Een stralende dag met toch slecht nieuws

Ongelooflijk wat een stralende dag vandaag vergeleken met gisteren! Ik genoot er echter alleen van tijdens onze wandeling van een uur naar en van de hoofdgemeente Heers (de rest van de dag heb ik zitten vertalen en natuurlijk gekookt).  We liepen langs de Vijverstraat die het verwilderde park van het kasteel van Heers volgt. Ik begin te geloven dat ik helemaal niet normaal ben: ik hou meer van zulk een park (dat eigenlijk meer een bosje is) dan van een “mooi” aangelegd park met afgebakende (bloem)-perken.

Roger maakte maar één foto, en dan nog niet van wat ik daar het mooist vind:

 Aan het begin van de Vijverstraat (foto Roger)

We gingen naar de bibliotheek waar we enkele afgevoerde boeken kochten (we kunnen het blijkbaar niet laten hoewel ons huis al uitpuilt van de boeken!) en er enkele leenden (onder andere over de “Bokkenrijders” – ja, Roger is daar fel mee bezig – en een vertaling van het boek “Voettocht naar Santiago de Compostella” van Shirley Maclaine). Deze avond, na het eten, heb ik afwisselend zitten lezen in de bijbel (lach me alsjeblieft weer niet uit, Hendrik en anderen! Jullie zouden dat “woestijnboek” best eens zelf lezen: dan zullen jullie pas opmerken dat de kerk helemaal niet de geest van het evangelie volgt, en dus dat de bijbel niet mag vereenzelvigd worden met de kerk), in dat boek over Gerard Romsée en in dat boek van Maclaine. Het is voor mij moeilijk kiezen welk boek ik eerst ga uitlezen. Misschien is het beste eerst het geleende boek? De andere blijven immers hier!

Terwijl we in de bibliotheek waren, kreeg ik een e-mail van mijn vriendin Denise: een van haar beste vrienden is gisteren overleden. We wisten dat het stond te gebeuren, maar toch kwam het overgaan iets sneller dan verwacht. Ik vermoed dat Denise en zijn talrijke andere vrienden heel fel aangedaan zijn!

Deze avond heb ik eindelijk nog eens alles zelf klaargemaakt voor ons avondeten. Het werd eerst een eenvoudige groentesoep en daarna zalm, spruitjes met look, een mosterdsausje en uiteraard aardappelen. De combinatie viel enorm mee (Roger was een beetje bang van de ongewone mix “spruiten en mosterdsaus”), maar ikzelf vroeg me dan weer af van waar bij ons die gewoonte komt om overal aardappelen bij te serveren. In het Zuiden worden die bezien als groente! En dus niet bij elk gerecht geserveerd. Hoewel… de laatste tijd kun je praktisch in elk niet te chic restaurant frieten krijgen bij een gerecht.

Na een donkere dag: over digitalisatie, vertaling, openbaar vervoer en koolmezen

We hebben weer praktisch de hele dag regen gehad vandaag. Vermits ik moest vertalen (er zijn vandaag een aantal bladzijden meer binnengekomen die ik morgen, na nalezing, wil leveren), was dat voor mij niet zo erg maar Roger heeft de regen wel getrotseerd om naar Hasselt te rijden (met de bus). Hij ging er nieuwe te digitaliseren bladeren halen in het Rijksarchief. Toen hij terugkwam (ook met de bus dus) hoorde ik hem voor de allereerste keer iets positiefs zeggen over het openbaar vervoer: ‘Eigenlijk leuk je te laten rijden, de mensen te observeren en je daar van alles bij in te denken!’. Precies om die reden reis ik zo graag met trein, tram of bus!

Rond 16 uur laste ik een pauze in om samen met hem boodschappen te doen. Ongelooflijk hoe donker en koud het was! Het lijkt wel of de winter zich al in het land heeft geïnstalleerd! En toch viel me iets eigenaardigs op: er vliegen heel veel koolmezen rond in de buurt van ons terras en in het poortgebouw. Denken die nu al aan een nest bouwen?

Deze avond zorgde Roger weer voor een groot deel van het avondmaal zodat ik zo weinig mogelijk tijd zou “verliezen” en na het eten nog even kon lezen in de relax. En dat verpozen had ik inderdaad nodig!

Te veel regen voor een wandeling vandaag maar we dachten al wel aan Sinterklaas

Te veel regen vandaag voor een wandeling. Nu, ik had ook heel veel werk: deze ochtend zijn bovenop de vertaling waar ik vorige week al aan bezig was (en die ik deze middag heb geleverd) nog vijf extra A4-bladzijden binnengekomen.

Roger zorgde voor een verrassing: hij heeft de hele bovenverdieping een stofzuigbeurt gegeven! Heel fel bedankt, “Liefke”!

Omdat ik dat al niet meer moest doen, konden we deze avond even naar de Ikea in Hognoul: ik wilde immers zaken “bestellen bij Sinterklaas”. En dat betekent dat we uiteindelijk toch een beetje gestapt hebben! Zoals het meestal gebeurt in die winkel hebben we iets meer gekocht dan wat we van plan waren. Het werd niet alleen het beoogde kookvuurtje voor Elena, maar ook (uiteraard) enkele toebehoren én al 1 cadeau voor het kerstfeest.

Nee hoor, ik verklap hier niet te veel: tegen dat Elena deze blog kan lezen, heeft ze haar kookvuurtje al lang geleden gekregen, en haar ouders weten dat ik dat wilde kopen. Toen ik die “minicuisine” de eerste keer zag, herinnerde ik me dat ik als kind al van zoiets droomde. En toen Elena begon “soep” te maken van haar eten, en zeker toen we eens bij Ikea waren en Elena belangstelling toonde voor dat meubeltje, bedacht ik dat zoiets zeker geschikt zou zijn voor haar. Uiteraard ga ik ook voort op mijn eigen voorkeur (koken is echt het enige wat ik graag doe in het huishouden), maar doet niet iedereen dat min of meer als hij een geschenk voor iemand koopt?

Na ons avondeten heb ik, voor ik nog even verder werkte aan de vertaling, in de relax zitten lezen in het boek van Evrard Raskin over Gerard Romsée, dat Roger een poosje geleden besteld had en dat eergisteren is aangekomen (jawel, op een zaterdag, maar niet via  Bpost). Heel interessant boek!

Kortessem

Een prachtige herfstzondag vandaag! Roger wilde enkele merkwaardige gebouwen fotograferen in Kortessem. Een goed idee vond ik dat: dat zou ons een flinke wandeling opleveren.

Net zoals de vorige keren dat we in de buurt van Kortessem wandelden, verwonderde het mij hoeveel groen daar nog te vinden is. Dat zou je niet zeggen als je gewoon door de gemeente rijdt!

 Foto’s Roger

We begonnen onze wandeling in de buurt van het natuurdomein Nietelbroeken.

 Foto’s Roger

Terwijl we naar onze eerste molen stapten, kwamen we een vader en zijn dochter tegen. De wandelaar droeg een roofvogel op zijn hand. We maakten een praatje en hij vertelde ons onder andere dat het prachtige beest een “woestijnbuizerd” (of Harris Hawk) was.

 Foto Roger

De Luimertingen molen die Roger wilde fotograferen lag een beetje verscholen in het groen, maar het lukte Roger toch een paar mooie kiekjes te nemen.

 Foto’s Roger

Van daar ging het naar de Valikhoeve.

 Foto’s Roger

En naar de Bombroekmolen:

 Foto’s Roger

Er zijn daar nog veel andere gebouwen die Roger wil vereeuwigen, maar die zijn voor een volgende keer.

Onder anderen over Haaren (deelgemeente van Borgloon)

Het was vandaag koud maar heel zonnig. Nadat ik enkele uren had vertaald, maakten we dus onze dagelijkse wandeling, deze keer in Haaren (deelgemeente van Borgloon).

Ik heb het al gezegd, Roger heeft een ongelooflijk oriëntatievermogen. Weer eens voerde hij me vanuit het dorp zelf door bos, beemd en wei, om, toen ikzelf helemaal niet meer wist waar ik me bevond, mij een fel dalend pad aan te duiden dat ons terug naar ons vertrekpunt bracht. En hij doet dat zonder landkaart, gewoon op het gevoel! Onder weg noemde hij de naam van de kabbelende rivier die we overstaken (Mombeek), toonde hij me in de verte de toren van een kasteeltje dat we lang geleden nog eens gezien hadden. Hij wist op voorhand dat we op een zeker ogenblik zouden uitkomen in het “Kolmont-dassengebied”  in de buurt van Jesseren (ik herkende het pas toen we er waren, net zoals het eigenaardige, enorme domein waar op eerste gezicht alleen een bungalow op staat, dat je ineens tegenkomt in die voor de rest toch bijna wildernis).

 

 Foto’s Roger

Ook dat domein kondigde Roger mij op voorhand aan. Wat een geografisch geheugen heeft hij toch! Nu, misschien is het leuker te zijn zoals ik: ik ervoer vandaag alles als een ontdekking!

Ik heb dus intens genoten: van de kleuren, van de stilte en de rust (alleen vanop een tractor kregen we een teken van menselijk leven), van wilde eenden die boven ons vlogen, van boven verre bosjes cirkelende roofvogels, en zelfs van het ploeteren door drassige beemden.

 Foto’s Roger

Deze avond moest ik niet koken: Roger zorgde voor soep (met veel voor hem in feite verboden balletjes, dat viel op! ) en kookte aardappelen. Daarbij aten we restjes van vorige maaltijden.

Daarna las ik verder in het boek van Daniël. Ik heb het bijna uit, maar staakte vlak voor het einde ervan mijn lectuur omdat ik Roger wilde helpen zijn Excel blad voor het rijksarchief na te lezen.

Als het einde van het in de eerste persoon geschreven roman van Daniël is wat ik vermoed, tja, dan, Daniël (want ik weet sinds kort dat je deze blog volgt), is dat jammer genoeg een serieuze logica-fout. Maar daarover later: eerst dat mooie boek uitlezen en zien of ik gelijk heb. 

Dat ga ik nu trouwens nog even doen voor het slapengaan!

 

P.S.  Op de vierde laatste bladzijde van zijn roman raakt Daniël (in feite zijn ik-personage) zelf die logica-fout aan (ik denk onbewust): “Het mysterie van onze Duitse familie Brückman is nu volledig opgelost; maar ik zal het aan niemand kunnen vertellen en meenemen in mijn graf”. En toch legt datzelfde personage op dat moment in het boek het mysterie uit aan de lezer!

Maar kom, ik heb mijn ratio dan maar even opzij gezet en daarna met veel plezier het boek uitgelezen.

Ondanks de regen een boeiende dag

Het heeft vandaag weer praktisch de hele dag geregend: geen wandeling. Ik zou er trouwens moeilijk de tijd voor gevonden hebben, zo druk hadden we het weer. Maar het was een interessante dag!

Deze ochtend reden we naar het Rijksarchief in Hasselt in verband met dat project waar ik onlangs over schreef. Ik had het mis die avond, het is geen project van Heemkunde Groot Heers, wel van het archief in Hasselt en in Maastricht. Rombout Nijssen van het Rijksarchief zocht wel hulp bij vrijwilligers uit heemkundige kringen, en Roger had ons dus als vrijwilligers opgegeven die avond op de vergadering van Heemkunde.

We hielpen bij het digitaliseren (en dus voor bezoekers van het archief toegankelijker maken) van verkoopaffiches van in beslag genomen kerkelijke en andere goederen door de Fransen (het “zwartgoed” dat tijdens de Franse bezetting werd verkocht). Heel boeiend: Roger heeft er thuis nog de hele middag en avond aan verder gewerkt, in zijn eentje (we hadden de te digitaliseren bladeren mee naar huis gekregen en het Excel-bestand werd ons na-gemaild). Ikzelf kon niet meer helpen: vlak voor we het archief verlieten, kreeg ik weer een dringende en omvangrijke vertaling binnen, waar ik me natuurlijk aan zette na ons middagmaal.

De vertaling schiet goed op en is interessant. Maar weer heb ik niet gedaan in het huishouden wat ik van plan was! Nichtje Nadia (jij komt binnenkort langs om daarna een, denk ik, heel interessante lezing te geven voor Heemkunde Groot Heers), je zult hier in een rommelkot terechtkomen, sorry hoor!

Deze avond eindelijk even gepraat (aan telefoon) met die mevrouw van wie ik binnenkort waarschijnlijk het leven mag helpen op boek stellen. Ze klonk lief, intelligent, en zeer spiritueel! Ik denk dat we elkaar gaan begrijpen. Ergens in november zullen we afspreken, als zij en ik het wat minder druk hebben, en we hopelijk allebei geen slechte mare meer krijgen (over heelkundige ingrepen en ziektes in de familie).

O ja, nog een “plezante noot” om deze voor de meeste mensen waarschijnlijk saaie post te beëindigen. We gingen vandaag ook bier kopen. De biersteker grapte, dacht ik, toen hij vertelde dat hij mij eens rond 22:30 uur zag rondlopen met mijn wandelstokken in de velden!

Maar hij bleek niet te grappen: ‘Echt, dat was jij!’.
Als het nog een later uur betrof, zou ik me beginnen afvragen of ik misschien geslaapwandeld had? Maar op dat uur is het onmogelijk: dan liggen we nog niet in bed, Roger en ik!

Wie heeft hij dan die nacht gezien die zo fel op mij lijkt???

Over onder andere Gerard Romsée

Roger had onlangs een biografie gelezen over de Franstalige flamingant Gerard Romsée. Ikzelf heb hier en daar diagonaal zitten lezen in dat interessante boek, maar had jammer genoeg de tijd niet om alles te overlopen (het boek kwam van de bibliotheek). Nu, Roger heeft hetzelfde boek besteld via het internet, dus kan ik binnenkort mijn schade inhalen.

Omdat we vandaag toch onder andere in Kortessem moesten zijn (om dat boek terug te bezorgen aan de bibliotheek), zijn we even verder gereden naar het vlakbije Guigoven… om daar het kasteeltje te bewonderen waarin Romsée gewoond heeft. Omwille van de regen en de te drukke steenweg waarlangs die woning ligt, werd het voor ons een heel korte wandeling. Roger maakte wel enkele foto’s:

 Foto’s Roger

Terwijl ik bovenstaande foto’s hier oplaadde, merkte ik dat Roger toch een paar foto’s heeft gemaakt van het dierlijke drama dat zich  onlangs heeft afgespeeld op ons binnenplein. Hier is er een van:

 Foto Roger

Voor de rest valt er niet veel te vertellen over deze dag. Ik ben met een vertaling bezig (interessant, maar ik mag er natuurlijk niets uit verklappen), het heeft bijna constant geregend… En ik heb een mailtje gekregen van een vrouw die verlangt dat ik haar help van haar levensverhaal een boek te maken. Maar daar vertel ik meer over zodra we elkaar echt ontmoet hebben (Edith Oeyen, voorzitter van de KVLS, had haar mijn e-mailadres gegeven). Ik zeg nu wel dat ik daar later meer zal over vertellen… Maar in feite zal dat neerkomen op zeggen of ik de job aanvaard heb of niet… En of ik het graag doe of niet. Verder zal ik toch sowieso het stilzwijgen moeten houden vermits (dus niet “omdat” naar mijn ondertussen toch al meer verfijnd Vlaams-Nederlands gevoel: ik voel echt het verschil aan! “Vermits” is in het Frans “puisque”  terwijl  “omdat”  “parce que” wordt; en ik zou willen dat Nederlands evenveel nuances toeliet als Frans) die vrouw dat eventuele boek pas wil (laten) uitgeven na haar overlijden.

Elena viert de herfst en denkt aan Sinterklaas

Vlak voordat we naar Elena vertrokken, hoorden we op de radio het slechte nieuws: Ford Genk sluit in 2014. Ik wist dat het zo ver zou komen (de belastingen op arbeid zijn hier veel te hoog) maar toch kreeg ik nog een schok. Dit is immers een ramp voor Limburg. Deze avond, na het babysitten, las ik dit stukje dat ongeveer weergeeft wat ik daar zelf over denk.

Elena, Roger en ik brachten praktisch de hele middag buiten door (het weer was prachtig). Zij reed op haar “auto’s”  (in feite een vliegtuig en een tractor), op haar driewieler, we speelden met de bal en tekenden op het terras met stoepkrijt. Maar het prettigste van al vond ze toen ik met haar in de tuin door een tapijt van afgevallen bladeren liep, we de bladeren opraapten en in het rond lieten dwarrelen, en zelfs enkele boeketten maakten met wat zij “mooie (bladeren)” noemde (eigenlijk waren ze allemaal mooi). Telkens opnieuw wilde ze erdoor lopen, ze lachte als ze het onder haar schoenen hoorde knisperen, liet zichzelf geregeld al proestend in die roestkleuren vallen, ze kreeg er echt niet genoeg van. En ikzelf vond het heel “plezant” (ik weet het, weer een Vlaams woord!).

Het lag waarschijnlijk gedeeltelijk al al die beweging dat ze ook heel goed heeft gegeten!

 Foto’s Roger, met zijn mobieltje

Voor haar slapengaan luisterden we  nog naar kinderliedjes (en zongen mee) en keken we naar een filmpje over Sinterklaas dat ik op het Internet had gevonden. Elena spreekt de laatste tijd vaak over “Laas en Piet”! Telkens opnieuw vraagt ze mij te vertellen uit een boek over “Laas”.

O ja, ze heeft ook met haar opa (het blijkt echt  “opa” te worden en niet “grootva”) spelletjes gespeeld op diens tablet.

Ik wilde haar eigenlijk eerst omkleden en daarna haar laatste flesje geven. Dat leek mij het beste omdat ze na dat flesje zo loom is dat ze bijna meteen in slaap valt. Maar o wee toen we haar die pyjama wilden aantrekken! Ze zei heel duidelijk: “Oma lesje geewen” (Oma flesje geven).

Oké dan (ze herhaalde mijn “oké” een paar keer), dan maar eerst dat flesje. Ik ging naast Roger zitten die aan de eettafel zat en nam Elena op mijn schoot. Maar ook dat was niet goed: “lesje etel”, zei Elena (“flesje op de zetel” - ik weet het, “zetel” is ook Vlaams).

We gingen op de sofa (“zetel”) zitten en ze genoot ervan, maar toen ze bijna in slaap zou vallen – het flesje was zo goed als leeg – zei ze ineens: “Koewa!”. Roger bracht haar knuffel die ze “Koewa” noemt, en haar poesje gekregen van haar Nany (“Oesj”) en toen viel ze zo goed als in slaap.

En dus moesten we haar weer half wakker maken om haar een pyjama aan te trekken. Met half gesloten ogen luisterde ze daarna nog naar een verhaaltje (dat hoort bij het slaapritueel) dat ik heb ingekort: ze bleek ineens naar dromenland te zijn vertrokken!

Jammer, geen foto’s van de twee mooie laatste dagen!

Gisteren en vandaag hadden we het druk met vertalen, wassen, opruimen, werken voor de KVLS – veel leden reageren op mijn herinneringsbrief door te betalen… of hun lidmaatschap op te zeggen, anderen schreven of mailden me dan weer dat ze bepaalde nummers van Oostland of van de Limburgse Monografie niet hadden ontvangen.

We hebben dus ook gezorgd voor het nasturen van die niet via de post ter bestemming geraakte  exemplaren, boodschappen gedaan,  vriendenmails beantwoord, uiteraard gekookt (vandaag was het Roger zijn beurt: we aten mosselen en ze waren heerlijk!), en toch wat gelezen  (wat mij betreft in het boek van Daniël dat me nog steeds enorm boeit, maar er lagen ook nog tijdschriften die we wilden doornemen). Gisteren avond waren we ergens uitgenodigd maar we  hadden niet toegezegd: ik wist dat het zo al te druk zou worden. 

Omdat ik wil dat Roger elke dag zijn beweging krijgt, maakte ik toch telkens tijd voor een wandeling van een klein uurtje. Gisteren in de velden rond Broekom en vandaag in Manshoven. De herfsttinten zijn nu op z’n mooist, de temperatuur echt zalig, maar we hebben jammer genoeg geen foto’s gemaakt.

Dat deden we ook niet van wat we op de binnenplaats vonden na onze boodschappen vandaag: de resten van een vogeltje (ingewanden en veren). Eerst dacht ik dat een kat dat “drama” had veroorzaakt maar zou het niet eerder een roofvogel zijn geweest? We zien er zoveel hier… En die resten lagen bovenop de  groene container, terwijl volgens ons een kat die vogel toch eerder op de grond zou hebben opgepeuzeld, of niet?

Rijke boekenoogst op de Erfgoedjaarmarkt

Na een telefoontje met mijn moeder Nany gingen we vandaag naar de Erfgoedjaarmarkt in Bommershoven, in hetzelfde Cultureel Centrum als waar we telkens de broer en zussen van Roger ontmoeten ter gelegenheid van het mosselfeest.

We ontmoetten er enkele leden van Heemkunde Groot Heers, de rijksarchivaris Rombout Nijssen en de vroegere klasgenoot van Roger die we onlangs in Borgloon hadden ontmoet. Een van de Heemkunde-leden vertelde me dat hij deze blog volgt en vroeg me of ik niet zou overwegen die in boekvorm uit te geven. Daar valt inderdaad over te denken… Maar waar vind ik de tijd? Ik krijg zelfs “Onze Lieve Heer begrijpt geen Vlaams” niet verder op deze blog geplaatst!

Er lagen veel interessante boeken en we lieten ons verleiden door een werkje over het Limburgse dialect en eentje over het Brabantse. Ik heb er al even in gebladerd: ze zitten heel goed in elkaar. Ik wil graag nog even preciseren dat het niet is omdat ik vind dat we onze kinderen niet meer in het dialect moeten opvoeden dat ik tegen bestuderen ervan ben! Integendeel!

Er lag ook een prachtig uitgevoerde kopie van een handgeschreven ledenregister (1753-1917) van een broederschap uit Mechelen-Bovelingen. Ik informeerde bij Rombout Nijssen over de prijs ervan. ‘Het boekje is onbetaalbaar,’ antwoordde hij (en hij legde uit hoe het werd gemaakt, vroeg me of ik had gemerkt hoe de kaft aanvoelde – jawel hoor: ik zou het alleen al voor die lederzachte kaft hebben willen kopen), ‘je kunt het dan ook niet kopen. Wel krijgen’. En hij gaf me een exemplaar cadeau.

Toen we na enkele uren de markt verlieten, kregen we aan de uitgang nog een boekje en twee leuke theemokken aangeboden.

We maakten daarna nog een (fel klimmende) wandeling in de velden rond Gelinden (deelgemeente van Sint-Truiden). Rustige omgeving, zacht weer, mooie herfsttinten, roofvogels en kraaien, maar jammer genoeg maakte Roger geen foto’s.

Na ons avondeten las ik in de relax verder in het boek van Daniël Depireux en beantwoordde ik een paar mails. Zo’n dag noem ik echt geslaagd!

Nogmaals over de bokkenrijders

Het was een rustige zaterdag. Eerst gingen we naar een tweedehands boekenwinkel in Hasselt waar Roger nog een boek kocht over de bokkenrijders. Tijdens een babbeltje met de verkopers vernamen we dat een van onze kennissen uit Heers (73 jaar als ik me niet vergis, ook klant van die winkel, en die de laatste tijd iedereen lijkt te mijden) vorige week getrouwd is. Dat was een complete verrassing voor ons!

Daarna reden we naar Wellen, naar de Bonderkuil waar bokkenrijders (op een gruwelijke manier) werden terechtgesteld (zie foto hieronder en klik er eventueel op om te vergroten). Onlangs hadden we nog tevergeefs naar die plek gezocht . 

 Foto’s Roger

Het landschap vormt daar inderdaad een soort enorme maar ondiepe kuil. De terechtstellingen gebeurden daar omdat de plek zich op de grens van verschillende gemeentes bevindt.

Bij het lezen over die terechtstellingen voelde ik me echt niet goed. Later, nadat we na een korte wandeling thuiskwamen, heb ik even een paar bladzijden uit dat pas gekochte boek gelezen, en het “toeval” wil dat ik weer viel op een beschrijving van zulke terechtstellingen. Vreselijk!

Maar voor we terug naar huis reden, sloegen we dus, aan een kapel in de buurt van die Bonderkuil,  een padje in.

 Foto Roger

Het pad liep jammer genoeg dood zodat we op onze stappen moesten terugkeren, maar onder weg boden overhangende takken uit een min of meer verlaten plantage ons gelukkig enkele overheerlijke appelen aan (ik had weer honger en deze keer geen brood bij). Hoe komt het dat die “wilde appelen” veel lekkerder zijn dan die uit de winkels?

Die korte wandeling onder een mooi bewolkte lucht maar met een zeer aangename temperatuur van rond de 21°c was heel rustgevend.

Onze avond werd besteed aan lectuur.

Bezoek aan mijn vriendin Marie-Louise en een “papieren” boek cadeau!

Ik had vandaag vrij genomen: we waren uitgenodigd bij Marie-Louise. Voor haar hebben we natuurlijk die Limburgse taart gezocht gisteren. Aan een niet-Limburger geef je immers geen koffiekoeken of Brusselse wafels cadeau! Nu, het wordt steeds moeilijker echte Limburgse taarten te vinden. Ofwel smeert de bakker pudding onder het fruit ofwel voegt hij krenten toe aan de appelschijfjes – als je al appelschijfjes vindt, want ook die worden vaak vervangen door appelmoes. De echte appeltaart hadden we niet gevonden, dus werd het abrikozentaart, zonder pudding of room.

Daar genoten we eerst van, bij een kopje koffie of thee in de zonovergoten veranda (jullie zeggen “serre”, Nederlanders, ik weet het) van Marie-Louise. In de aanpalende tuin ontdekte ik de eerste vliegenzwammen.

 Foto Roger

Het was echt warm (ik schat rond de 23°C) en dus kon daarna een lange, mooie en rustgevende wandeling niet ontbreken. Toen kregen we wel enkele regendruppels, maar daar bleef het bij. Ongelooflijk mooi weer voor de tijd van het jaar!

Thuisgekomen praatten we gezellig bij tijdens een uitgebreid aperitief

 Foto’s Roger

en daarna een “wild-diner”. We hebben gesmuld! Mijn vriendin liet me ook een typoscript van haar zoon lezen (diagonaal uiteraard: ik ging niet de hele avond daaraan besteden terwijl mijn vriendin en wij elkaar zoveel te vertellen hadden). Hij schrijft heel goed!

We zijn iets over 22 uur terug naar huis gereden. Op de weg was het nu rustiger (in het gaan was het niet te doen: zoveel vrachtwagens!) en toch hebben we er iets langer over gedaan: we waren pas iets voor 23:45 uur thuis.

En thuis trof ik een cadeau in de bus: Daniël Depireux had ons zijn “Geuren in mijn geheugen gegrift” opgestuurd. Er stak een briefje bij: als dank omdat ik zo positief had gereageerd op zijn boek en omdat Roger een link naar hem had geplaatst op de website van de KVLS! 

Zal ik dan straks maar alle boeken ophemelen op deze blog?

Dat laatste is een grapje natuurlijk, ik zou het niet over mijn hart krijgen iets dat ik niet goed vind op te hemelen: dan zeg ik liever niets. Maar, al vind ik dat cadeau in feite onverdiend, het betekent wel dat ik voortaan verder kan lezen in de roman tijdens mijn dagelijks leesuurtje in de relax!

Hendrik en Zeger, ik zie jullie al je voorhoofd fronsen, maar nee, ik heb nog steeds geen tablet! En trouwens - we hebben het daar al over gehad - al geloof ik dat e-boeken de toekomst zijn, ik geniet nog echt van de geur van papieren boeken en van het omdraaien van de bladzijden!

Voorbije tijd

Het was prachtig weer vandaag maar we hadden geen tijd voor een wandeling. Roger moest immers op geneeskundige controle (dat moet af en toe gebeuren), we deden nog enkele boodschappen, bestelden een zo typisch mogelijk Limburgse taart – maar daar vertel ik morgen meer over - gingen naar de bibliotheek van Kortessem waar Roger eindelijk dat boek over de bokkenrijders, waar hij al zo lang naar zocht, vond; en hebben nog een beetje verder schoongemaakt. O ja, en ik was ook nog een hele poos bezig met de boekhouding van de KVLS. Ik steek daar naar mijn “goesting” veel te veel tijd in… Maar ik ben dan ook alles aan het digitaliseren: voor mij berekenden de penningmeesters bijvoorbeeld nog alles met een rekenmachientje!

Deze avond nog wat gelezen, eerst in “Sprakeloos” van Tom Lanoye, meegebracht uit de bibliotheek… maar om de een of andere reden “geraakte” ik niet in het boek. De nieuwe roman van Daniël Depireux kon me dan weer langer boeien.

En nog maar eens met veel heimwee gekeken naar een filmpje dat Ria Voet mij onlangs doorstuurde: Barney, nog  op zijn best! Die tijd is voor goed voorbij… Hoewel? Als Barney, zoals ik denk,  meer is dan die knoken die nu aan het vergaan zijn…

Voorbije tijd!

Over orgaandonatie

Uiteraard is niets edeler dan na je overgaan organen te doneren aan wie ze nodig heeft om “hier beneden” te overleven! Roger en ik kennen persoonlijk mensen die daardoor geholpen waren: ik vind het wonderlijk dat zulke zaken nu mogelijk zijn!

En toch maakt de orgaandonatiewet me een beetje bang. Zullen die organen soms niet belangrijker blijken dan het in leven houden van de onwetende, want in coma zijnde, donor?

Deze avond was ik nog even aan het surfen op het net en viel ik op dit stukje dat mijn verontrusting daaromtrent aanwakkerde!

Tekenen en kleuren met Elena

Het was vandaag weer Elena-dag. Toen we haar afhaalden bij Lutti, de onthaalmoeder, viel het me al op dat ze me deze keer iets minder speelgoed toonde, maar wel “tekeningen” van haar en haar vriendjes die Lutti had opgehangen. En eenmaal thuis moest ik een “herfstcollage” bewonderen die ze gisteren bij Lutti had mogen maken. Dit seizoen – en zeker met het mooie weer dat we nog steeds hebben – nodigt inderdaad uit om met kleuren te spelen. Dat viel me weer eens op tijdens de lange wandeling die we maakten na het middageten. Elena viel wel weer in slaap in de buggy en toen we thuiskwamen, lukte het ons deze keer haar in haar bedje te leggen zonder haar wakker te maken.

Ze was dan ook heel moe, had niet geslapen bij Lutti, had met ons al in de tuin gespeeld, dennenappels geraapt, de allerlaatste bloemen en de eerste paddenstoelen bewonderd, rondgereden op haar driewieler, en vooral veel “getekend” en gekleurd. Na haar dutje en haar vieruurtje wilde ze weer tekenen en kleuren. En ik moest haar helpen: appelbomen en appelen tekenen en haar knuffel – die ze nu Koewa noemt – en de knuffelpoes, van Nany gekregen, natekenen. En uiteraard een auto. En zij maar kleuren terwijl we vertelden over de uit de bomen gevallen appelen en de knuffels die ze gingen oprapen nadat ze uit de auto waren gestapt.

Maar toen moest ik beginnen koken, en dat was echt niet naar haar zin! Boos dat ze werd toen ik even geen tijd meer had om met haar te tekenen!

Na het avondeten – dat we gebruikten zodra haar papa thuiskwam van zijn werk - wilde ik de keuken wat opruimen maar ik kreeg er de gelegenheid niet toe: Elena en ik “moesten” weer samen tekenen. Ik genoot daar natuurlijk met volle teugen van maar het waren ocharmen Roger en onze schoonzoon die de tafel moesten afruimen enzovoort.

Een gratis roman!

Na een drukke werk- en boodschappendag, die ik eerst niet echt interessant vond (zeker niet wat het werk betreft: buiten een korte en saaie vertaling bestond dat grotendeels uit schoonmaken, noch qua boodschappen - hoewel het ons net als vorige week opviel dat  bananen goedkoper zijn bij Delhaize dan bij Aldi!) kreeg ik een mail van KVLS-lid Daniël Depireux. Over een nieuwe roman die hij heeft uitgegeven en die je hier kunt kopen, maar ook gratis kunt lezen op het net.

Uiteraard ben ik deze avond “gratis” aan het lezen gegaan!

Wat schrijf jij goed en boeiend, Daniël: ik kon me maar moeilijk losrukken uit jouw verhaal!

Over dialecten en bokkenrijders

Ik heb niet veel te vertellen over deze dag (hoewel hij in feite heel gevuld was met werkjes die niemand zullen interesseren).

Voor een korte wandeling in Wellen hadden we toch de tijd. Roger zoekt immers naar de plek waar destijds “bokkenrijders” werden terechtgesteld. We liepen door heel drassige velden, maar vonden niet wat we zochten. Deze avond echter heeft Roger de precieze plek wel gevonden (uiteraard via het Internet) en dus zullen we een van de volgende dagen nog eens op onderzoek gaan!

Niet veel te vertellen dus… Behalve dat ik vandaag eindelijk de laatste “Passe-Partout”* – wat men in het Frans een “toutes boîtes” noemt, maar hoe vertaal je dat? – doorgenomen heb.

Ik las daarin dat de “dialectraad” van Sint-Truiden meer “Truiens dialect” in het straatbeeld wil!

Hoe is dat toch mogelijk? Vlamingen reizen de wereld rond, maar lijken nog steeds een heel plaatselijke taal te willen gebruiken. Vinden ze hun taal dan zo onbelangrijk?  En nogmaals (ik weet dat ik in herhaling val), wat met inwijkelingen die hier Nederlands willen leren? Moeten die zich een dialect eigen maken waar ze nergens anders dan in hun nieuwe dorp mee terecht kunnen?

Ik moest spontaan denken aan onze Spaanse schoonbroer. Hij heeft er lang over gedaan om iets te begrijpen van onze taal. Nu begrijpt hij heel veel, maar nog steeds zegt hij praktisch niets in het Nederlands. Ik heb me heel lang afgevraagd hoe dat mogelijk was voor een Spanjaard die toch heel behoorlijk Frans en Engels spreekt. Na veel observeren echter begreep ik het. Hoewel Roger en ik proberen AN te spreken met elkaar en met onze kinderen, blijft Roger een of ander met dialect doorspekte taal spreken met zijn zussen en broer. Waarom zou onze buitenlandse schoonbroer dan Nederlands leren?

Hoe kunnen we zorgen dat allochtonen zich integreren als ze niet weten welke (sub)taal ze uiteindelijk moeten leren?

* “Kozijn” Guy Missotten was een hele tijd hoofdredacteur daarvan.

Gisteren: een babyborrel en een verjaardagsfeest

We gingen gisteren eerst naar een babyborrel om  Berre op deze aardbol te verwelkomen. Het leek meer een heus vieruurtje dan een receptie: Cava, taarten, belegde broodjes en koffie à volonté! Lekker, heel gemoedelijk en gezellig.  Schattige baby Berre sliep door al de drukte heen.   We kregen de kans even te keuvelen met zijn moeder, zijn meter (die ik al jaren niet meer had ontmoet), zijn Bomma en Bompa, Paul en Liliane.

We konden niet zo heel lang blijven. Niet omdat we naar de Algemene Vergadering van de KVLS (ook in Sint-Truiden en gisteren) moesten. We hadden ons dit jaar immers verontschuldigd. En buiten ons nog heel veel andere leden, zoveel dat ik me serieus vragen begin te stellen over het nut en de toekomst van de KVLS.

Wij hadden, vond ik toch, een geldige reden. We zouden immers Hendriks 35ste verjaardag vieren.

Om onze kinderen niet te veel te belasten, geef ik meestal één enkel feestje voor al onze verjaardagen. We verjaren immers vlak na elkaar: oktober, 2 maal november, december en januari. Vorig jaar deed ik dat de dag voordat Zeger 30 werd; dit jaar vond ik zaterdag 13 oktober, de dag dat Hendrik er 35 werd, ideaal.

Maar… Vandaag waren er die verkiezingen, en dus konden de kinderen (althans degenen die dat wilden) moeilijk hier blijven slapen. Dus besloten we het feestje bij Anneke te laten doorgaan, en dat bleek een uitstekend idee. Ik moest niet koken: we lieten door een Chinees restaurant een uitgebreide en heerlijke rijsttafel brengen.

Elena maakte opnieuw kennis met de twee katten van Anneke en Hendrik: Mormel en Minkel (het lukte Elena een paar keer de naam Mormel na te zeggen) en vertoonde  duidelijk gemengde gevoelens: soms wilde ze de “poezen” aaien, soms leek ze er bang voor te zijn. Wel genoot ze zichtbaar van al de aandacht die ze kreeg van haar twee “nonkels” en tante Anneke. En weer noemde ze Roger “Opa”.

We hebben veel gepraat, gelachen, we hadden het over de verkiezingen van vandaag; en Roger en Hendrik hamerden op het feit dat, hoewel het plaatselijke verkiezingen zijn, we moesten stemmen met een federaal doel voor ogen. Ik begrijp het idee wel, maar vind het zo gek! Dus om te bepalen wie ik de volgende jaren in het gemeentebestuur wil, moet ik rekening houden met de toekomst van België? Eigenlijk een smerig strategisch spel, naar mijn mening.

Het heeft gisteren praktisch de hele dag pijpenstelen geregend, en het regende weer toen we rond 0:45 uur terug naar huis vertrokken. Het rijden ging dus al even langzaam als in het gaan, en pas rond 02:15 uur waren we thuis. 

Vandaag was een heel rustige dag. Nadat we in het hokje onze stem hadden uitgebracht, zijn we drie kwartiertjes gaan wandelen in de velden rond ons dorp. Nu was het weer droog maar wat een modder overal!

O ja, vandaag ontmoetten we ook nog deze verkiezingsaffiche, met een omkering van de slogan van de NVA (“De kracht van de verandering”)

Hendrik wordt 35 jaar op 13 oktober!

Straks (in feite morgen dus), rond 13 uur, wordt onze oudste 35 jaar!

Ik kan het (al lang) moeilijk vatten, dat die “baby’s” van mij nu   volwassenen zijn!

Ik weet niet waarom, maar 35 leek me altijd een “scharnier”-leeftijd. Dus bouwen we morgen een feestje (en vieren we tegelijk het feit dat wij – zus, broer, Roger en ik – nog net niet een jaartje ouder zijn geworden: onze “onjaardagen” dus).

Ik heb vandaag  de hele tijd zitten denken aan vroeger! Zoveel herinneringen, zoveel heimwee naar vervlogen tijden!

Proficiat, Hendrik, en ik duim voor nog minstens 2 maal 35 jaar erbij! Met Anneke natuurlijk!

Hard gewerkt maar de vertaling is geleverd!

Vandaag heb ik praktisch de hele dag zitten werken aan die vertaling, maar ze is af, en geleverd! Ik vond de tekst deze keer wel  niet  echt boeiend…
Deze avond was er een vergadering van Heemkunde Groot Heers, maar Roger is alleen gegaan: ik had geen tijd.

Ik had immers geopteerd om tijd vrij te maken voor een relatief korte wandeling in plaats van hem te vergezellen naar de heemkundebijeenkomst. En ik had gelijk, denk ik: onze wandeling heeft maar een uurtje geduurd, de vergadering meer dan drie uur.

We wandelden in de velden tussen Veulen en Mettekoven (deelgemeentes van Heers) en het klimmen en dalen gaf weer zo’n rustig gevoel!

 

 Foto’s Roger

Boven de plek waar de foto’s hierboven werden gemaakt, cirkelden  twee roofvogels, maar Roger kreeg de kans niet om ze te vereeuwigen. 

In Veulen, in de wei van Knapen, stonden affiches van verschillende politieke partijen broederlijk naast elkaar. Grappig en intrigerend! Voor wie zal die boer uiteindelijk wel kiezen volgende zondag?

 Foto Roger

Toen Roger thuiskwam van de vergadering Heemkunde Groot Heers en mij vertelde dat hij (wij?) zou(den) deelnemen aan weer een ander heemkundig project – wel interessant hoor, maar ik zal erover schrijven in een van mijn volgende posten - werd ik door elkaar geschud! Ik was pas aan het bedenken geweest dat ik eindelijk eens moest zorgen voor een meer uniform, “eentonig” zoals de meeste mensen dat noemen, leven. Dat zou mij pas de indruk geven dat de tijd een beetje trager gaat dan nu, en ik zou zelf eindelijk weer wat ruimte vinden om… te lezen, te mijmeren, te mediteren, te schrijven, te tekenen, te niksen en gewoon te genieten van heel kleine dingen.

Noppes dus! Nu, ik heb deze avond jullie mails wel al niet meer beantwoord, beste vrienden! Ik wilde een paar uurtjes rust na het vele werk! Sorry hoor!

Zou dat niets voor mij zijn, in een klooster treden? Oei, misschien moet ik daar eerst wel een moord voor plegen?