Werk ik mee aan de teloorgang van mijn beroep?

Behalve een pauze voor een korte wandeling (het was prachtig weer)  in Grandville (Oreye) heb ik vandaag de hele dag zitten vertalen. Het is weer een tekst waarvan ik deeltjes moet vertalen, waarvan andere delen al vertaald zijn en nog andere stukjes gewoon niet hoeven vertaald te worden. De inhoud is boeiend, maar ik hou niet van dat soort puzzelwerk, ik heb het hier al gezegd.

Deze keer analyseerde ik de tekst echter wat beter. De vertaalde stukken zijn zinnen die ik zelf vroeger vertaald heb. De niet te vertalen delen zijn herhalingen van zinnen die ik nu wel moet vertalen. Mijn euro viel: heel waarschijnlijk heeft de klant een vertaalgeheugen aangeschaft en is hij nu zijn teksten aan het voorbereiden om ze op te slaan in dat geheugen.

Als de klant met een vertaalgeheugen wil gaan werken, kan ik hem natuurlijk geen ongelijk geven. Dat betekent echter wel dat ik hem waarschijnlijk binnen afzienbare tijd (na  nog enkele van die puzzelvertalingen) kwijt ben!

Ik moet nog even voortwerken: vrienden die een mail van mij verwachten, heb nog even geduld!

Gedichtenavond in de Herkenrodehoeve

Al jaren organiseert Maj Vandergeten (niet in haar eentje veronderstel ik?) een gedichtenavond in Heers op Poëziedag. Al enkele jaren nodigde ze ons uit maar telkens waren we bezet. Dit jaar vroeg ze het ons vroeg genoeg maar weer mislukte het bijna: onze dochter moest deze avond werken en rekende op ons om de kindjes bij te houden. Gelukkig hebben we kunnen wisselen met hun andere grootouders, Maria en Michel.

Maj kreeg voor deze avond weer een prachtige ruimte ter beschikking in de Herkenrodehoeve van Frans Vandueren.

We waren met een veertigtal persoonlijk uitgenodigde mensen (het ging dus niet om een openbaar evenement: en ik uiteraard fier dat we gevraagd werden!).

Weer kwamen we een heel aantal bekenden tegen: Jean-Paul en Ghislain (leden van  Heemkunde Groot Heers), Maj (uiteraard), haar echtgenoot Charlie, haar zus Lieve (die ons al zoveel biertjes heeft cadeau gedaan in haar bierhandel) en haar vriendin, Monique en haar man Marcel, de neef (in de betekenis van “kozijn”) van overbuurvrouw Marie-Claire, en uiteraard Frans Vandueren zelf.

 Lieve en vriendin

 Met Maj (foto’s Roger)

Het werd een onvergetelijke, sfeervolle avond met opvallend veel klasse! Rond een herdenking van Miel Cools (van wie de weduwe en  dochters aanwezig waren) werden verschillende thema’s geweven met prachtige, bekende en minder bekende teksten, liedjes en muziek.  Al luisterend genoten we van uitstekende wijn of bier en tijdens de korte pauze maakten we een beetje nader kennis met de andere aanwezigen.

Mensen die een gedicht wilden laten horen maar van zichzelf weten dat ze niet goed kunnen voordragen mochten een beroep doen op ervaren voorlezers: echt een pluspunt dat ik al vaak heb aangeraden aan de KVLS waarvan de meeste leden het idee maar niets vinden! 

Die KVLS-ers hebben ongelijk: ervaren sprekers kunnen met mooie gedichten echt tranen uit jouw ooghoeken te voorschijn toveren (dat was bij mij enkele keren het geval deze avond!).

 Charlie (foto’s Roger)

Echt, een geslaagde avond waar ik volgend jaar nog wil van genieten. Chapeau, Maj!

Elena fantaseert en Matthias ontdekt

Terwijl ze op de speelplaats in mijn armen sprong, begon Elena net niet te wenen: haar knuffel Koewa had moeten thuisblijven deze ochtend. Ik gaf haar door aan Roger (mijn rug!) en beloofde haar dat, nadat we Matthias hadden afgehaald bij Lutti, we thuis eerst zouden Koewa zoeken en hem vragen hoe het met hem ging.

Weer vertelde Elena honderduit in de auto maar bleef ze vrij stil bij Lutti. Waar Matthias haar en ons enthousiast welkom wuifde.

“Thuis” begon Matthias onmiddellijk te spelen met zijn autootjes en zijn garage. Elena daarentegen wilde meteen naar Koewa zoeken (en ik moest helpen) nog voor ze haar jas had uitgetrokken. Ze riep al vanop de trap naar de living: ‘Koewa, Koewa!’.

Uiteraard vonden we die knuffel meteen: hij lag in de slaapkamer van Matthias!?

Ik moest wel even “Koewa” spelen (en Elena dus in zijn naam verzekeren dat “ik” een heel goede voormiddag had gehad – en herinnerde me Zeger die me als peuter zo vaak vroeg te “zeggen”, waarmee hij bedoelde “zijn knuffels tot leven brengen”).

Elena gelukkig dus, en ik kreeg tijd om te zorgen voor de broodmaaltijd: tafel afruimen, opnieuw dekken, koffie en thee zetten, vaatwasser leegmaken en weer vullen.

Elena liep rond met Koewa, ging haar poppen wakker maken die een beetje overal “aan het slapen waren” en Matthias probeerde ondertussen allerlei “nieuw” speelgoed uit. En “kookte” intensief op het keukentje van Elena, ontdekte daarna (maar dat was al tijdens ons middagmaal met onze dochter die was thuisgekomen) dat met speelgoedpannetjes op de vloer kloppen een voor hem aangenaam geluid voortbrengt (voor ons was dat veel minder aangenaam).

Net voor haar mama thuiskwam, zei Elena dat ze moe was. Na een kort verhaaltje vertrok ze meteen naar dromenland, en daar kwam ze pas van terug rond 16 uur.

Matthias, die tot dan nog niet was gaan slapen (hij was afwisselend nieuwsgierig naar al het voor hem nu beschikbare speelgoed en hangerig wegens wat koorts ten gevolge van een vaccinatie onlangs) en Elena aten hun vieruurtje (fruit).

 Foto’s Roger

Ook deze avond heeft Elena opvallend veel gegeten. Matthias ook trouwens, ondanks zijn koorts, maar dat zijn we van hem gewend: hij is gewoon een goede eter!

Roger en ik reden uiteindelijk naar huis… Waar ik nog voor uren werk vond!

Is het verwonderlijk dat ik moe ben???

Werkjes, wandeling en weer een overlijden

Nadat mijn vertaling geleverd was, dacht ik eerst wat brandhout te  verzamelen in de tuin. Bij het opstaan uit mijn stoel besefte ik echter dat dit geen goed idee zou zijn voor mijn rug die nog altijd tekenen van spit vertoont (ik had daar gisteren ook last van). Dan maar rustig wat opgeruimd terwijl Roger met ik weet niet wat bezig was in zijn atelier. Dacht ik maar ik dwaalde: uiteindelijk bleek hij hetzelfde gedacht te hebben als ik en hij was wél bezig in de tuin. Het snoeihout is nu wel grotendeels opgeruimd maar we zitten nog met al die blokken hout die als brandhout kunnen dienen.

 Foto Roger

Daarna gingen we speltmeel kopen in Alken en maakten daar meteen  onze dagelijkse wandeling. De winter is nog steeds niet koud maar de wind maakte weer dat in één bepaalde richting lopen veel kouder aanvoelde dan het in feite was. Het stappen deed deugd aan mijn rug maar niet aan mijn heupen. Oud worden!

 Foto’s Roger

Heel lang heeft de wandeling niet geduurd: zoveel was daar niet te zien… En toen we een bosje in wilden wandelen, beseften we dat we onze wandelschoenen niet bijhadden. Met gewone schoenen al die modder  trotseren was niet te doen.

We kwamen een hondenkapsalon tegen. Als je bij mensen over rassen spreekt, ben je tegenwoordig racist. Is onderstaand plaatje dan ook racistisch als het spreekt over “alle rassen honden”? (Klik om te vergroten)

 Foto Roger

Na het avondeten was ik aan het lezen in de relax toen Nany belde: onze Matadi-vriendin Thérèse is gisteren in haar slaap overleden. We wisten dat het stond te gebeuren… maar toch hoop je steeds dat de dood nog even op zich zal laten wachten. Vorig jaar waren zij en haar man Guy niet op de Matadi-reünie, in 2012 nog wel:

 Thérèse zaliger is de derde van links, ze zit naast haar echtgenoot. Ze is 87 of 88 jaar geworden (mijn moeder Nany wist het niet precies). Foto Roger

We zullen niet naar de uitvaart kunnen gaan, daarom heb ik deze avond nog snel een briefje geschreven naar haar man Guy (die dit jaar 90 wordt!). Lieve Thérèse, ik hoop dat je nu al onze andere overgegane Matadi-vrienden hebt teruggevonden!

Gezellige avond met Liliane en Paul

Na onze boodschappen had ik vandaag goed doorgewerkt zodat ik deze avond tijd zou hebben voor Liliane en Paul. Eindelijk hadden we immers nog eens afgesproken!

Vlak voor ik wilde zorgen voor ons avondeten komt er een mail binnen: of ik tegen morgen nog 4 bladzijden kan vertalen. Echt, ik was even in paniek.

Roger noemt me een slechte zelfstandige maar ik vind mensen belangrijker dan werk, dus wimpelde ik de opdracht af… Om bijna meteen antwoord te krijgen dat het ook oké was als die tekst  overmorgen klaar is (waarom willen opdrachtgevers die vertalingen dan altijd liefst terugkrijgen de dag voor ik ze aankrijg? ).

Opluchting!

Liliane en Paul kwamen iets over 19 uur aan (ik had ze niet te eten gevraagd: ik zou geen tijd hebben gehad om uitgebreid te koken: ons eigen avondmaal bestond vandaag dan ook “maar” uit zuurkool).

Bij een paar glaasjes Malagawijn of  sherry, koffie en hapjes hebben we lang bijgepraat: het was immers al bijna een jaar geleden dat we nog eens samen waren (hoewel we in naburige dorpen wonen : we hebben het gewoon te druk als grootouders!)

Het werd een heel gezellige avond, met interessante en vaak diepgaande gesprekken…  maar ik heb wel weer te veel van de chips gesnoept!

Rustdag

Het werd inderdaad eindelijk een heel rustige dag! Na de middag een lange wandeling in het bos van Rukkelingen, waar we voor de verandering (meestal zijn we daar helemaal alleen ) één enkel gezelschap (mama, papa, baby en hond) tegenkwamen. Rust, stilte, een zalige wintertemperatuur, een beetje wind… maar zoveel modder!

 Foto Roger

Al ploeterend door die glibberige brij moest ik constant denken aan “La gadoue”: ik heb genoten van de wandeling.

Een paar mailtjes over en weer met mijn Nononc die vroeg naar de brieven die zijn vader (mijn grootvader die ik nooit gekend heb) tijdens de tweede wereldoorlog stuurde naar zijn moeder (mijn “marraine”). Ik heb die enkele brieven hier liggen en zal ze in juli of augustus – want we hebben tegen dan afgesproken elkaar nog eens te ontmoeten – teruggeven aan Nononc die er meer recht op heeft dan ik.

Ik heb die brieven destijds wel integraal overgetypt in “Marraine”.  Roger heeft ze vandaag gescand: wij hebben er dus een kopie van. De gescande versie heb ik inmiddels ook doorgestuurd naar Nononc, zodat hij in afwachting van onze ontmoeting al kan proberen het handschrift van zijn veel te vroeg overleden vader te ontleden.

Deze avond lekker gegeten (al was het de rest van gisteren – ik moest  dus niet koken) en daarna een uurtje gezellig liggen lezen.

Een zalige rustdag dus die ik beëindigde met het kijken naar een aflevering van Star Trek.

Morgen eindelijk rustdag!

De (echt interessante) vertalingen zijn geleverd, ik heb vandaag tijd kunnen maken voor een korte wandeling in Borgloon (wat was het koud!), voor een telefoontje met Nany, om te koken (kalfsfricassee), om de gisteren gestreken kleren op te bergen, om vuile was te sorteren en een machine te laten draaien, om een uurtje te lezen in de relax (met rustgevende bittere chocolade smeltend op mijn tong). Nu nog even de kranten online overlopen, daarna de was te drogen hangen en dromen van morgen rustdag (afijn, zoveel rust als mogelijk is voor een huisvrouw).

Alleen de allernoodzakelijkste mails beantwoord vandaag (jawel, weer werk voor de KVLS op de plank) maar geen tijd gemaakt voor jullie, vrienden. Morgen zal het hopelijk niet meer hectisch zijn!

Goed bedoeld cadeau wordt duidelijk niet geapprecieerd

Ik had voor Nany (via Zeger) een niet te dure (149 euro, dus wel ver boven het afgesproken budget, maar, zo dacht ik, dan is het maar tegelijk een cadeau voor haar 83 jaar) smartphone als Kerstcadeau gekocht.

Ik wist dat ze de internetfunctie niet zo gauw zou gebruiken, maar misschien later wel (afijn, zo redeneerde ik). Tot nog toe gebruikte ze altijd een heel ouderwets mobieltje waarmee ze zelfs geen foto’s kon maken. En waarover ze constant klaagde omdat het drukken op de toetsen haar artrosevingers pijn deed. Ik bedacht dus dat ze met haar nieuw mobieltje (want ze zou dat toestel, dat wist ik, om te beginnen alleen gebruiken om te telefoneren en te sms-en) veel meer zou kunnen dan met haar oude toestel. Ze kon er foto’s mee maken bijvoorbeeld, ze kon het gebruiken als zaklamp en nog voor zoveel meer. En… ze zou op niets meer hoeven te drukken met haar pijnlijke vingers: aanraken zou volstaan!

Ze deed nogal enthousiast op kerstvond, liet zich helpen door Zeger die haar de verschillende nieuwe functies uitlegde, probeerde er zelfs enkele van…

Vorig weekend was ze even hier. Toen ik haar nog een beetje wegwijs wilde maken op haar nieuwe toestel, bleek ze dat weer te laten vervangen hebben (door wie? Zelf kan ze dat niet!) door haar oude “GSM”!

‘Die nieuwe is echt te ingewikkeld voor mij!’, was haar excuus.

En ik (een van de enige keren dat ik zelf iets gezegd kreeg die dag): ‘Ja, maar dat zouden we je allemaal geleidelijk aan geleerd hebben’.

Nee, ze vond het niet nodig: had liever haar oud toestelletje waarop ze vorige maandag haar vingers weer pijnigde voor menig SMS-je.

Dat is uiteraard haar recht.

Maar… Wat is er gebeurd met het mobieltje dat ik haar cadeau gaf?

Te veel werk voor een wandeling vandaag

Eerst verwachtten we vandaag of morgen (informeel) bezoek maar dat werd gisteren afgezegd. Vandaag begon Roger na de brunch dus maar aan het versnipperen van de resterende halve aanhangwagen snoeisel (het werd eerder een overvolle aanhangwagen). Ik heb hem even geholpen takken enzovoort te verzamelen en daarna liet ik hem zijn gang gaan (ik liep vanaf dan toch maar in de weg) en werkte ondertussen – tegen mijn “goesting” -  een strijk, die al weken wachtte, weg. Roger en ik waren ongeveer tegelijkertijd klaar.

Het was heel mooi zonnig weer en ik had eigenlijk nog zin in een wandeling (zulke winters beleven we maar zelden). Helaas, er kwamen vertaalverzoeken binnen. Of ik in totaal (2 opdrachten) een dertiental bladzijden wilde vertalen tegen maandag.

Zodra ik wist dat we geen bezoek zouden krijgen dit weekend had ik “ruiten lappen” op het programma van morgen gezet. Iets wat ik echt niet graag doe:  dus waren die jobs heel welkom; ze gaven me immers een excuus om die ramen nog even ongemoeid te laten!

Ik heb de rest van de dag zitten vertalen (dat geeft me, zeker als het over interessante teksten gaat, zoals nu het geval was, bijna evenveel voldoening als schrijven - ik zeg wel: bijna).

Ik heb dat vertalen enkel onderbroken om te koken en om na het avondeten een uurtje voort te lezen in dat boek geleend van onze schoonzoon: het is echt ongelooflijk goed! En ook om even na te denken over wat iemand deed met een cadeau dat ik haar onlangs offreerde, maar daarover meer in een volgende post!

Elena en Matthias

Toen ze uit haar klas kwam (ik zou wel een vliegje willen zijn in een huidige peuterklas) en ons zag staan op de speelplaats, liep Elena enthousiast naar ons toe en sprong in mijn armen. Terwijl ik haar doorgaf aan Roger vertelde ze dat haar knuffel Koewa deze keer was thuis gebleven, slapend op de sofa, onder een dekentje. Dat was een idee van haar mama, voegde  ze daar aan toe. In feite, dat weet ik van haar mama, werd er op school over geklaagd dat zij de enige peuter was die een knuffel meebracht.

We gingen Matthias halen bij Lutti. En daar toonde Elena zich weer niet meer als het spontane meisje van vroeger. Alleen de man van Lutti, die haar even mee naar buiten bracht op zijn arm om naar pasgeboren lammen te kijken, heeft haar wat los kunnen maken. Eigenaardig, want tijdens de rit naar de onthaalmoeder was Elena volop aan het vertellen en aan het lachen. Wat is er gaande met haar?

Matthias “vloog” deze keer eerst in mijn armen, en daarna naar Roger.

Thuis merkte Elena meteen dat “Koewa” op de salontafel lag. En vroeg zich af hoe dat mogelijk was als haar mama had gezegd dat hij zou rusten onder een deken de hele voormiddag.

Ik wist natuurlijk dat tijdgebrek bij mijn dochter daarin een rol had gespeeld, maar vond het meer aangewezen om mee te gaan in de verbeelding van Elena. Ik zei dus dat Koewa blijkbaar al een hele tijd wakker was en op haar had liggen wachten op die tafel.

Elena at opvallend veel boterhammen met (zo ongezond mogelijke) choco!  

En  probeerde daarna vaak Matthias zijn speelgoed af te pakken: jaloezie tot en met!

De kindjes deden daarna een lang dutje. Elena probeerde wel zo lang mogelijk de slaap te weerstaan, maar op een zeker ogenblik was het voldoende dat ik een verhaaltje vertelde om haar naar dromenland te krijgen.

Ze werd op tijd wakker voor het avondmaal en om daarna te oefenen op haar fiets! Daar sprak ze al over toen we haar afhaalden bij Lutti, maar daarna kwam het er maar niet van: te veel regen, de kindjes te moe, enzovoort.

En… zelfs tijdens dat fietsen van Elena, kraaide de altijd blije, lieve Matthias die nochtans nog niet mee kan doen: hij loopt nog niet.

O ja, dat zou ik vergeten te vertellen: die fietsoefening van Elena vond plaats in de garage! Niet in de tuin dus.

Een beetje verdwaald

Tussen allerlei werkjes en het klaarmaken van “lapin en gibelotte” door (ik heb wel geen boter gebruikt en de “lardons” achterwege gelaten wegens te vet voor Roger, en veel meer champignons gebruikt dan in het recept waar de link naar voert) brachten we vandaag een van mijn pantalons naar de droogkuis. In die buurt (Klein-Gelmen) maakte Roger enkele foto’s van een lemen vakwerkhuis dat al een poosje staat te verkommeren.

 Foto’s Roger

Deze avond heeft hij op Street View gezien dat het gebouw in augustus 2009 nog intact was! Wat gaat dat instorten snel!

Daarna gingen we een uurtje wandelen in Mechelen-Bovelingen, in het natuurgebied Overbroek. Weer was het daar zo stil, op het geroep van enkele vogels na.

 Foto Roger

Na een poosje wist ikzelf echter niet meer waar we ons precies bevonden: ik voelde me echt gedesoriënteerd. Gelukkig heeft Roger een uitstekend richtingsgevoel (waar ik op vertrouwde) en bracht hij ons, na een paar omzwervingen, veilig terug naar de auto. Ik heb ervan genoten (wat een ongelooflijke zachte winter dit jaar!).

Na ons avondmaal (dat konijn “en gibelotte”, op mijn manier bereid, was echt heel lekker) heb ik nog een uurtje liggen lezen in de relax (in een boek geleend van onze schoonzoon: een boek van bijna 600 bladzijden, het soort boek dus waar ik normaal gezien niet aan begin omdat ik herhalingen en overbodigheden vrees, wat hier echt niet het geval is; maar daarover later meer: ik ben immers maar in de helft).

Daarna nog een gesmaakte aflevering van Star Trek. Fijne dag was het dus!

Een petitie tegen water

Lang gewerkt deze avond (onder andere drukproeven van Oostland nagelezen) na ons avondmaal en, daarvoor, onze uitgebreide boodschappen. En daarna iets gevonden dat Roger mij had doorgestuurd:

http://www.powerlineblog.com/archives/2014/01/its-enough-to-drive-you-bananas.php

Veel mensen blijken dus zo maar eender wat te tekenen zonder na te gaan waarover het feitelijk gaat!

Dat deed me terugdenken aan een grap van mijn goede vriend Jos destijds. Hij sprak zijn vrienden aan over de “grote schrijver” John Def: of ze die kenden, of ze al iets van hem gelezen hadden, wat ze er ervan vonden…

Maar dat vertelde hij mij pas nadat hij ook mij had op de proef gesteld. Dezelfde vraag kreeg ik dus ook en ik (denkend dat ik weer een gat in mijn cultuur had ontdekt): ‘Wie is John Def?’.

Jos schoot in de lach: ‘Ik wilde weten hoe mensen reageren op een verzonnen beroemdheid als ze vrezen zichtzelf belachelijk te maken! Jij bent de eerste die niet zegt dat je die John kent maar die me gewoon vraagt wie dat verzonnen personage is! Die John bestaat dus niet, en ik heb de naam afgeleid van het Franse “jaune d’oeuf” (eigeel).

Matthias is 1 jaar geworden

Dat werd gisteren gevierd, samen met de verjaardag van Elena. Matthias was weer zijn goedlachse zelve die niet goed begreep waarom hij ineens chips mocht eten, én gebak na zijn fruitpap (gebak dat hij voor de eerste keer helemaal zelf  - en fier - heeft opgelepeld), waarom er zoveel cadeautjes waren en zoveel mensen.

 Met Matthias ( op de achtergrond Zeger en Hendrik).

 

 Matthias eet gebak (foto’s Roger)

Elena, die wel had uitgekeken naar het feest, leek eerst wat overdonderd door al dat volk en zei niet veel. Pas later op de dag begon ze te ontdooien en duidelijk te genieten van al dat lekkers en moois; en weer rollenspelletjes te spelen. Vanaf dan heeft ze er erg van genoten en gelijk had ze: het eten was weer ontzettend lekker en er heerste een heel gezellige, gemoedelijke sfeer!

 Foto’s Roger

Toen we naar huis reden, was het al over bedtijd voor de kindjes.

Nany kwam hier logeren en dat betekende weer tot in de vroege uurtjes blijven praten bij nog een drankje.

Vandaag heeft het praktisch de hele dag geregend: we hebben de dag doorgebracht aan de keukentafel, natuurlijk weer al pratend, terwijl ik kookte en Nany een rok die ik ooit van mijn zus heb geërfd vermaakte. Daarna hebben we haar naar het station van Tongeren gereden waar ze de trein nam naar Antwerpen.

Van thuis uit belde ze me deze avond om onder andere te zeggen dat ze druipnat was aangekomen! Ik geloof dat het tijd is voor ons om in te zien dat wij wat vaker naar haar moeten in plaats van zij naar ons: zij wordt in mei 83 jaar en die bus- en treinreizen worden wat te zwaar voor haar, vermoed ik.

Omdat ik vandaag niets anders heb gedaan dan koken en kletsen (nee, het woord is niet helemaal correct: ik heb bijna uitsluitend geluisterd!),  moest ik deze avond mijn ander werk wel inhalen… En daar ben ik op dit uur nog steeds mee bezig.

Nog eens op zoek naar tumuli

Ik wilde vandaag eigenlijk strijken… Maar het was zo mooi en zacht weer dat we na de hoogstnoodzakelijke huishoudelijke taken gingen wandelen. Dat wil zeggen, we gingen op zoek naar de tumulus van Lamine.

We vonden hem heel gemakkelijk, alleen bleek het niet om een tumulus te gaan, wel om een motteheuvel.

 

 Foto’s Roger

We wandelden daarna nog een dik half uur rond in het dorp (deelgemeente van Remicourt) en uiteraard maakte Roger foto’s. Hij beweerde constant dat we daar nog eens waren geweest, ik kon het me niet herinneren. Later heeft hij het opgezocht via zijn foto’s, en hij heeft gelijk: dat was in 2008! Waarschijnlijk waren we er toen maar heel even, zoals zo vaak, en dan weigert mijn heel gebrekkig geheugen de herinnering op te slaan. Deze keer duurde ons bezoek wat langer:

 De school, meer dan half afgebrand (wat niet het geval was in 2008)

 Foto’s Roger

We reden daarna naar Momalle, ook een deelgemeente van Remicourt, op zoek naar de tumulus van Noville (deelgemeente van Fexhe-le-haut-Clocher).

Ook die vonden we heel gemakkelijk, inderdaad op de grens van Momalle en Noville, midden in een veld en in de buurt van de spoorweg.

 Foto’s Roger

Dan ging het met de auto naar Fexhe-le-haut-Clocher zelf, waar we nog een klein uur rondliepen.

 Foto’s Roger

O ja, terwijl we reden naar die eerste “tumulus”, die uiteindelijk bleek een motteheuvel te zijn, viel ons tussen Oreye en Lamine dit op:

 Foto’s Roger

Het was privéterrein, en we weten niet precies waartoe de site dient. Roger denkt aan een “decanteervijver” in verband met de suikerindustrie.

We reden uiteindelijk terug naar huis waar ik correctiewerk vond: onder andere de drukproeven van het jongste Oostlandnummer. Daar  zal ik echter pas volgende week voor zorgen.

Elektronische sigaret

Ik weet echt niet waar de term “elektronisch” naar verwijst, maar ik heb het dus over mijn “e-sigaret”. Die me al heel dikwijls van dienst is geweest,  ook deze avond.

Oké, het is verboden in restaurants en cafés, maar er even aan “trekken” valt echt niemand op en doet echt niemand pijn. Gisteren, tijdens de vergadering van de KVLS, dacht zelfs bijna iedereen  dat ik af en toe aan mijn “pen” zoog!

Ikzelf merk ook op dat ik minder vaak “trek” aan mijn “sigaret”, want ze gaat immers niet uit, ik hoef ze niet meteen op te roken zoals wel het geval is met een echte sigaret als je buiten moet gaan roken.

En elke keer dat ik er aan slurp, heb ik bijna hetzelfde gevoel als bij mijn echte Drum.

In De Horne vroeg Roger me daarstraks waarom ik mijn Drum dus niet zou vervangen door voldoende e-sigaretten! In feite heeft hij gelijk: dat nieuwe e-rookwaar doet me heel fel denken aan de pijp die ik destijds van Dirk Lambrechts kreeg: in je mond houden en af en toe “trekken”.

Ik mis wel het “ceremonieel”: een sigaret rollen, aansteken, telkens opnieuw aansteken, de as afkloppen… Maar misschien geraak ik daar wel aan gewend?

Maar onze tabakleverancier zal zulke beslissing van mij niet “plezant” vinden, vrees ik!

Smullen

Nadat ik vandaag de keuken nog eens serieus onder handen had genomen (eigenlijk duurt het opruimen hier altijd langer dan het schoonmaken daarna) en Roger iets had gerepareerd aan de schuilplaats van de schapen, gingen we bier kopen. En weer kregen we cadeautjes, deze keer ter gelegenheid van Rogers 70 jaar: een flesje Omer en een flesje Sint Bernardus!

Daarna wilden we houten planken kopen maar nergens vonden we planken met de juiste afmetingen. Geen wandeling dus vandaag (hoewel het heel zacht maar wel grijs weer was) maar schoonmaken en rondlopen in winkels is ook bewegen, al is dat niet mijn favoriete “sport”!

Deze avond, vlak voor we op restaurant zouden gaan (dat had Roger immers nog tegoed), een telefoontje van Nany. We ontmoeten elkaar heel binnenkort.

We gaan zelden uit eten, maar als we het doen, is het meestal in De Horne: deze avond wilden we voor de verandering eens een ander restaurant uitproberen. We reden eerst naar een nieuwe gelegenheid in Hoepertingen (deelgemeente van Borgloon) maar die zaak zat bomvol. In een tweede restaurant (in Borgloon zelf) bleek dat we hadden moeten reserveren. Dus ging het toch weer naar De Horne in Vechmaal. Roger nam een volledig  menu voor 37 euro:

° Zuurdesemtoast met makreelfilet, remoulade van knolselder, tuinkers

° Parelhoen met champignons, Bieslookpuree met truffelsap

° Assortiment kazen

Ik bestelde alleen het hoofdgerecht (en dat was al te copieus voor mijn kleine maag). Het werd wel weer heerlijk smullen in een heel gezellig kader! We dronken er deze keer geen wijn bij: allebei hadden we zin in bier.

Thuis heb ik nog een paar dringende zakelijke mails beantwoord (sorry, vrienden, antwoord op jullie mails wordt weer even uitgesteld) en nu ga ik weer genieten van… Tja, zal ik dat flesje Omer al opentrekken of zoals gewoonlijk een Westmalle drinken?

O ja, (tante) Françoise, jouw heel mooie kaart voor Roger is aangekomen, hoor! Nany vertelde me dat je dacht van niet, maar ik heb je, dat herinner ik me goed, daarvoor bedankt via een e-mail (die misschien niet is aangekomen? Dat gebeurt soms!).

Een gewone, zij het iets drukke, dag

Nadat ik vandaag onze salon had schoongemaakt (mijn schoonmaakritme bestaat nu immers uit één kamer per dag) vond ik het tijd om Roger tot beweging te brengen.

We zochten naar de tumulus van Brustem, vonden hem vrij gemakkelijk maar helaas bleek hij rondom zijn hele omtrek afgespannen: privéterrein!

 Foto’s Roger

Roger wilde daarna ergens iets gaan drinken, maar de twee etablissementen waar we aan dachten bleken overvol! Dus reden we maar terug naar huis.

Hier aangekomen moest ik echt dringend beginnen koken en was het voor mij, na ons avondmaal, tijd om me klaar te maken voor de bestuursvergadering van de KVLS. Terwijl ik ons varkenshaasje aan het bereiden was, wees Roger mij op de specht die in de tuin zat te tokkelen op de moerbeiboom. Helaas heeft hij daar geen foto kunnen van maken.

Boudewijn Knevels kwam mij afhalen om 19:30 uur en iets over 22:30 uur zette hij mij weer voor onze deur af. Na de vergadering had Edith aangedrongen om samen nog iets te drinken maar Boudewijn leek daar niet veel zin in te hebben. En eerlijk gezegd, ik ook niet zonder Roger erbij!

Thuis vond ik verschillende mails die wachtten op een antwoord… Dat ze nog niet kregen, want ik ga nu even heel fel aan mezelf denken en dus eerst wat met Roger spreken en daarna wat lezen!