Lectuur

Straks bel ik nog even naar de kinderen om ze een gelukkig 2024 te wensen en dat zal het zijn voor deze 31 december. 

Ik heb praktisch de hele avond zitten lezen in het boek van Erwin Annys (nadat ik eerst toch een paar uur verder eigen dagboeken had overgetikt). Een lectuur waar ik letterlijk pessimistisch van word. Omdat het alles wat ik vermoedde bevestigt en mijn wantrouwen tegenover de overheid en de mainstreammedia heel fel versterkt. 

Jammer dat de meeste mensen dat boek niet zullen lezen. Voor sommigen is het veel te volumineus, haalt de auteur te veel details aan die je aandacht telkens van het hoofdverhaal doen afdwalen. Voor anderen is de inhoud te fel verwijderd van wat ons werd wijsgemaakt en van wat de meeste mensen nog steeds geloven.  Voor weer anderen zal de naam van de auteur (hoewel hij ORL-specialist is) een rem zijn omdat hij het aandurft de "officiële wetenschappelijke consensus" tegen te spreken. 

Jammer... maar ik lees toch nog even verder.

Hopelijk wordt 2024 beter dan 2023, vrienden!

Herinneringen en het moment beleven

Gisteren, bij Seany, gingen de conversaties zoals telkens over heel interessante zaken: onder andere over onze overleden vrienden, onze jeugd in Leuven, literatuur, politiek (heel even maar) en reizen.

Toen het over reizen ging, zei ik dat ik graag "traag" reis en niet snel van stad naar stad of, zoals op een cruise, van land naar land om daar telkens enkel de "verplichte" zaken te zien. Omdat mijn geheugen bij zulke reizen alles door elkaar haalt en mijn herinneringen aan de reis een rommeltje worden.  Seany echter vond herinneringen aan een reis minder belangrijk dan het "beleven van het moment" tijdens de reis. 

Ik begrijp wat ze bedoelt (zo "bewust" mogelijk alles beleven is inderdaad belangrijk en dat geldt trouwens niet alleen voor reizen) maar ikzelf hecht evenveel belang aan herinneringen. We gebruikten bij Seany ook het typische ouderencliché "Wat we hebben beleefd, kunnen ze ons niet meer afpakken". Ja... maar als we ons helemaal niets meer kunnen herinneren, "hebben" we het toch ook niet meer, "dat" wat ze ons niet zouden kunnen afpakken? Die "dat", dat zijn immers toch onze herinneringen?

Jan Gerits aan telefoon

Ik kreeg vandaag weinig tijd om verder te lezen in "Fact check Neen": er moest onder andere opgeruimd en gewassen worden, wachtende mails beantwoord... en ik hing heel lang aan de lijn met Jan Gerits.  

Hij had enkele dagen bij zijn schoonfamilie in Nederland doorgebracht en toen hij gisteren thuiskwam, vond hij de doodsbrief van zijn vriend, auteur Jos Caerts over wie hij dit jaar nog een monografie had geschreven. Jan was er duidelijk niet goed van.

Jan vertelde me ook dat hij voor het jaareinde een neef op bezoek krijgt: hij zal dus niet alleen zijn. 

Etentje bij Seany

Het was geleden van 2019 dat we nog eens samenkwamen bij Seany eind december, Karel, zijn zoon Tim (die even uit Frankrijk was gekomen), Marieke, wij (en toen nog Jan zaliger). Sorry, dat geldt voor ons, niet voor de anderen: in 2022 , toen Seany haar traditie na de covidcrisis hernam, was Roger immers ziek en konden wij er daarom niet bij zijn.

Het werd weer een heel gezellige... en nostalgische (vooral de afwezigheid van Jan was heel voelbaar) middag bij lekker eten en drank. Middag, ja, en niet meer avond: we zijn nu immers allemaal te oud om nog tot in de late uurtjes te vieren. Iets over 18 uur brachten we Karel en zijn zoon al terug naar huis en reden wij naar Haspengouw.

Omdat ik me niet meer in staat voel thuis mensen te ontvangen, stelde ik Seany voor ook af en toe in een restaurant in Leuven af te spreken (zoals we met Karel doen).  Misschien (!) vindt Karel het goed als we volgende keer gewoon Seany er bij vragen?  Of moet ik zorgen dat ze dan "toevallig" langs "De Brug" komt gefietst? 😀

Voor mijn ontstekingen viel het eten echt mee: ik heb me slechts laten verleiden door één chocoladekoekje bij de thee. 

Die kleine dingetjes

Ik heb vandaag heel veel gelezen en daarbij herkend wat ik al een hele tijd dacht (intuïtief wist eigenlijk, maar in dit boek wordt het allemaal - ook de meer wetenschappelijke en interessante details over bijvoorbeeld vaccins - heel duidelijk uitgelegd). Nogmaals bedankt, Liliane!

Daarom wilde ik eerst niets posten vandaag - omdat ik eigenlijk praktisch niets anders deed: zelfs ons eten was klaar (overschot van gisteren). Maar toen bedacht ik dat er toch nog twee bijzondere zaken gebeurden. 

Eerst een lang telefoontje met straatgenote V. over onder andere heel tegenstrijdige trimesterresultaten (maxima voor theoretische vakken versus heel lage scores voor praktijkvakken) van haar kleinzoon L. Persoonlijk heb ik al een poosje de indruk dat die jongen in een verkeerde studierichting werd gestuurd maar wat doe je daar nu nog aan, als hij op het punt staat "afgestudeerd" te zijn? Dat was dus niet zo'n leuke onderbreking van mijn lectuur. 

Maar er was ook Eva! Die me mailde over de kleine dingetjes die haar leven uitmaken en me vroeg wanneer ze me zou weerzien. Ik antwoordde dat we in januari naar haar komen maar dat haar mama nog moest preciseren welke dag. Kort daarop kreeg ik een volgende mail van haar. Ze was bij haar mama gaan informeren en wist me dus te vertellen wanner we werden verwacht en maakte al plannen! Schattig toch?

En ik bedacht dat, als je met iets dat je belangrijk vindt (in mijn geval die lectuur) bezig bent, je te snel de neiging hebt die kleine dingetjes te vergeten.

Naar Paul en Liliane

Deze middag bezochten we onze vrienden Paul en Liliane. Na het bewonderen van de prachtige kerstversieringen, genoten we van een kopje koffie of thee. Ik slaagde erin aan het (heel lekkere volgens Roger) gebak te weerstaan en at enkel een blokje bittere chocolade. 

Ik had het met Liliane pas gehad over het afsluiten van die monografieënrekening toen ik op mijn gsm werd opgebeld door de bank! Zo snel had ik dat helemaal niet verwacht. Helaas, dat afsluiten moet gebeuren door het bestuur van de KVLS en dus mailde ik deze avond nog snel naar Edith Oeyen voor ik aan ons avondeten begon.

Nadat we nog een paar uurtjes nieuwtjes hadden uitgewisseld en gekeuveld (onder andere over gelezen boeken en zelfs over de dichter Paul Verlaine die Paul - net zoals ik - bijzonder leek te appreciëren), leende Liliane me een boek: Factcheck Neen van Erwin Annys.

Terug thuis heb ik meteen onze varkenswangetjes opgezet en ben ik dat boek beginnen te lezen. Heel interessant! (zo interessant zelfs dat ik na ons avondmaal bijna vergat af te ruimen en af te wassen).

Verkouden

Tijdens het kerstfeest vorige zondag leek Roger verkouden (omdat hij constant niesde, dacht ik eigenlijk eerst dat het een allergische reactie was). Toen eenmaal thuis het niezen ophield, was ik daar bijna zeker van... maar gisteren ging hij weer aan het niezen en begon ik zijn voorbeeld te volgen. 

We maken bergen zakdoeken vuil maar hebben geen koorts en hoesten niet. Ik vermoed dus dat ik de paar afspraken, die we deze maand nog hebben, niet hoef af te zeggen.

Even op "dieet"

Het ging gisteren iets beter met mijn gewrichten maar vandaag zijn ze weer heel pijnlijk en gezwollen. Het vochtige weer zal wel een rol spelen maar ik vermoed dat ik de laatste weken ook verkeerd at. 

Nee, niet gisteren - hoewel ik bepaalde (te lekkere) hapjes toch beter had geweigerd - vermits ik (voor de rest) enkel de voor mijn gewrichten "goede" zaken at zoals gamba's, parelhoen, groenten, citroen en veel look - en ik weet dat schoonzoon de goede soort olie gebruikt. Het dessert sloeg ik zonder probleem over, want ik had toch al te veel gegeten (dat blijkt bij mij toch een gevaarlijke jaarlijkse gewoonte te worden! 😀). 

De laatste weken heb ik echter te weinig op "mijn dieet" gelet: verschillende keren taart en restaurant- of afhaalgerechten (ik weet dat restaurants vaak olie met te veel omega 6 vetzuren gebruiken). 

Pijn hebben is helemaal niet leuk en dus heb ik beslist dat ik vanaf morgen op "dieet" ga: geen zoetigheden meer, geen wit brood, geen melk, suiker, transvetten, pasta of rijst en uiteraard ook geen "fijne vleeswaren" die ik sowieso praktisch nooit eet.

We moeten midden januari wel weer op restaurant eten (met Heemkunde Groot Heers) maar ik hoop dat die avond de enige uitzondering wordt volgende maand. 

O ja, over Heemkunde Groot Heers gesproken: Roger zei me vandaag dat hij van Ludo D. had vernomen dat (vroeger bestuurs-)lid René Thirion gisteren overleden is. Ik schrok!

Het was een rustige kerstdag waarop ik een paar keer over en weer mailde met Matadi-vriend Lieven P. die heel precieze herinneringen aan onze kinderjaren in Soyo (Matadi) ophaalde. Die nostalgie weer!

Kerstavond

We komen net thuis van bij dochterlief en schoonzoon waar we kerstavond vierden (nadat we eerst Hendrik en Debby aan het station van Leuven afhaalden  - Zeger wachtte al op ons bij zijn zus en schoonbroer). Zoals elk jaar werden dat heel gezellige uren: lekker eten en drinken, spelletjes spelen met de kindjes, praten, vertellen over de verdere vakantieplannen en veel lachen. En uiteraard de goede rapporten van de kindjes en de zelf genaaide jurken bewonderen! Enkele geschenken ook (voor de kindjes en van Elena voor ons zelfgemaakte, prachtige armbandjes).

Tegen 23:30 uur brachten we Debby en Hendrik terug naar het station en reden we terug naar Haspengouw.

Het regende weer pijpenstelen en ik merk dat regen en duisternis het rijden steeds lastiger maken voor Roger. 

Over eekhoorntjes en Matadi

Het is vrij zacht weer voor de tijd van het jaar maar er staat nog steeds veel wind en het is heel vochtig: ik vind het dus toch koud (en mijn gewrichten zien af). De eekhoorntjes in de tuin (ja, ze zijn er nog) lijken er helemaal geen last van te hebben: we zagen ze rondlopen, de bomen in- en uitklimmen, ze leken veel pret te hebben.

Het werd dus weer een rustige dag... en deze avond ging ik (virtueel) eindelijk nog eens naar Matadi: zoveel herinneringen (al is het er veel drukker geworden dan in mijn herinneringen). Van daar ging het daarna naar Moanda en de monding van de Congostroom. We waren daar één keer (ik denk zelfs twee keer maar mijn herinneringen eraan zijn te vaag om daar zeker van te zijn). Nostalgie!

Prachtige schoolresultaten

Iets na de middag belde ik vandaag een eerste keer naar dochterlief. Ik wist immers dat Elena deze ochtend haar kerstrapport zou krijgen. Ik kreeg Elena aan telefoon, die me heel fier vertelde dat ze voor alle vakken meer dan 85% behaalde, behalve voor "L.O." (gymnastiek dus - eigenlijk een eigenaardig minpuntje voor iemand die danslessen volgt).  

Iets over 16 uur belde ik dochterlief opnieuw op (sorry, meisje, ik weet dat je met andere, veel interessantere zaken bezig was zoals samen met de kindjes een gezelschapsspel spelen). De twee "kleintjes" hadden een even goed rapport gekregen, vertelden ze me. 

Ik ben fier op jullie, Elena, Matthias en Eva!

Nog niets gehoord van die bank

Die bank heeft nog steeds geen contact met mij opgenomen (dat had ik ook niet van hen verwacht hoewel ik het eigenlijk vanzelfsprekend zou gevonden hebben). Morgen begint het kerstweekend, op tweede kerstdag (dinsdag dus) zijn de banken gesloten: ik ben benieuwd of ik woensdag een telefoontje zal krijgen. En hoe lang het dan nog zal duren voor ik een afspraak bemachtig. 

Ik heb het niet over onze bank hé! Gisteren had ik even vriendin Liliane aan de lijn (nee, er zal geen tijd meer zijn voor een bezoekje aan haar deze week) en ze vergeleek de werkwijze van die bank met haar eigen bank waar ze heel tevreden over is. Dat bleek toevallig dezelfde bank te zijn als waar wij klant zijn (en waarvoor Roger vroeger werkte) en we gaan helemaal akkoord met haar!

Gaat die bank me weer zoveel tijd doen verliezen?

De Limburgse monografieën zijn nu losgekoppeld van de KVLS en zijn ondergebracht in de "Commanderie" die er ook de boekhouding van overneemt. Ik moet dus de huidige bankrekening afsluiten. Voor we vandaag eindelijk aan onze wekelijkse boodschappen begonnen, probeerde ik een afspraak met de bank te maken om dat in orde te brengen. 

Langer dan 10 minuten hield men mij aan de lijn met een muziekje en de belofte dat er snel een medewerker zou vrij zijn. Uiteindelijk gaf ik het op en ging naar de website van de bank om via daar een afspraak te verkrijgen. De enige manier waarop dat mogelijk bleek, was mijn telefoonnummer op te geven. Ze gaan me terugbellen. Ik ben zo bang dat het weer zulke rompslomp wordt en evenveel geduld zal vragen als toen ik begin 2022 een bankkaart aanvroeg en daar, als ik me goed herinner, ongeveer één maand heb moeten op wachten!

Verloren middag

Ik had het weer eens allemaal goed geregeld. Gisterenavond en deze ochtend zette ik de wasmachine aan het werk. Ikzelf zorgde voor een boodschappenlijstje in functie van mijn pas opgestelde weekmenu en wat ik nog in huis heb. Na de middag zouden we onze wekelijkse boodschappen doen. Morgen en overmorgen zou ik besteden aan een beetje schoonmaakwerk én ik wilde een van de volgende dagen ook even vriendin Liliane bezoeken. 

We vertrokken vrij laat (na 14:30 uur). Eerst ging het langs het postkantoor voor postzegels. Daar moesten we niet al te lang wachten. Daarna reden we verder richting Sint-Truiden. Plotseling zegt Roger me dat hij eigenlijk ook naar de kapper wil. 'Maak dan een afspraak', antwoordde ik. Maar nee, dan zou hij te lang moeten wachten: hij wilde naar "Atlas". Daar hoef je niet af te spreken, gaat het heel snel en is het niet duur.

Hij had gelijk en we reden dus eerst naar dat kapsalon. Om 15:15 uur kwamen we daar aan. Ze werken daar inderdaad heel snel en goed... maar als er meer dan tien mensen voor je zitten te wachten... wordt het wel lang wachten! We hebben daar net geen twee uur "verloren". 

"Gelukkig" kreeg ik daar ook een dik kwartier het "telefonisch gezelschap" van Matadi-vriend Roger Beeckman. Om ons het overlijden te melden van Matadi-vriendin Yvonne Leemans. Ze was net geen 100 jaar. Roger had ook geruchten opgevangen over het overlijden van onze vriendin Rachel maar ik ben zeker dat Sabine, de dochter van Rachel, me zoiets zou melden, dus kon ik hem geruststellen. Hij vertelde verder over hun tegenwoordig vrij teruggetrokken leven, van Lily en hem: ze zijn nu respectievelijk 91 en bijna 95 jaar, rijden zelf nergens meer naartoe en de meesten van hun vrienden zijn overleden. 

(Mijn) Rogers haar werd geknipt en we trotseerden de vrij felle en heel koude wind tot aan de auto die niet ver van het kapsalon stond geparkeerd. Roger wilde aan onze boodschappen beginnen, maar daar vond ik het veel te laat voor: we kochten snel wat spek voor bij de gebakken appeltjes die ik na onze soep wilde serveren en reden naar huis.

De boodschappen zijn dus voor later en ik moet heel mijn (halve)weekplanning herzien!

Zeger verjaart vandaag

Zeger werd 42 jaar vandaag.

Wij reden deze middag nog eens naar het Leuvense om de kindjes op te vangen na school. Het was moeilijk rijden wegens uitzonderlijk druk op de weg en stortregens. We kwamen dus maar net op tijd aan om Elena op te pikken om samen Matthias en Eva aan school af te halen. Elena had immers thuis op ons zitten wachten, want ze had een dag vrij na het einde van haar examens.

Nadat Roger ons "thuis" had afgezet, reed hij verder naar zijn zus L. De kinderen aten fruit met een koekje en een drankje, waarna Matthias meteen aan zijn schoolwerk begon.

Elena en Eva hadden geen schoolwerk: dat werd dus spelen en vertellen over onder andere de examens, de vakantieplannen en de geschenken van Sinterklaas.

Roger kwam thuis (met onder andere het nieuws dat onze neef in Mexico een tweede dochtertje heeft sinds vannacht - vanuit haar rusthuiskamer en zonder internet lijkt schoonzus L. toch best op de hoogte te zijn van het wel en wee in de familie!), gevolgd door dochter en nog even later door schoonzoon en de jarige Zeger, alle drie op de fiets en dus druipnat. 

Ter gelegenheid van Zegers verjaardag haalden dochter en schoonzoon een fles Cava boven en aten we lekkere gevulde paprika's en courgettes. Na nog een gezellige avond reden Roger en ik terug naar Haspengouw... het regende nog steeds pijpenstelen en het was nog steeds uitzonderlijk druk op de weg!

Dom van mij!

Roger wilde deze middag nog een paar zaken kopen en iets regelen op de bank. Wat was het koud, vochtig en winderig weer! En wat doen al mijn gewrichten pijn de laatste dagen! Ik vond het vroeger eigenaardig als mensen met reuma (ook Guy Missotten zaliger) me vertelden dat ze liever naar warmere oorden vluchtten in de winter, nu echter zou ik dat ook liever doen!

Toen we terug thuis waren, begon ik het jongste nummer van Oostland, dat we deze ochtend in de brievenbus vonden, te lezen. Nog steeds vroeg ik me af waarom ik de drukproeven niet had gekregen maar tegelijkertijd dacht ik dat het geen ramp zou zijn. Ik weet immers dat de KVLS tegenwoordig een andere lector heeft die nog minder over fouten heen leest dan ik. Helaas, ik botste al bijna meteen op een paar flagrante fouten. Eigenaardig dat die zijn blijven staan!

Toen ik daar over sprak met Roger, vroeg hij plotseling of ik mijn vroeger e-mailadres - dat ik al jaren niet meer gebruik - had gecheckt. Daar had ik helemaal niet aan gedacht en dat was dom van mij... want daar vond ik een mail van begin november met als bijlage de na te lezen drukproeven!

Over ditjes en datjes

Roger heeft deze avond weer de houtkachel aangestoken. Ik had ons salon ondertussen weer zo goed als mogelijk stofvrij gemaakt maar Roger heeft wel gelijk: het is een aangename warmte en die houtgeur! Roger gebruikt nu essenhout (van de onlangs gesnoeide bomen in de wei) en ik wist echt niet meer dat het zulke parfum voortbracht! Even dacht ik dat Roger een heel lekkere sigaar aan het roken was!

Het zijn rustige dagen maar ik heb wel vrij veel "schrijfwerk". Een vriendin uit Antwerpen heeft eindelijk ingezien dat "mailen" sneller gaat dan een brief met de post opsturen en dat betekent dus dat ik nog meer "antwoordwerk" heb dan vroeger. Een andere vriendin, met wie ik regelmatig mail, probeert me te overtuigen van de voordelen van euthanasie. Als ik haar zeg dat het uiteindelijk toch neerkomt op je laten doden, antwoordt ze dat er geen sprake meer is van "doden", wel van "verlossen": het woord "doden" komt immers niet voor in de wet! Worden mensen zo snel beïnvloed? Ik herinnerde me dat Nany me aan het einde van haar leven eens zei dat ze niet begreep dat ik nog geen aanvraag voor euthanasie had ingediend. Ook zij begreep mijn bezwaren niet: vermits het nu is toegelaten door de wet!

Ik ben ook nog steeds mijn vroegere dagboeken aan het overtikken. Ik ben nu in augustus 1970 -  Een eerste reisje van een week naar Collioure (Frankrijk) met vrienden. We waren allemaal berooid en reisden per autostop, sliepen in open lucht of bij Franse vrienden, aten wat we aangeboden kregen maar het werd een van onze mooiste herinneringen! In 1970 was Collioure wel niet zo bekend en toeristisch als nu!

Al enkele weken zag ik twee eekhoorntjes rondlopen in de tuin. Zeger is de laatste die ze zag vorige zondag. De andere kinderen hoopten ze te zien maar kregen ze niet te zien. En wij ook niet meer sindsdien!?

Over boeken en tijdschriften

Ik besloot deze avond niet verder te lezen in "De Meesterdromer". Het verhaal begon echt te repetitief te worden. Uiteraard ben ik toch even gaan kijken hoe het verhaal eindigt... en dat was zoals ik vermoedde.

Ik heb nog steeds geen na te lezen decembernummer van "Oostland" gekregen. Ik vroeg me af of dat digitaal nummer van "november-december" het papieren nummer verving? Op zich zou een digitalisering van "Oostland" geen slecht idee zijn natuurlijk maar de KVLS (waardoor "Oostland" dus wordt uitgegeven) heeft veel heel oude leden die nog helemaal niet vertrouwd zijn met het internet en dus niets aan een digitaal tijdschrift hebben. Zelfs Jan Gerits, die voor zijn geschriften toch al vrij veel opzoekt via zijn computer, leest amper een digitale versie van "Oostland" en weigert categoriek iets te publiceren in zulk digitaal nummer.

"De meesterdromer"

Ik ben vrij "zwijgzaam" de laatste dagen en dat komt omdat ik heel veel lees. Eergisteren stelde Roger me immers een van zijn "sciencefictionboeken" voor. Dat soort boeken heb ik nooit veel gelezen maar Roger dacht dat ik het goed zou vinden, vooral omdat het onder andere over "lucide dromen" en (in dit boek) hun "bijzondere uitwerking" gaat. 

Hij kreeg gelijk, want ik blijf lezen, vind de inhoud heel intrigerend, het verhaal spannend maar de stijl iets minder goed (ik vermoed echter dat ik ongeveer de enige ben die daar zo over denkt en dat ligt dan weer waarschijnlijk aan het feit dat ik niet zo vaak Engelstalige boeken lees).

Het gaat over dit boek. Zelf heb ik dat artikel op Wikipedia niet tot het einde gelezen, want ik vermoed, mezelf kennende, dat als ik daar lees hoe het verhaal afloopt, ik het boek, dat hier voor mij ligt, niet meer verder zal lezen. Het is immers fictie hé!😄

Terwijl ik dit schrijf, besef ik ineens dat ik nog steeds het decembernummer van "Oostland" niet ter nalezing toegestuurd kreeg! 

Goed nieuws uit Madrid

Elena haar eerste examen (Latijn) in het middelbaar ging heel goed, vertelde ze me aan telefoon deze avond. Ze leek vol moed voor de volgende examens! 

En deze avond laat kregen we eindelijk ook goed nieuws over ons familielid in Madrid. Ik denk dat het uiteindelijk allemaal goed zal komen! 

Meer dan de droom waar ik op wachtte

De enkele keren dat ik van Nany droomde sinds haar overlijden, "had ze geen tijd omdat ze nog veel mensen moest ontmoeten". Vorige nacht was het anders. Ze kwam me zeggen dat ze naar "mijn" marraine ging en of ik wilde meekomen. Wat ik uiteraard deed. Het weerzien met marraine was een feest maar het huis waar we in zaten leek slechts van ver op het huis van marraine dat ik kende. Maar dat was niet erg: op een wenk van marraine, trok Nany een soort gordijn open en daarachter "ontplooide" zich plotseling het volledige huis dat ik als kind zo goed kende. 

Ik wachtte al lang op een "fatsoenlijke" droom waarin Nany zou voorkomen maar dit werd veel meer dan waar ik op wachtte! 😀

Over (volle) neven, nichten, een vriend en taal

Vandaag heb ik vooral de wasmachine aan het werk gezet en zelf nog wat opgeruimd. Koken hoefde niet:  restjes van gisteren aangevuld met hardgekookte eieren na een soep van broccoli en spitskool vormden een heel lekker avondmaal. Eigenlijk een vrij rustige dag dus.

Deze avond kreeg ik van Matadi-vriend Lieven een goede raad naar aanleiding van mijn vorige post. Handig, dacht ik, nu hoef ik niet telkens weer uit te leggen wat ik bedoel met "neef" of "nicht".  

Ik ging echter een beetje op zoek maar nergens vind ik dat, zoals Lieven zegt, "volle neef" hetzelfde betekent als wat we in Antwerpen en Leuven (en waarschijnlijk ook elders in Vlaanderen, maar niet hier) "kozijn" noemen. 

Waarschijnlijk heb je wel gelijk, Lieven, maar ik vind het dus nergens terug. Eigenlijk is dit weer een geval waarbij ik mij afvraag waarom de standaardtaal niet gewoon een woord overneemt van een taalvariante als dat woord de taal kan verrijken (ik weet het, "kozijn" betekent al iets anders in het Nederlands, maar hier is de context toch voldoende om te weten of je het over een houten raamwerk hebt of over een familielid)? 

Lieven, ik weet dus nog echt niet of het volstaat als ik in het vervolg over "volle neven en nichten" spreek versus "neven en nichten". Het zou anders wel gemakkelijker zijn!😄

Het blijft in de familie

Ons vroeger huis in Antwerpen werd in appartementen verdeeld. En zopas verneem ik van een neef (in de betekenis van "cousin") dat een familielid van hem de bovenste duplex ervan gekocht heeft!

Druk maar leuk "Sinterklaas"-weekend

Vandaag vierden we al onze verjaardagen.

Gisteren, iets over 19 uur kwamen Hendrik en Debby aan in het station van Sint-Truiden. We reden naar huis waar ik onze gevulde paprika's nog even in de oven schoof.

Na het eten, de afwas, het opruimen enzovoort volgde zoals gewoonlijk een lange praatavond.

Vandaag stond ik als eerste op (en belde ik naar Lily Beeckman die deze dag 91 jaar wordt) kort daarna gevolgd door Roger. Nadat ik wat had opgeruimd haalden we Zeger af aan het station van Sint-Truiden. Toen we terugkwamen, waren Hendrik en Debby ook op en was Sinterklaas langsgekomen. 😉

Niet lang daarna kwamen Elena, Matthias, Eva en hun ouders ook aan.

En dan aten we taart, werd er gespeeld en getekend, wisselden we nieuwtjes uit, haalde Zeger heel zijn modeltreinenverzameling naar beneden met het doel die aan Matthias te schenken, maar helaas hebben dochter en schoonzoon daar ook de plek niet voor.

Volgde nog een avondmaal dat Roger en Hendrik afhaalden bij "Welkom India" en daarna nog een kopje koffie of thee met de heerlijke speculaas en marsepein die Zeger had gemaakt.

Dochterlief, schoonzoon en de kindjes reden terug naar het Leuvense. Roger en ik brachten Zeger, Hendrik en Debby naar het station van Sint-Truiden.

Thuis heb ik snel afgewassen maar het eigenlijke opruimwerk is voor morgen: al mijn gewrichten deden weer pijn!

Een overbruggingsoperatie

Sinds Roger er eind 2010 een heeft moeten ondergaan, interesseer ik me fel aan overbruggingsoperaties ("bypass"). Aangezien ik er vrij vaak iets over opzoek, zal het wel geen toeval zijn als YouTube me deze avond laat voorstelde "aanwezig te zijn" bij zulke operatie? 

Jammer dat sommige delen geblurd zijn (om te voorkomen dat de kijker in zwijm zou vallen?) maar ik vond het toch heel interessant! 

O ja, sorry, het is weer in het Frans en eigenlijk vind ik net de (Franse) uitleg van de chirurg tijdens de operatie het meest interessante aspect van de reportage! 

Dat was trouwens ook wat me het meest verbaasde: zo duidelijk alles kunnen uitleggen en tegelijkertijd zulk minutieus precisiewerk uitvoeren!

Céleste en Charlotte zijn in Rome

Hij heeft een tijdje geen video's gepost, Céleste Grant van "Bunker sauvage" maar ik wist dat hij en zijn Charlotte een poosje geleden met hun ezels en hun hond in Rome waren aangekomen. 

Vandaag, na nog enkele huishoudtaken, vond ik eindelijk de (lange) video over het einde van hun pelgrimstocht. Ik genoot er volop van. Buiten het relaas over hun aankomst in Rome is het een prachtig virtueel bezoek aan Rome en aan het Vaticaan, met uiteraard veel kunst (ook, zoals steeds, mooie muziek) maar ook veel spiritualiteit. En een prachtige verrassing aan het einde.

Zalig!

De verwarming werd deze ochtend in orde gebracht, het huis warmde langzaam op en, na onze weer heel uitgebreide boodschappen, was het hier opnieuw 20°C in huis. Zalig is dat!

Pisaresultaten

Afspraak met vriend Karel vandaag. Zoals gewoonlijk werd dat eten in "De Brug" en bijpraten. Uiteraard hadden we het onder andere over de bedroevende Pisaresultaten voor ons land. En over de mogelijke oorzaken ervan.

Na het opnieuw heel lekkere maal gingen we deze keer niet napraten in de "Kantien" in Heverlee, want Roger en ik werden verwacht bij schoonzus L. Met haar dronken we nog wat in de cafetaria van het rusthuis tot vlak voor 17 uur. Daarna reden wij naar huis waar Roger meteen onze houtkachel aanstak (het was nodig: 12°C in de keuken en net geen 14°C in de salon en de werkkamer). 

Terwijl de salon en de werkkamer langzaam opwarmden (de keuken is nog steeds even koud en we "picknickten" dus maar aan onze pc deze avond) keken we onze post na en wisselde ik enkele mails met onze kinderen en kleinkinderen over onze bijeenkomst heel binnenkort (en natuurlijk ook over deze Sinterklaasdag).

Toen het hier eindelijk een beetje warmer werd (maar ik geef toe dat we te veel gewoon zijn: ik lees en hoor geregeld mensen zeggen dat ze slechts tot 16°C verwarmen bijvoorbeeld), doolde ik wat rond op YouTube en viel ik op een uitzending van "Sud Radio" waar Bercoff het ook over die Pisaresultaten heeft : blijkbaar zijn ze even bedroevend in Frankrijk, maar Bercoff durft er de (mogelijke?) oorzaken van te benoemen. 

Morgenochtend heel vroeg verwachten we onze verwarmingsinstallateur: ik ga slapen! 

Pech

Onze centrale verwarming was weer stuk deze ochtend. De installateur bellen had niet veel zin, want we werden in het Leuvense verwacht: het was immers weer "kindjesdag".

Toen we iets na de middag wilden vertrekken, startte de motor van de auto niet: batterij plat. Roger belde "Touring" en toen we hoorden dat we pas na 16 uur konden geholpen worden, geraakte ik in paniek. Ik belde dochterlief maar die gaf les en was onbereikbaar, ik belde schoonzoon maar kwam bij een onbekende terecht: blijkbaar had ik enkel zijn oud gsm-nummer. Dan zocht ik naar het telefoonnummer van Eva's en Matthias school, belde ze, vroeg of ze de twee kindjes in de nabewaking konden houden. Ik stuurde een berichtje naar Elena (haar bellen had geen zin zolang ze in de klas zat). En ik maakte me zorgen, de hele middag. Iets na 15:30 uur belde ik naar Elena die mijn berichtje had gevonden, en die gewoon naar huis zou fietsen (ze heeft een sleutel). 

Ondertussen had Roger onze houtkachel aangestoken (en werd het iets minder koud - maar wel weer stoffiger in de salon die we onlangs grondig hadden schoongemaakt). Iets over 16:15 uur belde ik opnieuw naar Elena die goed was thuisgekomen. Ze vertelde me dat haar papa ook net was thuisgekomen, met Eva en Matthias. Eindelijk voelde ik me opgelucht!

Roger van zijn kant belde onze installateur die zo snel mogelijk langskomt (maar niet meer vandaag).

Jan Gerits belde nog lang over een detail in verband met de monografieën, we warmden soep op die we aten in de nog steeds vrij koude keuken, dochterlief belde nadat ze was thuisgekomen en we kregen een telefoonoproep van "Touring" dat ze rond 18 uur hier zouden zijn.

Nadat de auto in orde was gebracht, warmde ik een blik "cassoulet" op (ik had immers niets voorzien voor deze avond: we zouden bij dochter en schoonzoon eten).  

Ondanks de brandende kachel blijft het vrij fris in huis (rond de 16°C in de keuken en rond de 18°c in de salon en de werkkamer) maar kom, goed ingeduffeld is het te doen. 

Na ons karig avondmaal bekeek ik zopas een interessant interview met Virginie Joron over die parlementaire vraag, naar aanleiding van verklaringen van het EMA, zoals onder andere dat "het vaccin nooit bedoeld was als collectieve bescherming vermits dat aspect ervan (net zoals zoveel andere, bij gebrek aan tijd uiteraard) niet werd bestudeerd". 

Misverstand

Na onze brunch vond ik een mail van Edith Oeyen met als bijlage een bestand "Oostland november-december 2023". Ik begon de tekst meteen na te lezen en zei tegen Roger dat het poortgebouw onder handen nemen dan maar voor Sint-Juttemis zou zijn. Ik wilde immers niet dat hij dat in zijn eentje zou doen, want het was nog veel te koud (de sneeuw is wel gesmolten)!

Ik las dus een paar uur de teksten na, onderbroken door een paar mails en telefoontjes: Ivo Hermans, Beatrijs, Juan, Bernadette, Koen, Jopie en wij plannen toch een ontmoeting, maar in de lente, op een locatie (veel dichter bij Leuven dan Borgloon) die Ivo ons aanbeveelt en die inderdaad enig lijkt te zijn. Ivo zal van wat wijntjes kunnen genieten (hij krijgt van de uitbater een "droit de bouchon" en mag dus zijn eigen wijnkelder aanspreken). Roger en de anderen drinken toch sowieso praktisch niets als ze moeten rijden.

Daarna hernam ik mijn lectuur. Het was me al opgevallen dat ik deze keer bijzonder weinig moest verbeteren... en ik vroeg me al van in het begin af waarom dit nummer "Oostland november-december 2023" heet en niet gewoon "december 2023". Ik herlas de mail. Daar stond helemaal niet dat ik dat nummer moest nalezen, wel dat het een "digitaal nummer" is dat we kregen toegezonden.  Ik had al die uren dus voor niets gewerkt (al heb ik toch nog enkele foutjes gevonden, maar ja, het was toch te laat)! Ik vraag me wel af waarom ik dat extra nummer "november-december 2023" niet ter nalezing kreeg toegestuurd! O ja, en dat betekent ook dat ik het eigenlijke nummer van december 2023 nog ter nalezing moet krijgen! En de volgende dagen worden al zo druk!

En dat artikel van Jan Gerits kwam ik niet tegen in dat digitaal nummer (maar ik weet dat hij niet graag heeft dat zijn schrijfsels digitaal worden verspreid).

Jan Gerits aan telefoon

Jan belde vrij lang vandaag. Over zijn plannen voor de Limburgse monografieën maar ook over zijn  droefheid. Hij heeft in november zijn laatste zus verloren en blijft nu, op meer dan 91 jaar, als enige van zijn familie over. Zonder vrouw (hij blijft Andreia zaliger serieus missen) en zonder kinderen maar gelukkig met enkele vrienden die helaas vaak op een hele afstand wonen. Ver rijden kan/durft hij niet meer (en heeft de arts hem afgeraden). Gelukkig woont Jo Corstjens vrij dichtbij en is Jan ook bestuurslid van "De Commanderie".  

Ik vroeg me af of Jan tijdens de nieuwjaarsfeesten niet heel eenzaam zou zijn. Maar ook als dat zo is, wij kunnen daar niet veel aan veranderen, vermits we Kerstmis bij dochterlief vieren en nieuwjaar niet vieren.  Als we het zouden doen en Jan uitnodigen, zou Jan toch niet in staat zijn om tot hier te rijden, en Roger zou dan weer niet meer in staat zijn hem te gaan halen en terug te brengen, zeker niet 's nachts. 

En ik vroeg me voor de zoveelste keer af wat het beste is: rondzwerven en een beetje overal vrienden maken als je jong bent of meer honkvast zijn en al je vrienden rondom jou hebben. Daar heb ik vroeger nooit over nagedacht!

Toen Jan me vertelde over een artikel dat hij had geschreven voor het volgend nummer van Oostland, besefte ik ineens dat ik op deze 3 december nog steeds geen drukproeven na te lezen heb gekregen van het volgende Oostlandnummer. Maar ja, zoals Jan zei: december begint pas!

Eva wordt 8 jaar!

Eva wordt 8 jaar vandaag. Toen ik haar belde, zat ze vol plannen voor deze dag. Ik weet nog niet of ze later op de dag, net zoals wij hier, sneeuw heeft gekregen. Dat zou op haar leeftijd het perfecte geschenk zijn (al hoop ik zelf dat de sneeuw hier morgen gesmolten is - maar ik ben dan ook geen 8 jaar meer 😄). Alleszins, een heel gelukkig nieuw levensjaar, meisje!

"Ik vergat je te vertellen"

Het was een luie, koude zaterdag. Ik hou echt niet van de winter en nu die blijkt aangebroken, heb ik in heel weinig zin. Vandaag heb ik letterlijk niets anders gedaan dan mails en andere berichten beantwoord, met Hendrik gebeld over ons gezamenlijk verjaardagsfeestje binnenkort, enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetikt, gekookt (witloof met hesp in de oven) en... gelummeld.

Deze avond had ik echter plotseling zin in een film en het werd "J'ai oublié de te dire" ("Ik vergat je te vertellen"), een film die ik vroeger al wilde zien (ook al omdat het zich in de buurt van Perpignan afspeelt - herinneringen! - maar het is er nooit van gekomen). Heel mooi! 

Rimbaud en Sinterklaas

Het is nog kouder dan gisteren (het wordt trouwens een vriesnacht). We hebben P. niet gezien (waarschijnlijk was het te koud om verder in de wei te werken?) en dus hielp Roger me de salon schoon te maken.

Daardoor kreeg ik zelf meer vrije tijd, die ik gebruikte om onder andere op zoek te gaan naar Arthur Rimbaud. Hij wordt weinig onderwezen in het middelbaar (ik spreek over mijn tijd, maar ik vermoed dat hij nu nog steeds niet meer aan bod komt) en ik vind dat jammer, want die auteur heeft me altijd gefascineerd. Daarna vond ik nog een heel interessante podcast over hem, met ook wat meer uitleg over zijn gedichten. Dankzij het internet kan een taal nu op een veel boeiender manier dan vroeger onderwezen worden! 

Na ons avondmaal (bestaande uit een rijke linzensoep) werd er gebeld. Net zoals de vorige jaren rond deze tijd vond Roger een pakje snoep (van Sinterklaas) op de stoep! Dit weekend komt de Sint immers naar Heers! Even was ik van plan de kindjes te vragen maar ze zullen het al druk genoeg hebben dit weekend! Maar de snoep houden we bij voor jullie, Elena, Matthias en Eva!