immers een gehucht van Hoegaarden en een neef van mijn moeder was burgemeester van Hoegaarden).

Hoewel onze gids ons (achteraf gezien: Roger heeft het geverifieerd) soms weinig betrouwbare informatie gaf, heb ik ervan genoten: bezoek aan het kapittelhuis, aan de heel mooie"prairie Tuin"  erachter, aan de kerk, wandeling door de stad (sorry, dorp!) en uiteraard een cafeetje om ons bezoek af te ronden.

Ludo D., René T., Jos V. en onze gids

Foto's Roger

Ludo D. vertelde me dat hij een "papegaaienboompje" heeft geplant, speciaal voor mij: heel binnenkort proberen we bij hem langs te gaan!😉 Niet volgende week echter: die belooft nu al veel te vol te zijn!

Deze avond, na het avondmaal (Roger had nog eens radijsloofsoep gevraagd, en deze keer had ik er lavas aan toegevoegd, daarna aten we spek en rabarbermoes) nog objecten van drie soldaten "ontsloten" en verder gelezen in het boek van Ivo. Het is gewoon prachtig!