En ineens… ging het niet meer!

Ik heb het deze keer bijgehouden: ik vertaal gemiddeld drie volle A4’s per 2 uur (er was een tijd dat ik er twee per uur deed maar dat blijkt, hoorde ik van andere vertalers, heel uitzonderlijk te zijn).

Vandaag heb ik na onze brunch twee uur gewerkt (inderdaad: drie bladzijden), daarna deden we onze boodschappen. Bij Colruyt kochten we onder andere persimmons, een vrucht die Nany mij onlangs liet proeven en die ik heel lekker vond.

Thuis borg Roger de boodschappen op zodat ik zelf weer meteen voor twee uur aan de slag kon. Weer drie bladzijden vertaald.

Roger zorgde voor het avondeten (heerlijke mosselen) en in plaats van daarna even te liggen lezen in de relax, werkte ik nog een dikke drie uur (weliswaar met een paar korte onderbrekingen).

Er waren nog enkele bladzijden te gaan (waarvan een paar waarin ik veel vroegere zinnen kan kopiëren) maar ineens kreeg ik m’n klop. Niets ging meer: ik tikte fout na fout, ik klikte per vergissing op “tekst centreren” enzovoort.

Ik besloot op te houden, stuurde mijn werk naar onze dochter voor als… (jullie weten wel wat) en keek naar een aflevering van “De smaak van De Keyzer” en… stelde vast dat dit weer een Vlaamse serie is waarin iets niet klopt. Het speelt zich af in Hasselt (Limburg), maar de taal die erin gesproken wordt, is volgens mij Brabants: veel te vaak hoor je “die dat” waar “die” had volstaan.