Toch nog een mooie wandeling na het saaie huishouden

Iets meer dan 2 uur heb ik na onze brunch besteed aan het schoonmaken van de keuken, en dan heeft Roger nog de dampkap voor zijn rekening* genomen en heb ik de binnenkant van de kasten ongemoeid gelaten. Wat haat mijn rug dat huishoudwerk!

Gelukkig kreeg ik daarna mijn zin: nadat we het laatste snoeisel  naar het containerpark hadden gebracht en een paar boodschappen (morgen zijn immers alle winkels gesloten) maakten we een mooie avondwandeling in Klein Gelmen. En dat deed deugd aan mijn rug!

 Foto Roger

Onderweg kreeg ik een telefoontje van Jan Gerits op mijn mobieltje: over de volgende monografieën die hij wil schrijven. Hij vroeg ook of ik hem het adres van onder andere Yolande Lambrechts kon geven, maar daarvoor moest hij uiteraard wachten tot Roger en ik terug thuis waren.

De avond valt vroeg in sinds we zijn teruggekeerd naar de wintertijd: pas na de wandeling zorgde ik voor het avondeten. Voor Roger werden dat niertjes met champignons… in portosaus (omdat ik geen Madeira meer had). Ik heb even geproefd: persoonlijk vond ik deze saus veel te zoet. Ikzelf at overschotjes van de vorige dagen.

Terwijl Roger mijn nieuwe factuurontwerp “afwerkte” (ik moet vanaf deze maand immers geen BTW meer aanrekenen), las ik een uurtje in de relax (uiteraard met een blokje bittere chocolade smeltend op mijn tong).

En nu ga ik de avond beëindigen met een aflevering van Star Trek (en dus niet met het beantwoorden van jullie mails, vrienden: dat doe ik morgen of zo).

* De dampkap krijg ik niet meer schoon zonder ‘'Instanet”. Toen ik zelf dat product nog gebruikte (het is heel efficiënt), voelde ik me constant duizelig daarna. Ik legde echter niet de link met dat schoonmaakmiddel.  Tot ik het eens aan Zeger cadeau gaf om in zijn Leuvens “studentenkot” de spiegel, de wastafel, de ruiten enzovoort schoon te maken. Ik kreeg toen van hem een mail die ongeveer zei: ‘Nu begrijp ik waarom vrouwen zo graag schoonmaken! Je wordt gewoon high van dat product!’  Er ging bij mij een licht op! Ik lette erop, en inderdaad, het was telkens na het gebruik van “Instanet” dat die duizeligheid opdook. Sindsdien zorgt Roger voor de karweitjes waarvoor ik dat middel nodig acht.

Nostalgie

Of we vandaag niet afkwamen, had onze dochter gevraagd. Nee, niet omdat zij moest werken, zomaar.

Toen we aankwamen, was zij wafels aan het bakken, Matthias dutte en Elena wilde dat opa en ik meteen een gezelschapsspel met haar speelden. Verstoppertje moesten we ook spelen, en een toren wilde ze ook nog bouwen.

 Eigen foto

Toen Matthias wakker werd en nadat hij een banaan had verorberd, vertrokken we allemaal samen, met voor ieder een wafel voor onderweg: we zouden het graf van Marraine (mijn grootmoeder van moederskant) en dat van Oma (moeder van Roger) bezoeken.

Het toeval (?) wilde dat Roger de auto parkeerde in de Brugstraat, vlak tegenover nummer 115: het vroegere huis van Marraine!

 Eigen foto

Ik werd ineens overspoeld door nostalgie en dat werd nog erger toen een buurtbewoner Elena uit de auto hielp en een praatje met ons maakte. Hij had Marraine niet meer gekend: zo lang woonde hij nog niet in de straat, maar het is er nog steeds heel gezellig leven; en iedereen helpt er iedereen. Zo heb ik het destijds gekend. Ik herkende ook het huis van Bomma en Peter, de ouders van tante Germaine zaliger: het was alsof ik in de tijd werd teruggeworpen.

Terwijl we via de spoorwegbrug naar de Abdij van het Park liepen, vertelde ik aan Elena dat ik op haar leeftijd in die straat, in die gezellige, volkse buurt, woonde. Dat vond ze blijkbaar een beetje moeilijk om te begrijpen.

Het was prachtig weer (het leek wel lente, hoewel een lichte nevel ons eraan herinnerde dat we eind oktober zijn) en terwijl bij mij de nostalgie steeds maar toenam (hoe vaak liep ik niet met Marraine via die brug naar het kerkhof!) genoten de kinderen, onze dochter en Roger volop van de wandeling.

 Eigen foto

 

 Foto’s Roger

 

 Eigen foto’s

We bleven een poosje mijmeren aan het graf van Marraine en haar man, en dan wilde Elena met mij naar de Lourdesgrot die mij op haar leeftijd ook zo fascineerde.

 Eigen foto

Daarna reden we naar de begraafplaats waar de moeder van Roger ligt (en zijn vader die ik nooit heb gekend). Matthias genoot gewoon van de wandeling, Elena stelde zich vragen over al die bloemen op die graven. Toen ik haar vertelde dat het zondag feest is voor al die overleden mensen, merkte ik dat ze lichtjes huiverde. ‘Dat is leuk voor hen,’ zei ze, ‘maar wij gaan nog niet dood, hé, oma? Alleen als we héél, héél oud zijn hé?’

 Foto’s Roger

Toen moesten we dringend boodschappen doen! De papa van de kindjes was al thuis toen wij arriveerden. Terwijl Roger en ik speelden met Elena en Matthias, bereidden hij en onze dochter een lekkere spaghettischotel. De kindjes maakten zowat ruzie om de tafel te mogen dekken!

 Eigen foto

Na de maaltijd (en een heel lekker glaasje wijn) zijn Roger en ik vertrokken terwijl de kindjes in bad werden gezet.

Beroemd worden?

Nee,  ik ga het niet hebben over deze dag, want daar valt weinig over te vertellen (of zijn jullie geïnteresseerd in onze uitgebreide boodschappen?).

Buiten die boodschappen hebben we ook niets echt interessants gedaan: het regende de hele dag.

Wat mij wel interesseerde waren de herinneringen die in mij opkwamen vandaag. Zoals deze: over een journalist die me jaren na elkaar telkens vlak voor Kerstmis kwam interviewen (daar had de voorzitter van de KVLS voor gezorgd) voor een heel lokale bladzijde van een heel lokaal blad. En de laatste keer ging het zelfs zo ver dat die journalist mij vroeg om op onze tv “TV Limburg” op te zetten… Wat mij niet meteen lukte: wij kijken immers nooit tv!

Dat werd mij blijkbaar kwalijk genomen (hijzelf werkte voor TV Limburg): op de volgende vergadering van de KVLS vertelde Edith ons dat  de journalist in kwestie had besloten sommige leden van de KVLS niet meer te interviewen omdat ze toch niet geïnteresseerd bleken. Terwijl Edith dat vertelde, keek ze veelbetekenend naar mij: ik had het door!

Ik herinner me dat ik toen dacht: ‘goed vanaf!’. Dat interview stelde immers zo weinig voor en het weinige dat je echt persoonlijk kon zeggen, werd daarna in de krant in kwestie zo geredigeerd dat het helemaal politiekcorrect overkwam en helemaal niet meer weergaf wat je zelf had verteld.

Nu vind ik het zelfs erg van mezelf dat ik ooit heb toegeven aan een “verlangen” naar beroemdheid, al is het dan maar in deze streek!  

Vanitas!

Over een wandeling in Engelmanshoven en bier (onder andere)

Vandaag wandelden we nog eens in Engelmanshoven, maar deze keer daalden we niet langs de trappen. Dat maakt dat onze wandeling wat langer duurde, maar daar had ik absoluut geen bezwaar tegen!

 Deze duif vloog niet weg toen we voorbij wandelden! Ziek?

 Foto’s Roger

In een fruitplantage zagen we een prachtige vlinder. Roger probeerde er een foto van te maken, maar net op dat moment sloot hij jammer genoeg zijn vleugels.

 Foto Roger

Eigenlijk wilde ik vandaag ook eindelijk de keuken onder handen nemen maar daar bleef geen tijd voor over wegens ander (interessanter) werk, een paar telefoontjes, enkele mails, het te drogen hangen van was en het koken deze avond.

Roger daarentegen heeft wel tijd gevonden om een deel van de haag te scheren. Ik durfde niet te gaan kijken: ik vermoed dat onze tuin weer vol snoeisel ligt!

Op de duur lijkt die tuin alleen werk mee te brengen en nooit meer als rustoord te kunnen gebruikt worden! Ikzelf wil al heel lang al dat werk uitbesteden (en desnoods nog wat minder voor mezelf kopen en dus nog wat minder winkelen, wat ik helemaal niet erg vind) maar Roger wil altijd alles zelf doen!

Ik heb deze avond gezocht naar de glycemische index van bier. Volgens de website van Colruyt is die heel hoog! Zou ik dan misschien beter op wijn overgaan, ik die zo graag bier drink?

Of moet ik geloven wat ik hier vond? Volgens die site is de maltose (een soort suiker) dus helemaal uitgegist in bier. Toen ik mijn probleem aan Roger voorlegde, antwoordde hij, die vroeger zijn eigen bier brouwde (jaja, hij wil echt alles zelf doen!), dat, behalve in zoet bier, echt alle suiker in bier is verdwenen.

Zal ik me dus toch een Westmalle inschenken terwijl ik kijk naar een aflevering van Star Trek?

De geur van tabak

Deze avond aten we bakharing met in olijfolie gebakken uien. Ik had een zwart bloesje aan (redelijk nieuw, en je weet: ik shop niet graag; dus moet wat ik koop zo lang mogelijk meegaan) dat ik liefst niet vol oliespatten wilde.

Ik haalde dus, vlak voor het koken, een heel oud truitje uit de wasmand, en trok dat even weer aan, met het idee:  als dat verknoeid wordt, dan is het maar zo. Dat kledingstuk is immers al meer dan 30 jaar oud (maar, eigenaardig genoeg, zag ik de laatste keer dat we bij C&A  waren – weken of maanden geleden dus, want ik kan me echt niet meer herinneren wanneer -  ongeveer dezelfde bloes hangen).

Ik kookte dus, ruimde op, trok die corsage weer uit (geen enkele vlek! ) én rook… tabaksgeur in die bloes!

Toen besefte ik ineens wat sommige mensen bedoelen met “tabak stinkt”.

Het is een speciale geur, dat wel, en ik kan begrijpen dat als je die niet kent, je er even moet aan wennen. Maar… als je helemaal eerlijk bent, moet je daarna wel toegeven dat het gewoon parfum is dat je opsnuift! Echt!

Onlangs “betrapte” Elena mij op het roken van een sigaret. Ik overdrijf natuurlijk met dat “betrapte”:  ze ziet mij vaak roken, maar meestal niet in haar onmiddellijke nabijheid (de tijdsgeest hé! Mijn grootvader had constant zijn pijp aan zijn lippen, mijn vader ook, en de ouders van al die rokers deden net hetzelfde, maar ja, “de tijden zijn veranderd”) en, Elena dus, zei: ‘Eigenlijk vind ik dat niet lekker ruiken, hoor, oma!’

Ik verschoot (ja, ik weet het, Nederlanders zeggen ofwel “ik schrok”, ofwel “ik was verbaasd”, maar ik vind “ik verschoot” net iets tussen de twee betekenen): dat zegt een kind van drie jaar niet als het niet geïndoctrineerd is!

Want: tabak ruikt lekker! Zo lekker dat er zelfs een parfum naar genoemd is, en dat ik soms Roger dit cadeau geef (een aftershave )

Opheers

Deze ochtend een verontrustende brief uit Frankrijk gevonden in de bus: een herinnering aan een factuur voor de ambulance die ons deze zomer van Aubigny naar Bourges bracht.

Die factuur hadden wij echter betaald eind juli. Ik belde dus naar de afzender, vroeg het secretariaat en legde uit dat ze ons die herinnering onterecht hadden gestuurd. ‘Hoezo? Ik zie hier geen enkele cheque van jullie! Hoe hebben jullie dat dan betaald?’, vroeg de vrouw aan de andere kant van de lijn.

‘Wij gebruiken hier geen cheques meer. Ik heb in juli jullie rekeningnummer gevraagd en we hebben de betaling via een overschrijving verricht’, antwoordde ik.

‘Ha zo! Dan moet ik mijn rekeninguittreksels eens bekijken! Hier hebben de mensen niet de gewoonte per overschrijving te betalen! Blijf even aan de lijn… Ik zal eens kijken… Best op augustus zeker?’

‘Ja, dat lijkt me het beste!’

‘A ja, hier zie ik het. Het geld stond erop op 2 augustus. Het is in orde, mevrouw!’

Hoe eigenaardig: dus had die secretaresse op 27 oktober nog niet gekeken naar de rekeninguittreksels van augustus?

Maar kom, Roger was gerustgesteld, al heeft ons dat wel een telefoontje naar Frankrijk gekost!

Na de middag maakten we een wandeling van net 1 uur in de velden rond Opheers. Het was heel zacht weer en het werd een prachtige, heel rustgevende wandeling.

 Eigen foto

 Foto’s Roger

Modamkse in de mijn

Eindelijk hadden we vandaag de tijd om naar de tentoonstelling van Modamske te gaan, in de mijn van Beringen. Daarna zouden we een wandeling maken op de “terrils”.

We kwamen terecht midden in een reünie van vroegere mijnwerkers, ter gelegenheid van 25 jaar mijnsluiting. Ontzettend veel volk, ambiance, én voor iedereen een gratis bonnetje voor bier en voor “cervela”.

 Eigen foto

 Foto Roger

Alleen zagen we nergens een verwijzing naar Modamske. Dus liepen we van het ene mijngebouw naar het andere, gingen we overal binnen, we zagen andere interessante zaken maar niets van Modamske.

 Foto’s Roger

Net toen we het wilden opgeven, kwamen in de verte Kristien en Roger (Modamske) aangewandeld. Ze vertelden ons dat de doeken van Roger hingen in de oude elektriciteitscentrale. In dat gebouw waren we nochtans ook binnen gegaan!

 Foto’s Roger

 Eigen foto

Bleek dat we daar veel te snel naar links waren afgedraaid!  

 Eigen foto’s

 Foto’s Roger

Nadat we de prachtige (geef toe!) schilderijen bewonderd hadden, gingen we onze bonnetjes verzilveren aan een kraampje op het binnenplein van het mijncomplex (die cervela maakte van deze zondag meteen onze wekelijkse “zondedag”).  

 Foto Roger

Kristien en Roger zouden zich later bij ons voegen. Er was nog meer volk bijgekomen, er heerste een gezellige drukte, maar daardoor  hebben we elkaar niet meer teruggevonden. We zijn nog wel enkele gebouwen binnengegaan (om te beginnen die elektriciteitscentrale) maar het zoeken naar elkaar in die labyrinten was hopeloos (en de batterij van mijn mobieltje was plat).

 Foto Roger

Van de oorspronkelijk geplande wandeling kwam ook niets: Roger (de mijne)  vond dat we al voldoende hadden gestapt (hij had natuurlijk gelijk).

Dus zijn we maar naar huis teruggekeerd, waar Roger na ons eenvoudig avondmaal voor een laatste lading kweeperengelei zorgde.           

 Eigen foto