Elena viert de herfst en denkt aan Sinterklaas

Vlak voordat we naar Elena vertrokken, hoorden we op de radio het slechte nieuws: Ford Genk sluit in 2014. Ik wist dat het zo ver zou komen (de belastingen op arbeid zijn hier veel te hoog) maar toch kreeg ik nog een schok. Dit is immers een ramp voor Limburg. Deze avond, na het babysitten, las ik dit stukje dat ongeveer weergeeft wat ik daar zelf over denk.

Elena, Roger en ik brachten praktisch de hele middag buiten door (het weer was prachtig). Zij reed op haar “auto’s”  (in feite een vliegtuig en een tractor), op haar driewieler, we speelden met de bal en tekenden op het terras met stoepkrijt. Maar het prettigste van al vond ze toen ik met haar in de tuin door een tapijt van afgevallen bladeren liep, we de bladeren opraapten en in het rond lieten dwarrelen, en zelfs enkele boeketten maakten met wat zij “mooie (bladeren)” noemde (eigenlijk waren ze allemaal mooi). Telkens opnieuw wilde ze erdoor lopen, ze lachte als ze het onder haar schoenen hoorde knisperen, liet zichzelf geregeld al proestend in die roestkleuren vallen, ze kreeg er echt niet genoeg van. En ikzelf vond het heel “plezant” (ik weet het, weer een Vlaams woord!).

Het lag waarschijnlijk gedeeltelijk al al die beweging dat ze ook heel goed heeft gegeten!

 Foto’s Roger, met zijn mobieltje

Voor haar slapengaan luisterden we  nog naar kinderliedjes (en zongen mee) en keken we naar een filmpje over Sinterklaas dat ik op het Internet had gevonden. Elena spreekt de laatste tijd vaak over “Laas en Piet”! Telkens opnieuw vraagt ze mij te vertellen uit een boek over “Laas”.

O ja, ze heeft ook met haar opa (het blijkt echt  “opa” te worden en niet “grootva”) spelletjes gespeeld op diens tablet.

Ik wilde haar eigenlijk eerst omkleden en daarna haar laatste flesje geven. Dat leek mij het beste omdat ze na dat flesje zo loom is dat ze bijna meteen in slaap valt. Maar o wee toen we haar die pyjama wilden aantrekken! Ze zei heel duidelijk: “Oma lesje geewen” (Oma flesje geven).

Oké dan (ze herhaalde mijn “oké” een paar keer), dan maar eerst dat flesje. Ik ging naast Roger zitten die aan de eettafel zat en nam Elena op mijn schoot. Maar ook dat was niet goed: “lesje etel”, zei Elena (“flesje op de zetel” - ik weet het, “zetel” is ook Vlaams).

We gingen op de sofa (“zetel”) zitten en ze genoot ervan, maar toen ze bijna in slaap zou vallen – het flesje was zo goed als leeg – zei ze ineens: “Koewa!”. Roger bracht haar knuffel die ze “Koewa” noemt, en haar poesje gekregen van haar Nany (“Oesj”) en toen viel ze zo goed als in slaap.

En dus moesten we haar weer half wakker maken om haar een pyjama aan te trekken. Met half gesloten ogen luisterde ze daarna nog naar een verhaaltje (dat hoort bij het slaapritueel) dat ik heb ingekort: ze bleek ineens naar dromenland te zijn vertrokken!