Luie zondag

Geen enkele verplichting vandaag en wat kan ik daarvan genieten! Het werd dus een heel luie zondag. Lectuur, af en toe luisteren naar het journaal (niet elk uur, want zoveel goed nieuws hoor je niet), een paar mails beantwoord (en onder andere vernomen via vriendin Marie-Louise - die het zelf online had gevonden - dat die fameuze reünie van onze vroegere school op 15 september plaatsvindt én dat je voor 5 juli moest inschrijven). Jammer...

Hoewel, als het zo is, zoals 25 jaar geleden, dat de echtgenoten niet welkom zijn, zou ik toch niet kunnen gaan.
25 jaar geleden woonden we nog in Antwerpen maar nu wonen we in Limburg. Roger zou me dan naar het Antwerpse moeten rijden - ik heb immers geen rijbewijs - en wat moet hij dan zelf doen terwijl ik aan tafel zit met mijn vroegere klasgenoten?

Voor de rest een beetje gekookt (weer iets heel lekkers in elkaar geflanst met een spitskool, een aardappel, olijfolie, amandelmelk, zout, peper, nootmuskaat, kurkuma, een klompje boter en geraspte kaas), een cafeetje gedaan in Sint-Truiden en toch een paar keer de wasmachine laten draaien.

En... teruggedacht aan een vraag waarmee ik gisteren weer enkele keren werd geconfronteerd:'Ben je iets aan het schrijven?'

Nee dus hoewel ik elke dag schrijf (deze blog, mijn dagboek, mails, brieven enzovoort). Ik vermoed dat ik nooit meer iets zal uitgeven, want dat bedoelen de mensen immers met hun vraag. Ik ben immers ontgoocheld door die kleine uitgeverijen.

Of je moet zelf zoveel exemplaren afnemen en je wordt verplicht te leuren met je boeken, of de uitgever zorgt voor fouten op de achterflap die je door hem liet verzorgen (heb ik zelf meegemaakt bij mijn toch vrij goede eerste uitgever), of je boek wordt in slecht Engels vertaald (heb ik meegemaakt bij Free Musketeers die nu van naam is veranderd)... of, en dat vind ik het allerergste, jouw uiteindelijke boek staat vol fouten (oké, de fouten liggen aan de auteur maar kom, die "kleine" uitgever kon toch minstens de auteur daarop attent maken).

Je kunt natuurlijk in eigen beheer uitgeven maar dat vind ik helemaal geen goed idee: buiten de vijf à tien kennissen die zo vriendelijk zijn je manuscript na te lezen, krijg je geen enkel echt objectief oordeel en, zoals iemand mij gisteren antwoordde: 'Dan moet je zeker met je boeken gaan leuren bij vrienden en kennissen'.

Nu, de bundel, die Daniël Depireux ons onlangs schonk, is wel heel verzorgd uitgegeven en ik heb er geen fouten in gevonden. Ik weet echter niet of hij zelf exemplaren heeft moeten afnemen en of hij met zijn werk moet leuren.