Elena sprong weer in mijn armen toen we haar van school afhaalden vandaag en vertelde me, op samenzweerderige toon, dat ze vond dat we eerst Matthias moesten halen ‘in de crèche’ (dat woord moet ze hebben van haar juf!) en daarna, nog voor ons middageten, naar de speeltuin gaan. Eigenlijk vond ik dat geen slecht idee: haar mama komt toch pas rond 13:30 uur thuis. We aten onderweg naar Lutti, de onthaalmoeder (en dus geen crèche
Matthias kwam ook lachend naar ons toe gelopen bij Lutti. Voor we er konden vertrekken, wilde hij ons alle prentjes tonen die daar aan de muur hangen. Enthousiast dat hij was!
Maar toen begon het te regenen… En voelde Elena zich ineens heel moe. Dus reden we toch maar naar “huis”. Waar Elena met veel moeite een stukje brood at (met veel toespijs: vlees en kaas), waar Matthias ons weer van alles wilde tonen (en dan zegt hij telkens iets dat ik interpreteer als ‘Wat is dat?’).
Onze dochter kwam iets later dan op het gewone uur thuis, Elena werd echt heel moe, ging een dutje doen; en Matthias vertrok met zijn moeder naar de periodieke “dokterscontrole” (wegen, meten, inenten, enzovoort) van “Kind en Gezin”.
Net toen ik met veel moeite Elena weer had wakker gekregen (als ze te lang dut, slaapt ze niet goed door ‘s nachts) kwamen Matthias en zijn moeder thuis. Nu was Matthias aan een dutje toe en dus reden Roger en ik eindelijk naar de beloofde speeltuin met enkel Elena (en als vieruurtje voor haar had ik in mijn tas een paar koekjes en een sinaasappel bij).
Elena en wij (vooral haar opa, die tegelijk de nodige beweging kreeg) hebben genoten! Als vieruurtje wilde ze echter alleen de koekjes eten.
Een klein uurtje later was het tijd om voor de boodschappen te zorgen. Elena kreeg in de winkel een “kinderkarretje” en legde daar telkens heel zorgvuldig en voorzichtig onze aankopen voor de avondmaaltijd in. Ze speelde immers (heel overtuigend: ‘Volg me maar, kindjes, we gaan naar de kassa’) dat zij de mama was en wij de kindjes.
“Thuis” moest ik aan het koken gaan maar tegelijkertijd wilde Elena verder spelen: probleem! Dat heeft Elena echter opgelost. Ik had een hotel (nu eens in Cuba, dan weer in Spanje – herinneringen aan haar reizen) waar zij met haar “papa” – nu was Roger haar papa – soms naartoe reisde (op de fiets
Matthias werd ook wakker en wilde natuurlijk “meespelen”. Maar wat hem vooral interesseert, is allerlei zaken aanwijzen, er naartoe lopen en dan iets zeggen dat voor mij dus klinkt als ‘Wat is dat?’.
Op de een of andere manier lukte het mij al die eisen te combineren: luisteren naar en antwoord geven op Matthias, fantaseren met Elena, koken, de keuken een beetje opruimen en de tafel dekken. Ik moet er wel bij vertellen dat toen haar mama erbij kwam zitten, die volgens Elena’s fantasie ineens een juf was, opa een kindje was geworden, Elena de moeder van dat kindje – dat ze op nog geen half uur tijd zeker vijf keer naar school bracht (‘Braaf zijn hé! Mama komt je straks halen, na de boterhammen en als zij gewerkt heeft!’) en van de school terughaalde (‘Hier ben ik, kindje! Ben je braaf geweest?’).
Maar ik was nog steeds de uitbaatster van een hotel.
Onze dochter ging les geven en even later kwam onze schoonzoon aan. We aten.
‘Lekker eten in dit hotel hé?’, zei Elena tegen haar vader. Die moesten we dus even op de hoogte brengen van al haar fantasieën.
En Matthias, die at ondertussen, zoveel mogelijk
De kindjes gingen in bad. Elena speelde daar met het poppenbadje dat ze van Hendrik en Anneke had gekregen en fantaseerde weer: ze maakte “een vijver in de zee voor de badeendjes”. Matthias leek te onderzoeken hoeveel badwater paste in het bekertje dat hij bijhad.
Daarna zijn Roger en ik naar huis vertrokken terwijl Elena en Matthias ons uitbundig uitwuifden.
En was ik thuis te moe om verder te werken aan de jongste monografie van de KVLS.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten