In ‘Bruce, 17 maanden uit mijn leven’, (http://www.freemusketeers.nl/index.php/pagina/boeken/zoeken.html?zoeken=Bruce&zoekbutton=Zoeken) , hadden mijn zus Bie en ik het onder andere over de vriendschap tussen haar kater Bruce en een wilde eend die in hun tuin was beland. Die eend, Jacobien, is uiteindelijk onder de auto van een snelheidsduivel terechtgekomen. Maar sindsdien krijgen mijn zus en haar gezin elk jaar weer eenden op bezoek. Dit jaar was er weer een koppel wilde eenden aangekomen. En… Vandaag krijg ik volgende mail van Bie:
‘Onze wilde eend is weduwnaar geworden. Het doet pijn in het hart, hoe kan je nu in onze straat zo'n eend doodrijden? Welke snelheidsmaniak heeft dit op zijn geweten?
Het was zo'n lief koppeltje, ze waren al heel eigen, zaten heel de dag in de tuin en kwamen op tijd en stond aan de keuken eten vragen. Het mannetje was echt begaan met zijn vrouwtje, maandag nog was er een andere eend bij ons geland en vloog recht op het vrouwtje af, haar mannetje heeft haar echt zo goed verdedigd dat die andere het niet lang heeft volgehouden.
En vandaag waren ze even weg, (ik vermoed even naar de vijver van een van de buren). Hadden ze dat maar niet gedaan. Om 17 u zag Paul het vrouwtje op straat liggen, plat gereden, en ze droeg dus eieren want de eierschalen lagen tegen de stoep. Nadien is het mannetje nog in de tuin geweest, en maar kwaken en zoeken. Het eten liet hij gewoon liggen. Toch raar dat een mens zich zo kan hechten aan dieren’.
Dat op zich vind ik niet zo eigenaardig. Wel dat mensen vaak niet beseffen dat dieren ook gevoelens hebben. En dat ze meer voelen (en voorvoelen) dan wij denken. Zo herinner ik me dat tijdens een van onze bezoeken aan Roger zijn tante Laure zaliger, een van haar honden zich uitzonderlijk aanhankelijk gedroeg, en zelfs jankerig.
De volgende dag gingen we nog eens langs bij die tante, en wat bleek? Die hond had pas een ‘doodspuitje’ gekregen. Dat was dus de reden voor zijn eigenaardig gedrag de vorige dag: hij wist – door een soort telepathie? – dat dit hem te wachten stond! En de andere hond treurde zichtbaar. Tante Laure beweerde dat we ons vergisten als we beweerden dat het dier zijn makker miste: het was er niet bij geweest toen de andere hond dat spuitje kreeg, dus het kon niet weten dat die andere hond weg was!
Nu, ze vergiste zich! Dieren hebben wel degelijk gevoelens, en die gaan soms zelfs dieper dan de onze. Daar ben ik zeker van! Ik heb immers ook gezien dat niet alleen ik treurde toen onze laatste kat niet meer terugkwam. Ook zijn vriendin (van wie hij ‘dacht’ dat we niet wisten dat ze van hem mee mocht eten telkens als we hem voederden) heeft hier nog maanden rondgehangen, zichtbaar treurend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten