Toen we gisteren aan het graf van Marraine en Nononc stonden met Matthias, vertelde ik hem onder andere over de zalige dagen die ik bij hen doorbracht als kleuter en puber (daartussen verbleef ik immers zes jaar in Matadi).
In mezelf dacht ik echter ook terug aan iets dat mijn Nononc mij had gezegd voor zijn overlijden. Dat mijn moeder van hem ooit een juweel had gekregen waarin delen van een vroeger juweel van Marraine zijn verwerkt en dat ik dat juweel zou erven. Alleen gaf hij niet meer uitleg en ik wist dus echt niet over welk juweel hij het had.
Vermits Nany nooit over zo'n juweel sprak, durfde ik er niet zelf over te beginnen (misschien was ze de opdracht van haar broer vergeten en had ze het al aan iemand anders gegeven). Het is pas gisteren dat ik, na lange tijd, serieus terugdacht aan de woorden van Nononc! Op zich interesseren juwelen me niet echt, maar een juweel komende van Nononc en bevattende een souvenir van Marraine zou voor mij immers een hoge gevoelswaarde hebben.
Deze middag, vlak voor onze wekelijkse uitgebreide boodschappen (er hangt echt herfst in de lucht!), pleeg ik mijn dagelijks telefoontje met Nany. We hebben het onder andere over de nieuwe Corona-richtlijnen en deze keer leek zij ze beter te begrijpen: 'Mogen we dan echt nog maar met vijf personen per maand op stap gaan?'
Nadat ze nog wat verteld heeft over haar laatste ontmoetingen, zegt Nany ineens: 'Volgende keer dat jullie naar hier komen, geef ik jou een ring van mij. Lang geleden van jouw Nononc gekregen en ik moest die aan jou doorgeven.'
Dat is dus het juweel waarover Nononc het had!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten