Het was vandaag koud maar heel zonnig. Nadat ik enkele uren had vertaald, maakten we dus onze dagelijkse wandeling, deze keer in Haaren (deelgemeente van Borgloon).
Ik heb het al gezegd, Roger heeft een ongelooflijk oriëntatievermogen. Weer eens voerde hij me vanuit het dorp zelf door bos, beemd en wei, om, toen ikzelf helemaal niet meer wist waar ik me bevond, mij een fel dalend pad aan te duiden dat ons terug naar ons vertrekpunt bracht. En hij doet dat zonder landkaart, gewoon op het gevoel! Onder weg noemde hij de naam van de kabbelende rivier die we overstaken (Mombeek), toonde hij me in de verte de toren van een kasteeltje dat we lang geleden nog eens gezien hadden. Hij wist op voorhand dat we op een zeker ogenblik zouden uitkomen in het “Kolmont-dassengebied” in de buurt van Jesseren (ik herkende het pas toen we er waren, net zoals het eigenaardige, enorme domein waar op eerste gezicht alleen een bungalow op staat, dat je ineens tegenkomt in die voor de rest toch bijna wildernis).
Ook dat domein kondigde Roger mij op voorhand aan. Wat een geografisch geheugen heeft hij toch! Nu, misschien is het leuker te zijn zoals ik: ik ervoer vandaag alles als een ontdekking!
Ik heb dus intens genoten: van de kleuren, van de stilte en de rust (alleen vanop een tractor kregen we een teken van menselijk leven), van wilde eenden die boven ons vlogen, van boven verre bosjes cirkelende roofvogels, en zelfs van het ploeteren door drassige beemden.
Deze avond moest ik niet koken: Roger zorgde voor soep (met veel voor hem in feite verboden balletjes, dat viel op! 
Daarna las ik verder in het boek van Daniël. Ik heb het bijna uit, maar staakte vlak voor het einde ervan mijn lectuur omdat ik Roger wilde helpen zijn Excel blad voor het rijksarchief na te lezen.
Als het einde van het in de eerste persoon geschreven roman van Daniël is wat ik vermoed, tja, dan, Daniël (want ik weet sinds kort dat je deze blog volgt), is dat jammer genoeg een serieuze logica-fout. Maar daarover later: eerst dat mooie boek uitlezen en zien of ik gelijk heb.
Dat ga ik nu trouwens nog even doen voor het slapengaan!
P.S. Op de vierde laatste bladzijde van zijn roman raakt Daniël (in feite zijn ik-personage) zelf die logica-fout aan (ik denk onbewust): “Het mysterie van onze Duitse familie Brückman is nu volledig opgelost; maar ik zal het aan niemand kunnen vertellen en meenemen in mijn graf”. En toch legt datzelfde personage op dat moment in het boek het mysterie uit aan de lezer!
Maar kom, ik heb mijn ratio dan maar even opzij gezet en daarna met veel plezier het boek uitgelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten