Ik heb deze avond nog in mijn eentje gekeken (Roger had weer geen zin) naar "Verlengd weekend". Ik vond het helemaal niet slecht (maar ik heb de helft voor morgen gelaten: 45 minuten film per avond is voor mij voldoende).
Daarna nog enkele mails beantwoord en uiteindelijk heel toevallig op dit gevallen. Heel hoopgevend! En ja, ik weet het, Hendrik, ik krijg zaken aangeboden die passen bij wat mij interesseert. Zo kreeg ik vandaag ook heel veel video's aangeboden over de groep Taraf de Haidouks. Oei, die post van mij ziet er blijkbaar niet uit (dat heb ik telkens voor als ik iets kopieer). Ik plaats hier dus even een nieuwe link naar die muziekprestatie: https://www.youtube.com/watch?v=loZd4dPow4A
Maar toch... is het heel toevallig dat ik zie dat de wetenschap moet herkennen dat een ziel kan bestaan?
donderdag 30 april 2020
Ontdekking
Ik vond deze ochtend een mail van Ivo Hermans over "virtuozen".
Hij schreef onder andere: 'Het succes van de Taraf de Haïdouks kent geen grenzen, de media zijn wereldwijd vol lof en zalen zijn op voorhand uitverkocht. De BBC verleende hen in 2002 de Award for World Music (?) (Music of the World is correcter) Gheorghe Caliu, een violist van het ensemble, werd uitgenodigd door de regisseur Radu Mihaileanu voor een rol in de film ‘Concertul’, waarin hij de rol speelde van een zigeunerviolist. In de film moest hij een capriccio van Paganini spelen. Een uiterst berucht en virtuoos solowerk voor viool. Omdat hij geen noten kon lezen leerde hij het capriccio in enkele uren alleen op zijn gehoor!'
Ik was zeer geïntrigeerd, want ik kende die groep helemaal niet! En dat bleek inderdaad een gemis!
Het was weer een luie dag. Koud en regenachtig, geen wandeling, niet schoongemaakt hoewel het huis steeds stoffiger wordt van de kachel, en zelfs niet gekookt. Ik had een diepvries groentenpannetje met aardappelen gekocht en daar aten we gisteren en vandaag van. Het bleek echter eerder een "aardappelpannetje" met (een paar) groentjes te zijn, en de gebruikte olie bleek zonnebloemolie! Morgen en overmorgen eten we nog eens linzensoep, daarna iets met spinazie en dan is het gelukkig weer tijd voor boodschappen!
Jan Gerits mailde me dat de tekst voor de volgende Limburgse monografie er binnenkort aankomt!
Hij schreef onder andere: 'Het succes van de Taraf de Haïdouks kent geen grenzen, de media zijn wereldwijd vol lof en zalen zijn op voorhand uitverkocht. De BBC verleende hen in 2002 de Award for World Music (?) (Music of the World is correcter) Gheorghe Caliu, een violist van het ensemble, werd uitgenodigd door de regisseur Radu Mihaileanu voor een rol in de film ‘Concertul’, waarin hij de rol speelde van een zigeunerviolist. In de film moest hij een capriccio van Paganini spelen. Een uiterst berucht en virtuoos solowerk voor viool. Omdat hij geen noten kon lezen leerde hij het capriccio in enkele uren alleen op zijn gehoor!'
Ik was zeer geïntrigeerd, want ik kende die groep helemaal niet! En dat bleek inderdaad een gemis!
Het was weer een luie dag. Koud en regenachtig, geen wandeling, niet schoongemaakt hoewel het huis steeds stoffiger wordt van de kachel, en zelfs niet gekookt. Ik had een diepvries groentenpannetje met aardappelen gekocht en daar aten we gisteren en vandaag van. Het bleek echter eerder een "aardappelpannetje" met (een paar) groentjes te zijn, en de gebruikte olie bleek zonnebloemolie! Morgen en overmorgen eten we nog eens linzensoep, daarna iets met spinazie en dan is het gelukkig weer tijd voor boodschappen!
Jan Gerits mailde me dat de tekst voor de volgende Limburgse monografie er binnenkort aankomt!
woensdag 29 april 2020
La grande bouffe
Toen ik in mijn eentje die film wilde bekijken viel ik in slaap voor mijn scherm! Het kon uiteraard aan vermoeidheid liggen maar ik had eerder de indruk dat ik me serieus verveelde.
Toch was ik nieuwsgierig naar die cultfilm en dus besloot ik deze avond verder te kijken.
Uiteraard wist ik al op voorhand ongeveer waarover het verhaal ging, er was niets dat mij in het eerste deel echt afstootte (ik kan wel tegen een beetje bloot en andere "excessen") en dus bleef ik me afvragen waarom ik weer eens afkapte bij iets dat de meeste mensen goed vinden.
Ik heb, terwijl ik naar dat tweede deel keek, daar constant over nagedacht en ik heb het gevonden! De film is te traag, bevat volgens mij veel te veel overbodige (vaak babbel-) scènes en word daardoor zelfs langdradig.
De boodschap die hij wil brengen, zou, volgens mijn heel bescheiden mening, op minder dan anderhalf uur al duidelijk genoeg blijken!
Toch was ik nieuwsgierig naar die cultfilm en dus besloot ik deze avond verder te kijken.
Uiteraard wist ik al op voorhand ongeveer waarover het verhaal ging, er was niets dat mij in het eerste deel echt afstootte (ik kan wel tegen een beetje bloot en andere "excessen") en dus bleef ik me afvragen waarom ik weer eens afkapte bij iets dat de meeste mensen goed vinden.
Ik heb, terwijl ik naar dat tweede deel keek, daar constant over nagedacht en ik heb het gevonden! De film is te traag, bevat volgens mij veel te veel overbodige (vaak babbel-) scènes en word daardoor zelfs langdradig.
De boodschap die hij wil brengen, zou, volgens mijn heel bescheiden mening, op minder dan anderhalf uur al duidelijk genoeg blijken!
Het geheugen van water
Het was een koude dag, minder regenachtig dan voorspeld maar daarom niet minder "lui"!
Ik las veel en bekeek enkele documentaires.
Onlangs hoorde ik op een Franse radiopost de Franse viroloog Luc Montagnier beweren dat hij in het Covid 19 virus een sequentie had ontdekt van het HIV-virus. Een beetje angstaanjagend, want volgens die viroloog kon dat niet op een spontane manier gebeurd zijn.
Ik kende Montagnier helemaal niet, zocht wat documentatie over hem... en vandaag viel ik op deze interessante documentaire van bijna twee jaar geleden. Nadat ik de inleiding had gelezen, keek ik uiteraard. De inleiding liet ik automatisch vertalen en ik neem de vertaling integraal hieronder over nadat ik toch eerst een flagrante fout heb verbeterd: er stond oorspronkelijk "de herinnering aan het water" waar het moest zijn "het geheugen van water":
"Water is leven. Maar dit element dat we denken goed te kennen kan onvermoede eigenschappen hebben, en een nog belangrijkere rol spelen in onze biologie dan we denken. Dat is tenminste wat de voorstanders van een verbazingwekkende theorie denken: het geheugen van water. Voor professor Luc Montagnier zou water in staat zijn de effecten van een stof waarmee het in contact is geweest te reproduceren, zelfs wanneer de stof er niet meer is. Water zou dus de capaciteit hebben om de eigenschappen van moleculen in het geheugen te bewaren.
Wat als de ziekte van Alzheimer, de ziekte van Parkinson, autisme, HIV en zelfs kanker kunnen worden behandeld dankzij deze controversiële theorie?"
(Vertaald met www.DeepL.com/Translator -gratis versie)
Wat de inleiding wel niet zegt, is dat Montagnier voortging op experimenten van de Franse wetenschapper Jacques Benveniste. Echt boeiend allemaal! Ik ga zo op zoek naar een of andere documentaire over die Benveniste!
dinsdag 28 april 2020
Geradbraakt
Ik slaap slecht de laatste nachten! Nee, dat ligt niet aan dromen, vermits, nadat ik had besloten dat ik niet meer wilde van dat ene soort droom, ik praktisch niet meer gedroomd heb.
Nee, het ligt aan mijn nekartrose.
Normaal gezien slaap ik op mijn zij, met mijn hoofd op een speciaal kussen dat mijn nek ondersteunt. Maar die positie doet na een poosje pijn aan de bovenarm waar ik op lig en onbewust draai ik me om op mijn rug. En dan word ik wakker van de pijn in mijn nek. Ik probeer me dan voorzichtig op de andere zij te rollen, wat meestal lukt maar me na een poosje weer wakker doet schieten van de pijn in mijn andere arm. Dan probeer ik verder op mijn rug te slapen en de pijn in mijn nek te negeren.
Wat min of meer lukt... maar om de een of andere reden rugpijn als gevolg heeft.
Deze ochtend stond ik "geradbraakt" op: pijn in mijn armen, mijn nek en mijn rug. Mijn heupen lijken gelukkig weer in orde!
Ik kan mijn armen niet boven schouderhoogte opheffen. Een kattenwasje lukt dus nog net maar mijn haar wassen niet (en het is vettig!). Ik vroeg of Roger daarvoor kon zorgen... maar dat soort werkjes ziet hij, die voor de rest zo handig is, blijkbaar moeilijk zitten! Ik moest hem zelfs uitleggen (had er een pop bij gehaald) hoe hij mijn haar in een staartje kon doen. Wat vond hij dat een moeilijke opgave!
'Ach, omwille van die lockdown ontmoeten we toch niemand,' hoor ik me nog tegen Roger zeggen na onze brunch en terwijl ik heel lui ging genieten van filmpjes en kijken naar nieuwtjes op het internet.
Ik belde wel even met Nany die weer heel lang aan telefoon hing.
En dan, vlak voor ik voor het avondeten zou zorgen, kwamen er tegelijk een tekst aan die ik moest nalezen, een een telefoontje van onze achterburen. Of we L. konden helpen met enkele schoolopgaven. Gelukkig kwam de oproep op de gsm van Roger (die mij zijn telefoon meteen doorgaf) en had ik de reflex verder handenvrij te bellen.
Eigenlijk zou het veel gemakkelijker zijn als ik die opdrachten van L. zelf ook aankreeg en ik in een mail kon uitleggen hoe ik sommige zaken zou oplossen! Misschien moet ik daar morgen even over bellen met P. (de vader van L.)... maar ik merk de laatste tijd op dat heel veel mensen niet meer e-mailen maar chatberichtjes sturen.
Uiteindelijk kookte ik verder. We aten de rest van de spitskoolsoep, gevolgd door spinazie, kikkererwten, ui, look en gebakken ei. Weer heel lekker!
Na de afwas en het verder nalezen van die tekst luisterde ik naar het gesprek tussen Crèvecoeur en Thierry Casasnovas. Heel interessant, een beetje angstaanjagend... maar ik vrees dat de video vrij snel zal verwijderd worden van You Tube!
En dan... wilde ik kijken naar "La grande bouffe" (echt, ik had die film nog niet gezien). Roger had geen zin om mee te kijken... en dat was een geluk voor hem, want ik viel in slaap voor mijn scherm!
Terwijl ik dit schrijf, herinner ik me dat ik een wensje moet sturen naar broertje: hij wordt 57 jaar op 29 april!
Nee, het ligt aan mijn nekartrose.
Normaal gezien slaap ik op mijn zij, met mijn hoofd op een speciaal kussen dat mijn nek ondersteunt. Maar die positie doet na een poosje pijn aan de bovenarm waar ik op lig en onbewust draai ik me om op mijn rug. En dan word ik wakker van de pijn in mijn nek. Ik probeer me dan voorzichtig op de andere zij te rollen, wat meestal lukt maar me na een poosje weer wakker doet schieten van de pijn in mijn andere arm. Dan probeer ik verder op mijn rug te slapen en de pijn in mijn nek te negeren.
Wat min of meer lukt... maar om de een of andere reden rugpijn als gevolg heeft.
Deze ochtend stond ik "geradbraakt" op: pijn in mijn armen, mijn nek en mijn rug. Mijn heupen lijken gelukkig weer in orde!
Ik kan mijn armen niet boven schouderhoogte opheffen. Een kattenwasje lukt dus nog net maar mijn haar wassen niet (en het is vettig!). Ik vroeg of Roger daarvoor kon zorgen... maar dat soort werkjes ziet hij, die voor de rest zo handig is, blijkbaar moeilijk zitten! Ik moest hem zelfs uitleggen (had er een pop bij gehaald) hoe hij mijn haar in een staartje kon doen. Wat vond hij dat een moeilijke opgave!
'Ach, omwille van die lockdown ontmoeten we toch niemand,' hoor ik me nog tegen Roger zeggen na onze brunch en terwijl ik heel lui ging genieten van filmpjes en kijken naar nieuwtjes op het internet.
Ik belde wel even met Nany die weer heel lang aan telefoon hing.
En dan, vlak voor ik voor het avondeten zou zorgen, kwamen er tegelijk een tekst aan die ik moest nalezen, een een telefoontje van onze achterburen. Of we L. konden helpen met enkele schoolopgaven. Gelukkig kwam de oproep op de gsm van Roger (die mij zijn telefoon meteen doorgaf) en had ik de reflex verder handenvrij te bellen.
Eigenlijk zou het veel gemakkelijker zijn als ik die opdrachten van L. zelf ook aankreeg en ik in een mail kon uitleggen hoe ik sommige zaken zou oplossen! Misschien moet ik daar morgen even over bellen met P. (de vader van L.)... maar ik merk de laatste tijd op dat heel veel mensen niet meer e-mailen maar chatberichtjes sturen.
Uiteindelijk kookte ik verder. We aten de rest van de spitskoolsoep, gevolgd door spinazie, kikkererwten, ui, look en gebakken ei. Weer heel lekker!
Na de afwas en het verder nalezen van die tekst luisterde ik naar het gesprek tussen Crèvecoeur en Thierry Casasnovas. Heel interessant, een beetje angstaanjagend... maar ik vrees dat de video vrij snel zal verwijderd worden van You Tube!
En dan... wilde ik kijken naar "La grande bouffe" (echt, ik had die film nog niet gezien). Roger had geen zin om mee te kijken... en dat was een geluk voor hem, want ik viel in slaap voor mijn scherm!
Terwijl ik dit schrijf, herinner ik me dat ik een wensje moet sturen naar broertje: hij wordt 57 jaar op 29 april!
maandag 27 april 2020
Roger was weer heel actief, ik was lui!
Roger is de hele dag nog bezig geweest met het hout uit de wei (en deze avond verwarmen we ons weer met dat hout). Ik deed praktisch niets behalve lezen... en een beetje rondlopen in die wei.
Daar hoorde en zag ik groepjes buren staan en zitten keuvelen, volgens mij zonder eerbiediging van de "sociale afstand".
Ik bedacht dat ik wel heel volgzaam ben tegenwoordig! Maar, hoewel ik niet meer weet wie of wat ik moet geloven in verband met dat virus, ik blijf ervan uitgaan dat Roger tot de gevarengroep behoort (en ik eigenlijk ook, gezien mijn leeftijd) en dus wil ik graag zo weinig mogelijk risico's nemen.
Ik heb vandaag bewust niemand opgebeld maar terwijl ik begon te koken, werd er getelefoneerd. Ik had het niet gehoord, Roger wel maar hij kwam te laat bij de vaste telefoon aan. Het was V.
Ik belde terug met de gsm (handenvrij) en kreeg te horen dat de kleinzoon L. van V. en T. ons had opgebeld in verband met een probleem dat hij had met zijn schoonwerk. L. was toen echter niet meer bij zijn grootouders (? ik dacht dat grootouders samen met kleinkinderen voorlopig was uitgesloten?) en dus belde ik naar de ouders van L., onze achterburen. Het probleem van L. was ondertussen opgelost. P. vroeg me of ik tevreden was over zijn werk in de wei! Ik zei dat ik zo tevreden was dat ik hem een voorstel wilden doen maar daar later zou over bellen.
Vandaag heb ik dus heel weinig getelefoneerd. Voorlopig telefoneer ik gratis met Mobile Vikings, maar, redeneerde ik, einde deze maand is die "Corona-aanbieding" voorbij en dan moet ik zorgen voor een andere formule dan wat ik nu kies voor mijn bundels (omdat ik in gewone omstandigheden heel zelden telefoneer, betaal ik vanaf begin mei vrij veel voor gesprekken maar bijna niets voor data).
Ik denk dat ik, gezien de vele telefoons in deze periode en mijn armen die moeten rusten, moet kiezen voor de tegenovergestelde formule!
En dat was het tijd om verder te koken. Spitskoolsoep gevolgd door zalm met broccoli en bloemkool. Heel lekker!
Ondertussen wordt het huis steeds maar vuiler (vooral stoffiger). Ik doe er niets aan, omdat ik mijn armen laat rusten maar ook omdat ik het, net al Roger, te gek vind om schoon te maken om morgen al te moeten herbeginnen!
Hoewel ik geniet van de warmte van die kachel, hoop ik dat we die binnenkort niet meer hoeven aan te steken zodat we eindelijk echt kunnen schoonmaken. Maar kom, de eerste weken zal dat toch niet mogelijk zijn met die pijnlijke pezen van mij (ik denk dat ik die pezen echt heb overbelast met dat vele telefoneren).
Daar hoorde en zag ik groepjes buren staan en zitten keuvelen, volgens mij zonder eerbiediging van de "sociale afstand".
Ik bedacht dat ik wel heel volgzaam ben tegenwoordig! Maar, hoewel ik niet meer weet wie of wat ik moet geloven in verband met dat virus, ik blijf ervan uitgaan dat Roger tot de gevarengroep behoort (en ik eigenlijk ook, gezien mijn leeftijd) en dus wil ik graag zo weinig mogelijk risico's nemen.
Ik heb vandaag bewust niemand opgebeld maar terwijl ik begon te koken, werd er getelefoneerd. Ik had het niet gehoord, Roger wel maar hij kwam te laat bij de vaste telefoon aan. Het was V.
Ik belde terug met de gsm (handenvrij) en kreeg te horen dat de kleinzoon L. van V. en T. ons had opgebeld in verband met een probleem dat hij had met zijn schoonwerk. L. was toen echter niet meer bij zijn grootouders (? ik dacht dat grootouders samen met kleinkinderen voorlopig was uitgesloten?) en dus belde ik naar de ouders van L., onze achterburen. Het probleem van L. was ondertussen opgelost. P. vroeg me of ik tevreden was over zijn werk in de wei! Ik zei dat ik zo tevreden was dat ik hem een voorstel wilden doen maar daar later zou over bellen.
Vandaag heb ik dus heel weinig getelefoneerd. Voorlopig telefoneer ik gratis met Mobile Vikings, maar, redeneerde ik, einde deze maand is die "Corona-aanbieding" voorbij en dan moet ik zorgen voor een andere formule dan wat ik nu kies voor mijn bundels (omdat ik in gewone omstandigheden heel zelden telefoneer, betaal ik vanaf begin mei vrij veel voor gesprekken maar bijna niets voor data).
Ik denk dat ik, gezien de vele telefoons in deze periode en mijn armen die moeten rusten, moet kiezen voor de tegenovergestelde formule!
En dat was het tijd om verder te koken. Spitskoolsoep gevolgd door zalm met broccoli en bloemkool. Heel lekker!
Hoewel ik geniet van de warmte van die kachel, hoop ik dat we die binnenkort niet meer hoeven aan te steken zodat we eindelijk echt kunnen schoonmaken. Maar kom, de eerste weken zal dat toch niet mogelijk zijn met die pijnlijke pezen van mij (ik denk dat ik die pezen echt heb overbelast met dat vele telefoneren).
zondag 26 april 2020
Een gewone dag?
Heel veel telefoontjes vandaag, gelukkig op de gsm waardoor ze handenvrij konden. Ik loop niet meer rond terwijl ik telefoneer... en vraag me steeds vaker af hoe andere mensen, die elke dag graag bellen, hun werk gedaan krijgen! Ik heb vandaag zeker 2 uur zonder iets te doen (behalve aan telefoon keuvelen dus) op het binnenplein gezeten!
Nu, buiten dat telefoneren en ondertussen zitten niksen, doe ik niet veel anders, zeker niet in het huishouden, want met die kachel die elke avond brandt, moet je toch elke dag herbeginnen!
Roger is weer veel vlijtiger geweest: hij heeft hout gesorteerd, gekliefd en gezaagd in de wei waar ik nog even rondliep vandaag.
We vroegen ons af of, in de plaats van verder te sparen voor heel duur professioneel materiaal om de wei te onderhouden, we niet beter aan P. vragen of hij tegen betaling bereid zou zijn het werk dat hij gisteren leverde enkele keren per jaar te herhalen. Tijdens een van de telefoontjes, met zijn moeder V., sprak ik daarover en zij antwoordde: 'Je mag het hem voorstellen maar als hij jullie plezier wil doen door daar geen geld voor te vragen, moeten jullie dat maar aanvaarden!'
Tja...
Nany heb ik ook gebeld (en weer heeft ze iets langer dan een halfuur zitten vertellen).
De kleinkinderen kregen ook een telefoontje en ik heb ze elk ongeveer 5 minuten gesproken. Die mensjes hebben het gelukkig nog vrij vaak over enkel de essentie en hoeven geen gekeuvel daarrond. Veel liever gaan ze zo snel mogelijk weer spelen, tekenen of lezen!
Een ander telefoontje kwam van mijn broertje. We hebben heel lang gepraat (wat een geluk dat het handenvrij was) over aangename en minder aangename onderwerpen.
Voor mij was het dus een heel luie dag... hoewel ik heel lang heb getelefoneerd!
O ja, deze avond kwam er nog een telefoon van onze Leuvense vriend Jan, op de vaste telefoon. Gelukkig heeft Roger toen opgenomen! Jan maakt het goed en vertelde wat nieuwtjes die hij had opgevangen over andere vrienden. Blijkbaar is nog niemand van onze Leuvense vrienden aangetast door het virus!
Nu, buiten dat telefoneren en ondertussen zitten niksen, doe ik niet veel anders, zeker niet in het huishouden, want met die kachel die elke avond brandt, moet je toch elke dag herbeginnen!
Roger is weer veel vlijtiger geweest: hij heeft hout gesorteerd, gekliefd en gezaagd in de wei waar ik nog even rondliep vandaag.
 |
| Eigen foto's |
Tja...
Nany heb ik ook gebeld (en weer heeft ze iets langer dan een halfuur zitten vertellen).
De kleinkinderen kregen ook een telefoontje en ik heb ze elk ongeveer 5 minuten gesproken. Die mensjes hebben het gelukkig nog vrij vaak over enkel de essentie en hoeven geen gekeuvel daarrond. Veel liever gaan ze zo snel mogelijk weer spelen, tekenen of lezen!
Een ander telefoontje kwam van mijn broertje. We hebben heel lang gepraat (wat een geluk dat het handenvrij was) over aangename en minder aangename onderwerpen.
Voor mij was het dus een heel luie dag... hoewel ik heel lang heb getelefoneerd!
O ja, deze avond kwam er nog een telefoon van onze Leuvense vriend Jan, op de vaste telefoon. Gelukkig heeft Roger toen opgenomen! Jan maakt het goed en vertelde wat nieuwtjes die hij had opgevangen over andere vrienden. Blijkbaar is nog niemand van onze Leuvense vrienden aangetast door het virus!
zaterdag 25 april 2020
Droom
Jawel, ik heb vorige nacht weer ongeveer hetzelfde gedroomd. Deze keer zaten we wel op een camping, heel precies in La Pobla de Segur, en weer speelden de kinderen met heel veel andere kinderen. Weer kwamen ze niet eten (behalve Hendrik/Elena, tja de rolverdeling was weer dezelfde, die ik aan het zwembad vond).
En weer besefte ik plotseling dat ik aan het dromen was! Ik besloot er deze keer een abrupt einde aan te maken, zo aangenaam vind ik dat soort dromen nu ook weer niet!
En ik werd wakker!
En weer besefte ik plotseling dat ik aan het dromen was! Ik besloot er deze keer een abrupt einde aan te maken, zo aangenaam vind ik dat soort dromen nu ook weer niet!
En ik werd wakker!
Onverwachte hulp
We kwamen even terug naar binnen nadat Roger weer enkele uren was bezig geweest in de wei en ik er wat had rondgelopen nadat ik eerst de gisteren te drogen gehangen was had opgeplooid. Ik doe met opzet heel weinig deze dagen zodat mijn armen snel weer de oude worden (de rechterarm ziet al bijna even fel af als de linker nu).
En toen ging de vaste telefoon. Ik vroeg aan Roger of hij wilde opnemen (die hoorn aan mijn oor houden is echt iets dat ik nu wil vermijden).
Ik hoorde Roger zeggen: 'Ha ja, da's vriendelijk! Tot straks dan.'
Het bleek onze achterbuur P., de zoon van V. te zijn geweest, die voorstelde met zijn professionele maaier te komen helpen in onze wei!
Roger en hij zijn nog een paar uur bezig geweest (hopelijk hebben ze voldoende afstand van elkaar gehouden!) en... toen ik na ons avondmaal even ging kijken, bleek onze wei volledig in orde (op enkele hoopjes takken na die Roger sowieso van plan was te bewerken voor de kachel)!
Echt, zodra ik voldoende (ik vrees nog meer dan ik dacht nodig te hebben!) geld heb gespaard, moeten we voor Roger een professionele maaier kopen. Geen zitmaaier, zegt achterbuurman: die kan onze wei niet aan!
Ik ben P. zo dankbaar! Roger wilde hem wat geld geven maar dat weigerde hij!
Nog eens handenvrij naar Nany gebeld. Ze was minder enthousiast dan gisteren: vandaag werd er immers geen "zangstonde" georganiseerd!
En toen ging de vaste telefoon. Ik vroeg aan Roger of hij wilde opnemen (die hoorn aan mijn oor houden is echt iets dat ik nu wil vermijden).
Ik hoorde Roger zeggen: 'Ha ja, da's vriendelijk! Tot straks dan.'
Het bleek onze achterbuur P., de zoon van V. te zijn geweest, die voorstelde met zijn professionele maaier te komen helpen in onze wei!
Roger en hij zijn nog een paar uur bezig geweest (hopelijk hebben ze voldoende afstand van elkaar gehouden!) en... toen ik na ons avondmaal even ging kijken, bleek onze wei volledig in orde (op enkele hoopjes takken na die Roger sowieso van plan was te bewerken voor de kachel)!
Echt, zodra ik voldoende (ik vrees nog meer dan ik dacht nodig te hebben!) geld heb gespaard, moeten we voor Roger een professionele maaier kopen. Geen zitmaaier, zegt achterbuurman: die kan onze wei niet aan!
Ik ben P. zo dankbaar! Roger wilde hem wat geld geven maar dat weigerde hij!
Nog eens handenvrij naar Nany gebeld. Ze was minder enthousiast dan gisteren: vandaag werd er immers geen "zangstonde" georganiseerd!
vrijdag 24 april 2020
Dromen
De dagen lijken op elkaar en, eigenaardig genoeg, de nachten ook!
Zeker al vier nachten op rij heb ik ongeveer dezelfde droom, met telkens Hendrik, Zeger, dochterlief, Elena, Matthias en Eva in dezelfde rol!
Deze nacht (maar de vorige dromen leken er dus fel op) verbleven we met onze drie kinderen in een soort bungalow op een vakantiedomein (heel onrealistisch!) . Er waren andere gezinnen en heel veel andere kinderen waarmee onze kinderen speelden. Onze kinderen, Hendrik, Zeger en dochterlief werden eigenaardig genoeg geregeld Elena, Matthias en Eva! Elke keer dat ik bijvoorbeeld dacht: 'Waar zou Hendrik zijn?', bedacht ik 'Ha nee, ik bedoel natuurlijk Elena'.
Omdat er zoveel kinderen aan het spelen zijn, is het echt moeilijk je eigen kinderen in het oog te houden. Roger vindt dat ik overdrijf, denkt dat ze wel alle drie braafjes naar onze bungalow zullen komen tegen het avondeten. Maar ze komen niet. Ik ga op zoek, vind Hendrik (ha nee, het is Elena) die nog aan een meertje zit te mijmeren. Ik vraag hem/haar waar de anderen zijn. Hij/zij weet het niet. Ik zoek verder (het is een groot domein) en geraak een beetje in paniek. Roger sust me, ze vinden hun weg immers wel terug!
Ineens besef ik dat ik aan het dromen ben. Ik word half wakker en beslis een mooi einde te breien aan mijn droom. Ik bel Zeger op met de gsm. Ik weet dat Zeger, evenals ik, niet zo heel graag telefoneert en dat ik eigenlijk beter naar zijn zus zou bellen, maar ik weet ook dat zij haar gsm vaak niet bij zich heeft. Ik weet ook dat ik niet naar Matthias of Eva moet bellen, want die hebben nog geen gsm.
Matthias (Zeger) antwoordt dat ze per vergissing in Engeland zijn beland en dat ze niet weten hoe ze terug moeten geraken. Ik hoor Eva (of haar moeder?) zachtjes huilen naast hem. Ik vraag aan Hendrik/Elena hoe het mogelijk is dat die twee in Engeland zijn geraakt en Elena antwoordt me dat aan het uiteinde van het domein een station is, waar je gratis de trein kunt nemen.
Ik vraag aan Roger verder voor het eten te zorgen, ga op zoek naar dat station, vind het, en merk dat je er inderdaad een trein naar Engeland kunt nemen. Ik bel Zeger op, Matthias antwoordt, ik zeg hem dat ik afkom, dat ze gewoon op mij moeten wachten op het perron.
En ik werd wakker.
Vandaag nog handenvrij naar Nany gebeld. Ze nam niet op maar belde me iets later terug. Weer was ze heel enthousiast. Maar zeer eigenaardig: telkens als zij mij opbelt, duurt ons gesprek geen kwartier. Telkens als ik haar opbel, duurt ons gesprek minstens een halfuur!
Zeker al vier nachten op rij heb ik ongeveer dezelfde droom, met telkens Hendrik, Zeger, dochterlief, Elena, Matthias en Eva in dezelfde rol!
Deze nacht (maar de vorige dromen leken er dus fel op) verbleven we met onze drie kinderen in een soort bungalow op een vakantiedomein (heel onrealistisch!) . Er waren andere gezinnen en heel veel andere kinderen waarmee onze kinderen speelden. Onze kinderen, Hendrik, Zeger en dochterlief werden eigenaardig genoeg geregeld Elena, Matthias en Eva! Elke keer dat ik bijvoorbeeld dacht: 'Waar zou Hendrik zijn?', bedacht ik 'Ha nee, ik bedoel natuurlijk Elena'.
Omdat er zoveel kinderen aan het spelen zijn, is het echt moeilijk je eigen kinderen in het oog te houden. Roger vindt dat ik overdrijf, denkt dat ze wel alle drie braafjes naar onze bungalow zullen komen tegen het avondeten. Maar ze komen niet. Ik ga op zoek, vind Hendrik (ha nee, het is Elena) die nog aan een meertje zit te mijmeren. Ik vraag hem/haar waar de anderen zijn. Hij/zij weet het niet. Ik zoek verder (het is een groot domein) en geraak een beetje in paniek. Roger sust me, ze vinden hun weg immers wel terug!
Ineens besef ik dat ik aan het dromen ben. Ik word half wakker en beslis een mooi einde te breien aan mijn droom. Ik bel Zeger op met de gsm. Ik weet dat Zeger, evenals ik, niet zo heel graag telefoneert en dat ik eigenlijk beter naar zijn zus zou bellen, maar ik weet ook dat zij haar gsm vaak niet bij zich heeft. Ik weet ook dat ik niet naar Matthias of Eva moet bellen, want die hebben nog geen gsm.
Matthias (Zeger) antwoordt dat ze per vergissing in Engeland zijn beland en dat ze niet weten hoe ze terug moeten geraken. Ik hoor Eva (of haar moeder?) zachtjes huilen naast hem. Ik vraag aan Hendrik/Elena hoe het mogelijk is dat die twee in Engeland zijn geraakt en Elena antwoordt me dat aan het uiteinde van het domein een station is, waar je gratis de trein kunt nemen.
Ik vraag aan Roger verder voor het eten te zorgen, ga op zoek naar dat station, vind het, en merk dat je er inderdaad een trein naar Engeland kunt nemen. Ik bel Zeger op, Matthias antwoordt, ik zeg hem dat ik afkom, dat ze gewoon op mij moeten wachten op het perron.
En ik werd wakker.
Vandaag nog handenvrij naar Nany gebeld. Ze nam niet op maar belde me iets later terug. Weer was ze heel enthousiast. Maar zeer eigenaardig: telkens als zij mij opbelt, duurt ons gesprek geen kwartier. Telkens als ik haar opbel, duurt ons gesprek minstens een halfuur!
donderdag 23 april 2020
Geen internet deze avond
Deze avond zaten we uren zonder internet (het is pas hersteld). Uiteraard hebben we boeken genoeg om te lezen. Het boek waarin ik bezig ben, na "Vanwege een tere huid" (dat ik heel goed vond), is echter "Mieke Maaike's obscene jeugd" van Louis Paul Boon. En dat vind ik niet goed.
Ik beloofde mezelf er minstens 20 bladzijden uit te lezen en die heb ik deze avond met veel moeite bereikt. Het boek wordt voorgoed* opzij gelegd!
Die 20 bladzijden las ik zelfs niet in een ruk: tussendoor typte ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over, beantwoordde ik enkele mails die voor de internetpanne waren aangekomen (maar mijn antwoord vertrok natuurlijk niet), en wilde ik bijlagen bij mails openen (zoals het "Coronadagboek" van Denises familielid) waardoor ik telkens weer geconfronteerd werd met het feit dat we geen internet hadden.
Dan keerde ik maar terug naar het boek dat ik uiteindelijk niet zal lezen. Roger las een ander boek; hij zal me laten weten of hij het goed vond. Ik heb al wel opgemerkt dat wij (Roger als sinds jaren en ik sinds kort) niet meer zo graag romans lezen!
Iets over 23:30 uur was de verbinding met het internet hersteld (of... zou het kunnen dat het daarvoor gewoon te druk was op het net?) en Roger en ik hadden ineens heel veel te doen online.
Eigenlijk kan ik me het leven niet meer voorstellen zonder internet!
* 25/4
Onze twee zonen hebben me erop attent gemaakt dat ik hier een fout had gemaakt. Ik schreef immers eerst dat ik dat boek "voor goed" opzij leg. En blijkbaar betekent dat heel iets anders dan een boek "voorgoed" opzij te leggen! Je ziet het, zulke nuances heb ik nog steeds niet onder de knie in het Nederlands en soms (nee, vaak) is dat echt frustrerend!
Ik beloofde mezelf er minstens 20 bladzijden uit te lezen en die heb ik deze avond met veel moeite bereikt. Het boek wordt voorgoed* opzij gelegd!
Die 20 bladzijden las ik zelfs niet in een ruk: tussendoor typte ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over, beantwoordde ik enkele mails die voor de internetpanne waren aangekomen (maar mijn antwoord vertrok natuurlijk niet), en wilde ik bijlagen bij mails openen (zoals het "Coronadagboek" van Denises familielid) waardoor ik telkens weer geconfronteerd werd met het feit dat we geen internet hadden.
Dan keerde ik maar terug naar het boek dat ik uiteindelijk niet zal lezen. Roger las een ander boek; hij zal me laten weten of hij het goed vond. Ik heb al wel opgemerkt dat wij (Roger als sinds jaren en ik sinds kort) niet meer zo graag romans lezen!
Iets over 23:30 uur was de verbinding met het internet hersteld (of... zou het kunnen dat het daarvoor gewoon te druk was op het net?) en Roger en ik hadden ineens heel veel te doen online.
Eigenlijk kan ik me het leven niet meer voorstellen zonder internet!
* 25/4
Onze twee zonen hebben me erop attent gemaakt dat ik hier een fout had gemaakt. Ik schreef immers eerst dat ik dat boek "voor goed" opzij leg. En blijkbaar betekent dat heel iets anders dan een boek "voorgoed" opzij te leggen! Je ziet het, zulke nuances heb ik nog steeds niet onder de knie in het Nederlands en soms (nee, vaak) is dat echt frustrerend!
woensdag 22 april 2020
Wandeling in de wei
Het was heel aangenaam op het binnenplein vandaag maar veel kouder (door de noord-oostenwind) zodra we de poort opendeden.
Nadat we langs de post waren gegaan (te veel volk op een te kleine oppervlakte daar), langs de bierhandel (daar doen ze het goed: je mag er maar met twee tegelijk binnen en je houdt constant voldoende afstand tot de uitbaters die trouwens altijd mondkapjes dragen) wilde Roger naar een "doe het zelf-winkel" om een hakbijl te kopen (de werklui bleken zijn hakbijl te hebben weggedaan en Roger mist die sinds hij geregeld hout klaarmaakt voor de kachel).
Daar aangekomen, net toen ik dacht mijn heupgewrichten nog eens zachtjes aan het werk te zetten (niet dat we veel wilden rondlopen in die winkel, maar alleen van de ingang tot de kassa gaan, betekent er een poosje stappen), kreeg ik een telefoontje van Nany.
Ik bleef dus in de auto zitten zodat ik haar handenvrij kon beantwoorden. Mijn eerste reactie was immers mijn gsm naar mijn oor brengen (met mijn rechterarm, ik weet immers dat ik de linker moet ontzien) en meteen voelde ik dat die ook al overbelast is!
Dus bleef ik braafjes in de auto zitten, met de gsm op mijn schoot. Nany vertelde enthousiast over haar middag die ze grotendeels in de binnentuin van het rusthuis doorbracht, en waar ze, samen met andere bewoners, liedjes heeft gezongen.
Roger was vrij snel terug, Nany vertelde nog even voort terwijl wij naar huis reden en dan nam ze afscheid, want het was bijna etenstijd voor haar.
Voordat we naar de post gingen, had Roger nog in de wei gewerkt (ik zeg het: hij is opvallend vlijtig de laatste dagen; ik wilde dat ik hetzelfde kon zeggen van mezelf!). Zodra we weer thuis waren, vroeg hij me of ik even mee kwam "wandelen" in de wei. Ik nam mijn wandelstokken (nadat ik mijn sandalen toch maar had verwisseld voor schoenen) en volgde hem.
Roger heeft inderdaad heel fel gewerkt in die wei (ik schat dat hij er nog een dag of drie werk aan heeft)! Maar... ik vrees echt dat hij dat ritme niet kan volhouden (ik merk dat in de "tuin" het gras alweer zou moeten afgereden worden).
Mijn heupen vonden het goed, dat rustig rondlopen in de wei (en we haalden herinneringen op aan onze eerste jaren hier, en aan hoe we in die wei barbecueden met de kinderen) en zelfs mijn armen deden even geen pijn... tot ik, terug in de leefkeuken, mijn schoenen wilde uittrekken. Sommige bewegingen blijken nog steeds enorm pijn te doen!
'Ik word echt oud,' zei ik tegen Roger.
En hij: 'Maar nee, je bent oud!'
Nadat we langs de post waren gegaan (te veel volk op een te kleine oppervlakte daar), langs de bierhandel (daar doen ze het goed: je mag er maar met twee tegelijk binnen en je houdt constant voldoende afstand tot de uitbaters die trouwens altijd mondkapjes dragen) wilde Roger naar een "doe het zelf-winkel" om een hakbijl te kopen (de werklui bleken zijn hakbijl te hebben weggedaan en Roger mist die sinds hij geregeld hout klaarmaakt voor de kachel).
Daar aangekomen, net toen ik dacht mijn heupgewrichten nog eens zachtjes aan het werk te zetten (niet dat we veel wilden rondlopen in die winkel, maar alleen van de ingang tot de kassa gaan, betekent er een poosje stappen), kreeg ik een telefoontje van Nany.
Ik bleef dus in de auto zitten zodat ik haar handenvrij kon beantwoorden. Mijn eerste reactie was immers mijn gsm naar mijn oor brengen (met mijn rechterarm, ik weet immers dat ik de linker moet ontzien) en meteen voelde ik dat die ook al overbelast is!
Dus bleef ik braafjes in de auto zitten, met de gsm op mijn schoot. Nany vertelde enthousiast over haar middag die ze grotendeels in de binnentuin van het rusthuis doorbracht, en waar ze, samen met andere bewoners, liedjes heeft gezongen.
Roger was vrij snel terug, Nany vertelde nog even voort terwijl wij naar huis reden en dan nam ze afscheid, want het was bijna etenstijd voor haar.
Voordat we naar de post gingen, had Roger nog in de wei gewerkt (ik zeg het: hij is opvallend vlijtig de laatste dagen; ik wilde dat ik hetzelfde kon zeggen van mezelf!). Zodra we weer thuis waren, vroeg hij me of ik even mee kwam "wandelen" in de wei. Ik nam mijn wandelstokken (nadat ik mijn sandalen toch maar had verwisseld voor schoenen) en volgde hem.
Roger heeft inderdaad heel fel gewerkt in die wei (ik schat dat hij er nog een dag of drie werk aan heeft)! Maar... ik vrees echt dat hij dat ritme niet kan volhouden (ik merk dat in de "tuin" het gras alweer zou moeten afgereden worden).
Mijn heupen vonden het goed, dat rustig rondlopen in de wei (en we haalden herinneringen op aan onze eerste jaren hier, en aan hoe we in die wei barbecueden met de kinderen) en zelfs mijn armen deden even geen pijn... tot ik, terug in de leefkeuken, mijn schoenen wilde uittrekken. Sommige bewegingen blijken nog steeds enorm pijn te doen!
'Ik word echt oud,' zei ik tegen Roger.
En hij: 'Maar nee, je bent oud!'
dinsdag 21 april 2020
Boodschappen
We merkten onderweg naar de winkel (nadat ik nog even over en weer had gemaild met mijn nieuwe correspondente Elena) dat de meidoorn al begint te bloeien! Dit jaar zal ik die parfum dus waarschijnlijk moeten missen! Jammer!
Nu is het wel zo dat, telkens als Roger de kachel laat branden, ik andere parfums opsnuif. Vandaag (deze avond dus, want overdag was het echt niet nodig), stak hij de kachel aan met hout dat heerlijk zoet rook. Kersenhout, vertelde Roger me.
Maar we waren dus op weg naar de winkel. We werden er verplicht elk een ontsmet karretje te nemen, wat ik niet erg vond. Ik gaf aan Roger de opdracht te zorgen voor wijn en toespijs en ondertussen zou ik de rest van onze boodschappenlijst bij elkaar zoeken.
Opvallend weinig volk vandaag in die winkel! Ik loop rond, verlies Roger geregeld uit het oog, laad spullen in, kom Roger weer tegen, zeg hem dat ik geen diepvries lamsvlees vind, hij gaat op zoek en brengt er mij... en ik stel vast dat mijn heupgewrichten heel tevreden zijn. Maar nogmaals, ik loop daar echt op mijn gemak en hoef niet te proberen Roger bij te houden.
Toen we aan de kassa kwamen, stelden we vast dat we allebei dezelfde conservenblikken hadden gekocht, wat maakt dat ik nu zeker 6 blikken sperziebonen heb, evenveel erwtjes en zeker 12 blikken ananas op sap zonder suiker! En toch had ik gezegd dat Roger alleen voor drank en toespijs moest zorgen! 😄.
Nadat alles was uitgepakt, gewassen als het moest gewassen worden, enzovoort, en nadat onze handen waren gewassen en ontsmet, besloot Roger nog verder te werken in de wei. Ik dacht even mee te gaan en daar nog wat rustig te bewegen maar het was tijd om te beginnen koken (we aten, na pompoensoep, gegratineerde venkel met hespenblokjes).
Als Roger zo vlijtig blijft verder werken in de tuin en de wei, dan zal er geen tijd meer zijn voor wandelingen. Op dit moment is dat niet heel erg natuurlijk... maar later? Ach, eigenlijk mag ik blij zijn dat we die ruimte hebben. Desnoods smokkelen we eens meidoorn de tuin in, zoals we lang geleden deden met sleedoorn!
Nu is het wel zo dat, telkens als Roger de kachel laat branden, ik andere parfums opsnuif. Vandaag (deze avond dus, want overdag was het echt niet nodig), stak hij de kachel aan met hout dat heerlijk zoet rook. Kersenhout, vertelde Roger me.
Maar we waren dus op weg naar de winkel. We werden er verplicht elk een ontsmet karretje te nemen, wat ik niet erg vond. Ik gaf aan Roger de opdracht te zorgen voor wijn en toespijs en ondertussen zou ik de rest van onze boodschappenlijst bij elkaar zoeken.
Opvallend weinig volk vandaag in die winkel! Ik loop rond, verlies Roger geregeld uit het oog, laad spullen in, kom Roger weer tegen, zeg hem dat ik geen diepvries lamsvlees vind, hij gaat op zoek en brengt er mij... en ik stel vast dat mijn heupgewrichten heel tevreden zijn. Maar nogmaals, ik loop daar echt op mijn gemak en hoef niet te proberen Roger bij te houden.
Toen we aan de kassa kwamen, stelden we vast dat we allebei dezelfde conservenblikken hadden gekocht, wat maakt dat ik nu zeker 6 blikken sperziebonen heb, evenveel erwtjes en zeker 12 blikken ananas op sap zonder suiker! En toch had ik gezegd dat Roger alleen voor drank en toespijs moest zorgen! 😄.
Nadat alles was uitgepakt, gewassen als het moest gewassen worden, enzovoort, en nadat onze handen waren gewassen en ontsmet, besloot Roger nog verder te werken in de wei. Ik dacht even mee te gaan en daar nog wat rustig te bewegen maar het was tijd om te beginnen koken (we aten, na pompoensoep, gegratineerde venkel met hespenblokjes).
Als Roger zo vlijtig blijft verder werken in de tuin en de wei, dan zal er geen tijd meer zijn voor wandelingen. Op dit moment is dat niet heel erg natuurlijk... maar later? Ach, eigenlijk mag ik blij zijn dat we die ruimte hebben. Desnoods smokkelen we eens meidoorn de tuin in, zoals we lang geleden deden met sleedoorn!
maandag 20 april 2020
Een bijzondere dag
Het was mooi weer maar er stond een koude oostenwind. Roger heeft nog uren gewerkt in de wei. Geen wandeling dus, enkel een beetje rondgelopen in de tuin. Niet rondgelopen terwijl ik naar Nany belde vanop mijn gsm (handenvrij). Ik vind dat wel vervelend, ter plaatse moeten blijven zitten (of staan) terwijl ik telefoneer maar kom, als ik wil dat mijn arm snel weer de oude is...
Niet veel gedaan in het huishouden hoewel dat nodig is. Ik wist immers dat de kachel weer zou branden deze avond en dat het stof zich weer zou opstapelen. Eigenlijk heb ik soms heimwee naar onze immense kachel in Antwerpen die nooit te veel stof produceerde!
Op zich was het dus een doodgewone dag! Wat hem dan zo bijzonder maakt?
Tijdens onze brunch kwam de allereerste zelfgeschreven mail van Elena aan op mijn smartphone. Na de brunch beantwoordde ik die en deze avond vond ik al haar tweede kort mailbericht!
Dat is het begin van een heel nieuw tijdperk voor ons!
Niet veel gedaan in het huishouden hoewel dat nodig is. Ik wist immers dat de kachel weer zou branden deze avond en dat het stof zich weer zou opstapelen. Eigenlijk heb ik soms heimwee naar onze immense kachel in Antwerpen die nooit te veel stof produceerde!
Op zich was het dus een doodgewone dag! Wat hem dan zo bijzonder maakt?
Tijdens onze brunch kwam de allereerste zelfgeschreven mail van Elena aan op mijn smartphone. Na de brunch beantwoordde ik die en deze avond vond ik al haar tweede kort mailbericht!
Dat is het begin van een heel nieuw tijdperk voor ons!
zondag 19 april 2020
Het was koud deze zondag!
Daarom heb ik niemand (ook Nany niet) opgebeld met mijn gsm op het binnenplein. En zeker niet met de vaste telefoon, wat mijn linkerarm deugd deed (en ook mijn rechterarm, want die ging al dezelfde weg op als de linker). Als Nany mij zou opbellen, had ik besloten, zou ik haar terugbellen met de gsm, nadat ik eerst een jas had aangetrokken (om de kou buiten te trotseren).
Die jas heb ik wel aangetrokken: om even rond te wandelen in de tuin en de wei (en dat deed dan weer deugd aan mijn gewrichten). Wat ik dacht boragie te zijn, is geen boragie, merkte ik aan de (toch ook blauwe) bloemetjes, en niet alleen aan de ingang van de (schapen)wei groeien veel netels, ook in de wei zelf en in de "tuin" (deze keer had ik dichte schoenen aan). Opvallend veel netels! Natuurlijk rijdt Roger die gewoon mee af, samen met het gras en het kleefkruid, en vernietigt hij de netels dus niet. Maar toch, zo opvallend veel!
Roger kwam niet mee "wandelen", maar die krijgt voldoende beweging door onder andere het vuur in de kachel te onderhouden! De kachel brandt immers nog bijna elke avond en vandaag de hele dag. Eigenlijk zou ik dus elke dag moeten schoonmaken in de salon en onze aanpalende werkkamer, maar eerlijk gezegd, ik begin dat te zot te vinden! Dus stapelt het stof zich op (de vloer bezem ik wel enkele keren per dag).
Edith Oeyen stuurde mij en de andere KVLS-leden een digitale versie van het volgende nummer van Oostland, omdat de boekjes niet op de post geraken. Ik heb me even afgevraagd of ik hetzelfde zou moeten doen met de Limburgse monografie maar vond geen tijd vandaag om even contact op te nemen met Jan Gerits.
Ik kreeg ook een mail van Ivo Hermans (niet alleen aan mij gericht) waarin hij spreekt over de oorsprong van het lispelen in Castellano (het imiteren van het spraakgebrek van Filips II in het Spaans). Roger heeft een groot deel van deze dag besteed aan opzoekingen daaromtrent (nee, vervelen doen we ons zeker niet!) en besloot dat het een stadslegende betrof.
Die jas heb ik wel aangetrokken: om even rond te wandelen in de tuin en de wei (en dat deed dan weer deugd aan mijn gewrichten). Wat ik dacht boragie te zijn, is geen boragie, merkte ik aan de (toch ook blauwe) bloemetjes, en niet alleen aan de ingang van de (schapen)wei groeien veel netels, ook in de wei zelf en in de "tuin" (deze keer had ik dichte schoenen aan). Opvallend veel netels! Natuurlijk rijdt Roger die gewoon mee af, samen met het gras en het kleefkruid, en vernietigt hij de netels dus niet. Maar toch, zo opvallend veel!
Roger kwam niet mee "wandelen", maar die krijgt voldoende beweging door onder andere het vuur in de kachel te onderhouden! De kachel brandt immers nog bijna elke avond en vandaag de hele dag. Eigenlijk zou ik dus elke dag moeten schoonmaken in de salon en onze aanpalende werkkamer, maar eerlijk gezegd, ik begin dat te zot te vinden! Dus stapelt het stof zich op (de vloer bezem ik wel enkele keren per dag).
Edith Oeyen stuurde mij en de andere KVLS-leden een digitale versie van het volgende nummer van Oostland, omdat de boekjes niet op de post geraken. Ik heb me even afgevraagd of ik hetzelfde zou moeten doen met de Limburgse monografie maar vond geen tijd vandaag om even contact op te nemen met Jan Gerits.
Ik kreeg ook een mail van Ivo Hermans (niet alleen aan mij gericht) waarin hij spreekt over de oorsprong van het lispelen in Castellano (het imiteren van het spraakgebrek van Filips II in het Spaans). Roger heeft een groot deel van deze dag besteed aan opzoekingen daaromtrent (nee, vervelen doen we ons zeker niet!) en besloot dat het een stadslegende betrof.
zaterdag 18 april 2020
Wat hebben wij geluk!
Zei ik tegen dochterlief deze avond aan telefoon en dacht ik toen ik dit bekeek deze avond laat!
Zelfs in mijn eigen armste levensperiode kon ik genieten van een kamer van veel meer dan 9 m² en dat voor mij alleen! Soms mochten daar ook vrienden logeren, in die iets grotere kamer (desnoods sliepen ze op een vloerkleed of in een "zetel").
Maar 5 mensen jarenlang op 9 m²?
Zelfs in mijn eigen armste levensperiode kon ik genieten van een kamer van veel meer dan 9 m² en dat voor mij alleen! Soms mochten daar ook vrienden logeren, in die iets grotere kamer (desnoods sliepen ze op een vloerkleed of in een "zetel").
Maar 5 mensen jarenlang op 9 m²?
Over telefoneren en andere activiteiten
Toen de ochtendregen ophield, dacht ik: 'Ik ga buiten naar Nany telefoneren, met de smartphone (die buiten huis wel werkt) en handenvrij!'
Nany was me echter voor en belde me op het vaste toestel. En ik liep weer een halfuur doelloos rond, met de vaste telefoon voorzichtigheidshalve in mijn rechterhand.
Nadat we afscheid hadden genomen van elkaar (en eigenlijk al daarvoor) voelde ik dezelfde spierpijn opkomen in mijn rechterarm!
Dus in het vervolg toch beter handenvrij bellen, besloot ik (ik mag immers niet riskeren dat ik mijn rechterarm ook niet meer boven schouderhoogte kan opheffen)!
Wat (handenvrij bellen dus) ik rond 18 uur even deed met dochterlief. Vooral om de kindjes te spreken omdat ik naar hen nog geen mails of berichtjes kan sturen. We deden niet aan videobellen omdat ik op het binnenplein zat (en het van daaruit niet goed werkt, merkten we op Paasdag), maar kom, ik kon eventjes de kleinkinderen spreken (vooral Eva had veel te vertellen).
Ik geloof dat ik nog nooit zo vaak en zo lang aan telefoon heb gehangen als in deze corona-periode!
Roger blijft opvallend actief. Hij was vandaag nog uren bezig in de wei (de grote, "schapenweide" dus) waar hij het gras afrijdt.
Ik wil echt sparen voor een zitmaaier! Zoals Roger nu bezig is, krijgt hij wel heel veel beweging... maar zal hij dat volhouden? Het gras afrijden op dat grote oppervlak is een beetje zoals het huishouden hier in huis: als je klaar bent, is het echt tijd op te herbeginnen!
Tijd voor een wandeling is er dus niet (ik blijf bang dat mijn stramme gewrichten zullen tegenstribbelen bij de eerste echte wandeling).
Oké, er loopt eigenlijk te veel volk rond op straat (te veel voor deze periode hé, want in feite is het nog opvallend rustig), maar we zouden bijvoorbeeld naar een natuurgebied in de buurt, waar we nooit andere wandelaars hebben ontmoet, kunnen rijden en daar een uurtje rondlopen.
Nu, Roger heeft nog veel werk met dat gras afrijden (hij heeft nu ongeveer een vierde van de wei gedaan): ik vrees dat ik beter nog een beetje in de tuin wandel de volgende dagen!
Nany was me echter voor en belde me op het vaste toestel. En ik liep weer een halfuur doelloos rond, met de vaste telefoon voorzichtigheidshalve in mijn rechterhand.
Nadat we afscheid hadden genomen van elkaar (en eigenlijk al daarvoor) voelde ik dezelfde spierpijn opkomen in mijn rechterarm!
Dus in het vervolg toch beter handenvrij bellen, besloot ik (ik mag immers niet riskeren dat ik mijn rechterarm ook niet meer boven schouderhoogte kan opheffen)!
Wat (handenvrij bellen dus) ik rond 18 uur even deed met dochterlief. Vooral om de kindjes te spreken omdat ik naar hen nog geen mails of berichtjes kan sturen. We deden niet aan videobellen omdat ik op het binnenplein zat (en het van daaruit niet goed werkt, merkten we op Paasdag), maar kom, ik kon eventjes de kleinkinderen spreken (vooral Eva had veel te vertellen).
Ik geloof dat ik nog nooit zo vaak en zo lang aan telefoon heb gehangen als in deze corona-periode!
Roger blijft opvallend actief. Hij was vandaag nog uren bezig in de wei (de grote, "schapenweide" dus) waar hij het gras afrijdt.
Ik wil echt sparen voor een zitmaaier! Zoals Roger nu bezig is, krijgt hij wel heel veel beweging... maar zal hij dat volhouden? Het gras afrijden op dat grote oppervlak is een beetje zoals het huishouden hier in huis: als je klaar bent, is het echt tijd op te herbeginnen!
Tijd voor een wandeling is er dus niet (ik blijf bang dat mijn stramme gewrichten zullen tegenstribbelen bij de eerste echte wandeling).
Oké, er loopt eigenlijk te veel volk rond op straat (te veel voor deze periode hé, want in feite is het nog opvallend rustig), maar we zouden bijvoorbeeld naar een natuurgebied in de buurt, waar we nooit andere wandelaars hebben ontmoet, kunnen rijden en daar een uurtje rondlopen.
Nu, Roger heeft nog veel werk met dat gras afrijden (hij heeft nu ongeveer een vierde van de wei gedaan): ik vrees dat ik beter nog een beetje in de tuin wandel de volgende dagen!
vrijdag 17 april 2020
Wandelen in de tuin
Roger was heel ijverig vandaag, in de tuin en in de wei!
Ik minder. Na toch enkele huishoudtaakjes, zitten lezen op het binnenplein, getelefoneerd met V. die gisteren aan het tekenen en schilderen bleek te zijn (en de hoorn in mijn rechterhand vastgehouden terwijl ik ondertussen "doelloos" rondliep) en met Nany (idem) die weer heel enthousiast klonk.
En... gewandeld in de tuin, vermits er niets meer blijkt te komen van "echt wandelen".
Nu, eerlijk gezegd, ik ben blij dat Roger het gras heeft afgereden en zo (en daardoor heel veel beweging kreeg) en ik merk nog steeds (Roger beaamt het nu) dat er op straat vrij veel wandelaars zijn die weinig afstand houden.
Ik ging dus op wandel (met mijn nordic walking stokken, jawel!) in de tuin (de wei die wij "tuin" noemen dus). Niet door de andere wei (de vroegere schapenweide), waar Roger toen bezig was, omdat ik dan eerst netels moest trotseren en ik sandalen aan had.
Aan de ingang van de "schapenweide" groeit, buiten netels, een plant waarvan ik vermoed dat het bernagie is (vroeger hadden we die in onze kruidentuin, niet dat ik de plant heel vaak gebruikte, maar ik wist dat die bijen aantrekt... en inderdaad, hier hoor je nog steeds constant bijen zoemen).
Daar waar ik bang was dat ik last zou krijgen van die wandelstokken omwille van die pijnlijke linkerarm, bleken die stokken absoluut geen probleem... en als ik al vermoedde dat ik last zou krijgen van mijn stramme gewrichten bij het wandelen, was ik helemaal verkeerd. Integendeel, de "wandeling" deed echt deugd!
Maar... ik hoefde natuurlijk niet Roger zijn snelle ritme te volgen! 😉
Ik minder. Na toch enkele huishoudtaakjes, zitten lezen op het binnenplein, getelefoneerd met V. die gisteren aan het tekenen en schilderen bleek te zijn (en de hoorn in mijn rechterhand vastgehouden terwijl ik ondertussen "doelloos" rondliep) en met Nany (idem) die weer heel enthousiast klonk.
En... gewandeld in de tuin, vermits er niets meer blijkt te komen van "echt wandelen".
Nu, eerlijk gezegd, ik ben blij dat Roger het gras heeft afgereden en zo (en daardoor heel veel beweging kreeg) en ik merk nog steeds (Roger beaamt het nu) dat er op straat vrij veel wandelaars zijn die weinig afstand houden.
Ik ging dus op wandel (met mijn nordic walking stokken, jawel!) in de tuin (de wei die wij "tuin" noemen dus). Niet door de andere wei (de vroegere schapenweide), waar Roger toen bezig was, omdat ik dan eerst netels moest trotseren en ik sandalen aan had.
 |
| Eigen foto |
Daar waar ik bang was dat ik last zou krijgen van die wandelstokken omwille van die pijnlijke linkerarm, bleken die stokken absoluut geen probleem... en als ik al vermoedde dat ik last zou krijgen van mijn stramme gewrichten bij het wandelen, was ik helemaal verkeerd. Integendeel, de "wandeling" deed echt deugd!
Maar... ik hoefde natuurlijk niet Roger zijn snelle ritme te volgen! 😉
donderdag 16 april 2020
De vaste telefoon
Ik noem hem wel "vaste" maar je kunt er mee rondlopen, en dat is wat ik doe telkens als ik een halfuur of langer aan de lijn hang. Toch lijkt hij niet echt daarvoor gemaakt te zijn: vandaag, tijdens mijn babbelhalfuurtje met Nany, heb ik er goed op gelet dat ik de hoorn in mijn rechterhand bleef vasthouden terwijl ik rondliep. Helaas, na een kwartier begon ik in mijn rechterarm hetzelfde soort (spier)pijn te voelen als in mijn linkerarm. Dus ben ik maar gaan zitten met mijn elleboog rustend op de keukentafel. Stel je voor dat ik geen enkele arm meer fatsoenlijk kan gebruiken!
Nany had gisterenavond, toen ze naar het nieuws luisterde of keek, begrepen dat ze binnenkort bezoek mocht krijgen van telkens één enkele persoon; ik probeerde haar duidelijk te maken dat het slechts om een en dezelfde persoon ging. 'Maar het gaat niet door,' vervolgde ik. Ze wist het al!
Wat een geluk trouwens dat het (nog) niet doorgaat!
Buiten Nany ook straatgenote V. opgebeld vandaag. Ze gaf echter niet thuis. Op zich is dat niet verontrustend, maar wat me wel verontrust: normaal gezien belt ze vrij snel terug in zulk geval. Vandaag deed ze dat niet!
Verder nog wat in de tuin gewerkt (vooral Roger) en vrij lang op het binnenplein zitten lezen (vooral ik) vandaag. Heb ik al gezegd dat de appelboom aan het bloesemen is?
Nany had gisterenavond, toen ze naar het nieuws luisterde of keek, begrepen dat ze binnenkort bezoek mocht krijgen van telkens één enkele persoon; ik probeerde haar duidelijk te maken dat het slechts om een en dezelfde persoon ging. 'Maar het gaat niet door,' vervolgde ik. Ze wist het al!
Wat een geluk trouwens dat het (nog) niet doorgaat!
Buiten Nany ook straatgenote V. opgebeld vandaag. Ze gaf echter niet thuis. Op zich is dat niet verontrustend, maar wat me wel verontrust: normaal gezien belt ze vrij snel terug in zulk geval. Vandaag deed ze dat niet!
Verder nog wat in de tuin gewerkt (vooral Roger) en vrij lang op het binnenplein zitten lezen (vooral ik) vandaag. Heb ik al gezegd dat de appelboom aan het bloesemen is?
 |
| Eigen foto's |
woensdag 15 april 2020
Jean-Jacques Crèvecoeur
Ik keek deze avond laat nog naar een video van Jean-Jacques Crevecoeur. Ik plaats er hieronder een link naar maar ik ben niet zeker dat jullie die video kunnen zien: je moet je immers (gratis) abonneren. Hier is de link: https://formations.emergences.net/products/chaine-privee-gratuite-de-jjc/categories/2591449/posts/8647116
Zeger, ik heb hierboven niet gedaan zoals het hoort, ik weet het, maar dat is omdat ik al een poosje merk dat sommige mensen niet doorhebben dat je soms gewoon op een (blijkbaar onderlijnd) woord moet klikken om te geraken waar ik wil dat ze geraken!
Het betoog waar ik jullie naartoe voer, is nogal lang... en inderdaad, weer in het Frans! En ik ken nog geen app die dat kan vertalen. Eigenlijk is het jammer dat Crèvecoeur alleen gesproken berichten gratis uitdeelt maar ik vermoed dat hij zijn geschriften laat betalen (die man wil immers ook leven).
Op minuut 33 (als ik goed genoteerd heb), uit Crèvecoeur dezelfde twijfel als ik: zijn al die doden wel aan dat virus te wijten? Of zijn er heel veel gestorven mét dat virus (net zoals je als man op hoge leeftijd vaak sterft met prostaatkanker maar niet van die kanker)? Hij heeft het ook over verkeerde medicatieprotocollen die mensen gewoon doden (hij noemt nog net niet Rivotril, maar ik moest meteen daaraan denken).
Op minuut 53 (ongeveer) heeft hij het over het feit dat hij denkt dat het vaccin uiteindelijk zal verplicht worden, en dat als het niet officieel verplicht wordt, we toch allemaal geneigd zullen zijn ons te laten vaccineren omdat je anders (dus zonder bewijs dat je gevaccineerd bent) bijvoorbeeld niet meer mag reizen.
Iets later vertelt hij dat muizen die gevaccineerd werden (blijkbaar is er dus een vaccin op komst?) vrij snel stierven toen ze daarna in contact kwamen met het echte virus en vroeg zich dus af of het vaccin echt doeltreffend is!
Alsjeblieft, als je de video niet kunt bekijken, onthou je dan van negatieve commentaren zoals "het betreft weer een complottheorie". Ik vind dat je voor alles moet openstaan en stel me zelf dus al lang vragen bij bijvoorbeeld de statistieken over deze pandemie!
O ja, kinderen van ons, ondertussen blijven Roger en ik de "lockdown" volgen, hoor: maak je geen zorgen! Ik weet immers nog niet wie gelijk heeft: de overheid of mensen als Crèvecoeur.
En, gezien onze leeftijd, zijn we, zelfs volgens hem, potentiële slachtoffers. En... ik wil jullie nog wel enkele jaren geregeld ontmoeten!
En, zal ik het maar toegeven? Eigenlijk vinden Roger en ik het niet echt erg, dat "opgesloten" zitten! Natuurlijk omdat we het samen beleven!
Want... ik weet echt niet hoe ik deze periode zou beleven als Roger was overleden aan een van zijn vroegere serieuze gezondheidsproblemen!
Zeger, ik heb hierboven niet gedaan zoals het hoort, ik weet het, maar dat is omdat ik al een poosje merk dat sommige mensen niet doorhebben dat je soms gewoon op een (blijkbaar onderlijnd) woord moet klikken om te geraken waar ik wil dat ze geraken!
Het betoog waar ik jullie naartoe voer, is nogal lang... en inderdaad, weer in het Frans! En ik ken nog geen app die dat kan vertalen. Eigenlijk is het jammer dat Crèvecoeur alleen gesproken berichten gratis uitdeelt maar ik vermoed dat hij zijn geschriften laat betalen (die man wil immers ook leven).
Op minuut 33 (als ik goed genoteerd heb), uit Crèvecoeur dezelfde twijfel als ik: zijn al die doden wel aan dat virus te wijten? Of zijn er heel veel gestorven mét dat virus (net zoals je als man op hoge leeftijd vaak sterft met prostaatkanker maar niet van die kanker)? Hij heeft het ook over verkeerde medicatieprotocollen die mensen gewoon doden (hij noemt nog net niet Rivotril, maar ik moest meteen daaraan denken).
Op minuut 53 (ongeveer) heeft hij het over het feit dat hij denkt dat het vaccin uiteindelijk zal verplicht worden, en dat als het niet officieel verplicht wordt, we toch allemaal geneigd zullen zijn ons te laten vaccineren omdat je anders (dus zonder bewijs dat je gevaccineerd bent) bijvoorbeeld niet meer mag reizen.
Iets later vertelt hij dat muizen die gevaccineerd werden (blijkbaar is er dus een vaccin op komst?) vrij snel stierven toen ze daarna in contact kwamen met het echte virus en vroeg zich dus af of het vaccin echt doeltreffend is!
Alsjeblieft, als je de video niet kunt bekijken, onthou je dan van negatieve commentaren zoals "het betreft weer een complottheorie". Ik vind dat je voor alles moet openstaan en stel me zelf dus al lang vragen bij bijvoorbeeld de statistieken over deze pandemie!
O ja, kinderen van ons, ondertussen blijven Roger en ik de "lockdown" volgen, hoor: maak je geen zorgen! Ik weet immers nog niet wie gelijk heeft: de overheid of mensen als Crèvecoeur.
En, gezien onze leeftijd, zijn we, zelfs volgens hem, potentiële slachtoffers. En... ik wil jullie nog wel enkele jaren geregeld ontmoeten!
En, zal ik het maar toegeven? Eigenlijk vinden Roger en ik het niet echt erg, dat "opgesloten" zitten! Natuurlijk omdat we het samen beleven!
Want... ik weet echt niet hoe ik deze periode zou beleven als Roger was overleden aan een van zijn vroegere serieuze gezondheidsproblemen!
Bijna ruzie!
Nee, niet met Roger, wel met Nany! We babbelden weer via de telefoon (ik hield de hoorn in mijn rechterhand en liep toch maar wat rond ondertussen) en ze vertelde weer over alle mensen die haar vandaag hadden opgebeld maar... ze had toch al zo lang geen nieuws meer van Matadi-vriendin Rachel. Of ik nieuws had van haar dochter, mijn vriendin Sabine.
Nee, al maanden had ik niets van Sabine gehoord of gelezen maar daar maakte ik me geen zorgen over. Als er slecht nieuws was, ik zou het zo weten.
'Misschien moet je toch eens bellen!' opperde Nany.
'Weet je wat, ik zal haar een mail sturen.' antwoordde ik.
'Waarom zou je niet bellen?'
'Omdat ik zelden bel. Ik mail liever.'
'Ja, maar je moet niet altijd doen wat jij het liefst doet! Met een telefoontje zul je sneller nieuws hebben.'
'Nee, ik bel niet maar waarom bel jij niet naar Rachel?'
'Omdat zij niet belt!'
'Maar je vindt wel dat ik naar Sabine moet bellen, ook als zij niet naar mij belt?'
'Misschien is er wel iets gebeurd met Rachel!'
'Maar nee, je weet toch dat we dat meteen zouden weten! Sabine en ik mailen soms maanden aan een stuk geregeld naar elkaar en dan kan het gebeuren dat we maanden niets van elkaar horen. Dat betekent niets, zelfs niet dat we ruzie hebben!'
'Ik vind toch dat je beter zou bellen, want waarschijnlijk belt ze liever dan dat ze mailt!' (daar had mama wel een punt, zo goed ken ik Sabine wel! Maar ik mail nu eenmaal liever!😜)
Waarop ik afscheid nam van mijn moeder met de belofte dat ik meteen zou mailen.
En ik mailde, kreeg binnen het uur een lange mail terug, antwoordde weer na een uurtje en kreeg prompt een tweede antwoord. Alles is oké, zoals ik vermoedde en dat heb ik dan ook ge-sms't naar Nany.
Nee, al maanden had ik niets van Sabine gehoord of gelezen maar daar maakte ik me geen zorgen over. Als er slecht nieuws was, ik zou het zo weten.
'Misschien moet je toch eens bellen!' opperde Nany.
'Weet je wat, ik zal haar een mail sturen.' antwoordde ik.
'Waarom zou je niet bellen?'
'Omdat ik zelden bel. Ik mail liever.'
'Ja, maar je moet niet altijd doen wat jij het liefst doet! Met een telefoontje zul je sneller nieuws hebben.'
'Nee, ik bel niet maar waarom bel jij niet naar Rachel?'
'Omdat zij niet belt!'
'Maar je vindt wel dat ik naar Sabine moet bellen, ook als zij niet naar mij belt?'
'Misschien is er wel iets gebeurd met Rachel!'
'Maar nee, je weet toch dat we dat meteen zouden weten! Sabine en ik mailen soms maanden aan een stuk geregeld naar elkaar en dan kan het gebeuren dat we maanden niets van elkaar horen. Dat betekent niets, zelfs niet dat we ruzie hebben!'
'Ik vind toch dat je beter zou bellen, want waarschijnlijk belt ze liever dan dat ze mailt!' (daar had mama wel een punt, zo goed ken ik Sabine wel! Maar ik mail nu eenmaal liever!😜)
Waarop ik afscheid nam van mijn moeder met de belofte dat ik meteen zou mailen.
En ik mailde, kreeg binnen het uur een lange mail terug, antwoordde weer na een uurtje en kreeg prompt een tweede antwoord. Alles is oké, zoals ik vermoedde en dat heb ik dan ook ge-sms't naar Nany.
dinsdag 14 april 2020
Pilates
Vriendin Bernadette (de echtgenote van Juan Masondo) had er mij al vaak over verteld: over de pilates-oefeningen die ze volgt.
Vandaag kreeg ze van haar lerares oefeningen toegestuurd om thuis te doen tijdens de lockdown. En, vermits ze de toelating kreeg van die lerares, heeft Bernadette de oefeningen naar mij doorgestuurd. Wat een toeval weer! En wat zijn die oefeningen welkom!
De oefeningen die Bernadette me opstuurt zijn niet degene waar de link hierboven naar voert. Ik weet dat zij haar oefeningen mocht doorsturen naar vrienden maar ik weet niet of ik ze nog verder mag verspreiden... dus verspreid ik nog even niet (en trouwens, wat hadden jullie gedacht, Bernadette kennende? Het is weer in het Frans te doen).
Ik ben heel blij met dat cadeau dat, hopelijk, Roger en mij vanaf morgen zal aanzetten om meer (zachte) beweging te nemen!
Vandaag kreeg ze van haar lerares oefeningen toegestuurd om thuis te doen tijdens de lockdown. En, vermits ze de toelating kreeg van die lerares, heeft Bernadette de oefeningen naar mij doorgestuurd. Wat een toeval weer! En wat zijn die oefeningen welkom!
De oefeningen die Bernadette me opstuurt zijn niet degene waar de link hierboven naar voert. Ik weet dat zij haar oefeningen mocht doorsturen naar vrienden maar ik weet niet of ik ze nog verder mag verspreiden... dus verspreid ik nog even niet (en trouwens, wat hadden jullie gedacht, Bernadette kennende? Het is weer in het Frans te doen).
Ik ben heel blij met dat cadeau dat, hopelijk, Roger en mij vanaf morgen zal aanzetten om meer (zachte) beweging te nemen!
Ik heb klachten...
... maar ik kan enkel mezelf iets verwijten!
Om te beginnen:
Ik zei tegen Roger dat we misschien best wachtten met een beroep te doen op de verwarmingsinstallateur. Tenslotte zou het na enkele dagen weer mooier weer worden, en ondertussen is de kachel wel in staat de salon, de werkkamer en de keuken warm te houden. Ik dacht echter niet aan de badkamer... waar het nu ijskoud is. Ik moet steeds terugdenken aan de onverwarmde bijkeuken van marraine zaliger waar de volwassenen zich door de week wasten (dat zal in de winter wel een kattenwasje zijn geweest?) en haar toilet, een plank met een gat erin, in een heel klein kot op de "koer" waar het in de winter al even koud was. Wat zijn wij toch verwend!
En dan:
Tijdens mijn telefoongesprek met Nany vandaag (ze vertelde vooral over alle telefoontjes die ze al had gekregen) heb ik weer een dik halfuur rondgelopen met de hoorn in mijn linkerhand.
Ik moet dat echt afleren, desnoods toch tijdelijk, want daarna deed mijn arm weer zo fel pijn! Eigenlijk voelde ik de pijn al terwijl ik naar haar luisterde, verwisselde ik dan even van hand, stelde voor de zoveelste keer vast dat ik zo fel rechtshandig ben dat ik niets gedaan krijg (in het huishouden, bedoel ik) met mijn linkerhand en nam dan maar de telefoon terug in mijn linkerhand.
Morgen moet ik misschien doen zoals ik verwijt aan Roger dat hij doet: niets anders doen terwijl ik telefoneer (zelfs niet rondlopen, maar, zoals Roger dus, gaan zitten in een luie stoel, want zo maar zonder doel in huis rondlopen vind ik maar al te gek).
Of... misschien moet ik mezelf overtuigen dat doelloos rondlopen in huis toch nog niet zo gek is?
Om te beginnen:
Ik zei tegen Roger dat we misschien best wachtten met een beroep te doen op de verwarmingsinstallateur. Tenslotte zou het na enkele dagen weer mooier weer worden, en ondertussen is de kachel wel in staat de salon, de werkkamer en de keuken warm te houden. Ik dacht echter niet aan de badkamer... waar het nu ijskoud is. Ik moet steeds terugdenken aan de onverwarmde bijkeuken van marraine zaliger waar de volwassenen zich door de week wasten (dat zal in de winter wel een kattenwasje zijn geweest?) en haar toilet, een plank met een gat erin, in een heel klein kot op de "koer" waar het in de winter al even koud was. Wat zijn wij toch verwend!
En dan:
Tijdens mijn telefoongesprek met Nany vandaag (ze vertelde vooral over alle telefoontjes die ze al had gekregen) heb ik weer een dik halfuur rondgelopen met de hoorn in mijn linkerhand.
Ik moet dat echt afleren, desnoods toch tijdelijk, want daarna deed mijn arm weer zo fel pijn! Eigenlijk voelde ik de pijn al terwijl ik naar haar luisterde, verwisselde ik dan even van hand, stelde voor de zoveelste keer vast dat ik zo fel rechtshandig ben dat ik niets gedaan krijg (in het huishouden, bedoel ik) met mijn linkerhand en nam dan maar de telefoon terug in mijn linkerhand.
Morgen moet ik misschien doen zoals ik verwijt aan Roger dat hij doet: niets anders doen terwijl ik telefoneer (zelfs niet rondlopen, maar, zoals Roger dus, gaan zitten in een luie stoel, want zo maar zonder doel in huis rondlopen vind ik maar al te gek).
Of... misschien moet ik mezelf overtuigen dat doelloos rondlopen in huis toch nog niet zo gek is?
maandag 13 april 2020
En als het aan suiker lag?
Zopas zei Roger me dat hij een interessant artikel had gelezen in "Causeur". "Causeur" is een Frans e-zine, dus "geen echt tijdschrift" volgens degenen die "Doorbraak" ook niet vertrouwen.
Ik las er echter inderdaad het heel interessante artikel "Et si c'était le sucre ?" over de relatie tussen Covid-19, obesitas, diabetes, suiker en de voedingsindustrie. Denk desnoods aan vertaaltools als je het zelf zou willen lezen!
Jammer genoeg wordt een tijdschrift zoals "Causeur" niet serieus genomen door onze politici... en trouwens ook niet door de meeste mensen die, net zoals ik vroeger, nog steeds geloven dat vet gevaarlijker is dan suiker!
Ik las er echter inderdaad het heel interessante artikel "Et si c'était le sucre ?" over de relatie tussen Covid-19, obesitas, diabetes, suiker en de voedingsindustrie. Denk desnoods aan vertaaltools als je het zelf zou willen lezen!
Jammer genoeg wordt een tijdschrift zoals "Causeur" niet serieus genomen door onze politici... en trouwens ook niet door de meeste mensen die, net zoals ik vroeger, nog steeds geloven dat vet gevaarlijker is dan suiker!
Een bijna ideale dag
Buiten een telefoontje met Nany, enkele mails beantwoorden, vroegere dagboeken overtypen en met veel plezier kijken naar de foto's van zijn reis naar Zuid-Afrika, die Zeger op Flickr postte, veel lectuur vandaag.
Onder andere "Vanwege een tere huid" en dat "Coronadagboek" (dat familielid van Denise stuurt me nu rechtstreeks zijn nieuwe "afleveringen"). Het is echt heel goed geschreven én getuigt van veel humor! En dat boek ook (ik bedoel dat het heel goed is, want grappig is dat niet echt)!
Het was heel koud vandaag (maximum 9°C en gevoelstemperatuur nog veel lager). De kachel brandt dus al de hele dag en ik maak voorlopig niet schoon (of ik zou dat elke dag moeten doen maar dat vind ik overbodig werk).
Eigenlijk een bijna ideale dag dus, behalve dat het wat warmer mocht zijn en we te weinig beweging krijgen. Roger, die de kachel brandend houdt, wel iets meer dan ik.
Tijdens het rondlopen bij het telefoneren of bij de schaarse huishoudelijke taken voel ik al mijn pijnlijke gewrichten kraken!
O ja, toch nog even dit vertellen. Nany wilde haar nieuwe adres bezorgen aan haar nicht Rita. Die bleek geen gsm te hebben en het (vrij lange) adres dicteren vond Nany geen goed idee. Of ik misschien... via de computer?
Nee, want ik heb geen elektronisch adres waarop ik bijvoorbeeld de kinderen van Rita kan bereiken.
Waar ik echter niet aan dacht: toen ik van mama (Nany dus) had vernomen dat haar aangetrouwde neef Victor was overleden, googelde ik naar het overlijdensbericht, vond het en bood onze condoleances aan.
Deze avond kreeg ik een bedankmail van de dochter van Rita. En kon ik via haar Nany's nieuwe adres bezorgen aan Rita!
Onder andere "Vanwege een tere huid" en dat "Coronadagboek" (dat familielid van Denise stuurt me nu rechtstreeks zijn nieuwe "afleveringen"). Het is echt heel goed geschreven én getuigt van veel humor! En dat boek ook (ik bedoel dat het heel goed is, want grappig is dat niet echt)!
Het was heel koud vandaag (maximum 9°C en gevoelstemperatuur nog veel lager). De kachel brandt dus al de hele dag en ik maak voorlopig niet schoon (of ik zou dat elke dag moeten doen maar dat vind ik overbodig werk).
Eigenlijk een bijna ideale dag dus, behalve dat het wat warmer mocht zijn en we te weinig beweging krijgen. Roger, die de kachel brandend houdt, wel iets meer dan ik.
Tijdens het rondlopen bij het telefoneren of bij de schaarse huishoudelijke taken voel ik al mijn pijnlijke gewrichten kraken!
O ja, toch nog even dit vertellen. Nany wilde haar nieuwe adres bezorgen aan haar nicht Rita. Die bleek geen gsm te hebben en het (vrij lange) adres dicteren vond Nany geen goed idee. Of ik misschien... via de computer?
Nee, want ik heb geen elektronisch adres waarop ik bijvoorbeeld de kinderen van Rita kan bereiken.
Waar ik echter niet aan dacht: toen ik van mama (Nany dus) had vernomen dat haar aangetrouwde neef Victor was overleden, googelde ik naar het overlijdensbericht, vond het en bood onze condoleances aan.
Deze avond kreeg ik een bedankmail van de dochter van Rita. En kon ik via haar Nany's nieuwe adres bezorgen aan Rita!
zondag 12 april 2020
Pasen 2020
Normaal gezien zouden we vandaag, samen met Zeger en Nany, bij Hendrik en Debby zijn geweest. De ouders van Debby zouden ons daar vervoegd hebben. Dochterlief zou met haar gezinnetje op reis zijn.
Maar niets daarvan dus.
Even met Wiemla gechat, daarna naar Nany gebeld, waarna Roger en ik van het prachtige weer hebben genoten op het binnenplein.
Ik begon "Sprakeloos" te lezen.... maar heb het boek na een poosje opzij gelegd.
Hoe komt het toch dat alom geprezen boeken mij vaak niet aanstaan? Deze keer (en ik herinnerde me vaag dat het ook zo was bij een eerder boek van de auteur) hinderde de gemaakt "keuvel" stijl me, alsook het constant uitweiden over secundaire details.
Ik haalde "Vanwege een tere huid" van Koolhaas (gekregen van vrienden Paul en Liliane) erbij en dat las vlotter. Heel lang heb ik er echter nier in kunnen lezen, want het werd 16:45 uur: weldra tijd voor de "videoconferentie" (lees "het aperitief") met de kinderen en kleinkinderen.
Daarvoor verhuisden we naar de leefkeuken, want mijn gsm-scherm gaf niet goed buiten.
De keuken bleek echter ook niet de ideale plaats. We werden immers na een poosje verzocht naar onze salon te verhuizen. Wat we dus deden met mijn gsm, een verlengkabel, ons glas droge sherry en olijven.
Het was wel heel leuk, elkaar op die manier zien en praten... maar ik denk dat ik een volgende keer liever aan mijn pc-scherm ga zitten zodat ik een groter beeld heb (we hebben geen bruikbaar tablet meer).
Vlak voor en tijdens het gezamenlijk aperitieven kregen we wel twee telefoonoproepen (van Nany en vriend Karel) en een belangrijke mail van zus Bie waar we voorlopig niet op antwoordden.
De vijf "kinderen" en drie kleinkinderen zagen er gezond en wel uit, ze lijken zich goed bezig te houden (wat me niet verwondert), hadden uiteraard niet heel veel avonturen te vertellen maar leken allemaal te genieten van de relatieve rust in deze periode. We keuvelden dus een beetje, ieder met zijn drankje en hapje(s).
Rond 18:15 uur namen Roger en ik afscheid zodat de kinderen nog verder onder elkaar konden praten. Roger belde met de vaste telefoon naar vriend Karel en ik met de gsm naar Nany. Die had gebeld om me het overlijden te melden van de echtgenoot van haar nicht Rita.
Daarna beantwoordde ik nog snel de mail van mijn zusje.
Rond 18:45 uur zorgde ik voor soep (dezelfde als gisteren), tegen 19:45 uur bakte ik lamsfilet die ik serveerde met paprika, bloemkool en broccoli, samen met knoflook, rozemarijn en basilicum in olijfolie gebakken.
Na de afwas aten we een hoorntje vanille-ijs op het binnenplein. Het was er al veel frisser geworden en we besloten terug naar binnen te gaan... waar het ook maar fris aanvoelde. Roger wilde de verwarming opzetten... maar die bleek weer niet in orde. De waakvlam weer... en Roger krijgt ze niet aan.
Dus werd de kachel aangestoken, wat betekent dat ik morgen of overmorgen (het zal eerder overmorgen zijn, want morgen wordt het vrij koud en zal de kachel dus weer branden) de salon moet schoonmaken.
Deze avond nog een korte chat met een Leuvense vriend die ook in z'n eentje geniet van deze rustige periode.
Lang geleden zou ik vandaag ook naar de Paasmis zijn gegaan. Daar krijg ik de "kinderen" al lang niet meer naartoe... en dit jaar was er zelfs geen mis, omwille van dat virus!
Maar niets daarvan dus.
Even met Wiemla gechat, daarna naar Nany gebeld, waarna Roger en ik van het prachtige weer hebben genoten op het binnenplein.
Ik begon "Sprakeloos" te lezen.... maar heb het boek na een poosje opzij gelegd.
Hoe komt het toch dat alom geprezen boeken mij vaak niet aanstaan? Deze keer (en ik herinnerde me vaag dat het ook zo was bij een eerder boek van de auteur) hinderde de gemaakt "keuvel" stijl me, alsook het constant uitweiden over secundaire details.
Ik haalde "Vanwege een tere huid" van Koolhaas (gekregen van vrienden Paul en Liliane) erbij en dat las vlotter. Heel lang heb ik er echter nier in kunnen lezen, want het werd 16:45 uur: weldra tijd voor de "videoconferentie" (lees "het aperitief") met de kinderen en kleinkinderen.
Daarvoor verhuisden we naar de leefkeuken, want mijn gsm-scherm gaf niet goed buiten.
De keuken bleek echter ook niet de ideale plaats. We werden immers na een poosje verzocht naar onze salon te verhuizen. Wat we dus deden met mijn gsm, een verlengkabel, ons glas droge sherry en olijven.
Het was wel heel leuk, elkaar op die manier zien en praten... maar ik denk dat ik een volgende keer liever aan mijn pc-scherm ga zitten zodat ik een groter beeld heb (we hebben geen bruikbaar tablet meer).
Vlak voor en tijdens het gezamenlijk aperitieven kregen we wel twee telefoonoproepen (van Nany en vriend Karel) en een belangrijke mail van zus Bie waar we voorlopig niet op antwoordden.
De vijf "kinderen" en drie kleinkinderen zagen er gezond en wel uit, ze lijken zich goed bezig te houden (wat me niet verwondert), hadden uiteraard niet heel veel avonturen te vertellen maar leken allemaal te genieten van de relatieve rust in deze periode. We keuvelden dus een beetje, ieder met zijn drankje en hapje(s).
Rond 18:15 uur namen Roger en ik afscheid zodat de kinderen nog verder onder elkaar konden praten. Roger belde met de vaste telefoon naar vriend Karel en ik met de gsm naar Nany. Die had gebeld om me het overlijden te melden van de echtgenoot van haar nicht Rita.
Daarna beantwoordde ik nog snel de mail van mijn zusje.
Rond 18:45 uur zorgde ik voor soep (dezelfde als gisteren), tegen 19:45 uur bakte ik lamsfilet die ik serveerde met paprika, bloemkool en broccoli, samen met knoflook, rozemarijn en basilicum in olijfolie gebakken.
Na de afwas aten we een hoorntje vanille-ijs op het binnenplein. Het was er al veel frisser geworden en we besloten terug naar binnen te gaan... waar het ook maar fris aanvoelde. Roger wilde de verwarming opzetten... maar die bleek weer niet in orde. De waakvlam weer... en Roger krijgt ze niet aan.
Dus werd de kachel aangestoken, wat betekent dat ik morgen of overmorgen (het zal eerder overmorgen zijn, want morgen wordt het vrij koud en zal de kachel dus weer branden) de salon moet schoonmaken.
Deze avond nog een korte chat met een Leuvense vriend die ook in z'n eentje geniet van deze rustige periode.
Lang geleden zou ik vandaag ook naar de Paasmis zijn gegaan. Daar krijg ik de "kinderen" al lang niet meer naartoe... en dit jaar was er zelfs geen mis, omwille van dat virus!
zaterdag 11 april 2020
Sprakeloos
Toen Nany verhuisde naar het rusthuis kon ze haar boeken niet meenemen (waarom niet eigenlijk: zo heel veel had ze er niet meer?). Zelfs mijn eigen boeken die ik haar cadeau had gegeven, gaf ze me terug. En ook "Sprakeloos" van Lanoye, dat ze kreeg van Zeger voor haar 80 jaar, kwam bij mij terecht.
Ik heb (ik weet echt niet meer waarom) het eerste boek van Tom Lanoye niet uitgelezen en daarna geen enkel boek meer van hem gelezen. Dat boek, dat Nany cadeau kreeg van Zeger, ligt nu al maanden op mijn al te volle schrijftafel... en deze avond laat besloot ik toch hier en daar (en zeker helemaal aan het einde van het boek - het is geen thriller hé, ik weet immers waarover het gaat) enkele bladzijden te lezen.
Conclusie: ik denk dat ik vanaf morgen of overmorgen mijn uurtje "lectuur op papier" aan dat boek ga besteden. Ik herinner me dat Emmy Swerts zaliger het, evenals Nany, heel goed had gevonden!
Ik heb (ik weet echt niet meer waarom) het eerste boek van Tom Lanoye niet uitgelezen en daarna geen enkel boek meer van hem gelezen. Dat boek, dat Nany cadeau kreeg van Zeger, ligt nu al maanden op mijn al te volle schrijftafel... en deze avond laat besloot ik toch hier en daar (en zeker helemaal aan het einde van het boek - het is geen thriller hé, ik weet immers waarover het gaat) enkele bladzijden te lezen.
Conclusie: ik denk dat ik vanaf morgen of overmorgen mijn uurtje "lectuur op papier" aan dat boek ga besteden. Ik herinner me dat Emmy Swerts zaliger het, evenals Nany, heel goed had gevonden!
Rust roest
De dag dat wij weer een lange wandeling door de velden zullen ondernemen, zal ik afzien, vrees ik!
Ik voel immers nu al mijn knie- en heupgewrichten tegenstribbelen als ik wat te hevig in en rond het huis bezig ben!
Daarbij heb ik sinds een paar dagen ook pijn in mijn linker schouder en elleboog. Ik vermoed dat het een gevolg is van telefoneren.
Ik verklaar me nader: als ik met iemand bel, hou ik de hoorn aan mijn linkeroor, zodat ik met de rechterhand ondertussen nog het een en ander kan doen in het huishouden. En tegenwoordig loop ik soms uren per dag rond met die hoorn in mijn linkerhand.
Omdat ik vandaag merkte dat op die manier rondlopen (ik belde toen met Nany) de pijn in schouder en elleboog naar een hoogtepunt dreef, besefte ik ineens wat een onnatuurlijke houding mijn linkerarm aanneemt tijdens al die uren telefoneren!
Ik vergeet blijkbaar constant dat ik nu een oude vrouw ben!
Nany maakt het goed. Eigenlijk is het een geluk dat ze in deze periode in dat rusthuis zit. Zo lang in haar eentje op haar flat zou een ramp zijn geweest voor haar!
Even (onder andere) gemaild met vriendin Denise vandaag (ondertussen ben ik nog steeds bezig die dagboeken over te typen en ik lees daarin heel vaak over haar!). Ze raadt me (al lang) enkele boeken aan. Misschien koop ik ze binnenkort (of zou ik ze in de bibliotheek halen? Die is open, heb ik gelezen, maar Roger vindt het niet het moment om boeken te ontlenen en waarschijnlijk heeft hij gelijk). Als ik ze ooit lees, schrijf ik er meer over!
Ze heeft me ook een "corona-dagboek" doorgemaild van een familielid van haar (met zijn toestemming uiteraard). Wat schrijft die man goed! Veel beter dan velen (mezelf inbegrepen) die zichzelf "schrijver" noemen! Hij zou een blog moeten beginnen!
O ja, nog even een woordje over ons avondmaal. Het hoofdgerecht bestond gewoon uit kabeljauw, wortels en erwtjes. Onze voorafgaande soep was echter iets bijzonders. Tijdens onze laatste boodschappen vond ik geen diepvries soepgroenten meer. Ik kocht dan maar een diepvries "winters groentepannetje" en dat bleek opvallend lekker in de vorm van soep klaargemaakt! Dat moet ik onthouden!
Ik voel immers nu al mijn knie- en heupgewrichten tegenstribbelen als ik wat te hevig in en rond het huis bezig ben!
Daarbij heb ik sinds een paar dagen ook pijn in mijn linker schouder en elleboog. Ik vermoed dat het een gevolg is van telefoneren.
Ik verklaar me nader: als ik met iemand bel, hou ik de hoorn aan mijn linkeroor, zodat ik met de rechterhand ondertussen nog het een en ander kan doen in het huishouden. En tegenwoordig loop ik soms uren per dag rond met die hoorn in mijn linkerhand.
Omdat ik vandaag merkte dat op die manier rondlopen (ik belde toen met Nany) de pijn in schouder en elleboog naar een hoogtepunt dreef, besefte ik ineens wat een onnatuurlijke houding mijn linkerarm aanneemt tijdens al die uren telefoneren!
Ik vergeet blijkbaar constant dat ik nu een oude vrouw ben!
Nany maakt het goed. Eigenlijk is het een geluk dat ze in deze periode in dat rusthuis zit. Zo lang in haar eentje op haar flat zou een ramp zijn geweest voor haar!
Even (onder andere) gemaild met vriendin Denise vandaag (ondertussen ben ik nog steeds bezig die dagboeken over te typen en ik lees daarin heel vaak over haar!). Ze raadt me (al lang) enkele boeken aan. Misschien koop ik ze binnenkort (of zou ik ze in de bibliotheek halen? Die is open, heb ik gelezen, maar Roger vindt het niet het moment om boeken te ontlenen en waarschijnlijk heeft hij gelijk). Als ik ze ooit lees, schrijf ik er meer over!
Ze heeft me ook een "corona-dagboek" doorgemaild van een familielid van haar (met zijn toestemming uiteraard). Wat schrijft die man goed! Veel beter dan velen (mezelf inbegrepen) die zichzelf "schrijver" noemen! Hij zou een blog moeten beginnen!
O ja, nog even een woordje over ons avondmaal. Het hoofdgerecht bestond gewoon uit kabeljauw, wortels en erwtjes. Onze voorafgaande soep was echter iets bijzonders. Tijdens onze laatste boodschappen vond ik geen diepvries soepgroenten meer. Ik kocht dan maar een diepvries "winters groentepannetje" en dat bleek opvallend lekker in de vorm van soep klaargemaakt! Dat moet ik onthouden!
vrijdag 10 april 2020
Eigenaardige lente
 |
| Eigen foto |
Ik vind het jammer dat we dit jaar niet echt kunnen genieten van de Haspengouwse bloesems (morgen zou normaal gezien de traditionele bloesemwandeling van de KVLS plaatsvinden maar die is uiteraard ook afgeschaft omwille van dat virus).
Wij hebben weer geen wandeling gemaakt vandaag. Ik vermoed dat het huishouden mij voldoende beweging bezorgt maar Roger? Hij beweegt vrij veel (zit niet de hele dag aan zijn pc, bedoel ik) maar ik denk dat een wandeling hem toch deugd zou doen.
En toch dring ik daar niet op aan als hij zelf geen aanstalten maakt om op stap te gaan.
Ik zie immers steeds meer beweging op straat. Minder dan tijdens een normale bloesemperiode maar opvallend meer dan een poosje geleden. Ik merk ook dat de mensen niet altijd - zelfs heel zelden - veel afstand houden (en, ik heb het al gezegd, ik ben er steeds meer van overtuigd dat anderhalve tot twee meter afstand niet voldoende is).
Overdrijf ik nu niet? Of moet ik gewoon zorgen dat Roger op een andere manier nog meer beweging krijgt?
Ik had vandaag al even geopperd dat het gras in de tuin (ik bedoel het soort wei dat wij tuin noemen) zou moeten afgereden worden maar daar is Roger niet op ingegaan. Moet ik misschien, zoals een zekere Michel van wie ik de blog volg, een safari in de tuin en de wei organiseren?
Nany maakt het goed. Ik heb haar aan telefoon kunnen bereiken vlak voor ze weer naar de binnentuin van het rusthuis zou vertrekken.
Ze was blijkbaar wel vergeten dat ze normaal gezien overmorgen samen met ons Pasen zou vieren.
donderdag 9 april 2020
Luie dag
Nee, in feite was het niet echt zo'n luie dag, alleen zijn mijn dagen minder gestructureerd de laatste weken. Het lijkt een beetje op vakantie.
Ik heb gewassen (sorry, dat deed de machine), was te drogen gehangen. Op wat er overblijft van het binnenpleintje (ik schrijf wel "wat er overblijft" maar, hoewel de betegelde oppervlakte kleiner is geworden, lijkt het pleintje groter omdat het naadloos overgaat in het nieuwe stukje tuin).
Omdat de zon zo mooi scheen, even verpoosd op dat binnenplein, op een kampeerstoel. "Ik zou eigenlijk onze heel oude tuinstoelen moeten schoonmaken", bedacht ik nog voor ik met gesloten ogen verder dagdroomde in de zon, terwijl ik luisterde naar de merels. Ik denk dat ik hun gezang nog het mooiste van allemaal vind!
De koolmeesjes kon ik niet zien vanop dat "koertje" maar ik wist dat ze druk bezig waren in en rond de Spaanse kruik boven ons terras.
Dat terras wordt nu ingenomen door stapels bakstenen (product van de afbraakwerken) die de aannemer zal recycleren zodra het weer mag.
Ik moest naar Nany bellen, herinnerde ik me ineens. Maar ze bleek niet op haar kamer.
In huis had ik ook nog wat huishoudwerk, maar eerst wilde ik toch even checken of er nieuws was. En toen viel ik op wat ik daarstraks postte. Uiteraard "verloor" ik tijd door verder te zoeken naar berichten over die medicijnen... maar ik viel niet meteen op iets dat ik nog niet gelezen had.
Ik werkte dus enkele huishoudtaakjes af (eigenlijk tegen mijn zin!).
Toen herinnerde ik me dat er "onkruid" begon te groeien op de "binnenkoer" (binnenpleintje voor de Nederlanders).
Ik besteedde daar een kwartiertje aan, nadat ik lang had gezocht naar de hark waarmee ik dat meestal doe. Die bleek verborgen in de enige overblijvende stal (de werklieden hadden alles uit het poortgebouw, waar ze maar plaats vonden, opgeborgen, zodat de vrachtwagens hun containers konden binnenrijden).
Het "onkruid" dat ik verzamelde (aanhalingstekens omdat ik denk dat niets onkruid is) wilde ik met mijn gewone borstel bij elkaar vegen, maar ik vond die niet (zelfde reden als voor de hark). Ik vond wel bezems die niet van ons zijn, maar niet die enige, bijna versleten, bezem waarmee ik heel goed kan werken.
Roger was ondertussen afwisselend bezig op zijn pc en met ik weet niet wat in de tuin of in een van zijn ateliers. Nadat ik het "onkruid" op de een of andere manier in de groene container had gekregen, vroeg ik aan Roger of hij wist waar die oude bezem was gebleven. Hij vond hem ook niet.
Hij vertelde me wel (hij zat toen aan zijn pc) over wat hij allemaal had gelezen, onder andere over iets dat mij ook al een poosje bezig houdt.
Namelijk: waarom krijgen we niet elke dag, in plaats van enkel het aantal doden ten gevolge van corona, het totale aantal overlijdens op één dag, plus een vergelijking met vorige jaren te horen? Ik denk dat we nog wel een uurtje bezig zijn geweest met opzoeken, lezen en weer opzoeken maar nergens vonden we officiële cijfers.
Uiteindelijk was het tijd om te beginnen koken. We aten, met de deur van de keuken naar het terras groot open, het allerlaatste restje van de knolseldersoep gevolgd door chateaubriand, tomatensla, koude asperges en prinsesboontjes.
En praatten ondertussen over wat ik had gehoord over Chloroquine en Rivotril in Frankrijk.
Het is de eerste keer, sinds ik met Roger leef, dat ik hem zo ongerust voel. Zelfs al die keren dat zijn leven direct op het spel stond, maakte hij zich minder zorgen. Nu echter gaat het niet alleen over hem natuurlijk, en ook dat is typisch voor Roger!
Nee, uiteindelijk was het niet echt een luie dag!
Deze avond trouwens nog geprobeerd Nany te bereiken, tevergeefs (maar later las ik in een mail van zus Bie dat juist op dat moment zij een halfuur lang babbelde met onze moeder).
Ik heb gewassen (sorry, dat deed de machine), was te drogen gehangen. Op wat er overblijft van het binnenpleintje (ik schrijf wel "wat er overblijft" maar, hoewel de betegelde oppervlakte kleiner is geworden, lijkt het pleintje groter omdat het naadloos overgaat in het nieuwe stukje tuin).
Omdat de zon zo mooi scheen, even verpoosd op dat binnenplein, op een kampeerstoel. "Ik zou eigenlijk onze heel oude tuinstoelen moeten schoonmaken", bedacht ik nog voor ik met gesloten ogen verder dagdroomde in de zon, terwijl ik luisterde naar de merels. Ik denk dat ik hun gezang nog het mooiste van allemaal vind!
De koolmeesjes kon ik niet zien vanop dat "koertje" maar ik wist dat ze druk bezig waren in en rond de Spaanse kruik boven ons terras.
Dat terras wordt nu ingenomen door stapels bakstenen (product van de afbraakwerken) die de aannemer zal recycleren zodra het weer mag.
Ik moest naar Nany bellen, herinnerde ik me ineens. Maar ze bleek niet op haar kamer.
In huis had ik ook nog wat huishoudwerk, maar eerst wilde ik toch even checken of er nieuws was. En toen viel ik op wat ik daarstraks postte. Uiteraard "verloor" ik tijd door verder te zoeken naar berichten over die medicijnen... maar ik viel niet meteen op iets dat ik nog niet gelezen had.
Ik werkte dus enkele huishoudtaakjes af (eigenlijk tegen mijn zin!).
Toen herinnerde ik me dat er "onkruid" begon te groeien op de "binnenkoer" (binnenpleintje voor de Nederlanders).
Ik besteedde daar een kwartiertje aan, nadat ik lang had gezocht naar de hark waarmee ik dat meestal doe. Die bleek verborgen in de enige overblijvende stal (de werklieden hadden alles uit het poortgebouw, waar ze maar plaats vonden, opgeborgen, zodat de vrachtwagens hun containers konden binnenrijden).
Het "onkruid" dat ik verzamelde (aanhalingstekens omdat ik denk dat niets onkruid is) wilde ik met mijn gewone borstel bij elkaar vegen, maar ik vond die niet (zelfde reden als voor de hark). Ik vond wel bezems die niet van ons zijn, maar niet die enige, bijna versleten, bezem waarmee ik heel goed kan werken.
Roger was ondertussen afwisselend bezig op zijn pc en met ik weet niet wat in de tuin of in een van zijn ateliers. Nadat ik het "onkruid" op de een of andere manier in de groene container had gekregen, vroeg ik aan Roger of hij wist waar die oude bezem was gebleven. Hij vond hem ook niet.
Hij vertelde me wel (hij zat toen aan zijn pc) over wat hij allemaal had gelezen, onder andere over iets dat mij ook al een poosje bezig houdt.
Namelijk: waarom krijgen we niet elke dag, in plaats van enkel het aantal doden ten gevolge van corona, het totale aantal overlijdens op één dag, plus een vergelijking met vorige jaren te horen? Ik denk dat we nog wel een uurtje bezig zijn geweest met opzoeken, lezen en weer opzoeken maar nergens vonden we officiële cijfers.
Uiteindelijk was het tijd om te beginnen koken. We aten, met de deur van de keuken naar het terras groot open, het allerlaatste restje van de knolseldersoep gevolgd door chateaubriand, tomatensla, koude asperges en prinsesboontjes.
En praatten ondertussen over wat ik had gehoord over Chloroquine en Rivotril in Frankrijk.
Het is de eerste keer, sinds ik met Roger leef, dat ik hem zo ongerust voel. Zelfs al die keren dat zijn leven direct op het spel stond, maakte hij zich minder zorgen. Nu echter gaat het niet alleen over hem natuurlijk, en ook dat is typisch voor Roger!
Nee, uiteindelijk was het niet echt een luie dag!
Deze avond trouwens nog geprobeerd Nany te bereiken, tevergeefs (maar later las ik in een mail van zus Bie dat juist op dat moment zij een halfuur lang babbelde met onze moeder).
Dokter Charbonier over Rivotril en Chloroquine
De Franse dokter Charbonier begrijpt de houding van de Franse overheid niet, die Chloroquine verbiedt, uiteindelijk toch test op patiënten als het te laat is, maar die anderzijds Rivotril aanraadt om oudere patiënten te vermoorden (want, inderdaad:vermits geen euthanasie werd gevraagd, staat het overlijden bespoedigen door middel van dat medicijn gelijk aan moord). Hij vertelt dat hier (vooral vanaf minuut 1.42).
woensdag 8 april 2020
Meer dan vijf uur sociaal contact vandaag!
Vier uur aan telefoon gehangen, een uur lang mails beantwoord, een half uur gechat en af en toe met Roger gesproken.
Op zich allemaal leuke contacten (Nany, Hendrik, een Antwerpse vriendin, Wiemla, de moeder van Debby, ...) maar... hoe doen mensen, die veel meer telefoontjes krijgen of plegen dan ik, het om hun werk gedaan te krijgen en nog een beetje tijd te vinden om te lezen, schrijven, studeren, schilderen, enzoverder?
Hendrik kwam wel met een speciaal voorstel.
Normaal gezien zouden we volgende zondag Pasen vieren met onze kinderen, kleinkinderen en Nany. Omdat dochterlief, schoonzoon en de kindjes dit jaar op reis zouden zijn, wilden Hendrik en Debby het feest bij hen organiseren en de ouders van Debby er bij vragen.
De reis van dochterlief en schoonzoon werd echter uitgesteld wegens de coronacrisis en dus was hun gezinnetje ook welkom op het geplande feest. Maar nu kan die bijeenkomst natuurlijk ook niet doorgaan.
Echt jammer vond ik dat! Ik heb al uitgelegd dat ik de kinderen niet om de haverklap wil opeisen, maar ik kijk telkens wel uit naar de enkele feesten die we samen organiseren. En Nany keek daar ook naar uit.
Wel, Hendrik heeft me op een tool gewezen die ik op mijn smartphone laadde zodat we volgende zondag virtueel toch even samen kunnen aperitieven! Als Zeger en dochterlief akkoord gaan, uiteraard.
Geen wandeling vandaag, daar bleef echt geen tijd voor over. Roger heeft nog wel wat gewerkt in de tuin, waar de merels nu volop aan het zingen zijn!
En... deze avond laat hoorde ik het luide gekwaak van kikkers in het kasteelpark achter onze wei. Het is lente!
Op zich allemaal leuke contacten (Nany, Hendrik, een Antwerpse vriendin, Wiemla, de moeder van Debby, ...) maar... hoe doen mensen, die veel meer telefoontjes krijgen of plegen dan ik, het om hun werk gedaan te krijgen en nog een beetje tijd te vinden om te lezen, schrijven, studeren, schilderen, enzoverder?
Hendrik kwam wel met een speciaal voorstel.
Normaal gezien zouden we volgende zondag Pasen vieren met onze kinderen, kleinkinderen en Nany. Omdat dochterlief, schoonzoon en de kindjes dit jaar op reis zouden zijn, wilden Hendrik en Debby het feest bij hen organiseren en de ouders van Debby er bij vragen.
De reis van dochterlief en schoonzoon werd echter uitgesteld wegens de coronacrisis en dus was hun gezinnetje ook welkom op het geplande feest. Maar nu kan die bijeenkomst natuurlijk ook niet doorgaan.
Echt jammer vond ik dat! Ik heb al uitgelegd dat ik de kinderen niet om de haverklap wil opeisen, maar ik kijk telkens wel uit naar de enkele feesten die we samen organiseren. En Nany keek daar ook naar uit.
Wel, Hendrik heeft me op een tool gewezen die ik op mijn smartphone laadde zodat we volgende zondag virtueel toch even samen kunnen aperitieven! Als Zeger en dochterlief akkoord gaan, uiteraard.
Geen wandeling vandaag, daar bleef echt geen tijd voor over. Roger heeft nog wel wat gewerkt in de tuin, waar de merels nu volop aan het zingen zijn!
En... deze avond laat hoorde ik het luide gekwaak van kikkers in het kasteelpark achter onze wei. Het is lente!
dinsdag 7 april 2020
Boodschappen
Boodschappen vandaag. Met handschoenen en jouw mondkapjes, dochterlief. De winkels doen hun best: ontsmetten van de karretjes, plastic scherm tussen de winkelier en de klanten bij de slager, afstand tussen beiden in elke winkel... maar de klanten eerbiedigen die afstand helemaal niet. Ze steken je rakelings voorbij in de supermarkt, komen vlak bij jou staan om nog snel een eenzame verpakking uit de diepvriesrekken te halen, enzoverder.
Zeggen dat ik vlak voor we begonnen aan die boodschappen las in een nieuwsbrief dat Zeger gelijk heeft: het virus overbrugt gemakkelijk 8 meter!
Wij kunnen nu een paar weken voort... maar ik vraag me af of we voor de volgende boodschappen niet beter overstappen naar een formule zoals "Collect and Go"? Hoewel... ik zie dat die overstelpt worden (was te verwachten natuurlijk).
Onderweg naar de winkels merkten we dat niet alleen de kerselaars beginnen te bloesemen maar ook de perelaars. Is dat niet heel vroeg?
Thuis weer heel die poespas: handen wassen, sommige spullen opbergen en andere nog even laten staan, weer handen wassen en ontsmetten, ...
Mijn handen zijn al zo droog als maar zijn kan van al dat wassen, ondanks amandelmelk en aloë vera!
Onder andere gekeken naar dit deze middag.
De Franse dokter Charbonier die (voorzichtig en beleefd) afgeeft op de overheid omdat het middel dat professor Raoult uit Marseille gebruikt officieel niet mag gebruikt worden (verboden sinds eind januari 2020, eigenaardig genoeg), omdat ze het nu in Frankrijk gaan testen op patiënten die al in ademnood verkeren, terwijl het enkel in een vroeg stadium van de ziekte helpt.
Ik heb het uiteraard over chloroquine. Het is een gevaarlijk medicijn, inderdaad (en probeer het dus nooit op eigen houtje te verkrijgen of in te nemen).
Een dokter zou echter moeten weten welke dosis hij mag voorschrijven toch? Wij (mijn ouders, zus en ik) hebben het drie jaar lang geslikt tegen malaria tijdens onze tweede termijn in Congo.
Waarom verzet men zich dan nu (in Frankrijk, ik vind nergens hoe het hier zit) tegen dat protocol van dokter Raoult (hij voegt er nog een bepaald antibiotica aan toe, waarschijnlijk tegen de mogelijke bacteriële longproblemen in een verder stadium)?
Na ons avondeten (de knolseldersoep was nog lekkerder dan de vorige keren, waarschijnlijk omdat ik er nu kurkuma en olijfolie aan toevoegde) en de afwas (nog steeds met de hand, amai mijn handen!), bij wijze van ontspanning onder andere naar dit gekeken. Een privé bezoek aan de tentoonstelling over Leonardo da Vinci in het Louvre. Ik heb daar echt van genoten! Wat een geluk hebben we dat we in dit tijdperk "opgesloten" zitten! Stel je voor dat we 200 jaar eerder waren!
Wel weer vergeten (eigenlijk geen tijd gevonden, want ik heb uiteraard andere zaken gedaan in het huishouden en nog bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt) om naar Nany te bellen.
Zeggen dat ik vlak voor we begonnen aan die boodschappen las in een nieuwsbrief dat Zeger gelijk heeft: het virus overbrugt gemakkelijk 8 meter!
Wij kunnen nu een paar weken voort... maar ik vraag me af of we voor de volgende boodschappen niet beter overstappen naar een formule zoals "Collect and Go"? Hoewel... ik zie dat die overstelpt worden (was te verwachten natuurlijk).
Onderweg naar de winkels merkten we dat niet alleen de kerselaars beginnen te bloesemen maar ook de perelaars. Is dat niet heel vroeg?
Thuis weer heel die poespas: handen wassen, sommige spullen opbergen en andere nog even laten staan, weer handen wassen en ontsmetten, ...
Mijn handen zijn al zo droog als maar zijn kan van al dat wassen, ondanks amandelmelk en aloë vera!
Onder andere gekeken naar dit deze middag.
De Franse dokter Charbonier die (voorzichtig en beleefd) afgeeft op de overheid omdat het middel dat professor Raoult uit Marseille gebruikt officieel niet mag gebruikt worden (verboden sinds eind januari 2020, eigenaardig genoeg), omdat ze het nu in Frankrijk gaan testen op patiënten die al in ademnood verkeren, terwijl het enkel in een vroeg stadium van de ziekte helpt.
Ik heb het uiteraard over chloroquine. Het is een gevaarlijk medicijn, inderdaad (en probeer het dus nooit op eigen houtje te verkrijgen of in te nemen).
Een dokter zou echter moeten weten welke dosis hij mag voorschrijven toch? Wij (mijn ouders, zus en ik) hebben het drie jaar lang geslikt tegen malaria tijdens onze tweede termijn in Congo.
Waarom verzet men zich dan nu (in Frankrijk, ik vind nergens hoe het hier zit) tegen dat protocol van dokter Raoult (hij voegt er nog een bepaald antibiotica aan toe, waarschijnlijk tegen de mogelijke bacteriële longproblemen in een verder stadium)?
Na ons avondeten (de knolseldersoep was nog lekkerder dan de vorige keren, waarschijnlijk omdat ik er nu kurkuma en olijfolie aan toevoegde) en de afwas (nog steeds met de hand, amai mijn handen!), bij wijze van ontspanning onder andere naar dit gekeken. Een privé bezoek aan de tentoonstelling over Leonardo da Vinci in het Louvre. Ik heb daar echt van genoten! Wat een geluk hebben we dat we in dit tijdperk "opgesloten" zitten! Stel je voor dat we 200 jaar eerder waren!
Wel weer vergeten (eigenlijk geen tijd gevonden, want ik heb uiteraard andere zaken gedaan in het huishouden en nog bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt) om naar Nany te bellen.
maandag 6 april 2020
Rivotril
Ik lees deze avond op twee websites verontrustend nieuws over het toedienen van dat genees- (? als ik het allemaal goed begrijp, zal het als sedatiemiddel gebruikt worden) middel aan oudere Covid-19 patiënten in Frankrijk. Ik viel er heel toevallig op, hier en hier. Een soort van vermomde euthanasie dus.
Sorry, het zijn weer Franse websites, maar denk aan vertaaltools. En... als iemand mij meer uitleg kan geven, graag!
Mij maakt dat bang!
Het gaat natuurlijk "nog maar" over Franse toestanden, maar wanneer zal dat hier van toepassing zijn? Al onze vrienden en heel veel van onze familieleden (Roger en ik inbegrepen trouwens) zijn immers oude mensen!
Sorry, het zijn weer Franse websites, maar denk aan vertaaltools. En... als iemand mij meer uitleg kan geven, graag!
Mij maakt dat bang!
Het gaat natuurlijk "nog maar" over Franse toestanden, maar wanneer zal dat hier van toepassing zijn? Al onze vrienden en heel veel van onze familieleden (Roger en ik inbegrepen trouwens) zijn immers oude mensen!
Sociaal contact
Dat hebben we vrij weinig deze dagen. We telefoneren niet zo gauw naar onze familieleden of vrienden. Mailen doe ik dan wel vaker maar niet iedereen schrijft graag terug. Wel denk ik veel aan al die mensen!
Gisteren, na het over en weer mailen met Zeger, belde Hendrik nog even. Zo maar. En vandaag toch weer naar Nany gebeld die een paar uur van het schitterende weer had genoten in de binnentuin van het rusthuis.
Ook een telefoontje gekregen van straatgenote V. Ze is onlangs voor de tweede keer overgrootmoeder geworden!
Van Elie Missotten vernomen dat we waarschijnlijk twee nieuwe leden mogen verwelkomen in de werkgroep Wereldoorlog I-II. Ik vraag me echter af wanneer we eindelijk verder zullen kunnen werken.
Het was zalig lenteweer vandaag en toch hebben we geen wandeling gemaakt. Roger besloot immers even (dat werd meer dan een uur) in de tuin te werken. Hij heeft dus zijn beweging gekregen en dan is het goed voor mij!
Voor het avondeten had ik een rest linzensoep en groentesoep voorzien, gevolgd door gewokte groenten met zalm. Ik had de groenten al klaargemaakt maar helaas, na de twee kliekjes hadden we geen honger meer. Niet erg, de groenten en de zalm zijn dan voor morgen, voorafgegaan door knolseldersoep met noten.
Deze avond laat naar de laatste aflevering van "Eigen kweek" gekeken en genoten! Eigenlijk geniet ik wel van deze dagen: ik heb soms echt een vakantiegevoel!
Gisteren, na het over en weer mailen met Zeger, belde Hendrik nog even. Zo maar. En vandaag toch weer naar Nany gebeld die een paar uur van het schitterende weer had genoten in de binnentuin van het rusthuis.
Ook een telefoontje gekregen van straatgenote V. Ze is onlangs voor de tweede keer overgrootmoeder geworden!
Van Elie Missotten vernomen dat we waarschijnlijk twee nieuwe leden mogen verwelkomen in de werkgroep Wereldoorlog I-II. Ik vraag me echter af wanneer we eindelijk verder zullen kunnen werken.
Het was zalig lenteweer vandaag en toch hebben we geen wandeling gemaakt. Roger besloot immers even (dat werd meer dan een uur) in de tuin te werken. Hij heeft dus zijn beweging gekregen en dan is het goed voor mij!
 |
 |
| Eigen foto's |
zondag 5 april 2020
Keuvelen
Ik hoefde vandaag niet lang te keuvelen met Nany aan telefoon: ze was naar de "Ronde tegen Corona" aan het kijken!
Daarentegen vrij lang over en weer gemaild met Zeger, die me onder andere op een receptidee bracht: "cocido madrileno", waar ik verschillende recepten voor vond (het lijkt me lekker).
Hij vertelde me dat hij dat ooit in Madrid heeft gegeten nadat een Madrileen hem had gezegd dat het een typisch gerecht uit Madrid is. Ik ga dat binnenkort eens klaarmaken!
Zeger kwam onlangs, tijdens een wandeling in het Leuvense, langs het huis van mijn marraine zaliger. Weer die nostalgie! Jammer genoeg heeft Zeger deze keer geen foto's gemaakt!
Nee, voor ons geen wandeling vandaag, ondanks het prachtige lenteweer. Ik vermoed immers dat het virus gemakkelijk veel meer dan 2 meter kan overbruggen (Zeger heeft zelfs gelezen dat het 8 meter kan zijn).
Het mooie weer lokte weer heel veel mensen de straat op... en ik wil niet dat Roger te veel risico's neemt. Anderzijds: hij moet bewegen, dus is thuis zitten ook niet ideaal voor hem!
Daarentegen vrij lang over en weer gemaild met Zeger, die me onder andere op een receptidee bracht: "cocido madrileno", waar ik verschillende recepten voor vond (het lijkt me lekker).
Hij vertelde me dat hij dat ooit in Madrid heeft gegeten nadat een Madrileen hem had gezegd dat het een typisch gerecht uit Madrid is. Ik ga dat binnenkort eens klaarmaken!
Zeger kwam onlangs, tijdens een wandeling in het Leuvense, langs het huis van mijn marraine zaliger. Weer die nostalgie! Jammer genoeg heeft Zeger deze keer geen foto's gemaakt!
Nee, voor ons geen wandeling vandaag, ondanks het prachtige lenteweer. Ik vermoed immers dat het virus gemakkelijk veel meer dan 2 meter kan overbruggen (Zeger heeft zelfs gelezen dat het 8 meter kan zijn).
Het mooie weer lokte weer heel veel mensen de straat op... en ik wil niet dat Roger te veel risico's neemt. Anderzijds: hij moet bewegen, dus is thuis zitten ook niet ideaal voor hem!
zaterdag 4 april 2020
Wat ben ik dom!
Sorry, ik niet alleen: Roger leek al even dom als ik!
Weer veel telefoontjes vandaag (ik heb nog nooit zo vaak aan telefoon gehangen als in deze corona crisis! Of nee, toch wel, op momenten dat een van onze kinderen het heel moeilijk had, gebeurde het ook) en weer niet kunnen doen wat ik wilde in het huishouden.
Tijdens één telefoontje, dat was met Hendrik, kreeg ik weer het bewijs dat ik heel dom was geweest!
Het ging over een van de raadsels die Hendrik ons gisteren stuurde en die noch Roger noch ik konden oplossen. Ik had er zelfs driehoeksmeting bij gehaald (en vermits ik daar destijds te weinig over geleerd heb, zocht ik naar formules op Google).
Hendrik vertelde me vandaag de oplossing en toen wist ik het meteen: wat was ik dom geweest!!! 😌
En... Roger dan: nog dommer dan ik? Want zelfs nadat ik hem het antwoord navertelde, wilde hij het maar niet begrijpen!
Ik was eigenlijk nog dommer dan dat gisteren, want, om het Roger uit te leggen, ging ik vandaag googelen en viel ik meteen op het raadsel en zijn oplossing: dat had ik gisteren ook kunnen doen!
Uiteraard ook naar Nany gebeld die weer heel veel te vertellen had. En deze avond nog met dochterlief gesproken. Daar is het nu "echt vakantie"! Vermits het lente wordt, gaan zij en haar gezinnetje enorm kunnen genieten volgende week!
Roger kreeg ook een oproep van de aannemer. Die mag voorlopig niet verder komen (laten) werken... maar dat vermoedde ik al!
Deze avond nog vrij veel mails beantwoord en met Roger verder gekeken naar "Eigen kweek". Roger lijkt de serie even goed te vinden als ik!
Uiteraard blijf ik ondertussen mijn vroegere dagboeken overtypen. Enkele dagen geleden had ik het daar trouwens over met mijn moeder Nany. Ze vertelde over vriendinnen die op hun oude dag bij hun dochter of zoon gingen inwonen in plaats van naar een rusthuis te gaan. En dat zij mijn marraine (haar moeder) enkele jaren bij zich had genomen. En... ik vertelde haar dat ik in die dagboeken, die ik overtyp, lees dat zij en marraine constant ruzie maakten. Heel precies herinnerde Nany het zich niet (tja, je houdt vaak slechts de goede herinneringen bij) maar ze wist nog wel dat marraine weer de baas wilde spelen.
'Maar ik denk dat ik dat niet zou doen,' zei Nany.
Ik antwoordde: 'Ik denk dat elke moeder dat doet als ze bij een kind inwoont en zeker jij!'
En... ik dacht "En waarschijnlijk ik ook, zelfs onbewust!"
Er volgde een stilte (en dat ben ik niet gewoon als ik met mijn moeder bel) voor ze zei: 'Misschien heb je gelijk!'
Weer veel telefoontjes vandaag (ik heb nog nooit zo vaak aan telefoon gehangen als in deze corona crisis! Of nee, toch wel, op momenten dat een van onze kinderen het heel moeilijk had, gebeurde het ook) en weer niet kunnen doen wat ik wilde in het huishouden.
Tijdens één telefoontje, dat was met Hendrik, kreeg ik weer het bewijs dat ik heel dom was geweest!
Het ging over een van de raadsels die Hendrik ons gisteren stuurde en die noch Roger noch ik konden oplossen. Ik had er zelfs driehoeksmeting bij gehaald (en vermits ik daar destijds te weinig over geleerd heb, zocht ik naar formules op Google).
Hendrik vertelde me vandaag de oplossing en toen wist ik het meteen: wat was ik dom geweest!!! 😌
En... Roger dan: nog dommer dan ik? Want zelfs nadat ik hem het antwoord navertelde, wilde hij het maar niet begrijpen!
Ik was eigenlijk nog dommer dan dat gisteren, want, om het Roger uit te leggen, ging ik vandaag googelen en viel ik meteen op het raadsel en zijn oplossing: dat had ik gisteren ook kunnen doen!
Uiteraard ook naar Nany gebeld die weer heel veel te vertellen had. En deze avond nog met dochterlief gesproken. Daar is het nu "echt vakantie"! Vermits het lente wordt, gaan zij en haar gezinnetje enorm kunnen genieten volgende week!
Roger kreeg ook een oproep van de aannemer. Die mag voorlopig niet verder komen (laten) werken... maar dat vermoedde ik al!
Deze avond nog vrij veel mails beantwoord en met Roger verder gekeken naar "Eigen kweek". Roger lijkt de serie even goed te vinden als ik!
Uiteraard blijf ik ondertussen mijn vroegere dagboeken overtypen. Enkele dagen geleden had ik het daar trouwens over met mijn moeder Nany. Ze vertelde over vriendinnen die op hun oude dag bij hun dochter of zoon gingen inwonen in plaats van naar een rusthuis te gaan. En dat zij mijn marraine (haar moeder) enkele jaren bij zich had genomen. En... ik vertelde haar dat ik in die dagboeken, die ik overtyp, lees dat zij en marraine constant ruzie maakten. Heel precies herinnerde Nany het zich niet (tja, je houdt vaak slechts de goede herinneringen bij) maar ze wist nog wel dat marraine weer de baas wilde spelen.
'Maar ik denk dat ik dat niet zou doen,' zei Nany.
Ik antwoordde: 'Ik denk dat elke moeder dat doet als ze bij een kind inwoont en zeker jij!'
En... ik dacht "En waarschijnlijk ik ook, zelfs onbewust!"
Er volgde een stilte (en dat ben ik niet gewoon als ik met mijn moeder bel) voor ze zei: 'Misschien heb je gelijk!'
vrijdag 3 april 2020
Over de Limburgse monografieën van de KVLS en chloroquine
We hebben bijna heel de middag besteed aan de Limburgse monografieën voor die levering. Boeiend werk, dat wel... maar ik vrees dat Roger te weinig beweging kreeg.
Bij wijze van ontspanning gelezen, met Nany gebeld, geprobeerd raadsels op te lossen die Hendrik me stuurde en met buurvrouw Marie-Claire gechat. Diepzinnige chat, zoals al mijn conversaties met haar, vanaf de eerste keer dat ik haar ontmoette, in 1993!
En verder met veel plezier gekeken naar "Eigen kweek", mails beantwoord en nog gelezen. Onder andere dit, over chloroquine en die arts uit Marseille die ik al weken volg op het internet. Ik ben blij dat ik eindelijk in een Vlaamse krant lees over hem en over wat die mensen uit de VS echt hebben geslikt nadat ze over chloroquine hoorden!
Nu, misschien is het al in andere kranten verteld geweest: ik geef toe dat ik weinig kranten lees tegenwoordig: gebrek aan tijd... en aan geloof.
Bij wijze van ontspanning gelezen, met Nany gebeld, geprobeerd raadsels op te lossen die Hendrik me stuurde en met buurvrouw Marie-Claire gechat. Diepzinnige chat, zoals al mijn conversaties met haar, vanaf de eerste keer dat ik haar ontmoette, in 1993!
En verder met veel plezier gekeken naar "Eigen kweek", mails beantwoord en nog gelezen. Onder andere dit, over chloroquine en die arts uit Marseille die ik al weken volg op het internet. Ik ben blij dat ik eindelijk in een Vlaamse krant lees over hem en over wat die mensen uit de VS echt hebben geslikt nadat ze over chloroquine hoorden!
Nu, misschien is het al in andere kranten verteld geweest: ik geef toe dat ik weinig kranten lees tegenwoordig: gebrek aan tijd... en aan geloof.
donderdag 2 april 2020
Mooie foto van Nany
Ik was aan het bellen met mijn moeder deze middag en ze vertelde me dat iemand een foto van haar was komen maken en dat haar gezegd was dat haar kinderen die zouden kunnen zien. 'Ik denk dat je met de computer moet gaan kijken', zei ze.
Na een dik halfuurtje babbelen (eigenlijk vooral luisteren)legde ik de hoorn neer en ging naar de (privé) Facebookpagina van het rusthuis.
Inderdaad, daar stonden foto's van alle (?) bewoners van de verdieping waar Nany woont.
Het is een heel mooie foto geworden en Nany oogt gezond en blij!
Jammer dat ze destijds weigerde met een smartphone te leren omgaan!
Daarna was het hoog tijd om mijn eigen bezigheden verder te zetten. Onder andere in verband met die monografieën die onlangs besteld werden. Sommige nummers heb ik niet in voorraad maar wel in het archief van de KVLS. Ik moest echter nagaan in welke archiefdoos die zitten zodat Roger ze kan scannen. Van één besteld nummer heb ik zelfs in het archief geen exemplaar. Ik mailde even naar Jan Gerits om te vragen of hij een exemplaar heeft maar ik heb nog geen antwoord ontvangen. De twee laatste bestelde nummers heb ik nog niet in mijn bezit omdat het gedrukte boekje nog niet hier is geraakt. Maar dat lossen we wel op (ik vermoed dat de stock nog bij Ingrid Lenaerts ligt).
Tussen de soep en ons lamsvlees met paprika en courgette, even gechat met zus Bie en (tante) vriendin Françoise, onder andere over die foto van Nany.
Deze avond laat keken we samen verder naar "Eigen kweek". Echt heel goed!
O ja, ik zou het nog vergeten te zeggen (en Nany heeft het mij wel drie keer achtereen verteld tijdens ons telefoongesprek). Zij zou onlangs tegen een verpleegkundige gezegd hebben dat ze in de gangen van het rusthuis graag wat aan gymnastiek zou doen. En gisteren of eergisteren (dat wist ze niet meer precies) vond ze in de gangen A4-bladen hangen met opdrachten voor eenvoudige turnoefeningen. Eigenlijk was dat een fantastisch idee!
Na een dik halfuurtje babbelen (eigenlijk vooral luisteren)legde ik de hoorn neer en ging naar de (privé) Facebookpagina van het rusthuis.
Inderdaad, daar stonden foto's van alle (?) bewoners van de verdieping waar Nany woont.
Het is een heel mooie foto geworden en Nany oogt gezond en blij!
Jammer dat ze destijds weigerde met een smartphone te leren omgaan!
Daarna was het hoog tijd om mijn eigen bezigheden verder te zetten. Onder andere in verband met die monografieën die onlangs besteld werden. Sommige nummers heb ik niet in voorraad maar wel in het archief van de KVLS. Ik moest echter nagaan in welke archiefdoos die zitten zodat Roger ze kan scannen. Van één besteld nummer heb ik zelfs in het archief geen exemplaar. Ik mailde even naar Jan Gerits om te vragen of hij een exemplaar heeft maar ik heb nog geen antwoord ontvangen. De twee laatste bestelde nummers heb ik nog niet in mijn bezit omdat het gedrukte boekje nog niet hier is geraakt. Maar dat lossen we wel op (ik vermoed dat de stock nog bij Ingrid Lenaerts ligt).
Tussen de soep en ons lamsvlees met paprika en courgette, even gechat met zus Bie en (tante) vriendin Françoise, onder andere over die foto van Nany.
Deze avond laat keken we samen verder naar "Eigen kweek". Echt heel goed!
O ja, ik zou het nog vergeten te zeggen (en Nany heeft het mij wel drie keer achtereen verteld tijdens ons telefoongesprek). Zij zou onlangs tegen een verpleegkundige gezegd hebben dat ze in de gangen van het rusthuis graag wat aan gymnastiek zou doen. En gisteren of eergisteren (dat wist ze niet meer precies) vond ze in de gangen A4-bladen hangen met opdrachten voor eenvoudige turnoefeningen. Eigenlijk was dat een fantastisch idee!
woensdag 1 april 2020
Laatste nieuwtjes
Nee, ik ga jullie niet weer lastig vallen met huishoudverhalen deze avond (maar jawel, we hebben verder schoongemaakt: één kamer per dag).
Met Nany gebeld en ze maakt het goed, loopt nog steeds vrolijk rond in de gangen van het rusthuis en maakt een praatje met haar buren ('maar ik blijf in de deuropening staan', verzekert ze me!) En, o ja, vriendin Denise, ik moet je, via mijn moeder, de groeten doen van "Solange"!
Ook Hendrik aan telefoon gehad, vooral om te spreken over een gerecht dat hij wilde klaarmaken. Is het gelukt, jongen? O ja, ikzelf heb deze avond nog eens alu gobi klaargemaakt, deze keer opnieuw met één niet te kleine aardappel... en met diepvriesbloemkool. Een probeersel dus... dat heel goed meeviel en sneller klaar was dan wanneer ik het bereid met verse bloemkool. En inderdaad, die aardappel erbij verbetert opvallend de smaak (wat ik vermoedde).
Veel bekeken en naar veel geluisterd ook, onder andere dit en naar dit. Over chloroquine. Ook veel gelezen en ik probeer me te herinneren waar ik gelezen heb dat aspirine gebruiken tegen het coronavirus geen goed idee is. Even proberen terug te vinden...
Ik vind het niet terug maar het had te maken met het feit dat je bij een virale infectie koorts onder de 40°C (39°C voor sommige mensen) beter niet onderdrukt.
Wie was het weer die me uitlachte toen ik vertelde dat ik had gelezen/gehoord dat tijdens de "Spaanse" griep heel veel mensen waren gestorven omdat men massaal aspirine toediende?
Mails beantwoord, genoten van het mooie weer tijdens een korte wandeling... maar ik lees nergens of de nachtelijke vorst schadelijk is voor de fruitbomen die beginnen te bloesemen?!
Vandaag heeft Roger ook enkele telefoontjes gepleegd (eindelijk... maar hij is dan ook nog veel minder spraakzaam dan ik en "keuvelen" is helemaal niet zijn ding). Hij vernam dat het huwelijk van onze neef in Mexico wordt uitgesteld en dat "onze zieke" de restricties goed lijkt te aanvaarden. Zij en haar echtgenoot (en kinderen?) communiceren via Skype. Maar, vraag ik me dan weer af, hoe communiceer je met iemand die niet kan praten als je zelf van nature niet veel praat?
Ach, de man van "onze zieke" is veel spraakzamer dan Roger: ik maak me waarschijnlijk weer zorgen voor niets!
Met Nany gebeld en ze maakt het goed, loopt nog steeds vrolijk rond in de gangen van het rusthuis en maakt een praatje met haar buren ('maar ik blijf in de deuropening staan', verzekert ze me!) En, o ja, vriendin Denise, ik moet je, via mijn moeder, de groeten doen van "Solange"!
Ook Hendrik aan telefoon gehad, vooral om te spreken over een gerecht dat hij wilde klaarmaken. Is het gelukt, jongen? O ja, ikzelf heb deze avond nog eens alu gobi klaargemaakt, deze keer opnieuw met één niet te kleine aardappel... en met diepvriesbloemkool. Een probeersel dus... dat heel goed meeviel en sneller klaar was dan wanneer ik het bereid met verse bloemkool. En inderdaad, die aardappel erbij verbetert opvallend de smaak (wat ik vermoedde).
Veel bekeken en naar veel geluisterd ook, onder andere dit en naar dit. Over chloroquine. Ook veel gelezen en ik probeer me te herinneren waar ik gelezen heb dat aspirine gebruiken tegen het coronavirus geen goed idee is. Even proberen terug te vinden...
Ik vind het niet terug maar het had te maken met het feit dat je bij een virale infectie koorts onder de 40°C (39°C voor sommige mensen) beter niet onderdrukt.
Wie was het weer die me uitlachte toen ik vertelde dat ik had gelezen/gehoord dat tijdens de "Spaanse" griep heel veel mensen waren gestorven omdat men massaal aspirine toediende?
Mails beantwoord, genoten van het mooie weer tijdens een korte wandeling... maar ik lees nergens of de nachtelijke vorst schadelijk is voor de fruitbomen die beginnen te bloesemen?!
Vandaag heeft Roger ook enkele telefoontjes gepleegd (eindelijk... maar hij is dan ook nog veel minder spraakzaam dan ik en "keuvelen" is helemaal niet zijn ding). Hij vernam dat het huwelijk van onze neef in Mexico wordt uitgesteld en dat "onze zieke" de restricties goed lijkt te aanvaarden. Zij en haar echtgenoot (en kinderen?) communiceren via Skype. Maar, vraag ik me dan weer af, hoe communiceer je met iemand die niet kan praten als je zelf van nature niet veel praat?
Ach, de man van "onze zieke" is veel spraakzamer dan Roger: ik maak me waarschijnlijk weer zorgen voor niets!
Abonneren op:
Posts (Atom)