Elena kreeg weer bezoek van Sinterklaas…

Weliswaar kwam hij deze nacht terwijl onze grote meid sliep.

 Foto’s Roger

Hij lijkt Elena goed te kennen,want hij bracht niet veel chocolade: in tegenstelling tot haar oma is Elena daar niet op verzot. Er was wel voldoende marsepein voorzien en het was afwachten of ze dat zou lusten.

Ze werd deze ochtend om 7:30 uur wakker, wat voor ons ongelooflijk vroeg is. Nu, ik was al blij dat ze niet nog vroeger  naar haar flesje vroeg, want ze wist dat Sinterklaas misschien zou langskomen. We gaven haar dat flesje in de slaapkamer: ik vermoedde dat ze niet zo gauw naar de keuken zou willen trekken nadat ze haar cadeautjes had ontdekt in de salon.

Langs de andere kant, ik had gemerkt dat er een laagje sneeuw was gevallen: misschien zou ze het toch nog prettiger vinden daarin te gaan spelen?

‘O mooi!’, riep ze uit toen ze de salon binnenkwam. En het enige chocoladefiguurtje, dat eigenlijk een zwarte Sinterklaas voorstelt, noemde ze meteen: ‘zwarte Piet!’. Ze kijkt niet naar de kleding om te bepalen wie ze ziet! Door de dag viel me dat nog op. Omdat ze zo lang zo druk was bezig geweest met koken, de poppen en ons eten serveren (haar mama had haar poppenserviesje meegegeven) stelde ik voor (met de bijbedoeling het zelf ook even rustiger aan te doen) wat uit een boek over Tiny te vertellen. Toen ze daarin de afbeelding zag van een man met een nogal lange, verwilderde witte baard, noemde ze die Sinterklaas, ook al droeg die een gewone hoed en een broek en jas.

 Foto’s Roger

Tussen al dat koken, eten serveren en zelf eten (ze at opvallend goed vandaag) door, gingen we toch even spelen in de sneeuw. Elena leek daar echter niet zo fel van te genieten. Telkens opnieuw vroeg ze me: ‘Pakken’ (oppakken, optillen). Dus gingen we maar weer naar binnen waar ze het overgrote deel van de dag verder druk in de weer was met haar keukentje. Je merkt hoe ze haar verbeelding gebruikt: er loopt geen water uit de kraan, maar zij draait eraan, zegt: ‘Psscht, psscht’ en spoelt de stoffen tomaten, sla, komkommer en prei onder denkbeeldig water; de marsepeinen vruchtjes waren allemaal “tomaten” die ze “klaarmaakte” in een van haar kookpotjes. Ze proefde ervan en leek voor een keer die zoetigheid niet zo slecht te vinden. Op een zeker ogenblik bereidde ze twee marsepeinen “tomaten” tegelijk en toen ik daarna voorstelde om samen even naar tekenfilms te kijken (weer opdat ikzelf even zou kunnen uitrusten, want Elena is onvermoeibaar en eist van ons hetzelfde), merkte ik dat ze in elke hand een marsepeintje meebracht, waar ze afwisselend aan likte of aan knabbelde. Later zou ze een heel kookpotje vullen met die vruchtjes!

Rond 18:30 uur kwamen haar ouders haar halen: morgen moet Elena thuis zijn, want ze krijgt bezoek van vriendjes. We aten nog samen van mijn “boeuf bourguignon” (en het viel haar mama op hoe goed ze at, wat mij al sinds gisteren avond opviel).

Daarna vertrok onze grote meid!  Roger zei tegen mij: ‘Nu zijn we  weer alleen!’. Ik had net hetzelfde gevoel. Ondanks mijn rugpijn (gevolg van het zo vaak optillen van Elena) mis ik haar nu al. Net zoals ik onze “kindjes” nog zo vaak mis!