Toen ik met Nany belde deze middag was ze zoals steeds heel spraakzaam (buiten praten over het verwachte bezoek van mijn vriendin en over wat een vrouw allemaal moet doen in een huishouden, had ze het over de zorgen die ze zich maakte over toekomstige gebeurtenissen, bijvoorbeeld Elena's eerste communie).
Elena doet inderdaad binnenkort haar eerste communie; wij halen de dag daarvoor Nany naar hier zodat ze op de bewuste dag met ons kan meerijden naar het Leuvense. Dus moet Nany zich in feite over niets zorgen maken.
En toch dus. Nany wil me, de volgende keer dat we haar ontmoeten (en dat is niet die dag voor de communie van Elena) een kaartje meegeven voor Elena. 'Want je weet nooit wat er kan gebeuren. Ik kan ziek worden, ik kan doodvallen, jij kunt ziek vallen, Roger kan een been breken. Dus heb ik liever dat je dat kaartje al bezorgt aan jouw dochter zodat Elena dat zeker krijgt, wat er ook gebeurt*', zei ze aan telefoon.
En... die constante bezorgdheid voor wat komen kan, die ik eigenlijk vervelend vind, herken ik in mezelf: zo moeder zo dochter zeker?
Op het vorige Paasfeest, sprak ik daarover met Zeger van wie ik toen de rust bewonderde.
Zeger heeft immers de studio, die hij huurde, gekocht (dat is het goede nieuws waar ik al een hele poos geleden over schreef) en uiteraard moet hij nu, als eigenaar, zorgen voor enkele aanpassingen die geld gaan kosten. Hij zei echter dat hij zich de zorgen voor later nu nog niet aantrekt.
Ik zei toen spontaan dat ik zijn "faculteit" om daar rustig onder te blijven bewonderde... waarna iedereen even zweeg (waarschijnlijk, dacht ik nadat Hendrik eindelijk antwoordde, omdat niemand begreep wat ik bedoelde). Want Hendrik zei na een poosje: 'Faculteit is hier niet het juiste woord, mama!'
Oei, dacht ik! Verkeerde vertaling dus (want, inderdaad, ik dacht toen even in het Frans, en in die taal moest ik wel het woord "faculté" gebruiken).
Wel, ik ben nog steeds aan het nadenken hoe ik dat moet zeggen in het Nederlands!
Ik weet al wel dat ik blijkbaar hetzelfde gebrek heb als mijn moeder: mij (vaak) onnodig zorgen op voorhand maken, maar ik weet nog niet hoe je dat noemt, de kunst van iemand die je bewondert omdat hij zulke zorgen bewust of niet voor zich uit schuift?
Ha, ik heb het (en dat was mijn bedoeling eigenlijk): door deze tekst volledig in het Nederlands te schrijven, zonder vertaling enzovoort, gebruikte ik spontaan het woord "kunst".
Ziezo, weer de vertaling van een woord vrij spontaan gevonden (maar binnenkort hoeven we dus misschien niet meer te vertalen?).
* Nany heeft ook gezorgd (via dochterlief) dat haar cadeau voor Elena al ter plaatse is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten