Feestje online

Deze avond vond dat "feestje online" plaats. Wij kunnen niet actief deelnemen aan een "vergadering" op onze pc, we hebben geen fatsoenlijk tablet, dus moest het nog eens via onze gsm.

Goed op tijd zaten we in de keuken waar we ondertussen een bord soep zouden eten (geen van ons beiden had zin in een aperitief op dat uur) terwijl de alu gobi stond te sudderen.

Voor ons werd het een flop. De verbinding valt constant uit, dat weten we maar waren we weer eens vergeten. En die tientallen mensen in kleine kadertjes door elkaar horen praten  op ons schermpje was alles behalve rustgevend. Roger zei naar goede gewoonte niets, ik heb enkele keren "hallo" gezegd uit beleefdheid maar voor de rest zweeg ik ook. En ondertussen bleef de verbinding constant wegvallen. 

Niets voor ons, besloot ik op een zeker moment. Misschien zou het aangenamer zijn op groot scherm maar ik betwijfel het, want ik zag geen mogelijkheid om met iemand een persoonlijk gesprek te voeren. Uiteindelijk besloten we het feestje te verlaten nadat we Hendrik en Debby (die ook van de partij waren) hadden gewaarschuwd met een apart berichtje.

Nee, voor mij liever geen "feestje online"!

Weer een doodgewone dag

Terwijl de verwarmingsinstallateur enkele radiatorkranen verving, heb ik zelf enkele uren besteed aan het nalezen van het volgend nummer van Oostland. Opvallend weinig moeten verbeteren! Lezen de auteurs hun teksten vaker na of hebben ze gewoon meer tijd om ze na te lezen wegens weinig andere verplichtingen in deze periode?

Weer twee KVLS-leden overleden de laatste maanden. Tja, we worden een oud mannetjesclub, niets aan te doen! Hetzelfde geldt trouwens voor Heemkunde Groot Heers, vermoed ik (hoewel ik denk dat Roger en ik daar tot de oudsten behoren).

Nog eens een mailtje gekregen van Elena (en dat doet zo ontzettend veel plezier). En deze middag, zoals elke dag, gebeld met Nany die een eigenaardig probleem had. 

Ze had gisteren een telefoontje gekregen om 21 uur, "midden in de nacht" dus. Toen zusje haar had uitgelegd dat ze dat telefoontje eigenlijk om 9 uur 's avonds had gekregen, vond Nany dat weer niet zo laat... maar ze begreep niet goed hoe 21 uur en 9 uur 's avonds zich tegenover elkaar verhouden.

Deze avond met Roger onder andere naar een aflevering van Father Brown gekeken. 

"Babysitten"

Dochterlief reed de meisjes naar en van de dansschool. Roger en ik genoten op haar terras van de prille zon (en van de toch nog frisse wind), speelden een spelletje met Matthias. Toen Matthias daarna met de buurtjes ging spelen, lazen we tot Eva terugkwam. Eva wilde uiteraard samen een spelletje spelen (rummikub!). Later kwam Elena thuis, maakten de meisjes nog tekeningen voor ons,  kwam Matthias er even bijzitten, gingen de kindjes weer in de tuin spelen met de buurtjes terwijl dochterlief en wij nieuwtjes uitwisselden. 

Kortom, het was heel aangenaam "babysitten" vandaag!

Wat na de rust?

Het is eigenaardig. Terwijl andere mensen klagen over eenzaamheid genieten Roger en ik daar eigenlijk van. Of, beter gezegd, genieten we van de rust ten gevolge van de afwezigheid van verplichtingen. Jawel, ik mis de kinderen en de kindjes maar als ik terugdenk aan de soms (in mijn ogen toch) vreselijk drukke periodes in ons leven schrik ik echt. Zo wil ik eigenlijk niet meer leven!

Binnenkort maken we gebruik van het mooie weer om, buiten zittend (op het terras van dochterlief en schoonzoon), te letten op de kindjes (wat men dus "babysitten" noemt, maar nu in open lucht, dus zonder overtredingen). De kindjes zien we dus al heel binnenkort terug. 

Volgende zondag viert een kennis haar 65 jaar en haar dochter heeft voor een online feest gezorgd waar Roger en ik ook op aanwezig zullen zijn.  Terwijl ik ons erop inschreef, kreeg ik ineens schrik van het "normale" leven dat op ons wacht na de coronacrisis. 

Hoewel ik blij zal zijn elk van onze vrienden eindelijk weer te ontmoeten, vrees ik de te talrijke afspraken, de vergaderingen, de verplichtingen waar je niet kunt aan ontkomen, de weer te drukke dagen!

Misschien moet ik een kloosterleven overwegen? Maar dat moet dan wel in een gemengd klooster, want ik wil graag Roger dicht bij mij hebben.

Geduld...

is een schone deugd en echt, ik oefen heel veel geduld de laatste weken. Het is de eerste keer dat homeopathie bij mij zelfs heel lang vergeten pijntjes te voorschijn tovert!

Zo werd ik gisteren wakker met (draaglijke, niet zoals in het echt) pijn aan mijn scheenbeen. Spontaan moest ik terugdenken aan een "ruzie" met een speelkameraadje, lang geleden, in Soyo bij Matadi. 

Zijn "territorium" (lees: "grote tuin") was veel interessanter dan het mijne (ook tuin dus), want hij had een eucalyptusbosje en als je daarin vertoefde, kreeg je zo'n ontzettend fris gevoel. Alleen verbood hij mij de toegang tot dat bosje. 

Ik ging er toch binnen (daagde hem eigenlijk uit), ik zag hem even nadenken, rondom zich kijken en uiteindelijk een metalen stang oprapen waarmee hij enkele keren tegen mijn scheenbeen sloeg. 

Uiteraard zette ik mijn "verovering" niet verder. Ik zei zelfs niets meer tegen mijn kameraad: ik had zo'n pijn dat ik eigenlijk wilde huilen, maar daar was ik dan weer te fier voor. Ik droop dus stilletjes af. 

En... thuis hebben ze altijd gedacht dat mijn manken van de volgende weken te wijten was aan een (nogal gebruikelijke in die contreien) valpartij.  Ik ging toch niet mijn vriend verraden? Die me later de toegang tot het eucalyptusbosje niet meer ontzegde!

We zijn trouwens nog steeds bevriend en ontmoeten elkaar normaal gezien elk jaar (niet nu dus, wegens corona). 

Nononc

Ik heb op deze luie dag heel veel zitten dromen en vaak gedacht aan mijn eerste prille jaren bij marraine en Nononc, bij wie mama en papa toen inwoonden. Nononc was mijn eerste speelkameraadje, hoewel hij 10 jaar ouder is dan ik. 

Sorry, ik had "was" moeten schrijven in plaats van "is", want Nononc is niet meer van deze wereld! Hij zou vandaag 82 jaar zijn geworden!

Het heeft allemaal wel zin!

Maj maakt het goed, vertelde me haar zus, die me aanraadt voorlopig via de post contact met haar op te nemen. Onze longpatiënte (het was inderdaad een longembolie) is ook aan de beterhand en is in elk geval in goede handen. Allemaal opbeurend nieuws dus. En... je voelt de lente aankomen. Ondanks de bijna constante regen hebben we vandaag een hele poos in de streek rondgereden (onder andere even naar de winkel van de zus van Maj) en dat deed deugd. 

Deze avond langer dan drie uur (virtueel) met Hendrik "vergaderd". Om oude foto's te bespreken voor die fotopresentatie waar hij mee bezig is. 

Boeiend maar zoveel foto's dat ik me afvraag of Hendrik dat werk ooit af zal krijgen. Dat mag ons echter niet beletten verder te werken, ik weet het. Zo heb ik toch altijd geredeneerd, ook toen ik bezig was mijn dagboeken en de brieven van mijn vader over te typen: 'niet erg als het niet klaar geraakt: wat gedaan is, is gedaan'. 

Sinds ik die reumaproblemen ("reumatoïde polyartritis" dus) heb, voorafgegaan vorig jaar door die problemen met mijn pezen, vraag ik me echter vaak af of ik ooit voort zal kunnen "werken".   En... of het dus allemaal veel zin heeft gehad. 

Dat is absoluut geen "plezant" idee maar... terwijl we deze avond met Hendrik herinneringen ophaalden aan de hand van oude foto's, dacht ik opnieuw: 'Jawel, het heeft allemaal wel zin, ook al geraakt het niet af!' 

Bedankt, jongen!

Doodgewone dag

Vlak voor we gisteren naar bed gingen, bleek onze verwarming weer stuk. Deze ochtend stak Roger de kachel aan en belde de installateur die vrij snel langskwam en de zaak oploste. 

Ondertussen brandt de kachel nog steeds (aangenaam, ik geef het toe, maar ons huis is al zo vuil en ik voel me nog niet in staat om aan de schoonmaak te beginnen).

Nog een lieve mail van Elena gekregen vandaag (en van haar moeder: de eerste communie van Matthias, oorspronkelijk gepland op 2 mei, wordt uitgesteld wegens corona). Opnieuw Maj niet kunnen bereiken (ik begin me zorgen te maken) en vernomen dat een familielid vandaag gehospitaliseerd werd met wat me eerst aan Covid deed denken maar bij nader inzien misschien een longembolie is. 

Nany gebeld die niet veel tijd had voor mij omdat ze zus op bezoek kreeg. Nany had geen nieuws van tante José. 

Wel lang met V. getelefoneerd. Wat een geluk dat het nu handenvrij kan!

En deze avond, nog voor Roger en ik samen naar een aflevering van Lewis keken, naar dit interview over homeopathie gekeken/geluisterd. Er wordt onder andere uitgelegd waarom een wetenschappelijke studie volgens de huidige studienormen niet mogelijk is bij homeopathie. 

Sociale contacten in coronatijden

Vandaag weer een lieve mail van Elena gekregen en enkele mails van vrienden die het me blijkbaar niet kwalijk nemen dat ik voorlopig slechts heel kort antwoord, maar geen respons van Maj!

Ze nam niet op toen ik haar belde en belde me ook niet terug. Morgen probeer ik pas opnieuw (ik ben altijd zo bang mensen lastig te vallen).

Roger belde met zijn zus (die hem vertelde dat hun andere zus onlangs Zeger had ontmoet) en met vriend Karel en ik met Nany. Die weer heel veel te vertellen had maar niet meer repte over dat vergeten appartement (en ik durfde er ook niet opnieuw over te beginnen, hoewel ik ondertussen heb gevonden - via Google Maps - waar dat precies gelegen was). Nany geeft me de indruk de hele dag aan telefoon te hangen (tenminste als ze geen bezoek heeft of het rusthuis niets organiseert). Ik begrijp niet hoe ze dat uithoudt! 

Ik heb ook over en weer gemaild met de dokter die denkt dat alles de goede richting uitgaat. We spreken af over ongeveer een maand.

En om de dag af te sluiten samen met Roger gekeken naar een aflevering van "Lewis" waarvan ik deze keer enkele details echt niet begrepen heb. 

Morgen moet ik absoluut tijd vinden voor een telefoontje naar straatgenote V.!

Over de Sabbat

Ik viel deze avond op deze video over wat Joden wel of niet mogen doen bij de verzorging van hun kinderen op de sabbat.    

Niet te geloven! Hoe kunnen mensen, die de reputatie hebben heel verstandig te zijn, zich onderwerpen aan zulke (vaak belachelijke) regeltjes? 

Ik heb ooit Franse les gegeven aan een Joods gezin (op zich was dat wel prettig werk) en ja hoor, zij volgden al die sabbatregels ook. Alleen wist ik toen niet dat die regeltjes zelfs gingen over kinderverzorging!

Vergeten

Ik sprak vandaag met Nany over een periode van, denk ik, één jaar, waar zij zich helemaal niets van herinnerde. 

Begrijpelijk als het gaat over een routineuze periode maar dat was helemaal niet het geval. Vader had pas werk gevonden in Antwerpen (na onze terugkeer uit Congo) en zijn werkgever had voor hem en mijn moeder een gemeubelde eenkamerflat op de kop kunnen tikken. Nany en onze vader verhuisden toen naar Antwerpen, terwijl Bie en ik nog een jaartje bij marraine en Nononc bleven logeren. Elk weekend spoorden we wel naar onze ouders. 

En Nany, die zocht ondertussen ijverig naar een ander logement, dat ze uiteindelijk vond in Schoten.  

Maar... dat leek ze dus vergeten te zijn, en ze werd zelfs een beetje boos toen ik die herinneringen ophaalde. Vervelend!

Ziekten onder de vrienden

Overmorgen bel ik met Maj, heb ik met haar dochter afgesproken (en oei, ik moet Maj haar nummer nog bezorgen aan Bernadette - ik ben de laatste dagen zo lui en passief dat ik zelfs geneigd ben mijn beloftes niet na te komen, wat niet goed is). Het gaat dus gelukkig veel beter met Maj.

Met "tante José" daarentegen helemaal niet: Nany berichtte me deze avond dat ze opnieuw in het ziekenhuis is opgenomen, deze keer met serieuze ademhalingsproblemen!

Paul Boes is overleden

Een jaar geleden spraken we nog af, niet wetende dat we een maand later opgesloten zouden worden. Tijdens de lockdown beloofden we elkaar na al die miserie nog eens samen te komen. Ik keek daar wel naar uit en herinnerde me nog goed dat we hadden afgesproken dat we pannenkoeken zouden gaan eten. Maar... vandaag vernemen we van Georges V. dat Paul  onlangs is overleden. 

Het duurt lang!

Deze keer duurt het lang voor de korreltjes zorgen voor soelaas. 

De vorige keren dat ik (voor mezelf of voor de kinderen) toevlucht nam tot homeopathie was het voor meer acute  problemen en volgde de genezing ook spectaculair snel. Deze keer gaat het over iets meer chronisch, in die zin dat de eerste problemen merkbaar werden in april vorig jaar én dat ik al jaren last heb van mijn gewrichten.

Ik dacht even dat de korreltjes die ik slikte niet de goede keuze waren maar steeds meer denk ik dat de dokter gelijk heeft: er treden zoveel (draaglijke) pijntjes/kwaaltjes op die ik in de loop der jaren heb gehad dat ik steeds vaker denk dat ik te maken heb met typische (snel voorbijgaande) "homeopathische verergeringen".   Léon Scheepers legt in zijn boek uit dat het bij chronische kwalen veel langer duurt voor je resultaat krijgt. Hier las ik trouwens ook zulke uitleg. 

Ik blijf dus geduld oefenen, of jullie me uitlachen of niet, anoniemen. Ik zou natuurlijk meteen kunnen overschakelen op gewone geneesmiddelen en hun bijwerkingen... maar ik weet dat ik die dan jaren aan een stuk of zelfs de rest van mijn leven moet slikken! Wat niet het geval is als deze aanpak lukt!

"Als"... want Scheepers en alle andere homeopaten geven het toe: ze kunnen jammer genoeg niet iedereen helpen. 

Een enthousiaste mail...

gekregen vandaag. Van Elena die zich verheugde op de sneeuw, vertelde over het spelen met de slee, schoolperikelen en het smullen van pizza. Ongelooflijk hoe blij zulk berichtje je maakt!

Ook even over en weer gemaild met Jan Gerits (die nog het een en ander veranderd wilde zien aan de monografie) en met Edith Oeyen: de monografieën zullen wel degelijk vermeld worden op de website van de KVLS. 

Nog even voor het slapengaan...

Kijk eens wat ik deze avond laat las! Als dat waar is, vraag ik me opnieuw (zoals aan het begin van de pandemie) af wat ze ons nog meer hebben wijsgemaakt!

Website van de KVLS

Edith stuurde ons deze middag een link naar de nieuwe website. Vrij geslaagd, vind ik... maar bij "Tijdschrift" wordt enkel "Oostland" vermeld! Waarom niet de "Limburgse monografieën"?

Schrijven en dan pas lezen

Deskundigen beweren dat het beter is eerst te leren schrijven en dan pas te lezen. Ik vergiste me dus gisteren. Eigenaardig, want ik zou echt gedacht hebben dat "herkennen" voorafgaand aan "zelf doen" efficiënter zou zijn.

Gemaild met de dokter vandaag: hij denkt dat ik wel het goede middel heb, stelt me voor deze avond nog eenmalig 5 korrels in te nemen en opnieuw een weekje de zaken in het oog te houden (uiteraard zijn pijnstillers toegelaten als ik te veel pijn zou krijgen... maar ik moet al heel veel pijn hebben voor ik mijn toevlucht daartoe neem). Nog een geluk dat we niet opnieuw op consultatie hoeven, want met dit barre winterweer blijf ik liever thuis! 

Koudegolf

Het is koud, hier en daar sneeuwt het, het zal nog veel kouder worden en men waarschuwt voor gladde wegen. Gelukkig hebben we nog veel proviand in huis zodat we niet meteen boodschappen hoeven te doen. 

Bij Nany lag er al een vrij dikke laag sneeuw, bij de kindjes (en hun ouders dus) slechts enkele centimeters, vertelden ze me aan telefoon deze avond. Hier ligt er niet meer en eerlijk gezegd, ik hoef ook niet meer, hoe mooi een winterlandschap ook kan zijn. Ik vroeg me trouwens af, tijdens ons gesprekje met dochterlief, schoonzoon en de kindjes, of dat niet het ultieme bewijs is dat je oud wordt: niet meer die kinderlijke verwondering ervaren bij het zien van een sneeuwlandschap!

Van Edith Oeyen een mail gekregen dat heel binnenkort de nieuwe website van de KVLS toegankelijk zal zijn. Ik ben nieuwsgierig!

En nu laat ik mijn vingers verder rusten. 

O nee, toch nog even dit: Eva leek een beetje wanhopig aan telefoon. Ze had geprobeerd de letter "e" te schrijven en dat lukte niet zo goed! Ze zou zo graag leren schrijven... omdat ze zo graag zou willen kunnen lezen. En... ik vroeg me af of een kind niet beter gediend zou zijn met eerst te leren lezen? Het is  zo maar een idee dat in mij opkomt: ik moet dat eens onderzoeken!

Moeilijk!

Verlenging van de coronamaatregelen tot begin april, lees en hoor ik. Ik had gehoopt dat we in maart eindelijk nog eens konden samenkomen, de kinderen, kleinkinderen, Roger en ik!

Langs de andere kant, ik heb in "Lijfwacht" gelezen over covid-patiënten die de auteur van het boek heeft ondersteund tijdens hun ziekte.... en die relazen maakten me zo bang dat ik voor mezelf besloot de maatregelen zo mogelijk nog strikter op te volgen.

Al vind ik het moeilijk!

Sorry, ik loog!

Ik zei daarnet dat we Puck en Gil nooit ontmoet hebben maar blijkbaar vergiste ik me wat Puck betreft, herinnert Roger me. 

Heel lang geleden (1993 of 1994) is Puck even hier geweest in haar hoedanigheid van architecte. Er moesten immers enkele werken gebeuren aan dit huis. Maar we vonden haar voorstellen te duur voor onze portemonnee. Dus, jawel, we hebben Puck één keer ontmoet... maar toen ik later Patsy leerde kennen, had ik niet meteen door dat ze de zus was van die architect. 

Vroeger

Er is weer een deel van onze jeugd verdwenen, hoorden we deze ochtend op de radio! Onze generatie wordt oud!

Daarna vielen we zonder internet en telefoon... voor praktisch de hele dag. Eindelijk aan de nieuwe monografie gewerkt en deze avond (toen we weer internet hadden) geluisterd naar een lezing online van Erfgoed Haspengouw: "Kind zijn in Congo" gegeven door Puck Claes. Het was interessant. 

Puck is de zus van Patsy zaliger, en, kleine anekdote, haar moeder Gil schreef jaren geleden een heel positieve recensie over mijn eerste boek dat ging over onder andere mijn kinderjaren in Congo. Gil en Puck heb ik nooit ontmoet. 

Eigenaardig

Tja, hier ben ik toch nog even. Ik wilde gewoon even zeggen dat ik het heel eigenaardig vind dat ik na die ene keer op het nieuws nooit meer iets heb gehoord over die mogelijke nieuwe sancties voor artsen!

Ik schrijf voorlopig niet...

Ik hou mijn vingers koest, doe weinig, schrijf weinig (en dat is moeilijk voor mij), lees wel heel veel maar ga daar nu niets over vertellen, hou wel bij voor de dokter wat ik allemaal ervaar, fysisch en psychisch (en daarvoor typ ik dus wel af en toe), kijk naar films met Roger, en telefoneer, ondanks ons nieuwe toestel, zo weinig mogelijk.  

Gisteren nog wel een telefoontje gekregen van straatgenote V. die wilde weten hoe het staat met mijn pijntjes. Zo lief van haar!

Met Nany heb ik gisteren ook voor het laatst gebeld. Vandaag hoefde ik niet te bellen: ze had een pannenkoekenfeest ter gelegenheid van Lichtmis. 

Eigenlijk is het ongelooflijk hoeveel suiker Nany elke dag krijgt aangeboden! Uiteraard krijgt ze elke dag meer brood, deegwaren en aardappelen dan groenten, naar goede Belgische eetgewoonte, Daarbij als dessert vaak yoghurt "met fruit" (dus eigenlijk met veel suiker) en na de middag nog een gebakje of een koekje. En bij de minste gelegenheid koffiekoeken, gebak, pannenkoeken, wafels of taart. Ze klaagt dat ze dikker wordt, vooral rond haar middel, en wijt dat aan te weinig beweging. Mogelijk... maar ik ben zeker dat het (verkeerde) voedsel ook een grote rol speelt!

Eigenlijk wilde ik even zeggen dat ik een poosje niets zou schrijven! Maar ik kan het blijkbaar niet laten! 😕