Vrij hectische dagen

Vorige vrijdag heb ik eindelijk Nany kunnen bereiken. Zij heeft ook haar problemen: de mensen met wie ze elke zaterdag haar boodschappen doet, maken waarschijnlijk een einde aan die traditie. En een beroep doen op huishoudhulp voor die karwei zint Nany niet echt.

Ik kreeg die dag ook de drukproeven van de volgende Limburgse monografie maar ik had nog geen tijd om ze na te lezen. Een snelle diagonale lectuur doet me vermoeden dat het een interessant nummer is.

's Avonds kwam Hendrik aan. Terwijl hij zorgde voor zijn was, heb ik gekookt en na het avondeten genoten we samen van een film. Daarna heb ik, terwijl hij en Roger praatten, nog wat gelezen in Sacai van Ivo Hermans. Een heel boeiende autobiografie (met heel veel verwijzingen naar de Koerier van Navarra) die Ivo's eruditie illustreert. Ik heb er wel enkele taalfouten in gevonden, wat jammer is, want Ivo schrijft heel goed.

Zaterdagochtend kwam er een vrij lange vertaling aan, waar ik enkele uren aan besteedde. Daarna een korte herfstwandeling gevolgd door het koken en het avondeten. 's Avonds reden we samen naar Leuven voor een optreden van de Reizende Reiger. Het was weer ontzettend tof en ontspannend!

Foto's Roger

We waren terug thuis rond 23:30 uur en Hendrik, Roger en ik brachten de rest van de avond weer al pratend door.

Zondag stond ik als eerste op. We verwachtten immers Zeger, onze dochter, schoonzoon en de kleinkinderen voor ons jaarlijks gezamenlijk verjaardagsfeestje en ik moest nog alles klaarmaken.

Tussen 12:30 en 13 uur kwam iedereen aan. In de "bibliotheek" genoten we van een aperitief en hapjes terwijl de kindjes speelden en aten we daarna tomaat-garnaal. Zeger had voor mij een nieuwe smartwatch bij (degene die ik van Hendrik had gekregen, werkt niet goed) maar deze blijkt ook niet gemakkelijk te koppelen te zijn aan mijn smartphone. Volgens onze jongens ligt het aan mijn mobieltje dat echt ouderwets is en te weinig geheugen heeft.

Het was prachtig weer en we maakten een mooie en lange wandeling in de velden rond het dorp.

Foto's Roger

Daarna aten we parelhoen met dragonsaus gevolgd door een eenvoudig ijsje voor de liefhebbers.

Het viel me die avond op dat Eva eenkennig begint te worden. Ze wilde constant op de arm van haar papa of mama blijven. Hopelijk zorgt dat niet voor problemen als we nog eens gaan babysitten!

Elena en Matthias bleven hier slapen gisteren.
Tijdens hun toilet stelde Elena vast: 'Je hebt eindelijk nog eens een stukje van jouw haar laten knippen hé, oma? Maar ik herkende je nog hoor!'

Na het verhaaltje, het kusje enzovoort en het opruimen, vond ik dringend correctiewerk waar ik nog een paar uren aan werkte voor ik vroeger dan gewoonlijk naar bed ging. Ik vermoedde immers dat de kindjes me vroeg zouden wekken!

Vandaag maakte Elena me wakker om 4 uur 's ochtends! Ik nam haar bij mij in bed en probeerde haar terug in slaap te sussen, wat af en toe even lukte maar nooit voor lang. Telkens opnieuw werd ze wakker en wilde ze praten over wat we allemaal samen zouden doen. Uiteindelijk viel ze voor wat langere tijd in slaap maar ondertussen was Matthias wakker geworden en moest ik hem proberen weer te doen slapen. Wat vrij gemakkelijk lukte, want hij stond pas op rond 9 uur, toen Elena en ik al lang in de keuken bezig waren.

Hoewel ik me heel moe voelde, werd het een heel aangename dag (en de kindjes hebben heel goed gegeten). We hebben gespeeld, verteld, getekend (Elena heeft onder andere heel mooie vleermuizen getekend) en naar filmpjes gekeken, we zijn naar de Kringwinkel gegaan waar ze een speeltje mochten kiezen. En we gingen een ijsje eten bij Stephane Malais in Heks, waar Elena en Matthias deze keer verkozen binnen te zitten - het was zo mooi weer dat het eigenlijk zonde was - omdat daar halloweenversieringen tot hun verbeelding spraken .

Elena maakte weer een opvallende opmerking. Ze kon bijna niet geloven dat ik ooit een baby ben geweest, al wist ze dat het zo was. Ik toonde haar thuis dan maar de foto's die ik van mijn Nononc heb gekregen en die leken haar te fascineren.

Iets voor 20 uur, nadat we nog samen met de kaarten hadden gespeeld, bracht ik de kindjes naar de badkamer en naar bed. Ze sliepen al bijna tegen het einde van het verhaaltje en vroegen zelfs of ik het morgen opnieuw wilde vertellen.

En toen vond ik weer correctiewerk. Deze keer ging het over een tekst van een Canadese schrijfster die bevriend is met die Franstalige vriend die ik in Vresse maar één keer in levende lijve heb ontmoet. Die vrouw wilde een (Franstalige) tekst van haar, bedoeld voor een literatuurwedstrijd, tegen middernacht door iemand laten corrigeren en mijn "vriend" had haar naar mij doorverwezen. Dus heb ik dat maar gedaan, al was mijn eerste bedoeling even in de relax neer te ploffen!
Die Violaine (zo heet ze) heeft me al een heel dankbaar antwoord gestuurd.

Opmerkelijke vertalingsaanvraag

Nadat we vandaag de auto in Hasselt waren gaan halen en ik de keuken had schoongemaakt, was ik in de keuken aan het telefoneren (met de vaste telefoon) met Jan Gerits (over de boekhouding van de KVLS en over een Limburgse monografie die pas werd besteld) toen mijn mobieltje rinkelde.

'Ha, eindelijk krijg ik je te pakken,' hoorde ik een van mijn klanten zeggen nadat ik had opgenomen en aan Jan had gevraagd om even op te houden met spreken. 'Ik probeer je al zo lang op te bellen. Ik zit in Duitsland, kan niet aan mijn pc maar heb wel een dringende vertaling voor jou. Kun je naar volgende URL gaan (het adres werd gedicteerd)? Wil je die hele website in het Frans vertalen?'

Ik moet hierbij wel uitleggen dat in ons huis mijn mobieltje heel slecht contact krijgt met de buitenwereld. Alleen in de badkamer gaat het redelijk en soms lukt het heel even in de keuken.
Nu ook viel de verbinding weg nadat ik die URL had opgeschreven.

Ondertussen was Jan blijven hangen aan het vaste toestel en, hoewel ik hem had gevraagd even geduld te oefenen, was hij blijven vertellen over de toekomstige Limburgse monografieën; met als gevolg dat ik door mijn aandachtsverdeling die URL verkeerd bleek verstaan te hebben. Ik geraakte maar niet aan de te vertalen website.

Ik heb dan maar in een berichtje naar mijn klant gevraagd om mij die URL op te sturen in een SMS. Om mijn bericht te laten vertrekken, moest ik naar buiten lopen. Binnen ging het gewoon niet.

Roger vroeg me ondertussen waarover Jan en ik het hadden gehad en vond het heel raar dat ik niet meteen antwoordde maar naar buiten liep. Ik legde hem snel uit dat er een vertalingsaanvraag was binnengekomen via mijn mobieltje (en Roger weet dat de verbinding hier heel slecht is).

Nadat ik enkele keren naar buiten was gelopen, geraakte ik aan de juiste URL. Op het eerste gezicht leek het een uitgebreide website te zijn maar uiteindelijk bleek er vrij weinig tekst in te staan. Na ons avondeten was ik op nog geen twee uur klaar met de vertaling.

Daarna heb ik toch nog even gelezen in "Sacai" (Ivo Hermans, zo verneem ik uit een van de stukjes, studeerde een poosje in het Antwerpse en bezocht daar blijkbaar dezelfde cafés als ik in diezelfde periode - eigenaardig dat we elkaar daar nooit ontmoet hebben),  

En... Nadat ik een mail van onze dochter had beantwoord (de kindjes zijn blijkbaar zo goed als genezen) besefte ik dat ik weer niet had gebeld naar Nany! :-(
Maar toen was het al veel te laat op de avond om dat nog te doen!

Tijd tekort

'Ik ga seffens bellen naar Nany en daarna naar onze dochter om te vragen hoe het met de kindjes gaat,' plande ik tijdens de brunch, 'en daarna de keuken onder handen nemen'.
'Zouden we niet eerst onze boodschappen doen?' stelde Roger voor.
Hij had gelijk: zelfs de vloeistoffen voor mijn elektronisch damptoestelletje waren bijna op.

Dus reden we naar Sint-Truiden, waar we, bij het uitstappen uit de auto aan de tabakswinkel, Elie Missotten (bezieler van werkgroep WOI) ontmoetten. Die me vertelde dat hij gisteren en eergisteren vrij veel teksten had geplaatst in onze gedeelde map op Google Drive. Ik besloot deze avond tijd te maken om die na te lezen (en dat is ondertussen gebeurd).

Tijdens de boodschappen, een telefoontje van de garage in Hasselt. Tja, er moest weer een stuk vervangen worden aan de auto (weer meer dan 250 euro kosten, echt waar: straks hebben we geen spaargeld meer!).
Of we de auto konden brengen zodat ze er morgen kunnen aan werken.

Nadat we de boodschappen hadden afgeladen, reden we dus naar Hasselt, zetten er de auto af en liepen naar de bushalte waar we na een dikke vijf minuten wachten (gelukkig was het helemaal niet koud) de bus naar huis namen.

Thuis was het tijd om te koken: we aten deze avond gevulde en gegratineerde patisson. Terwijl mijn bereiding in de oven stond, wilde ik bellen naar onze dochter, maar bedacht ineens dat op dat uur de kindjes naar bed worden gebracht. Dan maar een mailtje gestuurd (nog geen antwoord gekregen).

Toen wilde ik even naar Nany bellen... maar ik kreeg ondertussen een mail binnen waarvan ik echt niet goed was.
De penningmeester van de KVLS weigert verder te zorgen voor de boekhouding van de Limburgse Monografieën! Er was blijkbaar daarvoor al enig mailverkeer tussen hem en Jan Gerits over die zaak. Ik vraag me af wat er gaande is: de penningmeester van de KVLS heeft altijd voor de boekhouding in verband met de twee publicaties gezorgd, waarom zou dat ineens moeten veranderen?
En wat nu dan? Ikzelf weiger voortaan eender welke boekhouding behalve de mijne (omdat ik daarvoor niet anders kan natuurlijk: geld voor een boekhouder heb ik niet).  Ik word immers bloednerveus van geldzaken!

Ons eten was klaar (heel lekker was die gratin die ik in elkaar had geflanst!) maar ik had niet gebeld naar Nany noch naar onze dochter en de keuken had ik ook al niet schoongemaakt.

Na het eten las ik even in "Sacai" van Ivo Hermans (ik weet het, ik had kunnen telefoneren of de keuken schoonmaken, maar als ik iets of wat de tijd ervoor krijg, is mijn leesuurtje op papier heilig). Ik vind dat het boek lijkt op een blog in boekvorm.

Mijn lectuur werd onderbroken door een bezoekje van overbuurmeisje Nele, die ik weer even mocht helpen met haar Franse lessen. Ik stelde voor de tweede keer vast dat ik heimwee kreeg naar mijn vroegere Franse lessen!:-)

Een beetje ziek, de kindjes

Eva wilde niet zo graag met ons meegaan toen we vandaag bij onthaalmoeder Lutti aankwamen. Ze klampte zich aan Lutti vast... die ons vertelde dat ons kleintje een oorontsteking had gehad en soms nog pijn had. Lutti had haar zopas getroost bij een hevige pijnscheut.

Maar Eva kwam uiteraard wel mee en lachte zelfs weer opvallend veel.

Na het middagmaal was ze duidelijk moe en deze keer hebben Roger en ik haar in haar slaapzak gestoken voor we haar in bed legden. Waarschijnlijk was onze fout vorige week dat we haar die slaapzak niet aandeden, want nu viel ze meteen in slaap.

Rond 15 uur was het tijd om Elena en Matthias af te halen maar Eva sliep nog steeds. Onze dochter stelde voor dat Roger bij de baby zou blijven en dat zij en ik te voet naar school zouden gaan.

Op de speelplaats was het de gebruikelijke drukte maar we vonden al snel onze kindjes en de buurtjes Lionel en Millie die met ons mee moesten... en ook buurmeisje Anna die beloofde te komen spelen.

Thuis (waar we uiteindelijk geraakten na enkele loopwedstrijden, berispingen voor de kindjes die niet braaf op het trottoir bleven lopen en beloftes voor de "gehoorzame" kindjes) werd het dus extra druk: Lionel, Elena, Millie en Matthias kregen een fruitsapje en een koekje. Matthias moest dringend naar toilet, gevolgd door Lionel en daarna door Millie. Anna kwam spelen en kreeg ook haar portie van het vieruurtje, Eva werd wakker, kreeg haar fruitpapje en begon druk te spelen (en ik te letten op wat ze in haar mond stak). De grotere kinderen wilden heks en vampier spelen (waaraan zou dat liggen?).

Foto's Roger

Er werd binnen en buiten gelopen, ik moest opletten dat de keukendeur niet open bleef staan, want Eva mocht uiteraard niet naar buiten kruipen.
En dan kregen Elena en Matthias ook een beetje pijn (ze zijn ook een beetje ziek, maar niet genoeg om niet naar school te gaan).

Rond 18 uur wilden de kinderen naar filmpjes kijken en werd het een beetje rustiger (behalve toen Eva de afstandbediening te pakken kreeg en onbewust een filmpje afzette).

Iets later werden Lionel en Millie afgehaald door hun papa, keerde Anna terug naar huis en zorgden we voor het avondeten (onze dochter had lekkere lasagne klaargemaakt).

Terwijl Elena en Matthias met hun mama naar de badkamer en daarna naar bed gingen (hun papa volgde les deze avond) hielden Roger en ik ons bezig met Eva die nu veel communiceert in babytaal en verwoede pogingen doet om te stappen (wat haar nog niet lukt).

Eva kreeg een laatste flesje van haar mama en Roger en ik reden naar huis nadat we eerst Elena en Matthias goede nacht gingen kussen. Matthias was aan het wachten op ons zoentje, Elena sliep al.

Over talen

Het regende.
Daarom stelde ik aan Roger voor na het werk (onder andere in het huishouden) naar Ikea te rijden, daar wat rond te wandelen en een paar kopjes koffie of thee te drinken (voor ons als lid van Ikea Family gratis).

Het viel ons op dat er praktisch geen Vlamingen meer rondliepen in de Ikea van Hognoul, waarschijnlijk omdat er onlangs een nieuwe winkel is geopend in Hasselt. Voor ons is Hognoul dichterbij, dus...

Pas hadden we tegen elkaar die bedenking gemaakt in de cafetaria of we hoorden achter ons Nederlands spreken: een hele groep gepensioneerde Limburgers die koffie na koffie haalden (en toen besefte ik ineens dat je daar inderdaad een hele middag gratis en vrij aangenaam kunt doorbrengen: je drinkt er gratis koffie of thee zoveel je wil en er is wel altijd iets te bekijken op de parking waarop de grote ramen uitgeven; je kunt uiteraard ook een boek of een tablet meenemen).

Thuis was het tijd om te koken. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik 'spaghettipompoen" klaargemaakt zoals ik dat met spaghetti doe. Heel lekker (mijn recept verschilt wel een beetje van dat waar de link hierboven naartoe voert).

Na mijn uurtje lectuur op papier (Pearl Bucks "Dood in het kasteel") dacht ik terug aan een discussie tussen Bernadette en mij. Ik lees heel vaak, zelfs in Franse romans: "ce qu'il se passe" terwijl ik destijds leerde dat het moet zijn "ce qui se passe". Bernadette dacht dat ik ongelijk had en nu wilde ik toch wel eens onderzoeken wie gelijk heeft.
Ik vond websites die zeggen dat beide constructies goed zijn, en daarna, op een andere site, een hele uitleg voor het correcte (?) "ce qui se passe".
Blijkbaar bestaat er dus twijfel bij de academici. Als ik nog een studente was, zonder te veel familiale, huishoudelijke en beroepsverplichtingen, wat zou ik dan graag mijn tijd aan een studie daarover besteden!:-)

Toen we onlangs in Madrid waren, stelde ik vast dat mijn Spaans niet meer zo goed is. Ik lees wel veel in het Spaans maar daarmee heb ik nog niet het "geluid" en Spanjaarden spreken vaak zo snel dat je er weinig van verstaat.

Ik zocht dus op het Internet en vond een gratis cursus Spaans die me goed leek. Op een uurtje tijd doorliep ik de eerste 10 lessen en ik hoopte met de volgende lessen mijn Spaans te kunnen opfrissen... tot ik in een Nederlandse uitleg las: "En dit geld ook voor andere werkwoorden uit deze groep"!
Toen vroeg ik me af of je kunt vertrouwen op lessen opgesteld door iemand die zijn eigen taal niet kent??? ("geld" moest uiteraard "geldt" zijn).

Dat deed me terugdenken aan wat Boudewijn mij eergisteren vertelde over taalfouten die hij vindt in Nederlandstalige artikels en zelfs boeken, en aan wat Roger mij vertelde over het nieuwe boek van Ivo Hermans: dat hij zelfs daarin  enkele dt-fouten heeft gevonden.

Wat vind ik taal toch ongelooflijk boeiend!

Kuttekoven

Het werd een heel rustige zondag (in tegenstelling tot de meeste aanwezigen gisteren, die allerlei zaken op hun zondagsprogramma hadden staan, heb ik echt wel geregeld rust nodig).

Ondanks de relatieve kou wandelden we nog eens van Borgloon naar Kuttekoven via dat rustige, bosrijke pad. Onderweg enkele omgewaaide bomen ontmoet!

Foto Roger

In Kuttekoven leek de renovatie van de vroegere pastorij ongeveer rond. Wat een mooi huis toch!

Foto Roger

Vandaar klommen we terug naar Borgloon (en koud hadden we ondertussen al lang niet meer).

Foto Roger

Onderweg zagen we deze mini-Eiffeltoren op de parkeerplaats van een nieuw restaurant aan de rand van Borgloon:

Foto Roger

Roger stelde daarna voor nog eens iets te gaan drinken in de cafetaria van die sportclub in Sint-Truiden. Weer ontmoetten we daar mijn vroegere cursist Konstantin (en niet Constantin zoals ik eerst schreef).
Hij vertelde ons onder andere dat hij en zijn familie vorig jaar pas de Belgische nationaliteit hebben gekregen.

Algemene vergadering van de KVLS

Dit jaar waren we eindelijk nog eens vrij op de dag van de algemene vergadering van de KVLS.

Jeannette had gezorgd voor een zaal onder de Evangelische kerk in Waterschei. Buiten de bestuursleden en hun partner ontmoetten we er onder anderen nog eens Raymond en Joke,  Kristien (de dochter van Emmy Swerts zaliger) en Jan Gerits.

Foto's Roger

Na de koffie/thee met taart reden we naar het Euro-planetarium in Genk waar we getrakteerd werden op een boeiende film over de geschiedenis van de ruimtevaart.

Rond 18 uur werden we verwacht in restaurant 't Konijntje in Winterslag waar we ons te goed deden aan een meer dan uitstekend en copieus diner: aperitief met twee hapjes, Gandaham, rauwkost en meloen, groentesoep, varkenshaasje of forel met champignons en groenten en crème brûlée.

We zijn een literaire vereniging en dus lazen sommigen voor uit eigen werk maar gelukkig werd  er veel ruimte gelaten voor informele babbels.

Foto's Roger

Wat mij betreft, een geslaagde middag en avond dus en dat restaurant vind ik echt een aanrader!

Ik heb wel te veel geld uitgegeven. Nee, het restaurant was echt niet duur, maar buiten Jeannette hebben ook Edith en Ingrid onlangs een boek uitgegeven en uiteraard wilde ik die drie boeken kopen. Zeggen dat ik me had voorgenomen een poosje heel zuinig te zijn!:-)

En nog even deze bedenking: vorige donderdag en deze avond is me opgevallen dat de meesten van onze kennissen houden van de drukte die ik tevergeefs probeer te vermijden.

Terug naar Oosterdonk

Om de avond te eindigen keek ik vandaag naar de laatste aflevering van "Terug naar Oosterdonk".

Ik kreeg geen tijd om het te vertellen, maar de laatste weken besteedde ik inderdaad mijn (volgens mij te schaarse) vrije tijd aan die serie (of is dat een feuilleton?).

Lang geleden, nog in Antwerpen, hadden Roger en ik die ook bekeken, maar blijkbaar was ik er heel veel van vergeten.

En dat ligt niet aan de kwaliteit van de film, heb ik nu opgemerkt, wel aan het feit dat we toen 's avonds vaak doodmoe neerploften in onze fauteuil voor de tv. Waarschijnlijk ben ik in die tijd zelfs geregeld half in slaap gevallen terwijl we zogezegd nog samen naar iets keken.

Deze keer keek ik blijkbaar aandachtiger en zelfs Rogers toenmalig bezwaar over het storende "plat Vlaams" in die serie vind ik onterecht. Ik heb er echt van genoten!

Conclusie: ik kan nu veel rustiger een film bekijken, terwijl ik daar twintig jaar geleden 's avonds veel te moe voor was. Waarom klaag ik dan over mijn te druk leven nu?

Ja, maar ook al viel ik toen misschien in slaap voor de tv, toch vond ik nog de tijd om zelf enkele boeken te schrijven! En nu niet meer. :-(

Dat ligt aan het oud worden zeker?

Gesprek met mijn moeder Nany

Vandaag maakte ik, buiten het schoonmaken van de salon, het koken, het beantwoorden van mails en veel lectuur, eindelijk nog eens tijd voor een lang telefoontje met Nany.

Ze vertelde me onder andere dat een vriendin van haar zich afvraagt waarom, nu Nany ouder wordt, wij niet dichter bij haar komen wonen.

'Ach, dat kan ik niet van hen eisen,' had Nany geantwoord en ik maakte haar duidelijk dat Roger en ik inderdaad helemaal geen zin hebben om terug naar het Antwerpse te verhuizen.

'Nee, maar het zou toch fijn zijn,' had haar vriendin geantwoord, en ze begon te vertellen over hoeveel zij en haar kinderen, die onlangs allemaal dichter bij haar zijn komen wonen, aan elkaar hebben. Bij elk voorbeeld van "gezellig samenwerken" krulden mijn tenen: samen kasten opruimen, samen de keuken schoonmaken, gordijnen wassen, enzovoort.
Allemaal huishoudelijke taken die ik alles behalve gezellig vind, zelfs als ik ze "samen met iemand" mag uitvoeren. Misschien zou ik me dan zelfs nog meer ergeren aan die taken: als ik ze in mijn eentje uitvoer, bepaal ik zelf wat ik wel en niet doe en hoe snel ik werk. Als ik van anderen afhang, zou dat misschien de perfectie waarmee de taak wordt uitgevoerd ten goede komen maar zeker niet de snelheid, daar kan ik van meespreken. Immers, zelfs met z'n tweeën afwassen vind ik eigenlijk al te veel van dat soort "gezelligheid": ik doe dat veel sneller in m'n eentje (hoewel misschien wel minder goed).

Uiteraard durf ik zulke zaken eigenlijk niet hardop te zeggen. Men interpreteert dat zo snel als dat ik huishoudelijk werk misprijs terwijl dat niet het geval is.
Integendeel, ook ik vind dat bijvoorbeeld Roger niet voldoende beseft hoeveel tijd ik daarin moet steken. En ik heb veel bewondering voor mensen die dat allemaal met hart en ziel doen. Maar mij kan het echt niet boeien en elk uur dat ik aan dat huishouden besteed, voel ik aan als een uur verloren voor mijn echte interesses.

Ik antwoord dus praktisch niets tijdens zulk telefoongesprek maar dat vindt Nany niet zo erg: zij heeft altijd zelf voldoende te vertellen!

Ik mis tijd voor mezelf

Tijd om echt te schrijven vind ik al lang niet meer. De laatste tijd echter mis ik ook steeds meer gewoon tijd voor mezelf.

Voorbeelden?

Hendrik had me een link gestuurd naar dit ongelooflijk nieuwsstukje. Omdat, als hij hier is, praten,filosoferen en naar films kijken vrij veel tijd vraagt (en ik, als vrouw, de rest van de tijd in het huishouden steek, vaak tot groot ongenoegen van de mannen) vond ik nog geen tijd om dat artikel te lezen. Maar... als het waar is wat ik meen te begrijpen na een snelle diagonale lectuur deze avond, dan loont "even over de schreef gaan" in Zweden!?

Ik had ook een link gekregen (nee, niet van Hendrik maar van mijn goeroe zoals Roger hem noemt) naar een documentaire over suiker, vet en cholesterol. Uiteraard heb ik die documentaire ook nog niet kunnen bekijken. Maar, als ik mag voortgaan op wat ik er al snel over heb gelezen, zou de suikerindustrie vorige eeuw een stokje hebben gestoken voor onderzoeken die op het punt stonden te bewijzen dat suiker de boosdoener is (of was het eigenlijk al bewezen? Ik zal toch echt eens moeten proberen meer tijd voor mezelf te krijgen zodat ik zulke zaken echt grondig kan lezen of bekijken).

Toen buurmeisje Nele belde vorige dinsdag, was ik dit aan het lezen. Uiteraard heb ik daar ook niet verder kunnen in lezen nadat we Hendrik afhaalden!

En... er zijn  enkele mails (voor mijn vrienden en mij, met uitzondering van mijn Matadi-vriendin zonder pc, zijn mails het equivalent van vroegere lange brieven) aangekomen van heel goede vriendinnen die ik niet kon beantwoorden: geen tijd.

Hoe kreeg ik dat allemaal voor elkaar vroeger?

Snelle kroniek van drie volle dagen

Vorige dinsdag kreeg ik bezoek van ons overbuurmeisje Nele. Of ik haar wilde helpen met haar Franse Powerpointpresentatie voor school. Dat deed ik heel graag voor het opstelgedeelte en het herinnerde me aan mijn taallessen destijds. Wat zijn er nu toch veel meer mogelijkheden om lessen boeiend te maken! Na het werk hadden we nog een gezellige babbel en ik toonde haar enkele familiefilmpjes waarin zij als baby voorkomt.

Dezelfde avond haalden we Hendrik, die enkele dagen vakantie had, af aan het station van Sint-Truiden. Dinsdagavond werd een lange praatavond en woensdagavond keken we samen naar een film. Overdag zorgde ik voor het huishouden, namen we de bus heen en terug naar Hasselt en werd er gekookt en gegeten.
Deze avond brachten we Hendrik naar het station van Leuven waar hij de trein naar het Antwerpse zou nemen. Wijzelf werden verwacht in het Cultureel Centrum voor de voorstelling van het nieuwe boek "Sacai" van Ivo Hermans (van de Koerier van Navarra) gevolgd door een optreden van Koen, Jopie en Juan.

Ivo stelt zijn boek voor

Koen

Jopie

Juan

Foto's Roger

Na het optreden van Koen, Jopie en Juan, kregen we als toemaatje nog Flamencoliederen gezongen door Antonio Fernàndes:

Foto Roger (voor meer foto's, zie hier)

Buiten uiteraard Bernadette, Juan, Koen, Jopie en Ivo waren er relatief weinig echte kennissen van ons aanwezig: alleen Marieke, Seany, "Walter van de Geus" en Karel. Andere mensen leken ons nog te kennen van vroeger maar zelf had ik geen enkele herinnering aan hen.

Na het optreden namen we afscheid van elkaar, maar niet zonder Bernadette en Juan kweeperen en noten uit onze tuin te hebben gegeven. Bernadette bleek voor ons drie grote flessen Chimay, tomaten, druiven en pompoenen van eigen kweek bij te hebben.

Thuis heb ik al even gebladerd in Sacai. Het zijn verhalen uit de Koerier en ik merk dat Dirk Lambrechts zaliger vaak aangehaald wordt... en dat in het boek foto's zijn opgenomen van Roger en van onze vriend Jan de fotograaf die deze avond niet aanwezig was.

Babysitten

Het woord dekt opnieuw de lading de laatste tijd (hoewel, is Eva nu al een peuter of nog steeds een baby?).

Ik had een roman bij. Elena en Matthias houden zichzelf immers goed bezig, zeker als, zoals deze avond, buurmeisje Anna komt spelen. Ik moet af en toe wel tussenkomen bij een ruzie of een tekening, een knutselwerkje bewonderen of helpen afmaken en zeker luisteren naar verhalen over de schooldag maar eerlijk gezegd zou ik ook geregeld kunnen zitten lezen.

Tenminste als kleine Eva er niet was! Ze wilde deze middag geen dutje doen, wel geregeld soezen op mijn of Rogers schoot.
Tussendoor is ze wel heel actief, trekt ze zichzelf aan alles recht, neemt alles wat ze tegenkomt vast en onderzoekt het... en dat is het hem net: alles, maar alles steekt ze in haar mond!

Foto Roger

Haar een fopspeen geven lost de zaak even op maar al gauw neemt ze die eruit omdat ze interessantere dingen vindt om op te sabberen!

Foto Roger

Als Roger de krant wil lezen, kan ik niet anders dan constant opletten. En als het voor mij tijd is om te koken, moet Roger wel even al zijn aandacht aan Eva besteden.

Ik heb dus niets gelezen vandaag, eigenlijk niet veel gedaan zelfs en toch was ik in het terug naar huis rijden zo moe dat ik in slaap viel in de auto!

Een ontmoeting na een wandeling

'Wandelen we nog eens in een Waals dorpje?' vroeg ik aan Roger. Ik hou immers van die wat rommelige dorpjes.
We reden naar Liek. En daar gebeurde er iets typisch voor Roger: hij stelde voor het dorp uit te wandelen, de velden in.

Het werd wel een mooie wandeling en het was prachtig herfstweer. Onderweg ontmoetten we twee kraaien opgesloten in een grote kooi.

Foto's Roger

Roger denkt dat de bedoeling ervan is andere kraaien af te schrikken... maar is dat geen dierenmishandeling?

Daarna gingen we een biertje drinken in de cafetaria van een sportclub in Sint-Truiden. Aan de toog zag ik Constantin staan, een van mijn beste cursisten Nederlands destijds (hij is een Rus, en die waren mijn beste leerlingen). Ik sprak hem aan, hij herkende me, we haalden herinneringen op aan 16 jaar geleden toen hij met heel zijn familie (ouders, echtgenote, dochtertje van 5 jaar) de lessen Nederlands kwam volgen. Ik complimenteerde hem met zijn mooie Nederlands en hij vertelde me dat zijn dochter (nu 21 jaar!), die perfect Nederlands spreekt, hem soms nog verwijt fouten te maken. Het zullen dan wel kleine fouten zijn, want echt, zijn Nederlands was opvallend goed!

Mettekoven en Pompeii

Eindelijk nog eens een rustige dag met een mooie wandeling in Mettekoven (Roger heeft geen foto's gemaakt, jammer, want het was prachtig herfstweer en het licht was heel mooi) en, daarna, terwijl onze Vlaamse karbonaden sudderden (ja, hoor, dat was veel lekkerder dan dat gerecht met karamel in Issoudun!), samen het poortgebouw schoongemaakt.

Terwijl ik kookte, heeft Roger, net zoals de vorige dagen, noten geraapt: we zullen er weer veel te veel oogsten, vrees ik!;-)

Deze avond, nadat ik eindelijk de wachtende mails had beantwoord, viel ik toevallig op deze site met uitleg en filmpjes over Pompeii. Het is wel in het Frans (sorry, mensen, ik weet echt niet hoe het komt dat ik de laatste tijd zo vaak op Franse sites val) maar heel interessant, zelfs veel boeiender dan eender welk museum! Het eerste filmpje is niet echt interessant maar scrol verder naar het tweede filmpje: ongelooflijk boeiend.
Je had gelijk wat jouw studiekeuze betrof, dochtertje van ons: archeologie is een heel boeiende "wetenschap"!

Vertaling

'Ik wilde dat ik wat meer vertaalwerk kreeg,' zei ik tegen Roger deze middag tijdens onze boodschappen nadat we naar de autokeuring waren geweest.

De tijden zijn immers duur. Eerst was er, bovenop de gewone maandelijkse uitgaven, dat etentje voor Nany in september, daarna een reis die de helft korter maar meer dan dubbel zo duur was als onze gewone reizen; een bruiloft met het nodige geschenk. Enkele honderden euro's aan herstellingen aan de auto de laatste maanden. En vanaf nu het ene verjaardagscadeau na het andere. Na Hendrik volgt volgende maand zijn zus, in december is het de beurt aan Eva en Zeger, in januari volgen Elena, Roger en Matthias. En tussendoor komen nog onder andere de algemene vergadering van de KVLS en het kerstfeest.
Ons pensioentje kan dat allemaal niet aan: we zijn al een heel poosje ons spaargeld aan het aanspreken.

Ik had mijn wens amper uitgesproken of daar kwam eindelijk nog eens een vertaling binnen! Dringend, zoals altijd. Ja maar... normaal gezien moesten we deze avond naar de presentatie van het jongste boek van KVLS-lid Jeannette Funk in Hasselt.

We hebben even geaarzeld maar uiteindelijk opteerde ik voor de vertaling en verontschuldigde ik me bij Jeannette. Uiteraard verdien ik met dit werk geen honderden euro's maar wie het kleine niet eert...

Onze zuurkool was snel klaar deze avond en omdat de vaatwasser vullen een job is voor Roger kon ik na het avondeten meteen beginnen vertalen.

Helaas werd ik tijdens het werk onderbroken door een telefoontje van iemand die zich niet zo gelukkig voelt. Ik weet het, ik kan goed luisteren (omdat ik niet zo graag praat waarschijnlijk) maar ik kan zo weinig doen voor al die treurende mensen.

Pas rond 23 uur kon ik, doodmoe, verder vertalen.
Het is nu middernacht voorbij. De vertaling is pas geleverd en ik kan eindelijk even aan mezelf denken.

Mensen die wachten op een mail van mij, nog even geduld!

Over vergaderingen en zo

In mijn agenda stond gisteren voor vandaag: "21 uur, vergadering werkgroep WOI; 19:45 uur, bestuursvergadering Heemkunde Groot Heers".

Probleempje dus: dat Roger als bestuurslid van Heemkunde niet zou meegaan naar de vergadering van de werkgroep is geen ramp. Maar hoe zou ik om 21 uur in Heers geraken zonder Roger (die al om 19:45 elders moest zijn) en dus zonder auto? Oké, het is maar twintig minuten lopen maar langs heel eenzame en donkere wegen en dat vind ik 's nachts niet meer aangewezen.
Toen ik nog les gaf op de gemeente kwam ik wel elke week langs die weg terug maar werd ik vergezeld door mijn Indische cursist Tarlok die toen in onze buurt woonde.

Ik mailde dus even met Elie die voorstelde mij te komen afhalen. Toen we een uur afspraken... stelde ik vast dat ik het verkeerde uur had opgeschreven in onze agenda: de vergadering van de werkgroep WOI begon vandaag om 9 uur 's ochtends (en dus niet om 21 uur)!
Dus besloten Roger en ik er te voet naar toe te gaan.

Het werd een aangename wandeling waar ik trouwens meteen helemaal van wakker werd (om 8 uur opstaan is toch zo onmenselijk vroeg voor mij!). En de vergadering was vruchtbaar. Enthousiaste mensen allemaal, onder wie schepen Jan Leus die er weer bij was na een ernstige ziekte.

Maar... Ik kan het niet laten. Ik heb weer al die volwassen (vooral) mannen zitten observeren. Wel, steeds meer heb ik de indruk dat volwassenen eigenlijk spelen dat ze volwassen zijn. Ze vertonen bepaalde mimiek die kinderen ook gebruiken als ze spelen dat ze "groot en belangrijk zijn".  Maar op momenten dat ze denken niet bekeken te worden, verandert het gezicht van veel volwassenen helemaal. Dan zijn ze net weer enthousiaste kinderen.

Pas om 12 uur wandelden we terug naar huis. Daar wachtte nog ander werk op mij. Edith, de voorzitter van de KVLS, had me immers een mail van de Erfgoedbibliotheek in Antwerpen doorgestuurd. Die vroeg de Oostland-nummers 133 tot 207 toegestuurd te krijgen. Ik heb enkele uren gestoken in het zoeken naar die nummers (ik had er sommige niet meer in stock maar heb de meeste daarvan wel teruggevonden in het archief van de KVLS).

Deze avond op tijd voor eten (selder met gehaktballetjes) gezorgd, want wat betreft de begintijd van de tweede vergadering had ik me niet vergist: Roger moest wel degelijk om 19:45 uur in Heks zijn voor die bestuursvergadering.

Tijdens zijn afwezigheid heb ik nog een hele poos gechat met Hendrik die vandaag 39 jaar wordt!

En een mail van Bernadette beantwoord, en dan vooral een vraag die ze stelde over het verschil tussen omega 3 en omega 6 vetzuren. Ik stuurde haar onder andere een link naar deze site (die een goede uitleg geeft, weliswaar in het Frans, maar Bernadette spreekt alleen Frans).

Herinneringen

Ik ben deze avond al uren aan het kijken naar door Hendrik gedigitaliseerde familiefilmpjes ( niet alleen passief vermits ik ook in mijn dagboeken data probeer terug te vinden).
Ongelooflijk welke herinneringen die filmpjes oproepen! Heel fel bedankt, Hendrik, dat je daar werk hebt willen van maken!
En proficiat: morgen (eigenlijk straks, want het is nu 0:45 uur) word je immers 39 jaar!

Luiheid en vleermuizen

Het werd vandaag voor mij een heel luie dag en dat deed deugd! Ik heb gelezen, veel geslapen en amper gekookt (restjes van het weekend aangevuld met champignons en zalm) na snelle boodschappen. O ja, ook eindelijk nog enkele teksten voor de werkgroep WOI nagelezen. Het meeste werk heb ik met teksten die te literair proberen te zijn: het is immers niet de bedoeling in "ons" boek moeilijke woorden of ingewikkelde zinswendingen te gebruiken!

Weinig te melden dus... al wil ik het toch even hebben over vleermuizen.
Gisteren vertelde Roger me dat hij enkele vleermuizen had ontmoet in onze kelder. Ik vroeg hem of ze aan hun winterslaap waren begonnen maar nee: ze fladderden gewoon rond. Waarschijnlijk op zoek naar een slaapplek dus.
Vandaag heeft hij ze niet meer gezien. Zijn ze naar elders vertrokken of hangen ze te slapen in het donker zijgangetje van de kelder waar wij nooit komen?

En, als dat het geval is, mogen wij ze daar gaan "bestuderen" en eventueel tonen aan de kindjes die binnenkort hier komen logeren of laten we die diertjes beter helemaal met rust? Misschien moet ik morgen of zo eens naar Maj bellen? Haar echtgenoot weet zeker raad!
Maar nu laat ik mijn pols verder rusten.

Griepje?

We haalden Eva af bij Lutti deze middag. Ik vroeg me af of ze ons zou herkennen. Dat bleek gelukkig wel het geval.
Het viel me op, na ons middagmaal, dat Eva het liefst van al op mijn of Rogers schoot zat. Dat kwam me goed uit, want sinds gisterenavond voel ik me lichtjes grieperig (zweten, rillingen, niezen, hoesten en de hele tijd slaperig). Ik had dus weinig zin om te spelen. Daarbij had ik ook pijn in mijn pols alsof ik heel veel vertalingen had gemaakt (wat niet het geval was: ligt het misschien aan de vele was die ik dit weekend te drogen heb gehangen?).
Tijdens Eva haar dutje heb ik trouwens zelf ook even geslapen op de sofa.

Roger ging Elena en Matthias van school halen om 15:20 uur. Ondertussen hield ik me bezig met de weer wakkere Eva, die nu wel een beetje wilde spelen, kruipen, zich rechttrekken (en dan bekijkt ze me met zo'n fiere blik).

Foto Roger

Nadat Elena en Matthias mij een dikke zoen hadden gegeven, begon Matthias met Eva te rollebollen en kwam Anna spelen. De grotere kinderen hebben tussen een paar regenbuien door heel veel buiten gespeeld, ze liepen geregeld van bij ons tot bij Anna en omgekeerd, en soms bleven ze even spelen met Eva die daar duidelijk van genoot. Ze kan dan zo smakelijk lachen.

Toen onze schoonzoon thuiskwam (onze dochter gaf les deze avond) was de tafel gedekt en stond de gegratineerde witloofschotel in de oven.

De kindjes werden naar bed gedaan door hun papa terwijl ik me bezig hield met Eva... die in slaap viel op mijn schoot. Na nog een nachtkusje voor Elena en Matthias, gaf ik Eva door aan haar vader en vertrokken Roger en ik.
Onderweg viel ik weer in slaap.

Eigenlijk zou ik nog teksten moeten nalezen voor de werkgroep WOI... maar ik heb meer zin om te slapen en eigenlijk zou ik mijn pols moeten ontzien.

Weekend met Hendrik

Hendrik kwam vrijdagavond aan en het werd een vrij druk weekend. Wassen, koken, boodschappen, praten, samen van een speelfilm genieten en kijken naar familiefilmpjes die Hendrik had gedigitaliseerd. Vandaag, ondanks de relatieve kou, een mooie wandeling van Klein Gelmen naar Mettekoven en terug.

Foto's Roger

Nadat we deze avond Hendrik terug naar het station van Sint-Truiden hadden gebracht, heb ik eindelijk een mail van Bernadette (met niet zo goed nieuws) en van mijn zus Bie (wat een bezig bijtje!) beantwoord.

Tussendoor heb ik dit weekend ook enkele teksten nagelezen voor de werkgroep WOI maar ik moet er echt nog een paar doornemen voor de volgende vergadering. Dat zal ik nu maar even doen zeker?