Gelezen en goedgekeurd: over vetten en koolhydraten

Na onze doodgewone (maar toch vermoeiende) dag las ik even verder in “Alternatif Bien-être”. En las daar het volgende, waar Chris Verburgh ook al over sprak:

“Ces recommandations nutritionnelles
officielles qui rendent gros

La part des graisses dans l’alimentation a fondu, mais la consommation de glucides a explosé. La grande gagnante : c’est l’obésité.

Veulent-ils nous rendre malades ? On peut se le demander. Après 40 ans de programmes de recommandations nutritionnelles destinés au grand public dans le but d’améliorer la santé, des
chercheurs américains ont enfin décidé de dresser le bilan de ce matraquage qui touche la France comme les États-Unis. Et le verdict est sans appel : de 1965 à 2011, la part des graisses dans l’alimentation a diminué, passant de 45 % à 34 % des apports énergétiques journaliers ; parallèlement, celle des glucides (pain, pâtes, etc.) a augmenté, passant de 39 % à 51 %. Résultat : le pourcentage de personnes obèses est passé de 42 % à 66 % sur la même période aux Etats-Unis, et de 8,5 % à 15 % entre 1997 et 2012 en France ! Et vous ne devinerez jamais avec quels financements sont faites toutes ces pitreries… Avec nos impôts !”

Het zijn inderdaad niet zozeer de (goede) vetten die ons doen verdikken (ik geef toe, ik heb dat zelf ook heel lang gedacht) maar wel die “snelle koolhydraten” zoals ik ze noem, die op één, twee, drie zijn verteerd  (en onze bloedsuikerspiegel te snel omhoogstuwen).

Maar bij ons (in Vlaanderen, en eigenlijk in heel België) is het echt moeilijk anders te eten: aardappelen en brood (allebei met een zeer hoge glycemische index) behoren tot ons basisvoedsel.  Ikzelf probeer al geruime tijd anders te koken en te eten (en ik voel me er heel goed bij: zelfs mijn constante honger is verdwenen) maar zodra je bij iemand anders gaat eten, moet je er weer de Vlaamse kookgewoonte bijnemen.

Pas op, hiermee heb ik niet gezegd dat ik niet hou van de Vlaamse recepten! Integendeel, ik vind die bij de lekkerste zijn!

Oleye (Liek in het Nederlands)

Het was koud vandaag: rond de 16°C!

En er valt niet veel te vertellen over deze dag. Het gewone werk en mails naar mijn zus en vrienden, een telefoongesprek met Nany die het begint beu te worden in haar ziekenhuis, telefoontjes van mensen met problemen en van de echtgenote van Juan Masondo die met haar man geregeld in de buurt verblijft in het weekend. We hebben binnenkort afgesproken in De Horne.

Toch hebben we tijd kunnen maken voor een wandeling in Liek. Eerst op de begraafplaats waar, zoals meestal in de Waalse dorpjes net over de taalgrens, de graven tot en met “versierd” worden:

 Eigen foto

En daarna een klein uur rondgelopen in het dorp zelf.

 Foto Roger

Ik heb het al geschreven: Roger vindt de meeste Waalse dorpen wat rommelig (foto hierboven is daar geen goed voorbeeld van), ik hou daar net van. En dat is heel eigenaardig omdat hij hier in huis de meeste rommel genereert en ik er hier het meeste over klaag!

Broekom

Tussen twee regenbuien maakten we vandaag onze dagelijkse wandeling van een uur op wat tante Laure zaliger noemde de “Bollenberg”, in Broekom. Rustige wandeling al was het fel klimmen.

Onderweg vroeg ik me af waarom ik tegenwoordig zo weinig tijd voor mezelf overhoud. Uiteraard omdat ik ouder word, trager werk dan vroeger (al werk ik nog behoorlijk snel in vergelijking met veel andere mensen) en toch ook omdat we te veel worden gesolliciteerd.

Vandaag bijvoorbeeld was een doodgewone dag en toch zat die (met iets meer dan twee uur vertaalwerk, een uur opruimen, een uurtje lectuur, een uurtje koken, een halfuur aan telefoon hangen met Nany, een halfuurtje mails beantwoorden, die wandeling,  en deze avond een dik uur strijken en bijna een uur archiveren voor de KVLS - terwijl Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers ging) voor mij bomvol. En dan was dit zelfs een dag zonder bijkomende verplichtingen (geen babysit, geen bezoek aan Nany, geen sociale contacten).

Maar kom, we maakten dus een rustige wandeling, kwamen boven op de “berg” nog eens de “Romeinse nederzetting” tegen en smulden onderweg weer van heerlijke wilde mirabellen.

 

 Foto’s Roger

In het teruglopen naar de steenweg kwamen we een verlaten vrouwenfiets tegen.

 Foto Roger

Eigenaardig en zelfs een beetje verontrustend vond ik dat: er was niemand te bekennen in de buurt (Roger zegt zelfs: ‘En we hebben ook geen lijk ontdekt’. Nu, als dat verscholen lag tussen de struiken, zouden we het toch niet gezien hebben).

Categorische waanzin

Zopas, na het leveren van een vertaling en bij wijze van ontspanning, een heel interessant stukje daarover  gelezen. Lees zelf maar hier.

Shoppen

Ik beëindigde net mijn telefoongesprek met Nany toen Roger me zei: ‘Je wilde toch panty’s kopen? Maak je klaar, we nemen de bus naar Hasselt.’

Dat werd een rit van een dik half uur met alleen oudere medepassagiers.

In Hasselt liep er nog meer volk rond dan anders. We gingen rechtstreeks naar de C&A omdat ik vermoedde dat ze daar wel kousen zouden verkopen. Op nog geen vijf minuten had ik er gevonden en liep ik naar de kassa waar ik even moest aanschuiven. Ondertussen was Roger aan het rondkijken in de winkel.

Toen we buitenkwamen, bleek het nogal fel te regenen en Roger stelde voor de winkel terug binnen te gaan. Ik merkte wel dat hij in zijn nopjes was (het is hier echt de omgekeerde wereld: hij houdt van shoppen, ik niet).

We liepen wat rond op de damesafdeling, Roger veroorloofde het zich “en passant” tegen een dikke dame die een te klein t-shirt paste te zeggen: ‘Het is hopeloos, madam!’

‘Wat zeg je nu wel?’ berispte ik hem. ‘Ze zal wel gedacht hebben dat ik dat tegen jou zei’, lachte hij. ‘Kom, we gaan naar de herenafdeling’.’

Na een klein half uur verlieten we toch de winkel. En “shopten” we verder. Hoewel hij geen bril nodig heeft, ging Roger een brillenwinkel binnen, liet zich een paar zonnebrillen aanpassen om uiteindelijk te zeggen: ‘Ze zijn te duur.’

Dan wilde hij nog eens naar “Het Heilig Paterke”. Nee, niet om er te bidden maar omdat we heel dat gedoe een eigenaardig fenomeen vinden.

 Foto Roger

En uiteindelijk, na langer dan anderhalf uur rondlopen, stelde hij voor iets te gaan drinken. Alleen… was er nergens, maar dan ook nergens, een tafeltje vrij. We besloten naar huis te gaan nadat we eerst nog even “Oil and Vinegar” binnengingen en er genoten van enkele proevertjes.

Ach, thuis wachtte nog werk op mij, ik hou niet van een te drukke stad, Roger had zijn beweging gekregen; dus vond ik het goed zo. En nee hoor, de druiven waren echt niet te zuur!

O ja, deze ochtend vond ik een mail van Hendrik. Met een lang geleden (in 1989?) door hem opgenomen telefoongesprek tussen mij en een (op dat moment al vroegere) overbuurvrouw in Antwerpen. Die vrouw stond model voor Angèle in mijn schrijfsel “Incubi”. Echt leuk (en herkenbaar: ik zeg bijna niets, ex-buurvrouw is praktisch constant aan het woord) was het die “conversatie” te kunnen herbeluisteren! Heel fel bedankt, Hendrik!

Over panty’s en telefoontjes

Vandaag was het boodschappendag. In Borgloon, want zoveel hadden we niet nodig. Daarna reden we naar Heers waar we vlees kochten in een AD-Delhaize. Ik moest ook panty’s hebben voor een feestje binnenkort waarop ik enkel niet uit de toon zal vallen als ik mijn spijkerbroek ruil voor een rok. Ik weet het, het is zomer (je zou het wel niet zeggen de laatste dagen: zo koud!) en dan behoef je geen kousen. Maar… Ik ga nooit echt zonnen, en al loop ik vaak in de zon, mijn benen worden toch niet mooi bruin (die spijkerbroeken!). Dus ja, panty’s. Denise gaf er me vorige zondag cadeau, maar die zijn dan weer te donker voor het seizoen. Nee, ik moet huidkleurige panty’s hebben.

Oei, ik lijk hier wel mijn telefoonconversatie met Nany over te tikken. Want natuurlijk heb ik vandaag naar haar gebeld (mijn zusje was net daar en wat bewonder ik haar: praktisch elke dag enkele uurtjes in dat ziekenhuis doorbrengen! Wijzelf hebben al moeite om dat één keer per week te doen).

Mensen, concludeer niet uit mijn dagelijks telefoontje naar Nany dat ik graag aan telefoon hang hé! Ik heb in feite een hekel aan telefoneren! Kon Nany maar e-mailen!

Afijn, geen kousen gevonden (waar kopen de vrouwen uit Heers hun panty’s?). Dat betekent dat we ons binnenkort voor een wandeling naar Sint-Truiden of Hasselt moeten verplaatsen. Of dat ik toch maar een iets geklede pantalon moet dragen op dat feestje natuurlijk.

Roger had helemaal geen zin in een wandeling (het regende dan ook bijna constant) en ik beschouwde dus de boodschappen als zijnde voldoende beweging voor hem.

Voor de rest alleen huishoudelijke taakjes verricht, tussendoor  vernomen dat Jan Gerits de Limburgse monografie oké vindt, en gekookt (niets speciaals: wortelsoep, varkenskotelet met aubergine) en enkele mails die al lang wachtten beantwoord - nog niet allemaal: vrienden, wees geduldig!

Maar nu vraag ik aan iedereen mij even gerust te laten: ik ga lezen in het laatste nummer van het elektronisch tijdschrift Alternatif Bien-être!

O ja, en nog even dit over deze dag. Vanaf dit jaar moeten Vzw's ook hun belastingaangifte online indienen. Ik ging vandaag even kijken tegen wanneer dat moet gebeuren (ben tot nader order nog steeds en tegen mijn zin “penningmeester” van de KVLS) en, nadat ik las “tegen eind september” ontvluchtte ik die site van de “roverheid” zo snel als mogelijk: ik voelde mijn bloeddruk stijgen. 

Verkeerde reactie natuurlijk, en niet normaal voor mijn doen: meestal stel ik geen taken uit. Alleen als het met geld te maken heeft, reageer ik zo!

Huishouden, vrienden en Limburgse monografieën

Na enige huishoudelijke karweitjes heb ik eindelijk nog enkele uurtjes besteed  aan het nalezen, corrigeren en bewerken van de volgende Limburgse monografie. Die is nu bij Jan Gerits, de verantwoordelijke uitgever, die een laatste keer zal nalezen.

Ondertussen een mail gekregen van onze vrienden uit de Ardennen. Of ik onze afspraak in september niet was vergeten? Jawel!

Hoe is dat mogelijk: normaal noteer ik een afspraak meteen, deze keer dus niet (het was dan ook vlak voor we op reis vertrokken). En het ergste: ondertussen had ik die dag al toegezegd voor een etentje met de KVLS. Ik zal dat dus moeten afzeggen en ik weet al op voorhand dat me dat niet in dank zal worden afgenomen. Ik herhaal het: het leven wordt me te druk (en de toestand met Nany maakt het niet gemakkelijker).

Afijn, ik heb de afspraak genoteerd (nog niet gemaild naar KVLS-voorzitter Edith, dat doe ik zodra ik weet of de monografie nu volledig in orde is) en, ondanks de dreigende lucht (het heeft vandaag nogal wat geregend en gewaaid) maakten we onze dagelijkse wandeling van een uurtje.

Deze keer nog eens in Vechmaal. Grijze luchten betekenen vaak  mooie luchten: het werd dus een heel aangename wandeling (en we hebben geen regen gekregen).

 Foto’s Roger (ik denk dat ze nog mooier waren geweest als gemaakt met zijn groot fototoestel)

Vroegere klasgenootjes en Nany

Roger en ik waren dit weekend uitgenodigd bij mijn schoolvriendin Denise, die gisterenavond ook haar vriend Walter en ons vroeger klasgenootje Marie-Louise had gevraagd. Toen die vriendin Roger en mij een fles wijn overhandigde, vroeg ik me af waaraan we die hadden verdiend. Dat bleek als dank te zijn voor de kweeperen die ze vorig jaar van ons kreeg! Marie-Louise toch, die kweeperen waren als cadeautje bedoeld!

Denise had geen moeite gespaard: ze serveerde allerlei zelf gemaakte en heel lekkere Griekse, Spaanse en Italiaanse gerechten. Zelfs de gazpacho had ze zelf bereid.

 Foto’s Roger

Dat werd uiteraard lang bijpraten en herinneringen ophalen tijdens het smullen en genieten van onder andere retsina.

Roger en ik zouden blijven slapen (en vandaag, vermits we al in het Antwerpse waren, even Nany bezoeken).

Na ons ontbijt maakten we echter eerst een lange en mooie wandeling op de Linker Oever en dronken daarna een “aperitief” op een terras (voor Roger en mij een “Bolleke Koninck” dat ons herinnerde aan ons lang verblijf in Antwerpen).

 Foto’s Roger

Na het middageten (restjes van gisteren), terwijl het begon te regenen, reden we alle drie samen naar het ziekenhuis waar Nany op ons wachtte. Ze had net bezoek van onze Matadi-vrienden Lily en Roger.

Er werd even over reizen verteld en Nany wist ons te zeggen dat ze nog steeds niet weet waar ze zal revalideren. Ondertussen oefent ze al elke dag en inderdaad, ze loopt al heel goed op haar loopgips en met haar rollator.

Om 17:15 uur namen we afscheid van Nany, zetten Denise af aan de tramhalte en reden terug naar Limburg. En ik kreeg mijn klop: ik viel in slaap onderweg.

Thuis heb ik een wasmachine in gang gezet en gezorgd voor het avondmaal (ook restjes).

Weer geen tijd gevonden voor de Limburgse monografie

Nadat ik wat had opgeruimd, kwamen er (zoals altijd dringende) vertalingen binnen. Die kregen uiteraard voorrang.

Voor de rest kon ik alleen een uurtje vrij maken voor een wandeling in de buurt. Mooie wandeling trouwens, en onderweg gesmuld van wilde mirabellen. Jammer dat Roger geen foto’s heeft gemaakt.

De monografie zal dus tot maandag moeten wachten (tijdens het weekend zal ik ook geen tijd hebben).

Over roddeltantes en vrienden

Vandaag verwachtten we vrienden: Seany en Jan de fotograaf. Ik wilde ons avondeten heel eenvoudig houden, had daarom gisteren al soep klaargemaakt (en Roger vers speltbrood gebakken) en deze ochtend, na een snel ontbijt en nog voor mijn douche, kocht ik enkele kant en klare slaatjes in Heers. Ondertussen ging Roger even iets afhandelen in de bank, daar vlakbij.

In de winkel ontmoette ik Maj en haar echtgenoot: even een gezellig praatje. En toch was ik op een kwartier weer buiten, waar ik op Roger wachtte, zoals afgesproken.

Ondertussen zag ik heel veel vrouwen (meestal in groepjes) de winkel buitenkomen en luisterde ik naar hun geroddel. Ongelooflijk hoe vrouwen kunnen roddelen. En echt, geen enkele vrouw die ik observeerde ontsnapte aan dat “oordeel” van mij!

Roger liet te lang op zich wachten, dus liep ik uiteindelijk zelf naar de bank. Ook hij had met de bankier over veel andere dingen gesproken dan dat waar hij eigenlijk was gaan naar informeren. Wat een tijdverlies toch allemaal!

Afijn, ik kon rond de middag eindelijk onder de douche gaan en iets over 14 uur kwamen onze vrienden eraan.

We maakten eerst een korte wandeling in Veulen, we toonden hen het kasteel en gingen even de kerk bewonderen.

 Seany op de preekstoel (foto Roger)

Daarna reden we naar Berlingen waar we dezelfde wandeling maakten als onlangs. Uiteraard trager dan toen: we moesten elkaar immers veel vertellen onderweg. En, dat valt me telkens op, we roddelden weer niet. De gesprekken gaan over ons eigen leven en vaak ook over overleden vrienden die we vol tederheid weer “tot leven brengen”.

Daarna dronken we een biertje in de Kluizenaar en  uiteindelijk avondmaalden we thuis na een aperitiefje.

 Foto Roger

Het werd een prachtige avond! Ik vernam dat Jan enkele mensen kent (die ik ook ken) uit de opgedoekte literaire kring “Meng met taal” in Leuven,  we spraken over literatuur, fotografie en politiek (en, hoewel de meningen daarover verdeeld waren, geen zweem van ruzie), we haalden herinneringen op, afijn, het was oergezellig (vond ik toch).

We kregen van Jan een prachtige foto van Dirk Lambrechts, die hij maakte in december 1969, in de flat van Anny De Ro zaliger.

Ondertussen was de auteur van de volgende monografie van de KVLS mij via e-mail aan het opjagen (eigenlijk is een smartphone niet altijd gezond): wanneer zou ik de gecorrigeerde versie opsturen?

Beste, ik probeer morgen tijd te maken voor de rest van de correcties!

Wandeling in Mettekoven

Na onze huishoudelijke taken maakten we een lange wandeling rond Mettekoven (en dat betekent altijd veel klimmen). Prachtige vergezichten, uitgestrekte akkers en schilderachtige holle wegen.

 Foto’s Roger

In het piepkleine Mettekoven is er één café. Dat gesloten bleek maar we zouden het biertje dat we volgens mij hadden verdiend sowieso niet daar gaan drinken: veel te onvriendelijke uitbaters en te streng (fouten vertonend) “huisreglement”. Kijk zelf maar:

Foto’s Roger (klik om te vergroten)

We reden dus nog eens naar de Kluizenaar waar Roger een Duvel Hop dronk en ik een Ciney (die ik te zoet vond).

 Foto Roger

 Eigen foto

Gezellig, al werden we er belaagd (nee, niet door wespen!) door dondervliegjes. Zo fel dat ik een onweer verwachtte deze avond maar tot nog toe bleven we daarvan gespaard.

Ons avondeten was snel klaar: ik had gisteren immers zoveel Osso Bucco klaargemaakt dat we er drie keer kunnen van eten. Onze derde portie is naar de diepvriezer verhuisd. Wel heb ik al soep klaargemaakt voor morgen, maar daarover later meer.

Deze middag een telefoontje met Nany: men heeft haar in het ziekenhuis kunnen overhalen toch een poosje naar een revalidatieoord te gaan. Goed zo!

Huishouden

Voor een keer stond ik meer dan twee uur voor Roger op en was ik al die tijd, voor hij aan de ontbijttafel verscheen dus, bezig met de keuken schoon te maken nadat ik de afwasmachine in gang had gezet. Amai (zeggen ze in Brabant), niet te doen! Uiteindelijk heb ik bijna drie uur besteed aan dat schoonmaken (en dan nog zonder de inhoud van de kasten onder handen te nemen). Onze leefkeuken is dan ook heel gezellig maar ook even vol als de  “Keuken van Sofie”; en is even moeilijk schoon te maken (nu, ik weet natuurlijk niet wie de “keuken van Sofie” schoonmaakt).

In de toekomst moet ik zorgen dat ik de schoonmaak bijhoud (wat Roger niet fel zint), want ik baadde vandaag in het zweet na die karwei.

Nee, ik ben niet beschaamd omdat het zoveel tijd vergde om dit huis (ik ben aan het liegen, want ik ben nog niet klaar: morgen komt nog de badkamer en een groot deel van de verdieping aan de beurt) weer helemaal schoon te maken: we zijn immers praktisch een hele maand op reis geweest, met alle gevolgen van dien als je geen werkvrouw hebt.

De meeste vrouwen hebben een poetshulp voor 4 uur per week: ik vroeg me vandaag af wat die bij ons vandaag, buiten de  keuken waaraan ze gemakkelijk nog twee uur langer dan ik had kunnen werken , had kunnen schoonmaken?

Afijn, ikzelf had beweging genoeg gekregen, maar dat vond ik niet van Roger (hoewel hij de mierenhopen die telkens weer verschijnen aan de keukenbalkondeuren was te lijf gegaan met de stofzuiger).

Dat resulteerde dus in een wandeling, in Manshoven. Drie kwartier gestapt; om te veel modder te vermijden even langs een veld gelopen en daarna  een berm moeten afdalen waar ik toch wel uitgleed zeker!  In de modder en op mijn achterwerk (weer vuile kleren nadat ik vlak voor onze wandeling een wasmachine in gang had gezet)!

En… geen enkele foto gemaakt hoewel we daar prachtige vergezichten en roofvogels kregen te zien.

O ja, deze avond een prettiger deel van het huishouden: weer mijn Osso Bucco recept (aangepast recept van Dirk Lambrechts zaliger) klaargemaakt.

Feestje in de Koerier van Navarra

Deze avond had Ivo Hermans enkelen van de beste vrienden van Dirk Lambrechts zaliger (die meegewerkt hebben aan het Liber Amicorum over hem) én zijn broer Karel uitgenodigd op een etentje in de Koerier.

Iedereen vroeg Ivo of hij geen bijdrage moest leveren (onze gastheer wilde geen geschenken) en hij antwoordde dat we hem het meeste plezier deden met niet te vergeten wat we nu weten.

Omdat we – zoals Ivo benadrukte – allemaal al oude mensen zijn, herhaal ik hier meteen al even wie er allemaal aanwezig was: Marieke, Bert en Liliane, Paul S. zonder zijn Lut die niet houdt van bijeenkomsten met veel volk, Paul VDB en Mieke, Jan de fotograaf, Seany, Koen, Juan (met zijn vrouw die ik nog niet kende) en Jopie die met een streepje muziek en zang geregeld voor een noot nostalgie zorgden, Karel,  Herman en Caroline en uiteraard Roger en ik.

 Roger en Seany (eigen foto)

 Karel en Roger (foto Seany met het toestel van Roger)

Jopie en Koen

 Spiegelbeeld van Juan, Jopie en Koen (foto’s Roger)

Als aperitief kregen we uitmuntende cider uit Asturias met onder andere overheerlijke olijven en maatjes in witloofbladeren. Daarna, terwijl we al volop herinneringen aan het ophalen waren, bereidde Ivo ons een carne à alentejana. Een heerlijk gerecht dat onze uit het oog verloren Portugese vriend Ruy mij destijds leerde kennen. Ik zou het zelf wel graag klaarmaken, maar hier vinden we geen venusschelpen.

Ivo vertelde ons dat een groot deel van zijn wijnkelder zo snel mogelijk moet opgedronken worden (omdat de flessen bijna overtijd zijn én omdat de Koerier binnen enkele jaren de deuren zal sluiten: ‘Daarna gaan onze wegen uit elkaar en ontmoeten we elkaar nog slechts sporadisch’) en we kregen na elkaar de meest prestigieuze wijnen te “degusteren”. Vraag me de namen niet: ik ben geen wijnkenner en heb een geheugen als een zeef. Ik weet alleen dat ik zelden zulke lekkere wijnen heb gedronken.

Uiteraard gingen de conversaties niet alleen over vroeger: we waren allemaal duidelijk heel blij elkaar weer te zien en hadden elkaar veel te vertellen over ons te drukke gepensioneerdenleven.

Vlak voor Roger en ik vertrokken, werd een muziekopname afgespeeld: Dirk die flamenco speelt op een  feest bij zijn zus eind jaren 60 van vorige eeuw. Destijds opgenomen op een onnozel klein cassetterecorder maar enkele jaren geleden gedigitaliseerd door Roger. Toen was het even muisstil in de Koerier!

Het was een prachtige avond, vol vriendschap en nostalgie (een klein detail: Koen herinnerde zich heel goed de eerste keer dat ik naar het toenmalige restaurant van zijn ouders kwam, in het Gentse).

Dirk toch, zelfs vanuit die andere dimensie lukt het je al jouw vrienden bij elkaar te krijgen!

 Roger maakte de foto en staat er dus niet op

Over onder andere een wandeling in Berlingen, Kuttekoven en Rullingen

Tussen twee korte regenbuien door wilde ik absoluut gaan wandelen (Roger moet bewegen – en ik natuurlijk ook). We reden naar Berlingen (lang geleden was dat) en wandelden naar de nieuwe molen (ik heb altijd de neiging hem de oude molen te noemen) die zich al – zo legde Roger mij lang geleden uit –  op territorium Kuttekoven bevindt.

 Foto Roger

Een even rustige en mooie wandeling als altijd. Maar, vlak na de molen ontmoetten we een heel veranderd landschap. De oevers van de Herk bleken afgegraven te zijn zodat ze nu een veel minder steile helling vertonen. Ik vond het resultaat wel mooi.

 Foto Roger

Na een poosje bereikten we weer de trap naar de spoorwegzate en uiteraard liep Roger weer de “wildernis” in om foto’s te maken.

 Eigen foto

 Foto Roger

Nadat we onze lus naar Berlingen hadden gesloten en even waren gaan kijken hoe het stond met het vakwerkhuis (niet veel veranderd) ging het naar het kasteel van Rullingen. Daar waren werken aan de gang en het “Jachthuis” bleek volledig ontmanteld te zijn: binnenkort een nieuwe horecazaak?

 Foto’s Roger

Thuis heb ik nog een wasmachine laten draaien (ik weet het, in principe werk ik niet op zondag maar als huisvrouw kun je soms echt niet anders) en zorgde ik voor het avondeten. Tot mijn grote verbazing bleek dat ontzettend lekker te zijn (ik had een ingeving maar was absoluut niet zeker of die succes zou hebben): in olijfolie gebakken Sint-Jacobsvruchten, gegrilde aubergines met basilicum en twee aardappeltjes gebakken in heel veel koolzaadolie (olijfolie is daar te duur voor) en bestrooid met rozemarijn. Uiteraard na eerst een groente-tomaten-witte bonensoep te hebben verorberd, kwestie van voldoende groenten binnen te krijgen.

Ondertussen had ik het gevraagde Word-bestand aangekregen. Dus deze avond daaraan gewerkt (ja, het is werk, maar ik doe het graag, zelfs op zondag). Nog enkele manke zinnen ontmoet en aan auteur en voorwerp van de monografie gevraagd via mail of mijn correcties (interpretaties) correct zijn.

Eigenaardig is dat ik vaak, buiten duidelijk een gebrek aan zinsontleding, verkeerde voorzetsels ontmoet zoals bijvoorbeeld  “de zorg van de kinderen” in plaats van “de zorg voor de kinderen” of “ter beschikking stellen aan” in plaats van “ter beschikking stellen van”.  Ik begin dan altijd zelf te twijfelen (vergeet niet: ik heb als Franstalige nooit echt degelijke lessen Nederlands gekregen) en moet dat allemaal opzoeken. Ik vraag me dan wel af wat rasechte Vlamingen leerden op school. Misschien is dat een historisch onderzoek waard?

Ik belde uiteraard nog even met Nany vandaag maar kwam blijkbaar ongelegen: ze wilde net beginnen te eten (terwijl ik dacht dat ze daar net klaar zou mee zijn) .