Virtueel reizen in de regen na de dagtaak

 'Vermoei je niet te fel met al dat schoonmaken: als alles wat opgeruimd is, zal het wel oké zijn!' antwoordde vriendin Bernadette me toen ik haar had geschreven dat we ons huis verder wat netjes maken tegen de komst van de kindjes. Tja, maar net dat opruimen is hier het probleem! 😏

Georges V. bedankte me in een mail voor de gearchiveerde overlijdensberichten en vroeg me of ik misschien, op mijn gemak ("en het is geen verplichting"), op het internet wilde zoeken naar ontbrekende gegevens zoals (vooral) sommige geboortedata. Dat doe ik uiteraard graag en dus besteedde ik vandaag, bij wijze van ontspanning na enkele huishoudtaakjes, een half uur aan het opzoeken van een eerste ontbrekende geboortedatum van een negentiende eeuwse gravin. Ik vond gegevens over het graf van haar echtgenoot (en ook van haar? - dat was niet duidelijk), over het familiekasteel, il viel op allerlei interessante websites maar nergens vond ik haar geboortedatum. Omdat het toen tijd was om voor het avondeten te zorgen, gaf ik het op voor vandaag. Die opzoekingen worden een werk van lange adem!

Na het avondmaal en de afwas begon het weer te regenen en besloot ik verder te "reizen" met Céleste Grant en zijn Charlotte op hun tandem. Ze naderen Toulouse waar ze even zullen pauzeren en ook zij worden geplaagd door stortregens!

Vakantie!

De overlijdensberichten zijn allemaal gearchiveerd en deze middag belden we naar de kindjes. Ze hebben alle drie een goed rapport maar de details zal ik pas volgende week ontdekken (en daar kijk ik naar uit)! Nu waren ze te ongeduldig om aan hun vakantie te beginnen.

Wij ruimden de keuken op en maakten ze schoon. In feite vraagt opruimen niet zoveel tijd als Roger helpt: misschien toch huishoudhulp overwegen? De vraag is natuurlijk of Roger bereid is me elke week te helpen opruimen! 😉

Het is nog steeds zacht zomerweer maar toch ging ik daarna eerst aan mijn pc zitten om op mijn gemak de nieuwsberichten te lezen. Na ettelijke commentaren op "het debat tussen Biden en Trump" gisteren, viel ik op een gesprek met dokter Rueff. Over cardiovasculaire gezondheid. Ik herinner me dat in 1997, toen Roger zijn hartinfarct kreeg, ik al vermoedde dat stress de oorzaak was maar dat alle dokters dat toen ontkenden. Nu hoorde ik dokter Rueff zeggen dat stress de voornaamste risicofactor is voor hartproblemen, gevolgd door diabetes en onze foute manier van eten. Hij klaagt zelfs de diëten in zorginstellingen aan: veel te weinig vette vis, groenten en fruit (ook al in Frankrijk dus?) en te veel suikers en snelle koolhydraten! 

Dat laatste heb ik inderdaad zelf meegemaakt in april... en eigenlijk begrijp ik niet dat je net op die plekken zo ongezond eet!

Het wordt weer normaal!

Nog steeds tot 30°C in de schaduw vandaag. En dan, terwijl we deze avond samen kookten, wordt het plotseling veel koeler (25°C), betrekt de lucht, zien we bliksemschichten, horen we donderslagen en plotseling begint het te stortregenen. Hebben we nu een "hittegolf" gehad?

Na bijna 10 maanden regen had ik een eigenaardige spontane reactie toen het weer begon te regenen: "Ha, het wordt weer normaal!" 😀

Levensverwachting

Prachtig weer vandaag: zonnig en tot 30°C! Jammer genoeg zou het slechts voor enkele dagen zijn!

Vandaag deden we onze boodschappen (en ben ik vergeten te kijken naar lindethee), heb ik nog enkele overlijdensberichten gearchiveerd, heb ik nog een beetje opgeruimd, maar bracht ik vooral veel tijd door met berichten beantwoorden. En ik blijf al de hele dag met een prangende vraag zitten.

De (zieke) echtgenoot van een van mijn vriendinnen hoorde zopas van zijn arts dat hij "misschien nog maar"10 jaar te leven heeft. Vriendin is in alle staten... maar aangezien die zieke even oud is als Roger, vraag ik me ernstig af waarom de dokter het op die manier heeft verwoord? Ikzelf ga er al zeker een decennium van uit dat Roger en ik "misschien" nog 10 jaar te leven hebben (en uiteraard dat we heel blij zullen zijn als het er meer worden - en we relatief gezond mogen blijven).  Dus: waarom zegt een arts tegen een patiënt van 80 jaar dat hij "misschien nog slechts 10 jaar te leven heeft"?  

Eindelijk mooi weer!

Het is al een paar dagen eindelijk mooi weer en de kindjes genieten er volop van: het schooljaar loop alweer op zijn einde! 

Hier gaan de dagen hun gewone gang; ik werk voort aan die overlijdensberichten, typ nog steeds mijn vroegere dagboeken over en probeer ons huis een beetje netjes te krijgen tegen dat de kindjes binnenkort  komen logeren. Dat laatste gaat echter veel trager nog dan vroeger, ondanks Rogers hulp! Ik vroeg me onlangs af of ik toch geen hulp in het huishouden moet nemen... maar steeds bots ik op hetzelfde bezwaar: namelijk dat een huishoudhulp niet in onze plaats opruimt! 😉 

Over lindethee en de Maupassant

Vandaag verder gehoest, geniesd (maar blijkbaar nog steeds Roger niet besmet), enkele mails beantwoord, een klein beetje opgeruimd, verder gewerkt aan die adellijke doodsbrieven (grappig eigenlijk hoe er wordt gepronkt met titels van mensen die snel tot stof zullen vergaan), wat rondgereden in de streek en mij afgevraagd (toen we even parkeerden onder een lindeboom) waarom ik niet eens lindethee zou kopen (mijn marraine dronk dat vaak).  

Deze avond, na de afwas, doolde ik weer wat rond op YouTube en viel ik op een verfilming van een novelle van de Maupassant: "Hauthot père et fils". Had die mogelijkheid maar bestaan toen ik nog Franse les gaf! Ik liet de leerlingen steeds een of twee verhalen van de Maupassant lezen, maar die lectuur aanvullen met een filmpje zou ideaal zijn geweest!

Verkouden

Het begon gisteren met enkele niesbuien en ik dacht eerst aan weer een of andere allergie. Al gauw bleek echter dat ik deze keer serieus verkouden ben (waar heb ik dat wel opgelopen?). Ik maak bergen zakdoeken vuil en durf Roger zelfs geen kus meer te geven - ik hoop dat ik hem ondertussen nog niet heb besmet met mijn niezen, snotteren en hoesten. In onze agenda had ik voor eind deze week een paar bezoekjes (aan schoonzus L. en/of aan Maj) voorzien maar die stellen we best uit, vermoed ik.

Over Maj gesproken: vandaag stond weer een column van haar in de Standaard. Over de vrouwen rondom haar (moeder, zussen, vriendinnen). Zoals steeds heel gevoelig!

Elena vertelt me geregeld over het verloop van haar examens en ik heb de indruk dat het heel vlot gaat!

O ja, deze avond, terwijl we samen afwasten, zei ik tegen Roger: 'Vandaag werd het lichaam van Françoise Hardy verbrand.' Roger bekeek me eerst verrast en een beetje ongelovig en zei dan 'Gecremeerd bedoel je?' Uiteraard, maar daar heb je het weer: men gebruikt een ander woord en een mens voelt niet meer aan waarover het echt gaat!

Over een brief en de zaak Dutroux

Gisteren was het boodschappendag en onderweg wilde ik mijn brief naar Elena posten (in ons dorp is er geen postbus meer). We reden deze keer echter niet via het postkantoor van Heers naar Sint-Truiden. De eerstvolgende postbus reed Roger voorbij voor ik ze merkte en verder onderweg naar ons doel kwamen we er geen meer tegen. Daarom maakten we, na onze boodschappen, een omweg via het postkantoor van Heers om daar eindelijk mijn brief naar Elena te posten. Zonder auto had ik die brief gewoon niet op de post kunnen doen!

Vandaag, na enkele eenvoudige huishoudtaken, een bezoekje van buurjongen L. (met verse eieren vanwege zijn grootouders) en een paar uur verder archiveren van die overlijdensberichten, viel ik op een heel interessant gesprek met Karl Zéro die Dutroux heeft kunnen interviewen. Ik vraag me echt af of het onderzoek (😀!)  ooit heropend zal worden!

Een brief bij de post!

Deze middag was er een brief van Elena bij de post! Verrassing, want ze had me gisteren niet verklapt dat er een op komst was. 

Dus heb ik deze avond (na een voor mijn rug en gewrichten vrij drukke dag ondanks veel hulp van Roger: was sorteren, wasmachine laten werken, was te drogen hangen, een beetje opruimen, even in de Action rondlopen op zoek naar iets voor Roger dat we niet gevonden hebben, overlijdensberichten archiveren, koken, afwassen) bewust tijd gemaakt om te antwoorden. En dat ga ik nu dus doen (al heb ik uiteraard niet veel nieuws te vertellen sinds gisteren). En ik mag zeker niet vergeten Elena geluk te wensen met haar eindejaarsexamens die morgen beginnen!

Weer feest

Gisteren vierde Debby haar verjaardag maar daar konden wij en de kindjes niet bij zijn. 

Vandaag werden we verwacht bij dochterlief en schoonzoon die ons vertelden dat de verjaardagfuif echt geslaagd was (en me vanwege Wiemla, de moeder van Debby, gebakken bananen met pindasambalsaus gaven - bijzonder lekker!). Zeger, die op zijn fiets de felle regen had getrotseerd, kwam daar iets later aan en we konden aan tafel. 

Cava, fijne hapjes, gegrilld lamsvlees, groentjes, Riojawijn, ijsjes, (bos-)aardbeien, kersen, koffie en thee: de lekkerste spijzen volgden elkaar op. Ondertussen praatten we bij, vertelden Elena, Matthias en Eva nog over hun schoolleven, nakende examens of toetsen, danslessen, reis- en vakantieplannen, enzovoort... en maakte Zeger mijn nieuwe gsm gebruiksklaar (bedankt, jongen!).   

Tegen 18 uur reden Roger en ik terug naar Haspengouw. Het had praktisch de hele middag geregend maar toen scheen de zon even en ik hoop dat Zeger droog is thuis geraakt!

Bedankt voor de heel fijne en gezellige middag, kinderen en kindjes! We hebben er ontzettend van genoten!

Onweer deze avond!

Het was een rustige dag. Ik heb onder andere enkele uren besteed aan die "adellijke" overlijdensberichten (echt heel boeiend!) en nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt, Roger heeft een van zijn broeken ingekort (hier is het hij die de naaimachine hanteert), we hebben een lekkere groentesoep klaargemaakt als voorgerecht bij de rest van de kalfsfricassee van gisteren, ik heb even gechat met Wiemla (de moeder van schoondochter Debby die heel binnenkort haar verjaardag viert), mails uitgewisseld met Bernadette (de gezondheid van Juan lijkt de goede weg op te gaan) en gekeken naar de dagelijkse video van Céleste Grant (ze hebben geen geluk, hij en Charlotte: hun tandem is stuk).

Het is nog steeds fris voor de tijd van het jaar maar vandaag bleef het tenminste droog... tot de regen enkele minuten geleden plotseling weer met bakken uit de lucht viel en we kort daarna de eerste donderslagen hoorden. Het houdt maar niet op sinds oktober, die regen!

Françoise Hardy

Juan loopt weer rond in het ziekenhuis (weliswaar met zuurstof), mijn Matadi-vriendin wordt morgen geopereerd, ik heb vandaag (heel graag) enkele uren besteed aan het inventariseren van die overlijdensberichten, ik weet nog niet waaraan dat 13-jarig meisje is overleden, Roger en ik hebben deze avond samen kalfsfricassee klaargemaakt ... maar ik bleef de hele dag denken aan het overlijden van Françoise Hardy!

Tja, ze was dan destijds ook mijn grote "idool"!  En deze avond laat viel ik eindelijk op wat ik onbewust gisteren al zocht. Een interview met en over Françoise, haar eerste lief, Jean-Marie Périer, die haar beste vriend is gebleven, haar echtgenoot Jacques Dutronc die al een poosje gescheiden van haar leefde maar haar toch op zijn manier trouw bleef. Het gaat ook over bijvoorbeeld de tientallen katten en de rommel van Jacques die Françoise hinderden. En dat deed me natuurlijk denken aan de rommel die Roger hier maakt en die me ook blijft hinderen. Hier is wel niet Roger de "kattenman" maar ben ik de "kattenvrouw" en vind ik het eigenlijk jammer dat Roger geen dieren meer wil.  😏

Vaarwel, Françoise Hardy!

Over dode en zieke mensen

Tijdens onze brunch verneem ik op de radio dat Françoise Hardy gisteren op 80 jaar is overleden. Een "idool" uit onze jeugd! Ik wist dat ze er heel slecht aan toe was maar ik was toch nog heel geëmotioneerd! Ik pluk hieronder van het internet een foto van de (toen nog heel jonge) zangeres: 

Na de middag gingen we naar een vergadering van de werkgroep WO I-II. Het ging vooral over de opbouw van ons toekomstig boek over de tweede Wereldoorlog in Heers, maar ook over rouwbrieven en -prenten die moeten gearchiveerd worden. Ik vernam er ook van Benny P. dat onze vroegere buurvrouw, die we het laatst ontmoetten in het rusthuis vorig jaar, op 30 mei is overleden. Daar wisten we eigenaardig genoeg niets van!

Georges V. gaf me een boeiende opdracht: overlijdensberichten (van aristocraten) archiveren. Hoewel het over dode mensen gaat, wordt dat een bijzonder interessante job, vermoed ik!

Aan het einde van de vergadering kreeg ik nog een leuk geschenkje van Ludo D.:

Maar thuis wachtte dan weer slecht nieuws vanwege vriendin Bernadette: haar man Juan, die al enkele dagen terug thuis was na een verblijf in het ziekenhuis, werd met spoed opnieuw opgenomen! Veel details geeft Bernadette nog niet maar het klinkt onheilspellend!

Na ons avondmaal ging ik nog eens naar Facebook, zomaar of misschien omdat ik verwachtte veel items over Françoise Hardy te vinden. Het eerste wat ik tegenkom is echter het overlijdensbericht van de 13-jarige kleindochter van een vroegere heel goede maar een beetje uit het oog verloren vriendin-studiegenote!  Daar was ik ook niet goed van!

"Les survivantes"

Ik lees deze avond in een mail van vriendin Bernadette dat in haar (Brusselse) gemeente een filmzaal de film "Les survivantes" zal vertonen. Wat zou ik die graag zien (maar nee, we gaan echt niet naar het Brusselse rijden)!

Gevoelige gewrichten

Boodschappendag vandaag (en het weer is sinds gisteren opnieuw heel fris en regenachtig geworden). 

Naarmate mijn "gekwetste heup" minder pijn gaat doen, blijken andere gewrichten (knie, enkel, pols - en mijn rug als ik wat lang rechtop sta) opnieuw gevoeliger te worden. Omdat die ene felle pijn daarvoor de andere pijntjes verdoezelde? Of ligt het aan dat natte weer? Of heb ik laatst te veel suiker en snelle koolhydraten gegeten? Oké, het eten in het ziekenhuis was al heel ongezond maar het was ook zo onsmakelijk dat ik daar vooral vlees, kaas en fruit at, met moeite een paar hapjes kapot gekookte groenten verorberde en brood en aardappelen liet liggen. Dat dieet kan mijn RA amper beïnvloed hebben.

Ach, ik ben die pijntjes al jaren gewend, zo erg is dat dus niet (en nu heb ik die rollator: wat een luxe!), alleen... ik had even gehoopt dat ik ervan verlost was! 😏

Verkiezingen

We moesten vlak bij ons huis zijn, de zon scheen volop, het beloofde dus een aangenaam wandelingetje te worden... maar dit was de eerste keer dat ik de rollator manoeuvreerde op kasseien en dat bleek niet vanzelf te gaan! 😅

Maar kom, we hebben "goed" gekozen en ontmoetten enkel lachende gezichten (en vriendelijke mensen). In het kiesbureau (in het dorpsbuurthuis) zag ik (pas na het kiezen) dat er een speciaal kieshokje was gemaakt voor "andersvaliden". Ik heb me altijd al afgevraagd waarom sommige woorden tegenwoordig moeten worden vervangen door andere. Omdat (in dit geval) "invalide" te pejoratief klinkt? Een "invalide" is nochtans volgens mij helemaal niet "valide", ook niet "op een andere manier"!

Na de middag een telefoontje van dochterlief (en de kindjes die me vertelden dat het vandaag "Vaderdag" is -  ik wist het niet: Roger en ik hebben immers nooit Vader- of Moederdag gevierd). We hadden het even over die verkiezingen en ik gaf toe dat ik dit jaar bijzonder benieuwd ben naar het resultaat. 

Dat uiteindelijk ongeveer is zoals ik verwachtte, heb ik ondertussen op de radio gehoord: ik ga deze avond nog even tv kijken, denk ik!

Familiereünie

Deze middag trotseerden we nog eens de drukke 313 naar het Antwerpse. We werden immers verwacht bij mijn broertje en schoonzus, waar ook zus Bie al aanwezig was. Het deed deugd eindelijk nog eens samen te zijn (het was van mei 2023 geleden). Bij een gezellig aperitief in hun mooie tuin, een lekker etentje en daarna nog een glaasje wijn in de zon die eindelijk van de partij was, praatten we bij en haalden we herinneringen op. Aan onze moeder Nany uiteraard, maar ook aan onze overleden ooms en tantes. 'Nu zijn alle mensen van de generatie voor ons overleden,' zei broertje, 'en is het dus de beurt aan onze generatie'. Ik herinnerde hem eraan dat we nog één tante hebben maar ja, broertje heeft gelijk: die is eerder van mijn generatie, niet waar, (tante) Françoise? We haalden prettige en minder prettige herinneringen boven, we lachten ook veel en we besloten dat we toch minstens één keer per jaar moeten samenkomen.

Tegen het einde van de middag waren we van plan naar het graf van onze ouders in 's Gravenwezel te rijden en naar onze Matadi-vrienden Beeckman (die daar wonen) te telefoneren om ze voor te stellen samen iets te gaan drinken in hun buurt. Roger zag er echter duidelijk tegen op om nog "die hele omweg" te rijden: we besloten dus gewoon een laatste glas te drinken in de tuin, waar we eigenlijk even goed onze moeder konden herdenken als aan het graf. 

Tegen 18 uur verlieten we zus, broertje, schoonzusje en hun twee lieve dochters en reden we terug naar Haspengouw... waar een grote afwas op ons wachtte. Die al bij al nog meeviel!

Slecht bezig!

Toen we besloten geen nieuwe vaatwasser meer te kopen, spraken we af dat we elke avond zouden afwassen. En inderdaad, dan vraagt de karwei telkens maar een tiental minuten. Even lang, vermoed ik, als de vaatwasser vullen en leegmaken (en dan reken ik het onderhoud van het toestel zelfs niet mee). 

Ik herinnerde me immers te goed hoe in Leuven bij sommige vrienden de vaat zich soms een hele week  opstapelde! Zo was er Anny zaliger, die me een hele poos elk weekend haar studio leende (terwijl zij naar haar moeder ging) als ik in ruil haar afwas van een hele week deed (en vermits Anny vaak vrienden uitnodigde, was ik daar telkens even mee zoet).

Tot nog toe zorgden we dus elke avond voor de afwas. Gisteren echter had Roger daar geen tijd voor alvorens naar de vergadering te gaan en hij wilde niet dat ik het in mijn eentje zou doen. Toen hij thuiskwam, vond ik het veel te laat: we zouden het werk voor één keer uitstellen. Deze avond moest ikzelf dan weer voor een dringend werkje zorgen na ons avondmaal en toen ik later beschikbaar was, vond Roger het nodig hout te gaan kappen en de kachel aan te steken (de avonden blijven opvallend fris). En daarna vond ik het weer veel te laat. 'We zullen het nog één keer uitstellen', zei ik tegen Roger. 

Maar we zijn wel slecht bezig!

Virtueel reizen

Terwijl Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers is, ontdek ik dat Céleste Grant en zijn Charlotte een nieuw avontuur zijn begonnen, deze keer per tandem! Dat belooft weer uren kijk- en (virtueel) reisplezier!

Deze middag hadden we nog eens wat rondgereden in deze prachtige streek. Af en toe stappen we dan uit, zetten enkele passen en herinneren ons onze vroegere lange wandelingen. Roger kan ze ook niet meer aan: we weten dat het voorbije tijd is en, hoewel ik weet dat Roger dat heel erg vindt, ik heb me erbij neergelegd. Ik geniet van de herinneringen en... van de virtuele reizen en wandelingen die YouTube me biedt.

Daar dacht ik daarnet nog aan, vlak voordat ik de nieuwe video van Céleste Grant ontdekte! Ik vernam van een Matadi-vriendin, die vandaag verjaart, dat ze pas heeft vernomen dat de kanker die ze overwonnen dacht te hebben, recidiveert! Wat zou ik dan klagen omdat ik geen lange wandelingen meer kan maken? 

Televisie

Af en toe kijk ik nog naar een televisieprogramma ('s avonds laat, op mijn pc-scherm). En ik heb de indruk dat er nog nooit zoveel "kiesprogramma's" werden aangeboden vlak voor de verkiezingen als dit jaar. Of vergis ik me?

En toch weer regen!

Het moest al heel lang gebeurd zijn... maar sinds hij voor het grootste deel van het huishouden zorgt, hield Roger daar nooit tijd voor over. En daarbij: het regende elke dag.

Vandaag leek het eindelijk lente en onze smartphone kondigde helemaal geen regen aan. Roger maakte er  dus tijd voor: onkruidverdelger spuiten op de stoep.  

Helaas, deze avond begon het toch weer te regenen! Hopelijk is Rogers werk niet voor niets geweest!

Boodschappen

Vandaag werd mijn "nonkel Gusty" begraven (in het Brusselse). Deze ochtend had Roger een verplichting en, hoewel ik eerst geneigd was hem te vragen om die afspraak uit te stellen, ik deed het uiteindelijk niet. Om te beginnen omdat we ons herinnerden dat mijn nicht het niet de moeite had gevonden naar de uitvaart van Nany te komen (hoewel ze stellig had beloofd er te zijn) en ten tweede omdat ik wist dat Roger er tegenop zag om naar Brussel te rijden. Uiteraard heb ik Chantal gemeld dat we belet waren (maar ik heb nog geen antwoord gekregen).

Na de middag deden we onze wekelijkse boodschappen: drie winkels vandaag. In de tweede winkel wilde ik het wat gemakkelijker maken voor Roger die het in en uit de auto laden van de rollator nogal omslachtig vindt. Ik dacht dat ik in de winkel evengoed kon rondlopen met een winkelkarretje als met mijn rollator. Ik vergiste me! Eigenaardig genoeg kreeg ik veel meer pijn in heup, knie, enkel en schouder dan met de rollator en tegelijkertijd voelde ik dat ik mijn spieren minder gebruikte. Wat me eigenlijk tegenstrijdig lijkt maar het misschien niet is, vermits ik hier lees dat arm- en beenspieren sterk genoeg moeten zijn om een rollator te bedienen. 

Uiteraard liet ik bij de derde winkel weer de rollator uit de auto halen en ik vermoed dat ik dat ding inderdaad (lang) zal blijven gebruiken! Eigenlijk had ik daar al veel langer moeten aan denken, met al die RA-pijnen!

Feest!

Rogers broer en zijn echtgenote zijn 50 jaar getrouwd en dat werd vandaag gevierd met een feestelijke brunch in Houthalen. Voor ons werd dat dus ongewoon vroeg opstaan om iets na 9:15 uur in Bistro Mouffa aan te komen. Maar het loonde de moeite! Cava, koffie, thee, fruitsap, allerlei soorten broodjes, chocolade- en krentenbrood, croissants, fijne vleeswaren, jam, kaas, eieren, spek, fruit, taart. Het was feest en echt lekker en dus heb ik gesmuld zonder me iets aan te trekken van snelle koolhydraten en suikers. 

Heel gezellig was het ook en het deed deugd eindelijk nog eens de zussen en de broer van Roger (behalve L. die jammer genoeg ontbrak) te ontmoeten, bij te praten en nieuwtjes uit te wisselen. Onze lieve schoonzus, "onze familiezieke" (trouwens ook "feestvarken"), was er uiteraard ook en ik had de indruk dat ze volop genoot hoewel ze het niet kon zeggen. 

Weer viel me op hoe gemakkelijk sommige mensen "praten" tegen iemand die niet kan spreken of reageren. Ik kan dat dus niet. Het viel me ook op dat de meesten dan dezelfde toon aannemen als tegen een peuter en ik denk dat het onder andere dat is wat ik niet kan, zelfs niet met kinderen (behalve met baby's). Ik herinner me immers te goed hoezeer ik dat als kind "neerbuigend" vond als een volwassene zo'n speciale toon aannam als hij tegen mij sprak!  

Deze avond heb ik mezelf nog een cadeau gedaan: ik heb eindelijk (na telefonische beraadslaging met onder andere Hendrik) een nieuwe smartphone besteld!