De voorzitter van Heemkunde Groot Heers had ons deze middag uitgenodigd voor een geleid bezoek aan “zijn fabriek” die hij binnenkort verlaat: hij gaat op pensioen.
Het gaat over de vroegere “suikerfabriek” van Oreye, nu de multinational Beneo-Orafti.
Orafti zou staan voor “Oreye Rafinnerie Tirlemont” (of “Oreye Raffinaderij Tienen”). Volgens de uitleg die we kregen zouden ze er, wat suiker betreft, nog alleen suiker afkomstig uit Tienen bewerken.
Tegenwoordig wordt er oligofructose en inuline gewonnen uit cichorei. Voor de weldaden van vooral inuline (gebruikt in babyvoeding, in yoghurt, in cosmetica enzovoort) verwijs ik naar de website van Beneo Orafti.
Toen we een beetje te vroeg aan de fabriek aankwamen, ontmoetten we daar tussen de bezoekers de zoon van een nicht van Roger en zijn echtgenote, onze verwarmingsinstallateur met partner en een paar mensen van Heemkunde, plus nog enkele onbekenden. Het bezoek zou 2:30 à 3 uur duren, maar heeft uiteindelijk meer dan 4 uur in beslag genomen. Wat een immense implantatie!
Ik denk dat we ongeveer alles te zien kregen en we volgden de productie van inuline van bij het binnenkomen van de cichorei over het wassen en bewerken ervan tot aan het eindproduct. Het was indrukwekkend, vaak zelfs fascinerend, en de uitleg werd heel vakbekwaam gegeven. We liepen van het ene gebouw naar het andere (vaak onder een druilerige lucht), doolden door enorme hangars, beklommen ijzeren trappen (gelukkig was er vaak ook een lift, want mijn hoogtevrees werd serieus op de proef gesteld), daalden weer af naar surrealistische machinekamers, bezochten de computergestuurde controleposten, volgden de automatische verpakking van afgewerkte suiker van Tienen, kregen de half afgewerkte en de zoete afgewerkte inuline te proeven, om te eindigen met een bezoekje aan de koeltorens. Voor dat laatste heb ik echter gepast: we moesten weer zulke open ijzeren trap af, en daarna over een ijzeren brug die aan de zijkanten helemaal opengewerkt was, boven wat mij een afgrond leek. Roger is even mee geweest met de anderen en heeft me daarna langs een andere weg weer naar de uitgang begeleid, waar de anderen weldra ook aankwamen.
Eigenlijk vond ik het decor (een echt labyrint) ideaal voor een misdaadfilm! 
Al leek de sfeer tussen de werknemers er opperbest. Het viel Roger op dat de mannen elkaar kusten bij het begroeten. Dat was ook het eerste wat mijn leerlingen destijds had getroffen toen ze een weekje in een school in Luik vertoefden ter gelegenheid van een taaluitwisseling. Tja, de meeste Walen zijn immers niet zo’n koele kikkers als wij Vlamingen!
Gedurende dat meer dan vier uur rondlopen in de fabriek moesten we wel een hels lawaai aanhoren. Overal. Ik vroeg aan de voorzitter van Heemkunde of hij daar geen last van had al die jaren dat hij er werkte, maar daar word je aan gewoon, zei hij. Nu, ik weet niet of ik daar zou kunnen aan wennen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten