Deze morgen, heel vroeg, werd ik wakker gebiept door een SMS. Van mijn moeder Nany. Dat ze me toch maar niet wakker zou bellen zoals ze eerst zinnens was om mij een gelukkige verjaardag te wensen. Ik vond haar besluit heel wijs, want vorige nacht had ik nog voor een korte vertaling gezorgd voor de Orde van de Tempel van Jeruzalem.
En ik draaide me nog eens om onder de deken. Daarna schrok ik nog enkele keren wakker door de werken in de straat die maar geen einde lijken te krijgen! En door mijn smartphone die constant biepte. Uiteindelijk ben ik toch opgestaan.
En toen zag ik hoeveel mensen aan mij hadden gedacht deze dag, met een wenskaart, een SMS, een berichtje op Facebook. Echt, ik werd er ongemakkelijk van, want ik ben zelf iemand die alle verjaardagen vergeet. Zelfs de mijne! Het is omdat mijn oude vriend uit de Ardennen mij er eergisteren op attent maakte, dat ik de volgende uren er weer aan dacht dat ik vandaag inderdaad 62 jaar zou worden. En dat ik vandaag een volkomen vrije dag besloot te nemen.
Maar ik heb die vrije dag grotendeels besteed aan iets dat ik niet graag doe: shoppen. Ik wilde immers van de gelegenheid gebruik maken om voor onze kerstgeschenken te zorgen. Nu dat ongeveer in orde is (ik moet nog enkel iets kopen voor Elena), voel ik me wel veel minder gestresseerd, dus dat is een mooi cadeau dat ik mezelf gegeven heb!
Ik belde later nog even met Nany. Ze was inderdaad eerst van plan geweest mij deze ochtend – op mijn geboorteuur - wakker te bellen! Wat een geluk dat ze van gedacht is veranderd!
En ik kreeg ook mijn zus Bie even aan de telefoon, die ik bedankte voor haar wel bijzonder lief kaartje. Daar hangt een verhaaltje aan vast. Vorig jaar had ze mij hetzelfde kaartje gestuurd, maar dat is nooit aangekomen. Ze heeft maanden gezocht, en uiteindelijk, ik meen mij te herinneren dat ze zei in mei, vond ze een identiek kaartje dat ze mij nu dus (pas) heeft opgestuurd. Mijn neus ging krullen toen ik het las! Bie vertelde mij ook dat het de laatste tijd veel beter gaat met Bruce!
Deze avond hebben we nog lekker gegeten, maar buiten de groentesoep met balletjes, de tomatensla met feta en de aardappelen, heb ik daar niet zelf voor gezorgd. We hadden onlangs immers een kant en klaar “sauté de canard” gekocht. En die heb ik in de magnetron geschoven. Het was lekker… Maar weer heb ik (in alle bescheidenheid) het gevoel dat ik betere dingen kan klaarmaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten