Op een blog waar ik geregeld kom, las ik over dat boek en de vragen die het oproept. Een hele discussie bracht dat stukje met zich mee. Als ik het boek ergens vind, koop ik het meteen.
Hier kun je erover lezen.
zaterdag 30 oktober 2010
‘Aïcha, la bien-aimée du prophète’ van Geneviève Chauvel
Eindelijk nog eens verdwaalde schoenen
Iemand vroeg me vandaag aan telefoon wanneer ik de verdediging opnam van Leonard in verband met zijn laatste uitspraak. Waarom zou ik dat doen? Ik ben het immers niet eens met die uitspraak!
Wat niet wegneemt dat die man volgens mij het recht blijft hebben om te zeggen wat hij wil.
De dag begon regenachtig en ik vermoedde dat we niet zouden gaan wandelen vandaag. Maar rond 16 uur klaarde de lucht op. We gingen een uurtje stappen rond Kerniel.
Nu was het lang geleden, maar vandaag kwamen we weer een paar schoenen tegen onderweg!
vrijdag 29 oktober 2010
Kanne
Vermits het een prachtige herfstdag was, maakten we een wandeling. Roger stelde voor naar Kanne (op de grens van Vlaanderen, Wallonië en Nederland) te rijden. Had ik het eerder geweten, ik had onderweg (in Tongeren) kunnen afspreken met Micheline (als zij tenminste niet moest werken).
Ik denk dat foto’s beter dan woorden de schoonheid van de streek weergeven. Vandaar:
Nieuwe brug over het Albertkanaal in Vroenhoven (foto Roger)
Vanop de brug (foto Roger)
De barokke Heilig Graf-kapel (foto’s Roger)
Het Poswickhuis (van een vroegere burgemeester), (Foto’s Roger)
Kudde schapen die de Tiendeberg kwamen afgelopen (foto Roger)
De ‘Zavelkuil’ op de Tiendeberg (foto Roger)
Vanop de Tiendeberg (foto Roger)
Zicht op Maastricht vanop de Tiendeberg (foto Roger)
Sint-Hubertuskerk (foto Roger)
Vroegere pastorie (foto Roger)
Mergelgrotten (foto Roger)
En ik heb genoten van de rust, de geuren, de stilte, van het ‘kosmos-gevoel’ dat ik weer af en toe even voelde.
Maar toen we deze avond thuiskwamen, wachtte er een vertaalopdracht. Het werd dus een nogal drukke avond.
donderdag 28 oktober 2010
Gerda Steegmans
Ik had nog nooit van haar gehoord.
Maar een kennis (ik had ze nog maar een keer in levende lijve ontmoet, maar krijg geregeld mails van haar) stuurde me onlangs een uitnodiging voor, dacht ik, een vernissage van die Gerda. Ik las dat het in Wellen te doen was, en dat onder andere Roger zijn nicht Jeannine Leduc een van de toespraken zou houden. En dat het te doen was in een gerestaureerde hoeve. Dat alles wakkerde mijn nieuwsgierigheid aan en ja, daarom hebben we onze wandeling een beetje ingekort vandaag.
Het was de moeite. Alleen al de renovatie van die hoeve! Maar ook de ‘kunstwerken’ konden mij bekoren. Gerda vertrekt van de natuur en voegt daar iets persoonlijks aan toe in haar keramiekwerken.
In feite is dat te vergelijken met wat ik doe in mijn schrijfsels.
De wijn was lekker, Jeannine haar toespraak interessant, en de mensen die we ontmoet hebben ook.
Maar op een bepaald moment vroeg iemand wat ik op dit moment aan het schrijven ben. Toen ik vertelde over dat boek waarvan ik me afvraag of ik het ga verder schrijven, antwoordde die met ‘Maar creatief ben je dus met niets bezig?’.
Er was te veel volk, er werd te druk gepraat, en ik ben iemand die niet mondeling (en zeker nog niet in het Nederlands) ‘ad rem’ ben. Dus was mijn antwoord: ‘Nee. Maar ‘Bruce’ is pas vorig jaar verschenen hé!’
Terwijl ik eigenlijk wilde zeggen dat ook schrijven over talen, en zelfs schrijven op zichzelf, creativiteit vergt! En foto’s maken dan? Of ben je alleen ‘creatief’ als je zorgt dat je veel aandacht krijgt?
‘Stajen-molen’
Uiteraard gingen we na de middag op zoek naar die molen in de buurt van de boerderij (?) die we gisteren hadden ontdekt. En toen Roger mij zei dat hij precies wist waar die molen zich bevond, werd ik heel nieuwsgierig.
Om helemaal versteld te staan toen ik zag wat hij bedoelde! Dat gebouw intrigeert me nu al jaren, telkens als we van Sint-Truiden met onze boodschappen naar huis rijden. Hoe vaak had ik zin om Roger te vragen om daar even halt te houden, maar tja, meestal hebben we diepvriesspullen bij, en die moeten zo snel mogelijk opgeborgen worden.
Om helemaal eerlijk te zijn, het was niet alleen de molen (waarvan ik niet wist dat het een molen was) die mij aantrok, maar ook de kunstwinkel op dezelfde locatie (waar we vandaag meer dan een half uur hebben rondgelopen: prachtige papiersoorten, lijsten, tekengerief, knutsel-hebbedingetjes, afijn, een ‘Ava’ in het kwadraat).
En de molen zelf bleek open en was gratis te bezichtigen. Daar hebben we natuurlijk gretig van gebruik gemaakt!
Zicht van op de bovenverdieping van de molen (foto Roger)
Nadat we meer dan een half uur in die molen hadden vertoefd, vond ik het toch echt tijd voor onze dagelijkse wandeling.
We wandelden verder het wegje in waarlangs die molen ligt, kwamen nog een paar huizen tegen, en dan, nadat we onder de spoorwegbrug waren gelopen, leek de weg te stoppen.
Weer een huis, maar dus helemaal verborgen tussen het groen. Even vroegen we ons af of we ons nu op privé-terrein bevonden, maar uiteindelijk zagen we dat er een pad verder liep. Beemden en weiden in.
Waar we weer ‘eigenaardige bollen’ zagen. Misschien diezelfde paddenstoelen die we onlangs nog gevonden hebben?
Het was daar echt mooi: ik wil er ooit eens wat langer wandelen (vandaag hadden we weinig tijd: we moesten deze avond nog naar een tentoonstelling, en we hadden al zoveel tijd doorgebracht in die winkel en in de molen). En wat een rust kwam er over mij! (eigenaardig genoeg hadden we daar geen geluidlast van het verkeer, in tegenstelling tot gisteren aan de overkant van de steenweg)!
woensdag 27 oktober 2010
Sint-Truiden en Wilderen
Vandaag eerst een wandeling in de buurt van Sint-Truiden, langs een wegje dat ons van de steenweg voerde naar wat we dachten een vroegere watermolen te zijn. Verlaten. Heel groot, met veel bijgebouwen. Jammer van het luide autogeruis vanop de steenweg, want ik was weer aan het bedenken wat wij allemaal zouden kunnen doen met al die ruimte!
Ik zocht naar het rad (vermits het een vroegere molen zou zijn geweest) maar vond het niet. Deze avond heeft Roger het opgezocht op Google: we hadden ons vergist. Het was geen molen, maar wat dan wel? Een boerderij? Met een cafézaal?
Alleszins, zodra we achter het erf stonden, was het geluid van de steenweg zo gedempt dat ik nog meer droomde over hoe het zou zijn om in die gebouwen te wonen.
Roger vond op Google dat aan de overkant van die steenweg wel degelijk een watermolen staat. Vandaar de verwarring dus waarschijnlijk. Daar zullen we dus ook eens naartoe wandelen.
Daarna gingen we nog drie kwartier wandelen in Wilderen. Vrij eentonig landschap, maar eerst wel lekkere herfstgeuren uit een boomgaard. Maar dan ineens, bijna aan het einde van onze lus: een stinkende beek! Echt een open riool! Geen reclame voor de fruitkweker waarvan we even daarvoor de vruchten hadden bewonderd! 
dinsdag 26 oktober 2010
Weddenschap versus weddingschap
‘Kindjes’, jullie hebben gelijk! Tegenwoordig zegt men ‘weddenschap’ en niet ‘weddingschap’ zoals ik onlangs schreef.
Maar ‘weddingschap’ is nog niet echt fout hoor! Alleen een beetje verouderd. Maar dat ben ik ook; al hoor ik dat niet graag!
Europa moeit zich weer
Roger vertelde me vandaag dat Europa kruidengeneeskunde wil ‘verhinderen’. Ik ging deze avond even zoeken op Google en inderdaad! Lees het (onder andere) hier: http://www.wijwordenwakker.org/content.asp?m=M4&s=M62&ss=P1053&l=NL
Normalerwijze gebruik ik homeopathie (de klassieke) en dat betekent dat ik heel zelden (en dan nog heel weinig) moet slikken. Maar af en toe, als ik echt heel snel een ongemakje moet overwinnen, zijn het kruiden die ik gebruik. En uiteraard kan ik die niet zelf prepareren: daar heb ik noch de planten, noch de installaties, noch de tijd voor.
Zal ik vanaf volgend jaar dus alleen mijn toevlucht kunnen nemen tot apothekers? En hebben die de tijd/de ‘goesting’ om zulke middeltjes te prepareren? (Misschien moet ik dat eens vragen aan mijn broer die immers apotheker is). En hoeveel duurder zal dat weer worden?
Als ‘Europa’ alleen goed is voor zulke ‘richtlijnen’ (en ik heb, dankzij mijn vertalingen, al gemerkt dat die maken dat veel ondernemingen veel meer geld moeten uitgeven), dan is Europa volgens mij volkomen overbodig!
Geniet mee!
Ook als je veel werk hebt, moet je je af en toe ontspannen. Dat deed ik vandaag tijdens een wandeling tussen Borgloon en Grootloon: eerst door een bosje, daarna door een boomgaard en door weiden, waar we weer enkele appels vonden als vieruurtje.
En deze avond las ik tussendoor even de binnengekomen mails. Er was er een bij van een vriendin die mij verwees naar dit:
http://www.youtube.com/watch?v=SMnDSErHgQs&feature=fvst
En daarna viel ik op You Tube op het volgende:
http://www.youtube.com/watch?v=_zmwRitYO3w&feature=player_embedded
Geniet mee!
maandag 25 oktober 2010
Roger, Boro en Kim zaliger die ik niet ken
Ik zorgde deze avond voor de lay-out van de volgende Limburgse monografie (over Geert Verbeet, door Jan Gerits) terwijl Roger een lamp van mijn ‘Franstalige’ grootmoeder zaliger ophing in de hal.
Eigenaardig: die lamp bewaarde ik al jaren in wat we de ‘bibliotheek’ noemen (omwille van de overvloed aan boeken waarvoor Roger nu plafondhoge rekken aan het maken is) en ik wilde, nadat hij met die boekenplanken zou klaar zijn, Roger vragen om die lamp in de hal op te hangen (maar had er dus nog niets over gezegd). Hij heeft (uiteraard) die lamp gevonden tijdens zijn werk, en zonder mij er iets over te zeggen, is hij die beginnen ophangen in de hal, heeft hij gezorgd voor een trekschakelaar (dat soort gebruikt hij het liefst) en vroeg me daarnet om te komen kijken naar wat hij gedaan had. Resultaat: een lamp die ik in mijn dromen al heel lang in de hal zag hangen, hangt er nu zonder dat ik het ooit heb hoeven te vragen!
Maar terwijl Roger dus aan het werken was, zorgde ik voor die monografie. En daarna surfte ik zo’n beetje, en kwam op deze blog terecht. Ik werd er heel emotioneel van, en moest terugdenken aan Boro (ik weet echt niet welke link mijn onderbewustzijn legde tussen de jonge Kim en de oude Boro).
Boro was een ‘internet-vriend’. Ik had hem leren kennen via een of andere religieuze site. De eerste keer dat hij mij aansprak, ging het over Esperanto, maar weldra gingen zijn (niet dagelijkse) mails ook over religie enzovoort. Wat hij me wel dagelijks opstuurde, was het evangelie van de dag. En ik vond dat schattig: in feite kon ik dat ook zelf vinden!
Op mijn verjaardag stuurde hij steevast een kaartje (via e-mail, en later zelfs via de post), en elke Kerst kregen we ook een kaartje. En geregeld vertelde hij over al zijn ziektes (onder andere kanker), zijn familie (vrouw, kinderen en kleinkinderen, enzovoort). Op een zeker ogenblik heb ik hem aangeraden een blog te beginnen. Hij heeft even geaarzeld (de man is ongeveer even oud als mijn moeder, dus rond de 80), maar hij heeft het gedaan! En die blog bestaat nog steeds! Alleen verschijnt er al heel lang niets meer op… En krijg ik ook geen mails meer van Boro!
Vorig jaar met Kerst kregen we toch nog een wenskaart van hem, wens die we hem natuurlijk retourneerden. Maar sindsdien, niets meer…
zondag 24 oktober 2010
Zeger, afgewaaide takken en Katje
Toen we gisteren avond Zeger gingen afhalen aan het station van ‘Waremme’ (Borgworm) kwamen we op de veldweg daarnaartoe een grote (eigenlijk enorme, want met zijtakken) gevallen tak tegen (het waaide fel). De smalle weg was echt versperd en Roger laveerde rond de tak.
In het terugkomen ontmoetten we uiteraard dezelfde tak en dat bleek vlak na een bocht te zijn (dat hadden we niet opgemerkt in het gaan).
Zeger stelde onmiddellijk voor om de takken opzij van de weg te leggen zodat er niemand zou verongelukken. Hij had natuurlijk gelijk en zover had ik nog niet gedacht: stel dat iemand vanuit Borgworm naar Heers rijdt (en niet zoals wij, die op de terugweg waren en wisten van die afgewaaide tak) en vlak na die bocht op die takken terechtkomt!
Dus, Roger maakte rechtsomkeer zodat hij tijdens Zeger zijn ‘operatie’ hem kon bijlichten met zijn koplampen (want stel je voor dat iemand vanuit Waremme naar Heers kwam gereden en niet alleen die takken trof, maar ook reddende Zeger: onze jongen zou overhoop gereden worden!).
Toen ik daarna Zeger bedankte voor zijn initiatief, antwoordde hij: ‘Ik vind dat waar je kunt helpen, je dat ook moet doen!’
Maar iets later hadden we het over ‘Katje’ en daar kreeg ik een eigenaardige conclusie te horen. Ik weet (en Zeger ook) dat in het dierenrijk moeders hun kinderen maar verlaten als er iets aan scheelt. Volgens Zeger bewijst het ‘ongeluk’ met Katje dat zijn/haar moeder hem/ haar niet ten onrechte heeft verlaten: hij/zij zou te dom zijn geweest! Dus zou het geen zin gehad hebben, wat wij probeerden te doen (Katje redden in feite)?
Misschien (waarschijnlijk zelfs) heeft Zeger gelijk.
Maar wat dan met onze Pamphile die ook geweigerd werd door zijn moeder?
Haloween
Iemand vroeg me onlangs of ik misprijzen voel voor mensen die Haloween-versieringen aanbrengen. Natuurlijk niet. En voor iemand die zelf op een creatieve wijze ‘versieringen’ maakt, voor eender welke gelegenheid, heeft de vrouw met twee linkse handen die ik ben zelfs bewondering. Ik kijk niet neer, zoals Jeroen Brouwers ( ik denk in ‘Vlaamse leeuwen’), op huisvlijt!
Wat ik niet ‘begrijp’ (en ook dat is geen oordeel: ieder doet wat hij wil; zo weet ik bijvoorbeeld dat sommige mensen niet ‘begrijpen’ dat ik zoveel tijd kan steken in lezen en schrijven in plaats van mijn huis wat beter te onderhouden), is dat je tijd kunt steken in het aanbrengen aan je raam van kant en klaar gekochte versieringen.
Feestelijk weekend
Nee, er viel niets speciaals te vieren, en we hebben niets speciaals gedaan. Maar… Zeger was nog eens hier. Ik had er echt naar uitgekeken en het werd inderdaad een prachtig weekend. Lekker gegeten (al zeg ik het zelf!
Vrij laat gisteren avond stelde Zeger nog voor naar de eerste afleveringen van ‘Friends’ te kijken. Echt grappig ondanks, nee, ik denk eigenlijk omwille van, alle (gewilde) clichés. Het had me zo ontspannen dat ik vandaag na de middag graag naar nog een paar afleveringen wilde kijken.
Zeger heeft ook allerlei zaken ge-updatet op mijn PC. Eigenlijk zijn veel mensen van onze generatie echt afhankelijk van hun kinderen: ik zou zelf niet geweten hebben hoe ik daar moest aan beginnen. Bedankt, jongen: voor al die hulp en voor het heel gezellige weekend!
vrijdag 22 oktober 2010
Het gewone leven
Gisteren wilden we de ‘siroperie Lambert’ zoeken. We wisten dat we in Remicourt moesten zijn, kenden het adres (vanop de potjes stroop), en reden daar dus naartoe.
Maar we vonden de stroopfabriek nergens. Later zocht ik op het Internet en wat bleek: ondanks het feit dat op de potjes nog steeds het adres van Remicourt staat, zou de siroperie ‘gedelokaliseerd’ zijn naar Nederland.
We zijn daarna nog even gaan wandelen in Broekom, maar niet heel lang: het was bar koud en ‘s avonds moest ik naar een bestuursvergadering van de KVLS, terwijl Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers zou gaan.
Iets na 19 uur kwam Boudewijn Knevels mij oppikken. We reden naar Hasselt waar Micheline en Jeannette, twee andere leden van het bestuur, ons opwachtten. Boudewijn laadde ze op in zijn wagen en goed op tijd kwamen we aan bij Edith in Beringen.
De vergadering heeft nogal lang geduurd: ik was pas thuis rond 23:30 uur. Roger was iets vroeger thuisgekomen.
Vandaag was dan weer een drukke vertaaldag. En ook de volgende Limburgse monografie is aangekomen voor nalezing en lay-out. Daar heb ik gelukkig nog een kleine maand de tijd voor.
Toch nam ik vandaag een uurtje vrij voor onze dagelijkse wandeling. Deze keer reden we nog eens naar het piepkleine Grootloon. Het glooiende landschap rond dat dorpje is zo mooi dat het mij telkens weer bekoort.
Het was koud, maar heel mooi weer en ik heb weer genoten van de geuren, van de renetten die de natuur ons onder weg als vieruurtje aanreikte vanop een wilde appelboom, van de ludieke wei die we onder weg ontdekten. In feite was het een boomgaard waar enkele houten sculpturen prijkten, alsook picknicktafels, een afdak ter beschutting tegen eventuele regen, en een bordje waarop stond dat je naar believen mocht plukken van de onbespoten kersen (maar daar is het nu een beetje te laat op het jaar voor).
Net toen we de boomgaard uitkwamen, stopte er een tractor: weer diezelfde verre verwant van Roger die we nogal eens ontmoeten tijdens onze wandelingen (eigenaardig, want meestal ontmoeten we gewoon niemand). We praatten een beetje, over appelsoorten, over de boerenstiel vroeger en nu, en over de schoonheid van de streek. Hij gaf toe: ‘Ja, iedereen zegt dat, maar wij leven hier en zien dat niet meer!’. Dat laatste geldt toch nog niet voor Roger en mij!
Uiteindelijk liepen we verder, weer richting Grootloon waar onze auto aan het kerkje stond.
Onder weg zagen we nog meidoornstruiken, en hier waren de bessen nog verre van verlept!
Abonneren op:
Posts (Atom)