Vlak voor onze wandeling (in de velden rondom het dorp) belde ik deze middag naar onze dochter en kreeg ik prompt Elena aan de lijn. Zij had me immers veel te vertellen: Sinterklaas was deze nacht langsgekomen. Uiteraard wilde ze alles, wat zij en Matthias gekregen hadden, opsommen. Er was, vertelde ze me onder andere, een zak met witte snoepjes waarvan ze niet wist hoe ze heten. Ik vroeg: ‘Marsepein misschien?’ ‘Nee hoor’, antwoordde ze. Ik hoorde onze dochter op de achtergrond zeggen: ‘Jawel, het is marsepein, maar niet met chocolade eromheen zoals Sinterklaas bij oma en opa bracht’. En toen werd Elena boos: ‘Nee, het is geen marsepein!’
Ik kreeg ook even Matthias aan de lijn die enthousiast ‘ja’ antwoordde op al mijn vragen. Meer zegde hij niet… Tot er ineens “papa” uitkwam. Ik dacht even na en vroeg toen: ‘Wil je opa spreken?’ en weer antwoordde hij, heel luid en heel gedecideerd: ‘Ja!’. Dus gaf ik de telefoon door aan Roger.
Na het avondmaal heb ik heel lang liggen voortlezen in de Franse vertaling van “Atonement”. Ik ben nu bezig met het tweede deel van het boek en het valt mij op dat de schrijver, die in deel 1 bijna constant van personagestandpunt wisselde, hier al 50 bladzijden lang hetzelfde standpunt aanhoudt.
De veranderingen van standpunt in het eerste deel waren niet zo hinderlijk als ik ze meestal ervaar in een boek, omdat de overgang telkens heel duidelijk was en elk karakter even fel werd uitgediept. Toch verkies ik één standpunt (waarbij het wel en wee van de andere personages worden gezien en verteld vanuit het perspectief van die ene man of vrouw – die niet alles kan weten, en dus moet de auteur daar rekening mee houden, wat niet gemakkelijk schrijft!): het versnelt het verhaalritme maar zorgt tegelijk dat de lectuur rustiger wordt!
Ik denk dat ik nog een uurtje ga voortlezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten