Kunstenaars storen!?

Enkele dagen geleden las ik volgend stukje van Geert Van Istendael:

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=OS36NIMD&word=Istendael

Ik weet dat het een antwoord was op een column van Bart De Wever, maar die heb ik niet gelezen, want niet tegengekomen (wegens tijdgebrek wellicht?).

Die Geert schrijft onder andere het volgende: ‘Kunstenaars kunnen dus nog altijd storen. Het verbaast me niet. Ze doen dat al eeuwen. Ovidius stoorde keizer Augustus, de Perzische dichter Ferdousi moest omstreeks het jaar duizend vluchten voor de sultan, Bach stoorde zijn kerkbestuur met vreemde klanken, Baudelaire werd voor de rechtbank gesleept wegens aanstootgevende verzen, de impressionisten werden geweerd uit het officiële salon, García Lorca werd vermoord door de Guardia Civil*.’

Ja… Maar… De kunstenaars waar Geert het over heeft, stoorden de gevestigde macht! Onze ‘kunstenaars’ storen alleen degenen die tegen die gevestigde macht zijn!

Noem mij alsjeblieft geen kunstenaar hé!

* En hierover heeft Roger zijn bedenkingen.

Omal via Borgworm

Ondanks de koude zijn we vandaag nog even gaan wandelen. Over de taalgrens, in Omal. Een beetje rommelig dorp waar we nog eens geweest zijn, niet echt mooi. Alleen het laatste stukje, door een bosje, was echt aangenaam stappen.

Maar wat een zwerfvuil overal!

We reden naar Omal via Borgworm (Waremme). Een gastvrij stadje dat dit probeert duidelijk te maken, ook aan de Vlamingen:

(Foto Roger)
Ik heb echter de indruk dat ze een betere vertaler moeten zoeken bij het gemeentebestuur! Misschien moet ik mijn diensten aanbieden?

Onderweg hebben we weer ontelbare meeuwen zien vliegen!

De zussen van Roger op visite

Rond 16 uur kwamen ze aan, de drie zussen van mijn ventje, met een prachtige orchidee en een lekkere fles Moezelwijn . Zonder hun partners, want die hadden andere verplichtingen.
Roger en ik dachten dat dus een wandelingetje in Kerniel ook voor hen aangenaam zou zijn. De twee oudsten, Leona en Maggy, hebben daar immers ook gewoond als kind. Bij Roger zijn jongste zus Hilde (9 jaar jonger dan ik) roept dat dorp wel helemaal geen herinneringen op: zij is veel later geboren, toen de familie al naar Heverlee bij Leuven was verhuisd.

En inderdaad, Leona, Maggy en Roger hebben constant herinneringen opgehaald terwijl we door de straatjes liepen, het dal naar het klooster van Colen overstaken, en via de spoorwegberm weer naar de kerk liepen. Net zoals Roger hebben de twee ‘meisjes’ in het klooster van Colen school gelopen voor ze naar Heverlee verhuisden. Ze vertelden over de vroegere klasjes, over de onverdiende straffen bij zuster Henriette, over de verboden en gevaarlijke spelletjes in het dal (zij woonden aan de andere kant van die vallei en om naar school te gaan namen ze dezelfde weg als wij vandaag). Hilde kon natuurlijk niet meepraten over die lang vervlogen tijd… Maar ik denk dat ze ook wel genoten heeft, onder andere van de mooie vergezichten vanuit de tuin van het klooster.

Deze keer is Roger zonder één keer te moeten halt houden het dal overgeraakt (en dat ondanks de kou): zijn conditie gaat echt in stijgende lijn! Jammer dat de cafetaria pas overmorgen weer open gaat: hij had volgens mij zeker een stukje taart verdiend!  Maar kom, ik zou ‘s avonds bij ons konijn frietjes serveren, en dat krijgt hij ook niet elke dag!

In het terugkomen toonden we de zussen in Borgloon nog even waar vroeger het huis van hun grootouders van moederszijde stond en gingen we de begraafplaats op waar we even mijmerden of baden aan het graf van die grootouders.

En daarna was het tijd om voor het eten te zorgen. Ik wilde in olijfolie gebakken champignons serveren bij dat konijn en daar heeft Hilde voor gezorgd tijdens ons aperitief aan de keukentafel: Oloroso, olijven, en gemarineerde haringstukjes. En zoals ik al zei, ik heb frietjes gebakken.

Maggy – dat is de echtgenote van onze Spaanse schoonbroer – vertelde over de viering van de verjaardag van haar jongste gisteren. Thomas, als je dit leest, ik wist dat je verjaarde, ik heb gisteren avond geprobeerd je veel geluk te wensen via Facebook, maar op Facebook ben ik echt een driedubbele nul! Maar dus toch gemeend: proficiat!

De zussen leken mijn konijn lekker te vinden. En ik beloofde hen het recept op te sturen. Maar vermits ze het ook kunnen vinden op deze blog, hier nog eens de link: http://jessymaesen.blogspot.com/2011/01/konijnenbout-met-pruimenmoes-lieve.html Let wel, dat zijn de ingrediënten voor slechts 2 personen hé!

Ik heb van deze dag genoten!

‘Beginnen de Franstaligen het te begrijpen?’, dacht ik terwijl ik voortschreef

Roger stuurde me deze avond naar deze site die ik niet kende:

http://www.nieuwpierke.be/forum_voor_democratie/nl/node/931

En van daaruit kwam ik op de site van Le Soir terecht, waar ik de oorspronkelijke tekst las:

http://www.lesoir.be/debats/cartes_blanches/2011-02-25/pas-en-notre-nom-et-pour-les-francophones-la-meme-chose-824413.php

Hoopgevend! Maar hoe komt het dat ik daar weer niets over hoorde op het ‘Journaal’?

Vandaag heeft het bijna de hele dag geregend. We hebben dus niet gewandeld, wel nog eens boodschappen gedaan (onze broodbakmachine is stuk, en we moeten dus weer brood gaan kopen). Onderweg zagen we een vlucht wilde ganzen, daarna een buizerd die rakelings over de weg vloog, en dan nog een of andere roofvogel die we niet konden identificeren rondtoeren boven een veld. Jammer dat we in de auto zaten en dus geen foto’s konden maken.

Gisteren avond had ik van Jan Gerits de foto’s gekregen voor de monografie over Hendrik Jespers. Die heb ik in het typoscript ingelast. En Jan, die ik deze middag even aan telefoon kreeg, was heel blij dat het zo vlot was gegaan (die ‘lay-out-job’ is mij in feite een beetje opgedrongen geweest door een lid van de KVLS en ik ben telkens bang dat het verkeerd zou lopen).

Voor de rest heb ik eindelijk ons poorthuis een beetje onder handen genomen, hebben we oud papier enzovoort naar het containerpark gebracht en heb ik voor morgen konijn klaargemaakt volgens het laatste recept dat ik had verzonnen. Morgen komen immers de drie zussen van Roger op visite!

Zelf hebben we deze avond, na een knolseldersoepje en een gemengde sla met fetakaas, garnalen met look (gambas al ajillo) gegeten: we zullen morgen weer naar look stinken!

En daarna heb ik eindelijk nog een beetje geschreven voor mezelf. Vermits de tekst van  ‘Pas en notre nom’ veel te maken heeft met mijn boek in spe (zal het er ooit komen?), moet ik die misschien erin verwerken?

Herinneringen aan mijn Franstalige oom Ludo en aan de laatste Matadi-reünie

Wat ik deze middag tijdens het vertalen postte, deed me terugdenken aan mijn ‘nonkel’ Ludo, de oudste broer van mijn vader. Mijn oom Ludo was Franstalig – ‘was’, want hij is overleden op 14 februari 2010, en ik vermoed dat hij nu geen belang meer hecht aan de gehanteerde taal - net zoals zijn broers, zijn zus, zijn kinderen en zeker zoals zijn vrouw die een rasechte Walin is. Maar hij sprak wel een beetje Nederlands (zijn moeder, mijn grootmoeder Renwa, was immers een echte Limburgse).

Toen mijn broertje trouwde, waren we tussen het wettelijke huwelijk en het kerkelijke huwelijk allemaal uitgenodigd bij de ouders van de bruid. Nog voor we hun huis binnengingen, vroeg ‘nonkel Ludo’ mij: ‘Hopelijk spreken die mensen ook een beetje Frans?’

En ik: ‘Ik denk het wel, maar ook al is dat niet het geval, waar zit het probleem? Je spreekt toch vrij goed Nederlands?’ (uiteraard verliep die conversatie in het Frans).

‘Ik zou mijn plan wel kunnen trekken,’ antwoordde mijn ‘nonkel’, ‘maar tante Mathilde (hij bedoelde zijn vrouw) spreekt alleen Frans!’

Ik heb nonkel Ludo en tante Mathilde altijd heel graag gezien. Maar blijkbaar horen ze bij de Franstaligen die nooit hebben ingezien hoezeer ze de Vlamingen kwetsen als ze van hen verwachten dat zij wel Frans leren en gebruiken in hun conversaties met hen, terwijl zijzelf de moeite niet willen doen om Nederlands te leren en te spreken met ons.

Ik weet het, er zijn steeds meer uitzonderingen, maar over het algemeen gaat het er nog steeds zo aan toe. Op de laatste Matadi-reünie bijvoorbeeld vertelde de echtgenote van een van onze Waalse vrienden mij dat ze eigenlijk een Vlaming was (dat wist ik helemaal niet) maar dat ze helemaal verfranst was door haar huwelijk met onze vriend die Nederlands zo’n afschuwelijke taal vindt (als hij het heeft over de klanken waarmee ze boven de Moerdijk dikwijls onze taal uitspreken, moet ik hem jammer genoeg wel een beetje gelijk geven). Dus moeite doen om een beetje Nederlands te leren, toch de taal van een groot deel van zijn landgenoten, vond die man echt niet nodig!

L’outrage des Flamands à la douleur walonne

http://www.wallonie-france.org/article-l-outrage-des-flamands-a-la-douleur-wallonne-67464037.html

Tijdens vertaalwerk pauzeer ik af en toe en surf dan wat. Daarnet kwam ik op de blog terecht waar bovenstaande link naar voert.
Ze zijn toch eigenaardig die Franstaligen! Zouden wij bijvoorbeeld in Charleroi in het Nederlands geholpen worden???

Vertalen, poetsen en tussendoor lezen over Islam 1, 2, 3 en 4

Het was weer een dag van schoonmaken en vertalen. Geen tijd voor een wandeling. Tussendoor heb ik wel dit stukje gelezen over de Islam. Ik raad jullie aan het tot het einde te lezen (het is wel lang):

http://hoeiboei.blogspot.com/2011/02/grondrechten-in-nederland-en-de-islam.html#more

Vertalen, reviseren, redigeren… Maar geen tijd om voor mezelf te schrijven!

Het was weer druk vandaag. Op mijn programma stond ‘salon onder handen nemen’ en dat heb ik als allereerste klusje geklaard, ondanks het feit dat er een massa vertaalwerk wachtte.
Daarna heb ik zitten vertalen tot wanneer het tijd was om voor het avondeten te zorgen (wel met tussendoor even een telefoontje met Elvira: baby Elena had krampjes).

Na het avondeten gingen Roger en ik naar een redactievergadering van Heemkunde groot Heers. Die mannen (ik denk dat ik het enige vrouwelijke lid ben) willen binnenkort immers een jaarboek uitgeven en wie mocht de teksten nalezen, dacht u? Wel ja, ik natuurlijk.

Ik had alle ontvangen teksten gereviseerd en waar nodig geredigeerd en bracht ze mee naar de vergadering (op een stick, samen met ons netbookje). Ik wilde immers nog enkele inhoudelijke vragen stellen.

Dat gedeelte van de vergadering was snel afgelopen: een klein uurtje later waren we klaar. Maar toen werd me op een stick nog een andere tekst overhandigd.

Ik panikeerde even: wanneer moest ik die bijdrage wel reviseren? Er wachtte thuis nog zoveel vertaalwerk op mij, ik weet dat ik binnenkort het ledenboek van de KVLS nog eens moet nalezen, en normaal krijg ik deze week nog de foto’s om in de laatste Limburgse monografie in te lassen. Daarbij staat op mijn programma deze week dat ik elke dag één kamer moet onder handen nemen (het werd echt weer eens tijd). En zou ik dringend moeten strijken (dat stel ik nu al weken uit).

Ik dacht altijd dat alleen vrouwen graag keuvelden, maar sinds ik geregeld naar de vergaderingen van Heemkunde ga, weet ik dat mannen, althans die mannen, daar ook een handje van weg hebben. En dat gebeurde weer deze avond (en daarom lopen die vergaderingen dus zo vaak uit). Ik heb toen maar ter plaatse die  nieuwe tekst (13 A4-bladzijden) nagekeken, en dat was klaar nog voor de mannen uitgepraat waren: die tekst (over Vechmaal en Amerika) lijkt mij wel de best geschreven bijdrage van het hele boek!

Toen we thuis kwamen, rond 22:15 uur, wachtte er een nog  meer dringende vertaling, van dezelfde opdrachtgever: zo dringend dat ik al de rest even mocht laten rusten. ‘En of ik dat tegen morgen middag kon doen?’

Ik heb die job nog even deze avond aangepakt en een uurtje geleden geleverd. Ik hoop immers dat ik  zo morgen wat meer tijd voor mezelf zal vinden zodat we even kunnen wandelen. Vandaag was daarvoor veel te druk… Maar misschien ook te koud (bitterkoud:  het vriest weer ‘s nachts en  het sneeuwt soms lichtjes).

Maar tijd om verder te werken aan ‘mijn’ boek? Jawadde!

Fatwa

http://www.lalibre.be/debats/opinions/article/644301/musulman-martyr-de-la-liberte.html

Over oude huizen en vrienden

Iemand vroeg me in een mail, naar aanleiding van het postje van gisteren, of ik dan een deel van mijn jeugdjaren had doorgebracht bij Roger en Lily. Natuurlijk niet!

Toen we uit Congo terugkwamen in 1960 hebben we eerst een poosje in Leuven, bij mijn Marraine, gewoond. Daarna vond mijn vader werk in Antwerpen, zijn mijn ouders eerst verhuisd naar een flat in Berchem (bij Antwerpen) terwijl mijn zus Bie en ik ons schooljaar verder liepen in Leuven en dus bij Marraine bleven. Nog later vonden mijn ouders een huisje te huur in Schoten, vlakbij Sint-Job (veel te klein stulpje, maar wat heb ik daar goede herinneringen aan!), en nog later lieten ze een heuse villa in wat nu Schilde heet bouwen.

Ik denk dat het eind 1965 was toen we naar die nieuwbouw (nu een oud huis natuurlijk) verhuisden.

Ikzelf heb er niet zo lang echt gewoond: einde 1967 vertrok ik naar de KUL (terug naar Leuven dus) en zou ik nog alleen de weekends thuis zijn.

In 1976 overleed mijn vader en in 1977 werd onze zoon Hendrik geboren. Hij heeft als baby de villa nog bezocht maar heeft er geen herinneringen aan: in 1978 besloot mijn mama (Nany dus) dat ze het huis beter verkocht. Ze voelde zich niet in staat om het zelf verder te onderhouden. Ze heeft Roger en mij voorgesteld de villa te kopen, maar wij waren zo niet voor een villabuurt (we hielden en houden niet van alle restricties die gelden in zulke buurt) én ikzelf vond het beter geen huis te kopen van mijn eigen moeder. Ik wist immers toen al dat ik echt geen goede huisvrouw ben, en als ik mama op bezoek zou krijgen in wat vroeger haar huis was, vreesde ik voor een constante commentaar!

Uiteindelijk hebben Roger en Lily (die we in Congo hebben leren kennen) het huis gekocht. En het is zoals mama zegt: ‘Het huis is nu constant tiptop in orde!’

Verjaardagsfeestje en bezoek aan Lily en Roger

Vandaag vierden mijn broertje en zijn vrouw de verjaardag van hun twee dochters. De oudste is immers pas 14 jaar geworden, de jongste vorige maand 12 jaar.
Zoals elk jaar waren de ooms en tantes (met nog thuiswonende kinderen, zijnde in dit geval de zoon en dochter van mijn zus Bie) en grootouders uitgenodigd. Maar voor een keer mochten Elvira, Geert en Elena ook komen: dit was immers een uitstekende gelegenheid om de baby voor te stellen aan de familie.

Elena is heel braaf geweest op haar eerste ‘uitje’.

Nany en Elena (foto Bie)

 Elena en ik (foto Roger)

Geert, Elvira en Elena (foto Roger)

Na een gezellige middag succulente hapjes eten en wijn of bier drinken (en nog even het bezoek van mijn vriendin Marie-Louise met een cadeautje voor Elena) zijn Geert, Elvira, Elena en wij naar onze Congo-vrienden Roger en Lily getrokken.

Daar werden we vergast op Cava en kreeg Elena weer een cadeautje. We hebben er nog meer dan een uur doorgebracht met herinneringen en toekomstdromen. Voor mij was het dubbel gezellig: in dat huis heb ik het tweede deel van mijn tienerjaren doorgebracht, vlak voor ik naar de KUL ging.

Gelezen over ADHD

Apotheker Fernand Haesbrouck stuurt me geregeld een nieuwsbrief in verband met zijn strijd tegen de medicatie voor ADHD. Hieronder kopieer ik zijn laatste schrijven (ik weet dat dit mag, want hij wil zijn ideeën zo veel mogelijk verspreid zien). Voor meer uitleg, zie zijn blog.

“Welke industrie zal het ADHDcliënteel overnemen?
Het ADHD-cliënteel zal overgenomen worden, omdat het medisch bedrijf de kwakzalver-technieken niet langer nog aan kan.
Andere geldmachines staan te dringen.
ADHD is een industrieel wingewest dat tot stand kwam via een slimme projectie van het eigen onvermogen tot het opvoeden van kinderen, om de schande op die kinderen af te wentelen.
Op zich is dit onvermogen geen aandoening, maar enkel een soort van luie drang naar pedagogisch comfort, waarbij de farmaceutische industrie dit handig tot een commerciële ziekte heeft omgetoverd.
Kinderen zijn geen kritische patiënten, maar willoze slachtoffertjes en ze een toxicomanie met harddrugs aansmeren heeft als gevolg dat heel wat nevenwerkingen ontstaan.
Waardoor het behandelen vanzelfsprekend tot echte aandoeningen kan leiden, de zogenoemde comorbiditeiten.
Een arts weet immers alles over ziekten, vooral wanneer de diagnose van een verzonnen neurobiologische aandoening door de omgeving van het kind wordt gesteld.
Die alwetendheid wordt immers geaccentueerd door de (ook geprojecteerde) medische wijsheid van zij die lijden aan de symptomen van het pedagogisch onvermogen.
Die onfeilbare kennis leert dat die kinderen ziek zijn omdat ze genetisch compleet verkeerd werden geschapen.
En wat is de medische evidence van de ontstane epidemie van kinderen die niet geboren werden om ze op te voeden, maar wel om ze te drogeren tot dwangmatig psychotisch?
Het effect, de evidence van het medisch ingrijpen resulteert in een pedagogisch comfort zonder voorgaande.
Etiketje kleven, in een hokje duwen en pilletjes slikken.
Bij farmagiganten kan de pret niet op.
Ook zo bij de artsen, die zich verrijken, zelfs zonder een diagnose te hoeven te stellen.
Terwijl de achillespees van die constructie, precies de neurobiologische aandoening is.
Geen peut, geen arts, geen ouder, geen farmagigant en geen minister, die maar een flauw vermoeden heeft dat de voorgewende pedagogische vadsigheid alleen maar een commerciële projectie is om kinderen te bestraffen omdat ze eigenlijk simpelweg gezond op de wereld zijn gekomen.
Die ziekte was maar om te lachen, en eens de aanzet was gegeven, zorgen de medische comorbiditeiten voor alles wat het circus kan in stand houden.
Proefdoseringen psychotica accentueerden de symptomen, waardoor bij twijfel meteen alle bezwaren voor de chemische dwangbuis verdwenen.
Stilaan evenwel wordt duidelijk dat niet ADHD maar wel GPOS als een aandoening bestaat, het geprojecteerd pedagogisch onmacht syndroom, dat farmagiganten, partijkassen en artsen zeer rijk
maakt.
Het wantrouwen tegen healthcare zwelt, wanneer begint duidelijk te worden dat de veilig gewaande psychotica ervoor zorgen dat ongeleide projectielen moorden of zinloos geweld plegen, dat
verslaafden zich zelfmoorden, dat voetballertjes, studenten, mama's met een maatje meer eraan doodvallen, en het ernaar uitziet dat het chemisch opfokken in plaats van op te voeden een vroege
dementie zal veroorzaken.
Er ontstaat een imagoprobleem bij de geneeskunde , en omdat met het fenomeen ADHD heel wat geld en macht kan verdiend worden, laat de industrie dit niet zomaar los.
De echte geneeskunde wil wat graag af van deze kanker waarmee geen eer meer valt te rapen.
Maar het pedagogisch comfort moet overeind blijven en moet geld blijven opbrengen.
Nieuwe industrieën staan klaar om de verzonnen aandoening therapeutisch hoog in het financiële vaandel op te nemen.
Die nieuwe industrieën vechten als duivels om ADHD toch als ziekte overeind te houden.
ADHD is nog steeds de ideale melkkoe om snel rijk mee te worden.
Pedagogisch comfort ook.
En wat blijkt...
Nieuwe industrieën bedenken nieuwe strategieën.
Pedagogisch Onmacht Syndroom om op kinderen te projecteren zou nu ontstaan door zowat alle Enummers, die kinderen te slikken krijgen, ongrijpbare microgolven en zelfs zonne-erupties, waartegen
dure placebo's kunnen verkocht worden om zogezegde genetisch mismaakte kinderen te behandelen.
Zelfs sekten als Scientology ijveren ervoor om het instellen van lucratieve medische toxicomaniëen te vervangen door het nog duurdere geloof in hun voorgewende religie.
Wat kan een massa toch handig gemanipuleerd worden, wanneer die eens een waanidee heeft aangesmeerd gekregen.
ADHD zou een ziekte zijn.
Die alleen maar duur kan behandeld worden.
Nu eens door jaren chronisch partydrugs toe te dienen.
Dan eens door een duur geloof in Scientology te belijden.
Of zelfs door een toevlucht te nemen tot een duur en chronisch ritueel waarbij de smoes van verboden lekkere voeding, een discipline moet tot stand brengen, die eigenlijk anders gratis op een eenvoudige manier, maar dan echt pedagogisch, kan tot stand komen.
Of door chemisch met andere chemische stoffen dan E-nummers te behandelen, stoffen, die voordien nooit eerder een therapeutische indicatie konden krijgen en waarvan niemand kan aantonen hoe die het projecteren van een pedagogisch ongemak kunnen genezen..
ADHD zal de ziekte blijven van dit geprojecteerd pedagogisch ongemak… omdat het circus errond,verdomd veel geld opbrengt.
Alleen … blijft ADHD wel een medische ziekte?
Of blijven de believers ervan steeds maar dezelfde kwakzalvers, die snel heel rijk willen worden?
Welke industrie komt nu aan de beurt?
Toch benieuwd.
Vraag is maar: hoe de Waalse PS-partijkas het jaarlijks inkomen van ongeveer 13 Miljoen Euro zal
compenseren, als vooral Vlaanderen geen federaal illegaal ingevoerd methylphenidaat meer massaal zal
blijven gebruiken.
Of hoe Wallonië met het responsabiliseren zal omgaan.
Rook anders die illegale invoer van verdovende middelen ook al niet een beetje naar het
responsabiliseren op zijn Waals – 'avant la lettre' dan?
Apotheker Fernand Haesbrouck, 19 februari 2011”

Van Berlingen naar Rullingen en terug

Roger wilde vandaag eens gaan kijken hoever de afbraak van het huis tegenover de kerk van Berlingen is gevorderd.

 (Foto Roger)

 (Foto Roger)

Nadat we daarna een poosje op het kerkhof hadden rondgewandeld, zijn we naar het kasteel van Rullingen gestapt. Het was koud, maar er hing een subtiele lentegeur in de lucht. De meidoornstruiken begonnen trouwens discreet te botten.

 (Foto Roger)

Terug naar Berlingen ging langs een wijngaard en drassige beemden.

 (Foto Roger)

En, geloof het of niet, op deze eerste weer wat langere wandeling kwamen we… een schoen tegen! Ook een opvliegende roofvogel, maar daar hebben we geen foto van kunnen maken.

 (Foto Roger)

Een klein uurtje hebben we gestapt: we zijn al heel ver van de 10 minuten die Roger zo vermoeiend vond vlak na onze thuiskomst. Hij gaat dus de goede weg op!

Over klanken, herinneringen, schrijfsels en… Elena kirt

steeds meer! Vandaag aan telefoon hoorde ik haar gekir. Binnenkort zegt ze zeker ‘arrheu’.

Dat is eigenaardig: de meeste baby’s (bij ons toch, ik weet niet hoe het zit met baby’s in bijvoorbeeld Spanje, en nog minder in Azië), spreken op een zeker ogenblik heel duidelijk de klank ‘R’ uit. Zelfs een ‘rollende ‘R’, zoals veel Vlamingen dat doen. En later krijgen veel van die kindjes problemen met die klank. In het Nederlands zeker: sommige Nederlanders kunnen die gewoon niet meer uitspreken bij bepaalde klankcombinaties. En ook in het Frans hebben kindjes daar last mee. Nadat ze toch eerst rond 2, 3 maand duidelijk ‘Arrheu’ hebben gezegd!

Vandaag heb ik, na het niet te vermijden vrouwenwerk, en weer enkele belangrijke telefoontjes over toekomstige publicaties,  na het koken, eten enzovoort, eindelijk weer enkele uren ‘voor mezelf’ geschreven.

Dat boek over mijn ervaringen met Nederlands en Frans dat ik bezig ben te schrijven, is natuurlijk voor een groot deel gebaseerd op herinneringen. En bij elke herinnering sta ik even serieus stil, zit ik te mijmeren! Is dat tijdverlies?

Jawadde!

Zo hoorde ik altijd zeggen vroeger in Antwerpen als een vroegere bewering niet juist bleek te zijn!

En vandaag is dat voor mij het geval. Gisteren wilde ik  zo graag verder schrijven aan wat ik eindelijk toch heb besloten eens te willen uitgeven, maar vandaag vond ik er weer geen tijd voor!

Na een niet al te drukke dag (hoewel… het gewone huishoudelijke werk én het dagelijks wandelen, plus het aan telefoon met Jan Gerits overleggen over de lay-out van de Limburgse monografieën vergt ook heel wat van je energie!), een bestuursvergadering van de KVLS deze avond. En daarna (na 22:30 uur, nadat Boudewijn mij thuis had afgezet): verslagen maken van activiteiten (in verband met subsidies), overschrijvingen, sorteren van paperassen, facturen schrijven…

Onze voorzitster, Edith, zei deze avond dat ze na de jubileumviering van de KVLS in mei toch even aan haar  eigen schrijfsels ging denken. Ik heb precies hetzelfde gevoel.  Maar nogmaals, een gedicht kun je misschien op één uur schrijven. Voor een roman, een essay enzovoort volstaat die korte tijd echt niet!

Soms heb ik echt de indruk dat ik veel te veel hooi op mijn vork heb genomen: volgende week weer een redactievergadering van Heemkunde in verband met hun jaarboek dat ik nu volledig heb gereviseerd, maar waarbij ik nog enkele gerichte vragen wil stellen aan de verschillende auteurs.

En… Uiteraard heb ik met Elvira gebeld vandaag. Elena weegt al 4kg 20! En ze kraait steeds meer (ik hoorde het via de telefoon). 

Eindelijk weer echt schrijven voor mezelf

Vandaag kreeg ik (pas ‘s avonds) een beetje tijd voor mezelf. En ben ik weer aan het schrijven gegaan. Over talen, en meer bepaald over mijn ervaringen met Nederlands en Frans.

In het begin ging het stroef: ik had immers lang geleden al in korte zinnen opgeschreven hoe ik het boek verder wilde. En nu had ik (uiteraard) soms andere ideeën.

Ik heb wel al mijn e-mailcorrespondenten moeten laten wachten op een antwoord vandaag (maar héél laat deze avond heb ik dat wel – heel kort – goedgemaakt).

En ik vrees echt dat de verplichtingen van de volgende dagen mij weer zullen mijn inspiratie ‘stelen’: ik heb meestal zo weinig tijd voor mezelf, en, ik heb het al gezegd (zie link hierboven): om proza te schrijven heb je meer dan een uurtje vrije tijd per avond nodig.

Nog voor ik dat gevoel kreeg van ‘eindelijk tijd voor mezelf te hebben’, waren we even in Sint-Truiden. Waar ik mijn ‘rokers-proviand’ wilde gaan aanvullen. Roger had zoals meestal zijn fototoestel bij. En ineens, op de Grote Markt van Sint-Truiden, valt hem het contrast op tussen de twee torens die je ziet oprijzen op één hoek van dat plein. Ikzelf had dat al lang een heel eigenaardig (maar mooi) gezicht gevonden, maar ik heb niets van een fotograaf. Roger daarentegen maakte meteen een foto. Of beter gezegd, enkele foto’s.

 (Foto’s Roger)

Ikzelf vind ‘wandelen in een stad’ niet echt ‘wandelen’, dus vroeg ik of we nog even ‘echt’ gingen wandelen. En Roger koos weer voor Kerniel.

Daar had ik niets tegen. Ik weet dat hij daar zijn kinderjaren heeft doorgebracht en ikzelf zou zo blij zijn als ik mijn ‘kindersite’ ooit mocht terugvinden! Helaas, in Matadi zal ik nooit meer komen.

En… Roger wilde weer via het dal naar het klooster van Colen (naar het schijnt schreef ik altijd verkeerd ‘Coolen’). Weer heeft hij slechts één keer moeten pauzeren tijdens de heel steile klim! Hijzelf vond dat ‘geen verbetering’, maar hij vergat volgens mij dat hij in Sint-Truiden ook soms moest klimmen!

En natuurlijk maakte hij weer een paar foto’s van zijn jeugddorp Kerniel:

 

 (Foto’s Roger)

En overal horen we vogels fluiten. In onze tuin zijn zelfs de katten heel ijverig bezig. Hebben die diertjes ook het lentegevoel dat ik heb?

Bezoek aan Elvira en Elena

Ik voegde Geert niet aan de titel van deze post toe, want die was vandaag in Praag voor zijn werk.

Wij gingen dus onze ‘meisjes’ gezelschap houden, nadat Roger naar de kinesitherapeut en de kapper was geweest.

 

(eigen foto met het toestel van Roger, nadat hij terugkwam van de kapper)

Uiteraard had ik het cadeautje van ‘tante Izzy’ bij. Elvira – die eigenlijk al wist wat het was omdat zij ook geregeld mijn blog leest – bleek toch al even nieuwsgierig als ik gisteren. Het is een prachtig muziekdoosje en Elena werd zo rustig van het deuntje!

(Foto Roger)

Even later kwam Zeger daar aangefietst vanuit Leuven centrum. Ik heb het nog een paar keer opgemerkt (tja, Hendrik, ik was er nog nooit bij als jij Elena bezocht, dus ik weet niet of ze op jou dezelfde reactie heeft): Elena lijkt nu al veel interesse te hebben voor haar ‘nonkel Zeger’.

Zeger, Elvira en Elena (foto Roger)

 (Foto’s Roger)

Terwijl Roger en Zeger even babysit speelden, zijn Elvira en ik boodschappen gaan doen. We wilden ‘s avonds iets in de wok bereiden (en dat werd heel lekker), maar ik stelde ook voor een kersentaart te kopen. En nee, lieve Roger, die krijg je nu niet weer elke week, want slecht voor jouw dieet! Je weet toch dat overbodige suikers in ons lichaam in vetten worden omgezet?

 (Foto Roger)

Terwijl Elvira en ik kookten, hadden we Elena bij ons in de keuken gezet. In haar relax, goed ingeduffeld (omdat het tegen de vloer aan toch wel wat koeler is) in haar ‘kabouterpakje’.

(Foto Roger)

En na het eten nam ik eindelijk Elena zelf in mijn armen. Ze sliep zo rustig in dat ik er zelf loom van werd!

Een zalige dag was dat!

Ook al omdat Zeger ons een prachtig filmpje toonde dat hij zelf gerenderd heeft. Echt heel mooi. Zodra hij die beelden publiek zal maken (op You tube zeker?) plaats ik er een link naar.

Cadeautje voor Elena van ‘tante Izzy’

Deze avond kregen we onverwachts even het bezoek van Liliane en Paul, samen met hun schattige kleindochter Axelle die een poosje bij hen logeert. Terwijl Axelle mij haar tekeningen enzovoort toonde, droomde ik even weg. Binnen enkele jaren zal Elena mij ook de resultaten van haar creativiteit komen laten zien! Dat hoop ik toch!

Paul en Liliane brachten mij in feite een geschenk voor Elena, vanwege hun dochter, de mama van Axelle. Ik weet wat het is, want ‘tante Izzy’ had gereageerd op mijn postje over de geboorte van Elena en zo had ik een foto van het presentje gevonden op haar blog .

‘Tante Izzy’ maakt echt heel mooie dingetjes, en ik beloofde haar een link naar haar blog te plaatsen zodra Elvira het cadeautje had ontvangen. Maar Elvira volgt deze blog ook… En heeft ondertussen ook de link gevonden naar tante Izzy! In feite heb ik dus geen reden meer om te wachten met het plaatsen van de beloofde link.

Ik vermoed dat Elvira dezelfde reactie als ik zal hebben als ze het pakje overhandigd krijgt: ik wilde het al spontaan (en zelfs een beetje onbewust) opendoen, en Liliane wees mij terecht: ‘Hé, dat moet Elvira openmaken, niet jij!’

Gelijk had ze natuurlijk! Ik was (en ben) echter zo ongeduldig om de zelf gemaakte muziekdoos in het echt te zien!

We lijken elkaar echt niet meer te begrijpen!

http://knack.rnews.be/nl/actualiteit/nieuws/belgie/ophef-om-rtbf-reportage-uitvaart-morel-video/article-1194950442363.htm

Kleine familiereünie rond een mosselpot

Deze avond organiseerde de Fanfare van Bommershoven weer een mosselfeest. Meestal proberen we daar naartoe te gaan (en de laatste keer leerde ik daar een wel bijzondere vrouw kennen). Omdat de mosselen er steeds heel lekker zijn, maar ook omdat we daar een deel van Roger zijn nichten ontmoeten, met een deel van hun kinderen en kleinkinderen.

We proberen dan ook telkens Roger zijn zussen en broer naar daar te krijgen, maar dat lukt niet iedere keer. Deze keer echter was alleen Roger zijn jongste zus niet vrij: ze moest op haar kleinkind passen (eigenaardig: Roger is de oudste van zijn ‘sibbe’ maar ook de laatste die ‘grootva’ is geworden)!

Deze avond was van onze kinderen alleen onze Zeger er weer eens bij, én de jongste zoon van de tweede oudste zus van Roger (die getrouwd is met onze Spaanse schoonbroer). Die kwam daar aan met een pak vrienden na een wandeling in Zoutleeuw.

Het werd, zoals meestal, een zeer gezellige avond, rond mosselen dus.

 

(Foto Zeger, met het toestel van Roger)

Alleen Zeger bestelde wat wij noemen een ‘videke’.

(Foto Roger)

We hebben gesmuld (alles was weer even lekker), nieuwsjes uitgewisseld (de nichten wisten nog niets over Roger zijn operatie en over de geboorte van Elena, en ik wist niet dat een van de dochters wachtte op een niertransplantatie), herinneringen opgehaald, gelachen, enzovoort.
Ik hoorde ook dat de broer van onze aangetrouwde Waalse ‘kozijn’ (tja, we hadden het ook over het feit dat het Noord-Nederlands geen verschillende woorden kent voor ‘de zoon van je zus of broer’ en de  ‘zoon van je oom of tante’, dus gebruik ik bewust het woord ‘kozijn’) een familiesaga heeft uitgegeven. Ik denk dat ik het boek op Google gevonden heb: http://www.flb.be/KUPPENS

De vrouw die ik vorig jaar in oktober heb ontmoet op dat mosselfeest was er niet… Misschien was dat een gelukkig toeval, want wij (de familie dus) hadden elkaar zoveel te vertellen dat ik toch geen tijd voor haar zou gehad hebben.

Enig nadeel van zulke bijeenkomsten tegenwoordig: je mag er niet meer roken. Dus zijn onze Spaanse schoonbroer en ik toch even samen naar buiten gegaan om een sigaret op te steken.

En Zeger mocht met die schoonbroer en zijn vrouw (Roger zijn zus dus) mee naar Leuven rijden.

Toffe avond!

Voor mij is het feest! Zeger is hier: dus veel gelachen, ‘Friends’ bekeken  (Zeger lacht mij uit met mijn uitspraak daarvan, maar tja, ik ben in het Frans opgevoed, Frans dat hij zo perfect kan nabootsen!). Hij spreekt dan echt zoals we het leerden in de Romaanse filologie (en zoals ik het van thuis uit gewend was): ‘dans le masque’. Echt lachwekkend (want uiteraard overdrijft hij net een beetje).

En ik geniet van ‘Friends’. Oké, vol clichés, maar zo levensecht, zo ontroerend en grappig! En goed geacteerd!

En daarna toonde hij ons nog dit:

Lofrede bij een overlijden

Enkele mensen hadden een terechte commentaar (jawel, weer via een e-mail) over mijn ‘treuren’ om het overlijden van Marie-Rose Morel.
En weer moet ik die personen gelijk geven. Het is niet omdat Marie-Rose een mooie mediafiguur was, dat haar overgaan erger is voor haar zoontjes en familie dan het overlijden van iemand die niet bekend is.

Hoewel ik Marie-Rose haar strijd tegen het onoverkomelijke van dichtbij heb gevolgd (en het eigenaardige was dat ik haar in het begin niet zo’n mooie vrouw vond als overal verteld werd) en echt met haar heb meegevoeld (en hoe langer hoe meer vergat wat ik niet zo mooi vond aan haar), heb ik ook wel beseft dat minder bekende mensen hetzelfde meemaakten!

Ik vind het van mezelf trouwens heel eigenaardig dat ik Marie-Rose nooit in mijn hart heb beschuldigd van mediageilheid, wat ik anders nogal snel doe.

Ik moest terugdenken aan Hendrik in 1993. We gingen samen naar de mis. De ‘kindjes’ en ik hoorden er dat ‘onze koning Boudewijn’ plotseling gestorven was in Spanje. En toen verliet Hendrik de kerk, kwaad. Omdat zijn daarvoor overleden oma niet die aandacht kreeg.

De misgangers (dat heb ik later vernomen) dachten dat hij te droevig was! Ze hadden er niets van begrepen!

Filmpje over Oud-Rekem en taal

Nee, we zijn vandaag niet naar Oud-Rekem gegaan: onze wandeling beperkte zich weer tot een half uurtje in Borgloon tussen twee regenbuien en twee vertalingen door.

Maar… ik kreeg van Hendrik (per e-mail) commentaar op mijn postje ‘Katarakt en taal’. Eigenlijk terecht: in dat filmpje waren alleen de snoeiers rasechte Limburgers. ‘Maar ja,’ antwoordde ik hem, ‘er bestaat geen film over Limburg waarin gesproken wordt zoals de meeste Limburgers nu spreken!’

‘Maak dan zelf een filmpje, hé!’, was zijn antwoord. Tja, begin daar maar eens aan!

Deze avond ging ik weer kijken naar die video over Katarakt en Haspengouw (en ik laat de link op dat postje: zo zien jullie ook hoe mooi Haspengouw is) en viel daar op iets over Oud-Rekem.

Ik denk dat het 1997 was toen we de gemeente leerden kennen, omdat Elvira daar deelnam aan opgravingen in en rond het kasteel. Ik herinner me dat langs de laan waaraan het kasteel gelegen is, ons ‘tuinkabouters’ opvielen, op een ludieke manier opgesteld rond bomen met een ‘kabouterpoortje’. Dat vond ik toen heel leuk en speels. Later, toen ik lid werd van de KVLS, leerde ik Louis Brans kennen, en vernam ik dat hij de auteur was van de tafereeltjes.

Nog veel later gingen we met de KVLS, na een Algemene Vergadering, Oud-Rekem bezoeken, onder de leiding van Louis Brans.

Oud-Rekem is echt prachtig. Daarom klikte ik op de link naar het filmpje… En daar kreeg ik wat Hendrik mij verweet niet gebruikt te hebben!

Hier hoor je hoe ze spreken in Limburg. Oké, de intonatie verschilt een beetje van gemeente tot gemeente, maar over het algemeen is het toch veel gemakkelijker te begrijpen dan bijvoorbeeld Antwerps!

Ja, lieve Hendrik, dat meen ik!  

Geniet ook van het mooie Oud-Rekem!

Homeopathie en wetenschap

Ik kreeg, als reactie op mijn postje over homeopathie, een link naar een interessante website over homeopathie en wetenschap die ik jullie niet wil onthouden.

Katarakt en taal

Vandaag spraken Roger en ik nog over de serie ‘Katarak't’ die zich in Haspengouw en zelfs in Heers afspeelt. Hij heeft de eerste aflevering zelfs niet willen uitkijken, omdat hij al meteen gehinderd werd door de gebruikte taal. En daarin moet ik hem wel gelijk geven. In de serie werd een soort gekuist Brabants gesproken, afgewisseld met algemeen ‘verkavelings-Vlaams’.

Waarom? Die ‘taal’ wordt hier in Limburg (nog) niet gebruikt. Integendeel, de meeste mensen spreken  AN, met weinig accent maar soms wel met een typische intonatie. Thuis spreken ze nog wel vaak dialect (maar dus helemaal geen Brabants).

Waarom heeft men in de serie niet geopteerd voor dit soort Nederlands? Ik vond op het internet een reclame-filmpje voor Haspengouw, gebaseerd op Katarakt. Hierin hoor je duidelijk hoe de mensen hier hun AN spreken: veel beter dan in de serie!

Oordeel zelf: http://www.youtube.com/watch?v=cdndtYeEk8s

Ik begrijp dat mensen thuis nog hun dialect spreken, weldra zal dat toch moeten wijken voor een meer algemene taal. Maar laat die algemene taal dan a.u.b niet dat afschuwelijk verkavelings-Brabants worden!

En dat gevaar lopen we wel als in Vlaamse films en series constant die taal wordt gehanteerd!

Elena huilt

Ik hoest en nies al veel minder, maar toch zijn we nog niet terug naar Elvira geweest. Dat zal volgende week gebeuren.
Vandaag heb ik wel verschillende keren getelefoneerd met onze dochter. Ze leek wel op van de zenuwen. Elena had haar bijna de hele nacht wakker gehouden, en vandaag begon ze ook telkens te huilen als haar mama haar in haar wiegje legde. Zou de baby al weten dat het volstaat een ‘beetje vervelend’ te doen om opgepakt te worden?
Aan telefoon hoorde ik duidelijk het verschil: telkens als Elvira haar in haar armen nam, hield het wenen op en hoorde ik Elena kraaien!

Mon Massir

Ik was vandaag weer eens op een van mijn favoriete blogs. Massir vindt deze video ‘très belle’. En ik ook…

Homeopathie

Uiteraard heb ik ook gelezen dat onlangs een bende sceptici ‘zelfmoord wilde plegen’ door een overdosis homeopathische middeltjes te slikken! Dat het hen niet gelukt is, verwondert me niet, en zijzelf hadden blijkbaar hetzelfde verwacht. Want als een overdosis van een medicijn niet betekent dat je eraan doodgaat (en ze wilden niet sterven), dan werkt dat medicament niet. Dat is hun redenering.

Ik weet uit ondervinding dat homeopathie wel werkt (heb ik onlangs niet  weer – en nee, niet deze keer: ik vind het belangrijk om soms zelf, zonder hulp van medicijnen, je ‘ziekte’ te overwinnen – een verkoudheidje dat heel ongelegen kwam, kunnen dwarsbomen?).
Maar ergere zaken heb ik ook weten genezen met alleen die homeopathische ‘korreltjes’. Het eerste wat mij opviel toen ik homeopathie begon te gebruiken, was dat ook kwaaltjes waarvoor ik die korreltjes niet specifiek innam, verdwenen.
Ook onze kinderen hadden er baat bij: zij hebben nooit of zelden antibiotica moeten slikken.

Maar ik weet ook uit ondervinding dat homeopathie nooit gevaarlijk is. Ikzelf heb ooit ook een ‘overdosis’ geslikt. Toen we nog in Antwerpen woonden, kocht ik immers buisjes waarvan je de inhoud in één keer moest laten smelten onder je tong. De middeltjes die ik hier koop, zitten met verschillende dosissen in hun buisje. De eerste keer dat ik hier in Limburg mijn toevlucht nam tot homeopathie, dacht ik te maken te hebben met de vroegere verpakkingen die ik in Antwerpen kende. En ik liet de hele inhoud ervan in mijn mond smelten. Enige gevolg: ik werd ongelooflijk slaperig, sliep een paar uurtjes, maar daarna was ik evengoed van mijn kwaal af als wanneer ik slechts enkele korrels had geslikt. De enige bijwerking was dus geweest dat ik ineens lang in slaap viel.

Omdat ik zo onder de indruk was gekomen van homeopathie, en de twee homeopaten die ik kende (jawel, afgestudeerde artsen) zelf beweerden dat ze enkel konden vaststellen dat het werkte, zocht ik naar lectuur over die ‘discipline’. En ze raadden mij boeken van Vithoulkas aan (en die gaan over ‘klassieke homeopathie’, een genezingswijze die dus rekening houdt met de hele mens, en niet alleen met symptomen: dat verschil is wel heel belangrijk). Die boeken heb ik gretig gelezen, al moet ik toegeven dat ik er niet alles van begreep. Tja, ik heb dan ook geen wetenschappelijke opleiding genoten!

Vandaag vond ik online dit antwoord op die onnozele ‘zelfmoordpoging’.

Wandelen, telefoneren, koken, werken, rillen, hoesten, niezen en treuren

Ik ben verkouden sinds gisteren, en vandaag werd het echt rillen, snotteren, hoesten en niezen. Toch wilde ik even gaan wandelen: het was heel zacht weer en de zon scheen.
We stapten weer een half uurtje in Kerniel.

 (Foto’s Roger)

Ik wilde eigenlijk gaan kijken wanneer die cafetaria dan wel open was: pas vanaf 1 maart.

 (Foto Roger)

Daarna heb ik naar Elvira gebeld. We wilden oorspronkelijk morgen naar haar gaan, maar dat mag ik zeker niet doen: stel dat Elena mijn verkoudheid en lichte koorts overkrijgt.
Elvira vond het even spijtig als wij, maar begreep het.

Deze avond zouden Edith en Boudewijn komen om samen met mij de drukproeven van het ledenboek dat we zullen publiceren ter gelegenheid van de 75 jaar KVLS na te lezen. Dus bereidde ik snel een lekkere vissoep die ik hen zou kunnen aanbieden. Terwijl wij werkten, moest Roger nog enkel de mosselen koken en aan de soep toevoegen.

Rond 17 uur kwamen de twee KVLS-ers aan, we hebben gewerkt tot 19:30 uur en tussendoor hebben we gesmuld van de soep (ja, het was heel lekker).

Na het vertrek van de bezoekers voelde ik me echt afgemat. Ik heb even geslapen terwijl Roger de vaatwasser vulde. En toen ik weer aan mijn PC kwam zitten, las ik dat Marie-Rose Morel pas overleden is. Het deed me echt iets: ik had veel bewondering voor die vrouw!

Brussels journal

Ja, op die site zit ik soms ook te lezen!

En ik las er vandaag een voor mij heel interessante tekst:

http://www.brusselsjournal.com/node/4653

La langue véhiculaire

Ik las deze avond nog even de kranten online. De Cd&V lijkt warm en koud te blazen, Gennez van de Spa lijkt bij te draaien (weet ze nu al dat er toch nieuwe verkiezingen komen?) en de PS zegt dat ‘Franstalig’ Brussel moet uitgebreid worden (enfin, alle Franstalige partijen zeggen dat).

En dat herinnerde me aan wat ik nog niet zo heel lang geleden hoorde van mijn ‘aangetrouwde oom’, de echtgenoot van mijn tante Béatrice zaliger (de zus van mijn vader).

Nadat mijn tante op 43 jaar was gestorven aan borstkanker, en vijf kleine jongens achterliet, vond mijn ‘aangetrouwde oom’ (met wie ik eigenlijk wel goed overweg kan, behalve over sommige onderwerpen: zie verder) een tweede moeder voor zijn kinderen. En met die vrouw kreeg hij nog een zoon.

Die jongen heeft talen gestudeerd (hij is vertaler en tolk, wat een hele prestatie is: ik ben alleen ‘romanist’) en spreekt heel behoorlijk Nederlands. En hij zoekt geregeld contact met mij. Zijn ouders trouwens ook. Maar om de een of andere reden proberen ze ervoor te zorgen dat die jongste zoon niet meer aanwezig is als ze ons ontvangen. Eens vertelde de tweede echtgenote van mijn oom mij dat ze dat deed omdat anders haar zoon ons de hele avond opeist. Misschien. Maar haar zoon spreekt dan wel Nederlands met ons. En zij en mijn oom, raad eens welke taal?

Enkele jaren geleden is die laatste zoon (dus helemaal geen familie van mij, ondanks het feit dat hij mij wel beschouwt als een nicht) getrouwd met een mooie Braziliaanse. En mijn oom vond dat die vrouw dringend de ‘langue véhiculaire’ moest leren. Zijn jongste zoon werd opgedragen geen Portugees meer te spreken met zijn vrouwtje, en het vrouwtje moest absoluut Franse lessen volgen.
Gelijk had mijn oom: ze wonen in Louvain-la-Neuve, en daar spreekt men Frans. Wij spreken trouwens ook die taal als we bij hen op visite zijn.

Maar… Met mijn echte tante Béatrice, zijn eerste vrouw, heeft mijn oom ongeveer dertig (30!) jaar in Dilbeek gewoond. Een Vlaamse gemeente nota bene. En hij heeft nooit een letter Nederlands kunnen schrijven of spreken!

Hij ging er zelfs van uit  (zo ervoer ik dat toch toen ik dikwijls bij hen was ten tijde van de ziekte van mijn tante) dat Dilbeek eigenlijk Franstalig was… omdat er zoveel Franstaligen woonden.

Boeiend gesprek in Kerniel en kleine Elena aan telefoon

Vandaag stelde Roger een wandeling in Kerniel voor. We zouden van de kerk via het dal naar het klooster van Coolen stappen en dan terug naar de kerk langs de vroegere spoorwegbedding. Ik was wel een beetje bang dat die tocht te zwaar zou zijn voor hem: het pad naar het klooster klimt op een zeker ogenblik heel fel. Maar het lukte: Roger heeft slechts heel even moeten rusten. Omdat hij zo ‘flink was geweest’, stelde ik voor taart en koffie of thee te gebruiken in de cafetaria van het klooster, maar die bleek gesloten op zondag. Eigenlijk is het beter zo, want taart staat niet bepaald op Roger zijn dieetlijst.

Het was een beetje koud, maar niet overdreven, een aangenaam winterweertje. Terwijl we van het klooster naar de spoorwegbedding liepen, kwamen we de nieuwe uitbater van de cafetaria tegen die we voor het eerst hebben ontmoet  op 30 mei 2010 . Hij maakte dezelfde wandeling als wij, maar in omgekeerde richting. We herkenden elkaar en begonnen een praatje. Eerst ging het weer over de vader van Roger die hij destijds in Heverlee had gekend (tijdens zijn studentenjaren, preciseerde hij nu) en daarna spraken we over onze studies (wat bleek die man veel diploma’s op zak te hebben), over Borgloon vroeger en nu (en over het college in Borgloon waar hij zijn middelbare studies had gedaan, en Roger zijn eerste jaar middelbaar voor hij naar Heverlee verhuisde). Uiteindelijk vertelde hij ons over zijn voettocht van vorig jaar februari. Hij was vertrokken, in de bittere kou die toen heerste, vanuit Kerniel richting Santiago De Compostella en was op een maand tijd tot in Vezelay geraakt. Ik denk dat we wel een half uur hebben staan praten.

Al was het niet echt een heel lange wandeling, het stappen heeft me echt deugd gedaan. Ik hoop dat we vanaf nu weer elke dag onze benen zullen strekken.

En deze avond belde Elvira. Terwijl we even keuvelden, hoorde ik de baby kraaien.  Elvira legde de hoorn dicht bij het oor van Elena en naar het schijnt leek ze aandachtig te luisteren naar mijn stem.

Vroegere bakkerij in Borgloon

Ondanks de wind die de hele dag rond ons huis gierde, stelde Roger vandaag eindelijk zelf een korte wandeling voor. Hij wilde naar Borgloon om er dun karton - dik papier eigenlijk - te kopen waarmee hij voor mijn moeder (Nany) naamkaartjes zou maken. Ikzelf bedacht dat ik in dezelfde winkel tegelijk een presentje kon kopen voor mijn twee nichtjes, de dochters van mijn broertje. De oudste wordt 14 jaar op 14 februari, de jongste is 12 jaar geworden op 6 januari. En dat vieren we op 20 februari.

Het was helemaal niet koud, integendeel, ik had zelfs een lente-gevoel, maar de wind ging nogal tekeer! Toch (die ‘toch’ omdat Roger, toen hij uit de auto stapte, al meteen zei dat die wind hem niet aanstond – ik hou wel van wind)  hebben we een half uurtje gestapt. En sinds eergisteren zorgt Roger ook weer zelf voor de schapen: ik zou zeggen dat alles gunstig evolueert.

Terwijl we naar dat stadje reden, hebben we op het nippertje een fazant het leven gered: de vogel liep echt voor onze wielen en ik dacht dat Roger hem niet zou kunnen ontwijken. Maar hij remde ‘ad rem’ en de mooie vogel, nee, vloog niet op, maar liep naar de zijkant van de weg.

Borgloon is echt een prachtig stadje (al is het verkeer er heel druk op de weg die door het centrum gaat). Eigenlijk begrijp ik niet dat de stad  zo weinig toeristisch is (en tegelijk vind ik dat héél tof!)

Toen we pas in Haspengouw woonden, kochten we ons brood in Borgloon, in een heel kleine bakkerij die alleen brood aanbood dat in een houtoven gebakken werd (en geen gebakjes enzovoort). Het waren Roger zijn tante Laure en zijn nicht Jeannine Leduc die ons erop attent hadden gemaakt dat je in dat stadje zulk lekker brood vond.
Later zijn we ons brood zelf gaan bakken (Borgloon is niet echt ver, maar toch iets te ver om er elke ochtend brood te gaan halen) en sindsdien kochten we geen brood meer in die mini-bakkerij.

Vorige week waren we even bij Jeannine Leduc, de nicht van Roger dus, en zij vertelde ons dat die bakkerij vanaf nu gesloten is. Daarom maakte Roger vandaag nog snel een foto van het huis:

 (Foto Roger)

Sic transit…

Zouden de verontschuldigingen niet te laat komen?

Misschien zou het helpen als de Franstalige elite deed wat Geert Buelens voorstelt, maar is het niet al te laat?
Zie hier voor meer details.

Viscurry

Vandaag zat ik met allerlei overschotjes, en daarmee wilde ik wel iets lekkers klaarmaken. Dat is me gelukt!

Alleen was de vis die ik gebruikt heb niet van de lekkerste: het was koolvisfilet. Ik had die eens in diepvriesversie gekocht, dus het kan daaraan liggen. Maar kom, hij moest echt opgegeten worden als ik hem niet wilde wegsmijten.

Verder had ik nog in huis: één groene paprika, een aantal garnalen (niet genoeg voor Gamba’s al ajillo), één vrij kleine courgette, én blokjes curry die we onlangs gevonden hebben in de Aldi (jaja, sluikse reclame, zoals Zeger zou zeggen!)

Dat heb ik allemaal gebruikt,

aangevuld met 1 dikke  ui, 1 eetlepel sojasaus, 2 eetlepels droge sherry, sojaroom, peper, en speciale wokolie waar coco en een curry-mengeling aan toegevoegd is (ook gevonden bij de Aldi. En het leukste is dat ik ooit over al die ingrediënten heb mogen vertalen. Nee, dat was niet voor Aldi!).

Zo heb ik het klaargemaakt:

Ik heb de vis in stukjes verdeeld en laten marineren in sojasaus en sherry.
Ondertussen heb ik de paprika, courgette en ui (allemaal in reepjes gesneden) gewokt in die speciale olie.
Daarna, terwijl de groenten uitlekten in een vergiet, heb ik de visblokjes snel gebakken in dezelfde olie.
Waarna zij ook in het vergiet gingen.
Dan kwamen de garnalen aan bod. Zodra die goed rood zagen, gingen ze bij de rest van de bereiding.

Vlak voor de bediening heb ik dat ‘curry-blokje’ opgelost in een beetje water, heb de mengeling even laten indikken, en heb er dan al de rest aan toegevoegd: groenten, vis en garnalen. Ik heb er nog een beetje sojaroom aan toegevoegd, en wat peper om de vanilleachtige smaak van sojaroom te verdoezelen.

En ik heb het geheel opgediend met rijst.

Roger vond het heel lekker!

Het leven van een vrouw

Ik ben echt moe deze avond! Om te beginnen heb ik heel slecht geslapen vorige nacht (en dat is zeker niet mijn gewoonte, ik hoop dus dat het geen nieuwe ‘trend’ wordt voor mij). Daarna begon de dag met een dringende vertaling (vlak na ons ontbijt, en dat laatste houdt voor mij in: koffie zetten, thee maken, tafel dekken, Roger zijn pilletjes uitzoeken; gelukkig zorgde Roger voor de  spiegeleieren).

De vertaling ging over ‘algemene voorwaarden’, het soort teksten die ik dus het minst graag schrijf.

Na ons middageten heb ik een beetje opgeruimd en de salon schoongemaakt (dat was echt wel nodig) terwijl de wasmachine draaide (uiteraard had ik eerst de was bijeen gezocht en gesorteerd).

En daarna moest ik even pauzeren (rugpijn: ik kan echt niet meer een héél huis in één keer schoonmaken: ik zal me erbij moeten neerleggen dat ik oud word!).

Van die pauze maakte ik gebruik om naar Elvira te bellen. Alles leek oké, maar deze keer hoorde ik Elena helemaal niet knorren of kraaien: ons baby- meisje sliep heel vast.
En toen vroeg Roger of ik de schapen wel had gevoederd. Natuurlijk had ik dat nog niet gedaan!

Voor de eerste keer sinds we weer samen thuis zijn, zag ik hem daarna zelf voor dat karweitje zorgen. Een goed teken, zou ik zeggen!

Weldra werd het tijd om voor het avondeten te zorgen (en ik heb iets heel lekkers klaargemaakt: recept is voor een volgend postje). Tijdens het koken heb ik de was opgehangen.

Terwijl ik al die werkjes verrichtte, had Roger afwisselend gewerkt  voor Heemkunde Groot Heers en gerust in de relax, en natuurlijk ook de schapen eten gegeven. De temperatuur was vandaag zo zacht dat ik eigenlijk een wandelingetje had willen toevoegen aan ons dagprogramma, maar daarvoor ontbrak de tijd.

Na ons avondeten heb ik de vaatwasser gevuld (en eerst leeg gemaakt, want dat was nog niet gebeurd), heb ik me klaargemaakt voor de algemene vergadering van Heemkunde deze avond, terwijl Roger nog maar eens een dutje toevoegde aan zijn dagindeling.

En rond 19:30 uur zijn we naar Heks vertrokken waar die algemene vergadering zou plaatsvinden.

Na de eigenlijke vergadering, zou Roger foto’s projecteren van onze activiteiten in 2010. Helaas, de beamer die we weer eens leenden van de gemeente bleek hetzelfde defect te hebben als die van vorig jaar (waarschijnlijk was het gewoon dezelfde waar de gemeente niets heeft aan laten herstellen): alle foto’s vertoonden een vaal geel-groene kleur! En dat terwijl de oorspronkelijke foto’s heel mooi zijn!

Tegen het einde van de vergadering merkte ik weer op dat geen enkele man aanstalten deed om Martine, de echtgenote van de secretaris, te helpen bij het opruimen. Dus heb ik dat zelf maar gedaan: afwassen (met de hand, in dat lokaal staat immers geen vaatwasser), vegen, enzovoort.

Rond 22:10 uur waren we weer thuis, waar enkele mails op mij wachtten. Maar gelukkig geen vertaling!

Misschien had ik dit toch beter getiteld met ‘Een dag van een oude vrouw’?

Drie viergeslachten op rij

De geboorte van Elena maakt dat er in mijn familie voor de derde keer op rij een ‘viergeslacht’ is: Nany (mijn moeder, de overgrootmoeder van Elena), ikzelf (de oma van Elena), Elvira en Elena zelf.

Daarvoor, in 1979, waren dat ‘Marraine’ (mijn grootmoeder, de overgrootmoeder van Elvira),  Nany (de grootmoeder van Elvira), ikzelf en Elvira.

En, nog daarvoor, in 1949, was het:  ‘Moeke’ (mijn overgrootmoeder), Marraine (mijn grootmoeder), mijn moeder en ik.

Vandaag, tussen een vertaling in de ochtend en een ‘s avonds, gingen we weer Elvira en Elena bezoeken (Geert was weer aan het werk). En daar kwamen ook Nany en een van haar beste vriendinnen, die ik ‘tante Josée’ noem, aan.

Zeger, die op dinsdag vrij heeft, en wist dat we daar zouden zijn, is er ook naartoe gefietst: hij wilde immers foto’s maken van het ‘viergeslacht’. Zijn foto’s heb ik nog niet (hij gaat trouwens proberen een compositie te maken aan de hand van deze foto’s en eentje van 1979 en van 1949: dat zou wel heel leuk zijn!).

Maar Roger heeft deze keer ook enkele kiekjes gemaakt. Ik serveer ze jullie hieronder.

Nany, Tante Josée en Elena (foto Roger)

 

Nany met Elena (foto Roger)

 

Slapende Elena (foto Roger)

‘Het nieuwe viergeslacht’ (foto Roger)

Brave Elena heeft niet gehuid van de hele middag. Alleen tegen de avond begon ze wat te ‘jengelen’ zoals Elvira dat noemt. Maar het was dan ook overduidelijk dat ze honger had!