Op de gouwdag van dit jaar werd het boek ‘Limburg feest’ voorgesteld (zie http://jessymaesen.blogspot.com/2010/05/gauwdag.html ).
In die uitgave belichten de verschillende Limburgse heemkringen de typische feestcultuur van hun dorp.
De Provinciale Bibliotheek Limburg (Hasselt) speelde in op die publicatie met een tentoonstelling over feesten, maar deze keer meer over gelegenheden die een provinciale uitstraling hadden.
Met de KVLS gingen we de (interessante) tentoonstelling bezoeken. Een zeer degelijke gids gaf uitleg bij de verschillende foto’s en documenten.
En… Een van de ‘ramen’ was gewijd aan de ‘Limburgvaarten’.
In 1954, 1962, 1966 en 1971 organiseerde de Vereniging voor Limburgse Schrijvers (nu onze KVLS) ‘Limburgvaarten’. De vereniging nodigde alle leden van de Vereniging voor Vlaamse letterkundigen uit voor een bezoek aan de provincie. Het moet er telkens heel plezant aan toe zijn gegaan, als ik voortga op de documenten die ik gezien en gelezen heb, met vooral veel gezellig samenzijn rond lekker eten en drank, én een rondrit in bus door Haspengouw, Maasland en Kempen!
De bedoeling was dat andere provincies dit voorbeeld zouden volgen, maar vermits dit niet kwam, volgde er ook geen Limburgvaart meer na 1971. Ik had al vaak gehoord over die vervlogen, bekende en zelfs beruchte Limburgvaarten en was blij dat ik er nu wat meer over te weten kon komen.
Wel vond ik dat we maar met weinig deelnemers waren: Edith, Lucienne, Jeannette, Raymond, Boudewijn, Roger en ik.
Na de tentoonstelling zijn we nog iets gaan drinken in de ‘Gelletterde mens’, een café dat voorkomt in de roman van Jeannette Funk. Het weer was zo zacht dat we gezellig op het terras hebben kunnen zitten. ‘Zalig,’ zou mijn vriendin Denise zeggen!
Maar… Toen de kelner kwam afrekenen, lachte ik hem vriendelijk toe: we hadden immers allemaal onze laatste eurocentjes verzameld en ik vermoedde al dat dit voor hem geen sinecure zou worden. De reactie van de kelner echter stond echt dwars op mijn beleving! Voor mij heeft immers elke eurocent zijn waarde. Maar dat bleek niet zo te zijn voor die kelner, die, om te beginnen heel raar keek naar al dat koper. En dan ineens tegen mij zei: ‘En jij lacht daarmee?’.
Hij graaide het briefje en de paar euro’s die ik daar had gelegd, en negeerde de rest: dat moest hij niet hebben. Zijn eurocenten dan geen geld meer? Of kost het tellen ervan zoveel tijd dat ze die tijd niet waard zijn?
Iets in die aard moet de uitleg zijn, want in feite liet die ober heel veel ‘kleingeld’ liggen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten