Naar Bergerac… en daarna te heet om wat dan ook te doen

Vlak na ons ontbijt liep de temperatuur al op tot tegen de 30°C (we hadden de koelkastthermometer opgehangen in de leeftent). Toch trokken we naar Bergerac waar we enkele uurtjes rondliepen in de historische kern. Zo mooi! Een overdekte markt, mooie kerken (en in een van de twee liep net een begrafenis ten einde: je zag – zoals gebruikelijk in Frankrijk – mensen al wenend elkaar vastgrijpen), uiteraard een paar standbeelden van Cyrano, gezellige straatjes, enzovoort).

Foto’s Roger

Terwijl we een karaf witte wijn gebruikten op een van de terrasjes besloten we daarna terug te rijden naar de camping en geen omweg te maken via de bastide Castillonnes zoals we eerst zinnens waren: veel te warm!

Onderweg stopten we toch even bij een Intermarché om enkele boodschappen te doen en daarna een biertje te drinken in de cafetaria ervan, met airco. Die airco leek veel mensen aan te trekken, want het was er vrij druk. We geraakten in gesprek met een landbouwer die klaagde over het weer: eerst te veel regen, nu te heet en dat zou resulteren in wel weer te veel regen, niet goed voor zijn teelten!

Op de camping dronken we een liter Gazpacho en hadden daarna helemaal geen honger meer. Op het Internet las ik dat in Eymet vandaag de kaap van 40°C in de schaduw was bereikt (in onze leeftent bleef het bij 37°C). Veel te warm!

Normaal gezien zouden deze temperaturen ons naar het Noorden doen vluchten, maar ik las ook dat het daar even warm en soms nog warmer is (zelfs in Limburg wordt gewaarschuwd voor temperaturen rond de 40°C volgende zaterdag). Dus vond ik het beter hier te blijven. We hebben hier een plek met enorm veel schaduw: zo kan Roger toch een beetje rusten na de middag.

De kerk van Eymet gezien vanop onze staanplaats (foto Roger)

Rond 19:30 uur liepen we naar de avondmarkt in het centrum, kuierden er heel even om vrij snel te beseffen dat het nog te warm was (volgens het Internet rond de 37°C). Dus ging het terug naar de camping waar we wat brood aten met haring, kaas en foie gras én liters water dronken.

Nu (23:45 uur) is het in de leeftent 27°C.

Duras en Miramont de Guyenne

Eymet is een bastide in de vallei van de Dropt (zijrivier van de Garonne). In die vallei zijn er vele andere bastides (nieuwe middeleeuwse steden). We besloten vandaag naar Duras te rijden.

Foto Roger

‘Ik durf te wedden dat er een jumelage bestaat met Sint-Truiden’, opperde Roger, en hij kreeg gelijk.

Foto Roger

Het is een mooi stadje, hoewel veel minder mooi dan Eymet. Een kasteel, een kerk, en het typische stratentracé van een bastide.We wandelden er een dik uur rond. Het werd al snel vrij warm (we haalden de 34°C vandaag,wat nog altijd iets frisser is dan in Huesca). Dan besloten we naar Miramont te rijden en daar iets te drinken op een terras.

Deze twee mensen zagen we gisterenavond in Eymet rondlopen. Toen hadden ze geen hoed op en ze bleken allebei kaal te zijn. Boeddhistische monniken?

Foto’s Roger

In Miramont bleek de markt net te zijn afgelopen, en – misschien omdat de siësta ging beginnen – de cafés hun deuren te sluiten. We liepen er heel even rond, bewonderden de speciale kerk en vonden alleen het tracé van de straten en een enkel oud huis nog herinneren aan een bastide en besloten naar “huis” te rijden.

Foto’s Roger

We aten wat en dronken een biertje bij de tent en rustten daarna in de schaduw van de notelaar.

Om 16:30 uur wandelden we via het kasteel naar hartje Eymet waar we nog een biertje dronken: duur! 2,40 euro voor 25 cl gewone pils!  Maar kom, we konden ons hobby uitoefenen en Frans en Engels oefenen (hier wonen veel Engelsen). We deden onze boodschappen (de watervoorraad was erg geslonken in de winkels: iedereen lijkt het te warm te hebben) en besloten nog eens wat slaatjes te eten bij de tent.
En daarbij kregen we een bezoeker:

Eigen foto

Pas rond 21 uur begon het wat frisser te worden (ik schat dat het nu – 22:50 uur - rond de 25°c is, en wat voelt die temperatuur zalig aan!).

Vanuit ons perceel kijken we uit op de kerk van Eymet: heel mooi maar ik merk dat Roger er nog geen foto van gemaakt heeft.

Avond in Eymet

28 juni 2015

We kwamen hier in Eymet aan rond 17 uur. De uitbater liet ons gedroogde vruchten proeven (heel lekker) en toonde ons alle vrije standplaatsen (er is veel meer volk op de camping dan dat ik me herinner van vorige keren – ik denk dat de laatste keer 8 jaar geleden is). Het was warm, dus toonde hij ons de meest schaduwrijke percelen en gaf er telkens een uitleg bij: 'Daar komt de zon op, hier heb je rond de middag veel schaduw, hier zit je te dicht bij het water, hier heb je te veel lawaai, enzovoort, enzovoort'. We kozen een plek onder een notelaar, met heel veel schaduw.

Foto Roger

Tegenover onze tenten (we waren weer op een klein half uurtje geïnstalleerd) zagen we een plaatje met “visiteur illégal”. Ik vroeg aan de uitbater wie daarmee bedoeld wordt en hij antwoordde: 'Een mol!'. :-)

'De mol vindt ons misschien illegale bezoekers', zei Roger.

Via het kasteel uit de 13de eeuw waarrond de bastide Eymet werd gebouwd, gingen we daarna het stadje binnen waar we iets aten in een van de restaurantjes. Een menu voor 12,50 euro. Voor Roger eendenrillettes, gegrilde ham en kaas, voor mij hetzelfde maar rauwkost als eerste gerecht. Voor een keer heb ik alles '(behalve de frieten bij het vlees) opgegeten.

Eigen foto

Foto’s Roger

Daarna nog een korte wandeling door het stadje (wat ben ik blij dat we nog eens hier zijn) en terug naar de camping waar ik bij nog een glas wijn (en bij een opvallende frissere temperatuur) probeer deze post op te laden. We hebben hier Wifi, maar de uitbater vertelde ons dat de verbinding met de plek die we gekozen hebben niet altijd perfect is.

We willen naar Oloron Sainte-Marie en belanden in Eymet

28 juni 2015

Al vaak waren we in het terugkomen uit Spanje door het stadje Oloron Sainte-Marie gereden. Telkens vonden we het mooi en dit jaar besloten we daar te gaan kamperen (na eerst opgezocht te hebben of er wel een camping was).

We vertrokken om 10:30 uit Huesca en reden richting Jaca via een immense vlakte waarboven geregeld roofvogels cirkelden. Vrij kort daarna slingerde de snelweg zich een imposante sierra in. Parallel met de weg die we volgden zag ik soms resten van vroegere wegen en tunnels: nieuwe wegen bouwen (met Europees geld?) lijkt wel een nationale bezigheid in Spanje!:-)

We reden door de tunnels van Monrepos (waardoor ik geen zicht meer had op de spectaculaire bergen) en  kwamen terecht in een hoogvlakte omringd door heuvels, met aan de horizon de besneeuwde toppen van de Pyreneeën.  Iets voorbij Jaca en Canfranc reden we de tunnel van Sompost binnen (9 kilometer). We kwamen eruit in Frankrijk. Via een smalle bergweg waar de rotsen soms tot vlak boven de auto hingen, kwamen we terecht in de groene vallei van Aspe.

Na een picknick (eieren en fruit) en nadat we enkele bergdorpjes waren gepasseerd, kwamen we aan in Oloron.

Die stad bleek veel groter dan we vroeger dachten in het voorbijrijden en de camping vonden we maar niet.

Na een klein halfuurtje rondtoeren vonden we hem om 13:30 uur, maar de receptie bleek gesloten tot 16 uur.  Uiteraard hadden we kunnen doen zoals in Denia, maar Oloron kennen we helemaal niet: waar rustig iets gaan drinken terwijl we weten dat de auto veilig op een parkeerplaats staat?

We reden dus verder richting Miramont de Guyenne (departement Lot et Garonne). Daar vonden we de camping te ver van de stad gelegen.

Ik had op de kaart gezien dat we niet heel ver meer waren van Eymet (en onlangs vroeg ik me nog af of we nog ooit in die bastide zouden geraken).

Een klein halfuur later, om 17 uur,  reden we hier de camping binnen. Het was  33°C volgens een plaatselijke thermometer.

We zitten nu in de Dordogne.

We willen naar Oloron Sainte-Marie en belanden in Eymet

Al vaak waren we in het terugkomen uit Spanje door het stadje Oloron Sainte-Marie gereden. Telkens vonden we het mooi en dit jaar besloten we daar te gaan kamperen (na eerst opgezocht te hebben of er wel een camping was).

We vertrokken om 10:30 uit Huesca en reden richting Jaca via een immense vlakte waarboven geregeld roofvogels cirkelden. Vrij kort daarna slingerde de snelweg zich een imposante sierra in. Parallel met de weg die we volgden zag ik soms resten van vroegere wegen en tunnels: nieuwe wegen bouwen (met Europees geld?) lijkt wel een nationale bezigheid in Spanje!:-)

We reden door de tunnels van Monrepos (waardoor ik geen zicht meer had op de spectaculaire bergen) en  kwamen terecht in een hoogvlakte omringd door heuvels, met aan de horizon de besneeuwde toppen van de Pyreneeën.  Iets voorbij Jaca en Canfranc reden we de tunnel van Sompost binnen (9 kilometer). We kwamen eruit in Frankrijk. Via een smalle bergweg waar de rotsen soms tot vlak boven de auto hingen, kwamen we terecht in de groene vallei van Aspe.

Na een picknick (eieren en fruit) en nadat we enkele bergdorpjes waren gepasseerd, kwamen we aan in Oloron.

Die stad bleek veel groter dan we vroeger dachten in het voorbijrijden en de camping vonden we maar niet.

Na een klein halfuurtje rondtoeren vonden we hem om 13:30 uur, maar de receptie bleek gesloten tot 16 uur.  Uiteraard hadden we kunnen doen zoals in Denia, maar Oloron kennen we helemaal niet: waar rustig iets gaan drinken terwijl we weten dat de auto veilig op een parkeerplaats staat?

We reden dus verder richting Miramont de Guyenne (departement Lot et Garonne). Daar vonden we de camping te ver van de stad gelegen.

Ik had op de kaart gezien dat we niet heel ver meer waren van Eymet (en onlangs vroeg ik me nog af of we nog ooit in die bastide zouden geraken).

Een klein halfuur later, om 17 uur,  reden we hier de camping binnen. Het was  33°C volgens een plaatselijke thermometer.

We zitten nu in de Dordogne.

We puffen in Huesca

Omdat het morgen zondag is, deden we vandaag onze boodschappen in de Simply. Daar konden we de auto immers parkeren en dus etenswaren voor twee dagen indoen, wat onmogelijk is als we te voet naar de Mercadona gaan.

Daarna gingen we even wandelen in de stad. Het was al erg warm (van twee thermometers gaf de ene 35°C  en de andere 37°C rond 14 uur; het zal dus tussen de twee temperaturen zijn geweest).  We zagen geregeld een volledig “ingepakte” moslima voorbijwandelen en Roger zei telkens: ‘Ik hoop dat ze het lekker warm heeft’.  Kort daarop kwamen opgedirkte Spanjaarden aangewandeld. Het was duidelijk dat ze zich voor een bruiloft hadden uitgedost, de vrouwen in hun mooiste lichte jurken, de mannen in een pak. ‘Die zullen het ook lekker warm hebben’, zei ik tegen Roger.

We kregen dorst en ik honger. Een bar bood empanadillas met tonijn en tomaat aan en, hoewel zulk gerecht te veel “snelle koolhydraten” bevat, wilde ik het na jaren nog wel eens proeven. Heel lekker maar schandalig duur: 1,30 euro voor een minuscuul pasteitje. Ons biertje kostte 2 euro. Op de hoek van de straat stond een bedelaar en het viel ons op hoe weinig hij kreeg toegestopt. De meeste mensen liepen hem straal voorbij.

Rond 15 uur trokken we via het park terug naar de  camping: het werd echt te warm.

Rond 18 uur liepen we terug naar het centrum waar de mensen weldra aan hun avondwandeling begonnen. We dronken nog een biertje terwijl er even een opvallend warme wind opstak.

Voor deze avond hadden we weer gazpacho en een sla van allerlei zeevruchten, paprika’s, augurken en uien gekocht. Ik moest dus  niet koken en daar was ik blij om, want het bleef drukkend warm tot ongeveer een half uur geleden (het is nu 21:30 uur).
Naast ons arriveerde een enorm grote caravan, getrokken door een Land Rover. Die mensen hebben langer dan een uur gedaan over hun installatie. Dan boffen wij met onze tentjes!

Morgen gaan we naar Frankrijk… maar volgens het Internet trekt de hitte naar het Noorden! :-(

We worden oud

Toen we deze ochtend opstonden, was het nog warmer dan gisteren. 33°C?

Roger wilde terug naar het Noorden en welbepaald naar Huesca. Ik wilde eigenlijk eens naar Lerida. ‘Wat wil je daar doen?’, vroeg Roger. Wel, hetzelfde als altijd: rondlopen, rondkijken. We zijn daar nog nooit geweest. ‘Er is geen camping vlak bij de stad,’ opperde Roger nog als bezwaar, ‘en we kennen de campings niet’. Vroeger zouden we daar niets mee hebben ingezeten!:-)

We maakten ons dus klaar om naar Huesca te rijden. De prijs van de camping (in Denia dus) viel enorm mee: 51 euro voor drie nachten, en daar zit dan nog 2,5 euro in voor Wifi en 3,5 euro voor een wasmachinebeurt.

We reden eerst richting Valencia. Rond die stad was het ontzettend druk en de vrachtwagenchauffeurs reden nogal roekeloos (zoals zo vaak hier): heel stresserend vond ik dat. Daarna ging het naar Sagunto en daar verwijderden we ons van de kust en reden we de bergen in, richting Teruel en dan Zaragoza. Volgde een halte om te picknicken en later even een rustperiode in Pueblo de Valverde. Daar was het veel frisser dan in Denia: wij tevreden!

Afwisselend kregen we immense hoogvlaktes en heuvels en bergen (vanaf een zeker moment weer die grijze, kale Aragonese heuvels). We zagen afslagen naar voor ons bekende plaatsen zoals Daroca, Carinena,  Belchite. Lang geleden, toen de kinderen nog kindjes waren en we nog de gewone wegen volgden, maakten we vaak een halte van enkele uren in zulke dorpen/steden. De hitte kon ons weinig deren en 10 uur onderweg zijn per dag  was geen uitzondering. Soms wisten we gewoon niet waar we de volgende nacht zouden kamperen. 

Nu is dat anders: we zijn zelfs een koffie gaan drinken in een etablissement langs de snelweg (bar, restaurant, hotel) omdat Roger begon te knikkebollen. Daarna was Roger weer klaarwakker maar ik viel in slaap (ik had dan ook een deca gedronken). Toen ik weer wakker werd, waren we pas in de mooie Hoya de Huesca en kort daarna reden we de camping binnen.

Toen we uitstapten, viel de hitte als lood op ons. Later vertelde de uitbaatster dat het 38°C  à 39°C was in de schaduw! Zeggen dat we daarom Cordoba hebben vermeden: we kunnen er niet meer tegen, we worden oud.

Op een half uurtje  waren we geïnstalleerd en daarna gingen we meteen een biertje drinken, waarna we zaten te puffen in de schaduw van een plataan bij de tent. Rond 19:30 uur snel boodschappen gedaan in de Mercadona vlakbij en daarna aten we een plato combinado in het restaurant van de camping.

Platos combinados, zoals ze hier worden genoemd, zijn eigenlijk de oplossing voor mijn kleine maag. In feite lijken ze op onze manier van eten, alleen zijn er ofwel veel groenten bij, ofwel “patatas” die hier ook als groenten worden beschouwd. Mijn plato bestond uit sla, tomaten, uien, paprika’s, asperges, tonijn, jamon serrano en olijven. Jammer genoeg vind je ze niet overal in Spanje.

Het is nu bijna 23 uur, volgens het Internet nog 28°C, we zitten nog steeds buiten en horen vlakbij het eentonige geroep van een pad.

Later

Het is nu over 24 uur en we horen veel geroep vanuit het restaurant. Roger merkte al op dat tijdens ons avondmaal er weinig volk was, maar we zijn dan ook vrij vroeg gaan eten. De mensen avondmalen hier pas als het koeler is geworden en deze avond was het dus pas nadat ik het vorige had geschreven dat we veel geluid hoorden komen vanuit dat restaurant.

Zelfs kinderen eten hier zo laat en nadat we gisteren onze Spaanse buren iets over middernacht zagen terugkomen (hun auto hadden ze buiten de camping geparkeerd) herinnerde ik me dat.

Over kinderen gesproken: ik moet eens opzoeken wanneer de grote vakantie hier begint, want we zien heel veel Spaanse kinderen op de campings.

Kindermoord

Ik volg deze dagen niet echt het nieuws, Roger des te meer als hij even over ons computertje beschikt (bijvoorbeeld tijdens de siësta). Hij vertelde me over kinderen die door IS werden gekruisigd omdat ze overdag hadden gegeten tijdens de Ramadan. Ik had echter ooit gelezen dat kinderen niet hoeven te vasten tijdens die maand! Waarom dan die wreedheid?

Ik heb het deze avond zelf opgezocht en inderdaad, Roger vertelde geen smakeloze grap!

Ongelooflijk, walgelijk en schrikwekkend! Als ik dat vergelijk met hoe Jezus reageerde toen een vrouw zou gestenigd worden!

Rustige dag in Denia

Na ons ontbijt gingen we even wandelen langs de zee. In feite wilde ik tot centrum Denia lopen maar het was echt te warm voor Roger. Ik schatte vooraan in de 30°C en inderdaad zagen we later dat het 32°C was in de schaduw. Het was wel een aangenaam uurtje, met die doordringende zeegeur.

Foto’s Roger

Na de middag deden we onze boodschappen en wandelden daarna even rond in Denia, rondkijkend of we ergens zouden kunnen eten deze avond (en dus liever niet een volledig menu).

 Je merkt het: hier spreekt men geen Castiliaans. Ik zou eens moeten zoeken of de taal fel verschilt van Catalaans (foto’s Roger)

Daarna trokken we terug naar de haven en de zilte geur kwam ons al van ver tegemoet.

In de verte tekent zich de Montgó af tegen de horizon (foto’s Roger)

We dronken nog een biertje in een bar en beslisten daar een gemengde sla te komen eten ‘s avonds.

Daarna was het tijd om even te rusten op de camping waar we Spaanse buren kregen: een jong stel met twee kinderen.

Rond 19 uur gingen we terug naar de stad waar we, na nog een korte wandeling, elk een sla aten in die bar aan de haven: met tonijn voor Roger, met kip voor mij. Eén enkele schotel dus, en toch kregen we het niet op!

Rond 21 uur waren we terug op de camping waar onze Spaanse buren ineens met de auto wegreden rond 22:45 uur. Eigenaardig, want na 23:30 mogen er geen auto’s meer binnen… Zou een van de kinderen ziek zijn geworden?

Shoppen in Denia

Shoppen is niet echt mijn ding, maar ik had nu eenmaal aan Elena en Matthias een hoedje beloofd. Gisteren had ik even rondgekeken, ik had tweemaal iets opgemerkt dat zou kunnen voldoen, dus trokken we vandaag na ons ontbijt en onze boodschappen naar die twee winkels. In de ene hadden ze geen kinderhoeden, in de andere vond ik de hoedjes echt niet mooi. Ondertussen had Roger wat honger gekregen; een bar bood een Engels ontbijt aan en daar had hij wel zin in. Ik had toen nog geen honger maar proefde van zijn worstjes en bacon. Niet slecht.

We reden terug naar de camping maar de poort ervan was gesloten: er zijn betonneringen aan de gang. Dus moesten we via het rotsige strand lopen om binnen te geraken. Eigenlijk een welgekomen bijkomende wandeling: het was niet heel warm (ik schat rond de 28°C) en er stond een lekker briesje.

Foto Roger

Van 13 uur tot 15:30 uur verbleven we op de camping en ik moet toegeven dat ik gisteren te streng ben geweest. Onze staanplaats is inderdaad minder groot dan die van de vorige keer maar ze is veel schaduwrijker. En in feite ruim genoeg! Alleen vind ik het sanitair nogal ver zijn.

Foto Roger

In de schaduw van dennen en heel hoge olijfbomen en omringd door oleanders en palmboompjes lazen we, at ik nog wat fruit, praatten we een poosje en rustten we een beetje.

En toen ging het terug naar Denia centrum (we hadden een zijingang van de camping gevonden, waarlangs we sneller bij de aan de hoofdingang geparkeerde auto geraakten).

Ik herinnerde me dat aan de andere kant van de haven altijd kraampjes staan (die we nog nooit bezochten) en dacht aan wat Elena eens tegen mij zei: ‘Oma, cadeautjes vind je in Spanje op die kleine markt’. Zou zij (die elk jaar een poosje in Denia verblijft en dus Spanje waarschijnlijk vereenzelvigt met deze stad) die kraampjes bedoeld hebben?

Uiteraard waren ze gesloten (siësta). Dus liepen we wat rond in de straatjes, keken naar de boten, wandelden – via een tunnel onder de rotsen – tot aan het kasteel en dronken uiteindelijk een biertje aan de haven. De olijven die we erbij kregen stilden mijn opkomende honger.

Foto’s Roger

En… Daarna waren die kraampjes open. Het eerste wat ik zag waren handgemaakte strooien hoeden! Elena en Matthias, we hebben onze belofte kunnen houden en ik hoop dat je de “cadeautjes van de markt” mooi zult vinden!

We liepen nog even verder langs de kraampjes maar vonden alles veel te duur (ik zal maar niet vertellen hoeveel de hoedjes kostten – in feite ook te veel maar nogmaals, winkelen is niet echt mijn ding en ik was al blij genoeg dat ik gevonden had wat ik zocht).

We aten deze avond weer bij de tent. Alle menu’s in de stad vond ik te copieus. Ik weet het, in Malpartida de Plasencia aten we elke avond een menu maar ik liet ook telkens meer dan de helft over (eens werd mij gevraagd of ik het niet lekker vond, en nee hoor, ik vond het heerlijk. Het was gewoon veel te veel). 

Het werd deze avond gazpacho en daarna sandia met serranoham.

Terwijl ik dit schrijf is er een Frans gezelschap luidruchtig aan het praten in de campingbar hier vlakbij. En toen wij hier “siësta” hielden, hadden we het gezelschap van een troep jongeren die begonnen te zingen en gitaar te spelen en die deze avond mysterieus zijn verdwenen. Mysterieus omdat je normaal gezien ten laatste tegen de middag moet ophoepelen uit een camping.

O ja, en nog dit: toen we parkeerden in de stad, werden we aangesproken door een joviale Vlaming die vertelde dat hij hier al 10 jaar woont, dat zijn kinderen terug naar België zijn verhuisd maar eraan denken uiteindelijk in Denia te komen wonen: ‘Dus is het hier goed, hé?’.

Ja, het is hier goed. Maar je moet wel werken om te kunnen leven. Ik vraag me dus af: was die man een miljonair? En, wat nog eigenaardiger was: hij had een Spaanse nummerplaat maar zijn stuur stond rechts.

Naar Denia

Het werd een vrij korte rit: we vertrokken iets over 10 uur en kwamen, na twee behoorlijk lange haltes (onder andere voor een picknick) in Denia aan om 14 uur. We reden eerst richting Valencia, langs wijngaarden, vlaktes, bergen, mooie rotsformaties, een embalse en sloegen op een bepaald moment af richting Alicante. Kort nadien zagen we aan onze linkerkant de Middellandse zee en we volgden een bergketen waarvan ik de naam niet gevonden heb.

De receptie van de camping was gesloten, dus gingen we eerst onze boodschappen doen en een biertje drinken aan de haven. Normaal gezien bezoeken we zelden of nooit een kuststad maar sinds we Denia kennen (dankzij de schoonouders van onze dochter) komen we hier af en toe met veel plezier naartoe. Het is een aangenaam stadje en ik hou van de geur van de zee (alleen vind ik kuststeden vaak veel te druk; hier valt dat goed mee).

Het was hier rond de 30°C, maar een koel briesje zorgde dat het heel aangenaam aanvoelde.

Om 16 uur schreven we ons in op de camping. Hij  staat me minder aan dan twee jaar geleden. Dat wil zeggen: we kregen deze keer een plek aangewezen en die is veel minder ruim dan degene die we toen zelf kozen en ligt veel verder van het sanitair.

Zodra we geïnstalleerd waren en nadat ik een wasmachine had laten draaien, namen we de bus naar de havenbuurt, waar we een “tapa”aten, zo copieus dat het voor ons voldoende was als avondmaal: niertjes al Jerez voor Roger en gamba’s al ajillo voor mij. Daarbij een fris biertje. Tijdens ons etentje begon het ineens zo hard te waaien dat ik vreesde dat het zou regenen (onze kleren hingen immers te drogen bij de tent). Het bleef echter droog.

Daarna nog een wandeling door de stad en een glas witte wijn waar we olijven bij kregen. Uiteindelijk de bus van 21 uur teruggenomen naar de camping.

In de verte horen we muziek: ik hoorde op de radio dat deze nacht het begin van de zomer wordt gevierd (San Juan). Straks zal er wel vuurwerk worden afgeschoten!

Cuenca

22 juni 2015

We zitten deze avond weer in de tent, onder de platanen. Rond 19:30 werd de lucht immers heel donker, begon het heel fel te waaien en donderde het in de heuvels rondom de camping. Kort daarop begon het hier te stortregenen en nu rollen de donderslagen steeds dichterbij.

Stilaan kwamen vandaag alle herinneringen aan vroegere verblijven terug, zoals die keer dat ik mijn knie serieus bezeerde nadat ik de laatste trap had gemist in het terugkomen van het pompeuze sanitair, of die keer dat we een kudde koeien een van de hellingen zagen afdalen.

Het sanitair (Foto’s Roger)

We reden vandaag naar Cuenca langs de rivier Jucar en de prachtige rotsformaties. Bovenop die rotsen zagen we ineens de stad oprijzen.

Foto Roger

Net zoals vroeger reden we de parking onder de rotsen binnen en kwamen er zes verdiepingen hoger weer uit, in de buurt van de Plaza Mayor. Daar maakte Roger volgende foto:

Foto Roger

Uiteraard ging het eerst naar de “casas colgadas”, waar ik één keer samen met Roger de brug ben overgestoken en ziek werd van hoogtevrees. Deze keer liet ik hem alleen gaan.

Foto’s Roger

Daarna klommen we, onder andere via trappen,  terug naar de Plaza Mayor. Daar hoorden we iemand zingen. Ik meende de mooie stem te herkennen van een gitarist die we daar jaren geleden hadden ontmoet, Roger beweerde hem zelfs te herkennen, maar dat deed ik niet. Natuurlijk is de man ondertussen ook veel ouder geworden, dus kan Roger gelijk hebben (en het feit dat de stem mij bekend voorkwam doet me dat vermoeden).

Foto Roger

We liepen nog wat rond in de klimmende straten, dronken een biertje op de Plaza Mayor (kregen er worstjes omwikkeld met spek en enkele frietjes bij) en reden naar een Lidl waar we onze boodschappen deden.

Foto’s Roger

Na een uurtje lectuur op de camping gingen we naar de bar waar ik probeerde online te gaan. Onmogelijk. Zelfs vlak bij de receptie lukte het me niet. Heel erg vind ik voor een camping die meer dan 26 euro per nacht vraagt.

Voor ons avondeten bij de tent (en dus nog voor het onweer) klommen we een van de heuvels rond de camping op. Daar bleken een heel aantal chalets te staan. Dat wisten we niet.

Foto Roger

Het regent nog steeds maar de donder lijkt zich te verwijderen. Het is wel koeler geworden. Morgen zouden we naar Denia rijden maar we kunnen zelfs niet opzoeken hoe het weer daar is!:-(

Naar Cuenca

21 juni 2015

Deze ochtend namen we afscheid van onze Engelse buren en daarna van de dame uit Bree. Om 10:30 uur reden we richting Toledo via een heel dorre hoogvlakte waarboven geregeld roofvogels cirkelden. Om 11 uur reden we Castilla y la Mancha binnen. Hier en daar zagen we in die uitgestrekte vlakte verlaten en vervallen gebouwen. Waarschijnlijk liggen die langs vroegere wegen: hier in Spanje worden nog steeds maar wegen bijgemaakt (en mijn landkaart blijkt hopeloos verouderd).  Al die wegen bieden trouwens geen enkele schaduw (de enkele olijfbomen langs de weg zijn nog veel te klein). Als we willen halt houden voor een snelle picknick moeten we een “via de servicios” nemen die ons voert naar het dichtstbijzijnde dorp waar we dan nog moeten zoeken naar enige schaduw.  We verliezen zo ettelijke minuten omdat we zoveel kilometers extra rijden.

Vlak voor Toledo ging het richting Aranjuez, dan Valparaiso de Abajo, de puerto de Cabrejas waarna het landschap wat groener werd, en om 14:45 uur kwamen we aan in Cuenca. Het was nog even zoeken naar de camping die we om 15 uur bereikten. De camping zelf herkende ik niet meteen, wel het imposante sanitaire gebouw.

We waren vrij snel geïnstalleerd op een schaduwrijke plek (is nodig, want het is hier ook rond de 33°C) en hebben Nederlandse buren die in Spanje (Costa Blanca) wonen.

Na onze installatie gingen we meteen een biertje drinken. De bar zat vol Spaanse families (ik vergat trouwens te vertellen dat ook in Plansencia vrijdagavond hele families waren aangekomen op de camping, duidelijk om het weekend samen door te brengen). Hier dus hetzelfde: oma’s, opa’s, kinderen en kleinkinderen zaten luidruchtig te praten op het barterras.

Het is nu 18:15 uur. Straks eten we bij de tent en doen het voor de rest rustig aan deze avond. Morgen een bezoek aan Cuenca.

Ik geraak hier wel niet online en weet dus niet wanneer ik dit zal kunnen posten.

Een nieuw tentje en Coria

Om 9:30 uur maakte Roger – die al op was – mij slecht gehumeurd wakker: ‘De ritssluiting van onze tent is kapot! Nu rijden we naar huis!’.
Ik zag ons al slapen in een open tent en voelde in gedachten de vele kevers, die ‘s avonds de leeftent inkruipen en tot in onze haren zitten, in onze slaapzak krioelen. ‘Nee, we kopen een nieuwe tent’, antwoordde ik.

Op aanraden van de dame uit Bree reden we naar de Carrefour waar we twee tenten vonden: een dure en een goedkope. We kochten de goedkope die eigenlijk wat te smal is voor ons matras, gingen dus daarna twee slaapmatjes kopen in de Chinese “Gran Basar” (en ik vond er een flamencojurk voor Elena), deden snel onze boodschappen in de Aldi (ik hou niet van die immense supermecados zoals de Carrefour) en reden terug naar de camping waar we eindelijk brunchten.

En dan werd het weer veel te warm om wat dan ook te doen. We praatten even met onze buren, onder andere over Acsi (en ik denk dat het de moeite zou lonen daar volgend jaar een lidmaatschap aan te vragen), rustten, lazen en puften. Ik weet niet precies hoe warm het was, alleszins warmer dan gisteren.

Om 17:30 uur vonden we het tijd om naar Coria te rijden. Net zoals onderweg naar Galisteo (maar ik denk niet dat ik het toen genoteerd heb), viel ons op hoe groen het landschap werd zodra we een beetje meer richting Portugal reden. Uiteraard ligt dat aan het feit dat we in de vallei van de rio Alagon zaten.

Foto Roger

Na een korte omweg langs twee moderne witte dorpen, kwamen we in Coria aan. De stad lijkt fel te zijn uitgebreid maar we vonden uiteindelijk toch het historische centrum.

Uiteraard dronken we nog even een biertje op een terras maar dat kon mijn dorst niet lessen: het leek nog warmer dan in Plasencia!