Tussen twee regenbuien maakten we vandaag onze dagelijkse wandeling van een uur op wat tante Laure zaliger noemde de “Bollenberg”, in Broekom. Rustige wandeling al was het fel klimmen.
Onderweg vroeg ik me af waarom ik tegenwoordig zo weinig tijd voor mezelf overhoud. Uiteraard omdat ik ouder word, trager werk dan vroeger (al werk ik nog behoorlijk snel in vergelijking met veel andere mensen) en toch ook omdat we te veel worden gesolliciteerd.
Vandaag bijvoorbeeld was een doodgewone dag en toch zat die (met iets meer dan twee uur vertaalwerk, een uur opruimen, een uurtje lectuur, een uurtje koken, een halfuur aan telefoon hangen met Nany, een halfuurtje mails beantwoorden, die wandeling, en deze avond een dik uur strijken en bijna een uur archiveren voor de KVLS - terwijl Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers ging) voor mij bomvol. En dan was dit zelfs een dag zonder bijkomende verplichtingen (geen babysit, geen bezoek aan Nany, geen sociale contacten).
Maar kom, we maakten dus een rustige wandeling, kwamen boven op de “berg” nog eens de “Romeinse nederzetting”
In het teruglopen naar de steenweg kwamen we een verlaten vrouwenfiets tegen.
Eigenaardig en zelfs een beetje verontrustend vond ik dat: er was niemand te bekennen in de buurt (Roger zegt zelfs: ‘En we hebben ook geen lijk ontdekt’. Nu, als dat verscholen lag tussen de struiken, zouden we het toch niet gezien hebben).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten