... vandaag niet naar Nany gebeld. Ik was zo druk bezig dat het al bijna 20 uur was toen ik eindelijk de tijd daarvoor kreeg. En gisteren had mijn moeder nog herhaald dat je best geen mensen meer opbelt na 17 uur. Omdat ze daarna eten, naar het journaal en aansluitend naar een film of zo kijken.
Na onze brunch wilde ik de salon beginnen schoon te maken, maar... ik vond een bestelling van Limburgse monografieën die eerst moest behandeld worden. Ik was een poosje bezig met het beantwoorden van de mail (en ondertussen andere mails te lezen), het zoeken naar de monografieën, enzoverder.
Uiteindelijk zou ik aan de salon beginnen (echt, alles lag er vol stof na het gebruiken van de kachel vorige zondag). De stofzuiger bleek het niet te doen (wat is hier wel gaande?)
Geen nood, dan maar schoonmaken zoals mijn marraine dat deed, zonder stofzuiger... maar dat duurt veel langer!
Een vrij lang telefoontje met Hendrik (hij en Debby lijken zich niet te vervelen) en even chatberichten van Wiemla (de moeder van Debby) beantwoord.
Nog een korte wandeling nadat de wasmachine had gedraaid, ik enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt en voor mijn facturen had gezorgd, en dan was het tijd om voor het avondeten te zorgen (weer groentesoep gevolgd door zalm met een mix van paprika, ui, look, courgette, wortel, rozemarijn en basilicum gewokt in olijfolie: heel lekker weer!)
Na de afwas en het opruimen van de keuken, enkele mails beantwoord en ineens zei ik tegen Roger: 'Oeps, ik ben vergeten naar mijn moeder te bellen!'
'Doe dat nu,' antwoordde hij, 'het is nog niet zo laat'.
Ik deed het maar niet: het was bijna 20 uur!
Roger heeft ondertussen de stofzuiger kunnen herstellen! Dus kan ik morgen onze werkkamer schoonmaken.
dinsdag 31 maart 2020
maandag 30 maart 2020
De verwarming is hersteld
Daar zorgde onze "chauffagist" voor deze middag. En het lag inderdaad aan een gesprongen zekering.
We lijden dus geen kou meer. Roger had wel de houtkachel aangestoken voor de komst van de installateur, en die laten uitgaan naargelang ons huis weer opwarmde.
Dat betekent vanaf morgen weer schoonmaken, te beginnen met de salon (waarin de kachel het meeste stof heeft verspreid).
Maar kom, dat geeft ons beweging (want vandaag zelfs geen wandeling wegens veel te koud voor het seizoen!).
Ik moet echt proberen meer tijd te besteden aan telefoontjes, maar vandaag heb ik alleen Nany opgebeld. Nee, ik vergis me. Zij heeft me opgebeld (maar daarvoor had ik haar drie keer tevergeefs aan de lijn proberen te krijgen). Eigenlijk had ze niet veel te vertellen, behalve dat, sinds ze niet meer op haar kamer moet blijven, ze weer vrolijk rondloopt in de gangen van het rusthuis!
We lijden dus geen kou meer. Roger had wel de houtkachel aangestoken voor de komst van de installateur, en die laten uitgaan naargelang ons huis weer opwarmde.
Dat betekent vanaf morgen weer schoonmaken, te beginnen met de salon (waarin de kachel het meeste stof heeft verspreid).
Maar kom, dat geeft ons beweging (want vandaag zelfs geen wandeling wegens veel te koud voor het seizoen!).
Ik moet echt proberen meer tijd te besteden aan telefoontjes, maar vandaag heb ik alleen Nany opgebeld. Nee, ik vergis me. Zij heeft me opgebeld (maar daarvoor had ik haar drie keer tevergeefs aan de lijn proberen te krijgen). Eigenlijk had ze niet veel te vertellen, behalve dat, sinds ze niet meer op haar kamer moet blijven, ze weer vrolijk rondloopt in de gangen van het rusthuis!
zondag 29 maart 2020
Koud!
We houden het fris in onze slaapkamer, dus viel het me niet meteen op bij het opstaan.
In de badkamer wist ik het echter meteen: onze verwarming is weer stuk.
Na een kattenwasje brunchten we snel in een heel koude keuken, waarna we naar onze werkkamer trokken (nadat Roger hout was gaan halen voor de kachel in de salon daar vlak naast).
Geen wandeling vandaag: buiten was het opnieuw heel koud en er staat weer die gure oostenwind.
Tussen onze bezigheden door even naar Nany gebeld maar die had eigenlijk geen tijd voor mij: ze had juist een buurvrouw op bezoek op haar kamer.
Uiteraard heeft Roger ook naar de installateur van onze centrale verwarming gebeld. Hij komt morgen langs (deze keer brandde de waakvlam wel: hij vermoedt dat er een zekering is gesprongen in de ketel - en daar kent Roger niets van).
Ondertussen is het in de salon en de werkkamer aangenaam warm... en ik dacht vandaag constant terug aan onze eerste jaren in dit huis (toen we nog enkel het weekend hier doorbrachten en we, bij soms heel koude temperaturen, een groot deel van het huis op enkele uren opgewarmd kregen dankzij die houtkachel).
We gebruikten toen nog niet het hele huis, onze toen piepkleine keuken bevond zich in wat nu een rommelkamertje is (waarvan ik ooit droomde een kleine badkamer te maken tegen onze oude dag), dat uitgeeft op de salon die toen dienstdeed als woonkamer. Een badkamer hadden we nog niet (maar dat is wel het eerste waar Roger begon aan te werken).
Herinneringen! Ik dacht ook terug aan ons immens huis in Antwerpen, waar we enkel de grote living met open keuken en de badkamer konden verwarmen. Eigenlijk, besloot ik, zijn we echt verwend tegenwoordig!
Voor ons avondmaal maakte ik een soep klaar met diepvries "Chinese wokgroenten" (heel lekker!) en daarna aten we rauwkost met koud varkensgebraad... in de aangenaam warme salon.
Na de afwas (in de koude keuken!) en het beantwoorden van enkele mails keken we gezellig samen naar de eerste aflevering van het derde seizoen van "Eigen kweek".
Wat hou ik van die serie, eigenaardig genoeg ondanks de "dialectaccenten"!
In de badkamer wist ik het echter meteen: onze verwarming is weer stuk.
Na een kattenwasje brunchten we snel in een heel koude keuken, waarna we naar onze werkkamer trokken (nadat Roger hout was gaan halen voor de kachel in de salon daar vlak naast).
Geen wandeling vandaag: buiten was het opnieuw heel koud en er staat weer die gure oostenwind.
Tussen onze bezigheden door even naar Nany gebeld maar die had eigenlijk geen tijd voor mij: ze had juist een buurvrouw op bezoek op haar kamer.
Uiteraard heeft Roger ook naar de installateur van onze centrale verwarming gebeld. Hij komt morgen langs (deze keer brandde de waakvlam wel: hij vermoedt dat er een zekering is gesprongen in de ketel - en daar kent Roger niets van).
Ondertussen is het in de salon en de werkkamer aangenaam warm... en ik dacht vandaag constant terug aan onze eerste jaren in dit huis (toen we nog enkel het weekend hier doorbrachten en we, bij soms heel koude temperaturen, een groot deel van het huis op enkele uren opgewarmd kregen dankzij die houtkachel).
We gebruikten toen nog niet het hele huis, onze toen piepkleine keuken bevond zich in wat nu een rommelkamertje is (waarvan ik ooit droomde een kleine badkamer te maken tegen onze oude dag), dat uitgeeft op de salon die toen dienstdeed als woonkamer. Een badkamer hadden we nog niet (maar dat is wel het eerste waar Roger begon aan te werken).
Herinneringen! Ik dacht ook terug aan ons immens huis in Antwerpen, waar we enkel de grote living met open keuken en de badkamer konden verwarmen. Eigenlijk, besloot ik, zijn we echt verwend tegenwoordig!
Voor ons avondmaal maakte ik een soep klaar met diepvries "Chinese wokgroenten" (heel lekker!) en daarna aten we rauwkost met koud varkensgebraad... in de aangenaam warme salon.
 |
| Tussen de soep en het varkensgebraad (eigen foto) |
Wat hou ik van die serie, eigenaardig genoeg ondanks de "dialectaccenten"!
zaterdag 28 maart 2020
Over telefoontjes en zo
Persoonlijk telefoneer ik niet zo graag maar vandaag hadden we met dochterlief afgesproken dat ik haar rond 18 uur zou opbellen, zodat ik nog eens met de kindjes kon praten (met hen kan ik immers nog geen mails uitwisselen).
Daar keek ik wel naar uit. Helaas, de verbinding tussen onze mobieltjes (dochterlief en schoonzoon hebben geen vaste telefoon meer) bleek heel slecht vanuit onze keuken, zoals zo vaak. En vanuit "dieper" in huis hoefde ik het al helemaal niet te proberen!
Voor 18 uur hebben we het vrij druk gehad (nee, "druk" is overdreven maar ons leven is over het algemeen zo rustig geworden door dat virus!).
Eindelijk Lily Beeckman kunnen bereiken aan telefoon. Ze leek zo blij dat ik belde... dat we heel lang praatten.
Ik nam me weer voor een beetje vaker mensen op te bellen... al is het wel niet gemakkelijk te onthouden wie daar wel of niet van gediend is.
Ik weet van sommige mensen dat de telefoon bij hen enkel dient voor een dringende afspraak of bericht, niet om te keuvelen (Zeger is daar een goed voorbeeld van, die eigenschap heeft hij trouwens van zijn ouders geërfd).
Dus belde ik naar mijn moeder Nany (ik weet dat zij heel graag babbelt). Weer had ze veel te vertellen, een halfuur lang.
Daarna kregen we zelf een telefoontje. Van vriend Karel. Hij lijkt niet te veel af te zien van de "opsluiting", vertelde mij Roger (die een klein halfuur met hem sprak).
Ikzelf kreeg een tekst voor Oostland aan ter nalezing. Tof verhaaltje en weer die uitdaging waar ik van hou: een tekst corrigeren zonder mijn eigen stijl op te dringen (oei, niet dat ik hoog oploop met mijn stijl, ik bedoel: zonder de zinswendingen te fel te veranderen).
Ook een wandeling gemaakt nadat ik was uit de wasmachine te drogen had gehangen. Weer gewoon rond ons mooie dorp, want die voor mij pijnlijke ijskoude aanhoudende wind wilde ik niet weer trotseren in open veld.
Deze keer leek heel ons dorp wel op wandel. Uiteraard overdrijf ik weer: we hebben een vijftiental mensen ontmoet, wat echter niet weinig is voor een dorp met ongeveer 300 inwoners! We begroetten elkaar telkens maar probeerden allemaal duidelijk afstand te houden. De straten/wegen rondom ons dorp zijn echter soms zo smal en zonder voetpad dat, als bijvoorbeeld twee stellen elkaar kruisen, de aangeraden anderhalve meter nauwelijks kan in acht genomen worden. En... eerlijk gezegd, ik vraag me al een hele poos af of een virus één à twee meter niet gemakkelijk overbrugt!
De wandeling voerde ons weer even langs kasseien en dat voel ik weer aan mijn voet!
En dan aten we linzensoep (een kliekje, maar toch twee volle borden elk). Na het telefoontje met dochterlief, schoonzoon en de kindjes, wilde ik nog rauwkost en koud varkensgebraad serveren maar noch Roger noch ik hadden nog honger.
Dan maar verder gekeken naar dit. Een interview met een fysicus die zegt wat ik al jaren denk: dat onze hersenen een (deel van?) "eeuwig bewustzijn" capteren.
Interview dat ik in "deeltjes" heb bekeken door al die telefoontjes. Nu ook alle mails zijn beantwoord, ga ik rustig naar het einde van dat interview kijken!
Daar keek ik wel naar uit. Helaas, de verbinding tussen onze mobieltjes (dochterlief en schoonzoon hebben geen vaste telefoon meer) bleek heel slecht vanuit onze keuken, zoals zo vaak. En vanuit "dieper" in huis hoefde ik het al helemaal niet te proberen!
Voor 18 uur hebben we het vrij druk gehad (nee, "druk" is overdreven maar ons leven is over het algemeen zo rustig geworden door dat virus!).
Eindelijk Lily Beeckman kunnen bereiken aan telefoon. Ze leek zo blij dat ik belde... dat we heel lang praatten.
Ik nam me weer voor een beetje vaker mensen op te bellen... al is het wel niet gemakkelijk te onthouden wie daar wel of niet van gediend is.
Ik weet van sommige mensen dat de telefoon bij hen enkel dient voor een dringende afspraak of bericht, niet om te keuvelen (Zeger is daar een goed voorbeeld van, die eigenschap heeft hij trouwens van zijn ouders geërfd).
Dus belde ik naar mijn moeder Nany (ik weet dat zij heel graag babbelt). Weer had ze veel te vertellen, een halfuur lang.
Daarna kregen we zelf een telefoontje. Van vriend Karel. Hij lijkt niet te veel af te zien van de "opsluiting", vertelde mij Roger (die een klein halfuur met hem sprak).
Ikzelf kreeg een tekst voor Oostland aan ter nalezing. Tof verhaaltje en weer die uitdaging waar ik van hou: een tekst corrigeren zonder mijn eigen stijl op te dringen (oei, niet dat ik hoog oploop met mijn stijl, ik bedoel: zonder de zinswendingen te fel te veranderen).
Ook een wandeling gemaakt nadat ik was uit de wasmachine te drogen had gehangen. Weer gewoon rond ons mooie dorp, want die voor mij pijnlijke ijskoude aanhoudende wind wilde ik niet weer trotseren in open veld.
Deze keer leek heel ons dorp wel op wandel. Uiteraard overdrijf ik weer: we hebben een vijftiental mensen ontmoet, wat echter niet weinig is voor een dorp met ongeveer 300 inwoners! We begroetten elkaar telkens maar probeerden allemaal duidelijk afstand te houden. De straten/wegen rondom ons dorp zijn echter soms zo smal en zonder voetpad dat, als bijvoorbeeld twee stellen elkaar kruisen, de aangeraden anderhalve meter nauwelijks kan in acht genomen worden. En... eerlijk gezegd, ik vraag me al een hele poos af of een virus één à twee meter niet gemakkelijk overbrugt!
De wandeling voerde ons weer even langs kasseien en dat voel ik weer aan mijn voet!
En dan aten we linzensoep (een kliekje, maar toch twee volle borden elk). Na het telefoontje met dochterlief, schoonzoon en de kindjes, wilde ik nog rauwkost en koud varkensgebraad serveren maar noch Roger noch ik hadden nog honger.
Dan maar verder gekeken naar dit. Een interview met een fysicus die zegt wat ik al jaren denk: dat onze hersenen een (deel van?) "eeuwig bewustzijn" capteren.
Interview dat ik in "deeltjes" heb bekeken door al die telefoontjes. Nu ook alle mails zijn beantwoord, ga ik rustig naar het einde van dat interview kijken!
vrijdag 27 maart 2020
Voorzorgen
Deze ochtend kregen we via de post een pakje van dochterlief: vier zelf gemaakte mondmaskers. En mooie!
Jouw pakje kwam net op tijd aan, meisje, want we zouden vandaag nog eens boodschappen doen... en eerlijk gezegd, al was het rustig in de winkels, de klanten namen niet echt de 1,5 meter afstandsregel in acht, vond ik. We waren trouwens niet de enigen die een masker droegen.
Heel fel bedankt dus, dochter van ons!
We reden ook langs de drankwinkel waar we bier kochten en waar ik een oproep kreeg van onze Matadi-vrienden Beeckman: ze konden Nany niet bereiken aan telefoon. Ik beloofde terug te bellen zodra ik thuis was.
Daarna moesten we naar de apotheker voor mijn oogdruppels. Die had ik gisteren telefonisch besteld (want ik weet dat ze die vaak niet in voorraad hebben).
En dan reden we naar huis. Toen ik de gekochte spullen begon op te ruimen, stelde Roger zich ineens weer vragen.
Onze maskertjes had ik al bij de vuile was gedaan (hoewel die uiteraard niet "vuil" zijn na die paar winkels). Onze wegwerphandschoenen had ik in de vuilnisbak gesmeten en we hadden onze handen gewassen. Maar... mochten we nu al die gekochte waren met onze blote handen aanraken?
Roger googelde even. Wat in de koelkast moet, zo snel mogelijk opbergen, kreeg hij ergens aangeraden. Dat deden we. Plastic verpakkingen meteen verwijderen of die spullen een dagje laten staan. We kozen voor een dagje laten staan, want als we plastic verwijderden, moesten we waarschijnlijk weer onze handen wassen voor we groenten en fruit opborgen?
En ik had mijn gsm vastgenomen met die handschoenen aan toen Beeckman belde, de deur van de keuken daarmee opengedaan, en was ik niet aan mijn gezicht gekomen? Moest ik niet alles ontsmetten?
Inderdaad, als dat virus je moet hebben, zal het je krijgen. Je kunt je onmogelijk tegen elk mogelijk besmettingsgevaar wapenen!
Dus zei ik tegen Roger dat ik vind dat we voorzichtig genoeg zijn en dat hij iets positiever moest proberen te denken.
Beeckman heb ik niet meer kunnen bereiken na onze boodschappen: ik kreeg constant de bezettoon...
Nany heb ik wel gesproken. Ze had een hele tijd doorgebracht in de binnentuin van het rusthuis en had daar enorm van genoten. Maar... ze was blijkbaar vergeten haar gsm daar mee naartoe te nemen!
Jouw pakje kwam net op tijd aan, meisje, want we zouden vandaag nog eens boodschappen doen... en eerlijk gezegd, al was het rustig in de winkels, de klanten namen niet echt de 1,5 meter afstandsregel in acht, vond ik. We waren trouwens niet de enigen die een masker droegen.
Heel fel bedankt dus, dochter van ons!
We reden ook langs de drankwinkel waar we bier kochten en waar ik een oproep kreeg van onze Matadi-vrienden Beeckman: ze konden Nany niet bereiken aan telefoon. Ik beloofde terug te bellen zodra ik thuis was.
Daarna moesten we naar de apotheker voor mijn oogdruppels. Die had ik gisteren telefonisch besteld (want ik weet dat ze die vaak niet in voorraad hebben).
En dan reden we naar huis. Toen ik de gekochte spullen begon op te ruimen, stelde Roger zich ineens weer vragen.
Onze maskertjes had ik al bij de vuile was gedaan (hoewel die uiteraard niet "vuil" zijn na die paar winkels). Onze wegwerphandschoenen had ik in de vuilnisbak gesmeten en we hadden onze handen gewassen. Maar... mochten we nu al die gekochte waren met onze blote handen aanraken?
Roger googelde even. Wat in de koelkast moet, zo snel mogelijk opbergen, kreeg hij ergens aangeraden. Dat deden we. Plastic verpakkingen meteen verwijderen of die spullen een dagje laten staan. We kozen voor een dagje laten staan, want als we plastic verwijderden, moesten we waarschijnlijk weer onze handen wassen voor we groenten en fruit opborgen?
En ik had mijn gsm vastgenomen met die handschoenen aan toen Beeckman belde, de deur van de keuken daarmee opengedaan, en was ik niet aan mijn gezicht gekomen? Moest ik niet alles ontsmetten?
Inderdaad, als dat virus je moet hebben, zal het je krijgen. Je kunt je onmogelijk tegen elk mogelijk besmettingsgevaar wapenen!
Dus zei ik tegen Roger dat ik vind dat we voorzichtig genoeg zijn en dat hij iets positiever moest proberen te denken.
Beeckman heb ik niet meer kunnen bereiken na onze boodschappen: ik kreeg constant de bezettoon...
Nany heb ik wel gesproken. Ze had een hele tijd doorgebracht in de binnentuin van het rusthuis en had daar enorm van genoten. Maar... ze was blijkbaar vergeten haar gsm daar mee naartoe te nemen!
donderdag 26 maart 2020
Over telefoontjes, video's en moeders aan de haard
Telefoontjes van Hendrik, Nany en Wiemla vandaag.
Hendrik belde voor een babbeltje en om even mijn pc van op afstand over te nemen... teneinde er een heel persoonlijk cadeautje op te laden.
Nany belde deze avond nadat ze niets van mij had gehoord vandaag (ik had drie keer tevergeefs naar haar gebeld). Ze hadden een verrassingsoptreden gekregen van een plaatselijke muziekband. Die speelde en zong liedjes op de parking van het rusthuis en de bewoners konden vanuit ramen daarvan genieten. Nany was weer heel enthousiast, ook over haar "wandelingen" in de gangen van het rusthuis en haar ontmoeting met buren.
Wiemla belde deze avond, na het eten. Ze klonk minder angstig, hoewel ze zich nog steeds zorgen maakt over "onze" kinderen (Hendrik en Debby) die in hun buurt geen park hebben waar ze even kunnen wandelen.
Ze gaf ook af op kennissen van haar die nog steeds familiefeestjes organiseren waar jonge kinderen, ouders en grootouders samenkomen. Tja, sommige "bevolkingsgroepen" begrijpen nog steeds niet wat er gaande is, maar eerlijk gezegd, ik had dat niet verwacht van de bevolkingsgroep waar Wiemla het over had.
Opvallend is wel dat onze streek, en dan zeker Sint-Truiden zo fel getroffen wordt door "het virus". Kan het iets te maken hebben met het asielcentrum waarvan de bewoners nog steeds de hele dag op stap mogen?
Ik begrijp mensen die sociaal contact belangrijker vinden dan al die maatregelen (in feite is Nany ook zo iemand - hoewel... ze geeft nu toe dat het goed is dat haar rusthuis al zo vroeg bepaalde maatregelen nam) maar ze brengen wel andere mensen in gevaar!
Buiten al die telefoontjes was het een rustige dag. Ik herhaal dat ik tijdens het telefoneren meestal rondloop: waarschijnlijk heb ik voldoende beweging gekregen. Of dat ook voor Roger geldt, weet ik niet, want geen wandeling vandaag. Na die felle wind van de laatste dagen voel ik iets als een beginnende verkoudheid (en Roger niest soms).
Mails beantwoord, gelezen en gekeken naar enkele video's... en deze avond naar "De afspraak" (niet op tv, we hebben immers geen televisie, maar op mijn pc-scherm, via VRT-nu).
Vrij interessant (en, vriendin Denise, ik vraag me ook af wat er morgen zal beslist worden over de toegelaten afstand bij het fietsen) maar ik stelde me toch een heel serieuze vraag bij die uitzending.
Namelijk, toen men het had over het probleem van ouders die nu thuis zitten met hun kinderen! In normale omstandigheden maken ze toch hetzelfde mee tijdens de vakanties? Tenzij ze de kinderen naar de grootouders of vakantiekampen sturen natuurlijk! En vroeger waren "moeders aan de haard", die nu geen pensioen krijgen, toch bijna constant geconfronteerd met de aanwezigheid van de kinderen?
Ikzelf ben, tussen kort voor de geboorte van dochterlief en het tijdstip waarop Zeger naar het eerste leerjaar ging, thuisgebleven om voor de kinderen en het huishouden te zorgen. Die tweede bezigheid was echt tegen mijn zin maar, vermits ik niet buitenhuis ging werken, verdiende ik het geld niet om iemand anders te betalen voor die karwei.
De opvoeding van de kinderen, daar heb ik daarentegen heel graag voor gezorgd, al heeft dat soms de nodige stress met zich meegebracht en was het vaak heel vermoeiend!
En tijdens de schoolvakanties probeerde ik even veel tijd te maken voor die kindjes als voordat ze naar school gingen!
O ja, Hendrik, dat ik er niet constant was voor jou tussen je drie maand en anderhalf jaar, kwam niet omdat ik toen nog niet had besloten eerst voor mijn kinderen te zorgen... maar omdat een school vlakbij ons had aangedrongen opdat ik bij hen Franse les zou komen geven. En ik moeite heb met "nee" zeggen!
Maar ik gaf toen maar halftime les en op de uren dat ik niet thuis was, werd je opgevangen door Nany, "tante Betsy" (de schoonzus van "tante Jose ) of jouw oma (de mama van Roger).
Hendrik belde voor een babbeltje en om even mijn pc van op afstand over te nemen... teneinde er een heel persoonlijk cadeautje op te laden.
Nany belde deze avond nadat ze niets van mij had gehoord vandaag (ik had drie keer tevergeefs naar haar gebeld). Ze hadden een verrassingsoptreden gekregen van een plaatselijke muziekband. Die speelde en zong liedjes op de parking van het rusthuis en de bewoners konden vanuit ramen daarvan genieten. Nany was weer heel enthousiast, ook over haar "wandelingen" in de gangen van het rusthuis en haar ontmoeting met buren.
Wiemla belde deze avond, na het eten. Ze klonk minder angstig, hoewel ze zich nog steeds zorgen maakt over "onze" kinderen (Hendrik en Debby) die in hun buurt geen park hebben waar ze even kunnen wandelen.
Ze gaf ook af op kennissen van haar die nog steeds familiefeestjes organiseren waar jonge kinderen, ouders en grootouders samenkomen. Tja, sommige "bevolkingsgroepen" begrijpen nog steeds niet wat er gaande is, maar eerlijk gezegd, ik had dat niet verwacht van de bevolkingsgroep waar Wiemla het over had.
Opvallend is wel dat onze streek, en dan zeker Sint-Truiden zo fel getroffen wordt door "het virus". Kan het iets te maken hebben met het asielcentrum waarvan de bewoners nog steeds de hele dag op stap mogen?
Ik begrijp mensen die sociaal contact belangrijker vinden dan al die maatregelen (in feite is Nany ook zo iemand - hoewel... ze geeft nu toe dat het goed is dat haar rusthuis al zo vroeg bepaalde maatregelen nam) maar ze brengen wel andere mensen in gevaar!
Buiten al die telefoontjes was het een rustige dag. Ik herhaal dat ik tijdens het telefoneren meestal rondloop: waarschijnlijk heb ik voldoende beweging gekregen. Of dat ook voor Roger geldt, weet ik niet, want geen wandeling vandaag. Na die felle wind van de laatste dagen voel ik iets als een beginnende verkoudheid (en Roger niest soms).
Mails beantwoord, gelezen en gekeken naar enkele video's... en deze avond naar "De afspraak" (niet op tv, we hebben immers geen televisie, maar op mijn pc-scherm, via VRT-nu).
Vrij interessant (en, vriendin Denise, ik vraag me ook af wat er morgen zal beslist worden over de toegelaten afstand bij het fietsen) maar ik stelde me toch een heel serieuze vraag bij die uitzending.
Namelijk, toen men het had over het probleem van ouders die nu thuis zitten met hun kinderen! In normale omstandigheden maken ze toch hetzelfde mee tijdens de vakanties? Tenzij ze de kinderen naar de grootouders of vakantiekampen sturen natuurlijk! En vroeger waren "moeders aan de haard", die nu geen pensioen krijgen, toch bijna constant geconfronteerd met de aanwezigheid van de kinderen?
Ikzelf ben, tussen kort voor de geboorte van dochterlief en het tijdstip waarop Zeger naar het eerste leerjaar ging, thuisgebleven om voor de kinderen en het huishouden te zorgen. Die tweede bezigheid was echt tegen mijn zin maar, vermits ik niet buitenhuis ging werken, verdiende ik het geld niet om iemand anders te betalen voor die karwei.
De opvoeding van de kinderen, daar heb ik daarentegen heel graag voor gezorgd, al heeft dat soms de nodige stress met zich meegebracht en was het vaak heel vermoeiend!
En tijdens de schoolvakanties probeerde ik even veel tijd te maken voor die kindjes als voordat ze naar school gingen!
O ja, Hendrik, dat ik er niet constant was voor jou tussen je drie maand en anderhalf jaar, kwam niet omdat ik toen nog niet had besloten eerst voor mijn kinderen te zorgen... maar omdat een school vlakbij ons had aangedrongen opdat ik bij hen Franse les zou komen geven. En ik moeite heb met "nee" zeggen!
Maar ik gaf toen maar halftime les en op de uren dat ik niet thuis was, werd je opgevangen door Nany, "tante Betsy" (de schoonzus van "tante Jose ) of jouw oma (de mama van Roger).
woensdag 25 maart 2020
Jammer van die koude wind!
Een telefoontje van Hendrik, een telefoontje naar Nany (die niet meer klaagt sinds ze weer mag gaan praten met haar buren) en enkele mails: dat was het op gebied van sociaal contact vandaag.
Ik kreeg dus veel tijd voor lectuur en om vroegere dagboeken over te typen.
We wilden ook onze dagelijkse wandeling rond het dorp maken maar het werd een heel korte uitstap: weer stond er een hele koude wind!!
Jammer, want de zon schijnt krachtig, in de tuin horen en zien we geregeld een specht, de pruimelaars beginnen te bloesemen en ik hoor bijen zoemen.
En, terwijl ik deze avond afwaste, keek ik uit op een mooie zonsondergang:
Morgen krijgen we weer zulke koude wind, hoorde ik!
Ik kreeg dus veel tijd voor lectuur en om vroegere dagboeken over te typen.
We wilden ook onze dagelijkse wandeling rond het dorp maken maar het werd een heel korte uitstap: weer stond er een hele koude wind!!
Jammer, want de zon schijnt krachtig, in de tuin horen en zien we geregeld een specht, de pruimelaars beginnen te bloesemen en ik hoor bijen zoemen.
En, terwijl ik deze avond afwaste, keek ik uit op een mooie zonsondergang:
 |
| Eigen foto |
dinsdag 24 maart 2020
Nany
We maakten ons klaar voor een wandeling (gewoon rond het dorp) en Roger zei: 'Je hebt nog niet naar jouw moeder gebeld!'
'Nee,' antwoordde ik, 'ik wacht tot ze minstens een berichtje stuurt, want ik weet dat ze straks wat te vertellen zal hebben.'
We waren pas weg of ik kreeg dat bericht.
Zodra we weer thuis waren, belde ik haar op.
Mijn vriendin en vroegere klasgenote Denise had me immers verteld dat ze aan de balie van het rusthuis (ja, ik weet het, tegenwoordig heet dat een woonzorgcentrum) een pakje voor Nany zou afgeven, met fruit en chocola.
Dat pakje had mijn moeder pas aangekregen en dat had haar zo veel plezier gedaan!
'Nee,' antwoordde ik, 'ik wacht tot ze minstens een berichtje stuurt, want ik weet dat ze straks wat te vertellen zal hebben.'
We waren pas weg of ik kreeg dat bericht.
Zodra we weer thuis waren, belde ik haar op.
Mijn vriendin en vroegere klasgenote Denise had me immers verteld dat ze aan de balie van het rusthuis (ja, ik weet het, tegenwoordig heet dat een woonzorgcentrum) een pakje voor Nany zou afgeven, met fruit en chocola.
Dat pakje had mijn moeder pas aangekregen en dat had haar zo veel plezier gedaan!
maandag 23 maart 2020
Typisch Roger
Ik heb zopas "Hair" uitgekeken en echt, ik vond het prachtig en triestig!
Dat zei ik dan ook tegen Roger en hij antwoordde: 'Goed voor jou maar daarom hoef ikzelf die film nog niet prachtig te vinden, hé?'
Dat antwoord is typisch voor hem!
Hij heeft die film wel nog nooit bekeken, laat staan de musical die eraan vooraf ging. Hij kent alleen de muziek maar houdt er niet van.
Ik wel: al sinds de jaren 70 van vorige eeuw fascineerde die me!
Dat zei ik dan ook tegen Roger en hij antwoordde: 'Goed voor jou maar daarom hoef ikzelf die film nog niet prachtig te vinden, hé?'
Dat antwoord is typisch voor hem!
Hij heeft die film wel nog nooit bekeken, laat staan de musical die eraan vooraf ging. Hij kent alleen de muziek maar houdt er niet van.
Ik wel: al sinds de jaren 70 van vorige eeuw fascineerde die me!
Een drukke maandag
Nee, niet omwille van allerlei verplichtingen, gewoon omdat de dag zo vol zat dat ik niet alles kon doen wat ik wilde.
Na enkele huishoudtaakjes (nee, weer niet gestreken) belde ik met Nany. Ze begint zich duidelijk te vervelen, krijgt wel veel telefoontjes van mensen die met haar keuvelen en vertelt me over dat babbelen, maar heel veel valt daar blijkbaar niet over te zeggen, dus heel lang duurde ons gesprek niet.
Daarna (en nadat ik enkele mails en berichtjes had beantwoord) maakten we een wandeling rond het dorp. Weer hebben we niemand ontmoet. We zijn niet de velden in getrokken, want er stond nog een vrij koude wind. Mijn voet, die deze ochtend minder pijn deed, was weer pijnlijk na de wandeling... maar ik had dan ook weer op kasseien gelopen (en daar kan vooral mijn rechter doorgezakte voet blijkbaar niet tegen). Roger herhaalt dat ik schoenen met dikkere zolen moet aantrekken... misschien heeft hij gelijk.
Na nog wat lectuur warmde ik de rest van de soep van gisteren op. Daarna begon ik alu gobi klaar te maken. Alu gobi betekent aardappelen en bloemkool.
We eten over het algemeen geen aardappelen meer maar vorige woensdag, tijdens de boodschappen, wilde ik er wel enkele kopen om dit gerecht te kunnen bereiden. Helaas, we vonden er nergens meer: de hamsteraars hadden immers alles opgekocht. Toen bedacht ik dat ik misschien zoete aardappelen kon gebruiken (daarom voegde ik gisteren aan mijn gerecht al zoete aardappelen toe: ik gebruikte ongeveer dezelfde kruiden als vandaag en wilde zien of die zoete patat ook zou passen in alu gobi).
Gisteren was het resultaat echt lekker, vandaag minder: ik denk dat ik toch een voorraadje aardappelen zal moeten inslaan.
Dat recept voor bloemkool en aardappelen heb ik niet zelf verzonnen (al heb ik er wel gehaktballetjes aan toegevoegd) en dus keek ik even in mijn Indiaas receptenboekje naar de verhouding tussen de ingrediënten.
En... in onze kast met kookboeken zag ik een kookboekje staan waarvan ik niet wist dat ik het had:
Ik weet echt niet waar ik het gehaald heb of van wie ik het gekregen heb, maar het is een boeiend boekje, vol verhalen en leuke weetjes over de Franse keuken. Terwijl ons hoofdgerecht sudderde, heb ik er de hele tijd zitten in lezen!
Na de afwas, het opruimen van de keuken, een uurtje lectuur op papier (uiteraard met op mijn tong smeltende bittere chocola) en weer even vroegere dagboeken overtypen, stelde Roger voor samen te kijken naar een aflevering van "Father Brown". Boeiend en ontspannend!
En nu... ga ik in mijn eentje verder kijken naar de film "Hair". In mijn eentje omdat dat echt niets voor Roger is, en "verder kijken" omdat ik vandaag, in plaats van te strijken, al met veel plezier én afschuw naar een deel had gekeken (in mijn eentje dus).
Na enkele huishoudtaakjes (nee, weer niet gestreken) belde ik met Nany. Ze begint zich duidelijk te vervelen, krijgt wel veel telefoontjes van mensen die met haar keuvelen en vertelt me over dat babbelen, maar heel veel valt daar blijkbaar niet over te zeggen, dus heel lang duurde ons gesprek niet.
Daarna (en nadat ik enkele mails en berichtjes had beantwoord) maakten we een wandeling rond het dorp. Weer hebben we niemand ontmoet. We zijn niet de velden in getrokken, want er stond nog een vrij koude wind. Mijn voet, die deze ochtend minder pijn deed, was weer pijnlijk na de wandeling... maar ik had dan ook weer op kasseien gelopen (en daar kan vooral mijn rechter doorgezakte voet blijkbaar niet tegen). Roger herhaalt dat ik schoenen met dikkere zolen moet aantrekken... misschien heeft hij gelijk.
Na nog wat lectuur warmde ik de rest van de soep van gisteren op. Daarna begon ik alu gobi klaar te maken. Alu gobi betekent aardappelen en bloemkool.
We eten over het algemeen geen aardappelen meer maar vorige woensdag, tijdens de boodschappen, wilde ik er wel enkele kopen om dit gerecht te kunnen bereiden. Helaas, we vonden er nergens meer: de hamsteraars hadden immers alles opgekocht. Toen bedacht ik dat ik misschien zoete aardappelen kon gebruiken (daarom voegde ik gisteren aan mijn gerecht al zoete aardappelen toe: ik gebruikte ongeveer dezelfde kruiden als vandaag en wilde zien of die zoete patat ook zou passen in alu gobi).
Gisteren was het resultaat echt lekker, vandaag minder: ik denk dat ik toch een voorraadje aardappelen zal moeten inslaan.
Dat recept voor bloemkool en aardappelen heb ik niet zelf verzonnen (al heb ik er wel gehaktballetjes aan toegevoegd) en dus keek ik even in mijn Indiaas receptenboekje naar de verhouding tussen de ingrediënten.
En... in onze kast met kookboeken zag ik een kookboekje staan waarvan ik niet wist dat ik het had:
Ik weet echt niet waar ik het gehaald heb of van wie ik het gekregen heb, maar het is een boeiend boekje, vol verhalen en leuke weetjes over de Franse keuken. Terwijl ons hoofdgerecht sudderde, heb ik er de hele tijd zitten in lezen!
Na de afwas, het opruimen van de keuken, een uurtje lectuur op papier (uiteraard met op mijn tong smeltende bittere chocola) en weer even vroegere dagboeken overtypen, stelde Roger voor samen te kijken naar een aflevering van "Father Brown". Boeiend en ontspannend!
En nu... ga ik in mijn eentje verder kijken naar de film "Hair". In mijn eentje omdat dat echt niets voor Roger is, en "verder kijken" omdat ik vandaag, in plaats van te strijken, al met veel plezier én afschuw naar een deel had gekeken (in mijn eentje dus).
zondag 22 maart 2020
Een zondag zonder verplichting
Het was nog kouder dan gisteren vandaag, ondanks een prachtige zon. Geen wandeling, besloten we: zo kon mijn voet een beetje rusten.
Roger bakte brood en ik belde naar Nany ondertussen. Ze leek mijn telefoontje te verwachten. Ze vertelde weer van wie ze allemaal een oproep had gekregen en wie ze nog zou spreken vandaag. Ook dat ze naar de mis had mogen gaan... en daar met een paar bewoners, die op een andere gang zitten, had gebabbeld.
'Zolang we elkaar niet aanraken, zal het wel geen kwaad kunnen,' zei ze.
En ik haar proberen uit te leggen dat die opgelegde afstand echt wel belang heeft (ik vraag me trouwens af waarom ze nu plotseling wel bij elkaar mochten komen in die kapel) maar dat leek ze niet te begrijpen. Telkens opnieuw herhaalde ze: 'Maar zo lang we elkaar niet aanraken!'
Tussen de soep en het bereiden van het hoofdgerecht belde ik naar dochterlief, waar de kindjes alle drie meteen samen begonnen te vertellen over hun bezigheden. Na een poosje gaven ze me een virtuele knuffel en kon ik enkele nieuwtjes uitwisselen met hun mama en papa. Dochterlief heeft mondmaskers gemaakt en gaat er ons een paar opsturen. We praatten ook over het geluk dat we beiden hebben: we kunnen zomaar de velden in lopen. Bij hen zou het wel wat drukker zijn dan hier (wij ontmoeten zo goed als niemand tijdens onze wandelingen).
En dan begon ik te koken. Zalmfilet gegaard in de oven vergezeld van een ter plaatse bedacht gerecht met paprika, ui, look, wortels en zoete aardappel gewokt in koolzaadolie, gekruid met peper, zout, kurkuma en curry, en afgewerkt met donkere sojasaus en droge sherry. Ik heb al een poosje geleden opgemerkt dat ik zoete aardappel wel lust als die fatsoenlijk gekruid is.
Ons hoofdgerecht was heerlijk: echt voor herhaling vatbaar!
Het werd dus een vrij rustige zondag en ik kan daar echt van genieten, van dagen zonder verplichting.
Het strijken heb ik weer uitgesteld: het is immers zondag!
Roger bakte brood en ik belde naar Nany ondertussen. Ze leek mijn telefoontje te verwachten. Ze vertelde weer van wie ze allemaal een oproep had gekregen en wie ze nog zou spreken vandaag. Ook dat ze naar de mis had mogen gaan... en daar met een paar bewoners, die op een andere gang zitten, had gebabbeld.
'Zolang we elkaar niet aanraken, zal het wel geen kwaad kunnen,' zei ze.
En ik haar proberen uit te leggen dat die opgelegde afstand echt wel belang heeft (ik vraag me trouwens af waarom ze nu plotseling wel bij elkaar mochten komen in die kapel) maar dat leek ze niet te begrijpen. Telkens opnieuw herhaalde ze: 'Maar zo lang we elkaar niet aanraken!'
Tussen de soep en het bereiden van het hoofdgerecht belde ik naar dochterlief, waar de kindjes alle drie meteen samen begonnen te vertellen over hun bezigheden. Na een poosje gaven ze me een virtuele knuffel en kon ik enkele nieuwtjes uitwisselen met hun mama en papa. Dochterlief heeft mondmaskers gemaakt en gaat er ons een paar opsturen. We praatten ook over het geluk dat we beiden hebben: we kunnen zomaar de velden in lopen. Bij hen zou het wel wat drukker zijn dan hier (wij ontmoeten zo goed als niemand tijdens onze wandelingen).
En dan begon ik te koken. Zalmfilet gegaard in de oven vergezeld van een ter plaatse bedacht gerecht met paprika, ui, look, wortels en zoete aardappel gewokt in koolzaadolie, gekruid met peper, zout, kurkuma en curry, en afgewerkt met donkere sojasaus en droge sherry. Ik heb al een poosje geleden opgemerkt dat ik zoete aardappel wel lust als die fatsoenlijk gekruid is.
Ons hoofdgerecht was heerlijk: echt voor herhaling vatbaar!
Het werd dus een vrij rustige zondag en ik kan daar echt van genieten, van dagen zonder verplichting.
Het strijken heb ik weer uitgesteld: het is immers zondag!
zaterdag 21 maart 2020
Lectuur en 5G
Inderdaad, ik blijf veel lezen in deze periode en deze avond laat was dat onder andere de nieuwsbrief van dokter Rueff.
Waar ik over het algemeen mee akkoord ga (hij zingt dan ook de lof van "niksen", woord dat hij blijkbaar heeft geleerd tijdens een verblijf in Nederland).
Maar... hij schrijft in die brief ook onder andere dit:
"Je vous invite à réfléchir sur le fait que l’épidémie de Covid-19 a émergé dans la ville chinoise de Wuhan[1] qui serait la première région au monde connectée en réseau 5G, dont la puissance est sans commune mesure avec ce que nous connaissons. Un article du Financial Times rappelle : « La Suisse, l’un des leaders mondiaux dans le déploiement de la technologie mobile 5G, a imposé un moratoire sur l’utilisation de son nouveau réseau en raison de problèmes de santé. Une lettre envoyée fin janvier par l’Agence Suisse pour l’Environnement aux gouvernements cantonaux du pays, a désormais mis en arrêt la construction de toutes les nouvelles antennes 5G ». Voilà qui donne à réfléchir…" .
Jean-Jacques Crèvecoeur (een van mijn goeroes, zoals Roger de mensen, die ik online volg, noemt) zei hetzelfde en voegde daar zelfs aan toe dat in de streek die het zwaarst door het coronavirus getroffen wordt in Italië ook al 5G werd ingevoerd. Wat dokter Rueff nog niet leek te weten.
Ik begin me dus serieus vragen te stellen over die 5G! Ik heb gelezen/gehoord dat die 5G ons immuunsysteem kan aantasten (vraag me niet om hier verder uitleg over te geven: zoals ik al zei, ik begrijp er niets van!).
Als iemand mij een duidelijke uitleg kan geven, heel graag! Ik bedoel wel een wetenschappelijke uitleg die kan begrepen worden door een niet-wetenschappelijke en niet een pseudo uitleg vanwege de overheid.
P.S. Vrienden, sorry voor het uitzicht van deze post (ik heb er pas naar gekeken online): ik weet ook niet waarom alles er anders uitziet zodra ik iets kopieer. Ik moet blijkbaar nog veel leren!
Waar ik over het algemeen mee akkoord ga (hij zingt dan ook de lof van "niksen", woord dat hij blijkbaar heeft geleerd tijdens een verblijf in Nederland).
Maar... hij schrijft in die brief ook onder andere dit:
"Je vous invite à réfléchir sur le fait que l’épidémie de Covid-19 a émergé dans la ville chinoise de Wuhan[1] qui serait la première région au monde connectée en réseau 5G, dont la puissance est sans commune mesure avec ce que nous connaissons. Un article du Financial Times rappelle : « La Suisse, l’un des leaders mondiaux dans le déploiement de la technologie mobile 5G, a imposé un moratoire sur l’utilisation de son nouveau réseau en raison de problèmes de santé. Une lettre envoyée fin janvier par l’Agence Suisse pour l’Environnement aux gouvernements cantonaux du pays, a désormais mis en arrêt la construction de toutes les nouvelles antennes 5G ». Voilà qui donne à réfléchir…" .
Jean-Jacques Crèvecoeur (een van mijn goeroes, zoals Roger de mensen, die ik online volg, noemt) zei hetzelfde en voegde daar zelfs aan toe dat in de streek die het zwaarst door het coronavirus getroffen wordt in Italië ook al 5G werd ingevoerd. Wat dokter Rueff nog niet leek te weten.
Ik begin me dus serieus vragen te stellen over die 5G! Ik heb gelezen/gehoord dat die 5G ons immuunsysteem kan aantasten (vraag me niet om hier verder uitleg over te geven: zoals ik al zei, ik begrijp er niets van!).
Als iemand mij een duidelijke uitleg kan geven, heel graag! Ik bedoel wel een wetenschappelijke uitleg die kan begrepen worden door een niet-wetenschappelijke en niet een pseudo uitleg vanwege de overheid.
P.S. Vrienden, sorry voor het uitzicht van deze post (ik heb er pas naar gekeken online): ik weet ook niet waarom alles er anders uitziet zodra ik iets kopieer. Ik moet blijkbaar nog veel leren!
Niksen
We wandelden vandaag opnieuw de velden in, maakten dezelfde lus als onlangs, maar in omgekeerde richting. Ik vind die wandeling van net geen uur heel aangenaam en Roger klaagt nog niet over "altijd hetzelfde". Die wandeling maakten we, toen we hier pas woonden, ook elke dag! Het is tijdens een van die wandelingen dat in de zomer van 1994 Spinner naar ons kwam toegelopen vanuit een maïsveld.
Vandaag stond er echter een ijskoude noordoostenwind en heb ik mijn voet bezeerd (ik vermoed gewoon op de kasseien voor ons huis) en dat maakte het minder aangenaam.
Twee keer Nany aan telefoon gehad. Hendrik had haar gebeld en dat maakte haar weer zo blij. Ze vertelde me wie nog allemaal met haar had getelefoneerd en het is duidelijk dat "keuvelen via de telefoon" tegenwoordig haar favoriete bezigheid is. Ik had haar voorgesteld haar herinneringen op te schrijven (eigenlijk heeft ze vrij veel te vertellen) maar dat vond ze maar niets.
Ikzelf geniet deze dagen het meeste van "niksen" (en dagdromen) maar dat begrijpen weinig mensen. Zelfs tijdens onze wandeling ben ik meestal aan het dagdromen.
Uiteraard typ ik ook verder vroegere dagboeken over en lees ik nog steeds veel.
Ons avondmaal bestond uit kliekjes: een restje soep, een restje osso bucco en een restje zuurkool. Daar had ik dus ook geen werk aan.
Strijken daarentegen schuif ik al drie dagen voor mij uit, er van uitgaande dat we nog voldoende propere kleren hebben om aan te trekken (nu, ik strijk bijna niets en nooit langer dan één uur per maand).
Vandaag stond er echter een ijskoude noordoostenwind en heb ik mijn voet bezeerd (ik vermoed gewoon op de kasseien voor ons huis) en dat maakte het minder aangenaam.
Twee keer Nany aan telefoon gehad. Hendrik had haar gebeld en dat maakte haar weer zo blij. Ze vertelde me wie nog allemaal met haar had getelefoneerd en het is duidelijk dat "keuvelen via de telefoon" tegenwoordig haar favoriete bezigheid is. Ik had haar voorgesteld haar herinneringen op te schrijven (eigenlijk heeft ze vrij veel te vertellen) maar dat vond ze maar niets.
Ikzelf geniet deze dagen het meeste van "niksen" (en dagdromen) maar dat begrijpen weinig mensen. Zelfs tijdens onze wandeling ben ik meestal aan het dagdromen.
Uiteraard typ ik ook verder vroegere dagboeken over en lees ik nog steeds veel.
Ons avondmaal bestond uit kliekjes: een restje soep, een restje osso bucco en een restje zuurkool. Daar had ik dus ook geen werk aan.
Strijken daarentegen schuif ik al drie dagen voor mij uit, er van uitgaande dat we nog voldoende propere kleren hebben om aan te trekken (nu, ik strijk bijna niets en nooit langer dan één uur per maand).
vrijdag 20 maart 2020
Telefoneren
Weer naar Nany gebeld vandaag. Het gaat: ze mag toch nog praten met haar buren (naar het schijnt laat iedereen zijn deur open en is het enkel voor de maaltijden dat ze verplicht op hun kamer blijven; ze mogen wel niet iemand anders bezoeken op zijn of haar kamer: het is duidelijk dat de maatregelen er voor zorgen dat ze voldoende afstand tussen elkaar houden) en ze krijgt heel veel telefoontjes (zelfs dochterlief had gebeld en dat had haar zo blij gemaakt). Een half uur aan telefoon gehangen.
Kort daarna een telefoongesprek met Hendrik. Hij en Debby gaan enkel naar buiten om boodschappen te doen. En ze hebben geen tuin, enkel een "koertje". Ik vrees dus dat ze te veel binnen zullen zitten (hetzelfde vrees ik een beetje voor Zeger). Debby werkt thuis en Hendrik werkt in huis: kamers verder inrichten en zo.
Van dochterlief geen nieuws maar daar zal alles wel oké zijn, vermoed ik. Deze avond een telefoontje van Wiemla (moeder van Debby). Uiteraard over het virus. Ze klonk angstig, miste haar familie in Nederland en België en vreesde dat het Paasfeest bij Debby en Hendrik niet zal kunnen doorgaan. Daar ben ik zo goed als zeker van!
Tussen al dat telefoneren (en mailen) door verder schoongemaakt (met serieus veel hulp van Roger) en even gewandeld.
Gewoon in het dorp deze keer. We ontmoetten niemand: iedereen lijkt braafjes binnen te blijven.
En ik vraag me af wat het beste is. Roger moet bewegen (ik ook natuurlijk) maar inderdaad: als wandelen betekent veel mensen ontmoeten, is binnen blijven dan niet verstandiger?
Gelukkig lijkt dat dilemma zich hier voor ons nog niet te stellen! Wat ik wel vrees, is dat Roger na een paar weken wandelen in dezelfde buurt, het zal beu worden. Hij heeft meer afwisseling nodig dan ik.
Het was wel opvallend kouder dan gisteren.... en deze avond heeft het weer geregend.
Kort daarna een telefoongesprek met Hendrik. Hij en Debby gaan enkel naar buiten om boodschappen te doen. En ze hebben geen tuin, enkel een "koertje". Ik vrees dus dat ze te veel binnen zullen zitten (hetzelfde vrees ik een beetje voor Zeger). Debby werkt thuis en Hendrik werkt in huis: kamers verder inrichten en zo.
Van dochterlief geen nieuws maar daar zal alles wel oké zijn, vermoed ik. Deze avond een telefoontje van Wiemla (moeder van Debby). Uiteraard over het virus. Ze klonk angstig, miste haar familie in Nederland en België en vreesde dat het Paasfeest bij Debby en Hendrik niet zal kunnen doorgaan. Daar ben ik zo goed als zeker van!
Tussen al dat telefoneren (en mailen) door verder schoongemaakt (met serieus veel hulp van Roger) en even gewandeld.
Gewoon in het dorp deze keer. We ontmoetten niemand: iedereen lijkt braafjes binnen te blijven.
En ik vraag me af wat het beste is. Roger moet bewegen (ik ook natuurlijk) maar inderdaad: als wandelen betekent veel mensen ontmoeten, is binnen blijven dan niet verstandiger?
Gelukkig lijkt dat dilemma zich hier voor ons nog niet te stellen! Wat ik wel vrees, is dat Roger na een paar weken wandelen in dezelfde buurt, het zal beu worden. Hij heeft meer afwisseling nodig dan ik.
Het was wel opvallend kouder dan gisteren.... en deze avond heeft het weer geregend.
donderdag 19 maart 2020
Opsluiting
Nog steeds mooi weer vandaag. Na enkele huishoudtaken stelde Roger voor te gaan wandelen.
Alleen: mochten we nog met de auto ergens naartoe rijden gewoon voor een wandeling?
De ene site zei van wel, de andere van niet. We besloten het zekere voor het onzekere te nemen en gewoon de velden in te lopen.
Eigenlijk was ik daar blij om: we kochten dit huis immers omdat je van hieruit vrij meteen tussen de akkers en de plantages geraakt en jaren later wandelden we bijna nooit meer in en rond ons dorp.
Onderweg een heel oude straatgenote ontmoet en een beetje gepraat (op veilige afstand van elkaar, kinderen, maak je geen zorgen). Ze voelt zich eenzaam, haar laatste in leven zijnde zus ligt op sterven, haar kinderen, die geregeld afkomen of van zich laten horen, mag ze niet meer omhelzen, "en wij (ze bedoelde Roger, ik en zij) moeten zo ver van elkaar blijven!"
Tijdens de hele (overigens heel aangename) wandeling dacht ik aan al die eenzame mensen die ik ken. Van Zeger en vriendin Denise ben ik zeker dat ze zich weten bezig te houden. Maar van sommige anderen, van wie ik weet dat ze elke dag vrij veel mensen - onder andere op café - ontmoetten, vraag ik me af hoe ze nu hun dagen doorbrengen.
De meeste van onze eenzame vrienden of familieleden hebben een pc en internet. Van Paul B. bijvoorbeeld weet ik dat hij zijn dagen praktisch helemaal daarop doorbrengt. Anderen echter (zoals de oude vrouw die we ontmoetten, vriend Karel en sommige familieleden) missen nu elk menselijk contact tenzij je ze opbelt. Maar... noch Roger noch ik zijn helden in het telefoneren!
We waren pas terug thuis of ik kreeg een berichtje van mijn moeder: vanaf nu moeten ze in dat rusthuis op hun kamer blijven, zelfs om te eten. Op zich een heel goede maatregel... maar Nany kennende: hoe gaat zij daar weken aan een stuk kunnen mee leven? Ik zal uiteraard proberen nog wat vaker naar haar te telefoneren... maar dan nog!
Ik was net beginnen te koken toen Hendrik ons opbelde. Eigenlijk "zo maar" (ik zou echt moeten leren dat ook te doen, "zo maar" bellen naar sommige mensen!), om te horen hoe het met ons ging. Debby werkt thuis en hij wacht tot hij opgeroepen wordt door zijn school.
Hendrik en Debby zijn per definitie niet eenzaam... maar ze voelen zich opgesloten. Volgde dus een gesprek over waar zij dan wel kunnen gaan wandelen. En dat hangt dan weer af van het feit of je je al dan niet mag verplaatsen met de auto of met de bus om ergens te gaan wandelen.
We hebben deze avond, na onze kervelsoep, selder met balletjes volgens een recept van mijn marraine gegeten. De rest van de osso bucco van gisteren eten we morgen op.
O ja, tijdens onze wandeling zei ik tegen Roger dat ik vermoedde dat een virus gewoon in de lucht kan hangen. Hij dacht van niet maar deze avond vond hij ergens op Google dat het inderdaad zo is.
Alleen: mochten we nog met de auto ergens naartoe rijden gewoon voor een wandeling?
De ene site zei van wel, de andere van niet. We besloten het zekere voor het onzekere te nemen en gewoon de velden in te lopen.
Eigenlijk was ik daar blij om: we kochten dit huis immers omdat je van hieruit vrij meteen tussen de akkers en de plantages geraakt en jaren later wandelden we bijna nooit meer in en rond ons dorp.
Onderweg een heel oude straatgenote ontmoet en een beetje gepraat (op veilige afstand van elkaar, kinderen, maak je geen zorgen). Ze voelt zich eenzaam, haar laatste in leven zijnde zus ligt op sterven, haar kinderen, die geregeld afkomen of van zich laten horen, mag ze niet meer omhelzen, "en wij (ze bedoelde Roger, ik en zij) moeten zo ver van elkaar blijven!"
Tijdens de hele (overigens heel aangename) wandeling dacht ik aan al die eenzame mensen die ik ken. Van Zeger en vriendin Denise ben ik zeker dat ze zich weten bezig te houden. Maar van sommige anderen, van wie ik weet dat ze elke dag vrij veel mensen - onder andere op café - ontmoetten, vraag ik me af hoe ze nu hun dagen doorbrengen.
De meeste van onze eenzame vrienden of familieleden hebben een pc en internet. Van Paul B. bijvoorbeeld weet ik dat hij zijn dagen praktisch helemaal daarop doorbrengt. Anderen echter (zoals de oude vrouw die we ontmoetten, vriend Karel en sommige familieleden) missen nu elk menselijk contact tenzij je ze opbelt. Maar... noch Roger noch ik zijn helden in het telefoneren!
We waren pas terug thuis of ik kreeg een berichtje van mijn moeder: vanaf nu moeten ze in dat rusthuis op hun kamer blijven, zelfs om te eten. Op zich een heel goede maatregel... maar Nany kennende: hoe gaat zij daar weken aan een stuk kunnen mee leven? Ik zal uiteraard proberen nog wat vaker naar haar te telefoneren... maar dan nog!
Ik was net beginnen te koken toen Hendrik ons opbelde. Eigenlijk "zo maar" (ik zou echt moeten leren dat ook te doen, "zo maar" bellen naar sommige mensen!), om te horen hoe het met ons ging. Debby werkt thuis en hij wacht tot hij opgeroepen wordt door zijn school.
Hendrik en Debby zijn per definitie niet eenzaam... maar ze voelen zich opgesloten. Volgde dus een gesprek over waar zij dan wel kunnen gaan wandelen. En dat hangt dan weer af van het feit of je je al dan niet mag verplaatsen met de auto of met de bus om ergens te gaan wandelen.
We hebben deze avond, na onze kervelsoep, selder met balletjes volgens een recept van mijn marraine gegeten. De rest van de osso bucco van gisteren eten we morgen op.
O ja, tijdens onze wandeling zei ik tegen Roger dat ik vermoedde dat een virus gewoon in de lucht kan hangen. Hij dacht van niet maar deze avond vond hij ergens op Google dat het inderdaad zo is.
woensdag 18 maart 2020
Bewogen dag
Kort voor de middag deden we eindelijk onze wekelijkse boodschappen. De nieuwe maatregelen waren al van kracht: vrij weinig volk dus... maar de winkels leken wel leeggeplunderd!
Maar kom, ik vond wat ik voor mijn weekmenu nodig heb (en waarschijnlijk voor langer, want we hebben dikwijls kliekjes).
Terug thuis zette ik een wasmachine aan de gang en daarna wilde ik mijn klantenlijst indienen. Weer kreeg ik de vermelding dat er een technische fout was opgetreden toen ik mijn excelformulier oplaadde. Ik voelde me wanhopig.
Net op dat moment werd er op de ruit geklopt. De aannemer met werkman D. Ze kwamen gazon inzaaien op de plek van de vroegere varkensstallen.
Na het werk dronken ze een kopje koffie maar ze kwamen niet binnen (het was dan ook zalig weer) en we bleven op een veilige afstand van elkaar. De aannemer vond dat ik zorgelijk keek. Ik legde uit dat ik mijn klantenlijst niet ingediend kreeg. 'Dat betekent wel 3000 euro boete,' vertelde hij me. Ik ging me nog meer zorgen maken!
Toen ze vertrokken, zette ik onze osso bucco op het vuur, hing de was te drogen en daarna kreeg ik een idee. Ik zou proberen die aangifte "via de schermen" te doen, dus zonder een bestand op te laden. Ik moest een beetje zoeken voor ik vond hoe dat in zijn werk ging (vroeger moest het altijd zo maar nu had ik van in het begin de opdracht gekregen dat formulier te downloaden, in te vullen en weer op te laden). Uiteindelijk vond ik hoe het moest (ik heb weer heel veel tijd verloren op die website van de overheid!) en... op die manier ging het vanzelf! Deze keer werd het vak, dat ik de eerste keer was vergeten in te vullen, zelfs automatisch ingevuld!
Opgelucht stelde ik Roger voor onze etensbereiding even te onderbreken voor een wandeling... en op dat ogenblik kwam er een job aan: 5 A4-bladzijden tegen morgen.
Ik nam de job aan maar we maakten toch eerst nog een wandeling van een dik halfuur rond het dorp.
Terwijl de osso bucco verder sudderde en na het avondeten heb ik dan (heel graag) zitten vertalen tot ongeveer een uur geleden...en vlak daarna kreeg ik een telefoontje van straatgenote V.
Ze vertelde me onder andere dat de foto die onlangs werd gemaakt tijdens de vergadering van de werkgroep WO I-II vorige vrijdag in Het Belang van Limburg stond (ik wist het niet). En we praatten wat over de huidige toestanden. Ze ziet haar kleinkinderen niet meer en dat vindt ze zo erg! Wat ik uiteraard heel goed begrijp!
En ik vrees dat het voor lange tijd is!
Maar kom, ik vond wat ik voor mijn weekmenu nodig heb (en waarschijnlijk voor langer, want we hebben dikwijls kliekjes).
Terug thuis zette ik een wasmachine aan de gang en daarna wilde ik mijn klantenlijst indienen. Weer kreeg ik de vermelding dat er een technische fout was opgetreden toen ik mijn excelformulier oplaadde. Ik voelde me wanhopig.
Net op dat moment werd er op de ruit geklopt. De aannemer met werkman D. Ze kwamen gazon inzaaien op de plek van de vroegere varkensstallen.
Na het werk dronken ze een kopje koffie maar ze kwamen niet binnen (het was dan ook zalig weer) en we bleven op een veilige afstand van elkaar. De aannemer vond dat ik zorgelijk keek. Ik legde uit dat ik mijn klantenlijst niet ingediend kreeg. 'Dat betekent wel 3000 euro boete,' vertelde hij me. Ik ging me nog meer zorgen maken!
Toen ze vertrokken, zette ik onze osso bucco op het vuur, hing de was te drogen en daarna kreeg ik een idee. Ik zou proberen die aangifte "via de schermen" te doen, dus zonder een bestand op te laden. Ik moest een beetje zoeken voor ik vond hoe dat in zijn werk ging (vroeger moest het altijd zo maar nu had ik van in het begin de opdracht gekregen dat formulier te downloaden, in te vullen en weer op te laden). Uiteindelijk vond ik hoe het moest (ik heb weer heel veel tijd verloren op die website van de overheid!) en... op die manier ging het vanzelf! Deze keer werd het vak, dat ik de eerste keer was vergeten in te vullen, zelfs automatisch ingevuld!
Opgelucht stelde ik Roger voor onze etensbereiding even te onderbreken voor een wandeling... en op dat ogenblik kwam er een job aan: 5 A4-bladzijden tegen morgen.
Ik nam de job aan maar we maakten toch eerst nog een wandeling van een dik halfuur rond het dorp.
Terwijl de osso bucco verder sudderde en na het avondeten heb ik dan (heel graag) zitten vertalen tot ongeveer een uur geleden...en vlak daarna kreeg ik een telefoontje van straatgenote V.
Ze vertelde me onder andere dat de foto die onlangs werd gemaakt tijdens de vergadering van de werkgroep WO I-II vorige vrijdag in Het Belang van Limburg stond (ik wist het niet). En we praatten wat over de huidige toestanden. Ze ziet haar kleinkinderen niet meer en dat vindt ze zo erg! Wat ik uiteraard heel goed begrijp!
En ik vrees dat het voor lange tijd is!
dinsdag 17 maart 2020
Te drukke winkels
We wilden vandaag onze wekelijkse uitgebreide boodschappen doen. Normaal gezien is het rustig na de middag op dinsdag... maar vandaag was het een overrompeling in alle winkels.
Dus reden wij terug naar huis. Onnodig risico's te nemen door ons te mengen tussen al dat volk. Daarna besloten we wel even te gaan kijken of er veel volk was in de plaatselijke AD-Delhaize en daar viel het mee.
We kochten er het noodzakelijke om een paar dagen verder te kunnen... en ik vond er runderschenkel. Gisteren had ik er selder gekocht om osso bucco klaar te maken, maar had er geen runderschenkel gevonden. Dus bereidde ik gisteren maar een varkensgebraad waarvan we deze avond de andere helft opaten.
Maar morgen wordt het dus osso bucco - een van de favoriete gerechten van heel ons gezin - volgens een recept van Dirk zaliger... nadat we eindelijk (hoop ik toch) de rest van de boodschappen zullen gedaan hebben.
Vermits er vanaf morgen slechts een beperkt aantal mensen tegelijk de winkels binnen mag, zal dat wel lukken, vermoed ik.
Ik heb nog met Nany gebeld vandaag. Ze klaagde weer. Ik weet dat ze bezoek mist, zich opgesloten voelt. Hoe vaak heeft ze al gezegd: 'Als ik nog thuis woonde, zou ik tenminste in het park kunnen gaan wandelen!'
Ook naar dochterlief gebeld. Ik ben echt geen telefoonfanaat, maar ik wilde wel nog eens de kindjes horen. Heel leuk... maar een volgende keer moet ik mijn tijdstip beter kiezen: ze zaten nog aan tafel.
Uiteraard zei onze dochter dat ons telefoontje welkom was maar toch, dat vind ik het probleem bij telefoneren, chatten enzoverder: je riskeert altijd iemand lastig te vallen!
Tussen de soep en het varkensgebraad (met champignons en look deze keer; gisteren aten we er boterbonen bij), maakten Roger en ik een wandeling in en rond ons dorp. Het was immers zalig lenteweer... en het is een mooi dorp! De eerste paardenbloemen zijn er al!
O ja, ik heb al een antwoord gekregen van de btw-dienst: ik was vergeten een vakje in te vullen in het excel-formulier dat ik moet uploaden, namelijk mijn totale omzet. Ik geef toe dat ik dat vergeten was... maar zou dat op zulk rekenblad niet "automatisch" moeten worden ingevuld (mits op voorhand de nodige formule in dat vakje te schrijven natuurlijk)?
Dat betekent voor morgen ook opnieuw naar die site van de overheid gaan.
Dus reden wij terug naar huis. Onnodig risico's te nemen door ons te mengen tussen al dat volk. Daarna besloten we wel even te gaan kijken of er veel volk was in de plaatselijke AD-Delhaize en daar viel het mee.
We kochten er het noodzakelijke om een paar dagen verder te kunnen... en ik vond er runderschenkel. Gisteren had ik er selder gekocht om osso bucco klaar te maken, maar had er geen runderschenkel gevonden. Dus bereidde ik gisteren maar een varkensgebraad waarvan we deze avond de andere helft opaten.
Maar morgen wordt het dus osso bucco - een van de favoriete gerechten van heel ons gezin - volgens een recept van Dirk zaliger... nadat we eindelijk (hoop ik toch) de rest van de boodschappen zullen gedaan hebben.
Vermits er vanaf morgen slechts een beperkt aantal mensen tegelijk de winkels binnen mag, zal dat wel lukken, vermoed ik.
Ik heb nog met Nany gebeld vandaag. Ze klaagde weer. Ik weet dat ze bezoek mist, zich opgesloten voelt. Hoe vaak heeft ze al gezegd: 'Als ik nog thuis woonde, zou ik tenminste in het park kunnen gaan wandelen!'
Ook naar dochterlief gebeld. Ik ben echt geen telefoonfanaat, maar ik wilde wel nog eens de kindjes horen. Heel leuk... maar een volgende keer moet ik mijn tijdstip beter kiezen: ze zaten nog aan tafel.
Uiteraard zei onze dochter dat ons telefoontje welkom was maar toch, dat vind ik het probleem bij telefoneren, chatten enzoverder: je riskeert altijd iemand lastig te vallen!
Tussen de soep en het varkensgebraad (met champignons en look deze keer; gisteren aten we er boterbonen bij), maakten Roger en ik een wandeling in en rond ons dorp. Het was immers zalig lenteweer... en het is een mooi dorp! De eerste paardenbloemen zijn er al!
O ja, ik heb al een antwoord gekregen van de btw-dienst: ik was vergeten een vakje in te vullen in het excel-formulier dat ik moet uploaden, namelijk mijn totale omzet. Ik geef toe dat ik dat vergeten was... maar zou dat op zulk rekenblad niet "automatisch" moeten worden ingevuld (mits op voorhand de nodige formule in dat vakje te schrijven natuurlijk)?
Dat betekent voor morgen ook opnieuw naar die site van de overheid gaan.
maandag 16 maart 2020
Een vrij snel verdwenen lentegevoel
Ik wilde vandaag vlees en selder kopen in de AD-Delhaize van Heers. Roger stelde voor daar te voet naar toe te lopen en dat werd een heel aangename lentewandeling, langs de achterkant van het park van het kasteel van Heers. Precies een half uur lopen.
In Heers zelf ontmoetten we vrij veel groepjes keuvelende mensen. Ik vermoed dat dit niet de bedoeling is van al de anti-virusmaatregelen?
Uiteraard had ik wegwerp handschoenen bij. Niet te veel volk in de winkel en op het eerste gezicht geen lege rekken.
We kwamen terug langs de steenweg en daar deden we precies 23 minuten over.
Later, thuis, wilde ik nog eens proberen die klantenlijst in te dienen. Deze keer ging ik eerst via Internet Explorer maar weer geraakte ik niet op de website van de overheid. Dan maar opnieuw geprobeerd via Chrome. Nu kwam ik meteen op de website terecht, kon ik vrij gemakkelijk mijn lijst uploaden... maar dan kreeg ik het bericht dat er zich een technische fout had voorgedaan. Ik moest naar een medewerker mailen met als bijlage een schermafbeelding (dat had ik nog nooit gedaan: ik belde dus naar Hendrik voor uitleg) en het nummer van de foutmelding vermelden. Ik was wel verplicht het nummer van de foutmelding op een blaadje papier te noteren (geen mogelijkheid om het te kopiëren in mijn mail) en ook het e-mailadres kon ik niet meteen gebruiken of kopiëren in mijn bericht. Ook dat moest ik eerst op een stukje papier noteren. Wat een website!
Maar kom, uiteindelijk heb ik die mail opgestuurd en nu wacht ik op een antwoord. Op die website van de overheid las ik dat al hun kantoren voorlopig gesloten blijven omwille van het coronavirus... dus kan ik niet, zoals ik eerst van plan was, morgen naar de "Financiële dienst" in Sint-Truiden om mijn probleem uit te leggen.
Hopelijk krijg ik snel een antwoord op mijn mail (als ik die lijst niet heb ingediend voor het einde van de maand riskeer ik een serieuze boete).
Ik had weer bijna een uur verloren met al dat gedoe... en ondertussen zelfs een vertaling gemist: vlak daarna zie ik dat er een aanvraag was binnengekomen voor een super dringende job, een half uurtje later gevolgd door het bericht dat het niet doorgaat (aan iemand anders gegeven die sneller dan ik reageerde).
Ik warmde soep op voor ons avondmaal. Terwijl daarna ons varkensgebraad gaarde in de oven, belde ik naar Nany. Ze klaagde minder dan gisteren (ze had een vrij vrolijk avondmaal achter de rug) maar ze vond het wel heel jammer dat de bewoners elkaar niet op hun kamer mogen bezoeken. Ik vraag me echt af of mijn heel sociale moeder die misschien maandenlang durende isolatie aan zal kunnen.
Na ons avondmaal heel even gemaild met Zeger. Hij is technisch werkloos tot begin april.
We belden daarvoor dus ook even met Hendrik die (buiten mij uitleggen hoe je een schermafbeelding maakt) Roger het een en ander wilde vragen in verband met hun huisinrichting. Hendrik was heel "streng": 'Jullie bezoeken of ontvangen toch geen mensen in deze periode?'
Hij heeft gelijk... en we doen het dan ook niet.
Roger belde ook nog met zijn oudste zus. Ook zij ontmoet maar weinig mensen tegenwoordig. En ik blijf me afvragen hoe "onze zieke" met haar echtgenoot in contact kan blijven. Hoe doe je dat als je niet kunt praten of schrijven en bijna niet kunt bewegen?
Na de afwas nog een mail van Bernadette beantwoord. Zij heeft het ook heel moeilijk met Juan die al een poosje helemaal niet goed is.
Als ik in het lopen naar Heers al een blij lentegevoel kreeg, is dat later helemaal verdwenen!
O ja, Matadi-vriendin Marie-Rose is, na meer dan drie maanden ziekenhuis, weer thuis en genezen! Dat is wel goed nieuws. Ze stuurt me nu wel opnieuw een tiental of meer grapjes, filmpjes, wijsheden en zo verder per dag, die ik uiteraard niet allemaal kan bekijken, laat staan beantwoorden!
In Heers zelf ontmoetten we vrij veel groepjes keuvelende mensen. Ik vermoed dat dit niet de bedoeling is van al de anti-virusmaatregelen?
Uiteraard had ik wegwerp handschoenen bij. Niet te veel volk in de winkel en op het eerste gezicht geen lege rekken.
We kwamen terug langs de steenweg en daar deden we precies 23 minuten over.
Later, thuis, wilde ik nog eens proberen die klantenlijst in te dienen. Deze keer ging ik eerst via Internet Explorer maar weer geraakte ik niet op de website van de overheid. Dan maar opnieuw geprobeerd via Chrome. Nu kwam ik meteen op de website terecht, kon ik vrij gemakkelijk mijn lijst uploaden... maar dan kreeg ik het bericht dat er zich een technische fout had voorgedaan. Ik moest naar een medewerker mailen met als bijlage een schermafbeelding (dat had ik nog nooit gedaan: ik belde dus naar Hendrik voor uitleg) en het nummer van de foutmelding vermelden. Ik was wel verplicht het nummer van de foutmelding op een blaadje papier te noteren (geen mogelijkheid om het te kopiëren in mijn mail) en ook het e-mailadres kon ik niet meteen gebruiken of kopiëren in mijn bericht. Ook dat moest ik eerst op een stukje papier noteren. Wat een website!
Maar kom, uiteindelijk heb ik die mail opgestuurd en nu wacht ik op een antwoord. Op die website van de overheid las ik dat al hun kantoren voorlopig gesloten blijven omwille van het coronavirus... dus kan ik niet, zoals ik eerst van plan was, morgen naar de "Financiële dienst" in Sint-Truiden om mijn probleem uit te leggen.
Hopelijk krijg ik snel een antwoord op mijn mail (als ik die lijst niet heb ingediend voor het einde van de maand riskeer ik een serieuze boete).
Ik had weer bijna een uur verloren met al dat gedoe... en ondertussen zelfs een vertaling gemist: vlak daarna zie ik dat er een aanvraag was binnengekomen voor een super dringende job, een half uurtje later gevolgd door het bericht dat het niet doorgaat (aan iemand anders gegeven die sneller dan ik reageerde).
Ik warmde soep op voor ons avondmaal. Terwijl daarna ons varkensgebraad gaarde in de oven, belde ik naar Nany. Ze klaagde minder dan gisteren (ze had een vrij vrolijk avondmaal achter de rug) maar ze vond het wel heel jammer dat de bewoners elkaar niet op hun kamer mogen bezoeken. Ik vraag me echt af of mijn heel sociale moeder die misschien maandenlang durende isolatie aan zal kunnen.
Na ons avondmaal heel even gemaild met Zeger. Hij is technisch werkloos tot begin april.
We belden daarvoor dus ook even met Hendrik die (buiten mij uitleggen hoe je een schermafbeelding maakt) Roger het een en ander wilde vragen in verband met hun huisinrichting. Hendrik was heel "streng": 'Jullie bezoeken of ontvangen toch geen mensen in deze periode?'
Hij heeft gelijk... en we doen het dan ook niet.
Roger belde ook nog met zijn oudste zus. Ook zij ontmoet maar weinig mensen tegenwoordig. En ik blijf me afvragen hoe "onze zieke" met haar echtgenoot in contact kan blijven. Hoe doe je dat als je niet kunt praten of schrijven en bijna niet kunt bewegen?
Na de afwas nog een mail van Bernadette beantwoord. Zij heeft het ook heel moeilijk met Juan die al een poosje helemaal niet goed is.
Als ik in het lopen naar Heers al een blij lentegevoel kreeg, is dat later helemaal verdwenen!
O ja, Matadi-vriendin Marie-Rose is, na meer dan drie maanden ziekenhuis, weer thuis en genezen! Dat is wel goed nieuws. Ze stuurt me nu wel opnieuw een tiental of meer grapjes, filmpjes, wijsheden en zo verder per dag, die ik uiteraard niet allemaal kan bekijken, laat staan beantwoorden!
zondag 15 maart 2020
Ontspannende zondag
Roger vond het vandaag te fris voor een wandeling en ik heb niet aangedrongen. We hadden al gewassen en was te drogen gehangen (ja, ik weet het, werk dat ik in de regel niet uitvoer op zondag), ik had al enkele mails beantwoord, Roger had voor enkele klusjes gezorgd en ik had lang gebeld met Nany. En terwijl ik telefoneer, loop ik altijd rond!
Nany begint zich te vervelen. Ze krijgt immers geen bezoek meer en er wordt niets meer georganiseerd in het rusthuis.Natuurlijk ontmoet ze nog haar mede-bewoners (of hoe noem je die mensen?) maar dat blijkt ondertussen al niet meer voldoende afwisseling te bieden. Ze vertelde me over een (beetje demente) vriendin die maar niet begrijpt waarom haar man haar niet meer elke middag komt gezelschap houden, zoals ze gewend was.
Ik vroeg Nany: 'haar man telefoneert toch wel met haar?'
'Dat zal wel,' antwoordde Nany.
En toen dacht ik aan "onze" familiezieke. Haar echtgenoot mag haar dus ook niet meer bezoeken...
En zij, begrijpt zij waarom? Telefoneren heeft voor hen geen zin, want zij kan niet meer spreken! Ah, ja ze kunnen misschien via skype visueel contact hebben... maar de "zieke" heeft geen pc!
Wijzelf hebben skype niet meer, en trouwens, Nany heeft ook geen pc.
De dochter van tante José heeft haar wel een puzzel met duizend stukjes laten bezorgen zodat ze wat ontspanning zou krijgen. Heel lief maar ik weet echt niet of puzzelen iets is voor mijn moeder!
Roger en ik hebben ons niet verveeld.
Normaal gezien zouden we gisteren Nany bezocht hebben en tante José en onze Matadi-vrienden Roger en Lily hebben ontmoet. En ik probeer altijd, als het enigszins mogelijk is, een drukke dag te laten volgen door een rustige dag. In feite was deze zondag voor ons dus niet ongewoon.
Roger heeft me wel een virtueel bezoekje aan Maastricht en een "speltbakker" opgestuurd. En dat uitstapje vond ik heel ontspannend. Maar, eigenaardig genoeg, vond ik heel deze zondag ontspannend.
O ja, sommige vrienden denken dat Roger tot de risico-groepen behoort omdat hij longpatiënt zou zijn. Absoluut niet maar hij is wel hartpatiënt en bepaalde medicijnen die hij daardoor moet slikken maken dat, als hij besmet geraakt, de symptomen heel erg en zelfs levensbedreigend zouden kunnen worden. Dat had ik al enkele dagen geleden gelezen bij een van mijn "goeroe's" zoals Roger ze noemt maar vandaag weer op een officiële site (een krant, meen ik me te herinneren, maar ik weet echt niet meer welke: ik heb immers zo veel gelezen op deze ontspannende zondag).
Deze avond laat las Roger net hetzelfde (ook in een krant, wat hem uiteraard vrij ongerust maakte... maar hij weet ook niet meer waar hij het las - ik heb het hem pas gevraagd).
Dus ja, we passen op en zullen onze boodschappen zoveel mogelijk bundelen... en misschien moet Roger zelfs wegwerphandschoenen aandoen bij de boodschappen?
Nany begint zich te vervelen. Ze krijgt immers geen bezoek meer en er wordt niets meer georganiseerd in het rusthuis.Natuurlijk ontmoet ze nog haar mede-bewoners (of hoe noem je die mensen?) maar dat blijkt ondertussen al niet meer voldoende afwisseling te bieden. Ze vertelde me over een (beetje demente) vriendin die maar niet begrijpt waarom haar man haar niet meer elke middag komt gezelschap houden, zoals ze gewend was.
Ik vroeg Nany: 'haar man telefoneert toch wel met haar?'
'Dat zal wel,' antwoordde Nany.
En toen dacht ik aan "onze" familiezieke. Haar echtgenoot mag haar dus ook niet meer bezoeken...
En zij, begrijpt zij waarom? Telefoneren heeft voor hen geen zin, want zij kan niet meer spreken! Ah, ja ze kunnen misschien via skype visueel contact hebben... maar de "zieke" heeft geen pc!
Wijzelf hebben skype niet meer, en trouwens, Nany heeft ook geen pc.
De dochter van tante José heeft haar wel een puzzel met duizend stukjes laten bezorgen zodat ze wat ontspanning zou krijgen. Heel lief maar ik weet echt niet of puzzelen iets is voor mijn moeder!
Roger en ik hebben ons niet verveeld.
Normaal gezien zouden we gisteren Nany bezocht hebben en tante José en onze Matadi-vrienden Roger en Lily hebben ontmoet. En ik probeer altijd, als het enigszins mogelijk is, een drukke dag te laten volgen door een rustige dag. In feite was deze zondag voor ons dus niet ongewoon.
Roger heeft me wel een virtueel bezoekje aan Maastricht en een "speltbakker" opgestuurd. En dat uitstapje vond ik heel ontspannend. Maar, eigenaardig genoeg, vond ik heel deze zondag ontspannend.
O ja, sommige vrienden denken dat Roger tot de risico-groepen behoort omdat hij longpatiënt zou zijn. Absoluut niet maar hij is wel hartpatiënt en bepaalde medicijnen die hij daardoor moet slikken maken dat, als hij besmet geraakt, de symptomen heel erg en zelfs levensbedreigend zouden kunnen worden. Dat had ik al enkele dagen geleden gelezen bij een van mijn "goeroe's" zoals Roger ze noemt maar vandaag weer op een officiële site (een krant, meen ik me te herinneren, maar ik weet echt niet meer welke: ik heb immers zo veel gelezen op deze ontspannende zondag).
Deze avond laat las Roger net hetzelfde (ook in een krant, wat hem uiteraard vrij ongerust maakte... maar hij weet ook niet meer waar hij het las - ik heb het hem pas gevraagd).
Dus ja, we passen op en zullen onze boodschappen zoveel mogelijk bundelen... en misschien moet Roger zelfs wegwerphandschoenen aandoen bij de boodschappen?
zaterdag 14 maart 2020
"La gadoue"
Die titel betekent "de modder".
Ik weet echt niet waarom ik deze avond naar dat liedje op zoek ging. Last van modder hebben we niet echt (hoewel, ik weet het eigenlijk niet: we wandelden immers weer in een stad vandaag).
Is het omdat de geplande reis van dochterlief en schoonzoon in het water dreigt te vallen door het coronavirus en in dat liedje, helemaal aan het einde, sprake is over toekomstige plannen?
Of gewoon omdat ik dat graag hoor? Maar waarom dan net deze avond?
O ja, dit was waar ik naar luisterde voor ik het vorige schreef!
Ik weet echt niet waarom ik deze avond naar dat liedje op zoek ging. Last van modder hebben we niet echt (hoewel, ik weet het eigenlijk niet: we wandelden immers weer in een stad vandaag).
Is het omdat de geplande reis van dochterlief en schoonzoon in het water dreigt te vallen door het coronavirus en in dat liedje, helemaal aan het einde, sprake is over toekomstige plannen?
Of gewoon omdat ik dat graag hoor? Maar waarom dan net deze avond?
O ja, dit was waar ik naar luisterde voor ik het vorige schreef!
Sint-Truiden
Ik wilde eerst op de buiten wandelen vandaag, in een natuurgebied of gewoon door de velden. Roger had echter duidelijk meer zin in nog eens Sint-Truiden. Dat deden we dus. Het was kouder dan gisteren maar de wandeling was aangenaam.
Het was ongewoon stil in Sint-Truiden met al die gesloten winkels... maar dat maakte het des te meer rustgevend. En weer ontdekten we, tussen ons bekende straten of pleintjes, straatjes die we niet kenden. Een heel gezellige stad!
Omwille van het Coronavirus zijn de lessen van dochterlief opgeschort tot aan de paasvakantie. Dat maakt dat ze de kindjes kan opvangen zolang hun school gesloten is. Dat probleem is dus ook opgelost!
Het was ongewoon stil in Sint-Truiden met al die gesloten winkels... maar dat maakte het des te meer rustgevend. En weer ontdekten we, tussen ons bekende straten of pleintjes, straatjes die we niet kenden. Een heel gezellige stad!
Omwille van het Coronavirus zijn de lessen van dochterlief opgeschort tot aan de paasvakantie. Dat maakt dat ze de kindjes kan opvangen zolang hun school gesloten is. Dat probleem is dus ook opgelost!
vrijdag 13 maart 2020
Over Corona en de overheid
Na enkele huishoudtaken wilde ik vandaag mijn jaarlijkse btw-lijst indienen.
Ik heb daar weer anderhalf uur mee verloren... en het is nog niet in orde! Uiteindelijk had ik gebeld naar de btw-dienst in Brussel en daar kreeg ik, na minuten wachten, iemand aan de lijn die me aanraadde via Internet Explorer te gaan. Dat deed ik dus maar... toen geraakte ik zelfs niet meer op de website van de overheid. Ik gaf het op en zei tegen Roger dat ik volgende week naar de "Financiële dienst" in Sint-Truiden wilde. Ik werd echt te zenuwachtig van dat gedoe!
Daarna reden we naar Sint-Truiden en parkeerden we de auto aan de rand van de stad. We liepen naar de Grote Markt waar ik bij de tabakhandelaar e-liquids zou kopen. Ik dacht immers dat hij vanaf morgen voor drie weken dicht ging. Ik vergiste me: winkels die geen voedingswaren verkopen gaan slechts tijdens het weekend dicht. Des te beter voor mij (en voor jou, Zeger?)... maar de logica van die maatregel ontgaat me echt.
De wandeling naar de tabakswinkel en terug naar de auto deed echt deugd. Er hangt lente in de lucht... en mijn gewrichten bleken na een kwartier "ontroest"!
Onze gewone boodschappen deden we nog niet. Te veel volk in de warenhuizen en daartussen gaan lopen leek me niet zo'n goed idee. We zullen die boodschappen, zoals eerst gepland, in de loop van volgende week doen. In de hoop dat tegen dan de meeste mensen voldoende gehamsterd hebben.
Voor ons avondeten nog even gebeld met Nany die het nu veel minder prettig vindt in dat rusthuis: alle activiteiten zijn afgeschaft. 'Ik lees, ik loop wat rond, ik mag niet buiten, ik krijg geen bezoek, ik eet, ik lees weer en loop weer wat rond en ik heb geen fruit meer,' vertelde ze me. Ze vindt immers dat ze te weinig fruit te eten krijgt (wel zoete pudding of yoghurt na het eten, wat inderdaad veel minder gezond is).
Ze stelde voor dat wij toch even op bezoek zouden gaan bij tante José (en ondertussen die spullen uit haar flat zouden halen) en ik had alle moeite van de wereld om haar duidelijk te maken dat zo'n bezoek geen goed idee was. Ze vond het ook erg dat ze het Paasfeest zou missen. Ik zei haar dat ik nog niet wist of het zou doorgaan... en vroeg me af of ik dat niet beter gewoon uitstel?
Hendrik, die moet blijven werken, mailde hij me, hoewel hij in een school werkt. Maar hij is dan ook geen leerkracht, wel ICT-coördinator.
Ik weet nog niet of dochterlief moet blijven werken (wat voor serieuze problemen zou zorgen vermits ik heb beslist dat we de opgelegde maatregelen volgen en Roger bij de risicogroep hoort).
O ja, de keuken is nog steeds niet serieus onder handen genomen. Na die kleine taken deze ochtend (en daar hoort ook bij het dagelijks vegen van de keuken) had ik weer zo'n felle rugpijn dat ik besloot eerst voor het indienen van die btw-lijst te zorgen!
Ik heb daar weer anderhalf uur mee verloren... en het is nog niet in orde! Uiteindelijk had ik gebeld naar de btw-dienst in Brussel en daar kreeg ik, na minuten wachten, iemand aan de lijn die me aanraadde via Internet Explorer te gaan. Dat deed ik dus maar... toen geraakte ik zelfs niet meer op de website van de overheid. Ik gaf het op en zei tegen Roger dat ik volgende week naar de "Financiële dienst" in Sint-Truiden wilde. Ik werd echt te zenuwachtig van dat gedoe!
Daarna reden we naar Sint-Truiden en parkeerden we de auto aan de rand van de stad. We liepen naar de Grote Markt waar ik bij de tabakhandelaar e-liquids zou kopen. Ik dacht immers dat hij vanaf morgen voor drie weken dicht ging. Ik vergiste me: winkels die geen voedingswaren verkopen gaan slechts tijdens het weekend dicht. Des te beter voor mij (en voor jou, Zeger?)... maar de logica van die maatregel ontgaat me echt.
De wandeling naar de tabakswinkel en terug naar de auto deed echt deugd. Er hangt lente in de lucht... en mijn gewrichten bleken na een kwartier "ontroest"!
Onze gewone boodschappen deden we nog niet. Te veel volk in de warenhuizen en daartussen gaan lopen leek me niet zo'n goed idee. We zullen die boodschappen, zoals eerst gepland, in de loop van volgende week doen. In de hoop dat tegen dan de meeste mensen voldoende gehamsterd hebben.
Voor ons avondeten nog even gebeld met Nany die het nu veel minder prettig vindt in dat rusthuis: alle activiteiten zijn afgeschaft. 'Ik lees, ik loop wat rond, ik mag niet buiten, ik krijg geen bezoek, ik eet, ik lees weer en loop weer wat rond en ik heb geen fruit meer,' vertelde ze me. Ze vindt immers dat ze te weinig fruit te eten krijgt (wel zoete pudding of yoghurt na het eten, wat inderdaad veel minder gezond is).
Ze stelde voor dat wij toch even op bezoek zouden gaan bij tante José (en ondertussen die spullen uit haar flat zouden halen) en ik had alle moeite van de wereld om haar duidelijk te maken dat zo'n bezoek geen goed idee was. Ze vond het ook erg dat ze het Paasfeest zou missen. Ik zei haar dat ik nog niet wist of het zou doorgaan... en vroeg me af of ik dat niet beter gewoon uitstel?
Hendrik, die moet blijven werken, mailde hij me, hoewel hij in een school werkt. Maar hij is dan ook geen leerkracht, wel ICT-coördinator.
Ik weet nog niet of dochterlief moet blijven werken (wat voor serieuze problemen zou zorgen vermits ik heb beslist dat we de opgelegde maatregelen volgen en Roger bij de risicogroep hoort).
O ja, de keuken is nog steeds niet serieus onder handen genomen. Na die kleine taken deze ochtend (en daar hoort ook bij het dagelijks vegen van de keuken) had ik weer zo'n felle rugpijn dat ik besloot eerst voor het indienen van die btw-lijst te zorgen!
donderdag 12 maart 2020
Zorgen
Onze kinderen zijn volwassen en kunnen echt zelf hun problemen oplossen.
Die (moeilijke) levensles heb ik geleerd ("loslaten" heet dat), in tegenstelling tot veel andere ouders die ik ken.
Deze avond laat kreeg ik echter een "terugval". Ik had gelezen dat vanaf zaterdag de "niet essentiële" winkels sluiten. Dus ook de Fnac waar Zeger werkt! Ik stuurde hem meteen een mail, want ik voelde me weer de bezorgde moeder van vroeger. Zeger zorgt echter uitstekend voor zichzelf, en ook al zou hij niet doorbetaald worden, hij redt zichzelf wel. Ik bleek me weer nutteloos zorgen te hebben gemaakt.
De scholen bieden geen onderwijs meer aan tot aan het begin van de paasvakantie. Weer maakte ik me zorgen (hoewel volwassen dochterlief en niet ik voor de kindjes moet zorgen... maar dochterlief werkt buitenshuis). Maar, las ik daarna, er wordt uitdrukkelijk gevraagd geen beroep te doen op grootouders om voor de scholieren te zorgen. Wij zijn de grootouders en ik wil wel af en toe de kindjes opvangen... maar niet een hele week aan één stuk, dat is te zwaar geworden voor mij.
En... weer besefte ik dat ik 70 jaar ben, dus oud, dat Roger 6 jaar ouder is dan ik, en dus héél oud, en dat hij daarbij een hartpatiënt is. Als er iemand hier moet beschermd worden tegen dat virus, is het wel Roger!
Gelukkig las ik verder dat de scholen opvang zullen bieden. Ik maakte me dus weer zorgen voor niets!
Hendrik werkt ook in een school maar over hem maakte ik me minder zorgen. Hij is ambtenaar en ik vermoed dat hij dus gewoon wordt doorbetaald en dat het voor hem extra vakantie wordt.
En dan dacht ik aan mezelf! Oei, alle winkels dicht, behalve voedingswinkels en apothekers? Dus ook geen e-liquids meer?
Normaal gezien zouden we volgende week dinsdag onze boodschappen doen... maar gezien de omstandigheden zullen we daar veel vroeger voor zorgen... zodat ik nog dampgerief kan kopen.
En dan kopen we best meteen de rest van mijn boodschappenlijstje... want brandstof kost ook heel veel!
Die (moeilijke) levensles heb ik geleerd ("loslaten" heet dat), in tegenstelling tot veel andere ouders die ik ken.
Deze avond laat kreeg ik echter een "terugval". Ik had gelezen dat vanaf zaterdag de "niet essentiële" winkels sluiten. Dus ook de Fnac waar Zeger werkt! Ik stuurde hem meteen een mail, want ik voelde me weer de bezorgde moeder van vroeger. Zeger zorgt echter uitstekend voor zichzelf, en ook al zou hij niet doorbetaald worden, hij redt zichzelf wel. Ik bleek me weer nutteloos zorgen te hebben gemaakt.
De scholen bieden geen onderwijs meer aan tot aan het begin van de paasvakantie. Weer maakte ik me zorgen (hoewel volwassen dochterlief en niet ik voor de kindjes moet zorgen... maar dochterlief werkt buitenshuis). Maar, las ik daarna, er wordt uitdrukkelijk gevraagd geen beroep te doen op grootouders om voor de scholieren te zorgen. Wij zijn de grootouders en ik wil wel af en toe de kindjes opvangen... maar niet een hele week aan één stuk, dat is te zwaar geworden voor mij.
En... weer besefte ik dat ik 70 jaar ben, dus oud, dat Roger 6 jaar ouder is dan ik, en dus héél oud, en dat hij daarbij een hartpatiënt is. Als er iemand hier moet beschermd worden tegen dat virus, is het wel Roger!
Gelukkig las ik verder dat de scholen opvang zullen bieden. Ik maakte me dus weer zorgen voor niets!
Hendrik werkt ook in een school maar over hem maakte ik me minder zorgen. Hij is ambtenaar en ik vermoed dat hij dus gewoon wordt doorbetaald en dat het voor hem extra vakantie wordt.
En dan dacht ik aan mezelf! Oei, alle winkels dicht, behalve voedingswinkels en apothekers? Dus ook geen e-liquids meer?
Normaal gezien zouden we volgende week dinsdag onze boodschappen doen... maar gezien de omstandigheden zullen we daar veel vroeger voor zorgen... zodat ik nog dampgerief kan kopen.
En dan kopen we best meteen de rest van mijn boodschappenlijstje... want brandstof kost ook heel veel!
De lente is op komst
De zon scheen krachtig vandaag.
Eigenlijk stond op mijn programma "keuken schoonmaken". Maar... nadat ik was te drogen had gehangen, wat had opgeruimd (ik heb gemerkt dat ik het speelgoed in de bibliotheek - die de kindjes "speelkamer" noemen - nog moet opruimen) en de keuken had geveegd, had ik zo'n erge rugpijn dat ik "keuken schoonmaken" verschoof naar morgen. In de plaats stelde ik een wandeling voor.
Dat deden we nog eens in Sint-Truiden. Onderweg merkte ik dat de sleedoorns beginnen te bloeien: de lente is op komst!
We wandelden een klein uur in het gezellige stadje. Er stond nog een beetje wind maar het was echt niet te koud. Zoals steeds voelde ik mijn rugpijn verdwijnen bij het lopen... maar nu begonnen mijn gewrichten pijn te doen: te weinig beweging gehad de laatste tijd.
Nee, we reden niet langs de Kringwinkel in het naar huis gaan. Winkels kunnen we nu best zoveel mogelijk vermijden, redeneerden we (hoewel we volgende week toch nog boodschappen zullen moeten doen). En dan kwam er een berichtje van Hendrik binnen. Normaal gezien zouden we na ons (nu afgelast) bezoek aan Nany even bij hem en Debby binnen springen. En we dachten er nog steeds aan dat te doen (en tegelijk even langs Nany's vroegere flat te rijden om er nog enkele spullen op te halen). Hendrik vroeg zich echter af of we onze ontmoeting niet moesten uitstellen. Hij komt door zijn beroep immers veel in contact met scholieren. Misschien heeft hij dus al een asymptomatische besmetting opgelopen, redeneerde hij en hij zou dat virus niet graag aan ons doorgeven. Ik gaf hem gelijk: Roger en ik zijn immers oude mensen... en Roger is daarbij nog een hartpatiënt.
Weer een afspraak die wegvalt dus.
Terwijl ik voor het avondeten zorgde, luisterde ik naar het radionieuws. Er was sprake van eventueel de scholen te sluiten. En toen vroeg ik me af waar al die scholieren dan zouden opgevangen worden. Beide ouders werken meestal buitenshuis tegenwoordig. Zullen dan de grootouders, voor wie het virus het gevaarlijkst is, moeten inspringen?
Op dit moment hoor ik net hetzelfde zeggen op het radionieuws van 22 uur.
Het rusthuis waar Nany verblijft, blijft in principe dicht tot na de Paasvakantie. Dat zou betekenen dat ze er niet bij kan zijn op ons Paasfeest! Als dat feest al kan doorgaan natuurlijk! Misschien beter ook uitstellen?
Eigenlijk stond op mijn programma "keuken schoonmaken". Maar... nadat ik was te drogen had gehangen, wat had opgeruimd (ik heb gemerkt dat ik het speelgoed in de bibliotheek - die de kindjes "speelkamer" noemen - nog moet opruimen) en de keuken had geveegd, had ik zo'n erge rugpijn dat ik "keuken schoonmaken" verschoof naar morgen. In de plaats stelde ik een wandeling voor.
Dat deden we nog eens in Sint-Truiden. Onderweg merkte ik dat de sleedoorns beginnen te bloeien: de lente is op komst!
We wandelden een klein uur in het gezellige stadje. Er stond nog een beetje wind maar het was echt niet te koud. Zoals steeds voelde ik mijn rugpijn verdwijnen bij het lopen... maar nu begonnen mijn gewrichten pijn te doen: te weinig beweging gehad de laatste tijd.
Nee, we reden niet langs de Kringwinkel in het naar huis gaan. Winkels kunnen we nu best zoveel mogelijk vermijden, redeneerden we (hoewel we volgende week toch nog boodschappen zullen moeten doen). En dan kwam er een berichtje van Hendrik binnen. Normaal gezien zouden we na ons (nu afgelast) bezoek aan Nany even bij hem en Debby binnen springen. En we dachten er nog steeds aan dat te doen (en tegelijk even langs Nany's vroegere flat te rijden om er nog enkele spullen op te halen). Hendrik vroeg zich echter af of we onze ontmoeting niet moesten uitstellen. Hij komt door zijn beroep immers veel in contact met scholieren. Misschien heeft hij dus al een asymptomatische besmetting opgelopen, redeneerde hij en hij zou dat virus niet graag aan ons doorgeven. Ik gaf hem gelijk: Roger en ik zijn immers oude mensen... en Roger is daarbij nog een hartpatiënt.
Weer een afspraak die wegvalt dus.
Terwijl ik voor het avondeten zorgde, luisterde ik naar het radionieuws. Er was sprake van eventueel de scholen te sluiten. En toen vroeg ik me af waar al die scholieren dan zouden opgevangen worden. Beide ouders werken meestal buitenshuis tegenwoordig. Zullen dan de grootouders, voor wie het virus het gevaarlijkst is, moeten inspringen?
Op dit moment hoor ik net hetzelfde zeggen op het radionieuws van 22 uur.
Het rusthuis waar Nany verblijft, blijft in principe dicht tot na de Paasvakantie. Dat zou betekenen dat ze er niet bij kan zijn op ons Paasfeest! Als dat feest al kan doorgaan natuurlijk! Misschien beter ook uitstellen?
woensdag 11 maart 2020
'Die Corona!'
Eva werd deze ochtend wakker om kwart voor zes en maakte ons allemaal wakker. Ze liep naar toilet en kwam terug, vroeg een beker water die ik in de keuken ging halen (ik bracht ineens drie bekers water mee). Ik kroop opnieuw in de slaapzak (we sliepen preventief allemaal op één kamer) en herinnerde de kindjes eraan dat we hadden "afgesproken*"niet voor 8 uur op te staan.
Eva en Matthias vielen opnieuw in slaap na wat rollebollen, Elena ontdekte een gedichtenbundel ("Groot verzenboek voor al wie jong van hart is" van Karel Jonckheere) op het boekenrek naast het bed en begon erin te lezen... en Roger viel ook opnieuw in slaap maar begon te snurken. Dus kon ik de slaap niet opnieuw vatten. Eva werd weer wakker, kwam uit bed om wat te drinken, Roger werd half wakker, ik probeerde van dat stille moment te profiteren om nog even in te dommelen, viel in een soort halve slaap waaruit Elena me precies om 8 uur haalde: 'Het is 8 uur, oma!'
Na een snel toilet ontbeten we. De kindjes aten vrij goed en niet alleen brood en choco: ook yoghurt met aardbeienmoes of sojapudding en wat fruit.
Terwijl ze nog wat speelden, maakte ik hun lunchpakket klaar: een broodje met salami of choco, fruit, een hard gekookt eitje, koekjes en een drankje.
We begonnen in te pakken en tussendoor probeerden Roger en ik naar de nieuwsberichten te luisteren. Toen er sprake was van een tweede overlijden in België ten gevolge van het Coronavirus, spitste Elena haar oren. Ze was duidelijk geschrokken en weer moest ik haar uitleggen dat ook griep mensen de dood kan injagen. Elena vertelde me over ik weet niet meer welk evenement dat afgeschaft werd omwille van het virus: 'Die Corona!' zei ze op een beetje boze toon.
Rond 11:30 uur vertrokken we naar de dansschool in het Leuvense. De kindjes hadden elk hun lunchpakket bij zich in de auto en mochten het aanspreken zodra ze honger kregen. Ze vielen echter alle drie in slaap tijdens de rit van bijna een uur.
We kwamen in de dansschool aan om 12:26 uur. Eva bleek slaapdronken en vergat haar niet opgegeten lunch in de auto. Roger ging die even halen terwijl ik me met Elena, Matthias en een half slapende Eva aan een tafel installeerde en zij (behalve Eva die even op Roger moest wachten) begonnen te eten. Uiteraard wilden ze eerst de koekjes eten. Nu is het wel zo dat wit brood en choco ongeveer hetzelfde is als koekjes, maar, zoals Roger zegt, "psychologisch niet". Het eitje ging ook vrij gemakkelijk binnen. Ondertussen moesten Elena en Eva zich omkleden en merkte Elena dat ze haar dansoutfit blijkbaar was vergeten of verloren. Stress tot en met!
Elena danste een uur, Eva drie kwartier, ik ging afwisselend naar de ene en de andere kijken, speelde een spelletje met Matthias, we kregen even het gezelschap van hun buurmeisje Anna, Roger leek me ontzettend moe en ik keek rond als ik niet met Matthias bezig was of aan het kijken naar de meisjes. En bedacht dat een virus zich daar ook heel gezellig moest voelen: heel veel volk, allemaal vrij dicht bij elkaar, veel verloop van mensen van alle leeftijden.
Na de les "moesten" Elena en Eva hun handen wassen. 'Je weet wel, oma, die Corona hé!' legde Elena me uit.
"Thuis" wachtte dochterlief op haar kroost. Ze bracht meteen Elena naar een vriendin waar ze ook onder andere Anna zou terugzien. Daarna ging dochterlief even werken in haar bureau. Matthias en Eva speelden samen (dat doen ze heel goed).
Roger en ik dronken koffie of thee, lazen wat en probeerden het nieuws te volgen (niet altijd gemakkelijk met spelende kinderen in de buurt).
Hier even een parenthese. We wilden volgend weekend in het rusthuis, waar Nany verblijft, gaan eten samen met tante José en daarna onze vrienden Roger en Lily bezoeken.
Dochterlief en schoonzoon zouden in het weekend, samen met heel de familie van zijn kant, een uitstap doen ter gelegenheid van 50 jaar huwelijk van de schoonouders van onze dochter. Elena keek heel fel uit naar die uitstap en Nany keek echt uit naar ons bezoek.
En... de werkgroep WO I-II wilde volgende zondag zijn eerste collectedag organiseren.
Ik krijg eerst een mail van onze vrienden: of we, gezien de omstandigheden, onze ontmoeting niet beter uitstellen. Roger had dat ook al wel geopperd dat het misschien geen goed idee was nu op bezoek te gaan bij mensen die nog ouder zijn dan wij.
Daarna een mail van Koen V. (van de werkgroep): of we die collectedagen niet beter zouden uitstellen.
En uiteindelijk, op de radio, horen we dat rusthuizen vanaf morgen niet meer toegankelijk zijn voor bezoekers, behalve voor mantelzorgers. Ons bezoek aan mijn moeder valt dus in het water.
Daarbij, net als Elena terugkomt (gehaald door haar mama) van bij haar vriendin, horen we dat er een derde overlijden is ten gevolge van dat virus. Weer voel ik dat Elena angstig wordt. En weer zegt ze, deze keer duidelijk heel angstig en geïrriteerd: 'Die Corona!'
Ik leg haar nog eens uit dat het over heel oude mensen gaat (maar vergeet met opzet haar eraan te herinneren dat opa en ik ook oude mensen zijn). Ze werd rustiger.
Dochterlief en ik zorgden voor het eten en terwijl we aten, kreeg schoonzoon een telefoontje: de familie-uitstap wordt uitgesteld tot het najaar, omwille van het virus. Toen begon Elena te wenen, roepen, huilen, tieren en boos af te geven op "die Corona". Ze had immers zoveel verwacht van die uitstap!
Toen Roger en ik vertrokken (iets vroeger dan voorzien, want ik wilde thuis nog even met Nany bellen, en Nany gaat tegenwoordig vroeg slapen), was Elena nog steeds aan het huilen.
Na veel proberen kreeg ik Nany aan de lijn (ze had weer uren zitten bellen en inderdaad, ik hoor geen bezettoon als zij aan het bellen is maar word meteen doorverbonden met de receptie). Ja, ze wist er iets van maar 'Misschien konden we naar een restaurant gaan in plaats van in het rusthuis te eten?'
Ze leek dus niet te begrijpen dat als wij haar niet mogen bezoeken, zij ook niet naar buiten mag! Maar kom, na een half uurtje praten had ze door dat we niet zouden op bezoek komen en ze vond dat 'spijtig maar het is nu eenmaal zo, met die Corona!'
Ondertussen weet ik dat onze "collectedagen" ook worden uitgesteld. Roger en ik krijgen ongevraagd een vrij rustige periode blijkbaar!
Als tenminste die "Corona" er niet tussenkomt!
O ja, het heeft vandaag weer heel veel geregend en deze avond waait het weer heel fel!
* ik vind dat eigenlijk een vreselijk woord als het gebruikt wordt door "gezagspersonen" maar ja, ik bezondig mij daar ook aan.
Eva en Matthias vielen opnieuw in slaap na wat rollebollen, Elena ontdekte een gedichtenbundel ("Groot verzenboek voor al wie jong van hart is" van Karel Jonckheere) op het boekenrek naast het bed en begon erin te lezen... en Roger viel ook opnieuw in slaap maar begon te snurken. Dus kon ik de slaap niet opnieuw vatten. Eva werd weer wakker, kwam uit bed om wat te drinken, Roger werd half wakker, ik probeerde van dat stille moment te profiteren om nog even in te dommelen, viel in een soort halve slaap waaruit Elena me precies om 8 uur haalde: 'Het is 8 uur, oma!'
Na een snel toilet ontbeten we. De kindjes aten vrij goed en niet alleen brood en choco: ook yoghurt met aardbeienmoes of sojapudding en wat fruit.
Terwijl ze nog wat speelden, maakte ik hun lunchpakket klaar: een broodje met salami of choco, fruit, een hard gekookt eitje, koekjes en een drankje.
We begonnen in te pakken en tussendoor probeerden Roger en ik naar de nieuwsberichten te luisteren. Toen er sprake was van een tweede overlijden in België ten gevolge van het Coronavirus, spitste Elena haar oren. Ze was duidelijk geschrokken en weer moest ik haar uitleggen dat ook griep mensen de dood kan injagen. Elena vertelde me over ik weet niet meer welk evenement dat afgeschaft werd omwille van het virus: 'Die Corona!' zei ze op een beetje boze toon.
Rond 11:30 uur vertrokken we naar de dansschool in het Leuvense. De kindjes hadden elk hun lunchpakket bij zich in de auto en mochten het aanspreken zodra ze honger kregen. Ze vielen echter alle drie in slaap tijdens de rit van bijna een uur.
We kwamen in de dansschool aan om 12:26 uur. Eva bleek slaapdronken en vergat haar niet opgegeten lunch in de auto. Roger ging die even halen terwijl ik me met Elena, Matthias en een half slapende Eva aan een tafel installeerde en zij (behalve Eva die even op Roger moest wachten) begonnen te eten. Uiteraard wilden ze eerst de koekjes eten. Nu is het wel zo dat wit brood en choco ongeveer hetzelfde is als koekjes, maar, zoals Roger zegt, "psychologisch niet". Het eitje ging ook vrij gemakkelijk binnen. Ondertussen moesten Elena en Eva zich omkleden en merkte Elena dat ze haar dansoutfit blijkbaar was vergeten of verloren. Stress tot en met!
Elena danste een uur, Eva drie kwartier, ik ging afwisselend naar de ene en de andere kijken, speelde een spelletje met Matthias, we kregen even het gezelschap van hun buurmeisje Anna, Roger leek me ontzettend moe en ik keek rond als ik niet met Matthias bezig was of aan het kijken naar de meisjes. En bedacht dat een virus zich daar ook heel gezellig moest voelen: heel veel volk, allemaal vrij dicht bij elkaar, veel verloop van mensen van alle leeftijden.
Na de les "moesten" Elena en Eva hun handen wassen. 'Je weet wel, oma, die Corona hé!' legde Elena me uit.
"Thuis" wachtte dochterlief op haar kroost. Ze bracht meteen Elena naar een vriendin waar ze ook onder andere Anna zou terugzien. Daarna ging dochterlief even werken in haar bureau. Matthias en Eva speelden samen (dat doen ze heel goed).
Roger en ik dronken koffie of thee, lazen wat en probeerden het nieuws te volgen (niet altijd gemakkelijk met spelende kinderen in de buurt).
Hier even een parenthese. We wilden volgend weekend in het rusthuis, waar Nany verblijft, gaan eten samen met tante José en daarna onze vrienden Roger en Lily bezoeken.
Dochterlief en schoonzoon zouden in het weekend, samen met heel de familie van zijn kant, een uitstap doen ter gelegenheid van 50 jaar huwelijk van de schoonouders van onze dochter. Elena keek heel fel uit naar die uitstap en Nany keek echt uit naar ons bezoek.
En... de werkgroep WO I-II wilde volgende zondag zijn eerste collectedag organiseren.
Ik krijg eerst een mail van onze vrienden: of we, gezien de omstandigheden, onze ontmoeting niet beter uitstellen. Roger had dat ook al wel geopperd dat het misschien geen goed idee was nu op bezoek te gaan bij mensen die nog ouder zijn dan wij.
Daarna een mail van Koen V. (van de werkgroep): of we die collectedagen niet beter zouden uitstellen.
En uiteindelijk, op de radio, horen we dat rusthuizen vanaf morgen niet meer toegankelijk zijn voor bezoekers, behalve voor mantelzorgers. Ons bezoek aan mijn moeder valt dus in het water.
Daarbij, net als Elena terugkomt (gehaald door haar mama) van bij haar vriendin, horen we dat er een derde overlijden is ten gevolge van dat virus. Weer voel ik dat Elena angstig wordt. En weer zegt ze, deze keer duidelijk heel angstig en geïrriteerd: 'Die Corona!'
Ik leg haar nog eens uit dat het over heel oude mensen gaat (maar vergeet met opzet haar eraan te herinneren dat opa en ik ook oude mensen zijn). Ze werd rustiger.
Dochterlief en ik zorgden voor het eten en terwijl we aten, kreeg schoonzoon een telefoontje: de familie-uitstap wordt uitgesteld tot het najaar, omwille van het virus. Toen begon Elena te wenen, roepen, huilen, tieren en boos af te geven op "die Corona". Ze had immers zoveel verwacht van die uitstap!
Toen Roger en ik vertrokken (iets vroeger dan voorzien, want ik wilde thuis nog even met Nany bellen, en Nany gaat tegenwoordig vroeg slapen), was Elena nog steeds aan het huilen.
Na veel proberen kreeg ik Nany aan de lijn (ze had weer uren zitten bellen en inderdaad, ik hoor geen bezettoon als zij aan het bellen is maar word meteen doorverbonden met de receptie). Ja, ze wist er iets van maar 'Misschien konden we naar een restaurant gaan in plaats van in het rusthuis te eten?'
Ze leek dus niet te begrijpen dat als wij haar niet mogen bezoeken, zij ook niet naar buiten mag! Maar kom, na een half uurtje praten had ze door dat we niet zouden op bezoek komen en ze vond dat 'spijtig maar het is nu eenmaal zo, met die Corona!'
Ondertussen weet ik dat onze "collectedagen" ook worden uitgesteld. Roger en ik krijgen ongevraagd een vrij rustige periode blijkbaar!
Als tenminste die "Corona" er niet tussenkomt!
O ja, het heeft vandaag weer heel veel geregend en deze avond waait het weer heel fel!
* ik vind dat eigenlijk een vreselijk woord als het gebruikt wordt door "gezagspersonen" maar ja, ik bezondig mij daar ook aan.
dinsdag 10 maart 2020
De kindjes zijn gaan slapen
... en eigenlijk veel te laat. Ze hebben echter geen school morgen dus een ramp is dat ook weer niet.
Ze kwamen hier aan iets over 16 uur. Na het vieruurtje begonnen de groten aan hun huiswerk en verliet hun mama ons.
Eva, die zou nog eens strijken.
Ikzelf begon voor het avondeten te zorgen (tomatensoep of Chinese groentesoep met balletjes, worst, gebakken aardappelen en allerlei groenten met olijfolie uit de oven en een ijsje toe voor wie wilde). Eva kwam me na een poosje helpen (dat doet ze duidelijk heel graag) terwijl Elena en Matthias met de legoblokjes speelden.
Alle drie aten ze opvallend goed! En dan wilden ze naar een film kijken. Roger kreeg via ons televisietoestel geen toegang tot onze films of tot You Tube. Dan maar geen film, besloten we. Elena ging tekenen, Matthias bouwde verder en Eva vroeg om naar bed te gaan. Maar toen stelde Roger voor dat ze nog naar iets zouden kijken op zijn pc-scherm en Eva dacht helemaal niet meer aan gaan slapen.
Nog bijna een uur hebben ze alle drie voor Rogers scherm gezeten, waarna ik zei dat het echt tijd was om naar de badkamer te trekken. Niemand pruttelde tegen; ik denk dat ze alle drie even moe waren.
Na een snel toilet kropen ze in bed. Een verhaaltje hoefde zelfs niet meer en Elena noch Matthias wilden nog lezen.
P.S. Zopas is Eva weer naar beneden gekomen. Ze was wakker geworden en besefte dat ze geen verhaaltje had gekregen.Of ik nog even wilde vertellen over "Belle en het Beest"! Wat ik dus deed.
Ze kwamen hier aan iets over 16 uur. Na het vieruurtje begonnen de groten aan hun huiswerk en verliet hun mama ons.
Eva, die zou nog eens strijken.
Ikzelf begon voor het avondeten te zorgen (tomatensoep of Chinese groentesoep met balletjes, worst, gebakken aardappelen en allerlei groenten met olijfolie uit de oven en een ijsje toe voor wie wilde). Eva kwam me na een poosje helpen (dat doet ze duidelijk heel graag) terwijl Elena en Matthias met de legoblokjes speelden.
Alle drie aten ze opvallend goed! En dan wilden ze naar een film kijken. Roger kreeg via ons televisietoestel geen toegang tot onze films of tot You Tube. Dan maar geen film, besloten we. Elena ging tekenen, Matthias bouwde verder en Eva vroeg om naar bed te gaan. Maar toen stelde Roger voor dat ze nog naar iets zouden kijken op zijn pc-scherm en Eva dacht helemaal niet meer aan gaan slapen.
Nog bijna een uur hebben ze alle drie voor Rogers scherm gezeten, waarna ik zei dat het echt tijd was om naar de badkamer te trekken. Niemand pruttelde tegen; ik denk dat ze alle drie even moe waren.
Na een snel toilet kropen ze in bed. Een verhaaltje hoefde zelfs niet meer en Elena noch Matthias wilden nog lezen.
P.S. Zopas is Eva weer naar beneden gekomen. Ze was wakker geworden en besefte dat ze geen verhaaltje had gekregen.Of ik nog even wilde vertellen over "Belle en het Beest"! Wat ik dus deed.
maandag 9 maart 2020
Geheugen
Toen ik daarstraks met Nany belde, vertelde ze weer over al de activiteiten waar ze aan deelneemt (echt, in zulk rusthuis wil ik ook wel mijn leven eindigen, vooral omdat je nergens toe verplicht wordt - maar hetzelfde heb ik ervaren toen we onlangs vriend Paul B. bezochten: blijkbaar is het hier even goed!)
Nany vertelde me dat ze deze ochtend aan "geheugentraining" had gedaan. Een heel goed idee, vond ik!
Dat bestond er onder andere uit dat elke persoon uit de groep zijn naam zei en dat na een poosje je die namen moest herhalen.
'Dat zou niets voor mij zijn,' reageerde ik spontaan en ik dacht terug aan de tijd die ik vroeger besteedde aan het onthouden van de namen van al mijn leerlingen uit verschillende klassen.
'Voor mij eigenlijk ook niet,' antwoordde Nany, 'en ik denk dat ik het echt niet goed heb gedaan. Ik kan alleen een naam onthouden als ik echt contact heb gehad met die persoon.'
Dat geldt ook voor mij en ik hoop dus dat er ook nog andere "proeven" waren bij die "Geheugentraining"!
Nany heeft het mij echter niet verteld, want daarna ging ze over naar iets anders dat ze beleefd had.
Ze voelt zich blijkbaar heel gelukkig daar!
Nany vertelde me dat ze deze ochtend aan "geheugentraining" had gedaan. Een heel goed idee, vond ik!
Dat bestond er onder andere uit dat elke persoon uit de groep zijn naam zei en dat na een poosje je die namen moest herhalen.
'Dat zou niets voor mij zijn,' reageerde ik spontaan en ik dacht terug aan de tijd die ik vroeger besteedde aan het onthouden van de namen van al mijn leerlingen uit verschillende klassen.
'Voor mij eigenlijk ook niet,' antwoordde Nany, 'en ik denk dat ik het echt niet goed heb gedaan. Ik kan alleen een naam onthouden als ik echt contact heb gehad met die persoon.'
Dat geldt ook voor mij en ik hoop dus dat er ook nog andere "proeven" waren bij die "Geheugentraining"!
Nany heeft het mij echter niet verteld, want daarna ging ze over naar iets anders dat ze beleefd had.
Ze voelt zich blijkbaar heel gelukkig daar!
5G
Ik las vandaag terloops (en ik weet niet meer waar, vermits het echt terloops tussen andere - huishoudelijke - bezigheden door gebeurde: we krijgen morgen immers belangrijk bezoek!) dat de streken die tot nu het hardst getroffen worden door dat coronavirus toevallig ook de streken zijn waar 5G al werd geïntroduceerd.
Vraag me niet om uit te leggen wat 5G is (al weet ik natuurlijk wel dat het over straling gaat), want eigenlijk begrijp ik er niets van.
Zoals ik al vaak zei, een gevolg van het Latijn-Grieks onderwijs dat ik verplicht werd te volgen, waardoor ik echt te weinig begrijp van wetenschap.
Ik lees echter vaak dat er gevaren verbonden zijn aan die 5G (en ik begrijp de uitleg telkens maar half: heel frustrerend!)
Omdat ik vandaag weer die bewering ergens tegenkwam, googelde ik zopas even naar een Franse uitleg over 5G. Tja, als ik moet lezen over zaken die ik maar half begrijp, is Frans voor mij nog steeds het gemakkelijkst. Ik viel op dit.
Nu even kijken of ik daar meer van begrijp! O ja, als het jullie interesseert: je weet dat er vertaaltools bestaan hé!
Vraag me niet om uit te leggen wat 5G is (al weet ik natuurlijk wel dat het over straling gaat), want eigenlijk begrijp ik er niets van.
Zoals ik al vaak zei, een gevolg van het Latijn-Grieks onderwijs dat ik verplicht werd te volgen, waardoor ik echt te weinig begrijp van wetenschap.
Ik lees echter vaak dat er gevaren verbonden zijn aan die 5G (en ik begrijp de uitleg telkens maar half: heel frustrerend!)
Omdat ik vandaag weer die bewering ergens tegenkwam, googelde ik zopas even naar een Franse uitleg over 5G. Tja, als ik moet lezen over zaken die ik maar half begrijp, is Frans voor mij nog steeds het gemakkelijkst. Ik viel op dit.
Nu even kijken of ik daar meer van begrijp! O ja, als het jullie interesseert: je weet dat er vertaaltools bestaan hé!
Nany, Elena, Matthias en Eva
Na onze boodschappen (ik merk nog geen tekenen van hamsteren) en voor het avondeten kreeg ik eindelijk Nany aan de lijn.
Toen ik gisteren belde, bleek ze samen met broertje in de cafetaria te zitten!
Uiteraard sprak ze over het Coronavirus. 'Ach, ik weet dat ik moet sterven, en als dat door dat virus moet, dan is het maar zo: ik ben oud genoeg. Maar mensen zoals jij en Roger zijn nog veel te jong daarvoor!' 😁
Alsof Roger en ik nog jong zijn!
Tja, van haar kant uit bekeken is het misschien normaal dat ze zo denkt: ik ben 18 jaar jonger dan zij - Roger echter slechts 12, wat van hem zeker geen piepjonge man maakt!
Over dat virus gesproken, ik lees al een poosje op verschillende sites dat chloroquine kan helpen als je besmet bent... alleen lees ik dat niet op officiële websites! Wel onder andere hier.
Morgen komen de kindjes heel even logeren, want ze hebben geen school woensdag!
Toen ik gisteren belde, bleek ze samen met broertje in de cafetaria te zitten!
Uiteraard sprak ze over het Coronavirus. 'Ach, ik weet dat ik moet sterven, en als dat door dat virus moet, dan is het maar zo: ik ben oud genoeg. Maar mensen zoals jij en Roger zijn nog veel te jong daarvoor!' 😁
Alsof Roger en ik nog jong zijn!
Tja, van haar kant uit bekeken is het misschien normaal dat ze zo denkt: ik ben 18 jaar jonger dan zij - Roger echter slechts 12, wat van hem zeker geen piepjonge man maakt!
Over dat virus gesproken, ik lees al een poosje op verschillende sites dat chloroquine kan helpen als je besmet bent... alleen lees ik dat niet op officiële websites! Wel onder andere hier.
Morgen komen de kindjes heel even logeren, want ze hebben geen school woensdag!
zondag 8 maart 2020
Afwezig of telefoon bezet?
Weer praktisch de hele dag regen gehad. Je zou er depressief van worden!
Dan maar veel gelezen, vroegere dagboeken overgetypt en geprobeerd Nany te bereiken (ik dacht: 'als het daar ook zo regent, kan ze niet weg en verveelt ze zich misschien.')
Helaas, weer kon ik haar niet bereiken. Ik bel altijd op de vaste telefoon (mijn mobieltje werkt niet goed hier binnen en met dit weer heb ik geen zin om buiten te gaan telefoneren). Telkens als Nany niet antwoordt, word ik automatisch doorverbonden met de receptie.
Vermits ze vandaag weer niet antwoordde, zat ze niet eenzaam op haar kamer en verveelde ze zich dus niet, redeneerde ik.
Maar zopas herinnerde ik me dat ik haar eergisteren ook pas te pakken kreeg bij de derde poging. Ze vertelde me toen dat ze daarvoor heel lang had zitten bellen met vriendinnen. Kan het zijn dat als zij met iemand anders telefoneert op de vaste lijn, ik geen bezettoon krijg te horen maar ook meteen word doorverbonden met het onthaal van het rusthuis? In dat geval zat mijn moeder misschien toch op haar kamer toen ik vandaag belde?
Maar ach, of ze met anderen aan het telefoneren was of in een van de zithoekjes zat te keuvelen, ze had gezelschap en zal dus wel een gezellige zondag hebben beleefd. Want gezelschap is heel belangrijk voor Nany en ik vermoed dat een van de redenen waarom ze zo graag in dat rusthuis verblijft, is dat ze steeds omringd wordt door mensen!
Dan maar veel gelezen, vroegere dagboeken overgetypt en geprobeerd Nany te bereiken (ik dacht: 'als het daar ook zo regent, kan ze niet weg en verveelt ze zich misschien.')
Helaas, weer kon ik haar niet bereiken. Ik bel altijd op de vaste telefoon (mijn mobieltje werkt niet goed hier binnen en met dit weer heb ik geen zin om buiten te gaan telefoneren). Telkens als Nany niet antwoordt, word ik automatisch doorverbonden met de receptie.
Vermits ze vandaag weer niet antwoordde, zat ze niet eenzaam op haar kamer en verveelde ze zich dus niet, redeneerde ik.
Maar zopas herinnerde ik me dat ik haar eergisteren ook pas te pakken kreeg bij de derde poging. Ze vertelde me toen dat ze daarvoor heel lang had zitten bellen met vriendinnen. Kan het zijn dat als zij met iemand anders telefoneert op de vaste lijn, ik geen bezettoon krijg te horen maar ook meteen word doorverbonden met het onthaal van het rusthuis? In dat geval zat mijn moeder misschien toch op haar kamer toen ik vandaag belde?
Maar ach, of ze met anderen aan het telefoneren was of in een van de zithoekjes zat te keuvelen, ze had gezelschap en zal dus wel een gezellige zondag hebben beleefd. Want gezelschap is heel belangrijk voor Nany en ik vermoed dat een van de redenen waarom ze zo graag in dat rusthuis verblijft, is dat ze steeds omringd wordt door mensen!
zaterdag 7 maart 2020
Heemkunde Groot Heers
Daarstraks waren er 3 nieuwe leden aanwezig. En ik weet dat er onlangs zeker nog twee andere nieuwe leden zijn aangeworven door de nieuwe secretaris Ludo D.
Ik kon het goed vinden met de vroegere secretaris, Tony R. zaliger maar ik heb de indruk dat Ludo D. (die ik ook heel fel apprecieer) veel efficiënter is!
Ik kon het goed vinden met de vroegere secretaris, Tony R. zaliger maar ik heb de indruk dat Ludo D. (die ik ook heel fel apprecieer) veel efficiënter is!
Dacia Felix
Heemkunde Groot Heers had voor vandaag een bezoek aan de tentoonstelling "Dacia Felix" (over het oude Dacia in het huidige Roemenië) in het Gallo-Romeins museum in Tongeren op het programma.
Roger parkeerde de auto op een parking vlakbij onze oogarts, van waar het niet heel ver lopen was naar het museum. Daar troffen we een aantal andere Heemkundeleden.
De tentoonstelling was echt boeiend, onze gids gaf een duidelijke en interessante uitleg maar weer miste ik een geschreven tekst. Ik heb immers helemaal geen auditief geheugen. Je kon er wel een boek kopen over de tentoonstelling maar dat kostte 25 euro en dat vond ik wat veel (ook al omdat de parking al 1 euro per halfuur kostte).
Ik heb enkele foto's gemaakt maar de verlichting in het museum was van die aard dat dat heel moeilijk ging.
Na bijna twee uur rondlopen (o ja, het museum biedt lichte zitjes aan die je mee kunt dragen: heel praktisch tegen rugpijn en dergelijke ten gevolge van lang rechtstaan) gingen we nog met een vijftiental leden gezellig iets drinken in brasserie Basilik. Blijkbaar drinken Roger en ik vrij traag: we bleven als laatsten zitten met elk nog een half glas Orval (en toch hadden nog andere mensen ook bier genomen)
Vandaag scheen de zon, heeft het niet geregend en klom de thermometer tot 11°C. Het was dus aangenaam terug wandelen naar de auto... waar we wel 8 euro parkeergeld moesten betalen. Volgende keer parkeren we weer aan de rand van de stad en neem ik desnoods mijn wandelstokken mee om naar het centrum te klimmen.
vrijdag 6 maart 2020
Peking nu
De tekst van Roger die ik had nagelezen, was met de hand geschreven (blijkbaar is zijn eerste "worp" nog altijd handgeschreven, merk ik de laatste tijd op. Bij mij is het meer dan 20 jaar geleden dat ik nog eerst naar een pen greep met als gevolg dat mijn geschrift onleesbaar is geworden). Nu is hij die tekst aan het overtypen en daarna lees ik nog eens na.
Ondertussen heb ik een paar mails beantwoord en nu zit ik te kijken naar dit. Echt angstaanjagend, niet zozeer omwille van de aanwezigheid van het virus dan door een duidelijk gebrek aan vrijheid!
Ondertussen heb ik een paar mails beantwoord en nu zit ik te kijken naar dit. Echt angstaanjagend, niet zozeer omwille van de aanwezigheid van het virus dan door een duidelijk gebrek aan vrijheid!
Rotweer
Het houdt maar niet op, dat rotweer en... uiteraard krijgt Roger te weinig beweging.
Vandaag, nadat hij het een en ander in zijn atelier had gedaan, besloten we toch te gaan wandelen tussen twee regenbuien. Eerst brachten we spullen naar het containerpark.
En daar... begon het helaas weer te regenen. Daarbij stond er weer die heel koude wind.
We besloten naar de Kringwinkel te rijden, liepen daar wat rond en gingen daarna vlees kopen voor het avondeten.
Na dat avondmaal las ik een tekst van Michel na, begon Roger zijn eigen tekst te schrijven, las ik die na, en belde ik daarna naar Nany. Een dik halfuur heeft ze verteld over haar bezigheden in het rusthuis, over het eten (waar ze blijkbaar wel van verdikt). Ondertussen liep ik, zoals steeds bij het telefoneren, rond met de hoorn aan mijn oor.
Dan nog een telefoontje van Wiemla. Weer heb ik bijna een halfuur rondgelopen. En... ik bedacht dat ik door het huishouden en dat telefoneren ondanks dat rotweer toch voldoende beweging krijg. Roger echter niet! Om te beginnen heeft hij met niemand gebeld... en als hij eens belt, gaat hij er altijd bij zitten.
Vandaag, nadat hij het een en ander in zijn atelier had gedaan, besloten we toch te gaan wandelen tussen twee regenbuien. Eerst brachten we spullen naar het containerpark.
En daar... begon het helaas weer te regenen. Daarbij stond er weer die heel koude wind.
We besloten naar de Kringwinkel te rijden, liepen daar wat rond en gingen daarna vlees kopen voor het avondeten.
Na dat avondmaal las ik een tekst van Michel na, begon Roger zijn eigen tekst te schrijven, las ik die na, en belde ik daarna naar Nany. Een dik halfuur heeft ze verteld over haar bezigheden in het rusthuis, over het eten (waar ze blijkbaar wel van verdikt). Ondertussen liep ik, zoals steeds bij het telefoneren, rond met de hoorn aan mijn oor.
Dan nog een telefoontje van Wiemla. Weer heb ik bijna een halfuur rondgelopen. En... ik bedacht dat ik door het huishouden en dat telefoneren ondanks dat rotweer toch voldoende beweging krijg. Roger echter niet! Om te beginnen heeft hij met niemand gebeld... en als hij eens belt, gaat hij er altijd bij zitten.
woensdag 4 maart 2020
Schrijven
Tijdens de vergadering van deze middag zei Elie op een bepaald moment tegen mij: 'Zeg, jij mag ook teksten schrijven hé!' (hij bedoelde: 'je hoeft niet enkel teksten na te lezen')
Ik antwoordde spontaan: 'Nee, laat Michel en Roger dat maar doen, ik doe dat niet graag! Maar ik zal wel nalezen.'
Waarop Elie: 'Hoe, je doet dat niet graag?'
En ik, al lachend en verlegen zoals meestal: 'Jawel, uiteraard schrijf ik graag... maar niet over zulke zaken.'
Ik lees bijna alle teksten graag na. Maar bij oorlogsverhalen voel ik me er niet goed bij als ik te veel in de inhoud van de tekst opga en dus denk te voelen wat iemand anders lang geleden gevoeld heeft! Daarover schrijven kan ik ook niet zonder me heel slecht te voelen..
Ik ken ook te weinig termen die gebruikt worden in zulke oorlogsteksten en laat dus liever andere mensen - die er meer over weten - daarover schrijven (ik lees wel na, dat heb ik immers beloofd).
En nu vraag ik me ineens af of ik een verhaal of roman zou kunnen maken van het heel rare en opmerkelijke dat die tante en oom van Roger meemaakten, verhaal dat Jos Bouveroux (gedeeltelijk) opnam in zijn boek, en waarover vrij lang werd gesproken tijdens de vergadering deze middag.
Ik besloot dat ik dat inderdaad zou kunnen maar dat ik daar eigenaardig genoeg geen tijd meer voor heb (ik herhaal: ons leven is nu veel drukker dan toen onze kinderen "kindjes" waren). En dat het misschien nutteloos is geromantiseerde boeken te schrijven over echt gebeurde zaken in plaats van gewoon te noteren wat echt is gebeurd.
Wat we dus proberen te doen met de werkgroep WO I-II.
Ik antwoordde spontaan: 'Nee, laat Michel en Roger dat maar doen, ik doe dat niet graag! Maar ik zal wel nalezen.'
Waarop Elie: 'Hoe, je doet dat niet graag?'
En ik, al lachend en verlegen zoals meestal: 'Jawel, uiteraard schrijf ik graag... maar niet over zulke zaken.'
Ik lees bijna alle teksten graag na. Maar bij oorlogsverhalen voel ik me er niet goed bij als ik te veel in de inhoud van de tekst opga en dus denk te voelen wat iemand anders lang geleden gevoeld heeft! Daarover schrijven kan ik ook niet zonder me heel slecht te voelen..
Ik ken ook te weinig termen die gebruikt worden in zulke oorlogsteksten en laat dus liever andere mensen - die er meer over weten - daarover schrijven (ik lees wel na, dat heb ik immers beloofd).
En nu vraag ik me ineens af of ik een verhaal of roman zou kunnen maken van het heel rare en opmerkelijke dat die tante en oom van Roger meemaakten, verhaal dat Jos Bouveroux (gedeeltelijk) opnam in zijn boek, en waarover vrij lang werd gesproken tijdens de vergadering deze middag.
Ik besloot dat ik dat inderdaad zou kunnen maar dat ik daar eigenaardig genoeg geen tijd meer voor heb (ik herhaal: ons leven is nu veel drukker dan toen onze kinderen "kindjes" waren). En dat het misschien nutteloos is geromantiseerde boeken te schrijven over echt gebeurde zaken in plaats van gewoon te noteren wat echt is gebeurd.
Wat we dus proberen te doen met de werkgroep WO I-II.
Vergaderingen
Na de middag vergadering van de werkgroep WO I-II. Terwijl we op een nieuw lid én op een fotograaf wachtten, bekeken we een boeiende film over Oradour sur Glane. Twee jaar geleden zijn we daar langs gereden maar niet gestopt (wegens geen tijd maar vooral ook te druk, meen ik me te herinneren). Vandaag was de eerste keer dat ik die vreselijke gebeurtenissen zo gedetailleerd verteld zag.
Nadat het nieuwe lid was aangekomen en reporter Frank Missotten een foto had gemaakt voor het Belang van Limburg, overliepen we de gebruikelijke items, maakten we afspraken voor de collectedagen, en beloofde Michel me gauw nog een paar teksten op te sturen ter nalezing. Ook Roger moet nog een tekst schrijven, onder andere over belevenissen van een oom en tante van hem aan het einde van de oorlog. We weten dat hij gegevens kan terugvinden in het boek van Jos Bouveroux, "Terreur in oorlogstijd", boek dat praktisch elk lid van de werkgroep in zijn bezit bleek te hebben. Ik was even bang dat we ons exemplaar niet meteen zouden terugvinden maar het stond nog steeds op zijn gewone plaats.
Na ons avondmaal heeft Roger de broodmachine in gang gezet (en ik nog eens een wasmachine) en is hij daarna vertrokken naar een bestuursvergadering van Heemkunde.
Ik heb de was te drogen gehangen, afgewassen en nog een paar bladzijden uit mijn jeugddagboeken overgetypt. Het is nu bijna 22 uur: ik verwacht Roger op elk moment terug.
Nadat het nieuwe lid was aangekomen en reporter Frank Missotten een foto had gemaakt voor het Belang van Limburg, overliepen we de gebruikelijke items, maakten we afspraken voor de collectedagen, en beloofde Michel me gauw nog een paar teksten op te sturen ter nalezing. Ook Roger moet nog een tekst schrijven, onder andere over belevenissen van een oom en tante van hem aan het einde van de oorlog. We weten dat hij gegevens kan terugvinden in het boek van Jos Bouveroux, "Terreur in oorlogstijd", boek dat praktisch elk lid van de werkgroep in zijn bezit bleek te hebben. Ik was even bang dat we ons exemplaar niet meteen zouden terugvinden maar het stond nog steeds op zijn gewone plaats.
Na ons avondmaal heeft Roger de broodmachine in gang gezet (en ik nog eens een wasmachine) en is hij daarna vertrokken naar een bestuursvergadering van Heemkunde.
Ik heb de was te drogen gehangen, afgewassen en nog een paar bladzijden uit mijn jeugddagboeken overgetypt. Het is nu bijna 22 uur: ik verwacht Roger op elk moment terug.
dinsdag 3 maart 2020
Spaanse griep
Ik heb deze avond eindelijk Nany kunnen bereiken (via haar gsm): bleek dat het nummer van haar vast toestel is gewijzigd en dat ze was vergeten me daarvan op de hoogte te brengen.
De aannemer kwam deze avond ook langs. We weten dus eindelijk hoeveel het zal kosten om onze daken te repareren. Weer veel geld! Gelukkig zijn we verzekerd... maar er is natuurlijk ook die franchise!
Die twee zaken zijn dus opgelost.
Toen ik onlangs Jean-Jacques Crèvecoeur hoorde vertellen dat een heel dodelijke virus niet heel besmettelijk is en een heel besmettelijke virus niet heel dodelijk, dacht ik uiteraard meteen aan de "Spaanse" griep die tientallen miljoenen mensen de dood zou ingestuurd hebben in de winter van 1918-19. Met Roger sprak ik daar geregeld over. Zou Crèvecoeur zich vergissen, of zouden al die mensen zijn gestorven aan een gevolg van de griep?
Vandaag keek Roger zoals gewoonlijk naar Scott Adams. En ineens zegt hij (Roger dus) tegen mij: 'Volgens Scott Adams zijn de meeste stergevallen in 1918-19 te wijten aan een secundaire bacteriële longontsteking, en niet aan die griep.'
Nadat de aannemer deze avond was vertrokken, ging ik zelf naar het privé kanaal van Crèvecoeur... en wat hoor ik hem daar meteen zeggen? Precies hetzelfde als Scott Adams! Ik ga nu verder kijken naar zijn uitleg daarover. Jammer genoeg kan ik (denk ik toch) geen link toevoegen, want het kanaal is privé.
Ik probeer het even hier: https://formations.emergences.net/products/chaine-privee-gratuite-de-jjc/categories/2266325/posts/7574990, maar ik weet niet of je er binnen geraakt.
De aannemer kwam deze avond ook langs. We weten dus eindelijk hoeveel het zal kosten om onze daken te repareren. Weer veel geld! Gelukkig zijn we verzekerd... maar er is natuurlijk ook die franchise!
Die twee zaken zijn dus opgelost.
Toen ik onlangs Jean-Jacques Crèvecoeur hoorde vertellen dat een heel dodelijke virus niet heel besmettelijk is en een heel besmettelijke virus niet heel dodelijk, dacht ik uiteraard meteen aan de "Spaanse" griep die tientallen miljoenen mensen de dood zou ingestuurd hebben in de winter van 1918-19. Met Roger sprak ik daar geregeld over. Zou Crèvecoeur zich vergissen, of zouden al die mensen zijn gestorven aan een gevolg van de griep?
Vandaag keek Roger zoals gewoonlijk naar Scott Adams. En ineens zegt hij (Roger dus) tegen mij: 'Volgens Scott Adams zijn de meeste stergevallen in 1918-19 te wijten aan een secundaire bacteriële longontsteking, en niet aan die griep.'
Nadat de aannemer deze avond was vertrokken, ging ik zelf naar het privé kanaal van Crèvecoeur... en wat hoor ik hem daar meteen zeggen? Precies hetzelfde als Scott Adams! Ik ga nu verder kijken naar zijn uitleg daarover. Jammer genoeg kan ik (denk ik toch) geen link toevoegen, want het kanaal is privé.
Ik probeer het even hier: https://formations.emergences.net/products/chaine-privee-gratuite-de-jjc/categories/2266325/posts/7574990, maar ik weet niet of je er binnen geraakt.
maandag 2 maart 2020
Elk excuus is welkom!
Weer regen vandaag.
Ik nam onder handen, samen met Roger: de badkamer, de gang op de verdieping, de trap en de hal beneden.
Natuurlijk had ik daarna weer rugpijn.
Dus heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt, wat gelezen en gekeken naar een nieuwe video van Jean-Jacques Crèvecoeur. Over hoe (en waarom?) ze ons bang maken voor dat Coronavirus. Eigenlijk had ik op dat moment gewild dat Elena hier was zodat ik haar kon geruststellen (door voor haar te vertalen wat ik hoorde).
Daarna was mijn rugpijn over en dacht ik aan de salon te beginnen. Maar... toen kreeg ik een mail van heemkundelid Georges V. Of ik een tekst die hij had uit het Frans laten vertalen door DeepL en die hij op zijn website zou plaatsen, wilde nalezen.
Daar begon ik meteen aan (de salon verschuift dus naar een andere dag).
Ik heb er lang aan gewerkt (niet dat de vertaling van DeepL slecht was maar het betrof oude teksten, vaak in oud Frans - dat ik soms zelf niet begreep - en als ik steeds herhaal dat die vertaaltools zo goed zijn, betekent dat niet dat je niet meer hoeft na te lezen!) Daarbij, het waren 10 A4-bladzijden.
Die job is ondertussen klaar (ik zeg "job" maar uiteraard word ik daar niet voor betaald)... maar ik moet wel mijn schoonmaakschema herzien.
Nee, Georges, voel je niet schuldig: elk (interessant) excuus is bij mij welkom om niet verder te hoeven schoonmaken!
O ja, er bloeien narcissen aan de rand van de tuin!
Ik nam onder handen, samen met Roger: de badkamer, de gang op de verdieping, de trap en de hal beneden.
Natuurlijk had ik daarna weer rugpijn.
Dus heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt, wat gelezen en gekeken naar een nieuwe video van Jean-Jacques Crèvecoeur. Over hoe (en waarom?) ze ons bang maken voor dat Coronavirus. Eigenlijk had ik op dat moment gewild dat Elena hier was zodat ik haar kon geruststellen (door voor haar te vertalen wat ik hoorde).
Daarna was mijn rugpijn over en dacht ik aan de salon te beginnen. Maar... toen kreeg ik een mail van heemkundelid Georges V. Of ik een tekst die hij had uit het Frans laten vertalen door DeepL en die hij op zijn website zou plaatsen, wilde nalezen.
Daar begon ik meteen aan (de salon verschuift dus naar een andere dag).
Ik heb er lang aan gewerkt (niet dat de vertaling van DeepL slecht was maar het betrof oude teksten, vaak in oud Frans - dat ik soms zelf niet begreep - en als ik steeds herhaal dat die vertaaltools zo goed zijn, betekent dat niet dat je niet meer hoeft na te lezen!) Daarbij, het waren 10 A4-bladzijden.
Die job is ondertussen klaar (ik zeg "job" maar uiteraard word ik daar niet voor betaald)... maar ik moet wel mijn schoonmaakschema herzien.
Nee, Georges, voel je niet schuldig: elk (interessant) excuus is bij mij welkom om niet verder te hoeven schoonmaken!
O ja, er bloeien narcissen aan de rand van de tuin!
zondag 1 maart 2020
Telefoon- en internetstoringen
Roger had vandaag gebeld naar zijn broer, naar een van zijn zussen, en daarna wilde ik naar Nany bellen.
De telefoon deed het niet meer.
En ineens was de verbinding met het internet ook verbroken.
Dat gebeurt wel meer de laatste dagen, dus wachtten we een poosje voor ik naar Telenet belde met de gsm. Ze bevestigden me dat er over heel Heers een probleem was.
Ik liet de wasmachine nog eens draaien, las wat op papier, typte nog enkele bladzijden over uit mijn vroegere dagboeken en zorgde uiteindelijk voor het avondeten (pompoensoep, roodbaars en prinsesboontjes met mayonaise - misschien een rare combinatie maar heel lekker). Geen wandeling, want weer praktisch de hele dag regen.
En dan was de verbinding met het internet ineens hersteld. Ik zorgde even voor de jongste monografie van de KVLS (nadat ik een mail had gevonden van Jan Gerits over enkele zaken die nog moesten aangepast worden in de tekst), beantwoordde een paar mails, probeerde naar mijn moeder Nany te bellen... maar de telefoon werkte nog steeds niet (op dit moment trouwens ook niet).
Ik stuurde Nany een berichtje dat ik haar niet kon bereiken per telefoon maar kreeg daar nog geen antwoord op.
En ineens besefte ik hoe gemakkelijk we het tegenwoordig meestal hebben... maar ook hoe druk ons leven daardoor is geworden!
Voor we naar Congo vertrokken, hadden mijn ouders geen telefoon. Ik weet niet hoe ze toen afspraken met vrienden en kennissen.
In Congo hadden we ook geen telefoon. De heel dringende boodschappen ontving mijn vader via telefoon op zijn werk... en, herinner ik me plotseling, zelfs de gewone correspondentie kwam via dat kantoor aan. Mijn moeder en ik vernamen de nieuwtjes uit België (die er ongeveer 14 dagen over deden om tot bij ons te geraken) pas na de thuiskomst van vader.
Later, in België, hadden we nog jaren lang geen telefoon en in mijn studententijd bestonden er nog geen gsm's! Ik weet echt niet meer hoe, anders dan via klassieke brieven, we contact met mensen ver weg onderhielden. Ik weet (herinneringen en uit mijn dagboeken) dat ikzelf heel veel brieven schreef. Maar wat met mensen die niet graag schreven of gewoon niet konden schrijven (want die waren er nog toen)? Geen idee! Wat ik wel weet, is dat mensen zoals Nany, zodra ze vlot overal konden telefoneren, heel snel de vroeger aangeleerde gewoonte brieven te schrijven, afleerden.
Ik trouwde met Roger, we kregen kinderen, maar ook wij hebben een hele tijd geen telefoon gehad. Er waren toen wel telefooncellen op bijna alle straathoeken en ik herinner me dat ik daar bijvoorbeeld soms gebruik van maakte om een dokter te bellen voor een ziek kind.
De eerste jaren dat we onze weekends hier in Haspengouw doorbrachten, bestonden er ook nog geen mobieltjes. En een vaste telefoon hadden we hier ook niet (wel al in Antwerpen). Ik herinner me dat ik mocht gebruik maken van de vaste telefoon van buurvrouw Marie-Claire voor dringende (ook voor minder dringende!) oproepen... en dat als bijvoorbeeld Hendrik ons later dan op vrijdagavond zou vervoegen, we soms tevergeefs op een bepaald uur zaterdagavond in het station van Hasselt stonden en geduldig wachtten tot de volgende trein uit Antwerpen zou aankomen.
Op het eerste gezicht verloren we toen veel tijd... maar nu worden we constant verplicht te antwoorden op zoveel sollicitaties dat ik het gevoel heb dat ik mijn tijd op een heel andere manier verlies.
Dat bedacht ik allemaal en ik besloot me dus geen zorgen te maken over het feit dat Nany niet zoals gewoonlijk meteen antwoordt op mijn sms. Wellicht had ze andere, veel interessantere bezigheden!
O ja, deze avond, vermits we opnieuw internet hadden, gekeken naar nog een aflevering van die "enquête". De film heet "A Confession", mysterieuze correspondent!
De telefoon deed het niet meer.
En ineens was de verbinding met het internet ook verbroken.
Dat gebeurt wel meer de laatste dagen, dus wachtten we een poosje voor ik naar Telenet belde met de gsm. Ze bevestigden me dat er over heel Heers een probleem was.
Ik liet de wasmachine nog eens draaien, las wat op papier, typte nog enkele bladzijden over uit mijn vroegere dagboeken en zorgde uiteindelijk voor het avondeten (pompoensoep, roodbaars en prinsesboontjes met mayonaise - misschien een rare combinatie maar heel lekker). Geen wandeling, want weer praktisch de hele dag regen.
En dan was de verbinding met het internet ineens hersteld. Ik zorgde even voor de jongste monografie van de KVLS (nadat ik een mail had gevonden van Jan Gerits over enkele zaken die nog moesten aangepast worden in de tekst), beantwoordde een paar mails, probeerde naar mijn moeder Nany te bellen... maar de telefoon werkte nog steeds niet (op dit moment trouwens ook niet).
Ik stuurde Nany een berichtje dat ik haar niet kon bereiken per telefoon maar kreeg daar nog geen antwoord op.
En ineens besefte ik hoe gemakkelijk we het tegenwoordig meestal hebben... maar ook hoe druk ons leven daardoor is geworden!
Voor we naar Congo vertrokken, hadden mijn ouders geen telefoon. Ik weet niet hoe ze toen afspraken met vrienden en kennissen.
In Congo hadden we ook geen telefoon. De heel dringende boodschappen ontving mijn vader via telefoon op zijn werk... en, herinner ik me plotseling, zelfs de gewone correspondentie kwam via dat kantoor aan. Mijn moeder en ik vernamen de nieuwtjes uit België (die er ongeveer 14 dagen over deden om tot bij ons te geraken) pas na de thuiskomst van vader.
Later, in België, hadden we nog jaren lang geen telefoon en in mijn studententijd bestonden er nog geen gsm's! Ik weet echt niet meer hoe, anders dan via klassieke brieven, we contact met mensen ver weg onderhielden. Ik weet (herinneringen en uit mijn dagboeken) dat ikzelf heel veel brieven schreef. Maar wat met mensen die niet graag schreven of gewoon niet konden schrijven (want die waren er nog toen)? Geen idee! Wat ik wel weet, is dat mensen zoals Nany, zodra ze vlot overal konden telefoneren, heel snel de vroeger aangeleerde gewoonte brieven te schrijven, afleerden.
Ik trouwde met Roger, we kregen kinderen, maar ook wij hebben een hele tijd geen telefoon gehad. Er waren toen wel telefooncellen op bijna alle straathoeken en ik herinner me dat ik daar bijvoorbeeld soms gebruik van maakte om een dokter te bellen voor een ziek kind.
De eerste jaren dat we onze weekends hier in Haspengouw doorbrachten, bestonden er ook nog geen mobieltjes. En een vaste telefoon hadden we hier ook niet (wel al in Antwerpen). Ik herinner me dat ik mocht gebruik maken van de vaste telefoon van buurvrouw Marie-Claire voor dringende (ook voor minder dringende!) oproepen... en dat als bijvoorbeeld Hendrik ons later dan op vrijdagavond zou vervoegen, we soms tevergeefs op een bepaald uur zaterdagavond in het station van Hasselt stonden en geduldig wachtten tot de volgende trein uit Antwerpen zou aankomen.
Op het eerste gezicht verloren we toen veel tijd... maar nu worden we constant verplicht te antwoorden op zoveel sollicitaties dat ik het gevoel heb dat ik mijn tijd op een heel andere manier verlies.
Dat bedacht ik allemaal en ik besloot me dus geen zorgen te maken over het feit dat Nany niet zoals gewoonlijk meteen antwoordt op mijn sms. Wellicht had ze andere, veel interessantere bezigheden!
O ja, deze avond, vermits we opnieuw internet hadden, gekeken naar nog een aflevering van die "enquête". De film heet "A Confession", mysterieuze correspondent!
Abonneren op:
Posts (Atom)