Een uurtje Frans met achterbuurjongen L. vlak na de middag. Het gaat vrij vlot maar ik merkte dat ik hem voor de zoveelste keer moest uitleggen dat je "-ent" als uitgang bij een werkwoord niet als een nasale klank uitspreekt. Na al die weken geeft hij eindelijk toe dat hij niet weet wat een "werkwoord" is. Ik vermoedde dus dat men tegenwoordig andere termen gebruikt en herinnerde me de "doe-woorden" waar de kleinkinderen het soms over hebben. Ja, dat woord begrijpt L. gelukkig wel!
Ik vind al van in het begin dat er in dat leerboek Frans heel weinig spraakkunst voorkomt. Kan men echt een taal leren zonder zinnen te kunnen ontleden? Daar hadden we het over, Roger en ik, na nog enkele huishoudtaakjes, tijdens ons avondeten (vandaag nog eens kikkererwten, uien, look en spekjes in olijfolie gebakken na een broccoli-venkelsoep). Een kind leert inderdaad spontaan een taal, zonder er veel over na te denken. Maar komt er niet altijd een moment waarop je toch nadenkt over hoe wat je zegt, schrijft en leest in elkaar zit? Bij mezelf kwam dat moment er al in Congo, dus vrij vroeg, maar misschien geldt dat niet voor iedereen? De cursus van L. is bedoeld voor het beroepsonderwijs en ik heb vroeger vooral lesgegeven aan leerlingen van het algemeen middelbaar: waarschijnlijk vergt het beroepsonderwijs een andere aanpak?
Na de afwas en het opruimen van de keuken heb ik nog enkele mails beantwoord, even verder vroegere dagboeken overgetikt en nu ga ik nog even kijken naar een gevaarlijke bergtocht van een Iraanse familie (dat zou helemaal niets voor mij zijn, met mijn hoogtevrees!).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten