Een doodgewone dag… En dan dat!

Ik heb vandaag nog wat schoongemaakt (mijn rug kan niet meer dan een kamer per dag aan), we reden naar mijn oogarts (alles is oké met mijn ogen en mijn beginnende glaucoom blijft nog steeds onder controle), we deden enkele boodschappen (morgen krijgen we bezoek).

Ik belde met Nany over onze bijeenkomst volgende week, en zij maakte zich veel zorgen: ‘Houdt Rachel wel van Chinees eten? Zal de zieke zus van Lily tegen dan niet overleden zijn? Zullen we te voet naar het restaurant wandelen of rijden we er naartoe? Wie betaalt wat? Moet ik een drankje voorzien voor we samen gaan eten? Wat doe ik, nadat jij en Roger vertrokken zijn, met die mensen?’ (Rachel is wel een van haar beste vriendinnen).

Eerlijk gezegd, ik werd er niet goed van, want tegelijkertijd moest ik een mail van Jan Gerits beantwoorden in verband met de jongste Limburgse monografie die ik pas had herlezen, en ook Oostland nalezen. Volgde een telefoontje met Jan Gerits om de jongste monografie helemaal op punt te stellen. En uiteraard mijn koken voor deze avond.

Waarbij, ik geef het toe, ik een beetje bitsig werd: ‘Een vrouw moet toch hard werken’, zei ik tegen Roger terwijl (ik geef weer toe) koken het enige is wat ik graag doe in het huishouden. Trouwens, Roger vond mijn gegratineerde flageolets bijzonder lekker!

Jan Gerits mailde me deze avond laat dat de monografie volgens hem nu in orde is (nadat ik er toch nog weer een half uurtje aan had besteed: de tekst stond afwisselend in Times New Roman en in Calibri – en noch hij noch ik gebruiken dat: eigenaardig).

Ik begon pas Oostland na te kijken toen Roger zei: ‘Heb je het gelezen?’

‘Wat?’, vroeg ik. En vlak daarna kreeg ik een chatbericht van Hendrik, met dezelfde vraag. 

Dat dus!

Mijn spontane antwoord was: ‘Het is begonnen!’.