29 december 2010, 10:15 uur
Wat ben ik blij dat ik Trees (zo heet ze) als kamergenote heb! Ze is nooit vervelend, ze heeft zin voor humor, leest heel graag, babbelt niet over futiliteiten én roddelt nooit! We praten wel, over onze man, over onze familie, maar laten elkaar de ruimte om te lezen of te mijmeren; soms hebben we het over onze lectuur, over de verschillen tussen Noord en Zuid Nederlands (en over onze talrijke dialecten, wat me dan weer herinnert aan mijn gesprek met de autobusbestuurster vorige zondag: ook zij klaagde dat ze, komende van Wellen, in Tongeren eerst de mensen niet begreep). Dat alles geeft me natuurlijk veel zin om toch voort te werken aan mijn boek over Onze Lieve Heer die geen Vlaams verstaat!
Deze ochtend, toen ik thee zette in de gemeenschappelijke keuken, stonden naast mij een paar (West-Vlaamse) vrouwen te keuvelen. Ik bedacht dat ik wel heel moe zou worden met een van hen als kamergenote. Ze hielden maar niet op, vertelden tien keer hetzelfde, en klagen dat ze deden!
Ik ontmoette ook een man met zijn zoontje. Hij vertelde me dat zijn dochtertje van 12 in Gasthuisberg lag, met botkanker. Na een operatie wachtte haar een therapie van meer dan 10 weken. Ik weet niet of ik zoiets zou aankunnen! Hoewel, er wordt gezegd dat je in het leven altijd de nodige sterkte krijgt, als je er maar voor open staat.
Gisteren avond verbleef ik nog even samen met een jonge man in de gemeenschappelijke woonkamer. Hij logeert op de 4de verdieping, waar kamers worden verhuurd aan studenten en stagiairs geneeskunde. Hij had er pas een tijdelijk contract met Gasthuisberg op zitten. En hij was blij dat het afgelopen was… Hoewel het ziekenhuis een terecht erkende competentie herbergt, vindt hij het er een chaos voor de medewerkers: een totaal gebrek aan coördinatie, uren verveling omdat niet altijd duidelijk is wat precies wanneer moet gebeuren. Kortom, hij was niet te spreken over de gang van zaken. Ik vertelde hem over mijn verloren dag van eergisteren en over het feit dat ik maar niet kon te weten komen wanneer precies Roger weer naar huis mocht, en dat noemde hij ‘typisch’!
Deze ochtend, na het ontbijt, heb ik Roger al opgebeld (er is een rechtstreekse, gratis lijn tussen dit verblijf en zijn kamer). Hij had beter geslapen, en dat was dan weer aan zijn humeur (zijn stem) te horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten