Eerst ontgoocheling, daarna een zalige wandeling

Nadat we eerst onze schapen de tuin in hadden gejaagd, gingen we vandaag toch eens kijken naar de prijzen van grasmaaiers: zo duur! Ik zei nog tegen Roger dat ik me afvroeg of we wel een grasmaaier nodig hebben: de “schapenwei” wordt goed genoeg onderhouden door Boris en Pamfiel (ze eten wel geen netels).

Toen we terug thuis waren, bekeek ik eindelijk het laatste nummer van Oostland dat ik op de vorige bestuursvergadering van de KVLS had gekregen. Ik kreeg zin om te janken: het voorwoord staat vol interpunctiefouten en bevat zelfs een DT-fout én een zin die volgens mij niets betekent. Blijkbaar heeft de eindredacteur een groot deel van mijn correcties niet overgenomen, waarschijnlijk omdat hij door de vele verbeteringen en opmerkingen in de war werd gebracht (ik had het Word-document gecorrigeerd met “track changes” en als daar veel correcties aan te pas komen, wordt het inderdaad een oerwoud van rode strepen, verwijzingen, doorhalingen en toevoegingen). Ik besefte dat ik had moeten vragen om de tekst nog een laatste keer na te lezen nadat die zogezegd klaar was voor publicatie (ik dacht in feite dat het zo zou gebeuren, maar dus niet). Ik vind het vreselijk erg, vooral omdat dit nummer gratis aan veel mensen zal uitgedeeld worden na de opening van de KVLS-tentoonstelling over de Grote Oorlog.

Roger ging ondertussen het werk van de schapen controleren. Helaas, Boris en Pamfiel leken niet zo enthousiast over hun nieuwe stek: ze wilden constant terug naar “huis”. Tot deze avond heel laat heeft Roger ze daar de kans niet toe gegeven, maar veel hebben ze niet afgegraasd in de “tuin” die stilaan ook in een oerwoud aan het veranderen is! Nee, eigenlijk is dat geen goed beeld: Roger heeft immers zoveel bomen (laten) snoeien of kappen: de tuin begint eerder op een savanne te lijken.

We maakten uiteindelijk nog een wandeling voor ik aan het avondeten zou beginnen, en echt, ik genoot van dat rustmoment.

 Eigen foto

Een konijn dat de wandelweg over spurtte, kieviten  die hun nest verdedigden, een vink ergens in een boom die zijn “suskewiet” steeds herhaalde, de geur van wilde rozen, vlier en kamille, een roofvogel die over de velden cirkelde, een roepende fazant in de verte, het was allemaal zo rustgevend.

 Eigen foto’s

 Foto Roger

We kwamen wel weer eens zwerfvuil tegen!

 Foto Roger

Sint-Truiden en pech

We reden vandaag naar Sint-Truiden (ik wilde tabak kopen) en hielden onderweg even halt aan de tweedehands meubelwinkel waar we onlangs voor een gesloten deur stonden. Niet veel interessants gezien in de winkel, maar wel erbuiten. Die winkel gaf immers met een andere toegang/uitgang uit op een straat parallel met de steenweg langs waar wij binnengingen. En daar, in die parallelle straat die we niet kenden, zagen we in de verte de “Burchttoren” van Brustem.

 Foto Roger

Vermits we in Sint-Truiden waren, liepen we daar een klein uurtje  rond (en kreeg Roger dus zijn nodige beweging). Ik vind die stad heel aangenaam: niet te groot en gezellig.

Thuis heb ik nog eens gebeld naar onze dochter: de kindjes zijn genezen. Ze waren net met hun vieruurtje bezig en Elena “moest voor elk hapje van haar yoghurt met fruit even rond de tafel lopen”, vertelde ze me zelf al proestend aan telefoon toen ik haar even doorkreeg van haar moeder.  Ik vraag me af welke denkbeeldige reis ze nu telkens maakte?

Terwijl ik ons avondmaal klaarmaakte, wilde Roger eindelijk het gras – dat in de “tuin” veel te hoog staat - afrijden. En toen bleek zijn maaier stuk! Probleempje dus, want we kennen geen hersteller en hebben het geld niet voor een nieuw toestel.

Na het eten nog even gewerkt voor de KVLS, een telefoontje gekregen van Hendrik,  een mail van een vriendin beantwoord en daarna wat gelezen (jaja, met bittere chocolade in mijn mond).

Vrij rustige dag dus en toch ben ik moe.

Rust

Terwijl veel mensen vandaag communiefeesten op hun programma hadden staan, maakte ik er zo goed als  mogelijk een rustdag van. Daar was ik echt aan toe!

Wel even gebeld naar Nany die enthousiast vertelde over haar etentje van gisteren met mijn broertje en zijn gezin; en uiteraard (heel eenvoudig) gekookt deze avond: groentesoep gevolgd door zalm en in koolzaadolie gewokte groenten.

Tijdens het telefoneren ook nog even de wasmachine laten draaien, en tussen mijn telefoongesprek en het avondeten, eerst een wandeling in Oreye (Oerle in het Nederlands).

 

 Eigen foto’s

Foto Roger

En daarna een korte wandeling in Heers om te kijken hoe het zit met de kapel van “De houten Lieve Heer”. Het gaat er niet goed mee:

 Foto Roger

Overal heel veel wilde rozen, klaprozen, margrieten, kamille en vlierbloesems: het werden heel rustgevende wandelingetjes.

Na de wandeling toch nog even gewerkt (hoewel Roger dat soort bezigheden ooit geen “werk” vond omdat het niet met geld beloond wordt). Samen met Roger heb ik de uitnodigingen klaargemaakt voor onze volgende Matadireünie: Stijn van De Horne had me gisteren via e-mail een heel lekker menu voorgesteld.

Deze avond, na de maaltijd (en mijn “op papier-leesuurtje”), gekeken naar een aflevering van Star Trek. Lekker sentimenteel!

Het werd voor mij dus een heel rustgevende Hemelvaartdag!

Over onder andere een nieuwe klant

Ik probeer al jaren niet meer nieuwe klanten te verwerven. Ik word in november immers 65 jaar en zal dan officieel “op pensioen” zijn (al zal ik, zo lang ik kan, voor mijn allerbeste klanten - misschien wat  sporadischer - blijven vertalen: ik hou van die job).

Ik was dus echt verrast toen ik na ons opstaan een vertaalverzoek vond van een “Federatie” die ik niet kende. Even aarzelde ik (ik wil eigenlijk geen nieuwe klanten meer op mijn leeftijd) maar ik belde dan toch maar de aanvrager op, vernam dat hij mijn e-mailadres had van een andere klant van mij; ik bekeek de te vertalen tekst en die leek me goed te doen; de opdrachtgever vond mijn prijs heel schappelijk: ik aanvaardde de job. Ik heb van dat werk genoten en de opdrachtgever deed de moeite om mij oprecht te bedanken voor de snelheid en de accuraatheid van mijn dienst. Dat deed deugd!

Daarna gingen we boodschappen doen. Eerst naar de apotheker. Daar ontmoette ik een wat oudere (dan ik) vrouw uit ons dorp. We maakten een praatje en ze vroeg mij of ik geen inspiratie meer heb (omdat ik – inderdaad - al jaren geen boek meer heb uitgegeven). Ik vertelde over de drukte, Elena en Matthias, maar niet over deze blog: ik heb zo het idee dat die dame niet geregeld online is!

Terwijl we naar Sint-Truiden reden voor de rest van de boodschappen kreeg ik een bericht van de Taalunie. Ik had gisteren immers gevraagd waarom je “borden op tafel zet” en “bestekken op tafel legt” (afijn, zo zeg ik het en ik wilde weten of ik me vergiste). Het antwoord dat ik kreeg van Tamara Mewe gaf me gelijk voor mijn borden die ik op tafel zet maar bevatte nog veel meer uitleg:

“Het verschil tussen 'zetten' en 'leggen' is min of meer analoog aan het verschil tussen 'staan' en 'liggen'. Omdat we zeggen dat de borden op tafel staan (en niet liggen), zeggen we ook dat de borden op tafel worden gezet.
Meestal wordt 'liggen' gebruikt bij horizontaal geplaatste voorwerpen ('de vorken liggen op tafel') en 'staan' bij verticale voorwerpen ('de vaas staat op tafel'). Er zijn echter meer factoren van belang. Als een voorwerp een duidelijke onderkant heeft, is vaak 'staan' gewoner: 'de schaaltjes staan op tafel', 'de kopjes staan op het aanrecht', 'de borden staan in de kast'. Als in deze zinnen 'liggen' gebruikt wordt, roept dat het beeld op van schotels, kopjes of borden die (om)gevallen zijn of zich in elk geval niet in de gewone positie bevinden.
Voor iemand die borden in de gebruikelijke positie op tafel plaatst, gebruiken we daarom bij voorkeur het werkwoord 'zetten'”.

Ik was heel blij met dat snelle antwoord en die uitleg. Ikzelf begrijp het allemaal wel, maar hoe maak je in Godsnaam zulke nuances duidelijk voor mensen die onze taal willen leren? Wat is Nederlands toch een moeilijke taal voor Romaanse volkeren!

‘Niet moeilijker dan Engels’, antwoordt Roger dan. En hij heeft gelijk!

Regenachtige dag

Praktisch de hele dag regen gehad. Voor mij niet zo erg, want ik kreeg vrij veel vertaalwerk binnen en zou toch geen tijd hebben gevonden voor een wandeling.

Beweging heb ikzelf voldoende gekregen: vrij veel huishoudklusjes tussen vertaalopdrachten door, enkele telefoontjes (én  rondstappen tijdens het bellen).

Roger kreeg wel te weinig beweging vandaag: geen wandeling.

Hij ging deze avond wel op dokterscontrole en alles bleek oké met hem!

Deze middag gebeld naar onze dochter: Matthias is koortsvrij, Elena had nog 38° koorts. Ik kreeg Elena aan telefoon (en, ik weet echt niet meer hoe het kwam, maar we lachten samen uitbundig: ze is blijkbaar toch niet zo ziek, mijn groot meisje)!

Toen ik deze avond eindelijk wilde uitrusten en genieten van een “Star Trek”-aflevering kreeg ik een na te lezen tekst binnen van de KVLS-voorzitster. Daar ben ik toch nog een klein uur mee bezig geweest.

Mijn dagen zijn echt te druk: ik ben echt aan vakantie toe!

Van een noodsituatie tot een bijna familiereünie

Gisteren belde onze dochter: Elena was ziek geworden. Of wij vandaag konden babysitten. Ik heb meteen al mijn klanten gemaild dat ik vandaag niet beschikbaar zou zijn (en toch wachtte er een dringende vertaling op mij toen we vandaag rond 23 uur thuiskwamen).

Ik mailde ook naar Zeger(met toestemming van onze dochter, uiteraard): of hij niet kon komen eten bij zijn zus deze avond. Dat vond hij een goed idee.

Toen we bij de ouders van Elena aankwamen, was er niemand thuis: haar papa bleek met haar naar de dokter. Matthias was bij Lutti, de onthaalmoeder.

Ik had pas koffie en thee gezet toen onze zieke thuiskwam. Waarschijnlijk lag het aan de Perdolan, want ziek leek ze helemaal niet deze middag!

Hoewel ze nog vroeg om naar bed te gaan terwijl haar papa snel even koffie dronk, werd ze zo levendig als iets na zijn vertrek. Nadat ze inderdaad eerst wel even in bed had gelegen… Maar oma en opa moesten erbij komen liggen (en ze bleef de hele tijd vertellen).

Daarna heeft ze gespeeld. Eerst binnen, want het regende nogal wat.

 Eigen foto’s

Toen de regen ophield, speelde ze op het terras, met mij (en weer rollenspelletjes), terwijl opa eindelijk wat tijd voor zichzelf kreeg (hoewel, hij moest geregeld inspringen: als “papa”, “grote broer”, “juf”, “ijscoman” en “dokter”). Ikzelf  had ook lectuur bij. Ik vermoedde immers dat ons zieke meisje heel veel zou slapen en dat ik heel veel tijd zou krijgen om te lezen.  Ik vergiste me!

Iets voor 17 uur kwam er een telefoontje van Lutti: Matthias had hoge koorts gekregen; of we hem wilden komen afhalen.

Dat deden we nadat we zo gemanoeuvreerd hadden dat die uitstap paste in het jongste rollenspel van Elena.

Matthias bleek ook een koortswerend middeltje te hebben gekregen, want, hoewel hij achteraf een beetje hangerig leek, kwam hij weer op ons toegelopen terwijl hij enthousiast op mij, zijn oma, ‘Mama!’ riep.

Na nog een snelle boodschap was het tijd om te koken. En gelukkig kwam toen net onze schoonzoon thuis, want de twee kindjes begonnen zo aanhangig te worden dat ik het koken echt niet zag zitten (een koortsopstoot of wederzijdse jaloezie?). En… Nog gelukkiger: onze schoonzoon kan heel goed koken!

En toen kwam Zeger eraan. Ik was zo blij hem eindelijk nog eens te zien. Elena was ook heel blij. Al heel de middag had ze me verteld dat ze desnoods een stoel zou bijschuiven voor “nonkel Zeger” (‘Maar dan moet jij wel helpen, oma, want een stoel vind ik nogal zwaar’). Matthias keek verwonderd naar hem maar weldra zaten ze samen op de grond de spelen. Gezellig was het wel!

Het eten was klaar, we aten dus “pasta con pesto” met roodbaars (zalm voor Elena die steeds herhaalt : ‘dat is mijn lievelingsvis’). Het was heel lekker.

 Foto’s Roger

Helaas, zo lekker vond Elena het eten niet vandaag: ze at amper en na haar badje was ze zo moe dat ze meteen ging slapen.

 Foto Roger

Beide kindjes hadden weer een beetje koorts, zo bleek.

Roger, Zeger en ik bleven nog even gezellig tafelen bij onze dochter en schoonzoon tot ik vond dat het tijd was om naar huis te rijden en de ouders van Elena en Matthias de kans te geven nog heel even onder elkaar te genieten van de restavond.

Thuis moest ik dus wel weer dringend iets vertalen en dat heeft me tot na middernacht gebracht.

Bijna perfecte zondag

Nadat we vandaag onze kiesplicht hadden volbracht (pas na de brunch zodat we zeker niet hoefden aan te schuiven) gingen we wandelen in Vechmaal.

Het was heel warm en het werd een mooie wandeling maar jammer genoeg hebben we weer geen foto’s gemaakt.

Daarna dronken we een Ter Dolen (voor mij) en een Westmalle Tripel (voor Roger) op het terras van De Horne. Lekker en verfrissend!

 Foto’s Roger

Er zaten opvallend veel Franstaligen op dat binnenterras (de taalgrens is immers vlakbij). Slechts een minderheid daarvan deed de moeite om zijn bestelling in het Nederlands te formuleren!

Eigenlijk wilde ik Stijn (de uitbater van De Horne) meer details vragen over onze toekomstige Matadi-reünie, maar het was duidelijk dat hij het veel te druk had. Ik zal hem morgen – of nee, seffens – een mail daaromtrent sturen.

Thuis moest ik amper koken: we aten vooral de restjes van gisteren. Ik kreeg wel een telefoontje van onze dochter: Elena blijkt wat koortsig te zijn.

Ook even met Nany gebeld; zij klaagde dan weer dat ze vandaag niemand had om mee te gaan wandelen: haar talrijke vrienden waren allemaal bezet!

Hoewel ik zulke karweitjes vermijd op zondag (ik wil ook wel graag één rustdag per week), toch nog was gesorteerd en een paar machines laten draaien (en uiteraard daarna de was te drogen gehangen).

O ja, even over die rustdag die ik graag elke week inbouw.

Met Roger sprak ik op het terras van De Horne over “werken” en de definitie daarvan. Wat “verschoot” ik (sorry, Nederlanders, ik vind echt niet dat hier “schrikken” past; “versteld staan” misschien wel, maar dat is zo “uitvoerig uitgedrukt”. Neem toch s.v.p. sommige Vlaamse uitdrukkingen over !) toen Roger toegaf dat voor hem werken gelijk stond met iets dat je doet tegen betaling!

Amai (zoals ze zeggen in Antwerpen). Dan werk ik maar enkele uren per dag. En wat doe ik dan met de rest van mijn bezigheden? Slaaf zijn?

Nu, eigenlijk zijn we allemaal de slaven van de Staat. Maar daarover zal ik het later eens hebben.

Prachtige dag

Onze vrienden uit Ronse waren vandaag op bezoek en het werd een prachtige dag! Bijgepraat, veel gelachen, eenvoudig maar lekker gegeten (al zeg ik het zelf). Daarna (het was heel mooi weer) een lange wandeling van Grootloon tot aan de mooie transparante kerk (die onze vrienden ook oprecht bewonderden) en terug. Opvallend veel wilde rozen (maar Roger heeft er geen foto van gemaakt en ik was zo druk aan het praten met mijn vriendin dat ik zelfs mijn fototoestel vergat mee te nemen).

Onderweg deze ingerichte picknickplek gevonden (in een wei met hoogstam kersenbomen… Waar je mocht van plukken):

Ik stelde voor bij een volgend bezoek een picknick te organiseren. Zou toch aangenaam zijn?

 Foto’s Roger
En thuis, voor hun vertrek,  nog wat wijn bij een kaasschotel en zelfgebakken speltbrood.

Roger en ik hebben er enorm van genoten en ik vermoed onze vrienden ook.

Voorbereidingen, wandeling en vertaling

Eerst deden we vandaag onze laatste boodschappen voor morgen. We krijgen dan immers bezoek van goede vrienden en de laatste nodige spullen wilde ik pas op het laatste ogenblik kopen. Ik kijk er naar uit, naar dat bezoek, echt! En, hoewel ik het eten heel eenvoudig wilde houden, was het toch even zoeken om het vlees dat ik wil serveren in een niet te vette versie te vinden.

Onderweg terug naar huis hoorde ik een vertaaljob aankomen. Tegen maandag. Helaas, morgen zal ik helemaal geen tijd daarvoor kunnen maken, en zondag werk ik in principe niet. Dus zou ik daar dan maar deze avond voor zorgen.

Maar… eerst maakten we nog een vrij korte (iets meer dan een half uur) maar mooie wandeling in Batsheers.

Heel mooie en geurige wandeling omdat aan de boorden van de weiden een weelde aan veldbloemen bloeide! Ik maakte spontaan enkele foto’s van de klaprozen, margrieten, kamille en korenbloemen:

 Eigen foto’s

Iets verder ontmoetten we Charlie, de echtgenoot van Maj, die ook foto’s aan het schieten was voor Natuurpunt. Hij vertelde ons dat zij hadden gezorgd voor die weelde, en ook opnieuw de nu bijna verdwenen korenbloemen hadden gezaaid of laten zaaien.

 Foto Roger

Na een vrij lang praatje (Maj, als je dit leest, je hebt echt de groetjes, ook als jouw wederhelft het zou vergeten zijn, en weet dat ik “je weet wel welke” blog heel intens volg, en dat ik op de hoogte was van wat jij allemaal meemaakte. Zullen we eens hier afspreken in juli?) namen we afscheid van elkaar. En iets verder ontdekte ik een steegje dat we op al die jaren nog nooit hadden opgemerkt in Batsheers. Uiteraard liepen we daardoor terug naar onze auto. Minder mooie wandeling dan gewoon rond het dorp maar ik kan niet weerstaan aan een pad dat ik niet ken!

 Foto Roger

We reden terug naar huis… En zagen nog iets heel opmerkelijk: de kersen beginnen nu al te rijpen!

 Foto Roger en klik erop om de kersen te zien

Thuis heb ik dan eindelijk een goed uurtje besteed aan die vertaling, voor ons avondeten gezorgd, en terwijl Roger brood bakte, al soep klaargemaakt voor morgen.

Verkiezingen en Frans gewauwel

Deze avond (later meer over onder andere onze korte maar mooie wandeling vandaag) stuurde Roger mij naar dit stukje. Hij vroeg mijn mening over het schrijfstukje van Pascal Delwit (klikken op de afbeelding op de blog om het te kunnen lezen). Behalve dat ik het inderdaad, in zo goed mogelijk Nederlands vertaald, typisch Franstalig gewauwel vind, vraag ik mij af of er na overmorgen inderdaad “diep respect zal zijn voor de keuze van de kiezers”. Ik krijg steeds meer de indruk dat er weinig wordt rekening gehouden met de keuze van de kiezer.

Elena en Matthias

De nochtans aan de schoolpoort heel enthousiaste Elena vertelde me vandaag onderweg naar Lutti dat ze toch een beetje moe was.

Bij de onthaalmoeder kwam Matthias naar ons toegelopen met een brede glimlach terwijl hij riep: ‘Mama!’. Terwijl ik hem oppakte (hij is toch zo’n goedlachse schat!)  wees ik hem erop dat wij oma en opa zijn, maar hij bleef de hele middag én mij en zijn moeder “mama” noemen.

Was het dat wat Elena op het idee bracht van haar eerste rollenspel? Ik was haar “mama”, Roger haar “papa” en toen haar echte mama thuiskwam, was zij “oma”.

Matthias ging al gauw een lang dutje doen: al bij Lutti had hij ons moe geleken. Na haar frugaal middagmaal (zij eet echt heel weinig) wilde Elena ook “rusten” maar dan op het terras. Ik (haar “mama” dus, en we waren zogezegd net terug thuis van een reis) installeerde haar op een bank met een deken over haar en ze viel bijna meteen in slaap.

 Eigen foto

Maar na het vieruurtje hebben we des te meer gespeeld.

 Matthias eet yoghurt (eigen foto)

 Foto Roger

Weer rollenspelen, en met de loopfiets, het vliegtuig (dat was vooral Matthias). En gezongen, gedanst… waarbij Matthias telkens vrolijk meedeed!

 Eigen foto’s

Nadat onze dochter was gaan lesgeven, konden we ons  avondmaal nog buiten  gebruiken. Daarna was het badtijd en bedtijd. Matthias lag net in bed toen onze schoonzoon thuiskwam. Elena gaf Roger en mij een hele dikke kus voor ze met haar papa naar haar kamer trok: hij zou vandaag zorgen voor haar “bedverhaaltje”.

Ik heb onze schoonzoon nog even uitgelegd wat hij moest doen met de etenswaren die ik had klaargemaakt, terwijl Roger ik weet niet precies welk karweitje op het gelijkvloers afhandelde en dan reden we naar huis. Waar een heel klein beetje werk op mij wachtte.

Niet echt veel, maar toch voldoende om geen tijd te vinden om jullie mails te beantwoorden, vrienden. Sorry!