Gelukkig 2022!

Zopas gebeld naar dochterlief, ja, lang voor 24 uur, want ik wilde de kindjes nog aan telefoon krijgen. Heel binnenkort zien we elkaar weer, maar daarover later meer. Straks bel ik even naar onze jongens. Nany zal ik maar overslaan deze nacht: ze was zo verward aan telefoon deze middag dat ik vrees dat ik haar nog verwarder maak als ik haar om 24 uur wakkerbel. 

Wij dachten dat ik eindelijk een korte wandeling in Sint-Truiden zou aankunnen vandaag. Helaas, het werd een ultrakorte wandeling van 20 minuten: nog te veel pijn. Jammer, want het was ongelooflijk zacht weer voor de tijd van het jaar (we haalden de 15°C).

Zopas, na een glaasje Oloroso en enkele olijven, nog eens gesmuld van een stoofschotel van everzwijn. Onlangs had ik een stoofschotel van hert klaargemaakt maar we vonden everzwijn lekkerder. Daarna lectuur. Dacht ik... maar nee... echt, ik kan "1984" niet volledig herlezen, ik word er te pessimistisch van. Ik heb wel deze film gevonden. Oude film, Engels gesproken met Franse ondertitels en niet te lang. Die zal straks mijn geheugen ook kunnen opfrissen. Hoewel niet echt aangepast aan een oudejaarsnacht, ik weet het.  

Toch wens ik jullie allemaal een beter 2022 dan 2021!

1984

Ik vergat daarstraks te zeggen dat we deze ochtend een telefoontje kregen van Ivo Hermans: of zijn jongste boek (per post) was aangekomen? Ja dus, maar, hoewel ik erin begonnen ben, heb ik voorlopig nog niet verder gelezen, want eerst "moest" ik (zei mijn "buikgevoel" en blijkbaar terecht) 1984 van Orwell opnieuw lezen! Optimistisch werd ik echter niet van die lectuur!

Ivo, Roger stond je te woord aan telefoon deze ochtend, maar wees gerust, ik lees verder in "De moedereed": het begin boeide me al meteen!

Voorzorgen

Vandaag vernomen dat de januari-vergadering van de werkgroep WO I-II weer wordt uitgesteld. Persoonlijk vind ik dat een wijze beslissing. De besmettingen in Heers gaan de goede kant op maar zijn  absoluut nog niet ideaal. Beter voorzichtig blijven dus. 

Daarom ook besloten Roger en ik deze avond toch niet het stoffelijk overschot (eigenaardige benaming in deze materialistische tijden) van de overleden echtgenoot van een KVLS-lid te gaan groeten. 

Voorzichtig blijven, voorzorgen nemen vind ik helemaal oké en eerlijk gezegd, toen ik Nany aan telefoon weer hoorde opscheppen over een middag in een druk café doorgebracht met weer drie andere vriendinnen, vroeg ik me af of ze nog steeds niet begrepen heeft dat haar drie prikken haar niet echt beschermen. Hoewel, ze heeft het virus al opgelopen (ondanks die drie prikken dus) en misschien is ze nu inderdaad geïmmuniseerd? 

Kinderen (nu al, in dit stadium) dit spuitje geven, daar ben ik echter al lang absoluut tegen. Als ik me niet vergis, is er bij kinderen 0,009 % kans dat ze erg ziek worden van dit virus maar een grotere kans op myocarditis (een ontsteking van de hartspier) na de inenting, met alle mogelijke gevolgen van dien.

En... wat hoor en zie ik deze avond in de media: ze zijn ermee begonnen, met (kleine) kinderen te vaccineren. En overal hoor en lees je dat ze oh toch zo goed zorgen dat de kindjes niet bang zouden zijn voor die prik en dat men zal nagaan hoeveel kinderen per uur kunnen geprikt worden, en hoe men de ouders ervan kan overtuigen dat dit de beste keuze is. Maar nergens een nuance of een invraagstelling!  

Deze avond laat viel ik eindelijk wel op dit artikel. Dat mijn twijfels voedde maar ja, het zal wel weer "fake" zijn zeker omdat het niet in de mainstream media staat? Het is anders wel interessant (en ook de reacties erop)!

Afscheid in Hoksem

We gingen vandaag naar de uitvaart van "kozijn" E.  In het prachtige kerkje van het mooie dorpje Hoksem werd het een ingetogen, zinvolle en sobere dienst. Heel veel dorpelingen en naast ons in de kerk, vlak voor de doodskist, nicht G. en haar zoon J. die speciaal uit Amerika was gekomen. 

De covidmaatregelen maakten dat we allemaal door één lege stoel van elkaar gescheiden zaten, dat er geen offergang was, dat we een mondkapje droegen en elkaar niet mochten aanraken maar je voelde de samenhorigheid. Die neef was zo'n lieve man, ik had persoonlijk zoveel goede herinneringen aan hem voor ons vertrek naar Congo en na onze terugkeer was elk (te zeldzaam maar een mens heeft het zo druk) nieuw bezoekje aan het boerderijtje van zijn ouders en zijn grootouders (mijn overgrootouders) en later aan het huis waarnaar hij verhuisde met zijn echtgenote zo gezellig, deed het telkens zo'n deugd! Ik voelde ook dat hij heel geliefd was bij zijn dorpsgenoten. 

Vaarwel lieve E.! En wie weet... vaarwel Hoksem? We hebben nu immers geen familie meer in dat dorp in Hoegaarden (zijn zus, onze nicht G. woont in een ander gehucht). 

Caesarsalade

Te veel emoties de laatste tijd voor mij! En dan vergat ik nog te vertellen dat onze vroegere buurjongen René mij een filmpje uit 1961 (volgens hem maar ik denk dat het 1962 was) stuurde: het werd te veel nostalgie, droefheid (en boosheid ook als ik lees wat er allemaal gebeurt in Frankrijk - en binnenkort hier?).

Ik had echt nood aan ontspanning en die werd me bezorgd door Roger die me deze avond weer stuurde naar die bijzondere kok Jean-Pierre. Roger weet dat ik van salades en rauwkost hou, dat ik op restaurant al snel zal gaan voor een caesarsalade, deze bereiding stond hem aan en dus... gaf hij mij die hint. Zal ik binnenkort het recept eens proberen? 

Weerzien in een droom

Vorige nacht voerde een droom me naar Hoksem. Er was een mis of toch een of andere dienst in een kerk en daarna zaten we in een café, of eerder op het terras van het enige (volgens mij toch) café van dat dorp. Het was dan ook heel mooi weer. Op dat terras zaten veel vage kennissen maar ook onze nu zaliger (achter)neef E. 'Toch heel gezellig hé, nog eens gewoon samenzijn', zei hij me. Dat vond ik ook... met als gevolg dat ik het heel jammer vond dat ik wakker werd.

Vandaag weer een overlijden vernomen: de echtgenoot van KVLS-lid Jeannette Funk is ook gisteren heengegaan. Net als voor E. wist ik dat hij niet goed was maar vermoedde ik niet dat het zo snel zou gaan!

Weer een overlijden

Ik vertelde onlangs over een ongeluk in de familie. Het ging over een neef (in de betekenis van "cousin") van Nany die lelijk was gevallen, E. uit Hoksem. Zijn zus belde me vandaag: hij is deze ochtend vroeg overleden. 

Zalige kerstmis!

Zopas naar Nany gebeld die heel enthousiast was over haar kerstmiddag bij broertje.  Wijzelf kunnen dit jaar dus weer niet samenkomen met onze kinderen maar ik weet dat we allemaal aan elkaar denken. 

En Roger voerde me daarstraks naar een interview dat me eerst niet zo "kerstachtig" leek (zo pessimistisch!) maar waarvan het vrij optimistische einde me toch gepast leek voor deze dag.

Het gaat over een discours van onze Vlaamse professor Mattias Desmet. Ik leerde hem kennen door "Tegenwind" en later hoorde ik dat Crèvecoeur hem ook had ontdekt en vooral aandacht had besteed aan zijn onderscheid tussen totalitarisme en dictatuur. 

Desmet vertelt dat aan de basis van massamanipulatie onder andere liggen: een gebrek aan sociaal contact, een vage angst en een gebrek aan zingeving in het leven. Dan pas gaat het volk, de massa, eender welk verhaal geloven (vooral omdat die vage angst nu gericht kan worden op een duidelijk - desnoods verzonnen - gevaar), en alle consequenties aanvaarden. Hij vergelijkt het geheel met rituelen (godsdiensten?) en refereert weer naar het boek "1984" van Orwell (ik weet waar ons exemplaar staat: ik ga het seffens halen). 

Het is in het Engels te doen, deze keer, vrienden, en voor mij dus vrij moeilijk zonder ondertitels (die je gelukkig kunt activeren). En vrij lang (meer dan een uur) maar echt, heel interessant! 

Ik had al een vermoeden

Ik luisterde daarnet naar een interview met dokter Perronne. Het is weer in het Frans, het is nogal lang... maar helemaal aan het begin hoor je hem zeggen dat hij benaderd werd door journalisten die hem zeiden  overtuigd te zijn van zijn gelijk maar dat ze dat niet mogen publiceren of ze verliezen hun job. 

Ik vroeg me al een poosje af waarom je in alle mainstreammedia hetzelfde refrein leest en of het misschien aan een of andere dreiging kon liggen. Maar, dachten Roger en ik dan weer, dat is misschien toch wat ver gezocht!

Dokter Perronne geeft geen namen, precies om die journalisten niet te discrediteren, en dat maakt jammer genoeg dat hij niets bewijst met zijn bewering (al begrijp ik zijn discretie en geloof ik dat hij eerlijk is). 

Ik vroeg me onlangs nog af of ik niet "1984" van Orwell zou moeten herlezen. Misschien ga ik dat inderdaad doen, nog voor ik eindelijk verder lees in "De moedereed". Hoewel "1984" helemaal geen kerstlectuur is!

Toch een zalige kerst allemaal!

Droevig ondanks lekkere soep

Ik heb dan wel een heel interessant interview beluisterd vandaag, we hebben samen lekker gekookt maar de ondertoon bleef de hele dag droevig. Deze middag vond ik een mail van Elena, waarin ze haar ontgoocheling liet blijken. Ik heb haar proberen te troosten maar of dat gelukt is? Deze avond een kort telefoongesprek met Hendrik die me erop wees dat we elkaar al maanden niet meer gezien hebben. Dat wist ik natuurlijk (ik heb immers een dagboek, een agenda én een geheugen, dat weliswaar vaak een zeef is, maar gelukkig nog niet voor dat soort zaken) en, onder andere daarom, keek ik zo fel uit naar morgen. 

Onszelf en onze volwassen kinderen ervan overtuigen dat er geen ramp is gebeurd, dat er veel ergere zaken zijn, dat we elkaar later zullen ontmoeten is niet zo moeilijk. Ik had echter meer te doen met de kindjes, want voor hen staat zo'n uitstel naar een onbepaalde datum gelijk aan afstel, vreesde ik. 

Hoewel... ik dacht deze avond vaak terug aan het afscheid, in 1954, voor drie jaar (en daarna nog eens voor drie jaar) van mijn "marraine", die oma waar ik zoveel van hield. Ik was de eerste keer 4 jaar en half, kon nog geen brieven schrijven of lezen, we hadden in Matadi geen telefoon, internet bestond uiteraard nog niet: ik had dus drie jaar geen enkel contact met haar, tenzij langs stukjes die mijn moeder soms voorlas uit de brieven van haar broer (marraine kon niet schrijven). De eerste maanden was ik heel ongelukkig maar na een poosje aanvaardde ik dat het heel lang zou duren voor ik haar terugzag... maar  mijn liefde voor haar verminderde niet. Nu kunnen we in tegendeel met of naar elkaar telefoneren, schrijven, mailen, enzovoort! 

Maar Roger en ik aten deze avond dus lekkere butternutsoep. Ik volgde min of meer (recepten zijn voor mij regels die je aanpast) een recept van de opvallende kok, Jean-Pierre. Heel verschillend van mijn gewone pompoensoep, veel meer gekruid, veel lekkerder ook... maar opvallend zwaarder (en dan heb ik nog de room, de whisky en de zoete sherry aan het einde weggelaten). Voor ons het equivalent van een volledige maaltijd en wat voorzien was als hoofdgerecht verschuift dus naar morgen. In de plaats van wat dochterlief en schoonzoon ons zouden hebben aangeboden... Een beetje jammer toch: ze koken zo goed! 

Eindelijk hoor ik het uitleggen in het Nederlands

En het is zelfs een Vlaming: de viroloog en vaccinoloog Geert Vanden Bossche.

In dit interview  geeft hij onder andere een heel degelijke en (ook voor leken) verstaanbare uitleg over virussen, varianten, inentingen en "adaptatie" van varianten ten gevolge van vaccinatie. Weer hoor ik hier zeggen dat deze inenting midden in de epidemie die adaptatie in stand houdt en dus niet efficiënt is. En dat een boosterprik nemen zeker geen goed idee is. Als men hem vraagt waarom zulke zaken niet worden gezegd door de overheid blijft hij wel weer het antwoord schuldig, wijst hij alleen op de onvolmaakte en louter theoretische kennis van veel vaccinologen. Op een zeker moment zegt hij iets dat ik al vaker heb gezegd (maar over andere onderwerpen, zoals bijvoorbeeld euthanasie): het is niet omdat men de definitie van iets verandert dat de zaak zelf verandert.  Het interview duurt 45 minuten maar, nogmaals, is gemakkelijk te begrijpen en heel interessant. 

Teleurgesteld

Deze avond veel over en weer getelefoneerd en gemaild met onze kinderen en besloten dat, wegens een (niet erge) zieke in de familie, ons kerstfeestje niet zal doorgaan. 

Eerst voelde ik me zo teleurgesteld! Ik had er zo fel naar uitgekeken, was zo blij bij het idee onze kinderen en kleinkinderen eindelijk nog eens terug te zien! Ik vermoedde en hoopte dat iedereen de dagen ervoor zou proberen zijn contacten wat te beperken zodat we elkaar binnenkort eindelijk nog eens konden ontmoeten. Zelfs Roger en ik (die tegenwoordig bijna niemand zien) probeerden nog voorzichtiger te zijn dan anders (ik wilde zeker niet door één of andere onvoorzichtigheid drager worden van een virus dat ik zou kunnen doorgeven). Maar tja, je ontmoet sowieso mensen, al is het in een winkel. 

Maar het is dus gebeurd... en eigenlijk had ik het moeten weten (ik moet toegeven dat ik al enkele tekens heb gehad, maar dan in de vorm van dromen, maar ik wist ook dat, als ik daarover zou vertellen, men me weer zou uitlachen en zeggen dat het om "vreesdromen" gaat). Die dromen (tja, het was niet slechts één droom) begonnen na ons laatste bezoek aan Nany. Ik weet dat zij helemaal niet oppast en, zoals telkens nadat we haar bezocht hebben, was ikzelf nog wat voorzichtiger sindsdien. Tevergeefs echter en dus weer geen kerstfeest dit jaar! 

Maar ooit halen we dat in, kinderen en kindjes!

Interessante ontleding van dokter de Lorgeril

Ik heb zopas geluisterd naar een interview met de cardioloog, dokter de Lorgeril.  Weer in het Frans maar naar mijn mening gemakkelijk te begrijpen. 

Hij praat heel genuanceerd over de huidige crisis maar benadrukt dat er wel degelijk een nieuw coronavirus rondwaart. 
Hij heeft het over de te korte duur van de studies over de vaccins en de mogelijke bijwerkingen tot zelfs na 10 jaar (vooral te wijten aan overdreven reacties van ons immuunsysteem). In dat verband heeft hij het ook over long covid (waarbij ik me weer afvroeg of mijn spier- en gewrichtsproblemen toch niet daaraan te wijten zijn geweest, zoals mijn dokter en ik vermoedden). Hij vertelt dat zelfs als er geen antilichamen meer te vinden zijn in het bloed, het immuunsysteem alles in zijn "geheugen" opslaat en op tijd zal wakker schieten en dat volgens hem een boosterprik al helemaal nutteloos is. En weer herhaalt hij dat normaal gezien een virus evolueert naar meer besmettelijk maar minder gevaarlijk. 

Hij heeft het ook over de impact van onze eetgewoonten op het virus (maar de Lorgeril is dan ook een voedingsdeskundige, normaal dus dat hij ook die link bestudeert en benadrukt - en waarschijnlijk terecht) én hij stelt zich de vraag waarom onze gezaghebbers al die zaken niet vertellen (met ook een korte uitweiding over de problemen in de zorg). Echt heel boeiend!

Groot worden

De kuikentjes zijn hanen en kippen geworden.

Toekomstbeeld?

Wekelijkse boodschappen vandaag. In de warenhuizen opvallend minder volk dan ik verwachtte, maar op straat!  Is iedereen nog op zoek naar cadeaus of een speciale outfit voor de feesten? Gaat iedereen nog snel shoppen uit schrik voor een nieuwe lockdown? Het viel wel op dat praktisch iedereen weer een mondkapje droeg op straat.

Nany klonk blij aan telefoon, want ze had gisteren bezoek gekregen van zus en binnenkort gaat ze naar broertje "voor een feestje" (ik moest haar eraan herinneren dat het om kerstmis gaat). Ze klaagde wel over het feit dat ze geen familielid of kennis heeft die elke dag een half uurtje kan gaan wandelen met haar.

Deze avond een telefoonoproep van een kennis uit Matadi. 96 jaar is ze nu. Ze sprak vol heimwee over onze reünies, eerst met onze vriend, Marcel Inghels zaliger, de vroegere pastoor van Matadi, en daarna "en petit comité".   

Later stuurde Roger me een beetje angstaanjagend filmpje door. Over een "kamp" in Australië. Hopelijk is dat geen toekomstbeeld voor hier! 

Zopas luisterde ik naar een nieuw discours van Crèvecoeur. Pas op, het is een privékanaal en om te kijken/luisteren moet je dus inloggen. Ik weet het, volgens velen is hij een "complotist" en daar wil ik hier niet op ingaan. Wat me wel opviel: op een zeker moment heeft hij het over iets dat mij al een hele poos verontrust, in verband met een voorspelling uit de bijbel, namelijk over "kunnen kopen en verkopen" en hun verband met de "stempel" 666. Als het je interesseert, het is te beluisteren van ongeveer minuut 40 tot 50. Maar eerst moet je dus inloggen. 

Nee, die Crèvecoeur hangt geen enkele religie (meer) aan maar nogmaals: spiritualiteit heeft niets te maken met religie en de bijbel ook niet (dat wist ik als kind ook niet)!

Buikgevoel

Ik dacht vandaag (waarom weet ik niet) vaak aan dat woord dat volgens mij geen letterlijke Franse vertaling heeft en dat ik misschien net daarom zelden gebruikte terwijl ik het wel soms heb over "instinct" of "intuïtie". Mijn intuïtie (dus mijn "buikgevoel"?) heeft me immers heel dikwijls de juiste beslissing doen nemen in het leven!

Deze avond, bij wijze van ontspanning, keek ik onder andere naar twee video's, in het Frans én in het Nederlands. Hoewel ze allebei gingen over hetzelfde thema (covid en de maatregelen), was de inhoud heel verschillend. De Franse video was meer politiek getint, de Nederlandse ging over hoe het volk reageert op de nieuwe maatregelen in Nederland. Hoewel de Franse video onheilspellend was wat de toekomst betreft, leek het geheel me toch hoopvol te zijn, de Nederlandse video vond ik meer gelaten.

Maar... bij de twee moest ik weer denken aan dat woord "buikgevoel" (en dus die "intuïtie" die ik tegenwoordig bij veel mensen lijk te missen). 

En warempel, in de Nederlandse video hoor ik, bijna aan het einde, een aangesproken voorbijganger dat woord gebruiken in een bewering die heel dicht aanleunt bij wat ik zelf voel. 

Nu spookt er wel iets anders door mijn hoofd, namelijk de vraag "durven er nog veel mensen te luisteren naar hun buikgevoel"? 

Zal ik weer een uurtje mediteren voor het slapengaan, zodat mijn brein even tot rust kan komen? Of misschien beter eerst nog even luisteren naar wat Zeger voor deze kerstperiode heeft gecomponeerd en waar ik heel veel (en gefascineerd!) van genoot daarstraks? 

Heel gewone zondag... maar blijf van onze kinderen af!

Zeger wordt dus 40 jaar vandaag maar ik denk niet dat onze jongste die overgang naar een nieuw decennium heeft kunnen vieren: hij moest werken! En hier hebben we niet, zoals elk jaar, al onze verjaardagen samen kunnen (durven?) vieren. Nu vraag ik me soms wel af of we gelijk hadden: je krijgt zoveel tegenstrijdige informatie!

Voor ons was het een heel gewone zondag. Gelezen, mails gelezen en beantwoord, samen (met kliekjes) iets in elkaar geflanst voor het avondeten (dat opvallend lekker bleek: een gratin van prei en zalm!) en gebeld met Nany die klaagde over het feit dat ze vandaag niemand op bezoek zou krijgen! 

Ik probeerde haar voorzichtig uit te leggen dat mensen ook andere verplichtingen en bezigheden hebben maar ik voelde goed dat ze niet tevreden was met die uitleg. Ze lijkt niet te begrijpen dat ze niet voor iedereen constant op de eerste plaats kan komen. Uiteraard beweert ze van wel: 'Vroeger wist ik wel van mijn kinderen alles wat ze deden,' zei ze (wat natuurlijk vanaf een bepaald tijdstip niet meer zo was), 'maar nu niet meer en ze doen wat ze willen en als ze me niet bezoeken is het maar zo.' En haar toon was zo opvallend bitter dat ik me er niet goed bij voelde! Ik weet dat ze altijd mensen in haar buurt nodig heeft gehad en dat ze daarom onder andere elke dag heel veel tijd aan telefoon doorbrengt "voor een babbel". Dat is één van de redenen waarom ik, ondanks mijn "telefoonfobie", haar elke dag bel. Broertje en zus bezoeken haar zo goed als elke week en ze heeft heel veel kennissen en vrienden die haar ook geregeld bezoeken! Eerlijk: ik vraag me dikwijls af of ikzelf de tijd (plus moed en zin) zou hebben om Nany elke week te bezoeken als we nog in Antwerpen woonden! 

Om de avond te eindigen nog onder andere gekeken naar de vele reportages over de wekelijkse protestmarsen in Frankrijk en even blijven hangen bij dit heel korte stukje! 'Ze gaan aan onze kinderen raken: daar komt revolutie van!' hoorde ik er onder andere zeggen door die twee vrouwen aan "Remy" (iemand die ik "volg" en bewonder!).  

Zeger 40 jaar

40 jaar wordt hij deze zondag 19 december, onze jongste, Zeger! De tijd gaat te snel!

Heel veel geluk gewenst in je nieuwe levensjaar, jongen!

Bijna Kerstmis

Vandaag heb ik onder andere Elena gefeliciteerd met haar bijzonder mooi verhaal, ben ik beginnen te lezen in "De moedereed" maar heb ik vooral zitten denken aan Kerstmis. Ik verlang er echt naar, hoewel het heimwee naar de vroegere kerstfeesten er nog steeds is. Rondom mij zie ik immers vooral de nadruk liggen op dure cadeaus, etentjes, versieringen en feestkledij. Nergens zie of lees ik nog iets over dat "stalletje met het kindje Jezus", die lang verwachte redder! 

Bij ons (of beter bij dochterlief die het feest heeft overgenomen) gaat het er eenvoudiger aan toe. Er zijn bijvoorbeeld alleen (niet te dure) pakjes voor de kinderen, er staat nog een kerststal naast de kerstboom maar voor de rest is er wel niets religieus meer aan, geen nachtmis zoals vroeger, geen kerstliederen. Toch geniet ik nog steeds enorm van het samenzijn en heb dat fel gemist vorig jaar! Dus, ja ik kijk er echt naar uit!

Maar... ik mis dus wel iets in deze aanloop naar Kerstmis. Ik zocht dus zo'n beetje naar "de lang verwachte redder" op Google (weliswaar in het Frans) en kijk eens waar ik terecht kwam! Echt boeiend! Ik heb de samenvatting even snel laten vertalen door DeepL:

Uniek in de geschiedenis van de wereld, werd de komst van een Verlosser Messias verwacht in Israël, op grond van vele profetieën, ontvangen door een lange reeks van mensen, gedurende eeuwen,

Maar de Messias werd vooral verwacht aan het begin van onze jaartelling, in de tijd van de Maagd Maria, zoals het Evangelie (Lc 3,15; 7,19) en de vele Joodse en niet-Joodse geschriften uit die tijd getuigen, omdat bepaalde profetieën uitdrukkelijk en nauwkeurig spraken over de tijd van zijn komst.

De "scepter" moest als eerste van Juda wijken (Gen. 49:1).

Het zou een tijd van verdeelde macht worden, het "vierde koninkrijk na Nebukadnezar" (Dan 2:39).

De door Daniël aangekondigde "Zeventig Zevens" (490 jaar) zouden in vervulling gaan (Dan 9)

In de tijd van Onze Lieve Vrouw staakte de wereld alle oorlog om de Vredevorst te verwelkomen, in de tijd van de lange Pax Romana van Augustus.

Het is zeer verrassend vast te stellen dat er in die tijd ook onder de heidenen een unieke verwachting bestond: Tacitus en Suetonius getuigen van de verwachting van een "Wereldheerser" uit Judea.

Vergilius vermeldt het orakel van de Sibille van Cumae die de Maagd en haar "wonderbaarlijk kind" aankondigt.

De Babylonische astrologen berekenden ook de komst van de ster van de Messias met een verbazingwekkende nauwkeurigheid.

Zelfs Joden die Christus niet erkenden, getuigen van de juistheid van deze verwachting, en erkennen in de Talmoed aan het einde van de eerste eeuw dat "alle data die berekend waren voor de komst van de Messias nu voorbij zijn" (Traktaat Sanhedrin 97).

Lectuur

Vandaag kreeg ik het verhaal van Elena in word-formaat. Het is niet dat ik niets anders te doen had maar ik heb er uren zitten in lezen. Ongelooflijk wat een verbeelding dat meisje heeft! En die viert ze bot in een tegelijk sprookjesachtig en sciencefiction verhaal! In een heel vlotte taal met een opvallend brede woordenschat vertelt ze over feeën, elfen, trollen, goden (maar ze noemt ze niet zo, eerder koningen) die leven in een feeërieke en tegelijk futuristische wereld waarin onder andere aan teleport wordt gedaan. Opvallend weinig fouten ook (ik denk dat ik de weinige fouten die ik heb ontdekt eens samen met haar zal bespreken). Ik was heel blij verrast!

Het boek van Ivo is ook aangekomen: daaraan begin ik morgen!

Vandaag wist Nany opnieuw precies wat ze gisteren had gegeten en zei ze dat ze echt had genoten van het feest. Toen ik haar vroeg hoe het kwam dat ze nu wel wist wat er op het menu stond, antwoordde ze al lachend dat ze de menukaart had teruggevonden en dat ze mij die gewoon voorlas! 

Ontevreden

Nany klonk vandaag ontevreden aan telefoon: er was deze middag een (kerst)feestje in het rusthuis, ze had lekker gegeten, cava en uitstekende wijn gedronken, gelachen, gebabbeld en gezongen maar... het eindigde veel te vroeg: ze had gehoopt dat het tot deze avond zou duren, dat er nog zou gedanst worden! 'Maar dat mocht dan weer niet, wegens je weet wel, dat virus...'

Ze zal niet meer veranderen, mijn moeder! Ze was wel al vergeten wat het was dat ze zo lekker had gegeten en ook dat ze gisteren, net zoals ik, had gebeld met haar nicht G. Haar geheugenverlies (ze is er zelf van bewust) verontrust haar... en mij ook, want het wordt steeds flagranter! Uiteraard denken we dan aan dementie!😒

Ikzelf ben voor één keer (hoewel: is dit echt de eerste keer?) ook niet tevreden over mijn dag: ik heb helemaal niet gedaan wat ik wilde doen in het huishouden (te veel hooi op mijn vork willen nemen of het gewoon niet meer aankunnen?), heel veel tijd aan telefoon verloren met onder andere voorstellen van energieleveranciers en daardoor geen tijd gevonden om de paar mensen die ik wilde spreken te bellen, het verhaal dat Elena me opstuurde niet kunnen openen (ik heb haar en onze dochter in een mail gevraagd of ze me de tekst in een ander formaat kunnen mailen - heb nog geen antwoord gekregen) en ik heb deze avond een vreselijke rugpijn (en toch heb ik te weinig gedaan vandaag). 

Ach, ik ga de avond rustig eindigen met nog een filmpje of zo, van op mijn comfortabele bureaustoel!

O ja, en tussendoor ook nog vernomen dat het door een vriendin geplande etentje in het Leuvense niet zal doorgaan wegens te veel schrik voor de nieuwe virusvariant.

Twee boeken op komst

Nany verwachtte een "verrassingsbezoek" gisteren maar die persoon heeft ze niet gezien. Ze leek zo ontgoocheld aan telefoon (hoewel ze gisteren in de gangen van het rusthuis nog eens mijn vriendin Denise tegenkwam, wat haar dan weer plezier deed) dat ik verklapte wie haar normaal gezien zou bezocht hebben. Ondertussen weet ik via zus dat in de familie van die bezoekster een ongelukje is gebeurd en dat er daardoor geen tijd overbleef om naar Nany te gaan. 

In onze verre familie is een serieuzer ongeluk gebeurd (een valpartij met vrij erge gevolgen) en daaromtrent heb ik heel lang aan telefoon gehangen met onze (achter)nicht G. uit Hoksem. Ik zal het daar desnoods later uitvoeriger over hebben.

Uiteraard heb ik vandaag niet enkel aan telefoon gehangen. Ik heb onder andere een boek besteld. Tja, toch... en nee, niet het boek waarover ik het al zo lang heb, wel het nieuwe boek van Ivo Hermans. En... (ik wist al dat ze eraan bezig was) Elena vroeg me in een mail of ze me het boek, dat ze aan het schrijven is (ze heeft al meer dan 60 A4-bladzijden geschreven), zou doormailen of wachten tot het af is.  Uiteraard wil ik liever opvolgen wat ze schrijft, dus dat typoschrift verwacht ik ook heel binnenkort! Spannend!

Lof der traagheid

Ik ben echt opvallend trager geworden, vooral in het uitvoeren van huishoudelijke taken! In feite heel normaal: ik denk soms dat alles weer in orde is met mijn gewrichten maar dat is niet het geval. Al gaat het elke dag wat beter, ik weet wel dat het nog een hele poos zal duren voor ik helemaal genezen ben. En of ik dan in staat zal zijn om even snel te werken als vroeger?

Het gevolg is natuurlijk dat ik veel minder dan vroeger doe op een dag (en in het huishouden nog veel minder dan het weinige dat ik de laatste jaren op één dag kon doen zonder rugpijn te krijgen) en dat ik vandaag een paar uur heb moeten besteden aan het beantwoorden van mails die daar al enkele dagen op wachtten. 

Maar... misschien is het wel beter zo? Hoe vaak heb ik vroeger immers niet geklaagd over ons te drukke leven?

Toen het werk klaar was vandaag had ik heel veel zin in een ontspannende film en het liefst met Bourvil. Ongelooflijk: YouTube serveerde me wat ik zocht nog voor ik die wens had ingetypt! Je zou haast denken dat YouTube mijn wensen kan raden. Ik viel dus op "Le tracassin" uit de jaren 60 van vorige eeuw. Voor mij een heel herkenbare tijd maar echt een wereld van verschil met deze tijd! Hoewel... op een andere manier dan nu was het leven toen soms ook heel stresserend ! 😉

Stromae en "hij kent mijn naam" om de dag te eindigen

Ik ben een grote fan van Stromae maar Roger begrijpt dat niet, want hij vindt er niets aan! Dat betekent dat ik enkel naar die zanger luister met mijn koptelefoon (eigenaardig woord, heb ik altijd gevonden) op terwijl Roger naar iets anders luistert.

Vandaag was weer een vrij rustige dag. Met Nany gebeld die net mijn zus Bie op bezoek had en nog eens zei dat ze het gisteren echt fijn had gevonden. Een uitnodiging gekregen van een vriendin uit Leuven voor een etentje ergens tussen kerst en nieuwjaar. Veel zin gehad om ja te zeggen "tenminste als de sanitaire toestand tegen dan niet erger is geworden (en liefst verbeterd is)". Tot ik de uitnodiging een tweede keer las en merkte dat ik de eerste keer een belangrijk deel van de mail niet had gelezen of opgemerkt: voorwaarde is dat je gevaccineerd bent! Meteen kreeg ik zin om te passen! Zelfs een zelftest biedt volgens mij meer zekerheid maar blijkbaar denken gevaccineerden nog steeds dat ze beschermd zijn... en net dat maakt mij dan weer bang omdat ze helemaal niet meer voorzichtig zijn (uiteraard zijn er uitzonderingen en daarvan zijn onder andere mijn zus en onze vrienden Roger en Lily een voorbeeld)!

Ik zat daar nog over na te denken deze avond terwijl ik wat ronddoolde op het internet en dan, net voor ik besloot te gaan slapen, val ik toevallig (?) op...  Stromae! Een heel aangename manier om de dag te eindigen!

O nee, ik eindig de dag blijkbaar nog niet: Roger stuurt me net naar dit prachtig lied (ik denk van de Evangelische kerk)!

Herinneringen ophalen

Om 14 uur kwamen we vandaag aan bij Nany. Nadat ze ons enkele foto's had getoond, gingen we (zij in haar rolstoel) terug naar de auto en reden we naar de begraafplaats waar mijn vader rust. We hadden er afgesproken met onze Matadi-vrienden Lily en Roger die enkele minuten na ons kwamen aangereden. Vroeger zouden ze daar een wandeling van gemaakt hebben (ze wonen in de gemeente waar die begraafplaats ligt) maar die tijd is voorbij (hij wordt in januari 93 jaar, zij is er 89)!

Samen wandelden we rustig naar het graf van mijn vader (met rolstoel, rollator en wandelstok) en daar bleven we een hele poos mijmeren. Onze vriend Roger vooral diepte herinneringen op aan de ziekte en het overlijden van mijn vader / hun vriend.  'De eerste van onze vriendenkring die ons verliet,' herinnerden Roger en Lily zich. 

In het terugwandelen naar onze auto's werden nog heel veel andere herinneringen opgehaald en vertelde Roger ons over al zijn overleden broers en zussen. Enkel hij en zijn veel jongere zus Anny die in Nerja (Spanje) woont (waar Roger - de mijne - en ik in 2008 even bij haar en haar nu overleden echtgenoot Pepe logeerden) blijven over. Lily is de enige overlevende van zeven zussen. Eigenlijk waren het dus vrij triestige zaken waar we het over hadden maar langs de andere kant, het deed deugd ons al die overledenen te herinneren. 
We hadden veel geluk: het was veel minder koud dan de vorige dagen en we hebben helemaal geen regen gehad! We bleven dus vrij lang praten daar, aan de ingang van die begraafplaats voor we afscheid namen van elkaar en terug naar "huis" reden.

Terug naar het rusthuis dus voor Nany. We praatten nog een poosje na op haar kamer (en ze leek heel blij van haar middag) en dan was het etenstijd. We vergezelden haar naar de eetkamer en maakten er even kennis met een tafelgenote van haar, een familielid van mijn vriendin Denise. Heel vriendelijke dame, je hebt gelijk, Denise!

Saaie dag?

Grapje, die titel, want ik vind het leven zelden saai, zelfs niet als er "niets" gebeurt! Daarover had ik het onlangs nog met vriendin Liliane aan telefoon: ik zou perfect kunnen leven zonder feesten, toeters of bellen en gewoon genieten van het feit dat ik (voel en besef dat ik) leef maar ik besef ook dat zulk leven voor de meeste mensen saai klinkt! 

Eigenlijk wilde ik dus niet schrijven vandaag, want het was zo'n dag. Een beetje van het huishoudwerk ingehaald dat ik gisteren niet gedaan kreeg, getelefoneerd met Nany die weer uitvoerig vertelde over gisteren en haar ontmoeting met twee (en dus niet één zoals ze eerst verwachtte) vriendinnen, enkele mails beantwoord, nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt en voor de rest vooral zitten mijmeren en nadenken. O ja, wel één uitschieter vandaag: een mail van Elena die me onder andere vertelde over de sinterklaasgeschenken die zij en haar broer en zus kregen vorige zondag!

Maar dan deze avond, terwijl ik zo'n beetje ronddoolde op het internet, viel ik op dit interview met een zekere Nicolas Dupont-Aignan, die ik helemaal niet kende! Blijkbaar is hij een Franse politicus (wist ik niet). Dat YouTube me constant Franse spullen voorstelt is normaal: ik heb steeds minder kans om mijn Frans te onderhouden en dus zocht ik in het begin op het internet vaak naar zaken in die taal.
Maar dat ik deze avond viel op iemand die ik niet ken en die ongeveer zegt wat ik zelf denk (en het veel beter gezegd krijgt dan ik, ondanks de tegenstribbelingen van de interviewster die, op z'n Frans, de discussie telkens onderbreekt) lijkt me weer een zeer eigenaardig "toeval"! 😊

Telefoonconversaties

Vandaag weer niet gedaan wat ik wilde doen! Oké, ik doe veel minder dan vroeger en ik werk nog steeds veel trager. Maar het ligt vooral aan het lang aan telefoon hangen! Stuk voor stuk interessante gesprekken, dat wel... maar ik blijf me afvragen hoe mensen, die soms tot 10 telefoontjes per dag plegen, hun werk gedaan krijgen.
Natuurlijk was er eerst Nany die weer heel veel te vertellen had hoewel ze "feitelijk niet veel tijd had", want ze had een afspraak met een vriendin. Ik belde ook naar onze Matadi-vrienden Roger en Lily. Deze laatste verjaart vandaag! We ontmoeten elkaar misschien heel even in open lucht binnenkort maar de details moeten we nog bespreken.

Daarna kreeg ik een oproep van Jan Gerits. Gedurende een dik uur praatten we over onder andere de Limburgse monografieën, het zoeken naar een drukker vermits die van de KVLS ermee stopt en uiteraard over zijn betreurde echtgenote. Vlak daarna een telefoontje van vriendin Liliane die ons wilde uitnodigen. Zin om daarop in te gaan had ik wel, maar het was toen tijd om me klaar te maken voor een bezoek aan de dokter (ja, het is mijn beurt om geregeld op controle te moeten).

Bij de dokter verloren we deze keer niet al te veel tijd. Toch aten we deze avond veel later dan anders, want we moesten na dat doktersbezoek nog onze gegratineerde venkel klaarmaken. Na het avondmaal volgde de afwas en het opruimen en daarna was het tijd voor mijn uurtje lectuur. Eigenlijk had ik vandaag nog eens willen proberen te strijken maar dat wordt weer uitgesteld.

Maar ik vergat nog een telefoontje. Van een vriendin die zich nog meer vragen stelt dan ik en zelfs denkt dat er helemaal geen gevaarlijk virus rondwaart. 

Ikzelf geloof dat wel, ik geloofde het zelfs nog voor in ons land de eerste lockdown werd afgeroepen; ik geloofde echter ook de befaamde arts Didier Raoult toen hij vertelde dat hij een middel had gevonden tegen de indringer en ik vermoedde dus dat men snel het virus zou bedwingen. Het is pas toen dat goedkope geneesmiddel werd verboden in Frankrijk ten voordele van een niet efficiënt maar duur medicament dat ik me serieus vragen begon te stellen. En dat deed ik natuurlijk nog meer toen die vaccins zo snel werden aanvaard (en zo goed als verplicht) en toen ik begon in te zien dat praktisch niemand wist dat die studie ten nadele van het middel dat Raoult gebruikte een nepstudie was en ingetrokken werd door The Lancet.

Dat werd dus nog een lange maar interessante telefoonconversatie! Jammer genoeg had ik toen nog niet gelezen wat ik zopas vond over die vaccins. Het staat hier. Het is weer in het Frans, gaat over Frankrijk maar ik denk dat de toestand hier vergelijkbaar is. De reacties zijn ook interessant, want niet iedereen gaat volledig akkoord met de beweringen in het artikel. Het is ook heel lang, daarom liet ik de conclusie even snel vertalen door DeepL (zie hieronder). Echt jammer dat ik dat artikel nog niet had gelezen toen ik praatte met die vriendin!  

"Het gaat erom kennis te nemen van de niet alleen onvolledige maar ook dramatisch tijdelijke bescherming van deze vaccins, en vraagtekens te plaatsen bij deze zwakke doeltreffendheid in termen van :

de menselijke kosten (bijwerkingen, sterfgevallen),

de gezondheidskosten (explosie van depressies, aanhoudende circulatie van het virus, versnelling van zijn mutaties),

de sociale kosten ervan (de verontrustende polarisatie van onze samenleving);

de economische kosten ervan (de miljarden die worden uitgekeerd aan de laboratoria die deze vaccins ontwikkelen - miljarden die uiteraard overheidsgeld zijn, en dus ons geld).

Is het de moeite waard om hardnekkig vol te houden met deze massavaccinatie midden in een epidemie?"

Pessimisme

De bestelling is vandaag aangekomen en Roger was heel blij. Ik belde met Nany die ook heel blij was: gisteren had ze mijn zusje Bie op bezoek gekregen. Roger en ik maakten voor deze avond nog eens een heerlijke stoofschotel van everzwijn klaar die nog lekkerder was dan de vorige (ik had er deze keer bier in plaats van wijn aan toegevoegd). Deze avond chatte ik nog even gezellig met schoondochter Debby. Het was objectief dus een heel mooie dag.

Ware het niet dat de zaken die ik gisteren ontdekte mijn nieuwsgierigheid hadden aangewakkerd en dat ik verder op zoek ging naar die Karl Zero. En ik viel onder andere op dit debat over hetzelfde onderwerp. Het debat gaat meestal wel weer op z'n Frans (enthousiaste deelnemers die door elkaar spreken) maar één vraag kwam herhaaldelijk aan bod: waarom de politiek en de media niet vaker spreken over en zo weinig doen aan pedofilie? "Omdat sommige politici en journalisten erin geïmpliceerd zijn?" werd voorzichtig geïnsinueerd. Insinuaties die me dan weer deden denken aan andere geruchten die ik heb opgevangen (maar waar ik het hier nooit heb over gehad).

Ik werd er echt pessimistisch van! Zelfs een romantische film tussendoor veranderde mijn gemoedstoestand niet. Ik ben van plan nu, voor het slapengaan, nog te kijken naar een film gebaseerd op een verhaal van Agatha Christie maar ik vraag me af of ik daar minder pessimistisch zal van worden!

P.S. Na de film. Hier moet het wel echt over "toeval" gaan, of niet? Die film ging immers weer over hetzelfde thema!

Over onder andere pedofilie

Het zijn koude, rustige dagen. We verwachten een bestelling die maar niet aankomt en blijven dus zoveel mogelijk thuis. Ik bel met Nany die weer vol ontmoetingsplannen zit. Op zich heel goed (want ik weet dat ze daarvan opfleurt) maar of dat te rijmen valt met "je contacten proberen te beperken"?  Gisteren kreeg ze het bezoek van  Sinterklaas en daar vertelde ze opvallend uitbundig over! Wat me wel opviel: ze had aan de sint verteld dat haar kleinkinderen nog klein zijn. Ze verwart duidelijk met haar achterkleinkinderen! Iemand in het rusthuis maakte deze foto:

Onze kleinkinderen hebben Sinterklaas op bezoek gehad vorige zondag. Ik heb ze nog niet gesproken maar volgens dochterlief zijn ze weer verwend geworden! 

Voor mij vooral lectuur deze dagen... en zo heb ik Karl Zero en zijn magazine "L'envers des affaires" leren kennen. Lijkt zeer interessant! Omdat ik wat meer over hem opzocht, viel ik onder andere op dit interview met hem... waarin het gaat over pedofilie... en, in dat verband, ook over de Franse zanger Claude François zaliger! Ik vernam (niet in dat interview) nog zaken over andere prominenten waar ik al elders had horen over fluisteren maar van die zanger verwonderde het me eerlijk gezegd fel!

Over Nany, religie en dromen

Deze middag klonk Nany heel blij aan telefoon hoewel ze dacht dat ze vandaag nog geen bezoek zou krijgen. Haar blijdschap leek wel getemperd toen ze terugkwam op die drie pas overleden tafelgenoten. Overleden "aan de ziekte" hoewel drie keer geprikt, had ze vernomen tijdens de gesprekken aan tafel. Maar één van hen leed al lang aan "suiker" (diabetes dus). En die persoon vooral leek ze te zullen missen!

Deze avond belde ik haar nog eens op (ik had ondertussen enkele berichten uitgewisseld met zus en vriendin Denise) en Nany klonk euforisch over haar fantastische zondag. De verrassingsbezoekjes van onder andere broertje én mijn vriendin Denise hadden van haar eerste na-quarantaine dag een echte hoogdag gemaakt! Ik beloofde haar dat wij zouden komen zodra we iets minder snotteren en niezen en dat we dan samen naar de begraafplaats waar mijn vader rust zullen rijden.  

Voor ons was het weer een rustige zondag. We reden een beetje rond in de streek (Roger moest een brief bussen in een naburig dorp) maar de dag was zo grijs en koud dat we zelfs geen zin hadden in een miniwandeling. Wel kreeg ik heimwee naar onze vroegere zo mooie wandelingen! Hopelijk ben ik daar ooit weer toe in staat! 

Deze avond stuurde Roger me naar een interessante maar zeer eigenaardige video. Waarin wordt beweerd dat elk jaar miljoenen moslims zich bekeren tot het christendom ten gevolge van een visioen of een droom waarin Jezus verschijnt! Heel intrigerend, kijk zelf maar! 

Ik kan het blijkbaar niet laten!

Goed nieuws vandaag: Nany mag morgen uit quarantaine (al wist ze het zelf nog niet toen ik haar belde: het is zusje die me op de hoogte bracht). We gaan haar dus heel gauw bezoeken... maar morgen nog niet, want Roger en ik hebben een lichte verkoudheid en het rusthuis vraagt ons om dan niet op bezoek te komen. 

Voor de rest was het weer een heel rustige dag. Deze avond wel weer gekeken naar een interview met Perronne. Ik kan het blijkbaar niet laten hoewel het me (nog) ziek(er) maakt. Nee, niet Perronne zelf, wel al de leugens die deze infectioloog aan de kaak stelt! 

Ik zit al de hele tijd tegen Roger te herhalen wat ik nu weer door Perronne hoor zeggen (en wat ik leerde van Crèvecoeur): een virus evolueert steeds in de richting van besmettelijker maar minder gevaarlijk (wat me op zich heel logisch lijkt). Perronne herhaalt ook dat deze "prikjes" (die hij geen inentingen wil noemen) nog steeds in de derde experimentele fase van het onderzoek zitten en hij heeft het ook over onder andere de oplossingen van Didier Raoult die heel veel levens gered hebben (maar - in Frankrijk toch - verboden werden om vlak daarna niet werkende, dure medicijnen toe te laten). 

Maar... hij zegt ook dat hij weet dat hij niet meer "mag spreken" (in de media) omdat zijn betoog serieuze financiële belangen in de weg staat. Hij heeft het ook over bepaalde maatregelen, zoals het mondkapje voor kinderen, die hij helemaal misplaatst vindt. Ik ga hier niet het hele interview overtypen (het is trouwens weer in het Frans, dat zou dus vertalen worden) maar hij stelt zich uiteindelijk zoveel vragen die ik mezelf ook stel dat ik er niet goed van word omdat ik mezelf daardoor nog meer vragen ga stellen!

Eigenlijk zou ik moeten doen zoals Roger: niets meer lezen op dat gebied en alles rustig over mij heen laten gaan, voorzichtig blijven en me voor de rest er niet te veel van aantrekken. Maar ja, ik ben anders en blijkbaar kan ik het niet laten!

Interview

Deze avond (na een heel lekkere "boeuf bourguignon" die we gezellig samen bereidden) nog gekeken naar een interessant interview met de auteurs Michel Yves Bollorée en Olivier Bonnassier, over het tot stand komen van dat boek dat ik graag zou kopen. Een beetje lang interview, weer in het Frans maar een heel duidelijke en verstaanbare uitleg. Jammer dat er nog geen Nederlandse vertaling bestaat (nee, ik voel me niet geroepen!). 

December is steeds opnieuw een maand met zoveel onkosten (Sinterklaas, hernieuwing abonnementen, verzekeringen, etc. bovenop de gewone maandelijkse facturen én medische of andere kosten, plus voor ons, rond deze tijd, de ene verjaardag na de andere en binnenkort - hopelijk- een kerstfeestje) dat ik voor de rest altijd probeer de maand zo zuinig mogelijk door te komen. Maar nu heb ik heel veel zin om  "foert" te zeggen en zelfs geen rekening te houden met ons voornemen geen boeken meer te kopen!

Eva wordt zes jaar vandaag!

Ik belde haar op na school en viel eerst op onze dochter die me Eva doorgaf: 'Het is oma.' 'Dat wist ik al,' antwoordde Eva, 'want ik hoorde je zeggen "hallo, dag mama" en ik weet toch ook dat jouw mama mijn oma is!'

Ik feliciteerde haar en vroeg haar of ze blij was dat ze nu zes jaar is. 'Niet zo blij, want nu moet ik een mondmasker dragen, dat hebben we pas gehoord!' 'Zullen we dan zeggen dat je nog vijf jaar bent?' stelde ik voor. 'Hum... ik weet niet...' 'Tja, dat zou natuurlijk liegen zijn en dat mag je niet doen!' 'Nee, dat mag zeker niet!' 

Ze is dus al zes jaar: wat vliegt de tijd!

Nany, aan wie ik die verjaardag herinnerde toen ik haar belde, vroeg me: 'En... gaan jullie dan dit weekend samen iets snoepen op café?' Ik legde haar uit dat dit helemaal niet de bedoeling is, zeker niet in deze periode en zij begon weldra over alle mensen die ze wil ontmoeten zodra ze uit quarantaine mag! Te veel contacten weer naar mijn zin (nogmaals gezien de crisis) maar ja, veranderen zal ze niet meer! Ze vertelde me ook dat tijdens de quarantaine drie van haar tafelgenoten zijn overleden. Of het aan covid is, wist ze niet. 

Ook afgelast

Vandaag een poosje over en weer gemaild met de weduwe van onze onlangs overleden vriend André. Over de laatste nieuwtjes, onze gezondheidsprobleempjes én over de huidige toestand om uiteindelijk te besluiten het voor deze maand geplande bezoek uit te stellen. Heel erg jammer maar wel verstandig, denk ik!

Dieu, la science, les preuves

Het was een doodgewone dag. De wekelijkse boodschappen die we eerst wilden doen, hebben we nog even uitgesteld omdat we nog voldoende proviand in huis hadden. Nany verveelt zich en stelt zich constant dezelfde vraag: waarom hebben die prikjes niet geholpen? 

En wij hadden heel veel tijd voor lectuur enzovoort. YouTube serveert me constant interviews met dezelfde schrijvers, over datzelfde boek dat ik graag zou kopen, hoewel ik me had voorgenomen geen boeken meer te kopen. Zou ik een uitzondering maken? 

Een telefoonoproep

Straatgenote V. belde me vandaag. Ze wilde weten hoe het met Nany gaat. Eigenlijk goed, al zal Nany dat niet toegeven: ze is die quarantaine echt beu! Ik merk wel dat ze een droge hoest heeft die fel verschilt van haar gewone kuchje (wat ze ook niet wilde toegeven).  

V. praatte verder nog over koetjes en kalfjes maar vertelde me ineens dat het zo erg gesteld is in ons dorp.
Heers bestaat uit 12 kerkdorpen. Ik wist dus al dat het virus serieus te keer gaat in de gemeente maar wist niet welke dorpen het meest getroffen zijn. Volgens V. zijn heel veel van onze bijna rechtstreekse buren positief bevonden de laatste weken (dat vernam ze door haar telefoongesprekken met andere dorpsbewoners). Geen goed nieuws dus!

En... misschien moet ik toch leren wat meer te telefoneren zodat ik op de hoogte word gehouden van de plaatselijke nieuwtjes? 😉

Rijke luie maandag

Niet veel "gedaan" vandaag buiten het dagelijkse telefoontje met Nany en de bereiding van een heerlijke stoofschotel van everzwijn, lezen, kijken en luisteren.

En allerlei interessante zaken tegengekomen. Zoals dit radio-interview met de auteurs van het boek "Dieu, la science, les preuves", Michel-Yves Bolloré en Olivier Nonnasier (wetenschappers die ik niet kende).  Volgens hen zou de huidige wetenschap het bestaan van een god wel bewijzen. Het boek zou naar het schijnt bovendien vrij gemakkelijk lezen: ik heb weer veel zin om het te kopen... maar wat met ons voornemen om geen boeken meer aan te schaffen dan? 

Ik keek ook naar een debat over onder andere de inenting van kinderen. Eigenlijk niet echt een debat op z'n Frans (tja, het is weer in het Frans, net zoals het gesprek waar ik het hierboven over heb): meer een dubbel televisie-interview. Als argument voor wordt gegeven een gedeeltelijke bescherming tegen erge vormen van covid, als argument tegen de mogelijke erge bijwerkingen van het prikje die onvoldoende bestudeerd werden én het feit dat kinderen, behalve als ze bijvoorbeeld zwaarlijvig zijn, weinig last hebben van het virus. Wat een geluk dat ik zelf geen beslissing moet nemen op dat gebied (hoewel ik denk dat ik voorzichtigheidshalve die tweede mening zou volgen)!

Ik heb ook een heel interessant artikel van Sam Brokken gelezen. Deze keer in het Nederlands. 

Het was echt een rijke luie dag!

Cadeautjes

Nany kreeg geen cadeau: ze vernam dat ze nog eens 10 dagen op haar kamer moet blijven (en was helemaal niet tevreden).

Hier ging het er anders aan toe. Sinterklaas kwam langs deze nacht en vandaag, tegen 14 uur, kregen we even bezoek van de kindjes en hun ouders. Roger maakte enkele foto's:

Maar...  de kindjes en hun ouders hadden ook cadeautjes voor ons bij: zelfgemaakte bladwijzers en kunstwerkjes en een prachtig kussen ontworpen en genaaid door dochterlief:

Wij, de volwassenen, dronken snel een kopje koffie of thee en de kindjes (eenmaal is geenmaal) een cola of Fanta. 

Daarna reden onze bezoekers terug naar huis. Een blitzbezoek wegens Corona dus, jammer genoeg (vonden de kindjes ook)!

Berichtje van Sinterklaas

Vandaag, zoals beloofd aan Matthias, even gebeld naar dochterlief: dat ik een bericht heb gekregen van Sinterklaas! 

Uiteraard ging het gesprek daarna meer tussen de kindjes en mij dan tussen hun mama en mij! Hoewel Elena het sprookje over de grote sint heeft begrepen (wat Matthias betreft, twijfel ik) was zij de eerste die vroeg of ze heel binnenkort mogen langskomen. 

Uiteraard, al zal het jammer genoeg blijven bij "langskomen" omdat we blijven oppassen (en ik stiekem hoop dat, als iedereen oppast, dit jaar onze "kerstafspraak" met de kinderen en kindjes wel kan doorgaan).

En toch kijk ik echt uit naar dat "langskomen"! De kindjes en dochterlief vertelden me dat ze cadeautjes voor ons hebben: ik ben echt heel benieuwd!

En nog een verjaardag!

Vandaag is het de beurt aan dochterlief. 42 jaar wordt ze. Op dit ogenblik zal ze wel gezellig aan het vieren zijn met haar gezinnetje. Geniet ervan, meisje (Eva vindt het altijd eigenaardig als ik "meisje" zeg tegen haar mama maar ik kan haar toch moeilijk "vrouwtje" noemen?). Gelukkig nieuw levensjaar!

Opluchting en verbazing

De hele avond heb ik besteed aan het nalezen van de nieuwe Oostland: het wordt een boeiend nummer! 

De hele dag daarentegen dacht ik aan het optreden volgende zaterdag van de "Reizende Reiger" en herhaalde ik in mezelf: 'Moei je alsjeblieft niet, Jessy! Zeger en zijn kameraden zijn volwassen en weten zelf wel wat ze moeten doen.' 

Ik heb me niet gemoeid (aan de "Reizende Reiger heb ik trouwens niets te zeggen😉)! Maar wat had ik een "goesting" om Zeger te mailen dat, volgens mijn "bescheiden" mening, dat evenement beter zou geannuleerd worden.  Ik heb het niet gedaan (het zijn mijn zaken niet en daarbij wij zouden er sowieso al niet naartoe gaan). En dan krijg ik deze avond een bericht van het toneelgezelschap: de voorstelling wordt afgelast! Wijze beslissing van die jongelui gezien de situatie al vind ik het ook heel erg voor hen!

Deze avond laat las ik nog dat het Jaarrapport van de staatsveiligheid zegt dat "Viruswaanzin " (de site is  veranderd van naam, heet nu "Vrijheid": misschien daarom dat die site onlangs niet te bereiken was) aan desinformatie doet... omdat er een verband wordt gelegd tussen het virus en 5G. Dat is pas waanzin! "Viruswaanzin" zei net dat ze het zeker niet zullen hebben over die 5G of die "link" omdat ze daar niets van kennen! Over desinformatie gesproken!

"Vrijheid" lacht er zelf mee, maar toch...

Winters koud

Gisteren zag ik een winterkoninkje op ons terras en vroeg ik me af of het dan al winter is!

Aan telefoon klaagde Nany weer vandaag. In feite begrijpt ze er niets van (ze heeft drie prikken gehad, ze voelt zich niet ziek en toch moet ze op haar kamer blijven). Als je het haar probeert uit te leggen, begrijpt ze er nog minder van (als ze al naar je luistert, want Nany heeft de neiging om constant aan het woord te willen blijven). Hoe kun je iemand besmetten als je niet ziek bent? En vooral: hoe kan zij dat virus hebben opgedaan zonder iemand aan te raken de laatste weken? Dat aanraken daarvoor niet nodig is, begrijpt ze al helemaal niet. Ze blijkt ook vergeten te zijn dat ze heel veel afwisselende contacten had tot een poosje geleden (en ik vermoed dat ze niet beseft dat ze daarbij nooit enige afstand houdt) en vraagt zich nu af of je het virus misschien ook via de telefoon kunt krijgen of doorgeven (ze telefoneert heel veel)! Ik zei haar dat zoiets niet kon maar dat leek ze maar half te geloven! Toen ik haar probeerde te troosten en zei dat wij deze dagen ook niemand ontmoeten, antwoordde ze: 'Ja, maar jullie kunnen wel gaan wandelen.' Het gaat veel beter met mij maar echt wandelen, daar ben ik absoluut nog niet toe in staat! 

Nany begrijpt maar niet dat ons leven nu al bijna even rustig is als het hare, met dat verschil weliswaar dat wij onze boeken en internet hebben én dat we over meer dan één kamer beschikken. 

Deze avond reed ik wel mee met Roger die zijn derde prik ging halen. Terwijl ik op hem wachtte in de auto werd er "aangeklopt" op het autoportier. Elie M. van de werkgroep WO I-II  (die ik eerst niet herkende met zijn mondkapje voor zijn gezicht)! We praatten een poosje over de werkgroep en onze projecten. 

Maar... wat vond ik het vreselijk koud terwijl ik daar op Roger wachtte! Ik bedacht dat, zelfs als ik het zou aankunnen, een wandeling me niet zou bekoren deze dagen! Ik heb nooit van de winter gehouden en blijkbaar groeit mijn aversie voor dat seizoen! En de winter komt er toch zo vroeg aan dit jaar!  Ik ken enkele mensen die wel houden van die winterse kou maar toch ben ik niet de enige van onze vrienden die het voorbarig "winters koud" vindt, las ik in de mails deze avond!  

Dat winterkoninkje wist blijkbaar al voor mij dat het winter wordt!

Lectuur

Ik las deze avond op FranceSoir eindelijk een artikel dat al mijn vragen in verband met de huidige crisis samenvat en er probeert eerlijke antwoorden op te geven. Heel interessant! Lees echt zelf eens (en voor een eventuele vertaling bestaat er dit). 

En kom asjeblieft weer niet af met "dat is fake nieuws" omdat het niet in de mainstream media staat!

Afgelast

De toestand in Heers lijkt nog erger dan wat V. vermoedde (bedankt voor jouw reactie op de blog van gisteren, Elpee!). Ik vroeg me af of ik een afspraak die ik morgen had met Jan en Jo niet zou afzeggen en of we niet zouden voorstellen de vergadering van de werkgroep WO I-II, voorzien voor volgende week, af te gelasten. En toen kregen we een mail dat er besloten werd de vergadering naar januari te verschuiven - tenminste als het dan veilig is. 

Meteen nam ik ook een besluit over die ontmoeting van morgen en belde naar Jan Gerits. Hij gaf me gelijk: het is beter geen risico te nemen. Jan is 89 jaar en ik zou het mezelf nooit vergeven als ik hem zou ziek maken! Niet dat wij veel mensen ontmoeten, integendeel maar je hebt sowieso af en toe contact met een dorpsgenoot hé!  

Ik hou de situatie in de gaten, want in december hadden we ook afgesproken met de weduwe van onze overleden vriend André et misschien zal ik ook dat moeten afzeggen!

72 jaar

Bedankt voor al de lieve kaartjes, mails, berichten en telefoontjes, familie en vrienden! Nany was het wel vergeten. Wat ze heel erg vond toen ik haar vriendelijk eraan herinnerde. 'Hoe oud word je nu?' vroeg ze. En op mijn antwoord reageerde ze: 'Da's al een beetje oud hé!' Het is de eerste keer dat ze toegeeft dat ik "al een beetje oud" word! 😉 

Ze maakt het nog steeds goed en vindt haar quarantaine dan ook vreselijk: ze verveelt zich! 

Roger en ik hebben van vandaag helemaal geen feestdag gemaakt. Ik vergat zelfs voor een aperitief te zorgen (met de hapjes bedoeld voor vorige zondag - ik zal daar toch iets moeten mee verzinnen of ik kan binnenkort alles weggooien). Roger dacht er ook niet aan: feestjes zijn niet echt aan hem besteed! Ons eten was wel lekker genoeg maar zeker niet lekkerder dan andere dagen (en de vegetarische balletjes met tomatensaus die we aten zijn helemaal niet mijn favoriete gerecht). 

Ik had vandaag ook straatgenote V. aan de lijn die me gelukwenste met mijn "27 jaar" en me vertelde dat er zoveel covid-gevallen zijn in Heers. Zij sprak van 600 besmette mensen (wat ik nergens heb teruggevonden maar wat ongelooflijk veel zou zijn: we zijn, als ik me niet vergis, met 7000 inwoners).  Dat er veel besmettingen zouden zijn, verwondert me wel niet echt. Ik zei gisteren nog tegen Roger dat ik vind dat de gemeente te veel massabijeenkomsten organiseert de laatste tijd. En ik weet dat al die gevaccineerden denken dat alles nu veilig is. 

Ik heb zopas wel gelezen dat het gemeentebestuur de kerstmarkt, de nieuwjaarsreceptie en nog een paar evenementen die veel volk aantrekken heeft afgelast. 

Dokter Perronne

Ik zocht naar hem op Google deze avond: zo lang geleden dat ik hem nog hoorde! Ik heb er een poosje aan gedacht zijn boeken te kopen, maar nogmaals: we hebben beslist geen boeken meer aan te schaffen... en daarbij vroeg ik me echt af of ik die zou begrijpen!

Ik vond hem hier: een interview met hem over onder andere de reden waarom hij niet meer wordt opgevoerd in de media. De voornaamste brok van het (vrij kort) gesprek gaat echter over de vaccinatie. Professor Perronne is immers een specialist in tropische ziekten, infectieziekten en vaccinologie. Hij geeft meteen toe dat hij niet meer aan bod komt in de media omdat zijn discours dat van onze overheden tegenspreekt (en toch twijfelt hij niet aan de eerlijkheid van die overheden, hij hoopt enkel dat de ogen van die politici eindelijk zullen opengaan).

Perronne beweert dat de toestand erger is in landen waar massaal werd gevaccineerd tegen Covid dan in landen waar dat niet gebeurde. Hij geeft daarvoor een uitleg die ik niet kan reproduceren wegens te wetenschappelijk voor mijn brein maar waarin ik argumenten herkende die professor Raoult al vorig jaar formuleerde. 

Probeer het eens te beluisteren, vrienden. Het is weliswaar weer in het Frans maar Perronne praat heel langzaam, gebruikt geen moeilijke woorden en het is vrij kort. En... de interviewers zijn heel kritisch!

Elkaar troosten

Het begon met Nany met wie ik nogal lang telefoneerde. Gisteren werd ze opnieuw getest en ja... ze "heeft het zitten" maar "ziet dat niet zitten", weer in quarantaine gaan. Vooral omdat ze er niets van voelt en ze het niet begrijpt: ze heeft vorige week niemand ontmoet behalve de verzorgers die allemaal speciale kledij dragen, heeft niemand aangeraakt en vooral, ze heeft haar drie spuiten gekregen. Ik probeerde haar te troosten maar dat was niet gemakkelijk! Uiteraard heb ik met haar te doen al had ik het verwacht, dat ze ook besmet zou worden. Ik hoop alleen dat ze er verder niet echt ziek zal van worden.

Later een telefoongesprek van ongeveer een uur met Jan Gerits. Over het probleem KVLS - Limburgse monografieën dat we binnenkort even bespreken met Jo, en zijn gevoel daaromtrent.  Jo, hij en ik zijn serieus aangedaan maar ik vermoed Jan nog het meest. Voeg dat bij zijn verdriet om het overlijden van zijn echtgenote: het is wat veel voor hem! Het gesprek deed hem deugd, dat voelde ik wel maar of ik hem echt heb kunnen troosten?

En dan werd er aangebeld: onze vrienden Liliane en Paul met een kaartje voor mijn verjaardag "om mij te troosten van het feit dat het voor vandaag geplande feestje niet had kunnen doorgaan" (ze volgen deze blog). Zo lief! Ik werd er zowaar sentimenteel van!

Kort daarna een telefoontje van dochterlief. Matthias wilde weten of Sinterklaas was gekomen vorige nacht. Wees gerust, jongen, ik had hem gewaarschuwd dat jullie toch niet hier zouden zijn vandaag en hij beloofde later langs te komen. Zodra het zo ver is, bel ik jullie, dat is beloofd! Dat heb ik trouwens ook met jouw mama afgesproken!

Twijfels

Deze avond laat nog het volgende diagonaal gelezen: https://www.viruswaanzin.be/post/vaccinatie-een-tussentijdse-stand-van-zaken.

Morgen lees ik aandachtiger maar ik zag nu al dat het artikel weer eens mijn twijfels voedt!

P.S. 21/11: Ik heb het vandaag (tussen het telefoongesprek met Jan en de verrassing van Liliane en Paul) zeer aandachtig gelezen: bijzonder interessant en objectief - ik ga toch nog een beetje googelen over die zaak deze avond!

Verandering van programma

Normaal gezien zouden we op dit uur met Debby en Hendrik in de salon zitten te babbelen en te filosoferen. Morgen rond 13 uur zouden de andere kinderen aankomen en deze nacht zou Sinterklaas langsgekomen zijn. We hebben echter alles afgelast. Met Sinterklaas heb ik half en half een andere oplossing afgesproken (later daarover meer, eerst zien of de papa en mama dat ook een goed idee vinden). Wat de samenkomst met de kinderen betreft, ik twijfel eraan of we daarvoor nog de kans zullen krijgen voor kerstmis. 

Bleef nog het probleem "menu" over! Ik had alles in huis, behalve het vlees voor de spaghetti van morgen, dat zouden we pas vandaag hebben gekocht. Vandaag zouden we alu gobi hebben gegeten. Daarvoor had ik twee bloemkolen en vegetarische balletjes voor vier personen gekocht (Debby eet geen vlees, vandaar). Morgen zou het spaghetti worden, met quorn voor Debby en met gehakt voor de rest van het gezelschap. Een van de bloemkolen aten we gisteren al op, met een hamburger.  Vandaag werd het spaghetti met de quorn bedoeld voor Debby. Ik had heel veel spaghettigroenten gekocht en maakte dus saus voor minstens twee dagen, een deel met quorn en een deel zonder. Nu moet de andere bloemkool eerst op, dus eten we morgen alu gobi met de helft van de vegetarische balletjes. En de andere balletjes zal ik dan maandag serveren met de rest van de tomatensaus. Zo gaat er toch niets verloren, want dat zou ik heel erg vinden! 

Daarnet bedacht ik echter dat het maandag mijn verjaardag is en dat vegetarische balletjes met tomatensaus niet bepaald mijn favoriete eten is! Ik kan echter een meer feestelijk tintje geven aan het menu van maandag door, in plaats van een voorafgaand soepje, de voor morgen gekochte hapjes, die sowieso op moeten, te serveren bij een glas sherry. 

En... ik vrees dat we dan nog kliekjes zullen overhouden (vandaag hadden we bijvoorbeeld al veel tomatensaus over die ik heb toegevoegd aan het deel zonder quorn bedoeld voor maandag, maar dat is nog zo veel saus dat ik nu al weet dat we die dag niet alles zullen op krijgen - en zeker niet na die hapjes). Dus ben ik wel verplicht voor dinsdag ook iets met tomatensaus te verzinnen (selder misschien? Of zou ik daar tomatensoep kunnen van maken?).

Wat een luxezorgen eigenlijk! Maar toch, ik had het zoveel liever gehad zoals eerst gepland, kinderen!

Artificiële intelligentie

Roger en ik kregen vandaag van Hendrik een intrigerende mail:

'Al gehoord over GPT-3? Dat is een artificieel intelligent "taalmodel". Het is in staat tot echt indrukwekkende prestaties: het kan zelfstandig teksten lezen, begrijpen, schrijven, converseren, zelfs (hoewel het daar niet  voor getraind is) logisch nadenken, eenvoudige wiskundige problemen oplossen, computerprogramma's schrijven, enz. Binnenkort komt de opvolger uit, GPT-4, die ruwweg nog eens zo'n 500 keer krachtiger wordt dan GPT-3, maar hier kan je al een staaltje zien van tot wat het model nu al in staat is. Soms gaat het ding fameus de mist in, maar vaak lijkt het precies te weten waarover het gaat en soms komt het zelfs met schijnbaar originele diepe inzichten. Dit is een reeks korte filmpjes met conversaties tussen dit model en een mens. Soms akelig, soms begeesterend, soms grappig, maar bovenal echt indrukwekkend. Dit is zowat de huidige top in de artificiële intelligentie, en volgens sommigen gaat dit verder dan zgn. "narrow AI" (typisch voorbeeld daarvan is een schaakprogramma) en kunnen we hier voor het eerst spreken over een zgn. (zij het nog primitieve) "AGI" ("Artificial General Intelligence"). Deze filmpjes zijn niet in scene gezet, gescript, of iets dergelijks, en het model is dus ook niet speciaal getraind voor dit soort conversaties. Hier een speellijst met deze filmpjes, dus oordeel zelf (maar beperk je niet tot enkel het eerste filmpje of de eerste paar filmpjes, zo lang duren ze niet).' 

Ik heb daarna een hele tijd zitten kijken naar die filmpjes. Echt indrukwekkend! Roger is nu aan het kijken en vraagt zich al meteen af of dat toch niet allemaal "in scene is gezet". 😉

Voor de rest een rustige dag. Nany dacht dat er morgen een optreden zou plaatsvinden in het rusthuis. Ik weet niet waar ze dat haalt, want ten eerste worden optredens volgens mij nooit op zaterdag gepland en ten tweede, het lijkt me niet het goede moment om iets dergelijks te organiseren. Ik heb dat proberen uit te leggen aan mijn moeder, helaas: dat het normaal nooit op zaterdag gebeurt, begreep ze wel:  "misschien heb ik me toch vergist" maar dat een optreden niet wenselijk is in deze periode begreep ze helemaal niet. Er zijn inderdaad enkele zieken maar ook mensen, zoals zij, die niet ziek zijn. En dat virus dan? 'We hebben toch allemaal drie prikken gekregen en we zitten nu al bijna een week op onze kamer!' Ze begint het duidelijk beu te worden!

Gemis

Allerlei omstandigheden maakten dat ik vandaag nog meer aan de kinderen dacht dan andere dagen. Want, hoewel ik me "genezen" acht van het "lege nestsyndroom", ik weet nog heel goed hoe het voelde (en de "kloek die ik vroeger was" in mij begrijpt dus heel goed moeders die hun kinderen niet kunnen loslaten hoewel ik die houding niet goedkeur). Wat er ook van zij, ik heb ze vandaag om onbekende reden (hoewel, zo onbekend waarschijnlijk ook niet, vermits ik veel verwachtingen had in verband met volgend weekend) heel fel gemist, de kinderen en kindjes.

Roger zei me, terwijl we afwasten, dat volgens hem mijn gezicht, en vooral de wangen, wat begint op te zwellen. Dat zou kunnen vermits ik onder andere cortisone slik (gelukkig niet meer lang). Toen vroeg ik me ineens af of de medicijnen die ik slik ook een invloed hebben op mijn gemoed. Ach, misschien is het gewoon eerlijker en eenvoudiger te aanvaarden dat mijn sentimentele aard vandaag de bovenhand kreeg! 

Ik mis eruditie!

Al heel de avond voer ik gesprekken met Roger en dochterlief (via telefoon wat haar betreft) waarbij mij geregeld wordt gevraagd waar ik iets bepaalds heb gelezen of gehoord. Dat is altijd mijn grote probleem geweest (ook tijdens mijn studies): ik onthield wel iets dat ik relevant, goed onderbouwd, logisch, interessant of net te gek of ongeloofwaardig vond maar kon nooit herhalen waar ik het had gevonden. Ik ben echt niet erudiet! De vervelendste vakken aan de universiteit waren voor mij de enkele "encyclopedische" cursussen waarbij men ons op het examen vroeg te debiteren: het boek of artikel waarin over een bepaald onderwerp geschreven werd plus naam en hoedanigheid van de auteur (en soms zelfs datum van verschijnen enzovoort). We hebben zo een paar cursussen gekregen (ik vermoed dat ze tegenwoordig de studenten eerder leren omgaan met het internet) en voor mijn slecht geheugen was dat een ramp! Ik heb dat opgelost door voor elk item een verhaaltje te verzinnen (echt waar!). Uiteraard stak ik enorm veel tijd in die vakken en het ergste is dat ik vlak na het examen mij niets meer herinnerde van alles wat ik geleerd had. Ik begrijp echter wel waarom men ons dat liet leren: in die tijd bestond er geen internet en als je iets moest schrijven over een bepaald onderwerp zou je op die manier tenminste weten waar je moest beginnen te zoeken naar interessante gegevens in verband daarmee. Wat een geluk dat die tijd voorbij is, zou ik zeggen, en leve Google! 😉

Sorry: wat een lange inleiding om te zeggen dat de vragen van Roger en onze dochter gingen over... de huidige gezondheidscrisis! Ik weet het, je leest tegenwoordig heel tegenstrijdige zaken en ik geef toe: op de duur weet ik ook niet meer wat ik moet geloven. Zeker niet wat ik hoor op radio of televisie, dat heb ik al vastgesteld!

Maar kom, dat de  besmettingen de spuigaten beginnen uit te lopen, daar ben ik wel van overtuigd (maar misschien vergis ik me; ik herhaal het: ik mis eruditie). En de besmettingen lijken steeds dichterbij te komen, zegt dochterlief me. Bij hen thuis testte nog niemand positief weliswaar, maar zouden we toch maar niet ons jaarlijks "verjaardagfeestje" uitstellen, vroeg ik me af nadat ik bepaalde details hoorde. 

Ondertussen is het beslist: het feestje dat ik had voorzien voor volgende zondag gaat niet door. Dat maakt me echt heel droevig (ik probeer immers sowieso al de kinderen niet te vaak "op te eisen") en ik weet dat vooral de kleinkinderen heel ontgoocheld zullen zijn (want ook Sinterklaas zou zondag komen - maar daar vinden we wel weer een andere oplossing voor, kindjes!). 

Wat een rare tijd!😒

Tegenwind aflevering 7

(Zeer) uitgebreide (en dus voor mijn rug en ledematen heel vermoeiende) boodschappen vandaag.  Voor de rest niet heel veel gedaan buiten bellen met Nany, wat opruimen, lezen, koken (kikkererwten met ui, look en spekblokjes gebakken in olijfolie) en afwassen.

Deze avond heb ik wel gekeken naar de zevende aflevering van "Tegenwind". Een rondetafelgesprek met de deelnemers aan de vorige afleveringen (heb ik al verteld dat Crèvecoeur in een van zijn "Conversations du lundi" vanuit zijn Canada verwijst naar een van die deelnemers, onze Vlaamse professor Mattias Desmet?). Boeiend zoals altijd en misschien voor mij nog de meest interessante aflevering. Er worden veel vragen gesteld die ik me ook stel (en niet altijd hoopgevende mogelijke antwoorden geformuleerd).

Het gaat onder andere over wetenschap, geneeskunde, maatschappij, politiek, censuur en spiritualiteit. Deze keer is het in het Nederlands, vrienden, en ik raad jullie echt aan ook even te kijken! Het duurt wel bijna anderhalf uur maar als je dat echt te lang vindt, kijk dan vanaf ongeveer 60 minuten. Je krijgt er weer die mooie Andalusische landschappen gratis bij! 

Ik ga nu nog een paar mails beantwoorden!

Crèvecoeur en spiritualiteit

Dit kan geen toeval zijn (waarschijnlijk ligt het aan een algoritme van Google). Ik viel deze avond op dit interview met Crèvecoeur. Ik heb het nog niet helemaal uitgekeken maar wil het jullie niet onthouden. De interviewster spreekt wel Canadees Frans (tja, het is weer in het Frans) maar Crèvecoeur zijn Frans is heel verstaanbaar. 

Het is de eerste keer dat ik Crèvecoeur zo in detail over zijn spirituele leven hoor praten en... ik herken mezelf daar vaak in. Nee, ik durf zeker niet te beweren dat ik even intelligent en tegelijk bescheiden ben als hij of dat ik evenveel gelezen heb of het even gemakkelijk had in mijn studies, integendeel! En zijn prestigieus geheugen mis ik al helemaal! Maar de weg die hij heeft afgelegd (van heel religieus via twijfels tot gewoon spiritueel zonder daarom religies met alle zonden te belasten) is voor mij zo herkenbaar! Ik kijk het interview even uit voor ik ga slapen!

Quarantaine

Er zijn inderdaad verschillende mensen besmet in het rusthuis waar Nany verblijft. Zij zou niet besmet zijn en is daar heel fier op! En, eigenaardig genoeg, lijkt ze het nu veel minder erg te vinden dan de eerste keer dat ze een poosje op haar kamer moest blijven. Of wist ze nog niet, toen ik deze middag belde, dat het niet zo maar voor een paar dagen is? Nany vraagt zich ook niet af hoe dat is kunnen gebeuren hoewel al die mensen drie prikken hebben gekregen. Terwijl ze zich net door die prikken veilig voelden en dus helemaal niet meer voorzichtig waren (waar ik vaak voor gewaarschuwd heb en wat volgens mij uiteraard de oorzaak is). 

Jan Gerits blijkt de mail, die ik gisteren kreeg, vandaag ook gevonden te hebben en belde me daar bijna een uur over (hoewel, hij had het ook uitgebreid over zijn echtgenote zaliger die hij enorm mist). We bespreken de zaak verder met Jo als we volgende week even samenkomen.  Voor zover de coronatoestand het dan toelaat, zullen we dat hier doen op een zo veilig mogelijke manier. Nu het te koud is om op een terras te zitten, vind ik het immers niet het moment om zulke bijeenkomsten in een café te houden. Al vind ik heel die toestand weer vreselijk voor de horeca!

Problemen

Niet hier (tenzij het feit dat ik nog steeds heel traag werk en mijn rug en ledematen nog steeds veel minder aankunnen dan ik wat ik vroeger gewend was een probleem zou zijn), wel bij mijn moeder. 

Ze vertelde me aan telefoon (ik wist het eigenlijk al van zus) dat ze weer op haar kamer moet blijven en dat dokters af en aan lopen, dat verpleegkundigen en andere verzorgers het zo druk hebben dat ze geen tijd vinden om bijvoorbeeld de bedden van de bewoners op te maken, dat ze lang moet wachten voor haar eten op haar kamer wordt gebracht, dat ze weer testen moest ondergaan maar dat ze denkt dat al dat gedoe maar één dag zal duren. We zullen zien, want, als er daar een "viruscluster" is (ondanks de hoge vaccinatiegraad), zit ze volgens mij voor langer "opgesloten"! 

Heel verwonderlijk zou ik dat niet vinden, want, zoals ik al vaak zei, de bewoners krijgen er heel veel vrijheid (wat ik op zich echt positief vind) en sommigen, waaronder Nany,  maken daar gebruik van om  heel veel wisselende contacten te hebben. 

Hier dus niet echt problemen vandaag tenzij misschien een berichtje van Edith Oeyen, gericht aan Jan, Jo en mij in verband met de Limburgse monografieën en de KVLS, waar ik me eerst wat zorgen over maakte maar waar ik het (desnoods) later uitgebreider zal over hebben omdat ik nu helemaal geen zin heb om me in dat soort probleempjes te verdiepen. 

Rustige zaterdag

Dagelijks telefoontje met Nany die steeds maar herhaalt dat andere rusthuisbewoners elke dag een van hun kinderen op bezoek krijgen. Wat volgens zus Bie (die in datzelfde rusthuis heeft gewerkt als verpleegkundige) helemaal niet klopt: die kinderen hebben daar immers meestal niet de tijd voor! Hoewel er uitzonderingen zijn en zoals ik mama hoor spreken, denk ik dat ze het vooral heeft over die uitzonderingen. Wel vervelend, want ik krijg daar schuldgevoelens bij (en die heb ik eigenlijk al omdat wij haar sowieso veel minder vaak kunnen bezoeken dan broertje en zus die in het Antwerpse wonen - voor ons maakt de afstand dat we daar telkens veel tijd, geld en stress in steken). 

Eigenaardig maar in zekere zin vond ik het voor ons gemakkelijker toen mama nog in haar eigen flat woonde (en ik vermoed dat broer en zus het ook zo aanvoelen)! Hoewel, in deze zeer bijzondere en stresserende periode lijkt het me objectief beter dat Nany in dat rusthuis verblijft waar goed voor haar wordt gezorgd en waar ze met heel veel mensen spreekt. En, zonder in overtreding te treden, met veel meer mensen contact had dan ze thuis zou gehad hebben toen je tijdens de lockdown bijna niemand mocht ontmoeten. Leg haar dat echter eens uit! Vandaag kreeg ze geen bezoek: ik vermoed dat haar probleem eigenlijk alleen dat was.

Voor de rest een heel rustige zaterdag. Ik las en zag dat ze bijna overal in Frankrijk nog steeds manifesteren. Massa's mensen komen zoals elke zaterdag op straat in verschillende steden en persoonlijk vrees ik dat ze dat binnenkort minder vreedzaam zullen beginnen te doen! Wat ik zou begrijpen al hoop ik zo dat het niet gebeurt! Eigenaardig weer: ik bewonder die volhardende mensen maar weet goed van mezelf dat ik me niet goed zou voelen midden in zulke massabetoging.

Deze avond nog even over en weer gemaild met Zeger, over ons nakende "gezamenlijk verjaardagsfeestje" dat ik dit jaar opnieuw zelf wilde houden (ik kan echt niet aan dochterlief vragen om alles in mijn plaats te doen!) maar dat heel eenvoudig zal worden. Ik verwacht wel dat Sinterklaas zal langskomen (hij is immers al in het land, hé kindjes! Jawel, ik keek ook op televisie - eigenlijk op mijn pc-scherm - naar zijn aankomst in Antwerpen!). 

En... ik kijk heel fel uit naar dat verjaardagsfeestje! Tja, ik heb ook graag mijn kinderen af en toe op bezoek! 😉

"De afspraak op vrijdag"

Ik keek deze avond (bij wijze van "ontspanning") nog eens naar televisie op mijn pc-scherm (hoewel ik eigenlijk een paar mails moest beantwoorden maar dat doe ik morgen, sorry vrienden).  Ik keek naar "De afspraak op vrijdag" (op de VRT) dat ik, eigenaardig genoeg voor iemand zoals ik die helemaal niet onderlegd is in politiek, interessanter vind dan de gewone "De afspraak" door de week. Ik heb immers de indruk dat ik in dit programma veel meer verschillende meningen hoor, wat ik niet heb met "De afspraak".

De discussies en debatten zijn uiteraard niet op z'n Frans (die ook niet ideaal zijn wegens heel moeilijk om te volgen - hoewel ik daar wel kan genieten van de "hartstocht" van de deelnemers),  maar tenminste bestaande terwijl ik in veel televisiedebatten de indruk heb dat ik alleen mensen met ongeveer dezelfde visie hoor spreken (en dat het dus in feite een gewoon "gesprek" is). 

Ik heb wel weer opgemerkt dat, zodra ik een beetje volg wat er allemaal gebeurt op politiek vlak in de wereld, ik me daar helemaal niet goed bij voel. Al weet ik ook dat ik moet ophouden alles denken te voelen wat (ik meen dat) andere mensen voelen.  Hier gaat het onder andere over vluchtelingen vanuit Polen die aan de grens van Wit-Rusland geen weg meer uitkunnen. Uiteraard denk ik weer dat ik "voel" wat die mensen meemaken. En dan komen weer herinneringen naar boven aan al die keren dat ik me vergiste op dat gebied en pas later inzag dat degenen die ik wilde helpen (op heel bescheiden schaal hoor!) eigenlijk van mij profiteerden! Wat is het leven moeilijk soms! 

Een zware dag?

Ik voel in mijn rug dat het voor mij een zware dag was (hoewel, objectief was het dat helemaal niet!): blijkbaar kan ik toch nog veel minder dan wat ik me inbeeld. 

Roger daarentegen heeft heel hard gewerkt. We hebben, na de kleine dagelijkse taken, lege bokalen en flessen naar de glascontainer gebracht (en daarbij heb ik een beetje geholpen) en daarna heeft Roger uren  besteed aan het (eindelijk) opruimen van het poortgebouw. Ikzelf kon daar niet veel verrichten vermits de meeste rommel door Roger was veroorzaakt en ik niet wist waar die spullen dan wel naartoe moesten. Ik heb er wel de bladeren bij elkaar geveegd en daar kreeg ik felle rugpijn van. Roger is nog een hele poos in de tuin bezig geweest (onze appelen blijken nog steeds niet rijp genoeg, een gevolg van de slechte zomer?) en heeft de vaat afgedroogd na de afwas (koken moesten we niet: we hadden nog voldoende kliekjes). Voor hem een goed gevulde dag dus maar hij heeft ook veel beweging gekregen (sinds ik die gewrichtsproblemen heb, beweegt hij veel te weinig naar mijn zin).

Van Zeger kreeg ik een uitnodiging: binnen een paar weken is er, na al die maanden, eindelijk opnieuw een optreden van de Reizende Reiger. Na mijn eerste enthousiaste reactie bedacht ik dat het voor ons nog niet het moment is om in een kleine zaal met (hopelijk voor het toneelgezelschap toch) veel volk te  zitten. Plus dat ik denk dat het nog te vermoeiend zou zijn voor mij. Ik ben dus wel een beetje ontgoocheld (maar tegelijk heel blij voor die jongelui dat ze opnieuw voor een publiek kunnen optreden).

Worden de mensen wakker?

Vandaag, net na een telefoontje van Jan Gerits (hij en Jo Corstjens komen binnen een paar weken even naar hier om zaken in verband met de Limburgse monografieën te bespreken), een oproep van vriend Karel. Of we binnenkort afspreken.  Karel wil altijd op café gaan maar Roger stelde hem voor volgende maand eens naar hier te komen. Dat vond Karel niet ideaal, hoewel hij de argumenten die Roger aanhaalde beaamde... maar hij vond dat we toch maar naar het pijpen van de overheid moeten dansen om ons sociale leven te vrijwaren. Wat ik begrijp al heb ik moeite met die houding - hoewel ik weet dat, voor een volgend bezoek aan Nany bijvoorbeeld, ik me ook min of meer zal moeten aanpassen: met haar, gezien haar leeftijd, begin ik immers geen discussie meer over heel die toestand.

Heel die inleiding om te zeggen dat ik vandaag nogal met die zaken bezig was in mijn hoofd... en dan val ik weer "toevallig" - terwijl ik eigenlijk wat ontspanning zocht - op dit heel interessante discours waar ik me wel in terugvind (al beweer ik niet dat ik tot die intelligente mensen behoor waar het onder andere over gaat - en o ja, sorry, het is weer in het Frans). En, vlak daarna, viel ik op dit van Florian Philippot.  Waarin hij vertelt dat professor Didier Raoult ineens veel meer dan vroeger loslaat over de crisis (omdat hij binnenkort toch op pensioen gaat? Artsen mogen nu immers niet meer vrijuit spreken!). Een beetje angstaanjagende zaken waar anderen het ook al over hadden maar nooit zo concreet. 

Twee video's die me een beetje angst voor de toekomst inboezemden maar die me tegelijk de vraag deden stellen of de mensen beginnen wakker te worden!

Hospitaaltoestanden in Frankrijk

Ik vermoedde al dat het erg is daar (omdat ik het net iets minder erg heb meegemaakt toen Roger ziek werd in Aubigny sur Nère en ik weet wat er nu gebeurt in Frankrijk met verzorgend personeel dat niet voldoende de overheid "gehoorzaamt") maar ik weet niet of het hier al die weg opgaat. Ik vermoed nog niet. 

Maar kom, dit filmpje, waar ik weer toevallig op viel deze avond, maakte een einde aan mijn vermoedens. De realiteit  is nog erger dan wat ik vermoedde!  

Een dag zoals ik ze graag heb

Gisteren weer naar de reumatoloog (en opnieuw dat gevoel van veel tijd te hebben verloren) en daarna uitgebreide boodschappen gevolgd door een (laatste?) nalezing van de volgende Limburgse monografie.  Bij de reumaspecialist zat ontzettend veel (hoestend en niezend) volk in de wachtkamer! Zo veel dat ik het niet normaal vond in deze coronacrisis (nogmaals, tenzij men ons beliegt), ik voor een keer reclameerde aan de balie en een stoel apart in de gang kreeg. Het lijkt de goede kant op te gaan (maar ik weet het, genezen kan men die reuma niet) al moet ik naar mijn zin heel veel medicijnen slikken. 

Vandaag was een rustiger dag. Buiten een telefoontje met Nany en enkele mails van en naar familie of vrienden - soms wel over problemen waar ik het hier echter niet ga over hebben - enkel de wasmachine een paar keer laten draaien, veel gelezen en samen met Roger een heel lekkere Indiase schotel klaargemaakt. Met stoofvlees, veel uien en look, gember, komijn, kurkuma, paprika, garam masala, koriander en yoghurt. We hebben echt gesmuld!

Wat hou ik van zulke rustige dagen (en samen met Roger koken)!