Sociale contacten

Deze ochtend kreeg Roger voor bepaalde karweien spontane hulp van een vriendelijke buurman.Uiteraard boden we hem daarna een kopje koffie aan en werd er een hele poos gezellig gekeuveld in onze leefkeuken. Ik vernam allerlei nieuwtjes uit ons dorp: zo wist ik niet dat andere buren pas grootouders waren geworden, dat er in Sint-Truiden een interessante winkel is, gerund door een dorpsgenoot, buurman vertelde ons over plaatselijke kunstschilders die ik helemaal niet kende, enzovoort.

Roger had gisteren speltbrood gebakken maar dat bakproces bleek deze keer een beetje mislukt  (hoewel zijn platte brood heel lekker is: ik heb er deze avond een stukje van geproefd bij de soep) en vermits we dit weekend bezoekers krijgen, besloten we alsnog brood te kopen.

Dit is het resultaat van Rogers broodbakken (eigen foto)

We reden naar de AD-Delhaize in Heers waar we meteen vriendin Liliane tegenkwamen. Ze was net een aperitiefje in promotie aan het proeven en dat deden wij dus ook maar. Het is gemaakt door een familiebedrijf in Gutschoven, op basis van Spaanse wijn uit de streek van Valencia. We vonden het heel lekker, dus kochten we er een fles van.
En we keuvelden weer. Roger met de aanbieder van de aperitiefdrank (ze haalden gemeenschappelijke herinneringen aan Rogers geboortedorp Gutschoven op) en ik met Liliane.

Uiteindelijk kochten we ons brood, wensten elkaar een zalig Paasweekend en reden we terug naar huis... en ik bedacht dat spontane sociale contacten toch zo aangenaam kunnen zijn!

Eerste terrasje

Toen we klaar waren met ons werk wilden we nog eens naar dat nieuwe wandelpad in Kerniel. Deze keer wandelden we de lus in omgekeerde richting zodat we na afloop aankwamen op het terras van "De Vallei van Colen" aan het klooster.

We besloten er iets te drinken op het terras (voor mij heel lekkere witte wijn: ze serveren er enkel bier uit de brouwerij van Wilderen en dat is niet mijn favoriete). We zaten er wel alleen (in het café zelf zaten enkele andere mensen) en ik kon dus geen mensen observeren maar ik genoot des te meer van het uitzicht op de vallei.

Eigen foto

Ons eerste terrasje dit jaar! Onlangs waren we langs de Kluizenaar gereden die al gesloten bleek en nog steeds niet overgenomen door andere uitbaters.

Tegen 17 uur begon het echter wat frisjes te worden. We reden terug naar huis waar we regen kregen terwijl ik voor het avondeten zorgde. En het regent nog steeds!

Pril lentegevoel na een ontgoocheling

Terwijl Roger eindelijk onderhandelde met de architect, gestuurd door de afbreker in verband met die af te breken stallen, las ik online in "Het Belang van Limburg" dat er in Heers een nieuwe buurtwinkel is. Gerund door Sikhs (ik weet dat het Sikhs zijn door de familienamen Singh - zou "leeuw" betekenen -  en Kaur - "prinses" - en trouwens praktisch alle Indiërs die hier wonen, zijn Sikhs ).

Na nog wat huishoudelijke karweitjes, besloten we langs die winkel te rijden: wat zou het gemakkelijk zijn niet meer naar Sint-Truiden te hoeven om grote verpakkingen kurkuma, linzen, gember, koriander, garam masala, enzovoort te kopen.

Ik vroeg of ze linzen verkochten. Nee. Eerst wist Gurdial Singh niet wat ik bedoelde (hij heeft destijds dan ook geen initiatie Nederlands bij mij gevolgd😉). Toen ik het daarna had over "dahl" (hoewel ik vermoed dat het woord slaat op bereide linzen), excuseerde hij zich: 'Nee, dat hebben we niet.'
Omdat ik me afvroeg of ik wel het juiste woord had gebruikt, vroeg ik nog naar kurkuma. Kende hij ook niet, maar deze keer was ik zeker dat zij het "haldi" noemen. Nee, dat verkopen ze ook niet.

Ontgoocheling dus: wat zijn we met een Indische winkel in de buurt als ze er die typische Indische spullen niet verkopen?

We wandelden daarna nog een dik uur in Mettekoven. Hoewel mijn gewrichten bij het vele klimmen voelden dat ze vorige winter te zelden werden gebruikt, kreeg ik weer een pril lentegevoel: de sleedoornstruiken beginnen stilletjes aan te bloeien!

Familiedag

Mijn innerlijke wekker stond onmenselijk vroeg ingesteld: om 6:30 uur. Toen we opstonden was het dan ook officieel 7:30 uur.
We reden na het ontbijt naar de school van de kinderen waar Matthias op ons en zijn andere grootouders wachtte. Het was immers grootoudersfeest!

We hebben gelopen, gezongen, "een,twee, drie piano" en andere spelletjes gespeeld, naar verhaaltjes geluisterd, gelachen, en heel lekkere soep gegeten waarvoor de kleuters zelf de groenten hadden gesneden. Heel leuk en heel lekker!

Eigen foto's

We kregen de kans in praktisch elk kleuterklasje binnen te gaan, de school te verkennen (een echt labyrint... en ik was dat weer in gedachten aan het inrichten!) en we vonden Matthias' klas heel gezellig.

Eigen foto

Rond 11:30 uur reden we allemaal naar dochterlief die ons ontving met een glas cava: vandaag viert de andere opa van de kindjes, Vake,  zijn verjaardag.

Tegen 12:10 uur haalde Vake Elena van school en Eva bij onthaalmoeder Lutti. Elena vertelde me dat ze ons had gezien vanuit haar klas en dat ze tevergeefs had geprobeerd onze aandacht te trekken.

De tafel was ondertussen gedekt en we aten: allerlei soorten brood met toespijs gevolgd door taart.

Tegen 14 uur vertrokken Roger en ik naar een van zijn zussen... En onderweg van daar terug naar onze auto ontmoetten we een andere zus van hem die net terugkwam van een verre reis. Dat werd tweemaal nieuwtjes uitwisselen.

We waren vrij laat thuis waar ik eerst nog de salon wilde schoonmaken (Roger stofzuigde) alvorens het avondeten te bereiden.

Een mooie familiedag dus als beloning voor het veel te vroeg opstaan.

O ja, weer stond ik op een zeker moment paf van de taalvaardigheid van Eva. Elena had per ongeluk een treinspoor, dat Matthias had gebouwd, kapot gemaakt en Eva (2 jaar en 3 maand) zei: 'Ik wil gaan zien wat zus kapot gemaakt heeft'. Zulke zinsconstructies kreeg ik er destijds (toen ik in Heers nog les gaf in initiatie Nederlands) bij volwassen Franstaligen niet in. Uiteraard is Eva niet Franstalig maar het lijkt me toch een opvallend correcte zin op haar leeftijd, of niet?

De kroon ontbloot

De hele dag regen, dus geen wandeling vandaag. Hopelijk heeft onze schoonmaak - van onder andere de kamer van Zeger (we hebben die kamer immers binnenkort nodig en hadden die al weken niet meer betreden) - Roger voldoende beweging gegeven. 

Voor de rest, heel veel gelezen, onder andere in "De kroon ontbloot" van Noël Vaessen. Niet bijster goed geschreven naar mijn bescheiden mening... maar het is echt prettig eens toe te geven aan het luisteren naar (in dit geval eerder "het lezen over") roddels. Zeker als ze over de "koninklijke familie" gaan!😉 Echt onthullend!

Roger vraagt zich af of auteur niet fantaseert. Ikzelf denk van niet maar ik vind het wel heel erg dat wij dat wereldvreemd "hof" in stand houden met onze centen!

Afspraak met Roger

Terwijl we onze agenda nakeken om na te gaan of we konden ingaan op een uitnodiging van Bernadette en Juan besefte Roger ineens dat onze dagen de laatste tijd overvol zijn.

Hij herinnerde me eraan dat we vroeger geregeld heel bewust een heel weekend niets aannamen om gewoon van elkaars gezelschap te genieten... en dat niemand ons dat kwalijk nam.

Hij heeft gelijk... en ik heb meteen voor de volgende maanden enkele keren "afspraak met Roger" genoteerd in onze agenda!

Maar de eerste afspraak is al zeker niet volgend weekend!

Kerniel en Lier

Vandaag verkenden we dat nieuwe wandelpad in Kerniel. Het werd een heel aangename en mooie lus, niet te kort en niet te lang.

Zicht op het klooster vanop het nieuwe wandelpad

Foto's Roger

Dit is waar we gisteren op waren uitgenodigd... en eerlijk gezegd, hoewel het blijkbaar heel mooi was, ben ik blij dat we niet konden gaan: 8000 toeschouwers! Ik zou het benauwd gekregen hebben midden in zo'n massa!

Rustige dagen maar verwarring

Vandaag waren we op twee plekken uitgenodigd. Op de eerste uitnodiging (de presentatie van een dichtbundel) hoefden we ons niet in te schrijven, de tweede invitatie heb ik afgeslagen omdat ik wist dat ik waarschijnlijk met die vertaling zou bezig zijn én dat, als dat niet het geval was, we naar die presentatie zouden gaan.

We zijn dus naar geen van beide geweest en eigenaardig genoeg vond ik, ondanks die vertaling waar ik heel veel tijd aan besteedde, de laatste twee dagen zalig rustig. Ik had weer (eindelijk) de indruk dat de tijd iets minder snel vloog.

Uiteraard ligt dat voor een groot deel aan het feit dat ik mijn job heel graag doe, er echt kan in opgaan... en dat ik die thuis kan uitoefenen (ik hoef niet naar het "werk" te rijden, hoef me niet op te kleden voor ik begin te werken, desnoods zou ik dat zelfs in pyjama kunnen doen, ik kan beginnen wanneer ik wil, ophouden wanneer ik wil, pauzeren wanneer ik wil enzovoort: zolang mijn werk op tijd wordt geleverd is het oké).

Mijn werk kan soms heel stresserend zijn, dat wel, zeker als de deadline te kort is maar over het algemeen doe ik het heel graag.

Gisteren dacht ik op een zeker ogenblik dat we zaterdag waren en geraakte ik even in paniek (omdat mijn vertaling niet af was) tot ik, net voor ik vorige post schreef, besefte dat we pas vrijdag waren. Wat een opluchting (en daarbij dat heerlijke gevoel van "de tijd gaat iets trager tegenwoordig")!

Vandaag heb ik dus verder vertaald maar we maakten ook tijd om het poortgebouw samen schoon te maken (en dat ging snel!), voor een mooie prille lentewandeling in Vechmaal en, wat mezelf betreft, voor een lang telefoongesprek met mijn moeder Nany (het Paasprobleem is opgelost) en het klaarmaken van een heel lekkere gratin (met kurkuma) van spitskool.

Na een laatste keer nalezen werd mijn vertaling geleverd... en ik kreeg het gevoel twee heel lange, mooie en rustige dagen te hebben beleefd.

Maar dan...

We moeten volgende vrijdag enkele boeken terugbrengen naar de bibliotheek van Heers. Omdat we ze al hebben uitgelezen, stelde Roger na het avondeten voor ze nu al terug te brengen. Toen we daar aankwamen, stelden we vast dat de bibliotheek gesloten was en begrepen we daar niets van.
'Die is toch elke vrijdag open op dit uur?' zei Roger en ik beaamde dat.
En toen viel Roger zijn euro. 'Hé, het is vandaag zaterdag,' zei hij!

Over mijn innerlijke klok

Deze ochtend moest Roger voor 7 uur opstaan omdat hij om 7:30 uur naar het Leuvense moest voor wat ik een familie-beraadslaging zou noemen en waarvan ik jullie de details bespaar.
Ikzelf had gezorgd dat mijn innerlijke wekker mij zou wakker maken om 6:45 uur. Dat is gelukt en ik wachtte, zo stil en rustig als mogelijk, op het gerinkel van de eigenlijke wekker. Als die immers niet was afgegaan, had ik Roger zelf wakker gemaakt.

Roger vertrok dus om 7:30 uur. Ik treuzelde nog even aan de ontbijttafel (terwijl ik het nieuws las op mijn gsm), ruimde wat op en besloot daarna meteen verder te werken aan mijn vertaling.

Dat was een serieuze vergissing: het ging zo traag dat het me echt ontmoedigde. Daar waar ik normaal ongeveer 2 A4 bladzijden doe op één uur (ik heb het hier over wat ik noem mijn "eerste worp": die bladzijden moeten nog wel serieus nagelezen worden) ging het nu vooruit aan het ritme van minder dan één regel per 5 minuten.

Echt niet te doen dus. Ik vroeg me af wat ik dan wel kon doen voordat mijn hoofd aan vertaalwerk toe was.

Op mijn huishoudprogramma stond wel "poorthuis" en daar wilde ik even aan beginnen maar... ik besefte algauw dat Roger deze avond daar weer hout zou hakken voor de kachel en dat ik dan binnenkort zou mogen herbeginnen. En... het was daar nog vreselijk koud!

Dus ging ik terug naar binnen en begon vroegere dagboeken over te typen. Maar toen besefte ik weer dat mijn scherm me 's ochtends parten speelt (en misschien ging trouwens de vertaling onder andere daarom niet vooruit?): het verblindt me (cataract?).

Uiteindelijk maar verder gelezen in "U wordt bestolen" van Jeff Hoeyberghs. Maar... dat is geen lectuur voor een hoofd dat nog niet aan vertaalwerk toe is. Dus werd het boek snel weggelegd tot eventueel deze avond.

Ondertussen was het 9 uur geworden.Wat moest deze avondvrouw dan wel doen tot wanneer haar hoofd vertaalklaar zou zijn? Iets in het huishouden? De binnenkant van de keukenkasten opruimen bijvoorbeeld? Ach, als ik daar aan zou beginnen, zou het zo lang duren dat ik geen tijd zou overhouden voor de dringende en belangrijke vertaling waar ik mee bezig ben.

Dan maar wat gelezen in een roman (in de sofa, en bijna in slaap gevallen!) en stipt om 10 uur kreeg ik kriebels: ik wilde naar die vertaling gaan.

Met reden: weer vloeide de vertaling (weliswaar die "eerste worp" dus) uit mijn vingers en ik hoorde zelfs niet mijn gsm in de leefkeuken rinkelen toen Roger mij belde dat hij onderweg naar huis was. Zo fel ging ik op in mijn werk ("in de flow zijn", zegt men nu, heb ik gehoord).

Het is dus duidelijk dat mijn innerlijke klok (die me wel kan wekken op voor mij ongebruikelijke tijden) me niet toelaat creatief en /of productief te zijn voor 10 uur 's ochtends.

Jammer genoeg wordt na overmorgen 10 uur 's ochtends voor mij 9 uur 's ochtends! En dat gaat mijn innerlijke klok serieus voelen!

Tijdverlies

Ik wist dat ik een vertaling mocht verwachten. Een juridische tekst, vrij uitgebreid en tegen zondag ten laatste te leveren. Ik weet het, ik had me ooit voorgenomen geen juridische teksten meer aan te nemen... maar het leven is zo duur!
Nu (de vertaling is aangekomen), de tekst valt echt mee en geregeld heb ik de indruk dat ik een romannetje aan het vertalen ben.

We hebben dus geen enkele uitnodiging voor zaterdag aangenomen... maar deze avond waren we al wel van plan een lezing bij te wonen in Kortenbos. Over de eerste wereldoorlog in en rond Tongeren. We ontmoetten er tal van kennissen (heemkunde en werkgroep WOI) en verwachtten ons aan een interessante causerie.
Helaas, ik heb letterlijk niets verstaan van de lezing. Slechte akoestiek en slechte geluidsinstallatie. Achteraf bleek trouwens dat niemand er veel van verstaan had.
En... ik had spijt dat ik niet thuis ben gebleven om aan mijn vertaling te werken. Nu heb ik meer dan drie uur verloren!

Kerniel na een oefening in ontsluiting

Deze ochtend een lange vergadering van de werkgroep WO I. Deze keer mochten we zelf proberen voorwerpen te ontsluiten... maar dat ging echt niet vanzelf! We hebben nog veel oefening nodig!

Na de middag een mooie wandeling in Kerniel: via de spoorwegzate naar het klooster, dan door de vallei naar de "Leemzaal" en via het dorp terug naar de auto die  aan de overkant van de steenweg stond. Het was nog koud maar het deed deugd, die stilte enkel onderbroken door het gelach van spechten! En we hebben een nieuw wandelpad ontdekt (nog niet verkend).

Dat poortje lijkt ons nieuw

Het klooster van Colen gezien vanuit de vallei

Hier begint een nieuw wandelpad

Foto's Roger

Deze avond een lang telefoongesprek met Nany, onder andere over onze nieuwe familiezieke. En tussen dat alles door: een beetje huishouden, een beetje gewassen, een beetje gelezen en een beetje gekookt (koude schotel met inktvisjes).

Eindelijk weer een douche genomen!

We hebben een nieuwe boiler sinds deze middag... en ik heb zelden zo genoten van een douche als deze avond!
Pas deze avond omdat het water in de boiler eerst uren moest opwarmen.

Uiteraard moest ik na de werken de badkamer (waar de boiler staat), de gang en de hal (langs waar de werklui naar boven gingen) een grondige beurt geven maar daarna wandelden we een dik uur in Sint-Truiden (het was zonnig met toch nog een koude wind).

Ik heb opgemerkt dat als ik Rogers ritme probeer te volgen al mijn gewrichten tegenstribbelen, dus bleef ik achter hem aan strompelen... denkend aan de vertaling die thuis op mij wachtte en aan  iemand die me nauw aan het hart ligt en die vandaag zou vernemen of een gezwel kwaadaardig is of niet.

Na het avondeten nam ik eindelijk die lang verwachte douche (wat zijn wij toch luxebeesten: enkele dagen geen warm water en we voelen ons tekortgedaan). Ik herinner me nog heel goed de vroegere wekelijkse wasbeurten in een zinken teil bij mijn grootmoeder marraine!

Ik had pas mijn vertaling geleverd (het was een vrij korte tekst) of ik kreeg een mail met slecht nieuws: het is een kankergezwel!😒 De zoveelste "familiezieke" dus (ik reken Matadi-vrienden  ook tot de familie: in Congo fungeerden ze immers als onze "familie")!

Als ontspanning deze avond: gelezen... en (ik zoek immers geregeld op Google naar Franse televisieprogramma's om de evolutie van de taal bij te houden) op dit programma gevallen: over "propere" en "vuile" mensen. De "vuile" mensen bleken het minst vaak ziek te zijn. Ik vermoedde het al lang, dat we veel te hygiënisch zijn geworden!

Over damptoestellen en de orde der geneesheren

Mijn blauwe damptoestel werkte niet goed. Geregeld viel het zonder reden uit. Vandaag liepen we tijdens de boodschappen de tabakswinkel binnen om het probleem te melden... en ik kreeg een volledig nieuw toestel cadeau! Er waren wel geen blauwe meer, dus werd het dit toestel dat wel goed lijkt te werken:

Eigen foto

Voor de rest vandaag vooral verder gelezen in dat boek van Hoeyberghs. Het is een akelig boek: zo las ik onder andere het volgende:
"60% van de artsen zijn bang van de orde der geneesheren. Elke dokter die zijn mond opendoet en opstaat tegen de macht van het RIZIV, de mutualiteiten of de farmaceutische industrie riskeert gebroodroofd te worden door de orde."
In dat geval is het is niet verwonderlijk dat de meeste artsen zeggen: 'Neem uw statines maar braafjes verder in.'

Te weinig lectuur, te veel communicatie, wel poëzie

Het was een eigenaardige zondag. Geen wandeling, wegens weer veel te koud en een te gure oostenwind.

Dus bereidde ik me voor op rustige uren vol lectuur. En zo gebeurde, behalve dat we heel veel telefoontjes kregen of (verplicht) pleegden.

Het waren allemaal interessante gesprekken, dat wel... maar het waren er te veel: ik wilde eigenlijk verder lezen in "U wordt bestolen" door Jeff Hoeyberghs.

Ik schat dat ik minstens 2 uur aan telefoon heb doorgebracht en zeker evenveel tijd aan het beantwoorden van dringende (ook heel  interessante, daar niet van) mails heb besteed. Tel daarbij nog een klein uur sms'en op, en je komt aan vijf uur die ik vandaag besteedde aan communicatie! Op een zondag die ik eigenlijk volledig wilde besteden aan lectuur!

Nu, er was wel iets heel bijzonders tussen al die communicatie! Nany belde me deze avond voor de tweede keer om onder andere te praten over de aangename middag die ze had doorgebracht bij tante José en haar kinderen... en om mij te zeggen dat ze een gedichtenbundel had gekregen die voor mij bedoeld is. Cadeau van Sarina, de vriendin van  René .

Ik weet waarom ik die bundel cadeau krijg: ik heb die onlangs nagelezen op fouten én meteen gedacht: wat zijn die gedichten van Sarina mooi! En dat uiteraard laten weten aan Sarina via René.

Uiteraard heb ik vandaag nog minstens één uur besteed aan het overtypen van mijn vroegere dagboeken.
Maar... ik heb dus minder gelezen dan ik me had voorgenomen!

Over ditjes en datjes

Onze elektriciteitsproblemen lagen inderdaad aan de boiler. Telkens als we die aanzetten, viel de elektriciteit weer uit in de badkamer, de keuken en de provisiekamer. Dus bleef de boiler uitgeschakeld en moesten we ons behelpen zoals onze grootouders het deden. Zonder douche en met alleen koud water uit de kraan. Deze ochtend (heel vroeg voor ons doen) kwam de installateur langs. Heel binnenkort komt hij een nieuwe boiler plaatsen (bijna 25 jaar geleden had Roger dat zelf gedaan maar hij voelt zich daar niet meer toe in staat). Weer veel kosten! Hoewel, 25 jaar is een heel respectabele leeftijd voor een boiler, denk ik en, als ik gelijk heb, heb ik niet het recht om te klagen.

Het was de hele dag rond de -2°C, met een gevoelstemperatuur van -8°C. Dus ging de kachel weer aan... maar we vergaten de thermostaat uit de salon te halen met als gevolg dat het te warm werd in de salon en te koud in de keuken en de badkamer. Deze avond zagen we onze vergetelheid in en brachten we de thermostaat naar de badkamer.

Geen wandeling, want we zien echt op tegen die noord-oostenwind. Wel gewassen, de specht in onze tuin geobserveerd, gelezen, gemaild naar een grieperige Hendrik (het gaat al beter) en getelefoneerd naar Nany die we niet konden bereiken. Heeft zij dat gure weer wel getrotseerd?

Roger belde onder andere ook naar een gehospitaliseerd familielid dat geen e-mailadres heeft.  Die vertelde hem over het ziekenhuismenu: deze middag vis en aardappelpuree, deze avond boterhammen met toespijs. Hoe is het toch mogelijk dat Vlaamse ziekenhuizen zulk ongezond voedsel aanbieden? Te weinig groenten, te veel wit brood of zelfs (zogezegd) volkoren brood en bewerkte eetwaren, te veel suiker, te weinig fruit. Dat viel me al op telkens als Roger in het ziekenhuis lag (niet in Bourges: daar kreeg hij gezondere kost).

Hoewel het, omwille van de koude, een rustige dag werd en ik daar echt nood aan had, hunker ik naar de lente!

O ja, we hadden onlangs nog eens boterbonen gekocht. Die had ik gisteren klaargemaakt... en om te oordelen of we gelijk hebben als we denken dat ze lekkerder zijn dan prinsesbonen, bereidde ik deze avond prinsesbonen op net dezelfde manier. We vergisten ons niet: boterbonen zijn veel fijner van smaak!

Nu nog even oude dagboeken overtypen om deze dag te eindigen.

Over ziekte, euthanasie en kunst

Eva is pas weer een beetje ziek geweest (of was het weer een groeistoot zoals we vroeger bij onze eigen kinderen en onlangs ook bij haar meemaakten?) en nu is Hendrik weer griepachtig (wel degelijk slechts "achtig" gezien zijn symptomen) kreeg ik te lezen in een mail. Maar ik wil het hier niet hebben over dat soort ziekten!

Deze middag haalden we Rogers nicht Jeannine af om samen "onze zieke" te bezoeken. De zieke herkende Jeannine meteen en ik merkte hoe haar gezicht opklaarde. We gingen naar de cafetaria waar de zieke, Roger en Jeannine koffie dronken (thee was er niet voor mij) en we probeerden wat te praten, wat altijd op een eenrichtingsgesprek uitmondt: onze zieke kan nog steeds zo goed als niets zeggen. Haar mimiek spreekt soms wel boekdelen!

Toen we na een uurtje wilden vertrekken, begon ze te huilen. Ik beloofde zo snel mogelijk terug te komen maar langer blijven ging echt niet: we hadden ook nog afgesproken in Hasselt met Jeannines broer die onlangs weduwnaar is geworden. Een verpleegster bracht onze zieke naar een gemeenschappelijke ruimte 'zodat ze niet alleen zou zitten en haar verdriet snel zou overgaan.'

Onderweg naar Hasselt zei Jeannine:'Dat is toch echt geen leven meer! Als ze nu alles had in orde gebracht op dat gebied, kon ze euthanasie krijgen.'

Ik zat achteraan in de auto, converseren ging dus slecht... en ik had geen zin om in die omstandigheden een debat over euthanasie te beginnen met Jeannine.

Maar... ik bedacht wel dit: stel dat onze zieke, toen ze nog gezond was, had gezegd dat ze in zulk geval geëuthanaseerd wilde worden... en dat ze nu van gedachten is veranderd. Hoe zouden we dat kunnen weten? Er is immers bijna geen communicatie mogelijk.

Het is niet omdat wij denken dat we in zulke omstandigheden niet meer zouden willen leven, dat onze zieke er ook zo over denkt! Ze is absoluut geen "plant" geworden, zoals Jeannine soms leek te denken. Ze kan enkel niet communiceren met woorden. En je merkt heel goed dat er gevoelens in haar omgaan, veel onprettige maar soms ook heel prettige (bijvoorbeeld als andere bewoners haar aanspreken of aanhalen, een grapje vertellen, enzovoort). Dus nee, ik ben nog steeds niet pro euthanasie!

Ik geloof dat als onze zieke het leven echt beu zou zijn, ze dat wel duidelijk zou maken door niet meer te eten, te drinken, praktisch de hele tijd te slapen, echt apathisch te zijn enzovoort.
Wij mensen moeten immers afleren te geloven dat iedereen denkt zoals wijzelf!

Maar... inderdaad, het zou voor ons, toeschouwers van zoveel leed, gemakkelijker zijn niet meer geconfronteerd te worden met dat leed dat ons ook pijn doet. Ik vrees dus (al jaren) dat euthanasie vaak wordt gepleegd om die reden (dus ook omdat de zieke euthanasie vraagt uit angst ten laste te zijn van zijn naasten).

Toen we bij Jeannines broer waren, werd er vooral gesproken over reizen en kunst en dan vooral schilderkunst. Op een zeker ogenblik had hij het over Klimt en over een tijdgenoot van hem van wie ik de naam niet begreep. Ik heb het thuis opgezocht: Rogers neef (in de betekenis van "cousin" dus) had het over Egon Schiele. Blijkbaar spreek ik die naam altijd verkeerd uit en verstond ik die daarom niet daarstraks! Al deed de beschrijving van zijn doeken (die neef ons niet durfde te tonen op foto wegens "bijna pornografisch") wel een belletje rinkelen.😉

Kermis, feest van de liefde

Deze avond een lezing in de prachtige kerk van Veulen: "Kermis, feest van de liefde" door auteur Eddy Niesten. Heel interessant, vooral het gedeelte over de kermis vroeger in onze dorpen. Ik had wel meer wille horen over de vroegere danstenten.

We waren jammer genoeg maar met een twintigtal toehoorders: onder anderen leden van Heemkunde Groot Heers, van de werkgroep WOI, de bibliothecaresse, Johnny en Christiane,  en een vrouw uit Hasselt die vrijwilligerswerk doet voor het jenevermuseum.

Daarna een receptie in het buurthuis van Veulen, met bier en pannenkoeken. Heel gezellig (dat is dan weer het voordeel van met zo weinig mensen te zijn!).

Eddy Niesten blijkt ook lang in Antwerpen te hebben gewoond... en gaf toe dat de Sinksenfoor niet te vergelijken is met die dorpskermissen... en  zei ook dat hij het foorvolk in Antwerpen elk jaar meer agressief voelde worden.
De dame uit Hasselt vertelde ons over gratis lezingen (over vroeger, met taart en jenever!) uitgaande van het jenevermuseum: misschien een goed idee voor Heemkunde Groot Heers? En Johnny en Christiane verklapten ons alles over de nieuwe wandelweg Borgloon-Kerniel die momenteel wordt aangelegd (vandaar dat bruggetje dat we onlangs ontdekten).

Rond 22 uur namen wij afscheid van iedereen. Thuis nog een laatste keer (nadat ik dat al drie keer had gedaan overdag) mijn vertaling nagelezen en eindelijk geleverd.

Over cholesterol en zo...

Toch nog even gelezen na mijn avondwerk: onder andere over dit.
Niet echt nieuw voor mij, maar wel nog steeds angstaanjagend. Roger slikt immers statines! Omwille van zijn hartproblemen uiteraard... en nogmaals, hoewel ik geloof dat die statines inderdaad overbodig zijn en zelfs gevaarlijk, ik ben te weinig geschoold op wetenschappelijk gebied om te argumenteren tegenover een dokter.

O ja, het is weer in het Frans te doen, die tweede link: als je het niet begrijpt, gebruik DeepL (gratis reclame dus)!

Zware dag

Ik was vergeten dat er zulke zware dagen bestaan! Deze ochtend van 9:30 uur tot 11 uur vergadering van de werkgroep WOI, in verband met die ontsluiting. Roger geraakte niet fatsoenlijk op de website (volgens Elie omdat hijzef erop zat) waardoor we weer niet zelf konden oefenen...

Daarna reden we naar het Leuvense. Elena en Matthias hadden geen school: we haalden meteen Eva af bij onthaalmoeder Lutti.

We rijden naar onze dochter: Eva in de auto, met op haar hoofd een hoedje dat ze van Elena heeft geërfd

 Na het middagmaal (de tafel werd gedekt door Elena) werd er heel druk gespeeld.

Na een poosje ging Roger op bezoek bij zijn zus en Elena ging spelen bij Anna. Matthias en Eva speelden en tekenden verder (samen met mij uiteraard).

Rond 15 uur werd Eva moe. Ze werd naar bed gebracht.

Matthias bouwde een "fabriek voor het poffen van kokosnoten" en tekende een trein. Toen hij mij uitleg gaf over enkele onderdelen van zijn trein en ik mijn verwondering uitsprak over zijn kennis, antwoordde hij: 'Dat is toch normaal, oma, later word ik treinbestuurder!'

Elena kwam terug, Roger kwam terug en Eva werd wakker. Weer werd er getekend en gespeeld, onder andere in de slaapkamers: Eva kan nu helemaal alleen trappen doen.

Ik dekte de tafel en zorgde voor het avondmaal met de hulp van dochterlief, die nog voor ons at omdat ze al gauw les moest gaan geven. En ik speelde tussendoor verder met de kindjes tot hun papa thuiskwam.

Eigen foto's

Vlak na het avondeten kwam er een vertaling aan. We lieten dus schoonzoon alleen zorgen voor het avondritueel en reden terug naar Haspengouw.

Thuis heb ik nog zitten vertalen tot iets over 23 uur: 6 A4-bladzijden juridische tekst. Ik moet mijn vertaling wel nog grondig nalezen, maar dat is werk voor morgen: nu ben ik echt te moe!

O ja, en deze avond bleek ons elektriciteitsprobleem weer opgelost! Het heeft duidelijk iets te maken met de badkamer, maar Roger vindt niet wat er precies scheelt. Hij denkt dat het iets is met de boiler...

Problemen

De jongste Limburgse monografie, van de hand van Jan Gerits, ging over Henri Jamar. Vandaag een mail gekregen van Jan: de monografie wordt in april voorgesteld in Oostham en of we kunnen aanwezig zijn, onder andere om te helpen exemplaren te verkopen... en foto's te maken. Helaas, dezelfde dag plant de KVLS haar jaarlijkse poëtische bloesemwandeling in Mettekoven en tot hiertoe was dat de enige activiteit van de KVLS die viel op een dag waarop wij nog vrij zijn.

Langs de andere kant wil ik graag naar die presentatie gaan: voor Jan Gerits is die heel belangrijk en hij kan inderdaad wat helpende handen gebruiken.
Roger stelde voor, als die presentatie niet te snel na de middag gebeurt, de twee evenementen te combineren. Dat antwoordde ik dus aan Jan (die nog niet wist hoe laat precies de feestelijkheden zullen beginnen): hij houdt me op de hoogte.

Nu is het zo dat ik vaag had gedacht mijn broertje uit te nodigen voor die bloesemwandeling. Niet dat hij zo van poëzie houdt (eerder integendeel) maar ik weet dat hij wel eens van de bloesems wil komen genieten... en dat zou dan een uitstekende gelegenheid daarvoor zijn. Maar het is dus best dat ik hem niet uitnodig (wanneer dan wel weet ik echt niet: ons leven is te druk voor mijn doen).

Deze avond ook Hendrik aan telefoon gehad. Ik dacht (waarom precies weet ik niet meer) dat hij en Debby volgend weekend zouden afkomen... maar ik kreeg deze middag een berichtje van Wiemla (moeder van Debby): ze gaan naar haar. Hendrik zei me dat ze met Pasen zullen komen en ik opperde dat ze dan best iets voor Paasdag zouden aankomen zodat ik voor zijn was kan zorgen (dat wil en kan ik niet doen op Paasdag).

Na ons gesprek herinnerde ik me ineens een telefoontje met Nany (deze middag): zij gaat naar een verjaardagsfeest - een 90-jarige zus van tante José! - op Paaszaterdag. Eerst wilde ze niet afkomen voor Pasen, maar deze keer zei ze dat ze misschien toch de trein zou nemen met Hendrik en Debby op Paaszondag. Ja maar... als Hendrik en Debby al eerder de trein naar hier nemen... kunnen ze die niet nemen met Nany op Paaszondag!

Allemaal problemen met als oorzaak een te druk leven, volgens mij. En dan proberen wij het nog vrij rustig aan te doen in vergelijking met veel andere mensen (waarbij ik Nany reken).

Vermits ik het toch heb over problemen... deze avond zaten we een hele poos zonder internet en telefoon. Toen dat weer in orde bleek, merkten we dat de elektriciteit was uitgevallen in de keuken en in de provisiekamer (waar onder andere de koelkast staat). Roger ging op onderzoek uit... en het ligt weer aan de badkamer, zoals de twee vorige keren. Dat betekent dus seffens ons toilet maken bij het licht van een zaklamp (het is veel te laat nu om te zoeken waaraan de panne ligt)!

Holodomor

Roger ging op dokterscontrole deze middag (alles oké, bedankt) en dat werd trouwens onze enige uitstap: het heeft praktisch de hele dag geregend.
Terwijl we in de wachtzaal zaten, raadde hij mij een recensie aan van een boek over "holodomor". Ik las het artikel terwijl hij bij de dokter was... en schrok.

Nog nooit had ik over die genocide gehoord! Misschien dat boek kopen?

Het koudste dorp ter wereld

Ik weet echt niet meer hoe ik hierop terechtkwam deze avond: het koudste dorp ter wereld. Oymakon in Siberië.
Tot -70°C als ik goed geluisterd heb! Zeggen dat ik al begin te bibberen bij -1°C!
Maar het was wel een boeiende reportage!

Eigenlijk zal het niet zo erg zijn als we niet meer op reis kunnen omdat we te oud worden: we zullen steeds meer virtueel kunnen reizen.

Maar... besef ik ineens: we kunnen dan wel niet meer een poosje geen enkele afspraak aannemen, want in feite zijn we nog thuis. En juist dat speelt voor mij echt mee in wat ik "vakantie" noem: even niet toegankelijk zijn!

Weggeefwinkel

Ik wist dat er in onze gemeente een "weggeefwinkel" is maar ik was er nog nooit naartoe gegaan. 

Deze middag, nog voor onze boodschappen, gingen we de ons toebedeelde huisvuilzakken afhalen in het gemeentehuis. We werden er bediend door een lid van de werkgroep WOI, Koen Vanbrabant. 

In het lokaal waar we onze zakken kregen, zag ik planken vol kinderboeken en -speelgoed staan. Ik vroeg aan Koen waarom die daar stonden en hij legde me uit dat we ons in de "weggeefwinkel" bevonden. 

We kregen een beetje uitleg over de werking van die "winkel" en... ik denk dat, als Elena, Matthias en Eva nog eens hier logeren, we daar even naartoe gaan. Koen zei letterlijk: 'Als iets jou aanstaat, neem je het gewoon mee.'

Dat is toch interessant, kindjes?

Uiteraard kunnen we in ruil speelgoed of boeken die jullie niet meer interesseren daar naartoe brengen!

Hautekiet en maartse buien

Deze ochtend luisterde ik, na onze brunch en terwijl in de keuken een snelle beurt gaf, voor de eerste keer naar de radio-uitzending Houtekiet.  Omdat het programma werd uitgezonden vanuit broertjes apotheek (broertje kwam weliswaar niet aan bod). Goede reclame voor zijn winkel... maar wat vond ik die uitzending oppervlakkig!

Daarna kregen we hevige maartse buien tijdens onze boodschappen. Tijdens een korte droge periode besloten we toch nog naar Mettekoven te rijden.

We wandelden er een halfuur. Jammer genoeg geen foto's gemaakt.
In het naar huis rijden dreigde het opnieuw te beginnen regenen...

Eigen foto's

en toen we thuis aankwamen, regende het inderdaad pijpenstelen: we hebben weer geluk gehad!

Help jezelf en de hemel zal je helpen

Zopas het volgende gelezen, hier:

"Het is geweldig om altijd beschikbaar te zijn voor anderen, maar nu is het tijd om beschikbaar te zijn voor jezelf, om jezelf prioriteit te geven. Het is niet egoïstisch om zo te denken, integendeel. Zichzelf liefhebben is de basis van liefde voor anderen. Het geven van prioriteit aan jezelf is ook wat het mogelijk maakt om de ander eerlijk te behandelen, als een persoon die zijn eigen prioriteiten heeft en weet hoe hij ze effectief kan beheren, als een persoon die weet hoe hij alle middelen kan benaderen die hij nodig heeft. De wereld heeft geen mensen nodig die zich opofferen voor anderen. De wereld heeft mensen nodig die hun rechtmatige plaats innemen. De wereld heeft bij uitstek levende mensen nodig die de vreugde van het leven en het wonder van zich levend te voelen boven alles stellen. Elke hulp die je kan geven aan anderen zal steriel zijn als je niet begint door dit naar jezelf te brengen. Als je iemand wilt helpen, denk dan eens na over wat je eerst zou kunnen brengen als hulp voor jezelf, zodat je met vreugde in je hart kunt handelen en niet om voor iemand nuttig te zijn."
(Vertaald met www.DeepL.com/Translator: ik heb aan die automatische vertaling praktisch niets veranderd).

Interessant, daar moet ik eens diep over nadenken!😇

Broodbuik

Als puber zat ik in wat men vroeger op school noemde de "Grieks-Latijnse afdeling". Elke leerling uit een zogenaamde "goede familie" die het iets of wat aankon, werd door zijn ouders in die afdeling ingeschreven, ook al interesseerde wetenschap hem even veel of meer dan die dode talen.
Oké, we leerden onder andere talen ontleden, wat mij later vaak van pas kwam, maar we kregen heel weinig uren wetenschappelijke vakken. Met als gevolg onder andere dat ik moeite heb om sommige boeken te begrijpen.

Dat is ook het geval met het boek dat ik momenteel aan het lezen ben: "Broodbuik" van William Davis, een cardioloog.
Ik begrijp zijn zeer chemisch-technische uitleg over de veranderingen, die sinds het einde van vorige eeuw werden aangebracht aan tarwe, niet echt.

Maar... het viel me wel op dat hij ongeveer hetzelfde vertelt als Verburg van wie ik het boek "De voedselzandloper" ook gelezen heb (en beter begreep). Het enige verschil (op een bepaald moment sloeg ik de rest van het wetenschappelijke deel van "Broodbuik" over om te gaan naar de dieetvoorstellen van de auteur) is dat Davis aanraadt alle tarwe uit ons dieet te schrappen. Verburg liet nog een volkoren boterham toe.

Ik heb het boek nog niet uit maar zit al na te denken over de onmogelijkheid om zulk dieet te volgen in onze samenleving. Ik probeer nu al zo weinig mogelijk suiker, brood, pasta, melk en aardappelen te gebruiken (en dat valt goed mee: ik heb onder andere nooit meer die hongeraanvallen van vroeger). Maar tarwe volledig schrappen, is dat mogelijk?

Een simpele bechamelsaus bijvoorbeeld, die je bij iemand anders eet, bevat tarwe en melk (ik maak ze met kikkererwtenbloem en bouillon - ik weet het: een bouillonblokje is ook niet zo gezond), een taartje dat je krijgt aangeboden: weer suiker, melk en tarwe; een broodmaaltijd, bijvoorbeeld na een begrafenis, een spaghetti-avond voor het goede doel: weer tarwe!

O, wat zou ik meer willen kunnen vertellen over die diëten aan de mensen die ik ontmoet (want ik geloof dat we inderdaad moeten opletten met koolhydraten met hoge glycemische index - dat begrijp ik nog net) maar het uitleggen kan ik niet: te weinig geschoold op wetenschappelijk gebied. Ik krijg telkens als antwoord: 'Van alles met mate eten zal wel oké zijn' en, hoewel ik weet dat het niet waar is, kan ik geen antwoord formuleren omdat ik te weinig op de hoogte ben van scheikunde enzovoort.

Terwijl ik dit schrijf, heb ik wel een website gevonden (zie eerste link hierboven) van iemand die (denk ik) meer begrepen heeft van Davis' boek dan ik. Ik ga nog even daar naartoe!

Borgloon-Kerniet-Borgloon

We wandelden vandaag nog eens van Borgloon naar Kerniel langs de spoorwegzate. Omdat er serieus gesnoeid was in de begroeiing langs de weg, ontdekten we een vijver die we nog nooit hadden opgemerkt... en hadden we een beter zicht op de beemd.

Foto's Roger

Het was bijzonder rustig en stil. We hoorden enkel merels en in de Kleine Herk (die naast de spoorwegzate loopt) kikkers en zagen een reiger opvliegen en een eekhoorntje een boom beklimmen. Een enkele wandelaar ook...

Nog voor we het klooster van Colen bereikten, kwamen we een nieuw bruggetje over de Kleine Herk tegen. We staken over in de hoop zo een lus langs de beemd te kunnen maken.

Foto Roger

Aan de overkant was het echter veel te modderig richting Borgloon, dus liepen we verder in de richting van het klooster.

Foto Roger

Om van daar terug naar Borgloon te lopen via de spoorwegzate.

Foto's Roger

Voor het eerst had ik het gevoel dat de winter echt voorbij is!

Sint-Truiden

Tussen twee regenbuien door wilden we tijdens een wandeling in Bevingen genieten van een pril lentegevoel. Maar... toen we er aankwamen, begon het te gieten. Omdat we vlakbij de Kringwinkel waren, nog maar eens daarin rondgelopen. De renovatiewerken zijn beëindigd en de drie verdiepingen waren dus weer toegankelijk.

Eigen foto's

Zodra we de regen niet meer hoorden tokkelen op de glazen koepel, verlieten we de plek (zonder iets te kopen deze keer) en reden we, nee niet naar Bevingen zoals eerst gepland, maar naar het Begijnhof.

Daar waren ze nieuwe kasseien aan het leggen en dat liep moeilijk. In de begijnhofkerk was een repetitie aan de gang van verschillende academiën uit Limburg voor een concert. We bleven even luisteren maar verlieten de kerk zodra we de genodigden (dachten we toch) zagen binnenkomen.

We wandelden naar het Speelhof, genoten er van de eerste lentebloemen en de merels en maakten een lus terug naar de parking van het Begijnhof.

Daarna stelde Roger voor iets te gaan drinken in "De Melver", een café dat we nog niet kenden. We dronken er beiden een perfect geserveerde Orval... en vroegen ons af of bij een volgende afspraak met vriend Karel dit geen geschikte plek zou zijn om iets te gebruiken. Helaas, ik vrees van niet: het was er vrij druk en daar houdt Karel niet van. Jammer, want ik vond het er aangenaam zitten. Nononc en (tante) Françoise, ik weet echter zeker dat jullie het wel zullen appreciëren de volgende keer dat we elkaar hier ontmoeten!

Deze avond een lang telefoongesprek met Nany, weer over diezelfde herinnering van haar. Ik dacht eerst dat ze belde in verband met vrij onaangenaam nieuws (later - misschien - meer daarover) dat mijn tante-vriendin Françoise mij deze ochtend mailde maar daar leek Nany nog niet van op de hoogte te zijn. Ik ben er zelf dus maar niet over begonnen.

Morgen wordt mijn zusje Bie 65 jaar! Proficiat, zusje!

Wandeling na het indienen van mijn btw-listing

Ik probeerde deze middag net op de website van de overheid te geraken, om er mijn jaarlijkse btw-listing in te dienen, toen er gebeld werd. Vriendin Liliane met een hoop boeken die ze wegdoet!
Voor mij een heel welgekomen oponthoud!😊 Maar eigenlijk is dat zelfbedrog... want die btw-listing moet absoluut ingediend worden voor 15 maart - en de website van de "roverheid" is volgend weekend niet toegankelijk!

Na een kort babbeltje (Liliane had weinig tijd) moest ik uiteraard eerst die boeken bekijken! Veel titels die we nog niet hebben! Ik weet het, ik moet nog minstens 50 jaar leven om alles te lezen wat ik wil lezen!

Eigen foto's

En dan porde Roger mij aan: 'Zorg toch voor die btw-listing, dan kunnen we daarna een wandeling maken.'
Wat een lastige website is die van de "roverheid" toch! Niets is er vanzelfsprekend (en je moet om te beginnen al inloggen via Internet Explorer). Uiteindelijk lukte het me, na veel sakkeren.

Dus zouden we gaan wandelen... maar het begon te regenen. Toch vertrokken we naar Linter waar we een klein half uur rondliepen (toen regende het niet meer) om daarna verder te rijden naar Hakendover waar we vrij lang rondliepen. Roger vond het dorp nogal "rommelig", mij stond het wel aan. Alleen vrees ik dat er te veel volk zal zijn bij de Paardenprocessie waar ik ooit naartoe wilde gaan.

Foto's Roger

Terwijl later onze linzensoep stond te sudderen, een telefoontje van Nany: volgende maandag gaat het in Hautekiet over de apotheek van mijn broertje.

Deze avond waren alle vrijwilligers van Heers uitgenodigd op de gemeente voor een drankje en een hapje. Wij waren ook uitgenodigd... maar ik verkoos mijn avond (gedeeltelijk) te besteden aan het archief van de KVLS. Onlangs had Boudewijn immers nog zo veel te archiveren materiaal gebracht!

Toeval

Vandaag weer regen en een koude wind met als gevolg slechts een heel korte wandeling in de buurt van de Kringwinkel. Raad eens wat we na de wandeling deden? Nee, we hebben niets gekocht. Wel bijna...

Maar eigenlijk wilde ik het hebben over eigenaardige "toevalligheden". Ze vallen me zo vaak op in mijn leven... maar ja, het is allemaal gewoon toeval, zegt zoon Hendrik.

Vandaag weer. Ik belde naar Nany... die me zei dat ze op het punt stond me een berichtje te sturen: ze wilde mij vragen haar te bellen zodra ik daar de tijd voor vond. Ze wilde me immers een herinnering vertellen uit haar prille jeugd.

Tweede toeval: Nany vertelde me ook dat toen die herinnering bij haar opkwam, ze meteen dacht dat ze best even haar nicht G. of haar neef E. zou opbellen, omdat die volgens haar meer wisten over die zaak (de herinnering had te maken met hun moeder, die de schoonzus was van mijn grootmoeder "Marraine", de moeder van Nany). Op datzelfde ogenblik kreeg Nany een telefoontje van haar nicht G.

Ik moet hier terugdenken aan een voorval uit de jaren 80 van vorige eeuw. Ik droomde op een nacht dat we op bezoek waren bij mijn moeder Nany en dat ze nieuwe sofa's had gekocht. Twee lichtgrijze sofa's, met daarop gekleurde kussens, die haar living veel ruimer deden lijken. De volgende dag kreeg ik een telefoontje van haar (in verband met een bezoekje dat we haar 's anderendaags zouden brengen) en omdat die droom me bijbleef, vertelde ik haar erover. Ze had een rare reactie, zoiets als 'Ha ja?' zonder meer, na wat ik toch als enige aarzeling dacht aan te voelen. Ik bedacht toen dat haar reactie eigenlijk normaal te noemen was: mensen zijn immers niet per se geïnteresseerd in mijn dromen (terwijl ik dit schrijf, bedenk ik dat ik de eigenaardige droom van vorige nacht nog moet noteren in mijn "droomboek"!).

De volgende dag gingen we bij haar op bezoek... en ze bleek nieuwe sofa's te hebben gekocht. Precies zoals in mijn droom. Mama zei tegen mij: 'Toen je dat vertelde over die droom, schrok ik echt, want je beschreef mijn aankoop, waarover ik je eigenlijk wilde vertellen... maar toen besloot ik er niets over te zeggen om te zien hoe je zou reageren als je mijn nieuwe salon zou zien'.

Ik kan nog tientallen verhalen in die trant vertellen... maar het is toch allemaal toeval, dus niet zo belangrijk zeker?😉

Ontsluiting

Deze ochtend, met de werkgroep WOI, geoefend op de ontsluiting van voorwerpen op de website van Erfgoed Plus. Het ging niet echt vanzelf en de website vonden we niet heel gebruiksvriendelijk. Tegen 12 uur hadden we nog niet alle voorwerpen, die we gebruikt hebben voor het verhaal van één soldaat van de 257, ingevoerd. Nu is het wel zo dat we een soldaat hadden gekozen over wie we heel veel hadden gevonden. De meeste andere verhalen zijn minder gedocumenteerd... maar toch voelde ik een beetje moedeloosheid bij de leden van de werkgroep. Hopelijk gaat het iets sneller zodra we een beetje routine hebben opgebouwd.

Na de middag wilde ik absoluut wandelen... maar het begon te miezeren en daarna te regenen. Het werd weer Ikea waar we na een flinke "wandeling" gratis (dankzij onze Ikea Family-kaart) koffie of thee dronken.

Geschenken

Op mijn programma stond voor vandaag "schoonmaak van het poortgebouw".

Er kwam echter ander, interessanter werk aan en ik besloot dat poortgebouw uit te stellen tot morgen of overmorgen (al zou ik normaal gezien morgen de salon onder handen nemen). Zo zouden we vandaag tijd overhouden voor een wandeling.

We kregen even bezoek van Boudewijn Knevels die ons de stock Oostland- en Monografie-exemplaren bracht... en ons een mooie luchtfoto van ons dorp schonk die hij had gevonden in het Belang van Limburg.

Toen ik aan mijn pc kwam zitten, bleek (tante) Françoise mij een filmpje toegestuurd te hebben: onze vriend Dirk Lambrechts zaliger die zijn boek "Fado, de tranen van de Taag" presenteert. Françoise had het gevonden via  onze vriend Jan de fotograaf die zij ook kent.

Terwijl ik werkte, merkte ik ineens dat Roger de stofzuiger had uitgehaald en de salon aan het stofzuigen was. De lieverd!

Na de middag maakten we een vrij lange wandeling in Sint-Truiden, en dat deed echt deugd! Noch mijn heupen noch mijn knieën deden pijn, wat een goed voorteken is: nu de grote kou voorbij lijkt, hoop ik zo dat we weer elke dag gaan wandelen!

Na de wandeling gingen we bier kopen... en Lieve gaf me een receptenboekje cadeau:

Eigen foto

Kort daarna wilde ik ons avondeten beginnen klaar te maken. Op het menu stonden onder andere sint-jakobsschelpen. Ik herinnerde me dat de schoonouders van dochterlief ons een heerlijk recept hadden gegeven voor een begeleidend sausje. Alleen had ik niet alle ingrediënten voor die saus in huis.
Dan maar, mij inspirerend op het gekregen recept, zelf iets in elkaar geflanst dat heel, heel lekker bleek.

Ik geef hieronder mijn eigen recept.
Toen het eten klaar was, zocht ik Roger (hij bleek niet meer aan zijn pc te zitten). Ik vond hem in het poorthuis: hij had het in mijn plaats schoongemaakt!

Dat zijn nogal wat cadeautjes op één dag, niet?

Ik maakte volgende saus klaar voor bij de gebakken sint-jakobsschelpen:

Ingrediënten:

1/2 appel (de andere helft voegde ik toe aan het slaatje dat ik serveerde na de sint-jakobsschelpen)
1 sjalot
10 cl visbouillon,
10 cl droge sherry
15 cl room
2 koffielepels curry
koolzaadolie
peper en zout

Bereiding:

Sjalot en appel in kleine stukjes snijden en lichtjes stoven in de olie.
Curry toevoegen.
Kort  verder stoven.
Toevoegen: sherry, bouillon, room.
Voor de helft laten inkoken.
5 minuten laten sudderen, peper en zout toevoegen.

In het oorspronkelijke recept stond dat je de saus moest zeven, maar dat vond ik zonde van de ingrediënten en inderdaad, het was heel lekker met die minuscule stukjes appel en sjalot!

Waarom zo weinig tijd voor mezelf?

Hoe komt het toch dat ik zo weinig tijd voor mezelf overhoud sinds Roger op pensioen is (ikzelf ben dat ook, maar het voelt zo niet aan)? Die vraag stel ik me al jaren... en ik besloot op een dag waarop ik "niets" doe, een dag als vandaag dus, precies bij te houden hoe ik mijn uren vul.

Het begint met, na mijn toilet en een beetje "fatsoeneren" van de badkamer, onze brunch. Ik geef toe, we staan vrij laat op en ik hoor Nany al zeggen: 'Sta dan toch wat vroeger op!'

Helaas, ik weet zeker dat Roger dan nog langer aan de brunchtafel blijft hangen, en dan verkies ik wat langer met hem in bed te blijven!😉
Komt daarbij... ikzelf heb geen inspiratie 's ochtends vroeg: ik ben een avondmens!
Het woord "brunch" dekt voor mij niet echt de lading: vandaag bestond die uit een hardgekookt ei en een kwart meloen. Roger eet iets meer.

Nog voor Roger eindelijk van tafel opstond, heb ik vandaag een wasmachine aan het werk gezet. Vlak nadat Roger was opgestaan, de keuken (waar we eten) en de salon opgeruimd en geveegd en naar Nany gebeld (ongeveer 30 minuten) die weer veel te vertellen had. Was te drogen gehangen en daarna snel een paar mails en berichtjes beantwoord.
Onder andere naar de moeder van Debby ge-sms't dat ik pas deze avond tijd zou hebben voor een telefoontje. We willen immers samen iets afspreken.
Een weekmenu opgesteld (rekening houdend met wat ik nog in huis heb) en een boodschappenlijst opgesteld (idem).

Terwijl Roger zich klaarmaakte, even de kranten online doorgenomen en een berichtje gestuurd naar Zeger (en kort geantwoord op zijn antwoord).

Daarna uitgebreide boodschappen. Omdat we deze keer vrij veel nodig hadden, vier winkels gedaan, en pas terug thuis gekomen na 17 uur.

Na het opbergen van de gekochte waren, voor het avondeten gezorgd, de tafel gedekt, de medicijnen van Roger klaargezet, een telefoon gemist en teruggebeld via het nummer 1919 (het was Jan Gerits die me een korte opdracht gaf in verband met de Limburgse Monografieën). Daarvoor gezorgd terwijl onze zuurkool sudderde.
En daar nog heel even aan voortgewerkt na het eten.

Toen was het 19 uur. Naar het journaal geluisterd, gelezen in de relax met een stukje bittere chocolade smeltend op mijn tong, daarna een mail van dochterlief snel beantwoord evenals vrij veel korte mails met grappen, grollen en PPS'en van vrienden (niet allemaal, sorry, vrienden: als ik dat zou doen, ben ik daar uren mee bezig).

Terwijl Roger de keuken opruimde, getelefoneerd met Wiemla (moeder van Debby). Na een half uurtje aan telefoon hangen, eindelijk een dik uur besteed aan het overtypen van mijn vroegere dagboeken (ik wil het deze keer echt niet meer opgeven omdat er zoveel - soms heel onprettige - herinneringen bovenkomen).

En toen was het bijna 22 uur. Ik had echt nood aan ontspanning en keek naar een aflevering van "Van Gils en gasten"... om mij ineens te herinneren dat ik nog een paar vrij lange mails (onder andere van Bernadette) moest beantwoorden.

En tussendoor ben ik vandaag uiteraard een paar keer naar toilet geweest (ik heb niet bijgehouden hoeveel keer😊) en af en toe heb ik nog iets gegeten (een mandarijntje, een stukje kaas, enkele noten).

Het is nu 23:30 uur, ik moet nog minstens de mail van Bernadette beantwoorden... en Roger stelt me net voor samen te kijken naar nog een (ander) interview met Godfried Bomans. Ik zal me verontschuldigen bij Bernadette... en mijn antwoord uitstellen tot morgen... om dan weer te beseffen dat ik geen tijd voor mezelf overhoud. Behalve om die vroegere dagboeken over te typen, daar wil ik sowieso tijd voor maken!

En wat merk ik, vlak voor ik me bij Roger voeg? Een vriendin heeft me zopas een dertigtal PPS'en doorgestuurd! Lieve vriendin, ik ga die echt niet allemaal kunnen bekijken hoor!

P.S. Roger en ik keken samen naar dit en daarna naar dit. Ik vermoed dat je je zulke zaken niet meer kunt inbeelden tegenwoordig?

Mies Bouwman in gesprek met Godfried Bomans

Het gaat over een televisieinterview uit 1962 waar Roger en ik (op zijn uitnodiging) pas samen naar gekeken hebben.

Ondanks het lelijke kapsel van Mies Bouwman zaliger heb ik er echt van genoten, en niet in het minst van Bomans' zin voor humor en ironie!

Ik vond ook dat hij veel waarheden vertelde, zoals bijvoorbeeld dat een schrijver "van nature uit" zoekt naar de perfecte verwoording (wat ik tegenwoordig vaak mis bij schrijvers), dat hij moet proberen de kinderlijke, onbevangen manier van kijken naar de wereld terug te vinden of nog dat oude huizen met veel verborgen hoekjes meer inspirerend zijn dan moderne huizen en appartementen waar men los doorheen kijkt.

Ik raad jullie dit (oké, iets ouderwetse) interview echt aan!