Destijds, in Antwerpen, had Roger van autostoelen zeer ergonomische salonstoelen gemaakt. De mooiste hebben we al een poosje geleden verkocht, de minst mooie – maar even comfortabele – hebben we pas naar het containerpark gebracht. Het deed pijn, want daarmee namen we weer afscheid van een deel van ons verleden.
Vandaag wilde ik ook een korte en voorzichtige wandeling wagen in Ulbeek… en onder andere gaan kijken naar de tentoonstelling in De Bottelarij. Op 31 oktober hadden we immers de vernissage gemist.
We lieten de auto achter aan de vroegere Sint-Rochuskerk, waar onze dochter lang geleden nog heeft meegewerkt aan de opgravingen, en gingen eerst die vroegere kerk binnen om daarna via een zijuitgang naar het kerkhof te wandelen, waar we even mijmerden bij het graf van de neef Milly en de nicht Béatrice van mijn vader.
We wandelden nog wat rond op het kerkhof.
Uiteindelijk liepen we naar De Bottelarij. Bleek dat de tentoonstelling op zolder was. Ik volgde Roger tot aan de eerste verdieping maar liet hem daarna alleen verder gaan. Aan de rechterkant van de trap stond vanaf dan immers glas van plafond tot vloer, en dat is niet ideaal als je hoogtevrees hebt!
Ik vind mijn beperkingen door die hoogtevrees wel erg, want later zag ik wat Roger daarboven had gefotografeerd. Niet alleen enkele mooie kunstwerken, maar ook, vanuit de hoogte, Ulbeek en het binnenplein van De Bottelarij. En ruimtes die riepen om ontdekt te worden!
Uiteraard dronken we daarna nog een pint, op het binnenplein! Het was immers 18°C in de schaduw, op 5 november, stel je voor!
Deze avond hadden we een vergadering van Heemkunde Groot Heers. Omdat ik nog steeds aan het hoesten ben, liet ik Roger alleen gaan: ik vreesde de lezing te storen door mijn gekuch, gesnotter en gehoest.
En… Ik belde ondertussen even met Nany. Over onze afspraak binnenkort met mijn Matadi-vriendin Sabine, haar moeder én Roger en Lily Beeckman. En… over het kerstfeest. Er gaat veel veranderen aan de traditie (maar daarover later meer) en ikzelf, gesteund door Roger en onze kinderen, heb heel veel zin om de cadeautjes voor de volwassenen te laten vallen (ik heb een hekel aan shoppen, vandaar). Nany leek daar helemaal niet gelukkig mee, werd zelfs een beetje hysterisch: ‘Een Kerstmis zonder pakjes, dat gaat niet!’, begon me te bewerken: ‘Je kunt jezelf toch proberen te veranderen hé, zodat je meer plezier beleeft aan het shoppen en cadeautjes uitzoeken’. Er kwam bijna telefoonruzie van toen ik zei dat ik shoppen eigenlijk verloren tijd vind (want zij doet dat heel graag).
Ik geef altijd toe. Ik weet het, het wordt me verweten: ik kan moeilijk “nee” zeggen. Maar deze keer heb ik toch even stand gehouden: ‘Mama, we zien wel wat broertje ervan vindt, oké?’. Nu, ik weet dat broertje ook houdt van die “pakjes”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten