Zalm en broccoli met een “boursin”-sausje

Bij de laatste boodschappen had ik een afgeprijsde  “Boursin Cuisine” gekocht. De kaas moest immers opgegeten worden voor einde maart. En dat op zich is voor mij geen probleem, want ik lust die wel, ook gewoon op de boterham (en, die kaas is niet zo vet: amper 25%).
Nu, “Boursin Cuisine” is wel nog iets minder compact (en dus nog minder vet) dan de gewone “Boursin”. En net dat bracht me op een idee deze avond.

Nee, ik heb geen enkel van de op de verpakking voorgestelde recepten gevolgd. Ik volg meestal heel trouw het menu dat ik elke zondag opstel voor de volgende week. Zo stond er vandaag zalm en broccoli op de “kaart”. En Roger heeft graag een bechamelsaus bij de broccoli. Ik maak die niet klaar met melk (Roger lust geen melk), maar wel met het groentekookwater, een heel klein stukje verpulverd groentebouillon en sojamelk (en, natuurlijk, bloem). Maar vandaag had ik daar twee eetlepels Boursin Cuisine aan toegevoegd.

En wat was dat lekker !!!  

Dus weer gratis reclame! Misschien moet ik eens zorgen dat ik geld krijg daarvoor!

En… ik weet dat jij nu jouw neus optrekt, Hendrik!

Transparante kerk in Grootloon

Vandaag vonden we even de tijd voor een wandeling rond  Grootloon, waar we op zoek wilden naar de  Transparante Kerk .

Het was een beetje mistig maar helemaal niet koud. Weer voelde je een beetje lente in de lucht. En het werd een prachtig wandelingetje in dat glooiende landschap rond het kleine Grootloon.

Eerst kwamen we een affiche tegen van het “kersentorentje” dat in de serie Katarakt voorkomt.

 Foto Roger

De affiche vermeldt dat het is ingestort kort na de opnames. Wij hadden in die tijd gehoord dat de eigenaar de toren had gesloopt omdat hij vreesde dat zijn plantage te veel toeristen zou aantrekken. Ik herinner me dat wij toen ook weer op zoek zijn gegaan naar het torentje (we hadden het enkele jaren daarvoor per toeval ontdekt), maar het niet meer gevonden hebben: het bleek toen al afgebroken. En volgens mijn herinnering stond het niet echt op de plaats waar nu die affiche staat. Maar ja, de affiche zegt niet dat het bouwsel precies daar stond, wel dat het op die heuvel te vinden was, en dat is correct.

Een beetje verder vonden we eindelijk die transparante kerk. Echt indrukwekkend:

Foto’s Roger

Elena stapt!

Lutti vertelde het ons al toen we Elena gingen afhalen. Ze stapt nu echt zelfstandig. En dat heeft onze kleine meid ons ook laten zien toen we “thuis'” waren. Van haar moeder tot bij mij, van haar vliegtuig naar haar loopkarretje, van haar speelgoedmand naar haar box: ze doet het goed! Ze raapt al stappend een speelgoedje op, ze gaat zitten om haar in elkaar passende kommetjes of blokjes op te stapelen, staat weer recht en stapt verder…

Ze stapelt nu dus ook blokjes enzovoort (tot een vijftal objecten lukt haar goed) op elkaar, en telkens begint ze daarna in haar handen te klappen. Maar ze heeft ook met mij gedanst en handjes gedraaid op kinderliedjes, met haar slapende baby gespeeld. Ze vroeg me zelf deze avond na het eten om die uit haar box te halen. Waarschijnlijk wilde ze Lutti nadoen. Bij Lutti is er inderdaad het een en ander veranderd: Elien en Thibault gaan nu naar de kleuterschool en er zijn twee baby’s bijgekomen: Matthieu, de babybroer van Thibault, en Bram. En dan nog een iets ouder jongetje: Mats. Elena zag dus hoe Lutti de baby’s knuffelde, en dat probeerde ze volgens mij na te bootsen.

Op een zeker ogenblik had ze de fleece sjaal van Roger bemachtigd en wikkelde die rond haar nek. Omdat de sjaal nogal lang is, viel ze er constant over terwijl ze rondliep. Daarom tilde Roger haar op. Dat is het enige moment waarop ik de kans kreeg om een paar foto’s te maken.

 Eigen foto’s

Jammer dat we geen foto’s hebben van haar eerste stapjes. Maar daar zullen haar ouders wel voor gezorgd hebben, hoop ik!

Want later op de avond – eigenlijk vlak nadat ze constant viel met die sjaal rond haar – ging het haar niet meer af: ze viel geregeld om. Ze was te moe, denk ik:  ze zocht altijd met aandrang naar mijn hand. Maar hoe moe ze ook was, stappen wilde ze blijven doen! En de sjaal van Roger moest mee!

 Foto Roger

Tijdens Elena haar dutje kreeg ik de kans op “Neige” te lezen. Inderdaad een juweeltje!

Over meeroken en bedrog

Roger bracht me deze avond naar dit artikel over meeroken: http://www.readability.com/articles/0mgmycw6?legacy_bookmarklet=1.

Ik had al vaak stukjes in die richting gelezen, maar omdat het op statistiek is gebouwd, voel ik me echt niet competent om te oordelen. Ik heb echter al lang de indruk dat roken een “zondebok” is.

Wat is de bedoeling van heel die hetze?

Gisteren, op het feest bij mijn broertje, merkte ik dat na de maaltijd snoepjes werden rondgedeeld. Al even ongezond, maar uit die schaal werd gretig gegraaid door de niet-rokers.

En nee, ik heb niet mee gesnoept: ik ben even in m’n eentje in hun tuintje een sigaret gaan opsteken en heb ondertussen mijn nichtjes hun kunstjes op hun trampoline bewonderd. En gemijmerd. Onder andere over de tijd toen grootvaders nog pijp rookten.

Gekregen maar nog niet echt gelezen: Neige van Maxence Fermine

Vandaag met de post weer een boekje gekregen van mijn “bewonderaar”. Ik noem hem soms zo voor de grap, maar ook “vriend”, hoewel we elkaar maar één keer ontmoet hebben.

Vandaag had ik te veel vertaalwerk om het dunne boekje uit te lezen, maar ik heb er toch al in gegrasduind en ik hou van de sobere, heel zuivere, poëtische stijl. In feite denk ik dat ik al ongeveer weet waarover het allemaal gaat, en dat werd bevestigd door deze samenvatting  die ik vond op het Internet.

Wordt het dan een voorspelbare lectuur voor mij morgen? Nee hoor, want net zoals bij sprookjes zal ik genieten van heel subtiele details waar ik vandaag geen tijd voor had, en van de stijl! Die zaken zijn voor mij veel belangrijker dan de peripetieën van een verhaal!

Verjaardag Nathalie en Stephanie

Vandaag vierden mijn broertje en schoonzusje de verjaardag van hun twee dochters. 15 en 13 jaar al. Een aangename familiebijeenkomst met heel lekkere gerechten en wijn. Alleen jammer dat onze kinderen er niet bij kunnen zijn (dat zouden 6 mensen meer zijn en nu al is hun grote eettafel krap voor hen, de grootouders, ooms en tantes).

Ik ben geen prater, ik heb dus meestal geluisterd naar de conversaties van anderen. En ik moet zelfs zeggen “proberen te luisteren”, want weer viel het mij op hoe sommige mensen door elkaar praten en elkaar niet laten uitspreken!

Men had het vooral over de actualiteit, en onder andere over het ongeval van prins Friso en de coma waar hij waarschijnlijk niet zou uit ontwaken. Nany had gehoord dat euthanasie in zijn geval geen optie was omdat de koninklijke familie van Nederland protestants is en euthanasie verboden is door de protestantste kerk. Maar volgens mij verbiedt de katholieke moraal ook euthanasie! Nany wilde dat niet geloven, omdat euthanasie wettelijk toegelaten is. Maar net zoals niet alles wat de wet toelaat daarom moreel aanvaardbaar is, is niet alles wat wettelijk  is, ook toegelaten door de kerk.

Trouwens, als het slachtoffer niet op voorhand heeft gevraagd om in zulk geval euthanasie toe te passen (ik zal maar het woord “plegen” niet gebruiken, of ik krijg weer het verwijt dat ik mijn eigen moraal wil opdringen), mag men dan de stekkers uittrekken volgens de wet?

Helshoven

Roger heeft jammer genoeg geen foto’s gemaakt tijdens onze mooie wandeling vandaag. We vertrokken onder een stralend blauwe lucht aan de kapel van Helshoven. Broeder Arsène Martens (de broer van de schoonzus van Jeannine Leduc) was druk bezig het tuintje rond de kapel te onderhouden. Misschien verwachtte hij bezoekers morgen? Want de kapel wordt druk gereserveerd voor huwelijken, doopsels enzovoort. Er hangt dan ook een mystieke sfeer binnenin (en ook wij zijn onze wandeling begonnen met een bezoekje aan de kapel).

Daarna ging het langs een beetje modderige holle weg naar appel- en perenplantages. Waar we gewoon dwars door wandelden tot we aan een afsluiting kwamen. Maar geen nood, we volgden de grens van de plantage en kwamen op de weg naar de “galg” terecht.

Maar wij wandelden terug in de richting van de kapel om daarna nog even richting “Tjenneboom” te stappen.

Een heel mooie wandeling met weer die vage lentegeur. Is de winter eindelijk voorbij? Fruitboeren zijn alvast al druk bezig met snoeien!

Borgloon en ouder wordende gewrichten

Tijdens de wandeling van eergisteren in de Ardennen werd ik vriendelijk uitgelachen door dochter en schoonzoon. Ik kon immers “niet volgen”. En inderdaad, ik liep meestal meters achter hen aan.

Ik heb immers al jaren last van pijn in de knie- en heupgewrichten.  En bovendien heeft mij vader zaliger, net zoals zijn collegevriend die daarna mijn beste vriend is geworden (en die nu in de “Ardenne profonde” woont), mij geleerd dat om onder andere je gewrichten en je longen te sparen, je bij het wandelen in een heuvelachtige streek de “pas ardennais” moet toepassen: niet snel, maar wel heel regelmatig stappen. Je komt dan wel niet zo snel vooruit, maar je kunt het heel lang volhouden.

Dus dacht ik bij mezelf: ‘Laat die “kinderen” maar lachen. Ze zullen binnen dertig jaar wel opmerken dat ze zelf aan die “pas ardennais” toe zijn.’

Trouwens, mijn gewrichten deden heel fel pijn: het gevolg van een volledige maand bijna niet gestapt te hebben. En van ouder worden natuurlijk!

En ik voelde ze gisteren ook, net zoals vandaag toen we een klein uurtje gingen wandelen in Borgloon. Want, jawel, Roger is de wandelingen in de buurt van ons dorp al beu!

Het werd dus Borgloon. Waar ik zag dat de kunstconstructie in de buurt van de bibliotheek er nog stond. En dat er volgend weekend een carnavalstoet wordt gepland. Dat herinnerde me eraan dat ik onlangs voor het eerst sinds decennia op de radio iets hoorde over de Christelijke vasten. Terwijl de Ramadan al die vorige jaren wel aan bod kwam.

Roger wilde in de enige viswinkel van Borgloon sprotjes kopen en vertelde aan de uitbater dat waar zijn winkel nu staat heel lang geleden het huis van zijn grootouders van moederkant stond: “Afspanning de Helm”. De visverkoper bleek geïnteresseerd, maar was daarna toch een beetje ontgoocheld:  hij was, net als Roger, op zoek naar foto’s van dat vroegere gebouw. Waarschijnlijk vermoedde hij dat Roger wel minstens één foto had, maar precies hetzelfde verwachtte Roger van hem. Want wij hebben er geen enkele foto van.

Ik heb deze avond al even gegoogeld: ik vind ook nergens iets over die vroegere afspanning.

Later zagen we een nieuwe B&B. Daar heb ik ook naar gegoogeld en het lijkt niet slecht;  hier even gratis reclame: http://www.kersentuin.be/index.htm.

De website vind ik niet goed, maar kom. Maar ik vind het eigenlijk  heel duur!

Zulke prijzen kan een gewone werkman zich toch niet permitteren?

Berlingen

Roger wilde vandaag nog eens gaan “inspecteren” hoever het zat met de reconstructie van het vakwerkhuis in Berlingen. Volgens mij was er weinig aan veranderd sinds de laatste keer dat we daar waren.

Maar kom, Berlingen biedt voor ons mooie wandelmogelijkheden, zeker sinds we daar op 27 juli 2011 het pad door de Meersbeemden hebben ontdekt.

We volgden vandaag weer dat pad, genoten van de stilte in de beemden, die alleen onderstreept werd door het getsjilp van mussen en het lachen van een verre specht.  En… Vergiste ik me als ik het gevoel had dat er al een lentegeur hing?

 Foto’s Roger

‘s Avonds, na het eten en een beetje lectuur in de relax, kreeg ik een dringend telefoontje van de weduwe van mijn overleden Matadivriend Frank Roels. Ze went maar niet aan haar eenzaamheid en heeft dus geregeld een luisterend oor nodig. Ze vertelde me dat ze nu een e-mailadres heeft, maar zoiets precies via de telefoon meedelen is inderdaad precair. Ik heb haar beloofd dat ik zal proberen het elektronische adres van Franks zoon (haar stiefzoon dus) terug te  vinden: hij kan me dan haar adres bezorgen. Zodra we naar elkaar kunnen mailen, zullen we dat wel op een positieve manier voelen in onze portemonnee!

Van Falaën naar Sosoye en terug

Onze dochter en schoonzoon nodigden ons op deze mooie (helemaal niet koude) dag uit voor een wandeling in de Ardennen: van het mooie dorpje Falaën naar het nog mooiere Sosoye en terug. Ik kende de streek (in de buurt van Dinant en de abdij Maredsous) helemaal niet maar het loonde de moeite. Het werd een prachtige wandeling langs bossen en valleien, door het glooiend landschap dat een beetje deed denken aan dat bij onze vrienden uit de “Ardenne profonde”.  Het was dikwijls wel serieus klimmen! Elena, op de rug van haar vader genoot zichtbaar ook van alles wat ze zag. Ze is maar heel even in slaap gevallen.

Omdat beelden meer zeggen dan woorden, hieronder enkele foto’s.

 Elena is klaar voor de wandeling (foto Roger)

 

 

Falaën (foto’s Roger)

 Tiendeschuur te Sosoye

 Kerk van Sosoye

 Sosoye (foto’s Roger)

 Foto’s Roger

En wat merkte ik toen we ‘s avonds “thuis” kwamen? Elena eet nu alleen! Ze knoeit nog een beetje, maar over het algemeen hanteert ze haar lepel vrij goed!

Eindelijk weer gewandeld, en over autostoeltjes!

Het was vandaag zacht zonnig weer en ik besliste dat we onze dagelijkse wandelingen zouden hervatten. Maar wat heb ik moeten aandringen! Roger heeft, net zoals veel andere mensen die ik in Leuven heb leren kennen, een neiging tot “inertie” . Ik weet het, hij heeft gelijk als hij zegt dat hij gisteren, zonder wandeling, toch voldoende beweging heeft gekregen door al zijn kleine werkjes aan het huis! Maar toch, ik wilde absoluut onze goede gewoonte weer opnemen.

Uiteindelijk vertrokken we te voet (op aandringen van Roger en toch geloof ik dat hij toen mijn blog van gisteren nog niet gelezen had!) de velden in voor een lus van ongeveer drie kwartier. Auto rijden wordt gewoon te duur, en dat voelt Roger - net als iedereen – natuurlijk ook.

Maar ik vond onze wandeling oké, hoewel ik er niet veel over te vertellen heb. Ik kan toch niet constant herhalen dat ik hou van de rust en de weidse gezichten in de velden rond ons dorp? Ik heb deze keer zelfs geen vogels gezien!

Terwijl we zo stapten, vroeg ik aan Roger wanneer we nu eindelijk een autostoeltje zouden gaan kopen. Elena begint immers uit haar “maxi cosy” te  groeien, en het volgend stoeltje dat haar ouders hebben gekocht verplaats je niet in “één, twee, drie” naar een andere auto. Roger vroeg zich nog af waarom dat zo veel moeite kost, zulk stoeltje te verplaatsen (en die vraag stel ik me ook: de ontwerpers hadden volgens mij even goed kunnen zorgen voor een zitje dat met enkele klikken kon verhuisd worden), maar besliste ineens toch dat we naar Sint-Truiden zouden rijden om meteen bij Prémaman een stoeltje te kopen. Ik had vroeger altijd het idee dat Prémaman nogal een dure winkel is. En misschien is dat zo in vergelijking met winkels zoals “Kinderparadijs” of “Babyplaneet” enzovoort, maar, nogmaals, daar naartoe rijden kost ook veel geld.

En we kregen te maken met een verkoopster die mij heel onderlegd leek. Ze raadde ons aan een stoeltje te kopen dat mee zou gaan tot wanneer Elena 35 kg weegt, dus tot ongeveer 12 jaar. Ik weet dat haar ouders een meer comfortabel zitje hebben gekocht dan wij, en dat ze dat na een paar jaar weer zullen moeten vervangen.

Als ik goed onthouden heb wat de verkoopster ons uitlegde, is zo’n meer comfortabel stoeltje wel nodig als je lange ritten maakt met de peuter. Wat wij niet doen.

Maar, terwijl we naar huis reden, bedacht ik dat er enorm veel geld wordt verdiend met die zitjes: de ouders zijn wettelijk verplicht er een te kopen, elk paar grootouders koopt er een omdat dit handiger is, en als die gescheiden zijn (en/of hertrouwd) en elk afzonderlijk hun kleinkind af en toe vervoeren, worden er soms nog vier bij gekocht.

En op elk van die dure autostoeltjes int de fiscus 21% BTW! Is dat toeval?

Marie-Claire, crisis en geboorte van Matz

Vandaag vond ik eindelijk de tijd voor een bezoekje aan mijn lieve buurvrouw Marie-Claire. Schandalig trouwens hoe zelden we elkaar zien, terwijl we vlak tegenover elkaar wonen en het heel goed met elkaar kunnen stellen. Waarom hebben we het toch zo druk (zij én ik!)?

We hebben gezellig bijgepraat, maar ook geklaagd over de stijgende levensduurte en de prijzen van brandstof die de pan beginnen uit te rijzen. Ze vertelde me over de miserie van iemand die ze kent in Griekenland en ze is niet de eerste die me haar vrees meedeelt dat het hier ooit ook zo ver zal komen. Natuurlijk passeerden de nieuwtjes over onze kinderen ook de revue. En allebei huiverden we voor hun toekomst: op welke leeftijd zullen zij op pensioen kunnen gaan bijvoorbeeld?

Roger had daarvoor een paar werkjes aan het huis uitgevoerd (er waren onder andere enkele dakpannen verschoven) en ik had ondertussen een beetje opgeruimd en een paar jobs geklaard.

Toen ik terugkwam van bij onze buurvrouw zijn we boodschappen gaan doen, in de Aldi van Borgloon. En we vroegen ons daarna af of het zo uitgespaarde geld niet opgebruikt werd aan brandstof. Misschien is het beter naar de Delhaize in Heers te gaan, die weliswaar veel duurder is, maar veel dichterbij ligt?  

Hoewel het vrij mooi weer was vandaag, zijn we weer niet gaan wandelen: er bleef geen tijd over. De zon gaat nu weliswaar al iets later onder, maar toch is 17 uur nog steeds te laat om ergens naartoe te rijden. En ineens vroeg ik me af hoe lang we nog kunnen “ergens naartoe rijden” om daar dan te wandelen.  Is dat nog wel verantwoord met die waanzinnig hoge brandstofprijzen?

Nu, hier in de buurt kun je ook heel mooie wandelingen maken (dat is een van de redenen waarom we het huis kochten) maar ik ken mijn Roger: als we te vaak hetzelfde pad volgen, vindt hij het niet meer leuk en krijg ik hem het huis niet meer uit. En toch zou ik hem weer elke dag aan het stappen moeten krijgen!

Na de maaltijd heb ik verder gelezen (jawel, in de relax, met smeltende fondantchocolade op mijn tong) in het boek dat Roger kreeg van Anneke en Hendrik: “Johan Vande Lanotte, dagboek van een politieke crisis”. Echt interessant!

Tot Roger mij vertelde dat hij een mail had gekregen van zijn jongste zus: haar tweede kleinkind, Matz,  is gisterenavond geboren.

Roger zijn zus heeft drie dochters. De oudste is de moeder van Roy. De twee jongsten vormen een tweeling. En daarvan heeft er een gisteren dus Matz gebaard.

Welkom achterneefje!

Mijn “Nononc” werd vandaag 73 jaar!

Mijn liefste oom (die ik “Nononc” noem, een kinderlijke vervorming van het Franse “mon oncle” ) verjaarde vandaag!

Ik hoop dat je mijn speciaal mailtje hebt gekregen, lieve Nononc! En geniet maar met volle teugen van dit nieuwe levensjaar!

Vaarwel Anny!

Vandaag namen we afscheid van Anny in een bijzonder mooie gebedsdienst. Zinvolle en poëtische teksten (meestal door haar dochter geschreven – ik kende dat talent van haar niet), leuke herinneringen en prachtige klassieke muziek. Ik denk dat het een collega van haar zoon was die speelde (hijzelf was te zeer aangedaan). Er waren  iets meer dan 15 vrienden uit Leuven aanwezig.

Na de gebedsdienst ging het naar de begraafplaats. Ik weet niet wat er gaande was met onze GPS, maar we waren toch met een vijftal vrienden die het gewoon niet gevonden hebben. En dat vond ik heel jammer.
Daarna volgde de koffietafel, weer op een heel andere plek, die we wel vonden! Net zoals in de kerk , heel veel volk. Enkele mensen vertelden me dat de anekdotes, die ik had opgeschreven over Anny, haar wel echt typeerden. En haar zoon wist me te zeggen dat Anny, toen hij en zijn zus klein waren, in plaats van hen sprookjes te vertellen voor het slapengaan, vertelde over de fratsen en avonturen uit onze boeiende jeugd.

Tijdens de maaltijd werden nog meer herinneringen opgehaald. Aan onze (Leuvense) tafel zat ook een vroeger vriendje van Anny (die we niet kenden) met zijn vrouw. Hij haalde enkele foto’s boven van een zeer jonge Anny.

Maar dan ging het gesprek tussen hem en onze vriend Jan, de fotograaf (die enkele foto’s heeft gemaakt van onze Leuvense groep), ineens over de Kerk.  Onze vriend zei dat het achteraf gezien toch allemaal nonsens was, die rituelen enzovoort. Daar ga ik niet helemaal mee akkoord. Ik denk dat het niet voor niets is dat atheïsten hun eigen rituelen creëren: mensen hebben die nodig. Maar ik had geen zin om mij in dat gesprek te moeien, en nog minder toen het vroeger vriendje van Anny antwoordde: ‘Dat is een eufemisme. Het was misdadig!’. En hij begon uit te leggen dat de kerk de mensen schuldgevoelens aanpraatte om zo macht over hen te verkrijgen.

Ik vind wel dat de Kerk te veel met de machtigen der aarde heeft geheuld. En het is waar dat er soms gedreigd werd met het vagevuur (en, zelden, met de hel). Maar de kerk bood ook een heel eenvoudige manier aan om van al je schuld af te geraken: de biecht, en desnoods hielp gewoon oprecht berouw ook wel!

Dat is meer dan wat de Staat ons nu aanbiedt, en die probeert heel wat meer schuldgevoelens te berokkenen aan bijvoorbeeld rokers, snoepers, negationisten,  “conservatieven”, racisten, en ga zo maar door.

Trouwens, de Kerk zoals ik ze heb meegemaakt als kind in Congo “verontschuldigde” heel veel “misdrijfjes”. Ik herinner me dat ik als kind onze pastoor in Matadi, Marcel Inghels, eens vanop de preekstoel (zeggen ze “kansel” in Nederland? Nu , ik heb het al gezegd, die kleine verschillen vind ik niet erg: dat maakt de taal rijker)hoorde verklaren dat mensen die een scheve schaats hadden gereden (en dat waren er veel in Matadi, zelfs als kind merkte ik dat op), niet moesten denken dat ze verdoemd waren. Berouw en de vaste wil om niet te hervallen volstonden (en waarschijnlijk even biechten, maar ik herinner me niet dat hij dat zei) om de fout helemaal te wissen. Eigenlijk sprak hij daar gewoon Jezus na. Dus zo heel fel probeerde Marcel Inghels de mensen blijkbaar niet schuldgevoelens aan te praten! Maar oké, mijn vriend Marcel Inghels zaliger vertegenwoordigde de hele Kerk niet!

Maar ik heb dus niet gereageerd op die conversatie deze middag. In feite was ik de hele namiddag heel droevig, vooral omdat het duidelijk was dat onze meeste vrienden er van uitgaan dat Anny nu nog enkel een herinnering is binnen in ons.

Wat Roger en mij heel fel opviel, was het mooie Nederlands dat gebruikt werd in de lezingen. En je moet weten dat we in Gent zaten!

Soms had ik het gevoel dat Anny daar tussen ons zat, maar dat heb ik natuurlijk helemaal niet verteld!

Tamtam

Het was niet gemakkelijk de adressen van alle vrienden van Anny te bemachtigen. Blijkbaar stonden er veel niet in haar adressenboekje. En dat herken ik: er zijn veel mensen naar wie ik blindelings zou lopen, maar van wie ik het precieze adres niet heb. De laatste tijd probeer ik daar iets aan te doen, en schrijf ik er zoveel mogelijk op. In een bestand op mijn PC. Want ik heb een geschrift dat door weinig mensen kan gelezen worden, en dat bleek ook Anny haar probleem te zijn (zij had geen PC): haar kinderen konden sommige woorden gewoon niet ontcijferen.

Maar het Internet heeft als een tamtam gefungeerd, en ik vermoed dat nu iedereen op de hoogte is van haar heengaan. Gisteren ben ik daar nog vrij druk mee bezig geweest (met tamtam spelen dus), maar ondertussen had het buikgriepje dat in de buurt van Elena rondwaart Roger bereikt. Die was gisteren dus buiten strijd. En  deze nacht was het mijn beurt om braakneigingen te krijgen.

Vandaag was Roger weer helemaal in orde, en ik eigenlijk ook, hoewel heel moe (bijna niet geslapen vorige nacht): ik vermoed dat we niet kunnen spreken van een echte “buikgriep”, maar eerder van een darminfectie.

Ondertussen heb ik ook enkele foto’s van Zeger gedownload en bij de post van vorige zaterdag geplaatst.

Denkend aan mijn vriendin Anny

Tijdens al mijn bezigheden vandaag zat ik aan Anny te denken. Ze heeft dan ook enorm veel voor mij betekend sinds ik in 1969 terug naar Leuven ging om het opnieuw te proberen in de Romaanse filologie. Zij was toen de eerste die me een onderdak gaf, weken aan een stuk!  En, ondanks de wisselvalligheden van onze levens, hebben we elkaar nooit echt uit het oog verloren. Zij was het die mij belde dat onze vriend Dirk Lambrechts was overleden (maar ik had hem eigenaardig genoeg vlak daarvoor in een droom van mij zien afscheid nemen), en ook bij het overlijden van onze vriendin Els Baeten was het Anny die ons op de hoogte bracht.

We hadden het vaak over de dood als we met elkaar belden. Zij dacht dat alles daarmee ophoudt, maar toch droomde ze soms van vrienden die overgegaan zijn. Ze was eigenlijk heel bang voor de dood, of eerder voor wat in haar ogen “in het niets verdwijnen” was. Ik herinner me dat ze de laatste keer aan telefoon nog zei dat ze niet zo snel zou overlijden en nog plannen maakte om ons te komen bezoeken in mei! En dan zouden we verder filosoferen over die zaken!

Haar dochter vertelde me gisteren aan telefoon dat vorige zondag, dus vlak voor haar overgaan, Anny had gezegd dat ze een “gelaten gevoel” over zich voelde komen (een door medicijnen gegenereerd gevoel?), en dat precies dat haar angstig maakte. Typisch Anny: ze wilde tot aan het einde de loop van haar leven zelf bepalen. Hoewel ze kon genieten van enkele lekkere biertjes (zoals ik had ze een voorkeur voor Orval), en zelfs vrij veel rookte toen ik haar leerde kennen via Dirk Lambrechts (van wie ze de beste vriendin was, in de oorspronkelijke betekenis van het woord), heb ik haar ervaren als iemand die aan niets verslaafd was. Ik herinner me zelfs dat ze ooit zei dat zodra ze wist dat ze diabetes had, ze zonder problemen al haar sigaretten had opgegeven, ‘want roken als diabeticus is hetzelfde als zelfmoord plegen, hé!’.

Maar nu is ze dus toch ook naar die overkant. Of nergens meer? Troost me niet door te zeggen: ‘In jouw hart’, want, hoewel ze daar uiteraard is, mijn hart gaat ooit ook verdwijnen!

Afscheid van Anny na het babysitten

Vandaag gingen we Elena-sitten. En daarna, eens terug thuis,  had ik nog heel veel op mijn programma staan: ik moest een vertaling (die ik vandaag tussendoor had gemaakt op de netbook) nalezen en leveren; ik wilde naar Zeger zijn foto-site surfen, want ik mag er foto’s van downloaden van vorige zaterdag (en die wilde ik dan ook toevoegen aan mijn post van vorige zondag); en ik wilde uitgebreid vertellen over Elena.

Maar… we waren pas thuis toen ik een telefoontje kreeg van de dochter van mijn vriendin Anny uit Gent.

Anny is de nacht van zondag op maandag zachtjes overleden. Terwijl we treuren en ons alle goede momenten samen herinneren, zijn Roger en ik nu bezig adressen van onze vrienden uit Leuven over te tikken, om ze deze nacht nog naar de kinderen van Anny door te mailen.

En… Ik heb beloofd dat ik mijn vele herinneringen aan Anny zou opschrijven, zodat ze daaruit kunnen putten voor de rouwdienst.

De foto’s van Zeger hebben jullie dus nog te goed! En voor sommige vrienden: een antwoord op jullie mail volgt ook later. Want ik heb het dus nog drukker dan ik dacht.

O ja, hieronder toch enkele foto’s die Roger vandaag gemaakt heeft:

 Foto’s Roger

Over lectuur en computervirussen

Gisteren avond belde onze dochter: of we vandaag kwamen babysitten, want Elena was een beetje ziek. En haar andere grootouders zitten in Spanje. Maar deze ochtend (gelukkig nog voor we vertrokken waren), belde onze dochter weer: Elena leek helemaal genezen en kon naar de onthaalmoeder.

Ik had vandaag helemaal geen zin in het huishouden. En van wandelen kwam ook niets, enerzijds omdat het ondanks de aangekondigde dooi hier nog steeds vroor (en Roger het weer te koud vond nadat hij de schapen had gevoederd), anderzijds omdat ik vrij veel en (zoals altijd) dringend vertaalwerk kreeg. Maar ik heb ook heel veel gelezen.

Onder andere in de boeken die Roger eergisteren kreeg: in een boek over fotografie (heel duidelijk, zelfs voor iemand als ik die daar niets van kent), en in  “Johan Vande Lanotte, dagboek van een politieke crisis” geschreven door Jörgen Oosterwaal. Met een voorwoord van Bart De Wever. Voor mij was dat een revelatie: je kunt even achter de schermen van de regeringsformatie loeren!

En natuurlijk heb ik nog een paar essays van Bart De Wever zelf gelezen.

En deze avond las ik de kranten online. Ik zag bijna overal een waarschuwing voor een serieuze virus die zich razendsnel aan het verspreiden is en vanaf 7 maart de aangetaste pc’s zou verhinderen op het Internet te gaan. Er werd verwezen naar een website waar je kon laten testen of jouw computer besmet is. Maar ik koesterde een beetje argwaan. Dus mailde ik naar onze jongens (onze dochter heeft het te druk om haar mail geregeld te checken) en ja hoor, Hendrik antwoordde prompt dat ik gerust naar die site mocht surfen. Mijn PC bleek niet aangetast!

Een wandeling heb ik vandaag wel erg gemist: ik hoopte zo fel dat we vanaf vandaag weer elke dag een uurtje zouden stappen.  Morgen misschien?

Gezelligheid

Gisteren kwamen Hendrik en Anneke aan rond 18 uur. Pas tegen 20 uur arriveerden Elena met haar ouders en “nonkel Zeger”: onze jongste moet immers werken op zaterdag.
Roger en ik beschouwden de bijeenkomst niet echt als een uitgesteld verjaardagsfeestje voor hem, en toch werd hij onder de geschenken bedolven: boeken, heerlijke (zelfgebakken) taarten.

 Foto Zeger

Waarschijnlijk dachten de kinderen dat ik weer eens niet voor een dessert had gezorgd! Maar deze keer had ik pannenkoeken voorzien, die dan maar vandaag bij de brunch werden geserveerd.

Het was voor Elena al een poosje geleden dat ze hier was en ze keek heel fel rond. Alles wees ze aan, en vooral het blauwe gordijn van de leefkeuken leek ze boeiend te vinden, zowel om naar te kijken als om aan te raken (ik begrijp haar: de stof ervan is streelzacht).

 Foto Zeger

Die leefkeuken wordt wel wat krap voor ons achten. Als er nog een kleinkind en/of lief bijkomt, zullen we echt moeten verhuizen naar de “bibliotheek” waar ook een eettafel staat. Hopelijk is tegen dan die kamer (waar Roger dus plafondhoge boekenrekken aan het maken is) klaar!

Omdat het zo vreselijk koud was (tot -14°c) deze nacht, had ik de (nu rommelige) “bibliotheek” ook goed verwarmd zodat ze kon fungeren als rookkamer voor Anneke, Hendrik en mij. Als we in de toekomst  daar zullen eten, zullen we in de keuken gaan om te roken de dagen dat Elena erbij is. Tenminste op koude dagen, want anders kunnen we net zo goed op het terras gaan zitten.

Na een aperitiefje met enkele hapjes aten we van mijn couscous die iedereen lekker leek te vinden, ook Elena die een plastic bordje had gekregen en de couscouskorrels met veel plezier in het rond strooide. De gesprekken waren afwisselend vrolijk en ernstig en Elena, die al in nachttenue was, lachte vrolijk mee. Ze kreeg dan ook heel veel aandacht! We haalden herinneringen aan vroeger en aan Antwerpen op, de jongens vertelden over de grappen die ze soms met mij uithaalden (zoals onlangs Hendrik toen het hier “spookte”).

Foto Zeger

Nadat ze nog even van de lekkere pruimentaart had geproefd en daarna een flesje had gekregen, viel Elena in slaap in haar reisbedje dat we voor de gelegenheid in de salon hadden opgesteld. En ze sliep heel vast, stelden wij, de rokers, vast, toen we er langsliepen om naar de “bibliotheek” te gaan.

Iets over middernacht zijn Zeger, zijn zus en schoonbroer en een half wakkergemaakte Elena vertrokken. Hendrik, Anneke (die zouden blijven logeren), Roger en ik hebben nog een poosje zitten praten en naar muziek luisteren in de salon. En uiteraard zijn we te laat gaan slapen. Maar wat had ik genoten van de gezellige avond!

Eigenlijk wilden we deze avond met Anneke en Hendrik naar het mosselfeest in Bommershoven. Er werd echter voor deze avond regen en gladde wegen voorspeld, dus zijn ze uit veiligheidsoverweging al in de loop van de middag vertrokken, na een uitgebreide brunch. Toen we afscheid van elkaar namen, waren we het roerend eens over het feit dat de voor morgen aangekondigde dooi welkom zal zijn!

Een doodgewone koude dag

Het blijft koud! Vandaag gingen we vlees kopen voor morgen (dan komen – eindelijk – nog eens alle “kindjes” af). Ik wilde couscous klaarmaken maar Anneke lust geen schapenvlees. Dus heb ik maar (mager, omwille van Roger) rundstoofvlees gekocht. Het wordt dus een couscous met rundsvlees!

Ik had mijn wandelschoenen aangetrokken: misschien zou ik het warm genoeg vinden voor eindelijk weer eens een wandeling? Maar nee hoor! Het vroor nog steeds 5°C onder nul, en dat vind ik te koud!

Toen we thuiskwamen, stelde Roger voor even verder te rijden naar de Ikea van Hognoul (in Wallonië dus). Het vlees, en de schapenkorrels die we ook waren gaan kopen, werden naar binnen gebracht, en wij naar Ikea.

Onderweg zagen we dat er in de provincie Luik veel meer sneeuw ligt dan hier, en een aantal roofvogels zweven. Opvallend hoeveel we er tegenwoordig zien als we ergens naartoe rijden!

Ik weet het, Martin Wings, bij Ikea ben je verplicht de hele winkel door te lopen (wat maakt dat je tegelijk een wandeling hebt gemaakt). Maar deze keer heb ik er echt op gelet: daar waar  ik in de Ikea in de buurt van Antwerpen (ik denk in Wilrijk) altijd last had van claustrofobie, heb ik dat niet in Hognoul. Om de vijf minuten kom je een nooduitgang tegen die met een heel grote glazen deur zicht geeft op buiten. Dat wordt daar dus veel aangenamer lopen! Blijkbaar zijn de Walen slimmer dan wij!

En na eerst een hotdog gekocht te hebben (ik had weer een vreselijke honger en was vergeten brood mee te nemen – omdat ik dacht dat we na de boodschappen meteen naar huis zouden gaan) heb ik wel genoten van onze “wandeling” in die winkel. Nogmaals, interieurs boeien me en ik kan echt genieten van de manier waarop daar zeer kleine “flatjes’ worden ingericht.

Op een zeker ogenblik wilde ik een knuffelhondje kopen voor Elena: slechts 4,95 euro voor een pluchen hondje op bijna ware grootte dat ik minstens 8 euro waard schatte. Gelukkig zag ik op tijd dat iemand die knuffel in een verkeerde bak had teruggelegd en dat het hebbedingetje eigenlijk 8,95 euro kostte. Dat vond ik te veel voor een impulsieve aankoop.

Roger keek blijkbaar evenveel naar de outfit van dames, want op een zeker ogenblik wees hij mij op het lelijk schoeisel van een van hen. Waarop ik antwoordde: ‘Ik heb ook niet mijn mooiste schoenen aan hé!’, en Roger, kijkend naar mijn wandelschoenen, schoot in de lach.

We hebben even getwijfeld of we daar zouden eten, maar zijn uiteindelijk toch thuis komen avondmalen: er stonden onder andere tongfilets op “mijn” menu.

Na het eten heb ik zoals meestal even liggen lezen in de relax, met een stukje bittere chocolade smeltend op mijn tong. Ik las verder in dat boek van Bart De Wever, en in het boek “In Spanje” van Jozef Simons dat Roger onlangs van onder het stof heeft opgedoekt.

En daardoor kreeg ik een antwoord op een vraag die ik me al jaren stel: waarom heb ik hier zo dikwijls spontane niesbuien, terwijl ik niet verkouden ben? Nu weet ik het: het komt door al dat stof hier. En dat stof komt natuurlijk van al die boeken! Een allergie dus!

Ik zit trouwens nog steeds een beetje te niezen (en soms zelfs te hoesten) nadat ik om die reden dat boek opzij legde (een volgende portie lezen en niezen is voor later).

Maar ik ga dat boek zeker uitlezen: het is zeer interessant. Helemaal anders dan de reisverhalen die je nu leest (en weer bedenk ik dat ik mijn reisverhalen misschien ook moet uitgeven).

Maar wat is het Nederlands veranderd op die toch korte tijd!

Heemkunde en fotografie

Deze avond vond de algemene vergadering van Heemkunde Groot Heers plaats. Na het officiële gedeelte (waarvoor Roger heel veel werk heeft gehad) volgde een korte les “Digitaal fotograferen”.
Heemkundigen vinden het immers belangrijk bepaalde dingen op foto’s vast te leggen.

Ik, als leek, vond het heel interessant, herkende vaak punten waar Roger en Zeger over discussiëren, en vond de uitleg heel duidelijk. Alleen miste ik weer een “papieren houvast”. Ik ging er verkeerdelijk van uit dat de spreker  voor een soort “samenvatting” zou gezorgd hebben, die hij dan natuurlijk zou uitdelen. Maar niet dus.

Ik vroeg mij af of mensen die er meer van kennen dan ik het even interessant vonden, en dat was blijkbaar het geval: amateurfotografen (waaronder mijn Roger) hingen na de lezing als een zwerm bijen rond de professionele fotograaf!

Maar… Ik kwam verkleumd terug naar huis! We hebben dan wel een eigen lokaal, maar met deze buitentemperatuur (-7°C op dit ogenblik) kon daar amper 15°C worden bereikt. Roger vertelt me dat het lokaal wordt verwarmd met elektrische accumulatiekachels en dat die te veel tijd nodig hebben om op te warmen. Hij vindt, zei hij me in het naar huis rijden, dat ze er beter een hout-kolenkachel zouden plaatsen! Ja, maar wie zorgt daar dan voor? Een “stoof” vraagt immers veel meer werk dan een radiator!

En toen ik thuiskwam (en heel snel opgewarmd was), moest ik nog even enkele mails beantwoorden. Onder ander van Jan Gerits: de volgende “Limburgse monografie” is immers wat lang uitgevallen. Hij vroeg me of ik misschien niet bepaalde delen in een kleiner lettertype zou zetten. Wat ik dan ook nog even heb gedaan, en ik vind dat het niet stoort.

Elena leert (volgens mij heel bewust) “zelfstandig eten”

Vandaag was weer Elena-dag, en eigenlijk heb ik heel veel te vertellen. Maar ik ben te moe.
Daarom alleen wat mij het meeste opviel.

‘s Avonds, voor haar laatste (of voorlaatste als haar ouders haar tegen middernacht nog even voeden) flesje, eet ze een beetje met ons mee tegenwoordig. Het was me al enkele weken opgevallen dat ze probeerde zelfstandig te eten, maar dat ze om de een of andere reden haar lepel altijd omgekeerd hield: ze probeerde steeds haar eten op te scheppen met de bovenkant van haar lepel.

Deze avond, terwijl haar mama les gaf en haar papa (een andere) les volgde, had ik voor ons een “woksel” (dat is mijn eigen woord voor een “wok-gerecht”) bereid. 

En tijdens het eten viel het mij op! Elena (die een bordje met rijst en saus had gekregen) probeerde niet meer zelf eten op te scheppen. Eerst hield ze mij heel goed in het oog. Daarna gaf ze mij voor elke hap haar lepel door en wees naar haar bordje. Ze vertelde er ook van alles bij, maar jammer genoeg begrijp ik nog niet wat ze wil zeggen. Misschien ligt dat aan het feit dat ik haar maar één keer per week zie? Ik herinner me immers dat ik met onze eigen kinderen nogal gauw doorhad wat elke '”Baba”, “Tata”, “Ojama”, “Tita”, Neema”, “Oehoe”, “Lolo”, “Vafvaf”, “Neesommemat”, “Lolotee”, …  enzovoort betekenden.

Maar ik ging het dus uitsluitend hebben over dat eten! Wel, ik begreep dat ik moest eten opscheppen uit haar bordje. Maar telkens als ik het naar haar mond wilde brengen, hield ze mijn hand tegen. Dan pakte ze haar lepel zelf vast, en deze keer op de goede manier, en bracht zelf de inhoud naar haar mond.

Om daarna even (bescheiden)  “bravo” te klappen. En dat herhaalde zich hap na hap!

Roger heeft dat zelfs niet opgemerkt: hij was tijdens het eten druk aan het luisteren naar het nieuws op de VRT (die hier meestal taboe is)!